<p>Osobe kojima su transplantirani organi imaju povećan rizik pojave malignih oboljenja, među kojima dominiraju maligni tumori kože. Smatra se da je osnovni razlog primena imunosupresivne terapije, ali jo&scaron; nije sasvim jasan mehanizam i nivo dejstva različitih imunosupresiva. Važan uticaj na nastanak većine malignih tumora kože ima ultraljubičasto (UV) zračenje koje izaziva pojačano starenje kože u vidu histolo&scaron;ki prepoznatljivog fotoo&scaron;tećenja, sa odlikama razvoja elastoze i limfocitne infiltracije. U na&scaron;oj zemlji do sada nisu sprovođena istraživanja rizika pojave maligniteta kože kod transplantiranih pacijenata, ne postoje podaci o njihovoj incidenci, uticaju imunosupresivne terapije i drugim potencijalnim faktorima rizika. U dostupnoj literaturi nema objavljenih radova iz oblasti analize histolo&scaron;kog fotoo&scaron;tećenja kože kod osoba na imunosupresivnoj terapiji. Ciljevi ove studije preseka bili su utvrđivanje učestalosti, vrste i lokalizacije premalignih i malignih lezija kože kod pacijenata nakon transplantacije bubrega, povezanosti njihove pojave sa dužinom, vrstom i režimom primene imunosupresivne terapije i sa histolo&scaron;ki verifikovanim fotoo&scaron;tećenjem perilezionalne kože. U studiju je uključeno 66 pacijenata kojima je transplantiran bubreg (primaoci organskog transplantata &ndash; POT). Relevantni podaci su prikupljeni putem upitnika i iz medicinske dokumentacije, kliničko-dermoskopskim pregledom kože uočene suspektne lezije su bioptirane u cilju postavljanja dijagnoze i utvrđivanja histolo&scaron;kih parametara fotoo&scaron;tećenja, a u studiju su uključeni i maligni tumori kože POT ispitanika uklonjeni u periodu od prethodnih 5 godina ali nakon transplantacije. Radi komparacije prisutnih faktora rizika i stepena fotoo&scaron;tećenja kože sa op&scaron;tom populacijom formirana je kontrolna grupa (KG) ispitanika kojima je prethodno bioptirana koža, bez oboljenja bubrega i bez imunosupresije, slična po polu i životnoj dobi sa onim POT ispitanicima kojima je urađena biopsija. Za svaku leziju iz POT grupe obezbeđene su po 2 lezije iz KG, tako da je pojedinim ispitanicima POT grupe analizirano vi&scaron;e lezija, dok je u KG 1 ispitanik &ndash; 1 lezija. Osnovno oboljenje bubrega do započinjanja dijalize kod ispitanika POT grupe prosečno je trajalo 7,67 godina, u strukturi oboljenja bubrega dominirao je hronični glomerulonefritis sa 31,8%, a ispitanici su na dijalizi bili prosečno 4,54 godine. Prosečna životna dob ispitanika u momentu transplantacije iznosila je 42,5 godina, 60,6% imalo je isključivo kadaveričnu transplantaciju, a prosečno trajanje jatrogene imunosupresije iznosilo je 4,89 god. U POT grupi bioptirane su 33 lezije, među kojima su od značaja za studiju bile 2 (6,1%) aktinične keratoze (AK), 3 (9,1%) displastična nevusa (DN), 1 (3,0%) melanom (MM), 3 (9,1%) skvamocelularna karcinoma (SCK) i 6 (18,2%) bazocelularnih karcinoma (BCK). U POT grupi učestalost MM bila je 1,5%, učestalost SCK 4,5%, učestalost BCK 9,1%, dok je utvrđeni relativan rizik pojave MM u POT populaciji 227 puta veći, BCK 316 puta veći, a SCK 805 puta veći nego u op&scaron;toj populaciji. Relativan rizik nastanka AK i DN nije određen zbog izostanka zvanične registracije u op&scaron;toj populaciji. POT grupa i KG nisu se statistički značajno razlikovale po Ficpatrikovom fototipu kože, profesionalnoj izloženosti UV zračenju, upotrebi solarijuma, broju solarnih opekotina, ličnoj anamnezi malignih tumora kože i konzumiranju cigareta. Pripadnici KG su se značajno vi&scaron;e rekreativno izlagali UV zračenju, če&scaron;će koristili sredstva za za&scaron;titu od sunčevog zračenja, če&scaron;će imali bliske srodnike sa malignim tumorima kože, če&scaron;će konzumirali alkohol, značajno veći broj ispitanika KG imao je pregled kompletne kože i informaciju o merama prevencije od strane lekara, dok 50% ispitanika POT grupe nije znalo da su pod povećanim rizikom pojave maligniteta kože. U stepenu elastoze među grupama nije postojala statistički značajna razlika, dok je limfocitna infiltracija bila marginalno izrazitija u POT grupi bez obzira na vrstu lezije. U POT grupi utvrđena je statistički značajna povezanost prisustva malignog tumora sa većim stepenom perilezionalne limfocitne infiltracije i elastoze. U KG utvrđena je statistički značajna povezanost prisustva malignog tumora sa većim stepenom limfocitne infiltracije, dok nije bilo statistički značajne razlike u stepenu perilezionalne elastoze. U studiji je utvrđeno da osobe nakon transplantacije bubrega imaju statistički značajno veći rizik nastanka BCK, SCK i MM kože u odnosu na op&scaron;tu populaciju, sa najče&scaron;ćom lokalizacijom ovih tumora u predelu glave. Dužina primene imunosupresivne terapije uop&scaron;teno nije statistički značajno uticala na pojavu premalignih i malignih tumora kože, ali je kumulativna doza pojedinih imunosupresiva poput ciklosporina i azatioprina imala statistički značajan uticaj na pojavu premalignih i malignih lezija kože. Dužina imunosupresije je statistički značajno uticala na stepen elastoze, ali je imala marginalan uticaj na stepen perilezionalne limfocitne infiltracije.