Dans les trois recueils de nouvelles publiés par Marios Hakkas (1931-1972) entre 1966 et 1972, la disparité entre les textes est manifeste. Trop souvent ignorée des critiques, elle s’explique par une diversité des approches énonciatives : les nouvelles-discours s’imposent au détriment des nouvelles-récits. Formellement construite comme un récit, la nouvelle prend de plus en plus la forme d’un discours à la première personne. L’objectif de la thèse a dès lors été d’étudier ce qui détermine une évolution faisant passer de la forme narrative, parfois convenue et idéologiquement marquée, à un type de discours non dogmatique, centré sur le sujet et libéré des contraintes formelles du récit.L’hétérogénéité des formes narratives est liée tant à la mutation des acteurs du récit que sont le narrateur et les personnages qu’au recentrage de la nouvelle sur la quête d’un savoir. Car c’est un énonciateur-sujet qui prend la relève du narrateur sans qu’on sache toujours très bien s’il s’agit de l’auteur lui-même, atteint d’un cancer, ou d’un être de fiction. Menant un travail d’interprétation dans le chaos des signes où il manque de disparaître, il tente de saisir sa propre identité, contribuant ainsi à refonder la nouvelle. Ce genre finit par s’enraciner dans une matière et sur une structure mobiles, se détournant de toute forme prédéterminée et univoque, privilégiant en tout cas une organisation ouverte aux affects et aux possibles. La nouvelle reprend vie et devient un énoncé vivant. / In the three collections of short stories published by Marios Hakkas (1931-1972) between 1966 and 1972, the discrepancy between the texts is obvious. Too often overlooked by critics, it can be explained by a wide range of enunciative approaches: discourse-short stories establish themselves at the expense of narrative-short stories. Formally built as a narrative, the short story looks more and more like a first-person speech. The aim of the thesis has been from then on to study what determines the evolution from the narrative form, sometimes conventional and ideologically committed, to a non-dogmatic speech, focused on the subject and relieved from the narrative’s formal constraints. The heterogeneity of narrative forms is related to both the transformation of story actors, namely the narrator and the characters, and to the short story being focused on a search of knowledge. For it is a subject-enunciator who takes over from the narrator without being clearly known whether he is the author himself, affected by a cancer, or a fictional being. Engaging in an interpretation through the chaos of signs where he nearly disappears, he tries to grasp his own identity, thus contributing to the short story’s rebuilding. This genre ends up taking root in a material and on a structure, that are both mobile, turning away from any predetermined and unequivocal form, privileging in any case an organization which is open to affects and to the possible. The short story comes back to life and becomes a living utterance.

In this dissertation, I investigate a number of interrelated developments affecting the morphosyntax of nouns in Cappadocian Greek. I specifically focus on the development of differential object marking, the loss of grammatical gender distinctions, and the neuterisation of noun inflection. My aim is to provide a diachronic account of the innovations that Cappadocian has undergone in the three domains mentioned above. !ll the innovations examined in this study have the effect of rendering the morphology and syntax of nouns in Cappadocian more like that of neuters. On account of the historical and sociolinguistic circumstances in which Cappadocian developed as well as of the superficial similarity of their outcomes to equivalent structures in Turkish, previous research has overwhelmingly treated the Cappadocian developments as instances of contact-induced change that resulted from the influence of Turkish. In this study, I examine the Cappadocian innovations from a language-internal point of view and in comparison with parallel developments attested in the other Modern Greek dialects of Asia Minor, namely Pontic, Rumeic, Pharasiot and Silliot. My comparative analysis of a wide range of dialect-internal, cross-dialectal and cross-linguistic typological evidence shows that language contact with Turkish can be identified as the main cause of change only in the case of differential object marking. On the other hand, with respect to the origins of the most pervasive innovations in gender and noun inflection, I argue that they go back to the common linguistic ancestor of the modern Asia Minor Greek dialects and do not owe their development to language contact with Turkish. I show in detail that the superficial similarity of these latter innovations’ outcomes to their Turkish equivalents in each case represents the final stage in a long series of typologically plausible, language-internal developments whose early manifestations predate the intensification of Cappadocian–Turkish linguistic and cultural exchange. These findings show that diachronic change in Cappadocian is best understood when examined within a larger Asia Minor Greek context. On the whole, they make a significant contribution to our knowledge of the history of Cappadocian and the Asia Minor Greek dialects as well as to Modern Greek dialectology more generally, and open a fresh round of discussion on the origin and development of other innovations attested in these dialects that are considered by historical linguists and Modern Greek dialectologists to be untypically Greek or contact-induced or both.

No description available.

