• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 35
  • 15
  • Tagged with
  • 50
  • 50
  • 10
  • 10
  • 7
  • 6
  • 6
  • 6
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
41

IS@.Coreo : processos_de_mediação/interação_tecnológica_de_uma_bailatriz_latino-americana / IS@.Coreo : processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-americana

Rosa, Roberta Savian da January 2017 (has links)
Este memorial reflexivo integra a pesquisa Is@.Coreo: Processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-Americana. O termo bailatriz, cunhado pela pesquisadora a partir da fusão das palavras bailarina e atriz, agrega em seu conceito duas funções que forjaram uma corporeidade específica durante a sua trajetória nas artes cênicas. Partindo da perspectiva da artista como agenciadora de procedimentos que impulsionam os processos de criação, estabeleceu-se um recorte investigativo que privilegia a relação entre o corpo da bailatriz e o ambiente tecnológico computacional na criação performativa. Os conceitos da composição coreográfica em tempo real e em ambiência de interação vídeo-coreográfica emergem do estudo prático e teórico e revelam a forma como a artista lida e interage, em seu processo criativo, com dispositivos tecnológicos e busca, através do próprio sistema de trabalho, estabelecer aspectos da performatividade. / This text is included of the research Is@.Coreo: A Latin American bailatriz’ technological mediation/interaction processes. The word bailatriz was coined by the researcher by merging the Portuguese words meaning ballerina and actress, and its concept carries two functions that have forged a specific corporeity over her career in the performing arts. Starting from the artist’s standpoint as a broker of procedures that drive creative processes, a line of study was devised to look into the relationship between the bailatriz’ body and the technological computer environment involved in creating performances. The concepts of real-time choreographic composition and in a video-choreographic interaction environment emerge from the practical study and literature review and reveal how the artist deals and interacts with technological devices in her creative process and seeks to establish performativity aspects through her own system of work. / Este texto integra la investigación Is@.Coreo: Procesos de mediación/interacción tecnológica de una bailatriz latino americana. El término bailatriz, cuñado por la investigadora a partir de la fusión de las palabras bailarina y actriz, agrega en su concepto dos funciones que forjaron una corporeidad específica durante su trayectoria en las artes escénicas. Partiendo de la perspectiva de la artista como agenciadora de procedimientos que impulsan los procesos de creación, se estableció un recorte investigativo que privilegia la relación entre el cuerpo de la bailatriz y el ambiente tecnológico computacional en la creación performativa. Los conceptos de la composición coreográfica en tiempo real y en ambiencia de interacción vídeo-coreográfica emergen del estudio práctico y teórico y revelan la forma cómo la artista leída e interactúa, en su proceso creativo, con dispositivos tecnológicos y busca, a través del propio sistema de trabajo, establecer aspectos da performatividad.
42