</p> / <p>Organ transplant recipients are at an increased risk of developing malignancies, with the predominance of malignant skin tumors. The main cause is considered to be the administration of immunosuppressive therapy, but the mechanism and effect levels of different immunosuppressive agents are still not completely clear. Ultraviolet (UV) rays also influence the development of malignant skin tumors, causing increased skin aging with histologically recognisable photo damage, with its hallmark being development of elastosis and lymphocytic infiltration. No research on the topic of risks of malignant skin tumors in transplant patients has been done in our country, there is no data on their incidence, or on the effects of immunosuppressive agents and other potential risk factors. There are also no published studies in the field of hystological photo damage analysis in patients on immunosuppressive therapy. The aims of this study were to establish the rates of occurance, types and localisation of premalignant and malignant skin lesions in kidney transplant recipients (KTR) and to associate their advent with the length, type and regimen of immunosuppressive therapy. A total of 66 KTR patients were enrolled in the study. Relevant information was gathered through a specially constructed questionnaire and from the medical records, followed by combined clinical and dermoscopic skin examination to detect suspicious lesions which were biopsied in order to determine the histopathologic diagnosis of the lesion and perilesional degree of photo damage. The study also encompassed malignant skin tumors of KTR patients that have been removed in the last 5 years, but after the transplantation. For the sake of comparison of the risk factors and the levels of photo damage with the general population, an age and sex - matched control group (CG) of patients with previous skin biopsy but without kidney disease and immunosuppression was formed. For each lesion from KTR group, 2 lesions from CG were provided, meaning that some KTR patients had several lesions analysed, whereas in the CG only 1 lesion per patient was analyzed. The average duration of underlying kidney diseases in KTR was 7,67 years, the most frequent being chronic glomerulonephritis (31,8%), and an average duration of dialysis was 4,54 years. The mean age at transplantation was 42,5 years, with 60,6% of the KTR having exclusively cadaveric graft. The mean duration of the iatrogenic immunosuppression was 4,89 years. In the KTR group a total of 33 lesions were biopsied, 2 of which were actinic keratoses (AK) (6,1%), 3 were dysplastic nevi (DN) (9,1%), 1 melanoma (MM) (3,0%), 3 squamous cell carcinomas (SCC) (9,1%) and 6 basal cell carcinomas (BCC) (18,2%). The estimated frequency of MM was 1,5%, SCC 4,5%, BCC 9,1%, and the estimated relative risk of MM in KTR being 227, BCC 316, and SCC 805 times higher compared to the general population. The relative risk of AK and DN development could not have been estimated as there are no official records in the general population. The KTR and CG were not significantly different judging by the Fitzpatrick skin phototype, occupational UV exposure, sunbed usage, personal history of skin cancers, or smoking. The controls were recreationally more exposed to UV rays, used sun protective measures more frequently, had more relatives with skin cancers and consumed alcohol more frequently. A significantly greater number of controls had had complete skin examination and protective measures counceling by the doctor, while 50% of KTR patients did not even know that they were at an increased risk of malignant skin tumor development. There was no significant difference in elastosis levels among the groups, whereas the lymphocitic infiltration was only marginally greater in the KTR group. A significant association between the level of perilesional photodamage and developement of malignant tumors was estimated for the KTR group, whereas in the CG only the perilesional lymphocitic infiltration was strongly associated to malignant lesions. The study results suggest that KTR patients have a significantly higher risk of BCC, SCC and MM development in comparison with the general population, the most common localisation being in the head region. The duration of the immunosuppressive therapy had no significant effect on the premalignant and malignant tumors development, whereas the cummulative dose of certain immunosuppressives (such as cyclosporine and azathioprine) affected the development notably. The duration of immunosuppression statistically influenced the elastosis levels, but had only a marginal influence on the perilesional lymphocitic infiltration levels.</p>

Existe grande interesse na determinação das bases genéticas do carcinoma basocelular (CBC) que expliquem seu fenótipo pouco agressivo e comportamento metastático infreqüente. Investigamos a instabilidade de microssatélites (MSI) e perda de heterozigosidade (LOH) nos microssatélites D6S251 (6q14) e D6S252 (6q16) de CBCs esporádicos de alto e baixo risco histológico através da análise de bandas obtidas pelo gel de poliacrilamida após PCR em comparação com o tecido normal. Não houve alteração do microssatélite D6S252 nas 15 amostras estudadas. Para o microssatélite D6S251, houve alterações em 6 das 26 amostras estudadas (23,07%). MSI e LOH ocorreram em 46,15% das amostras de alto risco (respectivamente 15,38% e 30,76), o que sugere o provável envolvimento da região 6q14 na diferenciação histológica do CBC / A lot of interest lies in determining the genetic basis of basal cell carcinoma (BCC) to explain the lack of aggressive phenotype and infrequent metastatic behavior. We have analyzed the microsatellite instability (MSI) and loss of instability (LOH) in the D6S251 (6q14) and D6S252 (6q16) microsatellites patterns of histological low- high-risk sporadic BCC tumor samples using PCR-based assay in comparison with normal tissue. We have not found any alteration in D6S252 microsatellite 15 samples studied. We have encountered D6S251 alterations in 6 of 26 BCC samples (23.07%).MSI and LOH occurred in 46.15% of high-risk samples (15.38% and 30.76%), These results probably suggests participation of 6q14 region in histological differentiation of BCC

Diss. Linköping : Univ., 2004.

