Η ριβονουκλεάση Ρ (RNase P) είναι ένα γενικών καθηκόντων ένζυμο, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ενδονουκλεολυτική θραύση των πρόδρομων μεταγράφων tRNA προκειμένου να παραχθούν τα 5΄ ώριμα άκρα τους. Οι περισσότερες μορφές του ένζύμου είναι ριβονουκλεοπρωτεΐνες. Δραστικότητα RNase P έχει απομονωθεί από βακτήρια, αρχαία, ευκαρυωτικά, καθώς και από υποκυτταρικά οργανίδια. Η υπομονάδα RNA των βακτηρίων καθώς και η αντίστοιχη υπομονάδα από ορισμένα αρχαία και ευκαρυωτικά παρουσιάζουν ενζυμική δραστικότητα in vitro, απουσία πρωτεΐνης, σε υψηλές ιοντικές συνθήκες. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται για πρώτη φορά η απομόνωση και ο μερικός καθαρισμός και χαρακτηρισμός της ριβονουκλεάσης Ρ από το αιθανολοπαραγωγό βακτήριο Zymomonas mobilis. Το ένζυμο καθαρίστηκε με ανιονανταλλακτική χρωματογραφία, και ο προσδιορισμός της ενζυμικής δραστικότητας έγινε παρουσία σημασμένου με 32Ρ προδρόμου μεταγραφήματος in vitro μορίου tRNA (ptRNA) του γονιδίου SupS1 του Schizosaccharomyces pombe. Ακολούθησαν πειράματα για την εύρεση των βέλτιστων συνθηκών δράσης του ενζύμου. Πειράματα απενεργοποίησης με μικροκοκκική νουκλεάση και πρωτεΐνάση Κ έδειξαν ότι το ένζυμο για να δράσει απαιτεί την παρουσία πρωτεΐνης και RNA. Μετά από εκτεταμένη ανάλυση in silico εντοπίστηκαν δύο αλληλουχίες μεγέθους 368 nts και 462 nts, οι οποίες παρουσιάζουν ομολογία με την RNA και την πρωτεϊνική υπομονάδα της RNase P από το Escherichia coli αντίστοιχα. Κλωνοποιήθηκε το γονίδιο που κωδικοποιεί την υπομονάδα RNA της RNase P από το Z. mobilis και διαπιστώθηκε ότι είναι ενεργό μέσω πειραμάτων σάρωσης MgCl2. Τέλος μελετήθηκε η επίδραση στο ολοένζυμο αναστολέων της πρωτεϊνικής σύνθεσης όπως η νεομυκίνη, η πουρομυκίνη, η σπιραμυκίνη και το φουσιδικό οξύ, τα οποία επιλέχθηκαν λόγω της ικανότητάς τους να προσδένονται στο RNA. / -

Abstract Osteoarthritis (OA) is a common chronic condition that reduces the quality of life of millions of individuals worldwilde. In OA, the progressive degradation of articular cartilage (AC) and bone can cause joint pain and disability. Currently there is no effective treatment available for OA besides gross joint replacement surgery. This is largely due to the lack of accurate biomarkers to test potential drugs and treatments that could stop or reverse the disease progression. The primary tools in use for OA diagnostics are inadequate in the early stage of the disease and merely allow its late manifestations to be visualized. Quantitative MRI (qMRI) has demonstrated the ability to distinguish degenerated from intact AC prior to radiographic changes. Moreover, so-colled rotating frame relaxation time parameters are sensitive to the slow molecular motion domain, relevant for clinical applications. T1ρ and T2ρ relaxation time measurements using adiabatic spin-lock pulses (AdT1ρ and AdT2ρ) have shown superior sensitivity to cartilage degeneration in vitro over conventional qMRI parameters. This thesis aimed to compare the differences that exist between established qMRI methods for AC against arthroscopic evaluation as well as optimize and validate AdT1ρ and AdT2ρ mapping of cartilage in vivo. The findings showed that T1 and T2 relaxation time and delayed gadolinium enhanced MRI of cartilage (dGEMRIC) were able to discriminate among different arthroscopic grades of cartilage lesions. However, arthroscopic findings and qMRI parameters were not