• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 115
  • 67
  • 35
  • 11
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 301
  • 301
  • 195
  • 91
  • 84
  • 78
  • 70
  • 55
  • 45
  • 42
  • 34
  • 33
  • 31
  • 28
  • 28
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
251

Variabilidade genética em populações de Heliothis virescens (Lepidoptera: Noctuidae) no Brasil inferida por marcadores microssatélites / Heliothis virescens (Lepidoptera: Noctuidae) populational genetic variation in Brazil inferred by microsatellite markers

Felipe Antonio Domingues 16 June 2011 (has links)
Estudos de genética de populações de pragas agrícolas têm destacado a importância de se conhecer a estruturação genética e os padrões de fluxo gênico entre populações para o refinamento de estratégias de Manejo Integrado de Pragas (MIP). A lagarta-da-maçã do algodoeiro, Heliothis virescens (F.), é um inseto praga amplamente distribuído e importante economicamente por causar danos consideráveis à cultura do algodão no Brasil. O controle dessa praga tem sido feito principalmente pelo uso de inseticidas e de plantas geneticamente modificadas (GM) que expressam proteína(s) de Bacillus thuringiensis Berliner e o potencial de evolução da resistência é alto. O conhecimento de quanto as populações de H. virescens são capazes de trocar informação genética entre si é de fundamental importância para a implantação de estratégias de manejo dessa praga. No entanto, pouco se sabe sobre a estrutura genética e os padrões de fluxo gênico em H. virescens em escalas locais e regionais no Brasil. Assim, o objetivo desse trabalho foi avaliar a variabilidade genética em populações de H. virescens utilizando marcadores microssatélites. Foram amostrados indivíduos de H. virescens oriundos de populações coletadas nas safras de 2007/08, 2008/09 e 2009/10 nas principais regiões produtoras de algodão e soja no Brasil. Foram estudados nove locos polimórficos em 12 populações, em um total de 205 indivíduos. O número médio de alelos por loco foi de 14,11. Os valores de heterozigosidade média esperada (HE) e observada (HO) foram de 0,303 e 0,438, respectivamente. O coeficinete de endocruzamento da espécie f foi de 0,294 (IC 95% de 0,178 a 0,406). As estimativas de estruturação genética foram = 0,132 (IC 95% de 0,072 a 0,218) e RST = 0,252. Esses valores indicam uma estruturação genética moderada entre as populações. Estimativas do número de migrantes indicaram um pequeno fluxo gênico, principalmente no sentido Centro- Oeste Nordeste, embora a maioria dos indivíduos dentro das populações seja residente; adicionalmente, foi verificado que o estabelecimento das populações do algodão ocorre a partir de indivíduos migrantes da soja ou descendentes desses indivíduos. Análises de Componentes Principais e de atribuição usando inferência Bayesiana revelaram a formação de dois grupos, porém não foi possível identificar um padrão de agrupamento (por região, safra ou hospedeiro). Desta forma os resultados do presente trabalho sugerem uma estruturação genética incipiente para as populações de H. virescens no Brasil. Desse modo, é importante levar esses resultados em consideração para que o MIP em geral, e especificamente para que as abordagens para retardar a evolução da resistência sejam implementadas de forma efetiva para o manejo de H. virescens no Brasil. / Agricultural pests population genetics studies have emphasized the importance of genetic structure and patterns of gene flow knowledge for Integrated Pest Management (IPM) strategies. The tobacco budworm, Heliothis virescens (F.), is a widespread and economically important insect pest renowned for causing considerable damage in cotton fields in Brazil. This pest has been controlled by the use of insecticides and genetic modified plants (GM) expressing proteins from Bacillus thuringiensis Berliner, and it has already been shown to present a high potential to develop resistance to these control technologies. To a successful application of these strategies it is needed to know the capacity of the pest populations to exchange genetic information among them. However, for H. virescens a scarce amount of information about genetic structure and patterns of gene flow is available at local and regional scales in Brazil. In this way, the main objective of this study was to evaluate the genetic variability of H. virescens based on microsatellite markers. Specimens were sampled during 2007/08, 2008/09 and 2009/10 from the main cotton and soybean producers regions in Brazil. From this, nine polymorphic loci from 12 populations were studied in 205 specimens. The average number of alleles was 14.11. Expected (HE) and observed (HO) heterozygosity were 0.303 and 0.438, respectively. Inbreeding coefficient f was 0.294 (IC 95% 0.178 - 0.406). Genetic structure indices were: = 0.132 (IC 95% 0.072 0.218) and RST = 0.252. These values point to a moderate genetic structure among H. virescens populations. Migrants estimative indicate a low gene flow, mainly in the Center-Western Northern direction, although most individuals are residents within populations; additionally it was suggested that immigrants to cotton populations come from soybean fields. Genetic relationships inferred by Principal Component Analysis and Bayesian assignment tests identified two groups, although no group pattern was recognized, even by geographic region, year of sampling or host plant. These results suggest an incipient genetic structuring for H. virescens populations within Brazil. Thus, such results should be considered for IPM strategies aiming in an efficient control of H. virescens in Brazil.
252

Parasitóides e predadores associados ao bicudo e lagarta rosada em algodoeiro tratado com caulim / Parasitoids and predators associated with boll weevil and pink worm on kaolin - treated cotton

