• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 3744
  • 189
  • 89
  • 75
  • 74
  • 74
  • 64
  • 63
  • 45
  • 34
  • 11
  • 9
  • 5
  • 5
  • 4
  • Tagged with
  • 4132
  • 932
  • 860
  • 791
  • 744
  • 571
  • 381
  • 318
  • 264
  • 228
  • 225
  • 224
  • 210
  • 206
  • 201
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
271

Efecte d’una dieta enriquida en cacau sobre la resposta immunitària i anafilàctica en un model d’al.lèrgia alimentària en rata

Abril Gil, Maria del Mar 16 July 2015 (has links)
Actualment, l’estudi de la relació entre nutrició i salut ha comportat que la immunonutrició esdevingui una ciència d’interès creixent. El cacau és un aliment ric en macronutrients (fibra, proteïnes, carbohidrats i lípids), micronutrients (minerals i vitamines) i conté una quantitat relativament elevada de flavonoides. Aquests inclouen majoritàriament els flavan-3-ols, com (-)-epicatequina, (+)-catequina i procianidines, compostos amb capacitat antioxidant i amb efectes antitumorals, en processos neurodegeneratius i sobre el sistema cardiovascular i el sistema immunitari. És per aquest motiu que el cacau s’ha convertit en un aliment amb gran interès com a potencial nutracèutic. L’al·lèrgia alimentària representa un problema de salut important en els països industrialitzats amb elevada prevalença en la població adulta i sobre tot en infants. Els individus afectats presenten una resposta immunitària anòmala quan ingereixen certs aliments o components alimentaris. La seva patogènia inclou la pèrdua de tolerància oral a proteïnes dels aliments i, en la majoria de casos, s’acompanya de la producció d’IgE. Entre les diferents manifestacions clíniques destaquen les alteracions gastrointestinals, les afeccions cutànies i l’anafilaxi, que pot arribar a xoc anafilàctic i comprometre la vida del pacient. En base a aquests antecedents, l’objectiu principal de la tesi ha estat determinar si la capacitat immunomoduladora del cacau podia ser útil per controlar la patogènia de l’al·lèrgia alimentària i establir el paper dels flavonoides en aquest efecte. De forma preliminar, es va desenvolupar un model d’al·lèrgia no alimentària, que va permetre estudiar els efectes d’una dieta enriquida amb cacau convencional sobre la resposta immunitària i establir variables objectives per avaluar la resposta anafilàctica. L’efecte del cacau en el model d’al·lèrgia desenvolupat mitjançant una única immunització intraperitoneal d’ovoalbúmina (al·lergogen), hidròxid d’alumini i toxina de Bordetella pertussis (adjuvants) va revelar, principalment, que el cacau atenuava la síntesi d’anticossos específics relacionats amb la resposta immunitària Th2. D’altra banda, en aquest mateix model, es van quantificar els canvis produïts en l’activitat motora immediatament després de realitzar una provocació oral. D’aquesta manera es va poder establir una variable objectiva per avaluar l’anafilaxi que es correlacionava inversament amb la concentració de proteasa II mastocitària sèrica. Posteriorment es va desenvolupar un model d’al·lèrgia alimentària en rata mitjançant la combinació d’una única immunització intraperitoneal, com la descrita anteriorment, amb l’administració oral de l’al·lergogen catorze dies més tard i durant tres setmanes. Aquest model es caracteritza principalment per l’exacerbació en la síntesi d’anticossos relacionats amb la resposta Th2 (IgE, IgG1, IgG2a) conseqüent a l’inici de l’administració oral i que ja és patent a la primera setmana. A més, la provocació oral dels animals amb al·lèrgia alimentària va provocar un increment de fins a sis vegades de la concentració de proteasa mastocitària II i de la seva expressió gènica a nivell intestinal. Un cop desenvolupat i caracteritzat el model d’al·lèrgia alimentària, es va determinar l’efecte d’una dieta enriquida amb cacau en aquest model. Els animals van rebre una dieta rica en cacau convencional des del moment de la immunització intraperitoneal i fins