This dissertation analyzes the struggle between the imperial court and the periphery in the context of Justinian’s reforms in the early A.D. 530s. The reforms targeting select Roman provinces sought to reduce the size of the imperial bureaucracy while simultaneously attempting to maintain imperial vertical authority. The reforms epitomize the imperial court’s struggle to rein in the imperial bureaucracy in the provinces of the Roman Empire. The analysis is framed within the cultural, social, political and economic evolution occurring in Late Antiquity. It shall be proposed that the reforms are one example of the imperial court’s attempt to limit the distance between itself and its provincial resources, particularly with regard to fiscality. The reforms also embody the political dynamics between the emperor and his bureaucracy, which is composed of the Roman elite. Roughly two centuries earlier, the Tetrarchic reforms fundamentally changed the relationship between both parties. Specifically, the upper stratum of the aristocracy saw the balance of power tilt in its favor substantially.

Between the fourth and the seventh centuries CE, Christian patrons erected thousands of churches, chapels, and monasteries in cities and villages across the Mediterranean, decorating the apses, walls and floors of many of these structures with figural and geometric mosaics. These late antique Christian mosaics have been studied for their iconography, their Graeco-Roman components, and as evidence for the religious beliefs of newly-Christian patrons. However, art historians largely have ignored the ways that texts, inscribed within the visual field and composed of the same mosaic material, functioned as images in Christian spaces. For the first time, this thesis assembles the foundations of a comprehensive catalogue of early Christian mosaic inscriptions, places them back into the physical spaces in which they were meant to be read, and analyzes how these texts functioned both verbally and visually for the late antique reader/viewer, against the backdrop of Graeco-Roman traditions. I first examine the ekphrastic components of Christian inscriptions and look more closely at the different ways in which texts work with and against images and spaces, encouraging the viewer to react physically and mentally. Second, I study the language of light used by the inscriptions, and argue that this language linked text to the material of mosaic and enabled patrons to make complex statements about their cultural erudition and religious affiliation. Third, I investigate the functions and visual forms of short tituli which label scenes or name figures to simplify, authenticate or transform static images into narratives in motion. Finally, I turn to the frames of the inscriptions and contend that different forms conveyed powerful visual arguments. By writing these texts back into their mosaics, this thesis argues that texts and images were inseparable in the period, and that text written into images performed and played in more complex ways than has been previously thought.

Ce mémoire présente une traduction commentée des Dokimia (Essais) de D. Katartzis (Editions Ermis, Athènes, 1974, pp. 4-73), inédites du vivant de l’auteur. Dans cette œuvre, Katartzis expose aux lecteurs sa théorie à propos de la langue grecque moderne, de l’éducation, de la religion et de la philosophie. Ses projets pédagogiques s’inscrivent à l’intérieur du mouvement des Lumières en Grèce et de leurs principaux représentants, les Phanariotes. Katartzis, qui était un lecteur enthousiaste de l’Encyclopédie et des philosophes français, développe sa théorie à propos de la Nation grecque, des Romaioi et de leur langue grecque moderne, de l’éducation des enfants grecs et valaques, de la nécessité de traduire des livres étrangers dans la langue actuellement parlée et non pas dans la langue des ancêtres et tout cela parce «qu’il voulait en faire bénéficier sa Nation». / The work is an annotated translation of D. Katartzis’ Dokimia (Essays) (Editions, Athens: Ermis Editions, 1974, pp. 4-73), unpublished in the author’s lifetime. In this work, he presents to the reader his theory on Modern Greek language, education, religion, and philosophy. His educational projects are inscribed within the framework of the Greek Enlightenment and the principal proponents of the movement, the Phanariotes. Katartzis, who was an enthusiastic follower of the Encyclopédie and the French philosophers, elaborates his theory on the Greek Nation, the Romaioi, and their Modern Greek language, on the education of Greek and Wallachian children, on the need to translate foreign works in the actual, spoken language and not the language of the ancestors, because « he wanted to benefit his Nation ».