SANTOS, Roberta Leme dos 01 July 2011 (has links)
Submitted by (edna.saturno@ufrpe.br) on 2016-11-28T16:43:35Z No. of bitstreams: 1 Roberta Leme dos Santos.pdf: 451502 bytes, checksum: 991f9c16de9b987dfbbdae8a5a886141 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-11-28T16:43:35Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Roberta Leme dos Santos.pdf: 451502 bytes, checksum: 991f9c16de9b987dfbbdae8a5a886141 (MD5) Previous issue date: 2011-07-01 / Conselho Nacional de Pesquisa e Desenvolvimento Científico e Tecnológico - CNPq / Multiple applications of kaolin might be feasible for crop pest management on both conventional and agroecological cotton systems if integrated in harmony with others control strategies. Although kaolin pulverizations in cotton be tested against boll weevil Anthonomus grandis Boheman (Coleoptera: Curculionidae) and others pests, their effect on natural enemies has been neglected. The community of natural enemies in cotton cultivated under low pesticide input is very abundant, diverse, and significant to keep herbivores populations below pest status. The current study investigated the effect of kaolin pulverization on abscission of cotton fruiting structures, emergence of boll weevil and pink bollworm, Pectinophora gossypiella(Saunders) (Lepidoptera: Gelechiidae), and their parasitoids. It was also studied the parasitism of boll weevil by Bracon vulgaris Ashmead (Hymenoptera: Braconidae) in the laboratory. Under field conditions, squares abscission was about 53% less on kaolin-treated plots compared to untreated ones. However the emergence rate of boll weevil and pink bollworm adults from collected structures was similar between treated and untreated plots. The number of bolls per plant (~6 bolls) were not different between the plots. The Survey of natural enemies presents on plant canopy showed seasonal similarity on densities of Areneae, Formicidae, Chrysopidae, and Coccinellidae on kaolin-treated and untreated plots. The parasitoids B. vulgaris and Catolaccus grandis Burks (Hymenopera: Pteromalidae) also exhibited similar emergence rate from structures collected on field treated and untreated with kaolin. Under laboratory conditions, the parasitoid B. vulgaris showed no preference between boll weevil larvae infesting squares treated and untreated with kaolin. Therefore, the results shows that kaolin sprayed in cotton fields does not affect the populations of parasitoids and predators naturally occurring in cotton fields. / Pulverizações do caulim podem ser consideradas no manejo de pragas do algodoeiro tanto em grandes lavouras no sistema convencional de produção como em pequenas lavouras no cultivo agroecológico. No entanto, é necessário que a utilização do caulim se integre de forma harmoniosa com os demais métodos de controle. Apesar do uso do caulim ser estudado visando o controle do bicudo Anthonomus grandis Boheman (Coleoptera: Curculionidae) e demais pragas, o efeito sobre a comunidade de inimigos naturais nessa cultura tem sido negligenciado. A comunidade de inimigos naturais em algodoeiro cultivado com baixo uso de agrotóxicos é abundante, diversa e com significante contribuição para restringir a ocorrência de pragas. Assim, este estudo investigou a aplicação sistemática do caulim, em condições de campo, sobre a perda de estruturas reprodutivas, emergência do bicudo e lagarta rosada Pectinophora gossypiell (Saunders) (Lepidoptera: Gelechiidae) de seus parasitóides e a abundância de predadores no dossel das plantas. Foi estudado o parasitismo do bicudo por Bracon vulgaris Ashmead (Hymenoptera: Braconidae) em botões florais pulverizados ou não com o caulim, em laboratório. A abscisão de botões florais foi 53% menor em parcelas com o caulim, mas a taxa de emergência de bicudo e lagarta rosada dessas estruturas foi similar entre os tratamentos com e sem caulim. Da mesma forma, o número de maçãs remanescentes por planta (~6 maçãs) foi similar entre os tratamentos. A abundância média de predadores Araneae, Formicidae, Chrysopidae e Coccinellidae presentes no dossel das plantas foi similar entre os tratamentos. Os parasitóides B. vulgaris e Catolaccus grandis Burks (Hymenoptera: Pteromalidae) apresentaram similar taxa de emergência em estruturas coletadas do solo nos tratamentos com e sem caulim. A taxa de parasitismo do bicudo por B. vulgaris, em laboratório, sob condições de chance de escolha entre botões florais pulverizadas ou não com o caulim foi similar. Portanto, os resultados mostram que repetidas pulverizações com o caulim, nas condições de campo do estudo conduzido, não causam efeitos adversos sobre os predadores e parasitóides que ocorrem naturalmente no local.
253

Desempenho do fungo Beaveria bassiana (Bals.) Vuill. e do óleo de mamona para controle de Plutella xylostella (L.) (Lepidoptera : Plitellidae) / Performance of the fungus Beauveria bassiana (Bals.) Vuill. and castor bean oil for Plutella xylostella (L.) (Lepidoptera : Plutellidae) control

RONDELLI, Vando Miossi 01 February 2010 (has links)
Submitted by (edna.saturno@ufrpe.br) on 2016-11-30T14:00:30Z No. of bitstreams: 1 Vando Miossi Rondelli.pdf: 326776 bytes, checksum: dcb87ae6833a0da7386f1f749cabbc4a (MD5) / Made available in DSpace on 2016-11-30T14:00:30Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Vando Miossi Rondelli.pdf: 326776 bytes, checksum: dcb87ae6833a0da7386f1f749cabbc4a (MD5) Previous issue date: 2010-02-01 / Conselho Nacional de Pesquisa e Desenvolvimento Científico e Tecnológico - CNPq / The diamondback moth (DBM), Plutella xylostella (L.) (Lep.: Plutellidae) is considered the most important pest of brassicas productive systems. Due to the high use of pesticides for DBM control, alternative methods to be applied against DBM are necessary. The use of the enthomopathogenic fungus Beauveria bassiana (Bals.) Vuill. and vegetable oils present as promising alternatives to control DBM. Thus, 17 isolates of B. bassiana were studied aiming to select isolates to be used for DBM control. The commercial formulation Boveril® WP (isolate ESALQ-PL63) was also included in the bioassays. Among the evaluated isolates, the isolates CCA/UFES-4, 18, 31 e 35 were selected because they caused mortality confirmed for 2nd-instar larvae greater than 90%. The standard isolate ESALQ-447 and the commercial formulation (Boveril® WP) had similar results and were also selected. In addition, the isolates CCA/UFES-4, 18, 31, ESALQ-447 and Boveril® WP were considered efficient for DBM control based on the lethal concentrations LC50-values. The castor bean oil has its efficacy and stability evaluated, as its compatibility with B. bassiana upon P. xylostella as well. The castor bean oil 1-d old caused53.9% mortality for P. xylostella. The insecticidal activities, however, were unstable over timewhich requires further studies. The results also indicate compatibility between the oil of castor bean and B. bassiana. / A traça-das-crucíferas, Plutella xylostella (L.) (Lep.: Plutellidae) é considerada a principal praga no mundo nos sistemas produtivos de brássicas. Devido a grande utilização de agrotóxicos para o seu controle, métodos alternativos para o manejo dessa praga se fazem necessários, e o uso do fungo entomopatogênico Beauveria bassiana (Bals.) Vuill. e óleo vegetal apresentam-se como alternativas. Desta forma, 17 isolados desse fungo foram estudados objetivando selecionar isolados para ser utilizado no controle da traça-das-crucíferas. O formulado comercial Boveril® PM (isolado ESALQ-PL63) também foi incluído nos bioensaios. Entre os isolados avaliados, os isolados CCA/UFES-4, 18, 31 e 35 foram selecionados por causarem mortalidade confirmada de larvas do segundo instar superior a 90%. O isolado padrão ESALQ-447 e o formulado comercial (Boveril® PM) tiveram resultados semelhantes e também foram selecionados. Adicionalmente, os isolados CCA/UFES-4, 18, 31, ESALQ-447 e o Boveril® PM foram considerados eficientes para o controle da traça-das-crucíferas, mediante os resultados das estimativas da CL50. O óleo de mamona foi avaliado quanto a sua eficiência e estabilidade, como também a sua compatibilidadecom B. bassiana sobre P. xylostella. O óleo de mamona com 1 dia proporcionou mortalidade de 53,9% para P. xylostella. As atividades inseticidas, no entanto, foram instáveis ao longo dotempo, sendo necessários estudos adicionais. Os resultados também indicam compatibilidade entre o óleo de mamona e B. bassiana.
254