correlated, supporting the viewpoint that qMRI may be able to elicit more comprehensive information on the quality of remaining cartilage tissue as compared to diagnostic arthroscopy, which detects cartilage loss. AdT1ρ and AdT2ρ mapping of cartilage in vivo were successfully implemented and validated on a clinical MRI system. AdT1ρ and AdT2ρ were able to overcome limitations of the existing methods (continuous wave spin-lock approach), which are challenging to implement on clinical settings for their susceptibility to field inhomogeneity and relatively high power deposition in tissue. The association of AdT1ρ and AdT2ρ with cartilage and bone marrow lesions and osteophytes was demonstrated. The findings indicate the utility of AdT1ρ and AdT2ρ mapping as potential biomarkers for evaluation of early cartilage degeneration in OA research and clinical applications. / Tiivistelmä Nivelrikko on tavallinen krooninen sairaus, joka huonontaa miljoonien ihmisten elämänlaatua ympäri maailman. Nivelrikossa nivelruston ja luun asteittain etenevä rappeuma voi aiheuttaa nivelkipua ja liikuntakyvyttömyyttä. Tällä hetkellä nivelrikkoon ei ole muuta tehokasta hoitokeinoa kuin tekonivelleikkaus. Tämä johtuu suuremmaksi osaksi tarkkojen biomarkkereiden puutteesta, joiden avulla voitaisiin kokeilla mahdollisia nivelrikon pysäyttäviä tai tautia parantavia lääkkeitä tai hoitokeinoja. Nykyisin nivelrikon diagnostiikassa käytetyimmät menetelmät ovat riittämättömiä sairauden alkuvaiheessa, ja ne tunnistavat vain sairauden loppuvaiheet. Kvantitatiivisilla magneettikuvausmenetelmillä pystytään erottamaan rappeutunut ja ehjä nivelrusto toisistaan ennen röntgenkuvissa havaittavia muutoksia. Nk. pyörivän koordinaatiston relaksaatioaikaparametrit ovat herkkiä havaitsemaan hidasta molekyyliliikettä, jolla on merkitystä kliinisissä sovelluksissa. Kokeellisissa olosuhteissa T1ρ- ja T2ρ-relaksaatioaikojen mittaaminen käyttäen adiabaattisia spin-lukkopulsseja (AdT1ρ ja AdT2ρ) on osoittautunut erityisen tarkaksi nivelruston rappeutumisen toteamiseksi verrattuna perinteisiin kvantitatiivisiin magneettikuvausmenetelmiin. Tämän väitöskirjan tavoitteena oli vertailla vakiintuneita nivelrikon kvantitatiivisia magneettikuvausmenetelmiä sekä optimoida ja validoida AdT1ρ- ja AdT2ρ-menetelmien käyttöä ihmisen ruston tutkimisessa. Tulokset osoittivat, että T1- ja T2-relaksaatioajat sekä varjoainetehosteinen nivelruston magneettikuvaus pystyivät erottelemaan niveltähystyksessä määritettyjä nivelrikon eri asteita. Kuitenkaan niveltähystyslöydökset ja kvantitatiiviset magneettikuvausparametrit eivät korreloineet viitaten kvantitatiivisen magneettikuvauksen kykyyn osoittaa tarkemmin jäljellä olevan ruston laatua verrattuna niveltähystykseen, jossa arvioidaan ruston puutosta. Nivelruston AdT1ρ- ja AdT2ρ-relaksaatioaikamittaukset onnistuttiin suorittamaan ja validoimaan vapaaehtoisilla koehenkilöillä kliinisellä magneettikuvauslaitteella. AdT1ρ ja AdT2ρ eivät kärsineet samoista puutteista kuin tavanomaiset jatkuva-aaltoiset spin-lukkomenetelmät, joka ovat herkkiä kenttäepähomogeenisuuksille ja aiheuttavat suuremman radiotaajuusaltistuksen. Tutkimuksessa osoitettiin AdT1ρ- ja AdT2ρ-mittausten ja luuödeemin sekä osteofyyttien välinen yhteys. Tulokset osoittivat, että AdT1ρ- ja AdT2ρ-mittaukset ovat potentiaalisia biomarkkereita varhaisen nivelruston rappeuman havaitsemiseksi tutkimus- ja kliinisessä käytössä.

Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / The Aedes aegypti is a vector of severe arboviruses such as dengue, february yellow, Zika and chikungunya, and other examples of resistance to pyrethroids have been identified in vector populations in several countries. In this work, we aim to analyze the effects of lethal and subtleties of the essential oil of Aristolochia trilobata and its major compounds on A. aegypti. The essential oil of A. trilobata was obtained by hydrodistillation in Clevenger apparatus and chemically analyzed by gas chromatography coupled to mass spectrometry and a flame ionization detector (GC / MS / DIC). They populations of A. aegypti susceptible PPCampos and resistant to pyrethroids Oiapoque were used. The bioassays were developed with larvae and adults to obtain concentrations/doses and lethal times, and only with larvae to evaluate the swimming behavior of these individuals. Twenty-five compounds were identified and quantified in the essential oil of A. trilobata, which represented 98.72% of the total composition. Among the bio-insecticides, the most toxic compound was limonene, for larvae, and the essential oil of A. trilobata, for adults, of the susceptible population. However, as larvae and adults of the resistant population showed approximately 100% mortality when treated with the ρ-cymene compound. This compound also caused a reduction in the survival of individuals in the resistant population, with a lethal time of 9.54 h and 0.08 h to kill 50% of larvae and adult females, respectively. The treatments modified the larval swimming behavior of the both populations and, in general, reduced their rates of displacement and velocity, as well caused greater disorientation of swimming. Thus, our results show possible alternatives to control larval and adult of A. aegytpi, including resistant to pyrethroids, and clarify the effects of insecticides on the behavior of larvae of this mosquito and its possible consequences on fitness of natural populations. / O Aedes aegypti é vetor de graves arboviroses como dengue, febre amarela, Zika e Chikungunya, porém inúmeros casos de resistência à piretróides tem sido identificados em populações desse vetor em vários países. Nesse trabalho, objetivamos analisar os efeitos letais e subletais do óleo essencial de Aristolochia trilobata e seus compostos majoritários sobre A. aegypti. O óleo essencial de A. trilobata foi obtido por hidrodestilação em aparelho Clevenger e analisado quimicamente por cromatografia gasosa acoplada à espectrometria de massa e a um detector de ionização de chamas (CG/EM/DIC). Foram utilizadas as populações de A. aegypti PPCampos e Oiapoque, susceptível e resistente a piretróides, respectivamente. Os bioensaios foram desenvolvidos com larvas e adultos para obtenção das concentrações/doses e tempos letais, e apenas com larvas para avaliação do comportamento de natação desses indivíduos. Foram identificados e quantificados 25 compostos no óleo essencial de A. trilobata, os quais representaram 98,72% da composição total. Dentre os bioinseticidas, o composto mais tóxico foi o limoneno, para as larvas, e o óleo essencial de A. trilobata, para os adultos, da população susceptível. Já as larvas e adultos da população resistente apresentaram mortalidade de aproximadamente 100% quando tratadas com o composto ρ-cimeno. Esse composto também causou rápida redução da sobrevivência dos indivíduos da população resistente, com tempo letal de 9,54 h e 0,08 h para matar 50% das larvas-pupas e fêmeas adultas, respectivamente. Os tratamentos modificaram o comportamento de natação de larvas das duas populações e, de forma geral, reduziram suas taxas de deslocamento e velocidade, assim como causaram maior desorientação de natação. Dessa forma, nossos resultados apontam possíveis alternativas ao controle de larvas e adultos de A. aegytpi, inclusive resistente a piretóides, e esclarece sobre os efeitos de inseticidas sobre o comportamento de larvas deste mosquito e suas possíveis consequências no fitness de populações naturais. / São Cristóvão, SE

