A presente tese, A forma confessional nos Diários de Miguel Torga, analisa os três diários iniciais do autor, escritos durante os anos de 1932 a 1946 e publicados entre 1941 e 1946. O recorte realizado procura, na primeira seção, mostrar o processo de constituição de Miguel Torga como autor intimista, que se deu na primeira metade do século passado, por meio dos debates do movimento presencista e da leitura intensa de autores confessionais. Esse percurso formativo foi fundamental para que pudesse elaborar um diário extremamente original, que soube preservar, no entanto, o lastro da tradição literária europeia, como demonstramos na segunda seção. Na seção final, realizamos a leitura imanente do Diário a fim de identificar e discutir as bem sucedidas estratégias de que Miguel Torga lançou mão para construir um texto em que sujeito, forma literária e vida social se entrelaçam profundamente. / The present thesis, The confessional form in the Diaries of Miguel Torga, analyses the authors three initial diaries, written during the years of 1932 and 1946 and published between 1941 and 1946. This work seeks to demonstrate, in the first section, the process by which Miguel Torga became an intimist author in the first half of the last century, through the debates conducted by the presencista movement and the extensive reading of confessional authors. As we demonstrate in the second section, that formative trajectory was fundamental for him to get to elaborate a highly original diary, which yet preserves the grounding of the literary European tradition. In the final section, we make an immanent reading of the Diary so to identify and discuss the successful strategies used by Miguel Torga in order to build a text in which subject, literary form and social life are intensely interwoven.

University of Macau / Faculty of Social Sciences and Humanities / Department of Chinese

Jarry semble avoir totalement abandonné les complications stylistiques qui caractérisaient ses premiers textes lorsqu’il fait œuvre de critique littéraire à la Revue blanche. En réalité, l’auteur de Messaline continue, mais de façon extrêmement sous-jacente, à pratiquer une forme d’obscurité, elle paradoxale, dans le sens où elle est inapparente, et qui se traduit par le développement constant d’une esthétique du raccourci et par un apparent retrait de sa présence de critique jusque dans l’acte même du compte rendu, Jarry donnant toute sa place au texte commente, en taisant cette façon qu’il a, incessamment, de le citer. Ainsi, ce travail est conduit d’une part par notre souci de faire affleurer la façon dont se fait jour l’esthétique du raccourci (Jarry procède par synthèses incessantes qui, à force d’affirmation, en deviennent soit obscures soit insaisissables) au sein de ces textes apparemment alimentaires que sont les critiques littéraires de Jarry, l’auteur du Surmâle présentant de véritables concrétions de sens, en lien avec la notion d’érudition, dans des domaines extrêmement divers. D’autre part, notre travail vise à montrer comment se fait jour chez Jarry le détournement de l’usage habituel de la citation, qui porte en creux une critique corrosive du statut de critique, l’auteur de la chandelle verte devenant un critique qui ne s’exprime le plus souvent que suivant l’absence totale de propos critique – puisque lorsqu’il s’agit d’énoncer des « jugements », c’est en fait pour continuer de tisser une filiation avec une communauté d’auteurs desquels il se sent proche et ainsi, principalement, avec le lieu du Mercure de France. / Jarry seems to have completely abandoned the learned syntaxic and lexical complications which characterized his first texts when he worked as a literary critic in la revue blanche. in fact, the author of messaline keeps exerting, but in an extremely underlying way, a kind of obscurity. that obscurity is paradoxical, in the sense that it is not apparent and that it ultimately results in the abiding development of an aesthetic of the abridged, and in an apparent setting back of his presence of critic, even in the very act of making reports. jarry gives all the importance to the commented text, hushing up the way he has to quote it, incessantly. thus, this work is led, on the one hand, by our concern of revealing the way the aesthetic of the abridged appears – jarry proceeds by ceaseless syntheses, which, by dint of being asserted, become either obscure or elusive – in those litterary criticisms which seem to be bread and butter work, because the author of le surmâle presents in them real concretions of sense, in connection with the notion of erudition, in extremely diverse fields. on the other hand, our work aims at showing how jarry diverts the usual use of the quotation – that carries a corrosive criticism of the status of critic – the author of la chandelle verte becoming a critic who expresses himself mostly according to the total absence of critical words, because when it is a question of expressing "judgments", this is in fact to continue to weave a filiation with an authors' community of which he feels close to, and thus, mainly, with the place of le mercure de france.