Simulação da intensidade de infestação de Diatraea saccharalis e impactos na qualidade tecnológica e econômica da cana-de-açúcar / Simulation of the infestation intensity of Diatraea saccharalis and impacts on the technological and economic quality of sugarcane

Belém, Camila de Souza Queiroz Pinheiro de 31 March 2017 (has links)
Submitted by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2017-05-05T13:24:15Z No. of bitstreams: 2 Tese - Camila de Souza Queiroz Pinheiro de Belém - 2017.pdf: 1674649 bytes, checksum: 7cce47d8c14114cadc16e229e5212348 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2017-05-05T13:24:50Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Tese - Camila de Souza Queiroz Pinheiro de Belém - 2017.pdf: 1674649 bytes, checksum: 7cce47d8c14114cadc16e229e5212348 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Made available in DSpace on 2017-05-05T13:24:50Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Tese - Camila de Souza Queiroz Pinheiro de Belém - 2017.pdf: 1674649 bytes, checksum: 7cce47d8c14114cadc16e229e5212348 (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2017-03-31 / The sugarcane borer, Diatraea saccharalis (F.) (Lepidoptera: Crambidae), is an important pest of sugarcane (Saccharum spp.). Galleries are produced within the stalks as a result of the larval feeding. The holes allow the entry of microorganisms and fungi that can modify the technological quality of the raw material that goes to the industry. In this context, the objective was to estimate the influence of infestation intensity of D. saccharalis on the sugarcane technological quality and economic in different varieties. Two experiments were carried out. One with plants collected in September 2014 and another with plants collected in July 2015. In both of them was used completely randomized design with five repetitions. Treatments resulted of a factorial combination between three sugarcane varieties (IAC91-1099, RB86 7515 e CTC 4) and six infestation intensities of D. saccharalis (0%, 20%, 40%, 60%, 80% e 100%). Each plot corresponded to cane internodes with percent internodes with borer and rot corresponding to infestation intensities. The contents of Brix in the juice, Pol in the juice, fiber of the cane, Pol in cane, Purity of the juice, juice reducing sugars, stalk reducing sugar and total recoverable sugar were evaluated. The influence of the infestation intensity of D. saccharalis on sugarcane varies between the varieties and between the harvesting seasons. The presence of red rot in sugarcane does not necessarily imply loss of technological quality. The level of control should not be generalized and should be established taking into account varieties and harvesting carried out in the middle and at the end of the harvest. / A broca da cana, Diatraea saccharalis (F.) (Lepidoptera: Crambidae), é uma importante praga da cana-de-açúcar (Saccharum spp.). As lagartas abrem galerias no interior do colmo ao se alimentarem permitindo a entrada de microrganismos e fungos que podem alterar a qualidade tecnológica da matéria-prima que chega à indústria. Neste contexto, objetivou-se estimar a influência da intensidade de infestação de D. saccharalis na qualidade tecnológica e econômica de diferentes variedades de cana-de-açúcar. Foram realizados dois experimentos. Um com plantas coletadas em setembro de 2014 e outro com plantas coletadas em julho de 2015. Em ambos utilizou-se o Delineamento Inteiramente Casualizado (DIC) com cinco repetições. Os tratamentos foram resultado da combinação fatorial entre três variedades de cana (IAC91-1099, RB86 7515 e CTC 4) e seis níveis de intensidade de infestação de D. saccharalis (0%, 20%, 40%, 60%, 80% e 100%). Cada parcela correspondeu a entrenós de cana com percentual de entrenós com broca e podridão correspondendo às intensidades de infestação. Foram avaliados os teores de Brix no caldo, Pol no caldo, fibra da cana, Pol na cana, Pureza do caldo, açúcares redutores do caldo, açúcares redutores na cana e açúcar total recuperável. A influência da intensidade de infestação de D. saccharalis na cana-de-açúcar varia entre as variedades e colheita realizada no meio e no final da safra. A presença de podridão vermelha na cana-de-açúcar não implica necessariamente em perda de qualidade tecnológica. O nível de controle não deve ser generalizado e deve ser estabelecido levando em consideração variedades e colheita realizada no meio e no final de safra.
255

Estimativa do nível de dano de Orthezia praelonga Douglas, 1891 e de Leucoptera coffeella (Guérin-Mèneville, 1842) por varíaveis fisiológicas vegetais. / Damage estimate of Orthezia praelonga Douglas, 1891 and Leucoptera coffeella (Guérin-Mèneville, 1842) by plant physiological variables.

