• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 89
  • 9
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 101
  • 66
  • 31
  • 22
  • 20
  • 15
  • 14
  • 13
  • 12
  • 12
  • 11
  • 11
  • 11
  • 10
  • 9
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

O conceito de imitação na ópera francesa do século XVIII

Lopes, Rodrigo [UNESP] 27 August 2014 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-12-02T11:16:51Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2014-08-27Bitstream added on 2014-12-02T11:21:20Z : No. of bitstreams: 1 000799488.pdf: 1104316 bytes, checksum: c4a2be2d22904fb9830490f2ff8279ce (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / Cette mémoire porte sur Le Concept de l'Imitation à l'Opéra Français du XVIIIe siècle à partir de l'examen de textes français de référence du même siècle, comme ceux de Jean Baptiste Dubos et Charles Batteux. On se demande quels ont-été les concept et modèles mimétiques utilisés au XVIIIe siècle en France? Comment mimesis a été attachée aux concepts de goût définis dans les textes et traités de l'époque? On a suivi le chemin herméneutique de l'imitation comme une condition sine qua non pour la mise en œuvre de l'opéra, tout en considérant les controverses, querelles et changements sociaux qui ont fait de la mimesis une victime de son temps. Le concept d’imitation, comme une règle établie dans la Poétique d'Aristote et utilisé comme un modèle pour le théâtre classique français du XVIIe siècle, a connu dans l’opéra, depuis la Renaissance, une autre forme d’expression. Le concept de mimesis chez Aristote était attaché à un concept de la nature d’où il inférait ses modèles et définitions de goût. Ce même concept de la nature a changé pendant le XVIIIe, en modifiant également le dispositif d'imitation. Raison, sentiment et expression ont été trois concepts renfermés dans la concept de la nature au fur et à mesure que la théorie mimétique était utilisé comme dispositif permanent pour la mise en œuvre de l'opéra français. Parmi les théoriciens de l’imitation, ils se demandaient quelle était la signification de la musique, à quoi imitait-elle, ou encore à quoi doit-elle imiter. On soutien comme hypothèse dans cette mémoire que la nature de l’opéra français au XVIIIe siècle ne permettait point de concrétiser totalement le concept de mimesis. / Este trabalho tem como objetivo discutir O Conceito de Imitação na Ópera Francesa do Século XVIII. Através do exame de textos franceses do século XVIII quanto à estética musical e de teóricos consagrados como Jean Baptiste Dubos e Charles Batteux, que se referiram à imitação, nos perguntamos: quais as concepções e modelos miméticos utilizados na França do século XVIII? Como a mímesis se atrelava à concepção de gosto e como se manifestava em textos e tratados da época? Procurou-se seguir a trajetória da imitação como prerrogativa para a execução da ópera, e como ela se perdurou no decorrer desse século, mesmo em meio às polêmicas, querelas do bufões e às transformações sociais que levaram a aristocracia francesa a entrar em declínio. A imitação, estabelecida como regra a partir da Poética de Aristóteles e utilizada como modelo para o teatro clássico francês do século XVII, teve na ópera a execução de suas teorias, em voga desde o Renascimento. Seu conceito era vinculado à uma concepção de natureza de onde tirava seus modelos e definição de gosto, e esta concepção de natureza modificou-se nesse período, alterando também o dispositivo imitativo. Razão, sentimento e expressão -concepções abarcadas na concepção de natureza enquanto a teoria imitativa foi o dispositivo permanente para a execução da ópera francesa. Em meio às teorias imitativas, indagava-se sobre os significados da música e o que ela imitava ou deveria imitar, observando-se como hipótese que era de sua natureza não concretizar por completo a realização da imitação.
22

A expressividade vocal na prática do canto operístico: estabelecendo relações entre prosódia emocional e seus reflexos na voz cantada

