Spelling suggestions: "subject:"dissertations -- apolitical science"" "subject:"dissertations -- bpolitical science""
111 |
The failure of the Middle East peace process and structures for conflictVan Niekerk, Jaco Philip 12 1900 (has links)
Thesis (MA)--Stellenbosch University, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: This study focuses on the role of political elites in addressing the problem of why a
durable peace has eluded Israeli Palestine.
A theoretical background study was made on the articulation of identity within a
civilization. This established identity formation as a political process. To see how the
manipulation of the structure within which identity formation processes take place, six
critical indicators were identified. These are: Manufacturing conditions of
underdevelopment; Un-integrated social and political systems, and distributive injustice;
Fostering cleavages, stereotypical images and political symbolism; Placing issues under
the 'sign of security'; The production of insecurity through the manipulation of identity
formation processes; and Monopolising the conflict resolution process.
Political elite creation and perpetuation of structures for conflict shows an inherent
inability to bring about a lasting peace in a protracted social conflict for conflict has
become the source, rather than the outcome of policy formation. As a result this thesis
calls for a more inclusive approach to conflict resolution, one that goes beyond the
processes of arbitration, mediation, negotiation and facilitation, to include conciliation at
grass roots level between civilizations, sincerely exploring the underlying emotional
legacies of fear, hatred, sorrow and mistrust. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie fokus op die rol gespeel deur politieke elites in die voortslepende
vraagstuk rondom vrede in Israel/Palestina.
'n Teoretiese agtergrondstudie is onderneem om die uitdrukking van 'n samelewing oftewel
volksidentiteit te ondersoek. Die studie het laat blyk dat identiteitsformulering 'n
politieke proses is. Om waar te neem hoe die manipulasie van die struktuur waarbinne
identiteitsformulering plaasvind, is ses kritiese indikators geïdentifiseer, te wete: die
skepping van toestande vir onderontwikkeling; ongeïntegreerde sosiale en politieke
sisteme en ongelyke verdeling van welvaart; doelbewuste voortsetting van etniese
verskille, stereotipering en politieke simbolisme; plasing van kwessies onder die vaandel
van "sekuriteit"; die produksie van "onsekerheid" deur die manipulasie van
identiteitsformulering prosesse; en die manipulasie van konflik resolusie prosedures.
Skepping en doelbewuste voortsetting van strukture vir konflik deur politieke elites dui
op 'n onvermoë om langdurige vrede in 'n 'uitgerekte sosiale konflik' te bewerkstellig.
Konflik het die oorsprong, eerder as die uitkoms van beleid geword. As gevolg van
hierdie feite doen die tesis 'n beroep dat konflik resolusie as dissipline 'n meer
inklusiewe benadering volg. Die resolusie prosesse van mediasie, arbitrasie, fasilitering
en onderhandeling is opsigself nie genoeg nie en behoort vergesel te word deur die proses
van konsiliasie op grondvlak tussen samelewings. Hierdie proses moet deel vorm van 'n
opregtheid om mense se vrese, haat, seer en wantroue met ootmoed aan te hoor.
|
112 |
The SADC free trade protocol as a vehicle for the Angolan post-war economic recoveryLopes Cristovao, Antonio Francisco 12 1900 (has links)
Thesis (MA)--Stellenbosch University, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: Free trade is said to maximize welfare in a world organized by nation-states. To participate in the
global economy more effectively most nation-states have implemented economic policies with
the objective of freeing international trade. This movement has been facilitated by the process of
globalization which has had unparalleled effects on the economic policies of countries
worldwide. However, countries-have found it increasingly difficult to manage their economies at
the multilateral level since the benefits of global free trade are not equally shared. This has led to
an increase in Regional Integration Agreements (RIAs), which are seen as a tool for strategic
growth and development while promoting free trade on a more restricted basis.
In the last decades of the 20th century, the world has seen an increase in the number of RIAs
particularly in Sub-Saharan Africa, However, empirical evidence has shown, contrary to what
happened in Europe, that in Africa most attempts at economic integration have failed to promote
meaningful economic growth and development. Notwithstanding that, the Southern African
Development Community (SADC) has embraced economic integration as a strategy for growth in
the region. Focusing on SADC and the Angolan economy as the main units of analysis, this study
looks at the theory of economic integration to evaluate its validity for the African context and to
find out how useful integration is in promoting economic growth and development in less
developed countries.
The study concludes that economic integration theory, which was developed within the context of
European economies, is not relevant for African economies, which are different in character.
Evidence indicates for instance, that in Africa the most important gains from economic
integration are dynamic and not static, as the theory seems to suggest. Additionally, contrary to
what happened in former attempts at forming RlAs in Africa, SADC has implemented a
development integration approach aiming at industrialization. This is important, because
according to the "Krugman-Venables model of regional relocation" the least developed countries can benefit from trade and investment from the most developed ones. The SADe Free Trade
Protocol may be harmful for the Angolan economy in the short to medium term because of
structural problems. However, it was found that if properly implemented it could playa major
role in promoting growth and development in the longer term. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Vrye handel, so word beweer, vermeerder welvaart in 'n wêreld wat deur nasie-state georganiseer
word. Die ekonomiese beleid van nasie-state is daarop gemik om internasionale handel te
dereguleer, ten einde hulle in staat te stelom meer effektief binne die globale ekonomie deel te
neem. Hierdie proses is gefasiliteer deur die verskynsel van globalisering wat ongeëwenaarde
gevolge vir alle state in die wêreld meegebring het. Nietemin, vind state dit in toenemende mate
moeilik om hierdie proses op multilaterale vlak te bestuur, aangesien die voordele van
internasionale handel nie in gelyke mate gedeel word nie. Dit het gely tot 'n toename in
Streeksintegrasie-Ooreenkornste (SIO's ). Hierdie ooreenkomste word beskou as 'n ekonomiese
groei en ontwikkeling-strategie, terwyl internasionale handelop 'n meer beperkte grondslag
bevorder word.
