• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 92
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 96
  • 37
  • 32
  • 25
  • 21
  • 19
  • 15
  • 13
  • 13
  • 12
  • 11
  • 11
  • 11
  • 11
  • 11
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
31

Papel de IRS2 en la regulación de la comunicación a través de FGFs en el nicho de células progenitoras hepáticas

Arámbul Anthony, María José 28 October 2022 (has links)
[ES] La resistencia a la insulina se define como un aumento en la cantidad de insulina necesaria para conseguir la homeostasis de glucosa. Una de las complicaciones más comunes de la resistencia a la insulina es el defecto en la reparación de herida. El sustrato 2 del receptor de la insulina (IRS2) es un mediador clave para la señalización de insulina en hígado que actúa de puente entre los receptores de la insulina y del factor de crecimiento insulínico (IGF-1) y sus cascadas de señalización. Tanto la resistencia a la insulina como cambios en los niveles de expresión de IRS2 han sido asociados con el desarrollo y la progresión de enfermedades hepáticas graves. El daño hepático crónico generado por algunos factores derivados de la resistencia a la insulina ha sido establecido como determinante en la patofisiología de las enfermedades hepáticas. Sin embargo, sigue siendo una incógnita cómo el daño hepático generado por la resistencia a la insulina escapa de la extraordinaria capacidad de regeneración del hígado. Durante el daño hepático crónico, la reparación epitelial está mediada por las células progenitoras hepáticas (CPH) que se expanden y diferencian hasta hepatocitos o células biliares rodeadas de un nicho estromal formado por un conjunto de células estrelladas hepáticas (CEH), células inflamatorias, componentes de la matriz extracelular (ECM) y factores de crecimiento. El factor de crecimiento de fibroblastos 7 (FGF7), expresado por las CEH, resulta crítico para la respuesta de las CPH y para la regeneración hepática. Durante el daño hepático crónico las CEH se activan transdiferenciandose desde células quiescentes a células fibrogénicas (CEHa) denominadas miofibroblastos que depositan ECM para reemplazar el tejido dañado. Para alcanzar una correcta regeneración hepática se requiere la resolución de la activación ("reversión fibrogénica") de las CEH. Empleando el modelo de ratón Irs2-/- durante el daño hepático crónico con la dieta DDC 0.1% y los modelos in vitro humanos de CPH (HepaRG) y de CEH (CEH primarias y la línea celular LX-2), los resultados de este trabajo demuestran que la señalización de insulina-IRS2 es necesaria para la epitelización dirigida por la comunicación paracrina a través de FGF7 en el nicho de CPH. Por un lado, IRS2 es necesario en la población de CEH para permitir su supervivencia durante la reversión fibrogénica, un proceso que según nuestros resultados induce un aumento en la expresión de FGF7. Nuestros datos descubren un potencial mecanismo de regulación mediante el que IRS2 induce la expresión de FGF7 en CEH a través de la remodelación en la ECM mediada por NRF2 y el integrante de la ECM SERPINE1 durante las etapas tempranas de la reversión fibrogénica. El eje NRF2-SERPINE1 ha sido descrito anteriormente en fibroblastos de piel como esencial para la reepitelización de herida. NRF2 es el principal factor de transcripción de respuesta frente al estrés oxidativo (ruta canónica). En hepatocitos, la activación de NRF2 también puede inducirse a través de una ruta no canónica mediada por la proteína cargo de la autofagia P62. A pesar de que nuestros datos descubren a P62 como capaz de inducir la actividad de NRF2 en CPH, también demuestran que IRS2 activa a NRF2 en CPH y en CEH de manera independiente a la ruta no canónica mediada por P62. Por otro lado, demostramos que la señalización de insulina-IRS2, por promover la producción de FGF7, permite un novedoso bucle de inducción positiva mediante el que la respuesta a FGF7 en CPH promueve la expresión de su receptor, FGFR2b, favoreciendo su propia sensibilidad y sosteniendo la reparación epitelial. Futuras estrategias para potenciar en hígado la actividad de NRF2 y la señalización de FGF7 podrían servir para mejorar el pronóstico de los pacientes con resistencia a la insulina, diabetes o enfermedad metabólica por promover la reparación epitelial en hígado y reducir su riesgo de desarrollar patologías hepáticas graves con elevada tasa de mortalidad. / [CAT] La resistència a la insulina es defineix com un augment en la quantitat d'insulina necessària per a aconseguir l'homeòstasi de glucosa. Una de les complicacions més freqüents de la resistència a la insulina és el defecte en la reparació de ferida. El substrat 2 del receptor de la insulina (IRS2) és un mediador clau per a la senyalització d'insulina en fetge que actua de pont entre els receptors de la insulina i del factor de creixement insulínic (IGF-1) i les seues cascades de senyalització. Tant la resistència a la insulina com els canvis en els nivells d'expressió d'IRS2 han sigut associats amb el desenvolupament i la progressió de malalties hepàtiques greus. El mal hepàtic crònic generat per alguns factors derivats de la resistència a la insulina s'ha establert com a determinant en la patofisiologia de les malalties hepàtiques. No obstant això, els motius pels quals el mal hepàtic generat per la resistència a la insulina escapa a l'extraordinària capacitat de regeneració del fetge són encara una incògnita. Durant el mal crònic, la reparació epitelial està mediada per les cèl·lules progenitores hepàtiques (CPH) que s'expandeixen i diferencien fins a hepatòcits o cèl·lules biliars envoltades d'un nínxol estromal format per un conjunt de cèl·lules estavellades hepàtiques (CEH), cèl·lules inflamatòries, components de la matriu extracelul·lar (ECM) i factors de creixement. El factor de creixement de fibroblasts 7 (FGF7), expressat en fetge per les CEH, resulta crític per a la resposta de les CPH i per a la regeneració hepàtica. Durant el mal hepàtic crònic les CEH s'activen transdiferenciant-se des de cèl·lules quiescents a cèl·lules fibrogèniques denominades miofibroblasts (CEH activades) que depositen ECM per a reemplaçar el teixit danyat. Per a aconseguir una correcta regeneració hepàtica es requereix la resolució de l'activació ("reversió fibrogènica") de les CEH. A partir de l'ús del model de ratolí Irs2-/- durant el mal hepàtic crònic amb la dieta DDC 0.1% i dels models in vitro humans de CPH (HepaRG) i de CEH (CEH primàries i la línia cel·lular LX-2), els resultats d'aquest treball demostren que la senyalització d'insulina-IRS2 és necessària per a l'epitelització dirigida per la comunicació paracrina mitjançant FGF7 en el nínxol de CPH. D'una banda, IRS2 és necessari en la població de CEH per a permetre la seua supervivència durant la reversió fibrogènica, que comporta un augment en l'expressió de FGF7. Les nostres dades descobreixen un potencial mecanisme de regulació mitjançant el qual IRS2 indueix l'expressió de FGF7 en CEH a través de la remodelació en la ECM mediada per NRF2 i per l'integrant de la ECM SERPINE1, que ocorre en les etapes primerenques de la reversió fibrogènica. L'eix NRF2-SERPINE1 ha sigut identificat anteriorment en fibroblasts de pell com a essencial per a la reparació de ferida. NRF2 és el principal factor de transcripció de resposta davant de l'estrés oxidatiu (ruta canònica). En hepatòcits, l'activació de NRF2 també pot induir-se a través d'una ruta no canònica mediada per la proteïna de càrrega de l'autofàgia P62. A pesar que les nostres dades indiquen que P62 és capaç d'induir l'activitat de NRF2 en CPH, també demostren que IRS2 activa NRF2 en CPH i CEH de manera independent a la ruta no canònica mediada per P62. D'altra banda, demostrem que la senyalització d'insulina-IRS2, per promoure la producció de FGF7, permet un nou bucle d'inducció positiva mitjançant el qual la resposta a FGF7 en CPH promou l'expressió del seu receptor, FGFR2b, afavorint la seua pròpia sensibilitat i sostenint la reparació epitelial. Futures estratègies per a potenciar en fetge l'activitat de NRF2 i la senyalització de FGF7 podrien servir per a millorar el pronòstic dels pacients amb resistència a la insulina, diabetis o malaltia metabòlica, per promoure la reparació epitelial en fetge i reduir, per tant, el seu risc de desenvolupar patologies hepàtiques greus amb elevada taxa de mortalitat. / [EN] Insulin resistance is defined as an increase in the amount of insulin that is necessary to achieve glucose homeostasis. One of the most prevalent complications of insulin resistance is the wound healing defect. Insulin receptor factor 2 (IRS2) is a key mediator of the insulin signaling in liver, which acts as a bridge between insulin and insulin growth factor 1 (IGF-1) receptors and its downstream molecular pathways. Both, insulin resistance and changes in the expression levels of IRS2, have been associated with the development and progression of severe liver diseases. Chronic liver injury produced by insulin resistance has been stablished as crucial in the pathophysiology of liver disease. However, it remains unknown how the chronic liver injury produced by insulin resistance escapes from the extraordinary ability of the liver to regenerate. During chronic liver injury, epithelial repair is mediated by liver progenitor cells (LPC), that expand and differentiate into hepatocytes and cholangiocytes surrounded by a stromal niche that consist of hepatic stellate cells (HSC), inflammatory cells, extracellular matrix (ECM) components and growth factors. Fibroblast growth factor 7 (FGF7), expressed by HSC, is critic for LPC response and liver regeneration. During chronic liver injury, HSC transdifferentiate from quiescent to active fibrogenic HSC (aHSC) called myofibroblast. aHSC deposit ECM to replace damaged tissue. A successful regeneration requires the resolution of the HSC activation, i.e., the "fibrogenic reversion" of HSC. Using the Irs2-/- mice model during chronic liver damage induced by 0.1% DDC diet and the human in vitro models of LPC (HepaRG) and HSC (primary HSC and the cell line LX-2), our results reveal a new role of insulin-IRS2 in the modulation of the paracrine FGF7 crosstalk in the LPC niche that drives LPC epithelization. On the one hand, IRS2 is necessary in HSC to allow survival during fibrogenic reversion, a process that according to our data induces an increase in FGF7 expression. Our results reveal a potential mechanism by which IRS2 promotes FGF7 expression in HSC through an ECM remodeling process that is mediated by NRF2 and the ECM constituent SERPINE1 during the early stages of fibrogenic reversion. NRF2-SERPINE1-mediated ECM remodeling has been previously identified in skin fibroblast as essential to promote re-epithelialization of wounds. NRF2 is a transcription factor that is activated in response to oxidative stress (canonical pathway). NRF2 activation in hepatocytes can be also induced by a non-canonical pathway mediated by the autophagy cargo protein P62. Although our data discovers a new ability of P62 to induce NRF2 activity in LPC, we also demonstrate that IRS2 activates NRF2 in LPC and HSC in a P62-independent manner. On the other hand, we demonstrate that insulin-IRS2 signaling, by promoting FGF7 production, enables a novel positive induction loop whereby FGF7 response in LPC promotes the expression of its receptor, FGFR2b, favoring its own sensitivity and sustaining epithelial repair. Future strategies to enhance NRF2 activity or FGF7 signaling in liver might be useful to improve the prognosis of insulin resistance, diabetic, and metabolic disease patients because of its uncovered ability to promote epithelial repair, thus, preventing the development of severe liver pathologies with high mortality risk. / Arámbul Anthony, MJ. (2022). Papel de IRS2 en la regulación de la comunicación a través de FGFs en el nicho de células progenitoras hepáticas [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/188913
32