Nuevas Violencias de género. Arte y Cultura Visual

Villaplana Ruiz, Virginia 23 October 2008 (has links)
La escritura de esta tesis Nuevas violencias de género, arte y cultura visual, parte de la relación entre la cultura visual y la violencia de género, evidenciando las nociones de narración, enunciación, práctica artística en las Bellas Artes y comunicación en la sociedad actual. Esta tesis implica la consideración una serie de argumentaciones sobre la construcción cultural de la violencia social. El tema que desarrolla esta investigación es la representación de las nuevas violencias de género en la práctica artística, los relatos de los medios de comunicación y la creación visual del videoarte. El período en histórico en el que se enmarca esta tesis se articula desde las prácticas feministas a partir de los años setenta, ochenta y noventa hasta la actualidad donde confluyen las nociones de cultura y globalización. La hipótesis e idea núcleo de esta investigación parte los relatos artísticos audiovisuales que han sido determinantes en la construcción de las imágenes de la violencia de género heredadas en nuestra tradición occidental, pero también atiende a la escritura de realizadoras y artistas o de textos teóricos silenciados. El objetivo de esta tesis es exponer el género como construcción social y la violencia de género en las obras de vídeocreación tomando como eje temporal inicial la década de los setenta, y como punto final las narrativas del vídeoensayo en la actualidad. Para ello las líneas metodológicas de las que se parten son la teoría interdisciplinar feminista crítica, la teoría estética, los estudios de crítica cultural y los estudios de comunicación. La tesis propuesta es deudora de las aportaciones metodológicas de la teoría interdisciplinar feminista y crítica y de los estudios de género, que permiten una aproximación al espacio de interpretación hermenéutico-retórico aportado desde estas teorías en la esfera de las Bellas Artes.Esta tesis se desarrolla mediante la consulta en archivos fílmicos internacionales para la elaboración de un corpus de obras fílmicas y videográficas que proponen la emergencia de nuevas violencias de género y su implicación el discurso de las Bellas Artes. Nuevas violencias de género, arte y cultura visual plantea una reflexión desde las estéticas y las prácticas documentales del cine y el vídeo. Las redes de archivos, autoras y distribuidoras en Europa y USA son, entre ellas: Blickpilotin (Berlín), Video Femmes (Québec), Film Archive imaginaria (Bologna), Woman Make Movies (Nueva York), Cinenova (Londres) y Electronic Intermix, Frameline (San Francisco). En este sentido, las líneas metodológicas que se aplicarán para el análisis prácticos de los relatos culturales en torno a las nuevas violencias estarán enfocadas desde el método de análisis y la investigación en archivos fílmicos internacionales para la elaboración de un corpus de obras del arte feminista y videoarte, situando en oposición la esfera de las Bellas Artes al discurso de la comunicación de masas en la cultura visual. El método de análisis presta atención a varias perspectivas teoría fílmica feminista, estudios de género, comunicación de masas, sociología, y análisis del discurso pero está guiado por la preocupación de una serie de cuestiones comunes: análisis de la representación de la violencia de género y sus categorías ideológicas, la relación con el imaginario social, función especular de los discursos dominantes, los imaginarios de que genera la esfera artística y los medios de comunicación.En definitiva, una mirada hacia la Cultura Visual de las prácticas artísticas feministas. Voces silenciadas que demandan la consideración de una hermenéutica que advierta de los fundidos en negro que supone la lógica de la dominación, la violencia de género en la Cultura Visual contemporánea. Relatos de la Cultura Visual que responden a otras formas de mirar para una nueva lectura crítica. / The writing of this thesis New gender violence, art and visual culture part of the relation betwee the visual culture and the violence of genre, demonstrating the notions of story, statement, artistic practice in the Fine Arts and communication in the current society.This thesis implies the consideration a series of argumentations on the cultural construction of the social violence. The topic that develops this research is the representation of the new violences of genre in the artistic practice, the statements of the mass media and the visual creation of the videoart. The historical period in that this thesis places is articulated from the practical feminists from the seventies, eighties and nineties up to the current importance where there come together the notions of culture and globalization.The hypothesis of this research departs the artistic audio-visual statements that have been determinant in the construction of the images of the gender violence inherited in our western tradition, but also its attends to the writing of producers and artists or of theoretical silenced texts. The aim of this thesis is to expose the genre as social construction and the gender violence in the works of Fine Arts taking as temporary axis the decade of the seventies, and as final point the narratives of the videoessay at present. For it the methodological lines of those who split are the theory interdisciplines critical feminist, the aesthetic theory, the studies of cultural critique and the studies of communication. The proposed thesis is a debtor of the methodological contributions of the theory to interdiscipline feminist and critique and of the studies of genre, which allow an approximation the hermeneutic - rhetorical space of interpretation contributed from these theories in the sphere of the Fine Arts.This thesis develops by means of the consultation in movie international films and video archives for the production of a corpus of films, videoessay and videoart that propose the emergency of new gender violences and their implication the speech of the Fine Arts.New gender violence, art and visual culture raises a reflection from the aesthetics and the documentary practices of the cinema and the video. The film and video archives, authoresses and distributors in Europe and USA are, among them: Blickpilotin (Berlin), Video Femmes (Quebec), Film Archive imaginaria (Bologna), Woman Make Movies (New York), Cinenova (London) y Electronic Intermix, Frameline (Usa). In this respect, the methodological lines that will be applied for the analysis practical of the cultural statements concerning the new violences will be focused from the method of analysis and the research in films and videoart international archive for the production of a corpus of works of the art feminist and videoarte, placing in opposition the sphere of the Fine Arts to the speech of the Communication of masses in the Visual Culture. The method of analysis there payes attention to several perspectives movie theory feminist, gender studies, communication of masses, sociology, and analysis of the speech but it is guided by the worry of a series of common questions: analysis of the representation of the gender violence and the ideological categories, the relation with the imaginary social one, function to speculate of the dominant speeches and the imaginary ones of which it generates the artistic sphere and the mass media.Definitively, a look towards the Visual Culture of the artistic practices feminists. Silenced voices that demand the consideration of a hermeneutics that warns of the bankrupts in black, that supposes the logic of the domination, the gender violence in the Visual contemporary Culture. Statements of the Visual Culture that answer to other ways of looking for a new critical reading.
43

IS@.Coreo : processos_de_mediação/interação_tecnológica_de_uma_bailatriz_latino-americana / IS@.Coreo : processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-americana

Rosa, Roberta Savian da January 2017 (has links)
Este memorial reflexivo integra a pesquisa Is@.Coreo: Processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-Americana. O termo bailatriz, cunhado pela pesquisadora a partir da fusão das palavras bailarina e atriz, agrega em seu conceito duas funções que forjaram uma corporeidade específica durante a sua trajetória nas artes cênicas. Partindo da perspectiva da artista como agenciadora de procedimentos que impulsionam os processos de criação, estabeleceu-se um recorte investigativo que privilegia a relação entre o corpo da bailatriz e o ambiente tecnológico computacional na criação performativa. Os conceitos da composição coreográfica em tempo real e em ambiência de interação vídeo-coreográfica emergem do estudo prático e teórico e revelam a forma como a artista lida e interage, em seu processo criativo, com dispositivos tecnológicos e busca, através do próprio sistema de trabalho, estabelecer aspectos da performatividade. / This text is included of the research Is@.Coreo: A Latin American bailatriz’ technological mediation/interaction processes. The word bailatriz was coined by the researcher by merging the Portuguese words meaning ballerina and actress, and its concept carries two functions that have forged a specific corporeity over her career in the performing arts. Starting from the artist’s standpoint as a broker of procedures that drive creative processes, a line of study was devised to look into the relationship between the bailatriz’ body and the technological computer environment involved in creating performances. The concepts of real-time choreographic composition and in a video-choreographic interaction environment emerge from the practical study and literature review and reveal how the artist deals and interacts with technological devices in her creative process and seeks to establish performativity aspects through her own system of work. / Este texto integra la investigación Is@.Coreo: Procesos de mediación/interacción tecnológica de una bailatriz latino americana. El término bailatriz, cuñado por la investigadora a partir de la fusión de las palabras bailarina y actriz, agrega en su concepto dos funciones que forjaron una corporeidad específica durante su trayectoria en las artes escénicas. Partiendo de la perspectiva de la artista como agenciadora de procedimientos que impulsan los procesos de creación, se estableció un recorte investigativo que privilegia la relación entre el cuerpo de la bailatriz y el ambiente tecnológico computacional en la creación performativa. Los conceptos de la composición coreográfica en tiempo real y en ambiencia de interacción vídeo-coreográfica emergen del estudio práctico y teórico y revelan la forma cómo la artista leída e interactúa, en su proceso creativo, con dispositivos tecnológicos y busca, a través del propio sistema de trabajo, establecer aspectos da performatividad.
44

IS@.Coreo : processos_de_mediação/interação_tecnológica_de_uma_bailatriz_latino-americana / IS@.Coreo : processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-americana

