• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 311
  • 8
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 322
  • 170
  • 155
  • 128
  • 123
  • 115
  • 104
  • 104
  • 95
  • 70
  • 54
  • 52
  • 44
  • 44
  • 38
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
131

Compatibilidade entre tratamentos químico e biológico de sementes de feijão para controle de Fusarium oxysporum f. sp. phaseoli / Compatibility between chemical and biological treatments in common bean seeds to control Fusarium oxysporum f. sp. phaseoli

Mariane Sayuri Ishizuka 01 April 2016 (has links)
Atualmente, a produtividade do feijoeiro comum (Phaseolus vulgaris L.) pode ser reduzida devido à ocorrência de doenças em todo o território nacional, destacando-se a murcha de fusário, causada por Fusarium oxysporum f. sp. phaseoli (Fop). No campo, o patógeno é disseminado a longas distâncias através das sementes infectadas e/ou contaminadas e a sua sobrevivência ocorre, principalmente, no solo. Os objetivos deste trabalho foram: avaliar a inibição do crescimento micelial de Fop por Trichoderma spp.; classificar a sensibilidade in vitro de Fop e Trichoderma spp., separadamente, a fungicidas e verificar a compatibilidade entre fungicidas químicos e biológicos para controle de Fop, presente nas sementes e no solo. Para avaliar a inibição do crescimento micelial de Fop, foram utilizados três isolados do patógeno, os quais foram confrontados, in vitro, com três isolados de Trichoderma spp. em testes de cultura pareada e produção de metabólitos voláteis a 20-22°C. Os experimentos foram conduzidos em delineamento inteiramente casualizado, com cinco repetições para cada isolado de Trichoderma. Para a classificação da sensibilidade in vitro de Fop e Trichoderma a fungicidas, foram avaliados os mesmos isolados anteriormente utilizados. Foram comparados dez fungicidas, em doses entre 0 a 100 mg L-1 que foram ajustadas de acordo com a CI50 de cada fungicida. Com base na percentagem de inibição do crescimento micelial, foram estimados os valores da concentração inibitória de 50% (CI50) e 100% (CI100) e selecionaram-se os fungicidas compatíveis com Trichoderma spp. A compatibilidade entre tratamentos químico e biológico foi avaliada através da inoculação artificial de sementes de feijão com um isolado de Fop (IAC 11.299-1) e infestação do mesmo no solo. As sementes foram tratadas com os fungicidas fludioxonil, flutriafol e tiofanato metílico, e com os três produtos biológicos, separadamente e em misturas. Avaliou-se o efeito dos tratamentos por meio dos testes de sanidade, germinação, comprimento de plântulas, massa da matéria seca em laboratório e índice de velocidade de emergência e porcentagem de emergência em estufa não climatizada. O efeito protetor dos tratamentos foi verificado através do teste de transmissão do patógeno solo-planta. Todos os isolados de Trichoderma apresentaram antagonismo in vitro contra Fop. No teste de cultura pareada foi observada uma redução de 15 a 20% no crescimento micelial do patógeno. No teste de produção de metabólitos voláteis, o isolado T12-1086G05 foi responsável pela maior inibição do crescimento micelial de Fop (10 a 48%). Os testes de sensibilidade in vitro mostraram que tiofanato metílico, flutriafol e fludioxonil foram compatíveis com Trichoderma (CI50 > 2 mg L-1). Com exceção do flutriafol e do GF 422 isolados e em mistura, todos os tratamentos foram eficientes na erradicação de Fop nas sementes, sem afetar a sua qualidade fisiológica. No teste de transmissão, verificou-se que a incidência de Fop foi de 5 a 40% no hipocótilo e de 5 a 30% nas raízes de feijoeiro provenientes de sementes tratadas com os produtos. / Currently, the common bean (Phaseolus vulgaris L.) productivity can be reduced due to the occurrence of diseases in all over the country, especially Fusarium wilt, caused by Fusarium oxysporum f. sp. phaseoli (Fop). In the field, the pathogen is spread to long distances through infected and/or contaminated seeds and its survival occurs, mainly, in the soil. The objectives of this work were: to evaluate the micelial growth inhibition of Fop promoted by Trichoderma spp.; to classificate in vitro sensitivity of Fop and Trichoderma spp., separately, to fungicides and to verify the compatibility between chemical and biological fungicides to control Fop, applied on the seeds and on the soil. To evaluate the micelial growth inhibition of Fop, it was used three Fop isolates, which were in vitro confronted with three isolates of Trichoderma spp., by paired culture and antibiosis assays at 20-22°C. The experiments were conducted entirely casualized design, with five replications for each Trichoderma isolate. For the in vitro sensitivity classification, it was evaluated the same isolates of Fop and Trichoderma previously used. It was compared ten fungicides and the concentrations of 0 to 100 mg L-1, which were adjusted according to the IC50 of each fungicide. Based on the percentage of micelial growth inhibition, it was estimated the values of inhibitory concentration of 50% (IC50) and 100% ((IC100) and it was selected the compatible fungicides with Trichoderma spp. The compatibility between chemical and biological treatments were evaluated through artificial inoculation of common bean seeds with the Fop isolate IAC 11.299, following the infestation of the pathogen in the soil. Seeds were treated with fludioxonyl, flutriafol and tiofanate methyl, and with three biological products, separately and mixed. It was evaluated the treatment effects by the following assays: sanity, germination, seedling lenght, seedling dry matter in laboratory conditions and emergence speed rate and percentage of emergence in greenhouse conditions. The protective effect of the treatments was verified through the pathogen transmission experiment from soil to plant. All Trichoderma isolates showed in vitro antagonism against Fop. In the paired culture assay it was observed 15 to 20% reduction in the pathogen micelial growth. In the antibiosis assay, the isolate T12-1086G05 was responsible for the maximum micelial inhibition growth of Fop (10 to 48%). in vitro sensitivity experiments showed that thiofanate methyl, flutriafol and fludioxonyl were compatible with Trichoderma (IC50 > 2 mg L-1). Except the treatments with fluatrifol and GF 422 alone and in mixture, all the products were efficient in eradicating Fop in the seeds, without affect its physiological quality. In the transmission experiment, it was verified that the Fop incidence was 5 to 40% in the hypoticol and 5 to 30% in the common bean roots from seed treated with the products.
132

