• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 12
  • 8
  • 3
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 27
  • 27
  • 10
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
11

HIV/AIDS prevention interventions in Mozambique as conflict of cultures : the case of Dondo and Maringue Districts in Sofala Province.

Monteiro, Ana Piedade Armindo 10 January 2012 (has links)
The purpose of this thesis is to report on issues concerning the continuous spread of HIV/AIDS in Mozambique in spite of the HIV/AIDS prevention interventions that are in place. This research was conducted in Dondo and Maringue districts, both situated in the Sofala Province. Sofala Province had higher prevalence that was 25 percent higher than the national average of 16.2 percent. An ethnographic research methodology was used in order to understand the reasons behind the continuous escalation of HIV/AIDS. It was significant for one to get to know the people that live in Dondo and Maringue, especially their daily lives, including their cultural practices as the driving force in people’s behaviour and the manner in which people make sense of their daily lives. It was important to understand their cultural practices, because of their relevance to the issue of HIV/AIDS in terms of the manner in which cultural practices influence people in decision-making about their social life, which escalate to the issue of health practices. Although the concept of HIV/AIDS is acknowledged in Dondo and Maringue, xirombo and phiringaniso were continuously used as local concepts in health issues and practiced as indigenous knowledge together with kupitakufa, kupitamabzwade, and kupitamoto rituals, and these practices were extended in dealing with HIV/AIDS. The acceptance of the Western medical interpretation of HIV/AIDS was low among the people in Dondo and Maringue. This reality is due to the preservation of local cultural knowledge in dealing with diseases. As a result, local medical concept and rituals becomes a challenge to the Western medical interpretation of HIV/AIDS and its health prevention and intervention strategies. In the context of Western medical interpretation of diseases the above local cultural practices are used as '" " resistance against the western medical interpretations HIV/AIDS concepts. These cultural practices have preferences among local people in dealing with, and promoting HIV/AIDS health prevention interventions when compared with the public biomedical HIV/AIDS concept and the general biomedical practices. In conclusion this thesis suggests that there is a need for integration of these cultural practices within the Western medical interpretation, prevention and intervention strategies in dealing with the HIV/AIDS pandemic and its concerns at a local level.
12

Ichúmar: da errância à música como resistência cultural Kel Tamacheque (1980-2010): raízes históricas e produção contemporânea

Adnane, Mahfouz Ag 25 August 2014 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-27T19:30:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Mahfouz Ag Adnane.pdf: 8797860 bytes, checksum: f09e68a514715795f684ec9c17e16c7b (MD5) Previous issue date: 2014-08-25 / This work aims to offer a reflection on the history of the Kel Tamasheq through an analysis of the context and production of Malian and Nigerien Ichúmar youth musical groups and their experiences of migration andinsile, social and economic marginalization, and political exile. Techúmara is the movement of cultural resistance that arose around the mid-1980s. Nevertheless, such a movement needs to be understood in its roots in the political and economic histories that emerged. Tamasheq youth are undergoing a strong and accelerated process of change and of economic loss and loss of freedom. The main objective, therefore, is to analyze the production of Tamasheq music, articulated within the context of political action and the social and cultural developments that emerged from the conflict between society and the State to 1) establish a corpus from the discography of songs produced by the Ichúmar Movement (1980-2010) such as written poetry of resistance; 2 ) discuss the relationship between the corpus of musical text-literary production-of the Ichúmar generation, taking into consideration the historical events, and analyze the themes present in this form of cultural expression. The music is a hybrid expression and cultural form that is strongly open to influences, especially given the context of nomadism and exile. As a unique style, produced in confluence with Western, Arab, and Tamasheq music, Ichúmar music is an expression that is intensely inscribed in the present and in contemporary mobility. The text (musical poetry set to the lyrics of songs) that is produced within this literary form is the result of a complex process in which the imaginary and the real are profoundly interwoven in the effort to narrate the events (social, political, aesthetic, emotional, identity-related) that involve various dimensions of the human experience. The experience turns the guitar, the fundamental instrument of the rockers of Tenere (the desert), into a footbridge for communication that is at once internal and rooted (to raise awareness among young people and get them to join the struggle) and innovative and external, to raise awareness and make their causes known beyond the borders of this ancient Saharan society / Este trabalho visa oferecer uma reflexão sobre a história Tamacheque a partir da análise sobre o contexto e a produção de grupos musicais de jovens Ichúmar do Mali e do Níger. Considera-se a experiência de migração e de insílio e de marginalização social e econômica, bem como de exílio político. Techúmara é nome do movimento de resistência cultural que se concretizou em meados de 1980. Tal movimento precisa ser compreendido em sua ancoragem da história política e econômica em que emergiu. A juventude tamacheque exprime um forte e acelerado processo de mudança e de perda econômica e de liberdade. O objetivo central é, portanto, analisar a produção musical tamacheque articulada ao contexto da ação política e dos desdobramentos sociais e culturais que surgiram do conflito entre a sociedade e o Estado. Para tanto, procurou-se: 1) identificar os laços entre luta social, identidades comunitárias e coletivas com suas narrativas musicais; 2) compreender o papel do movimento dos Ichúmar para a construção da memória social de/sobre os Kel Tamacheque, tanto no Mali e no Níger como no exílio. De forma específica buscou-se estabelecer um corpus a partir dos textos das canções da discografia produzida pelo movimento dos Ichúmar (1980-2010) como escrita poética de resistência; discutir a relação entre o corpus de texto musical - produção literária , da geração Ichúmar, considerando os eventos históricos e analisando as temáticas presentes nessa forma de expressão cultural. A música é expressão híbrida e forma cultural fortemente aberta a influências, sobretudo nesses contextos de nomadismo e exílio. Com estilo único, produzido na confluência de músicas ocidentais, do norte do continente africano e tamacheque, a música Ichúmar é expressão intensamente inscrita no presente e na mobilidade contemporânea (incluindo sua diáspora). O texto - poesias musicadas das letras das canções -, produzido no bojo desta forma literária é resultado de processo complexo, em que o imaginário e o real estão profundamente entrelaçados no esforço de narrar os eventos, suas estéticas, sentimentos e afetos identitários desse mundo tamacheque, que comporta diversas dimensões da experiência humana. Fez da guitarra a passarela, o instrumento fundamental dos roqueiros do tenerê (deserto), para uma comunicação, por um lado, interna, dirigida para que os jovens tomassem consciência e aderissem à causa. Por outro lado, externa, destinada a dar visibilidade à luta política desta antiga sociedade do Saara
13

