• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 362
  • 24
  • 10
  • 10
  • 10
  • 10
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 391
  • 321
  • 255
  • 230
  • 121
  • 113
  • 85
  • 51
  • 47
  • 41
  • 41
  • 29
  • 27
  • 25
  • 24
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
111

Avaliação clínica de um gel de nitrato de potássio e flúor na diminuição da sensibilidade no clareamento caseiro / Assessing the preventive effect of a desensitizing agent in sensitivity related to at-home bleaching.

Kose Junior, Carlos 24 February 2010 (has links)
Made available in DSpace on 2017-07-24T19:22:13Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Carlos Kose.pdf: 1187749 bytes, checksum: 469f7139d53e38cc1754524b8024398e (MD5) Previous issue date: 2010-02-24 / The aim of this double-blind randomized clinical study was to evaluate whether the use of a desensitizing agent (5% potassium nitrate and 2% sodium fluoride [Desensibilize KF 2%, FGM]) before at-home bleaching would prevention/decrease tooth sensitivity when compared to a placebo. Sixty caries-free patients, over 18 years were divided into desensitizer and placebo groups. Before at-home bleaching with 16% carbamide peroxide gel (Whiteness Standard, FGM) under night, a placebo or desensitizer gel was applied in the tray and using by patients for 10 min. The same bleaching protocol was repeated for 4 weeks for both groups. The patients recorded their perception of tooth sensitivity on a 0-4 scale. For color changes at each two-week recall for both groups was evaluated for a repeated measures two-way ANOVA and Tukey´s test (α=0.05). The percentage of patients with tooth sensitivity were analyzed using the Fisher's exact test. The different levels of sensitivity were analyzed using the Fisher's exact test or Chi-square test, and the intensity of sensitivity were analyzed using the Student's t-test (α=0.05). The use of desensitizing gel did not affect the bleaching efficacy of the carbamide peroxide agent (p>0.05). The tooth sensitivity frequency was similar for both groups (66,6% for placebo and 63,3% for desensitizer group; p=0.93). The number of days without sensitivity was more frequency in the desensitizer group, despite no significant difference was found (p>0.05). However, the intensity of sensitivity was higher for the placebo (1.51 ± 0.51) compared to the desensitizer group (1.16 ± 0.52) (p=0.009). The use of the desensitizing gel based on 5% nitrate potassium and 2% sodium fluoride before the at-home bleaching regimen with 16% carbamide peroxide does not affect the bleaching efficacy and reduce the tooth sensitivity intensity. / O objetivo deste estudo clínico duplo-cego randomizado foi avaliar o efeito de um agente dessensibilizante (nitrato de potássio 5% e fluoreto de sódio 2% [Desensibilize KF 2%, FGM]) antes do clareamento dental na técnica caseira na prevenção/diminuição da sensibilidade dental. Foram selecionados 60 pacientes livres de lesões de cárie, com mais de 18 anos divididos em grupos dessensibilizante e placebo. Antes do clareamento com peróxido de carbamida 16% (Whiteness Standart, FGM), em regime noturno, um gel placebo ou com agente dessensibilizante foi aplicado na moldeira e usado pelos pacientes de cada um dos grupos durante 10 min. O mesmo procedimento foi repetido durante 4 semanas para os dois grupos. Os pacientes registraram sua percepção de sensibilidade dentária em uma escala 0-4. Para a análise da cor foi realizada uma análise de variância de medidas repetidas de dois fatores (tempo de tratamento) e teste de Tukey (α=0,05). Os diferentes graus de sensibilidade dentária foram comparados pelo teste exato de Fisher ou Teste de Qui-Quadrado (α=0,05). A porcentagem de pacientes com sensibilidade dentária foi analisada através do teste exato de Fisher (α=0,05) e a intensidade média da sensibilidade através do teste t de Student (α=0,05). O uso de gel dessensibilizante não afetou a eficácia do clareamento com peróxido de carbamida (p>0,05). A freqüência da sensibilidade foi semelhante entre os grupos placebo (66,6%) e com dessensibilizante (63,3%) (p=0,93). O número de dias sem sensibilidade foi mais freqüente no grupo dessensibilizante, mas não houve diferenças entre os grupos (p>0,05). Porém a intensidade de sensibilidade foi significativamente maior no placebo (1,51±0,51) do que com o dessensibilizante (1,16±0,52) (p=0,001). Conclui-se que o uso de um agente dessensibilizante à base de nitrato de potássio e flúor antes do tratamento clareador com peróxido de carbamida 16% pode diminuir a intensidade da sensibilidade causada pelo clareamento dental caseiro.
112

