• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 13
  • 3
  • 1
  • Tagged with
  • 17
  • 17
  • 7
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
11

Efeito de material cimentante e do tempo na resistência adesiva de pinos de fibra de vidro /

Campos, Leonardo Maciel. January 2007 (has links)
Orientador: Maria Salete Machado Candido / Banca: Abraham Lincoln Calixto / Banca: Luiz Alberto Plácido Penna / Banca: José Roberto Cury Saad / Banca: Marcelo Ferrarezi de Andrade / Resumo: O objetivo desse estudo foi avaliar in vitro a resistência à tração de pinos de fibra de vidro cimentados em raízes de dentes bovinos com quatro agentes cimentantes em dois períodos de tempo de armazenamento em saliva artificial: com 48 horas e após 240 dias. Para tal, foram utilizadas 80 raízes de dentes bovinos que, após tratamento endodôntico, foram divididas em 8 grupos com 10 raízes para cada grupo. Para a fixação dos pinos foram utilizados 4 diferentes agentes cimentantes sendo que, os quatro primeiros grupos foram armazenados em saliva artificial por 48 horas antes do teste de tração; a saber: Grupo I - cimento resinoso dual (Rely X e Adper Single Bond-3M/ESPE), Grupo II - cimento de ionômero de vidro (Bioglass "C"- BIODINÂMICA), Grupo III - cimento de fosfato de zinco (SS WHITE), Grupo IV - cimento resinoso quimicamente ativado (CB Cement e One-Step/ BISCO). Os outros 4 Grupos (V, VI, VII e VIII) receberam os mesmos agentes cimentantes citados acima e na mesma seqüência porém, armazenados em saliva artificial por 240 dias antes da realização do teste de resistência à tração em uma Máquina de Ensaio Universal (VERSAT 500) à velocidade de deslocamento de 1,0 mm/min. Os dados foram catalogados e submetidos à análise estatística mediante os testes Análise de Variância, Tukey e t-student. Os resultados mostraram após 48 horas de armazenamento, o comportamento dos Grupos em estudo e podem assim ser representados: G IV > G III > G I > G II, no entanto, após 240 dias: G VIII = G VII  G VI  G V; concluindo que: a resistência à tração de pinos de fibra de vidro; cimentada em raízes bovina, foi influenciada com o tempo, pois, quanto maior o tempo de envelhecimento, menor é o valor da resistência, com exceção do cimento de ionômero de vidro. / Abstract: The purpose of the present investigation was to assess the in vitro tensile bond strength resistence of fiberglass posts retained with different cementing agents in bovine teeth at different time points, upon incubation with artificial saliva. To that end, eighty roots harvested from bovine teeth received endodontic treatment and were split into 8 groups (10 roots per group). The fiberglass posts were retained with four different cementing agents, and the first groups were incubated with artificial saliva 48 hours before the tensile test. The groups were distributed as follows: Group I - dual resin cement (Rely X e Adper Single Bond-3M/ESPE), Group II - glass ionomer cement (Bioglass "C"- BIODINÂMICA), Group III - zinc phosphate cement (SS WHITE) and Group IV - chemically activated resin cement (C&B Cement e One -Step/BISCO). The remaining four groups (V, VI, VII and VIII) were accordingly treated with the same cementing agents and conditions, except for the fact that they were incubated with artificial saliva for 240 days before being subjected to the tensile test using a Universal Testing Machine (VERSAT 500) at 1.0 mm/min. The data generated were collected and subjected to statistical analysis through ANOVA, Tukey post-hoc and Student-t tests. After 48 hours of incubation in artificial saliva, the outcome can be presented as follows regarding the traction test: G IV > G III > G I > G II. On the other hand, after 240 days of incubation the outcome was G VIII = G VII  G VI  G V. The findings allow us to state that the tensile bond strength of fiberglass posts cemented in bovine teeth roots was affected by the variable time because the longer the aging the lower is the resistance, except the glass ionomer cement. / Doutor
12

Efeito de tratamentos pós-polimerização sobre o peso molecular, o grau de conversão, a temperatura de transição vítrea e a liberaçãp in vitro de monômero residual, plastificante e produtos de degradação de resinas acrílicas para reembasamento imediato

