• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 54
  • 8
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 66
  • 66
  • 48
  • 47
  • 14
  • 12
  • 11
  • 9
  • 8
  • 7
  • 7
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
31

"Halloysite nanotubes/hydroxyapatite nanocomposites as hard tissue substitutes: effect on the morphology, thermomechanical behavior and biological development of aliphatic polyesters and polymethacrylates"

Torres Roca, Elena 02 September 2019 (has links)
[ES] Las patologías óseas provocan en gran medida discapacidad física, siendo la regeneración de tejidos vivos uno de los campos más avanzados en Ingeniería de Tejidos. Consecuentemente, grandes esfuerzos se focalizan en el estudio de nuevos materiales bioabsorbibles para tratar remodelaciones de fracturas óseas. Es por ello que este trabajo se centra en estudiar las propiedades mecánicas y la interacción de las células en función de la hidrofobicidad y la química de diferentes polímeros bioabsorbibles comparados con polímeros no-bsorbibles. Por otro lado, cargas como Hidroxiapatita (HA) y Nanotubos de Haloisita (HNTs) se utilizaron para mejorar la afinidad, interacción y proliferación de células. Para ello, inicialmente se monitorizó el efecto de las cargas inorgánicas en las propiedades estructurales del polímero bioabsorbible Policaprolactona (PCL). Por lo tanto, se estudiaron las variaciones de propiedades térmicas y mecánicas de PCL provocadas por la adición de HA y HNTs. Este estudio preliminar permitió entender el efecto sinérgico entre el polímero y los grupos funcionales de las cargas inorgánicas, estableciendo el umbral de carga y optimizando el ratio de aditivación. En términos generales, se observó una mejora de las propiedades mecánicas cuando las dos cargas se utilizan simultáneamente. Asimismo, aprovechando la forma tubular de los HNTs, estos fueron utilizados como portadores de fármacos estudiando su habilidad para ser cargado con curcumina y su habilidad para liberar en un ambiente fisiológico. Conociendo por una parte la habilidad del HA de promover la formación de hueso nuevo compuesto por apatita y colágeno; y, por otra parte, que la HA y los HNTs alteran el comportamiento hidrofóbico de los polímeros; se estudiaron los cambios morfológicos provocados por la adición de HA y HNTs en dos familias de polímeros con químicas similares pero diferente hidrofobicidad. Por consiguiente, el poliéster hidrofóbico PCL se mezcló con ácido poliláctico (PLA) y se combinó con nanopartículas de HA y HNTs. Por otra parte, el altamente hidrofóbico poli(2-hidroxietil metacrilato (PHEMA) se copolimerizó con etil metacrilato (EMA) y se aditivó con HA y HNTs. Por lo tanto, la dispersión de cargas inorgánicas en las matrices poliméricas fue estudiada, además de la formación de hidroxiapatita en la superficie del polímero, y el rátio de degradación del PCL/PLA. Se observó que la introducción de HA en polímeros con carácter hidrofílico induce un alto ratio de nucleación de hidroxiapatita y de degradación de los polímeros bioabsorbibles. Sin embargo, los HNTs tienden a formar grandes agregados cuando el carácter hidrofílico del polímero aumenta, dando lugar a puntos de inicio de grietas y fallo del material. La culminación de este estudio se alcanzó mediante la monitorización de la viabilidad celular, proliferación y morfología de las células como efecto de la superficie química de los polímeros. La hidrofobicidad de la superficie del polímero afecta a la interacción de las células y esta se puede mejorar mediante la modificación del polímero con HA y HNTs. De ese modo, el incremento de la viabilidad celular con la adición de las dos cargas inorgánicas es inducido por la generación de nuevos centros reactivos de Ca2+ y PO4 3¿presentes en la HA, y los grupos silano (Si-OH) situados en la superficie de los HNTs. Por lo tanto, se observó que, en superficies hidrofóbicas, debido a un alto ratio de llegada de proteínas, estas compiten por el espacio dando lugar a interacciones pobres entre células y polímero mostrando una geometría celular redondeada. Sin embargo, en superficies hidrofóbicas al hallarse altamente solvatadas, las proteínas inicialmente encuentran mayor dificultad para llegar a la superficie, y con ello disponen de mayor espacio para organizarse y anclarse a la superficie, dando lugar a una mayor adhesión y proliferación de las cél / [CAT] Les patologies òssies provoquen en gran mesura discapacitat física, sent la regeneració de teixits vius un dels camps més avançats en Enginyeria de Teixits. Per consegüent, grans esforços es focalitzen en l'estudi de nous materials bioabsorbibles per a tractar remodelacions de fractures òssies. És per això que aquest treball es focalitza a estudiar les propietats mecàniques i la interacció de les cèl·lules en funció de la hidrofobicitat i la química de diferents polímers bioabsorbibles comparats amb polímers no-absorbibles. D'altra banda, càrregues com Hidroxiapatita (HI HA) i Nano-tubs d'Hal·loysita (HNTs) es van utilitzar per a millorar l'afinitat, interacció i proliferació de cèl·lules. Per aquest motiu, inicialment es va monitoritzar l'efecte de les càrregues inorgàniques amb les propietats estructurals del polímer bioabsorbible Policaprolactona (PCL). Per tant, es van estudiar les variacions de propietats tèrmiques i mecàniques de PCL provocades per l'addició de HA i HNTs. Aquest estudi preliminar va permetre entendre l'efecte sinèrgic entre el polímer i els grups funcionals de les càrregues inorgàniques, establint el llindar de càrrega i optimitzant la ràtio d'aditivación. En termes generals, es va observar una millora de les propietats mecàniques quan les dues càrregues s'utilitzen simultàniament. Així mateix, aprofitant la forma tubular dels HNTs, aquests van ser utilitzats com a portadors de fàrmacs estudiant la seva habilitat per a ser carregat amb cúrcuma i la seva habilitat per a alliberar en un ambient fisiològic. Coneixent d'una banda l'habilitat de l¿HA de promoure la formació d'os nou compost per apatita i col·lagen; i, d'altra banda, que l¿HA i els HNTs alteren el comportament hidrofòbic dels polímers; es van estudiar els canvis morfològics provocats per l'addició de HA i HNTs en dues famílies de polímers amb químiques semblants però diferent hidrofobicitat. Per consegüent, el polièster hidrofòbic PCL es va mesclar amb àcid poliláctic (PLA) i es va combinar amb nanopartícules de HA i HNTs. D'altra banda, l'altament hidrofòbic poli (2-hidroxietil metacrilat (PHEMA) és va copolimeritzar amb etil metacrilat (EMA) i s'additivà amb HA i HNTs. Per tant, la dispersió de càrregues inorgàniques en les matrius polimèrica va ser estudiada, a més de la formació d¿hidroxiapatita en la superfície del polímer, i la ràtio de degradació del PCL/PLA. Es va observar que la introducció de HA en polímers amb caràcter hidrofílic indueix un alt ràtio de nucleació de hidroxiapatita i de degradació dels polímers bioabsorbibles. No obstant això, els HNTs tendeixen a formar grans agregats quan el caràcter hidrofílic del polímer augmenta, donant lloc a punts d'inici de clavills i fallada del material. La culminació d'aquest estudi es va aconseguir per mitjà del monitoratge de la viabilitat cel·lular, proliferació i morfologia de les cèl·lules com a efecte de la superfície química dels polímers. La hidrofobicitat de la superfície del polímer afecta la interacció de les cèl·lules i aquesta es pot millorar per mitjà de la modificació del polímer amb HA i HNTs. D'aquesta manera, l'increment de la viabilitat cel·lular amb l'addició de les dues càrregues inorgàniques és induït per la generació de nous centres reactius de Ca2+ i PO4 3¿ presentes en l'HA, i els grups silanol (Si-OH) situats en la superfície dels HNTs. Per tant, es va observar que en superfícies hidrofòbiques, a causa d'un alt ràtio d'arribada de proteïnes, aquestes competeixen per l'espai donant lloc a interaccions pobres entre cèl·lules i polímer mostrant una geometria cel·lular arredonida. No obstant això, en superfícies hidrofòbiques al trobar-se altament solvatades, les proteïnes inicialment troben més dificultat per a arribar a la superfície, i amb això disposen de major espai per a organitzar-se i ancorar-se a la superfície, donant lloc a una ma / [EN] Bone pathology entails an important average of physical disability, being bone tissue regeneration one of the most actively researched fields in Tissue Engineering. Accordingly, large efforts are focused on the research of novel bioabsorbable materials as a prosthesis with stiffness values similar to that of the host tissue capable of fulfilling the requirements for bone fracture remodelling. This work is focused on studying mechanical properties and cell interaction as a function of the chemical structure and hydrophobicity of different bioabsorbable polymers compared with non-absorbable polymers. Hydroxyapatite (HA) and Halloysite nanotube (HNTs) were used as fillers in order to grant better cell attachment, proliferation and differentiation along with hydrophobicity behaviour. For this end, it was aimed to firstly monitor the effects of bioactive fillers on the structural properties of bioabsorbable Polycaprolactone (PCL). Thus, mechanical and thermal properties of PCL were studied by modifying the additivation percentage of the bioactive fillers HA and HNTs. This preliminary study allowed to understand the synergic effect among the polymeric matrix and the functional groups present on the additives chemical structure by establishing the additivation threshold and optimizing the additivation rate. In general terms, a noticeable improvement of mechanical properties was achieved with the simultaneous addition of the two fillers. Additionally, taking advantages of the HNTs nano-tubular shape, those were studied as drug carrier structures and their loading and release ability with curcumin was monitored. Knowing in one side that HA promotes the formation of a layer of new bone composed of biological apatite and collagen; and in the other side, that HA and HNTs alter hydrophobicity behaviour; morphological properties supplied by both fillers were studied and compared among different pairs of polymers with similar chemical natures but different hydrophobicity. Accordingly, the hydrophobic polyester PCL was modified by its blending with Polylactic acid (PLA) and combined with HA nanoparticles and HNTs. On the other hand, the hydrophilic poly(2-hydroxyethyl methacrylate) (PHEMA) was copolymerized with ethyl methacrylate (EMA) and also combined with HA and HNTs. Thus, the effect of both fillers was studied on Hydroxyapatite nucleation, distribution of the fillers into the polymeric matrices and PCL/PLA degradation rate. Therefore, it was observed that introduction of HA in polymers with moderately hydrophilic character induce a higher rate of hydroxyapatite nucleation and a faster degradation rate. However, HNTs tends to form big aggregates when the hydrophilic character increases, driving to crack initiation sites and failure of the material. The completion of this study was accomplished by means of monitoring cell viability, proliferation, and morphology on the two pairs of polymers varying the polymer's chemical surface by blending hydrophilic and hydrophobic polymers, copolymerizing monomers of opposite natures, and/or loading the polymer matrix with nanoparticles such as HA or HNTs. Polymer surface wettability is known to affect cell attachment and can be enhanced by modifying the polymer with HA and HNT. In this way, improvement in cell viability with the addition of HA and HNTs was observed due to the generation of new reactive sites with Ca2+ and PO4 3¿ groups present in HA, and silanol groups (Si-OH) located at the surfaces of HNTs. Thus, it was concluded that on hydrophobic materials, due to a faster arrival rate of proteins, those compete for surface absorption driving to low interaction sites between cells and polymer surface showing a round shape. However, on hydrophilic materials, the highly solvated surface at initial stage limits protein arrival and allowed protein rearrangement and spreading over the surface promoting cell adhesion and proliferation with better cytoskeleton spreading. / Torres Roca, E. (2019). "Halloysite nanotubes/hydroxyapatite nanocomposites as hard tissue substitutes: effect on the morphology, thermomechanical behavior and biological development of aliphatic polyesters and polymethacrylates" [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/125709 / TESIS
32

