• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 77
  • 11
  • 4
  • 3
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 99
  • 99
  • 76
  • 51
  • 25
  • 22
  • 21
  • 19
  • 16
  • 13
  • 9
  • 9
  • 9
  • 9
  • 9
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
81

Influência da frequência de aplicação da solução de AmF/NaF/SnCl2 no seu potencial em inibir a progressão da lesão de erosão no esmalte dental humano / Influence of application frequency of AmF/NaF/SnCl2 solution in its potential in inhibiting the progression of erosion in human dental enamel

Camila Vieira da Silva 03 November 2015 (has links)
Apesar de diversos estudos demonstrarem resultados promissores da utilização da solução de AmF/NaF/SnCl2 na inibição da progressão da lesão de erosão dental, medidas que visam melhorar ainda mais sua eficácia são fundamentais. Sendo assim, este estudo in vitro e in situ se propôs a avaliar se o efeito protetor dessa solução pode ser potencializado pelo aumento da frequência de uso. Para tanto, foram obtidas, a partir de terceiros molares humanos hígidos, sessenta amostras de esmalte dental humano para o estudo in vitro (4 X 4 X 1 mm), e noventa e seis para o in situ (3 X 3 X 1 mm). Após a formação de lesão erosiva incipiente nas amostras in vitro, (ácido cítrico a 1%, pH 4,0, durante 3 minutos), estas foram divididas nos 5 grupos de tratamentos (n=12): G1 - água destilada (controle negativo); G2 - solução de NaF (controle positivo) 1x/dia; G3 - solução de NaF (controle positivo) 2x/dia; G4 - solução de AmF/NaF/SnCl2 1x/dia; G5 - solução de AmF/NaF/SnCl2 2x/dia. As amostras foram então submetidas a 5 dias de ciclagem erosiva através de 6 imersões diárias de 2 minutos em solução de ácido cítrico (0,05M, pH 2.6). Ao final da ciclagem erosiva, foi realizada a determinação do desgaste de superfície por meio de Perfilometria óptica. Para realização do desafio erosivo in situ, as amostras também foram submetidas à formação da lesão incipiente, com a mesma metodologia do in vitro. Doze voluntários participaram do estudo in situ e cruzado, dividido em quatro fases de 5 dias cada, os quais utilizaram um dispositivo removível inferior unilateral contendo 2 amostras de esmalte dental humano erodido, que foram trocadas a cada fase. As amostras foram divididas em 4 grupos de tratamentos (n=12), os mesmos utilizados na etapa in vitro, com exceção do grupo da solução de NaF 2x/dia. Durante a fase experimental in situ o dispositivo contendo as amostras foi submetido à ciclagem erosiva (ex vivo) semelhante à etapa in vitro. Ao final de cada fase experimental in situ, as amostras foram removidas do dispositivo e analisadas através de perfilometria, e foram consideradas as médias das amostras em duplicata para a análise estatística. A ANOVA mostrou que o desgaste superficial foi afetado pelos tratamentos avaliados tanto in vitro quanto in situ (p?0,001), com nível de significância de 5%. No estudo in vitro, o teste de Tukey demonstrou que não houve diferença entre os grupos de aplicação do NaF 1 (16,21 ±1,56) ou 2 vezes (15,39 ±1,01), que apresentaram redução limitada no desgaste quando comparado ao grupo da água destilada (20,36 ±1,56); já entre os grupos da solução AmF/NaF/SnCl2 houve diferença entre aplicação 1 (10,40 ±2,36) e 2 vezes (7,27 ±3,29), e que apesar de ambos demonstrarem redução significativa da perda de substrato, o aumento da frequência aumentou este potencial anti-erosivo. Na parte in situ, a solução de NaF não demonstrou capacidade de reduzir o desgaste, e apesar de não ter havido diferença significante entre os grupos AmF/NaF/SnCl2 1 (2,64 ±1,55) e 2 vezes (1,34 ±1,16), esta solução foi eficaz na redução do desgaste erosivo em comparação aos grupos NaF (4,59 ±2,13) e água destilada (4,55 ±2,75). A solução de AmF/NaF/SnCl2 demostrou se eficaz em proteger o esmalte da progressão da erosão dental, e o aumento da frequência potencializou seu efeito anti-erosivo tanto in vitro, quanto in situ. / Although several studies have shown promising results using the AmF/NaF /SnCl2 solution in inhibiting the progression of dental erosion, measures to further improve its effectiveness are fundamental. Thus, this in vitro and in situ study aimed to evaluate if the protective effect of this solution can be enhanced by increasing the frequency of use. Human enamel samples were obtained from sound human third molars; sixty for the in vitro study (4 x 4 x 1 mm), and ninety-six for the in situ (3 X 3 X 1 mm) study. After the formation of incipient erosive lesions, the in vitro samples (1% citric acid, pH 4.0, for 3 minutes), were divided into 5 treatment groups (n = 12): G1 - distilled water (negative control); G2 - NaF solution (positive control) 1x/day; G3 - NaF solution (positive control) 2x/day; G4 - AmF/NaF/SnCl2 solution 1x/day; G5 - AmF/NaF/SnCl2 solution 2x/day. The samples were then subjected to 5 days of erosive cycling through 6 daily immersions (2 minutes each) in citric acid solution (0.05 M, pH 2.6). At the end of erosive cycling, surface wear was determined by means of optical profilometry. To perform the in situ erosive challenge, the samples were also subjected to the formation of incipient lesion with the same methodology of the in vitro study. Twelve volunteers participated in the crossover in situ study - divided into four phases of 5 days each - and used a unilateral lower removable device containing 2 samples of eroded human enamel, which were changed at each phase. The samples were divided into 4 treatment groups (n = 12), the same considered for the in vitro phase, with the exception of the group of NaF solution 2x/day. During the in situ experimental phase, the device containing the sample was subjected to the erosive cycling (ex vivo), similar to the in vitro phase. At the end of each in situ experimental phase, the samples were removed from the device and analyzed by profilometry, and the average of duplicate samples were considered for statistical analysis. The ANOVA showed that the surface wear was affected by treatments evaluated in both in vitro and in situ (p?0,001) studies. In the in vitro study, the Tukey test showed no difference between the application of groups of NaF 1 (16.21 ±1.47) or 2 times (15.39 ±1.01), which showed limited reduction in wear compared to the distilled water group (20.36 ±1.56). Among the groups of AmF/NaF/SnCl2 solution, there was no difference between 1 (10.40 ±2.36) and 2 application times (7.27 ±3.29), and, although both demonstrated significantly reduced tissue loss, increasing the frequency has increased its anti-erosive potential. In the in situ phase, the NaF solution did not reveal the ability to reduce surface wear, and although there was no significant difference between the AmF/NaF/SnCl2 1 (2.64 ±1.55) and 2 times groups (1.34 ±1.16), this solution was effective in reducing the erosive wear compared to groups NaF (4.59 ±2.75) and distilled water (4.55 ±2.75). The AmF/NaF/SnCl2 solution shown to be effective in protecting the enamel progression of dental erosion, and increasing the frequency potentiate its anti-erosive effect both in vitro and in situ.
82

