Alzheimer’s disease (AD) is a neurodegenerative disorder which is histopathologically characterised by amyloid plaques and neurofibrillary tangles. Amyloid plaques consist of the amyloid β-peptide (Aβ) that can form aggregates in the brain. Aβ is generated from the amyloid precursor protein (APP) through proteolytic cleavage. APP belongs to a conserved protein family that also includes the two paralogues, APP-like proteins 1 and 2 (APLP1 and APLP2). Despite the immense amount of research on APP, motivated by its implication in AD, the function of this protein family has not yet been determined. In this thesis, we have studied the expression and proteolytic processing of the APP protein family. Our results are consistent with previous findings that suggest a role for APP during neuronal development. Treatment of cells with retinoic acid (RA) resulted in increased synthesis. In addition, we observed that RA treatment shifted the processing of APP from the amyloidogenic to the non-amyloidogenic pathway. The proteins in the APP family have been hard to distinguish both with respect to function and proteolytic processing. However, for development of new drugs with APP processing enzymes as targets this is of great importance. Our studies suggest similarities, but also differences in the mechanism regulating the processing of the different paralogues. We found that brain-derived neurotrophic factor (BDNF) had different impact on the members of the APP family. Most interestingly, we also found that the mechanism behind the increased processing in response to IGF-1 was not identical between the homologous proteins. In summary, our results indicate that in terms of regulation APLP1 and APLP2 differ more from each other than from APP. Our studies open up the possibility of finding means to selectively block Aβ production without interfering with the processing and function of the paralogous proteins.

Les facteurs de transcription STAT3 sont des protéines cytoplasmiques qui induisent l'activation de gènes en réponse à une stimulation de facteurs de croissance ou de cytokines. A la suite d'une phosphorylation sur son résidu tyrosine 705, STAT3 se dimérise et est transloqué dans le noyau afin d'activer ses gènes cibles spécifiques impliqués dans la progression de la phase G1 vers la phase S du cycle cellulaire. Néanmoins, en absence de phosphorylation du résidu tyrosine 705, STAT3 est capable d'induire l'activation de ses gènes cibles, ces observations ont été corrélées avec la phosphorylation du résidu sérine 727 localisée dans le domaine de transactivation. Dans ce cas, il a été montré que les gènes cibles sont différents de ceux activés par STAT3 phosphorylé sur son résidu tyrosine. Ces résultats suggèrent que les modifications post-traductionnelles de STAT3 jouent un rôle important dans la spécificité de son activité transcriptionnelle. Nous avons observé que le facteur de transcription est phosphorylé sur son résidu sérine 727 en réponse à un traitement génotoxique par la kinase Cdk5. Dans ces conditions, cette voie Cdk5- STAT3 permet la diminution de l'expression de gènes impliqués dans la progression de la phase G1 du cycle cellulaire comme la cycline D1 et c-Myc afin de favoriser l'expression des gènes de réparation tel que Eme1. En parallèle, nous avons montré que STAT3 est également phosphorylé sur son résidu sérine 727 lors de la phase G2 et de la mitose. Cette phosphorylation, due à la kinase Cdk1, permet de réguler l'expression de gènes impliqués dans le déroulement des phases G2 et M du cycle cellulaire, tels que PLK1, STIL, RIC8A, FoxM1, NuMa, Cdc25C. Par ailleurs, grâce à une étude immunohistochimique, nous avons remarqué que STAT3 est phosphorylé sur son résidu sérine 727 dès les stades précoces du cancer colorectal. L'ensemble de ces résultats suggère que la sérine 727 est un site de phosphorylation majeur dans le cancer colorectal. Cette phosphorylation lui permet d'activer deux voies distinctes : la réparation des dommages de l'ADN en réponse à un traitement génotoxique et la progression du cycle cellulaire de la phase G2 vers la mitose.