Prevenção da nefrotoxicidade por contraste em pacientes oncológicos: comparação de hidratação com solução a base de cloreto de sódio e bicarbonato de sódio / Prevention of contrast-induced nephropathy in oncology patients. Hydration with 0.9% sodium chloride compared to sodium bicarbonate

Ricardo Gonçalves da Silva 29 September 2009 (has links)
A incidência da nefropatia por contraste tem aumentado simultaneamente ao aumento da utilização do uso de métodos radiológicos com fins diagnósticos e de intervenção terapêutica. Infelizmente, parcela significante dos profissionais da área da saúde desconhece a sua existência e mesmo aqueles que a identificam, algumas vezes, desconhecem os fatores de risco associados ao seu desenvolvimento. A incidência da nefropatia por contraste na população geral é baixa, porém se levarmos em conta os pacientes com fatores de risco como diabetes e doença renal prévia, esta incidência aumenta exponencialmente. Várias estratégias tem sido utilizadas na tentativa de minimizar os efeitos da nefropatia por contraste sobre os indivíduos expostos ao seu uso. Entre elas, citamos o uso de drogas vasodilatadoras, de bloqueadores dos canais de cálcio, de antioxidantes, de solução fisiológica a 0,9% e a 0,45%, de solução de bicarbonato de sódio a 1,3%, do uso de contraste de baixa osmolalidade e mesmo de contrates iso-osmolares. As estratégias que tem sido descritas como mais eficazes são a hidratação com solução fisiológica (0,9% ou 0,45%), uso de contraste de baixa osmolalidade ou isoosmolar e a infusão de bicarbonato de sódio. A N-acetilcisteína, que é uma substância antioxidante, apresentou efeito positivo nos primeiros trabalhos publicados, mas trabalhos posteriores e meta-análises mostraram inconsistência neste efeito de prevenção. O objetivo deste trabalho é revisar a literatura pertinente sobre prevenção de nefropatia do contraste e estudar, de forma inicial, a eficácia da hidratação a base de bicarbonato de sódio a 1,3% comparada à hidratação a base de cloreto de sódio a 0.9% na prevenção da nefrotoxicidade do contraste em pacientes de alto risco para o seu desenvolvimento. Para tanto, foram randomizados um total de 27 pacientes, sendo 48% do grupo bicarbonato. Todos os pacientes eram portadores de diabetes mellitus e/ou doença renal crônica prévia e diagnosticados com algum tipo de câncer. Nenhum dos 27 pacientes desenvolveu nefropatia do contraste, caracterizada como aumento de 0,5 mg/dL na creatinina basal e/ou aumento de 25% no valor da creatinina. A revisão de literatura sugere fortemente que o uso de bicarbonato de sódio é eficaz na prevenção de nefropatia por contraste. Em relação ao estudo randomizado e controlado que foi efetuado, o pequeno número de indivíduos incluídos não permite a obtenção de conclusões definitivas. No entanto, nos pacientes estudados, o bicarbonato de sódio foi tão eficaz quanto à hidratação a base de solução fisiológica na prevenção da nefropatia por contraste. / The incidence of contrast nephropathy has increased simultaneously to the augment of the use of diagnostic and interventional imaging procedures. Unfortunately, a large number of physicians do not know its existence and even when so do, sometimes do not do not know the risk factors associated to its development. The incidence of contrast nephropathy in the general population is low, but, if we consider only the patients with risk factors such as diabetes and chronic kidney disease, this incidence increases largely. Several strategies have been used in order to prevent contrast nephropathy. Among them, we include the use of vasodilators, calcium channel blockers, antioxidants, saline (0.9 or 0.45%), bicarbonate, low or iso osmolar iodinate contrast. The strategies that have proved better efficacy are saline hydration (0.9 or 0.45%), use of low or iso osmolar contrast and bicarbonate. N-acetylcysteine (an antioxidant agent), despite of the positive results obtained in the first trials, did not demonstrate the same efficacy subsequently. The aim of the current study was to review the pertinent literature and to assess the efficacy of sodium bicarbonate compared to saline in order to prevent contrast nephropathy. There were randomized 27 patients, 48% allocated in the bicarbonate group. All the patients were diabetic and/or had chronic kidney disease, and were diagnosed with some kind of cancer. No one of 27 patients developed contrast nephropathy (increase of 0.5 mg/dL in the baseline creatinine and/or a relative increase of 25% in baseline creatinine). The literature review strongly suggested that sodium bicarbonate use is valuable in then prevention of contrast nephropathy. In reference to the randomized study the small number of included patients did not allow that conclusive conclusions were obtained. However, in the group studied sodium bicarbonate demonstrated the same efficacy than saline in the prevention of contrast nephropathy.
133

Parâmetros do teste de envelhecimento acelerado para determinação do vigor de sementes de tabaco / Parameters of the accelerated aging test to determine the vigor of tobacco seeds