Clareamento dental interno: efeito de diferentes sistemas na microdureza e micromorfologia superficial da dentina bovina / Effect of different bleaching systems on the microhardness and ultrastructure of bovine dentin

Laise Daniela Carrasco Guerisoli 07 January 2008 (has links)
Este estudo teve como objetivos: 01.Avaliar ex vivo o efeito de diferentes sistemas clareadores na microdureza dentinária em dentes bovinos submetidos ao clareamento dental interno. 02.Avaliar ex vivo o efeito de diferentes sistemas clareadores na morfologia superficial da dentina bovina. Fragmentos de 4 x 4mm, contendo esmalte e dentina, foram obtidos de coroas de incisivos bovinos extraídos. Os espécimes foram submetidos ao clareamento dental interno com peróxido de hidrogênio a 35% e peróxido de carbamida a 37% utilizando sistemas convencionais (Opalescence Endo® and Whiteness Super Endo®) e fotoativados (Opalescence Xtra® and Whiteness HP Maxx®). Os controles foram tratados com perborato de sódio misturado com peróxido de hidrogênio a 10% ou nenhum tratamento foi realizado. A microdureza dentinária foi mensurada antes e após os tratamentos clareadores, e os valores de dureza Knoop (KHN) foram submetidos à análise estatística (two-way ANOVA, Tukey\'s port-test). Os espécimes foram observados e fotografados sob microscópio eletrônico de varredura e avaliados com relação às alterações morfológicas da superfície da dentina. Houve uma redução significante na microdureza dentinária para todos os grupos testados quando comparados aos grupos controles. Opalescence Xtra® (-11.36 ± 8.14 KHN), Opalescence Endo® (-13.71 ± 8.02 KHN), Whiteness HP Maxx® (-15.18 ± 9.58 KHN) e Whiteness Super Endo® (-16.97 ± 6.55 KHN) foram semelhantes estatisticamente. O grupo do perborato de sódio misturado com peróxido de hidrogênio 10% (2.10 ± 8.58 KHN) e o grupo sem tratamento clareador (-2.71 ± 2.40 KHN) também foram estatisticamente semelhantes entre si. Ocorreu uma grande variação no padrão de alterações da morfologia superficial da dentina com os sistemas clareadores utilizados. Todos os produtos testados apresentaram redução significativa da microdureza dentinária, exceto o grupo de perborato de sódio misturado com peróxido de hidrogênio a 10%. Ambos, pH e oxidação do peróxido de hidrogênio apresentam o papel de alterar a estrutura da dentina durante o clareamento interno. A utilização de produtos alcalinos com um tempo reduzido de aplicação (técnicas fotoativadas) pode diminuir as alterações morfológicas na dentina. / The aim of this study was: 01. To evaluate in vitro the effect of different in-office bleaching systems on the surface morphology of bovine dentin. 02. To evaluate ex vivo the effect of different bleaching systems on the microhardness of bovine dentine. Tooth fragments measuring 4 x 4mm, containing enamel and dentin, were obtained from the crowns of extracted bovine incisors. Samples were submitted to simulated intracoronal bleaching techniques with 35% hydrogen peroxide and 37% carbamide peroxide using conventional (Opalescence Endo® and Whiteness Super Endo®) and light activated systems (Opalescence Xtra® and Whiteness HP Maxx®). Controls were treated either with sodium perborate mixed with 10% hydrogen peroxide or no bleaching agent. Dentine microhardness values were measured before and after bleaching procedures, recorded as KHN (Knoop Hardness Number), and the differences between them analyzed (two-way ANOVA, Tukey\'s port-test). The samples were observed under SEM and the recorded images were evaluated for topographic alterations. Significant reductions of dentine microhardness were observed for all treatments when compared to the control groups. Opalescence Xtra® (-11.36 ± 8.14 KHN), Opalescence Endo® (-13.71 ± 8.02 KHN), Whiteness HP Maxx® (-15.18 ± 9.58 KHN) and Whiteness Super Endo® (- 16.97 ± 6.55 KHN) presented similar differences. The walking bleach technique (2.10 ± 8.58 KHN) and the untreated groups (-2.71 ± 2.40 KHN) were statistically alike.The ultrastructural alterations of dentin observed in this study varied greatly between groups, according to the products used. Apparently, higher pH products associated to in-office techniques yielded to better maintenance of dentin ultrastructure. The in-office products tested in the present study caused a significant reduction in dentine microhardness. The walking bleach technique did not affect dentine microhardness. Both low pH and hydrogen peroxide oxidation play a role in altering the ultrastructure of dentin during internal dental bleaching. The use of alkaline products with reduced time of application (in-office techniques) may decrease such morphological alterations.
113