al final de l’estudi. El cacau va ser capaç de reduir la síntesi d’anticossos específics associats a la resposta tipus Th2, especialment d’isotip IgE. També va inhibir la secreció de citocines de tipus Th2 i, a més, en realitzar una provocació oral, va protegir parcialment de la resposta anafilàctica ja que va disminuir la síntesi i alliberament de la proteasa mastocitària II. Per identificar si els responsables d’aquest efecte eren els flavonoides, es va determinar sobre aquest mateix model d’al·lèrgia alimentària, l’efecte d’una dieta enriquida amb cacau no fermentat, el qual proporcionava principalment flavonoides i menys proporció d’altres components. Els cacau no fermentat va tenir un cert impacte en l’al·lèrgia alimentària però els seus efectes van ser menys potents que els observats amb la dieta enriquida amb cacau convencional. Per tant, a la vista dels resultats obtinguts, es pot concloure que els flavonoides del cacau no són els únics responsables del seu poder modulador en la resposta Th2. En resum, la intervenció nutricional amb una dieta enriquida en cacau en el model d’al·lèrgia alimentària desenvolupat, demostra l’efecte beneficiós d’aquest aliment i li confereix un interès especial en el camp de la immunonutrició com a potencial nutracèutic. / Nowadays, immunonutrition has become a very interesting issue of study. Due to cocoa has a relatively high content of flavonoids (mainly flavanols such as epicatechin, catechin and procyanidins), and it has a beneficial role in cardiovascular, chronic inflammation and cancer, cocoa has a potential role in immunonutrition as a nutraceutical. On the other hand, food allergy is an immune disease which is caused by food allergens, and is mainly mediated by IgE. During the past decades has become a major public health in westernized countries with an increasing prevalence. Based on these antecedents, the aim of the present study was to ascertain the effect of a cocoa-enriched diet on a food allergy rat model and also to establish the role of cocoa flavonoids in these effects. As a preliminary study, an allergy model by means of an intraperitoneal immunization with ovalbumin (allergen), aluminum hydroxide and toxin from Bordetella pertussis (adjuvants), was achieved. Using this rat model, a diet with conventional cocoa was tested and animals were orally provoked with the allergen to establish unbiased variables to study an anaphylactic response. The conventional cocoa diet was able to reduce Th2-associated antibodies, mainly specific IgE, and cytokines. The anaphylactic response produced a decrease in the number of animal movements which was inversely correlated with serum mast cell protease release. Then, a food allergy model was set up by means of the combination of only one intraperitoneal immunization (as above) with an oral administration of the allergen, fourteen days later and for three weeks. The model was achieved after the first week of oral gavage as demonstrated by a rise in the synthesis of specific antibodies related with Th2 immune response. Finally, using the food allergy model, a nutritional intervention with cocoa was assay. The animals received a conventional cocoa-enriched diet which was able to reduce the synthesis of Th2-specific antibodies and also partially inhibit the anaphylactic response because the diet produced a reduction in the serum concentration of mast cell protease and a down-regulation of its intestinal gene expression. To establish the role of cocoa flavonoids in this immunomodulation, food allergic animals received a diet containing non fermented cocoa which provided mainly flavonoids and no other cocoa components. Although a certain tendency of protection was detected, the conventional cocoa effect was stronger demonstrating that not only flavonoids are responsible for the protection in front of food allergy, and suggesting that cocoa has a high interest in the field of health and immunonutrition.
272

