• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 21
  • 7
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 33
  • 11
  • 6
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 3
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

Aspectos morfológicos e etno-herpetologia de duas espécies do gênero Sibynomorphus no estado de Minas Gerais, Brasil / Morphological aspects and ethno-herpetology of two species of the genus Sibynomorphus in the state of Minas Gerais, Brazil

Arruda, Larissa Ferreira de 09 September 2016 (has links)
Submitted by Reginaldo Soares de Freitas (reginaldo.freitas@ufv.br) on 2017-01-16T11:40:03Z No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 20824116 bytes, checksum: d7d3a522185bfd8e8276e605f63e80f8 (MD5) / Made available in DSpace on 2017-01-16T11:40:04Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 20824116 bytes, checksum: d7d3a522185bfd8e8276e605f63e80f8 (MD5) Previous issue date: 2016-09-09 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / As serpentes do gênero Sibynomorphus, popularmente conhecidas como dormideiras, são moluscófagas de hábitos noturnos. No estado de Minas Gerais destacam-se duas espécies do gênero: S. neuwiedi e S. mikanii, sendo a primeira endêmica de Mata Atlântica, enquanto a segunda ocupa tanto áreas desse bioma quanto do Cerrado. No presente trabalho detectou-se dimorfismo sexual em ambas as espécies do gênero Sibynomorphus, com as fêmeas apresentando maiores médias quanto ao comprimento total e largura da cabeça, enquanto os machos demonstraram maior número de escamas subcaudais. S. mikanii não apresentou diferenças somente com relação a variável comprimento da cabeça, enquanto S. neuwiedi não apresentou dimorfismo com relação ao comprimento caudal e ao número de escamas ventrais. Por meio de diafanização, observou-se diferenças cranianas relacionadas à dieta dessas espécies. S. neuwiedi apresentou ossos mais robustos e longos, o que capacita a espécie a predar moluscos com concha. Por sua vez, 8. mikanii demonstrou maior número de dentes principalmente no dentário. Procurou-se no segundo capítulo analisar através de aplicação de questionários semi-estruturados, a relação dos produtores de hortaliça da microrregião de Viçosa com as serpentes dormideiras, tendo em vista que essas espécies são frequentemente encontradas em hortas. Verificou-se também o uso de formas ineficientes, segundo a concepção científica, de distinção entre serpentes peçonhentas e não peçonhentas, frequentemente disseminadas pela população e por livros didáticos. Confundidas com espécies de importância médica, as dormideiras acabam por ter sua periculosidade superestimada. Por fim, foi descrito um caso de anomalia cromática em espécime de S. neuwiedi coletado no município de Viçosa, MG. / The snakes of the genus Sibynomorphus, popularly known as “Dormideiras”, are goo-eaters and have nocturnal habits. In the state of Minas Gerais, two species of the genus are found: S. neuwiedi and S. mikanii, being the first one, an endemic species of the Atlantic Forest biome, while the second is found both in the Atlantic Forest as in the Cerrado biome. In the present work, it was detected sexual dimorphism in both species of the genus. In both species the females had higher averages for the total length and width of the head, while males showed higher number of subcaudal scales. Therefore, that S. mikanii did not differ only regarding the variable length of the head, while S. neuwiedi did not show dimorphism with respect to the tail length and the number of ventral scales. Through diafanization, it was observed cranial disparities related to the diet of the snakes; therefore, S neuwiedi presented more robust and longer bones, which enables the species to prey on shelled molluscs. On the other hand, S. mikanii demonstrated greater number of teeth in the dental bone. In second chapter, it was demonstrated through the application of semi-structured questionnaires, the relationship of vegetable producers of Viçosa with “Dormideiras” snakes, given that they are often found in gardens (plot for growing vegetables). Through that method it was also possible to realize inefficient ways, according to the scientific conception, to distinguish between poisonous snakes and not poisonous ones, which is often disseminated by population or by didatics books. These snakes are normally confused with medical importance species, which justifies its overestimated dangerousness. Finally, it is described a chromatic anomaly specimen of S. neuwiedi collected in Viçosa, MG.
22

Sistemas indigenas de classificação de aves : aspectos comparativos, ecologicos e evolutivos

Jensen, Allen Arthur 28 May 1985 (has links)
Orientador: Keith Spalding Brown Jr / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia / Made available in DSpace on 2018-07-17T13:00:33Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Jensen_AllenArthur_D.pdf: 13926403 bytes, checksum: 91aafe4417e02cb318819026d78cb70d (MD5) Previous issue date: 1985 / Resumo: Nos últimos anos, um numero crescente de estudo etnobiológico têm sido feitos com o propósito de entender melhor de que maneira as populações humanas percebem e categorizam informação a respeito do mundo vivo. Uma hipótese universal foi introduzida em 1973 por Berlin, Breedlove e Raven para descrever os aspectos em comum dos sistema classificatórios. Trabalhos feitos nos últimos dez anos, de modo geral, apoiaram aquela hipótese. No entanto, ainda falta-nos informação a respeito das maneiras pelas quais são categorizados os sistemas de idéias biológicas. Estudos mais restritos que ¿o mundo inteiro¿, mas mais amplos do uma só cultura poderiam contribuir com idéias a este respeito. Este estudo examina sistemas classificatórios de aves entre quatro grupos, indíginas de ambientes e estilos de vida algo semelhantes (Wayapi, Urubu-Kaapor, Sateré-Mawé, Apalaí). Os primeiros três pertencem ao mesmo tronco lingüístico (Tupi); o último é da família da Karib. O propósito é identificar os aspectos característicos do sistema classificatório Tupi para entender melhor os papéis que o ambiente físico, a cultura e a linguagem desempenham na evolução destes sistemas. Os sistemas classificatórios de aves foram avaliados através de um conjunto de 500 fichas de fotos e desenhos, que foram dados a alguns índios representantes de cada uma destas tribos para agrupamento ...Observação: O resumo, na íntegra, poderá ser visualizado no texto completo da tese digital / Abstract: In recent years na increasing number of ethnobiological studies have been undertaken to better understand how human populations perceive and categorize information with respect to the liveng world around them. A universal hypothesis with respect to the living world around them. A universal hypothesis was introduced by Berlin, Breedlove and Raven (1973) dscribing similarities between systems of classification. In the past ten years research has, in general, reinforced these proposed universals of classification. But there is still a lack of adequate information as to how biological units are put together. Clearly, studies of a more restricted nature than ¿the word¿ and yet more general in scope than just on culture could contribute useful information along this line. This study examines classification system of birds among four indigenous Amazonian groups of people all with similar but not identical cultures and environments (Wayampi, Urubu-Kaapor, Sater-Mawe, Apalaí). The first three are related linguistically (all from the Tupi linguistic trunk) whereas Apalaí is from the Karib linguistic family ( an entirely different trunk). The purpose of this thesis is to identify those aspects which seem to be characteristic of tupi classification system in order to better understand the roles which the physical environment, culture and language play in the evolution of those systems ...Note: The complete abstract is available with the full electronic digital thesis or dissertations / Doutorado / Doutor em Ciências Biológicas
23