Urban, Vanessa Migliorini [UNESP] 11 January 2007 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:35:46Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2007-01-11Bitstream added on 2014-06-13T18:47:18Z : No. of bitstreams: 1 urban_vm_dr_arafo.pdf: 2869944 bytes, checksum: e7264bf2de7fc0a0dde924482741fd32 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de São Paulo (FAPESP) / Os objetivos deste estudo foram avaliar: 1. o efeito de tratamentos póspolimerização (MW-irradiação por energia de microondas e WB-imersão em água aquecida) sobre o grau de conversão (DC) de resinas acrílicas para reembasamento imediato (Ufi Gel hard-U, Kooliner-K e Tokuso Rebase Fast-T) e de uma resina acrílica para base de prótese (Lucitone 550-L), submetida a dois ciclos de polimerização (LS-curto e LL-longo) por espectroscopia FT-Raman; 2. o peso molecular (M w) do pré-polímero dos materiais U, K, T e L e das amostras polimerizadas da resina K (controle; MW e WB) por GPC; 3. o efeito de MW e WB na temperatura de transição vítrea (Tg) das resinas para reembasamento imediato (Duraliner II-D, K, New Truliner-N, U e T) e da resina para base de prótese (LS e LL) por DSC; 4. o efeito de WB na liberação de compostos residuais (isobutil metacrilato-IBMA, 1,6-hexanediol dimetacrilato-1,6-HDMA e DBNP-dibutil-n-ftalato) a partir das resinas para reembasamento imediato K, N, U e T para saliva artificial por CLAE; 5. o efeito de WB na liberação de produtos de degradação (ácido metacrílico-MA e ácido benzóico-BA) a partir das resinas para reembasamento imediato K, N, U e T para saliva artificial por CLAE. Amostras do grupo controle não foram submetidas a nenhum tratamento. Os resultados de DC (%) foram analisados pelo teste de Kruskal-Wallis ( =0,05). Os resultados de Tg (ºC) foram analisados pela análise de variância (ANOVA), seguido pelo teste de Tukey ( =0,05). Os resultados da liberação de monômero ' 224 residual e plastificante (μg/mL) foram submetidos aos testes de Wilcoxon ou de Mann-Whitney ( =0,05). Os resultados da liberação de produtos de degradação (μg/mL) foram submetidos aos testes de Wilcoxon, Mann-Whitney ou Kruskal- Wallis ( =0,05). Para as amostras do grupo controle, não houve diferenças significantes entre o DC das resinas U e LL e entre... / The aims of this study were to evaluate: 1. the effect of post-polymerization treatments (MW-microwave irradiation and WB-water-bath) on the degree of conversion (DC) of reline resins (Ufi Gel hard-U, Kooliner-K, and Tokuso Rebase Fast-T) and denture base resin (Lucitone 550-L), submitted to two polymerization cycles (LS-short and LL-long) by FT-Raman spectroscopy; 2. the molecular weight (M w) of the powder of U, K, T, and L materials and of K polymerized specimens (control; MW; and WB) by GPC; 3. the effect of MW and WB on the glass transition temperature (Tg) of the reline resins (Duraliner II-D, K, New Truliner-N, U and T) and the heat-polymerized resin (LS and LL) by DSC; 4. the effect of WB on the leaching of residual compounds (isobutyl methacrylate- IBMA, 1,6-hexanediol dimethacrylate-1,6-HDMA, and DBNP-dibutyl-nphthalate) from the reline resins (K, N, U, and T) in artificial saliva by HPLC; 5. the effect of WB on the leaching of degradation products (methacrylic acid-MA and benzoic acid-BA) from the reline resins K, N, U, and T in artificial saliva by HPLC. Control group specimens were left untreated. DC (%) data were analyzed using Kruskal-Wallis test (_=.05). Tg (ºC) data were analyzed using ANOVA/Tukey's test (_=.05). The results (æg/mL) of residual monomer and plasticizer leachability were submitted to Wilcoxon or Mann-Whitney tests (_=.05). The results (æg/mL) of degradation products leachability were submitted to Wilcoxon, Mann-Whitney or Kruskal-Wallis tests (_=.05). For DC control specimens, there were no significant differences between U and LL and among LL, K, and T. LS specimens had the highest DC. Only material K exhibited an increased DC after WB. All powders had M w from 4.0x105 to 6.5x105 and narrow M w distributions (2.1 to 3.6). Polymerization and post-polymerization produced K specimens with M w values similar to that of K powder...(Complete abstract, click electronic address below).
13

Avaliação da microestrutura, microdureza e resistência à corrosão de juntas soldadas de uma liga de Ni-Cr obtidas através de diferentes processos de soldagem / Evaluation of the microstructure, hardness and corrosion resistance of welded joints of a Ni-Cr alloy obtained by different welding processes

