• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 144
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 149
  • 41
  • 37
  • 35
  • 35
  • 31
  • 31
  • 30
  • 21
  • 21
  • 18
  • 18
  • 15
  • 14
  • 14
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
51

La flora al.lòctona de Catalunya. Catàleg raonat de les plantes vasculars exòtiques que creixen sense cultiu al NE de la Península Ibèrica

Casasayas i Fornell, Teresa 07 July 1989 (has links)
Després d'una aproximació fisiogràfica i climatològica de Catalunya i d'una explicació sobre la metodologia utilitzada, hi ha un capítol que inclou consideracions generals sobre la flora sinantròpica. En aquest capítol es fa una aproximació general sobre les espècies al.lòctones, s'expliquen els principals mitjans d'introducció, els ecosistemes on s'estableixen preferentment, les àrees de distribució originals, els criteris que es fan servir per a decidir si una espècie és autòctona o no, i un compendi sobre els diferents termes i tipus de classificacions existents sobre aquestes espècies.La part més extensa d'aquesta tesi és el catàleg raonat que inclou 461 tàxons de plantes vasculars exòtiques, introduïdes de forma voluntària o accidental, i que creixen més o menys espontàniament a Catalunya. Aquest catàleg s'ha elaborat fent, per una banda, un buidat bibliogràfic i d'herbari exhaustius i, per l'altra, un treball de camp personal, recorrent tot Catalunya per tal de comprovar les dades dubtoses d'altres autors i per afegir-ne de noves. S'han tret totes les dades referents a flora al.lòctona catalana existents en flores, catàlegs i llistes florístiques regionals, comarcals o locals, publicades o inèdites, aparegudes principalment des de mitjan segle passat fins l'any 1986.El catàleg està separat en pteridòfits i espermatòfits, i dins d'aquests dos grups les famílies, gèneres i espècies estan disposats de forma alfabètica. Per a cada espècie es dóna la següent informació, sempre que aquesta hagi estat al nostre abast: la sinonímia principal, el número cromosòmic, la seva àrea de distribució original, l'època d'introducció a Europa, a la Península Ibèrica o a Catalunya, el sistema d'introducció, grau de naturalització, categoria sinantròpica segons la classificació de Kornas (1978), ecologia, fenologia, distribució geogràfica a Catalunya, a la Península Ibèrica, a Europa o al món, etc.Es presenta també la distrIbució geogràfica de 390 espècies en mapes que inclouen la quadrícula UTM de 10 Km de costat.Després del catàleg hi ha el capítol de síntesi i conclusions on s'inclouen 6 Taules i 16 figures amb els diferents percentatges de les espècies al.lòctones catalanes segons el grau de naturalització, grau d'integració dins la vegetació, origen, tipus d'introducció i grau de naturalització, etc.Les 461 espècies que inclou aquest catàleg estan distribuïdes en 99 famílies i 289 gèneres. Les famílies amb més espècies són "Asteraceae" (73) i "Poaceae" (40). Hi ha 50 famílies que sols inclouen una espècie. Els gèneres amb més espècies són "Amaranthus" (18), seguit de "Coryza", "Oenothera" i "Solanum" (8).En el conjunt de la flora al.lòctona de Catalunya hi ha 316 espècies (64.54%) introduïdes de forma voluntària pel seu cultiu, mentre que la resta, 145 espècies (31.45%) procedeixen d'introduccions accidentals.El nombre total d'espècies naturalitzades a Catalunya és de 169 (36%, 95 provinents d' introduccions accidentals i 74 d'introduccions voluntàries), 242 espècies (52.48%) sols apareixen en estat subspontani, 43 espècies (9.32%) són adventícies no naturalitzades i 7 espècies (2%) tenen un estatus dubtós.La majoria d'espècies exòtiques introduïdes a Catalunya són orIginàries del continent americà (32.3%), a continuació vénen les procedents del SE d'Europai del SW d' Asia (22.9%), les espècies provinents dI Asia (excepte la part SW) col.laboren amb un 10.8%, les de Sud-àfrica amb un 6.2% i les d'Austràlia amb un 3%. Hi ha un 3.9% d'origen desconegut i un 20% procedents del C, W ó N d'Europa, W ó E de la regió mediterrània, dels tròpics, d'origen hortícola o bé d'espècies d'origen dubtós.Comparant els percentatges de les espècies d'introducció voluntària i accidental es veu que hi ha una gran predominància de les espècies americanes provinents d'introduccions accidentals, mentre que quan es tracta d'introduccions voluntàries el principal contingent prové de l'àrea que abasta el SE d'Europa i el SW d'Àsia.Es important resaltar la força amb què s'han introduït les espècies americanes en la flora catalana, perquè en un màxim de 400-500 anys proporcionen quasi el mateix percentatge d'espècies naturalitzades procedents d'introduccions voluntàries (31.08%) que en més de 2000 anys les espècies provinents d'Àsia SW i del SE d'Europa (35.13%), i un percentatge elevadíssim (63.15%) en les espècies naturalitzades procedents d'introduccions involuntàries, enfront del 11.5% d'espècies provinents del SE d'Europa i del SW d'Àsia. Aquest percentatge tan alt indica l'elevat grau de contactes comercials existents entre Amèrica i el Vell Món.Després l'anàlisi del total de la flora al.lòctona catalana es veu que la majoria d'espècies s'estableixen en ecosistemes artificials, mentre que sols un percentatge molt baix (1.3%) aconsegueix establir-se en ecosistemes naturals.L'origen i la composició de la flora al.lòctona catalana ha anat variant en les diferents èpoques com a resultat, sobretot, dels canvis de procedència en els intercanvis comercials. En l'actualitat els arqueòfits s'estan extingint, mentre que hi ha un augment molt considerable d'espècies exòtiques colonitzadores de recent introducció.L'increment de les espècies al.lòctones presenta una correlació positiva amb la sinantropització i la intensitat de la influència de l'home. A Catalunya hi ha una clara disminució en la proporció d'espècies exòtiques des del litoral mediterrani cap a l'interior del país, i el mateix passa a mesura que augmenta l'altitud. La freqüència més alta es troba al voltant de les grans ciutats i en zones amb molt regadiu, mentre que a les regions on hi ha grans extensions de comunitats naturals -sobretot boscos- o bé en zones de conreus de secà, el percentatge és molt baix. Les comarques litorals i prelitorals són les més riques en espècies, mentre que les més pobres són les comarques pirinenques.Aquest és el primer estudi global que s'ha fet a Catalunya (i a Espanya) sobre la flora al.lòctona. El nombre d'espècies exòtiques existents al país és difícil de precisar degut, per una banda, a problemes taxonòmics i, per l'altra, a que és una flora oberta, sempre hi ha espècies que s'introdueixen, d'altres que desapareixen, d'altres que cal reconsiderar el seu estatus, etc.En conseqüència, aquesta tesi representa una base per tal de poder analitzar i estudiar millor la flora al.lòctona del NE peninsular. / This doctoral thesis is about the allochthonous flora of Catalonia (NE Spain) over a 40.000 square kilometre area. A chapter with a general approach on allochthonous species, main introduction types (deliberately -as ornamental or food plants-, or accidentally -as contaminants of crops, wool, etc.-), criteria to decide the status (alien or native) of a species, and a compendium of the different kind of classifications and of the several terms existing in this flora is given.The biggest part of this thesis is the catalogue which includes 461 alien vascular taxa (2 Pteridophyta and 459 Spermatophyta). Families, genera and species are in alphabetical order. For each taxon the synonymy, chromosome number, original distribution, time of introduction to Europe, Catalonia..., is given.The composition and distribution of Catalan exotic flora have been subjected to considerable change at different ages, mainly in consequence of commercial exchanges. New agricultural technologies such as the use of herbicides and the cleaning of seeds have resulted in the retreat of a large number of Arqueophyta and the increase of a series of recently introduced plants which are capable of succeeding in a wide range of environmental conditions. The majority of Arqueophyta are natives of the Middle-East and Central and Western Asia, whereas at present the more recently introduced species come mostly from the American continent.
52