Estudo cristaloquímico de minerais do grupo do pirocloro no Brasil / Crystallochemistry study of pyrochlore group minerals from Brazil

Andrade, Marcelo Barbosa de 18 June 2007 (has links)
Os minerais do grupo do pirocloro (A2B2X6Y1) apresentam grande interesse econômico, principalmente como fonte de nióbio e tântalo, metais que possuem importantes aplicações tecnológicas como a fabricação de aço e a confecção de componentes eletrônicos. Apesar de seu interesse científico e econômico, a maioria das ocorrências brasileiras de minerais do grupo do pirocloro está apenas parcialmente caracterizada ou não dispõe de nenhum estudo mineralógico. Adicionalmente, o atual sistema de classificação dos minerais do grupo do pirocloro, apesar de aprovado pela IMA, não segue as regras gerais de nomenclatura de minerais da própria IMA. Na posição A, não há diferenciação na ocupação por Ca e por Na, e se um ou mais cátions diferentes de Na ou Ca compuserem mais de 20 % total de átomos na posição A, então a espécie é nomeada pelo átomo mais abundante em A (exceto Na e Ca). Por outro lado, a espécie fluornatromicrolita foi aprovada com base na predominância de Na na posição A. Com relação à ocupação da posição B, a divisão entre os grupos não é feita com uma classificação tripartite: as espécies com Nb + Ta >2Ti e Nb > Ta são consideradas como do subgrupo do pirocloro; se Nb + Ta > 2Ti e Ta ≥ Nb, o mineral irá pertencer ao subgrupo da microlita; e se 2Ti ≥ Nb + Ta, o mineral irá pertencer ao subgrupo da betafita. Espécies isoestruturais com outros cátions predominantes na posição B não são incluídas no grupo do pirocloro (por exemplo, romeíta com Sb dominante). Os ânions não são levados em consideração na classificação, mas o flúor foi usado na aprovação da espécie fluornatromicrolita. Neste trabalho, são apresentados novos esquemas de nomenclatura para os minerais do grupo do pirocloro, que levam em consideração os íons ocupantes das posições A, B e Y. Os prefixos são sempre escritos por extenso (\'hidroxi\', \'fluor\', \'calcio\', \'natro\' etc), enquanto os sufixos são representados por símbolos químicos (Na, F, H2O etc) ou por [] (vazio). Os nomes raízes relacionam-se aos cátions predominantes na posição B, levando a termos como pirocloro, microlita, betafita e romeíta. São apresentados novos dados químicos por MEV-EDS e WDS (incluindo análises de Si, normalmente negligenciado na maioria dos dados da literatura). Foram analisados minerais de seis ocorrências em pegmatitos e uma em carbonatito. Os resultados obtidos permitem separar as espécies em três \'famílias\'. A primeira delas poderia ser denominada \'microlita\', envolvendo fluornatromicrolita, fluorcalciomicrolita, oxinatromicrolita e oxicalciomicrolita. Esta família foi identificada nas ocorrências da lavra do Morro Redondo, Coronel Murta, MG; lavra do Jonas, Conselheiro Pena, MG; mina Quixabá, Frei Martinho, PB; Pegmatito Volta Grande, Nazareno, MG; lavra do Ipê, Marilac, MG; e Pegmatito Ponte da Raiz, Santa Maria de Itabira, MG. A primeira das espécies, fluornatromicrolita, parece ser bem mais comum do que se imaginava, tendo sido descrita previamente no Brasil apenas em Quixabá, e agora verificada em diversas das ocorrências estudadas nesta tese. Apesar de usados os prefixos natro e cálcio, todas as amostras parecem tender para um termo de fórmula final (NaCa)Ta2O6F, ou seja, com Na=Ca em apfu, que poderia ser denominado, por exemplo, fluormicrolita-NaCa ou CaNa. O oxigênio é, algumas vezes, superior ao flúor (em apfu) na cavidade Y, dando origem a espécie oxi-. A segunda família poderia ser denominada \'hidromicrolita\', tendendo a [ [](H2O)]Ta2O6(H2O). Esta fórmula, entretanto, não é eletricamente neutra, necessitando que na cavidade A, (H2O) seja parcialmente substituído por cátions (Ba, U etc), ao mesmo tempo que parte do O da posição X seja substituído por (OH). Minerais desta família foram verificados no Pegmatito Volta Grande, Nazareno, MG. A terceira família, do \'pirocloro\', verificada apenas no carbonatito da mina Jacupiranga, Cajati, SP, inclui as espécies fluorcalciopirocloro e oxicalciopirocloro. Os novos nomes sugeridos parecem discriminar melhor as espécies, com base em cátions, vazios ou H2O predominantes nas posições A, B eY, permitindo inclusive uni-las em \'famílias\'. Esta nova nomenclatura apresenta também como vantagem não dar ênfase a componentes menores da cavidade A, bem como verificar nela a predominância de Ca ou Na. Adicionalmente, os cátions Ta, Nb e Ti passam a ter a mesma importância na cavidade B. Por outro lado são criados nomes \'exóticos\', como hidrohidromicrolita, ou \'impronunciáveis\', como hidro-[]-microlita. / Pyrochlore group minerals are important sources of niobium and tantalum and these metals are used in important technological applications such as steel manufacturing and eletronic components development. However, the majority of Brazilian occurrences are only partially characterized or there is no mineralogic study available. In addition, the official pyrochlore-group minerals classification system does not follow the IMA mineralogical nomenclature rules although this system is approved by IMA. In the A site, it does not differentiate between occupation by Ca and Na, and if there is one or more cation other than Na or Ca composing more than 20% of total A-atoms, then the species must be named according to the most abundant A-atom, other than Na or Ca. In spite of this, the species fluornatromicrolite was approved based on the predominance of Na in the A-site. Regarding the B-site occupation, the division among the subgroups is not made with a tripartite symmetrical classification: the species with Nb + Ta >2Ti and Nb > Ta are considered as pyrochlore subgroup minerals; if Nb + Ta > 2Ti and Ta ≥ Nb, the mineral will belong to the microlite subgroup; and if 2Ti ≥ Nb + Ta, the mineral will belong to the betafite subgroup. Isostructural species with other predominant cations in the B-site are not included in the pyrochlore-group (for example, romeite, with dominant Sb). The anions are not taken into account in the classification but the predominance of fluorine was used for the approval of the species fluornatromicrolite. In this present work new nomenclature schemes, based on the ions in A, B and Y sites, are presented. Prefixes are, for example, \'hidroxi\', \'fluor\', \'calcio\', \'natro\' etc., while sufixes are represented by chemical symbols (Na, F, H2O etc) or [] (vacancies). The root names (pyrochlore, microlite, betafite, romeite) are related to the dominant-constituent cations in the B position. New chemical data by MEV-EDS and WDS (including Si analysis, hardly ever mentioned in litetarature) were obtained. Six occurrences from pegmatites and one from carbonatite were analysed. The results allow the species to be grouped in three \'families\'. The first could be named as \'microlite\', and includies fluornatromicrolite, fluorcalciomicrolite, oxinatromicrolite and oxicalciomicrolite. This family was identified in Morro Redondo quarry, Coronel Murta, MG; Jonas quarry, Conselheiro Pena, MG; Quixabá mine, Frei Martinho, PB; Volta Grande pegmatite, Nazareno, MG; Ipê quarry, Marilac, MG and Ponte da Raiz pegmatite, Santa Maria de Itabira, MG. Fluornatromicrolite seems to be more common than was previously thought. It was previously described only in Quixabá but now many other occurrences are known. Although \'natro\' and \'calcio\' prefixes were used, all the formulae seem to approach the term (NaCa)Ta2O6F. As Na approximately equals Ca (apfu) it could be used the name fluornatromicrolite-Na-Ca or CaNa could be used. The oxigen content is sometimes greater than F content in the Y position. This generates the oxi- species. The second family could be named \'hidromicrolite\', becoming [ [] (H2O)]Ta2O6(H2O). This formulae is not eletrically neutral so the H2O is replaced by cations (Ba, U etc) in the A cavity while the O is replaced by (OH) in the X position. Minerals from this family were identified in the Volta Grande pegmatite, Nazareno, MG. The third family, \'pyrochlore\', was only verified in the Jacupiranga mine, Cajati, SP, including fluorcalciopyrochlore and oxicalciopyrochlore species. The suggested new names, based on cations, vacancies or H2O dominant constituents of A, B and Y sites, seem to better describe the species, allowing their grouping in families. This new nomenclature has the advantage of not emphasize minor constituents in the A cavity, and verify the dominance of Ca or Na. Furthermore, Ta, Nb and Ti cations have the same balance in B cavity. On the other hand, exotic names were created such as hydrohydromicrolite or unpronounceable as hydro-[]-microlite.
24