Η ριβονουκλεάση P (RNase P) είναι το ένζυμο που ευθύνεται για την ωρίμανση του 5΄ άκρου των πρόδρομων μορίων tRNA συμμετέχοντας έτσι στην πρωτεΐνοσύνθεση. H RNase P καταλύει την ενδονουκλεολυτική θραύση ενός φωσφοδιεστερικού δεσμού παρουσία ιόντων Mg2+ παράγοντας προϊόντα με 3΄ υδροξυλικά και 5΄ φωσφορικά άκρα. Η πλειοψηφία των RNase P ενζύμων που έχουν μελετηθεί μέχρι σήμερα είναι ριβονουκλεοπρωτεΐνες αποτελούμενες από μια RNA και πρωτεϊνικές υπομονάδες. Η RNA υπομονάδα της βακτηριακής RNase P είναι ένα από τα πρώτα καταλυτικά RNA που μελετήθηκαν. Η RNase P και το ριβόσωμα είναι τα μόνα γνωστά ριβοένζυμα που είναι συντηρημένα και στις τρείς φυλογεννετικές περιοχές. Δεδομένης της ζωτικής σημασίας των λεμφοκυττάρων στην ακεραιότητα του ανοσολογικού συστήματος και στην παθογένεια ευρέος φάσματος δερματολογικών και μη νοσημάτων, σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η ανάπτυξη μεθοδολογίας για την απομόνωση και τον καθαρισμό της RNase P από περιφερικά λεμφοκύτταρα υγιών μαρτύρων, ο προσδιορισμός της ενζυμικής της δραστικότητας, καθώς και η μελέτη της in vitro επιδράσεως δυο συνθετικών ρετινοειδών, του 13-cis ρετινοϊκού οξέος και της ασιτρετίνης, της αμινογλυκοσίδης νεομυκίνης Β, όπως και της διφωσφορικής χλωροκίνης στην δραστικότητα της λεμφοκυτταρικής RNase P. Το ένζυμο καθαρίστηκε με τη χρήση κατιοντοανταλλακτικής χρωματογραφίας φωσφοκυτταρίνης και προσδιορίστηκαν οι βέλτιστες συνθήκες δραστικότητάς του.Μετά από μελέτη της επίδρασης των συνθετικών ρετινοϊδών και της νεομυκίνης Β στην δραστικότητα της RNase P, προέκυψε ότι και τα τρία προκαλούν μια δοσοεξαρτώμενη αναστολή της δραστικότητας της RNase Ρ των ανθρωπίνων λεμφοκυττάρων. Η διφωσφορική χλωροκίνη δεν επηρεάζει τη δραστικότητα της λεμφοκυτταρικής RNase P. Λεπτομερής κινητική ανάλυση έδειξε πως η αναστολή που προκαλείται από την ασιτρετίνη είναι συναγωνιστικού τύπου, ενώ αυτή από την νεομυκίνη Β είναι μη συναγωνιστικού τύπου.Η κινητική σταθερά Km της λεμφοκυτταρικής RNase P βρέθηκε ότι ισούται με 245 nM και η Vmax με 0.42 pmol/min. Συμπερασματικά, η απομόνωση της RNase P από ανθρώπινα περιφερικά λεμφοκύτταρα καθιστά δυνατή τη μελέτη της πιθανής ανάμιξης αυτού του ριβοενζύμου στους παθογενετικούς μηχανισμούς διαφόρων αυτοάνοσων, φλεγμονωδών και νεοπλασματικών δερματοπαθειών και μπορεί να διευκολύνει τη περαιτέρω ανάπτυξη της βασιζομένης στην RNase P τεχνολογίας για τη γονιδιακή θεραπεία δερματικών και μη παθήσεων. / Ribonuclease P (RNase P) is the enzyme responsible for the 5΄ maturation of the precursor tRNA molecules, participating in tRNA biogenesis and therefore in protein synthesis. It catalyses the endonucleolytic cleavage of a phosphodiester bond in the presence of Mg2+ and results in the production of molecules that bear 3΄ hydroxyl and 5΄ phosphoric ends. Most forms of RNase P are ribonucleoproteins consisting of an essential RNA and protein subunits. The RNA component of the bacterial RNase P was one of the first identified catalytic RNAs. So far, RNase P and the ribosome are the only ribozymes known to be conserved in all kingdoms of life (bacteria, archaea and eucarya). In view of the vital importance of lymphocytes for an effective immune system, we proceeded to the RNase P isolation from human peripheral lymphocytes. The enzyme was purified with cation exchange phosphocellulose chromatography and the optimal conditions were determined. Herein, it was investigated the effect of the synthetic retinoids (cis-retinoic acid and acitretin), neomycin B, as well as chloroquine diphosphate, on the RNase P activity. Cis-retinoic acid, acitretin and neomycin B exerted a dose-dependent inhibitory effect on RNase P activity from human lymphocytes, wlile the activity was not affected in the presence of chloroquine diphosphate. A detailed kinetic analysis showed that the inhibition caused by acitretin was of competitive type, whereas that caused by neomycin B was of noncompetitive type. The kinetic constant Km of RNase P activity isolated from lymphocytes for the tRNA maturation reaction has been estimated equal to 245 nM and the Vmax value has been estimated equal to 0.42 pmol/min. Finally, the isolation of RNase P from human peripheral lymphocytes will enable the study of the possible involvement of this ribozyme in the pathogenetic mechanisms of diverse autoimmune, inflammatory and neoplastic cutaneous disorders and may facilitate the further development of RNase P-based technology for gene therapy of infectious and neoplastic dermatoses.