Tydens die laatse dekades van die twintigste eeu, het die aantal SIO's (veral in Sub-Sahara
Afrika) toegeneem. In teenstelling met die ervaring van die Europese Unie, dui die feite aan dat
pogings tot ekonomiese integrasie in Afrika nie daarin geslaag het om betekenisvolle
ontwikkeling en ekonomiese groei te bevorder nie. Nietemin, het die Suider-Afrikaanse
Ontwikkelingsgemeenskap (SAOG) handels-integrasie aanvaar as 'n strategie vir ekonomiese
groei in die streek (met as instrument die SAOG Vryehandel-protokol). Met fokus op die SAOG
en Angola as eenhede van analise, evalueer die studie die liberale teorie van ekonomiese
integrasie, ten einde uitspraak te lewer oor die geldigheid daarvan binne die konteks van Afrika,
Tweedens, word daar ook aandag geskenk aan die vraag of ekonomiese integrasie 'n optimale
strategie is vir die bevordering van ekonomiese groei en ontwikkeling in minder-ontwikkelde
lande.
Die gevolgtrekking wat gemaak word is dat ekonomiese integrasie (soos ontwikkel binne die
Wes-Europese konteks) nie relevant is vir die eiesoortige omstandighede van Afrikastate nie. Daar is, onder andere, bevind dat die belangrikste voordele van integrasie in Afrika dinamies is,
en nie staties nie (soos die teorie van ekonomiese integrasie dit in die vooruitsig stel). Daarby, en
teenstrydig met vorige pogings tot die vorming van SIO's in Afrika, het die SAOG 'n
ontwikkelings integrasie benadering aanvaar. Hierdie benadering is gemik op eweredige
industrialisering in die streek. Dit is 'n belangrike punt, want volgens die "Krugman-Venables
model van streekshervestiging" kan die minder ontwikkelde state voordeel trek van handel met,
en beleggings uit die meer ontwikkelde state in die streek. Laatstens, is daar bevind dat die
SAOG Vryehandel-protokol in die kort tot medium termyn nadelige gevolge vir Angola sal
meebring. Dit is as gevolg van strukturele probleme in die Angolese ekonomie. Nietemin, indien
behoorlik geïmplementeer, kan dit 'n betekenisvolle rol speel in die bevordering van ekonomiese
groei en ontwikkeling oor die lang termyn.
|
113 |
Regional hegemony as a tool for peace : an evaluation of South Africa’s role in regional developmentMandela, Babongile Thabile 12 1900 (has links)
Thesis (MA (Political Science. International Studies))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: Southern Africa as a region requires a rallying point from where they can integrate and
mobilize their resources in order to create a security community, which acts both as a
deterrent to the outbreak of conflict and regional bloc to protect local industries from global
forces. The Southern African Development Community (SADC) does not have the strong
relationship which usually exists between states that share a common goal or interest. The
study argues that the lack of leadership within the region accounts for the weak cooperative
relationship that presently exists in Southern Africa.
This study argues that regionalization does not come about unless the states in a particular
region want it. It may come about through spontaneous or unintended convergence in terms
of political regime, economic policy or security, but often one can identify a triggering
political event which sets the process in motion. The study argues that the Development
Corridors apparent in Southern Africa can act as the triggering event and have the promise to
forge the most feasible cooperation amongst regional states. The phenomenon of Peace Parks
rooted in the Spatial Development Initiatives, offer a unique type of regional integration
embedded on traditional focal areas and Southern African Identity.
This study intends to analyze the potential ability of regional hegemony to foster peace
through development. The primary objective of this study consequently is to examine the role
of regional hegemonies as tools for peace; using South Africa’s hegemony in Southern Africa
as a case study. This study describes the importance of South Africa as a regional hegemon to
lead the process of creating a peaceful co-existence in SADC. To achieve the research
objectives the following questions have been formulated: What is South Africa’s role as a
development partner in Southern Africa? The second research question asks how the political
economy of regionalism is apparent in the Spatial Development Indicators (Development
Corridors). Specifically what contribution could Spatial Development Initiatives make
towards SADC’s regional integration objectives? The research questions provide an
impression of major socio-political developments looming in the region and also seek to
provide the required tools to analyze and understand what is going on in Southern Africa
today. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Suider-Afrikaanse streek het ’n definitiewe behoefte om ‘n sentrale punt te identifiseer
waar beide integrasie kan plaasvind en hulpbronne gemobiliseer kan word om ’n veiligheids
gemeenskap te skep. Dit kan as ’n definitiewe teenvoeter dien vir die onstaan van konflik en
om plaaslike industrie te beskerm teen die soms negatiewe invloed van internasionale magte.
Die Suider-Afrikaanse Ontwikkelings Gemeenskap (SAOG) het huidiglik nie ’n sterk
verhouding wat tussen state met gemeenskaplike doelwitte en belange heers nie. Die kern
argument van hierdie studie is dat die tekort aan leierskap binne die streek een van die
hoofoorsake is vir die algemene swak samewerking wat tans bestaan in Suider-Afrika.
Die studie argumenteer dat sogenaamde streeks/regionale integrasie nie tot stand kan kom
tensy die state in ’n spesifieke streek ’n definitiewe behoefte daartoe het nie. Dit kan wel
onstaan deur middel van ’n spontane samevloei van politieke regimes, ekonomiese beleid en
veiligheid. Daar is soms egter ’n spesifieke gebeurtenis wat die proses laat onstaan. Die
studie argumenteer dat die sogenaamde Ontwikkelings Deurgange (‘Development Corridors’)
wat tans in Suider-Afrika ontwikkel as ’n moontlike vertrekpunt gesien kan word wat die
beste kans bied om samewerking tussen state te bevorder. Die onstaan van Vredes Parke
(‘Peace Parks’) gevestig binne die Ontwikkelings Deurgange, bied ’n unieke vorm van
regionale integrasie in Suider-Afrika.