Caracterização fitofisionômica em trecho de ocorrência de cerrado no Parque Nacional da Serra da Canastra (MG) e suas interações com a textura, profundidade e umidade do solo /

Silva, Marcia Corrêa Vieira da. January 2006 (has links)
Orientador: Adler Guilherme Viadana / Banca: Archimedes Perez Filho / Banca: Antônio Carlos Vitte / Resumo: Nas últimas décadas o domínio dos cerrados apresenta-se como um dos mais degradados do território brasileiro. Existe, portanto, a necessidade premente de aprimorar conhecimentos sobre esta formação vegetal, no sentido de fornecer subsídios para práticas preservacionistas das poucas áreas que, ainda mantém a originalidade dos cerrados. A presente proposta tem como objetivos: a identificação das diferentes formações vegetais do cerrado em trecho do Parque Nacional da Serra da Canastra (MG), centradas nas fitofisionomias existentes no bioma; delimitar e mapear na forma de um perfil os padrões vegetacionais da área indicada para a pesquisa; definir as relações existentes entre as diferentes fitofisionomias e a textura, profundidade, umidade, dos solos que dão aporte ao cerrado no trecho eleito para a realização do estudo e por fim, indicar parâmetros com a finalidade de garantir a preservação do bioma, objeto desta investigação sistematizada. A condução técnica da pesquisa será balizada pela conceituação de Goodland e Ferri (1979) que definiu classes fisionômicas que se enquadram num gradiente de quase campina a uma quase floresta (com ocorrência gradual e continua). Tal gradiente de biomassa divide-se em cinco tipos: campo limpo; campo sujo; campo cerrado; cerrado e cerradão. / Abstract: In the last few decades the province of cerrado it is presented as one of the most degraded in Brazil. It is necessary studies to improve news knowledge on this vegetal formation to supply subsidies for practical that preserve the environment, of the few areas that, still remain the vegetation of cerrado. The proposal has as objective: the identification of the different vegetal formations of cerrado in stretch of Parque Nacional da Serra da Canastra (MG), centered in the existing phytophysiognomies in bioma; to delimit and to mapear in the form of a profile the phytophysiognomies standards of the area indicated for the research; to define the existing relations between the different phytophysiognomy and the texture, depth, humidity, of the ground that give contribution to cerrado in the stretch for the accomplishment of the study and finally to indicate parameters with the purpose to guarantee the preservation of bioma, object of this systemize inquiry. The conduction technique of the research will be delimited by conceptualization of Goodland (1979), that it defined physiognomics classes that if fit in a gradient of almost open savanna to almost forest (with gradual occurrence and continues). Such gradient of biomass is divided in five types: campo limpo; campo sujo; campo cerrado; cerrado e cerradão. / Mestre
53

Análises morfológicas e moleculares dos gêneros Galium L. e Relbunium (Endl.)Hook. f. (Rubieae-Rubiaceae) no Estado do Rio Grande do Sul-Brasil

