• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 467
  • 39
  • 14
  • 14
  • 14
  • 14
  • 13
  • 12
  • 11
  • 7
  • 7
  • 6
  • 5
  • 3
  • 2
  • Tagged with
  • 552
  • 335
  • 160
  • 74
  • 71
  • 57
  • 55
  • 51
  • 48
  • 48
  • 45
  • 41
  • 40
  • 38
  • 38
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
121

O realismo jurídico como pragmatismo: a retórica da tese realista de que direito é o que os juízes dizem que é direito

FREITAS, Lorena de Melo 31 January 2009 (has links)
Made available in DSpace on 2014-06-12T17:16:01Z (GMT). No. of bitstreams: 2 arquivo1059_1.pdf: 687833 bytes, checksum: 060ac51975602040a44d0b3fda37fc38 (MD5) license.txt: 1748 bytes, checksum: 8a4605be74aa9ea9d79846c1fba20a33 (MD5) Previous issue date: 2009 / Universidade Federal da Paraíba / A tese tem como tema o realismo jurídico norte-americano. Defende-se que esta corrente se insere no pensamento jurídico como representante do pragmatismo filosófico ao considerar que direito é o que os juízes dizem que é direito. Esta tese do realismo é o objeto de estudo no presente trabalho a ser estudado com o recurso metodológico da retórica. Por meio da retórica material ou existencial se identificará o ambiente do Clube metafísico de Boston com vistas a se investigar as bases do realismo jurídico norte-americano no pragmatismo filosófico. Na segunda parte o trabalho analisa retoricamente o realismo norte-americano elegendo Benjamin Nathan Cardozo e sua principal obra The nature of the judicial process como referencial teórico. A questão central é identificar como os argumentos do realismo jurídico norte-americano presentes em Cardozo expressam o pragmatismo. Para testar o modelo realista e fundamentar a tese foram analisados dois institutos do ordenamento pátrio, coisa julgada e embargos de declaração. A partir destes é que se apresenta a conclusão, isto é a retórica analítica, como terceiro nível retórico, refletindo a tese da autora acerca da tese do realismo
122

As relações entre Argentina e Brasil no Mercosul : principios de hegemonia, dependencia e interesse nacional no Tratado de Assunção

Hage, José Alexandre Altahyde 16 May 2001 (has links)
Orientador: Shiguenoli Miyamoto / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciencias Humanas / Made available in DSpace on 2018-07-27T18:08:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Hage_JoseAlexandreAltahyde_M.pdf: 11446683 bytes, checksum: d5bc3ed4b4d87a481b953ef0463562cc (MD5) Previous issue date: 2001 / Resumo: Esta dissertação pretende analisar as relações entre Argentina e Brasil no âmbito do Mercosul. O trabalho procura observar a possibilidade de se reproduzir características de dependência no intercâmbio econômico entre os maiores países da América do Sul. Isto em razão da relativa desindustrializacão argentina com início na década de 1960. Também esta dissertação tenciona analisar a retomada do agronegócio, a economia de base e tradicional. Outro aspecto, a ser averiguado, é a possível hegemonia do Brasil na condução do Mercosul: dois problemas contra o espírito deste plano de integração do Cone Sul / Abstract: This work tries to access the relations between Argentina and Brazil in MERCOSUL Plan (SAFTA). Political and economic Agreement of South American countries with in Argentina, Brazil, Paraguay and Uruguay. This work researches the possibility of reproduction in MERCOSUL of political hegemony and dependence between Argentina and Brazil because of the return to economy of base, agribusiness. The raising of these questions is against the idea and aims of the MERCOSUL Plan that searches co-operation in South America / Mestrado / Mestre em Ciência Política
123

A teatralização do real: uma defesa da política e da cultura em um tempo de caminhos bloqueados / The theatralization of the real: a defense of politics and culture in a period of interrupted paths.