Role of astrocytic IL-6 and IL-6R in normal physiology and neuroinflammation

Erta Cañabate, Maria 29 April 2014 (has links)
La Interleucina 6 (IL-6) és una citocina altament multifuncional, amb moltes accions pleiotròpiques, considerada una de les principals citocines controlant el sistema immune i coordinant-lo amb els sistemes nerviós i endocrí. La IL-6 es produeix en molts tipus cel·lulars dins del sistema nerviós central (SNC) i al seu torn, múltiples cèl·lules hi poden respondre. Per tant, és necessari caracteritzar quina és la contribució específica de cada tipus cel·lular en el paper global de la IL-6, tant en condicions fisiològiques com patològiques. Com que els astròcits tenen una important resposta enfront la IL-6 i, a més, són un dels principals productors de IL-6, hem produït per primera vegada ratolins amb una deficiència de IL-6 específica als astròcits (ratolins Ast-IL-6 KO) i ratolins amb una supressió del receptor de IL-6 en astròcits (ratolins Ast-IL-6R KO). Els nostres resultats indiquen que IL-6 i IL-6R astrocitaris influeixen en la supervivència inicial, presumptament per mitjà de la mortalitat intrauterina, i que estan involucrats en diferents graus en el control del pes corporal en adults i en el comportament (activitat locomotora, ansietat, exploració, agressivitat, aprenentatge i memòria), entre d’altres. A més, per tal d’estudiar el seu paper durant la neuro-inflamació, hem usat el model animal àmpliament usat de l’Esclerosis múltiple, la encefalitis autoimmune experimental (EAE), i un model de lesió traumàtica en escorça encefàlica (criolesió) en ratolins Ast-IL-6 KO i Ast-IL-6R KO. En referència a la EAE, els resultats indiquen que la deficiència en IL-6 i IL-6R astrocitàries no prevé completament la simptomatologia típica de paràlisis ascendent de la EAE però que si que modifica la seva simptomatologia d’una manera diferent segons el sexe. En referència a la lesió traumàtica a l’escorça, resultats inicials suggereixen un paper de la deficiència de IL-6 astrocitària en la resolució de la lesió traumàtica. En algunes ocasions, eliminar el IL-6R astrocitari imita el fenotip dels ratolins Ast-IL-6 KO, mentre que en altres casos s’observava el contrari, suggerint accions autocrines i paracrines de la IL-6 astrocitaria. Els nostres resultats indiquen importants funcions de la IL-6 i el IL-6R astrocitaris, en alguns casos totalment diferent d’aquelles que s’havien vist amb els animals IL-6 KO totals. Finalment, com que la IL-6 és capaç de senyalitzar sense unir-se al receptor de membrana mIL-6R sinó unint-se al receptor soluble (sIL-6R) (trans-senyalització), és necessari estudiar la importància d’aquesta via en les accions de la IL-6 al SNC, la qual cosa s’ha fet en ratolins bigènics (GFAP-IL6/sgp130) amb expressió restringida als astròcits de IL-6 i d’un inhibidor específic de la trans-senyalitazació, el sgp130. El bloqueig de la trans-senyalització en SNC redueix varis dels efectes perjudicials que té la IL-6 en un model animal de neuroinflamació (ratolins GFAP-IL6) com la gliosis severa, alteracions vasculars, neurogènesis malmesa i neurodegeneració. / Interleukin-6 (IL-6) is a highly plurifunctional cytokine, with many pleiotropic actions, considered one of the main cytokines controlling the immune system and coordinating it with the nervous and endocrine systems. IL-6 is produced in multiple cell types in the central nervous system (CNS), and in turn many cells do respond to it. It is therefore important to ascertain which the contribution of each cell type is in the overall role of IL-6, during both physiological and pathological conditions. As astrocytes are major responders to IL-6 as well as one of the main CNS producers of IL-6, we have produced for the first time mice with astrocyte-derived IL-6 deficiency (Ast-IL-6 KO mice) and mice with deletion of IL-6 receptor in astrocytes (Ast-IL-6R KO mice). Our results indicate that astrocyte IL-6 system influenced the early survival, presumably due to intrauterine death, and was also involved to various degrees in the control of adult body weight and behavior (such as locomotor activity, anxiety, exploration, aggressiveness, learning and memory), among others. Also, in order to test its role during neuroinflammation, we studied an extensively used animal model of Multiple sclerosis, experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE), and a traumatic brain injury model (cryolesion) in Ast-IL-6 KO and Ast-IL-6R KO mice. Regarding EAE, results indicate that lack astrocytic IL-6 and IL-6R deficiency did not fully prevent EAE's prototypical ascending paralysis course but they modified its symptomatology in a gender-dependent manner. Regarding traumatic injury to the cortex, preliminary results obtained suggest a role of astrocytic IL-6 deficiency in traumatic brain injury resolution. In some occasions deleting IL-6R in astrocytes mimicked the phenotype of Ast-IL-6 KO mice, while in others the opposite was observed, suggesting autocrine and paracrine roles of astrocytic IL-6. Our results suggest important roles of the astrocyte IL-6 system, in some cases totally unexpected from previous results with animals with total deletion in IL-6 (IL-6 KO mice). Finally, as IL-6 is able to signal without binding to the membrane bound mIL-6R but by binding to a soluble receptor (sIL-6R) (trans-signaling), it is necessary to assess the importance of this pathway in mediating IL-6 actions in CNS. Bigenic mice (GFAP-IL6/sgp130 mice) with astrocyte-targeted production of IL-6 and coproduction of the specific inhibitor of IL-6 trans-signaling, human sgp130 were studied. Blockade of trans-signaling in the CNS reduced many of the detrimental effects that IL-6 have in the GFAP-IL-6 mice model of neuroinflammation; such as the severity of the gliosis, vascular alterations, impaired neurogenesis and neurodegeneration.
273

Absorció i metabolisme intestinal de l’àcid maslínic, un component bioactiu de l’Olea europaea L. Efecte quimiopreventiu sobre lesions preneoplàsiques en còlon de rata

