Die doel van hierdie studie is om te probeer vasstel wat bedoel word met die etiese en die religieuse stadiums in die werke van Soren Kierkegaard (1813-1855). Wat is die verband tussen hierdie twee stadiums? Hoe vind die oorgang van die een na die ander plaas? Op 'n krities-analitiese wyse word die verskillende synstrukture, kategoriee, begrippe en terme ondersoek soos dit in die denke van Kierkegaard voorkom. Die ondersoek en interpretasie van Kierkegaard se werk word deur verskillende faktore bemoeilik. Dit word in hierdie werkstuk kortliks genoem. Kierkegaard hou aan die leser sekere moontlike vorms van lewe voor. Hierdie vorms van lewe kan binne die etiese en religieuse dimensies val. Die belangrikste begrippe ten opsigte van hoe die enkeling die etiese en die religieuse ken, word voorts bespreek onder drie afdelings : die kategorie, die bestemming en die begrip. Kierkegaard stel dit dat die mens die vermoe het om sekere logiese tipes of reekse van tipes te kan onderskei. Die volgende tipes word bespreek : die verstaanskategorie en die eksistensiekategorie. Laasgenoemde sluit die kategorie van moontlikheid en die kategorie van herhaling in. By die bestemming gaan dit om die korrekte of verkeerde aanwending van die kategoriee. Hierdie beginsel word ondersoek in die etiese en die religieuse stadiums. Die probleem van tese-antitese-sintese word gestel in die lig van die Hegeliaanse beskouing van rnediasie. Die korrelasie wat Kierkegaard stel tussen denke en syn word aangetoon. Die probleem objek-subjek word bespreek en die onderskeid wat deur Kierkegaard gemaak word tussen kwantitatiewe en kwalitatiewe dialektiek. In die volgende hoofstuk word die eksistensiele beweging by die etiese en die religieuse stadiums aangedui. Vir Kierkegaard is die stel van die self en selfkeuse belangrik. Die selfbewussyn is die plek.waar denke en syn mekaar ontmoet. Die sleutelbegrippe moontlikheid, wording en essensie word geanaliseer. Die korrekte verstaan van ideele en reele syn is verbind met genoemde begrippe. Kierkegaard stel dit dat eksistensie 'n sintese van die oneindige en die eindige is en die eksisterende enkeling is sowel oneindig as eindig. Hierdie uitspraak word voorts ondersoek. Die rrsprong" is 'n sentrale begrip in sy filosofie. Hoe die sprong (in subjektiwiteit) verband hou met verskillende ander begrippe, word aangedui. Verskillende moontlike of gerealiseerde vorms van lewe word aan die leser voorgehou. Die "oomblik" is 'n begrip wat gebruik word in korrelasie met ander begrippe, bv. die tydsbegrip. Wanneer Kierkegaard die relasie van die enkeling stel met wat hy noem "die enkeling voor God'', probeer hy 'n antwoord gee op die sentrale probleem wat hy vir homself stel, nl. hoe om 'n Christen te word. Die verskil tussen Religieusiteit A en Religieusiteit B word oak aangedui. Die volgende hoofstuk handel oor die eksistensiele ervaring by die etiese en religieuse stadiums. Kierkegaard probeer 'n antwoord gee op die God-mens-verhouding. Hy gebruik die voorbeeld van Abraham in die Ou Testament om die beginsel van die teleologiese suspensie van die etiese te demonstreer. Hierdie grootse stuk filosofie van Kierkegaard word krities ondersoek. Kierkegaard se fundering van die etiese en die religieuse word bespreek naas die sieninge van bv. Kant en Hegel. Begrippe soos oneindige oorgawe, versoeking, "Anfechtung", absolute paradoks, skuld en onskuld kern aan die