Formació dels col.lectius botànics en la toponímia catalana, La

Bastardas i Rufat, Maria Reina 23 June 1992 (has links)
L'objectiu de la tesi és l'estudi, des d'una perspectiva històrica, de la formació mitjançant sufixos dels col·lectius botànics en la toponímia catalana. En una primera part s'exposen les premisses teòriques en que es basa la recerca la metodologia emprada. Es presta una especial atenció als problemes relacionats amb l'expressió de la col.lectivitat i també a la creació de fitotopònims, al pas de l'apel·latiu al topònim i del topònim a l'antropònim.La tesi està en gran part basada en la toponímia d'arrel més antiga; és a dir, s'han considerat amb particular atenció els topònims que ja apareixen en la documentació latinomedieval de Catalunya dels segles IX al XII i aquells altres que, per motius lingüístics, s'han de considerar de creació antiga. Això és així perquè l'observació de les formes i grafies antigues del topònim objecte d'estudi sovint és decisiva per a l'establiment del seu origen i permet treure altres conclusions sobre la cronologia i l'extensió en temps passats de determinades formacions.En el cos del treball, que s'estructura en diversos capítols dedicats cadascun a un sufix, es treuen conclusions sobre diversos aspectes d'aquests elements: la seva cronologia, la seva vitalitat, la seva productivitat toponímica i també la seva pervivència. El resum de les conclusions més significatives podria ser el següent: El sufix adjectival -EA ha arribat a formar una petita sèrie toponímica de col·lectius botànics però no ha estat mai un sufix plenament productiu en aquesta funció. Només un representat d'aquest origen, "rovira", s' ha mantingut durant molt de temps com a apel·latiu i com a tal apel·latiu (ja isolat dins del sistema lingüístic) ha donat un cert nombre de topònims. El sufix -ETUM / -ETA és l'únic sufix nominal en llatí, mentre que els altres (-ARIUS, -OSUS, -ARE, -ALE) són originàriament adjectivals. Això té una gran repercussió en la toponímia d'arrel més antiga on -ETUM és el sufix més ben representat, cosa que contrasta amb l'estat actual de la llengua on la productivitat d'-ETUM és nul·la i la del seva parella femenina "-eda" molt reduïda. Inversament, el que són avui en dia els sufixos per excel·lència per a formar col, lectius, "-ar"(-ARE) i "-al" (-ALE), estan comparativament mal representats en la toponímia més antiga, cosa que demostra que la seva expansió en la llengua és recent.En el capítol corresponent es discuteix l'origen etimològic del sufix "-ell" que ha creat en el domini català una sèrie de fitotopònims de significat aparentment col·lectiu; s'analitza teòricament i en base a cadascun dels topònims la explicació del professor Coromines sobre l'origen d'aquest sufix.La complexitat semàntica del sufix -ARIUS, particularment en el camp de la fitonímia, ha fet que hagi perdut en gran part la seva productivitat per a formar col·lectius; tanmateix ha deixat una sèrie de topònims que s'han d'interpretar com a col·lectius.En el capítol corresponent s'estudia la productivitat toponímica del sufix -OSUS i s'analitza el fet que, si bé és un sufix productiu per a formar col·lectius botànics en certes zones dialectals del català, en la toponímia es presenta molt freqüentment com a adjectiu acompanyant un substantiu en topònims compostos.La tesi es clou amb un capítol on s'analitza el comportament dels sufixos que formen col·lectivitats vegetals en la llengua catalana actual; per aquest estudi s'han utilitzat dos tipus de fonts: les dades que proporciona l'obra lexicogràfica normativa per al català (el DGLC) i les que proporciona l'Atlas Lingüístic del Domini Català (ALOC). Aquest capítol està destinat a servir de punt de referència per a fer comparacions entre la llengua antiga, representada en la toponímia i la llengua actual. / "The formation of collective phytotoponyms in Catalan"TEXT:This thesis studies the suffixal formation of botanic collective toponyms in the Catalan-speaking area. The first chapter deals with the methodological and theoretical problems involved in the research. In each of the following chapters a suffix is studied; in each case the suffix's vitality and toponymical productivity (as well as other related aspects such as its semantic development) are analyzed and the toponyms which contain it are discussed.The thesis is greatly baaed on a corpus of toponyms attested in mediaeval documents from Catalonia from the 9th to the 12th centuries. Last chapter includes a survey of the formation with suffixes of collective botanic words in modern Catalan through the analyses of two kinds of sources: lexicographic sources and linguistic atlases; this survey is meant to be a basis to compare this aspect of word-building in proto-Catalan (reflected in the toponymy) and in modern Catalan.The following suffixes are studied: -EA, -ETUM, -ELL, -ABIUS, -OSUS, -ARE, -ALS. Only -ETUM was a nominal suffix in Latin while the others were adjectival suffixes; consequently -ETUM is far more spread in the Catalan toponymy than the others but it has not survived in the modern language. -EA has never been a fully productive suffix; it has though created a small series of phytotoponyma. The controverted etymological origin of the toponymic suffix "-ell" is also discussed and Coromines' theories on it are analyzed. -ABIUS, -OSUS, -ARE -ALE has been productive for some time, but nowadays -ARE and -ALE, which are the less represented in the oldest toponymy, are the main productive suffixes in modern Catalan.
25