Konzen, Luis Henrique 02 March 2018 (has links)
Submitted by Gabriela Lopes (gmachadolopesufpel@gmail.com) on 2018-06-13T17:18:47Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Luis Henrique Konzen.pdf: 646860 bytes, checksum: 511c31d83c08144defe344c571319e35 (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2018-06-14T20:50:11Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Luis Henrique Konzen.pdf: 646860 bytes, checksum: 511c31d83c08144defe344c571319e35 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2018-06-14T20:50:44Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Luis Henrique Konzen.pdf: 646860 bytes, checksum: 511c31d83c08144defe344c571319e35 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Made available in DSpace on 2018-06-14T20:50:50Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Luis Henrique Konzen.pdf: 646860 bytes, checksum: 511c31d83c08144defe344c571319e35 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2018-03-02 / Conselho Nacional de Pesquisa e Desenvolvimento Científico e Tecnológico - CNPq / O estabelecimento da lavoura de tabaco se dá através do transplante de mudas, e o passo inicial para promover um estande uniforme de plantas e garantir uma boa produtividade da lavoura de tabaco é a utilização de mudas de boa qualidade, para isso, é necessário a utilização de sementes de altíssima qualidade. Neste sentido, os testes de vigor são muito importantes para obtenção de informações adicionais ao teste de germinação e podem auxiliar na tomada de decisão. Assim, objetivou-se com o presente trabalho determinar metodologias do teste de envelhecimento acelerado para avaliação do vigor em sementes de tabaco. Para o estudo, foram utilizados dez lotes de sementes de tabaco. Inicialmente determinou-se a qualidade inicial das sementes de tabaco através dos testes de germinação, primeira contagem de germinação, índice de velocidade de germinação, emergência de plântulas avaliadas aos 7, 14 e 21 dias após semeadura, índice de velocidade de emergência e envelhecimento acelerado com água conduzido conforme proposto pela AOSA. Após a determinação da qualidade inicial das sementes, estudou se o teste de envelhecimento acelerado nas metodologias: envelhecimento acelerado com água, solução salina saturada (40g de NaCl.100mL-1 de água) e solução salina não saturada (11g de NaCl.100mL-1 de água), submetidas a temperatura de 45 e 41⁰C, por períodos de exposição de 24, 48 e 72 horas. O ensaio foi conduzido em delineamento de blocos ao acaso, as médias obtidas por lote, em cada avaliação, foram comparadas pelo teste de Scott-Knott em nível de probabilidade de 5% e foi realizada análise de correlação linear. De acordo com os resultados obtidos, conclui - se que o teste de envelhecimento acelerado com água conduzido sob temperatura de 45ºC combinado com período de exposição de 24 horas mostra-se adequado para avaliação do vigor de sementes de tabaco. / The establishment of tobacco is performed through seedling transplant, and the initial step to promote a uniform plant stand and ensure a good yield of the tobacco crop is the use of good quality seedlings, for this, the use of seeds of the highest quality is necessary. In this sense, vigor tests are very important to obtain additional information to the standard germination test and can assist in decision-making. Thus, the aim of this work was to determine accelerated aging test methodologies for the evaluation of vigor in tobacco seeds. For the study, ten lots of tobacco seeds were used. The initial quality of the tobacco seeds was determined through the germination test, first germination count, germination speed index, emergence of seedlings at 7, 14 and 21 days after sowing, emergence speed index and the accelerated aging with water conducted as proposed by the AOSA. After the determination of the initial quality of the seeds, the accelerated aging test was carry out in the following methods: accelerated aging with water, saturated saline solution (40g NaCl 100mL-1 water) and unsaturated saline solution (11g NaCl 100mL-1 water), submitted to temperature of 45 and 41°C, for periods of exposure of 24, 48 and 72 hours. The assay was conducted in a randomized block designed, the averages obtained per lot at each evaluation were compared by the Scott-Knott test at a 5% probability level and a linear correlation analysis was performed. According to the results, it is concluded that the accelerated aging test with water conducted under a temperature of 45°C combined with a 24 - hour exposure period is adequate for evaluating the vigor of tobacco seeds.
134

Plantas de soja oriundas de sementes de alto e baixo vigor dentro de um mesmo lote

Marcolin, Lucas 29 August 2014 (has links)
Submitted by Maria Beatriz Vieira (mbeatriz.vieira@gmail.com) on 2016-08-12T13:04:15Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) tese_lucas_ marcolin.pdf: 222259 bytes, checksum: 6746f22074290a12a3ac48cc0a1ad556 (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2016-08-12T14:58:29Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) tese_lucas_ marcolin.pdf: 222259 bytes, checksum: 6746f22074290a12a3ac48cc0a1ad556 (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2016-08-12T14:59:32Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) tese_lucas_ marcolin.pdf: 222259 bytes, checksum: 6746f22074290a12a3ac48cc0a1ad556 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-08-12T14:59:47Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) tese_lucas_ marcolin.pdf: 222259 bytes, checksum: 6746f22074290a12a3ac48cc0a1ad556 (MD5) Previous issue date: 2014-08-29 / Sem bolsa / A utilização de sementes de alta qualidade constitui-se em uma ferramenta de extrema importância para o agricultor, considerando que o vigor é um dos atributos da qualidade fisiológica e sendo as sementes de baixo vigor um dos possíveis fatores responsáveis pela queda de produtividade. O objetivo do presente trabalho foi avaliar a influência do vigor de sementes, sobre aspectos vegetativos e os componentes de rendimento. O experimento consistiu em um delineamento experimental inteiramente casualizado, onde cada balde contendo as plantas de soja foi considerado uma unidade experimental, tendo 100 baldes para cada nível de vigor. Os níveis de vigor foram alto e baixo, sendo consideradas de alto vigor as sementes que proporcionaram emergência das plântulas até o quinto dia após a semeadura e de baixo vigor as sementes que proporcionaram emergência mais tardiamente, sendo incluídas nesta faixa também as que emergiram após o sexto dia. Os componentes do rendimento avaliados foram: altura de plantas, diâmetro do colmo, número de vagens por planta, número de vagens verdes por planta, número de sementes por planta e peso de sementes por planta. Os resultados mostram que as plantas provenientes de sementes de alto vigor são mais produtivas que as plantas provenientes de sementes de baixo vigor, dentro do mesmo lote de sementes. As sementes de alto vigor originam populações de plantas com menor variação em atributos vegetativos e de rendimento, dentro de um mesmo lote de sementes e o número de vagens por planta é o componente de rendimento responsável pela maior produção das sementes de alto vigor. / The using of high quality seeds is extremely important to farmers, considering that vigor is one of the physiological attributes of quality and being the seeds of low vigor one of the possible factors responsible for the decline in productivity. The aim of this work was to evaluate the influence of seed vigor on vegetative and component yield aspects. The experiment consisted of a completely randomized experimental design, where each bucket containing soybean plants was considered one experimental unit, having 100 buckets for each vigor level. The vigor levels were high and low, being considered of high vigor the seeds that provided faster seedling emergence until the fifth day after sowing, and low vigor the seeds that provided later emergency, being included in this zone the ones that emerged after the sixth day. The yield components evaluated were: plant height, stem diameter, number of pods per plant, number of green pods per plant, number of seeds per plant and seed weight per plant. The results show that plants descendant from seeds of high vigor are more productive than plants from seeds of low vigor, within the same seed lot. The high vigor seeds originate plants population with less variation in vegetative and yield attributes, within the same lot of seeds and the number of pods per plant is the yield component responsible for the biggest production of high vigor seeds.
135