Η δυνατότητα δανεισμού των διαφόρων λεξικών και ελεύθερων λειτουργικών κατηγοριών είναι ένα ζήτημα που έχει κατά καιρούς απασχολήσει έντονα την διεθνή βιβλιογραφία στον χώρο της επαφής γλωσσών. Με την παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή: (α) εξετάζω την δυνατότητα δανεισμού των διαφόρων λεξικών και ελεύθερων λειτουργικών λέξεων, (β) διερευνώ την αξιοπιστία και την καθολικότητα ορισμένων ευρέως διαδεδομένων κλιμάκων δανεισιμότητας, όπως είναι για παράδειγμα οι κλίμακες των Haugen (1950), Muysken (1981), Matras (2007) κ.λπ., (γ) ελέγχω τους παράγοντες οι οποίοι έχει προταθεί ότι επηρεάζουν την διαδικασία, και προτείνω τους παράγοντες εκείνους οι οποίοι την καθορίζουν. Για τον λόγο αυτό, διερευνώ και συγκρίνω τον λεξιλογικό δανεισμό (α) της Γκρίκο από τις Ρομανικές διαλέκτους, (β) της Καππαδοκικής από την Τουρκική, και (γ) της Κρητικής τόσο από τις Ρομανικές διαλέκτους, όσο και από την Τουρκική. Εξετάζω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για την καθεμιά από τις μελετώμενες λεξικές κατηγορίες να γίνουν αντικείμενο δανεισμού, καθώς και τους παράγοντες που φαίνεται να επιδρούν στην δανεισιμότητα των στοιχείων. Προτείνω μια κοινή κλίμακα δανεισιμότητας, για όλα τα συστήματα που μελέτησα, της μορφής (ονόματα > ρήματα > επίθετα > επιρρήματα), και με αυτό τον τρόπο δείχνω ότι ορισμένες λέξεις είναι ευκολότερα δανείσιμες από άλλες. Τα βασικά ευρήματα της έρευνας αυτής ενισχύουν την άποψη ότι καμία γενίκευση με απόλυτη ισχύ δεν μπορεί να υπάρξει στο χώρο της γλωσσικής επαφής. Η ένταση της επαφής (intensity of contact) (Thomason Kaufman, 1988; Thomason, 2001) φαίνεται να είναι ο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να εξηγήσει την μεγάλη διαφοροποίηση η οποία καταγράφεται μεταξύ του λεξικού και του δομικού δανεισμού. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα στην Γκρίκο και τα Καππαδοκικά, όπου η διγλωσσία και ο δανεισμός είναι ιδιαίτερα εκτεταμένα, τα ελέυθερα λειτουργικά στοιχεία γίνονται εύκολα αντικείμενο δανεισμού, ενώ αντίθετα στη Κρητική, όπου το επίπεδο της διγλωσσίας είναι εμφανώς μικρότερο, ο δανεισμός των ελεύθερων λειτουργικών στοιχείων είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Επιπλέον, η διαφοροποίηση που καταγράφεται ως προς τον δανεισμό των ελεύθερων λειτουργικών στοιχείων μεταξύ της Γκρίκο και της Καππαδοκικής, δείχνει ότι ο δανεισμός δεν εξαρτάται μόνο από εξωγλωσσικούς παράγοντες (π.χ. ένταση της επαφής), αλλά σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από εργολαβικούς παράγοντες όπως είναι η τυπολογική απόσταση (typological distance) και η δομική (α)συμβατότητα (structural (in)compatibility) μεταξύ των σε επαφή συστημάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απουσία δανεισμού προθέσεων στην Καππαδοκική, γεγονός που εμφανώς οφείλεται στην ιδιότητα της Τουρκικής να έχει μόνο μεταθέσεις. / A prevailing issue of debate in language contact studies involves the borrowability of various lexical and free grammatical categories. In this MA Thesis (a) I examine the borrowing of different lexical and free functional words, (b) I investigate the reliability of well-known borrowability scales, like those that have been formulated by Haugen (1950), Muysken (1981), Matras (2007), etc, and (c) I examine the factors that determine the borrowing process. For this purpose, I examine data from the Modern Greek Dialects. More specifically, I examine the borrowing of (a) Romance words in Griko, (b) Turkish words in Cappadocian, and (c) both Romance and Turkish words in Cretan. I investigate how easy the borrowing of a particular lexical and free functional word- category can be as well as the language-contact factors affecting the process. I propose a common borrowability scale for the lexical categories (nouns > verbs > adjectives > adverbs) for all of the dialectal varieties that I have studied, and I show that certain words are relatively easy to be borrowed. My main findings show that no absolute generalization can be drawn within the language contact domain. The intensity of contact factor (Thomason & Kaufman, 1988; Thomason, 2001) seems to be the key factor in explaining the split between lexical and structural borrowing. It explains why, for example, both in Griko and Cappadocian, where bilingualism and borrowing is vastly extensive, free-functional-words are borrowed with ease, whereas in Cretan, where the level of bilingualism is obviously less extensive, the borrowing of free-functional-words is extremely restricted. Moreover, the differentiation between the borrowing of free-functional words in Griko versus that in Cappadocian shows that borrowing depends not only on external factors (e.g. the intensity of contact) but also on intralinguistic factors such as the typological distance and the structural (in)compatibility of the systems in contact. A concrete example is the absence of borrowed prepositions in Cappadocian due to Turkish containing only postpositions.