Transcriptoma e caracterização do perfil proteômico de células-tronco mesenquimais do tecido adiposo de mini-horses (equus ferus caballus)

Maciel, Alice Pereira January 2019 (has links)
Orientador: Fernanda da Cruz Landim-Alvarenga / Resumo: As células-tronco mesenquimais extraídas da medula óssea ou tecido adiposo são utilizadas em abordagens terapêuticas, em vista das suas propriedades anti-inflamatórias, imunomoduladoras e regenerativas. Estas células são consideradas uma nova alternativa para o tratamento de enfermidades em diversas espécies, incluindo as dos equinos. Dessa forma, com o intuito de investigar a possível utilização das células estromais de mini-horses em tratamentos de cavalos, nesse estudo foi realizada a colheita, isolamento, expansão, caracterização imunofenotípica e diferenciação em duas linhagens mesenquimais: osteogênica e adipogênica de células estromais de mini-horses (Equus ferus caballus), objetivando a formação de um banco celular. Foi ainda realizada a análise transcricional comparativa dessas células, com as células estromais oriundas de cavalos (Equus caballus), produzidas e caracterizadas nas mesmas condições. Os parâmetros analisados foram o perfil de genes relacionados à angiogênese, regulação negativa da proliferação de células T, regulação negativa da ativação de células T, proliferação negativa de linfócitos reguladores, regulação negativa da proliferação de células mononucleares, regulação negativa da adesão célula-célula de leucócitos, regulação negativa da proliferação de leucócitos, regulação negativa da adesão célula-leucócito, regulação negativa da ativação de linfócitos. Também foram pesquisados os principais genes up e down regulados comparando mini-horses aos cavalo... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: Mesenchymal stem cells extracted from bone marrow or adipose tissue are used in therapeutic approaches in view of their anti-inflammatory, immunomodulatory and regenerative properties. These cells are considered a new alternative for the treatment of diseases in several species. In order to investigate the possible use of mini-horses stromal cells in horse treatments, in this study was performed the collection, isolation, expansion, immunophenotypic characterization and differentiation in two mesenchymal lines were performed: osteogenic and adipogenic stromal cell mini-horses (Equus ferus caballus), aiming the formation of a cellular bank. We also performed the comparative transcriptional analysis of these cells, with stromal cells from horses (Equus caballus), produced and characterized under the same conditions. The parameters analyzed were the profile of genes related to angiogenesis, negative regulation of T cell proliferation, negative regulation of T cell activation, negative proliferation of regulatory lymphocytes, negative regulation of mononuclear cell proliferation, negative regulation of cell-cell adhesion leukocytes, negative regulation of leukocyte proliferation, negative regulation of cell-leukocyte adhesion, negative regulation of lymphocyte activation. We also searched the top 10 genes up and down regulated comparing mini-horses to horses. For cell bank formation tests were performed that demonstrated the characteristics of stromal cells in the cells obtained ... (Complete abstract click electronic access below) / Mestre
33

