• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 28
  • 28
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 67
  • 67
  • 67
  • 11
  • 11
  • 8
  • 7
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
61

Duodenojejunostomia em modelo experimental de diabetes mellitus tipo 2 induzido com estreptozotocina em ratos : repercussões de uma potencial cirurgia metabólica

Wietzycoski, Cácio Ricardo January 2011 (has links)
O Diabetes Mellitus tipo 2 (DM2) é uma síndrome multifatorial com complicações graves e mortalidade significativa, mas seu tratamento até o momento tem mostrado resultados desapontadores. Apenas 50% dos pacientes com DM2 conseguem manter níveis glicêmicos adequados. Rubino et al em 2004 demonstraram uma técnica cirúrgica de exclusão duodenojejunal em ratos diabéticos não obesos com bons resultados no controle dos níveis glicêmicos. O desenvolvimento de uma técnica que não apresente perda ponderal pode prover base teórica e científica para justificar sua aplicação em pacientes com DM2 e IMC<35. Com este objetivo, iniciamos um estudo experimental utilizando a técnica proposta por Marchesini em 2008, que consiste na secção do duodeno imediatamente após o piloro, seguido de duodenojejunostomia com anastomose termino-lateral na porção média do intestino delgado. O objetivo foi demonstrar as alterações no perfil metabólico, inflamatório e de estresse oxidativo após a cirurgia metabólica. Foram utilizados 24 ratos Wistar com 2 dias de vida sendo que em 16 deles foi induzido o DM2 através de injeção i.p. de 100mg/kg de Streptozotocina. O desenvolvimento de diabetes foi confirmado após 10 semanas através de TTGIP. Oito ratos diabéticos compuseram o grupo diabético cirúrgico (DM+OP) e oito o grupo diabético controle (DM). Os outros oito animais que não tiveram indução do diabetes formaram o grupo controle clínico (CO). A técnica de Marchesini foi realizada no grupo DM+OP, e os grupos DM e CO receberam dieta padrão e seguimento. Foi realizado TTGIP aos 7, 15, 30, 60 e 90 dias após a cirurgia, quando os animais foram submetidos a eutanásia. Os animais do DM+OP não tiveram perda de peso importante após três meses da cirurgia, enquanto que o DM e o CO tiveram aumento significativo do peso. A glicemia dos animais operados foi significativamente menor no grupo operado em comparação ao diabético controle e os valores de colesterol seguiram a mesma tendência. Os níveis de TNF-α, NF-kB, SOD, TBARS e Catalase foram significativamente menores no grupo DM+OP em relação ao grupo DM. A duodenojejunostomia foi efetiva em controlar os níveis de glicemia e colesterol, bem como diminuiu significativamente os marcadores inflamatórios e de estresse oxidativo. / Diabetes Mellitus type 2 (DMT2) is a multifactorial syndrome with severe complications and significant mortality. Until this moment, its treatment has proven disappointing. Only 50% of DM2 patients are able to maintain proper glycemic levels. In 2004 Rubino et al showed a surgical technique of duodenal-jejunal exclusion in diabetic non-obese rats with positive results in the control of glycemic levels. The development of a technique that does not imply weight loss may provide a theoretical and scientific basis for its application in DM2 patients who present BMI<35. With this aim, this experimental study was conducted using the technique proposed by Marchesini in 2008, which consists of a section of the duodenum immediately next to the pylorus, followed by duodenojejunostomy with end-to-side anastomosis in the medial portion of the small intestine. The objective was to demonstrate alterations in the metabolic and inflammatory profile and in oxidative stress after metabolic surgery. An amount of 24 2-day-old Wistar rats were used. In 16 of them DMT2 was induced through 100mg/kg injection i.p. of streptozotocin. The development of diabetes was confirmed after 10 weeks through TTGIP. Eight diabetic rats composed the diabetic surgical group (DM+OP); and 8 other rats composed the diabetic control group (DM). The other 8 animals which were not induced formed the clinical control group (CO). The Marchesini technique was used in the DM+OP, and the other groups received the standard diet and follow up. TTGIP was performed at 7, 15, 30, 60 and 90 days after surgery, when the animals were submitted to euthanasia. DM+OP animals presented no important weight loss 3 months after surgery, while the other groups presented a significant weight gain. Weight maintenance after surgery in DM+OP proves the effectiveness of this technique in preventing obesity progression, which is characteristic in obese diabetic patients. The glucose levels were significantly lower in the operated group compared to diabetic control and cholesterol values followed the same trend. The levels of TNF-a, NF-kB , SOD, catalase and TBARS were significantly lower in DM + OP group compared to DM. The duodenojejunostomy was effective in controlling blood glucose levels and cholesterol, and significantly decreased inflammatory markers and oxidative stress.
62