Youth, food justice and the practice of everyday politics: a case study of agricultural resistance in the Spring Ridge Commons

Mallett, April 17 January 2013 (has links)
This study uses the concepts of everyday politics and cultural resistance to explore how young people are experimenting with ‘free spaces’ in which to develop alternative ideas and practices within the food justice movement. Through a case study of the Spring Ridge Commons – a youth-generated free space – this research describes how youth are redefining relationships to place and to people by practicing alternative foodways like urban foraging; creating decommodified food sources; sharing skills and knowledge through peer-to-peer networks; building community through relationships of mutual support; and experimenting with non-hierarchical governance. Such practices have potential implications for child and youth care such as: reconnecting youth and adults through shared practice and meaningful work in “real life” politics and community building, reconceptualizing 'youth' and 'adult' such that both have greater access to acts of cultural production, and creating experiences of democracy in everyday life. / Graduate
14

O Cururu: uma manifestação folclórica caipira e sua sobrevivência frente à globalização

Castilho, Dinah Eliana Gimenes [UNESP] 31 January 2008 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:27:51Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2008-01-31Bitstream added on 2014-06-13T18:56:38Z : No. of bitstreams: 1 castilho_deg_me_rcla.pdf: 1772000 bytes, checksum: c9151d24b4dcddd5d26c81af327098e1 (MD5) / Secretaria Estadual de Educação do Estado de São Paulo / O Cururu é uma manifestação folclórica caipira de origem ameríndia e portuguesa. É característico da região geográfica conhecida como Médio Tietê, que compreende municípios como Piracicaba, Sorocaba, Laranjal Paulista, Tietê e outros. É um desafio poético acompanhado pela viola, que hoje tem forte expressão no município de Piracicaba, o qual teve na formação de seu povo o cruzamento de brancos, com predominância dos bandeirantes, e índios. Desse cruzamento surgiu o caipira, que hoje, representado pelo homem do campo, mantém viva esta tradição. O objetivo deste estudo é mostrar como uma manifestação folclórica popular tão antiga sobrevive, ainda hoje, num município como Piracicaba, considerado relativamente grande e moderno, e plenamente inserido no processo de Globalização. / Cururu is a traditional rustic expression from Portuguese and American origins. It is characteristic from a geographic region known as Medium Tiete, which embraces municipal districts such as Piracicaba, Sorocaba, Laranjal Paulista, Tiete, among others. It is a poetic challenge on viol, which nowadays, has a strong appeal into Piracicaba`s municipal district, that had in it’s people formation the crossbreeding between the white, predominating men from early expeditions, and Indians. From this crossing grew up the rustic people represented nowadays by the country man. The purpose of this study is to show how a, so ancient popular folkloric manifestation, survives, even today, in a city as Piracicaba, considered a relatively big and modern town totally inserted into the globalization process.
15

O Cururu : uma manifestação folclórica caipira e sua sobrevivência frente à globalização /