Otimização do processo de descontaminação no sistema isolador de Bio-Manguinhos

Cyranka, Beatriz January 2011 (has links)
Submitted by Priscila Nascimento (pnascimento@icict.fiocruz.br) on 2012-11-30T12:31:09Z No. of bitstreams: 1 beatriz-cyranka.pdf: 1720638 bytes, checksum: c436adb348584d5a5a8213fccdef6ea6 (MD5) / Made available in DSpace on 2012-11-30T12:31:09Z (GMT). No. of bitstreams: 1 beatriz-cyranka.pdf: 1720638 bytes, checksum: c436adb348584d5a5a8213fccdef6ea6 (MD5) Previous issue date: 2011 / Fundação Oswaldo Cruz. Instituto de Tecnologia em Imunobiológicos. Rio de Janeiro, RJ, Brasil. / Novas tecnologias, como o sistema isolador para ensaios de esterilidade vieram a contribuir com a incorporação de um melhor desempenho destes ensaios no controle de qualidade das indústrias farmacêuticas.Este trabalho teve como objetivo a verificação do processo de biodescontaminação dentro do sistema isolador de Bio-Manguinhos, utilizado como agente esterilizante o gás de peróxido de hidrogênio. Foram utilizadas como biocarga para redução de contaminação microbiológica três concentrações dos microrganismos, Candida albicansATCC 10231, Clostridium sporogenesATCC 11437 eMicrococcus luteusATCC 9341, impregnadas em discos de filtro de celulose. Os estudos de cinética de crescimento dos microrganismos foram realizados para um melhor entendimento do seumetabolismo, bem como aspectos gerais de crescimento que contribuíram para ressaltar que a Candida albicans inicia sua fase exponencial de crescimento na segunda hora do cultivo e finaliza esta etapa na sexta hora do cultivo, com produção máxima de células viáveis, fato observado também no microrganismo Micrococccus luteus. Para o cultivo doClostridium sporogenes o crescimento foi mais lento com uma curva de crescimento com 60 horas de cultivo total. A produção de maior número de células para o Clostridiumfoi alcançada na vigésima quarta hora de cultivo, assim como a maior produção de esporos. Foi estabelecida, ao longo da curva de crescimento, a relação entre densidade ótica e número de células viáveis, relação essa importante para o estabelecimento das condições do estudo em relação à biocarga empregada de cada microrganismo no momento do desafio no sistema isolador. A capacidade de descontaminação avaliada dentro do sistema isolador com o biocida peróxido de hidrogênio revelou o tempo de exposição ao gás de 10 minutos, como resultado final satisfatório apresentando redução total da carga microbiana com destruição total das células viáveis, assim como as formas esporuladas do Clostridium sporogenes. Desta forma conclui-se que o peróxido de hidrogênioé um biocida de eficácia comprovada, nas variáveis deste estudo e o processode descontaminação no sistema isolador de Bio-Manguinhos é compatível comsua atividade finalística na produção de insumos para a saúde. / New technologies such as isolator system for sterility tests came to help with the incorporation of a better performance of these kinds of tests in quality control of pharmaceutical companies. This study aimed to verify the decontamination process within the system isolator of Bio-Manguinhos, usinghydrogen peroxide gas as a sterilizing agent. Three concentrations of microorganisms were used as bioburden for the microbiological contamination reduction, Candida albicansATCC 10231, Clostridium sporogenesATCC 11437 and Micrococcus luteusATCC 9341, impregnated in cellulose filter discs. Studies of growth kinetics of microorganisms were carried out to a better understanding of theirmetabolism, as well as general aspects of growth that contributed to emphasize that the Candida albicansbegins its exponential growth phase in the second hour of cultivation and this step ends at the sixth hour cultivation, with maximum yield of viable cells, this was also observed in the Micrococcus luteusmicroorganism. For the Clostridium sporogenescultivation, growth was slower with a 60 hours growth curve of total culture. The production of more cells for Clostridiumwas achieved in the twenty-fourth hour of cultivation, as well as the maximum spores production. It was established along the growth curve the relationship between optical density and numberof viable cells, this relationship was important to establish the conditions of the study related to the bioburden of each microorganism used to challenge the isolator system. The decontamination capacity evaluated within the isolator system with the hydrogen peroxide biocide showed that the gas exposure time of 10 minutes wassatisfactory demonstrating total reduction of the microbial load with total destruction of viable cells, as well as the sporulated forms of Clostridium sporogenes. Thus it is concluded that hydrogen peroxide is a proved effective biocide, in the variables of this study and decontamination process in the Bio-Manguinhos insulator system is compatible with its main activity in the production of health supplies.
114