Lozano Mena, Glòria 26 January 2015 (has links)
L’àcid maslínic és un component bioactiu present en un ampli ventall de fonts naturals, des de plantes emprades en medicina tradicional asiàtica fins a fruites i verdures de consum habitual en el marc de la dieta mediterrània. Entre altres efectes biològics atribuïts a aquest triterpè pentacíclic destaquen l’antitumoral, antidiabètic, antioxidant, neuroprotector i antiparasitari. Actualment, però, són pocs els estudis que han caracteritzat l’àcid maslínic in vivo. Per aquest motiu, els objectius de la present tesi han inclòs l’avaluació de la seguretat d’aquest compost després de la seva administració oral així com també l’estudi de la seva absorció intestinal, lligada amb les concentracions que s’assoleixen tant en plasma com en la llum intestinal i amb el seu efecte sobre lesions preneoplàsiques en còlon. L’assaig de toxicitat subaguda ha posat de manifest que l’administració oral repetida d’àcid maslínic (50 mg/kg) a ratolins durant 28 dies no provoca alteracions en el pes corporal ni en les variables hematològiques i bioquímiques. L’anàlisi histopatològica dels principals òrgans tampoc no ha evidenciat signes de toxicitat derivats de l’exposició al triterpè. Un cop establerta l’absència d’efectes adversos s’ha desenvolupat un mètode de cromatografia de líquids d’alta eficàcia (HPLC) per a la determinació de l’àcid maslínic en plasma de rata, mitjançant el qual aquest compost s’ha quantificat fins a 60 min després de la seva administració oral (50 mg/kg). Les concentracions plasmàtiques s’han ajustat a un model farmacocinètic monocompartimental, a partir del qual s’ha estimat una Cmax de 3,74 µM i una Tmax de 18,0 min. Seguidament s’ha optimitzat i validat un mètode d’HPLC acoblada a espectrometria de masses (HPLC‐MS) per a la determinació de l’àcid maslínic en el contingut intestinal de rata. El mètode s’ha aplicat a mostres obtingudes d’animals que han rebut el triterpè (1, 2 o 5 mg/kg) per via oral durant dos dies consecutius i s’ha vist que la major concentració es troba en el cec, seguit del còlon i l’ili. A més, mitjançant espectrometria de masses d’alta resolució (HPLC‐APCI‐LTQ‐Orbitrap‐MS) també s’han identificat els principals metabòlits de l’àcid maslínic en aquestes mostres. El triterpè és sotmès a reaccions de fase I, concretament hidroxilacions i deshidrogenacions en diferents combinacions que donen lloc a onze derivats. L’estudi de l’absorció intestinal de l’àcid maslínic emprant la tècnica dels sacs evertits i la perfusió en jejú de rata ha mostrat que el compost travessa la paret intestinal per difusió simple, sense implicació de mecanismes de transport actiu, amb una constant aparent de difusió (Kd) de 6,95 µL/5 min∙mg pes sec, indicativa d’una baixa absorció. Així, donat que el còlon és un dels teixits diana de l’àcid maslínic, se n’ha avaluat l’activitat quimiopreventiva en rata en un model de lesions preneoplàsiques induïdes per 1,2‐ dimetilhidrazina. El tractament amb el triterpè a diferents dosis oral (5, 10 o 25 mg/kg) durant 49 dies, tant en mascles com en femelles, ha reduït l’aparició de focus de criptes aberrants en un 22–35% i un 21–29%, respectivament. En resum, els resultats obtinguts en la present tesi doctoral evidencien que l’àcid maslínic pot administrar‐se per via oral amb seguretat, que la seva absorció intestinal té lloc per un procés de difusió simple i que administrat com a ingredient funcional o nutracèutic podria exercir, entre altres, un efecte