Irma Cunha Matos 20 February 2013 (has links)
Este trabalho avaliou o comportamento eletroquímico do metal de base (MB) de uma liga a base de níquel-cromo em relação a juntas soldadas desta liga obtidas pelos processos de brasagem (BRA) e Tungsten Inert Gas (TIG), imersos em saliva artificial com pH 2,5 e 5,5. Foram também realizados ensaios de microdureza e caracterização microestrutural, por meio de microscopia óptica e eletrônica de varredura e análise química semi-quantitativa por EDS, nos grupos MB, TIG, BRA e no cordão de solda a laser (LAS). O MB apresentou uma matriz rica em níquel e cromo, distribuída em um arranjo dendrítico típico, apresentando inclusões metálicas de silício e titânio, além de porosidades. As soldas TIG e LAS revelaram uma microestrutura mais refinada que o MB, mostrando, entretanto, uma mesma composição química e distribuição de seus elementos. A solda BRA apresentou diferenças marcantes em sua microestrutura, composição química e distribuição de seus elementos em relação ao MB. Os dados de microdureza Vickers (HV), potencial de corrosão (Ecorr) e densidade de corrente de corrosão (jcorr) foram analisados com ANOVA e teste de Tukey (p<0,05). Para determinação da influência do pH quanto a resistência à corrosão dos grupos MB, TIG e BRA, empregou-se o teste t de Student (p<0,05). O MB apresentou menor média de microdureza (256,13 9,39 HV), seguido pelos grupos TIG (271,53 8,07 HV), LAS (303,73 13,93 HV) e BRA (551,99 37,73 HV). Em pH 2,5 as médias do Ecorr (mV) para o MB, TIG e BRA foram, respectivamente, -67,9 8,43, -52,78 16,74, e -284,33 19,04; e em pH 5,5, médias de -54,03 21,15, -62,08 20,16 e -278,8 28,96. Os valores médios de jcorr (A.cm-2) para o MB, TIG e BRA em pH 2,5 foram, respectivamente, 2,49 0,95, 5,584 1,64 e 27,45 4,9; e em pH 5,5, médias de 1,929 0,83, 4,267 1,51 e 54,2 11,96. Os grupos MB e TIG apresentaram boa resistência à corrosão, com maior módulo de impedância em relação ao grupo BRA. As diferenças no pH da saliva artificial não alteraram o comportamento corrosivo dos grupos MB e TIG. Entretanto, observou-se uma redução marcante na jcorr e no módulo de impedância nas soldas obtidas pelo processo de brasagem. O grupo BRA apresentou corrosão galvânica ao ser analisado formando par com o MB, mostrando uma jcorr de 5,3 A.cm-2. Entretanto, o mesmo não foi observado quando o MB foi associado à solda TIG, onde a jcorr foi cerca de 150 vezes menor. O grupo BRA, além de apresentar um comportamento eletroquímico muito diferente do MB, revelou diferenças marcantes quanto a composição química, aspecto microestrutural e microdureza. As juntas TIG e LAS mostraram semelhanças químicas e microestruturais em relação ao MB, sendo que na solda TIG esta semelhança foi ainda mais evidente. Além disto, a solda TIG apresentou um comportamento eletroquímico muito semelhante ao MB e, portanto, parecendo ser mais recomendável para soldar ligas odontológicas de níquel-cromo em relação aos demais processos de soldagem aqui avaliados. / This study evaluated and compared the electrochemical behavior of the base metal (BM) of a nickel-chromium dental alloy with welded joints obtained by brazing processes (BRA) and Tungsten Inert Gas (TIG), when immersed in artificial saliva at pH 2.5 and 5.5. Microhardness, microstructural characterization by means of optical microscopy, scanning electron microscopy (SEM) and semi-quantitative chemical analysis by Energy Dispersive Spectroscopy (EDS), were performed in the groups BM, TIG, BRA and in joints weld by laser (LAS). The BM showed a matrix rich in nickel and chromium, distributed in a typical dendritic arrangement, with inclusions of silicon and titanium, and porosities. LAS and TIG welds reveled a microstructure more refined than the BM, however, the same chemical composition and distribution of its elements. BRA showed marked differences in their microstructure, chemical composition and distribution of the elements in relation to BM. Vickers microhardness (HV), corrosion potential (Ecorr) and corrosion current density (jcorr) were statistically analyzed with ANOVA and Tukey test (p <0.05). In order to determine the influence of pH and corrosion resistance in groups BM, TIG and BRA, Student t test, with significance level of 95% was used. BM had the lowest average microhardness (HV 256.13 9.39), followed by groups TIG (271.53 8.07 HV), LAS (303.73 13.93 HV) and BRA (551, HV 99 37.73). At pH 2.5 the average Ecorr (mV) for the MB and TIG were respectively -67.9 8.43 and -52.78 16.74, and at pH 5.5, averaging -54, 03 21.15 and -62.08 20.16. LAS group showed averages of Ecorr (mV) at pH 2.5 and 5.5, respectively, -284.33 19.04 and 28.96 -278.8. The average values of jcorr (&#956;A.cm-2) to BM and TIG at pH 2.5 were respectively 2.49 0.95 and 5.584 1.64, and at pH 5.5, 1.929 0.83 and 4.267 1.51. Average jcorr for LAS group (&#956;A.cm-2) at pH 2.5 and 5.5 were respectively 27.45 4.9 and 11.96 54.2. BM and TIG groups showed a good corrosion resistance, with a higher impedance modulus compared to LAS group. Differences in pH of artificial saliva did not affect the corrosion behavior of BM and TIG groups. However, there was a marked reduction in jcorr and modulus of impedance obtained by soldering brazing process. BRA group presented galvanic corrosion when it was analyzed forming pair with BM group, showing a jcorr of 5.3 &#956;A.cm-2. However, this was not observed when the BM was associated with TIG welding, where jcorr was about 150 times lower. BRA group, besides presenting a very different electrochemical behavior of MB revealed marked differences in chemical composition, microstructure and microhardness aspect. TIG and LAS joints showed chemical and microstructural similarities compared to BM, and this similarity was even more evident in the TIG welding. In addition, TIG showed an electrochemical behavior very similar to BM, and therefore seems to be more advisable to solder nickel-chrome based alloys for use in dentistry compared to other welding processes evaluated here.
14