Indexação da pesquisa científica: uma proposta para o uso adequado dos termos finalizadores dos resumos / Indexing of scientific research: a proposal for the proper use of finalizers from summaries

Rocha, Lidianne Mércia Barbosa Malta 09 February 2017 (has links)
This scholarly work of conclusion of course (TACC), consisting of a scientific paper and a product of speech, discusses words representing the content (keywords and descriptors) used in abstracts of academic papers defended in 2013 and 2014, the professional master's in Health Education (MEPS), identifying them as terms finalizers and indexers of research. The method adopted was of documentary nature, exploratory and descriptive, with quantitative perspective, investigating 37 research through semi-structured, electronic questionnaire containing a total of 17 questions, with the first five draw the General profile of all jobs and the following 12 identify each of the terms that are described in their respective summaries. The interrogative instrument was developed by the researcher in the own masters through the platform Google drive, to support the documentary analysis, being validated through an Electronic Validation Panel during the discipline technology applied in teaching and research in health (TAEPS), from the same institution. The variables analyzed were: (a) amount of keywords, (b) finalizer Nomenclature of summary: keywords or descriptors, (c) characterization of keywords: free and structured terms, (d) frequency of keywords, (and) Terminology of input keywords, (f) capture of key words in the titles and (g) score used between the keywords. The amount of keywords used pointed out that the summaries of the TACC did not follow an internal standardization of MEPS, but it was necessary to fit the journals chosen for submission, after the defence of academic papers, following the requirements presuppose the possibility of publication. Various terms used as keywords summaries were not found in the main terminology banks (MeSH, DeCS and Thesaurus), but had strength so the construction of the indexing representative academic work as the terms present in the bases of access, being possible to suggest new terms are included in the recovery of information portals. Finally, the authors of the TACC used encoded descriptors. However, do not have cited in their methodologies, registry numbers, or the portal in which they were obtained, leading to complete lack of practice when accessing the databases available, where the distinction between free or structured terms could contribute better with the correct choice of words post-production of their abstracts. Points out that various terminologies used by them, had great relevance in cohesion and coherence in summaries in which they found, showing strong potential for indexing the portal DeCS, which highlights the need for even more dynamic and constant supply of new terms, enabling more research grants, from the enrichment of databases available, and taking into account the existing records. In order to target students, teachers and researchers, more thorough management of the finalizer of nomenclature summaries, which will represent the content of scholarly works, from graduations and post-graduate degrees and academic professionals, was created, as a product of intervention, an educational blog titled ‘Key words in Scientific Production of MEPS’, which guides you through the proper use of the words representative of abstracts (keywords and descriptors). / O presente Trabalho Acadêmico de Conclusão de Curso (TACC), composto por um artigo científico e um produto de intervenção, discute sobre palavras representativas do conteúdo (palavras-chave e descritores) utilizadas nos resumos dos trabalhos acadêmicos defendidos em 2013 e 2014, no Mestrado Profissional em Ensino na Saúde (MPES), identificando-as como termos finalizadores e indexadores das pesquisas. O método adotado foi de cunho documental, exploratório e descritivo, com perspectiva quantitativa, investigando 37 pesquisas, através de questionário eletrônico semiestruturado, contendo um total de 17 perguntas, sendo que as cinco primeiras desenham o perfil geral de todos os trabalhos e as 12 seguintes identificam cada um dos termos descritos nos seus respectivos resumos. O instrumento interrogativo foi desenvolvido pela pesquisadora no próprio mestrado, através da plataforma Google drive, para subsidiar a análise documental, sendo validado por meio de um Painel de Validação Eletrônico durante a disciplina Tecnologia Aplicada no Ensino e Pesquisa na Saúde (TAEPS), da mesma instituição. As variáveis analisadas foram: (a) Quantidade de palavras-chave, (b) Nomenclatura finalizadora de resumo: palavras-chave ou descritores, (c) Caracterização das palavras-chave: termos livres e estruturados, (d) Frequência das palavras-chave, (e) Terminologias de entrada das palavras-chave, (f) Captação de palavras-chave nos títulos e (g) Pontuação usada entre as palavras-chave. A quantidade de palavras-chave usadas apontou que os resumos dos TACC não seguiram uma normatização interna do MPES, mas foi preciso se adequar aos periódicos escolhidos para submissão, após a defesa dos trabalhos acadêmicos, seguindo as exigências pressupostas para a possibilidade de publicação. Vários termos utilizados como palavras-chave dos resumos não foram encontrados nos principais bancos de terminologias (MeSH, DeCS e Thesaurus), mas possuíam força indexadora tão representativa à construção do trabalho acadêmico quanto os termos presentes nas bases de acesso, sendo possível sugerir que novos termos sejam incluídos nos portais de recuperação das informações. Por fim, os autores dos TACC utilizaram descritores codificados. Entretanto, não citaram em suas metodologias, a numeração do registro, nem o portal no qual os mesmos foram obtidos, levando a concluir haver falta de prática ao acessar as bases de dados disponíveis, onde a distinção entre termos livres ou estruturados poderia contribuir melhor com a escolha correta das palavras finalizadoras de seus resumos. Ressalta-se ainda que várias terminologias usadas por eles, possuíam grande relevância na coesão e coerência nos resumos em que se encontravam, apresentando forte potencial de indexação no portal DeCS, o que evidencia a necessidade de alimentação ainda mais dinâmica e constante de novos termos, possibilitando mais subsídios às pesquisas, a partir do enriquecimento das bases de dados disponíveis e, levando em consideração os registros existentes. Com o intuito de direcionar discentes, docentes e pesquisadores, no manejo mais minucioso da nomenclatura finalizadora de resumos, que representarão o conteúdo dos trabalhos acadêmicos, oriundos de graduações e pós-graduações acadêmicas e profissionais, foi criado, como produto de intervenção, um blog educacional intitulado ‘Descritores na Produção Científica do MPES’, o qual orienta o uso adequado das palavras representativas de resumos.
26