Ademir Diniz Neves 14 January 2005 (has links)
O objetivo do trabalho foi avaliar, por meio de variáveis fisiológicas vegetais como fotossíntese, condutância estomática, transpiração foliar, concentração interna de CO2 e temperatura foliar, o efeito de insetos pragas de diferentes hábitos alimentares em suas plantas hospedeiras. Foram estimados os níveis de dano de um sugador, Orthezia praelonga Douglas, 1891, em limão cravo (Citrus limonia L.), e de Leucoptera coffeella (Guérin-Mènevile, 1842), um mastigador, em mudas de café 'Obatã'. Os ensaios foram realizados em condições ótimas de temperatura, com luz e CO2 saturantes, e diferentes porcentagens de área foliar lesionada, obtidas pela variação do número de insetos por folha, no caso de O. praelonga em limão cravo (de 0 a 35 cochonilhas/folha (0-6%), de 40 a 70 cochonilhas/folha (7-13%), de 80 a 220 cochonilhas/folha (14-40%) e >220 cochonilhas/folha (>40%)) ou por tecido vegetal consumido (intervalos de 0-25%, 26-36% e >37%), no caso de L. coffeella em mudas de cafeeiro. As leituras das variáveis fisiológicas vegetais foram feitas com um medidor portátil de fotossíntese (IRGA). Os dados foram analisados por meio de uma regressão não linear, e, nos dois casos, existe uma correlação negativa entre fotossíntese e área foliar lesionada, ou seja, quanto maior a área foliar lesionada, menor a fotossíntese; e o ponto de inflexão negativo da curva, no qual um pequeno aumento na área foliar lesionada resultou em uma grande perda fotossintética, é tomado como referência de nível de dano, sendo que o nível de controle destas pragas, esta abaixo destes valores. A condutância estomática, a transpiração foliar, a concentração interna de CO2 e a temperatura foliar, em ambos os casos, não demonstram uma correlação definida com a intensidade de danos. A transpiração foliar em limão cravo atacado por O. praelonga é maior nos pontos onde também é maior a condutância estomática, e nas folhas de café com ataque de L. coffeella a transpiração foliar mantem-se constante durante toda a curva, semelhante à variável condutância estomática. As relações matemáticas de fotossíntese/concentração interna de CO2, e fotossíntese/condutância estomática são, em ambos os casos, decrescentes, o que demonstra respectivamente queda na eficiência instantânea de carboxilação da rubisco e redução da eficiência intrínseca do uso da água em função do aumento da área foliar lesionada. A análise conjunta dos dados demonstrou que O. praelonga afeta o fotossistema I (PS I) de folhas de limão cravo; enquanto L. coffeella afeta, em primeiro plano, o fotossistema II (PS II). No caso de O. praelonga em limão cravo, determina-se a faixa de 7 a 13% de área foliar lesionada (de 40 a 70 cochonilhas/folha) como sendo o valor de nível de dano, e para L. coffeella em cafeeiro este valor ficou na faixa de 25 a 36% de área foliar lesionada (tecido consumido pelo inseto). Os valores obtidos em laboratório, necessitam ajustes efetivos na determinação do nível de controle destas pragas no campo. A técnica de leitura de fotossíntese mostrou-se adequada a este propósito, e a análise dessa variável demonstrou ser a melhor opção para tal correlação. / The goal of this work was to evaluate the effect of insect pests of different feeding habits in their host plants through readings of plant physiological variables as photosynthesis, stomatal conductance, leaf transpiration, internal carbon dioxide concentration and leaf temperature. Thus, one estimated the injury level of a sucking insect, Orthezia praelonga Douglas, 1891, in 'Rangpur' lime (Citrus limonia L.), and Leucoptera coffeella (Guérin-Mènevile, 1842), a chewing insect, in 'Obatã' coffee seedlings. The trials were carried out under optimum temperature conditions, with saturating light and CO2 , with different injured leaf area percentages, obtained by the variation of the number of insects per leaf, in the case of O. praelonga in 'Rangpur' lime (0-35 mealybugs/leaf (0-6%), 40-70 mealybugs/leaf (7-13%), 80-220 mealybugs/leaf (14-40%), and >220 mealybugs/leaf (>40%)), or through plant tissue consumed (0-25%, 26-36% and > 37% intervals), in the case of L. coffeella in coffee seedlings. Plant physiological variables readings were performed through a portable photosynthesis meter(IRGA). The data were analyzed by means of nonlinear regression, and, in both cases, a negative correlation was observed between photosynthesis and the injured leaf area, that is, the larger the injured leaf area, the lesser the photosynthesis; the negative inflection point of the curve, upon which a slight increase in the injured leaf area resulted in great photosynt hesis loss is taken as a damage level reference, and the control level of these pests is below these values. The stomatal conductance, leaf transpiration, internal CO2 concentration and the leaf temperature, in both cases, showed no defined correlation with the damage intensity. The leaf transpiration in 'Rangpur' lime attacked by O. praelonga is higher in points where the stomatal conductance is higher as well, and in coffee leaves attacked by L. coffeella the leaf transpiration remains constant throughout the curve, similarly to the stomatal conductance variable. The mathematical relationships of photosynthesis/internal CO2 concentration, and photosynthesis/stomatal conductance are, in both cases, decreasing, which respectively shows drop in instant Rubisco carboxylation efficiency and reduction of the intrinsic efficiency of water use according to the increase of the injured leaf area. The joint data analysis showed that O. praelonga affects photosystem I (PS I) of 'Rangpur' lime, while L. coffeella affects, at first, photosystem II (PS II). In the case of O. praelonga in 'Rangpur' lime the 7-13% range of the injured leaf area (40-70 mealybugs/leaf) is determined as the damage level value, and for L. coffeella in coffee the value ranges 25-36% of the injured leaf area (tissue consumed by the insect). The values found in laboratory require field validation for effective adjustments to determine the level to control these insect pests. Overall, the photosynthesis reading technique was shown adequate to this purpose, and the analysis of this variable was the best choice for such correlation.
256

Bases biológicas para utilização de Trichogramma pretiosum Riley, 1879(Hymenoptera: Trichogrammatidae) para controle de Pseudoplusia includens (Walker, 1857) e Anticarsia gemmatalis Hübner, 1818 (Lepidoptera: Noctuidae) em soja / Biological base for using Trichogramma pretiosum Riley, 1879 (Hymenoptera: Trichogrammatidae to control Pseudoplusia includens (Walker, 1857) and Anticarsia gemmatalis Hübner, 1818 (Lepidoptera: Noctuidae) in soybean