Avaliação da microestrutura, microdureza e resistência à corrosão de juntas soldadas de uma liga de Ni-Cr obtidas através de diferentes processos de soldagem / Evaluation of the microstructure, hardness and corrosion resistance of welded joints of a Ni-Cr alloy obtained by different welding processes

Irma Cunha Matos 20 February 2013 (has links)
Este trabalho avaliou o comportamento eletroquímico do metal de base (MB) de uma liga a base de níquel-cromo em relação a juntas soldadas desta liga obtidas pelos processos de brasagem (BRA) e Tungsten Inert Gas (TIG), imersos em saliva artificial com pH 2,5 e 5,5. Foram também realizados ensaios de microdureza e caracterização microestrutural, por meio de microscopia óptica e eletrônica de varredura e análise química semi-quantitativa por EDS, nos grupos MB, TIG, BRA e no cordão de solda a laser (LAS). O MB apresentou uma matriz rica em níquel e cromo, distribuída em um arranjo dendrítico típico, apresentando inclusões metálicas de silício e titânio, além de porosidades. As soldas TIG e LAS revelaram uma microestrutura mais refinada que o MB, mostrando, entretanto, uma mesma composição química e distribuição de seus elementos. A solda BRA apresentou diferenças marcantes em sua microestrutura, composição química e distribuição de seus elementos em relação ao MB. Os dados de microdureza Vickers (HV), potencial de corrosão (Ecorr) e densidade de corrente de corrosão (jcorr) foram analisados com ANOVA e teste de Tukey (p<0,05). Para determinação da influência do pH quanto a resistência à corrosão dos grupos MB, TIG e BRA, empregou-se o teste t de Student (p<0,05). O MB apresentou menor média de microdureza (256,13 9,39 HV), seguido pelos grupos TIG (271,53 8,07 HV), LAS (303,73 13,93 HV) e BRA (551,99 37,73 HV). Em pH 2,5 as médias do Ecorr (mV) para o MB, TIG e BRA foram, respectivamente, -67,9 8,43, -52,78 16,74, e -284,33 19,04; e em pH 5,5, médias de -54,03 21,15, -62,08 20,16 e -278,8 28,96. Os valores médios de jcorr (A.cm-2) para o MB, TIG e BRA em pH 2,5 foram, respectivamente, 2,49 0,95, 5,584 1,64 e 27,45 4,9; e em pH 5,5, médias de 1,929 0,83, 4,267 1,51 e 54,2 11,96. Os grupos MB e TIG apresentaram boa resistência à corrosão, com maior módulo de impedância em relação ao grupo BRA. As diferenças no pH da saliva artificial não alteraram o comportamento corrosivo dos grupos MB e TIG. Entretanto, observou-se uma redução marcante na jcorr e no módulo de impedância nas soldas obtidas pelo processo de brasagem. O grupo BRA apresentou corrosão galvânica ao ser analisado formando par com o MB, mostrando uma jcorr de 5,3 A.cm-2. Entretanto, o mesmo não foi observado quando o MB foi associado à solda TIG, onde a jcorr foi cerca de 150 vezes menor. O grupo BRA, além de apresentar um comportamento eletroquímico muito diferente do MB, revelou diferenças marcantes quanto a composição química, aspecto microestrutural e microdureza. As juntas TIG e LAS mostraram semelhanças químicas e microestruturais em relação ao MB, sendo que na solda TIG esta semelhança foi ainda mais evidente. Além disto, a solda TIG apresentou um comportamento eletroquímico muito semelhante ao MB e, portanto, parecendo ser mais recomendável para soldar ligas odontológicas de níquel-cromo em relação aos demais processos de soldagem aqui avaliados. / This study evaluated and compared the electrochemical behavior of the base metal (BM) of a nickel-chromium dental alloy with welded joints obtained by brazing processes (BRA) and Tungsten Inert Gas (TIG), when immersed in artificial saliva at pH 2.5 and 5.5. Microhardness, microstructural characterization by means of optical microscopy, scanning electron microscopy (SEM) and semi-quantitative chemical analysis by Energy Dispersive Spectroscopy (EDS), were performed in the groups BM, TIG, BRA and in joints weld by laser (LAS). The BM showed a matrix rich in nickel and chromium, distributed in a typical dendritic arrangement, with inclusions of silicon and titanium, and porosities. LAS and TIG welds reveled a microstructure more refined than the BM, however, the same chemical composition and distribution of its elements. BRA showed marked differences in their microstructure, chemical composition and distribution of the elements in relation to BM. Vickers microhardness (HV), corrosion potential (Ecorr) and corrosion current density (jcorr) were statistically analyzed with ANOVA and Tukey test (p <0.05). In order to determine the influence of pH and corrosion resistance in groups BM, TIG and BRA, Student t test, with significance level of 95% was used. BM had the lowest average microhardness (HV 256.13 9.39), followed by groups TIG (271.53 8.07 HV), LAS (303.73 13.93 HV) and BRA (551, HV 99 37.73). At pH 2.5 the average Ecorr (mV) for the MB and TIG were respectively -67.9 8.43 and -52.78 16.74, and at pH 5.5, averaging -54, 03 21.15 and -62.08 20.16. LAS group showed averages of Ecorr (mV) at pH 2.5 and 5.5, respectively, -284.33 19.04 and 28.96 -278.8. The average values of jcorr (&#956;A.cm-2) to BM and TIG at pH 2.5 were respectively 2.49 0.95 and 5.584 1.64, and at pH 5.5, 1.929 0.83 and 4.267 1.51. Average jcorr for LAS group (&#956;A.cm-2) at pH 2.5 and 5.5 were respectively 27.45 4.9 and 11.96 54.2. BM and TIG groups showed a good corrosion resistance, with a higher impedance modulus compared to LAS group. Differences in pH of artificial saliva did not affect the corrosion behavior of BM and TIG groups. However, there was a marked reduction in jcorr and modulus of impedance obtained by soldering brazing process. BRA group presented galvanic corrosion when it was analyzed forming pair with BM group, showing a jcorr of 5.3 &#956;A.cm-2. However, this was not observed when the BM was associated with TIG welding, where jcorr was about 150 times lower. BRA group, besides presenting a very different electrochemical behavior of MB revealed marked differences in chemical composition, microstructure and microhardness aspect. TIG and LAS joints showed chemical and microstructural similarities compared to BM, and this similarity was even more evident in the TIG welding. In addition, TIG showed an electrochemical behavior very similar to BM, and therefore seems to be more advisable to solder nickel-chrome based alloys for use in dentistry compared to other welding processes evaluated here.
15