Efeito do peróxido de carbamida e dos metais presentes no amálgama dental sobre a atividade da δ-ala-d hepática (e. C.: 4.2.1.24), e os níveis de peroxidação lipídica em ratos

Neisse, Fernanda 29 April 2006 (has links)
Tooth bleaching is an aesthetic procedure that is usually carried out with products containing carbamide peroxide, which has a potential deleterious effect mediated by hydrogen peroxide formation. Dental amalgam has still been widely used for posterior teeth restorations, despite its mercury content. There is concern that hydrogen peroxide generated from bleaching agents can cause enhanced metal ion release from dental amalgam restorations when in contact, but there are few studies about the synergistic systemic toxic effects of these products. The aim of the present study was to investigate the possible toxic effects of carbamide peroxide in vivo after oral administration, and in vitro, as dental amalgam metals toxicity. The parameters studied for characterization of toxicity were hepatic δ-aminolevulinate dehydratase (δ - ALA-D) activity, 2-thiobarbituric acid reactive substance (TBARS) levels in liver, brain, kidney and dental pulp of rats, and in addition the topic effect over palatal mucosa, which was investigated by histological study. In vivo, exposure to carbamide peroxide did not change TBARS levels in liver and dental pulps, or liver δ - ALA-D activity. However, only the 35% carbamide peroxide treatment provoked an increase in the epithelium thickness, which was associated with an elevation in the number of epithelium cell layers, and an elevation in epithelium basal cell layer dimension. Carbamide peroxide produced a significant increase in TBARS production in vitro when tested at extremely high concentrations in liver, brain and dental pulp. CuSO4 and SnCl2 produced a significant decrease in liver TBARS levels when tested at concentrations of 100 and 200 μM. Otherwise in brain, 100 μM CuSO4 caused an increase in TBARS production. In dental pulp, 100 and 200 μM HgCl2 caused an increase in TBARS levels production. When amalgam metals constituents and carbamide peroxide dissolved in carbopol were incubated together, carbopol and 200 μM SnCl2 significantly decreased brain TBARS production. Carbopol, the gel vehicle, caused a decreased TBARS production in all tissues. In conclusion, carbamide peroxide, CuSO4 and HgCl2 were found to have some pro-oxidant activity over tissues. Therefore, care is needed when bleaching treatment is performed in amalgam restored teeth, because pulp tissue may be overwhelmed by the concomitant toxic activity of these substances. / O clareamento dental é um procedimento estético que usualmente é realizado através de produtos contendo o peróxido de carbamida, que possui potencial efeito deletério mediado pela formação do peróxido de hidrogênio. O amálgama dental ainda tem sido amplamente utilizado para restaurações em dentes posteriores, apesar das controvérsias devido ao seu conteúdo de mercúrio. O peróxido de hidrogênio gerado através dos agentes clareadores tem sido considerado por aumentar a liberação de íons metálicos quando em contato com as restaurações de amálgama, porém existem poucos estudos a respeito dos efeitos tóxicos sinergísticos destes produtos. O objetivo do presente estudo foi investigar os possíveis efeitos do peróxido de carbamida in vivo após a administração oral, e in vitro, assim como dos metais presentes no amálgama dental. Os parâmetros estudados para a caracterização da toxicidade foram a atividade da δ-aminolevulinato desidratase (δ - ALA-D) hepática, os níveis de substâncias reativas com o ácido 2-tiobarbitúrico (TBARS) no fígado, cérebro, rim e na polpa dental de ratos, além do efeito tópico sobre a mucosa do palato, a qual foi investigada por estudo histológico. In vivo, a exposição ao peróxido de carbamida não modificou os níveis de TBARS no fígado ou na polpa dental, e também não alterou a atividade da δ - ALA-D hepática. Entretanto, apenas o peróxido de carbamida a 35% provocou um aumento na espessura do epitélio, o qual foi associado com um aumento no número de camadas celulares epiteliais, e um aumento na dimensão da camada celular epitelial basal. O peróxido de carbamida produziu um aumento significativo na produção de TBARS in vitro quando testado em concentrações extremamente altas no fígado, no cérebro e polpa dental. CuSO4 e SnCl2 produziram um decréscimo significativo nos níveis de TBARS no fígado quando testados em concentrações de 100 and 200 μM. Por outro lado no cérebro, 100 μM CuSO4 causou um aumento na produção de TBARS. Na polpa dental, 100 and 200 μM HgCl2 causaram um aumento na produção dos níveis TBARS. Quando os metais constituintes do amálgama e o peróxido de carbamida dissolvido em carbopol foram incubados concomitantemente, carbopol e 200 μM SnCl2 diminuíram significativamente a produção de TBARS no cérebro. Carbopol, o veículo em gel, causou um decréscimo na produção de TBARS em todos os tecidos. Concluindo, o peróxido de carbamida, o CuSO4 e o HgCl2 demonstraram capacidade pró-oxidativa sobre os tecidos. Portanto, é necessária uma atenção especial quando o clareamento é realizado em dentes com restaurações de amálgama, pois o tecido pulpar pode ser subjugado pela atividade tóxica concomitante destas substâncias.
115