Estudo cristaloquímico de minerais do grupo do pirocloro no Brasil / Crystallochemistry study of pyrochlore group minerals from Brazil

Marcelo Barbosa de Andrade 18 June 2007 (has links)
Os minerais do grupo do pirocloro (A2B2X6Y1) apresentam grande interesse econômico, principalmente como fonte de nióbio e tântalo, metais que possuem importantes aplicações tecnológicas como a fabricação de aço e a confecção de componentes eletrônicos. Apesar de seu interesse científico e econômico, a maioria das ocorrências brasileiras de minerais do grupo do pirocloro está apenas parcialmente caracterizada ou não dispõe de nenhum estudo mineralógico. Adicionalmente, o atual sistema de classificação dos minerais do grupo do pirocloro, apesar de aprovado pela IMA, não segue as regras gerais de nomenclatura de minerais da própria IMA. Na posição A, não há diferenciação na ocupação por Ca e por Na, e se um ou mais cátions diferentes de Na ou Ca compuserem mais de 20 % total de átomos na posição A, então a espécie é nomeada pelo átomo mais abundante em A (exceto Na e Ca). Por outro lado, a espécie fluornatromicrolita foi aprovada com base na predominância de Na na posição A. Com relação à ocupação da posição B, a divisão entre os grupos não é feita com uma classificação tripartite: as espécies com Nb + Ta >2Ti e Nb > Ta são consideradas como do subgrupo do pirocloro; se Nb + Ta > 2Ti e Ta ≥ Nb, o mineral irá pertencer ao subgrupo da microlita; e se 2Ti ≥ Nb + Ta, o mineral irá pertencer ao subgrupo da betafita. Espécies isoestruturais com outros cátions predominantes na posição B não são incluídas no grupo do pirocloro (por exemplo, romeíta com Sb dominante). Os ânions não são levados em consideração na classificação, mas o flúor foi usado na aprovação da espécie fluornatromicrolita. Neste trabalho, são apresentados novos esquemas de nomenclatura para os minerais do grupo do pirocloro, que levam em consideração os íons ocupantes das posições A, B e Y. Os prefixos são sempre escritos por extenso (\'hidroxi\', \'fluor\', \'calcio\', \'natro\' etc), enquanto os sufixos são representados por símbolos químicos (Na, F, H2O etc) ou por [] (vazio). Os nomes raízes relacionam-se aos cátions predominantes na posição B, levando a termos como pirocloro, microlita, betafita e romeíta. São apresentados novos dados químicos por MEV-EDS e WDS (incluindo análises de Si, normalmente negligenciado na maioria dos dados da literatura). Foram analisados minerais de seis ocorrências em pegmatitos e uma em carbonatito. Os resultados obtidos permitem separar as espécies em três \'famílias\'. A primeira delas poderia ser denominada \'microlita\', envolvendo fluornatromicrolita, fluorcalciomicrolita, oxinatromicrolita e oxicalciomicrolita. Esta família foi identificada nas ocorrências da lavra do Morro Redondo, Coronel Murta, MG; lavra do Jonas, Conselheiro Pena, MG; mina Quixabá, Frei Martinho, PB; Pegmatito Volta Grande, Nazareno, MG; lavra do Ipê, Marilac, MG; e Pegmatito Ponte da Raiz, Santa Maria de Itabira, MG. A primeira das espécies, fluornatromicrolita, parece ser bem mais comum do que se imaginava, tendo sido descrita previamente no Brasil apenas em Quixabá, e agora verificada em diversas das ocorrências estudadas nesta tese. Apesar de usados os prefixos natro e cálcio, todas as amostras parecem tender para um termo de fórmula final (NaCa)Ta2O6F, ou seja, com Na=Ca em apfu, que poderia ser denominado, por exemplo, fluormicrolita-NaCa ou CaNa. O oxigênio é, algumas vezes, superior ao flúor (em apfu) na cavidade Y, dando origem a espécie oxi-. A segunda família poderia ser denominada \'hidromicrolita\', tendendo a [ [](H2O)]Ta2O6(H2O). Esta fórmula, entretanto, não é eletricamente neutra, necessitando que na cavidade A, (H2O) seja parcialmente substituído por cátions (Ba, U etc), ao mesmo tempo que parte do O da posição X seja substituído por (OH). Minerais desta família foram verificados no Pegmatito Volta Grande, Nazareno, MG. A terceira família, do \'pirocloro\', verificada apenas no carbonatito da mina Jacupiranga, Cajati, SP, inclui as espécies fluorcalciopirocloro e oxicalciopirocloro. Os novos nomes sugeridos parecem discriminar melhor as espécies, com base em cátions, vazios ou H2O predominantes nas posições A, B eY, permitindo inclusive uni-las em \'famílias\'. Esta nova nomenclatura apresenta também como vantagem não dar ênfase a componentes menores da cavidade A, bem como verificar nela a predominância de Ca ou Na. Adicionalmente, os cátions Ta, Nb e Ti passam a ter a mesma importância na cavidade B. Por outro lado são criados nomes \'exóticos\', como hidrohidromicrolita, ou \'impronunciáveis\', como hidro-[]-microlita. / Pyrochlore group minerals are important sources of niobium and tantalum and these metals are used in important technological applications such as steel manufacturing and eletronic components development. However, the majority of Brazilian occurrences are only partially characterized or there is no mineralogic study available. In addition, the official pyrochlore-group minerals classification system does not follow the IMA mineralogical nomenclature rules although this system is approved by IMA. In the A site, it does not differentiate between occupation by Ca and Na, and if there is one or more cation other than Na or Ca composing more than 20% of total A-atoms, then the species must be named according to the most abundant A-atom, other than Na or Ca. In spite of this, the species fluornatromicrolite was approved based on the predominance of Na in the A-site. Regarding the B-site occupation, the division among the subgroups is not made with a tripartite symmetrical classification: the species with Nb + Ta >2Ti and Nb > Ta are considered as pyrochlore subgroup minerals; if Nb + Ta > 2Ti and Ta ≥ Nb, the mineral will belong to the microlite subgroup; and if 2Ti ≥ Nb + Ta, the mineral will belong to the betafite subgroup. Isostructural species with other predominant cations in the B-site are not included in the pyrochlore-group (for example, romeite, with dominant Sb). The anions are not taken into account in the classification but the predominance of fluorine was used for the approval of the species fluornatromicrolite. In this present work new nomenclature schemes, based on the ions in A, B and Y sites, are presented. Prefixes are, for example, \'hidroxi\', \'fluor\', \'calcio\', \'natro\' etc., while sufixes are represented by chemical symbols (Na, F, H2O etc) or [] (vacancies). The root names (pyrochlore, microlite, betafite, romeite) are related to the dominant-constituent cations in the B position. New chemical data by MEV-EDS and WDS (including Si analysis, hardly ever mentioned in litetarature) were obtained. Six occurrences from pegmatites and one from carbonatite were analysed. The results allow the species to be grouped in three \'families\'. The first could be named as \'microlite\', and includies fluornatromicrolite, fluorcalciomicrolite, oxinatromicrolite and oxicalciomicrolite. This family was identified in Morro Redondo quarry, Coronel Murta, MG; Jonas quarry, Conselheiro Pena, MG; Quixabá mine, Frei Martinho, PB; Volta Grande pegmatite, Nazareno, MG; Ipê quarry, Marilac, MG and Ponte da Raiz pegmatite, Santa Maria de Itabira, MG. Fluornatromicrolite seems to be more common than was previously thought. It was previously described only in Quixabá but now many other occurrences are known. Although \'natro\' and \'calcio\' prefixes were used, all the formulae seem to approach the term (NaCa)Ta2O6F. As Na approximately equals Ca (apfu) it could be used the name fluornatromicrolite-Na-Ca or CaNa could be used. The oxigen content is sometimes greater than F content in the Y position. This generates the oxi- species. The second family could be named \'hidromicrolite\', becoming [ [] (H2O)]Ta2O6(H2O). This formulae is not eletrically neutral so the H2O is replaced by cations (Ba, U etc) in the A cavity while the O is replaced by (OH) in the X position. Minerals from this family were identified in the Volta Grande pegmatite, Nazareno, MG. The third family, \'pyrochlore\', was only verified in the Jacupiranga mine, Cajati, SP, including fluorcalciopyrochlore and oxicalciopyrochlore species. The suggested new names, based on cations, vacancies or H2O dominant constituents of A, B and Y sites, seem to better describe the species, allowing their grouping in families. This new nomenclature has the advantage of not emphasize minor constituents in the A cavity, and verify the dominance of Ca or Na. Furthermore, Ta, Nb and Ti cations have the same balance in B cavity. On the other hand, exotic names were created such as hydrohydromicrolite or unpronounceable as hydro-[]-microlite.
27