Obtenção de anticorpo monoclonal anti-dengue tipo 2 em diferentes meios e sistemas de cultivo

Zanatta, Aline Stelling January 2009 (has links)
Submitted by Priscila Nascimento (pnascimento@icict.fiocruz.br) on 2012-11-19T11:45:26Z No. of bitstreams: 1 aline-stelling-zanatta.pdf: 2385669 bytes, checksum: 6f759289878ca2d698465044b392ae3f (MD5) / Made available in DSpace on 2012-11-19T11:45:26Z (GMT). No. of bitstreams: 1 aline-stelling-zanatta.pdf: 2385669 bytes, checksum: 6f759289878ca2d698465044b392ae3f (MD5) Previous issue date: 2009 / Fundação Oswaldo Cruz. Instituto de Tecnologia em Imunobiológicos. Rio de Janeiro, RJ, Brasil / Fundação Oswaldo Cruz. Instituto Oswaldo Cruz. Rio de Janeiro, RJ, Brasil. / Desde o trabalho de Köhler e Milstein (1975), hibridomas tem sido cultivados para obtenção de anticorpos monoclonais com finalidade de uso em pesquisa, diagnóstico e terapia. O método tradicional de obtenção de anticorpos monoclonais em altas concentrações é através de indução de ascite em camundongos. Estatécnica vem sendo substituída por cultivos de hibridomas em altas concentrações celulares. Neste trabalho, foram cultivados hibridomas secretores de anticorpos monoclonais anti-dengue tipo 2 em frascos T, garrafas rotatórias (roller) e frascos do tipo spinner, utilizando-se o meio DMEM, suplementado com soro fetal bovino a 10%, e o meio comercial livre de soro animal Ex-Cell® TiterHigh TM (Sigma). Ao longo dos diferentes cultivos, foram avaliadas a concentração celular, viabilidade celular e as concentrações de nutrientes (glicose eglutamina), metabólitos (lactato e amônio) e produto (IgG). A partir dos resultados obtidos, foram calculadas as grandezas representativas do metabolismo celular: concentração máxima de células (X máx), taxa específica de crescimento celular (µexp), tempo de duplicação (td) e coeficientes de rendimento de glicose em células (YX/glc), glutamina em células (Y X/gln), células em produto (YP/X), glutamina em amônio (YNH4/gln), glicose em lactato (Ylac/glc), glicose em produto (YP/glc) e glutamina em produto (YP/gln). O meio livre de soro mostrou ser capaz de fornecer melhores condições para o crescimento celular (alcançando 4 x 106 céls/mL), mantendo a viabilidade por um período maior de tempo, nos três sistemas decultivo testados. Quanto à formação de produto, no meio livre de soro, os hibridomas também secretaram altas concentrações de IgG, alcançando níveis de 3 µg/mL. Os melhores resultados de crescimento e viabilidade celular foram observados em garrafas rollera 40 rpm (após adaptação a rotações inferiores) e a produção de IgG foi maior em garrafas rollera 16 rpm (também após adaptação a rotações inferiores) e em frascos do tipo spinner a 50 rpm (após adaptação a rotações inferiores em garrafas rolleraté 40 rpm). Quando foram comparadas as concentrações de IgG entre os sobrenadantes de cultivo e três amostras de fluido ascítico do mesmo hibridoma, foi observado que o fluido ascítico continha concentrações 10 a 20 vezes maiores que as obtidas nos sobrenadantes de cultivo. Entretanto, como os volumes de sobrenadantes de cultivo são significativamente maiores do que os de fluido ascítico de camundongos, infere-se que é viável a substituição da produção in vivopela obtenção do anticorpo monoclonal estudado neste trabalho em sistemas agitados, utilizando-se meio livre de soro animal. Contudo, sugere-se a condução de experimentos adicionais para confirmação da total viabilidade da obtenção de anticorpos monoclonais anti-dengue tipo2 in vitroutilizando o processo proposto no presente trabalho. / Since Köhler and Milstein’s work (1975), hybridoma cells have been cultured to obtain monoclonal antibodies for research, diagnostic and therapeutic purposes. The traditional method to obtain high concentrations (5 to 10 mg/mL) of the monoclonal antibodies is the induction of ascite in mice. This technique is being replaced by high cell density cultivations. In this work, hybridoma secreting anti-dengue type 2 monoclonal antibodies were cultivated in T flasks, roller bottles and spinner flasks, using DMEM medium supplemented with fetal bovine serum at 10%, and the commercial serum-free medium Ex-Cell® TiterHigh TM (Sigma). Cell concentration, cell viability, as well as concentration of nutrients (glucose and glutamine), metabolites (lactate and amonium) and product (IgG) were evaluated along culture time in the different media and culture systems. Based on these data, variables that reflect the cell metabolism were calculated: maximum cell concentration (Xmáx), specific cell growth rate (µexp), duplication time (td), as well as the yield coefficients of glucose to cells (YX/glc), glutamine to cells (YX/gln), cells to product (YP/X), glutamine to ammonium (Y NH4/gln), glucose to lactate (Ylac/glc), glucose to product (YP/glc) and glutamine to product (YP/gln). Among the culture media, the serum-free medium showed to provide better conditions for cell growth (reaching 4 x 106 cells/mL), keeping high cell viabilities for a longer period, in all three tested culture systems. Concerning product formation, hybridoma also released high IgG concentrations (3 µg/mL) in the serum-free medium. Among the culture systems, the best results for cell growth and viability were found inroller bottles at 40 rpm (after adaptation under lower rotation rates) and IgG production was higher in roller bottles at 16 rpm (after adaptation under lower rotation rates) and in spinner flasks at 50 rpm (after adaptation under lower rotation rates in roller bottles, up to 40 rpm). The IgG concentrations ascitic fluid presented concentrations 10 to 20 times higher thanthose obtained in culture supernatants. However, since the volumes of culture supernatant obtained in relatively simple, small-scale culture systems are significantly higher than thoseof mice ascitic fluids, the replacement of in vivoproduction for in vitroIgG production in stirred systems, using serum-free media, seems to be feasible. Nevertheless, additional experiments should be carried out to confirm the feasibility of switching the production of anti-dengue type 2 monoclonal antibodies for in vitrosystems, using the process proposed in this work.
34