Castilho, Dinah Eliana Gimenes. January 2007 (has links)
Orientador: Fadel David Antonio Filho / Banca: Maria Geralda de Almeida / Banca: Liliana Bueno dos Reis Garcia / Resumo: O Cururu é uma manifestação folclórica caipira de origem ameríndia e portuguesa. É característico da região geográfica conhecida como Médio Tietê, que compreende municípios como Piracicaba, Sorocaba, Laranjal Paulista, Tietê e outros. É um desafio poético acompanhado pela viola, que hoje tem forte expressão no município de Piracicaba, o qual teve na formação de seu povo o cruzamento de brancos, com predominância dos bandeirantes, e índios. Desse cruzamento surgiu o caipira, que hoje, representado pelo homem do campo, mantém viva esta tradição. O objetivo deste estudo é mostrar como uma manifestação folclórica popular tão antiga sobrevive, ainda hoje, num município como Piracicaba, considerado relativamente grande e moderno, e plenamente inserido no processo de Globalização. / Abstract: Cururu is a traditional rustic expression from Portuguese and American origins. It is characteristic from a geographic region known as Medium Tiete, which embraces municipal districts such as Piracicaba, Sorocaba, Laranjal Paulista, Tiete, among others. It is a poetic challenge on viol, which nowadays, has a strong appeal into Piracicaba's municipal district, that had in it's people formation the crossbreeding between the white, predominating men from early expeditions, and Indians. From this crossing grew up the rustic people represented nowadays by the country man. The purpose of this study is to show how a, so ancient popular folkloric manifestation, survives, even today, in a city as Piracicaba, considered a relatively big and modern town totally inserted into the globalization process. / Mestre
16

\'Ator sem consciência é bobo da corte\': frentismo cultural e realismo crítico na dramaturgia brasileira de matriz comunista, 1973-1979 / \'Ator sem consciência é bobo da corte\': cultural front and critical realism in the brazilian dramaturgy of communist matrix, 1973-1979

Rosell, Mariana Rodrigues 27 April 2018 (has links)
Este trabalho analisa quatro peças brasileiras dos anos 1970: Um grito parado no ar (Gianfrancesco Guarnieri, 1973), Rasga coração (Oduvaldo Vianna Filho, 1974), Gota dágua (Chico Buarque e Paulo Pontes, 1975) e O último carro (João das Neves, 19641967-1976). Escritas por diferentes dramaturgos, essas peças são representantes de um projeto de teatro que se constituiu na década de 1970, marcado pelas tentativas de retomada dos palcos brasileiros com uma dramaturgia cujas principais características são a valorização da palavra como eixo estruturante das peças, o investimento na busca por uma síntese formal de acordo com a matéria histórica a ser representada e a reafirmação do compromisso com o engajamento. A análise das peças permitiu identificar a forte presença de elementos da cultura política comunista e a proximidade de seu discurso com o projeto político do Partido Comunista Brasileiro (PCB), o que permitiu caracterizá-las como dramaturgia de matriz comunista. As tentativas de retomada dos palcos se deram através de um processo de avaliação da prática teatral no qual os dramaturgos reafirmaram alguns dos pressupostos que haviam tido no horizonte de sua escrita dramatúrgica até então, ao mesmo tempo em que tentaram abandonar outros. Tentando deixar de lado o idealismo com que haviam lido a realidade brasileira e a teleologia revolucionária com que haviam representado os personagens populares, esses dramaturgos não abandonaram a defesa de uma estratégia de resistência ao regime militar através de uma frente ampla pela redemocratização. O frentismo, porém, surge reconfigurado, tendo seu foco deslocado de uma frente policlassista para uma frente entre membros de uma mesma classe social cujas estratégias de ação política divergiam. A busca por uma síntese formal sugere a constituição de uma \"frente estética\" em que diferentes matrizes teóricas foram conjugadas, evidenciando a importância da pesquisa formal para o teatro engajado. No entanto, apesar dessas características convergentes, as peças não deixam de expressar tensões entre si e expõem os impasses e contradições que marcaram a modernização do Brasil nos anos 1970. / This work analyzes four brazilian plays from the 1970s: Um grito parado no ar (Gianfrancesco Guarnieri, 1973), Rasga coração (Oduvaldo Vianna Filho, 1974), Gota dágua (Chico Buarque e Paulo Pontes, 1975) and O último carro (João das Neves, 1964/1967-1976). Written by different playwrights, these plays are representative of a theatre project constituted in the 1970s, marked by attempts to retake brazilian stages with a dramaturgy whose main characteristics are the valorization of the word as the structuring axis of the plays, the investment in the search for a formal synthesis according to the historical matter to be represented and the reaffirmation of commitment to political engagement. The analysis of the plays allowed to identify the strong presence of elements of the communist political culture and the proximity of its discourse with the Brazilian Communist Party (PCB)s political project, which allowed to characterize them as dramaturgy of communist matrix. The attempts to retake the stage took place through a evaluation of theatrical practice in which the playwrights reaffirmed some of the assumptions they had had in the horizon of their dramaturgical writing until then, while attempting to abandon others. Trying to put aside the idealism with which they had read the Brazilian reality and the revolutionary teleology with which they had represented the popular characters, these playwrights did not abandon the defense of a strategy of resistance to the military regime through a front for redemocratization. But the front strategy appears reconfigured, with its focus shifting from a polyclassist front to a front among members of the same social class whose strategies for political action diverged. The search for a formal synthesis suggests the constitution of an \"aesthetic front\" in which different theoretical matrices were conjugated, evidencing the importance of the formal research for the engaged theater. However, despite these convergent characteristics, the plays express tensions among themselves and expose the impasses and contradictions that marked the modernization of Brazil in the 1970s.
17