A microcirculação da bolsa da bochecha do hamster sob a influência do diabetes mellitus experimental induzido por estreptozotocina: aspectos morfofuncionais / Microcirculation of hamster cheek pouch under the influence of exerimental diabetes mellitus induced by streptozocin morpho-functional aspects

Jemima Fuentes Ribeiro da Silva 28 May 2009 (has links)
O Diabetes Mellitus é uma doença metabólica crônica com múltiplos fatores etiológicos (genético, viral e imunológico) que condiciona deficiência absoluta ou relativa de insulina, causando persistência de níveis elevados de glicose no sangue. Atualmente, o Diabetes Mellitus é considerado um importante problema de saúde devido a sua prevalência e alta morbimortalidade. Sua importância clínica resulta essencialmente de suas graves complicações, especialmente as microvasculares. A hiperglicemia crônica ou intermitente tem sido identificada como o fator indutor de lesão endotelial, sendo este, o agente desencadeante das complicações microvasculares. As células endoteliais, por serem influenciadas pela força hemodinâmica local, respondem com a transdução de sinais (mecanotransdução), as quais podem ser responsáveis pelo início de processos patológicos na parede dos vasos. Desta forma, o objetivo deste estudo foi analisar a microcirculação da bolsa da bochecha do hamster sob a influência do Diabetes Mellitus tipo 1 experimental induzido por estreptozotocina, avaliando seus aspectos morfofuncionais aos 6 e 15 dias de evolução da doença. As características morfológicas de arteríolas e vênulas foram estimadas por medidas do diâmetro do lúmen e da espessura da parede; pela densidade de volume e de área destes vasos na bolsa da bochecha; pela análise imunohistoquímica da expressão de actina, talina, alfa-actina de músculo liso, vimentina, laminina e colágeno IV através da microscopia de luz com a utilização um sistema semiquantitativo baseado em uma escala de intensidade de imunomarcação; e por microscopia eletrônica de transmissão. Também foi avaliado o relaxamento dependente do endotélio, medido pela variação do diâmetro do lúmen antes e após a aplicação de acetilcolina e a permeabilidade de vênulas pós-capilares à histamina, determinada pelo número de pontos de extravasamento plasmático. Nossos resultados mostraram que arteríolas e vênulas não apresentaram diferenças entre os grupos para o espessamento da parede, diâmetro luminal, densidade por área e de volume. A permeabilidade vascular, após 2 minutos da administração de histamina, foi diminuída significativamente nos grupos diabéticos, entretanto este achado não foi observado após 5 minutos da administração, o mesmo ocorrendo com a reatividade vascular. A expressão de actina, talina, laminina e vimentina esteve aumentada em arteríolas do grupo diabético com 6 dias de evolução da doença, sendo esta alteração persistente no grupo diabético de 15 dias de evolução para a laminina e a vimentina. Na microscopia eletrônica, partículas de ouro coloidal conjugadas a talina e a laminina se distribuíram no citoplasma e ao longo da superfície basal das células endoteliais. Na membrana basal, a laminina mostrou-se