Caracterización fenológica, morfológica, fisiológica, fitoquímica, y molecular de las especies silvestres españolas del género Crocus

Pastor Férriz, María Teresa 22 April 2016 (has links)
[EN] The genus Crocus belonging to the family Iridaceae, is known for its cultivated species, saffron (Crocus sativus L.). The genus includes about 100 species, many of which are of interest as ornamentals for their products or secondary metabolism, and others are exclusively wild. On the whole, they are a source of genetic variability of enormous interest. The rapid disappearance of the culture of saffron in Europe due to the significant amount of manpower required, has led to significant genetic erosion. In order to slow down and improve this situation, several national and European programs for the collection, multiplication, and characterization of germplasm of saffron and related species were initiated. In this context, this Thesis aims to complete the existing collections and characterize the available germplasm of the Spanish wild species of the genus Crocus, conserved in the Plant Germplasm Bank of the Center for Research in Agroforestry in Albaladejito (Cuenca). Seven wild species of this genus can be found in Spain, which are both autumn flowering species (C. serotinus, C. clusii, C. nudiflorus and C. cambessedesii) and spring flowering species (C. nevadensis, C. carpetanus and C. vernus), and in this work a morphological, physiological, biochemical and molecular characterization of them has been carried out. After a thorough review of the locations of these species in Spain, we have collected accessions from different locations in which their presence was described. We have developed location maps, and the description of the ecosystems these species inhabit. Of this set of accessions, a maximum of 60, which form a representation of the observed variability, were characterized morphologically. It should be noted that a microscopic characterization of the anatomy of the leaves and seed coat also identifies most species. A total of 115 accessions, representing different populations of each species collected, have been characterized phenologically. In addition, 1-2 accessions of each autumn flowering species, C. serotinus and C. nudiflorus (with hysterantia), and the spring-flowering species, C. nevadensis, C. carpetanus and C. vernus (this last species has the latter flowering date), have been characterized physiologically. We have studied the influence of temperature on the development of floral meristems in flowering, in the vegetative development, set and development of fruit and leaf senescence. These physiological studies have also allowed developing methods to break dormancy and germination, which allow a percentage of germination of the Spanish species of Crocus of around 81-95%. The biochemical characterization of 15 accessions belonging to 5 species of Spanish wild Crocus has revealed the lower content of crocins in its styles. Two of these species, C. carpetanus and C. nevadensis, have no crocins in the style. The analysis of the absence and presence of main peaks corresponding to crocins and flavonoids has enabled to separate each species which has crocins, but has provided no separation between C. nevadensis and C. carpetanus. The molecular characterization of 133 individuals, corresponding to 26 different accessions of the 7 species, using RAPDs, indicates that these markers can be a useful tool for differentiating species that share ecological niche, or with very similar vegetative morphological features. Microsatellite markers have proved to be a complementary tool for the distinction of materials which cannot be distinguished by the use of RAPDs. / [ES] El género Crocus perteneciente a la familia de las Iridáceas, es conocido por su especie cultivada, el azafrán (Crocus sativus L.). El género incluye aproximadamente 100 especies, muchas de las cuales tienen interés como ornamentales o por sus productos de metabolismo secundario, y otras son exclusivamente silvestres. En su conjunto, constituyen una fuente de variabilidad genética de enorme interés. La rápida desaparición del cultivo del azafrán en Europa, debido a la importante cantidad de mano de obra que requiere, ha conducido a una importante erosión genética. Con el fin de frenar y mejorar esta situación, se han iniciado varios programas de ámbito nacional y europeo para la recolección, multiplicación, y caracterización de germoplasma de azafrán y especies afines. En ese contexto, se enmarca esta Tesis que tiene como objetivo completar las colecciones existentes y caracterizar el germoplasma disponible de especies silvestres españolas del género Crocus, del Banco de Germoplasma Vegetal del Centro de Investigación Agroforestal de Albaladejito (Cuenca). En España pueden encontrarse 7 especies silvestres de este género, que son tanto de floración otoñal (C. serotinus, C. clusii, C. nudiflorus y C. cambessedesii) como primaveral (C. nevadensis, C. carpetanus y C. vernus), y en este trabajo se ha llevado a cabo una caracterización morfológica, fisiológica, bioquímica y molecular de las mismas. Tras una revisión minuciosa de las citas sobre la localización de estas especies en España, se han conseguido entradas de distintas áreas de las zonas en las que se ha descrito su presencia. Se han elaborado mapas de localización, así como la descripción de los ecosistemas que habitan estas especies. De este conjunto de entradas, un máximo de 60, que configuran una representación de la variabilidad observada, fueron caracterizadas morfológicamente. Hay que destacar una caracterización microscópica de la anatomía de las hojas y de la cubierta de las semillas que permite también identificar la mayoría de las especies. Un total de 115 entradas, que representan las diferentes