La filosofia de Nietzsche no se puede separa de la forma en la que se expresa: aforismos, poemas, panfletos. Este trabajo es un intento por desentrañar las relaciones que existe entre la forma poètica de la primera parte de Asi hablaba Zarathustra y sus contenidos filosoficos. A partir de tres herramientas de analisis literario buscamos las constantes formales que nos desvelan contenidos filosoficos relevantes: la narratologìa de Genette, el analisis semiotico de Greimas y la idea de Rizoma de Deleuze y Guattari. La primera parte se enfocara en el funcionamiento de la narración a lo largo de toda la primera parte y sobre todo en el prologo. La segunda parte buscará las constantes semióticas para tratar de comprender el sentido del concepto de “superhombre”. Por último, la tercera parte tratará de habrirnos un espacio mas libre para la comprensión de la filosofia Nietzscheana conectado la primera parte del Zarathustra, de manera rizomática, con el resto de su obra y de los comentarios a su obra. Todos estos análsis proporcionaran el material suficiente para iniciar sus analisis filosofico de conceptos claves de la filososfia nietzscheana: superhombre, voluntad de poder, eterno retorno de los mismo, además de permitirnos abordar otros conceptos de la filosofia nietzscheana que si bien no gozan de ese renombre son fundamentales para comprender el pensamiento del filosofo aleman: resentimiento, moral del esclavo, moral del aristocrata, ultimo hombre, hombre superior e individuoi soberano: Solo a partir del conocimiento de estas nociones a partir del texto del Zarathustra podremos habrir la lectura hacia el resto de la filosofía de Nietzsche para tener una visión global.

Much of the existing academic discourse surrounding opening title sequences suggests that they function primarily by providing viewers with information concerning a program’s characters, settings, genre and themes. Such accounts seemingly fail to recognize more nuanced concurrent functions. Utilizing the concept of paratexts originally proposed by Gerard Genette in combination with a neoformalist approach to analysis, this project identifies patterns, narrative components, stylistic elements and various industrial and authorial characteristics within the field of American televisual opening title sequences in order to explore some of these underlying concomitant functions, and classify the segments that perform them accordingly.

Στην παρούσα μελέτη γίνεται μια απόπειρα «ανάγνωσης» του διηγηματογραφικού έργου του Γ. Βιζυηνού με βάση έννοιες και όρους που προέρχονται από τη θεωρία της αφήγησης/αφηγηματολογίας, η οποία αποτελεί αυτόνομο κλάδο της ευρύτερης περιοχής της Λογοτεχνικής Θεωρίας. Η αφηγηματολογική ανάλυση που επιχειρείται στα διηγήματα του συγγραφέα στοχεύει στην επισήμανση και στην ανάλυση των αφηγηματικών επιλογών-τεχνικών του Βιζυηνού και, παράλληλα, στην ανάδειξη εκείνων των όψεων της γραφής του που συνδιαλέγονται με το λογοτεχνικό γίγνεσθαι της εποχής του, αλλά και απορρέουν από στοιχεία της προσωπικότητάς του, διαμορφώνοντας, με αυτόν τον τρόπο, την ιδιαίτερη συγγραφική του ιδιοσυγκρασία που τον διαφοροποιεί από τους σύγχρονούς του λογοτέχνες. Για το σκοπό αυτό εφαρμόζουμε την τυπολογία της θεωρίας του Gérard Genette, η οποία κατέχει εξέχουσα θέση στον επιστημονικό κλάδο της σύγχρονης αφηγηματολογίας. Η εργασία οργανώνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους, ύστερα από επισκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας, εκθέτουμε τη σκοπιμότητα και την προβληματική της έρευνας, τις υποθέσεις και τους στόχους της, καθώς και τη μέθοδο που ακολουθούμε. Η ανάλυσή μας στο διηγηματογραφικό έργο του Γ. Βιζυηνού συνίσταται σε μια εσωτερική προσέγγιση του κειμένου σύμφωνα με τις τρεις κατηγορίες που προτείνονται από το G. Genette για την ανάλυση των αφηγηματικών τεχνικών, δηλαδή το Χρόνο, την Έγκλιση και τη Φωνή, έννοιες που αναλύονται εκτενώς στο δεύτερο κεφάλαιο που περιλαμβάνει το θεωρητικό πλαίσιο και οι οποίες θεμελιώνονται με βάση την τριμερή διάκριση του G. Genette: ιστορία, αφήγημα, αφήγηση. Στο τρίτο κεφάλαιο επιχειρείται μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο λογοτεχνικό κλίμα της εποχής, στην οποία δημιούργησε ο συγγραφέας, όπως και μια αναφορά στα εργοβιογραφικά του Βιζυηνού, όπου αναδύονται οι ποικίλες όψεις της ξεχωριστής προσωπικότητας του λογοτέχνη. Η αξιοποίηση αυτών των δεδομένων πραγματοποιείται στο δεύτερο μέρος της εργασίας, όπου γίνεται η παρουσίαση των ευρημάτων της έρευνας που προκύπτουν από τη μελέτη με συστηματικό τρόπο του αφηγηματικού λόγου του Βιζυηνού. Εκθέτουμε τις τεχνικές του συγγραφέα, σύμφωνα με την τριμερή κατηγοριοποίηση του G. Genette, στα εξής ξεχωριστά κεφάλαια: Χρόνος, Έγκλιση και Φωνή. Τέλος, διατυπώνονται τα συμπεράσματα, τα οποία προκύπτουν από τη σύνθεση των επιμέρους αναλύσεων, ορίζοντας την ιδιαιτερότητα της αφηγηματικής τέχνης του Γ. Βιζυηνού. / -

Mémoire numérisé par la Division de la gestion de documents et des archives de l'Université de Montréal.