protector durant les primeres etapes del desenvolupament del càncer de còlon. / Maslinic acid is a bioactive compound found in a wide range of natural sources, from plants used in traditional Asian medicine to fresh vegetables and fruits regularly consumed as part of the Mediterranean diet. Several biological effects have been attributed to this pentacyclic triterpene, including antitumor, antidiabetic, antioxidant, neuroprotective and antiparasitic. Thus far, however, only a few studies have characterized maslinic acid in vivo. For this reason, the aims of this thesis have been to assess the safety of maslinic acid after its oral administration and to evaluate its oral absorption. Moreover, the latter has been related to the concentrations reached both in plasma and the intestinal lumen. Finally, the in vivo antitumor effect of the triterpene has been investigated on colonic preneoplastic lesions. The subacute toxicity assessment has evidenced that the repeated oral administration of maslinic acid (50 mg/kg) to mice over 28 days does not modify either the body weight or the hematologic and biochemical variables. Similarly, the histopathological examination of the main organs has not revealed any signs of toxicity derived from the exposition to the triterpene. Once the absence of adverse effects has been proved, a high performance liquid chromatography (HPLC) method has been developed to determine maslinic acid in plasma, which has been applied for the quantification of the triterpene up to 60 min after its oral administration to rats (50 mg/kg). Plasma concentrations have been best fitted to a pharmacokinetic monocompartmental model, from which a Cmax of 3.74 µM and a Tmax of 18.0 min have been estimated. An HPLC coupled to mass spectrometry (HPLC‐MS) method has also been optimized and validated to determine maslinic acid in rat intestinal content. This method has been used for the analysis of samples obtained from rats after the oral administration of the triterpene (1, 2 or 5 mg/kg) for two consecutive days. The highest concentration has been found in the caecum, followed by the colon and the ileum. In addition, the main metabolites of maslinic acid have been identified in these samples by high resolution mass spectrometry (HPLC‐APCI‐LTQ‐Orbitrap‐MS). The triterpene undergoes phase I reactions giving a total of eleven hydroxylated and/or dehydrogenated derivatives. Maslinic acid intestinal absorption has been addressed by means of the ex vivo everted gut sac and the in situ intestinal perfusion techniques. The compound is absorbed by simple diffusion, without any active transport mechanism involved, and with an apparent diffusion constant (Kd) of 6,95 µL/5 min∙mg dry weight, which indicates a low absorption. Since the colon is a target tissue of maslinic acid, the chemopreventive activity of the triterpene has been evaluated in a rat model of preneoplastic lesions induced by 1,2‐ dimethylhydrazine. The treatment with the triterpene at different doses (5, 10 or 25 mg/kg) over 49 days, both in male and female rats, reduces the formation of aberrant crypt foci by 22–35% and 21–29%, respectively. In summary, the results obtained from the present thesis show that maslinic acid can be safely administered by the oral route, its intestinal absorption takes place by a simple diffusion process and its use as a functional ingredient or nutraceutical may exert, among others, a protective effect in the first stages of colon carcinogenesis.
274

