Thesis (LLM (Private Law))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: The most important innovations of the revised German Wohnunungseigentumsgesetz which came into force on 1 July of 2007, concern the possiblity to amend parts of the constitution of the scheme (Gemeinschaftsordnung) by majority instead of unanimous resolution; the extension of the decision-making competence of sectional owners; the easier and more appropriate distinction between maintenance of and luxurious and non-luxurious improvements to the common property; the recognition that the body corporate has legal capacity to act in certain circumstances; the increase in the functions and powers of the professional manager (Verwalter); and the replacement of the procedure for non-contentious matters for the settlement of disputes by the ordinary civil court procedure. These predominantly valuable innovations raise the question in how far South African law could benefit from these amendments, and whether they could be used as a model for solving some of the unsatisfactory aspects of the South African sectional title law. The revised Wohnungseigentumsgesetz now allows apartment owners to amend more provisions of the constitution by majority resolution. The harsh unanimity principle is in many contexts replaced by the majority principle and individual apartment owners are allowed to request an amendment of certain provisions of the constitution for important reasons. The Sectional Titles Act and the model management and conduct rules regulate the relationship between sectional owners in South Africa. Both the developer and the body corporate have the authority to supplement or amend the existing model rules by special rules. However, in comparison with the revised Wohnungseigentumsgesetz the management and conduct rules can only be amended by a unanimous or special resolution for management and conduct rules respectively and an individual owner is not allowed to request an amendment of a model rule on account of the unfair consequences suffered by him or her. An important advantage of the revised Wohnungseigentumsgesetz in comparison with section 32(4) of the Sectional Titles Act is furthermore that no written consent is required from the sectional owner who is adversely affected by an amendment of certain aspects of the participation quota. This requirement causes many problems. First, the circumstances in which an owner can be considered adversely affected have not been judicially determined. Second, the South African requirement is out of step with modern conditions, which witness the number of larger schemes increasing, because it allows one owner to block objectively necessary resolutions of the body corporate. The provision requiring the written consent of the adversely affected owner should therfore be repealed. The same applies to the general requirements for carrying out maintenance of and improvements to the common property. On closer analysis it becomes clear that the management rules contain no criteria to distinguish between maintenance and improvement measures or between luxurious and non-luxurious improvements. In final analysis these distinctions seem to depend on subjective rather than on objective criteria. By contrast the revised Wohnungseigentumsgesetz contains a clear objective distinction between the four categories of improvements to the common property. / GERMAN ABSTRACT: Seit dem 1. Juli 2007 gilt in Deutschland ein novelliertes Wohnungseigentumsgesetz. Die wichtigsten Neuerungen betreffen die Ermöglichung von Änderungen der Gemeinschaftsordnung nicht nur durch einstimmigen Beschluss der Wohnungseigentümer, die Erweiterung der Beschlusskompetenzen der Wohnungseigentümer, die Erleichterung der Durchführung baulicher Maßnahmen, die Gestaltung der Teilrechtsfähigkeit der Eigentümergemeinschaft und die Festlegung der erweiterten Rechte und Pflichten des Verwalters sowie die Überleitung des Verfahrens der freiwilligen Gerichtsbarkeit in die Zivilprozessordnung. Die überwiegende Zahl der grundsätzlich zu begrüßenden Neuregelungen gibt auch für das südafrikanische Recht wertvolle Denkanstöße zu der Frage, ob eine Novellierung des Sectional Titles Act im Sinne der Neuregelungen des WEG eine Möglichkeit wäre, bestehende „Ungereimtheiten“ und Probleme zwischen den Wohnungseigentümern und im Wohnungseigentumskomplex in Südafrika besser lösen zu können. Im neuen novellierten WEG sind mehr als bislang Mehrheitsentscheidungen der Wohnungseigentümer zulässig. Statt des starren Einstimmigkeitsprinzips gilt nun oftmals das Mehrheitsprinzip. Zudem ist es auch dem einzelnen Wohnungseigentümer möglich, eine Änderung einer Vereinbarung zu verlangen, sofern ein Festhalten an einer geltenden Regelung aus schwerwiegenden Gründen unter Berücksichtigung aller Umstände des Einzelfalles, unbillig erscheint. Gesetzliche Regelungen, welche das Gemeinschaftsverhältnis in Südafrika ordnen, sind im Sectional Titles Act selbst und in den management und conduct rules der Annexure 8 und 9 des Sectional Titles Act enthalten. Zudem hat sowohl der developer als auch die Wohnungseigentümergemeinschaft (body corporate) die Befugnis, die Rechte, Pflichten und Nutzungsrechte der Wohnungseigentümer in sogenannten „special rules“ selbst festzulegen. Im Vergleich zu den Regelungen des novellierten WEG ist es für Wohnungseigentümer in Südafrika jedoch schwerer, eine Änderung solcher Regelungen herbeizuführen. Wollen die Wohnungseigentümer von den Regelungen der management oder conduct Rules abweichen, können sie dies bezüglich der management rules nur durch einheitlichen Beschluss (resolution) und hinsichtlich der conduct rules mittels eines Beschlusses mit 75%er Mehrheit (special resolution). Ein individueller Anspruch des einzelnen Wohnungseigentümers auf Änderung, Ergänzung oder Ersetzung der rules bei Unbilligkeit besteht nicht. Ein gewichtiger Vorteil der Neuregelung des § 16 Abs. 3 WEG im Vergleich zu Artikel 32(4) des Sectional Titles Act ist zudem, dass es in Deutschland keiner schriftlichen Zustimmung des von der Entscheidung negativ betroffenen Wohnungseigentümers bedarf. Eine Änderung der participation quota hinsichtlich des Kostenverteilungsschlüssels ist nur möglich, wenn ein von der Entscheidung negativ betroffener Wohnungseigentümer seine schriftliche Zustimmung erteilt. Wann eine solche negative Betroffenheit („adversely affected“) letztlich vorliegt, ist zum einen nicht abschließend geklärt. Zum anderen ist gerade unter der Prämisse immer größerer werdender sectional titles schemes nicht mehr zeitgemäß, einem einzelnen Wohnungseigentümer die Möglichkeit zu geben, objektiv notwendige Entscheidungen der body corporate zu blockieren. Das Erfordernis der Zustimmungsbedürftigkeit eines negativ betroffenen Wohnungseigentümers sollte daher aufgegeben werden. Gleiches gilt für die generelle Zulässigkeit von baulichen Veränderungen. Bei genauerer Analyse des südafrikanischen Rechts wird zudem klar, dass in den Management Rules nicht definiert ist, was unter Verbesserungen, d.h. unter „improvements to the common property“ zu verstehen ist oder wie im Einzelfall zwischen luxuriösen und nicht-luxuriösen Aufwendungen zu unterscheiden ist, da es letztlich von der subjektiven Betrachtungsweise Einzelner abhängt. Das novellierte WEG enthält im Vergleich dazu eine klarere objektive Begriffsabgrenzung der vier Kategorien baulicher Maßnahmen. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die belangrikste veranderings aangebring deur die wysiging van die Duitse Wohnunungseigentumsgesetz wat op 1Julie 2007 in werking getree het, is die volgende: die wysiging van die reëls van die skema (Gemeinschaftsordnung) deur middel van ‘n meerderheidsbesluit in plaas van ‘n eenparige besluit; die uitbreiding van die besluitnemingsbevoegdhede van deeleienaars, die helder en meer gepaste vereistes vir die aanbring van verbeterings aan die gemeenskaplike eiendom, die erkenning van die regsbevoegdheid van die regspersoon in sekere gevalle, die uitbreiding van die bevoegdhede van die professionele bestuurder en die vervanging van die informele geskilbeslegtingsprosedure deur die gewone hofprosedure. Hierdie veranderinge laat die vraag ontstaan in hoeverre die Suid-Afrikaanse reg voordeel kan trek uit hierdie wysigings en in hoeverre die veranderings as model kan dien vir wysiging van onbevredigende aspekte van die Wet op Deeltitels. Die gewysigde Wohnunungseigentumsgesetz laat deeleienaars tans toe om meer bepalings van die model reëls deur meerderheidsbesluit te verander. Die streng eenparigheidsbeginsel word in meerdere verbande deur die meerderheidsbeginsel vervang en deeleienaars word in sekere gevalle selfs toegelaat om aansoek te doen vir die wysiging van sommige bepalings op grond van ‘n geldige rede. Die Wet op Deeltitels en die model bestuurs- en gedragsreëls reguleer die regsverhouding tussen deeleienaars. In teenstelling met die gewysidge Duitse wet kan die die regspersoon die bestuursreëls slegs deur middel van ‘n eenparige besluit en die gedragsreëls deur middel van ‘n spesiale besluit verander en ‘n deeleienaar word nie toegelaat om ‘n verandering van die reëls aan te vra op grond van onregverdige benadeling nie. ‘n Belangrike voordeel van die gewysigde Duitse wet in vergelyking met artikel 32(4) van die Wet op Deeltitels is verder dat die skriftelike toestemming van ‘n deeleienaar wat deur die wysiging van sekere aspekte van die deelnemingkwota benadeel word, nie verkry hoef te word nie. Dit is ‘n groot verbetering. Eerstens is dit moeilik om te bepaal in watter omstandighede ‘n deeleienaar se regte deur die wysiging van die deelnemingskwota benadeel word. Tweedens is die Suid-Afrikaanse bepaling uit pas met moderne ontwikkelings waar ‘n deeleienaar in groot deeltitleontwikkelings toegelaat word om objektief redelike besluite van die regspersoon te blokkeer. Hierdie bepaling van die Wet op Deeltitels moet dus herroep word. Dieselfde geld vir die vereistes met betrekking tot die onderhoud van en verbeterings aan die gemeenskaplike eiendom in die Suid-Afrikaanse wetgewing. Op die keper beskou bevat die bestuursreëls geen geskikte riglyne om tussen die onderhoud van, en luukse en nieluukse verbeterings aan die gemeenskaplike eiendom te onderskei nie. Die onderskeiding berus oënskynlik op subjektiewe eerder as objektiewe oorwegings. Daarenteen bevat die gewysigde Duitse Wet helder, objektiewe kriteria om onderhoud en vier soorte verbeterings aan die gemeenskaplike eiendom te onderskei.

Thesis (LLM )-- University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: This thesis discusses the efficacy of procedures involving communal participation in the management of land by communal property associations, and how this contributes to the promotion of security of tenure as envisaged by the South African Land Reform programme. The Communal Property Associations Act 28 of 1996 (CPA Act) is aimed at regulating communal living arrangements to create security of tenure for its respective landholders. However, the general opinion of commentators in the land reform sector has continued to be that communal property institutions are ineffective and generally fail. Many assert that problems experienced are symptoms of a wider weakness relating to the institutional design of the juristic person, its regulation and the support it receives. To determine the strength of this assertion, the concept and conditions of security of tenure in South African law, and the obstacles hampering it, are investigated. Security of tenure is especially important as it provides a foundation from which land holders can exercise their rights productively. This is followed by an overview of the existing legal mechanisms for communal living arrangements that are similar to the arrangements catered for in the CPA Act. One of these arrangements, namely the Sectional Titles Act is used to compare mechanisms similar to the establishment and management procedures in the CPA Act. The main conclusion regarding establishment procedures is that many of the provisions of the CPA Act are not being implemented properly. While some institutional problems exist and must be addressed, negotiation with and guidance by the Department of Rural Development and Land Reform are necessary to overcome such problems. An inadequate establishment process will only lead to problems and conflict in the management phase that could hamper security of tenure. Communal property associations are managed by an organisation structure comprising of a juristic person, a committee and the community. The thesis shows that committee members often lack the necessary training to fulfil their duties adequately. The CPA Act also allow communal property associations too much discretion in allocating powers and functions of the committee that can lead to paralysis in decision-making processes. The Department Rural Development and Land Reform has extensive powers to monitor and intervene in matters of the association if problems exist, but in practice such measures are not resorted to. These problems create dysfunction in many communal property associations. While the CPA Act can provide security of tenure for communities, the most significant obstacle is the lack of support from the Department of Rural Development and Land Reform in implementing the provisions of the CPA Act. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie tesis handel oor die doeltreffendheid van die prosedures rondom die deelname van gemeenskappe aan die bestuur van grond in gemeenskaplike eiendomsverenigings, en hoe dit bydra tot die bevordering van die onaantasbaarheid van grondregte, soos beoog deur die Suid-Afrikaanse grondhervormingsprogram. Die Communal Property Associations Act 28 of 1996 (CPA Wet) het ten doel om gemeenskaplike bewoning van grond te reguleer ten einde om sekerheid vir houers van grond in die hand te werk. Die heersende mening van kommentatore in die grondhervormingsektor is nietemin nog steeds dat gemeenskaplike eiendomsinstellings ondoeltreffend is, en oor die algemeen misluk. Verskeie kommentatore doen aan die hand dat die heersende probleme simptome is van onderliggende tekortkominge in die wyse waarop die regspersoon saamgestel word en hoe dit gereguleer en ondersteun word. Ten einde hierdie opvatting te deurgrond, word daar in hierdie tesis gekyk na die omstandighede waaronder onaantasbaarheid van grondregte bewerkstellig kan word in die Suid-Afrikaanse reg, en na die struikelblokke wat bestaan om heirdie doel te bereik. Onaantasbaarheid van grondregte is belangrik, veral omdat dit die basis is waarop houers van grond in staat gestel word om hul regte produktief uit te oefen. Hierna volg ‘n oorsig van die bestaande regsmeganismes vir gemeenskaplike bewoning van grond, wat soortgelyk is aan dié van die CPA Wet. Een sodanige opset is die Deeltitelswet, wat gebruik word om soortgelyke meganismes vir die totstandkoming van en die bestuursprosedures van die CPA Wet te vergelyk. Die gevolgtrekking met betrekking tot totstandkomingsprosedures is dat die bepalings van die CPA Wet nie behoorlik in werking gestel is nie. Benewens die institusionele probleme wat aangespreek moet word, is onderhandeling met en leiding deur die Departement van Landelike Ontwikkeling en Grondhervorming nodig, om bestaande struikelblokke uit die weg te ruim. ‘n Ontoereikende totstandkomingsproses sal slegs lei tot verdere probleme en geskille in die latere bestuur van die skema wanneer die skema bestuur moet word. Dit werk onsekerheid m.b.t. die grondregte in die hand. Die bestuurstruktuur van gemeenskaplike eiendomsverenigings bestaan uit ‘n regspersoon, ‘n komitee en die gemeenskap. Die tesis dui aan dat komiteelede dikwels nie voldoende opgelei is om hul funksies behoorlik te vervul nie. Die CPA Wet maak ook voorsiening vir te veel diskresionêre begoegdhede in die akte van oprigting en die bepalings omtrent die funksies van die komitee, wat die besluitnemingsproses kan lamlê. Die Departement van Plaaslike Ontwikkeling en Grondhervorming het verreikende magte m.b.t monitering en intervensie in die sake van die verenigings, waar probleme bestaan. In die praktyk word hierdie bevoegdhede egter nie aangewend soos beoog nie. Die probleme versoorsaak dat gemeenkskaplike eiendomsverenigings nie na behore funksioneer nie. Die wetsbepalings kan onaantasbaarheid van grondregte vir gemeenskappe in die hand werk, maar die grootste struikelblok is die behoorlike implementering van die wetsbepalings.