Participação das conexinas 43 e 32 no desenvolvimento da fibrose hepática: estudo em camundongos geneticamente modificados / Role of connexins 43 and 32 on the development of hepatic fibrosis: a study in genetically modified mice

Cogliati, Bruno 23 April 2010 (has links)
A fibrose hepática resulta da cronicidade da injúria celular, ocasionando acúmulo dos componentes da matriz extracelular (MEC) pela ativação, principalmente, de células estreladas e fibroblastos portais em miofibroblastos. Estas células se conectam através de junções comunicantes do tipo gap, formadas por proteínas denominadas conexinas (Cx). As junções gap são responsáveis pelo fluxo de moléculas e íons entre as células, desempenhando importante função no controle da homeostasia tecidual. Diversos tipos de conexinas foram descritas nas células hepáticas. Os hepatócitos expressam Cx32 e Cx26, enquanto as demais células não-parenquimatosas expressam Cx43. Alguns estudos analisaram a expressão das conexinas e das junções gap em processos de reparação e fibrogênese em diferentes tecidos, no entanto, poucos avaliaram seu papel na fibrogênese hepática. Sendo assim, o objetivo deste estudo foi avaliar os aspectos morfológicos, histopatológicos e moleculares da fibrose hepática, induzida por tetracloreto de carbono (CCl4), em animais deficientes para as conexinas 43 (Cx43+/-) ou 32 (Cx32-/-). Foram analisados dados biométricos, histopatológicos, ultra-estruturais, imuno-histoquímicos e bioquímicos, além da expressão gênica e protéica das conexinas. Os aspectos moleculares da fibrose hepática foram analisados pela expressão de genes relacionados com a deposição e degradação da matriz extracelular por PCR em tempo real. As análises macroscópicas e de varredura demonstraram um processo de micronodulação da superfície hepática mais acentuado nos camundongos Cx43+/- fibróticos em relação aos animais wild-type (Cx43+/+) fibróticos. Adicionalmente, estes animais apresentaram maior proporção volumétrica de colágeno no tecido hepático; redução na atividade necroinflamatória tecidual; redução nas concentrações séricas de AST e ALT; redução na proliferação celular dos hepatócitos e redução na expressão dos genes: colágeno tipo I, TGFβ-1, MMP-2, MMP-13 e TIMP-1. Por sua vez, os camundongos Cx32-/- fibróticos apresentaram aumento na deposição de colágeno no parênquima hepático; aumento na atividade necroinflamatória tecidual e aumento nos níveis séricos das enzimas hepáticas AST, ALT e fosfatase alcalina em comparação aos animais wild-type (Cx32+/+) fibróticos. Também foram observadas redução na proliferação hepatocelular e maior quantidade de corpúsculos apoptóticos no tecido hepático. Baseando-se em todos os resultados obtidos, observou-se que ambos os modelos animais apresentaram aumento da fibrose hepática, aparentemente ocasionada por diferentes modos de ação. Os animais deficientes em Cx43 apresentaram menor capacidade de degradação do colágeno, ocasionando seu acúmulo no tecido hepático. Por outro lado, os animais deficientes em Cx32 apresentaram maior deposição de colágeno em resposta à injúria hepatocelular mais acentuada, aliada ao desequilíbrio entre as taxas de proliferação celular e apoptose. Em conclusão, os resultados obtidos neste trabalho demonstraram a importante participação das conexinas no controle da fibrogênese hepática, e que podem representar potenciais alvos terapêuticos para o tratamento das doenças hepáticas crônicas em humanos e animais. / Hepatic fibrosis results from chronic cell injury, leading to accumulation of components of extracellular matrix (ECM) through activation mainly of hepatic stellate cells and portal fibroblasts into myofibroblasts. These cells communicate through intercellular gap junctions composed of proteins known as connexins (Cx). Gap junctions are responsible for the exchange of molecules and ions among cells, playing an important role in the control of tissue homeostasis. Several subtypes of connexins were described among hepatic cells. Hepatocytes express Cx32 and Cx26, while the other non-parenchymal cells express Cx43. Some studies analyzed the expression of connexins and gap junctions on processes of healing and fibrogenesis in different tissues; however, few studies evaluated its role on hepatic fibrogenesis. Thus, the objective of this study was to evaluate morphological, histopathological and molecular aspects of hepatic fibrosis induced by carbon tetrachloride (CCl4) in animals with connexin 43 (Cx43+/-) or 32 (Cx32-/-) deficiency. We analyzed biometric, histopathological, ultrastructural, immunohistochemical and biochemical data, besides gene and protein expression of connexins. Molecular aspects of hepatic fibrosis were analyzed with the expression of genes related to deposition and degradation of extracellular matrix by real time PCR. Macroscopic and Scanning Electron Microscopy analyses showed a process of micronodulation of hepatic surface more accentuated on Cx43+/- fibrotic mice when compared to fibrotic wild-type (Cx43+/+) animals. Additionally, these animals presented a higher collagen volumetric proportion on hepatic tissue; reduction of tissue necroinflammatory activity; reduction of serum AST and ALT; reduction of hepatocytes proliferation and reduction of expression type I collagen, TGFβ-1, MMP-2, MMP-13 and TIMP-1 genes. Fibrotic Cx32-/- mice presented an increase of collagen deposition in hepatic parenchyma; increase of tissue necro-inflammatory activity and increase of liver enzymes AST, ALT and alkaline phosphatase when compared to fibrotic wild-type (Cx32+/+) animals. Reduction of hepatocellular proliferation and a higher amount of apoptotic bodies on hepatic tissue were also observed. Based on the results obtained, we observed that both animal models showed an increase of hepatic fibrosis, apparently caused by different modes of action. Cx43 deficient animals showed a reduced capacity to degrade collagen, causing its accumulation in the hepatic tissue. Cx32 deficient animals showed an increased collagen deposition in response to accentuated hepatocellular injury, together to an unbalance between rates of cellular proliferation and apoptosis. In conclusion, results obtained on this study demonstrate an important role of connexins on the control of hepatic fibrogenesis, which could represent potential therapeutical targets for the treatment of chronic liver diseases in humans and animals.
33

