Thesis (M.A.)--Trinity International University, Deerfield, Ill., 1998. / Abstract. Includes bibliographical references (leaves 105-109).

This thesis discusses the central ideas that surround Michael Dummett's claim that there is an incompatibility between a truth-conditional conception of meaning and a minimalist conception of truth. These ideas are brought into relation to the work of John McDowell and Donald Davidson, as all three philosophers can be better understood by locating them within Dummett's dialectic regarding the incompatibility. Dummett's argument crucially depends upon the assumption that a meaning-theory should be full-blooded in nature, against McDowell's insistence that a meaning-theory can only ever be modest. The main contention of this thesis is that neither Dummett nor McDowell is successful in establishing their strong contentions regarding the form that a meaning-theory should take. McDowell only wants to provide trivial answers to questions about the constitutive nature of the meanings and competency of particular items in a language. Dummett, on the other hand, wants to provide a reductive account of the central concepts that concern the philosophy of language. What this thesis will argue is that once both of these claims have been rejected, the position Dummett and McDowell jointly dictate is in fact the position that we should read Davidson as occupying, who lies in a conceptual space between the extremes of maximal full-bloodedness and modesty. This is an understanding of Davidson that is contrary to how McDowell reads him, who has been an influential commentator of Davidson. How Davidson should actually be interpreted is achieved by understanding how he has the resources to avoid Dummett's claim of an incompatibility between a truth-conditional conception of meaning and a minimalist conception of truth.

No description available.

Wilfrid Sellars ficou conhecido por seus ataques ao empirismo e fundacionismo tradicionais em epistemologia e por desenvolver uma abordagem original aos problemas epistemológicos, que criou certa corrente filosófica que tem com seus principais desenvolvedores Rorty, McDowell e Brandom. Segundo essa corrente, o conhecimento, para ser bem compreendido, deve ser tomado como se dando no interior do espaço lógico das razões, no interior do espaço no qual transitamos ao oferecer e pedir por razões para aquilo que fazemos e acreditamos. Porém, essa visão acaba por se mostrar bastante intelectualizada, principalmente pela sua exigência de reflexividade para o conhecimento e por defender que a presença de estados intencionais seja dependente da posse de uma linguagem como a nossa Minha tese, neste trabalho, é que as posições tardias de Sellars sobre sistemas representacionais animais nos dão ferramentas para rejeitar seu nominalismo psicológico e desenvolver uma concepção menos intelectualista de conhecimento, mesmo que isso signifique abrir mão de uma análise completa do mesmo em condições necessárias e suficientes. Este trabalho é composto por quatro capítulos: no primeiro capítulo reconstruo o projeto filosófico inicial de Sellars para mostrar como a sua compreensão não relacional da semântica o levou a fazer a exigência de reflexividade para o conhecimento, sendo essa exigência uma das razões para a excessiva intelectualização de sua abordagem do conhecimento e comento algumas de suas consequências. O segundo capítulo avalia a defesa de McDowell da tese sellarsiana do conhecimento como se dando no interior do espaço lógico das razões das acusações de intelectualismo e conclui que ela incorre em petição de princípio ou circularidade. O terceiro capítulo avança a proposta de Brandom para assimilar o insight confiabilista numa epistemologia centrada na atividade de dar e pedir por razões, na tentativa de combater seu excessivo intelectualismo. A posição tardia de Sellars ajuda-nos a entender a presença de estados proposicionais em seres que não participam do jogo público de dar e pedir por razões, possibilitando uma concepção menos intelectualista de conhecimento. O quarto capítulo explora a distinção de McDowell entre “razão” e “razão enquanto tal” para alcançar uma noção de racionalidade menos intelectualizada, centrada naquilo que somos capazes de fazer em oposição ao que devemos fazer. / Wilfrid Sellars became known for his attacks on traditional empiricism and foundationalism in epistemology and for developing an original approach to epistemological problems, which has created a certain philosophical current that has its main developers Rorty, McDowell, and Brandom. According to this current, knowledge, in order to be well understood, must be taken as giving itself within the logical space of reasons, within the space in which we go through offering and asking for reasons for what we do and believe. However, this view turns out to be quite intellectualized, mainly due to its reflexivity requirement for knowledge and for defending that the presence of intentional states is dependent on the possession of a language like ours. My thesis, in this work, is that late positions of Sellars on animal representational systems give us tools to reject his psychological nominalism and develop a less intellectualist conception of knowledge, even if that means giving up a complete analysis of it under necessary and sufficient conditions. This work is composed of four chapters: in the first chapter I reconstruct Sellars' initial philosophical project to show how his non-relational understanding of semantics led him to make the demand for reflexivity for knowledge, being this requirement one of the reasons for the excessive intellectualization of his approach to knowledge, and comment on some of its consequences. The second chapter evaluates McDowell's defense of the Sealarsian thesis of knowledge as taking place within the logical space of the reasons for accusations of intellectualism and concludes that it incurs in a petition of principle or circularity. The third chapter advances Brandom's proposal to assimilate the reliabilist insight into an epistemology centered on giving and asking for reasons in an attempt to combat its excessive intellectualism. The late position of Sellars helps us to understand how to extend the presence of propositional states to beings who do not participate in the public game of giving and asking for reasons, enabling a less intellectualist conception of knowledge. The fourth chapter explores McDowell's distinction between "reason" and "reason as such" to achieve a less intellectualized notion of rationality centered on what we are able to do in opposition to what we should do.