Η ριβονουκλεάση Ρ (RNase P) είναι μια πανταχού παρούσα ενδονουκλεάση, και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί ένα ριβοένζυμο, η οποία συμμετέχει στον μηχανισμό ωρίμανσης των πρόδρομων tRNAs. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ένα ριβονουκλεοπρωτεϊνικό σύμπλοκο που αποτελείται από μια RNA υπομονάδα και τουλάχιστον μια πρωτεϊνική υπομονάδα. Όσον αφορά τα ευκαρυωτικά κύτταρα, πιστεύεται πως υπάρχουν δυο διακριτές μορφές του ολοενζύμου, μια πυρηνική και μια μιτοχονδριακή. Στο Saccharomyces cerevisiae η μιτοχονδριακή RNase P διαθέτει μια RNA και μια πρωτεϊνική υπομονάδα που κωδικοποιούνται από ένα μιτοχονδριακό (rnpB) και ένα πυρηνικό γονίδιο, αντίστοιχα. Σε αυτήν την εργασία απομονώσαμε και μερικώς καθαρίσαμε την μιτοχονδριακή RNase P από τον Schizosaccharomyces pombe. Κλωνοποιήθηκε, επίσης, το γονίδιο που κωδικοποιεί την RNA υπομονάδα της μιτοχονδριακής RNase P. Αυτό το ένζυμο παρουσιάζει διαφορετική εξειδίκευση για τα υποστρώματα SupS1 (pre-tRNASer) και pre-tRNATyr και δεν απενεργοποιείται από την μικροκοκκική νουκλεάση. / Ribonuclease P is a universally conserved ribozyme that it is involved in the 5΄ maturation of precursors tRNAs. It is in most cases a ribonucleoprotein complex which comprises an RNA subunit and at least one protein subunit. Concerning the eukaruotic cells, it is expected that distinctive nuclear and mitochondrial RNase P activities exist. In Saccharomyces cerevisiae the mitochondrial RNase P consists of an RNA and a protein subunit encoded by a mitochondrial (rnpB) and a nuclear gene, respectively. In the present study we isolated and partially purified mitochondrial RNase P from Schizosaccharomyces pombe and we cloned the gene that encodes the mitochondrial RNase P RNA subunit. This enzyme exhibits different specificity on SupS1 and pre-tRNATyr substrates and is not inactivated by micrococcal nuclease.

Στην παρούσα εργασία, εξετάσαμε λεπτομερώς την κινητική της ενεργοποίησης της δραστικότητας της RNase P του E. coli από τη σπιραμυκίνη. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η σπιραμυκίνη δρα σαν μικτού τύπου «μη απαραίτητος» ενεργοποιητής . Η κινητική συμπεριφορά του ενεργοποιητή που εξετάστηκε, μπορεί να εξηγηθεί μ’ ένα κινητικό σχήμα ανάλογο αυτού που περιγράφεται στο Segel (1993). Σε κορεσμένη συγκέντρωση σπιραμυκίνης η τιμή της φαινομενικής Vmax (Vmax,app) για το ανασχηματισμένο ολοένζυμο αυξάνεται κατά 2,5 φορές και τιμή της φαινομενικής K(Ks s,app) μειώνεται κατά 7,1 φορές. Ομοίως, σε κορεσμένη συγκέντρωση σπιραμυκίνης, η τιμή της φαινομενικής Vmax για το M1 RNA αυξάνεται κατά 2,4 φορές και η τιμή της φαινομενικής K μειώνεται κατά 5 φορές. / -

Στην παρούσα διατριβή μελετήθηκε μια φυλοσύνδετη θερμοευαίσθητη μετάλλαξη, η wiser, η οποία προέκυψε από μια δυσγενική διασταύρωση με το 23.5 hobo MRF στέλεχος και οφείλεται σε ένθεση Ρ στοιχείου στη θέση 7Ε του Χ χρωμοσώματος. Μελέτες βιωσιμότητας έδειξαν ότι τα κρίσιμα στάδια στα οποία η μετάλλαξη επιφέρει το θάνατο των ατόμων είναι της προνύμφης και της νύμφης. Στο στάδιο της νύμφης στους 29οC τα άτομα πεθαίνουν λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια της εκκόλαψης των ακμαίων ατόμων. Η Ρ ένθεση εντοπίζεται στην 5’ ρυθμιστική περιοχή του γονιδίου CG32711. Το γονίδιο CG32711 δίνει δύο μετάγραφα που προκύπτουν από εναλλακτική συρραφή και όχι ένα όπως προβλέπεται στη Flybase. Η προβλεπόμενη μεταφραζόμενη περιοχή είναι κοινή και για τα δύο μετάγραφα. Η ανάλυση κατά Western αποκάλυψε ότι το γονίδιο μεταφράζεται και δίνει δύο πρωτεϊνικές ισομορφές με μοριακό βάρος περίπου 8 και 9 kD. Με βάση τη δομή της πρωτεΐνης, η ισομορφή των 9 kD πρέπει να οφείλεται σε μετα-μεταφραστική τροποποίηση. Στα κανονικά άτομα στα στάδια της προνύμφης εκφράζεται η ισομορφή των 8 kD, της νύμφης και οι δύο και στα ακμαία η ισομορφή των 9 kD. Ο μεταλλαγμένος φαινότυπος στο στέλεχος wiser πρέπει να οφείλεται στην μη σωστή έκφραση της ισομορφής των 9 kD κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης. Από τα αποτελέσματα της RNA in situ υβριδοποίησης, της ανοσοϊστοχημείας