Thesis (Ph.D. in Toxicology) -- University of Colorado Denver, 2008. / Typescript. Includes bibliographical references (leaves 144-170). Free to UCD Anschutz Medical Campus. Online version available via ProQuest Digital Dissertations;

Existe grande interesse na determinação das bases genéticas do carcinoma basocelular (CBC) que expliquem seu fenótipo pouco agressivo e comportamento metastático infreqüente. Investigamos a instabilidade de microssatélites (MSI) e perda de heterozigosidade (LOH) nos microssatélites D6S251 (6q14) e D6S252 (6q16) de CBCs esporádicos de alto e baixo risco histológico através da análise de bandas obtidas pelo gel de poliacrilamida após PCR em comparação com o tecido normal. Não houve alteração do microssatélite D6S252 nas 15 amostras estudadas. Para o microssatélite D6S251, houve alterações em 6 das 26 amostras estudadas (23,07%). MSI e LOH ocorreram em 46,15% das amostras de alto risco (respectivamente 15,38% e 30,76), o que sugere o provável envolvimento da região 6q14 na diferenciação histológica do CBC / A lot of interest lies in determining the genetic basis of basal cell carcinoma (BCC) to explain the lack of aggressive phenotype and infrequent metastatic behavior. We have analyzed the microsatellite instability (MSI) and loss of instability (LOH) in the D6S251 (6q14) and D6S252 (6q16) microsatellites patterns of histological low- high-risk sporadic BCC tumor samples using PCR-based assay in comparison with normal tissue. We have not found any alteration in D6S252 microsatellite 15 samples studied. We have encountered D6S251 alterations in 6 of 26 BCC samples (23.07%).MSI and LOH occurred in 46.15% of high-risk samples (15.38% and 30.76%), These results probably suggests participation of 6q14 region in histological differentiation of BCC

Os doentes transplantados renais têm alto risco para desenvolver queratoses actínicas e câncer de pele. Para verificar o efeito quimioprofilático da acitretina estudamos a evolução de 13 doentes transplantados renais com queratoses actínicas múltiplas e história de carcinomas cutâneos submetidos a tratamento por 12 meses (20mg/dia). Fez-se a avaliação clínica e laboratorial regularmente em todo o período do estudo. Realizou-se exame histopatológico, demonstração imuno-histoquímica de sub-populações de linfócitos T (CD4, CD8), células natural killer e células de Langerhans, sua quantificação e comparação em biopsias de pele, sem lesão, de área exposta e protegida do sol antes, após seis e 12 meses de tratamento. Observou-se melhora das lesões cutâneas e ausência de aparecimento de novos tumores em 12 dos 13 pacientes. Não ocorreram alterações laboratoriais relacionadas a função renal, hepatotoxicicidade e hiperlipidemia. Não houve diferenças significativas histopatológicas e da população de linfócitos T e células natural killer da pele exposta e protegida do sol com o tratamento. Verificou-se aumento numérico de células de Langerhans epidérmicas aos 12 meses quando comparado aos da pele antes e após seis meses de tratamento (p = 0,002 e p = 0,003). Em nossa casuística o uso de acitretina em doses baixas foi útil para melhorar o aspecto cutâneo e prevenir lesões cutâneas pré-cancerosas e carcinomas. O aumento das células de Langerhans epidérmicas estaria relacionado ao efeito imunomodular da acitretina. / Renal transplant recipients have an increased incidence of actinic keratosis and skin cancer. In order to examine the chemoprophylatic effects of low-dose acitretin on skin cancer development we submitted 13 renal transplanted patients to acitretin therapy (20 mg/day) for 12 month. The patients were assessed at monthly intervals during the first 6 months and every two months until the 12th month for new skin lesions and for acitretin toxicity. Normal skin biopsies of sun exposed and sun protected area were taken for histopathological exam and submitted to immunohistochemistry technique to demonstrate CD4+ and CD8+ T lymphocytes, natural killer cells and Langerhans cells wich were counted and compared in the beginning, after 6th month and 12th month of the treatment. There was an improvement of actinic keratosis and all patients but one did not develop new skin cancer. Side-effects were well-tolerated and no significant biochemical effects were observed. Although there were no differences in the microscopic aspects of the skin and in the number of CD4+ and CD8+ T lymphocytes and natural killer cells, there was a significant increase in the number of epidermal Langerhans cells after 12 months of acitretin therapy. The data obtained permit us to conclude that low dose acitretin therapy is safe, well-tolerated and partially effective in chemoprophylaxis of skin cancer in renal transplant recipients. The increase in epidermal Langerhans cells observed may be an expression of the immunomodulatory effect of acitretin.