Rosa, Roberta Savian da January 2017 (has links)
Este memorial reflexivo integra a pesquisa Is@.Coreo: Processos de mediação/interação tecnológica de uma bailatriz latino-Americana. O termo bailatriz, cunhado pela pesquisadora a partir da fusão das palavras bailarina e atriz, agrega em seu conceito duas funções que forjaram uma corporeidade específica durante a sua trajetória nas artes cênicas. Partindo da perspectiva da artista como agenciadora de procedimentos que impulsionam os processos de criação, estabeleceu-se um recorte investigativo que privilegia a relação entre o corpo da bailatriz e o ambiente tecnológico computacional na criação performativa. Os conceitos da composição coreográfica em tempo real e em ambiência de interação vídeo-coreográfica emergem do estudo prático e teórico e revelam a forma como a artista lida e interage, em seu processo criativo, com dispositivos tecnológicos e busca, através do próprio sistema de trabalho, estabelecer aspectos da performatividade. / This text is included of the research Is@.Coreo: A Latin American bailatriz’ technological mediation/interaction processes. The word bailatriz was coined by the researcher by merging the Portuguese words meaning ballerina and actress, and its concept carries two functions that have forged a specific corporeity over her career in the performing arts. Starting from the artist’s standpoint as a broker of procedures that drive creative processes, a line of study was devised to look into the relationship between the bailatriz’ body and the technological computer environment involved in creating performances. The concepts of real-time choreographic composition and in a video-choreographic interaction environment emerge from the practical study and literature review and reveal how the artist deals and interacts with technological devices in her creative process and seeks to establish performativity aspects through her own system of work. / Este texto integra la investigación Is@.Coreo: Procesos de mediación/interacción tecnológica de una bailatriz latino americana. El término bailatriz, cuñado por la investigadora a partir de la fusión de las palabras bailarina y actriz, agrega en su concepto dos funciones que forjaron una corporeidad específica durante su trayectoria en las artes escénicas. Partiendo de la perspectiva de la artista como agenciadora de procedimientos que impulsan los procesos de creación, se estableció un recorte investigativo que privilegia la relación entre el cuerpo de la bailatriz y el ambiente tecnológico computacional en la creación performativa. Los conceptos de la composición coreográfica en tiempo real y en ambiencia de interacción vídeo-coreográfica emergen del estudio práctico y teórico y revelan la forma cómo la artista leída e interactúa, en su proceso creativo, con dispositivos tecnológicos y busca, a través del propio sistema de trabajo, establecer aspectos da performatividad.
45

Sinfonia em quatro tempos : visão poetico-musical da cidade de São Paulo a partir de suas tecnicas construtivas (memorial descritivo do video

Ferreira, Carlos Eduardo Paranhos 18 February 2004 (has links)
Orientador: Claudiney Rodrigues Carrasco / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Artes / Made available in DSpace on 2018-08-04T03:57:57Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Ferreira_CarlosEduardoParanhos_M.pdf: 2514039 bytes, checksum: 5a82bde784ca7002c22a6dbf24275ff6 (MD5) Previous issue date: 2004 / Resumo: O presente memorial descritivo pretende ser indissociável da exibição do vídeo anexo Sinfonia em Quatro Tempos. Ao longo de sua história, a cidade de São Paulo caracteriza-se por ser palco de um processo de constante superposição de técnicas, cuhuras e materiais em suas construções. O que hoje conhecemos é, na verdade, a reconstrução de uma cidade em sua terceira versão, esta também em mutação, que, gradualmente, começa a ser sobreposta por uma quarta versão. O vídeo Sinfonia em Quatro Tempos é dividido em quatro tempos / movimentos musicais, cada um referente a um período histórico distinto. Em cada época abordada, há o predomínio de uma técnica construtiva e do emprego de um novo material em suas construções, resultando em novo perfil da cidade, ou seja, de uma nova técnica apreendida, emoldurando a cidade colonial, a cidade cafeeira, a cidade industrial e a cidade prestadora de serviços. Temos, assim, respectivamente, a taipa, consubstanciada no Prelúdio de Barro, a alvenaria, na Ária de Alvenaria, o concreto armado, na Dança de Concreto, e, na contemporaneidade, acrescente-se o vidro, aço, alumínio, pJástico e estruturas modulares que compõem a Fuga de Vidro. Busca-se, na edição da imagem, acrescida de uma trilha sonora original, a funcionalidade interna de cada um dos blocos acima mencionados, que exercem o fio condutor da narrativa, amparado pelos depoimentos constantes do vídeo / Abstract: Not informed. / Mestrado / Mestre em Multimeios
46

Estudio perceptivo experimental de la expresión coreográfica: espacio, movimiento e influencia de la música