poblaciones recolectadas de cada especie, se han caracterizado fenológicamente. Asimismo, se han caracterizado fisiológicamente 1-2 entradas de las especies de floración otoñal C. serotinus y C. nudiflorus (con histerantia), y de tres especies de floración primaveral C. nevadensis, C. carpetanus y C. vernus (esta última con floración más tardía). Se ha estudiado la influencia de la temperatura en el desarrollo de los meristemos florales, en la floración, en el desarrollo vegetativo, el cuajado y desarrollo del fruto y sobre la senescencia de las hojas. Estos estudios fisiológicos también han permitido poner a punto métodos de rotura de latencia y germinación que permiten un porcentaje de germinación de entre un 81-95%. La caracterización bioquímica de 15 entradas correspondientes a 5 de las especies analizadas, ha revelado el menor contenido en crocinas de los estilos de estas especies silvestres, dándose la ausencia total de las mismas en C. carpetanus y C. nevadensis. El análisis de la ausencia y presencia de los principales picos que corresponden a crocinas y a flavonoides, ha permitido separar entre sí las especies que presentan crocinas, pero no ha facilitado la separación entre C. nevadensis y C. carpetanus. La caracterización molecular de 133 individuos que corresponden a 26 entradas diferentes mediante RAPD, indica que estos marcadores pueden ser una herramienta útil para la diferenciación de especies que comparten nicho ecológico, o con rasgos morfológicos vegetativos muy similares. Los marcadores microsatélites se han mostrado como una herramienta complementaria que permite la distinción de materiales que no es posible llevar a cabo mediante el empleo de marcadores tipo RAPD. / [CAT] El gènere Crocus pertanyent a la família de les Iridaceae, és conegut per la seua espècie conreada, el safrà (Crocus sativus L.). El gènere inclou aproximadament 100 espècies, moltes de les quals tenen interès com a ornamentals o pels seus productes de metabolisme secundari, i altres són exclusivament silvestres. El seu conjunt, constitueix una font de variabilitat genètica d'enorme interès. La ràpida desaparició del cultiu del safrà a Europa, a causa de la important quantitat de mà d'obra que requereix, ha conduït a una important erosió genètica. Per tal de frenar i millorar aquesta situació, s'han iniciat diversos programes d'àmbit nacional i europeu per a la recol·lecció, multiplicació, i caracterització de germoplasma de safrà i espècies afins. En aquest context, s'emmarca aquesta Tesi que té com a objectiu completar les col·leccions existents i caracteritzar el germoplasma disponible d'espècies silvestres espanyoles del gènere Crocus, del Banco de Germoplasma Vegetal del Centro de Investigación Agroforestal de Albaladejito (Cuenca). A Espanya es poden trobar 7 espècies silvestres d'aquest gènere, que són tant de floració tardoral (C. serotinus, C. clusii, C. nudiflorus i C. cambessedesii) com primaveral (C. nevadensis, C. carpetanus i C. vernus), i en aquest treball s'ha dut a terme una caracterització morfològica, fisiològica, bioquímica i molecular de les mateixes. Després d'una revisió minuciosa de les cites sobre la localització d'aquestes espècies a Espanya, s'han aconseguit entrades de diferents àrees de les zones en què s'ha descrit la seua presència. S'han elaborat mapes de localització, així com la descripció dels ecosistemes que habiten aquestes espècies atenent: tipus de sòl, altitud, clima, comunitat vegetal i els estressos abiòtics o biòtics més freqüents. D'aquest conjunt d'entrades, un màxim de 60, que configuren una representació de la variabilitat observada, van ser caracteritzades morfològicament. Cal destacar una caracterització microscòpica de l'anatomia de les fulles i de la coberta de les llavors que permet també identificar la majoria de les espècies. Un total de 115 entrades, que representen les diferents poblacions recol·lectades de cada espècie, s'han caracteritzat fenológicament. Així mateix, s'han caracteritzat fisiològicament 1-2 entrades de les espècies de floració de tardor C. serotinus i C. nudiflorus (amb histerantia), i de tres espècies de floració primaveral C. nevadensis, C. carpetanus i C. vernus (aquesta última amb floració més tardana). S'ha estudiat la influència de la temperatura en el desenvolupament dels meristemes florals, en la floració, en el desenvolupament vegetatiu, el quallat i desenvolupament del fruit i sobre la senescència de les fulles. Aquests estudis fisiològics també han permès posar a punt mètodes de trencament de latència i germinació que permeten un percentatge de germinació de llavors de les espècies espanyoles de Crocus entre un 81-95%. La caracterització bioquímica de 15 entrades corresponents a 5 de les espècies analitzades, ha revelat el menor contingut en crocinas d'aquestes espècies silvestres, donant-se l'absència total de les mateixes en C. carpetanus i C. nevadensis. L'anàlisi de l'absència i presència dels principals pics que corresponen a crocinas i flavonoides, ha permès separar entre si les espècies que presenten crocinas, però no ha facilitat la separació entre C. nevadensis i C. carpetanus. La caracterització molecular de 133 individus que corresponen a 26 entrades diferents mitjançant RAPD, indica que aquests marcadors poden ser una eina útil per a la diferenciació d'espècies que comparteixen nínxol ecològic, o amb trets morfològics vegetatius molt similars. Els marcadors microsatèl·lits s'han mostrat com una eina complementària que permet la distinció de materials que no és possible dur a terme mitjançant l'ús de marcadors tipu / Pastor Férriz, MT. (2016). Caracterización fenológica, morfológica, fisiológica, fitoquímica, y molecular de las especies silvestres españolas del género Crocus [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/62827 / TESIS
136