El género Dasya (Rhodophyta, Dasyaceae) en la península Ibérica y las islas Baleares: revisión taxonómica y nomenclatural

Pena-Martín, Carolina 28 April 2011 (has links)
En este trabajo se realiza una revisión taxonómica y nomenclatural de las especies del género Dasya presentes en la península Ibérica y las islas Baleares. Dasya es un género complejo, en el que existe una gran confusión nomenclatural y taxonómica. Nuestro estudio ha permitido resolver estas cuestiones para las especies de la zona geográfica considerada. En primer lugar, se ha comprobado la validez de los nombres y precisado las sinonimias y tipificaciones para cada uno de los táxones citados en el área de estudio; varias de estas revisiones ya han sido publicadas recientemente (Pena-Martín et al., 2007, 2008, 2010). Como resultado se han tipificado tres especies, seleccionándose un lectotipo, un neotipo y un nuevo tipo conservado, entre otras precisiones nomenclaturales. Ha sido recopilada y estudiada toda la información accesible en la bibliografía sobre las especies del género Dasya en el marco de la península Ibérica y las islas Baleares. Esto, junto al estudio del material conservado en diversos herbarios nacionales e internacionales, ha permitido concretar la presencia de ocho especies en dicho territorio: D. baillouviana, D. corymbifera, D. hutchinsiae, D. ocellata, D. patentissima, D. rigidula, d. rigescens y D. sessilis. De este modo se ha descartado D. punicea, taxon citado en alguna ocasión para estas costas, y se aporta la descripción provisional de una nueva especie: D. patentissima. Con todos estos datos, junto con los obtenidos a partir de las prospecciones llevadas a cabo en el presente trabajo, se ha realizado una revisión corológica y se ha diseñado la fenología tentativa para cada especie. La información bibliográfica también ha sido utilizada como punto de partida para el estudio morfológico de las especies, aunque son escasos los trabajos encontrados que aportan descripciones. Gracias a esta revisión, y comparando todos los datos de autores anteriores con los obtenidos en este trabajo, se ha evaluado la validez de los caracteres utilizados habitualmente para la identificación de estas especies, comprobándose que algunos de ellos no resultan diagnósticos e incluso algunos son contradictorios. Sin embargo, se han encontrado nuevos caracteres claramente diagnósticos, y que junto a los tradicionales que sí han resultado útiles, facilitan la identificación taxonómica de estas especies. Los estudios morfológicos además han permitido completar las descripciones existentes de los táxones estudiados, muchas de ellas muy escuetas o incompletas. Con ello, en el caso de D. baillouviana se ha comprobado la existencia de diferencias morfológicas entre las poblaciones del Atlántico y las del Mediterráneo, lo que probaría la existencia de al menos táxones bajo ese nombre. No obstante, se requieren estudios moleculares que permiten confirmar esta hipótesis. Asimismo, se han realizado estudios moleculares a partir de la región plastidial rbcL, que han permitido obtener una filogenia preliminar de las especies ibero-baleares de Dasya. A partir de los resultados obtenidos se ha podido conocer la evolución de los caracteres morfológicos e identificar los que pueden ser considerados conservativos. Con todo ello se corroboran además las propuestas de autores anteriores, basadas sólo en la morfología, sobre la estructuración del género Dasya en dos grupos. Éstos ya habían sido reconocidos previamente por Kützing en el rango de género, con los nombres Eupogonium y Dasya. Sin embargo, para comprobar esta afirmación resulta necesario un estudio molecular y morfológico más amplio.
28

Sistemática e taxonomia de Rudgea Salisb. (Palicoureeae, Rubiaceae) / Systematics and taxonomy of Rudgea Salisb. (Palicoureeae, Rubiaceae)