Les facteurs de transcription STAT3 sont activés et impliqués dans le développement tumoral par leurs effets sur la prolifération et la survie cellulaire. Lorsque STAT3 est phosphorylé sur la tyrosine 705, il semble impliqué dans la transformation cellulaire et dans l'échappement aux traitements classiques de chimiothérapie. Un second site de phosphorylation sur la sérine 727 a été décrit mais son implication dans la régulation de l'activité de STAT3 en réponse aux traitements a été peu étudiée. Nous nous sommes donc intéressés au rôle de la phosphorylation de la sérine 727 de STAT3 dans la réponse de lignées cellulaires colorectales aux agents génotoxiques et plus particulièrement aux inhibiteurs de topoisomérases de type I. Le traitement entraine une perte de la transcription de la cycline D1 et de myc, gènes cibles de STAT3 phosphorylée sur tyrosine 705 et une activation de la kinase cdk5. Cette dernière va phosphoryler STAT3 sur son résidu sérine 727 ce qui va lui permettre de se fixer sur le promoteur du gène de la protéine de réparation Eme1, pour activer sa transcription. Ceci permet la réparation des dommages de l'ADN induits par le Sn38 et entraine une diminution de la sensibilité au traitement. D'autre part, l'inhibition des topoisomérases entraine une perte de la protéine myc normalement liée au promoteur d'Aurora A en phase G2/M et qui, associée au recrutement des répresseurs mad et miz aboutit à l'inhibition de la transcription de la kinase Aurora A. Une inhibition de la séparation des centrosomes est alors observée et entraine un arrêt en phase G2/M. En plus de la régulation de l'activité transcriptionnelle de STAT3 phosphorylée sur la sérine, nous nous sommes intéressés aux partenaires protéiques du facteur de transcription en réponse à sa phosphorylation. Par l'intermédiaire de la technique du double hybride et de la spectrométrie de masse, nous avons pu mettre en évidence deux nouveaux partenaires potentiels de STAT3. D'abord DDB2, protéine impliquée dans l'entrée en sénescence et dans la méthylation de l'ADN. Puis, ASPP2, une protéine qui confère à p53 une meilleure affinité de fixation à certains de ses promoteurs. Nous pensons que la phosphorylation de STAT3 sur la sérine 727 pourrait être impliquée dans l'induction de la sénescence et dans la réparation des dommages de l'ADN et que la cellule tumorale détournerait ces processus de protection pour réparer son ADN afin de résister au traitement. Les cellules pourraient alors proliférer avec un matériel génétique abimé, ce qui rendrait ces cellules instables sur le plan génomique. La détection de cette phosphorylation de STAT3 pourrait etre utilisée comme un marqueur de résistance aux inhibiteurs de topoisomérase. Ceci pourrait ainsi permettre de mieux prédire la réponse des patients à ce traitement.

Ischemic stroke occurs as a result of a lack or severe reduction of blood supply to the brain. Presently therapeutic interventions are limited and there is a need to develop new and efficacious stroke treatments. To this end, a great deal of research effort has been devoted to studying the potential molecular mechanisms involved in ischemic neuronal death. Correlative evidence demonstrated a paradoxical activation of the cell cycle machinery in ischemic neurons. The levels and activity of key cell cycle regulators including cyclin D1, Cdk2 and Cdk4 are upregulated following ischemic insults. However, the functional relevance of these various signals following ischemic injury was unclear. Accordingly, the research described in this thesis address the functional relevance of the activation of the cell cycle machinery in ischemic neuronal death. The data indicate that the inhibition of Cdk4 protects neurons from ischemia-induced delayed death, whereas abrogation of Cdk5 activity prevents excitotoxicity-induced damage in vitro and in vivo. Examination of upstream activators of mitotic-Cdks showed that Cdc25A is a critical mediator of delayed ischemic neuronal death. Investigation of the potential molecular mechanism by which cell cycle regulators induced neuronal death revealed perturbations in the levels and activity of key downstream targets of Cdk4. The retinoblastoma protein family members, pRb and p130 are increasingly phosphorylated following ischemic stresses. Importantly, p130 and E2F4 proteins are drastically reduced following ischemic insults. Additionally, E2F1 association with promoters of pro-apoptotic genes are induced while that of E2F4 is reduced. These changes appear to be important determinants in ischemic neuronal death. Cumulatively, the data supports the activation of the cell cycle machinery as a pathogenic signal contributing to ischemic neuronal death. The development of neuroprotectant strategies for stroke has been hampered in part by its complex pathophysiology. Previous research indicated that flavopiridol, a general CDK-inhibitor, is unable to provide sustained neuroprotection beyond one week following cerebral ischemia. The potential benefit of combining flavopiridol with another neuroprotectant, minocycline, was explored. The data indicate that while this approach provided histological protection 10 weeks after insult, the protected neurons are not functional due to progressive dendritic degeneration. This evidence indicates that targeting cell cycle pathways in stroke while important must be combined with other therapeutic modalities to fully treat stroke-induced damage.

