Thesis (Ph. D.)--Ohio State University, 2006. / Full text release at OhioLINK's ETD Center delayed at author's request

One of the most difficult, but -at the same time- interesting questions in morphological theory is the relation between inflection and derivation. This question lies at the heart of the problem of the architecture of the morphological component and thus raises important issues such as: (a) the relation between the lexicon and the grammar, and (b) the model which best accounts for the relevant facts. In the present thesis, the aim is to examine certain morphological phenomena which reveal the close relation between the two processes, and to show that both should be accounted for in the morphological component. Three aspects of the problem are exhaustively discussed, drawing data from Standard Modern Greek and Griko: (a) the relation between conversion and inflectional classes in Standard Modern Greek, (b) the evolution of derivational affixes into inflectional ones in Griko and (c) the appearance of inflection inside derivation in both Griko and Standard Modern Greek. The analysis of the data is given within a Construction Morphology (CM) framework. CM offers important insights into the problem since it has a strong lexicalist orientation with both inflection and word formation within the lexicon, and the proposed word-formation schema (construction) is applicable to both derivation and inflection. The CM framework provides effective solutions to the problems discussed in the relevant chapters and paves the way for the analysis of similar phenomena. It should be mentioned that the contribution of the present thesis to the relevant discussion can be described in two points: (a) it presents some data that have not been described before and offers an up-to-date analysis, (b) it examines the relation between the two processes within the CM framework. / Ένα από τα πιο δύσκολα αλλά και ενδιαφέροντα ζητήματα που έχουν απασχολήσει τη μορφολογική θεωρία τα τελευταία χρόνια είναι η σχέση των διαδικασιών της κλίσης και της παραγωγής. Η εξέταση του συγκεκριμένου ζητήματος αποτελεί ουσιαστικής σημασίας πρόβλημα καθώς έχει σημαντικές προεκτάσεις ως προς (α) τη σχέση μεταξύ της γραμματικής και του λεξικού και (β) τα μοντέλα μορφολογικής περιγραφής. Οι στόχοι στην παρούσα διατριβή είναι: (α) να καταδειχτεί ότι η κλίση και η παραγωγή παρουσιάζουν μία αλληλεπίδραση κατά το σχηματισμό λέξεων, και (β) να περιγραφθεί η σχέση των δύο τομέων και να αναλυθεί μέσα στο πλαίσιο της Construction Morphology (CM). Εξετάζεται το συγκεκριμένο ζήτημα κυρίως μέσα από δεδομένα της διαλέκτου Griko και της Κοινής Νέας Ελληνικής (ΚΝΕ) και παράλληλα γίνεται σύγκριση με άλλες ΝΕ διαλέκτους και ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ανάλυση είναι δομημένη πάνω σε τρία διαφορετικά θέματα: πρώτα, εξετάζεται η σχέση κλίσης και μετάπλασης στην ΚΝΕ, έπειτα, εξετάζεται ένα παραγωγικό μόρφημα το οποίο εμφανίζει κλιτικές ιδιότητες στη διάλεκτο Griko και τέλος εξετάζεται η εμφάνιση κλίσης μέσα σε παράγωγους σχηματισμούς τόσο στη Griko όσο και στην ΚΝΕ. Αυτά τα θέματα έχουν ένα κοινό προσανατολισμό καθώς καταδεικνύουν ότι οι δύο διαδικασίες αλληλεπιδρούν πολύ στενά και ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στον ίδιο τομέα της γραμματικής. Τα δεδομένα που εξετάζονται στην παρούσα διατριβή αναλύονται μέσα στο πλαίσιο της CM. Το συγκεκριμένο μοντέλο αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάλυση των συγκεκριμένων δεδομένων για δύο λόγους: (α) έχει έντονα λεξικαλιστικό προσανατολισμό και (β) προτείνει ένα φορμαλισμό για το σχηματισμό λέξεων (σχήμα) το οποίο μπορεί να αποδώσει τόσο τις κλιτικές όσο και τις παράγωγες δομές. Η συμβολή της συγκεκριμένης διατριβής έγκειται σε δύο διαφορετικούς τομείς: (α) στην εξέταση δεδομένων που δεν έχουν εξεταστεί στο παρελθόν, με στόχο να κάνει λεπτομερή περιγραφή και ανάλυση, (β) στην εξέταση του θεωρητικού ζητήματος της σχέσης μεταξύ των δύο διαδικασιών μέσα στο μοντέλο της Construction Morphology.