Herbicidas dessecantes: momento de aplicação, eficiência e influência no rendimento e na qualidade de sementes de feijão. / Desiccant herbicides: time of application, efficiency, and influence on yield and seed quality of common bean.

Miguel, Marcelo Hissnauer 25 July 2003 (has links)
Com o objetivo de estudar a eficiência de herbicidas dessecantes, o momento ideal de aplicação, a viabilidade da antecipação da colheita e seus efeitos sobre o rendimento e as qualidades fisiológica e sanitária de sementes de feijão, foi instalada uma pesquisa em Área Experimental e no Laboratório de Análise de Sementes do Departamento de Produção Vegetal da Escola Superior de Agricultura "Luiz de Queiroz" em Piracicaba - SP. Para tanto, utilizou-se o cultivar Pérola, o qual foi semeado na safra da "seca", na população aproximada de 200.000 plantas/ha. O delineamento experimental foi o de blocos casualizados com quatro repetições em esquema fatorial 5 x 5, sendo cinco herbicidas, combinados com as cinco épocas de aplicação (28, 32, 36, 40 e 44 dias após o florescimento) e uma testemunha (sem aplicação de herbicida dessecante). A análise dos dados e a interpretação dos resultados obtidos permitiram as seguintes conclusões: os herbicidas dessecantes Paraquat e Paraquat associado a Diuron proporcionaram antecipação da colheita em onze dias, sem causar danos ao rendimento e a qualidade das sementes, enquanto para Glifosate e Glifosate + uréia a antecipação foi de seis dias; os herbicidas dessecantes Paraquat e Paraquat associado a Diuron não afetaram nem o rendimento, nem a qualidade das sementes produzidas, independemente da época de aplicação; os herbicidas Glifosate e Glifosate mais uréia somente quando aplicados aos 44 dias após florescimento não afetaram a qualidade das sementes e o herbicida dessecante Glufosinato de Amônio, independentemente da época de aplicação, afetou negativamente a qualidade das sementes produzidas. / Viewing to study the efficiency of desiccant herbicides, the ideal moment for their application, the feasibility of anticipating the harvest and their effects on yield and the physiological and sanitary quality of common bean seeds, an experiment was conducted at the College of Agriculture "Luiz de Queiroz", in Piracicaba, state of São Paulo, Brazil. Seeds of the cultivar 'Pérola' were sown during the dry season so as to result in a population of 200,000 plants/hectare. The experimental design was a randomized complete block with four replications in a 5 X 5 factorial arrangement - 5 herbicides in combination with 5 moments of application (28, 32, 36, 40, and 44 days after flowering) and a control treatment (no desiccant was applied). The statistical analyses of the data and the interpretation of the results allowed the following conclusions: Paraquat and Paraquat plus Diuron permited an 11 days anticipation in the harvest with no harm to seed quality or reduction in yield. For Glyphosate and Glyphosate plus Urea the anticipation was of 6 days. Paraquat and Paraquat plus Diuron were not harmful to seed quality or caused yield reduction in none of the moments of application. Glyphosate and Glyphosate plus Urea were not harmful only when applied 44 days after flowering. Ammonium Gluphosinate was always harmful to seed quality independently on the moment of application.
137

Bases genéticas e fisiológicas da capacidade de regeneração in vitro apresentada por espécies selvagens relacionadas ao tomateiro (Solanum lycopersicum L.) / Genetic and physiological basis of the in vitro regeneration capacity presented by tomato (Solanum lycopersicum L.) wild related species

Arikita, Fernanda Namie 09 March 2012 (has links)
O tomateiro (Solanum lycopersicum L.) é um interessante modelo para estudar a base genética da capacidade de formação de órgãos adventícios, uma vez que existem variações genéticas naturais consideráveis em seus parentes selvagens. Assim, sabese que o alelo dominante Rg1, presente no braço curto do cromossomo 3 de S. peruvianum, confere alta capacidade de regeneração de gemas caulinares. Usando uma coleção de 50 linhas de introgressão (ILs), cada uma contendo um pequeno segmento cromossômico de S. pennellii LA716 introgredido e mapeado na cultivar M82, foram realizados testes com explantes cotiledonares com 12 dias de idade cultivados em meio MS contendo 5,0 M BAP, e encontramos uma alta capacidade de regeneração de gemas caulinares nas IL3-2, IL6-1, IL7-1, IL 8-3, IL-9-1 e IL10-2. Isto significa que S. pennellii provavelmente possua alelos com capacidade superior para a regeneração in vitro nessas regiões cromossômicas, incluindo um possível novo alelo para Rg1 na IL3-2. Plântulas em F1 do cruzamento entre Micro-Tom x ILs e ILs x ILs provaram que a capacidade de regeneração de gemas caulinares foi dominante nas ILs 3-2, 6-1, 7-1 e 8-3, e que a capacidade de regeneração das IL8-3 aumentou a das outras ILs, comportando-se de uma maneira aditiva. Uma vez que as ILs 3-2, 7-1, 8-3 e 10-2 também aumentaram a formação de raízes em meio MS contendo 0,4 M ANA, elas podem apresentar novos alelos que controlam a fase de competência, estando aptas a assumir diferentes destinos celulares, ao invés da indução de um órgão específico. Também realizamos a introgressão dos alelos selecionados para o modelo genético Micro-Tom, o qual proporcionará a caracterização e isolamento de genes importantes para estudos de desenvolvimento de plantas e aplicações biotecnológicas. / Tomato (Solanum lycopersicum L.) is an attractive model to study the genetic basis of adventitious organ formation capacity, since there is considerable natural genetic variation in its wild relatives. Accordingly, it is known that the dominant Rg1 allele, present in the short arm of S. peruvianum chromosome 3, confers high shoot regeneration capacity. Using a set of 50 introgression lines (ILs), each containing small a chromosomal segment of S. pennellii LA716 introgressed and mapped into the tomato cultivar M82, we found a high shoot regeneration capacity for IL3-2, IL6-1, IL7-1, IL 8-3, IL-9-1 and IL10-2, when 12-days-old cotyledon explants were cultivated in MS medium containing 5.0 M BAP, suggesting that. S. pennellii might present superior alleles for in vitro regeneration in such chromosomal regions, including a possible novel allele for Rg1 in IL3-2. F1 seedlings from the crosses Micro-Tom x ILs and ILs x ILs demonstrated that the shoot regeneration capacity of the ILs 3-2, 6-1, 7-1 and 8-3 was dominant and that the regeneration ability of IL8-3 enhanced that of the other ILs in an additive manner. Since ILs 3-2, 7-1, 8-3, and 10-2 also exhibited enhanced root formation on MS medium containing 0.4 M NAA, these segments might contain novel alleles controlling the competence to assume distinct cell fates, rather than the induction of a specific organ. We also performed the introgression of such alleles into the genetic model system Micro-Tom, which will enable the characterization and isolation of important genes for plant development studies and biotechnological applications.
138

Efeito do extrato da alga marinha Ascophyllum nodosum e do fosfito de potássio na morfofisiologia do fungo Colletotrichum gloeosporioides, na indução de resistência em mangas \'Tommy Atkins\' contra a antracnose e em características físicas e químicas desses frutos / Effect of Ascophyllum nodosum seaweed extract and potassium phosphite on the morphology of the fungus Colletotrichum gloeosporioides, on the induction of resistance in \'Tommy Atkins\' mango against anthracnose and on the physical and chemical characteristics of these fruits