Estudo das características clínicas, comportamentais e dos parâmetros salivares de pacientes portadores de lesões cervicais não cariosas e um grupo controle / Study of clinical, behavioral and salivary parameters in patients with non-carious cervical lesions and a control group

Daniele Ferreira 10 March 2016 (has links)
A saliva é um fluido biológico com importante papel nos fenômenos que ocorrem na cavidade bucal. O efeito da sua composição sobre as perdas de estruturas dentais de origem não cariosa, como o desgaste dental, tem sido estudado. No entanto, há conflitos nos resultados apresentados por esses estudos, mostrando uma dificuldade em identificar os fatores salivares que possam proteger ou intensificar a evolução do processo. Assim, o presente estudo se propôs a analisar as características clínicas, comportamentais e de alguns parâmetros salivares em dois grupos experimentais: pacientes que apresentam lesões cervicais não cariosas (LCNCs) (n=20) e um grupo controle (n=20). Foram coletados dados clínicos e comportamentais através de um exame clínico e de uma entrevista, a seguir amostras de saliva estimulada e não-estimulada foram coletadas e analisados: pH, capacidade tampão, fluxo salivar, concentração de proteínas totais, atividade da amilase salivar, concentração de ureia salivar e a concentração dos íons sódio, fósforo, potássio, magnésio e cálcio. A capacidade tampão foi medida pela titulação da saliva com uma solução de HCL 0,01N; o fluxo salivar se deu pela relação entre o volume de saliva e o tempo de coleta (ml/min); as concentrações de proteínas totais, ureia e a atividade da amilase foram determinadas por método colorimétrico; as concentrações dos íons cálcio, fósforo, magnésio, potássio e sódio foram determinadas por espectrometria de emissão óptica com plasma acoplado indutivamente (ICP-OES). Os resultados foram submetidos aos testes Qui-quadrado, teste t e Mann-Whitney (p<0,05). As características relacionadas aos hábitos de higiene dental, dieta ácida, hábitos parafuncionais, presença de distúrbios gástricos, secura bucal e prévio tratamento periodontal, não mostraram relação com a presença de lesões cervicais não cariosas. Os pacientes portadores de LCNCs se queixaram mais de sensibilidade dental (p=0,0014). Foi observado um maior número de lesões cervicais de pequena profundidade (79%), em formato de cunha (72%), apresentando hipersensibilidade dentinária (HD) (86%), localizados nos dentes posteriores (88,18%) e na maxila (66,14%), sendo os pré-molares os dentes mais afetados (56,69%). Os níveis de cálcio na saliva não-estimulada do grupo de pacientes com LCNCs foi significativamente maior em relação ao controle (p=0,041). A concentração de potássio na saliva estimulada foi significativamente maior no grupo controle (p=0,028). As variáveis fluxo salivar, pH, capacidade tampão, concentração de proteínas totais, ureia, amilase, sódio, magnésio e fósforo não mostraram diferenças estatisticamente significativas entre os dois grupos. Conclui-se que os fatores comportamentais não interferiram no aparecimento das lesões cervicais não cariosas. As LCNCs são pouco profundas, em formato de cunha, acometem mais dentes superiores e pré-molares e são acompanhadas de HD. As concentrações de cálcio e potássio podem interferir na formação das LCNCs. / Saliva is a biological fluid with an important role in the phenomena that occur in the oral cavity. The effect of salivary composition in loss of tooth structure with no carious origin, such as tooth wear, has been studied. However, there are conflicts in the results presented by studies showing a difficulty in identifying the salivary factors which may protect or intensify the development of tooth wear process. The aim of this study was to analyze the clinical, behavioral and some salivary parameters into two groups: patients with non-carious cervical lesions (NCCLs) (n=20) and a control group (n=20). Clinical and behavioral data were collected through a clinical examination and an interview. Saliva samples stimulated and unstimulated were collected and analyzed: pH, buffer capacity, flow rate, total protein, amylase activity, urea, sodium, phosphorus, potassium, magnesium and calcium. The buffer capacity was measured by titration of saliva samples using 0.01N HCl solution; flow rate was the relationship between the volume of saliva and the collection time (ml/min); the concentrations of total protein, urea and amylase activity were determined by colorimetric method; concentrations of calcium, phosphorus, magnesium, potassium and sodium were determined by inductively coupled plasma optical emission spectrometry (ICP-OES). The results were tested to the chi-square test, t-test and Mann-Whitney U test (p<0.05). The characteristics related to dental hygiene, acidic diet, parafunctional habits, presence of gastric disorders, dry mouth, and previous periodontal treatment did not show relationship to the presence of non-carious cervical lesions. Patients with non-carious cervical lesions complained over tooth sensitivity (p=0.0014). It observed an increased number of cervical lesions small depth (79%), wedge-shaped (72%), with dentin hypersensitivity (86%), located the posterior teeth (88,18%) and maxilla (66,14%), the premolars being the most affected teeth (56,69%). The concentration of calcium in unstimulated saliva of patients with NCCLs was significantly higher compared to control (p=0.041). The concentration of potassium was significantly higher in stimulated saliva in the control group (p=0.028). The results flow rate, pH, buffer capacity, total protein, urea, amylase, sodium, magnesium and phosphorus showed no significant differences between the two groups. It is concluded that behavioral factors do not interfere in the presence of non-carious cervical lesions. The NCCLs are shallow, wedge-shaped, affecting more maxilla and premolars and are accompanied by DH. The calcium and potassium concentrations may interfere with the formation of NCCLs.
83

