Monitoring of physical exercise is an important task to evaluate and adapt exercise to provide better exercise results. The Inno-X™ device, developed by Innowearable, is a device that can be used for such monitoring. It collects data using an accelerometer and sEMG sensor. To optimize Inno-X™, this Thesis investigates how raw data from the sensors can be used to classify physical exercises and fatigue levels using machine learning. The exercises that were monitored and evaluated were cycling and squats. The workflow includes data collection, preprocessing, feature extraction and finetuning of the models. Participants engage in standardized exercise protocols to ensure reliable data. Under preprocessing, the data is scaled and filtered followed by feature extraction where time-domain and frequency-domain attributes are analyzed. Three classifiers, Random Forest (RF), Support Vector Machine (SVM), and Long Short-Term Memory (LSTM), are evaluated for their performance in fatigue detection and exercise classification. Results reveal reliable accuracy across all classifiers, with SVM demonstrating the most effective performance in fatigue detection, with an accuracy of 79.5%. The classification accuracy for the executed exercises surpassed 97% for all three employed models. In conclusion, this Thesis offers insights into the application of machine learning for exercise classification and fatigue prediction. The established data processing pipeline and the performance of the chosen classifiers indicate a potential application of these methods into real-world scenarios for precise exercise monitoring and fatigue management. / Detta examensarbete fokuserar främst på användningen av avancerademaskininlärningstekniker. Fokuspunkterna inkluderar klassificering av övningaroch förutsägelse av muskeltrötthet under träningspass, med hjälp av data somsamlats in från Inno-X-enheten av Innowearable AB.Studien innebär noggrann bearbetning, med insamling, förbehandling,extrahering av funktioner och klassificering. Deltagarna deltar i standardiseradeträningsprotokoll. Uppgifterna genomgår noggrann förbehandling, följt avfunktionsextraktion, där tidsdomän- och frekvensdomänattribut analyseras.Anmärkningsvärda funktioner som medeleffekt, total effekt, medelfrekvens,medelfrekvens och maxfrekvens bidrar till effektiviteten hosmaskininlärningsmodellerna.Tre klassificerare, Random Forest (RF), Support Vector Machine (SVM) och LongShort-Term Memory (LSTM), utvärderas för deras prestanda vidträningsklassificering och upptäckt av trötthet. Resultaten visar tillförlitlignoggrannhet för alla klassificerare, där SVM uppvisar den mest effektivaprestandan när det gäller att upptäcka trötthet för cykling och knäböj.Sammanfattningsvis ger denna avhandling insikt in i tillämpningen avmaskininlärning för träningsklassificering och förutsägelse av trötthet. Denetablerade pipelinen för databehandling och den rimliga prestandan hos de valdaklassificerarna indikerar en potentiell tillämpning av dessa metoder i verkligascenarier för exakt träningsövervakning och hantering av trötthet.

Motivation till träning är en betydande faktor till att människor väljer att träna och en viktig del i skapandet av en hållbar livsstil med träning. Det är därför viktigt att ta reda på de bakomliggande motivationsfaktorerna till att människor väljer att träna, samt att motivation är en viktig del i skapandet av en hållbar livsstil med träning. Syftet med denna litteraturstudie är att undersöka vilka som är de viktigaste motivationsfaktorerna till träning, i mån att främja hälsopromotiva insatser till träning. Metoden för studien är en litteratursökning där tidigare resultat inom ramen för träning jämförs och diskuteras i denna uppsats. Resultatet visar två variabler bakom vad som motiverar människor att träna, vilket är till nytta för träning för fysisk och psykisk hälsa. Slutsats är att de åtta funna motivationsfaktorerna för träning alla återkommer till de två variablerna fysisk och psykisk hälsa. Därför är också en slutsats för att förstå och hjälpa människor med motivation till träning bred i olika angreppssätt men alla med samma syfte om en övergripande hälsa både fysisk och psykisk. Denna studie understryker att motivationen för träning skiljer sig men hälsofrämjande arbete med motivation att träna bör allt syfta till den övergripande hälsan med både fysiska och mentala fördelar.