Participação das conexinas 43 e 32 no desenvolvimento da fibrose hepática: estudo em camundongos geneticamente modificados / Role of connexins 43 and 32 on the development of hepatic fibrosis: a study in genetically modified mice

Bruno Cogliati 23 April 2010 (has links)
A fibrose hepática resulta da cronicidade da injúria celular, ocasionando acúmulo dos componentes da matriz extracelular (MEC) pela ativação, principalmente, de células estreladas e fibroblastos portais em miofibroblastos. Estas células se conectam através de junções comunicantes do tipo gap, formadas por proteínas denominadas conexinas (Cx). As junções gap são responsáveis pelo fluxo de moléculas e íons entre as células, desempenhando importante função no controle da homeostasia tecidual. Diversos tipos de conexinas foram descritas nas células hepáticas. Os hepatócitos expressam Cx32 e Cx26, enquanto as demais células não-parenquimatosas expressam Cx43. Alguns estudos analisaram a expressão das conexinas e das junções gap em processos de reparação e fibrogênese em diferentes tecidos, no entanto, poucos avaliaram seu papel na fibrogênese hepática. Sendo assim, o objetivo deste estudo foi avaliar os aspectos morfológicos, histopatológicos e moleculares da fibrose hepática, induzida por tetracloreto de carbono (CCl4), em animais deficientes para as conexinas 43 (Cx43+/-) ou 32 (Cx32-/-). Foram analisados dados biométricos, histopatológicos, ultra-estruturais, imuno-histoquímicos e bioquímicos, além da expressão gênica e protéica das conexinas. Os aspectos moleculares da fibrose hepática foram analisados pela expressão de genes relacionados com a deposição e degradação da matriz extracelular por PCR em tempo real. As análises macroscópicas e de varredura demonstraram um processo de micronodulação da superfície hepática mais acentuado nos camundongos Cx43+/- fibróticos em relação aos animais wild-type (Cx43+/+) fibróticos. Adicionalmente, estes animais apresentaram maior proporção volumétrica de colágeno no tecido hepático; redução na atividade necroinflamatória tecidual; redução nas concentrações séricas de AST e ALT; redução na proliferação celular dos hepatócitos e redução na expressão dos genes: colágeno tipo I, TGFβ-1, MMP-2, MMP-13 e TIMP-1. Por sua vez, os camundongos Cx32-/- fibróticos apresentaram aumento na deposição de colágeno no parênquima hepático; aumento na atividade necroinflamatória tecidual e aumento nos níveis séricos das enzimas hepáticas AST, ALT e fosfatase alcalina em comparação aos animais wild-type (Cx32+/+) fibróticos. Também foram observadas redução na proliferação hepatocelular e maior quantidade de corpúsculos apoptóticos no tecido hepático. Baseando-se em todos os resultados obtidos, observou-se que ambos os modelos animais apresentaram aumento da fibrose hepática, aparentemente ocasionada por diferentes modos de ação. Os animais deficientes em Cx43 apresentaram menor capacidade de degradação do colágeno, ocasionando seu acúmulo no tecido hepático. Por outro lado, os animais deficientes em Cx32 apresentaram maior deposição de colágeno em resposta à injúria hepatocelular mais acentuada, aliada ao desequilíbrio entre as taxas de proliferação celular e apoptose. Em conclusão, os resultados obtidos neste trabalho demonstraram a importante participação das conexinas no controle da fibrogênese hepática, e que podem representar potenciais alvos terapêuticos para o tratamento das doenças hepáticas crônicas em humanos e animais. / Hepatic fibrosis results from chronic cell injury, leading to accumulation of components of extracellular matrix (ECM) through activation mainly of hepatic stellate cells and portal fibroblasts into myofibroblasts. These cells communicate through intercellular gap junctions composed of proteins known as connexins (Cx). Gap junctions are responsible for the exchange of molecules and ions among cells, playing an important role in the control of tissue homeostasis. Several subtypes of connexins were described among hepatic cells. Hepatocytes express Cx32 and Cx26, while the other non-parenchymal cells express Cx43. Some studies analyzed the expression of connexins and gap junctions on processes of healing and fibrogenesis in different tissues; however, few studies evaluated its role on hepatic fibrogenesis. Thus, the objective of this study was to evaluate morphological, histopathological and molecular aspects of hepatic fibrosis induced by carbon tetrachloride (CCl4) in animals with connexin 43 (Cx43+/-) or 32 (Cx32-/-) deficiency. We analyzed biometric, histopathological, ultrastructural, immunohistochemical and biochemical data, besides gene and protein expression of connexins. Molecular aspects of hepatic fibrosis were analyzed with the expression of genes related to deposition and degradation of extracellular matrix by real time PCR. Macroscopic and Scanning Electron Microscopy analyses showed a process of micronodulation of hepatic surface more accentuated on Cx43+/- fibrotic mice when compared to fibrotic wild-type (Cx43+/+) animals. Additionally, these animals presented a higher collagen volumetric proportion on hepatic tissue; reduction of tissue necroinflammatory activity; reduction of serum AST and ALT; reduction of hepatocytes proliferation and reduction of expression type I collagen, TGFβ-1, MMP-2, MMP-13 and TIMP-1 genes. Fibrotic Cx32-/- mice presented an increase of collagen deposition in hepatic parenchyma; increase of tissue necro-inflammatory activity and increase of liver enzymes AST, ALT and alkaline phosphatase when compared to fibrotic wild-type (Cx32+/+) animals. Reduction of hepatocellular proliferation and a higher amount of apoptotic bodies on hepatic tissue were also observed. Based on the results obtained, we observed that both animal models showed an increase of hepatic fibrosis, apparently caused by different modes of action. Cx43 deficient animals showed a reduced capacity to degrade collagen, causing its accumulation in the hepatic tissue. Cx32 deficient animals showed an increased collagen deposition in response to accentuated hepatocellular injury, together to an unbalance between rates of cellular proliferation and apoptosis. In conclusion, results obtained on this study demonstrate an important role of connexins on the control of hepatic fibrogenesis, which could represent potential therapeutical targets for the treatment of chronic liver diseases in humans and animals.
34

Prevalência e fatores associados ao anticorpo contra o vírus da hepatite “C” em pacientes com diabetes mellitus tipo 2 atendidos no Hospital Universitário Dr. Miguel Riet Corrêa Jr. – Rio Grande, RS / Prevalence and associated factors to the anti-VHC in patients with type 2 diabetes mellitus attending Hospital Universitário Miguel Riet Corrêa Jr. - Rio Grande, RS / Prevalencia y factores asociados al anticuerpo contra el virus de la hepatitis C en pacientes com diabetes mellitus tipo 2 atendidos en Hospital Universitario Dr. Miguel Riet Correa Jr. – Rio Grande, RS

