• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 6
  • 3
  • 2
  • Tagged with
  • 11
  • 11
  • 11
  • 6
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 2
  • 2
  • 2
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

The effect of oxygen administration on oral temperature assessment a research report submitted in partial fulfillment ... /

Hasler, Margaret. Cohen, Judy. January 1981 (has links)
Thesis (M.S.)--University of Michigan, 1981.
2

Efeitos do oxigênio umidificado e não umidificado via cateter nasal sobre o transporte mucociliar e muco nasal / The effects of humidified and dry oxygen via nasal catheter on mucociliary clearance and mucus

Franchini, Michelle Lisidati 04 March 2016 (has links)
O transporte mucociliar (TMC) é um mecanismo básico de defesa do sistema respiratório necessário na resistência à infecção. A efetividade desse mecanismo de defesa depende da composição e profundidade do muco, da integridade e da função dos cílios e da interação muco-cílio. O objetivo deste estudo foi investigar os efeitos crônicos do oxigenoterapia de baixo fluxo via cateter nasal com e sem umidificação sobre o TMC nasal, nas propriedades físicas do muco, na inflamação e nos sintomas de vias aéreas em pacientes com hipoxemia crônica com necessidade de oxigenoterapia domiciliar de longo prazo (>15 horas/dia). Dezoito pacientes (idade média de 68 anos, 7 do sexo masculino, índice de massa corpórea (IMC) médio de 26 kg/m2, 66% com doença pulmonar obstrutiva crônica (DPOC), 60% com hipertensão arterial (HAS) e ex-tabagistas) iniciando oxigenoterapia de baixo fluxo via cateter nasal foram randomizados para o grupo Oxigênio Seco (n=10) ou Oxigênio Umidificado (n=9). Os pacientes foram avaliados nos tempos: basal, 12 horas, 7 dias, 30 dias, 12 meses e 24 meses para o TMC nasal por meio do teste de trânsito da sacarina, as propriedades físicas do muco por meio de ângulo de contato, a inflamação por meio de quantificação do número total de células e diferenciais e da concentração de citocinas no lavado nasal assim como para sintomas por meio do questionário SNOT-20. O sintoma mais importante relatado por pacientes no basal foi tosse que melhorou após 7 dias de oxigenoterapia. No nosso estudo, os pacientes de ambos grupos apresentaram prolongamento significativo (40%) do TMC nasal ao longo do estudo. O lavado nasal mostrou um aumento das proporções de neutrófilos, das células caliciformes e da concentração do fator de crescimento epidermal (EGF) assim como reduções em macrófagos e concentrações de interferon alfa (IFN-alfa), interleucina (IL)-8 e IL-10 ao longo do estudo. Não houve alterações na proporção de células ciliadas, na concentração de IL-6 e no ângulo de contato do muco em ambos os grupos. A tosse e os sintomas de sono diminuiram significativamente em ambos os grupos. Nosso estudo sugere que a umidificação não tem impacto sobre o TMC nasal, as propriedades do muco, a inflamação e os sintomas em pacientes com baixo fluxo de oxigênio via cateter nasal (BFON) / Mucociliary clearance (MCC) is a basic defense mechanism of the respiratory system against respiratory infection. The efficiency of this defense mechanism depends on the mucus composition and mucus depth, on the cilia integrity and function and the mucus-cilia interaction. The aim of this study was investigate the long-term effects of low-flow oxygen via nasal catheter (NLFO) using dry oxygen (Dried-NLFO) or humidified oxygen (Humidified-NLFO) on nasal mucociliary clearance, mucus properties, inflammation and symptoms in patients with chronic hypoxemia requiring long-term domiciliary oxygen therapy ( > 15 hours/day). Eighteen patients (mean age of 68 years, 7 male, mean BMI of 26 kg/m2, 66% COPD, 60% hypertensive and former smokers) initiating NLFO were randomized to Dried-NLFO (n=10) or Humidified-NLFO (n=9). Patients were assessed at baseline and along 12 hours, 7 days, 30 days, 12 months and 24 months for nasal MCC using saccharine test, mucus properties by means of contact angle, inflammation using total number of cells and cytokines concentration in nasal lavage fluid as well as symptoms by SNOT-20 questionnaire. The most important airway symptom reported by patients at baseline was cough that improved after 7 days of oxygen therapy. In our study, nasal MCC prolonged significantly (40%) and similarly in both groups along the study. Nasal lavage showed increased proportions of neutrophils, goblet cells and epidermal growth factor concentration as decreases in macrophages, IFN-a lfa, IL-8 and IL-10 concentrations along the study. No changes in the proportion of ciliated cells, IL-6 and mucus contact angle were observed in both groups. Coughing and sleep symptoms significantly decreased similarly in both groups. Our study suggests that humidification does not impact on nasal MCC, mucus properties, inflammation and symptoms in patients using NLFO
3

Aspectos clínicos, laboratoriais e de custos da população de crianças e adolescentes em oxigenoterapia domiciliar acompanhados pelo Instituto da Criança HC-FMUSP / Clinical, laboratory and costs aspects of the children and adolescents population in home oxygen therapy followed by Instituto da Criança HC-FMUSP