formando aglomerados. Essas evidências sugerem que aos 6 dias de evolução do diabetes as proteínas relacionadas a adesão com a matriz extracelular sofrem alteração possivelmente em resposta a mudanças na força hemodinâmica local promovida pela nova condição fisiológica induzida pela hiperglicemia. / Diabetes Mellitus is a chronic metabolic disease with multiple etiologic factors (genetic, viral and immunological) that results in absolute or relative insulin deficiency, causing persistent elevated blood glucose levels. Nowadays, Diabetes Mellitus is considered as an important health concern due to its increasing prevalence and high morbimortality. Its clinical importance comes from the complications, especially microvascular. Chronic or transitory hyperglycemia has been identified as endothelial harm inductor factor, being this the first outcome of microvascular complications. Endothelial cells, under local hemodynamic strength, produce signal transduction (mechanotransduction), which can be responsible for the beginning of pathological events in vessels wall. In this regard, the objective of this study was to analyze hamster cheek pouch microcirculation under the influence of type 1 diabetes mellitus induced by streptozotocin, evaluating its morpho-functional aspects at 6 and 15 days of diseases evolution. Morphological characteristics of arterioles and venules were estimated by the measurement of lumen diameter and wall thickness; the volume density and area of these vessels from cheek pouch; immunohistochemistry of the expression of actin, talin, smooth muscle alpha-actin, vimentin, laminin and type IV collagen through light microscopy with the utilization of a semi-quantitative score system based on the intensity of the immunostaining; and transmission electron microscopy. It was also evaluated the endothelium dependent relaxation, measured by the variation of lumen diameter before and after acetylcholine administration and post-capillary venules permeability to histamine, determined by number of points of plasma extravasation. Our results reveal that arterioles and venules do not show differences between the groups concerning wall thickness, luminal diameter, density per area and volume density. Vascular permeability, after 2 minutes of histamine administration, was reduced significantly in diabetic groups. However, this finding was not observed after 5 minutes of administration, the same occurring with vascular reactivity. The expression of actin, talin, laminin and vimentin was higher in arterioles of diabetic group with 6 days of evolution, being this alteration persistent in diabetic group at 15 days of evolution for laminin and vimentin. In electron microscopy, colloidal gold particles conjugated with talin and laminin were distributed at cytoplasm and basal surface of endothelial cells. In basement membrane, the laminin was forming clusters. These evidences suggest that at 6 days of diabetes course the proteins related to extracellular matrix adhesion were altered possibly due to changes in local hemodynamic forces caused by the new physiologic condition induced by hyperglycemia.
63