Estabelecimento e caracterização de modelo xenotransplantável de mastocitoma canino para estudo de antineoplásicos / Establishment and characterization of xenotransplantable model of canine mast cell tumor for study of antineoplastic agents

Márcia Kazumi Nagamine 18 March 2011 (has links)
O mastocitoma é um dos mais freqüentes neoplasmas que acometem a pele do cão, e novas modalidades terapêuticas vêm sendo buscadas visando seu controle. O presente trabalho descreve o estabelecimento e caracterização do modelo xenotransplantável de mastocitoma canino para testes de substâncias com potencial antineoplásico in vitro e in vivo. O animal doador da amostra tumoral apresentava um mastocitoma grau 3. O mastocitoma canino foi estabelecido com sucesso nos camundongos atímicos BALB/c nu/nu. O tumor apresenta as mesmas características histológicas do fragmento tumoral daquele do animal doador ao longo das passagens. Em média, 7 dias a 3 semanas são necessários para o aparecimento do nódulo palpável e cerca de 60 dias para o volume tumoral alcançar mais de 500 mm3. O cultivo celular das células de mastocitoma canino se mantém por aproximadamente 1 mês, às vezes mais, mas o tempo de cultivo é limitado. Há perda progressiva das características iniciais de cultivo como perda de granulação, aumento de adesão e diminuição de células em suspensão. A seguir, foram realizados testes in vitro e in vivo neste modelo com as substâncias de origem natural epigalocatequina-3-galato (EGCG, principal composto do chá-verde), tricostatina A (TSA, produto metabólico da bactéria Streptomyces sp) e resíduo butanólico da Pfaffia paniculata (RBPP) (Ginseng brasileiro). Nas doses utilizadas, a EGCG mostrou efeito estimulatório, não tendo sido testada in vivo. A TSA e o RBPP apresentaram efeitos inibitórios sobre as células de mastocitoma canino in vitro com diminuição da viabilidade celular detectada com o corante vital Azul de Tripan e diminuição do crescimento celular avaliada com o ensaio do MTT. A avaliação morfológica das células pela coloração Laranja de Acridina/Brometo de Etídio mostrou vários debris celulares e células apoptóticas no tratamento com TSA, e alterações morfológicas como vacuolização nas células tratadas com RBPP, incluindo células apoptóticas. A avaliação do ciclo celular avaliada por citometria de fluxo mostrou aumento das células em fase sub-G1 nas células tratadas com TSA, e diminuição nas fases G1 e G2, e aumento nas fases sub-G1 e S no tratamento com RBPP. As substâncias foram então testadas no modelo xenotransplantável de mastocitoma canino. Apesar do marcante efeito inibitório da TSA nos ensaios in vitro, o mesmo não aconteceu in vivo com as doses investigadas, não demonstrando diferença em relação ao controle. Já o RBPP mostrou efeito inibitório com a dosagem de 1,5 mg/animal com tratamento intratumoral no modelo in vivo. Estes dados mostram que o modelo estabelecido é estável e viável e a importância da complementação com os ensaios in vivo para a confirmação dos efeitos observados in vitro. / The mast cell tumor is one of the most common neoplasms that involve the skin of the dog, and new treatment modalities have been searched for its control. This paper describes the establishment and characterization of a xenotransplantable canine mast cell tumor model for testing substances with anticancer potential in vitro and in vivo. The tumor sample was original from a donor animal that showed a grade 3 mast cell tumor. The canine mast cell tumor was successfully established in athymic mice BALB/c nu/nu. The tumor has same histological characteristics retained during their passages in culture. On average, 7 days to 3 weeks are needed for the appearance of a palpable mass and about 60 days for tumor volume reaching more than 500 mm3. Cell cultivation of canine mast cell tumor is maintained for approximately one month, sometimes more, but the cultivation time is limited. There is progressive loss of the initial features of culture such as loss of granulation, increased adhesion and decreased cell suspensions. The following tests were performed in vitro and in vivo in this model, by using the naturally occurring substance epigallocatechin-3-gallate (EGCG, the major compound of green tea), trichostatin A (TSA, metabolic product of the fungus Streptomyces sp) and butanolic residue of the Pfaffia paniculata (RBPP) (Brazilian ginseng). At the used doses, EGCG showed stimulatory effect in vitro, but has not been tested in vivo. The TSA and RBPP showed inhibitory effects on the canine mastocytoma cells in vitro with a decrease in cell viability detected with the vital dye Trypan blue and a decrease in cell growth assessed by the MTT assay. The morphological evaluation of cells stained by Acridine Orange/Ethidium Bromide showed several cellular debris and apoptotic cells in the treatment with TSA, and morphological changes such as vacuolization in cells treated with RBPP, including apoptotic cells. The evaluation of the cell cycle measured by flow cytometry showed an increase of cells in sub-G1 phase in cells treated with TSA, and a decrease in both G1 and G2 phases and increased sub-G1 and S in the treatment RBPP. The substances were then tested in the xenotransplantable model of canine mast cell tumor. Despite the remarkable inhibitory effect of TSA in vitro, it did not happen in vivo with the doses studied, showing no difference compared to control. RBPP already had an inhibitory effect with the dosage of 1.5 mg/animal treatment with intratumoral in vivo model. These data show that the established model of murine xenotransplantable mastocytoma is stable and viable and has importance as a complement in vivo of the tests with antineoplastic drugs performed in vitro.
35

Estabelecimento e caracterização de modelo xenotransplantável de mastocitoma canino para estudo de antineoplásicos / Establishment and characterization of xenotransplantable model of canine mast cell tumor for study of antineoplastic agents