La carrière d’I.F. Stone (1907‐1989) le place en témoin privilégié des grands événements du XXe siècle. Par‐delà le sacro‐saint principe d’objectivité comme neutralité, ce journaliste politique indépendant s’implique personnellement dans les grandes causes radicales de la gauche américaine et internationale, d’abord au sein de la Old Left des années 1930 et 1940, puis contre le maccarthysme et la guerre froide dans les années 1950, et enfin, aux côtés de la jeunesse radicale de la New Left dans les années 1960 et 1970. À la fois observateur et participant, Stone favorise une méthode d’investigation proche de celle des muckrakers du tournant du XXe siècle, en particulier dans les pages de son propre journal I.F. Stone’s Weekly (1953‐1971), dans le but de révéler les discours mensongers du pouvoir et de dynamiser le débat démocratique. À travers l’étude du parcours d’I.F. Stone, cette thèse revêt un double enjeu : il s’agit d’abord de rendre compte d’une carrière restée en marge des récits historiques et marquée à la fois par le radicalisme et l’indépendance. Puis, parce qu’elle est jalonnée d’étapes constitutives de l’expérience radicale, l’historicisation de ce parcours permet de restaurer les aspects de continuité et de cohérence d’un engagement à la fois individuel et collectif, bien souvent présenté de façon tronquée. Grâce à une perspective enrichie par l’observation des réseaux militants proches de Stone, l’expérience formatrice des années 1930 résonne jusque dans les années 1960, confirmant au passage l’existence d’une résistance politique opposée au maccarthysme et au conformisme des années 1950. / The career of I.F. Stone (1907‐1989) placed him at the center of the great events of the 20th century. Questioning American journalism’s equation of objectivity with neutrality, this independent political reporter was personally involved in all the great left‐wing, radical struggles both in the US and internationally. He was part of the Old Left of the 1930s and 1940s, an opponent of McCarthyism and the Cold War in the 1950s, and finally stood alongside the radical youth of the New Left in the 1960s and 1970s. Playing the role both of an observer and of a participant, Stone favored an investigation method similar to that used by the muckrakers at the beginning of the 20th century, especially in his own newspaper, I.F. Stone’s Weekly (1953‐1971). His goal was to expose the government’s fibs and lies, and energize the democratic debate. By studying I.F. Stone’s trajectory, this dissertation attempts to chart a career that has been kept on the margins of historical discourse, and which was characterized by both radicalism and independence. The dissertation also places Stone’s contribution in the constitutive stages of the radical experience in the U.S. The historicization of Stone’s career allows us to restore key elements of continuity and consistency to a set of political commitments which were both individual and collective, and often depicted in a disconnected manner. Our perspective is enriched by the analysis of militant networks Stone related to, revealing that the formative experience of the 1930s continued to resonate through the 1960s, marking a political resistance to McCarthyism and the conformism of the 1950s.