Τα πυρρολοκαρβαζολικά ανάλογα του ινδολοκαρβαζολικού αρωματικού σκελετού φυσικών προϊόντων είναι μία νέα τάξη ενώσεων που εξετάζονται ως πιθανά αντικαρκινικά φάρμακα. Διακρίνονται σε αναστολείς πρωτεϊνικών κινασών και σε παράγοντες που δρουν στη DNA τοποϊσομεράση Ι ή ΙΙ και βλάπτουν το DNA, ανάλογα με το μηχανισμό δράσης τους και τη δομή τους. Μελετώντας την επίδραση επτά πυρρολο[2,3-α]καρβαζολικών αναλόγων στην ενεργότητα της κυκλινο-εξαρτώμενης κινάσης 1 (cyclin dependent kinase 1, CDK1) βρήκαμε ότι μόνο ένα από τα ανάλογα (1e) ανέστειλε πλήρως και με δοσο-εξαρτώμενο τρόπο το ένζυμο, ενώ όλα αναστέλλουν μερικώς ή πλήρως την ενεργότητα της τοποϊσομεράσης Ι in vitro. Στηn παρούσα εργασία μελετήθηκε η επίδραση των ίδιων αναλόγων στον πολλαπλασιασμό και μετανάστευση των ενδοθηλιακών κυττάρων in vitro και στην αγγειογένεση in vivo, στο μοντέλο της χοριοαλλαντοϊκής μεμβράνης εμβρύου όρνιθας. Διαπιστώθηκε ότι όλα τα ανάλογα αναστέλλουν τον πολλαπλασιασμό και τη μετανάστευση των ενδοθηλιακών κυττάρων in vitro, καθώς και την αγγειογένεση in vivo, αλλά διαφέρουν ως προς την αποτελεσματικότητα ή την ισχύ. Από προηγούμενες μελέτες της ερευνητικής μας ομάδας είναι γνωστό ότι ο αυξητικός παράγοντας πλειοτροπίνη (PTN) επάγει τη μετανάστευση ενδοθηλιακών κυττάρων in vitrο, δρώντας μέσω του υποδοχέα της με δράση φωσφατάσης τυροσίνης RPTPβ/ζ και της ιντεγκρίνης ανβ3. Με δεδομένο ότι στη βιβλιογραφία η CDK1 έχει αναφερθεί να συμμετέχει στην επαγόμενη από ενεργοποίηση της ανβ3 μετανάστευση ενδοθηλιακών κυττάρων, μελετήσαμε την επίδραση των πυρρολο[2,3-α]καρβαζολικών αναλόγων στην επαγόμενη από ΡΤΝ κυτταρική μετανάστευση. Μόνο το ανάλογο 1e ανέστειλε τη δράση της ΡΤΝ, τόσο στα ενδοθηλιακά, όσο και στα ανθρώπινα κύτταρα γλοιοβλαστώματος U87MG, τα οποία εκφράζουν RPTPβ/ζ και ιντεγκρίνη ανβ3 και μεταναστεύουν ως ανταπόκριση στη διέγερση με ΡΤΝ. Ίδια δράση είχε και η ροσκοβιτίνη, γνωστός αναστολέας των CDK1/2 και CDK5 και στα δύο είδη κυττάρων, ενώ ο εκλεκτικός μόνο για CDK1/2 αναστολέας NU2058 δεν είχε καμία δράση στην επαγόμενη από ΡΤΝ κυτταρική μετανάστευση. Τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι η επαγόμενη από ΡΤΝ μετανάστευση ανθρώπινων ενδοθηλιακών κυττάρων δεν εξαρτάται από τις κινάσες CDK1 και CDK2, αλλά από την κινάση CDK5, δεδομένο που επιβεβαιώθηκε με μείωση της έκφρασης της CDK5 με την τεχνική του siRNA. Η ΡΤΝ δρα επαγωγικά στην ενεργότητα της CDK5, με μέγιστη δράση 5 λεπτά μετά την επίδραση της ΡΤΝ. Σε αυτήν την ενεργοποίηση συμμετέχει και ο υποδοχέας της ΡΤΝ RPTPβ/ζ, αλλά όχι η ιντεγκρίνη ανβ3. Από παλιότερες μελέτες μας είναι δεδομένο πως η πρόσδεση της ΡΤΝ στον υποδοχέα της RPTPβ/ζ οδηγεί σε ενεργοποίηση της κινάσης c-SRC, η οποία απαιτείται για την επαγόμενη από ΡΤΝ κυτταρική μετανάστευση. Για πρώτη φορά αναφέρουμε την αλληλεπίδραση της c-SRC με την CDK5 σε εκχυλίσματα ενδοθηλιακών κυττάρων, καθώς και το ότι η επαγόμενη από ΡΤΝ ενεργοποίηση της κινάσης CDK5 επιτυγχάνεται μέσω ενεργοποίησης της κινάσης c-SRC. Τέλος, η κινάση CDK5 δεν εμπλέκεται στην ενεργοποίηση της ιντεγκρίνης ανβ3 και των ERK1/2 από την ΡΤΝ. Συμπερασματικά, η κυκλινο-εξαρτώμενη κινάση 5 (CDK5) φαίνεται να επηρεάζει σημαντικά λειτουργίες των ενδοθηλιακών κυττάρων που σχετίζονται με αγγειογένεση και τα αποτελέσματά μας προσφέρουν σημαντικά δεδομένα προς αυτήν την κατεύθυνση. Eίναι η πρώτη φορά που περιγράφεται η έκφραση του βασικού ρυθμιστή της CDK5 p35 σε άλλο είδος κυττάρων, εκτός των νευρικών, και ιδιαίτερα στα ενδοθηλιακά. Ο εξέχων ρόλος της κινάσης CDK5 σε διάφορες λειτουργίες και σε παθολογικές καταστάσεις, αρχικά στο νευρικό και στη συνέχεια στα περισσότερα συστήματα, καθιστά ιδιαίτερα σημαντικό το σχεδιασμό