Campinas, Carla Carolina Souza Leite [UNESP] 21 July 2015 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2018-07-27T17:13:40Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2015-07-21. Added 1 bitstream(s) on 2018-07-27T17:16:29Z : No. of bitstreams: 1 000883489.pdf: 1979823 bytes, checksum: 757c221e849f04412985ae29b4b83ff0 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / A maioria dos cantores, professores e alunos de canto concordam que a expressão das emoções é um parâmetro importante em música. Na fala, para expressar as emoções, nós, seres humanos, utilizamos um recurso chamado prosódia emocional, o qual se refere às modulações de altura, duração e intensidade que ocorrem na fala em decorrência do estado emocional do falante. Ao mesmo tempo, possibilita ao ouvinte identificar as variações de humor daquele que se comunica. Se em ópera (híbrido de teatro e música) há um personagem interagindo com outros, o qual passa por diversos estados emocionais e que expressa essas emoções de formas variadas, a prosódia emocional pode ser também aplicada à ópera. Entretanto, mesmo reconhecendo a importância da expressão das emoções, muitos professores e cantores negligenciam seu estudo. Esta pesquisa tem por objetivo, assim, aprofundar-se nos estudos acerca da expressividade vocal, estabelecendo uma relação entre prosódia emocional e canto, bem como seus reflexos na voz cantada. Justifica-se, assim, a necessidade da realização de uma pesquisa a qual explore a questão da expressão das emoções por meio da prosódia emocional em música e mais especificamente no canto. Desta forma, no primeiro capítulo, serão abordadas questões referentes ao ensino da expressão de cinco emoções básicas (raiva, tristeza, medo, amor/afabilidade e felicidade) em música. No segundo capítulo, tentaremos estabelecer as origens da relação entre expressão das emoções em fala e na música, para, no terceiro capítulo, investigarmos as semelhanças e diferenças no processo de decodificação dos sinais acústicos da expressão das emoções por parte dos ouvintes. No último capítulo, na tentativa de averiguar os possíveis efeitos na percepção dos ouvintes quanto à expressão de emoções, realizaremos observações sobre a análise... / Most singers, teachers and voice students agree that the expression of emotions is an important parameter in music. In speech, in order to express emotions, humans use a resource named emotional prosody, which refers to modulations in pitch, sound duration and intensity that occur as a consequence to the speaker's emotional state. At the same time it allows listeners to identify humor variations of the person that is communicating himself. In this manner, if in opera (hybrid of theatre and music) there is a character interacting with others, who experiences several emotional states and that expresses those emotions in different ways, the emotional prosody may also be applied to ópera. However, even recognizing the relevance of the expressions of emotions, many teachers and singers have been neglecting its study. The present research aims to dig deeper into the expressivity research, by establishing a relationship between emotional prosody and singing as well as its consequences to singing voice. Therefore the reason to undertake the present research is theneed to explore de issue of expression of emotions trough the emotional prosody in music and, more specifically in the singing voice. In this way, in the first chapter issues regarding the teaching of expression of emotions in music will be addressed. In the second chapter, we will try to establish the origins of the relationship between expression of emotions in speech and music, in order to, in the third chapter, investigate the resemblances and differences in the decoding process of acoustic cues of expression of emotions by the listeners. In the last chapter, as an attempt to determine the possible effects in the listeners perception of expression of emotions in different situations, we will propose observations about the listening-perceptive analysis of the aria 'Parto, parto' (La Clemenza di Tito, W. A. Mozart) based on answers ...
23