Hierdie studie het ten doel om die potensiële moontlikheid van regionale hegemonie om
vrede te bewerkstellig deur middel van ontwikkeling te ontleed. Die hoof doelwit van hierdie
studie is om die rol van regionale hegemonie as instrument van vrede te ontleed. Die studie
sal spesifiek die gevallestudie van Suid-Afrika se regionale hegemonie in Suider-Afrika
ondersoek. Hierdie studie beskryf die belangrikheid van Suid-Afrika as ’n streeks moondheid
om die leiding te neem om vreedsame samewerking binne die SAOG te bewerkstellig. Die
volgende belangrike vrae is in hierdie studie gestel: Wat is Suid-Afrika se rol as ’n
ontwikkelings-vennoot in Suider-Afrika? Die tweede vraag probeer vasstel tot watter mate
die politieke ekonomie van regionale samewerking tans bestaan in die Omgewings
Ontwikkelings Indikatore (die sogenaamde ‘Development Corridors’). Watter spesifieke
bydraes kan hierdie inisiatiewe lewer om die SAOG se regionale integrasie doelwitte te
bereik? Die vrae probeer ’n geheel indruk skep hoe die Omgewings-Ontwikkelings Inisiatiewe (‘Spatial Development Initiatives’) tans bydra om ’n beter begrip te skep van
huidige verwikkelinge in Suider-Afrika.
|
114 |
Intractability of conflict : causes, drivers and dynamics of the war in SomaliaPettersson, Heidi Elisabeth 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Somalia has experienced constant instability and conflict for nearly two decades. With a collapsed
state, widespread violence and criminal activity, as well as continued disagreement between
warring factions, the prospect of peace seems bleak. The purpose and rationale of this research
has been to critically examine root causes and perpetuating factors of the protracted war in
Somalia in order to arrive at a comprehensive analysis of the reasons for the intractability of this
conflict. This study aims to fill a gap in the literature by pointing to some elements which have
previously been overlooked in existing research on the topic, especially the impact of the war
economy on the fuelling of the conflict.
While the thesis first and foremost set out to identify factors which contribute to the intractability
of conflict in Somalia, a thorough conceptualisation of relevant theory and a historical overview
of the case study were provided as a point of departure. An analysis then followed which tied
theory to empirical data. According to my analysis, the most significant internal factors
contributing to intractability of conflict in Somalia were the long absence of a central governing
authority, the low level of economic development, the role of Islam, as well as particular choices
made by the parties to the conflict. Relational factors which are crucial are the similar military
strength of the opposing sides, their lack of cooperation, and their different views regarding the
country’s law and governance. Finally, external factors were deemed to have had a particularly
strong effect on the long war. Ethiopia’s constant meddling; Eritrea’s support of al-Shabaab; the
UN’s and the AU’s various missions; as well as the presence of a plethora of humanitarian aid
agencies have shaped the conflict throughout its course.
The conclusion was drawn that the war economy had the greatest impact on conflict in the first
rounds of the civil war, but with the transformation, re-escalation and re-intensification of the
conflict that has occurred over the last couple of years, the opportunities for benefiting from war
and instability may again have increased. Piracy stands out as a new, prominent pillar of the
contemporary war economy. The war economy of today continues to have an influence on the
Somali conflict; it adds to its intractability, makes it increasingly difficult to establish a legitimate
and stable non-corrupt government, and generally sustains violence in the country.
I suggest that further research be undertaken on the topic of state collapse in Somalia, as it is clear
that the long absence of a central government is a factor which has had a significant impact on the
prolongation of conflict. In addition, as accurate data on the current war economy is rare, I recommend that field research should be conducted in Somalia to gain a more precise
understanding of shadowy economic activities and their linkages to conflict. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Somalië beleef vir byna twee dekades konstante onstabiliteit en konflik. Met wydverspreide
geweld, kriminele aktiwiteite, voortgesette verskille tussen strydende faksies en die verbrokkeling
van die Somaliese staat, lyk die vooruitsig vir vrede in die land onwaarskynlik. Die doel en
rasionaal van hierdie navorsing is om krities te ondersoek wat die grondoorsake en verewigings
faktore is, van die uitgerekte oorlog in Somalië. Die navoring meen dus, om 'n omvattende
ontleding te gee van die redes vir die hardnekkigheid van konflik in die land. Die studie poog ook
om 'n gaping in die literatuur te vul deur te wysig op kritiese elemente wat nalatig was in
bestaande navorsing en meer fokus te gee aan die impak van die oorlogsekonomie wat konflik in
Somalië aanspoor.
Alhoewel die proefskrif hoofsaaklik poog om die faktore wat bydra tot die hardnekkigheid van
konflik in Somalië te bestudeer, word 'n deeglike begrip van die toepaslike teorie en 'n historiese
oorsig van die studie voorsien as die vertrekpunt van die navorsing. Dit word dan opgevolg deur
‘n analise, wat die teorie bind aan empiriese data. Volgens my analise is die belangrikste interne
faktore wat bydra tot die hardnekkigheid van konflik in Somalië; die lang afwesigheid van 'n
sentrale beherende gesag, die lae vlak van ekonomiese ontwikkeling, die invloed van Islam, sowel
as unieke keuse van partye tot die konflik. Relevante faktore wat noodsaaklik is, is die
soortgelyke militêre krag van die opponerende kante, die gebrek aan samewerking, en hul
teenstrydige standpunte oor die land se wet en bestuur. Laastens is daar gevind dat eksterne
faktore 'n besonder sterk invloed gehad het op die langdurigheid van die oorlog. Ethiopië se
konstante inmenging, Eritrea se ondersteuning van al-Shabaab, die VN en AU se verskeie misies,
asook die teenwoordigheid van 'n oorvloed van humanitêre hulpagentskappe het deel gehad in die
formulering van konflik oor tyd.