Το ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε, στα πλαίσια αυτής της εργασίας, είναι το εάν το περιεχόμενο τόσο στην αντιληπτική εμπειρία όσο και στην επιδέξια πράξη είναι εννοιολογικό ή μη εννοιολογικό. Το ερώτημα αυτό κάνει, για πρώτη φορά, την εμφάνισή του στο χώρο της Φιλοσοφίας του Νου, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, στα πλαίσια μίας διαμάχης ανάμεσα στους θεωρητικούς για το αν το περιεχόμενο της αντιληπτικής εμπειρίας είναι εννοιολογικό ή μη εννοιολογικό. Η διαμάχη αυτή ασχολείται με το αν ένα υποκείμενο, όταν έχει μία αντιληπτική εμπειρία, κατέχει ή όχι κάποιες έννοιες οι οποίες περιγράφουν το περιεχόμενο αυτό. Αν, δηλαδή, το υποκείμενο εφαρμόζει κάποιες έννοιες στο περιεχόμενο το οποίο προσλαμβάνει αντιληπτικά. Έτσι, από τη μία πλευρά της διαμάχης είναι οι θεωρητικοί του μη εννοιολογικού περιεχομένου, σύμφωνα με τους οποίους το υποκείμενο δεν χρειάζεται να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το περιεχόμενο της αντίληψης και από την άλλη πλευρά είναι οι θεωρητικοί του εννοιολογικού περιεχομένου, σύμφωνα με τους οποίους το υποκείμενο πρέπει να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το αντιληπτικό περιεχόμενο. Η διαμάχη αυτή, καθώς εξελίσσεται η συζήτηση, θα δούμε να περνάει και στο χώρο της επιδέξιας πράξης καθώς υπάρχουν θεωρητικοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η επιδέξια πράξη είναι μη εννοιολογική και θεωρητικοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η ικανότητα εννοιολόγησης επεκτείνεται όχι μόνο στον χώρο της αισθητικότητας αλλά και σε αυτόν της επιδέξιας πράξης. Συνεπώς, στα πλαίσια αυτής της εργασίας θα παρακολουθήσουμε τη συζήτηση πάνω στο τι σημαίνει κατοχή εννοιών και αν η κατοχή εννοιών είναι δυνατή όχι μόνο στο χώρο της σκέψης αλλά και σε άλλα πεδία όπως είναι η αντιληπτική εμπειρία και η επιδέξια πράξη. Οι υποστηρικτές του μη εννοιολογικού περιεχομένου, τραβώντας μία διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στο χώρο της αντίληψης και το χώρο της σκέψης, υποστηρίζουν ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο είναι μη εννοιολογικό ενώ το περιεχόμενο της σκέψης είναι εννοιολογικά αρθρωμένο. Το υποκείμενο μπορεί να αναπαριστά αντιληπτικά τον κόσμο χωρίς να απαιτείται, από τη μεριά του, η κατοχή εννοιών που περιγράφουν το συγκεκριμένο αναπαραστασιακό περιεχόμενο (Bermudez και Cahen, 2012:2, και Crane, 1992:141). Ο Tim Crane υποστηρίζει ότι ένα παιδί προκειμένου να μπορεί να αναγνωρίσει ένα αντικείμενο, το οποίο βλέπει για δεύτερη φορά, θα πρέπει να υπάρχει κάποιο κοινό αντιληπτικό στοιχείο ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη αντιληπτική πρόσληψη του αντικειμένου. Κάποια στοιχεία, από την πρώτη φορά που το παιδί προσλαμβάνει αντιληπτικά ένα αντικείμενο, για το οποίο δεν κατέχει καμία έννοια, θα πρέπει να επανεμφανίζονται στα πλαίσια της δεύτερης αντιληπτικής του πρόσληψης. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί δεν χρειάζεται να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν τα στοιχεία αυτά προκειμένου να τα προσλαμβάνει αντιληπτικά. Συνεπώς, το αντιληπτικό περιεχόμενο είναι μη εννοιολογικό (Crane, 1992:138). Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του εννοιολογικού περιεχομένου υποστηρίζουν ότι τόσο ο χώρος της σκέψης όσο και αυτός της αντίληψης είναι εννοιολογικά αρθρωμένοι. Ένα υποκείμενο πρέπει να κατέχει τις έννοιες που περιγράφουν το αντιληπτικό περιεχόμενο. Αν το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν συντίθεται από έννοιες τότε παραμένει κάτι ξένο για το χώρο της σκέψης καθώς δεν μπορεί να παίξει έναν έλλογο ρόλο στη διαμόρφωση των πεποιθήσεων (McDowell, 1994:166). Η εμπειρία πρέπει να μπορεί να επηρεάσει την κρίση με έλλογο τρόπο και όχι απλά αιτιακά. Η έννοια του μη εννοιολογικού περιεχομένου αναπτύχθηκε στους κόλπους του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και κυρίως από θεωρητικούς που δούλευαν στο πλαίσιο της φρεγκιανής παράδοσης. Η πρώτη σαφής αναφορά στον όρο «μη εννοιολογικό» περιεχόμενο γίνεται από το φιλόσοφο Gareth Evans, το 1982, στο βιβλίο του The Varieties of Reference. Σύμφωνα με τον Evans, ένα πληροφοριακό σύστημα συλλέγει πληροφορίες οι οποίες είναι μη εννοιολογικές (McDowell, 1994:156). Οι μη εννοιολογικές πληροφορίες είναι αρχικά μη συνειδητές ενώ στην συνέχεια γίνονται συνειδητές καθώς λειτουργούν ως εισερχόμενη πληροφορία σε ένα σύστημα που σκέφτεται χρησιμοποιώντας έννοιες. Αυτό, ωστόσο, το οποίο παραμένει ασαφές, στη θέση του Evans, είναι το κατά πόσο θεωρεί ο ίδιος