Efeito de inibidores proteolíticos na adesão de dentina desmineralizada por cárie ou erosão / Effect of proteolytic inhibitors in carious and eroded dentin adhesion

Marina Ciccone Giacomini 09 February 2015 (has links)
A longevidade da interação estabelecida entre a união do material restaurador e substrato tem sido o foco principal da Odontologia Adesiva. Se por um lado, a dentina é alterada por desafios como a erosão e a cárie dentária, por outro lado, tecnologias que atendam às condições distintas do substrato e que possibilitem união química tem sido desenvolvidas. O objetivo desde trabalho foi avaliar o desempenho de um sistema adesivo restaurador universal (modo convencional) na resistência de união (RU) à dentina em diferentes condições (artificialmente erodida ou cariada) e pré-tratadas com inibidores proteolíticos. Noventa molares hígidos foram selecionados e preparados, obtendo-se superfícies planas que foram tratadas com lixa 600 por 1 minuto. Os espécimes foram aleatoriamente divididos em três grupos iniciais, de acordo com o substrato: N- sem simulação de desafio ácido (mantidos em saliva artificial); ERO- simulação de erosão (3x5min/5dias com suco de laranja) e CA- simulação de cárie artificial (6h desmineralizante+ 18hremineralizante/ 5 dias + 48 remineralizante). Em seguida, cada um desses grupos foi redividido em três subgrupos, de acordo com o pré-tratamento da dentina: Atratado com água; CHX- tratado com clorexidina a 2%e E-64- tratado com o inibidor E-64 a 5 &#x3BC;M. No total, formaram-se, 9 grupos (n=10): N-A, N-CHX, N-E-64, ERO-A, ERO-CHX, ERO-E-64, CA-A, CA-CHX, CA-E-64. Todos os espécimes foram restaurados com adesivo Adper Single Bond Universal® e com resina composta Filtek Z250. Os dentes foram cortados para a obtenção dos palitos (área de 0,64mm2 aproximadamente), que foram submetidos ao ensaio de microtração em máquina de teste a 0,5mm/min em 7 dias e 6 meses. O modo de fratura foi classificado de acordo com a análise das interfaces com microscopia ótica 40X. Os dados foram submetidos ao teste de normalidade e homogeneidade e analisados por ANOVA a três critérios e teste de Tukey (p<0,05). Os resultados demonstraram que houve interação entre o substrato x tratamento (p=0,0011) e substrato x tempo (p=0,0003). A dentina alterada por erosão e cárie artificialmente contribuíram negativamente na RU do sistema adesivo. O uso de clorexidina afetou negativamente a RU em todas as condições testadas. O E-64 mostrou-se efetiva em manter a estabilidade da união aos 6 meses para os substratos alterados. O sistema adesivo universal apresenta-se promissor para ser utilizado na dentina alterada, mantendo a resistência de união ao longo do tempo. O uso de E-64 não comprometeu a união à dentina, ao contrário do impacto no uso da solução de clorexidina. / The longevity of the interaction established between restorative material and substrate has been the main focus of Adhesive Dentistry. Dentin is altered through challenges as dental erosion and caries and, on the other hand, technologies that attend for particular conditions of the substrate and favors for the chemical bonding has been developed. The aim of this study was to evaluate the performance of a universal adhesive system (etch-and-rinse mode) on bonding strength (BS) to dentin in different conditions (artificial caries or erosion) and pretreated with proteolytic inhibitors. Ninety molars were selected and prepared, obtaining flat surfaces treated with 600 sandspaper for 1 minute. The specimens were randomly divided into three groups according to the substrate: N- with no challenges (stored in artificial saliva), ERO-artificial erosion simulation (3x5min/5days with orange juice) and CA- artificial caries simulation (6h demineralizing+ 18h-remineralizing/ 5 days + 48 remineralizing). Then, each of these groups was redivided into three subgroups according to the pretreatment of dentin: A- treated with water; CHX-treated with 2% chlorhexidine and E-64- treated with 5 &#x3BC;M E-64 inhibitor. Therefore, they constituted 9 groups (n = 10): N-A, N-CHX, N-E-64, ERO-A, ERO-CHX, ERO-E-64, CA-A, CACHX, CA-E-64. All specimens were restored with Adper Single Bond ® Universal and composite resin Filtek Z250. The teeth were cut to obtain sticks (area of approximately 0.64 mm2), which were subjected to the microtensile bond test in the testing machine at 0.5 mm/min after 7 days and 6 months. The failure mode was classified according to the analysis of interfaces by optical microscopy 40X. Data was tested to verify normal distribution and homogeneity to be analyzed with three-way ANOVA and Tukey tests (p <0.05). Data revealed interaction between substrate x treatment (p=0.0011) and between substrate x time (p=0.0003). Dentin affected by artificial erosion and caries negatively contributed to the BS. The use of chlorhexidine negatively affected the RU for all tested conditions. E-64 showed to be effective to maintain the bonding stability to affected dentin for 6 months. The universal bonding system seems to be promissory to be employed to affected dentin, maintaining the BS overtime. The use of E-64 did not affect the bonding to dentin, controversial to the use of chlorhexidine.
84