Munhoz, Andréa da Silva 14 September 2010 (has links)
A oxigenoterapia domiciliar é uma terapêutica de extrema importância na faixa etária pediátrica que visa garantir o desenvolvimento pôndero-estatural e cognitivo de crianças hipoxêmicas, bem como prevenir e atenuar o desenvolvimento da hipertensão pulmonar secundária (HPS). OBJETIVO: Descrever a população de crianças e adolescentes em oxigenoterapia domiciliar prolongada (ODP), quanto às suas características demográficas, clínicas, laboratoriais, relativas ao uso do oxigênio (O2) e tempo de sobrevida após início da ODP. Comparar os grupos de pacientes com e sem HPS, em relação às características supracitadas e analisar comparativamente os custos em relação ao uso do concentrador versus cilindro de O2. MÉTODOS: Trata-se de um estudo descritivo retrospectivo de uma coorte de 165 pacientes, cujos dados relativos a um período 2002-2009 foram coletados de prontuários e de questionários aplicados aos pacientes e/ou acompanhantes. Os dados sobre custos foram cedidos pelo Núcleo de Assistência Domiciliar Interdisciplinar do HC-FMUSP. A variável contínua (idade de início do uso de O2) foi descrita através de sua mediana, valores máximo e mínimo. As demais variáveis (nominais), foram descritas através de suas frequências. As análises do tempo de uso do O2 e sobrevida foram feitas através da curva de Kaplan-Meier. Na comparação dos subgrupos com e sem HPS, as frequências (período de uso do O2 e intensidade do fluxo) foram comparadas através do teste do Qui-quadrado; e as curvas de Kaplan-Meier, por meio do teste Logrank. Nas análises, foi usado o software estatístico SPSS 13.0 e adotado um nível de significância de 5%. O custo médio mensal do programa foi calculado a partir das médias mensais de pacientes, segundo o tipo de sistema utilizado (concentrador ou cilindro) no período de um ano. RESULTADOS: A maioria dos pacientes (68%) residia no Município de São Paulo; 53% eram do sexo masculino e a idade de início da ODP variou de 0,1 a 21, 5 anos (mediana: 3,6 anos), sendo que cerca de um terço da casuística iniciou o uso do O2 no primeiro ano de vida. Os principais diagnósticos da doença crônica de base foram: fibrose cística (22%), displasia broncopulmonar (19%), bronquiolite obliterante (15%) e neuropatias crônicas (12%). A ODP foi contínua em 65% dos pacientes, sendo que 87% utilizavam fluxos inferiores a 2 L/min. O dispositivo para administração de O2 mais utilizado foi a cânula nasal (87%), e o sistema provedor foi o concentrador de O2 (58%). A mediana do tempo de uso do O2 foi de 7 anos. A mediana do tempo de sobrevida dos 165 pacientes após início da ODP foi de 13,4 anos. Dos 33 pacientes submetidos aos testes de função pulmonar, 70% apresentaram distúrbio ventilatório obstrutivo grave. O hemograma foi realizado em 150 pacientes. Destes, 37% eram anêmicos e 17%, policitêmicos; os demais apresentaram valores hematimétricos normais. O ecocardiograma foi realizado em 134 pacientes; destes, 51% apresentaram hipertensão pulmonar secundária (HPS). Foi encontrada associação estatisticamente significante entre presença de hipertensão pulmonar e necessidade de maiores fluxos de oxigênio (p = 0,011) bem como presença de hipertensão pulmonar e tempo de uso do O2 mais prolongado (p = 0,0001). O tempo de sobrevida dos grupos com e sem HPS após início da ODP não apresentou diferença estatisticamente significante (p = 0,3445). No tocante aos custos relativos ao tipo de sistema provedor de O2 utilizado, o custo médio mensal do programa utilizando concentradores foi de R$ 4.176,80 e utilizando cilindros foi de R$ 9.396,00. CONCLUSÕES: Nesta casuística a ODP foi empregada em distintas doenças crônicas, com maior frequência de pacientes na faixa etária de lactentes e período pré-escolar. As doenças predominantes foram: fibrose cística, displasia broncopulmonar e bronquiolite obliterante. O tempo de ODP para os pacientes com estas patologias foi relativamente prolongado. A HPS foi frequente nos pacientes em ODP, e a sua presença, comparativamente aos pacientes sem HPS, ocasiona a necessidade de maiores períodos de tratamento e incremento de fluxos de oxigênio, sem interferência na sobrevida. Possivelmente o uso de concentradores de O2, ao invés de cilindros, em programas de ODP para pacientes pediátricos, reduza os custos de maneira significativa / The home oxygen therapy is extremely important in the pediatric age group that aims to ensure the weight, height and cognitive development of hypoxemic children, as well as prevent and mitigate the development of secondary pulmonary hypertension (SPH).OBJECTIVE: This study aimed to describe the population of children and adolescents in prolonged home oxygen therapy (LTOT) as their demographic characteristics, clinical, laboratory, concerning the use of O2, and survival time after onset of ODP. Compare patient groups with and without SPH in relation to the characteristics mentioned above and analyze comparatively the costs in relation to the use of concentrator versus O2 cylinder. Cost data were provided by the Interdisciplinary Center for Home Care. METHODS: This is a retrospective descriptive study of a cohort of 165 patients, whose data covering a period from 2002 to 2009 were collected from medical records and questionnaires applied to patients or caregivers. The continuous variable (age of onset of O2) was described by its median, maximum and minimum values. The other variables (nominal), were described by their frequencies. Analyses of time use of O2 and survival were evaluated by the Kaplan-Meier method. In comparing the groups with and without SPH, the frequency (period of use of O2 and intensity of flow) were compared using the Chi-square and Kaplan-Meier, using log rank test. In the analysis, we used the statistical software SPSS 13.0 and adopted a significance level of 5%. The average monthly cost of the program was calculated from the monthly average of patients, according to the type of system (concentrator or cylinder) during one year. RESULTS: Most patients (68%) resided in Sao Paulo city, 53% were male. The age of onset of LTOT ranged from 0.1 to 21,5 years (median 3.6 years), and about a third of the series initiated the use of O2 in the first year of life. The main diagnoses of chronic illness were: cystic fibrosis (22%), bronchopulmonary dysplasia (19%), bronchiolitis obliterans (15%) and chronic neuropathies (12%). The ODP was continuous in 65% of patients, 87% used flows of less than 2 L/min. The device for administration of O2 consisted of a nasal cannula (87%), and the system provider was the O2 concentrator (58%). The median duration of use of O2 was 7 years. The median survival time of 165 patients after initiation of LTOT was 13.4 years. Of the 33 patients tested for lung function, 70% had severe obstructive respiratory disorder. Blood counts were performed in 150 patients. Of these, 37% were anemic,17% polycythemic, and the others showed normal hematological values. Echocardiography was performed in 134 patients, of which 51% had SPH. Statistically significant association was found between the presence of pulmonary hypertension and need for greater flows of oxygen (p = 0.011) and presence of pulmonary hypertension and longer duration of O2 use (p = 0.0001). The survival time of patients with and without HPS after initiating LTOT was not statistically significant (p = 0.3445).Concerning the costs for the type of O2 system provider used, the average monthly cost of the program using concentrators was R$ 4,176.80 and using cylinder was R$ 9,396.00. CONCLUSIONS: In this sample LTOT has been employed in various chronic diseases with a greater frequency of patients in the age range of infants and preschool period. The predominant diseases were: cystic fibrosis, bronchopulmonary dysplasia, and bronchiolitis obliterans. The period of LTOT for patients with these diseases was relatively prolonged. The SPH was common in patients on LTOT, and their presence compared to patients without SPH, causes the need for greater periods of treatment and increase the flow of oxygen, without interference on survival. Possibly the use of O2 concentrators, instead of cylinders in LTOT programs for pediatric patients, may reduce costs significantly
4