Sparvoli, Jucéli Márcia Hendges January 2004 (has links)
Dissertação(mestrado) - Universidade Federal do Rio Grande, Programa de Pós-Graduação em Enfermagem, Escola de Enfermagem, 2004. / Submitted by eloisa silva (eloisa1_silva@yahoo.com.br) on 2012-10-29T17:28:27Z No. of bitstreams: 1 jucelisparvoli.pdf: 676219 bytes, checksum: a920b3b4fd4ecc19d16fb6807cb895a2 (MD5) / Approved for entry into archive by Gabriela Silva da Rosa(gabrielasilvadarosa@gmail.com) on 2013-08-07T11:50:04Z (GMT) No. of bitstreams: 1 jucelisparvoli.pdf: 676219 bytes, checksum: a920b3b4fd4ecc19d16fb6807cb895a2 (MD5) / Made available in DSpace on 2013-08-07T11:50:04Z (GMT). No. of bitstreams: 1 jucelisparvoli.pdf: 676219 bytes, checksum: a920b3b4fd4ecc19d16fb6807cb895a2 (MD5) Previous issue date: 2004 / A hepatite C e o diabetes mellitus tipo 2 apresentam substancial morbidade, complicações devastadoras e mortalidade significativa. A prevalência do diabetes mellitus tipo 2 está aumentando exponencialmente, adquirindo características epidêmicas. A prevalência global da hepatite C crônica é estimada em 3%. No Brasil, a prevalência da infecção varia de 0,9 a 2,8%. O vírus da hepatite C pode ser transmitido parenteralmente e, raramente, por relação sexual. O anti-VHC é o marcador utilizado para seu rastreamento. Esta infecção causa primariamente doença hepática. A epidemia da hepatite C ampliou sua dimensão quando foram constatadas diversas manifestações extra-hepáticas. Recentemente, a possibilidade da associação da hepatite C com o diabetes mellitus tipo 2 tem despertado muito interesse. Contudo, a existência desta associação ainda desperta polêmica. Disso surgiu a necessidade de estudos experimentais, epidemiológicos e clínicos. Realizamos um estudo prospectivo observacional em 454 pacientes com diabetes mellitus tipo 2, atendidos no Centro Integrado de Diabetes do Hospital Universitário Dr. Miguel Riet Corrêa Jr., em Rio Grande, RS. Nesta amostra avaliamos a prevalência do anti-VHC, assim como numa subamostra que preenchia os principais critérios para doação de sangue, denominada “diabéticos-doadores”. Foram submetidos a questionário-padrão sobre dados demográficos, epidemiológicos e clínicos com relação à hepatite C e diabetes mellitus tipo 2. Comparamos dados epidemiológicos, clínicos e da terapêutica entre pacientes diabéticos tipo 2 anti-VHC positivo e negativo. Características da amostra global: média de idade 57,37 anos; sexo masculino 35,24% e brancos 88,33%. Os dados demográficos não foram significativamente diferentes entre os diabéticos anti-VHC positivo e negativo. A prevalência global de anti-VHC em pacientes com diabetes mellitus tipo 2 foi de 7,27%. Nos “diabéticos-doadores” a prevalência foi de 6,31%. Foram transfundidos 23,34% dos pacientes; 0,44% foram usuários de drogas endovenosas e 1,76% relataram hepatite após os 10 anos de idade. A história de transfusão e de hepatite após os 10 anos foi significativamente associada com maior prevalência do anti-VHC nos diabéticos. Nos transfundidos, a prevalência do anti-VHC foi elevada: 16,04%. Naqueles com história de hepatite, a prevalência foi de 6,06%, ao passo que nos que não apresentaram esse dado foi de somente 1,42%. Em relação ao número de hospitalizações e cirurgias, não houve associação com a prevalência do anti-VHC mesmo com o aumento progressivo desses procedimentos. Em relação à terapia empregada, estratificou-se em: 1) somente dieta; 2) antidiabéticos orais; 3) somente insulina e 4) antidiabéticos orais e insulina. Nos diabéticos mais graves, naqueles que usavam somente insulina, encontrou-se uma prevalência elevada do anti-VHC: 17,30%. Se o paciente relatava simultaneamente transfusão e usava insulina, verificou-se a elevada positividade de 25%. Assim, nosso estudo verificou uma elevada prevalência do anti-VHC em pacientes diabéticos. Em particular, em pacientes transfundidos e usuários de insulina como tratamento exclusivo, a prevalência alcançou valores extremamente significativos. A coexistência de duas doenças com graves perspectivas, que numa eventual associação podem se potencializar mutuamente, exigirá uma progressiva atenção e um trabalho multidisciplinar para enfrentar esse grande problema de saúde pública. / Hepatitis C virus infection and type 2 diabetes mellitus are important public health issues. They are leading causes of morbidity and mortality. Worldwide, type 2 diabetes mellitus is increasing substantially. Hepatitis C affects up to 3% of the world population. Hepatitis C affects 0,9% to 2,8% at the Brazilian population. Hepatitis C virus is transmitted primarily through percutaneous routes and, rarely, by sexual contact. Serological tests for anti-HCV are made for routine screening. Besides hepatic disease, recent evidence links C virus with a number of diverse diseases, including type 2 diabetes mellitus. However, a genuine link between these two conditions is polemic. To assess the relationship between type 2 diabetes mellitus and hepatitis C virus we studied 454 type 2 diabetic patients attending the outpatient diabetic unit in the “Centro Integrado de Diabetes” from “Hospital Universitário Dr. Miguel Riet Corrêa Jr.”, in Rio Grande, RS, Brazil. We divided the diabetic patients in two groups according to their HCV antibody status; and we also analyzed patients for the following variables: age, sex, race, treatment of diabetes (e. g. diet; oral agents; only insulin; oral agents and insulin), previous blood transfusions, intravenous drug addiction, hospital admissions, major surgery procedures and hepatitis history after the age of 10. We did not observe any difference for age, sex and race between diabetics according to their HCV antibody status. Previous blood transfusion (23,34%), intravenous drug addiction (0,44%) and hepatitis history after the age of 10 (1,76%) were found in these patients. Anti-HCV was detected in 33 diabetic patients (7,27%). When we excluded patients with previous blood transfusion in the previous year, hepatitis history after the age of 10 and intravenous drug addiction, anti-HCV was detected in 27 diabetic patients (6,31%). Previous blood transfusion and hepatitis history after the age of 10 were related to high anti-HCV (16,04% and 6,06%). We did not observe any difference on hospital admissions and major surgery procedures. We observed differences between anti-HCV positive and anti-HCV negative in terms of mode of treatment: diabetics using only insulin have the highest prevalence: 17,30%. Amongst the diabetics who use insulin and simultaneously had previous blood transfusions, the anti-HCV positive prevalence was 25%. Thus, we observed a high prevalence of anti-HCV positive in our type 2 diabetic population. Due to the high prevalence and the worldwide distribution of HCV infection and type 2 diabetes mellitus, this association may have an important impact on the public health and preparing a complete team of health care workers must be of paramount importance. / La hepatitis C (VHC) y la diabetes mellitus tipo 2 (DMII) son grandes problemas de salud pública. Presentan una morbilidad substancial, complicaciones devastadoras y mortalidad significativa. La prevalencia de la DMII está aumentado exponencialmente, adquiriendo características epidémicas. La prevalencia global de VHC crónica está estimada en 3%. En el Brasil, la prevalencia de infección varía entre 0,9 y 2,8%. El virus de la hepatitis C puede ser transmitido por vía parenteral y raramente, por contacto sexual. El anti-VHC es un marcador utilizado para su rastreamiento. Esta infección causa primariamente enfermedad hepática, La epidemia de VHC amplió su dimensión cuando se constataron diversas manifestaciones extrahepáticas. Recientemente, la posibilidad de asociación entre el VHC con la DMII ha despertado mucho interés. Con todo, la existencia o no de esta asociación es aún polémica. De esto surgió la necesidad de realizar estudios experimentales, epidemiológicos y clínicos. Realizamos un estudio prospectivo observacional con 454 pacientes con DMII, atendidos en el Centro Integrado de Diabetes del Hospital Universitario Dr. Miguel Riet Corrêa Jr., en Rio Grande, RS, Brasil. En esta muestra evaluamos la prevalencia del anti-VHC, así como una submuestra que cumplía los principales criterios para donar sangre, denominada “diabéticos donadores”. Fueron sometidos a un cuestionario padrón con datos demográficos, epidemiológicos, clínicos con relación a la VHC y la DMII. Comparamos datos demográficos, epidemiológicos, clínicos y terapéuticos entre pacientes diabéticos tipo 2 anti VHC positivos y negativos. Características de la muestra global: edad media 57,37 años; sexo masculino 35,24% y blancos 88,33%. Los datos demográficos no fueron significativamente diferentes entre los diabéticos anti-VHC positivo y negativo. La prevalencia global de anti-VHC en pacientes con DMII fue de 7,27%. En los “diabéticos donadores” la prevalencia fue 6,31%. Fueron transfundidos 23,34% de los pacientes; 0,44% eran usuarios de drogas inyectables y 1,76% relataron hepatitis después de los 10 años de edad, La historia transfusional y de hapatitis después de los 10 años se asoció significativamente con una mayor prevalencia de anti-VHC. En los transfundidos, la prevalencia de anti-VHC foi alta:16,04%. En aquellos con historia de hepatitis la prevalencia fue de 6,06%, mientras que en los que no presentaban esta característica fue de apenas 1,42%. Con relación al número de hospitalizaciones y cirugías, no hubo asociación con la prevalencia del anti-VHC, mismo con el aumento progresivo de estos procedimientos. En relación con la terapéutica instituida, se estratificó en: 1) solo dieta; 2) antidiabéticos orales; 3) solo insulina y 4) antidiabéticos orales e insulina. En los diabéticos más graves, aquellos que usaban solo insulina, se encontró una prevalencia elevada de antiVHC: 17,30%. Si el paciente relataba simultáneamente transfusión sanguínea y usaba insulina, la prevalencia se elevaba a 25%. Nuestro estudio verificó una alta prevalencia del anti-VHC en pacientes diabéticos. En particular, en pacientes transfundidos y usuarios de insulina como tratamiento exclusivo, la prevalencia alcanzó valores extremadamente altos. La coexistencia de dos enfermedades con graves perspectivas, que en una eventual asociación pueden mutuamente potencializarse, exigirá una progresiva atención y un trabajo multidisciplinar para enfrentar este gran problema de salud pública.
35