A contemplação estética como ideal do nirvana búdico /

Lopes, Ricardo Farias Martins. January 2012 (has links)
Orientador: Márcio Benchimol Barros / Banca: Flamarion Caldeira Ramos / Banca: Maria Lúcia Mello e Oliveira Cacciola / Resumo: Essa dissertação pretende realizar um estudo que estabelece as possíveis relações existentes entre a Metafísica do Belo e a ética, presentes na obra capital do filósofo alemão Arthur Schopenhauer (1788- 1860). Para este propósito são abordados, de um lado, o livro terceiro de O mundo como vontade e representação (1819), no qual Schopenhauer estabelece a sua famosa teoria da arte; e de outro, o livro quarto, onde o filósofo disserta sobre o problema da afirmação e negação do querer-viver pela Vontade, chegada à consciência de si. Ao relacionar-se estes dois livros, pretende-se enfatizar o modo como o indivíduo, através do ato da contemplação estética alcança, ainda que temporariamente, o estado de completa renúncia ao querer-viver, representado pelo que a filosofia oriental denomina de Nirvana. Dentro deste contexto, passamos a investigação dos desdobramentos deste fenômeno estético-ascético como forma de manifestação artística no século XIX, no caso, o drama musical wagneriano, bem como as raízes ascéticas e niilistas presentes na ética de Schopenhauer, por meio da influência do Budismo indiano antigo, responsáveis ambas pela presença de uma visão oriental da existência, fundamentalmente pessimista, presente a atuante na obra do compositor alemão Richard Wagner (1813-1883) / Abstract: This dissertation intend to fulfil one study that establish the ones possibles relations existents between the Metaphysics of beauty and the ethics, that are contained in the principal Schopenhauers work, The World as Will and Representation (1819). For this purpose are boarding, on the one hand, the third book of The World as Will and Representation, where Schopenhauer establisch the famous theory of the art; on the other hand, the fourth book, where the philosophy to discourse on about the problem of the affirmation and negation of the Will to live. At to make connections these two books, to intend detach to way that the person, through the act of the aesthetics contemplation, to reach, yet that temporary, the condition that complete renunciation of the Will to live, to represent that the oriental philosophys to call Nirvana. Inside of the context, to go over investigate this consequences that phenomenon aesthetic-ascetic like form of the artistic manifestation in the nineteen century, in the event of the Wagners musical-drama, as well this roots ascetics and nihilists presents in the Schopenhauers ethics, through of the influence the older indien Buddhim, responsible boths of the presence the pessimistic oriental vision of the existence and that are contained in the work of the german composer Richard Wagner (1813-1883) / Mestre
24

Stanislavski na ópera : procedimentos e técnicas para o cantor-ator e o espetáculo

Santolin, Rosane Faraco 26 April 2013 (has links)
Made available in DSpace on 2016-12-08T16:51:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 112524.pdf: 2863264 bytes, checksum: 94ea50c0cf1f2d99165ee5557796309d (MD5) Previous issue date: 2013-04-26 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / A presente pesquisa tem o objetivo de apresentar o percurso histórico do encenador Constantin Stanislavski no gênero da ópera e refletir sobre suas ideias e práticas neste ramo. Ele esteve à frente de estúdios de ópera de 1918 a 1938, dirigiu diversas óperas e adaptou o seu ¿sistema¿ para atores, criando um ¿sistema¿ que pode ser considerado como direcionado aos cantores-atores de ópera. No trabalho com a ópera, Stanislavski elaborou o chamado Sistema e Métodos da Arte Criadora, o qual se constitui de uma escada metafórica com sete degraus imaginários nos quais cada cantor-ator deveria subir de forma a atingir o seu próprio círculo criador. Dos degraus, pelo menos os quatro últimos foram elaborados especificamente para os cantores-atores. O tempo-ritmo é um conceito utilizado por Stanislavski em seu ¿sistema¿ tanto para atores quanto para cantores e seu desenvolvimento e aprofundamento em muito se deve ao envolvimento de Stanislavski com a ópera, gênero que teve imensa importância em sua vida artística. Ademais, o seu trabalho com este gênero ainda é muito negligenciado no Brasil e esta dissertação vem contribuir para a bibliografia em português sobre o tema.
25

NUO Ópera-Lab.: da autoetnografia à trans-ópera São Paulo / NUO-Ópera Lab.:from autoethnography to trans-opera