και της εκτοπικής έκφρασης προκύπτει ότι το γονίδιο εμπλέκεται στη γλοιογένεση, την ανάπτυξη του τραχειακού συστήματος, των αιμοκυττάρων, τη μορφογένεση των φτερών, των ποδιών και των ματιών και είναι απαραίτητο για τη βιωσιμότητα των ατόμων. Η πρωτεΐνη CG32711 μπορεί να δρα ως ενδιάμεσο μόριο σε ένα ευρύτερο μονοπάτι ενεργοποίησης άλλων μορίων που επηρεάζουν τις παραπάνω λειτουργίες. Εκτοπική έκφραση της προβλεπόμενης μεταφραζόμενης περιοχής του γονιδίου οδήγησε σε λειτουργική πρωτεΐνη. Εκφραζόμενη υπό τον έλεγχο της ρυθμιστικής περιοχής του γονιδίου apmd544 οδήγησε στην εκκόλαψη ακμαίων ατόμων wiser στους 29οC. Υπερέκφραση της προβλεπόμενης μεταφραζόμενης περιοχής του γονιδίου CG32711 υπό τον έλεγχο των ρυθμιστικών περιοχών των αλληλομόρφων των γονιδίων apmd544 και elavC155 οδήγησε σε υπερέχουσες φαινοτυπικές ανωμαλίες στα φτερά, τα πόδια, τα μάτια και το θώρακα. Γεγονός που δείχνει ότι η έκφραση του γονιδίου είναι δοσοευαίσθητη. Τέλος, στην 5΄ρυθμιστική περιοχή του γονιδίου CG32711 υπάρχουν περιοχές με διαφορετικές ιδιότητες. Δύο άλλες Ρ ενθέσεις (οι PL26 και PL28) σε διαφορετικές θέσεις της οδηγούν σε θανατογόνες μεταλλάξεις με διαφορετικές ιδιότητες ως προς το πρότυπο έκφρασης. / In the present study we describe the genetic, molecular and developmental properties of an X-linked temperature sensitive mutation in Drosophila melanogaster. The mutant flies emerged at 19oC have incised wings, smaller and rough eyes. For this reason we have named the mutation wiser (wings scalloped-eyes rough). At 29oC the mutation is lethal. The lethality occurs at the stage of late pupae, just before or during the eclosion of imago. The mutation occurred from a dysgenic cross with the 23.5 hobo MRF strain and is due to a P element insertion at the locus 7E. Viability studies showed that the mutation causes the death of the mutants also at the stage of 3rd instar larvae at 29oC and acts as semi-lethal. The P insertion is located 490bp upstream the predicted coding region of the gene CG32711. The gene is transcribed in two mRNA, not in one as predicted in Flybase. The two transcripts have shown quantitative differences among the developmental stages that where examined in both the mutant strain wiser and the wild-type Canton-s both in 19oC and 29oC. The longer transcript derives from alternative splicing in 260nt of the first intron. The predicted translated region is identical to both transcripts. Western analysis revealed that the gene is translated in two protein isoforms of 8 kD and 9 kD probably due to post-translational modification. The pattern expression of the two isoforms in the wild-type strain is the following: at the stages of 3rd instar larvae and 1st instar pupae the isoform of 8 kD, at the stages of 2nd and 3rd instar pupae both isoforms and in adults just the protein isoform of 9 kD is expressed. The mutant phenotype and properties are due to the abnormal expression of the protein isoform of 9 kD during the development of the mutants. RNA in situ hybridization, immunohistochemistry and ectoping expression of the predicted translated region of the gene CG32711 revealed that the gene plays a functional role in gliogenesis, tracheal and hemocyte development, wing, eye and leg formation and is essential for the survival of the individuals. Ectoping expression of the predicted translated region of the gene CG32711 revealed that the translated protein is functional and when expressed under control of the regulatory region of the gene apterous rescues the mutant flies at 29oC. The function of the gene CG32711 is also dosage-sensitive due to the fact that many individuals carrying phenotype abnormalities in the wings, thorax, eyes and legs were developed by the ectoping expression. Two other lethal mutations PL26 and PL28 are located at the 5´ regulatory region of the gene CG32711. The differences concerning the pattern expression and the properties of these two mutations in relation to those of the wiser mutation, revealed that the three mutations affect the same gene but in a different way.