Nagamine, Márcia Kazumi 18 March 2011 (has links)
O mastocitoma é um dos mais freqüentes neoplasmas que acometem a pele do cão, e novas modalidades terapêuticas vêm sendo buscadas visando seu controle. O presente trabalho descreve o estabelecimento e caracterização do modelo xenotransplantável de mastocitoma canino para testes de substâncias com potencial antineoplásico in vitro e in vivo. O animal doador da amostra tumoral apresentava um mastocitoma grau 3. O mastocitoma canino foi estabelecido com sucesso nos camundongos atímicos BALB/c nu/nu. O tumor apresenta as mesmas características histológicas do fragmento tumoral daquele do animal doador ao longo das passagens. Em média, 7 dias a 3 semanas são necessários para o aparecimento do nódulo palpável e cerca de 60 dias para o volume tumoral alcançar mais de 500 mm3. O cultivo celular das células de mastocitoma canino se mantém por aproximadamente 1 mês, às vezes mais, mas o tempo de cultivo é limitado. Há perda progressiva das características iniciais de cultivo como perda de granulação, aumento de adesão e diminuição de células em suspensão. A seguir, foram realizados testes in vitro e in vivo neste modelo com as substâncias de origem natural epigalocatequina-3-galato (EGCG, principal composto do chá-verde), tricostatina A (TSA, produto metabólico da bactéria Streptomyces sp) e resíduo butanólico da Pfaffia paniculata (RBPP) (Ginseng brasileiro). Nas doses utilizadas, a EGCG mostrou efeito estimulatório, não tendo sido testada in vivo. A TSA e o RBPP apresentaram efeitos inibitórios sobre as células de mastocitoma canino in vitro com diminuição da viabilidade celular detectada com o corante vital Azul de Tripan e diminuição do crescimento celular avaliada com o ensaio do MTT. A avaliação morfológica das células pela coloração Laranja de Acridina/Brometo de Etídio mostrou vários debris celulares e células apoptóticas no tratamento com TSA, e alterações morfológicas como vacuolização nas células tratadas com RBPP, incluindo células apoptóticas. A avaliação do ciclo celular avaliada por citometria de fluxo mostrou aumento das células em fase sub-G1 nas células tratadas com TSA, e diminuição nas fases G1 e G2, e aumento nas fases sub-G1 e S no tratamento com RBPP. As substâncias foram então testadas no modelo xenotransplantável de mastocitoma canino. Apesar do marcante efeito inibitório da TSA nos ensaios in vitro, o mesmo não aconteceu in vivo com as doses investigadas, não demonstrando diferença em relação ao controle. Já o RBPP mostrou efeito inibitório com a dosagem de 1,5 mg/animal com tratamento intratumoral no modelo in vivo. Estes dados mostram que o modelo estabelecido é estável e viável e a importância da complementação com os ensaios in vivo para a confirmação dos efeitos observados in vitro. / The mast cell tumor is one of the most common neoplasms that involve the skin of the dog, and new treatment modalities have been searched for its control. This paper describes the establishment and characterization of a xenotransplantable canine mast cell tumor model for testing substances with anticancer potential in vitro and in vivo. The tumor sample was original from a donor animal that showed a grade 3 mast cell tumor. The canine mast cell tumor was successfully established in athymic mice BALB/c nu/nu. The tumor has same histological characteristics retained during their passages in culture. On average, 7 days to 3 weeks are needed for the appearance of a palpable mass and about 60 days for tumor volume reaching more than 500 mm3. Cell cultivation of canine mast cell tumor is maintained for approximately one month, sometimes more, but the cultivation time is limited. There is progressive loss of the initial features of culture such as loss of granulation, increased adhesion and decreased cell suspensions. The following tests were performed in vitro and in vivo in this model, by using the naturally occurring substance epigallocatechin-3-gallate (EGCG, the major compound of green tea), trichostatin A (TSA, metabolic product of the fungus Streptomyces sp) and butanolic residue of the Pfaffia paniculata (RBPP) (Brazilian ginseng). At the used doses, EGCG showed stimulatory effect in vitro, but has not been tested in vivo. The TSA and RBPP showed inhibitory effects on the canine mastocytoma cells in vitro with a decrease in cell viability detected with the vital dye Trypan blue and a decrease in cell growth assessed by the MTT assay. The morphological evaluation of cells stained by Acridine Orange/Ethidium Bromide showed several cellular debris and apoptotic cells in the treatment with TSA, and morphological changes such as vacuolization in cells treated with RBPP, including apoptotic cells. The evaluation of the cell cycle measured by flow cytometry showed an increase of cells in sub-G1 phase in cells treated with TSA, and a decrease in both G1 and G2 phases and increased sub-G1 and S in the treatment RBPP. The substances were then tested in the xenotransplantable model of canine mast cell tumor. Despite the remarkable inhibitory effect of TSA in vitro, it did not happen in vivo with the doses studied, showing no difference compared to control. RBPP already had an inhibitory effect with the dosage of 1.5 mg/animal treatment with intratumoral in vivo model. These data show that the established model of murine xenotransplantable mastocytoma is stable and viable and has importance as a complement in vivo of the tests with antineoplastic drugs performed in vitro.
36

O potencial das células intestinais como fonte de células progenitoras pancreáticas / Intestinal cell potential as source of pancreatic progenitor cells

Glanzner, Werner Giehl 24 February 2012 (has links)
Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico / The objective of the present study was to establish a primary culture of intestinal cells and to characterize the mRNA expression profile of genes related to pancreatic formation, development and insulin metabolism. The mRNA expression of pancreatic-related genes was evaluated in intestinal tissue and isolated cells from newborn piglet by qRT-PCR. The tissue and isolated cells before and after culture from the first two passages were evaluated for Pdx1 (Pancreatic and duodenal homeobox), Ngn3 (Neurogin3), NeuroD1 (Neurogenic differentiation 1), PC1/3 (Prohormone convertase 1/3), PC2 (Prohormone convertase 2) and insulin (INS) gene expression. The intestinal tissue and passage 2 of cultured cells were evaluated for the presence of insulin by immunofluorescence. In the first experiment, cells were cultured in RPMI medium plus EGF, penicillin, amphotericin B, and insulin (10 μg/ml). The Ngn3, PC1/3 and PC2 expression did not differ during cell isolation process and culture passages, while for genes Pdx1, INS and NeuroD1 the expression decreased in cultured cells. In the second experiment, a primary cell culture of porcine newborn intestinal cells were performed using the same medium describe above but without insulin (control group) or with glucose (25 mM) and without insulin (treatment group). The objective of this experiment was to evaluate the mRNA expression of pancreatic-related genes in response to glucose. Independently of the presence of glucose, the expression of all studied genes decreased at passage 1 and raised (to the same levels found in intestine) or even higher (NeuroD1) at passage 2 of cultured cells, except for Pdx1. The Pdx1 mRNA expression observed in intestinal tissue was maintained through first cell passage, but decreased at passage 2. The intestinal tissue and cells cultured with or without glucose from the second passage did not reveal any insulin-producing cell by immunofluorescence. Our results let us to conclude that newborn duodenal tissue had cells that express mRNA pancreatic markers; however, these cells were not able to produce insulin. The results of this study allowed us to infer that newborn piglet duodenal cells have potential to be transdifferentiated in insulin producing cells for cell therapy of type 1 diabetes mellitus. / O objetivo do presente trabalho foi estabelecer um cultivo primário de células intestinais de suínos para a caracterização celular quanto a expressão de RNAm de genes relacionados á formação e desenvolvimento pancreático e ao metabolismo da insulina. O tecido intestinal e as células isoladas de leitões neonatos foram avaliados quanto a expressão de RNAm dos genes pancreáticos por qRT-PCR. O tecido e as células isoladas antes e depois do cultivo, nas duas primeiras passagens, foram avaliados para os genes Pdx1 (Pancreatic and duodenal homeobox), Ngn3 (Neurogin3), NeuroD1 (Neurogin differentiation 1), PC1/3 (Prohormone convertase 1/3), PC2 (Prohormone convertase 2) e o gene da insulina (INS). O intestino e a passagem 2 das células cultivadas foram avaliadas quanto a presença de insulina por imunofluorescência. No primeiro experimento, as células intestinais foram cultivadas em meio contendo RPMI, EGF, penicilina, anfotericina B e insulina (10μg/ml). Para os genes Ngn3, PC1/3 e PC2 a expressão de RNAm não diferiu durante o processo de obtenção das células nem durante as passagens, enquanto que para os genes Pdx1, INS e NeuroD1 a expressão diminuiu nas células cultivadas. No segundo experimento, foi realizado um cultivo primário de células intestinais de suínos neonatos, utilizando o meio básico descrito no primeiro experimento, mas sem insulina (grupo controle) ou com 25 mM de glicose e sem insulina (grupo tratamento). Esse experimento foi realizado com o objetivo de avaliar a expressão desses genes em resposta á ausência da insulina ou presença de glicose no cultivo. Independentemente da adição de glicose, houve uma diminuição da expressão de todos os genes estudados ao longo da primeira passagem e um aumento (retornando aos níveis iniciais encontrados no intestino), ou até superiores (NeuroD1) em células da segunda passagem, com exceção do Pdx1. A quantidade de mRNA para Pdx1 observada no tecido intestinal se manteve nas células isoladas e na primeira passagem, independente da presença de glicose, e decresceu nas células da segunda passagem. Anticorpos para insulina não detectaram a presença desta proteína no tecido intestinal, bem como nas células cultivadas com adição de glicose e do grupo controle. Com base nesses resultados, pode-se inferir que as células intestinais duodenais de suínos neonatos possuem um caráter de célula progenitora pancreática, em função do padrão de expressão gênica, porém não são capazes de produzir a proteína insulina. No entanto, observando os dados de expressão de RNAm é possível sugerir que essas células podem ser mais facilmente diferenciadas e consequentemente usadas em estudos de terapia celular para diabetes mellitus tipo 1.
37