Recuperação de Tório e terras raras via peróxido do resíduo  originado na unidade de purificação de  Tório / RECOVERY OF THORIUM AND RARE EARTHS BY THEIR PEROXIDES PRECIPITATION FROM A RESIDUE PRODUCED IN THE THORIUM PURIFICATION FACILITY

Freitas, Antonio Alves de 16 May 2008 (has links)
Como conseqüência da operação de uma unidade de purificação de tório para a produção de nitrato de tório puro, o Instituto de Pesquisas Energéticas e Nucleares (IPEN) armazenou um resíduo rico em terras raras contendo tório e pequeno teor de urânio. Este resíduo é registrado como RETOTER (Resíduo de Tório e Terras Raras). O resíduo contém os radioisótopos naturais das séries do urânio e do tório. Contribuição radioativa significativa é dada pelos descendentes do tório, especialmente o rádio-228 (T1/2 = 5,7 anos) comumente conhecido como mesotório e o tório-228 (T1/2 = 1,90 anos). Um descendente do tório de muito interesse e presente com teor razoável é o chumbo-208, um isótopo estável. A partir do encerramento das atividades da planta de purificação de tório, os técnicos do IPEN vêm trabalhando no estabelecimento de tecnologia de aproveitamento do tório, das terras raras e do chumbo-208 contidos no RETOTER. O presente trabalho consiste em dissolver o RETOTER com ácido nítrico separando e confinando os contribuintes radioativos, especialmente o rádio-228, por coprecipitação com sulfato de bário. Em seguida o tório foi separado por precipitação como peróxido. As terras raras presentes no filtrado, foram recuperadas como peróxido de terras raras. / As consequence of the operation of a Thorium purification facility, for pure Thorium Nitrate production, the IPEN (Instituto de Pesquisas Energéticas e Nucleares) has stored away a solid residue called RETOTER (REsíduo de TÓrio e TErras Raras). The RETOTER is rich in Rare-Earth Elements and significant amount of Thorium-232 and minor amount of Uranium. Furthermore it contains several radionuclides from the natural decay series. Significant radioactivity contribution is generated by the Thorium descendents, mainly the Radium-228(T1/2 = 5.7y), known as mesothorium and Thorium-228(T1/2 = 1.90y). An important thorium daughter is the Lead-208, a stable isotope present with an expressive quantity. After the enclosure of the operation of the Thorium purification facility, many researches have been developed for the establishment of methodologies for recovery of Thorium, Rare-Earth Elements and Lead-208 from the RETOTER. This work presents a method for RETOTER decontamination, separating and bordering upon some radioactive isotopes. The residue was digested with nitric acid and the Radium-228 was separated by the Barium Sulphate co-precipitation procedure. Finally, the Thorium was separated by the peroxide precipitation and the Rare-Earth Elements were also recovered by the Rare-Earth peroxide precipitation in the filtrate solution.
116