Research on prosodic structure, the underlying structure organising the prosodic grouping of spoken utterances, has shown that it consists of hierarchically organised prosodic constituents. The present thesis explores the nature of this constituency, in particular the question of whether prosodic structure is comprised of a given set of qualitatively distinct domains, or of a set of domains of the same type varying only gradiently in "strength", or a possible mixture of both types of relations across prosodic levels. This question is addressed by testing how prosodic constituency (mirrored on boundary strength manipulations) is signalled acoustically via pre- and post-boundary durations, intonation contours, and two sandhi processes, namely vowel hiatus resolution and post-nasal stop voicing in Modern Greek. Results show that the phonetic signalling of boundary strength provides support for a mixture of both differences of type and strength across prosodic levels, with some levels only differing in terms of their strength. Pre-boundary durations and resolution of vowel hiatus are gradiently affected by boundary strength with shorter to longer durations from lower to higher domains, and less instances of vowel deletion higher in the hierarchy. Post-nasal stop voicing is qualitatively affected by boundary strength with almost all voicing instances occurring in the lowest constituent of the structure in the way a qualitative view of prosodic constituency would predict, and in line with research on prosodic phonology. Finally, both the alignment and scaling of intonation contours at the edges of domains is found to distinguish qualitatively the lowest domain from the higher ones. All higher phrasal domains align with respect to the boundary and their peak scaling varies consistently gradiently across speakers. When combining those two findings, support is provided for the existence of differences of strength and type within the same process. Taken together the results from these four phenomena support the postulation of an underlying prosodic structure with a limited number of qualitatively distinct domains, within which at the same time some type of recursivity or structured variability must be allowed for. It is shown that there are structural properties of speech, like the length of the utterance, influencing the organisation of utterances in a principled gradient manner, supporting the existence of differences of strength within domain types. These findings bear significance for theories of prosodic structure that have assumed either the view of solely qualitative differences, or sole boundary strength differences, as well as for future proposals on prosodic constituency. Finally, the use of Modern Greek in this thesis adds to the existing literature on a language that has been extensively used by researchers working in views supporting the existence of qualitative distinctions of type across prosodic domains, and provides the first in depth experimental analysis of post-nasal stop voicing.

This thesis reports a sociolinguistic study, carried out between 1981 and 1984, of the state of the Modern Greek (MG) language in Australia, as spoken by native-speaking first-generation Greek immigrants in Victoria. Particular emphasis is given to the analysis of those characteristics of the linguistic behaviour of these Greek Australians which can be attributed to the contact with English and to other environmental, social and linguistic influence. (For complete abstract open document)

Thesis (Ph. D.)--Ohio State University, 2003. / Document formatted into pages; contains viii, 276 p. Includes bibliographical references (p. 259-276). Abstract available online via OhioLINK's ETD Center; full text release delayed at author's request until 2006 Feb. 20.