IMPACTO DE EROSÃO DENTÁRIA NA QUALIDADE DE VIDA RELACIONADA À SAÚDE BUCAL DE ESCOLARES / IMPACT OF DENTAL EROSION ON CHILD ORAL HEALTH-RELATED QUALITY OF LIFE

Ferreira, Fabiana Vargas 11 November 2009 (has links)
Background: Prevalence data about dental erosion has attracted increasing attention in dental community. However, none study has addressed the impact of this condition on child oral health-related quality of life (COHRQoL). Aim: We assessed whether dental erosion impacted COHRQoL. Material and Methods: A Crosssectional study of a multistage random sample of 944, 11-to 14-years-old Brazilians schoolchildren was examined for recording the prevalence and severity of dental erosion (O Sullivan), dental caries and dental trauma by two examiners. Children completed the Brazilian version of Child Perceptions Questionnaire (CPQ11-14) and data about socioeconomic variables of the target population were collected by means of a structured questionnaire. Poisson regression model using robust variance were performed to assess the association between the predictor variables and the outcomes. Results: Prevalence of dental erosion (7.2%) and severity of dental erosion were low. Poisson regression models showed a distinct gradient in mean CPQ 11-14 scores by socioeconomic indicators and clinical conditions. Children with dental erosion, with low levels of severity, did not reported higher means in the total scores or domains of CPQ11-14. Conclusion: Presence of dental erosion, in low levels of severity, does not have a significant negative impact on the child s perception of oral health and on their daily performance. / Justificativa: A erosão dentária tem atraído a atenção da comunidade científica sendo crescente o número de publicações a respeito de sua prevalência e fatores associados. No entanto, não há estudos que avaliam o impacto dessa condição na qualidade de vida de crianças relacionada à saúde bucal. Objetivo: O objetivo desta dissertação é apresentar um artigo a respeito do impacto da erosão dentária na qualidade de vida relacionada de crianças brasileiras. Material e Métodos: Foi realizado um estudo transversal com amostra representativa de 944 escolares entre 11 e 14 anos de idade selecionada aleatoriamente através de um processo de conglomerado em duplo estágio em escolas públicas da cidade de Santa Maria-RS, Brasil. Dados a respeito da prevalência e severidade de erosão dentária (O Sullivan), cárie e trauma dental foram avaliados por dois examinadores calibrados. As crianças completaram a versão brasileira do Child Perceptions Questionnaire CPQ11-14 e dados socioeconômicos foram coletados mediante emprego de um questionário semi-estruturado. Os dados foram analisados utilizando o Modelo de Regressão de Poisson para avaliar as variáveis preditoras e o desfecho. Resultados: A prevalência de erosão foi de 7,2% e os níveis de severidade foram baixos. Houve um gradiente distinto nas médias dos escores do CPQ11-14 de acordo com variáveis socioeconômicas e clínicas. Crianças com erosão não reportaram maiores impactos nos escores totais e subdomínios do CPQ11-14. Conclusão: A presença de erosão dentária, em níveis de baixa severidade, não impactou significativamente a percepção da saúde bucal da criança e as atividades diárias dos escolares afetados.
85

Efeito in situ de uma solução de bicarbonato de sódio em esmalte dental após simulação de desafios erosivos endógenos / In situ effect of a sodium bicarbonate solution on enamel after simulation of endogenous dental erosion.

Messias, Danielle Cristine Furtado 10 February 2010 (has links)
Uma das medidas recomendadas para o controle da progressão de lesões de erosão dental de origem intrínseca é o enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio, visando à neutralização de ácidos gástricos presentes na boca. Contudo, a prescrição de tal solução faz-se em bases empíricas. Assim, este estudo avaliou, através de um modelo in situ, o efeito de uma solução de bicarbonato de sódio no controle da erosão dental causada por desafios ácidos endógenos. Este estudo caracterizou-se por um experimento do tipo cross-over 2x2, composto por duas fases experimentais de 5 dias cada. Após um período de lead-in de 2 dias, quatorze voluntários utilizaram dispositivos intrabucais contendo, em cada lado (direito e esquerdo), um fragmento de esmalte bovino polido, esterilizado e delimitado de modo a obter áreas hígidas de referência. Duas vezes ao dia, um dos espécimes foi exposto, ex-vivo, à solução de ácido clorídrico (0,01 M, pH = 2) por 2 min. Imediatamente após, os aparelhos foram reinseridos na boca e os voluntários realizaram enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio ou água deionizada por 1 min. Após um período de wash-out de 2 dias, os voluntários iniciaram a segunda fase empregando a substância alternativa para o enxágüe bucal. Ao término das duas etapas, foram avaliadas a profundidade de desgaste através de perfilometria ótica e a microdureza Knoop. ANOVA e o teste de Tukey demonstraram que o desgaste do esmalte foi significativamente reduzido quando se empregou a solução de bicarbonato de sódio para o enxágüe bucal. Para a microdureza, ANOVA demonstrou apenas presença de diferença significativa em função da condição do substrato (p < 0,0001). Os espécimes erodidos apresentaram valores de microdureza significativamente menores do que o grupo não submetido ao desafio ácido. O enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio controlou a erosão no esmalte submetido a simulações de episódios erosivos endógenos. / One of the recommended measures to control dental erosion of intrinsic origin is the oral rinse with sodium bicarbonate solution, which has been suggested to neutralize the gastric acid regurgitated into the oral cavity. However, the efficacy of this prescription has not yet been proved. Therefore, the aim of this study was to evaluate in situ the effect of a sodium bicarbonate rinse in the control of dental erosion in enamel exposed to gastric acid-like solution. This study comprised two experimental legs. After a 2-day lead-in period, fourteen volunteers wore palatal devices containing two polished, sterilized enamel slabs. Throughout the experimental period of 5-d, one of the two specimens was exposed twice daily extra-orally to hydrochloric acid solution (0,01 M, pH=2) for 2 min. Immediately after, devices were reinserted in the mouth and volunteers rinsed their oral cavity with a sodium bicarbonate solution or deionized water for 60s. In the second leg of this study, after a 2-day washout period, appliances were refilled with a new set of enamel specimens and participants were crossed over to receive the alternate rinse. The wear depth accessed using optical profilometry and Knoop surface microhardness were evaluated. Analysis of Variance (ANOVA) and Tukey\'s test demonstrated that wear of enamel was significantly reduced when a sodium bicarbonate solution was used to rinse the oral cavity following erosive episodes. For microhardness, ANOVA demonstrated only significant differences in function of the enamel condition (p < 0,0001). The eroded specimens presented microhardness values significantly lower than the group not submitted to the acid challenge. Sodium bicarbonate rinse controlled erosion of enamel caused by gastric acid-like solution.
86