ότι το μη εννοιολογικό περιεχόμενο είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις διεργασίες που ενεργοποιούνται μόνο στο υπο-προσωπικό επίπεδο ή αν πρόκειται και για το περιεχόμενο διεργασιών που ενεργοποιούνται σε προσωπικό επίπεδο (Bermudez και Cahen, 2012:2). Ένας φιλόσοφος ο οποίος τοποθετεί το μη εννοιολογικό περιεχόμενο στο προσωπικό επίπεδο είναι ο Tim Crane με το παράδειγμα της ψευδαίσθησης του καταρράκτη. Στο παράδειγμα αυτό, ο Crane υποστηρίζει ότι αν ένα υποκείμενο κοιτάει, για κάποιο χρονικό διάστημα, έναν καταρράκτη και μετά στρέψει το βλέμμα σε ένα ακίνητο αντικείμενο, όπως μία πέτρα, τότε θα εμφανιστεί, στα πλαίσια της αντιληπτικής του εμπειρίας, ένα αντιφατικό περιεχόμενο καθώς η πέτρα θα φαίνεται να είναι στάσιμη αλλά και να κινείται, ταυτόχρονα (Crane, 1998α:142). Το αντιφατικό αυτό περιεχόμενο της αντιληπτικής εμπειρίας αναδεικνύει το γεγονός ότι το περιεχόμενο της αντίληψης δεν είναι εννοιολογικό (Crane, 1998α:145). Στην πλάνη του καταρράκτη, η αρχή της μη αντίφασης που αποτελεί βασική συνθήκη προκειμένου ένα περιεχόμενο να είναι εννοιολογικό, παραβιάζεται. Οι πληροφορίες που έχει ένα περιεχόμενο, το οποίο είναι εννοιολογικό, οφείλουν να μην αναιρούν η μία την άλλη. Έτσι, αν ένα υποκείμενο πιστεύει ότι «το μήλο είναι κόκκινο» (p) δεν μπορεί να διατηρεί ταυτόχρονα και την αντίθετη πεποίθηση ότι «το μήλο δεν είναι κόκκινο» (όχι p). Ένα υποκείμενο όταν γνωρίζει ότι p γνωρίζει, ταυτόχρονα, ότι δεν ισχύει «το p και όχι p» (Crane, 1992:144). Δηλαδή, γνωρίζει ότι δεν ισχύει η πρόταση «ότι το μήλο είναι κόκκινο και το μήλο δεν είναι κόκκινο». Για τους μη εννοιολογιστές, μη εννοιολογικό είναι το περιεχόμενο το οποίο δεν φέρει μία εννοιολογική δομή. Οι ίδιοι, δηλαδή, προσπαθούν να περιγράψουν το μη εννοιολογικό περιεχόμενο με βάση το πώς προσδιορίζουν το εννοιολογικό περιεχόμενο. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ίδιους, η κατοχή εννοιών υπάρχει μόνο στα πλαίσια της σκέψης καθώς η εννοιολογικότητα προϋποθέτει έναν ολισμό προτασιακών στάσεων και αυτό οφείλεται στον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει η κατοχή μίας έννοιας. Συγκεκριμένα, για τους μη εννοιολογιστές, η κατοχή εννοιών σημαίνει τη χρήση των εννοιών μέσα σε προτάσεις. Η κατοχή, ωστόσο, μίας μόνο έννοιας δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Σύμφωνα με τον Crane, η κατοχή μίας έννοιας συνεπάγεται την κατοχή ενός αριθμού άλλων εννοιών. Αυτό σημαίνει ότι αν ένα υποκείμενο κατέχει μία έννοια θα πρέπει να κατέχει και πολλές άλλες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μία έννοια συνδέεται, πάντα, με ένα σύνολο άλλων εννοιών μέσα από λογικές, σημασιολογικές και τεκμηριακές σχέσεις (Crane, 1992:144-145). Συνεπώς, όταν το υποκείμενο κατέχει μία έννοια βρίσκεται αυτόματα μέσα σε ένα δίκτυο σχέσεων – λογικών, σημασιολογικών, τεκμηριακών - και με άλλες έννοιες. Κατ’ επέκταση, αυτό σημαίνει ότι το υποκείμενο βρίσκεται σε ένα δίκτυο αποβλεπτικών καταστάσεων οι οποίες σχετίζονται μεταξύ τους μέσω των εννοιών που συνιστούν συστατικά τους (Crane, 1992:145). Αυτό το δίκτυο αποβλεπτικών καταστάσεων πραγματώνεται μέσα στα πλαίσια της σκέψης και όχι της αντίληψης. Συνεπώς, το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά δομημένο. Επιπλέον, η σχέση εξάρτησης, για το Crane, ανάμεσα στις έννοιες και τη σκέψη είναι αμφίδρομη καθώς η λειτουργία του συλλογισμού εξαρτάται από τις έννοιες (Crane, 1992:146). Οι έννοιες είναι τα συστατικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίζεται μία συναγωγική διαδικασία. Ένα συμπέρασμα για να έχει ισχύ χρειάζεται μία έννοια να εμφανίζεται τόσο στις προκείμενες όσο και στο συμπέρασμα. Συνεπώς, για τους μη εννοιολογιστές η εννοιολογικότητα συνιστά μία λειτουργία με συναγωγική δομή και αυτό εκπληρώνεται μόνο στα πλαίσια της σκέψης. Δύο βασικά επιχειρήματα τα οποία θα αναπτύξουμε, υπέρ του μη εννοιολογικού περιεχομένου, είναι η μη συναγωγική δομή ως κριτήριο για ένα μη εννοιολογικό περιεχόμενο της αντίληψης και ο λεπτοφυής χαρακτήρας της αντιληπτικής εμπειρίας. Όσον αφορά το πρώτο επιχείρημα, οι μη εννοιολογιστές υποστηρίζουν ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά αρθρωμένο και συνεπώς δεν έχει μία συναγωγική δομή, όπως συμβαίνει στο χώρο της σκέψης. Η αντίληψη, σύμφωνα με τους ίδιους, φαίνεται να καταφέρνει να αναπαριστά τον κόσμο χωρίς τις δεσμεύσεις που υπάρχουν στον εννοιολογικά δομημένο χώρο των πεποιθήσεων. Η αντιληπτική εμπειρία δεν χαρακτηρίζεται από έναν ολισμό καθώς δεν φαίνεται να διατηρεί λογικές, σημασιολογικές και