Meschini, Fabrizio 05 December 2016 (has links)
The aim of this experimental study is to investigate the perception of the expression of four emotional states (dynamic joy, sadness / depression, quiet happiness, anger / stress) in choreographies. Five music excerpts are selected based on different arousal and valence values, and 6 professional choreographers are asked to compose 2 improvised choreographies, with contrasting emotional states, for each music. Each choreography is recorded on video. A qualitative and quantitative detailed analysis is made on the video-recordings, to study the space (occupation and trajectories) and the choreographic elements: body shape, height, weight, tension, actions / effort, dynamics of displacement and body direction. Participants rate music (without choreography) according to the 4 emotional descriptors, and rate the choreographies (without music) according to the amount of energy (high vs. low) and valence (positive vs. negative). The results show that the choreographer's intention of energy and valence influenced respectively the perception of energy and valence. However the evaluators have not always had a clear perception of the two variables, especially valence, and this means that the dances not clearly expressed a positive or negative valence. In general, has been perceived and evaluated better the intention of energy that also seems to influence, to a lesser extent, in the perception of valence. The choreographic elements that have a statistically significant relation with the expression and the evaluation of energy have to do with body parameters (weight, thrusts, tension), gestural (slashing), spatial (ambitus, occupied area/s, occupied square/s), and dynamic (change/s), emphasizing weight driven strong and slashing. On the other hand, the choreographic elements that have explained the expression and evaluation of valence have been the linked to body shape: average opening and average height. The statistical size effect (eta2) in the evaluation of energy and valence of the intention of the choreographer and measured choreographic parameters reveal that the quantified dance parameters best explain the perception of energy: the energy assessment has been based more on elements of choreography (thrusts, tension), than on the intention of the choreographer. However perception and evaluation of valence is best explained by the intention of the choreographer. This indicates that the choreographic parameters that we measured not fully explain the perception of valence. The lower percentages associated with the perceived valence reveal that the positive / negative valence is more confusing and complex to perceive and to express than energy. The influence of music has appeared on some of the choreographic elements considered in our analysis, related to the use of body and space, regardless of the intended emotion: shape, weight, occupied area/s, ambitus/s, occupied square/s. The influence of music on perception of emotions in dance is more limited than expected. However music has an effect on choreography independently of the intention of the choreographer, and this effect can be perceived on a viewing without sound. / El objetivo de este estudio experimental es investigar la percepción de la expresión de cuatro estados emocionales (alegría dinámica, tristeza/depresión, felicidad tranquila, rabia/tensión) en coreografías. Se seleccionan 5 músicas según distintos valores de energía (arousal) y afecto (valence), y se encarga a 6 coreógrafos profesionales la composición de 2 coreografías improvisadas con parámetros emocionales contrastantes para cada música. Cada coreografía se graba en video. Se procede a un análisis cualitativo y cuantitativo detallado sobre el video, del espacio (ocupación y trayectorias) y de los elementos coreográficos utilizados: forma corporal, altura, peso, tensión, acciones/esfuerzo, dinámicas de desplazamiento y dirección corporal. Se realiza una evaluación perceptiva de las músicas (sin coreografía) según los 4 descriptores emocionales y de las coreografías (sin música) según la cantidad de energía percibida (alta vs baja) y la calidad del afecto (positivo vs negativo). De los resultados emerge que la intención de energía y de afecto de los coreógrafos ha influido respectivamente en la percepción de la energía y del afecto. Sin embargo los evaluadores no siempre han tenido una percepción clara de las dos variables, sobre todo del afecto, y esto quiere decir que las danzas no expresaban claramente un afecto positivo o negativo. En general se ha percibido y evaluado mejor la intención de energía que también parece influir, en menor medida, en la percepción del afecto. Los elementos coreográficos que han resultado estadísticamente significativos para la expresión y la evaluación de la energía, tienen que ver con parámetros corporales (peso, impulsos, tensión), gestuales (acción: hendir), espaciales (ambitus, superficie ocupada/s, velocidad casilla/s), y dinámicos (cambio/s), en particular con peso impulsado fuerte y la acción hendir. En cambio, los elementos coreográficos que han resultado significativos para la expresión y la evaluación del afecto han sido los ligados a la forma corporal: apertura media y altura media. El tamaño del efecto estadístico (eta2) en la evaluación de la energía y la valencia, de la intención del coreógrafo y los parámetros coreográficos medidos, revela que los parámetros de danza cuantificados explican mejor la percepción de la energía: la evaluación de la energía se ha basado más en una apreciación objetiva de los elementos de la coreografía (impulsos, tensión), que en la intención del coreógrafo. En cambio la percepción y evaluación del afecto se explica mejor por la intención del coreógrafo. Esto indica que los parámetros coreográficos que hemos medido no explican completamente la percepción del afecto. Los porcentajes más bajos resultantes para el afecto percibido revelan que el afecto positivo/negativo es más confuso y más complejo de percibir y de expresar que la energía. La influencia de la música se ha manifestado sobre algunos de los elementos coreográficos considerados en nuestro análisis, relativos al uso del cuerpo y del espacio, independientemente de la emoción expresada: forma, peso, superficie ocupada/s, ambitus/s y velocidad casilla/s. Las modificaciones que la música ha provocado en la danza han tenido un efecto más limitado de lo esperado en la percepción de las emociones. Sin embargo la música ha tenido un efecto sobre la coreografía independiente de la intención del coreógrafo, y este efecto se percibe en un visionado sin sonido. / L'objectiu d'aquest estudi experimental és investigar la percepció de l'expressió de quatre estats emocionals (alegria dinàmica, tristesa/depressió, felicitat tranquil¿la, ràbia/tensió) en coreografies. Es seleccionen 5 músiques segons diferents valors d' energia (arousal) i afecte (valence), i s'encarrega a 6 coreògrafs professionals la composició de 2 coreografies improvisades amb paràmetres emocionals per a cada música, Cada coreografia es grava en vídeo. Es procedeix a un anàlisi qualitatiu i quantitatiu detallat sobre el vídeo, de l'espai (ocupació i trajectòries) i dels elements coreogràfics utilitzats: forma corporal, altura, pes, tensió, accions/esforç, dinàmiques de desplaçament i direcció corporal. Es realitza una avaluació perceptiva de les músiques (sense coreografia) segons els 4 descriptors emocionals i de les coreografies (sense música) segons la quantitat d'energia percebuda (alta vs baixa) i la qualitat de l'afecte (positiu vs negatiu). Dels resultats emergeix que la intenció d'energia i d'afecte dels coreògrafs ha influït respectivament en la percepció de l'energia i de l'afecte. No obstant açò els avaluadors no sempre han tingut una percepció clara de les dues variables, sobretot de l'afecte, i açò vol dir que les danses no expressaven clarament un afecte positiu o negatiu. En general s'ha percebut i avaluat millor la intenció d'energia que també sembla influir, en menor mesura, en la percepció de l'afecte. Els elements coreogràfics que han resultat estadísticament significatius per a l'expressió i l'avaluació de l'energia, tenen a veure amb paràmetres corporals (pes, impulsos, tensió), gestuals (acció fendre), espacials (ambitus, superficie ocupada/s, velocitat casella/s) i dinàmics (canvi/s), destacant pes impulsat fort i l'acció fendre. En canvi, els elements coreogràfics que han resultat significatius en l'expressió i l'avaluació de l'afecte han sigut els lligats a la forma corporal: obertura mitjana i altura mitjana. La grandària de l'efecte estadístic (eta2) en l'avaluació de l'energia i la valència, de la intenció del coreògraf i els paràmetres coreogràfics mesurats, revela que els paràmetres de dansa quantificats expliquen millor la percepció de l'energia: l'avaluació de l'energia s'ha basat més en una apreciació objectiva dels elements de la coreografia (impulsos, tensió) que en la intenció del coreògraf. En canvi la percepció i avaluació de l'afecte s'explica millor per la intenció del coreògraf. Açò indica que els paràmetres coreogràfics que hem mesurat no expliquen completament la percepció de l'afecte. Els percentatges més baixos resultants per a afecte percebut revelen que l'afecte positiu/negatiu és més confús i més complex de percebre i d'expressar que l'energia. La influència de la música s'ha manifestat sobre alguns dels elements coreogràfics considerats al nostre anàlisi, relatius a l'ús del cos i de l'espai, independentment de l'emoció expressada: forma, pes, superfície ocupada/s, ambitus/s i velocitat casella/s. Les modificacions que la música ha provocat en la dansa han tingut un efecte més limitat de l' esperat en la percepció de les emocions. No obstant açò la música ha tingut un efecte sobre la coreografia independent de la intenció del coreògraf, i aquest efecte es percep en un visionat sense so. / Meschini, F. (2016). Estudio perceptivo experimental de la expresión coreográfica: espacio, movimiento e influencia de la música [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/74965 / TESIS
47