Aspectos clínicos, laboratoriais e de custos da população de crianças e adolescentes em oxigenoterapia domiciliar acompanhados pelo Instituto da Criança HC-FMUSP / Clinical, laboratory and costs aspects of the children and adolescents population in home oxygen therapy followed by Instituto da Criança HC-FMUSP

Andréa da Silva Munhoz 14 September 2010 (has links)
A oxigenoterapia domiciliar é uma terapêutica de extrema importância na faixa etária pediátrica que visa garantir o desenvolvimento pôndero-estatural e cognitivo de crianças hipoxêmicas, bem como prevenir e atenuar o desenvolvimento da hipertensão pulmonar secundária (HPS). OBJETIVO: Descrever a população de crianças e adolescentes em oxigenoterapia domiciliar prolongada (ODP), quanto às suas características demográficas, clínicas, laboratoriais, relativas ao uso do oxigênio (O2) e tempo de sobrevida após início da ODP. Comparar os grupos de pacientes com e sem HPS, em relação às características supracitadas e analisar comparativamente os custos em relação ao uso do concentrador versus cilindro de O2. MÉTODOS: Trata-se de um estudo descritivo retrospectivo de uma coorte de 165 pacientes, cujos dados relativos a um período 2002-2009 foram coletados de prontuários e de questionários aplicados aos pacientes e/ou acompanhantes. Os dados sobre custos foram cedidos pelo Núcleo de Assistência Domiciliar Interdisciplinar do HC-FMUSP. A variável contínua (idade de início do uso de O2) foi descrita através de sua mediana, valores máximo e mínimo. As demais variáveis (nominais), foram descritas através de suas frequências. As análises do tempo de uso do O2 e sobrevida foram feitas através da curva de Kaplan-Meier. Na comparação dos subgrupos com e sem HPS, as frequências (período de uso do O2 e intensidade do fluxo) foram comparadas através do teste do Qui-quadrado; e as curvas de Kaplan-Meier, por meio do teste Logrank. Nas análises, foi usado o software estatístico SPSS 13.0 e adotado um nível de significância de 5%. O custo médio mensal do programa foi calculado a partir das médias mensais de pacientes, segundo o tipo de sistema utilizado (concentrador ou cilindro) no período de um ano. RESULTADOS: A maioria dos pacientes (68%) residia no Município de São Paulo; 53% eram do sexo masculino e a idade de início da ODP variou de 0,1 a 21, 5 anos (mediana: 3,6 anos), sendo que cerca de um terço da casuística iniciou o uso do O2 no primeiro ano de vida. Os principais diagnósticos da doença crônica de base foram: fibrose cística (22%), displasia broncopulmonar (19%), bronquiolite obliterante (15%) e neuropatias crônicas (12%). A ODP foi contínua em 65% dos pacientes, sendo que 87% utilizavam fluxos inferiores a 2 L/min. O dispositivo para administração de O2 mais utilizado foi a cânula nasal (87%), e o sistema provedor foi o concentrador de O2 (58%). A mediana do tempo de uso do O2 foi de 7 anos. A mediana do tempo de sobrevida dos 165 pacientes após início da ODP foi de 13,4 anos. Dos 33 pacientes submetidos aos testes de função pulmonar, 70% apresentaram distúrbio ventilatório obstrutivo grave. O hemograma foi realizado em 150 pacientes. Destes, 37% eram anêmicos e 17%, policitêmicos; os demais apresentaram valores hematimétricos normais. O ecocardiograma foi realizado em 134 pacientes; destes, 51% apresentaram hipertensão pulmonar secundária (HPS). Foi encontrada associação estatisticamente significante entre presença de hipertensão pulmonar e necessidade de maiores fluxos de oxigênio (p = 0,011) bem como presença de hipertensão pulmonar e tempo de uso do O2 mais prolongado (p = 0,0001). O tempo de sobrevida dos grupos com e sem HPS após início da ODP não apresentou diferença estatisticamente significante (p = 0,3445). No tocante aos custos relativos ao tipo de sistema provedor de O2 utilizado, o custo médio mensal do programa utilizando concentradores foi de R$ 4.176,80 e utilizando cilindros foi de R$ 9.396,00. CONCLUSÕES: Nesta casuística a ODP foi empregada em distintas doenças crônicas, com maior frequência de pacientes na faixa etária de lactentes e período pré-escolar. As doenças predominantes foram: fibrose cística, displasia broncopulmonar e bronquiolite obliterante. O tempo de ODP para os pacientes com estas patologias foi relativamente prolongado. A HPS foi