Regiane Cristina Oliveira de Freitas Bueno 11 August 2008 (has links)
Com o objetivo de avaliar o potencial de utilização de Trichogramma pretiosum Riley, 1879 (Hymenoptera: Trichogrammatidae) no manejo de Pseudoplusia includens (Walker, 1857) e Anticarsia gemmatalis Hübner, 1818 (Lepidoptera: Noctuidae), foram realizados diferentes bioensaios incluindo seleção de linhagens, avaliação das características biológicas, capacidade de parasitismo, exigências térmicas, determinação do número ideal de parasitóide a ser liberado por ovo da praga, capacidade de dispersão e tempo de permanência no campo do parasitóide e seletividade dos agroquímicos ao parasitóide. Através da seleção de espécies/linhagens de Trichogramma e Trichogrammatoidea verificou-se que T. pretiosum, linhagem coletada em Rio Verde, GO (RV) apresentou melhor desempenho biológico dentre as demais. A duração do período de desenvolvimento de T. pretiosum linhagem RV, criado em ovos de ambas as pragas apresentou relação inversa com o aumento de temperatura. A emergência da referida linhagem em ovos de A. gemmatalis não foi afetada na faixa de temperatura estudada, porém quando criada em ovos de P. includens, a temperatura de 32oC afetou tal parâmetro biológico. O limiar térmico inferior de desenvolvimento de T. pretiosum linhagem RV foi menor em ovos de P. includens (10,6ºC) quando comparado com o de A. gemmatalis (11,6ºC) e conseqüentemente, a constante térmica também variou sendo de 152 GD para P. includens e de 128 GD para A. gemmatalis. O número estimado de gerações de T. pretiosum linhagem RV, por ciclo da soja variou de 21 e 20 gerações para Rio Verde, GO e 22 e 21 gerações Barreiras, BA, em ovos de P. includens e A. gemmatalis, respectivamente. O ritmo de parasitismo de T. pretiosum linhagem RV foi influenciado pelas temperaturas testadas, com concentração do parasitismo nos primeiros dias de vida das fêmeas, exceto na temperatura de 18oC em ovos P. includens e nas temperaturas de 18 e 20oC para A. gemmatalis em que o parasitismo ocorreu durante toda a vida do parasitóide. O parasitismo total foi influenciado pelas temperaturas, com maiores valores entre as temperaturas de 22 a 28oC em ovos de P. includens e entre 25 e 28oC em ovos de A. gemmatalis. Em condições de semi-campo, determinou-se que o maior parasitismo foi obtido com uma proporção de 25,6 parasitóides por ovo da praga para as duas espécies de pragas. A capacidade de dispersão na cultura da soja é de 8,0 m, sendo a área de dispersão de 85,18m2. Assim, há a necessidade de 117 pontos de liberação do parasitóide por hectare para uma distribuição homogênea do parasitóides em toda a área. Após a liberação de T. pretiosum linhagem RV os parasitóides permaneceram na cultura da soja por doze dias, embora o parasitismo seja efetivo até o quarto dia. Os resultados básicos obtidos em ovos de P. includens e A. gemmatalis apontam para a possibilidade de controle conjunto destas duas pragas na cultura da soja, com utilização desse parasitóide de ovos. Os inseticidas, herbicidas e fungicidas utilizados na cultura da soja afetaram diferentemente o parasitismo e a viabilidade de T. pretiosum linhagem RV, sendo classificados desde seletivos até nocivos. / Different bioassays were carried out aiming to evaluate the potential of using Trichogramma pretiosum Riley, 1879 (Hymenoptera: Trichogrammatidae) to manage Pseudoplusia includens (Walker, 1857) and Anticarsia gemmatalis Hübner, 1818 (Lepidoptera: Noctuidae). Among those bioassays there were the strains selection, biological characteristics and parasitism capacity, thermal requirements, establishment of ideal number of parasitoids to be released per number of pest eggs, parasitoid dispersal capacity, amount of time that the parasitoids remain active in the field after releasing and pesticide selectivity to the parasitoid. Throughtout the species/strains selection of Trichogramma and Trichogrammatoidea it was possible to determine that Trichogramma pretiosum, strain collected in Rio Verde (RV), showed the best biological performance among the tested species/strains. Trichogramma pretiosum RV development time, when it was reared in eggs of both pest species, was inversely related to the increase in temperature. T. pretiosum RV reared in A. gemmatalis eggs had not its emergency (%) modified by temperature changes, however, when it was reared in P. includens eggs, it had a lower emergency (%) at 32oC. The lower temperature threshold (Tb) was lower for T. pretiosum RV in P. includens eggs (10.6oC) when compared to T. pretiosum in A. gemmatalis eggs (11.6oC) and consequently the thermal constant (K) was also different being 152 and 128 GD for P. includens and A. gemmatalis eggs, respectively. The estimated number of generations of T. pretiosum RV in eggs of both species varied along soybean crop season being 21 and 20 generations for Rio Verde, GO and 22 and 21 generations for Barreiras, BA in P. includens and A. gemmatalis eggs, respectively. The parasitism rhythm of T. pretiosum RV was changed by the tested temperatures, concentrating the parasitism during the first days except at 18oC in P. includens eggs and at 18 and 20oC in A. gemmatalis eggs when the parasitism occurred during the whole parasitoid lifespan. The total parasitism was influenced by the temperatures, being higher among 22 and 28oC in P. includens eggs and among 25 and 28oC in A. gemmatalis eggs. The higher parasitism rate is reached at 51.2 and 25.6 female parasitoid per P. includens and A. gemmatalis eggs, respectively, accordingly to what was established at greenhouse trials. T. pretiosum RV dispersing capacity in soybean fields is 8.0 m and its dispersal area is 85.18 m2. Therefore, it is required a minimum of 117 parasitoid releasing points per hectare in order to have a homogeneous parasitoid distribution in the field. After T. pretiosum RV release, parasitoids remained in the soybean crop for 12 days. However, the parasitism was effective up to 4 days. The results from this research for P. includens and A. gemmatalis eggs indicate that the control of both pests might be possible using the T. pretiosum RV. Insecticides, herbicides and fungicides commonly used in soybean fields impacted differently the parasitism of T. pretiosum RV, being classified since harmless (class 1) to harmful (class 4).
257

Efeito do controle microbiano em insetos sugadores em três sistemas de manejo de pragas de citros / Microbiological control effects on sucking insects in three citrus management pest systems

Juan Humberto Guarín Molina 30 November 2007 (has links)
O presente estudo foi desenvolvido com 22 espécies de insetos sugadores e seus controladores em citros, na fazenda Cambuhy, município de Matão, estado de São Paulo, Brasil, durante o período novembro de 2004 a abril de 2006. Inicialmente foram determinados os indicadores ecológicos desse agroecossistema e feita a avaliação da diversidade de espécies nos três sistemas de controle sendo, controle microbiano de pragas (CMP) com uso de fungos entomopatogênicos, manejo ecológico de pragas (MEP) com uso de agrotóxicos seletivos a fungos entomopatogênicos, e manejo integrado de pragas (MIP) com uso padrão de pesticidas. Determinou-se que a diversidade foi maior no CMP e que os sistemas MEP e MIP foram semelhantes (80%) e não ocorreu impacto ambiental nos três sistemas, em função dos períodos de observação. Orthezia praelonga, no período total de seis estações, foi controlada nos tratamentos CMP e MEP, pelos fungos Syngliocladium sp. e Lecanicillium longisporum , com maior prevalência do primeiro e comportamento distinto dos dois entomopatógenos nas diferentes estações. Dialeurodes citri foi o principal hospedeiro de Aschersonia aleyrodis com mais de 80% de incidência do patógeno. No sistema MEP determinou-se associação inversa entre população de O. praelonga e o número de unidades formadoras de colônia (UFC) do fungo Lecanicillium obtendo-se, para a maior população da praga, menor número de colônias no solo. No CMP obteve-se associação direta, sendo que para a maior mortalidade da praga observou-se maior UFC de Lecanicillium, indicando o potencial do solo como reservatório de inóculo para a formação de focos primários da doença, não sendo influenciado pelos agrotóxicos aplicados no sistema. No sistema MIP, a mortalidade da praga causada por Syngliocladium teve associação inversa ao potencial de produção de UFC de Lecanicillium, sendo que as condições de manejo das pragas foram favoráveis à ação desse fungo. O ciclo biológico completo de L. longisporum (isolado ESALQ-1300) em O. praelonga, determinado em microscopia eletrônica de varredura foi de 96 a 144 horas, causando morte a partir das 24 horas após a inoculação. Estudou-se também a influência dos fatores abióticos sobre a população e mortalidade dos insetos sugadores em função dos tratos culturais e a produção de inóculo pelos fungos entomopatogênicos prevalentes. / This present work was developed with 22 sucking insect species and their controllers in citrus orchard, at Cambuhy Farm, Matão County, São Paulo State, Brazil., during the period of November 2004 - April 2006. At first, the ecological indexes were determined for that agroecosystem and the evaluation of species diversity in three control systems was performed: microbiological pest management (MPM) only with the entomopathogenic fungus use, ecological pest management (EPM) with selective pesticides use, and integrated pest management (IPM) with pesticides standard use. The higher diversity was found in MPM; EPM and IPM were similar (80%), and there were no environmental impact in all three systems, as a function of the periods of observation. Orthezia praelonga, in six season periods, was kept under control in MPM and EPM by Syngliocladium sp. and Lecanicillium longisporum fungi, with higher prevalence of both entomopathogens at different seasons. Dialeurodes citri was the mean host of Aschersonia aleyrodis with more than 80% incidence of the pathogen. In EPM system, it was observed the reverse association between O. praelonga population and the number of colony formation units (CFU) of Lecanicillium, when to a bigger pest population a lower colony number in soil was observed. For the MPM treatment a direct association was determined, being the biggest pest mortality correlated to the biggest CFU of Lecanicillium, indicating soil potential as inoculum reservoir to primary disease focus formation, not being influenced by pesticides application in the system. In IPM system, pest mortality caused by Syngliocladium had a inverse association with the potential CFU production of Lecanicillium, being pest management conditions favorable to the action of this fungus. Complete biological cycle of L. longisporum (ESALQ isolate-1300) in O. praelonga was 96-144 hours, as determined by electronic microscopy, causing death after 24 hours inoculation. Also, it was studied the influence of abiotic factors on the population and sucking insects mortalities, as a function of cultural practices and inoculum\'s production by prevalent entomopathogenic fungi.
258