De Toni, Karen Lucia Gama January 2005 (has links)
Desde o início da história taxonômica de Relbunium, muitos foram os trabalhos que enfatizaram sua autonomia e posição taxonômica. Atualmente, alguns estudos sugerem que as espécies pertencentes a Relbunium devam ser incluídas em uma seção do gênero Galium. Porém, recentes estudos moleculares na tribo Rubieae, destacam Galium como um grupo parafilético, e Relbunium como um gênero independente e monofilético. O problema taxonômico referente a Galium e Relbunium é de difícil solução, devido à ausência de estudos que integrem caracteres morfológicos, ecológicos e moleculares. No presente trabalho objetivou-se adicionar informações para o conhecimento básico das espécies de Relbunium e Galium para o sul do Brasil, a partir de caracteres morfológicos e moleculares, buscando responder a seguinte questão: “Relbunium pode ser considerado um gênero ou apenas uma seção dentro de Galium?”. Para atingir os objetivos, foi analisada a morfologia das espécies, com ênfase nas folhas, flores e frutos para duas espécies de Galium e treze de Relbunium: G. latoramosum, G. uruguayense, R. equisetoides, R. gracillimum, R. hirtum, R. humile, R. humilioides, R. hypocarpium, R. longipedunculatum, R. mazocarpum, R. megapotamicum, R. nigro-ramosum, R. ostenianum, R. richardianum e R. valantioides. Chaves de identificação foram geradas a partir dos resultados das análises morfológicas. As folhas foram analisadas quanto à forma, ápice, padrão de venação, tricomas, estômatos, distribuição de idioblastos secretores e vascularização do hidatódio. Esses caracteres não evidenciaram a separação entre os gêneros, auxiliando apenas na individualização das espécies. A morfologia das flores e frutos auxiliou na diferenciação dos gêneros e espécies estudadas. As flores são comumente bispóricas, a exceção de G. latoramosum. Brácteas involucrais, ausentes em Galium, estão presentes nas espécies de Relbunium, de duas a quatro; nesse gênero há presença de antopódio, ausente em Galium. A corola possui tricomas glandulares unicelulares na face adaxial, e na face abaxial os tricomas, quando presentes, são simples e idioblastos secretores estão presentes apenas em R. gracillimum. O androceu tem quatro estames alternipétalos e exsertos, com anteras dorsifixas e tetrasporangiadas, de deiscência longitudinal. O ovário é ínfero, bicarpelar, bilocular, com um rudimento seminal anátropo e unitegumentado por lóculo. O desenvolvimento dos frutos, a estrutura do pericarpo e da testa foram descritos. Os frutos são do tipo baga, em R. gracillimum e R. hypocarpium, ou esquizocarpo, nas demais espécies. A consistência do pericarpo pode variar de carnosa, nos frutos do tipo baga, a levemente seca, nos frutos esquizocarpos. Entre as espécies, observou-se uma variação com relação ao exocarpo, que pode ser liso, piloso ou com idioblastos secretores. A testa é constituída por apenas uma camada de células, que em R. hypocarpium mostra-se descontínua. Além das descrições morfológicas, foram realizados estudos moleculares das espécies, através do seqüenciamento de fragmentos do DNA nuclear (ITS) e plastidial (trnL-F). A partir dos resultados obtidos formam elaborados cladogramas com base nos dados morfológicos e moleculares. O cladograma construído a partir dos dados morfológicos (vegetativos e reprodutivos) evidenciou a distinção dos dois gêneros, ou seja, sustenta Relbunium como táxon independente. Nesse cladograma observa-se que a VI presença ou ausência de brácteas foi determinante, e proporcionou a separação dos gêneros. A uniformidade dos caracteres morfológicos vegetativos entre as espécies auxiliou apenas na distinção das espécies de Relbunium. Com relação aos dados moleculares, os fragmentos de DNA utilizados mostraram-se pouco informativos. A análise do fragmento ITS, em especial, contribuiu para confirmação da relação entre algumas espécies (R. hirtum e R. ostenianum, e R. humile e R. mazocarpum). A análise combinada dos dados morfológicos e moleculares não caracterizou Relbunium como um clado monofilético, sendo sua manutenção não sustentada, isso, principalmente, devido à falta de diferenças moleculares entre as espécies. Conclui-se que para o grupo em questão as análises morfológicas, das folhas, flores e frutos, foram suficientes para destacar Relbunium como um gênero autônomo e monofilético na tribo Rubieae. / Since the benning of the Relbunium taxonomic history many studies were realized about his autonomy and position. Actually, some analyses suggest that Relbunium species must be transfered to a Galium section. Recent molecular analyses of the tribe Rubieae, showed Galium as a paraphyletic group and Relbunium as an independent monophyletic group. In this work our attempt was to generate complementary data that could improve the knowledge of Relbunium and Galium from the south of Brazil. Our objective was produce valuable data though morphological and molecular analyzes in order to help answering this question: “Does Relbunium really constitute a separate genus from Galium or is it a section from Galium?”. Morphological analyzes were realized for the leaves, flowers and fruits from two Galium and thirteen Relbunium species: G. latoramosum, G. uruguayense, R. equisetoides, R. gracillimum, R. hirtum, R. humile, R. humilioides, R. hypocarpium, R. longipedunculatum, R. mazocarpum, R. megapotamicum, R. nigro-ramosum, R. ostenianum, R. richardianum e R. valantioides. Identification keys were generated using results from the morphological analyses. Leaf morphology was characterized based on the shape of the entire lamina and the apex, the type of venation, the presence, types and distribution of trichomes, stomata, and secretory idioblasts, and the vascularization of hydathodes. Leaf characters did not allow a clear separation among genera, only an individualization of the species. Flower and fruit morphology helped differentiating the genera and species studied. Flowers are commonly bisporic, except for G. latoramosum. Involucrate bracts are absent in Galium, but 2 to 4 bracts and an anthopodium occurred in Relbunium. For the studied species, unicellular glandular trichomes were presented in the adaxial surface of the corolla, but whenever present in the abaxial surface, they were always from the simple non glandular type. Secretory idioblasts are present only in R. gracillimum. The androecium presented four exserted stamens alternated with petals, with dorsifixed and tetrasporangiated anthers of longitudinal dehiscence. The ovary is inferior, bicarpellate and bilocular with an anatropous and unitegmic ovule per locule. The type and texture of fruits, and the anatomy of the pericarp and the seed coat also helped separation of the studied species. Almost dry schizocarp fruits occurred in all of them, except for R. gracillimum and R. hypocarpium, that presented fleshy berry fruits. The exocarp surface was glabrous or hairy, or presented secretory idioblasts. The seed coat was constituted by a monolayer epidermis, that is discontinuous in R. hypocarpium. Molecular analyzes were realized through DNA sequencing of nuclear (ITS) and plastidial (trnL-F) fragments. After that, molecular and morphological data were used to construct cladograms. When obtained only with morphological data the cladograms resulted in the separation of Relbunium from Galium, mainly based on the presence of bracts. However using only the molecular data from ITS and trnL-F fragments, results were poorly informative. The analyses of the ITS fragments confirmed the morphological similarities among the species as R. hirtum and R. ostenianum, R. humile and R. mazocarpum. Our results show that only morphological analyses characterized Relbunium as a monophyletic group in the Rubieae tribe.
54

Florística, estrutura e diversidade da sinúsia hebácea terrícola no Parque Estadual do Turvo,Derrubadas,Rio Grande do Sul