frequente nos pacientes em ODP, e a sua presença, comparativamente aos pacientes sem HPS, ocasiona a necessidade de maiores períodos de tratamento e incremento de fluxos de oxigênio, sem interferência na sobrevida. Possivelmente o uso de concentradores de O2, ao invés de cilindros, em programas de ODP para pacientes pediátricos, reduza os custos de maneira significativa / The home oxygen therapy is extremely important in the pediatric age group that aims to ensure the weight, height and cognitive development of hypoxemic children, as well as prevent and mitigate the development of secondary pulmonary hypertension (SPH).OBJECTIVE: This study aimed to describe the population of children and adolescents in prolonged home oxygen therapy (LTOT) as their demographic characteristics, clinical, laboratory, concerning the use of O2, and survival time after onset of ODP. Compare patient groups with and without SPH in relation to the characteristics mentioned above and analyze comparatively the costs in relation to the use of concentrator versus O2 cylinder. Cost data were provided by the Interdisciplinary Center for Home Care. METHODS: This is a retrospective descriptive study of a cohort of 165 patients, whose data covering a period from 2002 to 2009 were collected from medical records and questionnaires applied to patients or caregivers. The continuous variable (age of onset of O2) was described by its median, maximum and minimum values. The other variables (nominal), were described by their frequencies. Analyses of time use of O2 and survival were evaluated by the Kaplan-Meier method. In comparing the groups with and without SPH, the frequency (period of use of O2 and intensity of flow) were compared using the Chi-square and Kaplan-Meier, using log rank test. In the analysis, we used the statistical software SPSS 13.0 and adopted a significance level of 5%. The average monthly cost of the program was calculated from the monthly average of patients, according to the type of system (concentrator or cylinder) during one year. RESULTS: Most patients (68%) resided in Sao Paulo city, 53% were male. The age of onset of LTOT ranged from 0.1 to 21,5 years (median 3.6 years), and about a third of the series initiated the use of O2 in the first year of life. The main diagnoses of chronic illness were: cystic fibrosis (22%), bronchopulmonary dysplasia (19%), bronchiolitis obliterans (15%) and chronic neuropathies (12%). The ODP was continuous in 65% of patients, 87% used flows of less than 2 L/min. The device for administration of O2 consisted of a nasal cannula (87%), and the system provider was the O2 concentrator (58%). The median duration of use of O2 was 7 years. The median survival time of 165 patients after initiation of LTOT was 13.4 years. Of the 33 patients tested for lung function, 70% had severe obstructive respiratory disorder. Blood counts were performed in 150 patients. Of these, 37% were anemic,17% polycythemic, and the others showed normal hematological values. Echocardiography was performed in 134 patients, of which 51% had SPH. Statistically significant association was found between the presence of pulmonary hypertension and need for greater flows of oxygen (p = 0.011) and presence of pulmonary hypertension and longer duration of O2 use (p = 0.0001). The survival time of patients with and without HPS after initiating LTOT was not statistically significant (p = 0.3445).Concerning the costs for the type of O2 system provider used, the average monthly cost of the program using concentrators was R$ 4,176.80 and using cylinder was R$ 9,396.00. CONCLUSIONS: In this sample LTOT has been employed in various chronic diseases with a greater frequency of patients in the age range of infants and preschool period. The predominant diseases were: cystic fibrosis, bronchopulmonary dysplasia, and bronchiolitis obliterans. The period of LTOT for patients with these diseases was relatively prolonged. The SPH was common in patients on LTOT, and their presence compared to patients without SPH, causes the need for greater periods of treatment and increase the flow of oxygen, without interference on survival. Possibly the use of O2 concentrators, instead of cylinders in LTOT programs for pediatric patients, may reduce costs significantly
5

