Submitted by Marlene Santos (marlene.bc.ufg@gmail.com) on 2014-10-06T13:49:24Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Poliane da Paixão Gonçalves Pinto - 2013.pdf: 1022151 bytes, checksum: 596a95b7b00ba9fe148e80139903e5a1 (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) / Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2014-10-06T15:43:55Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Poliane da Paixão Gonçalves Pinto - 2013.pdf: 1022151 bytes, checksum: 596a95b7b00ba9fe148e80139903e5a1 (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) / Made available in DSpace on 2014-10-06T15:43:55Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Poliane da Paixão Gonçalves Pinto - 2013.pdf: 1022151 bytes, checksum: 596a95b7b00ba9fe148e80139903e5a1 (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) Previous issue date: 2013-08-30 / Héracles is a very well known character of mythological narratives, its fame hasn’t been limited by the antiquity, even with all its popularity, it isn’t possible to define the mythological origin of this mythological hero. This research was limited to the understanding of how Heracles’ representation was used during the tragedies of the classic period. In order to accomplish it, the following data and pieces of work were used: Alcestis e Héracles de Euripides, e The Trachiniae e Philoctetes de Sóphocles - one of the few tragedies that were conserved along the time, using the image of this hero. This study points out the relevance of the tragic presentation activeness, its relation with the polis, as well as with the hero (representative of the political community), accomplishes, when it comes to its divine nature, the integration of social roles in a moment of war between the polis. / Héracles é um conhecido personagem das narrativas míticas, sua fama não se limitou a antiguidade, mesmo com toda sua popularidade não é possível definir a origem do mito deste herói intrigante. Esta pesquisa se limitou a entender como a representação de Héracles foi utilizada nas tragédias do período clássico. Para realizar tal intento usamos como fontes as obras trágicas: Alceste e Héracles de Eurípides, e As Traquínias e Filoctetes de Sófocles, umas das poucas tragédias que se conservaram e que utilizam da imagem deste herói. O estudo aponta a relevância do funcionamento das apresentações trágicas, sua associação com a polis e como o herói, representante da comunidade política, cumpre, em função de sua natureza divina, a incorporação de papéis sociais em um momento de guerra entre as poleis.

The thesis examines Thomas De Quincey’s opium use as a product of social strain. De Quincey’s collection of work provides evidence that he felt alienated from society prior to his addiction and that his feelings of inadequacy contributed to his dependence on drugs. Utilizing Robert K. Merton’s strain theory, this thesis delineates De Quincey’s aspirational references and perceived failures through an examination of his imagery and interprets his perceptions of human life as a catalyst for his compulsions to cope with opium. De Quincey, strained by the aspirations of an industrial and imperialistic society, looked for several avenues of escape. The Romanticism of William Wordsworth presented De Quincey with a method for alleviating social strain; however, when De Quincey failed to discover the transcendence evident in Lyrical Ballads he turned to the intoxicating effects of opium and retreated from English society.

Texte remanié de : Dissertation : Philosophie : Universität des Saarlandes : 1985. / Bibliogr. p. 351-359. Notes bibliogr. Index.

