Språket är den viktigaste faktorn för integration och nyligen har kraven på kunskaper i svenska skärpts. För att fungera fullt ut i det svenska samhället krävs en läsförmåga i nivå med årskurs 6, men en tidigare undersökning visar att majoriteten av vuxna invandrare efter avslutad SFI-utbildning endast har en läsförmåga i nivå med årskurs 3-5. En läsintervention med single-subject design har därför genomförts med tre elever på kurs C på SFI. Läsinterventionen har genomförts med Wendick-modellens läslistor tre gånger i veckan under sju veckor, totalt 20 lektioner. Resultaten visade en ökning på Avkodning Ord för en av eleverna och en ökning på Avkodning Nonord för alla tre eleverna. Dessa resultat visar att Wendick-modellens läslistor är en fungerande metod i en-till-en-situationer då elevernas avkodning på nonord har förbättrats av interventionen. Studiens resultat visar även vikten av tidiga insatser för att ge elever med bristande läs- och skrivfärdigheter rätt hjälp och stöd från studiestart för att de snabbare ska kunna integreras i samhället.

Denna studie jämför berättande elevtexter som är skrivna med penna och på tangentbord i årskurs 4 och 6. Jämförelsen görs både mellan redskapen inom årskurserna och mellan årskurserna. Studien omfattar 29 texter från årskurs 4 och 27 texter från årskurs 6. Antalet deltagare var 15 elever i årskurs 4 och 15 elever i årskurs 6. Elevtexterna analyserades utifrån fyra olika aspekter: textlängd, narrativ kvalitet, lexikal variation och stavning. Resultatet inom årskurs 6 visade att eleverna skrev signifikant längre texter på tangentbord. Eleverna i årskurs 4 presterade bättre med penna gällande narrativ kvalitet och lexikal variation, men presterade däremot bättre på tangentbord gällande textlängd och stavning. Dessa skillnader var dock inte statistisk signifikanta. Resultatet diskuteras utifrån simple view of writing.

Second language (L2) learners are a growing population in Canadian school systems, and acquisition of literacy skills is critical to their success in Canadian society. While much research has been devoted to writing development in first language (L1) learners, text-level writing remains relatively underexplored in L2 populations. The present study sought to address this gap by considering the relative contributions of component oral language and word-level literacy skills to writing in elementary students speaking English as a first (EL1) or second (EL2) language. A sample of 124 kindergarten students (56 EL1, 68 EL2) and 112 grade three students (51 EL1, 61 EL2) completed a battery of standardized measures assessing oral language, word-level literacy, and writing skills. An ordinary least squares (OLS) regression-based mediation path analysis was used to test associations among oral language, word-level literacy, and writing skills in each group. Results indicated that word-level literacy skills had a significant direct effect on writing in all groups, but that oral language had no significant direct effect on writing in any groups. Instead, the effect of oral language on writing was significantly mediated by word-level skills in the kindergarten EL1 and EL2 groups, and the grade three EL1 group. The indirect effect of oral language on writing through word-level skills was not significant in the grade three EL2 group. Despite this, no significant differences in variable associations were found between EL1 and EL2 groups in either grade. Oral language skills were additionally found to have a significant effect on word-level literacy skills in the kindergarten EL1 and EL2 groups and the grade three EL1 group; the significance of this effect in the grade three EL2 group was unclear. Results of this study are discussed in relation to existing literature, and existing theories of L1 and L2 writing. / Graduate

Η “καθιερωμένη θεώρηση για την πράξη”, όντας δεσμευμένη σε ένα ευρύτερο νατουραλιστικό μοντέλο, κατανοεί την πράξη ως “επιμέρους συμβάν”, το οποίο προκαλείται αιτιακά από συγκεκριμένες νοητικές καταστάσεις. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η αιτιακή επίδραση της πρόθεσης υπάγεται στο σύνηθες χιουμιανό μοντέλο της αιτιότητας μεταξύ συμβάντων. Ωστόσο, η εν λόγω θεώρηση αποτυγχάνει ουσιωδώς να ερμηνεύσει τις πράξεις στην εξέλιξή τους, πριν δηλαδή να διαμορφωθεί το απαιτούμενο (από το χιουμιανό μοντέλο) εξατομικευμένο συμβάν. Το γεγονός αυτό έχει ευρύτερες επιπτώσεις για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται η εν λόγω προσέγγιση τόσο την έννοια της πρόθεσης, όσο και κατ’ επέκταση το ρόλο του δρώντος. Στην παρούσα εργασία και με αφορμή κυρίως πρόσφατες εργασίες από τους Hornsby και Crowther, επιχειρηματολογώ σχετικά με το ότι μπορούμε να υιοθετήσουμε μια εναλλακτική προσέγγιση, τόσο για την οντολογία της πράξης, όσο και για την πρόθεση, η οποία δίνει ικανοποιητικότερες απαντήσεις στις ανωτέρω προκλήσεις. Κεντρική θέση στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης είναι η αναγνώριση της “δραστηριότητας” ως συγκροτησιακού στοιχείου της πράξης, κατά τη διάρκεια της οποίας η αιτιακή συμβολή του δρώντος παραμένει συνεχής, σε συμφωνία με μια αριστοτελικού τύπου προσέγγιση της αιτιότητας. Όι παραδοχές αυτές οδηγούν σε μια θεώρηση της πρόθεσης ως καθοδηγητικής της πράξης καθόλη τη διάρκεια εξέλιξής της. / The “standard story of action” being committed to a broader naturalistic model, understands action as a “particular event”, which is caused by certain mental states. In this context, the causal efficacy of intention is covered by the standard humean model of causality between events. Nevertheless, the story in question substantially fails to give an account for actions as they develop, that is, before the required (by the humean model) individuated event has been formed. That fact has broader effects on the way that the approach in question understands the concept of intention, and ultimately the role of the agent. In this thesis, following mainly on recent papers by Hornsby and Crowther, I argue that we can endorse an alternate approach regarding the ontology of action, as well as intention, that gives more adequate answers to the challenges mentioned above. The main thesis in this context is to recognize “activity” as a constitutional element of action, during which the causal efficacy of the agent remains ongoing, in accordance with an aristotelian type of approach to causality. These commitments result in recognizing intention as guiding action throughout the whole of its development.