Inácio, Camila Dellanhese January 2006 (has links)
A sinúsia herbácea terrícola é pouco conhecida em florestas tropicais e subtropicais, principalmente quanto a sua relação a fatores ambientais. O objetivo deste estudo em floresta estacional na região do Alto Uruguai foi descrever a estrutura desta sinúsia, em duas estações do ano, e relacioná-la ao grau de abertura do dossel. Utilizaram-se 30 parcelas de 2 x 2 m e para a florística abrangeu-se as áreas vizinhas. Amostraram-se 29 espécies nas parcelas e 51 no total, sendo 16 pteridófitas e 35 magnoliófitas. Orchidaceae, Poaceae, Dryopteridaceae e Pteridaceae foram as famílias com maior riqueza. Lastreopsis effusa e Thelypteris scabra apresentaram as maiores freqüências e coberturas, seguidas de Didymochalena truncatula, Olyra humilis e Pharus lappulaceus. A diversidade estimada no verão foi de 2,771 e a equabilidade de 0,823, não diferindo do inverno, assim como a composição e a cobertura não diferiram. Houve correlação entre a cobertura absoluta por parcela e o grau de abertura do dossel. Diversidade, riqueza e cobertura elevados aparentemente são conseqüências da descontinuidade do dossel da floresta, que permite maior incidência de luz no sub-bosque, e não de sua deciduidade. Embora se tenha abrangido uma pequena área do Parque, 26 novos registros de espécies foram obtidos, sugerindo-se levantamentos detalhados em outras áreas, para melhor aproximação da florística do local.
55

O gênero Glandularia J.F.Gmel.(Verbeneaceae) no Rio Grande do Sul, Brasil

Thode, Verônica Aydos January 2009 (has links)
Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) possui cerca de 100 espécies distribuídas em regiões subtropicais e temperadas da América do Sul e América do Norte, com distribuição disjunta. Esta dissertação consiste no levantamento florístico do gênero no estado do Rio Grande do Sul, Brasil. Foram realizadas viagens de coleta, revisão bibliográfica e de herbários. Foram catalogadas 27 espécies (G. aristigera (S. Moore) Tronc., G. catharinae (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. corymbosa (Ruiz & Pav.) O´Leary & P. Peralta, G . guaibensis P. Peralta & Thode, G. guaranitica Tronc., G. hasslerana (Briq.) Tronc., G. herteri (Moldenke) Tronc., G. humifusa (Cham.) Botta, G. jordanensis (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. lobata (Vell.) P. Peralta & Thode, G. marrubioides (Cham.) Tronc., G. megapotamica (Spreng.) Cabrera & Dawson, G. nana (Moldenke) Tronc., G. peruviana (L.) Small, G. phlogiflora (Cham.) Schnack & Covas, G. platensis (Spreng.) Schnack & Covas, G. pulchra (Moldenke) Botta, G. rectiloba (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. scrobiculata (Griseb.) Tronc., G. selloi (Spreng.) Tronc., G. sessilis (Cham.) Tronc., G. stellarioides (Cham.) Schnack & Covas, G. subincana Tronc., G. tenera (Spreng.) Cabrera, G. tessmannii (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. thymoides (Cham.) N. O´Leary e G. tomophylla (Briq.) P. Peralta), sendo que seis delas são primeira citação de ocorrência. Durante a realização deste trabalho, uma espécie nova foi descrita e três novas combinações foram feitas. Foram elaboradas chave de identificação, descrições, ilustrações, observações e mapas com a ocorrência das espécies analisadas. / Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) has about 100 species which occur in subtropical and temperate regions of South America and North America, with a disjunct distribution. This work consists of a floristic study of the genus Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) at Rio Grande do Sul State, Brazil. Field collections, bibliographic, and herbaria revision were made to accomplish this study. Twenty seven species were recorded (G. aristigera (S. Moore) Tronc., G. catharinae (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. corymbosa (Ruiz & Pav.) O´Leary & P. Peralta, G . guaibensis P. Peralta & Thode, G. guaranitica Tronc., G. hasslerana (Briq.) Tronc., G. herteri (Moldenke) Tronc., G. humifusa (Cham.) Botta, G. jordanensis (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. lobata (Vell.) P. Peralta & Thode, G. marrubioides (Cham.) Tronc., G. megapotamica (Spreng.) Cabrera & Dawson, G. nana (Moldenke) Tronc., G. peruviana (L.) Small, G. phlogiflora (Cham.) Schnack & Covas, G. platensis (Spreng.) Schnack & Covas, G. pulchra (Moldenke) Botta, G. rectiloba (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. scrobiculata (Griseb.) Tronc., G. selloi (Spreng.) Tronc., G. sessilis (Cham.) Tronc., G. stellarioides (Cham.) Schnack & Covas, G. subincana Tronc., G. tenera (Spreng.) Cabrera, G. tessmannii (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. thymoides (Cham.) N. O´Leary e G. tomophylla (Briq.) P. Peralta), and six of them are recorded for the first time in the State. One new species was described and three new combinations were done during the realization of this work. Here we present a species identification key, descriptions, illustrations, comments, and maps with the occurrence of the species.
56

Filogenia molecular, taxonomia, biogeografia e conservação de Discocactus Pfeiff. (Cactaceae) / Molecular phylogeny, taxonomy, biogeography and conservation of Discocactus Pfeiff. (Cactaceae)