Incremento na atividade da H+ -ATPase do tipo vacuolar induzido pelo estímulo do receptor extracelular sensível ao cálcio (CaSR) em um modelo de célula intercalar renal (MDCK C11)

Coutinho, Anna Gabrielle Gomes January 2017 (has links)
Orientador : Prof. Dr. Ricardo Fernandez Perez / Tese (doutorado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências Biológicas, Programa de Pós-Graduação em Fisiologia. Defesa: Curitiba, 27/10/2017 / Inclui referências : f. 52-58 / Resumo: Alguns estudos já demonstraram que o estímulo do Receptor Sensível ao Cálcio Extracelular, o CaSR, é capaz de a secreção de prótons no néfron proximal e distal. Tendo em vista que a acidificação do fluido tubular no ducto coletor é fundamental para evitar a formação de cálculos, o objetivo deste trabalho foi investigar a interação do CaSR com o transporte de prótons num modelo de células intercalares do ducto coletor de mamíferos, as células MDCK C11 (Madin-Darby canine kidney cell). As células MDCK C11 foram cultivadas em meio MEM (Minimum Essential Medium) e suplementadas com 10% de SBF (Soro Bovino Fetal). A atividade bioquímica da H+-ATPasev, sensível a concanamicina 10-8 M, foi determinada por um método colorimétrico modificado do descrito por Fisk-Subarow. Alterações do cálcio intracelular foram determinadas por microscopia de fluorescência, utilizando-se o marcador FLUO-4 10 ?M. O agonista não específico de CaSR, gadolíneo 300 ?M, e o agonista específico de CaSR, R-568 0,5 e 1 ?M, incrementaram de forma significativa a atividade da H+-ATPasev em relação à atividade basal da bomba. O agonista não específico de CaSR, neomicina 200?M, incrementou a atividade da H+-ATPasev, de forma não significativa. Foi observado que o incremento do íon cálcio no meio extracelular estimulou a atividade da H+ - ATPasev de forma dose-dependente. O antagonista seletivo de CaSR, NPS 2143 150 nM, impediu o aumento da atividade da bomba promovido pelo Ca2+o 1 mM. O inibidor das fosfolipases A e C, U-73122 5x10-8 M, reverteu parcialmente o incremento na atividade da bomba observado na presença de gadolíneo 300 ?M. O ativador de proteína quinase C aumentou a atividade da H+-ATPasev em relação à basal, mas não de forma significativa. O agonista específico de CaSR, R-568 1 ?M, promoveu um aumento significativo do cálcio intracelular nas células MDCK C11, o qual persistiu mesmo com a depleção dos estoques intracelulares de Ca2+ com tapsigargina 0,1 ?M. Entretanto, na ausência de cálcio extracelular este aumento não foi observado, o que indica que o aumento do Ca2+ intracelular induzido pela ativação do CaSR é dependente da entrada de Ca2+ do meio extracelular. Destes resultados é possível concluir que o estímulo do CaSR num modelo de célula intercalar renal provoca um incremento na concentração intracelular de cálcio e na atividade bioquímica da H+-ATPasev, sugerindo uma possível interação entre o metabolismo de cálcio e os mecanismos de secreção de prótons nos túbulos renais. Palavras-chave: H+ -ATPase vacuolar; CaSR; células MDCK C11. / Abstract: Some studies have already shown that the stimulus of a Calcium-Sensing Receptor, CaSR, is able to increase protons secretions in proximal and distal nephron. Considering that fluid acidification in collecting duct is fundamental to avoid stone formation, the aim of this study was to investigate the interaction of CaSR with proton transport in a mammalian intercalated cell model, C11-MDCK (Madin-Darby canine kidney cell) cells. C11-MDCK cells were cultured in MEM (Minimum Essential Medium) and supplemented with 10% FBS (Fetal Bovine Serum).The concanamycin-sensitive activity of the H+ -ATPasev was determined by a colorimetric method modified of that described by Fisk-Subarow. Changes in intracellular calcium levels were determined by fluorescence microscopy using 10 ?M FLUO-4 dye. The non-specific CaSR agonist, gadolinium 300?M, and the specific CaSR agonist, 0,5 and 1 ?M R-568, increased significantly the activity of H+-ATPasev in relation to the basal activity of the pump. The non-specific CaSR agonist, 200 ?M neomycin, increased the activity of H+-ATPasev but not significantly. It was observed that the increase of extracellular calcium stimulated the activity of H+ -ATPasev in a dose-dependent manner. The selective CaSR antagonist, 150 nM NPS 2143, prevented the increase of pump activity promoted by 1 mM Ca2+. The phospholipase A and C inhibitor, 5x10-8 M U-73122, partially reversed the increase in pump activity observed in the presence of 300?M gadolinium. Protein kinase C activator increased the activity of H+-ATPasev relative to baseline, but not significantly. The specific CaSR agonist, R-568 1 ?M, promoted a significant increase of intracellular calcium in C11-MDCK cells, which persisted even with the depletion of intracellular Ca2+ stores with 0,1 ?M thapsigargin. However, in the absence of extracellular calcium this increase was not observed, which indicates that the increase of intracellular Ca2 + induced by CaSR activation is dependent on the input of Ca2+ from the extracellular medium Ca2+. From these results it can be concluded that the CaSR stimulus on a model of intercalated cells increase intracellular calcium concentration and biochemical activity of H+ -ATPasev, suggesting a possible interaction between calcium metabolism and the mechanisms of proton secretion in renal tubules. Keywords: vacuolar H+ -ATPase; CaSR; C11-MDCK cells.
275

Razão entre o conteúdo extracelular e intracelular de HSP70 como um sinal de alerta imunológico e marcador de intensidade de exercício