Paulo Sergio Maron 07 June 2018 (has links)
A autoetnografia tem sido utilizada em pesquisas em musicologia e, especialmente, em etnomusicologia, na busca de formas contemporâneas de aproximação entre a experiência artística e as exigências acadêmicas. Este trabalho apresenta uma autoetnografia em diálogo com os artistas que se juntaram a nós, o que permitiu a descrição de quatorze anos de existência do NUO-Opera. Portanto, o objetivo desta investigação é narrar, contextualizar e situar nos campos das artes (teatro, música, dança e performance) e sociedades (contexto político, econômico e social em que vivemos) o que me levou a construir uma proposta de criação e produção artística em ópera na cidade onde nasci, cresci e onde escolhi ser artista. Esta narrativa foi destinada não apenas a uma visão geral do trabalho realizado pela NUO, mas, tomando-o como eixo, proporcionou a identificação de questões retóricas ao longo das descrições que, por sua vez, nos levaram a dialogar com historiadores e diretores que escreveram sobre o conceito e o significado da ópera. Esses processos reflexivos nos levam a acreditar que a existência de uma casa-teatro e que o fazer ópera em uma perspectiva transdisciplinar permite a realização de um percurso singular no campo das artes e especialmente da ópera. A ideia da ópera como gênero transdisciplinar surge em nossas escolhas artísticas, mas também é apresentada nas descrições de pesquisas e no fazer de artistas que têm concebido e proposto espetáculos e performances operísticas ao longo do tempo. Ao final nós podemos conceber que a ópera não é apenas a adição ou a sobreposição de outras práticas artísticas, mas transita entre elas e isso está de acordo com nossas escolhas e propostas artísticas no NUO-Opera Laboratório. / Autoethnography has been used in research in musicology and, especially, in ethnomusicology, in the search for contemporary forms of approximation between the artistic experience and the academic exigences. This work presents an autoethnography in dialogue with the artists who were join with us, what allowed the description of fourteen years of NUO-Opera Laboratory. Therefore, the objective of this investigation is to narrate, contextualizing and situating in the fields of the arts (theater, music, dance and performance) and societies (the political, economic and social context in which we live) what led me to build a proposal of creation and artistic production in opera in the city where I was born, grew up and where I chose to be an artist. This narrative was intended not only to give an overview of the work carried out by the NUO but, taking it as axis, it was possible to identify rhetorical questions throughout the descriptions that led us to dialogue with historians and directors who wrote about the concept and the meaning of opera. This, in turn, leads us to believe that the existence of a house-theater and to do opera in a transdisciplinary perspective allows the realization of a singular course in the field of the arts, and especially of the opera. The idea of opera as a transdisciplinary genre emerge in our artistic choices, but also it are presented in the descriptions of researches and artists that conceives and stages the operatic spectacle over time. In this way, we can conceive that opera is not only the addition or the overlapping of other artistic practices, but it transits between them and that this is in line with our choices and artistic proposals at the NUO-Opera Laboratory.
26

A inspiração no canto erudito : um estudo sobre sequências de ações geradas pelo controle mental permanente resultando em eficiência inspiratória / The breathing in opera singing : a study on sequences of actions induced by the conscious control of the respiratory system