Avaliação de novos tratamentos preventivos da erosão e abrasão do esmalte e da dentina / Evaluation of new preventive treatments for erosion and abrasion of enamel and dentin

Silva, Cintia Maria de Souza e 26 July 2013 (has links)
Este trabalho, conduzido na forma de 2 subprojetos, avaliou: 1) o potencial preventivo de pastas à base de hidroxiapatita (nanopartículas de fosfato de cálcio) sobre a erosão e a abrasão do esmalte e dentina bovinos in vitro e in situ e 2) o efeito de um bochecho com solução de lactato de cálcio antes da escovação com dentifrício fluoretado sobre a erosão associada ou não à abrasão do esmalte e dentina bovinos in vitro e in situ. Na fase in vitro do 1o subprojeto, submeteram-se blocos de esmalte e dentina bovinos, por 5 dias, à erosão (coca-cola, pH 2,6, 4x/dia, 90s cada) + abrasão (escova elétrica + solução do dentifrício sem flúor, 10s cada, 2x/dia) e os tratamentos foram realizados após a abrasão, através da aplicação das seguintes pastas sobre os blocos (3 min, 2x/dia): 10% HAP, 10% HAP + 0,2% NaF, 20% HAP, 20% HAP + 0,2% NaF, 20% HAP + 2% NaF, placebo, 0,2% NaF, 2% NaF, MI paste, MI paste plus e controle. Na fase in situ, (4 fases, 5 dias/cada), 12 voluntários utilizaram dispositivo intrabucal palatino contendo 4 blocos de dentina e 4 de esmalte bovinos divididos nas condições: erosão e erosão+abrasão. Em cada fase foi feito tratamento com uma das seguintes pastas: 10% HAP, 10% HAP + 0,2% NaF, MI paste plus ou Placebo. O protocolo erosivo e abrasivo foi semelhante ao in vitro. No 2o subprojeto, a fase in vitro foi semelhante ao subprojeto 1, porém apresentou as condições erosão e erosão+abrasão. O estudo compreendeu os seguintes tratamentos: BCa + DF, BCa + DP, BP + DF e BP + DP. Após erosão, os blocos foram imersos em água deionizada (BP) ou solução de lactato de cálcio 150 mM (BCa; 1 min, sob agitação). Na condição erosão apenas, a solução de dentifrício fluoretado (DF) ou placebo (DP) foi pipetada sobre as amostras. A fase in situ foi semelhante ao experimento in vitro, porém com 15 voluntários e escovação por 15 s. A variável de resposta para os 2 subprojetos foi a análise de desgaste, avaliada por perfilometria (&#x3BC;m) e para a fase in situ do 1o subprojeto foi realizada também a análise por MEV-EDS. Os dados foram analisados pelos testes ANOVA/Tukey, Kruskal-Wallis/Dunn ou ANOVA a dois critérios/Bonferroni (p<0,05). In vitro, para o esmalte, as pastas à base de hidroxiapatita (10 e 20%), independentemente da presença do F, foram efetivas na prevenção da erosão associada à abrasão. Para a dentina, o efeito protetor foi encontrado apenas para as pastas contendo F, maior para aquelas com concentração mais elevada. In situ, apenas a pasta contendo 10% HAP foi efetiva para reduzir a erosão em esmalte quando comparada à pasta placebo. Nas demais condições testadas nenhuma das pastas utilizadas diferiu significativamente da placebo. Para o segundo subprojeto, o BCa + DF teve um efeito protetor apenas para a erosão de esmalte e dentina in vitro. Para a erosão associada à abrasão in vitro, assim como no estudo in situ, não houve diferença significativa entre os tratamentos. / This study, conducted in the form of two subprojects, evaluated: 1) the preventive potential of hydroxyapatite-based (calcium phosphate nanoparticles) pastes on erosion and abrasion of bovine enamel and dentin in vitro e in situ and 2) the effect of rinsing with a solution of calcium lactate before brushing with fluoride toothpaste on erosion associated or not with abrasion of bovine enamel and dentin in vitro e in situ. In the in vitro phase of the 1st subproject, bovine enamel and dentin blocks were submitted to erosion (coca-cola, pH 2.6, 4x/day, 90s each) + abrasion (electric toothbrush + fluoride-free toothpaste slurry, 10s each, 2x/day) for 5 days. Treatments were performed after abrasion, by applying the following pastes on the blocks (3 min, 2x/day): 10% HAP, 10% HAP + 0.2% NaF, 20% HAP, 20% HAP + 0.2% NaF, 20% HAP + 2% NaF, placebo, 0.2% NaF, 2% NaF, MI paste, MI paste plus and control. In the in situ phase (4 phases, 5 days each), 12 volunteers used intraoral palatal appliance containing four blocks of dentin and four blocks enamel divided into conditions erosion and erosion+abrasion. In each phase, treatment was done with one of the following pastes: 10% HAP, 10% HAP + 0.2% NaF, MI paste plus or Placebo. The erosive and abrasive protocol was similar to the in vitro phase. In the 2nd subproject, the in vitro phase was similar to subproject 1, but presented both conditions erosion and erosion + abrasion. The study included the following treatments: BCa + DF, BCa + DP, BP + DF e BP + DP. After erosion, the blocks were immersed in deionized water (BP) or calcium lactate solution 150 mM (BCa; 1 min, stirring). For the condition erosion only, the slurry of fluoride (DF) or placebo (DP) dentifrice was pipetted on the samples. The in situ phase was similar to the in vitro experiment, but 15 volunteers were included and brushing was conducted for 15 s. The response variable for the two subprojects was wear, evaluated by profilometry (&#x3BC;m). For the in situ phase of the 1st subproject, SEM-EDS was also performed. Data were analyzed by ANOVA/Tukey, Kruskal-Wallis/Dunn or two-way ANOVA/Bonferroni tests (p <0.05). In vitro , for enamel, 10 and 20% hydroxyapatitebased pastes, regardless the presence of F, were effective in preventing erosion associated with abrasion. For dentin, the protective effect was found only for Fcontaining paste and the effect was higher for those with higher F concentration. In situ, only pastes containing 10% HAP were effective in reducing enamel erosion as compared to the placebo paste. For the other tested conditions, none of the pastes used significantly differed from placebo. For the second subproject, the BCa + DF had a protective effect only for enamel and dentin erosion in vitro . For erosion associated with abrasion in vitro , as well as for the in situ study, no significant differences were detected among the treatments.
87