Bakgrund: Det finns omfattande kunskap om fysisk aktivitet och dess nytta, samt att mycket stillasittande bör undvikas, trots detta ser vi att stillasittandet är högt framförallt bland åldrarna 16-29 år. Vad är det som driver oss? Begreppet motivation är ett komplext begrepp som möjligtvis kan bidra med en förklaring till varför stillasittandet är högt och varför Folkhälsomyndighetens rekommendationer inte uppnås. Fysioterapeuter arbetar med fysisk aktivitet och hjälper människor att identifiera och utnyttja sina egna resurser för att främja hälsa. Syftet: utforska och beskriva drivkrafter till att träna hos personer i åldern 18-29 år som tränar regelbundet på ett träningscenter. Metod: för att identifiera fenomenet drivkraft till att träna valdes en kvalitativ kunskapsansats med en semistrukturerad intervjuguide. Bekvämlighetsurval användes för att hitta deltagare. Deltagarna var universitetsstudenter i 23-28 års åldern som tränade regelbundet. Intervjuerna transkriberades och analyserades med en kvalitativ innehållsanalys. Resultat: Analysen resulterade i fem kategorier: träning är viktigt för välbefinnande, det sociala har betydelse för träningen, betydelsen av kroppsliga känslor man får av träning, för att träna behövs rätt förutsättningar, tränar för att prestera. Konklusion: De största drivkrafterna till att träna hos deltagarna är att känna välbefinnande, det sociala, kroppsliga känslor och prestera på olika sätt. Rätt förutsättningar för att träna är också viktigt för deltagarna. Gemensamma drivkrafter ses hos deltagarna samtidigt som drivkrafterna har olika betydelser hos dem.

Thesis (MScPhysio)--Stellenbosch University, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: Muscle weakness is a problem for many young people with spastic cerebral palsy (CP). Many studies have reported that selective strength-training programs can improve muscle strength. However, most of these studies are of single group design and do not adequately control for confounding variables. Objective: To determine the impact of a comprehensive strength training program targeting multiple muscle groups on adolescents with CP, using basic inexpensive free weights and resistance devices. Method: A randomised clinical trial evaluated the effects of an eight-week strength-training program on 31 independently ambulant adolescents with spastic CP, with or without walking aids, from Eros School (19 males, 12 females; mean age 16 years 1 month; range 13 - 18 years). The Kin-Com dynamometer, 3-D gait analysis, the Economy of Movement test and a questionnaire was used to evaluate selected muscle strength, the degree of crouch gait, free walking velocity and stride length, energy consumption during walking and perceptions of body image and functional competence. Twenty one subjects took part in the strength-training program and were compared with 10 control subjects. Results were analysed using repeated measures ANOVA and bootstrap analysis. Results: Compared with the control, significant improvement in the degree of crouch as measured by the sum of the ankle, knee and hip angles at midstance (p=0.05) and perceptions of body image (p=0.01) were noted for the experimental group. Significant trends were also noted for isometric knee extension muscle strength at 30° as well as for hip abduction at 10° and 20°. Walking efficiency, -velocity and stride length remained unchanged as well as perceptions of functional ability. Conclusion: A strength-training program targeting multiple muscle groups including upper and lower limbs as well as the trunk, can lead to changes in muscle strength and improve the degree of crouch gait with improved perception of body image. Successful participation in such a program at school may motivate children with CP to continue with home-based basic strength training. Strength training alone did not decrease oxygen consumption during walking and inclusion of aerobic exercise is recommended. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Spierswakheid is 'n probleem vir baie jong mense met serebrale verlamming (SV). Navorsing het getoon dat selektiewe versterkende oefenprogramme selektiewe spiere kan versterk, maar die meeste studies bestaan uit 'n enkel groep met onvoldoende beheer oor verstrengelde veranderlikes. Doel: Om die impak van 'n omvattende versterkende oefenprogram met basiese, goedkoop gewigte en weerstandsaparaat wat vele spiergroepe teiken, op adolesente met spastiese SV te evalueer. Metodologie: Die effekte van 'n agt weke lang versterkende oefenprogram is op 31 onafhanklik mobiel adolesente met spastiese SV, met of sonder loophulpmiddel, van Eros Skool deur middel van 'n ewekansige kliniese proef geevalueer (19 manlike, 12 vroulike deelnemers; gemiddelde ouderdom 16 jaar 1 maand; omvang 13 - 18 jaar). Die Kin-Com dinamometer, "3-D gait analysis", die "Economy of Movement" toets en 'n vraelys is gebruik om geselekteerde spiersterkte, die hoeveelheid knie fleksie gesien in die onderste ledemaat tydens loop, loopspoed en treelengte, energieverbruik tydens loop asook persepsies van liggaamsbeeld en funksionelevermoë te evalueer. Een en twintig het in die versterkende oefenprogram deelgeneem en is met 10 kontrole deelnemers vergelyk. Resultate is met behulp van herhaalde metings "ANOVA" en "bootstrap analysis" geanaliseer. Resultate: In vergelyking met die kontrole groep, het die experimentele groep betekenisvolle verbetering getoon in die hoeveelheid fleksie gesien in die ondersteledemaat (p=0.05) soos bereken deur die som van die enkel-, knie- en heuphoek in midstaan fase tydens loop, asook in liggaamspersepsie (p=0.01). Beduidenisvolle tendense is ook gesien by die experimentele groep vir isometriese knie ekstensie spiersterkte by 30° asook vir heup abduksie by 10° en 20°. Energieverbruik tydens loop asook loopspoed en treelengte was onveranderd asook persepsie van funksionele vermoë. Gevolgtrekking: 'n Versterkende oefenprogram wat verskeie spiergroepe teiken, insluitende die onderste en boonste ledemate asook die romp, kan lei tot In verbetering in spiersterkte, minder fleksie in die onderste ledemate tydens loop asook 'n verbetering in ligaamspersepsie. Suksesvolle deelname aan so 'n program op skool, mag kinders dalk motiveer om In basiese versterkende oefenprogram tuis voort te sit. Versterkende oefening alleen het geen vermindering in suurstofverbruik tydens loop veroorsaak en die insluit van aerobiese oefening word aanbeveel.

Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: This dissertation is an attempt to show the centrality of prayer in the Christian life, in faith and obedience, according to Karl Barth. It is argued that the Christian life was not the focus of Barth’s theology. The focus of his theology was the divine reality upon which the Christian life is grounded and in which it continually finds its own reality. In its correspondence to and dependence upon God’s reality, God’s Word and work, the Christian life is for Barth both faith and obedience, and at the core of faith and obedience, it is prayer. The inseparable relationship between faith, obedience and prayer, is not due to the nature of humanity, the Christian, or even the Christian life as such, but due to the divine reality which gives faith, obedience and prayer its reality. Faith and obedience are inseparably related. Both are equally impossible for humanity by its own power and capacity. It is only by the grace of God in Jesus Christ, by the power of the Holy Spirit, that humanity is justified and sanctified, thus turning its unbelief into faith and its disobedience into obedience. The unity of faith and obedience lies therein that they both form part of the one event of the reconciliation between God and humanity, which is accomplished in Jesus Christ. Both form part of the Self-revelation of this reconciliation by God’s Word. The reconciliation between God and humanity, revealed by the Word of God, does not depend on faith and obedience, but is effective by its own power and grace, which brings both faith and obedience simultaneously into existence. The reality of faith and obedience is a hidden reality, a divine reality, an eschatological reality, which is not externally observable, but can only be believed in faith, to which we are moving in obedience, and which we ask for in prayer. Faith and prayer are also inseparably related. Faith, knowledge of God, is a personal response to God’s gracious and miraculous Self-revelation, which humanity cannot produce by its own power. And therefore faith is to pray. Faith is always praying, for God’s Self-revelation never becomes the possession of the believer, but is always given anew, thus necessitating faith to always ask anew for God’s Self-revelation. Faith knows God in personal response, knows God in asking always anew, and therefore knows God in prayer. Faith only has knowledge of God by talking to God, by responding in prayer to God’s prior Self-revelation to faith, and by asking for God to reveal God-self always anew. Obedience