A influência dos pontos de acupuntura Zusanli (E36) e Sanyinjiao (BP6) no desenvolvimento de lesões hepáticas induzidas por Tioacetamida, em ratos Wistar / The influence of the acupuncture points Zusanli (ST36) and Sanyinjiao (SP6) in the development of hepatic lesions induced by thioacetamide in Wistar rats

Rodrigues, Alexandro dos Santos 18 December 2009 (has links)
O fato da acupuntura ser atualmente considerada eficaz no tratamento de muitos processos patológicos e do fígado ser um órgão alvo de muitas enfermidades tanto em animais como em seres humanos, motivou a realização deste estudo que tem por objetivo verificar o efeito da eletroacupuntura durante a progressão de lesões hepáticas e o seu relacionamento com o funcionamento do órgão através da análise concomitante de marcadores sanguíneos de lesões hepáticas (MSLH). O trabalho foi realizado em ratos albinos (Wistar), machos, com um peso aproximado de 250g, identificados e distribuídos em 7 lotes (CP, CT, CI, E36, E36s, BP6, BP6s), N= 10. Os animais dos lotes: CP, CT e CI foram usados como controle; CP na determinação dos MSLH: alanina aminotransferase (ALT), aspartato aminotransferase (AST), - glutamil transferase (GGT), fosfatase alcalina (ALPK), albumina (ALB), proteína total (TP) e bilirrubina total; CT cujos animais receberam apenas o agente hepatotóxico tioacetamida (25 mg/100g) por via intraperitoneal três vezes por semana, durante 7 semanas e o lote CI, no qual os animais, além dos mesmos procedimentos de CT, também foram submetidos ao anestésico usado no experimento (isoflurano) pelo tempo de 20 minutos, objetivando analisar se esse anestésico teve alguma influência nos resultados do trabalho. Quanto aos demais grupos, E36 recebeu os mesmos procedimentos de CI e seus componentes foram tratados com eletroacupuntura no ponto Zusanli (E-36). E36s recebeu procedimentos similares aos de E36, porém a eletroestimulação foi aplicada em um não-ponto de acupuntura (E36 Sham) localizado próximo ao E36 verdadeiro. Os animais de BP6 tiveram os mesmos procedimentos de E36 diferindo somente na eletroacupuntura, que foi aplicada no ponto Sanyinjiao (BP-6). No lote BP6s os procedimentos foram os mesmos realizados em BP6, porém a eletroestimulação foi realizada em um nãoponto de acupuntura (BP6 Sham) localizado próximo ao ponto BP6 verdadeiro. Numa etapa seguinte, os animais dos nove grupos, tiveram seus fígados coletados para estudo histológico, tendo sido comparado os parâmetros bioquímicos obtidos, com objetivo de analisar se as alterações morfológicas e funcionais dos fígados tiveram influência da eletroacupuntura. Resultados: Os MSLH apresentaram como resultados: marcador ALB nos lotes: CP (2,97±0,3529) com CI(2,46±0,3134) e marcador TP nos lotes CP (6,53±0,2452) com CI(5,73±0,4057) provando haver interferência do isoflurano; marcador ALB nos lotes CI com BP6 (2,84±0,2675) e BP6 com E36s (2,4±0,2828), marcador ALT nos lotes CI com BP6 e BP6 com E36s e marcador AST nos lotes BP6 com E36s, todos provando e eficácia do ponto de acupuntura BP6. Os resultados histológicos confirmaram a atuação da tioacetamida (TAA) nos animais (exceto os do lote CP), através das seguintes lesões: inflamação focal, apoptose, necrose em saca-bocado (Piecemeal-necrosis), necrose e inflamação portal, para as análises em Hematoxilina-Eosina e expansão fibrosa e pontes de colágeno para as colorações em Picrossirius. Essas lesões foram achadas nos lotes: CT, CI, E36s, BP6s, E36 e BP6, porém, nos dois últimos ocorreram em menor grau indicando a atuação de eletroacupuntura sobre a morfologia hepática. / The fact o acupuncture have being considered an efficient method to treat lots of diseases and, being the liver, in men and animals, a common susceptible organ, this research was inspired to verify the electroacupuncture effect in hepatic lesion progression and its relationship with the liver performance at the same time that sanguinenous hepatic lesions markers (MSLH) was analysed. Each one identified, male wistar rats arround 250g was ditribucted in 7 (seven) groups, N=10: CP, CT, CI, ST36, ST36s, SP6 and SP6s. The first three was control-groups: CP to be these MSLH reference: alanine aminotransferase (ALT), aspartate aminotransferase (AST), gamma-glutamyl transpeptidase (GGT), alkaline phosphatase (ALKP), albumin.(ALB), total protein (TP) and total bilirubin (TB); CT had the animals receiving only the hepatotoxic agent thioacetamide (25mg/100g) interperitoneal pathway, 3 (three) a week, for 7 (seven) weeks and CI had the same last proceedment increased for 20 minutes in isoflurane anesthetic to verify if interferences occures or not. About the others groups, we had ST36 receiving the same CI proceedments and treated by Zusanli (St-36) electroacupuncture point; ST36s again, but in a false-point (Sham ST36) next the real one. Groups SP6 and SP6s had the analogous treatment to points Sanyinjiao (SP-6) and its no-point. The next step was collect the nine groups livers and study them histologically. They was compared with CP references to mesuere some probable electroacupuncture influence in morphological and functional hepatic processes. MSLH results was: ALB in groups CP (2,97±0,3529) with CI (2,46±0,3134) and sanguinenous marker TP in groups CP (6,53±0,2452) with CI (5,73±0,4057), proving isoflurane interference; ALB in gropus CI with SP6 (2,84±0,2675) and in gropus SP6 with ST36s (2,4±0,2828), sanguinenous marker ALT in groups CI with SP6 and in groups SP6 with ST36 and sanguinenous marker AST in groups SP6 with ST36s, all of them proving the SP6 electroacupuncture point efficacy. The histological results conffirmed thioacetamide (TAA) actuation in animals (except group CP), through these lesions: focalized inflammation, apoptosis, piecemeal-necrosis, necrosis and portal-inflammation to hematoxylin and eosin analysis and fibrosis expansion and collagen bridges to Picrosirius colorations. These lesions was discovered in groups CT, CI, ST36s, SP6s, ST36 and SP6s. However, in the last two group was discovered less then the others, indicating electroacupuncture efficience in hepatic morphology.
36