La technique des insectes stériles comme méthode de lutte contre la drosophile à ailes tachetées (Drosophila suzukii)

Lanouette, Geneviève 07 1900 (has links)
Cette recherche a été réalisée grâce à l'aide financière du Programme Innov'action agroalimentaire de l'entente Cultivons l'Avenir 2 conclue entre le Ministère de l'Agriculture, des Pêcheries et de l'Alimentation du Québec (MAPAQ) et Agriculture et Agri-Food Canada. / La drosophile à ailes tachetées s’avère être un ravageur exotique particulièrement dommageable pour les cultures de petits fruits puisqu’elle s’attaque aux fruits en murissement. Depuis son invasion des continents américain et européen en 2008, ses populations sont contrôlées majoritairement avec des insecticides chimiques. L’objectif de cette étude était d’explorer le potentiel de la technique des insectes stériles (TIS) comme approche de lutte à la drosophile à ailes tachetées, d’abord en irradiant des pupes à différentes doses pour identifier la dose optimale pour la stérilisation des mâles et, par la suite, en évaluant les capacités reproductives de ces mâles irradiés. En premier lieu, il a été observé que l’irradiation n’avait pas d’effet significatif sur l’émergence, la malformation et la longévité des adultes à chacune des doses testées. Suite à l’accouplement de mâles irradiés avec des femelles saines, deux équations ont été obtenues permettant d’établir une relation entre la dose d’irradiation et un taux d’éclosion des œufs et leur survie jusqu’au stade adulte. Ces résultats ont permis de choisir la dose de 120 Gy comme dose d’irradiation pour la drosophile à ailes tachetées dans un contexte de TIS. Les capacités reproductives des mâles irradiés à cette dose ont ensuite été comparées à celles des mâles non-irradiés. Les mâles irradiés se sont révélés significativement aussi efficaces que les mâles non-irradiés pour accoupler et transmettre du sperme aux femelles en absence de compétition. En conditions de compétition, le succès d’accouplement par le mâle irradié a été de 37,5% et de 62,5% par le mâle non-irradié, mais sans différence significative. Puis, une expérience sur le ré-accouplement des femelles a conclu que celui-ci était peu fréquent et n’était pas influencé significativement par l’irradiation des mâles. / Spotted wing drosophila is an exotic pest especially damaging to berry crops because of its ability to lay eggs inside ripening fruits. Since its invasion of North America and Europe in 2008, its populations are controlled mainly with chemical insecticides. The objective of this study was to explore the potential of the sterile insect technique (SIT) as a control method for the spotted wing drosophila, first by irradiating pupae at different doses to identify the optimum dose for male sterilization, and secondly by evaluating the reproductive capacities of these irradiated males. First, it was observed that irradiation had no significant effect on emergence, malformation and longevity of adults at any of the doses tested. Following mating of irradiated males with healthy females, two equations were obtained to establish a relation between the irradiation dose and the egg hatch rate, and the survival rate to the adult stage. These results made it possible to choose the dose of 120 Gy as the irradiation dose for the spotted wing drosophila in an SIT context. The reproductive capacities of males irradiated at this dose were later compared with those of non-irradiated males. Irradiated males were shown to be significantly as effective as non-irradiated males to mate and transfer sperm to females in absence of competition. In competitive conditions however, the success of irradiated males was of 37.5% and of 62.5% for the non-irradiated males, but without significant difference. Then, an experiment on the re-mating of the females concluded that it was infrequent and was not significantly influenced by the irradiation of the males.
259

Evaluation des impacts environnementaux liés aux pratiques phytosanitaires en vergers de pommiers : approches écotoxicologique et écologique utilisant un auxiliaire des cultures, le forficule / Evaluation of environmental impacts associated to plant protection practices in apple orchards : ecotoxicological and ecological approaches using a biocontrol agent, the earwig