<p>Увод: Туморска лимфангиогенеза је подручје активног истраживања у циљу проналаска параметара који би омогућили прецизније предвиђање понашања меланома него што то омогућавају традиционални хистолошки и клинички параметри. Иако су импресивна открића о улози лимфангиогенезе у промовисању метастазирања меланома коже, ипак су остала отворена бројна питања и још увек нису усаглашене препоруке које би биле примењиване у дијагностици и терапији. Циљ истраживања је био испитати да ли параметри лимфангиогенезе и Шилдсов индекс имају значај за прогнозу код пацијената са меланомом коже. Материјал и методе: У истраживање је укључено 100 пацијената са меланомом коже (52 без метастаза и 48 са метастазама у лимфним чворовима). За приказ ендотела лимфних судова исечци тумора су бојени имунохистохемијском методом са D2-40 антителима. Квантитативни параметри лимфангиогенезе &ndash; густина и површина лимфних судова добијени су компјутерском морфометријском анализом. За детекцију инвазије лимфних судова туморским ћелијама меланома урађено је дупло бојење D2-40 и S-100 антигена. Имунохистохемијски је испитана експресија васкуларног ендотелног фактора раста (VEGF)-C и VEGF-D у туморским ћелијама, макрофагима и фибробластима меланома. Шилдсов индекс је рачунат као логаритам производа дебљине меланома, квадриране перитуморске густине лимфних судова (ГЛС) и броја 2 за присутну лимфатичну инвазију. Резултати: Параметри који су статистички значајно доприносили појави метастаза меланома у лимфним чворовима, на униваријантној анализи, били су интратуморска ГЛС, перитуморска ГЛС, експресија VEGF-C и VEGF-D у туморским ћелијама, дебљина тумора, улцерација, дубља инвазија по Кларку, нодуларни тип меланома и мушки пол. Мултиваријантна анализа је показала да су значајни независни прогностички фактори за настанак метастаза позитивна експресија VEGF-C у туморским ћелијама, повећана дебљина тумора, повећана интратуморска ГЛС и перитуморска ГЛС. Као најјачи предиктор појаве метастаза показала се позитивна експресија VEGF-C у туморским ћелијама. Пацијенти са &lt;20% VEGF-C позитивних туморских ћелија имали су 20 пута већи ризик за развој метастаза него пацијенти са негативном експресијом. Параметри са утицајем на меланом-специфично преживљавање на униваријантној анализи су били интратуморска ГЛС, перитуморска ГЛС, експресија VEGF-C и VEGF-D у туморским ћелијама, док је мултиваријантна анализа издвојила повећану интратуморску и перитуморску ГЛС као независне факторе ризика за смртни исход. Интратуморска и перитуморска површина лимфних судова, лимфатична инвазија и експресија VEGF-C и VEGF-D у макрофагима и фибробластима нису биле значајно повезане са појавом метастаза нити са краћим меланом-специфичним преживљавањем. Ниједан параметар лимфангиогенезе није био значајно повезан са краћим преживљавањем без рецидива болести. Анализа оперативне карактеристичне криве (ROC) је показала да је Шилдсов индекс веома добар параметар за процену настанка метастаза, са сензитивношћу 81,3% и специфичношћу 75%. Већа површина испод ROC криве код Шилдсовог индекса (0,857) у поређењу са површином код других параметара, указује да је индекс најтачнији прогностички параметар за настанак метастаза, затим следи интратуморска ГЛС (површина 0,795), перитуморска ГЛС (површина 0,772), дебљина меланома (површина 0,762) и American Joint Committee on Cancer систем класификације (површина 0,752). Закључак: Истраживање туморске лимфангиогенезе идентификује нове параметре као значајније предикторе исхода болести од дебљине тумора, улцерације и осталих клиничко-патолошких параметара. Помоћу интратуморске и перитуморске ГЛС, експресије VEGF-C и VEGF-D у туморским ћелијама, као и прорачуна Шилдс индекса, може се предвидети метастатски капацитет меланома. Рутинска патохистолошка анализа меланома требало би да укључи квантитативну анализу мреже лимфних судова и семиквантитативну евалуацију експресије VEGF-C и VEGF-D у туморским ћелијама.</p> / <p>Uvod: Tumorska limfangiogeneza je područje aktivnog istraživanja u cilju pronalaska parametara koji bi omogućili preciznije predviđanje ponašanja melanoma nego što to omogućavaju tradicionalni histološki i klinički parametri. Iako su impresivna otkrića o ulozi limfangiogeneze u promovisanju metastaziranja melanoma kože, ipak su ostala otvorena brojna pitanja i još uvek nisu usaglašene preporuke koje bi bile primenjivane u dijagnostici i terapiji. Cilj istraživanja je bio ispitati da li parametri limfangiogeneze i Šildsov indeks imaju značaj za prognozu kod pacijenata sa melanomom kože. Materijal i metode: U istraživanje je uključeno 100 pacijenata sa melanomom kože (52 bez metastaza i 48 sa metastazama u limfnim čvorovima). Za prikaz endotela limfnih sudova isečci tumora su bojeni imunohistohemijskom metodom sa D2-40 antitelima. Kvantitativni parametri limfangiogeneze &ndash; gustina i površina limfnih sudova dobijeni su kompjuterskom morfometrijskom analizom. Za detekciju invazije limfnih sudova tumorskim ćelijama melanoma urađeno je duplo bojenje D2-40 i S-100 antigena. Imunohistohemijski je ispitana ekspresija vaskularnog endotelnog faktora rasta (VEGF)-C i VEGF-D u tumorskim ćelijama, makrofagima i fibroblastima melanoma. Šildsov indeks je računat kao logaritam proizvoda debljine melanoma, kvadrirane peritumorske gustine limfnih sudova (GLS) i broja 2 za prisutnu limfatičnu invaziju. Rezultati: Parametri koji su statistički značajno doprinosili pojavi metastaza melanoma u limfnim čvorovima, na univarijantnoj analizi, bili su intratumorska GLS, peritumorska GLS, ekspresija VEGF-C i VEGF-D u tumorskim ćelijama, debljina tumora, ulceracija, dublja invazija po Klarku, nodularni tip melanoma i muški pol. Multivarijantna analiza je pokazala da su značajni nezavisni prognostički faktori za nastanak metastaza pozitivna ekspresija VEGF-C u tumorskim ćelijama, povećana debljina tumora, povećana intratumorska GLS i peritumorska GLS. Kao najjači prediktor pojave metastaza pokazala se pozitivna ekspresija VEGF-C u tumorskim ćelijama. Pacijenti sa &lt;20% VEGF-C pozitivnih tumorskih ćelija imali su 20 puta veći rizik za razvoj metastaza nego pacijenti