Efeitos do oxigênio umidificado e não umidificado via cateter nasal sobre o transporte mucociliar e muco nasal / The effects of humidified and dry oxygen via nasal catheter on mucociliary clearance and mucus

Michelle Lisidati Franchini 04 March 2016 (has links)
O transporte mucociliar (TMC) é um mecanismo básico de defesa do sistema respiratório necessário na resistência à infecção. A efetividade desse mecanismo de defesa depende da composição e profundidade do muco, da integridade e da função dos cílios e da interação muco-cílio. O objetivo deste estudo foi investigar os efeitos crônicos do oxigenoterapia de baixo fluxo via cateter nasal com e sem umidificação sobre o TMC nasal, nas propriedades físicas do muco, na inflamação e nos sintomas de vias aéreas em pacientes com hipoxemia crônica com necessidade de oxigenoterapia domiciliar de longo prazo (>15 horas/dia). Dezoito pacientes (idade média de 68 anos, 7 do sexo masculino, índice de massa corpórea (IMC) médio de 26 kg/m2, 66% com doença pulmonar obstrutiva crônica (DPOC), 60% com hipertensão arterial (HAS) e ex-tabagistas) iniciando oxigenoterapia de baixo fluxo via cateter nasal foram randomizados para o grupo Oxigênio Seco (n=10) ou Oxigênio Umidificado (n=9). Os pacientes foram avaliados nos tempos: basal, 12 horas, 7 dias, 30 dias, 12 meses e 24 meses para o TMC nasal por meio do teste de trânsito da sacarina, as propriedades físicas do muco por meio de ângulo de contato, a inflamação por meio de quantificação do número total de células e diferenciais e da concentração de citocinas no lavado nasal assim como para sintomas por meio do questionário SNOT-20. O sintoma mais importante relatado por pacientes no basal foi tosse que melhorou após 7 dias de oxigenoterapia. No nosso estudo, os pacientes de ambos grupos apresentaram prolongamento significativo (40%) do TMC nasal ao longo do estudo. O lavado nasal mostrou um aumento das proporções de neutrófilos, das células caliciformes e da concentração do fator de crescimento epidermal (EGF) assim como reduções em macrófagos e concentrações de interferon alfa (IFN-alfa), interleucina (IL)-8 e IL-10 ao longo do estudo. Não houve alterações na proporção de células ciliadas, na concentração de IL-6 e no ângulo de contato do muco em ambos os grupos. A tosse e os sintomas de sono diminuiram significativamente em ambos os grupos. Nosso estudo sugere que a umidificação não tem impacto sobre o TMC nasal, as propriedades do muco, a inflamação e os sintomas em pacientes com baixo fluxo de oxigênio via cateter nasal (BFON) / Mucociliary clearance (MCC) is a basic defense mechanism of the respiratory system against respiratory infection. The efficiency of this defense mechanism depends on the mucus composition and mucus depth, on the cilia integrity and function and the mucus-cilia interaction. The aim of this study was investigate the long-term effects of low-flow oxygen via nasal catheter (NLFO) using dry oxygen (Dried-NLFO) or humidified oxygen (Humidified-NLFO) on nasal mucociliary clearance, mucus properties, inflammation and symptoms in patients with chronic hypoxemia requiring long-term domiciliary oxygen therapy ( > 15 hours/day). Eighteen patients (mean age of 68 years, 7 male, mean BMI of 26 kg/m2, 66% COPD, 60% hypertensive and former smokers) initiating NLFO were randomized to Dried-NLFO (n=10) or Humidified-NLFO (n=9). Patients were assessed at baseline and along 12 hours, 7 days, 30 days, 12 months and 24 months for nasal MCC using saccharine test, mucus properties by means of contact angle, inflammation using total number of cells and cytokines concentration in nasal lavage fluid as well as symptoms by SNOT-20 questionnaire. The most important airway symptom reported by patients at baseline was cough that improved after 7 days of oxygen therapy. In our study, nasal MCC prolonged significantly (40%) and similarly in both groups along the study. Nasal lavage showed increased proportions of neutrophils, goblet cells and epidermal growth factor concentration as decreases in macrophages, IFN-a lfa, IL-8 and IL-10 concentrations along the study. No changes in the proportion of ciliated cells, IL-6 and mucus contact angle were observed in both groups. Coughing and sleep symptoms significantly decreased similarly in both groups. Our study suggests that humidification does not impact on nasal MCC, mucus properties, inflammation and symptoms in patients using NLFO
6

Ventilation-perfusion relationships and respiratory drive in chronic obstructive pulmonary disease : with special reference to hypoxaemia, sleep quality and treatment with inhaled corticosteroid /

Sandek, Karin, January 2002 (has links)
Diss. (sammanfattning) Stockholm : Karolinska institutet, 2002. / Härtill 5 uppsatser.
7

"Efeito da oxigenoterapia e dos broncodilatadores no desempenho físico de pacientes com DPOC" / The exercise of bronchodilatadors and oxygen alone and in combination on exercise performance in COPD