Uso do laser de 'C'O IND. 2' ('lambda'=10,6 'mu') na prevenção da carie e erosão dentarias : estudos in vitro / Use of 'C'O IND. 2' laser ('lambda'=10,6 'mu') on dental caries and erosio prevention : in vitro estudies

Steiner-Oliveira, Carolina, 1981- 04 July 2009 (has links)
Orientador: Marines Nobre dos Santos Uchoa / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Odontologia de Piracicaba / Made available in DSpace on 2018-08-13T08:04:08Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Steiner-Oliveira_Carolina_D.pdf: 11802864 bytes, checksum: 338ee3278fb157bb1cb37edb2e6d1a5d (MD5) Previous issue date: 2009 / Resumo: Os efeitos causados pelas modificações promovidas pela irradiação com laser de CO2 podem inibir a desmineralização dos tecidos dentários e podem ser potencializados quando associados ao fluoreto. Apesar de amplo uso do fluoreto e da redução da prevalência de cárie, essa doença ainda acomete grupos de alto risco. Por outro lado, tem sido observado um aumento da prevalência da erosão dentária. Os objetivos dessa tese, composta por 4 manuscritos, foram: (1) descrever as características do laser de CO2 e seus mecanismos de ação na inibição da desmineralização do esmalte; (2) desenvolver um modelo microbiológico, in vitro, de produção de lesão de cárie em dentina e testar duas hipóteses: (a) de que não há diferença na produção de cárie artificial em dentina utilizando um modelo microbiológico com regimes de 3 e 6 imersões ao dia em sacarose, avaliados por contagem bacteriana da dentina (UFC), análise microrradiográfica (AM) e análise de polissacarídeo insolúvel (API); (b) de que não há diferença no pH do biofilme antes e após sua imersão em sacarose; (3) avaliar, in vitro, a efetividade do laser de CO2 (? = 10,6 µm) pulsado, associado ou não ao fluoreto, na redução da desmineralização da dentina radicular usando um modelo microbiológico, avaliado por AM; (4) avaliar, in vitro, o efeito do mesmo laser, associado ou não ao fluoreto, na redução da desmineralização do esmalte e da dentina submetidos a um desafio erosivo, pela mensuração da perda de superfície e análise da concentração de cálcio, fósforo e fluoreto das soluções desmineralizadoras. Os dados foram analisados quanto à normalidade e testes apropriados foram realizados com nível de significância de 5%. No estudo 1, os efeitos do laser no esmalte, seu mecanismo de ação na redução da desmineralização, combinados ou não ao fluoreto, foram discutidos. No estudo 2, o pH do biofilme diminuiu imediatamente após a imersão em sacarose, mas aumentou novamente 5 min depois. Lesões em dentina foram produzidas com sucesso e a adição de sacarose mostrou as maiores perdas minerais, no entanto não diferiu entre os dois regimes de sacarose. A UFC não mostrou nenhuma diferença e a API dos tratamentos foram maiores que a do grupo controle. No estudo 3, os espécimes radiculares foram tratados ou não com laser de CO2 e com ou sem fluoreto antes ou após a irradiação com laser. O modelo microbiológico utilizado foi efetivo em produzir lesões dentinárias e as terapias combinadas mostraram as lesões dentinárias mais rasas. No estudo 4, espécimes de esmalte e dentina foram tratados com fluoreto, laser e fluoreto/laser e submetidos a um desafio erosivo. Os resultados de desgaste indicaram que o tratamento combinado interferiu com as perdas minerais do esmalte e da dentina, mesmo sem mostrar efeito sinérgico. Houve uma tendência de retenção de fluoreto no esmalte pelo tratamento combinado e também de liberação de menores quantidades de cálcio, fósforo e fluoreto para as soluções desmineralizadoras. Em conclusão, o mecanismo de ação do laser de CO2 na inibição da desmineralização do esmalte ainda não está completamente esclarecido e seu efeito pode ser aumentado quando associado ao fluoreto. O modelo microbiológico foi efetivo em produzir lesões de cárie dentinária. A irradiação da dentina radicular com laser inibiu a desmineralização dessa superfície apenas quando associado com o fluoreto; no entanto, não foi observado efeito sinérgico. O tratamento isolado com laser não foi capaz de prevenir a perda de superfície do esmalte e da dentina devido à erosão. Sua combinação com fluoreto mostrou alguma proteção, mas principalmente devido ao efeito do fluoreto. Não foi observada interação sinérgica significativa ou proteção duradoura com a terapia de laser. / Abstract: The effects caused by the modifications promoted by the CO2 laser irradiation can inhibit the dental tissues demineralization and may be enhanced when associated with fluoride. Despite the widespread use of the fluoride and the reduction of the caries prevalence, this disease still occurs in the high risk groups. On the other hand, an increase of the dental erosion prevalence was observed. This thesis, comprised by 4 manuscripts, aimed: (1) to describe the CO2 laser characteristics and its action mechanisms in the enamel demineralization inhibition; (2) to develop an in vitro microbial model to produce dentin caries lesions and test two hypotheses - (a) that there is no difference in the artificial caries production in dentin using a microbial model with 3 and 6 sucrose bath immersions, as assessed by bacterial counts on the dentin (CFU), microradiographic analysis (TMR) and extracellular polysaccharide analysis (EPS); (b) that there is no difference in the biofilm pH before and after each sucrose bath; (3) to assess, in vitro, the effectiveness of a pulsed CO2 laser (? = 10.6 µm) associated or not with fluoride, in reducing the root demineralization using a microbial model, as assessed by TMR; (4) to assess, in vitro, the effect of the same laser, associated or not with fluoride, on the prevention of the enamel and dentin erosions by means of surface loss measurement and analysis of the calcium, phosphorus and fluoride concentrations in the demineralizing solutions. The data were checked for normality and appropriated tests were performed with a significance level of 5%. In study 1, the laser effects on the enamel and its action mechanisms in the demineralization reduction, combined or not with fluoride, were discussed. In study 2, the biofilm pH decreased immediately after the sucrose bath but increased again after 5 min. Dentin lesions were successfully produced, and the sucrose addition showed the highest mineral losses, even though there was no difference between the sucrose regimens. The CFU did not show any difference and the EPS from the treatment groups were higher than for the control. In study 3, root specimens were treated with/without CO2 laser and with/without fluoride prior or after the laser irradiation. The microbial model utilized was effective in developing dentin lesions and the combined therapies showed the shallowest dentin lesions. In study 4, specimens of enamel and root dentin were treated with fluoride, laser and fluoride/laser and submitted to an erosive challenge. The wear results indicated that the combined treatment interfered with the enamel or dentin surface losses, although no synergistic effect was observed. There was a trend for the combined treatment to retain more fluoride in enamel and release lower amounts of calcium and phosphorus into the demineralizing solutions. In conclusion, the CO2 mechanism action on the enamel demineralization reduction is still not elucidated and its effects can be increased when associated with fluoride. The microbial model was effective in producing dentin caries lesions. However, it did not reproduce the remineralizing phase of the caries process. Irradiation of the root dentin with laser inhibited the root surface demineralization only when associated with fluoride; however, no synergic effect was observed. The laser treatment alone was not able to prevent enamel or dentin surface losses due to erosion. Its combination with fluoride showed some protection, but mostly due to the fluoride effect. No significant synergistic interaction or lasting protection could be observed for the laser therapy. / Doutorado / Odontopediatria / Doutor em Odontologia
16

Diseño de alimentos lácteos con capacidad saciante. Relación entre estructura, procesamiento oral y percepción