Santos, Marianna Rodrigues 13 November 2013 (has links)
Submitted by Marco Antônio de Ramos Chagas (mchagas@ufv.br) on 2016-04-29T15:12:05Z No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 3689693 bytes, checksum: e6f8d1b66ff7325e0fdb2b7d6335fa27 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-04-29T15:12:05Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 3689693 bytes, checksum: e6f8d1b66ff7325e0fdb2b7d6335fa27 (MD5) Previous issue date: 2013-11-13 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / O número de espécies de Discocactus Pfeiff. pode variar de sete a 52 táxons, dependendo da classificação. Esta divergência entre os sistemas de classificação reflete a dificuldade na delimitação de suas espécies e subespécies e, consequentemente, na elaboração de políticas de conservação que possam proteger estes táxons. Este trabalho teve como objetivo realizar estudos filogenético, taxonômico e biogeográfico de Discocactus, com intuito de aumentar o conhecimento científico acerca deste gênero e, consequentemente, subsidiar outros estudos sobre sua biologia e ecologia. Além disto, a delimitação filogenética, taxonômica e geográfica de suas espécies poderá auxiliar no estabelecimento de estratégias de conservação das espécies em seu habitat natural e inclusão de táxons não contemplados nas listas brasileiras de espécies ameaçadas de extinção. Para a realização do estudo filogenético foram utilizadas 69 amostras, sendo 62 de Discocactus, seis de Arrojadoa Britton & Rose e uma de Melocactus (L.) Link & Otto e destas foram obtidas sequências de cinco regiões de DNA plastidial e duas nucleares. Os dados foram analisados através dos métodos de Máxima Parcimônia e Bayesiana. O tratamento taxonômico, chaves de identificação, avaliação do risco de extinção e distribuição geográfica foram baseados em um trabalho de campo extensivo, conduzido em toda a área de distribuição do gênero, um estudo minucioso da literatura disponível e análise de espécimes depositados em herbários do Brasil e exterior. O status de conservação foi revisado através de critérios de avaliação da IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources). O estudo biogeográfico foi conduzido através das análises de riqueza e diversidade de espécies pelo método de quadrículas. Padrões de distribuição foram definidos e o método de UPGMA foi utilizado para verificar a existência de blocos florísticos. Além disto, foi realizado um levantamento de espécies do gênero em Unidades de Conservação (UCs) para avaliar se as espécies consideradas ameaçadas estão devidamente protegidas. Apesar do número de regiões do DNA utilizadas, a resolução das árvores em geral foi baixa, no entanto, pequenos grupos foram bem suportados. Esses grupos se correlacionam com padrões biogeográficos e morfológicos, o que ajudou nas decisões taxonômicas em comparação com sistemas de classificação anteriores. O status de Discocactus petr-halfarii Zachar é revisto como subespécie de D. zehntneri Britton & Rose, e alguns sinônimos foram reposicionados. As regiões do DNA trnS-trnG, rpl16, ITS e phyC exibiram os maiores níveis de variação e são indicados como boa opção para futuros estudos filogenéticos envolvendo outros gêneros de Cactaceae. Os estudos taxonômico, filogenético e de distribuição geográfica sugere que Discocactus abriga 11 espécies e três subespécies. Em relação ao estudo biogeográfico, foi constatado que a maioria das espécies do gênero é conhecida em menos de dez localidades e dois táxons são micro-endêmicos. Quase todas as espécies foram consideradas criticamente ameaçadas, vulneráveis ou ameaçadas, principalmente pela destruição do habitat e coleta ilegal. Contudo, a maioria destas espécies não está protegida em UC. A maior riqueza e diversidade de Discocactus estão concentradas em duas regiões: no norte da Bahia (próximo à Chapada Diamantina e Morro do Chapéu), incluindo D. bahiensis Britton & Rose e táxons de D. zehntneri e na região central da Cadeia do Espinhaço em Minas Gerais (Planalto de Diamantina e Grão Mogol), onde D. placentiformis (Lehm.) K. Schum., D. horstii Buining & Brederoo e D. pseudoinsignis N.P. Taylor & Zappi são encontrados. / The number of Discocactus species may vary from seven to 52 depending on the classification employed. This divergence among classification systems reflects the difficulty in the delimitation of its species and subspecies, and consequently in the elaboration of conservation policies to protect these taxa. This study aims to understand the phylogeny, taxonomy and biogeography of the genus Discocactus Pfeiffer., in order to increase scientific knowledge about this group and therefore assist other studies on its biology and ecology. Moreover, a better genetic delimitation, taxonomic and geographic understanding of its species may assist in establishing strategies for conservation in their natural habitat and inclusion of taxa not included in the list of Brazilian endangered species. To perform the phylogenetic analysis 69 samples, 62 of Discocactus, six of Arrojadoa Britton & Rose and one of Melocactus (L.) Link & Otto were used and sequences were obtained from five DNA regions including plastid and two nuclear. Data were analyzed using Bayesian and Maximum Parsimony methods. The taxonomic treatment, identification keys, assessment of extinction risk and geographic distribution of Discocactus taxa were based on extensive field research conducted throughout the area of distribution of the genus, a detailed study of the available literature and analysis of specimens deposited in herbaria both in Brazil and abroad. The conservation status was determined by applying IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources) evaluation criteria. The biogeographic study was conducted by the analysis of richness and species diversity by the grid squares method. Distribution patterns were defined and the UPGMA method was used to verify the existence of floristic blocks. In addition, a survey about species of the genus found within Conservation Units (CUs) was conducted to assess whether the species considered threatened are properly protected. Although a high number of DNA regions was used, the resolution of phylogenetic trees was generally low, however, smaller groups were well supported. These groups are correlated with morphological and biogeographic patterns, which helped in taxonomic decisions comparing with previous classification systems. The status of Discocactus petr-halfarii Zachar is revised as a subspecies of D. zehntneri Britton & Rose and some synonyms were repositioned. The DNA regions trnS - trnG, rpl16, ITS and phyC exhibited the highest levels of variation and are indicated as good options for future phylogenetic studies involving other genera of Cactaceae. The study of morphology, phylogeny and geographical distribution suggest that Discocactus Pfeiffer can be divided into 11 species and three subspecies. Regarding the biogeographic study, it was found that the majority of species of the genus occurs in less than ten locations and two taxa are micro-endemics. Almost all species are critically endangered, vulnerable or threatened mainly by habitat destruction and illegal collection. However, unfortunately, most of the species of the genus are not protected in CUs. The highest richness and diversity of Discocactus is concentrated in the northern region of Bahia (near the Chapada Diamantina and Morro do Chapéu) including D. bahiensis Britton & Rose and taxa of D. zehntneri and in the centre of the Espinhaço mountain range (Planalto de Diamantina and Grão Mogol), where D. placentiformis (Lehm.) K.Schum, D. horstii Buining & Brederoo and D. pseudoinsignis N.P. Taylor & Zappi are found.
57