and prayer are also inseparably related. Both obedience and prayer exist in the freedom of being bound unconditionally to God’s action and Word. Freedom is not freedom from obligation, but the freedom of living within the claim of God’s lordship over our lives. The freedom of obedience is the freedom to act in reaction to the action of God. It is the liberation from pondering over different possibilities, and the freedom for living in the one and only path laid before it, the path of obedience. The freedom of prayer is the freedom to respond in correspondence to the Word of God, by which it is addressed and claimed. It is the liberation from all other voices and claims, and the freedom to give witness to the one and only voice which claims its life in totality. Faith, prayer and obedience are inseparably related. All three form part of the one Christian life lived under the Lord, who is Lord over the whole of creation, and who is Lord over the whole of the Christian life. In faith, obedience and prayer the Christian lives in correspondence to God’s lordship over the world, the church and the individual. Becoming a Christian, means believing in Jesus Christ. It means continually looking away from oneself, to Jesus Christ, who justifies humanity despite its unbelief, despite its pride, despite its faith in itself. Faith discards trust in itself, and trusts Jesus Christ completely. Being a Christian, means obeying Jesus Christ. It means to surrender to Jesus Christ as the only Lord whom one is to obey in life and in death. As Jesus Christ sanctifies disobedient and slothful humanity, obedience is the freedom to rise and follow Jesus. Acting as a Christian, means praying with Jesus Christ. It means to ask in the Name of Jesus Christ, in the power and presence of Jesus Christ, in the grace and lordship of Jesus Christ, that we will be able to believe what we cannot believe by our own power, and that we will be able to obey what we cannot obey by our own power. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie proefskrif is ‘n poging om aan te dui dat gebed in die hart staan van die Christelike lewe, in beide geloof en gehoorsaamheid, volgens die teologie van Karl Barth. In hierdie studie word aangevoer dat die Christelike lewe nie die fokus van Barth se teologie was nie. Die fokus van sy teologie was die Goddelike werklikheid waarop die Christelike lewe gegrond is en vanwaar dit voortdurend ‘n eie werklikheid ontvang. In ooreenstemming met en in afhanklikheid van God se werklikheid, God se Woord en werk, is die Christelike lewe volgens Barth gelyktydig geloof en gehoorsaamheid, en in die kern van geloof en gehoorsaamheid, staan gebed. Die onskeibare verhouding tussen geloof, gehoorsaamheid en gebed, is nie vanweë die aard van die mens, die Christen, of selfs die Christelike lewe in sigself nie, maar vanweë die Goddelike realiteit wat aan geloof, gehoorsaamheid en gebed hul werklikheid skenk. Geloof en gehoorsaamheid staan in ‘n onskeibare verband tot mekaar. Beide is ewe onmoontlik vir mense in hul eie krag and vermoë. Dit is net deur die genade van God in Jesus Christus, deur die krag van die Heilige Gees, dat die mensdom geregverdig en geheilig word, waardeur ongeloof in geloof, en ongehoorsaamheid in gehoorsaamheid verander word. Die eenheid van geloof en gehoorsaamheid lê daarin dat beide deel uitmaak van die een gebeurtenis van versoening tussen God en mens, wat in Jesus Christus plaasvind. Beide maak deel uit van die Self-openbaring van hierdie versoening deur God se Woord. Die versoening tussen God en mens, wat die Woord van God openbaar, is nie afhanklik van geloof en gehoorsaamheid nie, maar is effektief in eie krag, deur genade, en dit bring beide geloof en gehoorsaamheid tot stand. Die werklikheid van geloof en gehoorsaamheid is ‘n verborge werklikheid, ‘n Goddelike werklikheid, ‘n eskatologiese werklikheid, wat nie van buite waarneembaar is nie, maar wat slegs in geloof geglo kan word, waarnatoe ons beweeg in gehoorsaamheid, en waarvoor ons vra in gebed. Geloof en gebed staan ook in ‘n onskeibare verband tot mekaar. Geloof, kennis van God, is ‘n persoonlike antwoord op God se genadige en wonderbaarlike Self-openbaring, wat die mens nie in eie krag kan skep nie. En daarom is geloof om te bid. Geloof bid voortdurend, want God se Self-openbaring raak nooit die besitting van die gelowige nie, maar word altyd opnuut gegee, wat dit noodsaaklik maak vir geloof om altyd opnuut te vra vir God se Self-openbaring. Geloof ken God deur ‘n