Avaliação do uso do ultra-som intra-operatório na cirurgia hepatobiliar e pancreática / Evaluation the use of intraoperative ultrasonography during hepatobiliary and pancreatic surgery

Menezes, Marcos Roberto de 12 August 2004 (has links)
O objetivo do presente trabalho foi avaliar o valor diagnóstico e o impacto na modificação da conduta terapêutica do ultra-som intra-operatório (UIO) na cirurgia por neoplasia de fígado, vias biliares e pâncreas, comparando-se achados da avaliação pré-operatória de rotina com métodos de imagem convencionais (tomografia computadorizada e ressonância magnética) com achados obtidos por meio da exploração cirúrgica (inspeção e palpação). Foram analisados, retrospectivamente, exames realizados em 49 pacientes, sendo 15 portadores de neoplasia hepática secundária; 14, de neoplasia hepática primária; 14, de tumor neuroendócrino pancreático e seis de neoplasia cística pancreática. No grupo de pacientes com neoplasia hepática e de vias biliares, a TC identificou 65% dos tumores; a exploração cirúrgica, 69,5% e o UIO, 95,2%. Houve mudança da conduta, em decorrência dos achados do UIO, em 34,4% dos pacientes. No grupo de tumores neuroendócrinos pancreáticos, a TC identificou corretamente 44,4% dos tumores; a RM, 60,9%; a exploração cirúrgica com palpação, 72,7% e o UIO, 100%. Houve mudança de conduta em 42,9% dos pacientes. No grupo de neoplasia cística, o UIO não acrescentou informação adicional relevante em relação à TC e à RM, exceto no paciente com neoplasia papilífera intraductal. Apesar do grande avanço nos métodos de avaliação por imagem pré-operatórios e mesmo com toda a expertise do cirurgião, os resultados mostram que o UIO modifica positivamente o planejamento cirúrgico em um número significativo de pacientes, devendo, portanto fazer parte integrante da avaliação intra-operatória dos pacientes candidatos à ressecção hepática por neoplasia primária ou secundária e da cirurgia de neoplasia endócrina pancreática / Intraoperative sonography (IOU) is an imaging modality that has been showing rapid growth in the last decade that can has a variety of applications in different surgical specialities, particularly in abdominal surgery. The purpose of this study was to analyze the use o IOU in the setting of surgery for liver, biliary and pancreatic malignancies. To achieve that, the findings of routine preoperative state-of the-art imaging modalities (CT and MRI) and the findings of surgical exploration (inspection and palpation) were compared to those of IOU. The impact of IOU on preoperative plans based on CT and MRI and on management after surgical exploration were studied as well 49 patients were retrospectively studied. Of those 15 had metastatic liver disease and 14 primary liver cancer; 14 had pancreatic neuroendocrine tumours and 6 had cystic pancreatic neoplasms. In the group of hepatic and biliary malignancies CT identified 65% of the tumours, surgical exploration identified 69.5% and IOU 95.2% (including 3 false positives). IOU determined a change in management in 34.4% of the patients. In the group of pancreatic neuroendocrine tumours the rates of identification were 27.3% for CT, 60.9% for MRI, 72.7% for surgical exploration and 100% for IOU, with an alteration in surgical plans in 42.9% of patients after IOU. In the case of patients with cystic pancreatic neoplasia, IOUS did not add any relevant additional information in relation to CT or MRI, with exception to one patient that had a papiliferous intraductal neoplasia. In spite of the great advances on preoperatory imaging modalities and of the possibility of direct surgical exploration, IOU has shown that it positively modifies surgical planning. For that reason, it should be included as an essential adjunct in the intraoperatory evaluation of patients with pancreatic endocrine neoplasia and of candidates for hepatic resection in cases of primary and secondary malignancies
37

Lesão letal transfixante de veia cava-justa-hepática e tratamento com endoprótese revestida: um novo modelo experimental / Transfixing lethal injury of the juxtahepatic vena cava and treatment with a stent graft: a new experimental model