Στην παρούσα έρευνα, επιχειρείται η διερεύνηση των στάσεων μαθητών ΣΤ΄ τάξης Δημοτικού Σχολείου σε δύο νεοελληνικές διαλέκτους, τη διάλεκτο των Κυδωνιών (Αϊβαλί)-Μοσχονησίων και τη διάλεκτο του Πόντου. Ειδικότερα, μελετάται η ύπαρξη εγγραφών, η ανάδυση τάξεων ενδεικτικότητας και η παρουσία μεταπραγματολογικών στερεοτύπων. Παράγοντες όπως ο τόπος καταγωγής και το επάγγελμα των γονέων φαίνεται να επιδρούν στη διαμόρφωση συγκεκριμένων γλωσσικών στάσεων. Ουσιαστικά, τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης έδειξαν ότι οι μαθητές που κατοικούν στο χωριό, των οποίων οι γονείς ασκούν επαγγέλματα υψηλότερης αυτονομίας, έχουν θετική στάση απέναντι στις δύο διαλέκτους. Τέλος, μέσα από τη σύνδεση γλωσσικών τύπων με κοινωνικές σημασίες έγινε φανερή η ύπαρξη εγγραφών, δύο τάξεων ενδεικτικότητας και μεταπραγματολογικών στερεοτύπων. / This study attempts to investigate 6th grade primary education student attitudes towards two modern greek dialects, dialect of Kydonies (Aivali)-Moschonisi and Pontic dialect. Specifically, I study the existence of enregisterments, the emergence of orders of indexicality and the presence of metapragmatic stereotypes. Factors such as region and profession of students’ parents seem to formulate specific language attitudes. In fact, the results of the present study show that students who live in village, whose parents occupy with professions of higher autonomy, have positive attitude towards both Aivalic and Pontic dialect. Finally, connecting linguistic forms with social meanings indicate the presence of enregisterments, two orders of indexicality as well as metapragmatic stereotypes.

Ce mémoire présente une traduction commentée des Dokimia (Essais) de D. Katartzis (Editions Ermis, Athènes, 1974, pp. 4-73), inédites du vivant de l’auteur. Dans cette œuvre, Katartzis expose aux lecteurs sa théorie à propos de la langue grecque moderne, de l’éducation, de la religion et de la philosophie. Ses projets pédagogiques s’inscrivent à l’intérieur du mouvement des Lumières en Grèce et de leurs principaux représentants, les Phanariotes. Katartzis, qui était un lecteur enthousiaste de l’Encyclopédie et des philosophes français, développe sa théorie à propos de la Nation grecque, des Romaioi et de leur langue grecque moderne, de l’éducation des enfants grecs et valaques, de la nécessité de traduire des livres étrangers dans la langue actuellement parlée et non pas dans la langue des ancêtres et tout cela parce «qu’il voulait en faire bénéficier sa Nation». / The work is an annotated translation of D. Katartzis’ Dokimia (Essays) (Editions, Athens: Ermis Editions, 1974, pp. 4-73), unpublished in the author’s lifetime. In this work, he presents to the reader his theory on Modern Greek language, education, religion, and philosophy. His educational projects are inscribed within the framework of the Greek Enlightenment and the principal proponents of the movement, the Phanariotes. Katartzis, who was an enthusiastic follower of the Encyclopédie and the French philosophers, elaborates his theory on the Greek Nation, the Romaioi, and their Modern Greek language, on the education of Greek and Wallachian children, on the need to translate foreign works in the actual, spoken language and not the language of the ancestors, because « he wanted to benefit his Nation ».

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να διερευνήσει αν κοινωνικοί παράγοντες όπως η εκπαίδευση και το επάγγελμα των γονέων, οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες των μαθητών αλλά και οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες των γονέων τους και των σημαντικών άλλων, σχετίζονται με την επίδοση των μαθητών στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας. Ως θεωρητικό πλαίσιο επιλέχτηκε το μοντέλο του Wisconsin και ως ερευνητικό εργαλείο το ερωτηματολόγιο. Επεξεργαστήκαμε τα δεδομένα χρησιμοποιώντας ποσοτική ανάλυση. Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι υπάρχει ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στη σχολική επίδοση στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας και τα κοινωνικοψυχολογικά χαρακτηριστικά των μαθητών. / This study aims to examine whether social factors such as the education and occupation of parents, the aspirations and expectations of students and the aspirations and expectations of their parents and their significant others, are related with the students’ academic performance at the lesson of greek language. The Wisconsin Model was chosen as theoretical context and the questionnaire was employed as a research tool. We processed our data using quantitative analysis. The study showed that, indeed, there is a strong relationship between the students’ academic performance and their sociopsychological characteristics.