Ferreira, Cláudia Adriana Sant'Anna 17 January 2006 (has links)
Nosso objetivo foi avaliar o efeito do oxigênio (O2) e dos broncodilatadores (BD) sozinhos ou associados, no alívio da dispnéia e desempenho físico. Foram feitas inalação de 5 mg de salbutamol + 500 ug de brometo de ipratrópio seguidas de teste dos seis minutos com O2 ou ar comprimido em 28 pacientes com DPOC, dispnéia aos esforços e SaO2 menor que 89%. Resultados: a distância no teste de caminhada aumentou de 356 (128)m para 377(117)m após BD (p menor 0,05), para 406 (109)m após O2 (p=0,011 comparado com BD+ar e p=0,001 quando comparado com inalação placebo+ar). A dispnéia foi significantemente menor somente com a combinação do O2 com BD e o efeito do oxigênio na capacidade física foi potencializado pela administração prévia de BD / Our objective was assess the effect of oxygen (O2) and bronchodilator (BD) on reduce exertional breathlessness and improve exercise tolerance in patients with COPD. Nebulization of 5 mg of salbutamol plus 500 ug ipratropium bromide followed by a six-minute walking test while breathing O2 were studient in 28 patients with severe COPD, breathless on exertion and with SaO2 menor que 89%. Results: The distance increased from 356 (128)m to 377 (117)m after the BD (p menor 0,05), to 406 (109)m after O2 (p 0,001 vs placebo/air). End-exercise dyspnoea only fell significantly when O2 and BD were combined and the effect of O2 on exercise preformance was improvement with therapies combined
8

"Efeito da oxigenoterapia e dos broncodilatadores no desempenho físico de pacientes com DPOC" / The exercise of bronchodilatadors and oxygen alone and in combination on exercise performance in COPD

Cláudia Adriana Sant'Anna Ferreira 17 January 2006 (has links)
Nosso objetivo foi avaliar o efeito do oxigênio (O2) e dos broncodilatadores (BD) sozinhos ou associados, no alívio da dispnéia e desempenho físico. Foram feitas inalação de 5 mg de salbutamol + 500 ug de brometo de ipratrópio seguidas de teste dos seis minutos com O2 ou ar comprimido em 28 pacientes com DPOC, dispnéia aos esforços e SaO2 menor que 89%. Resultados: a distância no teste de caminhada aumentou de 356 (128)m para 377(117)m após BD (p menor 0,05), para 406 (109)m após O2 (p=0,011 comparado com BD+ar e p=0,001 quando comparado com inalação placebo+ar). A dispnéia foi significantemente menor somente com a combinação do O2 com BD e o efeito do oxigênio na capacidade física foi potencializado pela administração prévia de BD / Our objective was assess the effect of oxygen (O2) and bronchodilator (BD) on reduce exertional breathlessness and improve exercise tolerance in patients with COPD. Nebulization of 5 mg of salbutamol plus 500 ug ipratropium bromide followed by a six-minute walking test while breathing O2 were studient in 28 patients with severe COPD, breathless on exertion and with SaO2 menor que 89%. Results: The distance increased from 356 (128)m to 377 (117)m after the BD (p menor 0,05), to 406 (109)m after O2 (p 0,001 vs placebo/air). End-exercise dyspnoea only fell significantly when O2 and BD were combined and the effect of O2 on exercise preformance was improvement with therapies combined
9

Causes and treatment of chronic respiratory failure : experience of a national register /

Gustafson, Torbjörn, January 2007 (has links)
Diss. (sammanfattning) Umeå : Univ., 2008. / Härtill 4 uppsatser.
10

Rani prediktori neuspeha neinvazivne mehaničke ventilacije u egzacerbaciji hronične opstruktivne bolesti pluća / Early predictors of non-invasive ventilation failure in exacerbation of chronic obstructive pulmonary disease