orde. Kategoriee soos wanhoop, angs, onkunde, onskuld, vryheid, ens. word gestel. Daar word aangetoon hoe van hierdie kategoriee by Karl Jaspers, J.P. Sartre en Martin Heidegger in gewysigde vorm voorkom. Die begrippe genie, fatum en passie word ontleed. Kierkegaard se siening van liggaam en gees hou verband met die self en sy moontlikhede; dit verskil by die etiese en religieuse stadiums. Die begrip erfsonde het nie die tradisionele inhoud nie en by die begrip sonde word twee tipes onderskei, die van die enkeling en die van die geslag. By die kategorie sonde word waarheid, onwaarheid, skuld en sondebewussyn gestel. Berou word die hoogste etiese uitdrukking van die enkeling. Die volgende stappe is versoening en "die enkeling.voor God". Die uiteenlopende siening random Kierkegaard se begrip van geloof word ondersoek. Hier le die "hart" van Kierkegaard se eksistensiefilosofie. Geloof is vir hom 'n persoonlike, unieke aangeleentheid van die eksisterende enkeling : dit is 'n wyse van lewe, 'n demonstrasie, streng persoonlik en subjektief. Die relasie tussen Religieusiteit A en Religieusiteit B word verder uitgewerk in die lig van die algemene kategorie van die humor. Die dialektiese verhouding tussen Religieusiteit A en Religieusiteit B word uiteengesit. Verskillende kritiese vrae random hierdie onderskeid word gestel. Met die kategorie lyding ('n uitsluitlik religieuse kategorie) wil Kierkegaard iets heel besonders se. Vir 'n duidelike uiteensetting van die verhouding tussen die etiese en die religieuse stadiums is die kategorie van die enkeling van groot belang. Ons leer die mens ken as enkeling, individu, unieke, enkele, ens. binne die etiese en die religieuse stadiums. Negatiewe kritiek random hierdie kategorie word bespreek en die vraag word gevra of Kierkegaard se enkeling nie totaal vereensaam en geisoleer raak nie? Wat is die enkeling se relasie tot die massa? By Gabriel Marcel, bv. word die "openheid" van die enkeling meer beklemtoon. Max Stirner en Karl Jaspers vind by Kierkegaard se begrip van die enkeling aansluiting. Naas Niezsche plaas Kierkegaard die mens weer sentraal in die filosofie. Kierkegaard was by ·uitstek die filosoof wat erns gemaak het met die Christendom. Hy ontmasker die Christendom van sy tyd met die doel om positiewe resultate te lewer. Hy worstel met die probleem van subjektiwiteit - die vertrekpunt en die eindpunt van sy filosofie. Daar is geen plek vir 'n rasionele etiek nie. 'n Etiese sisteem is nie moontlik nie. Die enkeling, elke handeling en elke situasie is uniek. Kierkegaard stel aan die een kant 'n duidelike onderskeid tussen die etiese en die religieuse stadiums, maar aan die ander kant bring hy die tw~e stadiums bymekaar deur sekere kategoriee te stel. Die relasie tussen die twee stadiums ontglip die leser, juis omdat dit 'n geloofsaksie is. Geloofsuitsprake is van 'n ander aard as etiese uitsprake. Die oorgang van rede tot geloof is met 'n sprang. Kierkegaard oorbeklemtoon nie een van die stadiums nie en verskraal ook nie die religie tot 'n mistiese gevoel of ondervinding nie. Moontlike vorrns van lewe word aan die leser voorgehou met 'n duidelike uitnodiging aan die leser om deel te neem. Kierkegaard plaas die mens as ·enkeling terug in die filosofie. Die hoogste wat die mens kan bereik is om "voor God" te wees. / Thesis (DPhil)--University of Pretoria, 1977. / gm2014 / Anthropology and Archaeology / unrestricted