A microcirculação da bolsa da bochecha do hamster sob a influência do diabetes mellitus experimental induzido por estreptozotocina: aspectos morfofuncionais / Microcirculation of hamster cheek pouch under the influence of exerimental diabetes mellitus induced by streptozocin morpho-functional aspects

Jemima Fuentes Ribeiro da Silva 28 May 2009 (has links)
O Diabetes Mellitus é uma doença metabólica crônica com múltiplos fatores etiológicos (genético, viral e imunológico) que condiciona deficiência absoluta ou relativa de insulina, causando persistência de níveis elevados de glicose no sangue. Atualmente, o Diabetes Mellitus é considerado um importante problema de saúde devido a sua prevalência e alta morbimortalidade. Sua importância clínica resulta essencialmente de suas graves complicações, especialmente as microvasculares. A hiperglicemia crônica ou intermitente tem sido identificada como o fator indutor de lesão endotelial, sendo este, o agente desencadeante das complicações microvasculares. As células endoteliais, por serem influenciadas pela força hemodinâmica local, respondem com a transdução de sinais (mecanotransdução), as quais podem ser responsáveis pelo início de processos patológicos na parede dos vasos. Desta forma, o objetivo deste estudo foi analisar a microcirculação da bolsa da bochecha do hamster sob a influência do Diabetes Mellitus tipo 1 experimental induzido por estreptozotocina, avaliando seus aspectos morfofuncionais aos 6 e 15 dias de evolução da doença. As características morfológicas de arteríolas e vênulas foram estimadas por medidas do diâmetro do lúmen e da espessura da parede; pela densidade de volume e de área destes vasos na bolsa da bochecha; pela análise imunohistoquímica da expressão de actina, talina, alfa-actina de músculo liso, vimentina, laminina e colágeno IV através da microscopia de luz com a utilização um sistema semiquantitativo baseado em uma escala de intensidade de imunomarcação; e por microscopia eletrônica de transmissão. Também foi avaliado o relaxamento dependente do endotélio, medido pela variação do diâmetro do lúmen antes e após a aplicação de acetilcolina e a permeabilidade de vênulas pós-capilares à histamina, determinada pelo número de pontos de extravasamento plasmático. Nossos resultados mostraram que arteríolas e vênulas não apresentaram diferenças entre os grupos para o espessamento da parede, diâmetro luminal, densidade por área e de volume. A permeabilidade vascular, após 2 minutos da administração de histamina, foi diminuída significativamente nos grupos diabéticos, entretanto este achado não foi observado após 5 minutos da administração, o mesmo ocorrendo com a reatividade vascular. A expressão de actina, talina, laminina e vimentina esteve aumentada em arteríolas do grupo diabético com 6 dias de evolução da doença, sendo esta alteração persistente no grupo diabético de 15 dias de evolução para a laminina e a vimentina. Na microscopia eletrônica, partículas de ouro coloidal conjugadas a talina e a laminina se distribuíram no citoplasma e ao longo da superfície basal das células endoteliais. Na membrana basal, a laminina mostrou-se formando aglomerados. Essas evidências sugerem que aos 6 dias de evolução do diabetes as proteínas relacionadas a adesão com a matriz extracelular sofrem alteração possivelmente em resposta a mudanças na força hemodinâmica local promovida pela nova condição fisiológica induzida pela hiperglicemia. / Diabetes Mellitus is a chronic metabolic disease with multiple etiologic factors (genetic, viral and immunological) that results in absolute or relative insulin deficiency, causing persistent elevated blood glucose levels. Nowadays, Diabetes Mellitus is considered as an important health concern due to its increasing prevalence and high morbimortality. Its clinical importance comes from the complications, especially microvascular. Chronic or transitory hyperglycemia has been identified as endothelial harm inductor factor, being this the first outcome of microvascular complications. Endothelial cells, under local hemodynamic strength, produce signal transduction (mechanotransduction), which can be responsible for the beginning of pathological events in vessels wall. In this regard, the objective of this study was to analyze hamster cheek pouch microcirculation under the influence of type 1 diabetes mellitus induced by streptozotocin, evaluating its morpho-functional aspects at 6 and 15 days of diseases evolution. Morphological characteristics of arterioles and venules were estimated by the measurement of lumen diameter and wall thickness; the volume density and area of these vessels from cheek pouch; immunohistochemistry of the expression of actin, talin, smooth muscle alpha-actin, vimentin, laminin and type IV collagen through light microscopy with the utilization of a semi-quantitative score system based on the intensity of the immunostaining; and transmission electron microscopy. It was also evaluated the endothelium dependent relaxation, measured by the variation of lumen diameter before and after acetylcholine administration and post-capillary venules permeability to histamine, determined by number of points of plasma extravasation. Our results reveal that arterioles and venules do not show differences between the groups concerning wall thickness, luminal diameter, density per area and volume density. Vascular permeability, after 2 minutes of histamine administration, was reduced significantly in diabetic groups. However, this finding was not observed after 5 minutes of administration, the same occurring with vascular reactivity. The expression of actin, talin, laminin and vimentin was higher in arterioles of diabetic group with 6 days of evolution, being this alteration persistent in diabetic group at 15 days of evolution for laminin and vimentin. In electron microscopy, colloidal gold particles conjugated with talin and laminin were distributed at cytoplasm and basal surface of endothelial cells. In basement membrane, the laminin was forming clusters. These evidences suggest that at 6 days of diabetes course the proteins related to extracellular matrix adhesion were altered possibly due to changes in local hemodynamic forces caused by the new physiologic condition induced by hyperglycemia.
64