Mémoire numérisé par la Division de la gestion de documents et des archives de l'Université de Montréal

This essay examines the protagonist of Katherine Mansfield’s “The Garden Party” (1922), Laura, and her experiences of events that are made insignificant by the rest of the narrative. Gérard Genette’s narratological theory and the concept of epiphany is put forward in the theroertical framework in order to preform this investigation. Morris Beja’s and Liesl Olson’s studies of the epiphany in modernist literature assists the investigation. Thus, with the support of Genette’s narratological theory and the concept of epiphany, this essay examines epiphanic moments in “The Garden Party”. It will also study how these moments transfer on to the reader through multimodal techniques. This argument is supported by Joseph Conrad’s preface to The Nigger of the ‘Narcissus’.

No description available.

The Beating of Wings is a polyphonic novel comprised of multiple interior monologues, inspired by the historical development of the fairy tale as a literary genre. Characters are based upon key writers within this movement: Charles Perrault, Rabbi Nachman, Flora Annie Steel, and J M Barrie; as well as associated figures, including the Franco-Scottish miniaturist and calligrapher, Esther Inglis, the Duchess of Polignac, and Edwina Mountbatten. The subject of this vocal fugue is an ostensibly authorless fairy tale, The Golden Tree and the Moth, handwritten in a seventeenth-century miniature manuscript. Within an omniscient frame modelled after the ancient Indian collection of fables, the Panchatantra (circa 200 B.C.), a succession of first-person narrators chronicle the passage of the fairy tale through time, via the 'beating wings' of its woven narrative threads, back to its source. As each narrator ventriloquises the voice of a previous owner, the matryoshka doll narratives engage concurrently with questions of adaptation and appropriation, narratology, paratext, the Barthesian concept of the 'death of the author', and literary ventriloquism. Ultimately, the novel aspires to culminate in a fictional rebirth of a defining voice, founded upon gynocritical theory and the silencing of women within the patriarchal canon during the early modern period. This origin of the tale that was neither 'already written', nor 'already read', is borne of Esther Inglis (1571-1624). My critical essay considers specific theoretical influences of the novel: predominantly literary ventriloquism, as well as Inglis's corpus. A marginalised figure in the context of early modern women's writing, prior to recent academic enquiry Inglis was dismissed as a skilled copyist, whose manuscripts were notable only for her virtuoso calligraphic replication of religious verse in miniature. To this discussion, I introduce Gérard Genette's concept of paratext as a viable means of interpretation. I argue that this strand of literary analysis is imperative to our understanding of how Inglis sought to materialise an authentic authorial voice through the paratextual space of her manuscripts, mobilising the trope of literary ventriloquism to facilitate her complex construction as a literary icon. By applying Genette's taxonomy, I suggest that Inglis emerges as an incisive, progressive, and ingenious publisher and author, who successfully manifested Her word upon the patriarchal page during an era when women writers were silenced or forced to write anonymously.

<p>I denna uppsats har jag försökt utreda mytens roll för Euripides och Sven Delblanc.</p><p>Genom att använda myten är fabeln given och man behöver inte själv finna en historia att berätta. Så använder både Euripides och Delblanc myten. Den blir ett strukturerande element för de idéer man vill föra fram. Det är alltså ett idédrama och en idéroman i mytens förklädnad.</p><p>Euripides <em>Ifigenia</em> är ett drama om människan, Delblancs en roman om konsten. Båda författarna tillbakavisar mytens sannings­halt. De har dekonstruerat myten men också ironiskt nog avlutat sina berättelser med att konstruera en ny. Hos Euripides skapas myten om att gudarna återställer ordningen och hos Delblanc myten om nymfen (konsten), som återvunnit sin heliga kraft vid den källa där diktaren ändat sitt liv.</p><p>Gudar, heroer och den fosterländska lojaliteten ifrågasätts av båda författarna samtidigt som människans vanmakt inför sin historiska roll lyfts fram. Kan kriget alls rättfärdigas och vart leder en pragmatisk relativism?</p><p>Euripides betonar de existentiella, allmängiltiga problem människan ställs inför och där hon blir fångad av ödets vilja</p><p>För Delblanc är det konstens och konstnärens livs­villkor han främst belyser, men han visar även upp människans tragiska roll.</p>

I denna uppsats har jag försökt utreda mytens roll för Euripides och Sven Delblanc. Genom att använda myten är fabeln given och man behöver inte själv finna en historia att berätta. Så använder både Euripides och Delblanc myten. Den blir ett strukturerande element för de idéer man vill föra fram. Det är alltså ett idédrama och en idéroman i mytens förklädnad. Euripides Ifigenia är ett drama om människan, Delblancs en roman om konsten. Båda författarna tillbakavisar mytens sannings­halt. De har dekonstruerat myten men också ironiskt nog avlutat sina berättelser med att konstruera en ny. Hos Euripides skapas myten om att gudarna återställer ordningen och hos Delblanc myten om nymfen (konsten), som återvunnit sin heliga kraft vid den källa där diktaren ändat sitt liv. Gudar, heroer och den fosterländska lojaliteten ifrågasätts av båda författarna samtidigt som människans vanmakt inför sin historiska roll lyfts fram. Kan kriget alls rättfärdigas och vart leder en pragmatisk relativism? Euripides betonar de existentiella, allmängiltiga problem människan ställs inför och där hon blir fångad av ödets vilja För Delblanc är det konstens och konstnärens livs­villkor han främst belyser, men han visar även upp människans tragiska roll.