The presented philosophical-anthropological interpretation seeks to examine the phenomenon of "the image of humanity" (the becoming of Self) and consequently to study the human condition defined as "man longing for knowledge", all from a Christian perspective. After a thorough overview of the development of the Skeptical tradition in the history of philosophy, the two subjects of study will be interpreted, phenomenologically and exegetically, based on various texts from the Danish existencialist Søren Kierkegaard and the Old Testament book Ecclesiastes. The following comparison will enable us to see the parallel between knowledge and doubt in both of the authors' works. We shall come to a conclusion that there is an exponential relationship between knowledge and doubt: the more knowledge there is, the more doubt arises. During this interpretation, the aim will also be to trace the origin of doubt, while using the story of creation from the book of Genesis as the foundation for our study. Doubt, as we shall notice, entered the world accompanied by sin (in the form of consciousness) after Adam and Eve ate from the tree of the knowledge of good and evil. This moment was crucial, for man committed a qualitative leap from innocence to the state of sin. Therefore, man is situated in between two extremes...

Thesis advisor: Andrew Prevot / Decisions: Political Theology and the Challenges of Postmodernity, argues that political theologies are both partially responsible for and responsive to the intrinsically related problems of racism, capitalism, and essentialist metaphysical thinking. Relying on dialectical materialist and post-structuralist theories, Decisions critically engages a wide range of classical and contemporary figures such as Karl Marx, Søren Kierkegaard, Carl Schmitt, Jacques Derrida, James Cone, Chantal Mouffe, Cornel West, Martin Hågglund, and Karl ove Knausgaard. These engagements are attentive to not only the particular theoretical and political decisions any one thinker makes, but also to the ways in which “decision” is itself understood as an important theoretical and political category. Although “decisionism” has become a popular motif in contemporary political theology, the concept remains under theorized. This is unfortunate, because contemporary ontological racisms and exploitative market structures aim to prevent political decisions: ontological racism decides in advance the essential “racial” characteristics of a person and market economies ensure that the distribution of goods is “decided” by the so- called invisible hand of the market. Moreover, both racisms and capitalism can imply an underlying modern metaphysics of substance and essence. While the postmodern critique of metaphysics is often read as a challenge to religion, this reading suggests that postmodernity presents an opportunity for the reemergence of an historical and politically engaged form of religion. Such an emancipatory and non-metaphysical approach can be found throughout various religious traditions, but is especially prominent amongst black political theologians working out of the Christian tradition. / Thesis (PhD) — Boston College, 2020. / Submitted to: Boston College. Graduate School of Arts and Sciences. / Discipline: Theology.

No description available.

No description available.

Syftet med denna uppsats är att visa med vilka litterära medel Søren Kierkegaard praktiserar indirekt meddelelse i det pseudonyma verket Upprepningen. Den utgår från en förståelse av Kierkegaards idé om indirekt meddelelse enligt vilken en sådan kommunikation äger rum när meddelaren eller talaren genom talakten performativt utför det som sägs. Nämnda förståelse presenteras i en inledande teoretisk del och bygger på en tolkning i moderna litteraturvetenskapliga termer av det som Kierkegaard tänker i termer av meddelarens existentiella reduplikation av det sagda. Uppsatsen argumenterar för att den indirekt meddelelsens litterära praktik kan synliggöras genom studiet av berättarens förhållande till det som berättas. Med den utgångspunkten genomför uppsatsen en narratologisk analys av Upprepningen, vilken finner dels att beskrivningen av bedrägeri i redupliceras i ett opålitligt berättande, dels att den estetiska teori om burlesken som berättelsen inkluderar redupliceras i berättarens icke-mimetiska sätt att framställa idén om upprepning. Uppsatsen avslutar med slutsatsen att Upprepningen genom sina narrationella reduplikationer indirekt kommunicerar till mottagaren-läsaren möjligheten att för sig själv välja att tro en sak snarare än en annan fastän det saknas objektiv grund för beslutet. Därigenom visar uppsatsen hur Kierkegaards narrativa meddelelsesätt får filosofiska idéer att drabba läsaren på ett existentiellt snarare än begreppsligt plan.

No description available.

This thesis studies the relationship of irony, as defined in Kierkegaard's The Concept of Irony to the text and subject of Fear and Trembling. Irony is interpreted in this thesis as negative space, which both binds and separates and which assumes meaning equal to or greater than the positive space that binds it. This definition applies to Kierkegaard's Socrates who lived ironically in the space between actuality and ideality. This thesis considers how Abraham also lived in ironic space and why ironic space is a prerequisite for faith. Unlike Socrates, Abraham did not stop with irony, but used irony to open ironic space in which a knight of faith can be both separated from and reconciled to his actuality. Because in Fear and Trembling the Virgin Mary is compared to Abraham, this thesis examines at length how irony is related to Mary both in terms of her faithfulness and her maternity. Irony can then be seen as a necessary circumstance of maternity. The negative space of the female anatomy becomes ironic because it can take on more meaning than it can have alone, particularly in its ability to create (an)other person. Faith and maternity share irony as a requirement for their modes of living because both require an ironic separation from the masculine sphere. Applying the relationship of irony to faith and the maternal offers a interpretive possibilities for the knight of faith that otherwise go unnoticed.