INTERAÇÃO ENTRE AMBIENTE E ESPÉCIES NO INTERIOR E NA BORDA DE UM FRAGMENTO DE FLORESTA ESTACIONAL SEMIDECIDUAL

SALIM NETO, S. C. 08 November 2011 (has links)
Made available in DSpace on 2016-08-29T15:36:58Z (GMT). No. of bitstreams: 1 tese_5161_.pdf: 1389386 bytes, checksum: aa0ddf35d9fafef2802785cfc5ccfc35 (MD5) Previous issue date: 2011-11-08 / SALIM NETO, Salim Calil. Interação entre ambiente e espécies no interior e na borda de um fragmento de floresta estacional semidecidual. 2011. Dissertação (Mestrado em Ciências Florestais) Universidade Federal do Espírito Santo, Alegre-ES. Orientador: Prof. Dr. José Eduardo Macedo Pezzopane. Co-orientadores: Prof. Dr. Gilson Fernandes da Silva e Prof. Dr. Marcos Vinicius Winckler Caldeira. O presente estudo objetivou analisar a distribuição de 40 espécies arbóreas que apresentaram maior densidade absoluta dentro de um gradiente ambiental borda-interior de um fragmento de Floresta Estacional Semidecidual. O fragmento estudado possui 119 ha e está situado na FLONA de Pacotuba, localizada no município de Cachoeiro de Itapemirim-ES, sudeste do Brasil. As variáveis ambientais utilizadas foram: saturação por Al, saturação por base, umidade do solo, índice de área foliar (IAF) e declividade média. Os dados foram coletados em 39 parcelas permanentes, sendo 27 (10x30m) ao longo da borda do fragmento e 12 parcelas (40x50m) no interior do fragmento. Estas parcelas são as mesmas utilizadas na avaliação da fitossociologia deste fragmento, cujos dados de densidade absoluta foram aproveitados neste estudo. A caracterização da fertilidade do solo foi realizada na profundidade de 0-20 cm, de onde foi retirada a amostra para análise e obtenção da saturação de base e da saturação por Al. A umidade do solo foi obtida pelo método gravimétrico, sendo o solo coletado no período seco (Setembro/10). O Índice de Área Foliar foi medido por método não destrutivo, por meio de dois sensores LAI-2050, conectados a dataloggers LAI-2000, da marca LI-COR. Como se trata de Floresta Estacional Semidecidual, o IAF foi obtido em duas épocas distintas, uma no período seco (Setembro/2010) e outra no período chuvoso (Março/2011). A declividade média foi determinada por meio de inclinômetro. Para avaliar a diferença entre o ambiente de borda e o interior do fragmento, os resultados obtidos das variáveis ambientais foram analisados pelo teste t de Student, para o nível de significância de 5%. Para analisar a interação ambiente-espécies na borda e no interior do fragmento, foi aplicada análise de correspondência canônica (CCA), por meio do programa CANOCO, e utilizado o teste de permutação de Monte Carlo para verificar a significância dos resultados. Para as variáveis edáficas, verificou-se pelo teste t de Student, que não há diferença estatisticamente significativa entre o ambiente de borda e interior do fragmento ao nível de 5% probabilidade, enquanto para o IAF e a declividade média, ao mesmo nível de probabilidade, houve diferença estatisticamente significativa, o que indica que o fragmento estudado possui uma heterogeneidade maior entre borda e interior em relação ao relevo e à disponibilidade de radiação solar. Os dois primeiros eixos de ordenação obtidos pela CCA para as 40 espécies de maior densidade absoluta explicaram 64,5% da variância observada e houve significância pelo teste de Monte Carlo (P<0,01). O primeiro eixo, que explica 36,4% da variância observada, apresentou maior correlação com as variáveis edáficas, enquanto o 2º eixo de ordenação se correlacionou de forma mais significativa com o IAF e declividade média. No entanto, no presente estudo verificou-se que das 40 espécies de maior densidade absoluta, onze foram observadas em maior proporção na borda, outras onze no interior do fragmento e 18 espécies foram observadas de forma proporcionalmente semelhante nos dois ambientes. Com isso, para se ter uma melhor compreensão a respeito da interação ambiente-espécies na borda e no interior do fragmento, aplicou-se mais duas análises de correspondência canônica. A primeira considerando as 22 espécies que foram observadas preferencialmente em um dos ambientes, e a segunda CCA envolvendo as 18 espécies consideradas neste estudo como generalistas. De acordo com os resultados, verificou-se que as 18 espécies generalistas estiveram sob influência maior da saturação por base e saturação por Al, enquanto o grupo de espécies que apresentaram preferência por um dos ambientes teve uma forte correlação com o IAF e umidade do solo, indicando que para estas espécies a disponibilidade ou restrição de radiação solar no ambiente fornece condições adequadas para o devido estabelecimento da espécie. Palavras-chave: fragmentação na paisagem, fitogeografia, comunidades vegetais, Mata Atlântica, Cachoeiro de Itapemirim (ES), análise de correspondência canônica.
58

Classificação fitogeomorfológica de ecossistemas florestais numa porção do setor oriental do Estado do Paraná

Passos, Everton 24 May 2013 (has links)
Este estudo propõe uma classificação fitogeomorfológica da paisagem natural fimdamentada nos princípios metodológicos da síntese geográfica usando a integração cartográfica, e os recursos de geoprocessamento. A pesquisa baseia-se em fimdamentos teórico conceituais da teoria sistêmica e na geomorfologia climática, abordando aspectos de relações existentes entre as superflcies geomórflcas identificadas genericamente como superficies de aplainamento e a fitogeografla. O estudo estabeleceu parâmetros de classificação a partir da análise de informações das relações entre o relevo e a vegetação mencionadas na literatura, consideradas no sistema brasileiro de classificação da vegetação em uso e em dados de estudos das superficies geomorfológicas desenvolvidos na região a partir da década de sessenta. Para tal análise e classificação, foram gerados planos de informação com uso de sistema de informação geo gráfica e de sistemas de processamento digital de imagens orbitais, complementados com observações de campo e dados disponíveis, que por meio de operações cartográficas de: classificação, cruzamento de planos dc informação e uso de operações zonais por meio de álgebra de mapas, que permitiram a integração dos dados fisicos e bióticos. As superflcies de aplainamento identificadas como elementos determinantes na caracterização das unidades fitogeomorfológicas foram relacionadas à altitude e a fàtores morfológicos evidenciados na dedlividade, possibilitaram sua disc± ão e análise a partir do modelo numérico do terreno e o reconhecimento da distribuição da vegetação, tipos solos e formações geológicas, possibilitaram numa primeira aproximação estabelecer alguns parâmetros de morfométricos, para a classificação fitogeomorfológica da paisagem. O estudo evidencia as relações da distribuição da vegetação e da própria riqueza da biodiversidade dessa região de transição tropical-subtropical, com processos decorrentes da evolução e dinâmica do meio flsico onde se destacam mudanças geomorfo lógicas de natureza climátióa ocorridas no período compreendido entre o Plioceno e o Holoceno. Dentre os principais condicionantes da distribuição atual da vegetação evidenciam-se as superficies de aplainamento, identificadas nas facetas da paisagem definidas como pedimentos e pediplanos, que serviram para a identificação da maioria das unidades da paisagem e cujo grau de estabilidade permitiu delimitar as suas subfàcetas. Tal classificação da paisagem, mediante critérios de análise fitogeomorfológica, demonstrou a possibilidade de aplicação dos conhecimentos da geomorfologia climática, como base para o mapeamento de unidades da paisagem em ambientes tropicais e subtropicais, estudo para o os recursos de geoprocessamento apresentam-se como valiosas ferramentas de análise síntese e manipulação das informações, bem como na geração do mapeamento, para o qual foram imprescindíveis a contribuição dos dados obtidos por sensoriamento remoto.
59