Pratima Sadangi in a Ph.D. thesis submitted to Utkal University proved results on degree of approximation of functions by operators associated with their Fourier series. In this dissertation, we consider degree of approximation of functions in Hα,ρ by different operators. In Chapter 1 we mention basic definitions needed for our work. In Chapter 2 we discuss different methods of summation. In Chapter 3 we define the Hα,ρ metric and present the degree of approximation problem relating to Fourier series and conjugate series of functions in the Hα,ρ metric using Karamata (Κλ) means. In Chapter 4 we present the degree of approximation of an integral associated with the conjugate series by the Euler, Borel and (e,c) means of a series analogous to the Hardy-Littlewood series in the Hα,ρ metric. In Chapter 5 we propose problems to be solved in the future.

We present new ATCA multiwavelength radio measurements (range 2.1–21.2 GHz) of the early-type magnetic star ρ Oph A, performed in 2019 March during three different observing sessions. These new ATCA observations evidence a clear rotational modulation of the stellar radio emission and the detection of coherent auroral radio emission from ρ Oph A at 2.1 GHz. We collected high-resolution optical spectra of ρ Oph A acquired by several instruments over a time span of about 10 yr. We also report new magnetic field measurements of ρ Oph A that, together with the radio light curves and the temporal variation of the equivalent width of the He I line (λ = 5015 Å), were used to constrain the rotation period and the stellar magnetic field geometry. The above results have been used to model the stellar radio emission, modelling that allowed us to constrain the physical condition of ρ Oph A’s magnetosphere. Past XMM–Newton measurements showed periodic X-ray pulses from ρ Oph A. We correlate the X-ray light curve with the magnetic field geometry of ρ Oph A. The already published XMM–Newton data have been re-analysed showing that the X-ray spectra of ρ Oph A are compatible with the presence of a non-thermal X-ray component. We discuss a scenario where the emission phenomena occurring at the extremes of the electromagnetic spectrum, radio and X-ray, are directly induced by the same plasma process. We interpret the observed X-ray and radio features of ρ Oph A as having an auroral origin.

The non-thermal radio emission of main-sequence early-type stars is a signature of stellar magnetism. We present multiwavelength (1.6-16.7 GHz) ATCA measurements of the early-type magnetic star ρ OphC, which is a flat-spectrum non-thermal radio source. The ρ OphC radio emission is partially circularly polarized with a steep spectral dependence: the fraction of polarized emission is about 60 at the lowest frequency sub-band (1.6 GHz) while is undetected at 16.7 GHz. This is clear evidence of coherent Auroral Radio Emission (ARE) from the ρ OphC magnetosphere. Interestingly, the detection of the ρ OphC's ARE is not related to a peculiar rotational phase. This is a consequence of the stellar geometry, which makes the strongly anisotropic radiation beam of the amplified radiation always pointed towards Earth. The circular polarization sign evidences mainly amplification of the ordinary mode of the electromagnetic wave, consistent with a maser amplification occurring within dense regions. This is indirect evidence of the plasma evaporation from the polar caps, a phenomenon responsible for the thermal X-ray aurorae. ρ OphC is not the first early-type magnetic star showing the O-mode dominated ARE but is the first star with the ARE always on view.