This thesis weighs the merits of "rhetorical" and "dialectical" theological responses to the history of western thought as a history of objectification. Objectification is theologically relevant insofar as it can be shown to be the root of modern and postmodern "suspicion" of religion. In modernity's predictable temporal economy, the human being is not a true "agent" in history, but the object of a spatialized logic of determining causes. And postmodernism's acute sensitivity to temporality as unpredictable "flux" nonetheless implies that the human being as agent is "sacrificed" at each successive moment to an arbitrary measure of difference. What is ruled out in both cases is the Christian supposition that the true form of creation is not a "thing" but a "way," a way whose temporal articulation may be analogous to the eternal "differentiation" of the Trinitarian God. This diagnosis is derived from the theology of John Milbank and "Radical Orthodoxy," which suggests in addition that only a theological "rhetoric" can safeguard the human being from objectification, in that rhetoric does not tempt the subject to define himself or herself as a "thing," but "persuades" that subject into becoming a self only by living the mysterious movement of caritas. This thesis first of all clarifies the little noticed Kierkegaardian heritage implicit in Radical Orthodoxy's "existential" imperative to rhetoric. But ultimately it argues that Kierkegaard's account of love, which refuses to appeal to a "hope" that is authenticated by any rhetorical exemplars, more adequately captures the Radical Orthodox imperative to Christianity as an existential way than does any rhetorical appeal. On my reading, Kierkegaard offers an account of love as giving rise to a unique mode of expectancy- a comportment to the future as the possibility of the good-which keeps the subject eternally in motion through faith's inexplicable resolve. / Thesis / Doctor of Philosophy (PhD)

I den här essän utforskas en händelse där en psykoterapeut under ett samtal upplever sig drabbad i förtvivlan av två ögonblick i ett professionellt samtal. Mot bakgrund av den händelsen avtäcks betydelsen och meningsfullheten i att lida, specifikt som en möjlig färdighet hos psykoterapeuten. Det görs genom utforskning av vad att förstå, vara receptiv och erfara förtvivlans utsatthet kan betyda för en psykoterapeuts kunnande med hjälp av filosofen Søren Kierkegaard. I essän lyfts inledningsvis problemet mellan naturvetenskapens strävan att säkerställa våra liv genom diagnostiska termer och det existentiella mänskliga villkoret att lida fram. Genom utforskandet tydliggörs hur den naturvetenskapliga synen på människan subtilt förskjutit ett lidande till något som i vissa fall först och främst ges namn via en diagnos eller med annan terminologi och med det förlorar en egen legitimitet men som även gör oss sämre förberedda att lida. En fråga som ställs och ges svar på är om en psykoterapeuts färdighet att lida indirekt kan legitimera lidande genom just den färdigheten. Kierkegaards texter används för att både förstå och ge lidande dels den legitimitet som lidande bör få dels se lidande som en stilla revolutionär handling genom hans blick. Ett avgörande moment som visade sig ta psykoterapeuten från förmågan att lida till färdigheten att lida var tigande. / This essay explores an incident in which a psychotherapist during a conversation finds herself struck with despair by two moments in a professional conversation. Against the background of that event, the meaning and meaningfulness of suffering is revealed, specifically as a possible skill of the psychotherapist. It is done by exploring what understanding, being receptive and experiencing the vulnerability of despair can mean for a psychotherapist's skills with the help of the philosopher Søren Kierkegaard. The essay initially raises the problem between natural science's endeavor to secure our lives through diagnostic terms and the existential human condition of suffering. Through the research, it is made clear how the natural scientific view of man has subtly shifted suffering to something that in some cases is first and foremost given a name via a diagnosis or with other terminology and with that loses its own legitimacy, but which also makes us less prepared to suffer. A question that is asked and answered is whether a psychotherapist's skill in suffering can indirectly legitimize suffering through that very skill. Kierkegaard's texts are used to both understand and give suffering the legitimacy that suffering should have and see suffering as a quiet revolutionary act through his eyes. A decisive moment that proved to take the psychotherapist from the ability to suffer to the skill to suffer was silence.