Heck, Thiago Gomes January 2011 (has links)
Organismos respondem a desafios fisiológicos, como o choque térmico e exercício físico, com um aumento rápido na expressão de alguns genes específicos, genes que codificam proteínas conhecidas como proteínas de choque térmico, em especial HSP70 (proteína de choque térmico de 70 kDa). Esta proteína tem funções citoprotetoras anti-inflamatórias quando localizadas no ambiente intracelular, mas, quando exportada para o meio extracelular (eHSP70), esta proteína desempenha funções próinflamatórias. Neste estudo foram avaliados os efeitos do choque térmico em linfócitos extraídos de linfonodos mesentéricos de ratos submetidos a diferentes intensidades de exercício físico de natação. Tanto o exercício físico como o choque térmico foram capaz de induzir a síntese de HSP70 em linfócitos, sendo que o aumento do conteúdo celular de HSP70 (e migração para a região nuclear) foi relacionado com a inativação do fator nuclear NF-kB (e manutenção deste fator de transcrição pró-inflamatório no citoplasma), além de diminuição da proliferação celular. Embora, este aumento de HSP70 intracelular (induzido pelo exercício e pelo choque térmico) seja crescente conforme a intensidade, os resultados demontram que há um limite de intensidade para este efeito, pois o conteúdo intracelular de HSP70 foi limitado pela carga mais alta de exercício. Adicionalmente, a alta intensidade de exercício foi associada ao aumento de eHSP70, o que modificou a relação intra-para-extracelular de HSP70 em linfócitos. A relação eHSP70/HSP70 também foi aumentada em resposta ao choque térmico, mas exacerbadas pela execução prévia de exercício em alta intensidade. Como esta relação foi um indicativo de limites de intensidades de exercício, este trabalho sugere o uso da HSP70 com um marcador de intensidade de exercício, fundamentalmente utilizando células imunológicas como parâmetro devido a possibilidade de as mesmas usarem a HSP70 como sinal de alerta para o organismo. / Living organisms respond to physiological challenges, such as heat shock treatment and/or exercise with a rapid and marked increase in some of some specific gene expression: The heat-shock response that occurs in many cells inducing the 70-kDa Heat-Shock Protein (HSP70) synthesis. HSP70 has antiinflammatory cytoprotective functions when located at the intracellular environment. Once HSP70 can be released to extracellular environment, the extracellular (eHSP70) plays pro-inflammatory functions. This study evaluated the effects of heat shock in lymphocytes from mesenteric lymph nodes taken from rats previously subjected to different intensities of swimming exercise. Both exercise and heat shock were able to induce the HSP70 synthesis in lymphocytes, and increased cellular content of HSP70 and the translocation of HSP70 to the nuclear region was associated with the inactivation of NF-kB, as observed in the maintenance of this pro-inflammatory transcription factor in the cytoplasm, that may be related to cell proliferation decrease. Although this effect of exercise on HSP70 expression was related with exercise intensity, this study showed that there exist a threshold for exercise-induced HSP70 expression, since higher exercise loads were not ableto increase HSP70 synthesis further in lymphocytes. Additionally, high-intensity exercise was associated to eHSP70 increase and enhanced intra-toextracellular HSP70 ratio in lymphocytes. The eHSP70/HSP70 ratio also was also increased in response to heat shock, but higher levels was observed if the rat was submitted to previous high-intensity exercise session. These data suggest that HSP70 may be a new exercise intensity marker, primarily using immune cells because of the possibility of this cells use HSP70 as a danger signal to the whole body.
276

Transplante subcutâneo homólogo de testículo em ratos

Miragem, Antônio Azambuja January 2005 (has links)
Resumo não disponível
277

Avaliação dos efeitos da posição do selim na técnica da pedalada de ciclistas: estudo de casos

Diefenthaeler, Fernando January 2004 (has links)
DIEFENTHAELER, F. Avaliação dos efeitos da posição do selim na técnica da pedalada de ciclistas: estudo de casos. Dissertação de mestrado. Programa de Pós-Graduação em Ciências do Movimento Humano. Escola de Educação Física. Universidade Federal do Rio Grande do Sul, 2004. Tendo em vista a importância da otimização das forças aplicadas no pedal por ciclistas, o presente estudo objetivou analisar os efeitos de diferentes posturas do ciclista durante a pedalada, por meio da variação da posição do selim, e relacionando-as com as seguintes variáveis: (1) economia de movimento (EC); (2) aplicação das forças no pedal; (3) índice de efetividade (IE) da pedalada; (4) alterações nos ângulos das articulações do tronco, do quadril, do joelho e do tornozelo; e (5) ativação dos músculos selecionados. Participaram deste estudo três ciclistas da elite gaúcha. O protocolo constou da avaliação de quatro diferentes posições de selim (mais para frente, mais para trás, mais para cima e mais para baixo) a partir da posição de referência na qual o ciclista treina e na sua cadência preferida. Os atletas permaneceram durante 30 s em cada posição, contados após a estabilização da taxa da troca respiratória entre 0,90 e 1. A avaliação foi realizada em um ciclossimulador magnético com a bicicleta do atleta, na qual foi acoplado um pedal instrumentado para obtenção das forças aplicadas no pedal. Os músculos do membro inferior direito monitorados para a eletromiografia foram estes: gluteus maximus, rectus femoris, biceps femoris, vastus lateralis, gastrocnemius medialis e tibialis anterior. A partir das forças normal e tangencial, foram calculadas as forças resultante e efetiva para obtenção do IE. A EC foi calculada a partir do VO2 e da potência gerada. Para a análise dos dados, foi utilizada a média de 10 ciclos consecutivos de pedalada. Os resultados obtidos demonstraram que os ajustes na posição do selim modificaram a direção e a magnitude das forças e, conseqüentemente, o IE; e que os três ciclistas avaliados apresentaram IE e EC maiores na posição de referência. Os dados cinemáticos mostraram pequenas variações nos ângulos articulares em função das mudanças na posição do selim. A ativação muscular apresentou variação no período de ativação assim como na magnitude do valor RMS, nas diferentes posições de selim avaliadas.
278