Matheus Cosmo da Silva Dias 20 August 2018 (has links)
Esta dissertação se propõe a analisar e redefinir as práticas dos chamados teatros do real, tais como foram nomeados por Maryvonne Saison, no final da década de 90. Negando, em parte, o comum argumento que insiste numa aproximação entre arte e vida, numa fricção incessante entre elementos reais e ficcionais, busca-se aqui uma análise teórica na qual se cruzem eixos estéticos, políticos e sociais, com base em um entendimento inteiramente histó-rico do tempo presente, compreendido como resultado de todo o processo de transformações orquestradas desde o advento da modernidade. Para isso, aqui se toma como base principal de trabalho os experimentos e interven-ções urbanas executados pelo Grupo OPOVOEMPÉ, coletivo atuante dentro e fora da cida-de de São Paulo há exatos treze anos, e pouco pesquisado e registrado minuciosamente em âmbito acadêmico até agora. Levando em consideração todo seu contínuo histórico de pes-quisas e apresentações, a análise aqui empreendida busca na imanência de tais criações os sintomas de um tempo histórico e de um estado geral da arte, a fim de possibilitar a compre-ensão de um inevitável trajeto, historicamente delimitado, potencialmente capaz de reinter-pretar e reavaliar os ensejos políticos da cena contemporânea. Dessa maneira, num movimento constante de análise do particular para o geral, da apropriação prática de formulações teóricas e do reconhecimento e elaboração de uma teoria contundente a partir de elementos reveladores da práxis cênica, mediada pelo exercício da crítica, sem reiterar ou corroborar qualquer traço da profunda dissociação que atualmente abate as três esferas, encontra-se aqui o desejo de aprofundar dois materiais que ainda per-manecem carentes de desdobramentos específicos a seu respeito, desviando dos estabelecidos lugares da performatividade e pós-dramaticidade, de modo a possibilitar um novo salto analí-tico em sua abordagem, bem como o aprofundamento de algumas de suas ideias e premissas, a partir do contato com outras áreas de conhecimento. / This dissertation intends to analyze and redefine the practices of the so called theatres of the real, such as they were coined by Maryvonne Saison, in the end of 90\'s decade. Deny-ing, partly, the common argument that insists on an approach between art and life, in an unremitting friction between real and fictional elements, we seek here a theoretical analysis in which the aesthetic, political and social axes are interrelated, based on a fully historical understanding of the current time, understood as a result of all the processes of transfor-mation arranged since the advent of modernity. For this, here it is taken as central base of work the experiments and urban interven-tions created by OPOVOEMPÉ Group, a collective active inside and out of São Paulo City thirteen years ago, and not much researched and registered thoroughly in academic scope until now. Taking into account its continuous repertoire of research and presentations, the analysis announced here seeks in the immanence of such creations the symptons of a histori-cal time and a state of art, in order to enable the understanding of an inevitable path, histori-cally delimited, potencially able to reinterpret and reanalyse the political call of the contem-porary scene. This way, in a constant movement of analysis from the particular to the general, of the practical appropriation of theoretical formulations and of the recognition and elaboration of a steady theory starting from significant elements of the scenic praxis, mediated by the critic\'s exercise, without reiterating or corroborating any trace of the deep dissociation that currently decreases these three spheres, what can be found here is a desire to deepen two materials that still lach of specific unfoldings about them, avoiding the settled jargons of performativity and post-dramaticity, in way to make possible a new analytical leap in their approach, as well as a deepening of some of their ideas, starting from the contact with other investigative surfaces.
124

Diálogos com Ibsen: uma investigação sobre as possibilidades de tradução cênica do último ciclo de Henrik Ibsen / -

René Marcelo Piazentin Amado 16 June 2014 (has links)
O presente trabalho é uma proposição sobre as possibilidades cênicas das quatro peças que compõe o último ciclo da obra de Henrik Ibsen (Solness, o Cons-trutor, John Gabriel Borkman, O Pequeno Eyolf e Quando nós, os mortos, desper-tarmos) para além dos limites normalmente estabelecidos pelo Realismo. A questão da fidelidade ao texto é relativizada pela noção de ponto de vista que estabelece o diálogo com referências de outros criadores, circunscritos por um campo de coerência. / The present work is a proposition on the scenic possibilities of the four plays that make up the last cycle of the work of Henrik Ibsen (Solness the Builder, John Gabriel Borkman, Little Eyolf and When we dead awaken) beyond the limits normally set by Realism. The issue of fidelity to the text is relativized by the notion of a point of view es-tablishing dialogue with references from other breeders, circumscribed by a field of coherence.
125

Os programas metafísicos de investigação em Popper como berçário da ciência / The metaphysical research programs in Popper as nursery of science