τεκμηριακές σχέσεις με το περιεχόμενο άλλων αντιληπτικών παραστάσεων, προκειμένου να αναπαριστά αυτό το οποίο υπάρχει εκεί έξω (Crane, 1992:150-153). Το να έχει ένα υποκείμενο μία αντιληπτική εμπειρία δεν συνεπάγεται το να βρίσκεται σε ένα δίκτυο κάποιων επιπλέον αντιληπτικών περιεχομένων, όπως γίνεται στον εννοιολογικά δομημένο χώρο των πεποιθήσεων. Το δεύτερο επιχείρημα το οποίο αναπτύσσουν οι μη εννοιολογιστές είναι ότι η αντίληψη φαίνεται να έχει έναν πιο λεπτομερή τρόπο στο πώς αναπαριστά τον κόσμο σε σχέση με το αντίστοιχο εννοιολογικό οπλοστάσιο το οποίο διαθέτει το υποκείμενο για να τον περιγράψει (Evans, 1982:229). Για τον Evans, οι άνθρωποι δεν κατέχουν τόσες έννοιες όσες είναι οι χρωματικές αποχρώσεις που προσλαμβάνουν αντιληπτικά μέσα στον κόσμο. Συνεπώς, η αντιληπτική εμπειρία δεν προϋποθέτει κατοχή εννοιών από τη μεριά του υποκειμένου προκειμένου να έχει το συγκεκριμένο αντιληπτικό περιεχόμενο. Οι εννοιολογιστές, σε αντίθεση, υποστηρίζουν ότι το περιεχόμενο της αντίληψης είναι εννοιολογικό. Η εμπειρία, σύμφωνα με τους ίδιους, πρέπει να μπορεί να επηρεάσει την κρίση με έλλογο τρόπο. Αν το αντιληπτικό περιεχόμενο δεν είναι εννοιολογικά αρθρωμένο τότε η αντίληψη δεν μπορεί να παίξει έναν έλλογο ρόλο στο χώρο της σκέψης (McDowell, 1994:166). Σύμφωνα με τον McDowell, ο αντιληπτικός χώρος είναι ένας χώρος στο οποίο ενεργοποιούνται οι ίδιες εννοιολογικές ικανότητες που ενεργοποιούνται και στα πλαίσια της σκέψης. Το διαφοροποιητικό στοιχείο είναι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο ενεργοποιούνται οι εννοιολογικές ικανότητες μέσα σε αυτούς τους δύο χώρους. Έτσι, στο πλαίσιο της σκέψης, ο McDowell θεωρεί ότι γίνεται μία ενεργητική ενεργοποίηση των εννοιών ενώ στα πλαίσια της αντίληψης μιλάει για μία παθητική ενεργοποίηση των εννοιών (McDowell, 1994:178). Η παθητική ενεργοποίηση των εννοιών σημαίνει ότι οι έννοιες που ενεργοποιούνται δεν συνιστούν αποτέλεσμα μίας συναγωγικής διαδικασίας από τη μεριά του υποκειμένου (McDowell, 2009:4). Ο McDowell σε πιο πρόσφατα κείμενά του απελευθερώνει την ικανότητα εννοιολόγησης από τα στενά πλαίσια του προτασιακού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ίδιο, η κατοχή εννοιών δεν πραγματώνεται μόνο στα πλαίσια του ενεργητικού σκέπτεσθαι αλλά και στα πλαίσια της αντιληπτικής εμπειρίας. Το υποκείμενο όταν βλέπει κάτι το βλέπει εννοιολογικά μορφοποιημένο. Οι έννοιες που εφαρμόζονται στα πλαίσια της εμπειρίας, σύμφωνα με τον McDowell, είναι οι τυπικές έννοιες τις οποίες αναλύει και ο Kant (McDowell, 2007:346). Τα επιχειρήματα τα οποία θα αναπτύξουμε υπέρ της εννοιολογικής θέσης είναι τρία. Το πρώτο επιχείρημα αναφέρεται στην ανάγκη μίας έλλογης σύνδεσης ανάμεσα στην εμπειρία και τη σκέψη. Αν η εμπειρία δεν συνιστά λόγο για τη σκέψη, τότε οι πεποιθήσεις χάνουν το περιεχόμενό τους. Το δεύτερο επιχείρημα αναφέρεται στην παθητική ενεργοποίηση των εννοιών στα πλαίσια της εμπειρίας και συνιστά απάντηση στο επιχείρημα των μη εννοιολογιστών για τη μη συναγωγική δομή της αντίληψης. Για τον McDowell, λοιπόν, το γεγονός ότι το αντιληπτικό περιεχόμενο αντιστέκεται στο περιεχόμενο μίας πεποίθησης δεν σημαίνει ότι στα πλαίσια της εμπειρίας δεν υπάρχουν έννοιες. Η κατοχή εννοιών στα πλαίσια της εμπειρίας έχει μία παθητική μορφή καθώς οι έννοιες που ενεργοποιούνται δεν συνιστούν προϊόν μίας συναγωγικής γνώσης, όπως γίνεται στο χώρο των πεποιθήσεων (McDowell, 2009:4). Τέλος, το τρίτο επιχείρημα συνιστά απάντηση στο επιχείρημα ότι η αντίληψη έχει έναν πιο λεπτομερή τρόπο στο πώς αναπαριστά τον κόσμο. Ο McDowell, λοιπόν, υποστηρίζει ότι το γεγονός ότι η αντιληπτική εμπειρία έχει ένα λεπτοφυή χαρακτήρα στο τρόπο που αναπαριστά τον κόσμο δεν σημαίνει ότι η ικανότητα εννοιολόγησης δεν μπορεί να καταφέρει να αποδώσει τον πλούτο του εξωτερικού κόσμου. Η ικανότητα εννοιολόγησης συνιστά μία δυναμική διαδικασία η οποία μπορεί να γίνει ιδιαίτερα λεπτομερής καθώς το υποκείμενο παραμένει ανοικτό στην απόκτηση μίας νέας εννοιολογικής ικανότητας (McDowell, 1994:169). Μέσα από όλα αυτά θα φανεί ότι η διαμάχη για το εννοιολογικό και μη εννοιολογικό περιεχόμενο της αντίληψης στην ουσία προκύπτει από τη διάσταση που υπάρχει, ανάμεσα στους θεωρητικούς, για το τι σημαίνει κατοχή εννοιών. Έτσι, για τους υποστηρικτές του μη εννοιολογικού περιεχομένου, η ικανότητα εννοιολόγησης συνίσταται στη χρήση εννοιών στα πλαίσια προτάσεων ενώ για τους υποστηρικτές του εννοιολογικού περιεχομένου η κατοχή εννοιών δεν συνίσταται μόνο σε αυτό. Στον McDowell, η ικανότητα εννοιολόγησης αποκτά μία πιο διευρυμένη μορφή και βγαίνει από τα στενά πλαίσια του προτασιακού περιεχομένου. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ίδιο, η κατοχή εννοιών συνιστά μία μορφή γνώσης η οποία δεν εκδηλώνεται μόνο προτασιακά αλλά παίρνει και άλλες μορφές τόσο παθητικά, μη συναγωγικά, μέσα στην αισθητικότητα όσο και στο χώρο της επιδέξιας πράξης, όπως θα δούμε παρακάτω. Η διαφορά αυτή για το τι συνιστά κατοχή εννοιών μας αναγκάζει να εξετάσουμε την κατοχή εννοιών και στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης. Αυτό προκύπτει καθώς η εννοιολόγηση απελευθερώνεται από το χώρο των πεποιθήσεων και αποκτά έναν πιο διευρυμένο χαρακτήρα, όχι μόνο ως μίας μη συναγωγικής ενεργοποίησης εννοιών στα πλαίσια της αντιληπτικής εμπειρίας αλλά και ως μίας πρακτικής γνώσης στα πλαίσια της πράξης. Έτσι, η διαμάχη ανάμεσα στο εννοιολογικό και μη εννοιολογικό περιεχόμενο περνάει και στο χώρο της επιδέξιας πράξης. Για τον McDowell, η κατοχή εννοιών, στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης, έχει τη μορφή μίας πρακτικής γνώσης σύμφωνα με την οποία το υποκείμενο γνωρίζει ότι πράττει (McDowell, 2007:344). Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό το οποίο διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα είναι η ορθολογικότητα. Η ορθολογικότητα αυτή σημαίνει ότι στα πλαίσια της ανθρώπινης πράξης υπάρχει πάντα ένα αυτό-συνείδητο υποκείμενο το οποίο έχει την επίγνωση ότι πράττει (McDowell, 2007a:367). Το υποκείμενο, όταν πράττει επιδέξια, κατέχει πρακτικές έννοιες. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με τους μη εννοιολογιστές, ο χώρος της επιδέξιας πράξης είναι ένας χώρος όπου το υποκείμενο δεν εφαρμόζει έννοιες. Σύμφωνα με τον Dreyfus, όταν ένα υποκείμενο απορροφάται στην εκτέλεση μίας επιδέξιας πράξης δεν αναστοχάζεται αυτό το οποίο πράττει (Dreyfus, 2007a:374). Στα πλαίσια της επιδέξιας πράξης δεν υπάρχει «εγώ». Ωστόσο, αυτό το οποίο θα δούμε και στα πλαίσια αυτής της διαμάχης είναι ότι ο Dreyfus κατανοεί την ορθολογικότητα του McDowell ως μία πράξη αναστοχασμού κάποιων γενικών κανόνων (McDowell, 2007:339). Αυτό οφείλεται στο ότι ο ίδιος, όπως και ο Crane, κατανοεί την εννοιολόγηση ως τη χρήση εννοιών μέσα σε προτάσεις. Αυτό, ωστόσο, το οποίο θα δούμε είναι ότι ο McDowell δεν μιλά για μία πράξη ανασκόπησης κάποιων γενικών κανόνων. Η πρακτική ορθολογικότητα του McDowell συνιστά την έλλογη ικανότητα των υποκειμένων να έχουν πρακτική συνείδηση ότι πράττουν. Τέλος, η πρακτική γνώση, του McDowell, θα μας οδηγήσει στο ερώτημα του κατά πόσο η γνώση ότι πράττω προϋποθέτει και τη γνώση του πώς πράττω. Αν δηλαδή, ένα υποκείμενο για να κατέχει την πρακτική γνώση ότι πράττει θα πρέπει να έχει και την πρακτική γνώση του ποιοί ενσώματοι χειρισμοί που κάνει πραγματώνουν την πράξη που γνωρίζει ότι πράττει. Συνεπώς, στο τελευταίο κομμάτι θα μιλήσουμε για την θέση του Gilbert Ryle για την πρακτική γνώση (2009). Για τον Ryle ο άνθρωπος αποκτά έννοιες, σε ένα πρώτο στάδιο, σε πραξιακό επίπεδο. Οι άνθρωποι αρχίζουν να πράττουν, να γνωρίζουν τον κόσμο και τις ιδιότητές του πολύ πριν αποκτήσουν θεωρητική σκέψη (Ryle, 1949:19). Για παράδειγμα, ένα παιδί αρχίζει να συλλογίζεται, να χρησιμοποιεί τη γλώσσα και να κατανοεί τις ιδιότητες των πραγμάτων πολύ πριν κατακτήσει το στάδιο όπου μπορεί να δώσει έναν ορισμό για αυτά (Ryle, 1949:18). Συνεπώς, για τον Ryle, η νοημοσύνη κάνει την εμφάνισή της μέσα στην πράξη και δεν συνιστά χαρακτηριστικό μόνο της διάνοιας. Όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος, ο νους δεν είναι ένα «φάντασμα μέσα στη μηχανή» (Ryle, 1949:21). Η νοημοσύνη για τον Gilbert Ryle, συνιστά μία πολυδιάστατη προδιάθεση που καταφέρνει να παίρνει ποικίλες μορφές (Ryle, 1949:32). Κατ’ επέκταση, η ικανότητα των ανθρώπων να κατέχουν και να χρησιμοποιούν έννοιες εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους. Είτε μέσα από τις πράξεις της διάνοιας είτε μέσα από διάφορους ενσώματους χειρισμούς που εκπληρώνει επιδέξια ένα υποκείμενο. Μέσα σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, θα θέσουμε το ερώτημα για το αν η πρακτική γνώση στην οποία αναφέρεται ο McDowell βρίσκεται σε στενή σχέση με την πρακτική γνώση όπως τη χρησιμοποιεί ο Ryle και θα προτείνουμε ότι η κατοχή εννοιών αποτελεί μία γνωστική λειτουργία που ξεκινάει σε ένα πρακτικό επίπεδο, χωρίς να προϋποτίθεται μία μορφή εννοιολόγησης με τον τρόπο με τον οποίο την προσεγγίζουν οι μη εννοιολογιστές. / The discussion about the conceptual or non conceptual content in perception and perfomance to at best competence.