Porta, Rina Maria Pereira 06 July 2004 (has links)
As lesões das veias justa-hepáticas apresentam mortalidade elevada apesar das diferentes técnicas cirúrgicas de tratamento. Os objetivos desse estudo são: a) construir um modelo experimental de lesão letal transfixante de veia cava inferior (VCI) justa-hepática por técnica endovascular, e avaliar as alterações hemodinâmicas decorrentes dessa lesão. b) tratar a lesão por meio de reposição volêmica inicial e controle do sangramento com a colocação de endoprótese revestida (ER), c) acompanhar clinicamente o pós-operatório com ultra-som Doppler (USD) e cavografia. d) avaliar as alterações anatomopatológicas da VCI com a ER. Vinte cães anestesiados e monitorados [freqüência cardíaca (FC), pressão arterial média (PAM), pressão na VCI, pressão vesical, pressão peritoneal] foram submetidos a lesão transfixante da VCI justa-hepática, por técnica endovascular. Após a reposição volêmica inicial foram divididos em dois grupos: controle (GI)) e experimento (GII). O GI ficou em observação e quando a PAM atingiu níveis entre 40 e 30 mm Hg foi submetido a laparotomia para avaliação do sangramento e da lesão. O GII foi tratado com ER e acompanhado clinicamente com USD e cavografia após 4 (GIIA) e 8 semanas (GIIB) quando foram sacrificados e a VCI com ER foi analisada. O GI apresentou aumento significativo das pressões peritoneal, vesical e da VCI, hipotensão arterial, bradicardia e óbito após 80 minutos. No GII a sobrevida foi de 100%, sem repercussões clínicas. O USD e a cavografia mostraram que todas as ERs encontravam-se pérvias. O Doppler revelou padrão de fluxo monofásico pulsátil nos segmentos estudados. Ao US, as medidas dos diâmetros da ER nas 2ª (7,89 ± 1,20 mm), 4ª (7,24 ± 1,72 mm) e 8ª (8,04 ±1,15 mm) semanas, não mostraram diferenças estatísticas significantes. Na cavografia as medidas dos diâmetros da VCI antes da colocação da ER, logo após a sua colocação e após 4 e 8 semanas, não mostraram diferenças estatisticamente significantes entre os GIIA e GIIB. Esses dados analisados para o GII como um todo, mostram diferenças estatisticamente significantes; VCI (11,74 ± 0,86 mm) T=1,00 p= 0,007, após a colocação da ER (12,86 ± 0,41 mm) T= 0,00 p= 0,008 e no período tardio (8,44 ± 2,00 mm) T= 0,00 p= 0,005. A média da taxa de redução do diâmetro da luz da ER foi de 27,43 ± 20,00%. As medidas, em cm de H2O, da pressão na VCI, cranial (0,55 ± 0,50), caudal (1,15 ± 1,76) e no interior da ER (0,75 ± 0,63), não mostraram diferenças estatisticamente significantes. No estudo da VCI com ER, observamos a formação de neoíntima mais espessa do que às camadas média e íntima. Na área da lesão, a camada média estava seccionada e cicatrizada por tecido fibroconjuntivo. Concluindo, a) criamos um modelo experimental de lesão letal transfixante de VCI justa-hepática por técnica endovascular com mortalidade de 100% dos casos após 80 minutos da lesão, provocando hemoperitônio volumoso com aumento significante da pressão peritoneal, b) tratamos essa lesão com ER com sobrevida de 100%, c) verificamos através do USD e cavografia a perviedade da ER após 2, 4 e 8 semanas do tratamento, d) observamos espessamento significante da neoíntima com redução de 27% do diâmetro da luz, sem repercussão clínica ou aumento de gradiente pressórico / Juxtahepatic vein injuries present a high mortality rate despite the different surgical techniques for their treatment. The objectives of this study are: a) to develop an experimental model of transfixing lethal injury of the juxtahepatic inferior vena cava (IVC) through endovascular technique and to evaluate the hemodynamic alterations caused by this injury, b) to treat the lesion with initial volume replacement and hemorrhage control with the insertion of a stent graft (SG), c) to clinically follow the posttreatment period with Doppler ultrasound (DUS) and cavography, d) to evaluate the anatomopathological alterations of the IVC with the SG. Twenty anesthetized and monitored dogs [heart rate (HR), mean arterial pressure (MAP), vesical and, peritoneal pressure] were submitted to transfixing injury of the juxtahepatic IVC, by endovascular technique. After the initial volume replacement they were divided into two groups: control (GI) and experimental (GII). GI was maintained under observation and when MAP reached levels between 40 and 30 mm Hg the animals were submitted to laparotomy to evaluate bleeding and the lesion. GII was treated with SG and clinically followed by DUS and cavography after 4 (GIIA) and 8 weeks (GIIB), when they were sacrificed and IVC and SG were analyzed. GI presented a significant increase in peritoneal, vesical and IVC pressures, arterial hypotension, bradycardia, and death after 80 minutes. GII had a 100% survival rate, without clinical repercussions. DUS and cavography showed that all SG were patent. Doppler ultrasound showed a pattern of a monophasic pulsatile flux in all studied segments. On US, the measures of SG diameters in the 2nd (7.89 ± 1.20mm), 4th (7.24 ± 1.72mm) and 8th (8.04 ± 1.15mm) weeks did not show statistically significant differences. On cavography the measures of IVC diameters before the insertion of SG, immediately after its insertion and after 4 and 8 weeks did not show statistically significant differences between GIIA and GIIB. These data analyzed for the GII as a whole, showed statistically significant differences; IVC (11.74 ± 0.86mm) T=1.00 p=0.007, after the insertion of SG (12.86 ± 0.41mm) T=0.00 p=0.008 and in the late period (8.44 ± 2.00mm) T=0.00 p=0.005. The average rate of reduction in lumen diameter of SG was 27.43 ± 20,00%. The measures, in H2O cm of the IVC pressure, cranial (0.55 ± 0.50), caudal (1.15 ± 1.76) and in the interior of the SG (0.75 ± 0.63) did not show statistically significant differences. In the IVC study with SG, we observed the formation of a thicker neointima as compared to the media and intima layers. In the area of the lesion, the media layer was injured and cicatrized with fibroconjuctive tissue. In conclusion, a) we created an experimental model of transfixing lethal injury of the juxtahepatic IVC by endovascular technique with a mortality rate of 100% after 80 minutes of the injury, causing an important hemoperitonium with significant increase in peritoneal pressure, b) we treated this lesion with SG, with a survival rate of 100%, c) we verified through DUS and cavography the patency of the SG after 2, 4 and 8 weeks of treatment, and d) we observed significant thickening of the neointima with a reduction of 27% in the diameter of the lumen, without clinical repercussion or pressure gradient increase
38

Estudo anatômico das veias hepáticas em cães sem raça definida (Canis familiaris - Linnaeus, 1758) / Anatomical study of the hepatic veins in crossbred dogs (Canis familiaris L. 1758)

Pinto, Luciano de Morais 05 April 1999 (has links)
A forma externa do fígado é extremamente variada dentre os mamíferos. Esses tipos de arquitetura apresentam arranjos vasculares próprios, de acordo com o maior ou menor grau de fissuração deste órgão entre as espécies, assumindo particular importância no estabelecimento da segmentação porto-bilo-arterial. Esta importância, no entanto, deve-se principalmente ao fato das veias hepáticas não obedecerem o mesmo trajeto da circulação funcional, o que nos impele a estabelecer um novo padrão segmentar. Mediante observações de peças isoladas, fixadas in situ, como também de moldes plásticos do sistema venoso hepático obtidos mediante corrosão e de peças injetadas com látex Neoprene e posteriormente dissecadas, podemos identificar cinco veias hepáticas principais. Estas veias podem ser divididas em dois grupos: as veias segmentares, que drenam um segmento apenas, e veias intersegmentares, que drenam mais de um segmento. São elas: veia segmentar do processo papilar (segmento I), apresenta-se como vaso único que desemboca na veia cava caudal. Veia intersegmentar esquerda, formada por 2 ou 3 veias segmentares laterais esquerdas que drenam o lobo lateral esquerdo (segmento II) e 1 a 5 veias segmentares paramedianas esquerdas, que drenam o lobo medial esquerdo (segmento III). Veia intersegmentar sagital, formada pela confluência entre a veia segmentar do processo quadrado (segmento IV) e a veia segmentar medial do lobo medial direito (segmento V). Veia segmentar direita, formada por duas ou três veias segmentares laterais direita que drenam o lobo lateral direito (segmento VI). Veia segmentar do processo caudato (segmento VII) que drena o processo caudado. / The external form of the liver is extremely varied among the mammals. These architecture types present an own vascular arrangements, in agreement with the largest or smaller degree of fissuring of this organ among the species, assuming private importance in the establishment of the port-bilo-arterial segmentation. This importance however, is due mainly to the fact that the hepatic veins don\'t obey the same itinerary of the functional circulation what it impels us to establish a new pattern to segmental. By means of observations of pieces isolated, fastened in situ, as well as of plastic molds of the hepatic veins system obtained by means of corrosion and of pieces injected with Neoprene latex and later on dissected, we can identify five main hepatic veins. These veins can be divided in two groups: the segmental veins, that draining a segment just, and intersegmental veins, that draining more than a segment. They are them: left intersegmental vein, formed by 2 or 3 lefts segmental lateral veins that draining the left lateral lobe (segment II) and 1 to 5 left segmental paramedians veins, that draining the left medial lobe (segment III), sagital intersegmental vein, formed by the confluence among the segmental vein of the quadrate lobe (segment IV) and the segmental medial vein of the right medial lobe (segment V), segmental vein of the caudate process (segment VII), draining the caudate process and the right segmental vein, formed by 2 or 3 segmental lateral right veins that draining the right lateral lobe (segment VI). the segmental vein of the papillary process (segment I) comes as only vessel that ends in the cava caudal vein.
39

Modulação da melatonina na expressão do NF-КB, no transcriptoma e metaboloma em modelos de câncer de mama e hepático