Malagnoux, Laure 06 June 2014 (has links)
Dans le contexte européen actuel visant la réduction des risques et de l‘utilisation des pesticides, le développement d‘outils permettant d‘évaluer les impacts environnementaux est un objectif majeur. Cette thèse recouvre approche écotoxicologique et approche écologique sous forme d‘études de l‘échelle tissulaire à l‘échelle des populations. L‘espèce modèle est un prédateur généraliste, le forficule, et le site d‘étude les vergers de pommiers du Sud-est de la France. Les effets des pesticides ont été testés aussi bien en condition de laboratoire qu‘en conditions réelles (en vergers). Les études en laboratoire nous ont permis de caractériser et d‘étudier la localisation tissulaire des B-estérases (AChE et CbE) et d‘évaluer la capacité prédatrice chez Forficula auricularia après exposition, sur le puceron Dysaphis plantaginea. Les CbE sont plus sensibles que l‘AChE chez F. auricularia et les B-estérases des mâles sont toujours plus sensibles aux insecticides organophosphorés que celles des femelles. Ces résultats nous permettent de valider l‘utilisation des B-estérases comme biomarqueurs biochimiques chez F. auricularia. La capacité prédatrice de F. auricularia est diminuée par certains insecticides avec les mâles plus impactés que les femelles. Les mesures d‘activité des B-estérases ont corroboré les résultats validant le comportement de prédation comme un nouveau biomarqueur. A l‘échelle de l‘organisme, la reproduction et le développement des premiers stades larvaires ont été suivis grâce à un élevage mis en place à partir d‘insectes prélevés dans des vergers soumis à différentes pratiques phytosanitaires (agriculture biologique, raisonnée et conventionnelle). Le nombre d‘oeufs par ponte est réduit et la date de ponte retardée pour les forficules provenant des vergers à agriculture « conventionnelle ». Pour évaluer l‘effet des pesticides à l‘échelle des populations, l‘abondance et la diversité du forficule (F. auricularia et F. pubescens) ont été suivies en vergers en prenant également en compte des caractéristiques paysagères. L‘impact des pratiques phytosanitaires est plus important que celui des caractéristiques paysagères. L‘espèce F. pubescens est plus sensible que F. auricularia, avec la même différence de sensibilité entre sexes chez les deux espèces (mâles plus sensibles). Le forficule devient alors une espèce bioindicatrice pertinente de l‘utilisation des pesticides en verger de pommiers. Cette étude soulève le besoin de biomarqueurs complémentaires capables de mettre en évidence les modifications physiologiques et comportementales qui influencent les populations d‘auxiliaires et la régulation naturelle des ravageurs. / In the European context which aims at reducing risk and uses of pesticides, the development of tools to evaluate environmental impacts is a major focus. This thesis uses ecotoxicological and ecological approaches, from tissue level to population level. The model species is a generalist predator, the earwig, and the study site is apple orchards in Southeastern France. Pesticides expositions were tested both in laboratory or real conditions (in orchards). Lab studies allowed us to characterize and investigate the tissular distribution of B-esterases (AChE and CbE) of Forficula auricularia and to study its predatory behavior on the aphid Dysaphis plantaginea after exposure. CbE were more sensitive than AChE and males B-esterases were more sensitive than females ones to organophosphorus pesticides. The overall results allowed us to validate the use of B-esterases as biochemical biomarkers on F. auricularia. The predation behavior of F. auricularia was impacted by some insecticides with males more sensitive than females. The behavior results were supported by inhibition of biochemical biomarkers (B-esterases) validating predation behavior as a new biomarker. Taking into account the individual level, the reproduction and development of first larval stages were carried out thanks to a breeding set up with earwigs trapped in orchards conducted under different pest management (organic, integrated and conventional management). Eggs number by clutch was reduced and clutch date was delayed for earwigs trapped in orchards conducted under conventional agriculture. To assess the impact of pesticides on population level, the abundance and diversity of earwig (F. auricularia and F. pubescens) were carried out in different orchard management considering small-scale landscape parameters. Pesticide use had clearly much higher effects on earwig abundances and diversity than landscape characteristics. F. pubescens was more sensitive than F. auricularia, with the same sensitivity difference between sex on both species (males more sensitive) making earwigs a relevant bioindicator species of pesticides use in apple orchards. This study enhances the need of complementary biomarkers able to highlight physiological and behavioral modifications which influence natural enemy populations and the natural regulation of pests.
260

Factors influencing the mobility of Red Palm Weevil Rhynchophorus ferrugineus (Coleoptera: Dryophthoridae) adults