Duodenojejunostomia em modelo experimental de diabetes mellitus tipo 2 induzido com estreptozotocina em ratos : repercussões de uma potencial cirurgia metabólica

Wietzycoski, Cácio Ricardo January 2011 (has links)
O Diabetes Mellitus tipo 2 (DM2) é uma síndrome multifatorial com complicações graves e mortalidade significativa, mas seu tratamento até o momento tem mostrado resultados desapontadores. Apenas 50% dos pacientes com DM2 conseguem manter níveis glicêmicos adequados. Rubino et al em 2004 demonstraram uma técnica cirúrgica de exclusão duodenojejunal em ratos diabéticos não obesos com bons resultados no controle dos níveis glicêmicos. O desenvolvimento de uma técnica que não apresente perda ponderal pode prover base teórica e científica para justificar sua aplicação em pacientes com DM2 e IMC<35. Com este objetivo, iniciamos um estudo experimental utilizando a técnica proposta por Marchesini em 2008, que consiste na secção do duodeno imediatamente após o piloro, seguido de duodenojejunostomia com anastomose termino-lateral na porção média do intestino delgado. O objetivo foi demonstrar as alterações no perfil metabólico, inflamatório e de estresse oxidativo após a cirurgia metabólica. Foram utilizados 24 ratos Wistar com 2 dias de vida sendo que em 16 deles foi induzido o DM2 através de injeção i.p. de 100mg/kg de Streptozotocina. O desenvolvimento de diabetes foi confirmado após 10 semanas através de TTGIP. Oito ratos diabéticos compuseram o grupo diabético cirúrgico (DM+OP) e oito o grupo diabético controle (DM). Os outros oito animais que não tiveram indução do diabetes formaram o grupo controle clínico (CO). A técnica de Marchesini foi realizada no grupo DM+OP, e os grupos DM e CO receberam dieta padrão e seguimento. Foi realizado TTGIP aos 7, 15, 30, 60 e 90 dias após a cirurgia, quando os animais foram submetidos a eutanásia. Os animais do DM+OP não tiveram perda de peso importante após três meses da cirurgia, enquanto que o DM e o CO tiveram aumento significativo do peso. A glicemia dos animais operados foi significativamente menor no grupo operado em comparação ao diabético controle e os valores de colesterol seguiram a mesma tendência. Os níveis de TNF-α, NF-kB, SOD, TBARS e Catalase foram significativamente menores no grupo DM+OP em relação ao grupo DM. A duodenojejunostomia foi efetiva em controlar os níveis de glicemia e colesterol, bem como diminuiu significativamente os marcadores inflamatórios e de estresse oxidativo. / Diabetes Mellitus type 2 (DMT2) is a multifactorial syndrome with severe complications and significant mortality. Until this moment, its treatment has proven disappointing. Only 50% of DM2 patients are able to maintain proper glycemic levels. In 2004 Rubino et al showed a surgical technique of duodenal-jejunal exclusion in diabetic non-obese rats with positive results in the control of glycemic levels. The development of a technique that does not imply weight loss may provide a theoretical and scientific basis for its application in DM2 patients who present BMI<35. With this aim, this experimental study was conducted using the technique proposed by Marchesini in 2008, which consists of a section of the duodenum immediately next to the pylorus, followed by duodenojejunostomy with end-to-side anastomosis in the medial portion of the small intestine. The objective was to demonstrate alterations in the metabolic and inflammatory profile and in oxidative stress after metabolic surgery. An amount of 24 2-day-old Wistar rats were used. In 16 of them DMT2 was induced through 100mg/kg injection i.p. of streptozotocin. The development of diabetes was confirmed after 10 weeks through TTGIP. Eight diabetic rats composed the diabetic surgical group (DM+OP); and 8 other rats composed the diabetic control group (DM). The other 8 animals which were not induced formed the clinical control group (CO). The Marchesini technique was used in the DM+OP, and the other groups received the standard diet and follow up. TTGIP was performed at 7, 15, 30, 60 and 90 days after surgery, when the animals were submitted to euthanasia. DM+OP animals presented no important weight loss 3 months after surgery, while the other groups presented a significant weight gain. Weight maintenance after surgery in DM+OP proves the effectiveness of this technique in preventing obesity progression, which is characteristic in obese diabetic patients. The glucose levels were significantly lower in the operated group compared to diabetic control and cholesterol values followed the same trend. The levels of TNF-a, NF-kB , SOD, catalase and TBARS were significantly lower in DM + OP group compared to DM. The duodenojejunostomy was effective in controlling blood glucose levels and cholesterol, and significantly decreased inflammatory markers and oxidative stress.
65