sa negativnom ekspresijom. Parametri sa uticajem na melanom-specifično preživljavanje na univarijantnoj analizi su bili intratumorska GLS, peritumorska GLS, ekspresija VEGF-C i VEGF-D u tumorskim ćelijama, dok je multivarijantna analiza izdvojila povećanu intratumorsku i peritumorsku GLS kao nezavisne faktore rizika za smrtni ishod. Intratumorska i peritumorska površina limfnih sudova, limfatična invazija i ekspresija VEGF-C i VEGF-D u makrofagima i fibroblastima nisu bile značajno povezane sa pojavom metastaza niti sa kraćim melanom-specifičnim preživljavanjem. Nijedan parametar limfangiogeneze nije bio značajno povezan sa kraćim preživljavanjem bez recidiva bolesti. Analiza operativne karakteristične krive (ROC) je pokazala da je Šildsov indeks veoma dobar parametar za procenu nastanka metastaza, sa senzitivnošću 81,3% i specifičnošću 75%. Veća površina ispod ROC krive kod Šildsovog indeksa (0,857) u poređenju sa površinom kod drugih parametara, ukazuje da je indeks najtačniji prognostički parametar za nastanak metastaza, zatim sledi intratumorska GLS (površina 0,795), peritumorska GLS (površina 0,772), debljina melanoma (površina 0,762) i American Joint Committee on Cancer sistem klasifikacije (površina 0,752). Zaključak: Istraživanje tumorske limfangiogeneze identifikuje nove parametre kao značajnije prediktore ishoda bolesti od debljine tumora, ulceracije i ostalih kliničko-patoloških parametara. Pomoću intratumorske i peritumorske GLS, ekspresije VEGF-C i VEGF-D u tumorskim ćelijama, kao i proračuna Šilds indeksa, može se predvideti metastatski kapacitet melanoma. Rutinska patohistološka analiza melanoma trebalo bi da uključi kvantitativnu analizu mreže limfnih sudova i semikvantitativnu evaluaciju ekspresije VEGF-C i VEGF-D u tumorskim ćelijama.</p> / <p>Introduction: Tumor lymphangiogenesis is a field of active research with the aim of finding parameters which would enable the more precise prediction of melanoma behavior in comparison to the prediction of traditional histological and clinical parameters. Although scientific findings about the role of lymphangiogenesis in developing cutaneous melanoma are impressive, there are unresolved questions and recommendations to be applied in diagnostics and therapy, which are still not in compliance. The aim of this research is to examine if parameters of lymphangiogenesis and the Shields Index are important for the prognosis in patients with cutaneous melanoma. Material and methods: The research included a hundred patients with cutaneous melanoma (52 without metastasis and 48 with metastasis of lymphatic nodes). To present endothelial lymphatic vessels, specimens were stained by an immunohistochemical method with D2-40 antibodies. Quantitative parameters of lymphangiogenesis &ndash; lymphatic vessel density (LVD) and area (LVA) were calculated by computer-assisted morphometric analysis. In order to detect the invasion of lymphatic vessels by melanoma tumor cells, a double staining of D2-40 and S-100 antigens was performed. The expression of vascular endothelial growth factor (VEGF)-C and VEGF-D was tested by an immunohistochemical method in tumor cells, macrophages and fibroblasts melanoma. The Shields Index was calculated as a logarithm by multiplying the melanoma thickness, square of peritumoral LVD and the number 2 for present lymphatic invasion. Results:Parameters that statistically had a significant contribution to the emergence of melanoma metastases in lymph nodes, during the univariate analysis, were intratumoral LVD, peritumoral LVD, VEGF-C and VEGF-D expression in tumor cells, tumor thickness, ulceration, deeper Clarkꞌs level of invasion, nodular type of melanoma and a male sex. The multivariate analysis showed that positive expression of VEGF-C in tumor cells, tumor thickness, increased intratumoral LVD and peritumoral LVD are significant independent prognostic factors. The most important predictor of metastases is a positive expression of VEGF-C in tumor cells. Patients with &lt;20% VEGF-C positive tumor cells were 20 times more at risk of developing metastases than patients with a negative expression. Parameters that influence melanoma-specific survival at the univariate analysis were intratumoral LVD, peritumoral LVD, VEGF-C and VEGF-D expression in tumor cells, while the multivariate analysis singled out an increased intratumoral and peritumoral LVD as independent factors of the death risk. Intratumoral and peritumoral LVA, lymphatic invasion and VEGF-C and VEGF-D expression in macrophages and fibroblasts were not significantly correlated either with the emergence of metastases or with melanoma-specific survival. Non-parameter of lymphangiogenesis was significantly related with shorter disease-free survival. The analysis of receiver operator characteristic (ROC) curve showed that the Shields Index is a very good parameter for the estimation of the appearance of metastases, with the sensitivity of 81.3% and specificity of 75%. A bigger area under the ROC curve with the Shields Index (0.857) in comparison to the area in other parameters shows that the index is the most accurate prognostic parameter for an emergence of metastases, followed by intratumoral LVD (area 0.795), peritumoral LVD (area 0.772), the thickness of melanoma (area 0.762), and the American Joint Committee on Cancer classification system (area 0.752). Conclusion: The research of tumor lymphangiogenesis identifies new parameters as significant predictors of the disease outcome more so than the parameters like tumor thickness, ulceration, and other clinical-pathological parameters. By intratumoral and peritumoral LVD, VEGF-C and VEGF-D expression in tumor cells, as well as by the calculation of Shields Index, metastatic capacity of melanoma can be predicted. A routine pathohistological analysis of melanoma should include quantitative analysis of the lymphatic vessels network and semiquantitative evaluation of VEGF-C and VEGF-D expression in tumor cells.</p>