Einfluss der In-situ-Pellikel auf die erosive Kalzium-Freisetzung aus Zahnschmelz / Influence of the in-situ-pellicle on erosive calcium release of dental enamel

Häusler, Nico Andreas 17 January 2012 (has links)
No description available.
88

Avaliação de novos tratamentos preventivos da erosão e abrasão do esmalte e da dentina / Evaluation of new preventive treatments for erosion and abrasion of enamel and dentin

Cintia Maria de Souza e Silva 26 July 2013 (has links)
Este trabalho, conduzido na forma de 2 subprojetos, avaliou: 1) o potencial preventivo de pastas à base de hidroxiapatita (nanopartículas de fosfato de cálcio) sobre a erosão e a abrasão do esmalte e dentina bovinos in vitro e in situ e 2) o efeito de um bochecho com solução de lactato de cálcio antes da escovação com dentifrício fluoretado sobre a erosão associada ou não à abrasão do esmalte e dentina bovinos in vitro e in situ. Na fase in vitro do 1o subprojeto, submeteram-se blocos de esmalte e dentina bovinos, por 5 dias, à erosão (coca-cola, pH 2,6, 4x/dia, 90s cada) + abrasão (escova elétrica + solução do dentifrício sem flúor, 10s cada, 2x/dia) e os tratamentos foram realizados após a abrasão, através da aplicação das seguintes pastas sobre os blocos (3 min, 2x/dia): 10% HAP, 10% HAP + 0,2% NaF, 20% HAP, 20% HAP + 0,2% NaF, 20% HAP + 2% NaF, placebo, 0,2% NaF, 2% NaF, MI paste, MI paste plus e controle. Na fase in situ, (4 fases, 5 dias/cada), 12 voluntários utilizaram dispositivo intrabucal palatino contendo 4 blocos de dentina e 4 de esmalte bovinos divididos nas condições: erosão e erosão+abrasão. Em cada fase foi feito tratamento com uma das seguintes pastas: 10% HAP, 10% HAP + 0,2% NaF, MI paste plus ou Placebo. O protocolo erosivo e abrasivo foi semelhante ao in vitro. No 2o subprojeto, a fase in vitro foi semelhante ao subprojeto 1, porém apresentou as condições erosão e erosão+abrasão. O estudo compreendeu os seguintes tratamentos: BCa + DF, BCa + DP, BP + DF e BP + DP. Após erosão, os blocos foram imersos em água deionizada (BP) ou solução de lactato de cálcio 150 mM (BCa; 1 min, sob agitação). Na condição erosão apenas, a solução de dentifrício fluoretado (DF) ou placebo (DP) foi pipetada sobre as amostras. A fase in situ foi semelhante ao experimento in vitro, porém com 15 voluntários e escovação por 15 s. A variável de resposta para os 2 subprojetos foi a análise de desgaste, avaliada por perfilometria (&#x3BC;m) e para a fase in situ do 1o subprojeto foi realizada também a análise por MEV-EDS. Os dados foram analisados pelos testes ANOVA/Tukey, Kruskal-Wallis/Dunn ou ANOVA a dois critérios/Bonferroni (p<0,05). In vitro, para o esmalte, as pastas à base de hidroxiapatita (10 e 20%), independentemente da presença do F, foram efetivas na prevenção da erosão associada à abrasão. Para a dentina, o efeito protetor foi encontrado apenas para as pastas contendo F, maior para aquelas com concentração mais elevada. In situ, apenas a pasta contendo 10% HAP foi efetiva para reduzir a erosão em esmalte quando comparada à pasta placebo. Nas demais condições testadas nenhuma das pastas utilizadas diferiu significativamente da placebo. Para o segundo subprojeto, o BCa + DF teve um efeito protetor apenas para a erosão de esmalte e dentina in vitro. Para a erosão associada à abrasão in vitro, assim como no estudo in situ, não houve diferença significativa entre os tratamentos. / This study, conducted in the form of two subprojects, evaluated: 1) the preventive potential of hydroxyapatite-based (calcium phosphate nanoparticles) pastes on erosion and abrasion of bovine enamel and dentin in vitro e in situ and 2) the effect of rinsing with a solution of calcium lactate before brushing with fluoride toothpaste on erosion associated or not with abrasion of bovine enamel and dentin in vitro e in situ. In the in vitro phase of the 1st subproject, bovine enamel and dentin blocks were submitted to erosion (coca-cola, pH 2.6, 4x/day, 90s each) + abrasion (electric toothbrush + fluoride-free toothpaste slurry, 10s each, 2x/day) for 5 days. Treatments were performed after abrasion, by applying the following pastes on the blocks (3 min, 2x/day): 10% HAP, 10% HAP + 0.2% NaF, 20% HAP, 20% HAP + 0.2% NaF, 20% HAP + 2% NaF, placebo, 0.2% NaF, 2% NaF, MI paste, MI paste plus and control. In the in situ phase (4 phases, 5 days each), 12 volunteers used intraoral palatal appliance containing four blocks of dentin and four blocks enamel divided into conditions erosion and erosion+abrasion. In each phase, treatment was done with one of the following pastes: 10% HAP, 10% HAP + 0.2% NaF, MI paste plus or Placebo. The erosive and abrasive protocol was similar to the in vitro phase. In the 2nd subproject, the in vitro phase was similar to subproject 1, but presented both conditions erosion and erosion + abrasion. The study included the following treatments: BCa + DF, BCa + DP, BP + DF e BP + DP. After erosion, the blocks were immersed in deionized water (BP) or calcium lactate solution 150 mM (BCa; 1 min, stirring). For the condition erosion only, the slurry of fluoride (DF) or placebo (DP) dentifrice was pipetted on the samples. The in situ phase was similar to the in vitro experiment, but 15 volunteers were included and brushing was conducted for 15 s. The response variable for the two subprojects was wear, evaluated by profilometry (&#x3BC;m). For the in situ phase of the 1st subproject, SEM-EDS was also performed. Data were analyzed by ANOVA/Tukey, Kruskal-Wallis/Dunn or two-way ANOVA/Bonferroni tests (p <0.05). In vitro , for enamel, 10 and 20% hydroxyapatitebased pastes, regardless the presence of F, were effective in preventing erosion associated with abrasion. For dentin, the protective effect was found only for Fcontaining paste and the effect was higher for those with higher F concentration. In situ, only pastes containing 10% HAP were effective in reducing enamel erosion as compared to the placebo paste. For the other tested conditions, none of the pastes used significantly differed from placebo. For the second subproject, the BCa + DF had a protective effect only for enamel and dentin erosion in vitro . For erosion associated with abrasion in vitro , as well as for the in situ study, no significant differences were detected among the treatments.
89