Joveš Sević Biljana 09 June 2016 (has links)
<p>Uvod: Iz rezultata brojnih randomiziranih kliničkih studija proizi&scaron;le su smernice u koijma se navodi da je upotreba neinvazivne ventilacije (NIV), uz farmakolo&scaron;ku terapiju, indikovana kod svih bolesnika sa te&scaron;kom egzacerbacijom hronične opstruktivne bolesti pluća (HOBP), i to sa najvi&scaron;im nivoom preporuke. Dokazano je da se upotrebom NIV-a smanjuje broj intubacija, uz smanjenje mortaliteta ali i skraćenje dužine bolničkog lečenja. S obzirom da je nekada ventilatorna potpora bila pružana isključivo u jedinicama intenzivne nege, a da je kapacitet ovakvih odeljenja gotovo stalno popunjen, postavlja se pitanje adekvatnog okruženja unutar bolnice gde se bezbedno i efikasno može primeniti neinvazivna ventilacija, ali gde se i na vreme mogu prepoznati rani znakovi njene neuspe&scaron;ne primene, nakon čega trebaobezbediti pravovremenu endotrahealnu intubaciju. Stoga su rađene brojne studije u cilju izdvajanja ranih prediktora ishoda neinvazivne ventilacije - kako u cilju ranog prepoznavanja neuspeha NIV-a i omogućavanja pravovremene intubacije, tako i u cilju stratifikacije pacijenata sa različitim stepenom rizika za neuspeh, uz obezbeđivanje adekvatnog nivoa nege i monitoringa za sve bolesnike. Ciljevi: Ciljevi istraživanja su da se utvrdi koji pokazatelji koreliraju sa neuspe&scaron;nim ishodom primene neinvazivne mehaničke ventilacije kod bolesnika sa te&scaron;kom egzacerbacijom hronične opstruktivne bolesti pluća, kako bi se kreirao prognostički model ishoda lečenja, te da se se na osnovu prognostičkog modela stratifikuju bolesnici prema stepenu rizika za neuspeh NIV-a i u skladu sa njim predloži adekvatan stepen monitoringa, odnosno kliničko okruženje za bezbedno i efikasno pružanje ventilatorne potpore. Metodologija: U Institutu za plućne bolesti Vojvodine u Sremskoj Kamenici sprovedeno je prospektivno opservaciono istraživanje u trajanju od 39 meseci, u koje je uključeno 250 konsekutivnih bolesnika hospitalizovanih zbog te&scaron;ke egzacerbacije HOBP-a sa respiratornom acidozom. NIV je primenjen u modu pritiskom podržane ventilacije ventilatorima marke Covidien tipa Airox Supportair, uz upotrebu oronazalne maske. Početni parametri su podrazumevali upotrebu ekspiratornog pozitivnog pritiska u disajnim putevima - EPAP-a od 5 cm H2O i inspiratornog pozitivnog pritiska u disajnim putevima IPAPa od 12 cm H20, koji su u potom titrirani ka ciljnim vrednostima IPAPa od 15-20 cmH2O, a u skladu sa kliničkim odgovorom. Za svakog bolesnika evidentirani su: pol, starost, ranija primena dugotrajne oksigenoterapije u kućnim uslovima, primena NIV-a tokom prethodnih hospitalizacija, komorbiditeti preko Charlson indeksa, vreme proteklo od početka hospitalizacije do započinjanja NIV-a, vrednosti pH, bikarbonata, PaCO2 i PaO2 u gasnim analizama arterijske krvi pre započinjanja NIV-a, inicijalna SpO2 i odnos PaO2/FiO2, zatim promena vrednosti pH, PaCO2 i PaO2 u gasnim analizama arterijske krvi sat vremena nakon početka primene NIV-a, inicijalni vitalni parametri - srčana frekvenca, respiratorna frekvenca, stanje svesti procenjeno Glazgov koma skalom (GCS), telesna temperatura, sistolni arterijski pritisak, diureza, a potom zbirni modifikovani ranoupozoravajući bodovni skor (MEWS-modified early warning score), prisustvo i opseg konsolidacija na radiogramu grudnog ko&scaron;a, saradnja bolesnika, te mesto primene NIV-a. Kao primarni ishod istraživanja definisan je neuspeh neinvazivne mehaničke ventilacije: intubacija ili smrtni ishod u toku hospitalizacije uzrokovan respiratornom insuficijencijom. Svaki potencijalni prediktor neuspeha je prvo evaluiran uz pomoć univarijantne analize, a potom su svi faktori rizika za koje je univarijantnom analizom utvrdjena statistička značajnost analizirani uz pomoć multivarijantne logističke regresije, u cilju utvrdjivanja adekvatnih statističkih modela. Rezultati: Od ukupno 250 bolesnika NIV je uspe&scaron;no primenjen kod 164 bolesnika (65.6%). Ukupno 139 (59.3%) bolesnika bilo je mu&scaron;kog pola, a prosečna starost svih ispitanika bila je 67 godina. Bolesnici sa neuspe&scaron;nim ishodom NIV-a imaju, prema univarijantnoj analizi: statistički značajno veće vrednosti Charlson indexa (p=0.002, OR 1.293, 95%CI 1.103-1.516), konsolidacije u &ge;2 kvadranata (p=0.000, OR 5.384, 95%CI 2.487-11.655), duže vreme od početka hospitalizacije do započinjanja NIV-a (p=0.0034, OR 1.005, 95%CI 1.000-1.009), tahikardiju (p=0.031, OR 2.292, 95%CI 1.080-4.864), vrednost GCS &le;11 (p=0.042, OR 1.000, 95%CI 0.165-0.969), veći MEWS skor (p=0.000, OR 1.708, 95%CI 1.410-2.068), niže vrednosti inicijalnog pH (p=0.004, OR 0.002, 95%CI 0.000-0.147), slabiju saradnju (p=0.000, OR 2.102, 95%CI 0.145-0.339). Mesto gde je sprovedena NIV je značajno uticalo na ishod &ndash; &scaron;anse za neuspe&scaron;an ishod su bile dvostruko veće kod bolesnika ventiliranih na op&scaron;tem odeljenju (p=0.006, OR 2.102, 95%CI 1.236-3.574). Kao nezavisni prediktori neuspeha nakon multivarijantne logističke regresije pokazali su se vrednosti Charlson-ovog indexa (p=0.043, OR 1.246, 95%CI 1.007-1.541), MEWS skora (p=0.010, OR 1.394, 95%CI 1.083-1.795), inicijalne vrednosti pH (p=0.030, OR 0.642, 95%CI 0.430-0.958) i stepena saradnje (p=0.000, OR 0.230, 95%CI 0.141-0.376). Zaključci: Bolesnici sa visokim vrednostima Charlson-ovog indeksa (preko 6 bodova) i MEWS-ovog skora (preko 4 boda), te niskom inicijalnom pH vredno&scaron;ću arterijske krvi (ispod 7.29) i niskim stepenom saradnje (manjim od 4) su bolesnici koji imaju povi&scaron;en stepen rizika za neuspe&scaron;an ishod primene neinvazivne ventilacije. Bolesnici visokog stepena rizika treba da se zbrinjavaju i neinvazivno ventiliraju na odeljenjima poluintenzivne i intenzivne nege, dok se bolesnici sa manjim stepenom rizika mogu inicijalno neinvazivno ventilirati i na op&scaron;tim odeljenjima, uz adekvatan monitoring i nadzor obučenog osoblja.