Contribuições para o uso de células estromais mesenquimais no reparo de feridas cutâneas e no transplante de pele em coelhos / Contributions to the use of mesenchymal stromal cells in skin wound and skin transplantation repair in rabbits

Treichel, Tiago Luís Eilers 14 March 2014 (has links)
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / This thesis was carried out in three distinct stages; the first being intended to analyzing the cell therapy of skin wound healing in rabbits. The aim of this work was to evaluate the healing potential of the stromal vascular fraction (SVF) and mesenchymal stromal cells (MSC) and to compare which one presents better efficiency and ease of use. For this study we used 15 rabbits divided into three groups. A skin wound of 4 cm2 was created in all rabbits. The animals of group A did not receive any kind of treatment, whereas in group B they were treated with SVF from adipose tissue, and in group C they were treated with MSC. Histological analysis demonstrated that the healing stages occurred more satisfactorily in the treated groups. In the statistical analysis, the two treated groups showed no significant difference between them, but when compared with the control group there was a significant difference. It was found that both the use of SVF as well as MSC are viable and showed better results that the control, even making the resulting scar of the process aesthetically acceptable. In the second step we determined the degree of oxidative stress in the cultured MSC. The goal of this study was to evaluate the isolation and culture of MSC from adipose tissue samples from three rabbits, processed immediately after harvest and within 12 or 24 hours intervals, keeping them in culture until the ninth pass. The samples from each animal were divided into three new samples, the first of which was processed immediately after harvest, and the others within 12 and 24-hour intervals. The dichlorofluorescein diacetate (DCFH-DA) assay demonstrated that immediate cultures had an increased overall rate of reactive oxygen species (ROS) from the fourth passing, cultured cells after 12 hours, from the third passage and after 24 hours, after the third pass, but with another episode during the ninth passage. The PicoGreen test demonstrated that the immediate cultures obtained a greater release of DNA only in the seventh and ninth passages, 12 hours, cell death only in the ninth passageway and 24 hours, during the last passes evaluated. In conditions in which the experiment was conducted, and based on the results, we conclude that adipose tissue may be cultured until 24 hours after harvest, since kept in ideal conditions. In the third step, the possible immunosuppressive potential of MSC was tested. The aim of this work was to assess the viability of the fresh allograft skin in rabbits, using as an immunomodulatory agent, mesenchymal stromal cells, associated or not to cyclosporine. To prepare this experiment, 20 New Zealand White male rabbits were used, randomly divided into four experimental groups. Group A: only transplantation done. Group B: application of MSCs on days -1, 0, 3, 7 and 10, always associated with cyclosporine. Group C: only the application of MSC in the same periods that in the previous group. Group D: only injectable cyclosporine. The Tukey test, at 5% probability level, was used to compare the means. The graft survival rates were 7.2 days (± 3.49) for group B, 11.5 days (± 3.58) for group C, 9.0 days (± 1.22) for group D, and 13.0 days (± 1.41) for group A. Interleukins were evaluated in groups A, B and C, and at this point, the combined use of cyclosporine with the MSC, appears to have been beneficial for inhibition of some of these factors. It can be concluded that both application of cyclosporine as well as the halogen MSC, when administered alone were not able to increase the rate of skin graft survival, but both therapies, when associated, were responsible for causing a faster rejection of transplanted tissue than the control group. Still, the measured values of the key pro-inflammatory interleukins were lower when this association occurred. / Esta tese foi realizada em três etapas distintas, sendo a primeira destinada a analisar a terapia celular na cicatrização de pele em coelhos. O objetivo deste trabalho foi avaliar o potencial de cicatrização da fração vascular estromal (FVE) e das células estromais mesenquimais (CEM) e comparar qual apresenta melhor eficácia e maior facilidade de uso. Para este estudo foram utilizados 15 coelhos divididos em três grupos. Foi criada uma ferida de pele de 4 cm2 em todos os coelhos. Os animais do grupo A não receberam nenhum tipo de tratamento, enquanto que no grupo B foram tratados com FVE do tecido adiposo e no grupo C foram tratados com CEM. A análise histológica demonstrou que as etapas da cicatrização ocorreram de maneira mais satisfatória nos grupos tratados. Na análise estatística, os dois grupos tratados não apresentaram diferença significativa entre si, mas quando comparados com o grupo controle houve diferença significativa. Concluiu-se que tanto o uso da FVE quanto das CEM são viáveis e apresentaram melhores resultados que o controle, inclusive tornando a cicatriz resultante do processo esteticamente aceitável. Na segunda etapa foi determinado o grau de estresse oxidativo das CEM em cultivo. O objetivo deste trabalho foi avaliar o isolamento e o cultivo das CEM a partir de amostras de tecido adiposo de três coelhos, processadas imediatamente após a colheita e com 12 ou 24 horas de intervalo, mantendo-as em cultivo até a nona passagem. As amostras de cada animal foram divididas em três novas amostras, sendo que a primeira foi processada imediatamente após a colheita, e as demais com 12 e 24 horas de intervalo. O ensaio da diclorofluoresceína diacetato (DCFH-DA) demonstrou que os cultivos imediatos tiveram um aumento da taxa total de espécies reativas de oxigênio (EROs) a partir da quarta passagem, células cultivadas após 12 horas, a partir da terceira passagem e após 24 horas, a partir da terceira passagem, mas com um outro 9 episódio durante a nona passagem. O teste de PicoGreen demonstrou que os cultivos imediatos obtiveram uma maior liberação de DNA apenas na sétima e nona passagens; 12 horas, morte celular somente na nona passagem e 24 horas, durante as três últimas passagens avaliadas. Nas condições em que o experimento foi realizado e com base nos resultados obtidos é possível concluir que o tecido adiposo pode ser cultivado até 24 horas após a colheita, desde que mantido em condições ideais. Na terceira etapa foi testado o possível potencial imunossupressor das CEM. O objetivo deste trabalho foi avaliar a viabilidade do alotransplante de pele a fresco em coelhos, utilizando como agente imunomodulador células estromais mesenquimais, associadas ou não à ciclosporina. Para a elaboração deste experimento foram utilizados 20 coelhos machos, da raça Nova Zelândia Branco, divididos aleatoriamente em quatro grupos experimentais. Grupo A: realizado apenas o transplante. Grupo B: aplicação de CEM nos dias -1, 0, 3, 7 e 10, associado ao uso da ciclosporina. Grupo C: somente a aplicação de CEM, nos mesmos períodos que o grupo anterior. Grupo D: apenas ciclosporina injetável. Para a comparação das médias foi usado o teste de Tukey, ao nível de 5% de probabilidade. As taxas de sobrevivência do enxerto foram de 7,2 dias (± 3,49) para o grupo B; 11,4 dias (± 3,58) para o grupo C; 9,0 dias (± 1,22) para o grupo D e 13,0 dias (± 1,41) para o grupo A. As interleucinas foram avaliadas nos grupos A, B e C e neste ponto, a utilização associada da ciclosporina com as CEM, parece ter sido benéfica para a inibição de alguns destes fatores. Pode-se concluir que tanto a aplicação da ciclosporina quanto das CEM alógenas, quando administradas isoladamente, não foram capazes de aumentar a taxa de sobrevida do enxerto de pele, mas as duas terapias, quando utilizadas de maneira associada, foram responsáveis por causar uma rejeição mais rápida do tecido transplantado do que o grupo controle. Ainda assim, os valores mensurados das principais interleucinas pró-inflamatórias foram menores quando esta associação ocorreu.
38