<p>Увод. Базоцелуларни карцином коже (БЦК) је спорорастући малигни епидермални тумор. овај најчешћи тумор у људи иако врло ниског метастатског потенцијала може бити високо инвазиван и значајно допринети морбидитету, угрозити функцију и естетику регије, па и сам живот. Лечење БЦК има за циљ: уклањање тумора, очување здравог ткива и функције, оптимални козметски резултат. Најчешћи вид лечења БЦК је једноставна хируршка ексцизија. Према важећим препорукама БЦК се ексцидирају са заштитним маргинама од 5-10 mm. Одређени броју студија показују директно или индиректно да је клинички одређена маргина врло слична реалној. Оцена адекватности клиничке процене у односу на хистолошку маргину тумора није довољно испитивана. Стопа комплетне ексцизије БЦК (излечење) се не повећава значајно са повећањем сигурносне маргине Циљ истраживања је установљавање односа повезаности између клиничке процене и микроскопски утврђене латералне маргине БЦК на хистолошком препарату. Методологија. У обради узорка од 45 испитаника узети су циљани анамнестички подаци, спроведен клинички преглед, уобичајена хируршке терапије и класична патохистолошка обрада узорака. У методолошкој обради 60 узорака тумора интраоперативно врхом хируршког скалпела целом циркумференцијом клиничке маргине тумора начињен је зарез до нивоа папиларног дермиса. Пре ексцизије додата је заштитна маргина од 4-5 mm. Класична патохистолошка обрада је спроведена као и преглед препарата светлосним микроскопом различитог увеличања (х 40, х 100, х 200, х400). Мерење дистанце између начињеног зареза, и хистолошке границе тумора вршена је уз помоћ милиметарског окулара. Сви добијени подаци унети су у заједничку базу података. За статистичку обраду података коришћен је програм СПСС 21. Коришћене су методе методе дескриптивне статистике, униваријантне и мултивасријантне анализе. Резултати су приказани табеларно и графички, а комплетан рад је обрађен у текст процесору MS Word. Резултати. У 96,7% ексцидираних БЦК удаљеност зареза од патохистолошке маргине тумора је мања од 2,0 мм, док је у два тумора (3,3%) зарез на удаљености 2 и преко 2мм. У четвртини узорка (25%) зарез се налази у тумору, а 75% узорка зарез је начињен ван хистолошке границе тумора. Закључак. Разлика између клинички обележене и микроскопом измерене латералне маргине је у више од 95%, односно у 96,7% мања од 2 mm. У 88,4% случајева ова разлика у процени је 1mm или мање од 1mm. Постоји позитивна корелација између клинички процењене и патохистолошки одређене латералне маргине БЦК. Иако се поједини предиктивни фактори који утичу на лошију клиничку процену могу издвојити, истраживање није показало статистичи значајне предиктивне факторе.</p> / <p>Uvod. Bazocelularni karcinom kože (BCK) je spororastući maligni epidermalni tumor. ovaj najčešći tumor u ljudi iako vrlo niskog metastatskog potencijala može biti visoko invazivan i značajno doprineti morbiditetu, ugroziti funkciju i estetiku regije, pa i sam život. Lečenje BCK ima za cilj: uklanjanje tumora, očuvanje zdravog tkiva i funkcije, optimalni kozmetski rezultat. Najčešći vid lečenja BCK je jednostavna hirurška ekscizija. Prema važećim preporukama BCK se ekscidiraju sa zaštitnim marginama od 5-10 mm. Određeni broju studija pokazuju direktno ili indirektno da je klinički određena margina vrlo slična realnoj. Ocena adekvatnosti kliničke procene u odnosu na histološku marginu tumora nije dovoljno ispitivana. Stopa kompletne ekscizije BCK (izlečenje) se ne povećava značajno sa povećanjem sigurnosne margine Cilj istraživanja je ustanovljavanje odnosa povezanosti između kliničke procene i mikroskopski utvrđene lateralne margine BCK na histološkom preparatu. Metodologija. U obradi uzorka od 45 ispitanika uzeti su ciljani anamnestički podaci, sproveden klinički pregled, uobičajena hirurške terapije i klasična patohistološka obrada uzoraka. U metodološkoj obradi 60 uzoraka tumora intraoperativno vrhom hirurškog skalpela celom cirkumferencijom kliničke margine tumora načinjen je zarez do nivoa papilarnog dermisa. Pre ekscizije dodata je zaštitna margina od 4-5 mm. Klasična patohistološka obrada je sprovedena kao i pregled preparata svetlosnim mikroskopom različitog uveličanja (h 40, h 100, h 200, h400). Merenje distance između načinjenog zareza, i histološke granice tumora vršena je uz pomoć milimetarskog okulara. Svi dobijeni podaci uneti su u zajedničku bazu podataka. Za statističku obradu podataka korišćen je program SPSS 21. Korišćene su metode metode deskriptivne statistike, univarijantne i multivasrijantne analize. Rezultati su prikazani tabelarno i grafički, a kompletan rad je obrađen u tekst procesoru MS Word. Rezultati. U 96,7% ekscidiranih BCK udaljenost zareza od patohistološke margine tumora je manja od 2,0 mm, dok je u dva tumora (3,3%) zarez na udaljenosti 2 i preko 2mm. U četvrtini uzorka (25%) zarez se nalazi u tumoru, a 75% uzorka zarez je načinjen van histološke granice tumora. Zaključak. Razlika između klinički obeležene i mikroskopom izmerene lateralne margine je u više od 95%, odnosno u 96,7% manja od 2 mm. U 88,4% slučajeva ova razlika u proceni je 1mm ili manje od 1mm. Postoji pozitivna korelacija između klinički procenjene i patohistološki određene lateralne margine BCK. Iako se pojedini prediktivni faktori koji utiču na lošiju kliničku procenu mogu izdvojiti, istraživanje nije pokazalo statističi značajne prediktivne faktore.