Ο σκοπός της εργασίας αυτής, εν τω μεταξύ, ήταν να καταλάβουμε από πού προέρχεται το ενδιαφέρον για τον μύθο της Ιφιγένειας στα έργα διαφορετικών συγγραφέων και εποχών. Όπως έχουμε ήδη πει, αυτός ο μύθος υπήρχε στην αρχαιότητα, όταν οι ανθρωποθυσίες ήταν μάλλον γεγονός. Έπειτα ο μύθος της Ιφιγένειας περιέλαβε και την σχέση μεταξύ θεών και ανθρώπων, την κρίσιμη στιγμή μιας μεγάλης και σχεδόν απίθανης απόφασης, όπως και την πολιτική (θυσία της κόρης για ένα «ανώτερο» πολιτικό σκοπό) και την οικογενειακή σφαίρα των ηρώων (σχέση πατέρα-κόρη, άντρα-γυναίκα και των δυο αδελφών). Δηλαδή, αυτός ο μύθος καλύπτει πολλά πεδία ταυτοχρόνως και μάλλον σ` αυτό το γεγονός οι συγγραφείς έβρισκαν μεγάλη έμπνευση. Στις τραγωδίες του Ιφιγένεια η εν Αυλίδι και Ιφιγένεια η εν Ταύροις, ο Ευριπίδης διασταύρωσε την παράδοση, το πολιτικό και το οικογενειακό επίπεδο. Η προσωπική τραγωδία του Αγαμέμνονα βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτός είναι και αρχηγός του ελληνικού στρατού, αλλά και πατέρας. Όμως, πρέπει να διαλέξει ένα από αυτά τα δυο. Το να πάρει μια τέτοια απόφαση κάνει τον χαρακτήρα του βαθιά τραγικό. Σ` αυτήν την ιστορία ο Ρακίνας προσέθεσε ένα ερωτικό τρίγωνο (ο Αχιλλέας, η Εριφύλη και η Ιφιγένεια) και έδωσε περισσότερη έμφαση στην ψυχολογική διάσταση των χαρακτήρων. Ο Γάλλος δραματουργός έμεινε σχετικά κοντά στον μύθο, αλλά μέσα στα πλαίσια των κανόνων την εποχής του κλασικισμού. Αυτό βλέπουμε σαφώς στον πρόλογο της τραγωδίας του Ιφιγένεια. Ο Γκαίτε έθεσε στο έργο του το πάντα επίκαιρο θέμα – του ανθρώπου που είναι δέσμιος μεταξύ του χαρακτήρα, της μοίρας και των αισθημάτων του. Ο Ρίτσος διαπραγματεύτηκε τον μύθο της Ιφιγένειας στην σύγχρονη εποχή, εκφράζοντας έτσι την πολιτικό-κοινωνική άποψή του για τα επίκαιρα θέματα. Η Ιφιγένειά του είναι μια σύγχρονη γυναίκα που ζει στην σύγχρονη Ελλάδα, αλλά ταυτοχρόνως διατηρεί τα γνωστά μυθολογικά χαρακτηριστικά της. Πρέπει να σημειωθεί ότι ίσως για τους σημερινούς ποιητές η Ιφιγένεια θα αποτελούσε ενδιαφέροντα χαρακτήρα και από την φεμινιστική πλευρά. Κανείς μπορεί να την αντιληφθεί ως θύμα ενός πατριαρχικού συστήματος και μιας σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ του πατέρα και του άντρα της, στην οποία κυριαρχεί το αντρικό στοιχείο. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη πρόσληψη της θυσίας της Ιφιγένειας, αλλά κατά τη γνώμη μου παραμένει το ερώτημα πόσο αυτή θα εστιαζόταν στον αρχετυπικό μύθο και πόσο στις προσωπικές απόψεις των ποιητών με μια τέτοια προσέγγιση. Δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη απάντηση για ποιόν λόγο κάποιες εποχές πραγματεύονται τον μύθο της Ιφιγένειας και κάποιες άλλες όχι. Μεταξύ του Ευριπίδη και του Ρακίνα μεσολαβούν είκοσι δυο αιώνες, μεταξύ του Ρακίνα και του Γκαίτε ένας, ενώ μεταξύ του Γκαίτε και του Ρίτσου δυο αιώνες. Μήπως περιμέναμε τόσο πολύ για την Ιφιγένεια του Ρακίνα λόγω της εμφάνισης του χριστιανισμού και της μεσαιωνικής λογοτεχνίας; Σ` αυτήν την περίοδο ταιριάζει πιο πολύ η ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ, στην οποία δεν υπάρχει το ψυχολογικό κίνητρο των χαρακτήρων, η αμφιβολία, το δίλημμα, δηλαδή αυτό που αποτελεί μια ουσιαστική τραγικότητα. Όμως δεν υπάρχει μια τελική απάντηση σ` αυτό το ζήτημα, όπως και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πώς ο μύθος της Ιφιγένειας θα γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην τέχνη του μέλλοντος. Πάντως, είναι γεγονός ότι το ενδιαφέρον γι` αυτό το μοτίβο διατηρήθηκε στους διαφορετικές εποχές. Ολοκληρώνω την μελέτη αυτή με τα λόγια του Ρακίνα: «Στα έργα των ποιητών, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πιο φημισμένο από τη θυσία της Ιφιγένειας.» / -

No description available.

This dissertation examines the arguments against tragedy offered by feminist playwrights in their "re-visions" of the plays of Euripides and Shakespeare. / In the first part, I maintain that feminist dramatic re-vision is one manifestation of an unrecognized tradition of women's writing in which criticism is expressed through fiction. I also argue that the project of feminist dramatic re-vision embodies a feminist "new poetics." / In the second part, I examine the aesthetics and politics of tragedy from a feminist perspective. Feminist arguments against tragedy are, in effect arguments against patriarchy. But it is the theorists and critics of tragedy---not the playwrights---who are unequivocally aligned with patriarchy. Playwrights like Euripides and Shakespeare can be seen to destabilize tragedy in their plays. / In the third part, I show how recent feminist playwrights (Jackie Crossland, Dario Fo and Franca Rame, Deborah Porter, Caryl Churchill and David Lan, Maureen Duffy, Alison Lyssa, The Women's Theatre Group and Elaine Feinstein, Joan Ure, Margaret Clarke, and Ann-Marie MacDonald) counter tragedy by extrapolating from the arguments presented by Euripides and Shakespeare in The Medea, The Bacchae, King Lear, Hamlet, Romeo and Juliet and Othello , and by allocating voice and agency to their female protagonists.

Mémoire numérisé par la Division de la gestion de documents et des archives de l'Université de Montréal

Euripides’ Alcestis and Medea are plays about a woman of exemplary virtue and a woman of horrible vice, respectively. This thesis examines how both heroines have a subjectivity that is destructive because they are female, and which is expressed by making deals with men. Women’s deal-making is dangerous because it conflicts with a system of exchange exclusive to men, in which women function as objects of exchange which solidify men’s homosocial bonds. Alcestis’ and Medea’s deals with men disrupt these bonds. Alcestis’ dangerous subjectivity is contained when she is made the passive object of exchange between men, while in Medea’s case, the absence of deals between men allows the uncontained effect of her deal-making to destroy her family and community. Comparison of the plays shows that the suppression of women’s deal-making, and not the benign or malicious intent of the deal-maker, is crucial to the happy resolution of the play.

Thesis (Ph. D.)--University of Washington, 2004. / Vita. Includes bibliographical references (leaves 174-181).

Proefschrift--Utrecht. / "Stellingen": [4] p. inserted. Bibliography: p. 109-111.