Paula Junior, Rubens de 27 February 2018 (has links)
Submitted by Suzana Dias (suzana.dias@famerp.br) on 2018-10-29T17:50:59Z No. of bitstreams: 1 RubensdePaulaJunior_tese.pdf: 3756902 bytes, checksum: 62626523c38921fce4f785793a29be0e (MD5) / Made available in DSpace on 2018-10-29T17:50:59Z (GMT). No. of bitstreams: 1 RubensdePaulaJunior_tese.pdf: 3756902 bytes, checksum: 62626523c38921fce4f785793a29be0e (MD5) Previous issue date: 2018-02-27 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / Breast cancer is the most prevalent neoplasm in women and the subtype Triple Negative (TNBC) is one of the most serious because of its aggressive metabolic phenotype. Hepatocellular carcinoma (HCC) is the most common primary neoplasm in liver tissue and, together with breast neoplasms, leads to the causes of death associated with cancer worldwide. It is known that tumor behavior is influenced by the host local intrinsic inflammation in the tumor microenvironment, as well as, by the metabolism reprogramming. Immunological cells in the tumor microenvironment are modulate by cytokines and transcription factors such as NF-kB. In addition to inflammation, host metabolism is under the diurnal control, which can control circulating levels of amino acids thus making it an important target for cancer analysis. OBJECTIVES: To evaluate the effect of melatonin on the transcript profile, on the modulation of NF-kB in breast and hepatic cancer models as well as on the metabolic profile in plasma during a diurnal variation in breast cancer. MATERIALS AND METHODS: In vitro was used HepG2 and MDA-MB-231. In vivo the tumor was developed by implantation of MDA-MB-231 tumor cells in nude athymic female mice. Plasma samples were collected under strict conditions at eight times during a full day and the tumors were removed for gene expression, RNA sequencing and Mass Spectrometry. RESULTS: It was observed a reduction in tumor volume and the expression of NF-kB in the animals with breast cancer and treated with melatonin. On the other hand, melatonin increased the expression of NF-kB in hepatocarcinoma cells. In the mammary tumor, microenvironment melatonin increased the expression of the Tnfaip8l2 and Il1f6 genes, which are important in the local immune response. In plasma, among the 20 amino acids detected, 10 had similar behavior during the day. At most times of the day, animals with tumor had reduced plasma levels of these amino acids. In addition, there was an inversion in the profile of these amino acids between the groups observed in the first hours of the morning. CONCLUSIONS: The effect of melatonin on NF-kB in breast cancer appears to be better defined, but in liver cancer its role remains controversial. In the same way the anti-tumor action of melatonin was proven by the high expression of the Tnfaip8l2 and Il1f6 genes in the tumor microenvironment. In the plasma samples, the changes in metabolites are a reflex of the altered metabolism, determined by mammary tumor cells in the mice background. While this inversion of the amino acid profile in animals suggests that one cyclic event of host metabolism at these times appears to influence circulating amino acid levels. Thus, our results have pointed out that during carcinogenesis there is a strong association between the immune response and the chronobiology of the host that requires further investigations. / O câncer de mama é a neoplasia mais prevalente em mulheres e o subtipo Triplo Negativo (TNBC) é considerado o mais grave por possuir um fenótipo metabólico agressivo. O Carcinoma Hepatocelular (HCC) é a neoplasia primária mais frequente no tecido hepático e junto com as neoplasias mamárias lidera as causas de óbito associadas ao câncer no mundo. Sabe-se que o comportamento tumoral é influenciado pela inflamação local no microambiente intrínseco do hospedeiro, bem como pela reprogramação do metabolismo. Células imunológicas no microambiente tumoral são moduladas por citocinas e fatores de transcrição como o NF-kB. Além da inflamação, o metabolismo do hospedeiro está sobre o controle cíclico diurno, o qual pode controlar os níveis circulantes de aminoácidos, tornando assim um alvo importante para análises do câncer. OBJETIVOS: Avaliar o efeito da melatonina no perfil de transcritos e na modulação do NF-kB em modelos de câncer de mama e hepático, e também o perfil metabólico no plasma durante uma variação diurna em modelos de câncer de mama. MATERIAL E MÉTODOS: In vitro, foram utilizadas células HepG2 e MDA-MB-231. In vivo, o tumor foi desenvolvido pela implantação de células tumorais MDA-MB-231 em camundongos fêmeas nude atímicos. Amostras de plasma foram coletadas sob rigorosas condições em oito tempos durante um dia completo e os tumores foram retirados para análises de expressão gênica, sequenciamento de RNA e Espectrometria de Massas. RESULTADOS: Foi observada redução do volume tumoral e também da expressão de NF-kB nos animais com câncer de mama e tratados com melatonina; por outro lado em células de hepatocarcinoma, a melatonina aumentou a expressão do NF-kB. No microambiente tumoral mamário, a melatonina aumentou a expressão dos genes Tnfaip8l2 and Il1f6, que são importantes na resposta imune local. No plasma, dentre os 20 aminoácidos detectados, 10 tiveram comportamento similar durante o dia. Na maioria dos horários do dia, os animais com tumor apresentaram níveis plasmáticos reduzidos desses aminoácidos. Além disso, houve uma inversão no perfil desses aminoácidos entre os grupos, observado nos primeiros horários da manhã. CONCLUSÕES: O efeito da melatonina sobre o NF-kB no câncer de mama parece estar melhor definido, porém o seu papel permanece controverso no câncer hepático. Da mesma forma a ação anti-tumoral desse hormônio foi comprovada pela alta expressão dos genes Tnfaip8l2 e Il1f6 no microambiente tumoral. No plasma, as alterações dos metabólitos são um reflexo do metabolismo alterado, determinado pelas células tumorais mamárias na matriz dos camundongos. Enquanto que, essa inversão do perfil dos aminoácidos sugere que um evento cíclico do metabolismo do hospedeiro nesses horários aparece influenciando os níveis de aminoácidos circulantes. Desse modo, os nossos resultados apontam que durante a carcinogênese existe uma forte associação entre a resposta imune e a cronobiologia do hospedeiro que exige futuras investigações.
40

Análise celular e molecular do miRNA-149-3p no processo de migração e adesão em células de carcinoma hepatocelular e sua correlação com o metabolismo de lipídeos /

Morais, Priscila Ferrari de. January 2019 (has links)
Orientador: Karen Cristiane Martinez de Moraes / Banca: Camila Andrea de Oliveira / Banca: Dânia Elisa Christofoletti Mazzeo Morales / Resumo: O carcinoma hepatocelular (CHC) ocupa o 5º lugar entre os cânceres mais comum no mundo. No geral, cânceres apresentam alto risco de recorrência na forma de doença metastática. A identificação e caracterização funcional de genes associados à invasão e metástase é crucial para o desenvolvimento de novas terapias orientada contra esse processo. A proteína celular associada a migração e angiogênese (AAMP), está amplamente distribuída em muitos tipos de células com potencial migratório. Associado a isso, vários estudos apontam o papel crucial do metabolismo lipídico na iniciação das metástases. Estudos demonstram que os microRNAs (miRNAs) têm um papel central no controle das funções básicas das células. Um miRNA de grande interesse para este trabalho é o miRNA-149-3p. Em trabalhos realizados anteriormente pelo grupo de pesquisa, foi demonstrado que em células tumorais pulmonares (A549) esse miRNA foi apontado como um elemento de destaque no controle dos processos celulares de migração, pelo controle da proteína celular associada a migração e angiogênese (AAMP). Tendo em vista as doenças hepáticas, cabe avaliar os efeitos do miRNA-149-3p, considerando a existência de alvos putativos a esse miRNA, que se correlacionam diretamente com o metabolismo energético, buscando analisar pontos da via onde ocorre modulação ocasionada por este miRNA. Para as análises optou-se por trabalhar com as células SK-HEP-1 (linhagem metastática) e HEP-G2 (linhagem metabolizadora). Segundo as análises, de... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: Hepatocellular carcinoma (CHC) ranks 5th among the most common cancers in the world. In general, cancers are at high risk of recurrence in the form of metastatic disease. The identification and functional characterization of genes associated with invasion and metastasis is crucial for the development of new therapies targeted against this process. Cellular protein associated with migration and angiogenesis (AAMP), is widely distributed in many cell types with migratory potential. Associated with this, several studies point to the crucial role of lipid metabolism in the initiation of metastases. Studies have shown that microRNAs (miRNAs) play a central role in the control of basic cell functions. A miRNA of great interest for this work is miRNA-149-3p. In previous studies by the research group, it was demonstrated that in lung tumor cells (A549) this miRNA was indicated as a prominent element in the control of cellular migration processes, by the cellular protein control associated with migration and angiogenesis (AAMP). Considering the hepatic diseases, the effects of miRNA-149-3p can be evaluated, considering the existence of putative targets for this miRNA, which correlate directly with the energetic metabolism, seeking to analyze points of the pathway where the miRNA modulation occurs. For the analyzes we opted to work with the SK-HEP-1 (metastatic line) and HEP-G2 (metabolizing line) cells. According to the analyzes, it has been shown that for both SK-HEP-1 and HEP-G2 the... (Complete abstract click electronic access below) / Mestre

Page generated in 0.0422 seconds