Kuhn, William Carlos 23 May 2017 (has links)
Submitted by Marilene Donadel (marilene.donadel@unioeste.br) on 2017-11-07T18:52:31Z No. of bitstreams: 1 Willian_C_Kuhn_2017.pdf: 760801 bytes, checksum: 78300a5c770a1d87d077e80adea6ae0b (MD5) / Made available in DSpace on 2017-11-07T18:52:31Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Willian_C_Kuhn_2017.pdf: 760801 bytes, checksum: 78300a5c770a1d87d077e80adea6ae0b (MD5) Previous issue date: 2017-05-23 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / This work aims the investigation of the relationship between metaphysics and science using the popperian concepts of metaphysical realism and the metaphysical research programs. The place of metaphysics was reevaluated throughout the developments of popperian philosophy and changed the situation of excluded from the domain of science, by its non-testability at first, to be incorporated directly into the scientific methodology at second. A cause for this is that Popper thought the methodology is not empirical, but possibly metaphysical and normative, besides the realism, while metaphysical in nature, and non-testable, is open to criticism. The philosopher thought the methodology of science saying that induction must be rejected as a characteristic method of science and replaced by falsifiability, whose assumption is that universal theories are accepted as conjectures, considering the fallibility of our knowledge. We see that Popper, in developing his falseationist theory of method he accepted the correspondential truth theory due to the understanding that it was the only well suited option to the falsifiability and its metaphysical realism and had no choice but admitting the problems arising as a mystery. Popper didn´t realize that in doing so he created problems for the rest of his own philosophy, especially for the thesis of knowledge as a human invention. Thus it seems that popperian realism and its presupposition of natural laws seems to have been sustained by the belief in the connection of this with the latent aim of science, which is in his point of view the search for truth. But it seems this conception of truth, as Caponi (1996) also pointed out, can be understood as an idealization of rational acceptance, which seems to be an acceptable internalist alternative as more compatible with falseasionism and, at the same time, as an outline of difficulties arising from the metaphysical commitments of popperian realism. We understand that the defense of realism for Popper is also motivated by the attempt to avoid one of the negative ethical consequences of solipsism that is the human suffering. At this point we see the metaphysical programs of investigation seemmingly occupying the function of the methodology in terms of their programmatic character. Therefore, the methodology will depend on a metaphysics. We see that a reasonable explanation for this shift in Popper's perspective of metaphysics is the understanding that criticism regulates both metaphysics and empirical science. Thus, the demarcation that makes sense at all is that between criticisms and non-criticism, that is, falsification is not a strict criterion make possible the idea about the influence of metaphysics in science. The predominance of criticism over knowledge allows imaginative theories such as some metaphysical programs to provide content-rich insights and contribute on problems selection and its interpretation. Criticism, therefore, is the link between metaphysics and science. / O presente trabalho tem como objetivo a investigação da relação entre metafísica e ciência utilizando os conceitos popperianos de realismo metafísico e programa metafísico de investigação. O lugar da metafísica foi reavaliado ao longo dos desenvolvimentos da filosofia popperiana e passou da condição de excluída da esfera da ciência, pela sua não testabilidade em um primeiro momento, para ser incorporada diretamente na metodologia científica em seguida. Um motivo para pensarmos isso é o fato de Popper ter constatado que a metodologia não é empírica, mas possivelmente metafísica e normativa, além de o realismo, apesar de ter caráter metafísico, e não ser testável, ser criticável. O filósofo pensou a metodologia da ciência no seguinte sentido: a indução deve ser rejeitada como método característico da ciência e substituída pela falseabilidade, cujo pressuposto é de que as teorias universais são aceitas como conjecturas, considerando a falibilidade do nosso conhecimento. Entendemos que Popper, ao desenvolver sua teoria falseasionista do método, aceitou a tese da verdade como correspondência por entender que era a única opção compatível com a falseabilidade e seu realismo metafísico e não teve outra opção senão admitir os problemas decorrentes como um mistério. O que Popper não percebeu é que, ao fazer isso criou problemas para o restante de sua filosofia, sobretudo para a ideia do conhecimento como invenção humana. Assim nos parece que o realismo popperiano e seu pressuposto de leis naturais, parece ter sido sustentado pela crença da vinculação deste com o objetivo latente da ciência, que é, para ele, a busca da verdade. Mas essa concepção de verdade nos parece, conforme Caponi (1996) também assinalou, pode ser entendida como uma idealização da aceitação racional, a qual parece ser uma alternativa internalista aceitável como mais compatível com o falseasionismo e, ao mesmo tempo, como um contorno das dificuldades decorrentes dos compromissos metafísicos do realismo popperiano. Entendemos que a defesa do realismo para Popper é motivada também pela tentativa de evitar uma das consequências éticas negativas do solipsismo, a saber: o sofrimento humano. Em torno dessa discussão, pensamos que os programas metafísicos de investigação parecem ocupar a função da metodologia, por terem o caráter programático. Assim sendo, a metodologia dependerá de uma metafísica. Entendemos que uma explicação razoável para essa mudança da perspectiva popperiana sobre a metafísica é entender que a crítica regula tanto a metafísica quanto a ciência empírica. Portanto, a demarcação que importa realmente é entre teorias criticáveis e não criticáveis, ou seja, a falseabilidade não é um critério rigoroso e permite pensar a possibilidade de influência de uma metafísica na ciência. A predominância da crítica sobre o conhecimento permite que teorias ricas em imaginação como alguns programas metafísicos possam fornecer intuições ricas em conteúdo e contribuir na seleção de problemas e na interpretação destes. A crítica, portanto é o elo entre a metafísica e a ciência.
126