</p> / <p>Introduction: Clinical guidelines that have evolved from the results of numerous randomized clinical trials state that the use of non-invasive ventilation (NIV), in addition to pharmacological therapy, is necessary in all patients wih severe exacerbation of chronic obstructive pulmonary disease (COPD) - at the highest level of recommendation. It has been proven that the use of NIV leeds to reduction in mortality, intubation rates, and the length of stay in hospitals. Since ventilatory support in past was only delivered in intensive care units, and bearing in mind that their capacities are limited, there is a question of an adequate setting within a hospital where NIV can be used safely and efficiently, and where potential early signs of failure will be timely recognized and patient intubated, if necessary. Consequently, the studies were performed in order to identify early predictors of NIV outcome &ndash; in order to recognize NIV failure and necessity for transition towards invasive ventilation, but also in order to stratify the patients according to the level of risk, which will then dictate the necessary level of care and monitoring. Goals: This research is aimed at identification of parameters that correlate with failure of non-invasive ventilation in patients with severe exacerbation of COPD, in order to create prognostic model of outcome, which will then enable stratification of patients according to the risk of NIV failure. The model is to be used in order to determine adequate level of care and monitoring, that is, a setting within a hospital, for provision of efficent and safe ventilatory support for all patients. Methods: This 39-month prospective observational study was performed at the Institute for Pulmonary Diseases of Vojvodina in Sremska Kamenica, which included 250 consecutive patients hospitalized due to severe exacerbation of COPD with respiratory acidosis. NIV was applied as pressure support mode of ventilation with the ventilators brand Covidien, type Airox Supportair, with oro-nasal mask. Initial parameters were: expiratory positive airway pressure &ndash; EPAPof 5 cm H2O and inspiratory positive airway pressure - IPAP of 12 cm H20, which were further adjusted towards the IPAP of 15-20 cmH2O, or according to the clinical response. The following data were recorded for each patient: sex, age, earlier longterm oxygen therapy, NIV episode during the previous hospitalizations, co-morbidities through Charlson index, time elapsed from admission to NIV initiation, initial blood gas values: pH, bicarbonates, PaCO2 and PaO2, initial SpO2 and PaO2/FiO2, the subsequent changes inthe blood gas values after one hour: pH, PaCO2 and PaO2, initial vital signs - heart rate, respiratory rate, consciousness level by Glasgow coma scale (GCS), body temperature, sistolic blood pressure, urine output, and then modified early warning score - MEWS, presence of consolidation on chest X-ray, tolerance, setting where NIV was applied. Primary outcome was NIV failure defined as endotracheal intubation or death during hospitalization caused by respiratory failure. All variables were first tested with univariate analysis, and those with statistical significance were further subjected to multivariate logistic regression, in order to generate an adequate statistical model. Results: Amongst the total of 250 patients, NIV was successfully applied in 164 patients (65.6 %). There were 139 (59.3%) male patients, and average age was 67. According to the univariate analysis, patients with NIV failure had: higher Charlson index (p=0.002, OR 1.293, 95%CI 1.103-1.516), consolidation in &ge;2 quadrants (p=0.000, OR 5.384, 95%CI 2.487-11.655), longer time from admission to NIV initiation (p=0.0034, OR 1.005, 95%CI 1.000-1.009), increased heart rate (p=0.031, OR 2.292, 95%CI 1.080-4.864), GCS &le;11 (p=0.042, OR 1.000, 95%CI 0.165-0.969), higher MEWS score (p=0.000, OR 1.708, 95%CI 1.410-2.068), lower initial pH (p=0.004, OR 0.002, 95%CI 0.000-0.147), poorer tolerance (p=0.000, OR 2.102, 95%CI 0.145-0.339). The setting were NIV was applied influenced the outcome &ndash; odds for NIV failure were twice as high for the patients on general wards (p=0.006, OR 2.102, 95%CI 1.236-3.574). After the multivariate logistic regression, the following variables were identified as independent predictors of outcome: Charlson index (p=0.043, OR 1.246, 95%CI 1.007- 1.541), MEWS score (p=0.010, OR 1.394, 95%CI 1.083-1.795), initial pH (p=0.030, OR 0.642, 95%CI 0.430-0.958) and tolerance (p=0.000, OR 0.230, 95%CI 0.141-0.376). Conclusions: Patients with higher Charlson index (&gt; 6 points) and MEWS score (&gt;4 points), lower initial pH (&lt;7.29) and tolerance (&lt;4) are at a higher risk for nonivasive ventilation failure. High-risk patients should be admitted and ventilated at high dependency or intensive care units, while the low-risk patients may receive non-invasive ventilatory support on general wards, with adequate monitoring and under the trained staff supervision.</p>

Page generated in 0.5244 seconds