Cioromila, Mariana Doina Herzberg, 1952- 20 August 2018 (has links)
Orientador: Eduardo Augusto Ostergren / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Artes / Made available in DSpace on 2018-08-20T10:23:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Cioromila_MarianaDoinaHerzberg_D.pdf: 7056269 bytes, checksum: 7f5e920472f228d94644e7d36d0f5b42 (MD5) Previous issue date: 2011 / Resumo: A técnica vocal é uma ferramenta poderosa na construção de um instrumento tão complexo como a voz! Estudar técnica vocal é um caminho que deve ser trilhado, sem que se possa evitá-lo, por todos aqueles que querem estudar canto. O trabalho ora apresentado expõe os resultados de uma pesquisa efetuada com o objetivo de facilitar o ato de inspiração de ar no canto erudito. Uma pesquisa como esta se justifica e, certamente, poderá contribuir para o segmento do canto lírico, sobretudo na área acadêmica. Em busca de uma fundamentação teórica que nos ajude a trazer conclusões para a nossa pesquisa, destacamos uma bibliografia selecionada e adequada aos nossos propósitos. Todavia esta seleção, como não podia deixar de ser, também é limitada. Contudo essa limitação é proposital, tendo em vista não constituir objetivo deste trabalho esgotar a bibliografia pertinente ao tema em questão. Destacamos também a experiência e a pesquisa pessoal desta autora, que nos trouxe ao pensamento conceitual próprio ao que está sendo oferecido pelos cantores e estudiosos do canto lírico. Para fundamentar nosso trabalho, pesquisamos alguns livros de cantores de música erudita e professores de canto, tais como: Lilli Lehmann, Lucien Manén, Franzisca Martinessen-Lohmann, Hilde Sinnek, Harald Stamm, Jon Piso, Paulo L. Moreira, e outros de profissionais da saúde ou médicos que estudaram as questões da voz, como Whitaker. Mostraremos as partes de Anatomia Humana, que confirmam a importância de cada parte do corpo e buscamos explorar ao máximo essa potencialidade desenvolvendo uma sequência de ações conscientes a serem executadas no momento da inspiração para cantar. Colocamos desenhos que vêm apoiar, visualmente, as nossas propostas. Mostramos em dois desenhos de anatomia humana, esta sequência de movimentos que defendemos. E por fim, usando como estudo de caso o papel de Adalgisa, analisaremos dois duetos da Opera Norma de Bellini, demonstrando a aplicação prática dessa sequência pré-determinada e consciente de movimentos no ato de inspiração para o canto erudito, sugerindo, em especial um modo de inspirar o ar para as frases mais longas / Abstract: A vocal technique is a powerful tool when constructing a very complex instrument such as the voice. Studying vocal techniques is a path that must be accomplished without being avoided by whoever wants to study singing. The work presented on this thesis contains a research carried out aiming to make the act of air breathing in easier in the erudite singing. A research like this justifies and, certainly, will be able to contribute to lyrical singing, especially in the academic area. Searching a theoretical foundation which helps us bringing conclusions to our research, we highlight the convenient and specified bibliography (but consciously limited), the experience and personal research that brought to our own conceptual thoughts about what is being offered by singers and students of lyrical singing. To be able to found our work, we have searched among others, books from erudite music singers and singing teachers such as: Lilli Lehmann, Lucien Manén, Franzisca Martinessen-Lohmann, Hilde Sinnek, Harald Stamm, Jon Piso, Paulo L. Moreira, or doctors who study the voice matters such as Whitaker / Doutorado / Praticas Interpretativas / Doutor em Música
27

Concerto Barroco : a construção de uma dramaturgia da cena

D`Assumpção Junior, Adyr Assis 08 June 2004 (has links)
Orientador : Marcio Aurelio Pires de Almeida / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Artes / Made available in DSpace on 2018-08-03T23:23:34Z (GMT). No. of bitstreams: 1 D`AssumpcaoJunior_AdyrAssis_M.pdf: 4179782 bytes, checksum: 8ccc2205964b100eb3c07f9878effe03 (MD5) Previous issue date: 2004 / Resumo: A cultura e o pensamento brasileiros nascem sobre a influência de dois poderosos mecanismos: a religião e o teatro. O primeiro encontro entre os navegantes portugueses e os índios nativos já foi um espetáculo. Primeiro, uma missa em latim num cenário próximo ao paraíso, logo após um cortejo de índios com música e dança. Com a chegada dos africanos, alguns anos depois, a mistura ganha novos ritmos, novos deuses e a cena se amplia por todo esse território. Cena e pensamento caminham juntos construindo um imaginário novo, que explode em criatividade junto com o Barroco. Num determinado momento, provavelmente no meio do século XVIII, o teatro sai dessa cena e vai para caixa fechada, enquanto o povo, as danças de rua, os jogos dramáticos continuam sua trilha evoluindo numa metamorfose permanente. O projeto Concerto Barroco, a Construção de uma Dramaturgia da Cena, propõe participar do resgate, através de um espetáculo, da relação cena teatral e pensamento do povo brasileiro. Para alcançar esse objetivo, o projeto se estrutura em cinco capítulos introdutórios; um libreto com a proposta dramatúrgica, dividido em oito movimentos, e um capítulo conclusivo. Os capítulos introdutórios estão divididos da seguinte forma: Prólogo, que trata da origem do projeto e estuda alguns momentos históricos nos quais o teatro desenvolveu uma função ordenadora na sociedade; Ensaio de Mesa, que apresenta o escritor Alejo Carpentier e a sua novela Concerto Barroco a partir da qual elaborou-se a proposta dramatúrgica; Interlúdio, onde será apresentada a metodologia para a construção da dramaturgia; Didascália, capítulo dedicado a um levantamento do histórico dos conceitos de dramaturgo e dramaturgia e Coxias e Bastidores, que traz um histórico das relações entre cena e pensamento brasileiros. Segue-se o Libreto e o capítulo conclusivo Camarins / Abstract: The Brazilian culture and character are born under influence of two powerful mechanisms: religion and theater. The first encounter of the Portuguese navigators and the native Indians was already an spectacle. First of all, a mass celebrated in Latin in a scenery near the Paradise, straight after a we1come party offered by the Indians, with music and dance. After the arrival of the African people few years later, the blend gets new rhythms, new gods and the scene spreads all over this territory. Scene and character go together building a new imaginary mind, which bursts with creativity together with the Baroque. At a certain moment, probably in the middle of the XVIII century, theater goes out from this drama to a c1osed box, while folk, street dances and dramatic games go on their way developing in a constant metamorphosis.The project Concerto Barroco, a Construção de uma Dramaturgia da Cena, proposes to take part in the recovery - by means of a spectac1e - of the relationship between scene and character of the Brazilian people. In order to reach this goal, it comprises five introductory chapters, a libretto with the dramaturgic proposal divided into eight parts, and a conc1usive chapter.The introductory chapters are divided in the following way: Prólogo, dealing with the origin of the Project and the study of some historical moments while theater performed a function of normative behavior in society; Ensaio de Mesa, introduces the novelist Alejo Carpentier and his novel Concerto Barroco, from which was created the dramaturgic proposal; Interlúdio, where will be presented the method for composing the play planning; Didascália, chapter dedicated to historical collection of data related to concepts of dramaturge and dramaturgy, and Coxias e Bastidores, which introduces the history of the relationship between Brazilian scene and character. Next is presented the Libretto and the conc1usive chapter Camarins / Mestrado / Mestre em Artes
28