Με μια αρχική επεξεργασία του θέματος της παρούσας εργασίας έγινε φανερό πως χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος εκτείνεται από τα μέσα του 19ου αιώνα ως το τέλους του ίδιου αιώνα(εδώ εντοπίστηκαν τρία έργα) και η δεύτερη περίοδος από τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου(1959) ως τις αρχές του 21ου αιώνα(2007) (εδώ εντοπίστηκαν δώδεκα έργα) καταγράφεται αποδεδειγμένα ως η πιο δημιουργική περίοδος, ακόμη και αν θέσουμε ως κριτήριο το πλήθος των έργων. Η πρόσληψη δομών και σημαινόντων της ευριπίδειας δραματικής ποίησης θα αναζητηθεί με βάση όσους από τους τύπους διακειμενικότητας του Gerard Genette μπορούν να ανιχνευτούν στα εξής νεοελληνικά δραματικά κείμενα: Μήδεια του Ιωάννη Ζαμπέλιου(1860)-M1, To Ψέμα του Ιάσονα του Δημήτρη Χριστοδούλου(1959)-M2, Μήδεια (η οφιοπλόκαμη ερινύα των πόθων) της Μαρίας Κέκκου (1990)-M4, Μήδεια του Μποστ (Χρύσανθος Βοσταντζόγλου ή Μποσταντζόγλου) (1993)-M6, Μήδεια του Βασίλη Γκουρογιάννη (1995)-M7, Μήδεια, του Βασίλη Ζιώγα(1995)-Μ8, Στον αστερισμό της Εκάτης-(Θεατρικά έργα και μονόπρακτα) του Κωνσταντίνου Μπούρα(1997) α. Η Μήδεια στην Αθήνα του Κωνσταντίνου Μπούρα (Μονόπρακτο) (1997)-Μ9 και β. Το τέλος της Μήδειας(Τραγωδία) του Κωνσταντίνου Μπούρα (1997)-Μ10, Μήδεια αυτοπυρπολούμενη του Ντίνου Ταξιάρχη(2006)-M11, Backstage (Παρασκήνιο) της Άννας Μαρίας Μαργαρίτη(2007)-M12, Η άλλη ΜΗΔΕΙΑ του Βασίλη Μπουντούρη (1990)-M5, Ποιος σκότωσε τα παιδιά της Μήδειας του Χάρη Λαμπίδη(1984)-M3. Αν ξεκινήσουμε από τον κανόνα της Kristeva πως κάθε κείμενο με βάση το φαινόμενο της διακειμενικότητας «είναι ένα μωσαϊκό από αναφορές σε άλλα κείμενα, μια απορρόφηση ενός άλλου κειμένου», κατόπιν μπορούμε να επεκταθούμε και στην κατά Riffaterre θέση, η οποία υπογραμμίζει την ανάγκη αναζήτησης ενός διακειμένου ώστε να ολοκληρωθεί η οποιαδήποτε λογοτεχνική προσέγγιση κάθε κειμένου. Τα επίπεδα πρόσληψης θα αναζητηθούν μέσα από τα στοιχεία(δομικές, νοηματικές και δραματικές μονάδες) που διοχετεύονται από τη Μήδεια του Ευριπίδη (Μ) στα διακείμενα (Μ1 έως Μ12) νεότερες Μήδειες ή και όχι υποχρεωτικά Μήδειες ως προς τον τίτλο. Κατόπιν θα εξεταστεί η αυτούσια (λογοκλοπή-plagiarism) μετάγγιση στα νέα έργα στοιχείων του (ΜΕ) ή η μεταλλαγμένη παρουσία τους καθώς και σε πιο βαθμό διατηρούνται ή αλλάζουν τα μυθολογικά μοτίβα, θέματα, πρόσωπα και ο δραματικός χώρος των δραματικών κειμένων με καταγωγή από την πλατφόρμα πάνω στην οποία κυριαρχικά τοποθετείται η Μήδεια του Ευριπίδη. / Initially as a treatment of the subject of the present work it became obvious that it is separated in two time periods. The first period is extended by the means of the 19th century until the end of same century (where located three plays) and the second period from the means of the 20th century roughly (1959) until the beginning of the 21st century (2007) (where twelve plays). Where located evidentig the most creative period, even if we place as criterion the number of plays. The engagement of structure and meaning of the Eurepides’ dramatic poetry it will be sought with based those on types of Gerard Genette’s intertextuality can be detected in the following Modern Greek dramatic texts: Medea by Ioannis Zambelios(1860)-M1, The Jason’s lie by Dimitris Christodoulou(1959)-M2, Medea (the shake of desnes) by Maria Kekkou (1990)-M4, Medea by Bost (Chrissanthos Vostantzoglou or Bostantzoglou)(1993)-M6, Medea by Basilis Gourogiannis(1995)-M7, Medea by Basilis Ziogas (1995)-Μ8, In Ekates’ constellation-(Plays and one act plays) by Konstadinos Bouras (1997) α. Medea in Athens by Konstantinos Bouras(one act play) (1997)M9 and b. Medea’s end (Tragedy) by Konstantinos Bouras (1997)-Μ10, Medea self-burned up dy Dinos Taxiarchis(2006)-M11, Backstage by Anna Maria Margariti (2007)-M12, The other Medea by Basilis Boudouris(1990)-M5, Who killed Medea’s children by Harry Labidi (1984)-M3. If we start with the rule of Kristeva that each text based on the phenomenon of intertextuality «it is a mosaic of reports in other texts, a absorption of another text », then we can extend oneself also in the Riffaterres’ place, which underlines the need of search of intertext so that is being completed the any literary approach of each text. The levels of engagement will be sought through the elements (structural, meaning and dramatic units) that are channeled by the Medea of Eurepides’(ΜΕ) in intertexts (from Μ1 to Μ12) modern plays named Medea or even no necessarilly Medea as for the title. Then it will be examined self-same (plagiarism) transfusion in his new work of elements (ΜΕ) or their mutant presence as well as in what degree they maintain or change the mythological patterns, subjects, persons and the dramatic space of dramatic texts with originate from the platform above in that sovereign it is placed the Medea of Eurepides.