</p> / <p>Introduction. Basal cell carcinoma of the skin (BCC) is a slow-growing malignant tumor of epidermis. This most frequent tumour in humans, with a low metastatical potential, can be highly invasive and add significantly to the morbidity rate; it can jeopardize the function and aesthetics of the region as well as one&#39;s life itself. Treatment of BCC aims to remove the tumor, preserve healthy tissue and function, and obtain optimal cosmetic result. Simple surgical excision is the most frequent therapeutic option. Current recommendations for surgical excision margins range from 5 to 10mm. A certain number of studies shows either directly or indirectly that the clinical margin is approximately similar to the hystology margin. Estimation of the clinical assesment in relation to the histological margine of tumor has not been sufficiently examined. Incresing the safety margins does not significantly increase the rate of completely excised BCC. Aim. The aim of the research is to establish the relationship between the clinical assessment and microscopically determined lateral margins of BCC in histopathological sample. Methods. In 45 patients, selected data from anamnesis have been taken, clinical examination has been conducted, as well as a regular surgical treatment, and a classical histopathological evaluation of samples. In 60 samples of the tumours intraoperatively, an circumferential incision at the clinical margin with the tip of surgical knife to the level of papillary dermis is made. Prior to the excision an additional safety margin is added. A standard histopathological processing, microscopic examination with various magnification range (40x, 100x, 200x, 400x) and the measurement of the distance between the incision and the histological margin of tumor was done with the milimetar graded ocular. All the data have entries in the common database. Statistical data processing was conducted by the statistical package SPSS 21. The following methods were used: descriptive statistics, univariate analysis and multivariate analysis. The results are given in tables and graphs and the entire study was processed by MS Word. Results. In 96,7% of the excided BCC the distance of the incision from the histopathological margin of the tumor is less than 2,0mm, while in the two tumors (3,3%) incision made was 2mm and over 2mm. In one quarter of the samples (25%) the incision is made in the tumor, and in 75% of them it is made outside the limits of its histological margin. Conclusion. The difference between the clinical estimation of lateral margin and histopathological margin of the tumor in 97% of the cases is less than 2mm. In 88,4% of the cases this difference amounts to 1mm or less than 1mm. There is a positive correlation between the clinically estimated and histopathological margins of the tumor. Although there are certain predictive factors that can influence somewhat worse clinical estimation, the research did not show statistically important predictive factors.</p>

INTRODUÇÃO: O melanoma cutâneo constitui cerca de 3% de todos os tumores da pele. Atinge indivíduos jovens com média de idade de aparecimento entre 50 e 58 anos. Em torno de 20% dos doentes apresentarão doença avançada e morrerão antes de completar cinco anos de sobrevida. CASUÍSTICA E MÉTODOS: Neste estudo retrospectivo de 364 casos acompanhados de maio de 1993 a janeiro de 2006 descreveram-se as variáveis: sexo, idade, cor, localização da lesão primária, tipo de crescimento, espessura de Breslow, nível de Clark, presença de ulceração, estadiamento e suas correlações. RESULTADOS: Predominou o sexo feminino (58,8%) resultando em uma proporção de 1,4 mulheres para cada homem. A média das idades dos pacientes foi de 58,9 anos e a mediana de 61,0 anos. Pacientes não-brancos constituíram 13,7% da amostra. Para homens e mulheres o melanoma cutâneo localizou-se, predominantemente no tronco (24,3-38,0%) e pés (21,4-23,9%). O melanoma acrolentiginoso representou 22,3% de toda amostra. Os padrões melanoma expansivo superficial e melanoma nodular (p < 0,001) e lesões no tronco (52,8%) predominaram nos indivíduos brancos. O melanoma acrolentiginoso (64%) e a localização nos pés (68,2%)prevaleceram nos pacientes não-brancos. Observou-se minoria de casos com lesão primária in situ (14,6%- EC 0) e alto percentual de melanoma cutâneo espesso (39,7% > 4,0 mm). Presença de ulceração foi observada em 13,4% para tumores finos (= 1,0 mm). Homens apresentaram lesões mais espessas (p = 0,011) e ulceradas (p < 0,001) em relação às mulheres, assim como idosos em relação à não idosos (p = 0,021 para a espessura e p = 0,015 para ulceração). A sobrevida média para os pacientes com doença localizada foi de 97,8 meses e a taxa de sobrevida específica para melanoma cutâneo foi de 85,1% em três anos. CONCLUSÕES: Esta amostra constituiu-se de pacientes com tumores espessos e ulcerados denotando diagnóstico tardio do melanoma cutâneo e pior prognóstico. Caracterizou-se por apresentar predomínio de mulheres, de pacientes não-brancos, de lesões nas extremidades e de melanoma acrolentiginoso. / INTRODUCTION: Cutaneous melanoma represents around 3% of all skin tumors. Affecting young patients, with mean age between 50 and 58 years old. About 20% of the patients will have advanced disease and will die before five years of survival. CASUISTIC AND METHODS: In this retrospective study of 364 cases recorded from May 1993 to January 2006 at the Melanoma Unit of Santa Casa de São Paulo the following variables were described: sex, age, skin color, tumor site, growth pattern, tumor thickness, Clark level, ulceration, staging and their correlations. RESULTS: Female (58,8%) prevailed resulting in 1,4 women for each man. The mean age of the patients was 58,9 years old and the median, 61,0 years old. Non-white patients were 13,7% of the sample. The anatomic site of cutaneous melanoma on men and women prevailed at trunk (24,3 – 38,0%) and feet (21,4 – 23,9%). Acral entiginous melanoma represented 22,3% of the cohort. Superficial expansive melanoma and nodular melanoma patterns (p<0,001) and trunk lesions (52,8%) predominated on white patients. Acral lentiginous melanoma (64%) and feet anatomic site 68,2%) prevailed on non-white patients. In situ primary lesions were observed in few cases (14,6% - EC 0) and there was high percentage of thick cutaneous melanoma (39,7% > 4,0 mm). In thin tumors (=1,0 mm) were found 13,4% of ulceration. Thickener (p = 0,011) and ulcerated lesions (p < 0,001) were found more in male and in elderly patients (p = 0,021 for thickeness and p = 0,015 for ulceration). The mean survival of patients with local disease was 97,8 months and the three-year survival rate for cutaneous melanoma was 85,1%. CONCLUSIONS: The cohort consisted mostly of thick and ulcerated tumors, which meant late diagnosis and bad prognosis. Also distinguished by considerable prevalence of female, non-white patients, limb lesions and acral lentiginous melanoma.