O corpo como questão : relações entre feminismos e arte contemporânea no Brasil

Mattiolli, Isadora Buzo January 2017 (has links)
Este trabalho investiga a produção em fotografia e vídeo de artistas que utilizaram o próprio corpo como objeto de representação nos anos 1970, sob um viés de análise feminista e de gênero. O objetivo principal foi o de destacar se houve ou não a influência do movimento feminista de segunda onda na obra de artistas brasileiras. As artistas Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater e Sonia Andrade fazem parte do meu escopo de estudos de caso. O desenvolvimento do trabalho foi fundamentado em entrevistas inéditas com as artistas pesquisadas e a apreciação de suas obras que atendem ao recorte escolhido. A partir da criação de três categorias baseadas no conteúdo dos trabalhos artísticos, foram definidos os seguintes temas: a esfera do privado em oposição à pública, a construção ficcional de si e a estética da violência. Cada um desses núcleos temáticos orientam os três capítulos que constituem a dissertação: “O corpo é a casa”, “O corpo é a camuflagem” e “O corpo é a fissura”, respectivamente. No primeiro capítulo, apresento obras que expõem questões relativas ao espaço doméstico e às funções gendradas vivenciadas por mulheres, por meio da interlocução teórica de Hannah Arendt e Jayne Wark. No segundo, aponto obras que se relacionam com a ideia de identidade fragmentada com base em construções ficcionais de si. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira e Janet Wolff foram as contribuições teóricas mais significativas do capítulo. Por fim, no terceiro, abordo obras produzidas no contexto da ditadura militar no Brasil, que confrontam as violências do período decorrente de censuras, torturas e cerceamento das liberdades individuais e coletivas, baseando-me em três autores que se dedicaram sobre o período: Artur Freitas, Claudia Calirman e Margareth Rago. Com o suporte metodológico de uma análise de conteúdo das entrevistas e o parecer teórico-crítico das obras, foi possível inferir que o discurso das artistas sobre os seus trabalhos não possui intenções feministas na maioria das vezes. Todavia, as ideias presentes nos seus trabalhos em fotografia e vídeo indicam preocupações comuns ao feminismo daquele período. A contradição entre o discurso e a prática foi a pergunta que guiou o processo de escrita do trabalho. / This work investigates the photography and video production of artists who used their own body as an object of representation in the 1970s, under a bias of feminist and gender analysis. The main objective was to highlight the possible influence of the second wave feminist movement on the work of brazilian artists. The artists Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater and Sonia Andrade are part of my scope of case studies. The development of the work was based on unpublished interviews with the artists researched and the appreciation of their work that meet the chosen cut. From the creation of three categories based on the content of artistic work, the following themes were defined: the private sphere as opposed to the public, the fictional construction of self, and the aesthetics of violence. Each of these thematic nuclei guide the three chapters that constitute the dissertation: "The body is the house", "The body is the camouflage" and "The body is the fissure", respectively. In the first chapter, I present works that expose questions regarding the domestic space and the gendered functions experienced by women, through the theoretical interlocution of Hannah Arendt and Jayne Wark. In the second, I point to works that relate to the idea of fragmented identity based on fictional constructions of self that artists have developed for photography and video. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira and Janet Wolff were the most significant theoretical contributions of the chapter. Lastly, in the third, I approach works produced in the context of the military dictatorship in Brazil, which confront the violence of the period resulting from censorship, torture and restriction of individual and collective freedoms, based on three authors who dedicated themselves on the period: Artur Freitas, Claudia Calirman and Margareth Rago. With the methodological support of a content analysis of the interviews and the theoretical-critical opinion of the works, it was possible to infer that the discourse of the artists about their works does not have feminist intentions in the majority of the times. However, the ideas present in their work in photography and video indicate concerns common to feminism during that period. The contradiction between discourse and practice was the question that guided the writing process of the work.
48