Bruniera, Carla Poleselli 17 April 2015 (has links)
A sistemática da família Rubiaceae passou por grandes mudanças nas últimas duas décadas. O uso de dados moleculares levou a revisões significativas na classificação intra-familiar, principalmente a nível genérico. As relações entre alguns dos gêneros neotropicais mais diversos de Rubiaceae (e.g. Psychotria, Palicourea e Rudgea) estão sendo investigadas. O gênero neotropical Rudgea possui c. 130 espécies, distribuídas do México ao nordeste da Argentina, com dois centros de diversidade, um no noroeste da América do Sul, e outro no sudeste do Brasil. As espécies são caracterizadas pelas estípulas inteiras ou fimbriadas, com apêndices glandulares, presença de domácias nas folhas, inflorescência terminal, lobos da corola corniculados e sementes profundamente sulcadas na face adaxial. Trabalhos filogenéticos anteriores incluíram uma amostragem limitada de espécies do gênero Rudgea. Nossas análises moleculares mostram Rudgea como um gênero monofilético com a exclusão de R. woronovii, uma espécie mais próxima de Palicourea sensu lato. Por outro lado, R. stipulacea emergiu como grupo-irmão das demais espécies de Rudgea, sendo o grupo formado por estas espécies altamente sustentado e denominado \"Rudgea sensu stricto\". Mudanças taxonômicas serão necessárias para acomodar Rudgea stipulacea, e uma classificação infragenérica de Rudgea será proposta, com suporte molecular e morfológico. Além da análises filogenéticas, também foi realizado um tratamento taxonômico para as espécies brasileiras de Rudgea, com 64 espécies aceitas e 26 sinônimos novos. Informações nomenclaturais completas foram fornecidas e 36 lectótipos foram designados. Chaves de identificação para as espécies e subespécies (quando apropriado) também foram apresentadas. Informações sobre distribuição geográfica, habitat, fenologia, discussões taxonômicas, material examinado e figuras também foram apresentadas. Este é o primeiro tratamento de Rudgea para o Brasil desde a monografia de Mueller Argoviensis em 1881 para a Flora Brasiliensis. Como parte dos estudos taxonômicos em Rudgea, o manuscrito que compreende as descrições de duas novas espécies da Bahia (Brasil) e o manuscrito com novas combinações em Rudgea e Palicourea sensu lato também foram incluídos nesta tese / Systematics of Rubiaceae has undergone major changes during the last two decades. The use of molecular data has lead to a profound revision in the intra-familiar classification, mainly at generic level. It has become clear that the relationships between some of the largest genera of Neotropical Rubiaceae (e.g. Psychotria, Palicourea and Rudgea) had to be investigated. The neotropical genus Rudgea encompasses c. 130 species distributed from Mexico to northeastern Argentina with two main centers of diversity, one in the western portion of South America and another in southeastern Brazil. The species are characterized by the entire to fimbriate stipules, with glandular appendages, presence of domatia in the leaves, terminal inflorescence, corniculate corolla-lobes and pyrenes deeply furrowed adaxially. Previous Rubiaceae phylogenies have included a limited sample of Rudgea species. Our molecular analyses have shown Rudgea as a monophyletic genus with the exclusion of R. woronovii, a species more closely related to Palicourea sensu lato. On the other hand, R. stipulacea appears as sister to all other Rudgea, this last group strongly supported and formed by the species of \"Rudgea sensu stricto\". Taxonomic changes will be necessary to accommodate R. stipulacea and an infrageneric classification of Rudgea will be proposed, with molecular and morphological support. Besides the phylogenetic analyses, it was also conducted a taxonomic study for the Brazilian species of Rudgea, with 64 species accepted species and 26 new synonyms proposed. Comprehensive nomenclatural information is supplied and 36 lectotypes are designated. Identification key for the species and subspecies (where appropriate) are provided and information on geographical distribution, habitat, phenology, taxonomic notes, examined material and illustrations are also provided. This is the first comprehensive treatment of Rudgea for Brazil since Mueller Argoviensis published the Flora Brasiliensis monograph in 1881. As part of the taxonomic studies with Rudgea, the manuscript comprising the descriptions of two new species from Bahia (Brazil) and the manuscript with new combinations in Rudgea and Palicourea sensu lato were also included in this thesis
29

Sistemática e taxonomia de Rudgea Salisb. (Palicoureeae, Rubiaceae) / Systematics and taxonomy of Rudgea Salisb. (Palicoureeae, Rubiaceae)

Carla Poleselli Bruniera 17 April 2015 (has links)
A sistemática da família Rubiaceae passou por grandes mudanças nas últimas duas décadas. O uso de dados moleculares levou a revisões significativas na classificação intra-familiar, principalmente a nível genérico. As relações entre alguns dos gêneros neotropicais mais diversos de Rubiaceae (e.g. Psychotria, Palicourea e Rudgea) estão sendo investigadas. O gênero neotropical Rudgea possui c. 130 espécies, distribuídas do México ao nordeste da Argentina, com dois centros de diversidade, um no noroeste da América do Sul, e outro no sudeste do Brasil. As espécies são caracterizadas pelas estípulas inteiras ou fimbriadas, com apêndices glandulares, presença de domácias nas folhas, inflorescência terminal, lobos da corola corniculados e sementes profundamente sulcadas na face adaxial. Trabalhos filogenéticos anteriores incluíram uma amostragem limitada de espécies do gênero Rudgea. Nossas análises moleculares mostram Rudgea como um gênero monofilético com a exclusão de R. woronovii, uma espécie mais próxima de Palicourea sensu lato. Por outro lado, R. stipulacea emergiu como grupo-irmão das demais espécies de Rudgea, sendo o grupo formado por estas espécies altamente sustentado e denominado \"Rudgea sensu stricto\". Mudanças taxonômicas serão necessárias para acomodar Rudgea stipulacea, e uma classificação infragenérica de Rudgea será proposta, com suporte molecular e morfológico. Além da análises filogenéticas, também foi realizado um tratamento taxonômico para as espécies brasileiras de Rudgea, com 64 espécies aceitas e 26 sinônimos novos. Informações nomenclaturais completas foram fornecidas e 36 lectótipos foram designados. Chaves de identificação para as espécies e subespécies (quando apropriado) também foram apresentadas. Informações sobre distribuição geográfica, habitat, fenologia, discussões taxonômicas, material examinado e figuras também foram apresentadas. Este é o primeiro tratamento de Rudgea para o Brasil desde a monografia de Mueller Argoviensis em 1881 para a Flora Brasiliensis. Como parte dos estudos taxonômicos em Rudgea, o manuscrito que compreende as descrições de duas novas espécies da Bahia (Brasil) e o manuscrito com novas combinações em Rudgea e Palicourea sensu lato também foram incluídos nesta tese / Systematics of Rubiaceae has undergone major changes during the last two decades. The use of molecular data has lead to a profound revision in the intra-familiar classification, mainly at generic level. It has become clear that the relationships between some of the largest genera of Neotropical Rubiaceae (e.g. Psychotria, Palicourea and Rudgea) had to be investigated. The neotropical genus Rudgea encompasses c. 130 species distributed from Mexico to northeastern Argentina with two main centers of diversity, one in the western portion of South America and another in southeastern Brazil. The species are characterized by the entire to fimbriate stipules, with glandular appendages, presence of domatia in the leaves, terminal inflorescence, corniculate corolla-lobes and pyrenes deeply furrowed adaxially. Previous Rubiaceae phylogenies have included a limited sample of Rudgea species. Our molecular analyses have shown Rudgea as a monophyletic genus with the exclusion of R. woronovii, a species more closely related to Palicourea sensu lato. On the other hand, R. stipulacea appears as sister to all other Rudgea, this last group strongly supported and formed by the species of \"Rudgea sensu stricto\". Taxonomic changes will be necessary to accommodate R. stipulacea and an infrageneric classification of Rudgea will be proposed, with molecular and morphological support. Besides the phylogenetic analyses, it was also conducted a taxonomic study for the Brazilian species of Rudgea, with 64 species accepted species and 26 new synonyms proposed. Comprehensive nomenclatural information is supplied and 36 lectotypes are designated. Identification key for the species and subspecies (where appropriate) are provided and information on geographical distribution, habitat, phenology, taxonomic notes, examined material and illustrations are also provided. This is the first comprehensive treatment of Rudgea for Brazil since Mueller Argoviensis published the Flora Brasiliensis monograph in 1881. As part of the taxonomic studies with Rudgea, the manuscript comprising the descriptions of two new species from Bahia (Brazil) and the manuscript with new combinations in Rudgea and Palicourea sensu lato were also included in this thesis
30