Η παρούσα εργασία επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην προσέγγιση των διηγημάτων που περιέχονται στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α΄ τάξης του Γυμνασίου. Η προσέγγιση αυτή γίνεται με βάση τη «στρουκτουραλιστική εκδοχή» της Αναγνωστικής Θεωρίας και συγκεκριμένα τη θεωρία του Γάλλου σημειολόγου/αφηγηματολόγου Claude Bremond. Γίνεται μια προσπάθεια ανάδειξης της σύνδεσης ανάμεσα στην Αφηγηματολογία και στην ερμηνεία κειμένων που διδάσκονται στο Γυμνάσιο. Η εργασία οργανώνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους εκτίθεται η προβληματική της έρευνας, οι στόχοι και η μέθοδος που ακολουθείται. Στο δεύτερο κεφάλαιο εκτίθεται αναλυτικά το θεωρητικό μοντέλο που προτείνει ο Bremond για την ανάλυση κάθε είδους αφηγηματικών κειμένων. Βασικές έννοιες του μοντέλου του είναι οι ρόλοι δρώντων και πασχόντων υποκειμένων και οι διαδικασίες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους αλλά και με τους ρόλους. Στο δεύτερο μέρος γίνεται η ανάλυση του λογοτεχνικού υλικού, το οποίο περιλαμβάνει δέκα διηγήματα, σύμφωνα με το θεωρητικό μας εργαλείο. Τέλος, με αφορμή τα συγκεκριμένα διηγήματα γίνονται κάποιες προτάσεις για τη διδακτική αξιοποίηση του μοντέλου του Bremond στο Γυμνάσιο. / The present work focuses on the approach of short stories contained in the Texts of Modern Greek Literature taught at the first class of the Greek High School. This approach is based on the “structuralist version” of the Reader-Response Theory and, specifically, on the theory of the French semiologist/narratologist Claude Bremond. An effort has been made to show the connection between Narratology and the interpretation of texts taught at the Greek High School. The work consists of two parts. In the first chapter of the first part the research problems, the objectives and the used methodology are analyzed. In the second chapter, Bremond’s theoretical model for the analysis of all kinds of narrating texts is examined thoroughly. The basic concepts of his model are the roles of the agents, the roles of the patients and the processes, which are connected with each other as well as with the roles. The second part includes the analysis of the Literature material, which consists of ten short stories, using the theoretical tool. Finally, having in mind these particular short stories, certain suggestions for the educational use of Bremond’s model at the Greek High School are made.

No description available.

In this dissertation, I investigate the textual tradition of the Cretan tragedy Erofili by Georgios Chortatsis (16th century). The play, accompanied by a set of four Interludes, has survived in three manuscripts and two editions, all originating from the 17th century. All the witnesses are examined and presented thoroughly, both as autonomous texts and in comparison to each other. The examination of each witness separately sheds light not only on the history of the transmission of Erofili, but also to the production of manuscripts and printed books in Crete, the Heptanese and Venice in general. As far as the condition of the text is concerned, three witnesses preserve the most reliable texts: the second edition and the two manuscripts originating from Crete. The investigation of their relationship shows that two groups can be identified: one includes the two Cretan manuscripts and another one the three other witnesses. Νo important alterations in the plot and the sequence of events are found, so the textual variation concerns mainly the phrasing. There are indications that variation among the witnesses might have resulted from revisions by the playwright himself. The evaluation of the two groups of witnesses shows that it is not possible to consider one of them as superior, and this leads to the question which would be the most appropriate editorial method. Previous editors have followed the eclectic approach, which has many positive aspects, but cannot help the readers to realize all the stages of the transmission of the play. Since various theoretical approaches have appeared during the last decades, it has been understood that no edition can be called “definitive” and that editions following different methods can address different questions and achieve different aims. Erofili, and other texts with a rich and complicated textual tradition, can be edited in various ways and each edition can offer new insight in the history of the production, transmission and reception of the work.

No description available.