και την ανάπτυξη αναλόγων που επιδρούν στην ενεργότητά της άμεσα ή έμμεσα, με βάση τη δομή του αναλόγου 1e. / Indolocarbazole alkaloids constitute a group of natural products that have attracted great attention because of their potential therapeutic applications. Ιndolopyrrolocarbazoles are a new class of antitumor drugs, which can be divided into two major groups, depending on their mechanisms of action and structural features: protein kinase inhibitors and DNA-damaging agents. We have previously evaluated the effect of 7 pyrrolo[2,3-a]carbazole analogues on CDK1/cyclinB (Cyclin Dependent Kinase 1, CDK1) activity and found that only compound1e totally inhibited the enzyme in a dose-dependent manner, while all analogues partially or totally inhibited the activity of topoisomerase I in vitro, with compound 1e being the least effective. In this thesis, the effect of all the pyrrolo[2,3-a]carbazole analogues on angiogenesis was investigated, using the in vivo model of the chick embryo chorioallantoic membrane, as well as proliferation and migration of human endothelial cells in vitro. All the analogues had an effect on the proliferation and migration of endothelial cells in vitro and angiogenesis in vivo, but with differences in their effectiveness or potency. We have previously shown that PTN induces migration of endothelial cells through binding to its receptor protein tyrosine phosphatase β/ζ (RPTPβ/ζ) and ανβ3 integrin. The recent report that ανβ3 expression up-regulates CDK1, which then modulates cell migration, led us to test the effect of the CDK1 inhibitor compound 1e and the other pyrrolo[2,3a]carbazole analogues on the PTN induced migration of human endothelial cells. Only compound 1e inhibited PTN induced migration of human endothelial cells, a result also confirmed in human glioblastoma U87MG cells, which are known to express both RPTPβ/ζ and ανβ3 and migrate in response to PTN. Roscovitine, a synthetic inhibitor of CDKs with selectivity towards CDK1/2 and CDK5, completely attenuated PTN-induced migration of endothelial cells, while the CDK1/2 selective inhibitor NU2058 had no effect, suggesting that inhibition of CDK5 is responsible for inhibition of PTN-induced cell migration. The complete attenuation of PTN-induced migration of endothelial cells following the down-regulation of CDK5 by siRNA further confirmed that CDK5 plays an important role in PTN-induced migration of endothelial cells. PTN increased CDK5 kinase activity with the maximum increase observed within 5 min after stimulation of cells with PTN. This was confirmed by both direct kinase assays, as well as by measuring interaction of CDK5 with its activator protein p35. PTN-induced activation of CDK5 is independent of ανβ3, but depends on RPTPβ/ζ and its downstream activated c-SRC kinase. This is the first time that an interaction between CDK5 and c-SRC is reported in extracts of endothelial cells, as well as the fact that PTN induced CDK5 activation requires c-SRC activation in these cells. Finally, we report no immediate effect of kinase CDK5 on PTN induced activation of ανβ3 integrin and ERK1/2 phosphorylation. Accumulating data favour the notion that CDK5 plays an important role in angiogenesis-related functions of endothelial cells and our data reinforce this observation. The expression of p35 in endothelial cells, the prime regulator of CDK5, is reported here for the first time in other type of cells apart from neuronal. The basic role of CDK5 in several pathologies point out the importance of research and development of compounds that can be effective in inhibiting this kinase, based on the structure of analogue 1e.