Saberes Etnoictiológicos dos Pescadores Artesanais nos Açudes do Alto Rio Acaraú, Ceará, Brasil / Ethnoictiologic Knowledge of Fishermen in the dams Acaraú Upper River, Ceara, Brazil

Batista, Leidiane Priscilla de Paiva January 2012 (has links)
BATISTA, Leidiane Priscilla de Paiva. Saberes Etnoictiológicos dos Pescadores Artesanais nos Açudes do Alto Rio Acaraú, Ceará, Brasil. 2012. 102 f. : Dissertação (mestrado) - Universidade Federal do Ceará, Centro de Ciências e Tecnologia, Programa de Pós-Graduação em Desenvolvimento e Meio Ambiente-PRODEMA, Fortaleza-CE, 2012. / Submitted by guaracy araujo (guaraa3355@gmail.com) on 2016-05-03T16:43:04Z No. of bitstreams: 1 2012_dis_ lppbatista.pdf: 14346238 bytes, checksum: cd0e7a424d9c932b857183e761c3733b (MD5) / Approved for entry into archive by guaracy araujo (guaraa3355@gmail.com) on 2016-05-03T16:46:23Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2012_dis_ lppbatista.pdf: 14346238 bytes, checksum: cd0e7a424d9c932b857183e761c3733b (MD5) / Made available in DSpace on 2016-05-03T16:46:23Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2012_dis_ lppbatista.pdf: 14346238 bytes, checksum: cd0e7a424d9c932b857183e761c3733b (MD5) Previous issue date: 2012 / The ethnoictiology to describe and use the knowledge of fishermen, by studies that show that they are carriers of bio-ecological knowledge about fish they catch. Thus, the objective was to compare the knowledge of fishermen of public dams Araras and Edson Queiroz (Middle Acaraú River Basin, Ceará) with the scientific literature. With this end, we selected a representative population for each of these reservoirs. Therefore, there is the Ilha de Esaú, for the dam Araras, and Vila São Cosme, to Edson Queiroz. Were performed participant observation, semi-structured interviews, visual stimulus, and guided fishing tours of these populations. Twenty fishermen were interviewed in Vila Sao Cosme and twenty-four on the Ihla de Esaú The interviews aspects ethnoecological of the main fish species caught by fishermen. Were cited twenty ethnospecies fish and shrimp as captured in the reservoirs. Among these, the most important, economically, are cará-tilapia [Oreochromis niloticus (Linnaeus, 1758) and Tilapia rendalli (Boulenger, 1897)], curimatã [(Prochilodus brevis (Steindachner, 1874)], pescada [Plagiossion squamossimus (Heckel, 1840)], piau (Leporinus sp.),traíra (Hoplias brasiliensis e H. malabaricus) and tucunaré [Cichla cf. ocellaris (Bloch; Schneider, 1801)]. In the classification of fishes, fishemen used morphological and ethological aspects, presenting several ethnospecies with generic names and few with binomial names. In your diet, these populations consume fish as the main source of animal protein, with social and cultural restrictions. As for ethnoictiology, it is concluded that the fishermen have consistent knowledge about the general ecology, trophic and reproductive of fishes captured. Therefore, the consistency of the knowledge of fishermen on the Ilha de Esaú and Vila São Cosme, this knowledge can contribute to future scientific studies and be incorporated in the preparation of management plans and sustainable management of water resources and fisheries in the middle region Acaraú. / A etnoictiologia busca descrever e valorizar os conhecimentos dos pescadores artesanais, através de estudos que evidenciam que estes são portadores de conhecimentos bioecológicos acerca dos peixes que capturam. Desta forma, objetivou-se comparar os conhecimentos etnoictiológicos dos pescadores artesanais dos açudes públicos Araras e Edson Queiroz (bacia do médio rio Acaraú-CE) com a literatura científica. Com este fim, selecionou-se uma população representativa para cada um destes açudes. Assim, tem-se a Ilha de Esaú, para o açude Araras, e Vila São Cosme, para o Edson Queiroz. Foram realizadas observação participante, entrevistas semiestruturadas, estímulo visual e turnês-guiadas com pescadores destas populações. Foram entrevistados vinte pescadores na Vila São Cosme e vinte e quatro na Ilha de Esaú. As entrevistas abordaram aspectos etnoecológicos das principais espécies de peixes capturadas pelos pescadores. Foram citadas vinte etnoespécies de peixes e uma de camarão como sendo capturadas nos açudes. Dentre estas, as mais importantes, economicamente, foram: cará-tilápia (Oreochromis niloticus Linnaeus, 1758 e Tilapia rendalli Boulenger, 1897), curimatã (Prochilodus brevis Steindachner, 1874), pescada, (Plagiossion squamossimus Heckel, 1840), piau (Leporinus sp.), traíra (Hoplias brasiliensis e H. malabaricus Bloch, 1794) e tucunaré (Cichla cf. ocellaris Bloch; Schneider, 1801). Na classificação da ictiofauna, os pescadores utilizam aspectos morfológicos e etológicos, apresentando várias etnoespécies com nomes genéricos e poucas com nomes binomiais. Em sua dieta, estas populações consomem peixes, como principal fonte de proteína animal, havendo restrições por caráter social e cultural. Quanto à etnoictiologia, conclui-se que os pescadores possuem conhecimentos consistentes sobre a ecologia geral, trófica e reprodutiva da ictiofauna capturada, vivenciando empiricamente muitas das informações presentes na literatura acadêmica. Logo, pela consistência dos saberes dos pescadores da Ilha de Esaú e da Vila São Cosme, estes conhecimentos podem contribuir para futuros estudos científicos e ser incorporados na elaboração de planos de gestão e manejo sustentável dos recursos hídricos e pesqueiros da região média do Acaraú.

Page generated in 0.0545 seconds