Wilfrid Sellars ficou conhecido por seus ataques ao empirismo e fundacionismo tradicionais em epistemologia e por desenvolver uma abordagem original aos problemas epistemológicos, que criou certa corrente filosófica que tem com seus principais desenvolvedores Rorty, McDowell e Brandom. Segundo essa corrente, o conhecimento, para ser bem compreendido, deve ser tomado como se dando no interior do espaço lógico das razões, no interior do espaço no qual transitamos ao oferecer e pedir por razões para aquilo que fazemos e acreditamos. Porém, essa visão acaba por se mostrar bastante intelectualizada, principalmente pela sua exigência de reflexividade para o conhecimento e por defender que a presença de estados intencionais seja dependente da posse de uma linguagem como a nossa Minha tese, neste trabalho, é que as posições tardias de Sellars sobre sistemas representacionais animais nos dão ferramentas para rejeitar seu nominalismo psicológico e desenvolver uma concepção menos intelectualista de conhecimento, mesmo que isso signifique abrir mão de uma análise completa do mesmo em condições necessárias e suficientes. Este trabalho é composto por quatro capítulos: no primeiro capítulo reconstruo o projeto filosófico inicial de Sellars para mostrar como a sua compreensão não relacional da semântica o levou a fazer a exigência de reflexividade para o conhecimento, sendo essa exigência uma das razões para a excessiva intelectualização de sua abordagem do conhecimento e comento algumas de suas consequências. O segundo capítulo avalia a defesa de McDowell da tese sellarsiana do conhecimento como se dando no interior do espaço lógico das razões das acusações de intelectualismo e conclui que ela incorre em petição de princípio ou circularidade. O terceiro capítulo avança a proposta de Brandom para assimilar o insight confiabilista numa epistemologia centrada na atividade de dar e pedir por razões, na tentativa de combater seu excessivo intelectualismo. A posição tardia de Sellars ajuda-nos a entender a presença de estados proposicionais em seres que não participam do jogo público de dar e pedir por razões, possibilitando uma concepção menos intelectualista de conhecimento. O quarto capítulo explora a distinção de McDowell entre “razão” e “razão enquanto tal” para alcançar uma noção de racionalidade menos intelectualizada, centrada naquilo que somos capazes de fazer em oposição ao que devemos fazer. / Wilfrid Sellars became known for his attacks on traditional empiricism and foundationalism in epistemology and for developing an original approach to epistemological problems, which has created a certain philosophical current that has its main developers Rorty, McDowell, and Brandom. According to this current, knowledge, in order to be well understood, must be taken as giving itself within the logical space of reasons, within the space in which we go through offering and asking for reasons for what we do and believe. However, this view turns out to be quite intellectualized, mainly due to its reflexivity requirement for knowledge and for defending that the presence of intentional states is dependent on the possession of a language like ours. My thesis, in this work, is that late positions of Sellars on animal representational systems give us tools to reject his psychological nominalism and develop a less intellectualist conception of knowledge, even if that means giving up a complete analysis of it under necessary and sufficient conditions. This work is composed of four chapters: in the first chapter I reconstruct Sellars' initial philosophical project to show how his non-relational understanding of semantics led him to make the demand for reflexivity for knowledge, being this requirement one of the reasons for the excessive intellectualization of his approach to knowledge, and comment on some of its consequences. The second chapter evaluates McDowell's defense of the Sealarsian thesis of knowledge as taking place within the logical space of the reasons for accusations of intellectualism and concludes that it incurs in a petition of principle or circularity. The third chapter advances Brandom's proposal to assimilate the reliabilist insight into an epistemology centered on giving and asking for reasons in an attempt to combat its excessive intellectualism. The late position of Sellars helps us to understand how to extend the presence of propositional states to beings who do not participate in the public game of giving and asking for reasons, enabling a less intellectualist conception of knowledge. The fourth chapter explores McDowell's distinction between "reason" and "reason as such" to achieve a less intellectualized notion of rationality centered on what we are able to do in opposition to what we should do.