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η ανάλυση του νέου νομικού καθεστώτος διαχείρισης και ελέγχου των χημικών ουσιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η ανάδειξη των ποικίλων διακυβευμάτων που αυτό θέτει. Το νέο αυτό νομικό καθεστώς, παρά την μακροχρόνια διαβούλευση του, δεν είναι τελικά απαλλαγμένο από αδυναμίες και προβλήματα εφαρμογής. Πρόκειται για τον νέο κανονισμό REACH (αρχικά του Registration, Evaluation and Authorisation of Chemicals) ή κανονισμό 1907/2006/ΕΚ. Ο κανονισμός REACH αποτελεί ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νομοθέτημα για την καταχώριση, την αξιολόγηση, την αδειοδότηση και τους περιορισμούς των χημικών ουσιών, αντικαθιστώντας 40 διαφορετικά υφιστάμενα νομοθετικά μέτρα. Η εργασία χωρίζεται στην εισαγωγή, σε έξι κεφάλαια και τέλος τα συμπεράσματα. Στην εισαγωγή παρουσιάζεται η υφιστάμενη νομοθεσία της ευρωπαϊκής ένωσης για τις χημικές ουσίες, τα προβλήματα από την εφαρμογή της καθώς και η ανάγκη για ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα αντικαταστήσει το υφιστάμενο και θα έχει ως πρωταρχικό σκοπό την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος. Αναφορά γίνεται στην βιώσιμη ανάπτυξη και την πράσινη χημεία, καθώς αποτελούν βασικούς πυλώνες του κανονισμού. Επίσης παρουσιάζονται οι βασικές αρχές του κανονισμού (αρχή της προφύλαξης, της υποκατάστασης κλπ) καθώς και οι επιδιωκόμενοι στόχοι από την εφαρμογή του. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια αναλυτική παρουσίαση της αρχής της προφύλαξης, η οποία αποτελεί βασική και θεμελιώδης αρχή του κανονισμού. Γίνεται αναφορά στην σχέση της με την αρχή της πρόληψης, στην πορεία της μέσα στο ευρωπαϊκό δίκαιο και στη διατροφική πολιτική της ευρωπαϊκής ένωσης καθώς και η αντιμετώπισή της από το ελληνικό δικαιικό σύστημα. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται αναλυτικά η οικοδόμηση του κανονισμού REACH, μέσω των σημαντικότερων χρονολογικών γεγονότων που άλλοτε ενίσχυσαν και άλλοτε αποδυνάμωσαν το κανονισμό, ικανοποιώντας κάθε φορά και διαφορετικά συμφέροντα ή απαιτήσεις, έως την οριστικοποίηση του τελικού του κειμένου. Ειδική αναφορά γίνεται στο ρόλο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου για τη διαμόρφωση του τελικού κειμένου του κανονισμού. Στη συνέχεια, στο τρίτο κεφάλαιο, παρουσιάζονται αναλυτικά το πεδίο εφαρμογής του κανονισμού, τα θεσμικά όργανα και οι αρμοδιότητές τους καθώς και οι βασικές διατάξεις του κανονισμού, η καταχώριση, η αξιολόγηση, η αδειοδότηση και περιορισμοί των χημικών ουσιών. Ακολουθεί το τέταρτο κεφάλαιο, όπου παρουσιάζεται ο κανονισμός CLP (αρχικά του Classification, Labelling, Packaging) για την ταξινόμηση, την επισήμανση και συσκευασία χημικών ουσιών και μειγμάτων ή κανονισμός 1272/2008/EK. Ο κανονισμός CLP συμπληρώνει και τροποποιεί τον κανονισμό REACH στο κενό που παρουσιάζει όσον αφορά την ταξινόμηση, την σήμανση και τη συσκευασία των χημικών ουσιών και τον εναρμονίζει με το Παγκόσμιο Εναρμονισμένο Σύστημα ταξινόμησης και επισήμανσης για τις χημικές ουσίες και τα μείγματα των Ηνωμένων Εθνών. Στο πέμπτο κεφάλαιο γίνεται μια αναλυτική αποτίμηση του κανονισμού REACH, καθώς παρουσιάζονται και αναλύονται τόσο οι θετικές του όψεις όσο και οι αδυναμίες του. Αναλυτική αναφορά γίνεται στο κόστος εφαρμογής του κανονισμού καθώς και στα οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από την εφαρμογή του. Επίσης παρουσιάζοντα τα προβλήματα ερμηνείας και εφαρμογής του κανονισμού. Ακολουθεί το έκτο κεφάλαιο, στο οποίο γίνεται αναφορά στην εφαρμογή του κανονισμού REACH στην Ελλάδα καθώς παρουσιάζεται η υπεύθυνη αρμόδια αρχή για την εφαρμογή του κανονισμού και ο ρόλος της, το πεδίο εφαρμογής του κανονισμού (επιχειρήσεις χημικών προϊόντων) καθώς και ο ρόλος του Συνδέσμου Ελληνικών Χημικών Βιομηχανιών. Τέλος στα συμπεράσματα γίνεται μια συγκεντρωτική παρουσίαση και σύγκριση των αρνητικών και θετικών χαρακτηριστικών του κανονισμού και αποτιμάται ο βαθμός της επίτευξης των αρχικών στόχων του μέσα στο χρονικό διάστημα από την ημερομηνία εφαρμογής του έως σήμερα. Επίσης παρουσιάζεται πως ο κανονισμός REACH αποτελεί καινοτόμο νομοθετικό εργαλείο