persoonlike antwoord, deur altyd opnuut te vra, en daarom ken geloof vir God in gebed. Geloof het slegs kennis van God deur met God te praat, deur in gebed te antwoord op Gods voorafgaande Self-openbaring aan geloof, en deur vir God te vra om Godself altyd opnuut te openbaar. Gehoorsaamheid en gebed staan ook in ‘n onskeibare verband tot mekaar. Beide gehoorsaamheid en gebed bestaan in die vryheid om onvoorwaardelik gebonde te wees aan God se Woord en werk. Vryheid is nie vryheid van verpligtinge nie, maar die vryheid om te leef binne die aanspraak van God se heerskappy oor ons lewens. Die vryheid van gehoorsaamheid is die vryheid om aktief op te tree in reaksie op die aksie van God. Dit is om bevry te word van bepeinsing oor verskillende moontlikhede, en die vryheid om te leef vir die een en enigste pad wat voor sigself lê, die pad van gehoorsaamheid. Die vryheid van gebed is die vryheid om te antwoord in ooreenstemming met die Woord van God, waardeur die mens aangespreek word en in beslag geneem word. Dit is die bevryding van alle ander stemme en aansprake, en die vryheid om te getuig van die een en enigste stem wat die lewe in totaliteit in beslag neem. Geloof, gehoorsaamheid en gebed is in ‘n onskeibare verband tot mekaar. Al drie maak deel uit van die een Christelike lewe wat geleef word onder die Heer, wat Heer is oor die hele skepping en ook oor die Christelike lewe. In geloof, gehoorsaamheid en gebed leef die Christen in ooreenstemming met God se heerskappy oor die wêreld, die kerk en die individu. Om ‘n Christen te word, beteken om te glo. Dit beteken om voortdurend weg te kyk van sigself, na Jesus Christus, wat die mensdom regverdig ten spyte van hul ongeloof, ten spyte van hul trots, ten spyte van hul geloof in hulself. Geloof vertrou nie op sigself nie, maar vertrou Jesus Christus volledig. Om ‘n Christen te wees, beteken om Jesus Christus te gehoorsaam. Dit beteken om sigself oor te gee aan Jesus Christus as die enigste Heer wat gehoorsaam moet word in lewe en in sterwe. Jesus Christus heilig die ongehoorsame en trae mensdom, wat aan die mens die vryheid gee om op te staan en Jesus te volg in gehoorsaamheid. Om op te tree as ‘n Christen, beteken om te bid saam met Jesus Christus. Dit beteken om in die Naam van Jesus Christus, in die krag en teenwoordigheid van Jesus Christus, in die genade en heerskappy van Jesus Christus, te vra dat ons in staat sal wees om te glo wat ons nie self kan glo nie, en dat ons in staat sal wees om te gehoorsaam wat ons nie self kan gehoorsaam nie.

Assignment (MPhil)--University of Stellenbosch, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The mechanisms of blood flow (BF) control to skeletal muscle during dynamic exercise are still not clearly understood. The paraplegic subject (P) has reduced sympathetic innervation to the lower limbs. The current study was designed to focus on the contribution of neural control, specifically the sympathetic nervous system (SNS), as part of the central vascular mechanism to skeletal muscle BF during dynamic exercise. Aims: We studied BF parameters in P vs. able-bodied subjects (AB) to determine whether the paraplegic can serve as a model for assessing the contribution of the SNS to changes in active vs. inactive muscle BF during exercise. Further questions addressed include: the influence of level of fitness on resting and exercise BF, how lesion level affects BF control in the paraplegic, the 'muscle pump' theory and its hypothesized role in exercise hyperemia and whether blood pooling occurs in the legs of paraplegics. Method: Noninvasive duplex Doppler studies of the large conduit arteries (brachial and common femoral) were performed on 10 elite paraplegic athletes (EP), 10 sedentary paraplegics (SP) en 10 sedentary able-bodied subjects (AB). The paraplegic groups were further subdivided by lesion level with T6 being the critical level. Tests were carried out at rest and after 2 bouts of arm ergometer exercise: a maximal incremental test and 3 minutes at 75% of maximal. Diameter, mean velocity, pulsatile index and blood flow were measured/calculated. Results: Resting heart rate was significantly higher in the paraplegic groups (EP = 80 bpm ± 10, SP = 83 bpm ± 12) vs. the AB group (69 bpm ± 7), p < 0.05. Resting diameter in the common femoral artery (CFA) was similar in EP (5.93 mm ± 1.54) and SP (6.52 mm ± 0.95), but significantly lower than in AB (7.87 mm ± 1.38), p < 0.05. Similar resting pulsatile index (PI) in the CFA were contrary to that previously