Efeito in situ de uma solução de bicarbonato de sódio em esmalte dental após simulação de desafios erosivos endógenos / In situ effect of a sodium bicarbonate solution on enamel after simulation of endogenous dental erosion.

Danielle Cristine Furtado Messias 10 February 2010 (has links)
Uma das medidas recomendadas para o controle da progressão de lesões de erosão dental de origem intrínseca é o enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio, visando à neutralização de ácidos gástricos presentes na boca. Contudo, a prescrição de tal solução faz-se em bases empíricas. Assim, este estudo avaliou, através de um modelo in situ, o efeito de uma solução de bicarbonato de sódio no controle da erosão dental causada por desafios ácidos endógenos. Este estudo caracterizou-se por um experimento do tipo cross-over 2x2, composto por duas fases experimentais de 5 dias cada. Após um período de lead-in de 2 dias, quatorze voluntários utilizaram dispositivos intrabucais contendo, em cada lado (direito e esquerdo), um fragmento de esmalte bovino polido, esterilizado e delimitado de modo a obter áreas hígidas de referência. Duas vezes ao dia, um dos espécimes foi exposto, ex-vivo, à solução de ácido clorídrico (0,01 M, pH = 2) por 2 min. Imediatamente após, os aparelhos foram reinseridos na boca e os voluntários realizaram enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio ou água deionizada por 1 min. Após um período de wash-out de 2 dias, os voluntários iniciaram a segunda fase empregando a substância alternativa para o enxágüe bucal. Ao término das duas etapas, foram avaliadas a profundidade de desgaste através de perfilometria ótica e a microdureza Knoop. ANOVA e o teste de Tukey demonstraram que o desgaste do esmalte foi significativamente reduzido quando se empregou a solução de bicarbonato de sódio para o enxágüe bucal. Para a microdureza, ANOVA demonstrou apenas presença de diferença significativa em função da condição do substrato (p < 0,0001). Os espécimes erodidos apresentaram valores de microdureza significativamente menores do que o grupo não submetido ao desafio ácido. O enxágüe bucal com solução de bicarbonato de sódio controlou a erosão no esmalte submetido a simulações de episódios erosivos endógenos. / One of the recommended measures to control dental erosion of intrinsic origin is the oral rinse with sodium bicarbonate solution, which has been suggested to neutralize the gastric acid regurgitated into the oral cavity. However, the efficacy of this prescription has not yet been proved. Therefore, the aim of this study was to evaluate in situ the effect of a sodium bicarbonate rinse in the control of dental erosion in enamel exposed to gastric acid-like solution. This study comprised two experimental legs. After a 2-day lead-in period, fourteen volunteers wore palatal devices containing two polished, sterilized enamel slabs. Throughout the experimental period of 5-d, one of the two specimens was exposed twice daily extra-orally to hydrochloric acid solution (0,01 M, pH=2) for 2 min. Immediately after, devices were reinserted in the mouth and volunteers rinsed their oral cavity with a sodium bicarbonate solution or deionized water for 60s. In the second leg of this study, after a 2-day washout period, appliances were refilled with a new set of enamel specimens and participants were crossed over to receive the alternate rinse. The wear depth accessed using optical profilometry and Knoop surface microhardness were evaluated. Analysis of Variance (ANOVA) and Tukey\'s test demonstrated that wear of enamel was significantly reduced when a sodium bicarbonate solution was used to rinse the oral cavity following erosive episodes. For microhardness, ANOVA demonstrated only significant differences in function of the enamel condition (p < 0,0001). The eroded specimens presented microhardness values significantly lower than the group not submitted to the acid challenge. Sodium bicarbonate rinse controlled erosion of enamel caused by gastric acid-like solution.
90