Thesis (LLM)--Stellenbosch University, 2012. / Includes bibliography / ENGLISH ABSTRACT: The South African land question presents complex legal and social challenges. The legal aspects of land are inextricably linked to other socio-economic aspects, such as access to housing, healthcare, water and social security. The Constitution provides for land reform in the property clause - section 25. This clause, while seeking to redress the colonial land dispossessions, by means of a tripartite land reform programme, also protects the property rights of all. The different legs of the land reform programme are redistribution, which is aimed at enabling citizens to access land on an equitable basis; restitution, which sets out to restore property rights or grant equitable redress to those dispossessed of land as a result of past racially discriminatory laws or practices and finally tenure reform. Tenure reform is premised on transforming the landholding system of those with legally insecure tenure as a result of past racially discriminatory laws or practices or granting comparable redress. The primary focus of this thesis is on tenure security for black rural women in South Africa, while using the Namibian experience with regard of the same group as a comparison. Historically, before colonialism, landholding was governed by the customary law of the various tribes in South Africa. This landholding system underwent extensive change through the colonial era that ultimately led to a fragmented and disproportionate distribution of land based on race, with insecure land rights particularly in rural areas, where women are the majority. With the dawn of the Constitutional era, South Africa embarked upon a social justice project, based on a supreme Constitution, embodying human dignity, equality, non-racialism, accountability and the rule of law. Land reform forms part of the social project and is governed by the Constitution and influenced by both the civil and customary law. With the South African tenure context, policy documents, legislation and case law will be analysed. In this process the role of the stakeholders and other related factors, for example customary practices are also considered. The analysis indicates that case law has played a significant part in addressing women’s plight with regard to equality, tenure reform and abolishing suppressive legislative provisions and practices. It is furthermore clear that the different categories of women are affected differently by the overarching tenure and other related measures. For a legal comparative study, Namibia was chosen for the following reasons: (a) both South Africa and Namibia have a shared colonial and apartheid background; (b) both countries have a Constitutional foundation incorporating human rights and equality; and (c) both countries have embarked on land reform programmes. However, contrary to the South African position, both the Namibian Constitution and its National Land Policy are more gender-specific. Tenure reform is an on-going process in Namibia in terms of which specific categories of women have benefitted lately. To that end the gender inclined approach may be of specific value for the South African situation, in general, but in particular concerning black rural women. Consequently, particular recommendations, linked to the specific categories of women, are finally provided for the South African position, in light of the Namibian experience. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die Suid-Afrikaanse grondkwessie beliggaam ingewikkelde regs- en sosiale uitdagings. Die regsaspekte wat verband hou met grond is ook onlosmaaklik gekoppel aan sosio-ekonomiese kwessies, soos byvoorbeeld toegang to behuising, gesondheidsdienste, water en sosiale sekuriteit. Die Grondwet maak vir grondhervorming in die eiendomsklousule, artikel 25, voorsiening. Die eiendomsklousule beoog om koloniale grondontnemings (deur ‘n drie-ledige oorhoofse grondhervormingsprogram) aan te spreek en terselfdertyd eiendomsregte te beskerm. Die oorhoofse grondhervormingsprogram bestaan uit herverdeling, waarmee billike toegang tot grond vir alle burgers bewerkstellig word; restitusie, waarvolgens herstel (of ander billike vergoeding) vir persone en gemeenskappe wat grond en regte as gevolg van rasdiskriminerende maatreëls verloor het, bewerkstellig word en laastens grondbeheerhervorming. Grondbeheerhervorming behels die aanpas of opgradeer van grondbeheervorme (of die betaal van billike vergoeding) in gevalle waar regte onseker (of swak) is weens rasdiskriminerende maatreëls en praktyke van die verlede. Die hooffokus van die tesis is op die regsekerheid (al dan nie) van grondbeheer van swart landelike vrouens in Suid- Afrika, met die Namibiese ervaring as regsvergelykende komponent. Histories, voordat kolonialisme ingetree het, was grondbeheer deur die tradisionele inheemse reg van die verskillende gemeenskappe in Suid-Afrika gereguleer. Hierdie grondbeheersisteme het grootskaalse verandering gedurende die koloniale tydperk ondergaan. Dit het eindelik tot ‘n rasgebaseerde, gefragmenteerde sisteem gelei waarvan die verdeling van grond disproporsioneel was en die grondbeheervorme regsonseker, veral in die landelike gebiede waar vrouens die meerderheid van die bevolking uitmaak. Toe die grondwetlike era in Suid-Afrika aanbreek, is daar met ‘n sosiale geregtigheidprojek (heropbou en ontwikkeling) begin. Hierdie benadering is op die Grondwet gefundeer waarin menswaardigheid, gelykheid, nie-rassigheid, rekenskap en regsorde beliggaam is. Grondhervorming vorm deel van die oorhoofse projek en word deur die Grondwet bestuur en deur beide die nasionale en die Inheems reg beïnvloed. Met betrekking tot die Suid-Afrikaanse grondbeheeristeem word beleidsdokumente, wetgewing en regspraak geanaliseer. In hierdie proses word die rol van belanghebbendes en ander verwante aspekte, soos byvoorbeeld Inheemse partyke, ook oorweeg. Die analise dui aan dat dit veral ontwikkelings in regspraak is wat ‘n groot bydrae gelewer het om vrouens se stryd om gelykheid en sekerheid van grondbeheer te bevorder en wat gelei het tot die afskaffing van onderdrukkende wetgewende maatreëls en praktyke. Dit is verder ook duidelik dat verskillende kategorieë van vrouens verskillend deur die oorhoofse grondbeheer- en ander verwante maatreëls, geaffekteer word. Namibië is vir die regsvergelykende analise geïdentifiseer omdat (a) beide Suid- Afrika en Namibië ‘n koloniale en apartheidsgeskiedenis deel; (b) beide jurisdiksies ‘n grondwetlike basis het waarin menseregte en gelykheid beliggaam word; en (c) beide lande grondhervormingsprogramme van stapel gestuur het. In teenstelling met die Suid-Afrikaanse benadering, is die Namibiese Grondwet en die nasionale grondbeleid egter meer geslag-spesifiek. Grondbeheerhervorming in Namibië is ‘n aaneenlopende proses waaruit veral sekere kategorieë vrouens onlangs voordeel getrek het. Om daardie rede mag die geslag-spesifke benadering wat in Namibië gevolg word vir Suid-Afrika ook van waarde wees, nie net in die algemeen by grondbeheer nie, maar spesifiek ook met betrekking tot swart landelike vroue. In die lig van die Namibiese ervaring word daar ten slotte spesifieke aanbevelings tot die Suid-Afrikaanse sisteem, gekoppel aan bepaalde kategorieë van vroue, gemaak.