Morell Esteve, Pere 13 October 2017 (has links)
This thesis studies how to increase the expected satiating ability in dairy products analyzing the effect of the incorporation of certain ingredients. The study of food reformulation with high expected satiating ability contributes to moderate size meal choice and to regulate food intake. In this thesis, two factors influencing the satiating ability perception of semi-solid foods have been mainly studied: a) the increase in oral processing time that produces prolonged orosensory signals, and b) the increase in protein content. The increase in oral processing time is produced by, for example, higher consistencies, mouth-coating or creaminess sensations. These features can be modified by the addition of hydrocolloids. Native starch, modified starch, ¿-carrageenan and guar gum were added to increase the viscosity and consistency of milkshakes. Rheological characterization of the products revealed very different behavior patterns depending on the type of hydrocolloid. The addition of saliva in the studies showed modified sensory perceptions, so its inclusion is desirable and more realistic. The addition of hydroxypropyl methylcellulose (HPMC) and the effect of milk solids and cream in milk-based desserts was also studied. In addition to HPMC dominant effect on the temporality of perceptions, the presence of fat globules or milk solids modulated such perceptions. Yogurt was selected to increase protein content, adding twice the original amount of protein from different milk fractions, and starch. Yogurt with milk powder addition was the most accepted sample and it was closer to the 'ideal' characteristics of a satiating yogurt according to consumers, with a series of sensory attributes that contribute to the feeling of expected satiety. On the other hand, in vitro oral digestion showed that physically modified starch granules remain unchanged after the attack of ¿-amylase, and would be responsible for its consistency and creaminess. In addition, it was found that the sensation of astringency was undesirable; tribological studies allowed to interpret yogurt sensory characteristics. The lubricity of some samples did not reflect the difference in astringency between samples indicating that this was not a purely tactile perception caused by an increase in friction. The addition of physically modified starch significantly reduced friction coefficients values due to soluble starch polymers and starch granules preservation. All the strategies allowed to gain understanding on how to reformulate food increasing its satiating ability perception. Such strategies could be extrapolated to other food categories, what broadens the scope of the results obtained in this thesis. / La presente tesis estudia cómo aumentar las expectativas de la capacidad saciante en productos lácteos analizando el efecto de la incorporación de determinados ingredientes. El estudio de la reformulación de alimentos con alta expectativa sobre su capacidad saciante contribuye a moderar la elección de las raciones de alimentos y a regular la ingesta. En la presente tesis se han estudiado principalmente dos de los factores que más influyen en la percepción de capacidad saciante de alimentos semisólidos: a) el aumento en el tiempo de procesado oral que produce saciedad debido a una prolongación de las señales orosensoriales, y b) el alto contenido en proteínas. El aumento del tiempo de procesado oral lo producen, por ejemplo, mayores consistencias, recubrimiento oral o sensaciones de cremosidad, que son características que se pueden modificar por adición de hidrocoloides. Se emplearon almidón nativo y modificado, goma guar y ¿-carragenato para aumentar la viscosidad y consistencia de batidos lácteos. La caracterización reológica de los productos reveló patrones de comportamiento muy diferentes dependiendo del tipo de hidrocoloide. La adición de la saliva en los estudios demostró modificar las percepciones sensoriales, por lo que su inclusión resulta recomendable y más realista. Se estudió también la adición de hidroxipropilmetilcelulosa (HPMC) y el efecto de dos componentes normales en productos lácteos (sólidos lácteos y nata). Además del efecto dominante del HPMC en la temporalidad de las percepciones, la presencia de glóbulos de grasa o sólidos de la leche modularon dichas percepciones. Para aumentar el contenido en proteína se seleccionó como alimento el yogur, al que se añadió el doble de la cantidad de proteína de distintas fracciones lácteas y almidón. El yogur con el doble de leche en polvo fue globalmente