OTELLO: ESTUDIO ANALÍTICO DE LA ÚLTIMA ÓPERA TRÁGICA DE VERDI EN SU CONTEXTO

Ferrando Montalvá, María 06 November 2017 (has links)
This thesis aims to provide an analytical study of the Giuseppe Verdi's last dramatic opera, Otello. We have tried to condense the most prominent contributions in the academic world in relation to this opera with two purposes: on the one hand to offer them for the first time in Spanish language and on the other hand to use them as a basis for our own study. Once we followed the steps Verdi's Otello run from the original idea to its crystallization, and once we examined the content of composer and librettist correspondence, we were able to provide three different nature analysis. The first one focuses on the comparison between the opera's text and the Shakespearian drama in the François Victor Hugo version -on which Boito based his adaptation- in order to elucidate which content from the original work remains in the one of the librettist. We concentrated then our study in the strictly musical subject, by clearing up which is the language employed by the composer in order to develop the work, and the resources he uses in order to build his music. Finally, we offer an integrated analysis focused on the relationship between music and text that establishes which are the dynamics employed to connect and supply dimension to the drammaturgy of the work. This thesis demonstrates that Verdi uses a new style when composing this opera, underlying a desire to break with the Ottocento traditional musical form, without sacrificing his irrefutable hallmark. / Esta tesis pretende realizar un estudio analítico de la última ópera dramática de Giuseppe Verdi, Otello. En ella se han tratado de condensar las aportaciones más notables en el mundo académico respecto a esta ópera con dos fines: por un lado, ofrecerlas por primera vez en lengua española, y por otro, como base para nuestro propio estudio. Después de seguir los pasos que recorrió el Otello de Verdi desde el nacimiento de la idea hasta la cristalización de la misma y de examinar el contenido de la correspondencia entre el compositor y su libretista, se proporcionan tres análisis de diferente naturaleza. El primero de ellos se centra en la comparación entre el texto de la ópera y el drama shakespeariano en la versión de François Victor Hugo -sobre la cual Arrigo Boito basó su adaptación-, para dilucidar qué es lo que queda del drama original en el libreto. A continuación focalizamos nuestro estudio en la parte estrictamente musical, precisando cuál es el lenguaje que emplea el compositor para desarrollar la obra y qué recursos utiliza para construir su música. Finalmente, ofrecemos un análisis integrado que atiende a la relación entre música y texto, para establecer las funciones que desempeñan ambos elementos y extraer cuáles son las dinámicas utilizadas para conectar y dimensionar la dramaturgia de la obra. La tesis demuestra que Verdi utiliza un lenguaje novedoso en la composición de esta ópera, reflejándose en la búsqueda latente de romper con las formas tradicionales del Ottocento, sin renunciar a su sello irrefutable. / Aquesta tesi pretén realitzar un estudi analític de l'última òpera dramàtica de Giuseppe Verdi, Otello. Hem tractat de condensar les aportacions més notables del món acadèmic respecte d'aquesta òpera amb dues finalitats: d'una banda, oferir-les per primera vegada en llengua espanyola, i d'altra, com a base per al nostre propi estudi. Després de seguir els passos que va recórrer l'Otello de Verdi des del naixement de la idea fins a la seua cristal·lització i d'examinar el contingut de la correspondència entre el compositor i el seu llibretista, es proporcionen tres anàlisis de diferent natura. La primera d'elles se centra en la comparació entre el text de l'obra i el del drama shakespearià en la versió de François Victor Hugo -sobre la qual Arrigo Boito va basar la seua adaptació-, per tal de dilucidar què queda del drama original en el treball de Boito. A continuació, hem focalitzat el nostre estudi en la part estrictament musical i hem descobert quin llenguatge utilitza el compositor per a construir la seua música. Per a finalitzar, proposem una anàlisi integrada, centrada en la relació entre música i text, per tal d'establir les funcions que exerceixen ambdós elements i extraure les dinàmiques utilitzades per a connectar i dimensionar la dramatúrgia de l'obra. Aquesta tesi demostra que Verdi utilitza un llenguatge innovador en la composició d'aquesta òpera, que es reflecteix en la cerca latent del trencament amb les formes tradicionals de l'Ottocento, tot i que sense renunciar al seu segell irrefutable. / Ferrando Montalvá, M. (2017). OTELLO: ESTUDIO ANALÍTICO DE LA ÚLTIMA ÓPERA TRÁGICA DE VERDI EN SU CONTEXTO [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/90494 / TESIS
29