Estudos sobre crescimento e conteúdo de esteviosídeo, açucares solúveis totais e proteína de folhas de Stévia rebaudiana Bert. em dois fotoperíodos

Viana, Ana Maria January 1979 (has links)
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas. Instituto de Biologia / Made available in DSpace on 2012-10-16T20:18:32Z (GMT). No. of bitstreams: 0
279

Germinação de Stevia rebaudiana Bert

Randi, Áurea Maria January 1980 (has links)
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia. / Made available in DSpace on 2012-10-16T21:05:04Z (GMT). No. of bitstreams: 0Bitstream added on 2013-07-16T16:48:57Z : No. of bitstreams: 1 239307.pdf: 2350555 bytes, checksum: 499f27ee11ce929a0accea8fcf4de5f9 (MD5)
280

Influência do treinamento excêntrico nas propriedades mecânicas e elétricas dos músculos extensores do joelho

Rocha, Clarice Sperotto dos Santos January 2004 (has links)
O exercício excêntrico tem sido preconizado como benéfico na prevenção de lesões musculares. Estudos com animais demonstraram que o treinamento excêntrico altera as propriedades mecânicas do músculo esquelético. No entanto, pouco se conhece sobre os efeitos do treinamento excêntrico nas propriedades mecânicas e elétricas em músculos de seres humanos. O objetivo desse estudo foi avaliar os efeitos de um treinamento excêntrico nas propriedades mecânicas e elétricas dos músculos extensores de joelho, a partir das relações torque-velocidade (T-V) e torque-ângulo (T-A) e da técnica da eletromiografia (EMG). Nossa hipótese inicial era de que o treinamento excêntrico determinaria um deslocamento da relação T-V na direção de maiores velocidades angulares de movimento, assim como um deslocamento da relação T-A em direção a maiores ângulos articulares (ou maiores comprimentos musculares), sem que houvesse alteração na ativação elétrica dos músculos extensores de joelho. A amostra foi constituída por 21 indivíduos do sexo masculino (faixa etária 20-40 anos) divididos em um grupo experimental (n=10), e um grupo controle (n=11). Os indivíduos do grupo experimental foram submetidos a um programa de treinamento excêntrico dos músculos extensores do joelho com duração de 12 semanas, realizado na velocidade de -60º/s. Duas avaliações foram realizadas: antes e após o período de treinamento excêntrico. O torque dinâmico da musculatura extensora do joelho foi avaliado durante contrações voluntárias concêntricas e excêntricas máximas nas velocidades de -300º/s, -240º/s, -180º/s, -120º/s, -60º/s, 60º/s, 120º/s, 180º/s, 240º/s, 300º/s, 360º/s e 420º/s.O torque isométrico foi avaliado durante contrações voluntárias máximas nos ângulos de 7º, 15º, 30º, 45º, 60º, 75º, 90º e 103º. Nos dias de teste, durante a realização de todas as contrações voluntárias máximas, sinais eletromiográficos foram coletados dos músculos reto femoral, vasto lateral e vasto medial. As médias dos valores de torque e dos valores RMS normalizados foram relacionadas com cada velocidade angular e com cada ângulo avaliados. Os resultados mostraram alterações na relação T-V, com um aumento significativo na velocidade de treino e na velocidade de -120º/s. Não foi verificado aumento do torque nas maiores velocidades concêntricas e excêntricas conforme era esperado. Na relação T-A houve um aumento dos valores de torque no ângulo de 90º, com alteração do ângulo ótimo de produção de torque no sentido de maiores ângulos articulares (ou maiores comprimentos do músculo). No entanto, não foi verificado deslocamento para a direita da relação T-A. A atividade elétrica sofreu alteração para os 3 músculos nas contrações dinâmicas e para os músculos reto femoral e vasto lateral nas contrações isométricas. Conclui-se que um período de treinamento excêntrico de 12 semanas altera as propriedades mecânicas dos músculos extensores do joelho de forma específica, com aumento do torque na velocidade angular de treinamento. O aumento da capacidade de produção de torque em maiores ângulos articulares ou maiores comprimentos musculares concorda com a idéia de aumento no número de sarcômeros em série na fibra muscular após treinamento excêntrico conforme demonstrado em estudos com animais. As alterações encontradas se manifestam em ambas as relações T-V e T-A e estão relacionadas tanto com adaptação neural quanto com adaptações nas estruturas intrínsecas musculares.

Page generated in 0.0475 seconds