Produção de progesterona pelas células luteínicas esteroidogênicas bovina cultivadas e co-cultivadas in vitro

Destro, Flavia Caroline January 2016 (has links)
Orientador: João Carlos Pinheiro Ferreira / Resumo: O objetivo geral do trabalho foi caracterizar a produção de progesterona (P4) pelas células do corpo lúteo (CL) bovino submetidas a diferentes meios de cultivo e cocultivo in vitro. Para tanto foram realizados três experimentos descritos em dois artigos. No artigo I, CLs pertencentes à fase média (10-12 dias, n=5) foram coletados e processados em laboratório. As LCs foram cultivadas por 07 dias em atmosfera umida a 5% de CO2, com ou sem a adição de 10% de soro fetal bovino (SFB), com os respectivos tratamentos: CONTROLE; CONA (10 μg/mL); LH (100 μg/mL); CONALH; LHPGFβα (10 ng/mL); CONALHPGFβα. Amostras de meio de cultivo foram coletadas nos D1 e D7 para posterior dosagem de P4. Valores com P<0,05 foram considerados diferentes estatisticamente. O cultivo de LCs na presença de CONA diminuiu a capacidade secretória de P4 das LCs e este efeito foi revertido pela adição de LH no meio de cultivo no D1, mas não no D7. A ação supressora da CONA foi mais evidente no cultivo que não empregaram o SFB. No artigo II, No Exp. 1, foram utilizados CLs pertencentes à fase média (10-12 dias, n=4). No laboratório os CLs foram processados e as LCs foram cultivadas por 07 dias em atmosfera umida a 5% de CO2. As LCs receberam os respectivos tratamentos com ou sem LH: Controle; PGF2α (10 ng/mL); PGF2α (100 ng/mL); PGF2α (354,5 ng/mL). As amostras que receberam LH apresentaram maior produção de P4, e a administração de diferentes doses de PGFβα não mostrou alteração na secreção de P4. No Exp. β, for... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: The general objective of this study was to characterize the production of progesterone (P4) by the cells of the bovine corpus luteum (CL) subjected to different culture and coculture media in vitro. To this end, three experiments described in two articles were conducted. Article I: CLs belonging to the middle phase (10-12 days, n=5) were collected and processed in the laboratory. The luteal cells (LCs) were cultured for 07 days in a humid atmosphere of 5% CO2, with or without the addition of 10% fetal bovine serum (FBS), with their respective treatments: CONTROL; CONA (concanavalin-A) (10 μg/mL); LH (100 μg/mL); CONALH; LHPGFβα (10 ng/mL); CONALHPGFβα. Samples of culture medium were collected on D1 and D7 for further P4 measurement. P values <0.05 were considered statistically different. Culture of LCs in the presence of CONA decreases the ability of LC to secrete P4, and this effect was reversed by addition of LH in the culture medium in D1, but not in D7. The suppressive action was more evident in CONA cultures without FBS. In Article II, Experiment 1, CLs of middle phase of the estrous cycle (10-12 days, n = 4) were used. In the laboratory, the CLs were processed and the LCs were cultured for 07 days in a humidified atmosphere of 5% CO2. The LCs received the respective treatments with or without LH (100 μg/mL): Control; PGFβα (10 ng/mL); PGFβα (100 ng/mL); PGFβα (354,5 ng/mL). The samples that received LH produced more P4, and the administration of different doses of PGFβα... (Complete abstract click electronic access below) / Doutor
39

Atividade citotóxica do extrato etanólico da casca de pequi (Caryocar brasiliense) em células de osteossarcoma canino in vitro / Citotoxic activity of ethanolic extract from pequi mesocarp in canine osteosarcoma cell s in vitro