This study performs a reading of Wittgenstein’s thought that integrates his sometimes sidelined remarks on aesthetics and belief, and emphasises consideration of language use on the level of practice. It analyses the many ways that Wittgenstein engages with the inexpressible or the limits of expression through comparison with poetry as a practice. The potential of a Wittgensteinian method of literary analysis concentrating on grammatical structures, exemplary forms of expression and quotidian meaning-making is shown by viewing several poets’ work in connection with specific forms of the inexpressible. This thesis consists of three parts. The first chapter surveys previous applications of Wittgenstein to aesthetic appreciation and analysis, and considers common interpretations of his earlier and later work. Incorporating a wide range of Wittgenstein sources allows a new reading to emerge that gives appropriate weight to his hitherto under-researched writings. This reading is tested in Chapters 2-5, in each case studying a poet or poets alongside a philosophical text or topic. Chapter 2 uses the negative theology of Pseudo-Dionysius to probe the ineffable; through Cora Diamond’s resolute reading of the Tractatus, Kei Miller’s ‘Church Women’ series and John Burnside’s intimate ineffable of ‘Parousia’, a grammatical understanding of inexpressibility emerges. Chapter 3 compares John McDowell’s minimal realism in Mind and World with Wallace Steven’s Supreme Fiction, demonstrating how Stevens’ – and Wittgenstein’s – rich conception of experience can close off a number of philosophical lacunae. Chapter 4 concentrates on the poetry of Jorie Graham, whose conception of the self is saturated with language. Parallels with Wittgenstein’s methodology are drawn, and some reminders issued to curb the excesses of postmodern accounts of subjectivity. The focus in Chapter 5 moves to the use of cartographical metaphor in Philosophical Investigations and Kei Miller’s poetry. The constraints of specific discourses on our thinking are examined, together with poetry’s potential for laying bare or reinvigorating the pictures by which we navigate. Finally, Chapter 6 discusses a selection of poetic projects completed alongside my research, to extend the reading of Wittgenstein into the area of creative practice. This thesis demonstrates Wittgenstein’s prolonged engagement with the limits of expression and with poetry, as well as the profit of a Wittgensteinian approach to poetry. It thereby questions a number of current responses to Wittgenstein’s work, and displays its own original creative outcomes.

Wilfrid Sellars ficou conhecido por seus ataques ao empirismo e fundacionismo tradicionais em epistemologia e por desenvolver uma abordagem original aos problemas epistemológicos, que criou certa corrente filosófica que tem com seus principais desenvolvedores Rorty, McDowell e Brandom. Segundo essa corrente, o conhecimento, para ser bem compreendido, deve ser tomado como se dando no interior do espaço lógico das razões, no interior do espaço no qual transitamos ao oferecer e pedir por razões para aquilo que fazemos e acreditamos. Porém, essa visão acaba por se mostrar bastante intelectualizada, principalmente pela sua exigência de reflexividade para o conhecimento e por defender que a presença de estados intencionais seja dependente da posse de uma linguagem como a nossa Minha tese, neste trabalho, é que as posições tardias de Sellars sobre sistemas representacionais animais nos dão ferramentas para rejeitar seu nominalismo psicológico e desenvolver uma concepção menos intelectualista de conhecimento, mesmo que isso signifique abrir mão de uma análise completa do mesmo em condições necessárias e suficientes. Este trabalho é composto por quatro capítulos: no primeiro capítulo reconstruo o projeto filosófico inicial de Sellars para mostrar como a sua compreensão não relacional da semântica o levou a fazer a exigência de reflexividade para o conhecimento, sendo essa exigência uma das razões para a excessiva intelectualização de sua abordagem do conhecimento e comento algumas de suas consequências. O segundo capítulo avalia a defesa de McDowell da tese sellarsiana do conhecimento como se dando no interior do espaço lógico das razões das acusações de intelectualismo e conclui que ela incorre em petição de princípio ou circularidade. O terceiro capítulo avança a proposta de Brandom para assimilar o insight confiabilista numa epistemologia centrada na atividade de dar e pedir por razões, na tentativa de combater seu excessivo intelectualismo. A posição tardia de Sellars ajuda-nos a entender a presença de estados proposicionais em seres que não participam do jogo público de dar e pedir por razões, possibilitando uma concepção menos intelectualista de conhecimento. O quarto capítulo explora a distinção de McDowell entre “razão” e “razão enquanto tal” para alcançar uma noção de racionalidade menos intelectualizada, centrada naquilo que somos capazes de fazer em oposição ao que devemos fazer. / Wilfrid Sellars became known for his attacks on traditional empiricism and foundationalism in epistemology and for developing an original approach to epistemological problems, which has created a certain philosophical current that has its main developers Rorty, McDowell, and Brandom. According to this current, knowledge, in order to be well understood, must be taken as giving itself within the logical space of reasons, within the space in which we go through offering and asking for reasons for what we do and believe. However, this view turns out to be quite intellectualized, mainly due to its reflexivity requirement for knowledge and for defending that the presence of intentional states is dependent on the possession of a language like ours. My thesis, in this work, is that late positions of Sellars on animal representational systems give us tools to reject his psychological nominalism and develop a less intellectualist conception of knowledge, even if that means giving up a complete analysis of it under necessary and sufficient conditions. This work is composed of four chapters: in the first chapter I reconstruct Sellars' initial philosophical project to show how his non-relational understanding of semantics led him to make the demand for reflexivity for knowledge, being this requirement one of the reasons for the excessive intellectualization of his approach to knowledge, and comment on some of its consequences. The second chapter evaluates McDowell's defense of the Sealarsian thesis of knowledge as taking place within the logical space of the reasons for accusations of intellectualism and concludes that it incurs in a petition of principle or circularity. The third chapter advances Brandom's proposal to assimilate the reliabilist insight into an epistemology centered on giving and asking for reasons in an attempt to combat its excessive intellectualism. The late position of Sellars helps us to understand how to extend the presence of propositional states to beings who do not participate in the public game of giving and asking for reasons, enabling a less intellectualist conception of knowledge. The fourth chapter explores McDowell's distinction between "reason" and "reason as such" to achieve a less intellectualized notion of rationality centered on what we are able to do in opposition to what we should do.