Die gevolgtrekking was dat die oorlogsekonomie die grootste impak gehad het op die konflik in
die eerste rondtes van die burgeroorlog, maar met die transformasie-, her-eskalasie en reintensivering
van die konflik oor die afgelope paar jaar, is daar weereens ‘n styging in die
geleenthede vir individue om te baat uit die onstabiliteit en oorlog. Seerowery staan uit as 'n
nuwe, prominente pilaar van die huidige oorlogsekonomie. Die huidige oorlogsekonomie het nog
steeds 'n invloed op die Somaliese konflik, dit dra by tot sy hardnekkigheid, maak dit toenemend
moeilik om ‘n wettige en stabiele onkorrupte regering te stig en dit fasiliteer die voortduur van
geweld in die land.
Ek stel voor dat verdere navorsing onderneem word oor die onderwerp van die ineenstorting van
die staat in Somalië. Dit is duidelik dat die lang afwesigheid van 'n sentrale regering 'n
beduidende faktor is, wat ‘n impak op die verlenging van konflik het. Verder, omdat akkurate data
oor die huidige oorlogsekonomie so skaars is, beveel ek aan dat verdere navorsing gedoen moet
word om ‘n meer akkurate begrip van donker ekonomiese aktiwiteite in Somalië te kry en hul
impak op konflik.
|
115 |
Can regional organisations socialise states? Comparing human rights diffusion in ASEAN and SADCYejoo, Kim 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: The deteriorating human rights situations in Myanmar and Zimbabwe have drawn concerns from the international community. Mainly Western states and NGOs have criticised both governments and urged strong action from the regional organisations, namely ASEAN and SADC. However, because of the deeply rooted non-intervention norm in these regions, Southeast Asia and Southern Africa, the human rights situation in both states long remained serious. Recently however, ASEAN has taken up a strong stance towards Myanmar. On the contrary, SADC has showed reluctance to respond to the human rights violations in Zimbabwe. The question arises why these two regional organisations have showed different responses? In other words, the ASEAN member states have become relaxed and accepted the new human rights norm, discarding the traditional non-intervention norm, while the SADC member states still stick to the norm of non-intervention.
In order to find answers, the focus in this thesis is on the process of socialisation which means that the actors adopt new norms which are also accepted by society as a whole. Three mechanisms which lead to socialisation, namely strategic calculation, role-playing and normative suasion, are discussed. The conclusion reached is that regional organisation can play a role in inducing the member states to accept the new norm, in the process the regional organisation is also socialised through interaction with other international organisations and actors.
Here, historical background, and particularly the process of gaining independence in SADC heavily influenced the socialisation process in this region. SADC member states‘ liberation struggle against colonialism and apartheid led to the formation of strong bonds among member states that has made it difficult for respective state leaders to criticise each other. Such strong bonds do not exist in Southeast Asia. In Southeast Asia, member states interact actively with external actors such as the EU and NGOs. Thus they become receptive to human rights norms; in turn, the regional organisation itself has been socialised and has become relaxed enough to discard the non-intervention norm. Also an increasingly large middle class has become interested in the human rights situation in its neighbouring countries. These are the factors which have led to the differing responses from ASEAN and SADC to human rights abuses in their regions. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Nadat hulle onafhanklikheid gekry het, het die menseregte situasie in Myanmar en Zimbabwe agteruitgegaan. Die internasionale gemeenskap, meestal Westerse state en nie-regerings organisasies het albei regerings gekritiseer en die streeksorganisasies, naamlik ASEAN en SADC, dringend versoek om streng op te tree. Weens die diep-gewortelde nie-intervensie norm in beide Suidoos-Asië en Suider-Afrika het die menseregte situasie egter lank ernstig gebly. ASEAN het egter meer onlangs sterk standpunt ingeneem teenoor Myanmar. Maar SADC is nog steeds onwillig om te reageer op die menseregte vergrype in Zimbabwe. Die vraag is nou waarom hierdie twee streeksorganisasies so verskillend opgetree het. Die lidstate van ASEAN het ontspanne geraak en die nuwe menseregte norme aanvaar en die tradisionele nie-intervensie norm laat vaar, terwyl SADC lidstate nog hou by die nie-intervensie norm .
In die soek na antwoorde, is die fokus van hierdie tesis op die proses van sosialisering wat beteken dat die akteurs nuwe norme wat deur die internasionale gemeenskap as geheel aanvaar word, aanneem. Die drie meganismes wat lei tot sosialisering, naamlik strategiese berekening, rol-speling en normatiewe oorreding, word bespreek. Die slotsom waartoe gekom word is dat streeksorganisasies ‘n rol kan speel in die oorreding van lidstate om die nuwe norm te aanvaar en dat die streeksorganisasies in die proses deur interaksie met ander internasionale organisasies en akteurs, self gesosialiseer word.
Historiese agtergrond en veral die proses waardeur onafhanklikheid in die lande van Suider-Afrika verkry is, het die sosialisasie proses in die area beïnvloed. SADC lidstate se vryheidstryd teen kolonialisme en apartheid het sterk bande tussen lidstate gesmee en dit moeilik gemaak vir die leiers van die state om mekaar te kritiseer. Daar bestaan nie sulke sterk bande in Suidoos-Asië nie. Verder is daar in Suidoos-Asië aktiewe interaksie met ander organisasies soos die Europese Unie en met nie-regerings organisasies. Dus is hulle meer ontvanklik vir menseregte norms. Op hulle beurt is die streeksorganisasies ook gesosialiseer en het hulle ontspanne genoeg geraak om af te sien van die nie-intervensie norm. Die groeiende middelklas het ook geïnteresseerd geraak in die menseregte situasie in hulle eie en in die buurlande. Dit is die faktore wat gelei het tot die verskillende reaksies van ASEAN en SADC tot die menseregte vergrype in hulle onderskeie streke.
|
116 |
What African voice? The politics of publishing Africa in IRFourie, Mieke 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Despite the validity of arguments highlighting the inadequacy of existing theories to explain Third
World and specifically African realities, criticism has perpetuated, rather than disarmed, status quo
theories. This is because focus on (and thus within) the existing conceptual framework has impeded
vision beyond these barriers, thereby hampering the formation of new, more applicable theories. The
intellectual balance of power and methodological hegemony of the West is perpetuated, on the African
continent through Western monopoly over course content in tertiary education as well as the
preferences of publishers for Africanist rather than African contributions. This study provides a
critical assessment of scholarly dominance on the topic of Africa in order contribute to a greater
understanding of the dynamics acting to exclude non-Western ideas and experiences from the IR
narrative.