Capacitação de parteiras tradicionais do Amapá: Tensões entre incorporação de saber médico e resistência cultural na prática de partejar / Training of traditional midwives in AmapÃ: Tensions between the incorporation of medical knowledge and cultural resistance in the practice of midwifery

Iraci de Carvalho Barroso 27 March 2017 (has links)
CoordenaÃÃo de AperfeiÃoamento de Pessoal de NÃvel Superior / A presente tese, a partir de uma anÃlise socioantropolÃgica, problematiza a questÃo da capacitaÃÃo de parteiras tradicionais, discutindo as tensÃes entre incorporaÃÃo de saber mÃdico e resistÃncia cultural na prÃtica de partejar das parteiras no AmapÃ. Para tanto, apoio-me em perspectivas epistemolÃgicas crÃticas que problematizam as hierarquias e dicotomias subjacentes à âmonocultura do saberâ, segundo proposta analÃtica de Santos (2006), a qual confere privilÃgios de conhecimento e de poder aos saberes cientÃficos, em detrimento de outras formas de saberes. Valho-me, em alinhamento a essa perspectiva analÃtica, da crÃtica feminista ao sujeito universal da ciÃncia e de seus privilÃgios de enunciaÃÃo. Privilegio, sobretudo, aquelas teorizaÃÃes que desvelam o processo de silenciamento imposto aos saberes e ao poder de agÃncia engendrado pelas mulheres (HARDING, 1998; HARAWAY, 1995; SANTOS, 2012). O estudo compÃe-se de uma abordagem qualitativa, com etnografia e uso de narrativas de 25 parteiras tradicionais, perifÃricas, remanescentes quilombolas e indÃgenas, que se configuram como interlocutoras de minha pesquisa, alÃm de fontes documentais e entrevistas com 10 profissionais da Ãrea biomÃdica. O recorte da pesquisa vai de 2013 a 2016, produzindo um material que dialoga com experiÃncias de pesquisas anteriores sobre a temÃtica das parteiras tradicionais. Permeia na tese o contexto empÃrico dos cursos de capacitaÃÃo no AmapÃ. âCapacitaÃÃoâ à um termo empregado pelo MinistÃrio da SaÃde e implementado pelo âProjeto de resgate e valorizaÃÃo de parteiras tradicionaisâ, implementado pelo governo do Estado do Amapà para instrumentalizar as profissionais do parto domiciliar. AtravÃs dessa configuraÃÃo tÃcnica e biopolÃtica, a âcapacitaÃÃoâ se constitui num rico cenÃrio em que se dÃo a ver confrontos entre heterogÃneas visÃes de mundo (sobretudo aquelas concernentes à saÃde, ao corpo da mulher, à higiene e à seguranÃa), sistemas de conhecimento tÃcnico e repertÃrios de aÃÃo, condensados na tipologia cientÃfico versus tradicional. AtravÃs da inserÃÃo etnogrÃfica e das narrativas das interlocutoras, tento analisar esses confrontos, o que podem significar enquanto obrigaÃÃo de incorporaÃÃo de saberes e prÃticas. Os resultados apontam para as tensÃes, conquistas e tambÃm reconhecimento. Nessa relaÃÃo, tem-se como conquistas o fato da parteira ser cadastrada em programa estadual; participar dos cursos e treinamentos; receber o diploma, o âkit parteiraâ e ser incluÃda no sistema de pagamento da bolsa â elementos de reafirmaÃÃo identitÃria e de reconhecimento da legitimidade da parteira, alÃm de tecerem redes compartilhadas de troca de experiÃncia entre mulheres que partejam. Por outro lado, as contradiÃÃes se expressam nas tensÃes entre a ampliaÃÃo da funÃÃo social da parteira, que apÃs a capacitaÃÃo à chamada a intervir em diferentes esferas da promoÃÃo da saÃde comunitÃria, porÃm sem reconhecimento profissional como trabalhadora da saÃde, sendo, em alguns casos, explicitamente impedidas de prestarem seu serviÃo. Ao discutir capacitaÃÃo, incorporaÃÃo de saber e resistÃncia cultural, pretendemos contribuir para a compreensÃo desse processo dinÃmico de formaÃÃo e recriaÃÃo identitÃria de parteiras tradicionais que vivenciam suas prÃticas no cotidiano comunitÃrio e sobretudo, para os estudos socioantropolÃgicos e da saÃde da mulher.
18