reported, casting doubt on venous blood pooling theories. Post-exercise values need to be interpreted with caution in view of the large resting differences in CFA diameter. Percentage change values are therefore more appropriate. These differences were not statistically significant, but may suggest interesting trends. Large variability existed for most resting and post-exercise values. Conclusion: The paraplegic subject is an ideal model for the study of the influence of the SNS on blood supply to exercising skeletal muscle. The difference in CFA diameter at rest in the paraplegic vs. the AB group confirms previous results and is probably due to structural/non-physiological changes. Our observation that the BA and CFA diameters in EP and SP subjects do not differ significantly at rest, suggests that training does not have a spillover vasomotor effect on lower limb conduit arteries in paraplegia. Similar BF and PI values post-exercise in the SP and AB groups challenge the muscle pump theory. The SNS has an important role in the control of skeletal muscle blood flow - both at rest (vascular tone) and during exercise (redistribution). Suggestions for future research are made. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die meganismes betrokke by die beheer van bloedvloei (BV) gedurende dinamiese oefening is nog onduidelik. Die parapleeg (P) het verminderde simpatiese innervasie na die onderste ledemate. Die huidige studie fokus op die bydrae van die simpatiese senuwee sisteem (SSS), as deel van die sentrale vaskulêre meganisme, tot skeletale spier BV tydens dinamiese oefening. Doelstellings: Ons het BV parameters in P vs. nie-gestremde proefpersone (kontrole) bestudeer om vas te stelof die parapleeg as model gebruik kan word om die bydrae van die SSS tot veranderings in die BV in aktiewe- en onaktiewe spiere gedurende oefening, te ondersoek. Verdere aspekte wat ondersoek is, sluit in: die invloed van tiksheidvlak ten opsigte van rustende en oefenings BV, of die verlammingsvlak by die parapleeg BV kontrole beïnvloed, die 'spierpomp-teorie' en sy hipotetiese rol in oefeninghiperremie, asook die vraag of bloedsaamstorting in die bene van parapleë plaasvind. Metode: Nie-indringende duplex Doppler studies van die groot geleidingsarteries (bragiaal [BA] en gemene femoral [CFA]) is by 10 elite paraplegiese atlete (EP), 10 sedentêre parapleë (SP) en 10 sedentêre nie-gestremde proefpersone (AB) uitgevoer. Die paraplegiese proefpersone is verder onderverdeel deur die vlak van T6 as kritiese verlammingsvlak te gebruik. Toetse is tydens rus en na 2 arm-ergometer oefeningsessies uitgevoer: een maksimale inkrementeie toets en een van 75% van maksimum intensiteit. Deursnit, gemiddelde vloeispoed, pulsatiewe indeks en bloedvloei is gemeet en/of bereken. Resultate: Rustende hartspoed was beduidend hoër in die paraplegiese groepe (EP = 80 slaelminuut ± 10 en SP = 83 slm ± 12) vs. die AB groep (69 slm ± 7), p < 0.05. Rustende deursnit in die gemene femorale arterie (CFA) was dieselfde in EP (5.93 mm ± 1.54) en SP (6.52 mm ± 0.95), maar beduidend laer as in AB (7.87 mm ± 1.38), p < 0.05. Die feit dat rustende pulsatiewe indeks (PI) in die CFA dieselfde in albei groepe was, laat twyfelontstaan oor die veneuse bloedopdammings teorieë soos weergegee in die literatuur. Na-oefeningswaardes moet omsigtig evalueer word met inagneming van die groot rustende verskille in CFA deursnit. Persentasieverskilwaardes is dus meer toepaslik. Hierdie veskille was nie statisties beduidend nie, maar suggereer interessante tendense. Groot variasie het voorgekom vir beide rustende en na-oefenings waardes. Gevolgtrekking: Die parapleeg is 'n ideale model vir studies om die invloed van die SSS op bloedvloei aan aktiewe skeletale spier te bestudeer. Die verskil in rustende CFA deursnit in die parapleeg vs. die AB groep bevestig vorige resultate en is waarskynlik te wyte aan strukturele, nie-funksionele veranderinge. Ons bevindinge dat die BA en CFA deursneë nie beduidend verskil in die SP en EP groep gedurende rus nie, dui daarop dat gereëlde oefening nie 'n oorloop vasomotor effek op die onderste ledemate in die parapleeg het nie. Die feit dat daar geen verskil aangetoon kon word tussen BV en PI waardes na-oefening in die SP en AB groepe, betwis die spierpomp teorie. Die studie toon dat die SSS 'n belangrike rol in die beheer van skeletale spier bloedvloei speel - beide met rus (vaskulêre tonus) en gedurende oefening (herdistribusie). Voorstelle vir toekomstige navorsing word gemaak.