Entre o homem e o bicho : a reificação e o realismo no romance S. Bernado, de Graciliano Ramos / Between the human and the animal : reification and realism in the novel "S. Bernardo" by Graciliano Ramos

Almeida, Emiliano César de, 1986- 25 August 2018 (has links)
Orientador: Marcelo Siqueira Ridenti / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciências Humanas / Made available in DSpace on 2018-08-25T10:01:01Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Almeida_EmilianoCesarde_M.pdf: 1750416 bytes, checksum: da8e6ce96421f593db033c0ae16625af (MD5) Previous issue date: 2014 / Resumo: O romance S. Bernardo, de Graciliano Ramos, foi publicado em 1934. A narrativa é determinada pelo fechamento da consciência humana à compreensão dos elementos qualitativos e sensíveis da realidade. Assim como todo valor se transforma ¿ ilusoriamente ¿ em valor-de-troca, toda relação humana se transforma destruidoramente ¿ numa relação entre coisas, entre possuído e possuidor. Este é o mundo do protagonista, Paulo Honório, que guia suas ações no sentido sempre da obtenção da vantagem. Ao longo do desenrolar da trama, é possível inferir uma correspondência entre o mundo de S. Bernardo e o conceito de reificação, sistematizado por Georg Lukács na obra História e Consciência de Classe. Tomando como ponto de partida desta dissertação o próprio romance, o conceito de reificação surge, enquanto categoria analítica, tendo em vista o aprofundamento da compreensão e do debate sobre o universo de S. Bernardo. O empreendimento de elaboração da estrutura do romance foi bem sucedido porque garantiu a organicidade dos elementos da obra, ou seja, cada traço adquire sentido em função de outro, o que garantiu a verossimilhança, o sentido da realidade. Esta unidade entre conteúdo e forma é o elemento decisivo da verdade dos seres fictícios, o princípio que lhes infunde vida. Eis o porquê da caracterização de S. Bernardo como um romance realista / Abstract: Graciliano Ramos¿ novel, S. Bernardo, was published in 1934. The narrative is determined by the closing of human¿s consciousness to the understanding of reality¿s qualitative and sensitive elements. As all value becomes - deceptively - in exchange-value, every human relationship is transformed destructively ¿ in a relation between things, between possessor and possessed. This is the protagonist Paulo Honório¿s world, who guides his actions in order to always obtain advantage. Throughout the course of the plot, it is possible to infer a correspondence between S. Bernardo¿s world and the concept of reification, systematized by Georg Lukács in his work History and Class Consciousness. Taking as starting point of this dissertation the novel itself, the concept of reification emerges as an analytical category, aiming to deep the understanding and debate about S. Bernardo¿s universe. The project of developing the novel¿s structure was successful because it ensured the organic elements of the work, ie, every line makes sense in terms of another, what ensured the likelihood and the sense of reality. This unity of content and form is the key element of the truth of fictitious beings, the principle that infuses them life. Here's why S. Bernardo is characterized as a realist novel / Mestrado / Sociologia / Mestre em Sociologia
127