O corpo como questão : relações entre feminismos e arte contemporânea no Brasil

Mattiolli, Isadora Buzo January 2017 (has links)
Este trabalho investiga a produção em fotografia e vídeo de artistas que utilizaram o próprio corpo como objeto de representação nos anos 1970, sob um viés de análise feminista e de gênero. O objetivo principal foi o de destacar se houve ou não a influência do movimento feminista de segunda onda na obra de artistas brasileiras. As artistas Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater e Sonia Andrade fazem parte do meu escopo de estudos de caso. O desenvolvimento do trabalho foi fundamentado em entrevistas inéditas com as artistas pesquisadas e a apreciação de suas obras que atendem ao recorte escolhido. A partir da criação de três categorias baseadas no conteúdo dos trabalhos artísticos, foram definidos os seguintes temas: a esfera do privado em oposição à pública, a construção ficcional de si e a estética da violência. Cada um desses núcleos temáticos orientam os três capítulos que constituem a dissertação: “O corpo é a casa”, “O corpo é a camuflagem” e “O corpo é a fissura”, respectivamente. No primeiro capítulo, apresento obras que expõem questões relativas ao espaço doméstico e às funções gendradas vivenciadas por mulheres, por meio da interlocução teórica de Hannah Arendt e Jayne Wark. No segundo, aponto obras que se relacionam com a ideia de identidade fragmentada com base em construções ficcionais de si. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira e Janet Wolff foram as contribuições teóricas mais significativas do capítulo. Por fim, no terceiro, abordo obras produzidas no contexto da ditadura militar no Brasil, que confrontam as violências do período decorrente de censuras, torturas e cerceamento das liberdades individuais e coletivas, baseando-me em três autores que se dedicaram sobre o período: Artur Freitas, Claudia Calirman e Margareth Rago. Com o suporte metodológico de uma análise de conteúdo das entrevistas e o parecer teórico-crítico das obras, foi possível inferir que o discurso das artistas sobre os seus trabalhos não possui intenções feministas na maioria das vezes. Todavia, as ideias presentes nos seus trabalhos em fotografia e vídeo indicam preocupações comuns ao feminismo daquele período. A contradição entre o discurso e a prática foi a pergunta que guiou o processo de escrita do trabalho. / This work investigates the photography and video production of artists who used their own body as an object of representation in the 1970s, under a bias of feminist and gender analysis. The main objective was to highlight the possible influence of the second wave feminist movement on the work of brazilian artists. The artists Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater and Sonia Andrade are part of my scope of case studies. The development of the work was based on unpublished interviews with the artists researched and the appreciation of their work that meet the chosen cut. From the creation of three categories based on the content of artistic work, the following themes were defined: the private sphere as opposed to the public, the fictional construction of self, and the aesthetics of violence. Each of these thematic nuclei guide the three chapters that constitute the dissertation: "The body is the house", "The body is the camouflage" and "The body is the fissure", respectively. In the first chapter, I present works that expose questions regarding the domestic space and the gendered functions experienced by women, through the theoretical interlocution of Hannah Arendt and Jayne Wark. In the second, I point to works that relate to the idea of fragmented identity based on fictional constructions of self that artists have developed for photography and video. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira and Janet Wolff were the most significant theoretical contributions of the chapter. Lastly, in the third, I approach works produced in the context of the military dictatorship in Brazil, which confront the violence of the period resulting from censorship, torture and restriction of individual and collective freedoms, based on three authors who dedicated themselves on the period: Artur Freitas, Claudia Calirman and Margareth Rago. With the methodological support of a content analysis of the interviews and the theoretical-critical opinion of the works, it was possible to infer that the discourse of the artists about their works does not have feminist intentions in the majority of the times. However, the ideas present in their work in photography and video indicate concerns common to feminism during that period. The contradiction between discourse and practice was the question that guided the writing process of the work.
49

O corpo como questão : relações entre feminismos e arte contemporânea no Brasil

Mattiolli, Isadora Buzo January 2017 (has links)
Este trabalho investiga a produção em fotografia e vídeo de artistas que utilizaram o próprio corpo como objeto de representação nos anos 1970, sob um viés de análise feminista e de gênero. O objetivo principal foi o de destacar se houve ou não a influência do movimento feminista de segunda onda na obra de artistas brasileiras. As artistas Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater e Sonia Andrade fazem parte do meu escopo de estudos de caso. O desenvolvimento do trabalho foi fundamentado em entrevistas inéditas com as artistas pesquisadas e a apreciação de suas obras que atendem ao recorte escolhido. A partir da criação de três categorias baseadas no conteúdo dos trabalhos artísticos, foram definidos os seguintes temas: a esfera do privado em oposição à pública, a construção ficcional de si e a estética da violência. Cada um desses núcleos temáticos orientam os três capítulos que constituem a dissertação: “O corpo é a casa”, “O corpo é a camuflagem” e “O corpo é a fissura”, respectivamente. No primeiro capítulo, apresento obras que expõem questões relativas ao espaço doméstico e às funções gendradas vivenciadas por mulheres, por meio da interlocução teórica de Hannah Arendt e Jayne Wark. No segundo, aponto obras que se relacionam com a ideia de identidade fragmentada com base em construções ficcionais de si. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira e Janet Wolff foram as contribuições teóricas mais significativas do capítulo. Por fim, no terceiro, abordo obras produzidas no contexto da ditadura militar no Brasil, que confrontam as violências do período decorrente de censuras, torturas e cerceamento das liberdades individuais e coletivas, baseando-me em três autores que se dedicaram sobre o período: Artur Freitas, Claudia Calirman e Margareth Rago. Com o suporte metodológico de uma análise de conteúdo das entrevistas e o parecer teórico-crítico das obras, foi possível inferir que o discurso das artistas sobre os seus trabalhos não possui intenções feministas na maioria das vezes. Todavia, as ideias presentes nos seus trabalhos em fotografia e vídeo indicam preocupações comuns ao feminismo daquele período. A contradição entre o discurso e a prática foi a pergunta que guiou o processo de escrita do trabalho. / This work investigates the photography and video production of artists who used their own body as an object of representation in the 1970s, under a bias of feminist and gender analysis. The main objective was to highlight the possible influence of the second wave feminist movement on the work of brazilian artists. The artists Anna Bella Geiger, Anna Maria Maiolino, Iole de Freitas, Lenora de Barros, Regina Vater and Sonia Andrade are part of my scope of case studies. The development of the work was based on unpublished interviews with the artists researched and the appreciation of their work that meet the chosen cut. From the creation of three categories based on the content of artistic work, the following themes were defined: the private sphere as opposed to the public, the fictional construction of self, and the aesthetics of violence. Each of these thematic nuclei guide the three chapters that constitute the dissertation: "The body is the house", "The body is the camouflage" and "The body is the fissure", respectively. In the first chapter, I present works that expose questions regarding the domestic space and the gendered functions experienced by women, through the theoretical interlocution of Hannah Arendt and Jayne Wark. In the second, I point to works that relate to the idea of fragmented identity based on fictional constructions of self that artists have developed for photography and video. Teresa de Lauretis, Donna Haraway, Luiz Sérgio de Oliveira and Janet Wolff were the most significant theoretical contributions of the chapter. Lastly, in the third, I approach works produced in the context of the military dictatorship in Brazil, which confront the violence of the period resulting from censorship, torture and restriction of individual and collective freedoms, based on three authors who dedicated themselves on the period: Artur Freitas, Claudia Calirman and Margareth Rago. With the methodological support of a content analysis of the interviews and the theoretical-critical opinion of the works, it was possible to infer that the discourse of the artists about their works does not have feminist intentions in the majority of the times. However, the ideas present in their work in photography and video indicate concerns common to feminism during that period. The contradiction between discourse and practice was the question that guided the writing process of the work.
50