Ischemic stroke occurs as a result of a lack or severe reduction of blood supply to the brain. Presently therapeutic interventions are limited and there is a need to develop new and efficacious stroke treatments. To this end, a great deal of research effort has been devoted to studying the potential molecular mechanisms involved in ischemic neuronal death. Correlative evidence demonstrated a paradoxical activation of the cell cycle machinery in ischemic neurons. The levels and activity of key cell cycle regulators including cyclin D1, Cdk2 and Cdk4 are upregulated following ischemic insults. However, the functional relevance of these various signals following ischemic injury was unclear. Accordingly, the research described in this thesis address the functional relevance of the activation of the cell cycle machinery in ischemic neuronal death. The data indicate that the inhibition of Cdk4 protects neurons from ischemia-induced delayed death, whereas abrogation of Cdk5 activity prevents excitotoxicity-induced damage in vitro and in vivo. Examination of upstream activators of mitotic-Cdks showed that Cdc25A is a critical mediator of delayed ischemic neuronal death. Investigation of the potential molecular mechanism by which cell cycle regulators induced neuronal death revealed perturbations in the levels and activity of key downstream targets of Cdk4. The retinoblastoma protein family members, pRb and p130 are increasingly phosphorylated following ischemic stresses. Importantly, p130 and E2F4 proteins are drastically reduced following ischemic insults. Additionally, E2F1 association with promoters of pro-apoptotic genes are induced while that of E2F4 is reduced. These changes appear to be important determinants in ischemic neuronal death. Cumulatively, the data supports the activation of the cell cycle machinery as a pathogenic signal contributing to ischemic neuronal death. The development of neuroprotectant strategies for stroke has been hampered in part by its complex pathophysiology. Previous research indicated that flavopiridol, a general CDK-inhibitor, is unable to provide sustained neuroprotection beyond one week following cerebral ischemia. The potential benefit of combining flavopiridol with another neuroprotectant, minocycline, was explored. The data indicate that while this approach provided histological protection 10 weeks after insult, the protected neurons are not functional due to progressive dendritic degeneration. This evidence indicates that targeting cell cycle pathways in stroke while important must be combined with other therapeutic modalities to fully treat stroke-induced damage.

Depuis la mise en évidence de l’existence des protéines kinases vers la fin des années 1950 cette famille d’enzymes s’est vu attribuer d’importants rôles dans divers mécanismes pathologiques notamment dans des processus de cancérisations. Plus récemment ces enzymes ont été identifiées comme potentiellement impliquées dans d’autres types de maladies telles que les maladies neurodégénératives.Deux projets de recherche seront présentés. Le premier projet expose la conception et la synthèse de nouveaux composés tricycliques de la famille des pyrido[3,4-g]quinazolines. Les propriétés inhibitrices de kinases des premiers dérivés ont été évaluées sur un panel de cinq kinases (CDK5, CK1, GSK3, CLK1 and DYRK1A) connues pour leurs implications dans la maladie d’Alzheimer. L’intérêt de ces nouveaux squelettes tricycliques comme inhibiteurs de kinases a été validé par des activités inhibitrices nanomolaire à l’encontre des kinases DYRK1A et CLK1. D’autre part l’obtention de structures co-crystallographiques d’interaction de deux dérivés avec le site ATP de la kinase CLK1 a permis de rationnaliser la substitution du motif pyrido[3,4-g]quinazoline. Le second projet présente le développement d’un nouveau dérivé de la staurosporine aglycone (K252c) dans lequel la partie lactame a été remplacée par un noyau pyrazole. Une étude préliminaire des propriétés biologiques de l’indolopyrazolocarbazole obtenu met en avant une cytotoxicité, du même ordre de grandeur que K252c, contre les lignées cellulaires K562 (leucémie humaine) et HCT116 (carcinome du colon). En revanche, le composé chef de file s’est révélé être un faible inhibiteur de cibles connues de K252c, les isoformes α and γ de la protéine kinase C et présente un bon