Memória e ficcionalidade em Deus no Pasto de Hermilo Borba Filho

Celeste Carvalho Da Silva, Vírginia 31 January 2009 (has links)
Made available in DSpace on 2014-06-12T18:34:02Z (GMT). No. of bitstreams: 2 arquivo4041_1.pdf: 354354 bytes, checksum: f321c41b50d509221c6cfdccae0c0895 (MD5) license.txt: 1748 bytes, checksum: 8a4605be74aa9ea9d79846c1fba20a33 (MD5) Previous issue date: 2009 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / Esta dissertação pretende delinear alguns aspectos da obra Deus no Pasto, 1972, escrita por Hermilo Borba Filho. O objetivo central e observar como o escritor constrói uma cidade ficcional a partir da cidade do Recife na década de 1960. Para tanto, são discutidos no início da dissertação conceitos teóricos como memória, mímesis, tempo e narrativa, no intuito de estabelecer um caminho crítico da obra. No entanto, outras discussões se mostraram válidas, como a questão da influência do Realismo Maravilhoso no Brasil, ou ainda como se pode perceber nos dias atuais a autobiografia ficcional. A partir desses conceitos teóricos, procura-se responder questões acerca da construção ficcional da obra em questão
128

A literatura na revolução : contribuições literarias de Astrojildo Pereira e Alina Paim para uma politica cultural do PCB nos anos 50

Oliveira, Ilka Maria de 18 June 1998 (has links)
Orientador: Marisa Philbert Lajolo / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Estudos da Linguagem / Made available in DSpace on 2018-07-23T19:47:36Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Oliveira_IlkaMariade_M.pdf: 28633225 bytes, checksum: 9791bc4f792d25bc5cd0baa7194bd6d5 (MD5) Previous issue date: 1998 / Resumo: Os anos 50 no PCB são os de maior coesão das iniciativas culturais rumo a uma política cultural strictu sensu (RUBIM, 1986). Após o auge da imprensa comunista da década anterior - a segunda maior rede do país, funcionando na capital da república - e do breve período de legalidade obtido pelo partido, a literatura desponta como um mecanismo de educação política: é o auge do realismo socialista, "estética" do marxismo-leninismo, representada por Zdhanov. Um ensaio do crítico literário Astrojildo Pereira sobre o cânone literário e a função dos intelectuais na literatura, publicado em Idéias (Revista do IFCH-UNICAMP, ano 2, v.1), e o romance de Alina Paim, A Hora Próxima, podem demonstrar a amplitude deste debate na esquerda, então stalinista, da aclimatação do realismo socialista no Brasil. EnquantoAstrojildo tenta reescrever o cânone, rastreando nele uma tradição literária "insurrecional", a romancista parte para a pesquisa de campo, narrando a greve de ferroviários em Cruzeiro de 1950, numa obra que a uma só edição, esgotou dez mil exemplares. O objetivo deste trabalho é a análise literária dessas produções, que podem iluminar não só um momento específico do trato da literatura - no âmbito da crítica e da produção ficcional - no PCB (em sua instrumentalização pedagógica ou articuladora), como também uma vertente inteira em luta pela hegemonia cultural no plano literário. Considerando a história das produções culturais do PCB, tento recuperar o sentido de se formular um novo cânone nessa época conturbada da história política do partido, bem como as funções que a literatura parece exercer neste contexto para esse grupo específico / Abstract: The 50's were for the PCS, the Srazilian communíst party, one of the most important moments in its history of cultural production. The communist press had seen its clímax as the second biggest Srazilian press agency in the republican capital. The party had grown in the legacy period after 1945. The repression in the fifties, however, seemed to put an end to its political life, but besides ali this, the literature was to be a part of its role: Zhdanov's socialist realism was the way this party would be fighting for the hegemony. Two literary production can show how this worked in the Brazilian context. In a crítical essay, Astrojildo Pereira tries to re-write the history of Brazilian literature, taking into consíderation the role of Brazilian intelligentsia and trying to track ín the canon the marks of a revolutionary tradition. On the other hand, the novelist Alina Paim goes ahead and tries an experimental novel about a real strike of railroad workers of Rede Mineira de Viação in 1950 ín the Vale do Paraíba area, crossed by the states of São Paulo, Rio de Janeiro and Minas Gerais. Astrojildo Pereira's essay is probably part of a major discussion about cultural polítics for Brazilian literature in communísts meetings. Alina Paim's novel is the result of these discussions: this author was sent as a communist jounalist to interview people in order to . write a novef, telling about the strike experience and the PC's influence on it. This work tries to unveil something of how literature worked for this political group and how this polítical cultural they propose was a way of building the ideologícal cohesion in a difficult moment of repression / Mestrado / Mestre em Teoria e História Literária
129