Thesis (LLD)--Stellenbosch University, 2013. / Bibliography / ENGLISH ABSTRACT: The worsening scarcity of fresh water resources has led to an increasing number of people without sustainable access to safe water across the globe. Water privatisation has been presented as the panacea to addressing the global water crisis. Privatisation of water has heightened the impetus for the explicit recognition of water as a human right. This dissertation seeks to establish the legal status of the right to water under international human rights law. The dissertation further attempts to ascertain the scope and normative content of such a right. In order to answer these questions, this dissertation carries out a detailed analysis of the possible legal basis, scope and normative content of the right to water under international human rights law. The principal question that arises is how a State can ensure compliance with its human rights obligations in the event of involvement of non-State actors such as private corporations in the management and distribution of water services. This dissertation‘s main hypothesis is that although privatisation of water services does not relieve the State of its legal responsibility under international human rights law, such privatisation imposes certain obligations on private actors consistent with the right to water. The dissertation goes beyond articulating normative considerations and looks at implementation at the national level by highlighting good practices on the practical implementation of the right to water consistent with the normative standards imposed by the right. The dissertation‘s key contribution is its development of an accountability model to ensure that States and private actors involved in the provision of water services have clearly designated roles and responsibilities consistent with the human right to water. If properly implemented, the model has the potential to give greater specification to the normative commitments imposed by the right to water in privatisation scenarios. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die verergerende skaarste van vars water bronne het aanleiding gegee tot die toename in die hoeveelheid mense sonder volhoubare toegang tot veilige water oor die hele aarde. Dit word aangevoer dat die privatisering van water die wondermiddel is om die globale water krisis aan te spreek. Die privatisering van water het aanleiding gegee tot 'n verskerpte aandrang om water uitdruklik te erken as 'n mensereg. Hierdie proefskrif poog om die regsstatus van die reg tot water te vestig binne die raamwerk van internasionale menseregte. Die proefskrif probeer verder om vas te stel wat die omvang en normatiewe inhoud van so 'n reg sal wees. Vervolgens voltrek hierdie proefskrif 'n uitvoerige analise van die moontlike regsbasis, omvang en normatiewe inhoud van die reg tot water binne die raamwerk van internasionale menseregte. Die vernaamste vraag wat opduik is hoe 'n Staat kan verseker dat sy menseregte verpligtinge nagekom word waar nie-Regeringsrolspelers soos korporasies betrokke is by die bestuur en distribusie van waterdienste. Die kern hipotese van hierdie proefskrif is dat alhoewel die privatisering van waterdienste nie die Staat verlig van sy regsverpligtinge in terme van internasionale menseregte nie, sodanige privatisering sekere verpligtinge aan privaatrolspelers voorskryf wat in lyn is met die reg op water. Hierdie proefskrif gaan verder as die artikulering van normatiewe oorwegings en kyk ook na die implementering op nasionale vlak deur goeie praktyke uit te lig met betrekking tot die prakiese implementering van die reg tot water wat konsekwent is met die normatiewe standaarde wat die reg voorskryf. Die kern bydrae van hierdie proefskrif is die ontwikkeling van 'n aanspreeklikheismodel wat versker dat Regerings en privaat rolspelers wat betrokke is by die voorsiening van waterdienste duidelik aangewysde funksies en verantwoordelikhede het wat in lyn is met die reg tot water. Indien hierdie model behoorlik implementeer word, het dit die potensiaal om grooter spesifikasie te gee aan die normatiewe verpligtinge wat deur die reg tot water voorgeskryf word in privatiserings scenarios.

Thesis (LLD)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: This dissertation considers the question whether there are viable alternatives to the conceptual framework within which the South African administrative-law system operates, given that the administration now functions under new constitutional demands and new approaches to administrative engagement. The intention is not to proffer concrete recommendations for such a system, but only to propose an approach by means of which questions concerning the legal regulation of the administration and administrative function may be addressed. The dissertation introduces the concept of the contextualised administrative-law system. This concept emphasises the legal relationship between the public administration and the judiciary, but is not limited to this relationship. The administrative-law system does not operate in a vacuum, though, and is informed by the conceptual framework within which the system operates. The system is also a function of its geo-political and socio-economic context. The historical development of the doctrine of separation of powers, as one aspect of the conceptual framework, is traced. Thereby the normative, dynamic and flexible nature of the doctrine is established. On this basis, the potential and value of a fourth branch, the administration, within the separation-of-powers doctrine is assessed. By implication, the administrative function would constitute a fourth, distinct function in addition to the legislative, executive and judicial functions. The concept of the administrative-law system is consequently applied to the South African context. Firstly, the development of the South African system is outlined and, secondly, the administrative-law relationship is analysed. This discussion establishes that the system is characterised by an embryonic administrative law, the equating of administrative law and judicial review, an emphasis on the rule-of-law or “red-light” approach to administrative regulation, a rhetoric of deference, and the supremacy of the Constitution of the Republic of South Africa, 1996. Therefore, the system must be informed by the Constitution and, arguably, by Karl Klare’s project of transformative constitutionalism and Etienne Mureinik’s “culture of justification”. The content of the separation of powers is also investigated by means of an historical analysis of the considerations that rationalise the existence of an independent administrative jurisdiction in France. This entails an exposition of the Conseil d’État’s structure, organisation and dual function. Principles that describe the French system, other than the pure separation of powers, are discussed, namely, the duality of jurisdiction, the separation of administrative and judicial authorities, the separation of the administrative jurisdiction and active administration, the maxim “to judge the administration is still administering”, and the hybrid nature of administrative litigation. The legal regulation of public contracts can be regarded as a doctrinal perspective of the administrative-law system. The public contract is discussed as one form of administration, due to its conceptual ambiguity as a legal instrument on the boundary between public and private law and due to the administration’s increasing contractual activity. To an extent the contrat administratif of French law indicates that particular legal rules are an extension of the broader principles, considerations and institutional structures discussed in the preceding sections. This dissertation introduces an approach that emphasises the relationship between the administration and the judiciary as well as the conceptual framework within which the administrative-law system operates. Through the application of this approach to the South African context and to public contracting the key concepts and debates underlying an appropriate administrative-law system in South Africa are identified and investigated. This constitutes a platform for the development of a particular administrative-law system and an exposition of viable alternatives to the conceptual framework within which the system operates. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie proefskrif ondersoek die vraag of daar lewensvatbare alternatiewe tot die konseptuele raamwerk van die huidige Suid-Afrikaanse administratiefreg-stelsel moontlik is. Dié vraag word gestel teen die agtergrond van die nuwe grondwetlike vereistes en benaderings waaraan administratiewe interaksie moet voldoen. Die bedoeling is nie om aanbevelings vir die bestaande stelsel te maak nie, maar eerder om ‘n benadering voor te stel waarin vrae oor die regulering van die administrasie en die administratiewe funksie geakkommodeer kan word. In die proses skep die proefskrif ‘n nuwe konsep: die administratiefreg-stelsel in konteks, wat die regsverhouding tussen die administrasie en die regbank beklemtoon, terwyl dit nie beperk is tot die verhouding nie. Uiteraard word die administratiefregstelsel beïnvloed deur die konseptuele raamwerk waarin dit funksioneer, terwyl dit verder ook ‘n funksie is van sy geopolitiese en sosio-ekonomiese konteks. Die historiese ontwikkeling van die skeiding van magte, een aspek van die konseptuele raamwerk, word bespreek en daardeur word die normatiewe, dinamiese en buigsame aard van die leerstuk bevestig. Hiermee word die potensiaal en waarde van ‘n vierde been, naamlik die administrasie, binne die skeiding-van-magte leerstuk oorweeg, met die implikasie dat die administratiewe funksie ‘n onafhanklike, vierde funksie vestig, benewens die wetgewende, uitvoerende en regsprekende funksies. Die konsep van die administratiefreg-stelsel word gevolglik toegepas op die Suid- Afrikaanse konteks. Eerstens word die ontwikkeling van die Suid-Afrikaanse stelsel uiteengesit en dan tweedens word die administratiefreg-verhouding ontleed. Hierdie bespreking bevestig dat die stelsel gekenmerk word deur ‘n onderontwikkelde administratiefreg, die gelykstelling van die administratiefreg en geregtelike hersiening, die beklemtoning van die regstaat en ‘n sogenaamde rooilig-benadering tot administratiewe regulasie, ‘n retoriek van geregtike agting, en die oppergesag van die Grondwet van die Republiek van Suid-Afrika, 1996. Juis as gevolg hiervan moet die stelsel op die Grondwet gegrond word. Daar word ook geargumenteer dat Karl Klare se transformerende konstitusionalisme sowel as Etienne Mureinik se kultuur van regverdiging die stelsel vorm behoort te gee. Die skeiding van magte se inhoud word ook aan ‘n historiese ontleding van Franse reg onderwerp om sodoende die rasionaal agter die onafhanklike administratiewe jurisdiksie in Frankryk te verduidelik. Dit behels ‘n uiteensetting van die Conseil d’État se struktuur, interne organisering en tweeledige funksie. Die beginsels wat die Franse stelsel beskryf, bo-en-behalwe die suiwer skeiding van magte, word bespreek en dit is by name die dualiteit van jurisdiksie, die skeiding van administratiewe en regsprekende owerhede, die skeiding van die administratiewe jurisdiksie en aktiewe administrasie, die leuse wanneer die administrasie beoordeel word, word daar steeds administreer, en die gemengde aard van administratiewe regsgedinge. Die openbare kontrak word bespreek as ‘n instrument van administrasie gegewe die konseptuele dubbelsinnigheid van daardie regskonsep, wat op die grens tussen publiek- en privaatreg lê, en as gevolg van die administrasie se toenemende kontraktuele aktiwiteit. In ‘n mate dui die Franse contrat administratif daarop dat bepaalde regsreëls ‘n uitbreiding van die breër beginsels, oorwegings en institusionele strukture is, soos in die voorafgaande afdelings bespreek word. Dus stel hierdie proefskrif ‘n benadering voor wat die verhouding tussen die administrasie en die regbank, sowel as die konseptuele raamwerk waarbinne die administratiefreg-stelsel funksioneer, beklemtoon. Deur hierdie benadering toe te pas op die Suid-Afrikaanse konteks, en op openbare kontraktering, word die konsepte en debatte geïdentifiseer en ondersoek wat ‘n gepaste administratiefreg-stelsel onderskryf. Dit vorm ‘n basis vir die ontwikkeling van ‘n bepaalde administratiefregstelsel en die uiteensetting van lewensvatbare alternatiewe tot die konseptuele raamwerk waarbinne die stelsel funksioneer.

Thesis (LLD)--University of Stellenbosch, 2000. / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this dissertation is to conceptualise the principle of "environmental justice". In doing so it attempts to determine its meaning, assess its possible use for the protection of environmental rights in the light of the South African Bill of Rights, and draw, in a comparative manner, on examples from two other jurisdictions, namely the United States of America (USA) and India. In the first part of the study "environmental justice" is defined and thereafter the ways in which the idea of "environmental justice" has found expression in the USA and Indian jurisprudence as well as in legislative and administrative practices in these two countries are analysed comparatively. In reviewing the US experience the study concludes that the courts have shown a conspicuous measure of self-restraint in the conceptualisation of environmental justice. Due to its non-activist and formalistic approach, the judiciary has failed to address systemic environmental inequities, and to carve out remedies whereby environmental injustice could have been dealt with in an effective and meaningful way. The more activist approach of the Indian judiciary, on the other hand, has led to more effective protection of the environment and of people adversely affected by environmental degradation. The judiciary has imposed positive obligations on the state to carry out its social duties as laid down in the Directive Principles of the Indian Constitution. Although India does not have a constitutionally entrenched environmental right, the courts have interpreted the right to life proactively so as to include quality of life. The study concludes by examining possible applications of the principle of environmental justice for the protection of environmental rights in South Africa, assessing the law as it stands and exploring new avenues in the light of the Bill of Rights. In this respect the following guidelines are proposed by this study: o Environmental problems in South Africa must be placed within their specific historical and political context. Consequently environmental injustice must be understood as a form of inequity that impacts on people disproportionately on the basis of race and socio-economic status. The concept "environment" can therefore not be narrowly understood, whether it is being dealt with in the Constitution, legislation or common law. It must be recognised that the concept goes beyond ecosystems and that it includes a multiplicity of relationships, in many of which humans are the focal point. o Environmental justice claims in South Africa may best be framed as constitutional claims. Regard should be had not only to the environmental right in section 24 of the Constitution, but also to other rights that support the notion of environmental justice, such as the rights to life, equality and dignity. o Judicial activism is a key to the promotion of environmental justice. The judiciary plays an important role in ensuring that the state and other actors fulfil their obligation to respect, protect, promote and fulfil the rights in the Bill of Rights. Transformation requires a judiciary that is prepared to reconsider the traditional boundaries of the doctrine of separation of powers and to lay down directives for other branches of government, in particular the executive. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie proefskrif is om die beginsel "omgewingsgeregtigheid" te konsepsualiseer. Die studie poog dus om die betekenis van hierdie beginsel, sowel as die moontlike gebruik daarvan in die beskerming van omgewingsregte vas te stel in die lig van die Suid Afrikaanse Handves van Regte. Verder poog die studie om deur middel van regsvergelyking insigte te bekom uit voorbeelde in twee jurisdiksies, die Verenigde State van Amerika en Indië. "Omgewingsgeregtigheid" word in die eerste deel van die proefskrif gedefinieer. In die tweede deel word die wyse waarop omgewingsgeregtigheid uitdrukking vind in Amerikaanse en Indiese reg, sowel as in statutêre en administratiewe praktyk vergelykend geanaliseer. In die beoordeling van die Amerikaanse ervaring word tot die slotsom gekom dat die howe 'n ooglopende mate van selfbeheersing toon in die konsepsualisering van omgewingsgeregtigheid. As gevolg van die regsbank se nie-aktivistiese en formalistiese benadering, het dit in gebreke gebly om sistemiese omgewingsongelykhede aan te spreek, en om remedies te ontwikkel wat omgewingsgeregtigheid op 'n effektiewe en betekenisvolle wyse aanspreek. Die aktivistiese benadering van die Indiese regsbank aan die ander kant, lei tot meer effektiewe beskerming van die omgewing en diegene wat nadelig geaffekteer word deur omgewingsbeskadiging. Die regsbank plaas positiewe verpligtinge op die staat sodat die staat sy sosiale pligte kan nakom soos bepaal in die Direktiewe Beginselsin die Indiese Grondwet. Alhoewel Indië nie oor 'n grondwetlik verskanste omgewingsreg beskik nie, het die howe die reg op lewe pro-aktief geinterpreteer sodat dit ook die reg op lewenskwaliteit insluit. Die studie ondersoek verder die moontlike toepassings van die beginsel van omgewingsgeregtigheid vir die beskerming van omgewingsregte in Suid Afrika. Dit beoordeel die huidige reg en ondersoek nuwe rigtings in die lig van die Handves van Regte. In hierdie opsig word die volgende riglyne neergelê in hierdie studie: o Omgewingsprobleme in Suid Afrika moet binne 'n spesifieke historiese en politieke raamwerk geplaas word. Gevolglik moet omgewingsongeregtigheid verstaan word as 'n vorm van onbillikheid wat mense op grond van ras en sosioekonomiese status benadeel. D Die konsep "omgewing" behoort dus nie beperkend geinterpreteer te word nie, hetsy dit gebruik word in die grondwet, wetgewing of die gemene reg. Erkenning moet gegeeword daaraan dat die begrip wyer is as ekosisteme en dat dit 'n veelvoud van verhoudings insluit, baie waarvan mense die middelpunt vorm. D Eise rakende omgewingsgeregtigheid in Suid Afrika moet beskou word as grondwetlike eise. Nie net kom die omgewingsreg vervat in artike124 van die Grondwet ter sprake nie, maar ook aan ander regte soos die reg op lewe, gelykheid en menswaardigheid wat omgewingsgeregtigheid ondersteun. D Regterlike aktivisme is die sleutel tot die bevordering van omgewingsgregtigheid. Die regsbank speel 'n belangrike rol deurdat dit moet verseker dat die staat en ander rolspelers hul plig nakom om die regte in die Handves van Regte te respekteer, te beskerm en te bevorder. Transformasie vereis dus 'n regsbank wat bereid is om die tradisionele grense van die beginsel van magskeiding te heroorweeg en om riglyne neer te lê vir ander takke van die regering, spesifiek die uitvoerende gesag.

Thesis (LLM)--University of Stellenbosch, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: The permanent International Criminal Court (ICC) will come into operation after the 60th ratification of the Rome Statute of the International Criminal Court of 1998. The ICC will have jurisdiction over the most serious international crimes, namely war crimes, genocide and crimes against humanity. The focus of this thesis is the difficulties surrounding the admissibility of a case before the ICC. There are basically two legs to this analysis: jurisdiction and complementarity .. Jurisdiction of the ICC is analysed in historical and theoretical context. This comprises an overview of the international tribunals since the First World War, and more specifically their impact on the development of jurisdiction in international criminal law. Secondly, the thesis is examining the jurisdiction of the ICC in terms of the specific provisions of the Rome Statute. This analysis comprises a detailed analysis of all the provisions of the Rome Statute that have an impact on the exercise of the ICC's jurisdiction. The relationship between the ICC and national courts is a difficult relationship based on a compromise at the Rome Conference in 1998. The principle underlying this relationship is known as "complementarity". This : means that the ICC will only exercise its jurisdiction if a national court is "unwilling" or "unable" to exercise its jurisdiction. A detailed analysis of the different provisions of the Rome Statute, as well as some references to other international tribunals, serve to analyse the impact of complementarity on the eventual ambit of the ICC's jurisdiction. In conclusion, some suggestions regarding the admissibility of cases and the difficult relationship between the ICC and national courts are made. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die permanente Internasionale Strafhof (ISH) sal met sy werksaamhede begin na die 60ste ratifikasie van die Statuut van Rome van 1998. Die ISH sal jurisdiksie uitoefen oor die ernstigste internasionale misdade, tewete oorlogsmisdade, volksmoord en misdade teen die mensdom. Hierdie tesis fokus op die probleme rondom die toelaatbaarheid van 'n saak voor die ISH. Hierdie ontleding het basies twee bene: jurisdiksie en komplementariteit. Die jurisdiksie van die ISH word in historiese en teoretiese konteks ontleed. Dit behels 'n oorsig van die internasionale tribunale sedert die Eerste Wêreldoorlog, en meer spesifiek die impak wat hierdie tribunale op die ontwikkeling van jurisdiksie in die internasionale strafreg gehad het. In die tweede plek word jurisdiksie ontleed aan die hand van die spesifieke bepalings van die Statuut van Rome. Hierdie ontleding behels 'n gedetaileerde ontleding van al die bepalings van die Statuut van Rome wat 'n impak het op die uitoefening van die ISH se jurisdiksie. Die verhouding tussen die ISH en nasionale howe is 'n komplekse verhouding, gebaseer op 'n kompromie wat by die Rome Konferensie van 1998 aangegaan is. Die beginselonderliggend aan hierdie verhouding staan bekend as "komplementariteit". Dit beteken dat die ISH slegs sy jurisdiksie sal uitoefen indien 'n nasionale hof "onwillig" of "nie in staat is" om jurisdiksie uit te oefen nie. 'n Gedetaileerde ontleding van die verskillende bepalings van die Statuut van Rome, sowel as verwysings na ander internasionale tribunale, dien om die impak van komplementariteit op die omvang van die ISH se jurisdiksie, te ontleed. Ten slotte word sekere voorstelle aangaande die toelaatbaarheid van sake en die verhouding tussen die ISH en nasionale howe gemaak.