\'Ator sem consciência é bobo da corte\': frentismo cultural e realismo crítico na dramaturgia brasileira de matriz comunista, 1973-1979 / \'Ator sem consciência é bobo da corte\': cultural front and critical realism in the brazilian dramaturgy of communist matrix, 1973-1979

Mariana Rodrigues Rosell 27 April 2018 (has links)
Este trabalho analisa quatro peças brasileiras dos anos 1970: Um grito parado no ar (Gianfrancesco Guarnieri, 1973), Rasga coração (Oduvaldo Vianna Filho, 1974), Gota dágua (Chico Buarque e Paulo Pontes, 1975) e O último carro (João das Neves, 19641967-1976). Escritas por diferentes dramaturgos, essas peças são representantes de um projeto de teatro que se constituiu na década de 1970, marcado pelas tentativas de retomada dos palcos brasileiros com uma dramaturgia cujas principais características são a valorização da palavra como eixo estruturante das peças, o investimento na busca por uma síntese formal de acordo com a matéria histórica a ser representada e a reafirmação do compromisso com o engajamento. A análise das peças permitiu identificar a forte presença de elementos da cultura política comunista e a proximidade de seu discurso com o projeto político do Partido Comunista Brasileiro (PCB), o que permitiu caracterizá-las como dramaturgia de matriz comunista. As tentativas de retomada dos palcos se deram através de um processo de avaliação da prática teatral no qual os dramaturgos reafirmaram alguns dos pressupostos que haviam tido no horizonte de sua escrita dramatúrgica até então, ao mesmo tempo em que tentaram abandonar outros. Tentando deixar de lado o idealismo com que haviam lido a realidade brasileira e a teleologia revolucionária com que haviam representado os personagens populares, esses dramaturgos não abandonaram a defesa de uma estratégia de resistência ao regime militar através de uma frente ampla pela redemocratização. O frentismo, porém, surge reconfigurado, tendo seu foco deslocado de uma frente policlassista para uma frente entre membros de uma mesma classe social cujas estratégias de ação política divergiam. A busca por uma síntese formal sugere a constituição de uma \"frente estética\" em que diferentes matrizes teóricas foram conjugadas, evidenciando a importância da pesquisa formal para o teatro engajado. No entanto, apesar dessas características convergentes, as peças não deixam de expressar tensões entre si e expõem os impasses e contradições que marcaram a modernização do Brasil nos anos 1970. / This work analyzes four brazilian plays from the 1970s: Um grito parado no ar (Gianfrancesco Guarnieri, 1973), Rasga coração (Oduvaldo Vianna Filho, 1974), Gota dágua (Chico Buarque e Paulo Pontes, 1975) and O último carro (João das Neves, 1964/1967-1976). Written by different playwrights, these plays are representative of a theatre project constituted in the 1970s, marked by attempts to retake brazilian stages with a dramaturgy whose main characteristics are the valorization of the word as the structuring axis of the plays, the investment in the search for a formal synthesis according to the historical matter to be represented and the reaffirmation of commitment to political engagement. The analysis of the plays allowed to identify the strong presence of elements of the communist political culture and the proximity of its discourse with the Brazilian Communist Party (PCB)s political project, which allowed to characterize them as dramaturgy of communist matrix. The attempts to retake the stage took place through a evaluation of theatrical practice in which the playwrights reaffirmed some of the assumptions they had had in the horizon of their dramaturgical writing until then, while attempting to abandon others. Trying to put aside the idealism with which they had read the Brazilian reality and the revolutionary teleology with which they had represented the popular characters, these playwrights did not abandon the defense of a strategy of resistance to the military regime through a front for redemocratization. But the front strategy appears reconfigured, with its focus shifting from a polyclassist front to a front among members of the same social class whose strategies for political action diverged. The search for a formal synthesis suggests the constitution of an \"aesthetic front\" in which different theoretical matrices were conjugated, evidencing the importance of the formal research for the engaged theater. However, despite these convergent characteristics, the plays express tensions among themselves and expose the impasses and contradictions that marked the modernization of Brazil in the 1970s.
19

Software and administration of people: a study or how tecnology for accoutants in its companiers or accoutants office / Software e gestão de clientes internos: um estudo sobre a utilização de tecnologias por contabilistas em suas empresas ou escritórios contábeis.