El conjunto residencial: Santa Águeda. Benicàssim, Castellón. 1964-1975. MBM arquitectos

Sanahuja Rochera, Jaime 25 January 2016 (has links)
[EN] The Santa Agueda apartments ensemble is an ambitious touristic project developed in Benicàssim, Castellón, by the MBM studio (Josep Maria Martorell, Oriol Bohigas y David Mackay). Attending to its characteristics, the building can be considered an example of Catalan architecture development before the stylistic spread generated in the seventies with the "neo-avant-gardes" emergence. Features of English brutalism, Roman neorealism or Milanese neoliberty, can also be recognized in the building, artistic movements which Oriol Bohigas included in his writings under the category realism, so he could establish a relation with other artistic and literary movements of the early seventies. The project comes up with an order related with the well-regarded art critic Tomàs Llorens. The aim was to search a new urban aggregation form suitable for touristic housing, which made a difference from common touristic architecture developed in the sixties. For that reason, the architects took popular architecture as a reference, trying to recover its "psychological habitability", emphasizing common spaces and people traffic areas as places for cohabitation. The attachment of the different individual units attempts to form an image which remains the random and spontaneous aggregation form of popular architecture. Other traditional elements are also used, so inhabitants can recognize them, although the result is far from being the folkloric and superficial reproduction which would become generalized in touristic architecture throughout seventies. The whole ensemble was not built entirely, so many of the aims related to common space were not achieved, and the realized parts tend to be little picturesque. However, the complex keeps on being a critical model in front of the uninspiring touristic construction in the Mediterranean coast. / [ES] El conjunto de apartamentos Santa Águeda es un ambicioso proyecto turístico desarrollado en Benicàssim, Castellón, por el estudio MBM (Josep Maria Martorell, Oriol Bohigas y David Mackay). Por sus características, puede considerarse como ejemplo de la evolución de la arquitectura catalana antes de la dispersión estilística que se produjo en los años setenta con la irrupción de las "neovanguardias". También pueden reconocerse en él rasgos del brutalismo inglés, del neorealismo romano o del neoliberty milanés, movimientos que Oriol Bohigas englobó en sus escritos de la época bajo el título de realismo, de manera que se estableciera un paralelismo con los movimientos artísticos y literarios de principios de los sesenta. El proyecto parte de un encargo relacionado con el prestigioso crítico de arte Tomàs Llorens. Se busca una nueva forma de agregación urbana destinada a la vivienda turística, distinta de la arquitectura turística habitual en los años sesenta. Para ello se tomó como referencia la arquitectura popular en un intento de recuperar su "habitabilidad psicológica", poniendo el énfasis en los espacios comunes y en las zonas de circulación como lugar de convivencia entre los habitantes. El mecanismo de agregación de las distintas células individuales intenta que la imagen del conjunto remita a la forma de agregación aleatoria y espontanea de los conjuntos populares. También se recurre a algunos elementos tradicionales claramente identificables por los usuarios, pero aun así el resultado se aleja de la reproducción folklórica y superficial que acabaría generalizándose en la arquitectura turística de los setenta. El conjunto no fue realizado en su totalidad, por lo que gran parte de sus intenciones programáticas respecto al uso del espacio comunitario no se cumplieron, y la parte realizada peca de un cierto pintoresquismo, pero mantiene plenamente su validez como modelo crítico frente a la mayoría de la anodina construcción turística realizada en la costa mediterránea. / [CAT] El conjunt d'apartaments Santa Àgueda és un ambiciós projecte turístic desenvolupat a Benicàssim, Castelló, per l'estudi MBM (Josep Maria Martorell, Oriol Bohigas i David Mackay). Per les seves característiques, es pot considerar com a exemple de l'evolució de l'arquitectura catalana abans de la dispersió estilística que es va produir als anys setanta amb la irrupció de les "neoavanguardes". També es pot rastrejar en ell recognoscibles trets del brutalisme anglès, del neorealisme romà o del neoliberty milanès, moviments que Oriol Bohigas va englobar en els seus escrits de l'època sota el títol de realisme. D'aquesta forma s'establia un paral·lelisme amb els moviments artístics i literaris de principis dels seixanta. El projecte parteix d'un encàrrec relacionat amb el prestigiós crític d'art Tomàs Llorens. Es busca una nova forma d'agregació urbana destinada a la vivenda turística, diferent de l'arquitectura turística habitual dels anys seixanta. Per a això, es prenia com a referència l'arquitectura popular en un intent de recuperar la seua "habitabilitat psicològica", posant èmfasi en els espais comuns i en les zones de circulació com a lloc de convivència entre els habitants. El mecanisme d'agregació de les diferents cèl·lules individuals intenta que la imatge del conjunt faça referència a la forma d'agregació espontània dels conjunts populars. També es recorre a alguns elements tradicionals clarament identificables pels usuaris, però encara així, el resultat s'allunya de la reproducció folklòrica i superficial que acabaria generalitzant- se en l'arquitectura turística dels seixanta. El conjunt no va ser realitzat en la seua totalitat, pel que gran part de les seues intencions programàtiques respecte a l'ús de l'espai comunitari no es van complir, i la part realitzada peca d'un cert pintoresquisme, però manté plenament la seua validesa com a model crític front a la majoria de l'anodina construcció turística realitzada en la costa mediterrània. / Sanahuja Rochera, J. (2016). El conjunto residencial: Santa Águeda. Benicàssim, Castellón. 1964-1975. MBM arquitectos [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/60152 / TESIS
130