As canções da Ópera do malandro a partir dos estudos da paródia, do grotesco e da alegoria / The Ópera do malandro songs from the study of parody, grotesque and allegory

Silva, Paulo Cesar Torres da 07 October 2016 (has links)
Este trabalho se propõe a analisar dez canções do espetáculo musical Ópera do malandro, de Chico Buarque, a partir da investigação das formas da paródia, do grotesco e da alegoria. A análise será feita através do estudo dos fonogramas do álbum duplo homônimo, lançado no ano de 1979, com as canções das montagens carioca (1978) e paulista (1979) da peça; e a partir do livro, lançado em setembro de 1978, com a dramaturgia e partituras da montagem carioca. A partir do recurso da paródia, o primeiro capítulo analisa as canções Tango do covil, O casamento dos pequenos burgueses, Teresinha e Ai se eles me pegam agora, com vistas na vasta rede de intertextualidades da peça. O segundo capítulo, a partir da investigação do grotesco, analisa as canções Geni e o Zepelim e Se eu fosse o teu patrão, apoiado em passagens da dramaturgia e de trechos de outras canções. Por fim, o terceiro capítulo analisa a passagem da caricatura grotesca para a forma alegórica, através do estudo das canções O malandro, O malandro n.2, Homenagem ao malandro e a Ópera do \"epílogo ditoso\". O estudo das formas das dez canções selecionadas neste trabalho, somado ao estudo de trechos da dramaturgia, procura desenhar as linhas de força da Ópera do malandro, sua potencialidade crítica e possíveis fragilidades. A partir de um gran finale farsesco, a narrativa da ópera mostra alegoricamente a trajetória político-econômica brasileira no século XX. / This study aims to analyze ten songs from the musical spectacle Ópera do malandro, Chico Buarque, from the investigation of the parody, the grotesque and allegorical forms. The analysis will be done through the study of the homonym double album phonograms, launched in 1979, with the songs from Rio (1978) and São Paulo (1979) stagings of the play; and from the book, released in September 1978, with the dramaturgy and music from the Rio performance. From parody forms, the first chapter analyzes the songs Tango do covil, O casamento dos pequenos burgueses, Teresinha and Ai, se eles me pegam agora, studing the vast intertextuality network of the play. The second chapter, from a research of the form grotesque, analyzes the songs Geni e o Zepelim and Se eu fosse o teu patrão, supported by passages of dramaturgy and excerpts of other songs. Finally, the third chapter analyzes the passage of grotesque caricature to the allegorical form, through the study of the songs O malandro, O malandro n. 2, Homenagem ao malandro and Ópera do epílogo ditoso. The study of the forms of the ten selected songsin this work, added to the study of the dramaturgy, aims to draw the lines of force of the Ópera do malandro, his critical potential and possibles fragilities. From a farce gran finale, the opera narrative shows allegorically the brazilian political and economic history in the twentieth century.
30