στα χέρια της διοίκησης αν και αποδυναμωμένος σε σχέση με το αρχικό του κείμενο και την αρχική πεποίθηση για ολοκληρωμένη και υψηλού επιπέδου προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος. / Aim of this work is the analysis of new legal regime of management and control of chemical substances in European level and the emergence of diverse implications that this poses. This new legal regime, despite its long-lasting consultation, is not finally exempted from weaknesses and problems of application. This is the new REACH Regulation (initials of the Registration, Evaluation and Authorisation of Chemicals) or regulation 1907/2006/EC. REACH is a uniform European legislation on the registration, evaluation, authorisation and restriction of chemicals, replacing 40 different existing legislative measures. The work is divided into the introduction, six chapters and finally conclusions. The introduction presents the existing EU legislation on chemicals, the problems of implementation as well as the need for a new legal framework which will replace the existing and will have as fundamental aim the protection of human health and environment. Reference is made to sustainable development and green chemistry, which are key pillars of the regulation. It also presents the basic principles of the regulation (precautionary principle, substitution principle, etc) as well as the objectives pursued by its application. In the first chapter becomes an analytic presentation of precaution principle, which constitutes basic and fundamental principle of regulation. Reference is made in relation to the prevention principle, in European law and food policy in the European Union as well as its confrontation from Greek law system. In the second chapter is presented in detail the construction of REACH regulation, by means of the most important chronological facts that sometimes reinforced and sometimes watered down regulation, satisfying each time and different interests or requirements, until the finalization of the final text. Special reference to the role of the World Trade Organization is made for the configuration of final text of regulation. Afterwards, in the third chapter, are presented in detail the field of application of regulation, the institutional bodies and their competences as well as the basic provisions of regulation, the registration, evaluation, authorisation and restriction of chemicals. Fourth chapter follows, where regulation CLP is presented (initials of the Classification, Labeling and Packaging) for the classification, labeling and packaging of substances and mixtures or regulation 1272/2008/EC. Regulation CLP supplements and modifies regulation REACH in the void that it presents with regard to the classification, labeling and packing of chemical substances and it harmonizes REACH with the World Harmonized System of classification and labeling for the chemical substances and mixtures of United Nations. In the fifth chapter becomes an analytic assessment of regulation REACH, while are presented and analyzed both positive aspects and weaknesses. A detailed reference becomes in the cost of implementing the regulation and to the economic benefits arising from its application. Also the problems in the interpretation and application of the regulation are presented. Following the sixth chapter, in which reference is made in the implementation of reach in Greece as the responsible authority for the application of the regulation and its role, the field of application of regulation (enterprises of chemical products) as well as the role of the Association of Greek Chemical Industries. Finally, in the conclusions is a summary and comparison of negative and positive characteristics of regulation and evaluation of the extent of the initial objectives within the period from the date of application until now. It also shows that REACH is an innovative legislative tool in the hands of the administration, although weak compared to the initial text, and the initial conviction for integrated and high level of protection of human health and environment.