Notre étude s'attache à reconnaitre en Thompson Clarke, le précurseur d'un contextualisme épistémique puissant qui rend compte de l'applicabilité conceptuelle et ce que prétendent signifier les philosophes. En effet, Clarke examine les définitions épistémologiques traditionnelles à propos de la nature des concepts, du philosopher, de l'ordinarité et du scepticisme. En étudiant la nature de l'épistémologie traditionnelle, il ambitionne de substituer à la méthode austinienne, sa propre méthode d'examen des présupposés concernant la nature de l'expérience et du langage. Il défend ainsi une philosophie de la connaissance programmatique qui nous interroge sur ce que nous faisons avec nos concepts en matière de connaissance. Elle peut être réalisée à partir de l'examen du legs du scepticisme, à savoir : un nouvel éclairage apporté à la nature et aux procédures du scénario sceptique montre manifestement que la prétendue objectivité attribuée à l'ordinarité n'est que superficielle ou relative. L'idée clarkienne de relative non-objectivité n'est en aucune mesure identifiable ou réductible à un relativisme ou à un subjectivisme épistémique. Selon Clarke, il n'existe pas de traits internes à l'expérience. Il suggère simplement que l'existence des objets nous est confirmée à partir de traits caractéristiques que nous discernons, reconnaissons et identifions comme tels. Ces traits qui caractérisent les objets nous permettent d'établir l'applicabilité des concepts. Or, l'ordinarité n'a pas proprement de traits qui la restreindraient à être de telle ou telle manière, comme le prétendent les philosophes et les sceptiques. Cette prétention relève d'un rêve d'une complétude intégrale de la concevabilité de la structure de l'ordinarité partagé implicitement par les épistémologues et leurs détracteurs, les sceptiques. Le rêve et la veille ne sont pas deux expériences au sein d'un genre qu'il suffirait d'identifier. Tout comme le rêve n'a pas de traits caractéristiques qui viendraient déterminer son application ou sa non-application, l'ordinarité n'a pas de traits en propre qui nous permettent fondamentalement de déterminer et de fixer, ni une limite à celle-ci, ni une frontière absolue entre le philosophique et le non philosophique. Pour ces raisons, selon Clarke, nous ne savons pas foncièrement, ni ce qu'est un concept, ni pourquoi les concepts et leurs applications, comme ceux de Plain et de Philosophical, sont susceptibles d'être sensible au contexte. / Our study focuses on the recognition that Thompson Clarke was the precursor of a powerful epistemic contextualism which gives an account of conceptual applicability and what philosophers claim to mean. Clarke examines the traditional epistemological definitions pertaining to the nature of concepts, of philosophizing, of ordinarity and of skepticism. By studying the nature of traditional epistemology, his ambition is to substitute his own method for examining presuppositions with regard to the nature of experience and of language for that of Austin. He thus defends a philosophy of programmed understanding which makes us look at what we do with our concepts regarding understanding. It can be achieved by an examination of the legacy of skepticism, i.e. a new light thrown on the nature and the procedures of the skeptic’s scenario manifestly show that the so-called objectivity attributed to ordinarity is only superficial or relative. The Clarkian idea of relative non-objectivity is in no way identifiable with, or merely reduced to, epistemic relativism or to epistemic subjectivism. According to Clarke, experience has no internal features. He simply suggests that the existence of objects is confirmed by characteristic features that we discern, recognize and identify as such. These features which characterize objects enable us to establish the applicability of the concepts. However, ordinarity does not strictly have features which would restrict it from being thus or thus as philosophers and skeptics claim. This claim belongs to a dream of a completedness of the conceivability of the structure of ordinarity shared implicitly by the epistemologists and their detractors, the skeptics. The states of dreaming and waking are not two experiences of a type which it suffices to identify. Just as the dream does not have characteristic features which will determine its application or its non-application, ordinarity does not have features of its own which fundamentally enable us to determine and to fix either a limit to it, or an absolute boundary between the philosophical and the non philosophical. For these reasons, according to Clarke, we don’t really know what a concept is, nor why concepts and their applications, such as those of the Plain and of the Philosophical, are likely to be context-sensitive.

O presente trabalho apresenta uma discussão sobre a tese da prioridade analítica da linguagem sobre o pensamento. Essa tese, que estabelece que uma explicação filosófica do pensamento – entendido como aquilo que pode ser verdadeiro ou falso – apenas pode ser obtida por meio da análise da linguagem, é formulada e defendida à luz do que Michael Dummett chamou de teoria do significado. Em seguida, duas reações contrárias à tese da prioridade analítica são consideradas. O núcleo da primeira crítica, capitaneada por John McDowell, é a alegada impossibilidade de uma explicação da linguagem que não se ancore em uma explicação dos pensamentos. Diante disso, McDowell defende uma revisão de nossas pretensões explicativas no que diz respeito à linguagem e ao pensamento. A segunda crítica à tese da prioridade analítica da linguagem sobre o pensamento é formulada a partir da filosofia madura de Gareth Evans. Nesse caso, a crítica não é dirigida à ambição explicativa, e sim a ordem pretendida da explicação. Em vez de explicarmos os pensamentos por meio de uma elucidação do significado das expressões, ele propõe que uma explicação do significado das expressões se dê em termos de uma teoria dos pensamentos concebida de forma independente de uma análise dos significados das expressões. Por fim, o presente trabalho conclui que as críticas consideradas não são bem-sucedidas, e que a posição de Dummett merece ser considerada mais seriamente dentro do debate atual sobre metodologia filosófica. / The present work presents a discussion about the thesis of the priority of language over thought in the order of explanation. This thesis, which establishes that a philosophical explanation of thought, understood as that which can be true or false, can only be obtained through the analysis of language, is formulated and defended in the light of what Michael Dummett called the theory of meaning. Then, two reactions contrary to the thesis of the priority are considered. The core of the first criticism, commanded by John McDowell, is the alleged impossibility of an explanation of language that is not based on an explanation of the thoughts. In view of this, he advocates a revision of our explanatory pretensions in regard to language and thought. The second criticism of the thesis of the priority of language over thought is formulated from the mature philosophy of Gareth Evans. In this case, criticism is not directed at explanatory ambition, but at the intended order of explanation. Instead of explaining thoughts by means of an elucidation of the meaning of expressions, he proposes that an explanation of the meaning of expressions be given in terms of a theory of thoughts conceived independently of an analysis of the meanings of expressions. Finally, the present work concludes that the criticisms analyzed are not successful, and that Dummett's position deserves to be considered more seriously in the current debate on philosophical methodology.