The study provides a content analysis of 25 peer-rated influential journals publishing IR content
for the period January 2000 to August 2010. The aim was to identify dominant themes and scholars on
the topic of Africa in IR. General biographical information on the five highest ranking scholars in terms
of publication exposure was gathered in order to assess networks of academic and professional
affiliation that could have contributed to their publishing success.
Dominant themes vary between African, Third World and international-oriented journals.
Governance is a prevalent theme throughout, but African journals prefer intervention to the
international journals’ preoccupation with conflict in Africa. Third World Journals place development
first. The five most prolific authors are Ian Taylor, Kevin C. Dunn, Cameron G. Thies, Nana K. Poku and
Chris Alden. They are all currently lecturing at either American or British academic institutions and
are all Africanists, save for Poku who is a diasporic African.
Networks of affiliation are established through institutions of higher education primarily and
through societal memberships. The internet does not seem to be an important tool of networking
amongst Africanists. Dominant authors tend to collaborate, serve as article reviewers or on editorial
boards of journals for which they also submit articles, and as research grant proposal reviewers, thus
also constituting the gatekeepers in academia. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Ten spyte van geldige argumente wat aanvoer dat bestaande teorieë nie in staat is daartoe om
Derdewêreld ervarings – spesifiek dié van Afrika – genoegsaam te begryp nie, het kritiek eerder
hierdie teorieë versterk as ontsetel. Dit is omdat fokus op (en dus vanuit) bestaande teoretiese
raamwerke die oorweging van elemente buite hierdie raamwerke onmoontlik maak, en sodoende die
ontstaan van nuwe, meer verteenwoordigende raamwerke, teenwerk. Die intellektuele magsbalans en
metodologiese hegemonie van die Weste word voortgesit, selfs op die Afrika kontinent, deur Westerse
monopolie oor die kursusinhoude van tersiêre instansies, sowel as deur die voorkeur wat Afrikaniste
se bydraes geniet bo dié van Afrikane vir publikasie. Hierdie studie bied ‘n kritiese analise van
dominansie in kundigheid oor die onderwerp van Afrika om sodoende by te dra tot ‘n meer
omskrywende geheelbeeld van die dinamiek wat nie-Westerse idees en ervarings uitsluit tot die
diskoers van Internasionale Betrekkinge.
Die navorsing is in die vorm van ‘n inhoudsanalise van 25 invloedryke joernale wat inhoud
relevant tot Internasionale Betrekkinge publiseer, vir die periode Januarie 2000 tot Augustus 2010.
Die doel is om dominante temas en kundiges oor die onderwerp van Afrika se internasionale
betrekkinge te identifiseer. Biografiese inligting oor die vyf mees bedrewe kundiges in terme van
publikasies is ingesamel om die netwerke van akademiese en professionele affiliasie wat moontlik tot
hulle status kon bydra, te assesseer.
Dominante temas verskil tussen Afrika-, Derdewêreld- en internasionaal-georiënteerde joernale.
Regeerkunde is deurgaans ‘n prominente tema, maar die Afrika-joernale verkies intervensie teenoor
die internasionale joernale se fokus op konflik in Afrika. Derdewêreld-joernale plaas meer klem op
ontwikkeling. Die vyf mees bedrewe outeurs is Ian Taylor, Kevin C. Dunn, Cameron G. Thies, Nana K.
Poku en Chris Alden. Hulle is almal lektore by Amerikaanse of Britse akademiese instansies en,
behalwe vir Poku wat deel van die Afrika diaspora vorm, is hulle almal Afrikaniste.
Netwerke van affiliasie word deur instansies van hoër opleiding of lidmaatskap aan professionele
assosiasies bewerkstellig. Die internet is klaarblyklik nie ‘n baie belangrik instrument in kontakbouing
vir Afrikaniste nie. Dominante outeurs is geneig om saam te skryf, hulle is dikwels die artikelkeurders
vir joernale of dien op die redaksie en tree ook dikwels in ‘n hoedanigheid van keurders van
navorsingsbefondsing op. As sulks is hulle gelyk die dominante akademici as die waghonde van die
ivoortoring.
|
117 |
Can Canada still be considered a middle power? Zimbabwe and Canada's declining global roleBothwell, Alice 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Canada between 1945 and 2010 has been classified as a prominent "middle power." At the same
time its relative standing among nations has been declining and it has less regard in the world than
it once did. Middle power theory seeks to classify those nations who in the wake of the Second
World War were neither great powers nor non- great powers.
The idea of middlepowermanship greatly appealed to Canadians and they undertook initiatives to
separate themselves from the non-great powers. Canada is often seen as the exemplary case for
observing middle power status. Through the post war era and the Cold War Canada was both
economically and politically powerful. By getting involved in a plethora of multi-lateral bodies
such as the United Nations and the Commonwealth while promoting peacekeeping and mediation,
Canada was able to exert its growing influence on the world order. Throughout this time Canada
worked hard to build its reputation as a mediator and specialized in ending quarrels. This is true of
Canada’s involvement in the Commonwealth in the 1960s and 1970s with regard to the Rhodesian
question. On two separate occasions it was the Canadian contingents that prevented the
Commonwealth from dissipating. This further bolstered Canada’s rise to prominence in the world
order.