Empreendemos, neste trabalho, uma análise de seis textos críticos sobre a obra do pintor pernambucano Cícero Dias. À luz do referencial teórico da Análise Crítica do Discurso (ACD), especificamente do modelo tridimensional de análise do discurso proposto por Norman Fairclough (2001), identificamos, nas críticas que compõem o corpus de nosso trabalho, a modalização enunciativa, a intertextualidade, a interdiscursividade e o ethos a fim de verificar que imagens da obra do pintor são construídas por esses textos. Para empreender essa análise, situamos Cícero Dias no cenário da arte brasileira e fizemos um breve apanhado da sua vida e das fases de sua obra. Além disso, investigamos a natureza e a origem da crítica de arte no Brasil assim como fizemos reflexões acerca do papel social da crítica e do crítico. Nosso estudo levou-nos a concluir que a crítica de arte, na medida em que orienta o olhar do interlocutor, constitui-se em mais um instrumento formador de opinião que tem atribuído aos críticos o poder de dizer e a autorização da sociedade para dizer o que diz. / We undertaken in this work, an analysis of six critical texts about the work of the Pernambucano painter Cicero Dias. In the light of the theoretical citation of Critical Discourse Analysis (CDA), specifically of the three-dimensional model analysis of proposed speech by Norman Fairclough (2001),we identified in the critiques that make up the corpus of our work, the enunciated modality, the intertextuality, the interdiscursivity and the ethos in order to check that images of the painters work are built by these texts. To undertake this analysis, we placed Cicero Dias in the scenery of the Brazilian art and we made a brief gathering of his life and the phases of his work. Furthermore, we examined the nature and origin of the critique of art in Brazil in the same way that we made reflections about the social role of critique and the critical. Our study induced us to infer that the critique of art, while guides the look of the interlocutor, constitutes itself in more one implement formative of opinion Who has imputed to the critical the Power to say and He approval of the society to say what He says.

Cette thèse développe une approche philosophique de l’œuvre de Joris-Karl Huysmans, axée sur le concept de « naturalisme spiritualiste ». Cette approche distingue la réalité, donnée essentielle de l’esthétique naturaliste, d’un réel qui serait marqué par une intensité régénératrice. L’analyse des idées et des figures philosophiques superpose trois parcours labyrinthiques : classique, maniériste et rhizomique. L’impossibilité d’atteindre une synthèse dialectique entre la réalité concrète et un réel mythique conduit Huysmans à un pessimisme où persiste l’influence de Schopenhauer. Par une appropriation singulière de la création artistique, du rêve et du mysticisme, il étend le territoire expérimental du naturalisme. La dérive, le corps et le lieu deviennent les enjeux problématiques qui balisent sa méthode d’investigation et sa quête existentielle. La confrontation avec l’œuvre de Grünewald est fondamentale pour comprendre les paradoxes féconds autant que les apories de la pensée de Huysmans. Le désir de rédemption s’avère illusoire, mais cet échec ouvre le champ d’une inventivité foisonnante, dans l’affirmation tragique de l’être morcelé, entre le sentiment de déréliction et l’intuition du sublime. / This thesis develops a philosophical approach of Joris-Karl Huysmans’ work, based on the concept of « naturalisme spiritualiste ». This approach distinguishes the depiction of reality, a key element of the naturalistic aesthetics, from a real that would be characterized by a regenerative intensity. The analysis of the philosophical ideas and figures superimposes three labyrinthine paths : the classical one, the mannerist one and the rhizomatous one. The impossibility to achieve a dialectical synthesis between a concrete reality and a mythical real leads Huysmans towards a pessimism where Schopenhauer’s influence prevails. Through a singular appropriation of artistic creation, dreams and mysticism, he extends the experimental domain of naturalism. The soul gone adrift, the body and the place become the problematic stakes which mark out his investigation method and his existential quest. The confrontation with Grünewald’s work is fundamental to understand the fertile paradoxes as well as the aporias of Huysmans’ thought. The desire of redemption proves to be illusionary but this failure opens up the scope of a prolific inventiveness, whitin the tragic affirmation of the fragmented being, between a sense of dereliction and an intuition of the sublime.