potentiel inhibiteur des kinases Pim 1-3. Ce nouveau chemotype pourrait être un inhibiteur de kinases prometteur. / In 1950’s protein kinases were found to play a critical role in cell signaling, rising strong research potential for this enzyme family. Initially investigated for their implications in cancerogenesis they were more recently found to be involved in a wide variety of diseases including neurodegenerative pathologies. Herein will be presented two research projects that offer bright new perspectives for the inhibition of kinases involved whether in neurodegenerative diseases or cancers.First, the design and synthesis of new pyrido[3,4-g]quinazoline derivatives will be described as well as their protein kinase inhibitory potencies toward five CMGC family members (CDK5, CK1, GSK3, CLK1 and DYRK1A) that are known to play a potential role in Alzheimer’s disease. The interest for this original tricyclic heteroaromatic scaffold as modulators of CLK1/ DYRK1A activity was validated by nanomolar potencies. CLK1 co-crystal structures with two inhibitors revealed the binding mode of these compounds within the ATP-binding pocket and led to the synthesis of new diversely substituted pyrido[3,4-g]quinazolines.Then the synthesis of a new derivative of the staurosporine aglycon (K252c), in which the lactam ring was replaced by a pyrazole moiety, will be depicted. The resulting indolopyrazolocarbazole inhibited Pim isoforms 1–3 whereas it did not impair the activity of two known targets of K252c, protein kinase C isoforms α and γ . The lead compound exhibited same cytotoxic activity as K252c toward both human leukemia and colon carcinoma cell lines (K562 and HCT116), strongly suggesting that this new scaffold deserves further investigations for treatment of malignancies associated with kinases activities.

No description available.

Indiana University-Purdue University Indianapolis (IUPUI) / Posttraumatic epilepsy, the development of temporal lobe epilepsy (TLE) following traumatic brain injury, accounts for 20% of symptomatic epilepsy. Reorganization of mossy fibers within the hippocampus is a common pathological finding of TLE. Normal mossy fibers project into the CA3 region of the hippocampus where they form synapses with pyramidal cells. During TLE, mossy fibers are observed to innervate the inner molecular layer where they synapse onto the dendrites of other dentate granule cells, leading to the formation of recurrent excitatory circuits. To date, the molecular mechanisms contributing to mossy fiber sprouting are relatively unknown. Recent focus has centered on the involvement of tropomycin-related kinase receptor B (TrkB), which culminates in glycogen synthase kinase 3β (GSK3β) inactivation. As the neurite outgrowth promoting collapsin response mediator protein 2 (CRMP2) is rendered inactive by GSK3β phosphorylation, events leading to inactivation of GSK3β should therefore increase CRMP2 activity. To determine the involvement of CRMP2 in mossy fiber sprouting, I developed a novel tool ((S)-LCM) for selectively targeting the ability of CRMP2 to enhance tubulin polymerization. Using (S)-LCM, it was demonstrated that increased neurite outgrowth following GSK3β inactivation is CRMP2 dependent. Importantly, TBI led to a decrease in GSK3β-phosphorylated CRMP2 within 24 hours which was secondary to the inactivation of GSK3β. The loss of GSK3β-phosphorylated CRMP2 was maintained even at 4 weeks post-injury, despite the transience of GSK3β-inactivation. Based on previous work, it was hypothesized that activity-dependent mechanisms may be responsible for the sustained loss of CRMP2 phosphorylation. Activity-dependent regulation of GSK3β-phosphorylated CRMP2 levels was observed that was attributed to a loss of priming by cyclin dependent kinase 5 (CDK5), which is required for subsequent phosphorylation by GSK3β. It was confirmed that the loss of GSK3β-phosphorylated CRMP2 at 4 weeks post-injury was likely due to decreased phosphorylation by CDK5. As TBI resulted in a sustained increase in CRMP2 activity, I attempted to prevent mossy fiber sprouting by targeting CRMP2 in vivo following TBI. While (S)-LCM treatment dramatically reduced mossy fiber sprouting following TBI, it did not differ significantly from vehicle-treated animals. Therefore, the necessity of CRMP2 in mossy fiber sprouting following TBI remains unknown.