Over the years, as Canada took on more initiatives resources became very thinly spread. With an
economic slow down and new commitments to national policies (universal healthcare and pensions)
the Canadian budget was rearranged and priorities changed. No longer were there the same
resources available to middle power initiatives or the military. This has greatly impacted Canada’s
ability to participate in international projects.
Recently, Canada’s position in the world has come into question, asking whether or not it truly is
still a middle power. By looking at various traditional middle power elements including the
economy, peacekeeping, official development assistance and involvement in multilateral bodies it
can be seen that Canada’s prominence is waning. Using the case study of Zimbabwean/ Canadian
relations through the 20th and 21st centuries, the decline of Canada’s middle power performance can
be traced. Combining these different themes with hard and soft power theory it is clear to see that
Canada no longer holds the same position of middle power it once did. It also shows that Canadians
are holding onto an image of Canada, which is dated, and it is time to redefine Canada’s position
within the world order. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Tussen 1945 en 2010 is Kanada geklassifiseer as ’n prominente “middelmag.” Terselfdertyd het
Kanada se relatiewe posisie ten opsigte van ander nasies begin afneem en minder aansien in die
wêreld geniet as voorheen. Die middelmag-teorie poog om daardie nasies te klassifiseer wat na die
Tweede Wêreldoorlog nóg grootmagte, nóg kleinmagte was.
Die Kanadese was aangetrokke tot die idee van middelmagskap en hulle het inisiatiewe onderneem
om hulself van ander nie-grootmagte te onderskei. Kanada word dikwels gesien as die toonbeeld
van die middelmag rol. Gedurende die post-oorlog era, asook tydens die Koue Oorlog was Kanada
beide ekonomies en polities invloedryk. Deur betrokke te raak in multi-laterale instellings soos die
Verenigde Nasies en die Statebond, en terselfdertyd vredeskepping en bemiddeling te bevorder, kon
Kanada sy groeiende invloed op die wêreld orde uitoefen. Gedurende hierdie tyd het Kanada hard
gewerk om sy reputasie as bemiddelaar gestand te doen en te spesialiseer in die beëindiging van
dispute. Laasgenoemde word veral waargeneem in Kanada se betrokkenheid in die Statebond met
betrekking tot die Rhodesië-vraagstuk in die 1960s en 1970s. Op twee verskillende geleenthede was
dit die Kanadese invloed wat verhoed het dat die Statebond ontbind. Dit het gesorg dat Kanada se
prestige en prominensie in die wêreld orde toegeneem het.
Oor die jare het Kanada meer inisiatiewe aangegaan en het die hulpbronne verminder. Dit, tesame
met ’n stadige groeiende ekonomie en nuwe nasionale verpligtinge soos universele gesondheidsorg
en pensioenfonds moes die Kanadese begroting herrangskik word en prioriteite moes verander.
Daar was nie meer dieselfde hulpbronne beskikbaar vir middelmag- inisiatiewe of die weermag nie.
Dit het grootliks Kanada se vermoë beïnvloed om aan internasionale inisiatiewe deel te neem.
Onlangs het Kanada se posisie in die wêreld onder die loep gekom, en dit word bevraagteken of
Kanada nog werklik ’n middelmag is. Deur te kyk na verskillende tradisionele middelmagelemente
soos die ekonomie, vredeskepping, amptelike ontwikkelingsbystand en die betrokkenheid
in die multilaterale organisasies, word dit waargeneem dat Kanada se prominensie afneem. Deur
gebruik te maak van die gevallestudie van die Zimbabwe/Kanada-verhoudinge deur die 20ste en
21ste eeu, kan die afname van Kanada se middelmag-funksie waargeneem word. Met die
kombinering van reeds genoemde temas met die teorieë van harde en sagte mag, kan dit duidelik
gesien word dat Kanada nie meer dieselfde posisie van middelmag beklee wat dit eens gehad het
nie. Verder wys dit dat die Kanadese aan ’n beeld van Kanada vasklou wat ouderwets is, en dat dit
tyd is om Kanada se posisie te herdefinieer in die huidige wêreld orde.
|
118 |
Oiling Development? A critical analysis of Norway's petroleum assistance to AngolaMartinsen, Mari 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: African affairs have traditionally not occupied a central place in Norway’s official foreign policy, and relations with countries in West Africa have been limited. However, in recent years, resource-rich countries such as Angola – Africa’s largest oil producer – have become the focus of Norwegian strategic interests. Private and public investments are increasing rapidly, paralleling a larger focus on aid. Today, Angola is a core country within Norway’s most prominent petroleum-related assistant programme, Oil for Development (OfD). This thesis will aim to contribute, by means of a critical political economy analysis, to a better understanding of Norway’s role in Angola through OfD. Specifically, this study aims to question who and what structures Norway really is aiding in Angola. Such an objective will be achieved by firstly using critical theory to demonstrate Norway’s role as a traditional middle power – through which Norway seeks to export an altruistic perception of a ‘do-good- image’ – is underpinned by a deeper national self-interest. Secondly, the thesis questions the theoretical foundation of OfD, and, thirdly, it attempts to identify whom the OfD programme is aiding. Ultimately, the thesis questions whether Norway is promoting sustainable development in Angola, or whether, instead, it is contributing to maintaining a status quo, from which Norway as a middle power continues to benefit. The study illustrates that Norway, as a middle power, has neither the capacity nor the national self-interest to achieve fundamental change in Angola. Norway’s commitment to the good governance agenda, and the belief in solutions offered by the resource curse thesis, is tackling the symptoms of Angola’s underdevelopment, rather than its root causes. OfD adopts a state-centric approach, which accepts the political economy structures in Angola, and gives limited attention to global structures and civil society. The thesis offers an alternative analysis, which illustrates how OfD is masking a neo-liberal development approach by incorporating Norwegian business interests and development goals in the same programme. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Afrika sake het tradisioneel nie 'n sentrale plek in Noorweë se amptelike buitelandse beleid beklee nie, en verhoudings met die westelike deel van die Afrika-kontinent is beperk. Tydens die afgelope jare het olie-ryk lande, soos Angola, egter die fokus van Noorweegse strategiese belange geword. Angola is vandag 'n kern land binne Noorweë se mees prominente petroleum-verwante hulpverleningsprogram, Oil for Development (OfD). Hierdie tesis het ten doel om, deur middel van 'n kritiese politieke ekonomie ontleding, by te dra tot ’n beter begrip van Noorweë se rol in Angola deur die OfD. Spesifiek bevraagteken hierdie studie aan wie en watter strukture in Angola Noorweë hulp verleen. Dit sal gedoen word deur eerstens gebruik te maak van kritiese teorie om te demonstreer dat Noorweë se rol as 'n tradisionele middelmoondheid – waardeur Noorweë poog om 'n altruïstiese persepsie van die staat uit te dra – onderskryf word deur 'n dieper nasionale selfbelang. Tweedens sal hierdie studie die teoretiese begronding van OfD bevraagteken, en derdens poog om te identifiseer wie deur die OfD program ondersteun word. Laastens sal die tesis bevraagteken of Noorweë volhoubare ontwikkeling in Angola bevorder, en eerder bydra tot die instandhouding van die status quo, waaruit Noorweë as 'n middelmoondheid voordeel trek. Die studie sal illustreer dat Noorweë, as ‘n middelmoondheid, nie die kapasiteit of die nasionale selfbelang het om fundamentele verandering in Angola te weeg te bring nie. Norweë se ondersteuning van die ‘good governance’ agenda, en oplossings wat deur die sogenaamde ‘hulpbronvloek’ tesis aangebied word, spreek die simptome van Angola se onder-ontwikkeldheid aan, eerder as die kernoorsake. OfD funksioneer op grond van ‘n staat-sentriese benadering, wat die politieke ekonomiese strukture in Angola aanvaar, en beperkte aandag aan globale strukture en die burgerlike samelewing gee. Hierdie tesis bied ‘n alternatiewe analise, wat wys hoe OfD eintlik ‘n neoliberale ontwikkelingsbenadering volg wat Noorweegse besigheids- en ontwikkelingsdoelwitte in dieselfde program inkorporeer.
|
119 |
Barack Obama : a new precedent in foreign policy?Coetzee, Andre Francois 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: This thesis aims to measure President Barack Obama’s level of presidential agency in
foreign policy, in order to determine whether he will be able to achieve his ambitious goal of
renewing US leadership in foreign affairs. To do so, this thesis will make use of a two-level
analysis: The primary level of analysis will focus on the office of the president, and the
constitutionally determined formal powers it confers on the president. It will also study the
constraints placed on the president by the powers conferred on other branches of government, as
well as the institutional and societal context in which the president must function. The second
level of analysis will focus on the president as an individual, and the role that a number of
personality traits and informal powers play in presidential agency. The central hypothesis of this
thesis is that while all presidents are exposed to roughly the same set of institutional constraints,
an individual president’s level of agency depends on their utilisation of a number of informal
powers. In order to measure this hypothesis, a five-point framework will be developed by
abstracting from the existing literature on informal powers. This framework will consist of five
criteria believed to be a prerequisite for a high degree of presidential agency: (1) a favourable
disposition to foreign affairs; (2) the ability to provide strong leadership in policy formulation;
(3) a command over Pennsylvania Avenue politics; (4) the utilisation of the role of public
opinion maker; (5) and the utilisation of the role of global statesmen. While Obama will be
shown to do well against the framework, his lack of tangible accomplishments will be shown to
stem from the magnitude of the challenges he faces; the larger foreign policy context in which he
came to office; and the deep-seated distrust of the motives underlying US foreign policy in
certain regions. Furthermore, the time constraints he faces, and the impact of the election cycle,
will be identified as a limit to the pace of implementation and the extent of the changes he is able
to make. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie tesis is om President Barack Obama se vlak van presidensiële
agentskap in buitelandse beleid te meet om te bepaal of hy sy ambisieuse doelwit om die VSA se
leierskap in buitelandse sake te hernu, sal bereik. ’n Tweevlakkige analise sal vir hierdie doel
aangewend word. Die analise sal op ’n primêre vlak fokus op die president as ampsdraer, en die
formele magte wat deur die grondwet aan hom toegeken word. Dit sal ook die beperkinge wat op
die president geplaas word as gevolg van die magte wat aan die ander takke van die regering
toegeken word, bestudeer. Verder sal die institusionele en maatskaplike konteks waarin die
president moet fuksioneer in ag geneem word. Die tweede vlak van analise sal op die president
as individu fokus, en die rol wat sekere informele magte en persoonlikheidseienskappe in
presidensiële agentskap speel. Die sentrale hipotese van hierdie tesis, is dat alhoewel alle
presidente deur dieselfde institusionele beperkinge geaffekteer word, ’n spesifieke president se
vlak van agentskap afhang van sy gebruik van informele magte. Hierdie hipotese sal gemeet
woord deur ’n vyfpuntraamwerk te ontwikkel wat gebruik maak van die bestaande literatuur op
presidensiële agentskap. Dié raamwerk bestaan uit vyf kriteria wat benodig word om ’n hoë vlak
van agentskap te handhaaf: (1) ’n positiewe gesindheid teenoor buitelandse sake; (2) die vermoë
om sterk leierskap in die beleidsformuleringsproses uit te oefen; (3) meesterskap oor
Pennsyvanie Avenue politiek; (4) die gebruik van die rol van openbare ’n opinie maker; (5) en
die gebruik van die rol van ’n globale staatsman. Die tesis sal wys dat alhoewel Obama
suksesvol is wanneer hy teen die raamwerk gemeet word, sy tekort aan prestasies toegeskryf kan
word aan die omvang van die probleme wat hy moet oplos; die groter buitelandse konteks
waarin hy verkies is; en die wantroue in die VSA se onderliggende motiewe in sekere streke.