Duodenojejunostomia em modelo experimental de diabetes mellitus tipo 2 induzido com estreptozotocina em ratos : repercussões de uma potencial cirurgia metabólica

Wietzycoski, Cácio Ricardo January 2011 (has links)
O Diabetes Mellitus tipo 2 (DM2) é uma síndrome multifatorial com complicações graves e mortalidade significativa, mas seu tratamento até o momento tem mostrado resultados desapontadores. Apenas 50% dos pacientes com DM2 conseguem manter níveis glicêmicos adequados. Rubino et al em 2004 demonstraram uma técnica cirúrgica de exclusão duodenojejunal em ratos diabéticos não obesos com bons resultados no controle dos níveis glicêmicos. O desenvolvimento de uma técnica que não apresente perda ponderal pode prover base teórica e científica para justificar sua aplicação em pacientes com DM2 e IMC<35. Com este objetivo, iniciamos um estudo experimental utilizando a técnica proposta por Marchesini em 2008, que consiste na secção do duodeno imediatamente após o piloro, seguido de duodenojejunostomia com anastomose termino-lateral na porção média do intestino delgado. O objetivo foi demonstrar as alterações no perfil metabólico, inflamatório e de estresse oxidativo após a cirurgia metabólica. Foram utilizados 24 ratos Wistar com 2 dias de vida sendo que em 16 deles foi induzido o DM2 através de injeção i.p. de 100mg/kg de Streptozotocina. O desenvolvimento de diabetes foi confirmado após 10 semanas através de TTGIP. Oito ratos diabéticos compuseram o grupo diabético cirúrgico (DM+OP) e oito o grupo diabético controle (DM). Os outros oito animais que não tiveram indução do diabetes formaram o grupo controle clínico (CO). A técnica de Marchesini foi realizada no grupo DM+OP, e os grupos DM e CO receberam dieta padrão e seguimento. Foi realizado TTGIP aos 7, 15, 30, 60 e 90 dias após a cirurgia, quando os animais foram submetidos a eutanásia. Os animais do DM+OP não tiveram perda de peso importante após três meses da cirurgia, enquanto que o DM e o CO tiveram aumento significativo do peso. A glicemia dos animais operados foi significativamente menor no grupo operado em comparação ao diabético controle e os valores de colesterol seguiram a mesma tendência. Os níveis de TNF-α, NF-kB, SOD, TBARS e Catalase foram significativamente menores no grupo DM+OP em relação ao grupo DM. A duodenojejunostomia foi efetiva em controlar os níveis de glicemia e colesterol, bem como diminuiu significativamente os marcadores inflamatórios e de estresse oxidativo. / Diabetes Mellitus type 2 (DMT2) is a multifactorial syndrome with severe complications and significant mortality. Until this moment, its treatment has proven disappointing. Only 50% of DM2 patients are able to maintain proper glycemic levels. In 2004 Rubino et al showed a surgical technique of duodenal-jejunal exclusion in diabetic non-obese rats with positive results in the control of glycemic levels. The development of a technique that does not imply weight loss may provide a theoretical and scientific basis for its application in DM2 patients who present BMI<35. With this aim, this experimental study was conducted using the technique proposed by Marchesini in 2008, which consists of a section of the duodenum immediately next to the pylorus, followed by duodenojejunostomy with end-to-side anastomosis in the medial portion of the small intestine. The objective was to demonstrate alterations in the metabolic and inflammatory profile and in oxidative stress after metabolic surgery. An amount of 24 2-day-old Wistar rats were used. In 16 of them DMT2 was induced through 100mg/kg injection i.p. of streptozotocin. The development of diabetes was confirmed after 10 weeks through TTGIP. Eight diabetic rats composed the diabetic surgical group (DM+OP); and 8 other rats composed the diabetic control group (DM). The other 8 animals which were not induced formed the clinical control group (CO). The Marchesini technique was used in the DM+OP, and the other groups received the standard diet and follow up. TTGIP was performed at 7, 15, 30, 60 and 90 days after surgery, when the animals were submitted to euthanasia. DM+OP animals presented no important weight loss 3 months after surgery, while the other groups presented a significant weight gain. Weight maintenance after surgery in DM+OP proves the effectiveness of this technique in preventing obesity progression, which is characteristic in obese diabetic patients. The glucose levels were significantly lower in the operated group compared to diabetic control and cholesterol values followed the same trend. The levels of TNF-a, NF-kB , SOD, catalase and TBARS were significantly lower in DM + OP group compared to DM. The duodenojejunostomy was effective in controlling blood glucose levels and cholesterol, and significantly decreased inflammatory markers and oxidative stress.
66