Thesis (MScSportSc)--University of Stellenbosch, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: The purpose of the study was to measure the responses of chronic obstructive pulmonary disease patients to an exercise programme in a South Africa setting. Nine subjects were evaluated before and after aerobic and resistance training three times a week for the total of 12 weeks. Each evaluation measured forced expiratory lung function; health-related quality of life; functional capacity; level of dyspnea; body composition; physician global evaluation; and the patient global evaluation. The exercise programme consisted of one-hour exercise sessions, three times a week for 12 weeks. The exercise sessions included elements of aerobic and resistance training of the upper and lower extremities. Functional capacity improved drastically (p < 0.01), as did the physician and the patient global evaluations (p < 0.01 and p < 0.01, respectively). Levels of dyspnea also improved (p < 0.01). Health-related quality of life improved marginally (p = 0.03). No significant change was noted in lung function and body composition. The study concluded that an exercise programme consisting of aerobic and resistance training improves chronic obstructive pulmonary disease patients' health-related quality of life, functional capacity and levels of dyspnea. Exercise also reduces the symptoms of chronic obstructive pulmonary disease as are perceived by the physician and patient alike. Exercise does not change lung function or body composition of chronic obstructive pulmonary disease patients. Exercise in conjunction with appropriate medical treatment has the potential to benefit all chronic obstructive patients in South Africa. Keywords: COPD, quality oflife, functional capacity, rehabilitation, exercise. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van die studie was om die reaksies te meet van pasiënte met chroniese obstruktiewe pulmonêre siekte op 'n oefenprogram in 'n Suid-Afrikaanse konteks. Nege proefpersone is voor en na aërobiese en weerstandsoefening drie keer per week vir 'n totaal van 12 weke geëvalueer. Elke evaluering het die volgende gemeet: geforseerde ekspiratoriese longfunksie, gesondheidsverwante lewenskwalitiet, funksionele kapasiteit; dispneevlak, liggaamsamestelling; geneesheer algehele evaluering asook pasiënt algehele evaluering. Die oefenprogram het uit een-uur sessies bestaan, wat drie keer per week vir 12 weke plaasgevind het. Die oefensessies het elemente van aërobiese en weerstandsoefeninge van die boonste en onderste ledemate ingesluit. Funksionele kapasiteit het drasties verbeter (p < 0.01), net so ook die geneesheer en pasiënt algehele evaluerings (p < 0.01 en p < 0.01, respektiewelik). Dispneevlakke het ook verbeter (p < 0.01). Gesondheidsverwante lewenskwaliteit het marginaal verbeter (p = 0.03). Geen beduidende veranderinge is in die longfunksie en liggaamsamestelling gevind nie. Die studie het bevind dat 'n oefenprogram wat uit aërobiese en weerstandsoefening bestaan gesondheidsverwante lewenskwaliteit, funksionele kapasiteit asook dispneevlakke van pasiënte met chroniese obstruktiewe pulmonêre siekte verbeter. Oefening verminder ook die simptome van chroniese obstruktiewe pulmonêre siekte soos waargeneem deur beide die geneesheer en pasiënt. Oefening verander ook nie longfunksie of liggaamsamestelling van pasiënte met chroniese obstruktiewe pulmonêre siekte nie. Oefening tesame met die geskikte mediese behandeling kan voordelig wees vir chronies obstruktiewe pasiënte in Suid- Afrika. Keywords: KOPS, lewenskwaliteit, funksionele kapasiteit, rehabilitasie, oefening.