el más aceptado y más cercano a las características "ideales" según los consumidores, con una serie de atributos sensoriales que contribuyen a la sensación de saciedad esperada. Por otro lado, la digestión oral in vitro mostró que los gránulos de almidón procedentes de almidón físicamente modificado permanecen inalterados después del ataque de la ¿-amilasa de la saliva, y serían los responsables de la mayor consistencia y cremosidad. Adicionalmente, se encontró que la sensación de astringencia resultaba negativa; los estudios tribológicos permitieron interpretar las características sensoriales. Las propiedades lubricantes de algunas muestras no reflejaron la diferencia de astringencia sensorial indicando que ésta no era una percepción puramente táctil causada por un aumento en la fricción. La adición de almidón modificado físicamente redujo significativamente los valores de los coeficientes de fricción relacionados con los polímeros de almidón solubles y la conservación de gránulos en el almidón. Todas las estrategias abordadas permitieron comprender y ahondar en los conocimientos que conducen a cómo reformular un alimento para aumentar la percepción de saciedad. Dichas estrategias son extrapolables a otras categorías de alimentos lo que amplía el alcance de los resultados obtenidos en la presente tesis. / La present tesi estudia com augmentar les expectatives de la capacitat saciant en productes lactis analitzant l'efecte de la incorporació de determinats ingredients. L'estudi de la reformulació d'aliments amb alta expectativa sobre la seua capacitat saciant contribueix a moderar l'elecció de les racions d'aliments i a regular la ingesta. En la present tesi s'han estudiat principalment dos dels factors que més influeixen en la percepció de capacitat saciant d'aliments semisòlids: a) l'augment en el temps de processat oral que produeix sacietat a causa d'una prolongació dels senyals orosensorials, i b) l'alt contingut en proteïnes. L'augment del temps de processat oral el produeixen, per exemple, majors consistències, recobriment oral o sensacions de cremositat, que són característiques que es poden modificar per addició d'hidrocol·loïdes. S'emprà midó natiu i modificat, goma guar i ¿-carragenat per augmentar la viscositat i consistència de batuts lactis. La caracterització reològica dels productes revelà patrons de comportament molt diferents depenent del tipus d'hidrocol·loïde. L'addició de la saliva en els estudis demostrà modificar les percepcions sensorials, per la qual cosa la seua inclusió resulta recomanable i més realista. S'estudià també l'addició d'hidroxipropilmetilcel·lulosa (HPMC) i l'efecte de dos components normals en productes lactis (sòlids lactis i nata). A més de l'efecte dominant del HPMC en la temporalitat de les percepcions, la presència de glòbuls de greix o sòlids de la llet van modular les citades percepcions. Per augmentar el contingut en proteïna es va seleccionar com a aliment el iogurt, a què s'afegí el doble de la quantitat de proteïna de diverses fraccions làcties i midó. El iogurt amb el doble de llet en pols fou globalment el més acceptat i més pròxim a les característiques "ideals" segons els consumidors, amb una sèrie d'atributs sensorials que contribueixen a la sensació de sacietat esperada. D'altra banda, la digestió oral in vitro mostrà que els grànuls de midó procedents de midó físicament modificat romanen inalterats després de l'atac de l'¿-amilasa de la saliva, i serien els responsables de la major consistència i cremositat. Addicionalment, es trobà que la sensació d'astringència resultava negativa; els estudis tribològics permeteren interpretar les característiques sensorials. Les propietats lubricants d'algunes mostres no reflectiren la diferència d'astringència sensorial indicant que esta no era una percepció purament tàctil causada per un augment en la fricció. L'addició de midó modificat físicament reduí significativament els valors dels coeficients de fricció relacionats amb els polímers de midó solubles i la conservació de grànuls en el midó. Totes les estratègies abordades permeteren comprendre i aprofundir en els coneixements que condueixen a com reformular un aliment per augmentar la percepció de sacietat. Les citades estratègies són extrapolables a altres categories d'aliments, cosa que amplia l'abast dels resultats obtinguts en la present tesi. / Morell Esteve, P. (2017). Diseño de alimentos lácteos con capacidad saciante. Relación entre estructura, procesamiento oral y percepción [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/89093 / TESIS
17