Pharmacologic inhibition of insulin receptor tyrosine kinase activity has antineoplastic effects similar to alloxan-induced insulin deficiency with less acute metabolic toxicity

Dool, Carly Jade, 1985- January 2009 (has links)
No description available.
67

Uticaj sintetske i prirodne žučne kiseline na oksidativni stres i apoptozu hepatocita / Influence of synthetic and natural bile acid on oxidative stress and apoptosis in hepatocytes

Andrejić Višnjić Bojana 03 March 2016 (has links)
<p>Žučne kiseline (ŽK) su strukturno raznoliki molekuli, koji pored uloge koju ostvaruju putem žuči, deluju i kao signalni molekuli i ostvaruju kako endokrina tako i parakrina dejstva. Činjenica da je do sada u terapijske svrhe primenjivana samo ursodeoksiholna kiselina (UDK), posledica je brojnih ograničenja u mogućnosti primene ostalih prirodnih ŽK, i ističe potrebu za otkrivanjem novih sintetskih ŽK i liganda. Cilj istraživanja bio je ispitivanje sintetske 12-monoketoholne kiseline (MK) i prirodne UDK u modelu holestaze i aloksanom izazvanog dijabetesa. Ispitivanja su vr&scaron;ena na pacovima soja Wistar. Analizirana je telesna masa, glikemija, pokazatelji jetrene funkcije (AST; ALT, &gamma;-GT, ukupni i direktni bilirubin), a iz homogenate jetre određen je intenzitet lipidne peroksidacije i aktivnost antioksidativnih enzima (CAT, GSH-Px, GSH-R, GSH-ST). Isečci tkiva jetre su histolo&scaron;ki obrađeni i bojeni hematoksilin-eozin metodom i histohemijskim metodama (retikulin, Mallory, Periodic Acid Schiff- Alcian Blue (PAS/AB)). Imunohistohemijski je ispitana proliferacija hepatocita (Ki-67), markeri apoptoze (p53, Bcl-2, Bcl-X, Bax) i ekspresija nuklearnog farnesoid X receptora (FXR). Rezultati istraživanja pokazuju da ispitivane ŽK pomažu očuvanje telesne mase u holestazi i dijabetesu, i značajno snižavaju glikemiju kod dijabetičnih jedinki. Parametri jetrene funkcije u holestazi i dijabetesu su regulisani primenom MK i UDK. Obe ŽK u značajnoj meri smanjuju intenzitet lipidne peroksidacije i pojačavaju enzimsku antioksidativnu odbranu hepatocita u holestazi i dijabetesu. Ekspresija markera apoptoze nije značajno promenjena izazvanjem modela holestaze i dijabetesa, kao ni primenom ispitivanih ŽK. Nasuprot tome, izazivanje holestaze i dijabetesa značajno smanjuje proliferaciju hepatocita, dok primena MK i UDK poni&scaron;tava ovaj efekat i značajno povećava proliferaciju hepatocita. Hiperglikemija u aloksanskom dijabetesu nije dovela do pojačane ekspresije FXR. Izazivanje holestaze kod zdravih i dijabetičnih životinja dovelo je do porasta ekspresije FXR, koja je redukovana primenom MK i UDK. Na osnovu dobijenih rezultata može se zaključiti da sintetska 12-monoketoholna kiselina pokazuje slična hipoglikemijska, hepatoprotektivna i antioksidativna dejstva kao i prirodna ursodeoksiholna kiselina.