Márcio Oliveira Alves 11 December 2004 (has links)
It has been aimed to understand the types of resistance that take accountants in the city of São José dos Campos to outsource or reject softwares of people administration in their companies or offices of accounting services. A questionnaire was applied to a random sample of 69 accountants. Analyses of contents and descriptive statistics were used for the interpretation of informerss speeches and of the relationships among some basic variousnesses. Among the meaningful results we can find:1=Majority of the informers belong to the male gender, is married and aged between 30 and 50 years; about school background, majority is graduated from Accounting Schools. 2- According to CRC classification, majority owns small or medium offices, only 8.8% of informers classify their companies as big offices. 3- Although a good part makes use of people administration softwares, 16.1% do not believe they are developed to improve their accounting services management and 28.9% have not seen any satisfactory result in using them in their companies.4- The resistances identified were: Lack of knowledge with specific tools for people and client administration, use of accounting packages by legal requirement for fiscal services, although there are resistances to administration tools specific for people administration. It has been concluded that the informers, rarely or sometimes suffer with the level of cultural resistance, making it difficult for organizational changes necessary to be adopted. / Objetivou-se compreender os tipos de resistências que levam os contabilistas, inscritos na SESCON no município de São José dos Campos, a secundarizarem ou rejeitarem os softwares de gestão de pessoas em suas empresas ou escritórios de serviços contábeis. Aplicou-se um questionário a uma amostra aleatória de 69 contabilistas. Análises de conteúdo e estatística descritiva foram utilizadas para a interpretação das falas dos informantes e das relações entre algumas variáveis básicas. Entre os resultados significativos encontram-se: (1) a maioria dos informantes pertence ao gênero masculino, é casada e encontra-se na faixa etária de 30 ao 50 anos; quanto à escolaridade, a maioria é graduada em Ciências Contábeis. (2) Segundo a classificação do CRC, a maioria possui pequenos escritórios ou escritórios de porte médio, apenas 8,8% dos informantes classificam sua empresa como grande escritório. (3) Embora boa parte faça uso dos softwares de gestão de pessoas, 16,1% não acreditam que eles sejam desenvolvidos para melhorar o gerenciamento das empresas contábeis e 28,9% não têm verificado qualquer resultado satisfatório no uso em sua própria empresa. (4) As resistências identificadas foram falta de conhecimento em ferramentas específicas para a gestão de clientes internos e o uso de pacotes contábeis, por exigência legal no que se refere aos serviços de notas fiscais, embora haja resistências às ferramentas administrativas, específicas para a gestão de pessoas. Conclui-se que os informantes, embora conheçam as ferramentas e as utilizem pouco ou às vezes, sofrem com o nível de resistência cultural, dificultando as mudanças organizacionais necessárias para que possam ser adotadas.
20

Alija Kucukalic: El legado de uno de los clásicos de la escultura moderna de Bosnia y Herzegovina.