Ávalos Masó, Juan Antonio 07 January 2016 (has links)
[EN] The management of Rhynchophorus ferrugineus (Coleoptera: Dryophthoridae), the worst threat for palm trees worldwide, consists in several preventive and curative techniques, but because of its low efficacy the insect still causes major economic and landscape losses. In order to define aspects that have facilitated its rapid dispersal and contribute to improving its management, the effects of vision and flight, which influence the mobility of R. ferrugineus, have been analysed. The chromatic preference of R. ferrugineus has been studied by analysing their captures in coloured bucket traps. Black traps capture the highest number of insects compared with the other colours studied, both when they contain olfactory attractants, as when these compounds are not used, demonstrating that colour by itself is a crucial attraction factor. Moreover, the spectral reflectance of studied colours and of some P. canariensis tissues has been analysed. The wavelength spectrum of black shows great similarity to that of fibres of P. canariensis, so this may be the reason why R. ferrugineus prefers this colour. Regarding sex ratio of the insect in traps, female captures are significantly greater in those baited with olfactory attractants. However, a higher number of female captures does not always occur when these compounds are not used. On the other hand, the study of sex ratio in natural populations of the insect demonstrates that the proportion is one female per male. Therefore, the greater number of captures of females in commercial traps is due exclusively to their greater attraction towards the olfactory attractants used. Another of the analysed aspects has been the flight potential of R. ferrugineus under laboratory conditions. In order to know more about the mobility of this insect, different parameters have been studied using a computer-monitored flight mill. The selected parameters used to define the R. ferrugineus flight potential have been the number of flights, total distance flown, longest single flight, flight duration, and average and maximum speed. Moreover, the influence of sex, body size, and age of the adults on the aforementioned parameters has been examined. R. ferrugineus sex does not have a significant effect on the compared flight parameters. The body size in females is significantly greater, but this does not influence their flight potential. A higher percentage of flight is observed for adults with an age range of 8-23 days old, compared to the 1-7 day old adults. However, age does not significantly influence their flight potential. By analysing the longest single flight undertaken by each adult, up to 63% of the insects can be classified as short-distance flyers (<500m), 27.3% as medium-distance flyers (500-5000m), and >9% as long-distance flyers (>5000m). Finally, the flight behaviour and dispersal of R. ferrugineus have been analysed under field conditions using the mark-release-recapture method. This test focused on detecting the influence of different factors, such as sex, temperature, relative humidity, and solar radiation, in the take-off and dispersal of the adult insects. Take-off probability of R. ferrugineus adults is significantly greater in males Moreover, this probability increases when temperature and solar radiation rise. Concerning the insect dispersal by flying, the number of recaptures is influenced by temperature, increasing significantly when this factor increases. Likewise, dispersal distances also increase significantly as temperatures rise. The insect tends to fly distances <500m (77.1% of recaptured adults), following the same tendency observed in studies performed using the flight mill. However, R. ferrugineus is able to travel up to 7km, being recorded under laboratory conditions a potential flight up to 20km. To conclude, dispersal time of the adults is very short (more than 90% of the adults were recaptured during the first 7 days), being significantly lower when relative humidity increases. / [ES] El manejo de Rhynchophorus ferrugineus (Coleoptera: Dryophthoridae), una de las peores amenazas para las palmeras en el mundo, se lleva a cabo mediante la aplicación de diversas técnicas de prevención y control, pero debido a la baja eficacia de éstas la plaga continúa causando importantes pérdidas económicas y paisajísticas. Para definir los aspectos que han intervenido en su dispersión y contribuir a mejorar su manejo, se ha analizado el efecto de la visión y el vuelo en la movilidad de los adultos de R. ferrugineus. Se ha estudiado la preferencia cromática mediante el análisis de sus capturas en trampas cubo coloreadas. Las trampas negras capturan el mayor nº de insectos en comparación con el resto de colores estudiados, tanto cuando contienen atrayentes olfativos como cuando no los contienen, demostrando que el color por sí mismo es un factor importante de atracción. Además, se ha analizado el espectro de longitud de onda de los colores estudiados y de diversos tejidos de P. canariensis. El espectro del color negro muestra gran similitud con el de las fibras de P. canariensis, es por esto por lo que R. ferrugineus podría presentar esta preferencia. En relación a la proporción de sexos en trampas que contienen atrayentes olfativos, las capturas de hembras son significativamente más elevadas. En cambio, sin éstos no siempre se produce un mayor nº de capturas de este sexo. Por otro lado, el estudio de la proporción de sexos en poblaciones naturales muestra una ratio de una hembra por macho. Por tanto, las mayores capturas de hembras en trampas se deben a una mayor atracción de éstas hacia los atrayentes olfativos. Otro aspecto estudiado ha sido el potencial de vuelo de R. ferrugineus bajo condiciones de laboratorio. Con la finalidad de conocer la movilidad de este insecto se han analizado diversos parámetros mediante la utilización de un molinillo de vuelo computerizado. Los parámetros estudiados han sido: nº vuelos, distancia total volada, vuelo más largo, duración del vuelo y velocidades media y máxima. Además, se ha analizado como influye el sexo, el tamaño del cuerpo y la edad de los adultos en dichos parámetros de vuelo. El sexo de R. ferrugineus no muestra un efecto significativo sobre los parámetros de vuelo comparados. El tamaño del cuerpo de las hembras es significativamente mayor, pero no influye estadísticamente en su potencial de vuelo. En adultos con edades de entre 8-23 días se observa un mayor porcentaje de vuelo que en aquellos con 1-7 días de edad. En cambio, la edad no influye significativamente sobre su potencial de vuelo. Al analizar el vuelo más largo, obtenemos que >63% de los insectos se clasifican como voladores de corta distancia (<500m), el 27.3% de media distancia (500-5000m), y >9% de larga distancia (>5000m). Finalmente, se ha analizado en campo el comportamiento de vuelo y dispersión de R. ferrugineus mediante la técnica de marcaje-suelta-recaptura. Este ensayo ha permitido estudiar la influencia del sexo, la temperatura (Tª), la humedad relativa y la radiación solar, en el despegue y dispersión de los adultos. La probabilidad de despegue de R. ferrugineus es significativamente mayor en machos. Además, esta probabilidad se incrementa cuando la Tª y la radiación solar aumentan. Respecto a la dispersión del insecto mediante el vuelo, el nº de recapturas se ve influenciado por la Tª, aumentando significativamente cuando ésta se incrementa. De la misma manera, las distancias de dispersión también se incrementan significativamente a media que lo hace la Tª. El insecto tiende a volar distancias <500m (77.1% de los adultos recapturados), siguiendo la misma tendencia observada en laboratorio. No obstante, R. ferrugineus es capaz de recorrer hasta 7km, llegando a registrarse vuelos potenciales en laboratorio de hasta 20km. Por último, el tiempo de dispersión de los adultos es muy corto (>90% se recapturaron en los 7 primeros días), reduciéndose / [CAT] El maneig de Rhynchophorus ferrugineus (Coleoptera: Dryophthoridae), una de les pitjors amenaces per a les palmeres en tot el món, es porta a terme mitjançant l'aplicació de diverses tècniques de prevenció i control, però degut a la baixa eficàcia d'aquestes l'insecte continua causant importants pèrdues econòmiques i paisatgístiques. Per a definir els aspectes que han intervingut en la seua dispersió i contribuir a la millora del seu maneig, s'ha analitzat l'efecte que tenen la visió i el vol en la mobilitat dels adults de R. ferrugineus. S'ha estudiat la preferència cromàtica mitjançant l'anàlisi de les seues captures en trampes poal acolorides. Les trampes negres capturen el major nombre d'insectes en comparació amb la resta de colors estudiats, tant quan contenen atraients olfactius com quan no els contenen, demostrant que el color per ell mateix és un factor important d'atracció. A més, s'ha analitzat l'espectre de longitud d'ona dels colors estudiats i de diversos teixits de P. canariensis. L'espectre del color negre mostra gran similitud amb el de les fibres de P. canariensis, és per açò pel que R. ferrugineus podria presentar aquesta preferència. En relació a la proporció de sexes a les trampes que contenen atraients olfactius, les captures de femelles són significativament més elevades. En canvi, sense aquests no sempre es produeix un major nombre de captures d'aquest sexe. Per altra banda, l'estudi de la proporció de sexes en poblacions naturals demostra que la ràtio és d'una femella per mascle. Per tant, les majors captures de femelles en trampes es deuen a una major atracció d'aquestes cap als atraients olfactius utilitzats. Altre aspecte estudiat ha sigut el potencial de vol de R. ferrugineus sota condicions de laboratori. Amb la finalitat de conèixer la mobilitat d'aquest insecte s'han analitzat diversos paràmetres mitjançant la utilització d'un molinet de vol computeritzat. Els paràmetres estudiats han sigut: nombre de vols, distància total volada, vol més llarg, duració del vol i velocitats mitjana i màxima dels vols. A més, s'ha analitzat com influeixen el sexe, el tamany del cos i l'edat dels adults en dits paràmetres de vol. El sexe de R. ferrugineus no mostra un efecte significatiu sobre els paràmetres de vol comparats. El tamany del cos de les femelles és significativament major, però no influeix estadísticament en el seu potencial de vol. En adults amb edats d'entre 8-23 dies s'observa un major percentatge de vol que en aquells amb 1-7 dies d'edat. En canvi, l'edat no influeix significativament sobre el seu potencial de vol. En analitzar el vol més llarg, obtenim que més del 63% dels insectes es classifiquen com voladors de curta distància (<500m), el 27.3% de mitja distància (500-5000m), i >9% de llarga distància (>5000m). Finalment, s'ha analitzat en camp el comportament de vol i dispersió de R. ferrugineus mitjançant la tècnica de marcatge-solta-recaptura. Aquest assaig ha permès estudiar la influència del sexe, la temperatura, la humitat relativa i la radiació solar, en l'enlairament i dispersió dels adults. La probabilitat d'enlairament de R. ferrugineus és significativament major en mascles A més, aquesta probabilitat s'incrementa quan la temperatura i la radiació solar augmenten. Respecte a la dispersió de l'insecte mitjançant el vol, el nombre de recaptures es veu influenciat per la temperatura, augmentant significativament quan aquesta s'incrementa. De la mateixa manera, les distàncies de dispersió també s'incrementen significativament a mesura que ho fa la temperatura. L'insecte tendeix a volar distàncies <500m (77.1% dels adults recapturats), seguint la mateixa tendència observada en laboratori. No obstant, R. ferrugineus és capaç de recórrer fins a 7km, arribant-se a registrar vols potencials en laboratori de fins a 20km. Per últim, el temps de dispersió dels adults és molt curt (>90% es recapturaren en els 7 primers die / Ávalos Masó, JA. (2015). Factors influencing the mobility of Red Palm Weevil Rhynchophorus ferrugineus (Coleoptera: Dryophthoridae) adults [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/59394 / TESIS

Page generated in 0.1137 seconds