</p> / <p>Bile acids (BAs) are structurally diverse molecules, which have theroles in the digestive system, which are exercised through the bile. Beside those, BAs act as a signaling molecules and achieve endocrine and paracrine effects. In addition to its own metabolism, bile acids modulate the metabolism of lipids and glucose. The fact that so far only ursodeoxycholic acid (UDC) is used for therapeutic purposes, speak clearly about of numerous limitations on the application of other natural BAs, and highlights the need to develop new synthetic Bas and ligands. The aim of this study was to investigate the influence of synthetic 12-monoketocholic acid (MC) and natural bila acid UDC in the model of cholestasis and alloxan-induced diabetes. Tests were performed on male Wistar rats. We analyzed the body mass, glucose, liver function tests (AST, ALT, &gamma;-GT, total and direct bilirubin). Using liver tissue homogenates we determined intensity of lipid peroxidation (by concentration of malondilaldehyde) and the activity of antioxidant enzymes (CAT, GSH-Px, GSH -R, GSH-ST). Liver tissue were histologically processed and stained with hematoxylin-eosin method and histochemical methods (reticulin, Mallory, Periodic Acid Schiff- Alcian Blue (PAS / AB)). Imunohistochemical examination included hepatocyte proliferation (Ki-67), markers of apoptosis (p53, Bcl-2, Bcl-X, Bax), and expression of the nuclear farnesoid X receptor (FXR). Results of the research show that MC prevented decrease in body mass during cholestasis and diabetes, and significantly reduced glycemia in diabetic animals. The liver function tests in cholestasis and diabetes are normalised by MC and UDC aplication. Both BAs significantly reduce lipid peroxidation and enhance enzymatic antioxidant defense of hepatocytes in cholestasis and diabetes. The expression of markers of apoptosis was not significantly changed in models of cholestasis and diabetes, as well as the application of the tested BAs. In contrast, in cholestasis and diabetes model, the proliferation of hepatocytes was significantly reduced, while the use of MC and UDC reversed this effect and significantly increased the proliferation of hepatocytes. Hyperglycemia in alloxan-induced diabetes did not lead to overexpression of FXR. Induction of cholestasis in healthy and diabetic animals resulted in an increase in the expression of FXR, which is reduced by using the MK and the UDC. Based on these results we can conclude that a synthetic 12-monoketocholic acid shows similar hypoglycemic, hepatoprotective and antioxidant effects as natural ursodeoxycholic acid.</p>

Page generated in 0.3237 seconds