Braga, Karla Márcia da Silva 04 March 2016 (has links)
Submitted by Cássia Santos (cassia.bcufg@gmail.com) on 2016-12-21T10:59:07Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Karla Márcia da Silva Braga - 2016.pdf: 1581456 bytes, checksum: cbaf9c07e17608723ba37f6ee325896f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2016-12-27T12:57:39Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Karla Márcia da Silva Braga - 2016.pdf: 1581456 bytes, checksum: cbaf9c07e17608723ba37f6ee325896f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Made available in DSpace on 2016-12-27T12:57:39Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Karla Márcia da Silva Braga - 2016.pdf: 1581456 bytes, checksum: cbaf9c07e17608723ba37f6ee325896f (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2016-03-04 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / Osteosarcoma is a mesenchymal high mortality tumor of dogs and men. Cytotoxicity assays employing tropical plants have been performed in order to identify possible active compounds able to inhibit neoplastic cells proliferation. The fruits from the Cerrado, Center-west Brazil’s diversity-rich, predominant vegetation, are well-known by the general public but very little is known about their pharmacological properties. Thus, the aim of this study was to verify the cytotoxic activity of the ethanoic extract / O osteossarcoma é uma neoplasia de origem mesenquimal de elevada mortalidade em cães e no homem. Ensaios de citotoxicidade com plantas tropicais têm sido realizados para identificar possíveis princípios ativos medicinais capazes de inibir a proliferação de células tumorais. O cerrado é a vegetação predominante da região Centro-Oeste do Brasil, rico em biodiversidade, no qual frutos, como o pequi (Caryocar brasilense) são amplamente conhecidos, porém pouco explorados quanto a suas propriedades farmacológicas. Neste contexto, o objetivo deste estudo foi verificar a atividade citotóxica do extrato etanólico da casca de pequi em células de osteossarcoma canino em cultura estabelecida, obtidas do banco de linhagens celulares, subcultivadas e submetidas ao tratamento com o EECP em três diferentes concentrações e três diferentes tempos de exposição. O tratamento que inibiu de forma mais eficiente o crescimento celular foi o grupo no qual foram adicionados 10µl do EECP por 72 horas, resultando em crescimento de 28,20% em relação ao controle, ou seja, uma inibição de 71,80%. A menor média do IC50 foi de 155,2 µg/mL, no tratamento que recebeu 10µl do EECP por 72 horas. Com o cálculo das frações de sobrevivência presumiu-se que o crescimento celular, após o tratamento, foi menor (3,33 %) no grupo tratado por 72 horas com a concentração de 10 µl. Com base nos resultados obtidos, concluiu-se que o extrato etanólico da casca de pequi (Caryocar brasiliense) possui efeito citotóxico sobre as células de osteossarcoma canino, promovendo redução da viabilidade celular de forma dependente do tempo de exposição e da concentração do extrato utilizada
40

Citotoxicidade, genotoxicidade e propriedades físico-mecânicas de um cimento experimental dual fotoativável a base de MTA / Cytotocity, genotoxicity, physical and mechanical properties of an experimental MTA based light-cure cement

PINTADO, Laura Siqueira 26 August 2011 (has links)
Made available in DSpace on 2014-08-20T14:30:16Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dissertacao_Laura_Siqueira_Pintado.pdf: 1321397 bytes, checksum: a54cf33fb1a88d6f8f068fcdad1d0588 (MD5) Previous issue date: 2011-08-26 / Aiming at the success of conservative pulp treatment, the MTA (mineral trioxide aggregate) has been considered the first choice product for performing direct pulp capping. It has features such as biocompatibility, ability to stimulate the formation of dentin and cellular proliferation, among others. However, drawbacks such as difficulty of handling after the manipulation and extended setting times stimulated new researches in an attempt to improve such characteristics. Thus, a light-cured cement-based MTA was developed at the CDC-BIO in the Faculty of Dentistry of the Federal University of Pelotas. It is suggested that the presence of resin monomers may have a deleterious effects on the dental pulp. Based on this fact, the study evaluated the cytotoxicity and genotoxicity of the experimental MTA compared with the conventional commercially available as well as their physical and mechanical properties. Primary cultures of human pulp fibroblasts (HPF) and one strain of mouse fibroblasts 3T3/NIH were employed. Pulp of extracted sound human third molars was used for the pulpal fibroblast cell culture. Specimens were made from the two materials and embedded in 1 mL of DMEM for obtaining the test eluate. For cytotoxicity, cells were incubated for 24 or 48 hours with the eluate and evaluated by the MTT assay [3-(4,5-Dimethylthiazol-2-yl)-2,5-Diphenyltetrazolium Bromide]. To assess the genotoxicity of the products through micronucleus development the Feulgen staining technique was employed after cell incubation for 24 hours with the eluate. For the evaluation of physical and mechanical properties of the experimental MTA diametral tensile strength and sorption and solubility tests were performed. The results were analyzed by ANOVA and Kruskal Wallis tests considering p <0.05. The light-curing MTA showed cytotoxic effects similar to conventional MTA in the two cell lineages. The percentage of micronuclei was different between the materials, but both were similar to control. The diametral tensile strength was lower for the experimental MTA. The conventional MTA was more soluble and both had the same behavior in relation to water sorption. The results suggest that the experimental light-cured MTA had similar behavior and biocompatibility comparable to the commercially available MTA and is a promising material for pulp capping / Visando o sucesso do tratamento conservador da polpa, o MTA (agregado trióxido mineral) tem sido considerado o produto de primeira escolha para a realização de capeamento pulpar direto. Apresenta características como biocompatibilidade, capacidade de estimular a formação de dentina e proliferação celular, entre outros. No entanto, os inconvenientes como a dificuldade de manuseio após a manipulação e longo tempo de presa tem estimulado novas pesquisas na tentativa de melhorar essas características. Assim, um novo cimento fotopolimerizável baseado em MTA (MTA F) foi desenvolvido na Faculdade de Odontologia da Universidade Federal de Pelotas. Sugere-se que a presença de monômeros resinosos pode ter um efeito deletério sobre a polpa dentária. Baseado neste fato, o estudo avaliou a citotoxicidade e genotoxicidade do MTA F em comparação ao convencional disponível no mercado bem como suas propriedades físico-mecânicas. Foram utilizadas culturas primárias de fibroblastos de polpa humana (FPH) e uma linhagem de fibroblastos de camundongo 3T3/NIH. Polpa extraída de terceiros molares humanos íntegros foi utilizada para a cultura de fibroblastos pulpares. Os corpos de prova de ambos os materiais foram embebidos em 1 mL de DMEM para a obtenção do eludato teste. Para citotoxicidade, as células foram incubadas por 24 ou 48 horas com o eludato e avaliado pelo ensaio de MTT [3 - (4,5-dimetil-2-il) -2,5-brometo difeniltertrazolim]. Para avaliar a genotoxicidade dos produtos através da técnica de micronúcleos, foi utilizada a técnica de coloração de Feulgen após a incubação de células por 24 horas com o eludato. Para a avaliação das características físico-mecânicas do MTA experimental foram realizados os testes de resistência a tração diametral e sorção e solubilidade. Os resultados foram analisados pelos testes ANOVA e Kruskal Wallis considerando p<0,05. O MTA fotopolimerizável apresentou efeitos citotóxicos semelhantes ao MTA convencional nas duas linhagens celulares. O percentual de micronúcleos foi diferente entre os materiais, porém ambos foram semelhantes ao controle. A resistência a tração diametral do MTA experimental foi inferior ao MTA comercial. O MTA convencional foi mais solúvel e ambos tiveram o mesmo comportamento em relação à sorção de água. Os resultados sugerem que o MTA experimental fotopolimerizável teve comportamento e biocompatibilidade semelhante ao MTA disponível comercialmente, sendo um material promissor para o capeamento pulpar

Page generated in 0.4693 seconds