Erosive tooth wear and associated factors in Northern Finland Birth Cohort 1966

Alaraudanjoki, V. (Viivi) 09 January 2018 (has links)
Abstract The aim of this study was to investigate the status of erosive tooth wear (ETW) in Finnish middle-aged adults and its association with dental caries and sociodemographic and intrinsic factors. In addition, we performed a genome-wide association study (GWAS) to identify whether genetic polymorphism (single nucleotide polymorphism) could explain some of the individual variance in the ETW status. Another aim of the study was to validate the use of the erosion index, the Basic Erosive Wear Examination (BEWE), on 3D models. Of the total Northern Finland Birth Cohort (NFBC1966), a convenience sample of 3,181 people was invited for an oral health examination in 2012–2013, of whom 1,962 participated, thus comprising the study group for the present study. ETW was assessed by sextants using the BEWE index. The clinical data was supplemented by information collected by means of postal questionnaires in 1997–1998 and 2012–2013, blood samples, and 3D models of the dentition. Of those clinically examined, 586 participants were randomly selected for the validation study of the BEWE index on 3D models. ETW was a common finding among the Finnish adult population, and almost half of the population needed at least preventive measures against the condition, and almost one in ten had severe ETW. Male gender and restorative treatment need due to dental caries were associated with ETW, unlike sociodemographic factors. Of the intrinsic factors, daily reflux symptoms and hyposalivation were the most significantly associated with severe ETW. According to the results from the GWAS, susceptibility to ETW could be partly explained by genetic polymorphism. The BEWE index was found reliable for recording ETW clinically and on 3D models, and 3D models were especially sensitive in detecting initial ETW. In conclusion, ETW seems to be common among Finnish adults, especially among males. In addition to risk factors, individual susceptibility should be kept in mind when assessing the risk for the condition. Early diagnosis of ETW is important in maintaining good oral health, and the BEWE seems to be a reliable index for that purpose both clinically and on 3D models. / Tiivistelmä Tutkimuksen tavoitteena oli selvittää hampaiden erosiivisen kulumisen yleisyyttä ja vakavuutta suomalaisilla keski-ikäisillä aikuisilla, sekä erosiivisen kulumisen yhteyttä hampaiden reikiintymiseen sekä sosiodemografisiin ja sisäisiin tekijöihin. Lisäksi selvitettiin koko genomin kartoitusta hyödyntäen, voidaanko geneettisellä polymorfismilla (yksittäisillä emäsparin vaihdoksilla) selittää yksilön alttiutta erosiiviselle kulumiselle. Tutkimuksen tavoitteena oli myös validoida erosiivista kulumista arvioiva indeksi (The Basic Erosive Wear Examination, BEWE) 3D-malleilla. Koko Pohjois-Suomen vuoden 1966 syntymäkohortista kutsuttiin 3 181 henkilöä suun terveystarkastukseen vuosina 2012–2013. Kutsutuista 1 962 osallistui tutkimukseen muodostaen lopullisen tutkimusjoukon. Erosiivista kulumista arvioitiin käyttäen BEWE-indeksiä. Kliinistä tutkimusta täydensivät vuosina 1997–1998 ja 2012–2013 tehdyt postikyselyt, verinäytteet ja hampaiston 3D-mallit. Kliinisesti tutkituista osallistujista yhteensä 586 henkilöä valittiin satunnaisesti BEWE-indeksin validointitutkimukseen 3D-malleilla. Erosiivinen kuluminen oli yleistä suomalaisilla aikuisilla, ja lähes puolella oli erosiivista kulumista, joka vaatisi vähintään ennaltaehkäiseviä toimia. Vakavaa erosiivista kulumista on lähes joka kymmenennellä. Miessukupuoli ja korjaavan hoidon tarve hampaiden karioitumisen vuoksi olivat yhteydessä erosiiviseen kulumiseen, toisin kuin sosiodemografiset tekijät. Sisäisistä tekijöistä päivittäiset reflux-oireet ja vähäinen syljeneritys olivat vahvimmin yhteydessä vakavaan erosiiviseen kulumiseen. Koko genomikartoituksen perusteella vaikuttaa siltä, että alttius erosiiviselle kulumiselle saattaa selittyä osittain geneettisellä polymorfismilla. BEWE-indeksi näyttää olevan luotettava menetelmä niin kliinisessä arvioinnissa kuin arvioitaessa erosiivista kulumista 3D-malleilla. Alkava erosiivinen kuluminen oli helpommin havaittavissa 3D-malleilta kliiniseen arviointiin verrattuna. Tutkimuksen perusteella voidaan sanoa, että erosiivinen kuluminen on yleistä suomalaisilla aikuisilla, etenkin miehillä. Jo tiedettyjen riskitekijöiden lisäksi yksilöllinen alttius erosiiviselle kulumiselle tulisi pitää mielessä riskikartoitusta tehdessä. Erosiivisen kulumisen aikainen diagnosointi on tärkeää hyvän suun terveyden ylläpitämiseksi, ja BEWE-indeksi vaikuttaa soveltuvan diagnosointiin niin kliinisesti kuin 3D malleillakin.

Page generated in 0.0641 seconds