Thesis (MScSportSc)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: There are extensive literature on the PEH response after acute and chronic aerobic and resistance exercise, as well as a few studies on concurrent and water exercise. However, there is comparatively little evidence that high intensity interval training (HIIT) elicits similar post exercise blood pressure reductions (PEH) compared to other types of exercise. Furthermore, it is difficult to quantify the magnitude of the hypotensive response following these exercises, due to variations in exercise protocols in terms of intensity and duration. Both these training variables are considered important determinants of the magnitude and duration of the PEH response. The current study determined the magnitude of the PEH response after an acute bout and six sessions of HIIT, and the effects after two weeks of detraining in overweight/obese young women. Twenty young women (aged 21 ± 2 years) volunteered for the study. All the subjects were normotensive (SBP: 119.2 ± 5.6 mmHg and DBP: 78.8 ± 4.1 mmHg). Subjects performed six sessions of HIIT within two weeks and detrained for two weeks. SBP, DBP, MAP and HR were monitored during seated recovery after exercise for 60 min to determine the change from resting values. The overall outcome showed that an acute HIIT session resulted in a reduction of 2.9 mmHg in SBP which approached near clinical significance, while six sessions of HIIT caused a clinically significant reduction of 5.3 mmHg; this response was almost totally reversed after detraining. There were no clinically significant reductions in DBP after the acute or six sessions of HIIT (1.7 and 2.7 mmHg, respectively). However, a clinically significant hypotensive response of 3.9 mmHg was sustained after detraining following the maximal exercise capacity test. MAP also reduced by a magnitude of 2.3 and 5.6 mmHg, respectively, after the acute bout and six sessions of HIIT, and detraining values were still 2.9 mmHg lower than resting values and approached near clinical significance. The results indicate that both an acute bout and six sessions of HIIT elicited a meaningful PEH response. However, the six sessions of HIIT caused a clinically significant reduction which was approximately twice the acute session. Likewise, detraining showed clinically significant effects in DBP and MAP, but SBP returned to near baseline values. This suggests that in only two weeks, the accumulated effects of six sessions of HIIT elicited a greater hypotensive response than after an acute session of HIIT. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar is omvattende literatuur oor die post-oefening hipotensie (POH) na afloop van akute en kroniese aërobiese en weerstandsoefeninge, asook enkele studies oor gelyktydige krag- en uithouvermoë- en wateroefeninge. Daar is egter relatief min bewyse dat hoë intensiteit interval oefening (HIIO) soortgelyke post-oefening afnames in bloeddruk (POH) in vergelyking met ander tipes oefening veroorsaak. Voorts is dit moeilik om die omvang van die hipotensiewe respons na afloop van oefening te kwantifiseer, hoofsaaklik as gevolg van die variasies in oefeningprotokolle in terme van intensiteit en tydsduur. Beide hierdie inoefeningveranderlikes word as belangrike determinante van die omvang en die tydsduur van die POH respons beskou. Die huidige studie het die omvang van die POH respons na ʼn akute sessie en ses sessies HIIO, en die gevolge na afloop van twee weke se nie-inoefening (“detraining”) by oorgewig/vetsugtige jong dames, bepaal. Twintig jong dames (ouderdom 21 ± 2 jaar) het vrywillig ingestem om aan die studie deel te neem. Al die deelnemers was normotensief (SBD: 119.2 ± 5.6 mmHg en DBD: 78.8 ± 4.1 mmHg). Die deelnemers het ses sessies HIIO binne twee weke voltooi en het daarna vir twee weke geen inoefeningsessies gehad nie. SBD, DBD, GAD en HS is tydens ʼn sittende herstelfase vir 60 minute gemonitor om die verandering vanaf rustende waardes te bepaal. Die algehele uitkoms toon dat ʼn akute HIIO sessie ʼn afname van 2.9 mmHg in SBD tot gevolg gehad het wat aan kliniese betekenisvolheid grens, terwyl ses sessies van HIIO ʼn klinies betekenisvolle afname van 5.3 mmHg veroorsaak het; hierdie respons wat bykans volledige omgekeerd na die twee weke met geen inoefening. DBD het geen kliniese betekenisvolle afname na afloop van die akute of ses sessies van HIIO getoon nie (1.7 en 2.7 mmHg, respektiewelik). ʼn Klinies betekenisvolle hipotensiewe respons van 3.9 mmHg is egter gevind na die geen inoefeningsperiodes. GAD het ook met ʼn omvang van 2.3 en 5.6 mmHg, respektiewelik, verminder na afloop van die akute sessie en ses sessies van HIIO. Die geen inoefening waardes was steeds 2.9 mmHg laer as die rustende waardes en het aan kliniese betekenisvolheid gegrens. Die resultate toon dat beide ʼn akute sessie en ses sessies van HIIO ʼn betekenisvolle POH respons ontlok het. Ses sessies van HIIO het egter ʼn klinies betekenisvolle afname, wat ongeveer twee keer soveel as die afname van die akute sessie was, veroorsaak. In dieselde lig het ʼn twee weke geen inoefeningsperiode steeds klinies betekenisvolle veranderinge in DBD en GAD getoon, maar SBD het tot naby aan die basislyn waardes teruggekeer. Hierdie resultate suggereer dat in slegs twee weke die geakkumuleerde effekte van ses sessies van HIIO ʼn groter hipotensiewe respons as na ʼn akute sessie van HIIO ontlok het.

No description available.

No description available.