O gênero Glandularia J.F.Gmel.(Verbeneaceae) no Rio Grande do Sul, Brasil

Thode, Verônica Aydos January 2009 (has links)
Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) possui cerca de 100 espécies distribuídas em regiões subtropicais e temperadas da América do Sul e América do Norte, com distribuição disjunta. Esta dissertação consiste no levantamento florístico do gênero no estado do Rio Grande do Sul, Brasil. Foram realizadas viagens de coleta, revisão bibliográfica e de herbários. Foram catalogadas 27 espécies (G. aristigera (S. Moore) Tronc., G. catharinae (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. corymbosa (Ruiz & Pav.) O´Leary & P. Peralta, G . guaibensis P. Peralta & Thode, G. guaranitica Tronc., G. hasslerana (Briq.) Tronc., G. herteri (Moldenke) Tronc., G. humifusa (Cham.) Botta, G. jordanensis (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. lobata (Vell.) P. Peralta & Thode, G. marrubioides (Cham.) Tronc., G. megapotamica (Spreng.) Cabrera & Dawson, G. nana (Moldenke) Tronc., G. peruviana (L.) Small, G. phlogiflora (Cham.) Schnack & Covas, G. platensis (Spreng.) Schnack & Covas, G. pulchra (Moldenke) Botta, G. rectiloba (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. scrobiculata (Griseb.) Tronc., G. selloi (Spreng.) Tronc., G. sessilis (Cham.) Tronc., G. stellarioides (Cham.) Schnack & Covas, G. subincana Tronc., G. tenera (Spreng.) Cabrera, G. tessmannii (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. thymoides (Cham.) N. O´Leary e G. tomophylla (Briq.) P. Peralta), sendo que seis delas são primeira citação de ocorrência. Durante a realização deste trabalho, uma espécie nova foi descrita e três novas combinações foram feitas. Foram elaboradas chave de identificação, descrições, ilustrações, observações e mapas com a ocorrência das espécies analisadas. / Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) has about 100 species which occur in subtropical and temperate regions of South America and North America, with a disjunct distribution. This work consists of a floristic study of the genus Glandularia J.F. Gmel. (Verbenaceae) at Rio Grande do Sul State, Brazil. Field collections, bibliographic, and herbaria revision were made to accomplish this study. Twenty seven species were recorded (G. aristigera (S. Moore) Tronc., G. catharinae (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. corymbosa (Ruiz & Pav.) O´Leary & P. Peralta, G . guaibensis P. Peralta & Thode, G. guaranitica Tronc., G. hasslerana (Briq.) Tronc., G. herteri (Moldenke) Tronc., G. humifusa (Cham.) Botta, G. jordanensis (Moldenke) O´Leary & P. Peralta, G. lobata (Vell.) P. Peralta & Thode, G. marrubioides (Cham.) Tronc., G. megapotamica (Spreng.) Cabrera & Dawson, G. nana (Moldenke) Tronc., G. peruviana (L.) Small, G. phlogiflora (Cham.) Schnack & Covas, G. platensis (Spreng.) Schnack & Covas, G. pulchra (Moldenke) Botta, G. rectiloba (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. scrobiculata (Griseb.) Tronc., G. selloi (Spreng.) Tronc., G. sessilis (Cham.) Tronc., G. stellarioides (Cham.) Schnack & Covas, G. subincana Tronc., G. tenera (Spreng.) Cabrera, G. tessmannii (Moldenke) P. Peralta & Thode, G. thymoides (Cham.) N. O´Leary e G. tomophylla (Briq.) P. Peralta), and six of them are recorded for the first time in the State. One new species was described and three new combinations were done during the realization of this work. Here we present a species identification key, descriptions, illustrations, comments, and maps with the occurrence of the species.
60

Análises morfológicas e moleculares dos gêneros Galium L. e Relbunium (Endl.)Hook. f. (Rubieae-Rubiaceae) no Estado do Rio Grande do Sul-Brasil