Concepções sobre ciência e natureza: uma investigação das visões filosóficas de professores de física do ensino superior / CONCEPTIONS of SCIENCE and NATURE: an investigation of the philosophical views of physical teachers of higher education

Lisbôa, Roseny Aparecida Miranda de 17 November 2015 (has links)
O objetivo deste trabalho é pesquisar e classificar as diversas concepções filosóficas sobre o mundo físico e a ciência em um grupo específico de físicos: professores do Instituto de Física da Universidade de São Paulo. O trabalho começou com a criação de um questionário envolvendo julgamentos ou opiniões sobre alguns assuntos da física, sempre procurando abordar conceitos fundamentais da filosofia da ciência, como verdade, realismo, reducionismo, determinismo, natureza do tempo físico, objetivos da ciência e visões religiosas. De posse desse questionário realizamos entrevistas com dez professores do Instituto de Física da USP e então partimos para as análises dessas respostas. A metodologia utilizada seguiu os princípios da pesquisa qualitativa associada à análise de conteúdo. Isso que nos permitiu o estabelecimento de critérios de classificação para as diversas concepções filosóficas encontradas nas respostas dos entrevistados e a criação de categorias que foram ilustradas com representações diagramáticas. Com esta pesquisa, pretende-se deixar abertos caminhos para que, no futuro, possam ser investigadas conexões com o ensino na sala de aula, os livros didáticos, práticas pedagógicas, estratégias de ensino, novas sequências didáticas, etc. Além disso, espera-se que essa pesquisa possa tornar-se um forte aliado no processo de ensino-aprendizagem de determinados fenômenos, influenciando também a maneira como a natureza da ciência é apresentada e como a Física é ensinada. / The aim of this study is to investigate and classify the various philosophical conceptions about the physical world and science in a specific group of physicists: teachers of the Institute of Physics at the University of São Paulo (USP). The work began with the creation of a questionnaire involving judgments or opinions on some subjects of physics, addressing fundamental concepts of philosophy of science, such as truth, realism, reductionism, determinism, nature of physical time, aims of science, and religious views. With this questionnaire, interviews were conducted with ten professors from the Institute of Physics of USP, and then an analysis of the answers was made. The methodology used followed the principles of qualitative research associated with content analysis. This enabled us to establish criteria for classification for the various philosophical concepts found in the answers of the respondents, and to create categories that were illustrated with diagrammatic representations. We hope that in the future this research can be connected to issues in classroom teaching, textbooks, teaching practices, teaching strategies, new didactic sequences, etc. In addition, we hope that this research can become a strong ally in the teaching-learning process of certain phenomena, influencing the way the nature of science is presented and how physics is taught.

Page generated in 0.0804 seconds