Role of chlorhexidine in bond strength to artificially eroded dentin over time.

Francisconi dos Rios, Luciana Fávaro, Casas-Apayco, Leslie, Calabria, Marcela Pagani, Francisconi, Paulo Afonso Silveria, Borges, Ana Flávia Sanches, Wang, Linda 04 1900 (has links)
El texto completo de este trabajo no está disponible en el Repositorio Académico UPC por restricciones de la casa editorial donde ha sido publicado. / PURPOSE: To assess the long-term effect of a 2% aqueous chlorhexidine (CHX) solution on bond strength to artificially eroded dentin compared to sound dentin. MATERIALS AND METHODS: Flat mid-coronal dentin surfaces of extracted third molars (n = 28) were subjected only to grinding with a 600-grit SiC paper for 1 min (sound dentin S, n = 14) or additionally to erosive pH cycling with a cola-based soft-drink (eroded dentin E, n = 14). After acid etching, rinsing, and air drying, S and E were rehydrated with 1.5 μl of 2% CHX (S2%, n = 7; E2%, n = 7) or of distilled water (control SC, n = 7; EC, n = 7). Composite buildups were incrementally constructed with Filtek Z350 following Adper Single Bond 2 application. Specimens were sectioned into beams, which were subjected to microtensile testing immediately or after 6 or 12 months of aging. Fractured surfaces were observed under a digital microscope (50X magnification). Microtensile bond strength (μTBS) (MPa) was analyzed by three-way ANOVA and Tukey's tests (α = 0.05) and failure mode by the Kruskal-Wallis test (α = 0.05). RESULTS: Compared to sound dentin, eroded dentin was consistently related to lower μTBS. Immediately and after 12-month aging, the effect of CHX was insignificant, but it was significant after 6-month aging, when it conserved the bond strength to both eroded and sound dentin. The percentage of adhesive and mixed failures were equivalent, and significantly more frequent than cohesive failures, whether in dentin or in composite. CONCLUSION: The 2% CHX effect on bond strength conservation to both eroded and sound dentin was not found to be persistent. / Revisión por pares

Page generated in 0.0882 seconds