La imagen expandida. Cuerpo, tiempo y espacio en la fotografía mexicana (1994-2014)

Meneses Gutiérrez, Juan Pablo 15 April 2016 (has links)
[EN] Summary in English This doctoral thesis seeks to explain, describe, and understand the phenomenon of authorial Mexican photography from 1994 to 2014 through the concept of expanded image. I describe expanded image as a key to new discursive, conceptual, and supportive possibilities that articulate post-modern practices and as a strategy of visual arts production in which the traditional forms are modern. Photography in Mexico since the 1990's was primarily influenced by Performance and Installation Art, but lost its qualities related to documental photography and was far from being an iconic register of social reality. Since the 90's, photographers started to use other art disciplines to widen their limits and production fields, and by such means photography began to redefine itself as expanded image. The display fields of photography have changed radically and bit-by-bit this change becomes familiar. For the analysis of images I use the visual art critique methods of Professor Carlos Blas Galindo of the National Research, Documentation, and Information Center of Plastic Arts (CENIDIAP) of the National Institute of Fine Arts (INBA). The method consists of describing and analyzing three principal elements: 1. Esthetics: Expressive Force, 2. Thematics: Motive or principal matter, Thematic Treatment, the author's Posture towards the work, the author's Opinion towards the time period, Psychological implications and communicative Efficacy and 3. Artistics: Maturity of individual style, Originality, Technical repertoire and manner of application, Materials and procedures, Justification, Quality of production, Solutions of composition, chromatics, and Relationship of the work with the artistic context. Research consists of three thematic axes: Body, Time, and Space. In the first chapter Body/Performance in Mexican photography, I mainly approach the existing link between Performance Art and Photography as a metaphor of construction of meaning, thinly linked with feminist stances, and where, evidently, the discourse of gender is a characteristic. As in the chapter on space, I intend to analyze photography not only as a register, but also as the final support of a performative process. In the second chapter I approach the last thematic axis: Time/Memory, linked to the staging, nostalgia, footprint, and inquiry of archives as an appropriation of memory. In this chapter I analyze authors who link photography with practices such as Installation or object art. In the conclusions I can, with certainty, make an analysis of photographers from 1994 to 2014, and will be capable of linking Mexican photography with expanded image from a theoretical and historical reflection. In the third chapter of my thesis Space/Installation in Mexican photography, I approach the artistic practices linked to space as a significant part of the work, specifically with disciplinary crossings with the installation and the intervention of the landscape, in which photography is no longer used as a medium for obtaining a visual register of reality, but rather as a symbolic interpretation of it. Photographers start linking installation in their projects, which is where I detect an expansion of image in the mode of producing works, by the use of space as an intrinsic part of the piece, where there is a disciplinary cross between Photography and Installation art. My interest centers on how photographers and visual artists widened or expanded the fields of artistic production through photography through other disciplines, lending meaning to space at the same time. / [ES] Resumen en Castellano La presente tesis doctoral busca explicar, describir y entender el fenómeno de la fotografía mexicana autoral de 1994 a 2014 a partir del concepto de imagen expandida. Describo a la imagen expandida como las nuevas posibilidades discursivas, conceptuales y de soporte que articulan las practicas posmodernistas; como una estrategia de producción de las artes visuales en donde las formas tradicionales modernistas. La fotografía en México desde la década de los noventa fue influida principalmente por la performance y la instalación perdió sus cualidades relacionadas con la fotografía documental, lejos de ser un registro icónico de la realidad social. Desde los noventa los fotógrafos comenzaron a utilizar otras disciplinas del arte para dilatar sus límites y campos de producción, y de tal modo la fotografía comenzó a redefinirse como imagen expandida. Los campos de representación de la fotografía han cambiado radicalmente y poco a poco ese cambio se torna familiar. Para el análisis de la imágenes utilizo el método de critica de artes visuales del maestro Carlos Blas Galindo del Centro Nacional de Investigación, Documentación e Información de Artes Plásticas (CENIDIAP) del Instituto Nacional de Bellas Artes (INBA), el método consiste en describir y analizar tres elementos principales: 1. Estéticos: Fuerza Expresiva, 2. Temáticos: Motivo o asunto principal, Tratamiento temático, Postura del autor ante su obra, Opinión del autor sobre su tiempo, Implicaciones psicológicas y la Eficacia comunicativa. y 3. Artísticos: Madurez de estilo individual, Originalidad, Repertorio técnico y manera de aplicarlo, Materiales y procedimientos. Justificación, Calidad de factura, Soluciones de composición, cromáticas y la Relación de la obra con el contexto artístico. La investigación consta en tres ejes temáticos: Cuerpo, Tiempo y Espacio. En el primer capitulo Cuerpo / Performance en la fotografía mexicana, abordo principalmente el vínculo existente entre el performance y la fotografía como metáfora de construcción de significado, estrechamente vinculado con posturas feministas, y donde, evidentemente, el discurso de género es una característica. Al igual que en el capítulo de espacio pretendo analizar a la fotografía no sólo como registro, sino como soporte final de un proceso performático. En el segundo capítulo abordo el último eje temático: Tiempo/Memoria, vinculado a la puesta en escena, la nostalgia, la huella y la indagación de archivos como apropiación de la memoria. En este capítulo analizo autores que vinculan la fotografía con prácticas como la instalación o el arte objeto. En las conclusiones podré, con certeza, hacer un análisis de fotógrafos desde 1994 a 2014, y seré capaz de vincular a la fotografía mexicana con la imagen expandida desde una reflexión teórica e histórica. En el tercer capítulo de mi tesis Espacio / Instalación en la fotografía Mexicana, abordo las prácticas artísticas vinculadas al espacio como parte significativa de la obra, específicamente con cruces disciplinarios con la instalación y con la intervención del paisaje, en donde la fotografía ya no sólo se utiliza como un medio de obtener registro visual de la realidad, sino como una interpretación simbólica de la misma. Los fotógrafos comienzan a vincular a la instalación en su proyectos y es en donde detecto una expansión de la imagen en el modo de producir obras, por el uso del espacio como parte intrínseca de la pieza, donde se cruzan disciplinariamente la fotografía y la instalación. Mi interés se centra en el cómo los fotógrafos y artistas visuales dilataron o expandieron los campos de la producción artística desde la fotografía a través de otras disciplinas, significando al espacio al mismo tiempo. / [CAT] La present tesi doctoral cerca explicar, descriure i entendre el fenomen de la fotografia mexicana autoral de 1994 a 2014 a partir del concepte d'imatge expandida. Descric a la imatge expandida com les noves possibilitats discursives, conceptuals i de suport que articulen les practiques posmodernistes; com una estratègia de producció de les arts visuals on les formes tradicionals modernistes; la fotografia a Mèxic va ser influïda principalment pel performance i la instal·lació va perdre les seues qualitats relacionades amb la fotografia documental, lluny de ser un registre icònic de la realitat social. Des dels noranta els fotògrafs van començar a utilitzar altres disciplines de l'art per a dilatar els seus límits i camps de producció, i de tal manera la fotografia va començar a redefinir-se com a imatge expandida. Els camps de representació de la fotografia han canviat radicalment i a poc a poc aqueix canvi es torna familiar. Per a l'anàlisi de la imatges utilitze el mètode de critica d'arts visuals del mestre Carlos Blas Galindo del Centre Nacional de Recerca, Documentació i Informació d'Arts Plàstiques (CENIDIAP) de l'Institut Nacional de Belles arts (INBA), el mètode consisteix a descriure i analitzar tres elements principals: 1. Estètics: Força Expressiva, 2. Temàtics: Motiu o assumpte principal, Tractament temàtic, Postura de l'autor davant la seua obra, Opinió de l'autor sobre el seu temps, Implicacions psicològiques i l'Eficàcia comunicativa. i 3. Artístics: Maduresa d'estil individual, Originalitat, Repertori tècnic i manera d'aplicar-ho, Materials i procediments. Justificació, Qualitat de factura, Solucions de composició, cromàtiques i la Relació de l'obra amb el context artístic. La recerca consta en tres eixos temàtics: Cos, Temps i Espai. En el primer capitule Cos / Performance en la fotografia mexicana, aborde principalment el vincle existent entre el *performance i la fotografia com a metàfora de construcció de significat, estretament vinculat amb postures feministes, i on, evidentment, el discurs de gènere és una característica. Igual que en el capítol d'espai pretenc analitzar a la fotografia no solament com a registre, sinó com a suport final d'un procés performático. En el segon capítol aborde l'últim eix temàtic: Temps/Memòria, vinculat a la posada en escena, la nostàlgia, la petjada i la indagació d'arxius com a apropiació de la memòria. En aquest capítol analitze autors que vinculen la fotografia amb pràctiques com la instal·lació o l'art objecte. En les conclusions podré, amb certesa, fer una anàlisi de fotògrafs des de 1994 a 2014, i seré capaç de vincular a la fotografia mexicana amb la imatge expandida des d'una reflexió teòrica i històrica. En el tercer capítol de la meua tesi Espai / Instal·lació en la fotografia Mexicana, aborde les pràctiques artístiques vinculades a l'espai com a part significativa de l'obra, específicament amb creus disciplinaris amb la instal·lació i amb la intervenció del paisatge, on la fotografia ja no només s'utilitza com un mitjà d'obtenir registre visual de la realitat, sinó com una interpretació simbòlica de la mateixa. Els fotògrafs comencen a vincular a la instal·lació en el seu projectes i és on detecte una expansió de la imatge en la manera de produir obres, per l'ús de l'espai com a part intrínseca de la peça, on es creuen disciplinàriament la fotografia i la instal·lació. El meu interès se centra en el com els fotògrafs i artistes visuals van dilatar o van expandir els camps de la producció artística des de la fotografia a través. / Meneses Gutiérrez, JP. (2016). La imagen expandida. Cuerpo, tiempo y espacio en la fotografía mexicana (1994-2014) [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/62591 / TESIS

Page generated in 0.4577 seconds