Melo, Thiago Anchieta de 26 September 2017 (has links)
A mangicultura é uma das atividades mais importantes para a fruticultura brasileira. Dentre as variedades produzidas, o cultivar \'Tommy Atkins\', sem dúvida, é o mais expressivo. Após a colheita, a qualidade fisiológica das mangas, geralmente, é mantida pela integração de técnicas de controle físico e aplicação de moléculas com atividade biológica contra microrganismos, a exemplo dos fungicidas aplicados no controle do fungo Colletotrichum gloeosporioides, agente causal da antracnose, principal doença na fase de pós-colheita de mangas. Entretanto, atualmente há forte pressão da população para a utilização de moléculas que deixem nenhum ou o mínimo possível de resíduos em alimentos, especialmente os consumidos in natura. Vários produtos são vendidos no Brasil como biofertilizantes, mas, estes apresentam também, a capacidade de mitigar estresses bióticos e abióticos, inerentes da vida pós-colheita de frutas. Nesse contexto, pode-se citar o extrato da alga marinha Ascophyllum nodosum (Acadian®) e o fosfito de potássio (Phytogard®), utilizados em vários passos do processo de produção agrícola, mostrando respostas diversas sobre os vegetais tratados. Ambos os produtos apresentam baixa toxicidade ao homem e ao ambiente e não são fitotóxicos. Assim, com a ideia de gerar informação mais acertada acerca dos processos envolvidos a partir da utilização desses produtos, na cadeia produtiva da manga, este trabalho foi construído sobre três vertentes principais. A primeira parte, objetivou verificar o efeito in vitro do extrato da alga marinha A. nodosum e do fosfito de potássio sobre a morfofisiologia do fungo C. gloeosporioides isolado de mangas, variedade \'Tommy Atkins\'. Na segunda parte, o objetivo do trabalho foi avaliar o efeito do extrato da alga marinha A. nodosum e do fosfito de potássio, ambos aplicados em diferentes concentrações, sobre o parasitismo do fungo 1 em mangas \'Tommy Atkins\', na perspectiva da indução de resistência, na fase de pós-colheita desses frutos. Finalmente, na terceira parte do trabalho, objetivou-se verificar o efeito do extrato da alga marinha A. nodosum e do fosfito de potássio, ambos aplicados em diferentes concentrações, sobre características físicas e químicas de mangas \'Tommy Atkins\', na fase de pós-colheita. Como resultados da primeira parte do trabalho, observou-se que o extrato de algas induz o crescimento e a esporulação do fungo, inibindo, contudo, a germinação e a fixação de conídios produzidos pelo patógeno. O fosfito de potássio interfere no crescimento e esporulação do microrganismo e inibe a germinação e adesão de conídios produzidos por C. gloeosporioides. Os dois produtos alteram a permeabilidade seletiva da membrana plasmática da hifa e incrementam a atividade das enzimas β-1,3-glucanase e quitinase na estrutura. Entretanto, somente o extrato de algas interferiu no conteúdo total de proteínas da hifa, aumentando esse parâmetro. Os dois produtos diminuíram a atividade celulolítica de C. gloeosporioides. Na segunda parte, os resultados demonstraram que, tanto para o extrato de algas quanto para o fosfito de potássio, houve diminuição do tamanho da lesão, da velocidade de crescimento da lesão e da AACPD. Além disso, foram observados incrementos em todos os parâmetros bioquímicos analisados, o que indicou que os produtos têm efeito indutor de resistência em mangas. Finalmente, como resultados para a terceira parte do trabalho, foi evidenciado que tanto o extrato de algas quanto o sal de potássio, em todas as concentrações utilizadas, ajudaram na redução da perda de massa dos frutos, retardaram a diminuição do ângulo de cor da polpa (ângulo Hue) e a firmeza desta. Além disso, os produtos testados desaceleraram a perda de acidez da polpa e mantiveram elevados os valores de ácidos orgânicos, a exemplo do ácido cítrico; mantiveram abaixo do tratamento controle o conteúdo de sólidos solúveis (°Brix), mas não interferiram no total de carboidratos encontrados nas cascas dos frutos. Conclusivamente, o extrato de A. nodosum e o fosfito de potássio, retardam o amadurecimento e senescência de mangas na fase de pós-colheita, reduzem a severidade da antracnose nos frutos pela indução de resistência e ainda, apresentam efeitos diretos sobre o fungo C. gloeosporioides. Dessa maneira, os produtos podem ser utilizados como mantenedores da qualidade fisiológica de mangas \'Tommy Atkins\', pois minimizam os estresses de ordem biótica e abiótica relativos à vida pós-colheita dessas frutas. / Mango farming is one of the most important activities for Brazilian fruit growing. Among the varieties produced, the cultivar \'Tommy Atkins\' is undoubtedly the most expressive. After harvesting, the physiological quality of mangoes is generally maintained by the integration of physical control techniques and the application of molecules with biological activity against microorganisms, such as the fungicides applied in the control of the fungus Colletotrichum gloeosporioides, the causal agent of anthracnose, the main disease in the postharvest phase of mangoes. However, there is currently strong population pressure for the use of molecules that leave none or the least possible residues in food, especially those consumed in natura. Several products are sold in Brazil as biofertilizers, but also present the ability to mitigate biotic and abiotic stresses inherent of the postharvest fruit life. Ascophyllum nodosum seaweed extract (Acadian®) and potassium phosphite (Phytogard®), both used in several steps of the agricultural production process, can be mentioned in this context, showing different responses on treated plants. Both products have low toxicity to man and the environment and are not phytotoxic. Thus, in order to generate precise information about the processes involved in the use of these products, in the production chain of mango, this work was built on three main strands. The first part aimed to verify the in vitro effect of the A. nodosum seaweed extract and the potassium phosphite on the morphophysiology of the fungus C. gloeosporioides isolated from mangoes \'Tommy Atkins\'. In the second part, the objective of this work was to evaluate the effect of A. nodosum seaweed extract and the potassium phosphite, both applied in different concentrations, on the parasitism of the fungus C. gloeosporioides in mangoes \'Tommy Atkins\', from the perspective of induction of resistance in the postharvest phase of these fruits. Finally, in the third part of the work, the objective was to verify the effect of A. nodosum seaweed extract and of the potassium phosphite, both applied in different concentrations, on physical and chemical characteristics of \'Tommy Atkins\' mangoes in the postharvest stage. As results of the first part of this work, it was observed that the algae extract induces the growth and sporulation of the fungus; however, it inhibits the germination and adhesion of conidia produced by the pathogen. Potassium phosphite interferes with the growth and sporulation of the microorganism and inhibits the germination and adhesion of conidia produced by C. gloeosporioides. The two products alter the selective permeability of hypha plasma membrane and increase the activity of the enzymes β-1,3-glucanase and chitinase in the structure. However, only the algae extract interfered in the total protein content of the hypha, increasing this parameter. The two products decreased the cellulolytic activity of C. gloeosporioides. In the second part, the results demonstrated that, for both algae extract and potassium phosphite, there was a decrease in lesion diameter, lesion growth rate and AUDPC. In addition, increments were observed in all biochemical parameters analyzed, which indicated that the products have resistance-inducing effect on mangoes. Finally, as results for the third part of the work, it was evidenced that both the algae extract and the potassium salt, in all the concentrations used, helped to reduce the loss of mass of the fruits, delayed the decrease of pulp color angle (Hue angle) and the firmness of this. In addition, the products tested decelerated the loss of acidity of the pulp and maintained high values of organic acids, as citric acid; controlled soluble solids content in relation to the control (°Brix), but did not interfere in the total carbohydrate found in the fruit peels. Conclusively, the A. nodosum extract and potassium phosphite, delay the maturation and senescence of mangoes in the post-harvest phase, reduce the severity of the anthracnose in the fruits by the induction of resistance and also have direct effects on the fungus C. gloeosporioides. In this way, the products can be used to maintain the physiological quality of \'Tommy Atkins\' mangoes, since they minimize the biotic and abiotic stresses related to the postharvest life of these fruits.
139