Kucukalic Ibrahimovic, Lejla 02 September 2021 (has links)
[ES] La presente tesis doctoral surge como respuesta a la problemática de la destrucción de la memoria histórica de Bosnia y Herzegovina, comenzada con la guerra de 1992 e institucionalizada a través de la legislación de los Acuerdos de Paz de Dayton. Se exponen en ella las causas históricas de esta destrucción y sus consecuencias, tanto las más inmediatas, a saber, la destrucción física del patrimonio del país, como las más remanentes, esto es, la descripción de la historia según las aspiraciones etnonacionalistas que causaron el conflicto. Sobre estos hechos, se ha hecho un estudio doble: por una parte, una investigación histórica hasta la actualidad sobre la escultura de Bosnia y Herzegovina, de la cual la figura de Alija Kucukalic destaca como máximo exponente y como prueba de que la tradición escultórica de Bosnia y Herzegovina tiene una evolución clara hacia la modernidad; por otra, un conjunto de propuestas prácticas que han permitido divulgar la obra artística y el legado cultural del escultor Alija Kucukalic, con el fin de exponer la importancia que tuvo su trabajo, tanto escultórico como pedagógico, para el desarrollo artístico de Bosnia y Herzegovina. En particular, la revisión política e histórica de Bosnia y Herzegovina realizada en esta investigación ha permitido mostrar que las ideologías etnonacionalistas que se han respetado en los Acuerdos de Paz de Dayton, según el cual Bosnia y Herzegovina ha quedado dividida en dos Entidades, una de etnia serbia, y otra de mayoría de etnia bosnia y croata, suponen un impedimento absoluto tanto en el avance de la cultura como en la misma preservación de la misma. Afirmando los Acuerdos de Paz de Dayton que los ciudadanos de Bosnia y Herzegovina forman tres pueblos constituyentes, y dejando el gobierno de las instituciones culturales a las Entidades, divididas según las etnias mayoritarias de las respectivas zonas, la cultura en Bosnia y Herzegovina depende de acuerdos entre las tres divisiones étnicas del país, cuyos desacuerdos fueron el origen del último conflicto. Sobre este contexto político, el caso particular de Alija Kucukalic se ve en una suerte de ostracismo, en tanto que es un artista al que no se puede adscribir a ninguna de las ideologías políticas vigentes en el país, sino que su obra representa a todo el pueblo bosnio por igual. Este hecho favorece el progresivo deterioro de su obra, que hasta la realización de esta tesis doctoral estaba totalmente olvidada por parte de las instituciones de Bosnia y Herzegovina. En concreto, Alija Kucukalic fue asesinado durante la guerra como parte de la estrategia de elitocidio que constaba en el asesinato individual y en masas de las élites intelectuales de Bosnia y Herzegovina, su obra fue robada y destruida durante la guerra, su atelier del escultor invadido, y en la actualidad, el vacío legal que dejaron los Acuerdos de Paz de Dayton sobre el cuidado del patrimonio cultural ha provocado que el vandalismo se apodere de la obra pública de Alija Kucukalic. Como solución a este problema, se ha demostrado con la presente tesis doctoral que es necesario llevar a cabo acciones de salvaguardia del legado cultural y artístico de Alija Kucukalic , mediante la justificación de que con su obra Bosnia y Herzegovina adquirió renombre artístico internacional y de que con su labor pedagógica como profesor de escultura en la Academia (Facultad) de Bellas Artes de Sarajevo, de la que fue fundador, la tradición artística del país renació y sigue creciendo. Esta justificación se ha reforzado con el mencionado conjunto completo de actividades prácticas, que han tenido como resultados más importantes la apertura de la Fundación Atelier Memorial Alija Kucukalic, unida a la recuperación del atelier del escultor y a la primera exposición póstuma de su obra, y el inicio del proyecto de restauración de la obra de Alija Kucukalic, que ha comenzado con la restauración del parque memorial Vra / [CA] La present tesi doctoral sorgeix com a resposta a la problemàtica de la destrucció de la memòria històrica de Bòsnia i Hercegovina, començada amb la guerra de 1992 i institucionalitzada en la legislació dels Acords de Pau de Dayton. S'exposen les causes històriques d'aquesta destrucció i les seues conseqüències, tant les més immediates, és a dir, la destrucció física del patrimoni del país, com les més romanents, això és, la descripció de la història segons les aspiracions ètnic-nacionalistes que van causar el conflicte. Sobre aquests fets, s'ha fet un estudi doble: d'una banda, una recerca històrica fins a l'actualitat sobre l'escultura de Bòsnia i Hercegovina, de la qual la figura d'Alija Kucukalic destaca com a màxim exponent i com a prova que la tradició escultòrica de Bòsnia i Hercegovina té una evolució clara cap a la modernitat; de l'altra, un conjunt de propostes pràctiques que permeten divulgar l'obra artística i el llegat cultural de l'escultor Alija Kucukalic, per tal d'exposar la importància que va tindre el seu treball, tant escultòric com pedagògic, per al desenvolupament artístic de Bòsnia i Hercegovina. Concretament, la revisió política i històrica de Bòsnia i Hercegovina realitzada en aquesta investigació mostra que les ideologies ètnic-nacionalistes que s'han respectat en els Acords de Pau de Dayton, segons els quals el país ha quedat dividit en dues Entitats, una d'ètnia sèrbia, i una altra d'ètnia bosniana i croata, suposen un impediment absolut tant en l'avanç de la cultura com en la mateixa preservació d'aquesta. Afirmant els Acords de Pau de Dayton que els ciutadans de Bòsnia i Hercegovina formen tres pobles constituents, i cedint el govern de les institucions culturals a les entitats, dividides segons les ètnies majoritàries de les respectives zones, la cultura a Bòsnia i Hercegovina depèn d'acords entre les tres divisions ètniques del país, els desacords dels quals van ser l'origen de l'últim conflicte. En aquest context polític, el cas particular d'Alija Kucukalic es veu en una mena