De Toni, Karen Lucia Gama January 2005 (has links)
Desde o início da história taxonômica de Relbunium, muitos foram os trabalhos que enfatizaram sua autonomia e posição taxonômica. Atualmente, alguns estudos sugerem que as espécies pertencentes a Relbunium devam ser incluídas em uma seção do gênero Galium. Porém, recentes estudos moleculares na tribo Rubieae, destacam Galium como um grupo parafilético, e Relbunium como um gênero independente e monofilético. O problema taxonômico referente a Galium e Relbunium é de difícil solução, devido à ausência de estudos que integrem caracteres morfológicos, ecológicos e moleculares. No presente trabalho objetivou-se adicionar informações para o conhecimento básico das espécies de Relbunium e Galium para o sul do Brasil, a partir de caracteres morfológicos e moleculares, buscando responder a seguinte questão: “Relbunium pode ser considerado um gênero ou apenas uma seção dentro de Galium?”. Para atingir os objetivos, foi analisada a morfologia das espécies, com ênfase nas folhas, flores e frutos para duas espécies de Galium e treze de Relbunium: G. latoramosum, G. uruguayense, R. equisetoides, R. gracillimum, R. hirtum, R. humile, R. humilioides, R. hypocarpium, R. longipedunculatum, R. mazocarpum, R. megapotamicum, R. nigro-ramosum, R. ostenianum, R. richardianum e R. valantioides. Chaves de identificação foram geradas a partir dos resultados das análises morfológicas. As folhas foram analisadas quanto à forma, ápice, padrão de venação, tricomas, estômatos, distribuição de idioblastos secretores e vascularização do hidatódio. Esses caracteres não evidenciaram a separação entre os gêneros, auxiliando apenas na individualização das espécies. A morfologia das flores e frutos auxiliou na diferenciação dos gêneros e espécies estudadas. As flores são comumente bispóricas, a exceção de G. latoramosum. Brácteas involucrais, ausentes em Galium, estão presentes nas espécies de Relbunium, de duas a quatro; nesse gênero há presença de antopódio, ausente em Galium. A corola possui tricomas glandulares unicelulares na face adaxial, e na face abaxial os tricomas, quando presentes, são simples e idioblastos secretores estão presentes apenas em R. gracillimum. O androceu tem quatro estames alternipétalos e exsertos, com anteras dorsifixas e tetrasporangiadas, de deiscência longitudinal. O ovário é ínfero, bicarpelar, bilocular, com um rudimento seminal anátropo e unitegumentado por lóculo. O desenvolvimento dos frutos, a estrutura do pericarpo e da testa foram descritos. Os frutos são do tipo baga, em R. gracillimum e R. hypocarpium, ou esquizocarpo, nas demais espécies. A consistência do pericarpo pode variar de carnosa, nos frutos do tipo baga, a levemente seca, nos frutos esquizocarpos. Entre as espécies, observou-se uma variação com relação ao exocarpo, que pode ser liso, piloso ou com idioblastos secretores. A testa é constituída por apenas uma camada de células, que em R. hypocarpium mostra-se descontínua. Além das descrições morfológicas, foram realizados estudos moleculares das espécies, através do seqüenciamento de fragmentos do DNA nuclear (ITS) e plastidial (trnL-F). A partir dos resultados obtidos formam elaborados cladogramas com base nos dados morfológicos e moleculares. O cladograma construído a partir dos dados morfológicos (vegetativos e reprodutivos) evidenciou a distinção dos dois gêneros, ou seja, sustenta Relbunium como táxon independente. Nesse cladograma observa-se que a VI presença ou ausência de brácteas foi determinante, e proporcionou a separação dos gêneros. A uniformidade dos caracteres morfológicos vegetativos entre as espécies auxiliou apenas na distinção das espécies de Relbunium. Com relação aos dados moleculares, os fragmentos de DNA utilizados mostraram-se pouco informativos. A análise do fragmento ITS, em especial, contribuiu para confirmação da relação entre algumas espécies (R. hirtum e R. ostenianum, e R. humile e R. mazocarpum). A análise combinada dos dados morfológicos e moleculares não caracterizou Relbunium como um clado monofilético, sendo sua manutenção não sustentada, isso, principalmente, devido à falta de diferenças moleculares entre as espécies. Conclui-se que para o grupo em questão as análises morfológicas, das folhas, flores e frutos, foram suficientes para destacar Relbunium como um gênero autônomo e monofilético na tribo Rubieae. / Since the benning of the Relbunium taxonomic history many studies were realized about his autonomy and position. Actually, some analyses suggest that Relbunium species must be transfered to a Galium section. Recent molecular analyses of the tribe Rubieae, showed Galium as a paraphyletic group and Relbunium as an independent monophyletic group. In this work our attempt was to generate complementary data that could improve the knowledge of Relbunium and Galium from the south of Brazil. Our objective was produce valuable data though morphological and molecular analyzes in order to help answering this question: “Does Relbunium really constitute a separate genus from Galium or is it a section from Galium?”. Morphological analyzes were realized for the leaves, flowers and fruits from two Galium and thirteen Relbunium species: G. latoramosum, G. uruguayense, R. equisetoides, R. gracillimum, R. hirtum, R. humile, R. humilioides, R. hypocarpium, R. longipedunculatum, R. mazocarpum, R. megapotamicum, R. nigro-ramosum, R. ostenianum, R. richardianum e R. valantioides. Identification keys were generated using results from the morphological analyses. Leaf morphology was characterized based on the shape of the entire lamina and the apex, the type of venation, the presence, types and distribution of trichomes, stomata, and secretory idioblasts, and the vascularization of hydathodes. Leaf characters did not allow a clear separation among genera, only an individualization of the species. Flower and fruit morphology helped differentiating the genera and species studied. Flowers are commonly bisporic, except for G. latoramosum. Involucrate bracts are absent in Galium, but 2 to 4 bracts and an anthopodium occurred in Relbunium. For the studied species, unicellular glandular trichomes were presented in the adaxial surface of the corolla, but whenever present in the abaxial surface, they were always from the simple non glandular type. Secretory idioblasts are present only in R. gracillimum. The androecium presented four exserted stamens alternated with petals, with dorsifixed and tetrasporangiated anthers of longitudinal dehiscence. The ovary is inferior, bicarpellate and bilocular with an anatropous and unitegmic ovule per locule. The type and texture of fruits, and the anatomy of the pericarp and the seed coat also helped separation of the studied species. Almost dry schizocarp fruits occurred in all of them, except for R. gracillimum and R. hypocarpium, that presented fleshy berry fruits. The exocarp surface was glabrous or hairy, or presented secretory idioblasts. The seed coat was constituted by a monolayer epidermis, that is discontinuous in R. hypocarpium. Molecular analyzes were realized through DNA sequencing of nuclear (ITS) and plastidial (trnL-F) fragments. After that, molecular and morphological data were used to construct cladograms. When obtained only with morphological data the cladograms resulted in the separation of Relbunium from Galium, mainly based on the presence of bracts. However using only the molecular data from ITS and trnL-F fragments, results were poorly informative. The analyses of the ITS fragments confirmed the morphological similarities among the species as R. hirtum and R. ostenianum, R. humile and R. mazocarpum. Our results show that only morphological analyses characterized Relbunium as a monophyletic group in the Rubieae tribe.

Page generated in 0.3553 seconds