Por um teatro dialético: a crítica política no teatro musical de Chico Buarque

Almeida, Diana Pessoa de 26 February 2015 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:58:55Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Diana Pessoa de Almeida.pdf: 1497631 bytes, checksum: 57e56cc91ea99e5ce5c054c3ab6685ea (MD5) Previous issue date: 2015-02-26 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / The objective of this research is to analyze how y w absorbed by Chico Buarque de Hollanda in his play Ópera do Malandro, played in 1978 and published in 1979. To do so, the problem asks: how Chico Buarque, drawing on theatrical and literary resources, as the ones created and discussed by Bertolt Brecht, guarantee a dialectical narrative while proposes a new way of theater in a historical context marked by a dictatorship in Brazil. To achieve our goal, we propose the following hypothesis: Ópera do Malandro (1978) k ; dialectical theory absorbed by Brazilian theater implied a new theater by respecting the demands of each historical context; the irony and parody are procedures that generate a distancing effect on the audience allowing a transforming action. Regarding the development of the theme, our research aims to analyze comparatively the plays Ópera do Malandro , Chico Buarque, and Ópera dos Três Vinténs, . y were important to guide our steps. We highlight the importance of the following scholars: Anatol Rosenfeld, Antonio Cândido, and Mikhail Bakhtin, besides texts of Bertolt Brecht himself. Among the research results, we emphasize that Chico k w k w w strict censorship that took place in Brazil from 1960 and the mid 1980s. All and all, w y malandro announced by the title of the play / O objetivo desta pesquisa é analisar o modo como as teorias brechtianas foram absorvidas por Chico Buarque de Hollanda em sua produção teatral Ópera do Malandro, encenada em 1978 e publicada em 1979. Para isso a problematização pergunta: até que ponto Ópera do Malandro, valendo-se de recursos cênicos e literários, como propostos por Brecht, garante uma narrativa dialética ao mesmo tempo que propõe uma nova maneira de fazer teatro em um contexto histórico marcado pela ditadura militar de 1964? Propomos as seguintes hipóteses: a Ópera do Malandro (1978) busca, no teatro brechtiano, uma ação transformadora, seja da cena, seja do espectador; a dialética brechtiana absorvida pelo teatro brasileiro implicou um fazer teatral novo ao respeitar as exigências contextuais de suas épocas; a ironia e a paródia são procedimentos que geram o distanciamento do público da encenação, permitindo uma ação transformadora. No que diz respeito ao desenvolvimento da temática, nossa pesquisa emprega como estratégia metodológica um estudo comparativo dessa obra de Chico Buarque e a Ópera dos Três Vinténs, de Brecht. Como fundamentação teórica, valemo-nos das teorias brechtianas e às reflexões acerca da representação cênica. Destacamos os textos de Décio de Almeida Prado, Anatol Rosenfeld, Antonio Cândido, Mikhail Bakhtin, além de textos teóricos do próprio Bertolt Brecht. Entre os resultados da pesquisa, ressaltamos que Chico Buarque e sua equipe veem na obra de Brecht uma ferramenta que os permitiu driblar a censura que se estabeleceu no Brasil do início dos anos 1960 até meados de 1980. Desse modo, o diálogo com a obra de Brecht denuncia o autor como o próprio malandro anunciado pelo título da peça

Page generated in 0.0719 seconds