L’œuvre d’André Frénaud (1907-1993) se ressent profondément des convulsions de l’histoire contemporaine – essor des régimes totalitaires en Europe, Seconde Guerre mondiale, découverte des camps de la mort –, qui paraissent remettre en cause la possibilité même d’une signification de l’histoire et de l’action humaine. La pensée anthropologique exprimée dans les poèmes défend la capacité de l’homme à discerner et à faire le bien, sans rien ignorer de ses pulsions mauvaises ni de son manque à être. Les poèmes déploient une pensée du sujet originale, nourrie de philosophie heideggérienne, de mystique et surtout de l’analyse avec André Green et de la lecture de Dostoïevski : les tréfonds du moi abritent un grouillement de pulsions antagonistes. Frénaud, après Kojève, place l’homme et l’Histoire sous le signe de la négativité. L’éthique frénaldienne maintient conjointement la conscience de « notre inhabileté fatale » et la nécessité d’agir. L’existence de Frénaud atteste la même exigence : ainsi s’expliquent le ton des poèmes engagés, qui causa de vifs débats avec Aragon et Guillevic, et son attitude dans la cité, mêlée d’engagement et de retrait, comme au Comité national des écrivains (CNE) ou à la Comunità Europea degli scrittori (COMES), aux côtés de Sartre, Ponge et Tardieu. Enfin, les poèmes mettent en question les frontières et l’unité de la condition humaine. Un anthropomorphisme généralisé et une veine épique et mythique originale assurent l’unité du questionnement. Mais la condition humaine n’a pas la cohérence du concept : elle s’offre à la méditation du lecteur sous la forme d’une multitude de figures singulières qui invitent à un véritable exercice spirituel. / André Frénaud’s anthropology is profoundly impregnated with the upheavals of modern history, from the rise of totalitarian régimes throughout Europe to WWII and the discovery of death camps, all of which seem to question the remote possiblity of giving any meaning to History and human action. The anthropological thought expressed in his poems defends man’s ability to identify what is good and act accordingly, without ever overlooking any of his bad drives or his failure to truly be. His poems display an original conception of the self, inspired by Heidegger’s philosophy, mysticism, and above all by psychoanalysis with André Green and the reading of Dostoyevsky. Indeed, the depths of the self are teeming with antagonistic drives. After Kojeve, Frénaud places mankind and History under the sign of negativity. Frénaud’s ethics support both the awareness of « our fatal inability » and the need to act. Frénaud’s life proves the same dedication, and the tone of his committed poems – which caused heated debates with Aragon and Guillevic – can thus be explained, as well as his public presence, a mix of commitment and reserve, e.g. at the Comité national des Écrivains (CNE) or at Comunità Europea degli scrittori (COMES) with Sartre, Ponge, and Tardieu. Finally, his poems question the limits and unity of the human condition, while a pervasive anthropomorphism and an original streak, both epic and mythical, hold the questioning together. The human condition, however, is not as coherent as the concept. It becomes available to the reader’s meditation in the form of a multitude of characters which lead one to a spiritual exercise.

This study was made to determine the contribution to the field of education of the philosophy of Otto Salomon as set forth in the Educational Sloyd System of Sweden and to analyze or show his influence on the teaching of Industrial Arts.

The purpose of this study was to identify, investigate, and analyze the life and contributions of Alexander Albert Liveright (1907-1969). It was limited to selected experiences that characterized him as an adult educator. The dissertation primarily examines Liveright's speeches, books, articles, reports, research papers and correspondence; government documents; and newspaper articles located in the Archives and Manuscripts of Continuing Education at Syracuse University. From these data a synthesis and interpretation were developed.