A incidência do melanoma cutâneo em pacientes adultos jovens tem aumentado consideravelmente nos últimos anos. Há, contudo, carência de conhecimentos clinicopatológicos e moleculares sobre os melanomas que ocorrem nessa faixa etária. O presente estudo teve por objetivo avaliar 132 casos de melanoma cutâneo primário em pacientes com idade entre 18 e 30 anos, com ênfase no estudo das características clínicas, histopatológicas e avaliação molecular das mutações nos genes BRAF, NRAS e KIT. Em relação aos achados clínicos e histopatológicos, houve predomínio de indivíduos do sexo feminino (61,4%), sendo o tronco o sítio anatômico mais comumente envolvido (44,3%) e o melanoma extensivo superficial o tipo histológico predominante (79,5%). A mutação V600E no gene BRAF (BRAFV600E) foi analisada em 93 casos, utilizando-se a técnica de RT-PCR. Essa mutação foi identificada em 38,7% (36/93) e, estatisticamente, associada à fase vertical de crescimento (p = 0,01), infiltrado inflamatório discreto (p = 0,02) e presença de mitose intradérmica (p = 0,004). Houve, ainda, forte indício de associação com a presença de ulceração (p = 0,05). Todas essas variáveis apresentaram associação com pior prognóstico do melanoma cutâneo. Observou-se predomínio da mutação BRAFV600E em regiões anatômicas relacionadas à exposição solar intermitente. Nenhum caso de melanoma com fenômeno de regressão apresentou mutação BRAFV600E (p < 0,05). Não houve associação significativa entre BRAFV600E e sexo, tipo histológico, nível de Clark, índice de Breslow, elastose solar, invasão angiolinfática e perineural, satelitose, nevo melanocítico coexistente e sobrevida. A pesquisa de mutações NRAS, pela técnica de RT-PCR, detectou frequência de 3,95% (3/76). As três mutações encontradas foram do tipo 61K e ocorreram em pacientes do sexo masculino e em região de cabeça e pescoço. As mutações BRAFV600E e NRAS, quando presentes, eram mutuamente exclusivas. A frequência de mutações KIT, analisadas por sequenciamento, foi de 11,1% (3/27). As três mutações identificadas estavam localizadas no éxon 9 (G510, G498S e 489I). Houve concomitância de casos com mutação KIT tanto com NRAS, como com BRAFV600E. Devido ao pequeno número de casos com mutação em KIT e NRAS, não foi possível estabelecer correlações clínicas e histopatológicas com esses genes. Este estudo é o primeiro a descrever as mutações G510D e G498S no gene KIT em melanomas cutâneos. No presente estudo, a mutação BRAFV600E, em melanomas cutâneos de adultos jovens, correlacionou-se com características anatomoclínicas de pior prognóstico em relação aos melanomas selvagens para BRAFV600E / The incidence of cutaneous melanoma in young adults has dramatically increased in recent years. However, there is scarce data about the clinicopathological and molecular characteristics on the melanomas occurring at this age group. The present study aimed to evaluate 132 patients aged between 18 and 30 years with primary cutaneous melanoma with emphasis on the study of clinical, histopathological characteristics and molecular evaluation of mutations in BRAF, NRAS and KIT genes. Regarding the clinical and histopathological findings, the following results were found: female predominance (61.4%), trunk was the most commonly anatomical site involved (44.3%) and superficial spreading melanoma, was the most common histological type (79.5 %). The V600E mutation in BRAF (BRAFV600E) gene was analyzed in 93 cases, using RT-PCR. It was present in 38.7% (36/93) and statistically related to the vertical growth phase (p = 0.01), mild inflammatory infiltration (p = 0.02) and the presence of intradermal mitosis (p = 0.004). There was, also, strongly evidence of an association with the presence of ulceration (p = 0.05). Worse prognosis was associated with these variables. There was a predominance of BRAFV600E mutation in anatomical regions related to intermittent sun exposure. No cases of melanoma with BRAFV600E mutation showed regression phenomenon (p < 0.05). There was no significant association between BRAFV600E and gender, histological type, Clark level, Breslow thickness, solar elastosis, angiolymphatic and perineural invasion, sattelitosis, coexisting melanocytic nevus and survival. The presence of a mutation in NRAS, by RT-PCR was seen in 3.95% (3/76) of the cases. All these three mutations were of type 61K, occurred in male patients and the head and neck region. BRAFV600E and NRAS mutations, when present, were mutually exclusive. The frequency of KIT mutations, analyzed by sequencing, was 11.1% (3/27). The three mutations identified in this gene were located in exon 9 (G510, G498S and 489I). Concomitant mutations were found between KIT and NRAS and BRAFV600E. Due to the small number of KIT and NRAS mutated cases, it was not possible to establish clinical and histopathological correlations and mutation status in these genes. This study was the first to describe the G510D and G498S mutations in KIT gene in cutaneous melanomas. In the present study, BRAFV600E mutation in cutaneous melanoma of young adults correlated with anatomic and clinical features of worse prognosis compared to wild type