Caracterização e mecanismos do desequilíbrio redox na fisiopatologia da estenose valvar aórtica degenerativa / Characterization and mechanisms of redox imbalance in pathophysiology of degenerative aortic valve stenosis

Liberman, Marcel 20 August 2007 (has links)
Para investigar se estresse oxidativo contribui para a progressão da calcificação/estenose valvar aórtica (VA), avaliamos a produção de espécies reativas de oxigênio (ERO) e efeitos dos antioxidantes tempol e ác. lipóico em modelo de calcificação VA em coelhos. Superóxido, H2O2 e 3-nitrotirosina aumentaram em células inflamatórias e principalmente nos núcleos de calcificação, juntamente com as subunidades p22phox, Nox2 da NADPH oxidase e da proteína dissulfeto isomerase, que co-localizam. PCR mostrou aumento da Nox4 em relação a Nox1. A calcificação foi menor com ác.lipóico e maior com tempol, coicidindo com resultados de modelo in vitro em células musculares lisas. VA humanas estenóticas tiveram aumento semelhante de ERO e da expressão protéica em torno da calcificação. Estresse oxidativo pode contribuir para a progressão da estenose aórtica. / To invetigate whether oxidative stress contributes to aortic valve (AV) calcification/stenosis progression, we assessed reactive oxygen species (ROS) production and effects of antioxidants tempol and lipoic acid in a rabbit AV calcification model. Superoxide, H2O2 and 3-nitrotyrosine increased in inflammatory cells and mainly in calcifying nuclei, coincident with NADPH oxidase subunits p22phox, Nox2 and protein disulfide isomerase, which co-localized. PCR showed switch from Nox1 to Nox4. Calcification was smaller with lipoic acid and greater with tempol, similar to an in vitro smooth muscle cell calcification model results. Human stenotic AV had analogous increase in ROS and protein expression around calcifying nuclei. Oxidative stress can contribute to AV stenosis progression.
140

"Estudo da variação da pressão sistólica e suas componentes como preditoras de hipovolemia em coelhos submetidos à hemorragia e pneumoperitônio" / Study on systolic pressure variation and its components as predictors of hypovolemia in rabbits submitted to hemorrhage and pneumoperitoneum

Bliacheriene, Fernando 20 February 2006 (has links)
Objetivos A variação da pressão sistólica (VPS) é parâmetro de avaliação hemodinâmica em indivíduos ventilados mecanicamente. O objetivo deste estudo foi investigá-la em coelhos submetidos à hemorragia e pneumoperitônio. Método Estudou-se 11 coelhas sob 4 tratamentos: após 20 minutos de estabilização (T1); pneumoperitônio de 10mmHg por 30 minutos (T2); hemorragia de 20% da volemia estimada, realizada em 10 minutos, mais 10 minutos de estabilização, na vigência de pneumoperitônio (T3); após reposição do sangue retirado, em 10 minutos, mais 10 minutos de estabilização, sem pneumoperitônio (T4). Resultados Observou-se aumento de VPS significativo (p < 0,05) em T2 e T3, com maior valor em T3, em relação a T1 e que não houve diferença significativa entre T4 e T1. Delta Down tem maior participação na VPS nos tratamentos T1, T3 e T4. Em T2 a contribuição de ambas é equilibrada. Conclusões VPS mostrou ser preditora de hipovolemia durante hemorragia e pneumoperitônio / Systolic pressure variation (SPV) is a hemodynamic analysis parameter for mechanically ventilated individuals. The aim of this study was to investigate it in rabbits submitted to hemorrhage and pneumoperitoneum. Methods Eleven rabbits were studied under 4 treatments: after 20 minutes of stabilization (T1); 10 mmHg pneumoperitoneum for 30 minutes (T2); hemorrhage of 20% of the estimated volemia, performed in 10 minutes, followed by 10 minutes of stabilization, under pneumoperitoneum (T3); re-infusion in 10 minutes of the blood shed and more 10 minutes of stabilization, without pneumoperitoneum (T4). Results There was a significant increase in SPV (p < 0.05) in T2 and T3, with a higher value in T3, related to T1 and no difference between T4 and T1. Delta Down is the main component in T1, T3 and T4, while in T2 it is balanced with Delta Up. Conclusions SPV showed to be predictor of hypovolemia during hemorrhage and pneumoperitoneum

Page generated in 0.2287 seconds