Verder sal die tydsbeperkinge op sy presidentskap en die impak van die verkiesingsiklus
geïdentifiseer word as ’n bepreking op die spoed waarteen hy veranderinge kan implementeer.
|
120 |
The impact of the private security industry on peace-building efforts in Africa : an assessment of Executive Outcomes, MPRI and DynCorpHolager, Emma 03 1900 (has links)
Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: The emergence and rapid growth of the private security industry in the 1990s followed from
the downsizing of the armed forces in the aftermath of the Cold War and the development of
new security threats which increased demand for military manpower and expertise. This has
led to a redefinition of security strategies and the restructuring of armed forces by Western
governments, which has resulted in the elimination of non-core activities from the functions
of many armed forces. Recently it has been argued that the private security industry can
challenge what previously was believed to be a primary responsibility of states, namely to
take on peacebuilding initiatives and support to other peace operations.
This study seeks to assess the impact of the private security industry in peacebuilding efforts
in African conflicts. The study suggests that the private security industry have taken on a
much stronger role in conflicts world wide since the 1990s, and that its activities have
significantly changed. Companies such as MPRI and DynCorp have managed to keep close
contact with their home governments, which arguably has been a crucial factor to their
growing business. Furthermore, the private security industry have sought to distance itself
from the negative connotations associated with mercenaries and the activities of companies
such as Executive Outcomes in the 1990s, by avoiding operations involving elements of direct
combat. This has been illustrated through the extensive case study of the activities of three
private military and security companies: Executive Outcomes, MPRI and DynCorp.
Furthermore, this thesis has confirmed an increased presence of the United States on the
African continent post-9/11, illustrated by the presence of American-based private military
and security companies which arguably are being used as proxies for US foreign policy
purposes.
Furthermore, this study has discussed the various implications the private security industry
has on the traditional notion of the state’s monopoly on the legitimate use of force. This thesis
has argued that the legitimate use to exercise violence is in the process of devolution from
governments to other actors, which the extensive growth of the private security industry
illustrates. Additionally, it has been argued that the privatisation of military and security
services can harm the reliable delivery of essential services in conflict. Furthermore, the
findings of this thesis has highlighted the dilemma that many countries do not want stricter
regulation or elimination of the private security industry for the reason that these companies are viewed as valuable assets in fulfilling foreign policy objectives that for various reasons
cannot be fulfilled by national armies. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die opkoms en vinnige groei van die privaatsekuriteitsbedryf in die 1990s was die gevolg van
die afskaling van gewapende magte in die nasleep van die Koue Oorlog en die ontwikkeling
van nuwe sekuriteitsbedreigings, wat die aanvraag na militêre arbeidskragte en kundigheid
verhoog het. Dit het aanleiding gegee tot ’n herdefiniëring van sekuriteitstrategieë en die
herstrukturering van gewapende magte deur Westerse regerings, met die gevolg dat niekernaktiwiteite
van die funksies van talle gewapende magte uitgesluit is. Daar is onlangs
aangevoer dat die privaatsekuriteitsbedryf aanspraak kan maak op ’n funksie wat voorheen as
die primêre verantwoordelikheid van regerings beskou is, naamlik om vredesinisiatiewe en
steun aan ander vredesverrigtinge te onderneem.
Die doel van hierdie studie was om die impak van die privaatsekuriteitsbedryf in
vredesinisiatiewe in Afrika-konflikte te assesseer. Daar word aan die hand gedoen dat die
privaatsekuriteitsbedryf sedert die 1990’s ’n baie groter rol in wêreldwye konflikte gespeel
het, en dat die aktiwiteite van hierdie bedryf aanmerklik verander het. Maatskappye soos
MPRI en DynCorp was suksesvol daarin om nabye kontak met hul tuisregerings te behou, wat
stellig ’n deurslaggewende faktor in hul groeiende besighede was. Voorts het die
privaatsekuriteitsbedryf gepoog om hom te distansieer van die negatiewe konnotasies wat met
huursoldate en die aktiwiteite van maatskappye soos Executive Outcomes in die 1990’s
geassosieer is deur bedrywighede wat elemente van direkte stryd inhou, te vermy. Hierdie
poging is geïllustreer deur die omvattende gevallestudie van die aktiwiteite van drie privaat
militêre en sekuriteitsmaatskappye: EO, MPRI en DynCorp. Die bevindinge van die studie
bevestig voorts die Verenigde State van Amerika (VSA) se toenemende teenwoordigheid op
die Afrika-vasteland ná 9/11, wat duidelik blyk uit die teenwoordigheid van Amerikaansgebaseerde
privaat militêre en sekuriteitsmaatskappye wat stellig as volmag gebruik word vir
die VSA se buitelandsebeleidsdoelstellings.
Die verskeie implikasies van die privaatsekuriteitsbedryf vir die tradisionele siening van die
regerings se monopolie ten opsigte van die wettige gebruik van magte word ook in die studie
bespreek. Daar word aangevoer dat die wettige gebruik van geweld in die proses van
devolusie is vanaf regerings na ander rolspelers, wat deur die omvattende groei van die
privaatsekuriteitsbedryf bevestig word. Daar word verder ook beweer dat die privatisering van militêre en sekuriteitsdienste die betroubare lewering van noodsaaklike dienste tydens konflik
kan benadeel. Die studie se bevindinge werp ook lig op die dilemma dat talle lande strenger
regulering of uitskakeling van die privaatsekuriteitsbedryf teëstaan omdat hierdie
maatskappye beskou word as waardevolle bates in die bereiking van
buitelandsebeleidsdoelwitte, wat vir verskeie redes nie deur nasionale leërs bereik kan word
nie.
|
Page generated in 0.1421 seconds