Thesis (LLM)--Stellenbosch University,2004. / ENGLISH ABSTRACT: This study exammes, m stages of development, the existing law regarding humanitarian intervention, problems in respect of this law and cases of intervention. More specifically, intervention in human rights abuses not breaching international peace and security but rather posing a so-called threat to peace is examined. This information is used to consider whether more adequate provision can be made regarding circumstances of intervention to stop situations of grave human rights abuses sooner. From the law regarding humanitarian intervention, it is evident that the institution of intervention is illegal under the present UN legal system. Yet, in a time when the human rights culture has become so important that it forms part of the basis of international law, effective intervention is not being authorised by the Security Council. As a result, other actors have been intervening in cases of grave human rights abuses. These interventions need to be appropriate and well managed. Since the protection of human rights is as valid in non-democracies, as in any democratic state form, the study finds that human rights will benefit from dependence on legitimate authority. Attributing more importance to the Uniting for Peace Resolution could expand the role of the General Assembly. Humanitarian intervention also needs to be coupled with a commitment to address the causes of human rights abuses through conflict resolution and social reconstruction. The study concludes with some criteria/guidelines for the establishment of the legitimacy of intervention. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie is - binne 'n raamwerk van ontwikkelingstydperke - 'n ondersoek na die bestaande reg aangaande humanitêre ingryping, probleme tenopsigte daarvan en gevalle van ingryping. Veral ingrypings in menseregte-skendings wat nie internasionale vrede en sekuriteit skend nie, maar eerder 'n sogenaamde bedreiging vir vrede is, word ondersoek. Die inligting wat so bekom is, word gebruik om te oordeel of meer gepaste voorsiening gemaak kan word waarvolgens situasies van growwe menseregte-skendings deur ingryping gouer beëindig kan word. Die reg aangaande humanitêre ingryping toon dat ingryping onwettig is in die bestaande regsisteem van die Verenigde Nasies. In 'n tyd waarin menseregte so belangrik geword het dat dit ten grondslag lê van internasionale reg, word effektiewe ingrypings nogtans nie gemagtig deur die Veiligheidsraad nie. Gevolglik gryp ander partye in om teen situasies van growwe menseregte-skendings op te tree. Hierdie ingrypings moet daarom gepas wees en goed bestuur word. Aangesien die beskerming van menseregte net so geldig is in ander staatsvorms as in demokrasieë, bevind die studie dat menseregte sal baat daarby indien dit afhanklik is van legitieme gesag. Voorts kan die rol van die Algemene Vergadering aangaande die beskerming van menseregte uitgebrei word deur groter waarde te heg aan die "Uniting for Peace"-resolusie. Dit is verder nodig dat humanitêre ingryping gekoppel word aan 'n verbintenis om die oorsake van menseregteskendings aan te pak deur konflik-resolusie en sosiale heropbou. Ter afsluiting word riglyne neergelê om te help met die bepaling van die legitimiteit van . . mgrypmg.

Thesis (LLM)--Stellenbosch University, 2013. / Bibliography / ENGLISH ABSTRACT: In order for the government to function, it needs goods and services. It may acquire these goods and services by using its own resources, or by contracting with outside bodies. The latter method is generally referred to as public or government procurement. Government procurement usually contributes a large deal to a country’s economy and is therefore of great importance. With South Africa’s political transformation in 1994, the construction industry was used as the model for public sector procurement reform. The industry regulates all infrastructure and constituted 3.8% of the country’s gross domestic product (GDP) in 2011 with the private sector as its biggest client. The legal regulation of construction procurement in South Africa is therefore significant. Section 217 of the Constitution¹ sets the standard for government procurement in South Africa. Section 217(1) provides that organs of state in the national, provincial or local sphere of government or any other institutions identified in national legislation when contracting for goods or services must do so in accordance with a system which is fair, equitable, transparent, competitive and cost-effective. Organs of state are not prevented from implementing procurement policies which provide for categories of preference in the allocation of contracts and the protection or advancement of persons, or categories of persons, disadvantaged by unfair discrimination in terms of section 217(2). Section 217(3) in turn provides that national legislation must prescribe a framework in terms of which section 217(2) must be implemented. The rules for construction procurement in South Africa are found in the Construction Industry Development Board (CIDB) Act² and the Regulations to the Act.³ The Construction Industry Development Board has been established by the Act and is empowered to regulate construction procurement in terms of the Act and to publish best practice guidelines for further regulation and development of construction procurement. This thesis aims to answer the question as to whether the legal regulation of construction procurement complies with section 217 of the Constitution. Chapter one sets out the research question to be answered, the hypothesis on which the thesis is based and the methodology employed. Chapter two establishes the constitutional standard for government procurement in South Africa and is the standard against which the rules discussed in subsequent chapters are tested. Following this, the procurement procedures in terms of which supplies, construction works and services are procured are described and analysed in chapter three. It appears that the Regulations to the CIDB Act exclude contracts for supplies and services in the construction industry. Therefore, the qualification criteria for construction works contracts are examined in chapter four. Thereafter, the evaluation and award of construction works, supplies and services contracts are explained and analysed in chapter five. Government procurement may further be used for objectives not directly connected to the main goal which is the procurement of goods and services at the best possible price. It may also be used for the promotion of socio-economic objectives, for example. Therefore, in the sixth chapter, the use of government procurement as a policy tool in the South African construction industry is discussed and analysed. The concluding chapter collectively refers to what was discussed in the preceding chapters including the conclusions and attempts to answer the research question as to whether the legal regulation of construction procurement in South Africa complies with section 217 of the Constitution. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die staat het goedere en dienste nodig om te funksioneer. Dit kan hierdie goedere en dienste verkry deur die staat se eie bronne te gebruik, of dit kan instansies van buite kontrakteer. Daar word oor die algemeen na laasgenoemde metode verwys as staatsverkryging. Gewoonlik lewer staatsverkryging ‘n groot bydrae tot ’n land se ekonomie en dit is dus van groot belang. Met Suid-Afrika se politieke transformasie in 1994 is die konstruksiebedryf as die model voorgehou vir die hervorming van die staatsverkrygingstelsel. Die konstruksiebedryf reguleer alle infrastruktuur in die land en het in 2011 3.8% tot Suid- Afrika se Bruto Binnelandse Produk (BBP) bygedra, met die private sektor as die grootste kliënt in die bedryf. Dit is dus noodsaaklik dat staatsverkryging in die Suid-Afrikaanse konstruksiebedryf wetlik gereguleer word. Artikel 217 van die Grondwet4 stel die standaard vir staatsverkryging in Suid-Afrika. Artikel 217(1) bepaal dat staatsorgane in die nasionale, provinsiale of plaaslike regeringsvertakkings, of enige ander instelling in nasionale wetgewing vermeld, wat vir goedere of dienste kontrakteer, sodanige goedere of dienste moet verkry ooreenkomstig ’n stelsel wat regverdig, billik, deursigtig, mededingend en koste-effektief is. Staatsorgane word verder nie verhinder of belet om staatsbeleid te implementeer wat voorsiening maak vir die bevordering van sekere mense, of kategorieë mense, wat ingevolge artikel 217(2) deur onbillike diskriminasie benadeel is nie. Artikel 217(3) bepaal dat nasionale wetgewing ’n raamwerk moet voorskryf ingevolge waarvan artikel 217(2) geïmplementeer moet word. Die Wet op die Ontwikkelingsraad vir die Konstruksiebedryf (Construction Industry Development Board Act)5 en die Regulasies tot die Wet6 omskryf die regsreëls vir staatsverkryging in die Suid-Afrikaanse konstruksiebedryf. Die Ontwikkelingsraad vir die Konstruksiebedryf het ingevolge hierdie Wet tot stand gekom en is gemagtig om staatsverkryging in die konstruksiebedryf te reguleer. Dit mag ook goeie praktykriglyne publiseer vir verdere regulering en ontwikkeling van staatsverkryging in die konstruksiebedryf. Hierdie tesis het ten doel om die vraag te beantwoord of die wetlike regulering van staatsverkryging in die konstruksiebedryf aan artikel 217 van die Grondwet voldoen. Hoofstuk een gee ‘n uiteensetting van die navorsingsvraag wat beantwoord sal word, die hipotese waarop die tesis berus en die metodologie wat aangewend word. Hoofstuk twee omskryf die grontwetlike standaard vir staatsverkryging in Suid-Afrika en word as standaard gebruik waarteen die regsreëls vir staatsverkryging in die konstruksiebedryf in die daaropvolgende hoofstukke getoets word. Vervolgens word die verkrygingsprosedures ingevolge waarvan voorraad, konstruksiewerk en dienste verkry word, in hoofstuk drie bespreek en ontleed. Dit blyk dat die Regulasies tot die Wet op die Ontwikkelingsraad vir die Konstruksiebedryf (CIDB Act) kontrakte vir die verkryging van voorraad en dienste uitsluit. Gevolglik word die tendervereistes vir konstruksiewerk in hoofstuk vier bespreek. Vervolgens word die evaluering en toekenning van konstruksiewerk, voorraad- en dienskontrakte uiteengesit en ontleed in hoofstuk vyf. Dit blyk verder dat staatsverkryging gebruik mag word vir doelwitte wat nie direk verband hou met die primêre doel, naamlik die verkryging van goedere en dienste teen die beste prys, nie. Dit mag byvoorbeeld ook gebruik word vir die bevordering van sosio-ekonomiese doelwitte. Gevolglik word staatsverkryging as ’n beleidsinstrument in die Suid-Afrikaanse konstruksiebedryf in hoofstuk ses bespreek en ontleed. Die laaste hoofstuk gee ‘n opsomming van wat bespreek is in vorige hoofstukke, maak gevolgtrekkings en probeer die navorsingsvraag beantwoord of die regsreëls wat staatsverkryging in die konstruksiebedryf reguleer, voldoen aan artikel 217 van die Grondwet.

Thesis (LLM)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: The right of way of necessity is a special type of praedial servitude that is established over neighbouring property in favour of landlocked property – that is, property without access to a public road. The purpose of granting the landlocked property a right of access to a public road is so that it can be put to efficient use. The servitude is created by operation of law and it binds the surrounding properties as of right at the moment when the property becomes landlocked. It can, however, be enforced only against a specific neighbouring property. This servitude can only be enforced by way of a court order, against the will of the owner of the neighbouring property. This servitude, specifically the manner in which it is established, may raise significant constitutional issues as regards the property clause of the South African Constitution. Therefore, it was necessary to investigate the constitutionality of the right of way of necessity in view of section 25 of the Constitution. To this end, the study provides an overview of the law relating to the right of way of necessity and the general principles regulating this servitude in South African law. Subsequently, the justifications for the right of way of necessity and specifically for allowing the courts to enforce this servitude are analysed in terms of public policy, jurisprudential views and law and economics theory. The conclusion is reached that, in terms of these justifications, there are sufficient policy, social, and economic reasons for having the right of way of necessity and for the courts to enforce it without cooperation and against the will of the affected servient property owner. These justifications are used to examine the constitutionality of the right of way of necessity, specifically to determine whether the enforcement of this servitude by court order constitutes a section 25(1) arbitrary deprivation or even a section 25(2) expropriation of the affected owner’s property rights. The study concludes that the granting of the right of way of necessity will not amount to an expropriation and, following the FNB methodology, does not constitute arbitrary deprivation of property either. Therefore, if all the requirements are met, the granting of a right of way of necessity will be constitutionally compliant. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die saaklike serwituut wat ten gunste van grond wat van openbare verkeersweë afgesny is (blokland) oor naburige eiendom gevestig word, staan bekend as noodweg. Die rede waarom toegang tot ’n openbare pad aan blokland toegeken word, is sodat die grond effektief gebruik kan word. Hierdie serwituut word deur regswerking geskep en dit bind omringende eiendomme vanaf die oomblik dat die blokland van openbare verkeersweë afgesluit word. Dit kan egter slegs teen ’n spesifieke naburige eiendom afgedwing word. Die serwituut kan slegs deur middel van ’n hofbevel afgedwing word, teen die eienaar van die naburige eiendom se wil. Wat die eiendomsklousule van die Suid-Afrikaanse Grondwet betref, kan hierdie serwituut en veral die wyse waarop dit gevesig word belangrike grondwetlike vrae opper. In die lig van artikel 25 van die Grondwet was dit dus nodig om die grondwetlike geldigheid van noodweg te toets. Om hierdie doel te bereik, verskaf die studie’n oorsig van die regsbeginsels aangaande noodweg en die algemene beginsels van hierdie serwituut in die Suid-Afrikaanse reg. Met verwysing na openbare beleid, regsfilosofiese benaderings en Law and Economics-teorie analiseer die tesis vervolgens die regverdigingsgronde vir noodweg, spesifiek vir die feit dat die howe dit afdwing. Die gevolgtrekking is dat daar ingevolge hierdie regverdigingsgronde genoegsame beleids-, sosiale en ekonomiese redes bestaan vir die serwituut van noodweg en vir die howe se bevoegdheid om dit sonder die dienende eienaar se medewerking en teen sy wil af te dwing. Hierdie regverdigingsgronde word gebruik om die grondwetlike geldigheid van noodweg te ondersoek, spesifiek om vas te stel of die afdwinging daarvan neerkom op ’n arbitrêre ontneming vir doeleindes van artikel 25(1) of op ’n onteiening vir doeleindes van artikel 25(2) van die Grondwet. Hierdie studie kom tot die slotsom dat die toestaan van ’n noodweg nie as ’n onteiening kwalifiseer nie en dat dit, indien die FNB-metodologie nagevolg word, ook nie op ’n arbitrêre ontneming van eiendom neerkom nie. Indien al die vereistes nagekom word, sal die toestaan van ’n noodweg dus aan die Grondwet voldoen. / South African Research Chair in Property Law (SARCPL) / National Research Foundation / Department of Science and Technology