d'ostracisme, en tant que és un artista a qui no es pot adscriure a cap de les ideologies polítiques vigents al país, sinó que la seua obra afirma a tot el poble bosnià per igual. Aquest fet afavoreix la progressiva deterioració de la seua obra, que fins a la realització d'aquesta tesi estava totalment oblidada per part de les institucions de Bòsnia i Hercegovina. En concret, Alija Kucukalic va ser assassinat durant la guerra com a part de l'estratègia d'elitocidi que constava en l'assassinat individual i en masses de les elits intel·lectuals de Bòsnia i Hercegovina, la seua obra va ser robada i destruïda durant la guerra; el seu atelier de l'escultor, envaït; i en l'actualitat, el buit legal que van deixar els Acords de Pau de Dayton sobre la cura del patrimoni cultural ha provocat que el vandalisme s'apoderi de l'obra pública d'Alija Kucukalic. Com a solució a aquest problema, s'ha demostrat amb la present tesi doctoral que cal dur a terme accions de salvaguarda del llegat cultural i artístic d'Alija Kucukalic, mitjançant la justificació que amb la seua obra Bòsnia i Hercegovina va adquirir renom artístic internacional i que amb el seu trevall pedagògic com a professor d'escultura a l'Acadèmia de Belles Arts de Sarajevo, de la qual va ser fundador, la tradició artística del país va renéixer i segueix creixent. Aquesta justificació s'ha reforçat amb l'esmentat conjunt complet d'activitats pràctiques, que han tingut com a resultats més importants l'obertura de la Fundació Atelier Memorial Alija Kucukalic, unida a la recuperació de l'atelier de l'escultor i a la primera exposició pòstuma de la seua obra, i el inici del projecte de restauració de l'obra d'Alija Kucukalic, que ha començat amb la restauració de parc memorial Vraca, a Sarajevo, símbol d'unió nacional contra el feixisme. / [EN] The following doctoral thesis arises as a response to the problem of the destruction of the historical memory of Bosnia and Herzegovina, which began with the war of 1992 and got institutionalized in the legislation of the Dayton Peace Agreement. The historical causes of this destruction and its consequences are exposed, both the most immediate, namely, the physical destruction of the country's heritage, and the most remaining: the description of history according to the ethno-nationalist aspirations that caused the conflict. On these facts, a double study has been made: on the one hand, a historical research to date on the sculpture of Bosnia and Herzegovina, of which Alija Kucukalic stands out as the greatest exponent in the second half of the 20th century and as a proof that the sculptural tradition of Bosnia and Herzegovina has a clear evolution towards modernity; on the other hand, a set of practical proposals that made possible the dissemination of the artistic work and cultural legacy of the sculptor Alija Kucukalic, in order to expose the importance that his sculptural and pedagogical work had for the artistic development of Bosnia and Herzegovina. In particular, the political and historical review of Bosnia and Herzegovina carried out in this research shows that the ethno-nationalist ideologies respected in the Dayton Peace Agreement, according to which the country has been divided into two Entities, one of Serbian ethnicity and another of Bosnian and Croatian ethnic groups, represent an absolute impediment both in the advancement of culture and in its preservation. By affirming the Dayton Peace Agreement that the citizens of Bosnia and Herzegovina form three constituent peoples and handing over the control of cultural Institutions to the Entities, which are divided according to the ethnic groups of their respective areas, culture in Bosnia and Herzegovina depends on agreements between the three ethnic divisions of the country, whose disagreements originated the last conflict. Within this political context, the case of AlijaKucukalic is found in a kind of ostracism, being he an artist who cannot be related to any of the political ideologies in force in the country, but whose work rather affirms the whole Bosnian people alike. This fact favors the progressive deterioration of his artworks, which until the completion of this thesis was totally forgotten by the Institutions of Bosnia and Herzegovina. Specifically, Alija Kucukalic was assassinated at the beginning of the siege of Sarajevo as part of the elitocide strategy that consisted of the individual and mass murder of Bosnian intellectual elites; his work was stolen and destroyed during the war; his atelier, invaded; and at present the legal loophole left by the Dayton Peace Agreement on the care of cultural heritage has caused vandalism to seize his public work. As a solution to this problem, it is shown the need to carry out actions to safeguard the cultural and artistic legacy of Alija Kucukalic, by justifying that with his work Bosnia and Herzegovina acquired international artistic renown and that with his pedagogical work as a Professor of Sculpture at the Sarajevo Academy of Fine Arts, of which he was a founder, the country's artistic tradition was reborn and continues to grow. This justification has been reinforced with the aforementioned practical work, whose most important results are the legal constitution and registration of a cultural entity in the form of the Atelier Memorial Alija Kucukalic Foundation, joined to the recovery of the sculptor's atelier and the first posthumous exhibition of his work, everything focused on the lasting safeguarding of the memory of the sculptor Alija Kucukalic and his work, as well as on the protection of his works and his copyright; and the start of the restoration project of the artwork of Alija Kucukalic, which has begun with the restoration of the Vraca memorial park in Sarajevo, symbol of national union against fascism. / Kucukalic Ibrahimovic, L. (2021). Alija Kucukalic: El legado de uno de los clásicos de la escultura moderna de Bosnia y Herzegovina [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/171587 / TESIS

Page generated in 0.0893 seconds