Recuperação de Tório e terras raras via peróxido do resíduo  originado na unidade de purificação de  Tório / RECOVERY OF THORIUM AND RARE EARTHS BY THEIR PEROXIDES PRECIPITATION FROM A RESIDUE PRODUCED IN THE THORIUM PURIFICATION FACILITY

Antonio Alves de Freitas 16 May 2008 (has links)
Como conseqüência da operação de uma unidade de purificação de tório para a produção de nitrato de tório puro, o Instituto de Pesquisas Energéticas e Nucleares (IPEN) armazenou um resíduo rico em terras raras contendo tório e pequeno teor de urânio. Este resíduo é registrado como RETOTER (Resíduo de Tório e Terras Raras). O resíduo contém os radioisótopos naturais das séries do urânio e do tório. Contribuição radioativa significativa é dada pelos descendentes do tório, especialmente o rádio-228 (T1/2 = 5,7 anos) comumente conhecido como mesotório e o tório-228 (T1/2 = 1,90 anos). Um descendente do tório de muito interesse e presente com teor razoável é o chumbo-208, um isótopo estável. A partir do encerramento das atividades da planta de purificação de tório, os técnicos do IPEN vêm trabalhando no estabelecimento de tecnologia de aproveitamento do tório, das terras raras e do chumbo-208 contidos no RETOTER. O presente trabalho consiste em dissolver o RETOTER com ácido nítrico separando e confinando os contribuintes radioativos, especialmente o rádio-228, por coprecipitação com sulfato de bário. Em seguida o tório foi separado por precipitação como peróxido. As terras raras presentes no filtrado, foram recuperadas como peróxido de terras raras. / As consequence of the operation of a Thorium purification facility, for pure Thorium Nitrate production, the IPEN (Instituto de Pesquisas Energéticas e Nucleares) has stored away a solid residue called RETOTER (REsíduo de TÓrio e TErras Raras). The RETOTER is rich in Rare-Earth Elements and significant amount of Thorium-232 and minor amount of Uranium. Furthermore it contains several radionuclides from the natural decay series. Significant radioactivity contribution is generated by the Thorium descendents, mainly the Radium-228(T1/2 = 5.7y), known as mesothorium and Thorium-228(T1/2 = 1.90y). An important thorium daughter is the Lead-208, a stable isotope present with an expressive quantity. After the enclosure of the operation of the Thorium purification facility, many researches have been developed for the establishment of methodologies for recovery of Thorium, Rare-Earth Elements and Lead-208 from the RETOTER. This work presents a method for RETOTER decontamination, separating and bordering upon some radioactive isotopes. The residue was digested with nitric acid and the Radium-228 was separated by the Barium Sulphate co-precipitation procedure. Finally, the Thorium was separated by the peroxide precipitation and the Rare-Earth Elements were also recovered by the Rare-Earth peroxide precipitation in the filtrate solution.
117

Aplicación de métodos de electro-generación de cloro activo y H2O2 al blanqueo de tejidos de algodón

Vitero Pérez, Felipe Nicolás 14 January 2019 (has links)
Previamente al ennoblecimiento textil, los tejidos de algodón son sometidos a procesos de preparación (desencolado, descrudado y blanqueo) que consiguen la eliminación de impurezas presentes en la superficie de la fibra. El presente trabajo aborda el estudio del proceso de blanqueo de tejidos de algodón crudo y descrudado, por medio de técnicas electroquímicas. Para ello se han empleado metodologías basadas en la electro-oxidación indirecta, concretamente la electro-generación de cloro activo (o electrocloración) o de H2O2 (a veces denominados electro-peroxidación) en ausencia o presencia de catalizadores de hierro (proceso electro-Fenton). En estos métodos, el agente blanqueante se forma por electrolisis de precursores inocuos (cloruro en el caso de la electro-cloración y oxígeno disuelto en el caso del H2O2), evitando el transporte, almacenaje y manipulación de sustancias peligrosas e inestables, lo que contribuye a mejorar el control, reproducibilidad y seguridad del proceso. El objetivo principal de esta Tesis Doctoral es el estudio de la influencia de diferentes variables de electrolisis en la evolución del grado de blanco, con el fin de determinar el conjunto de condiciones operacionales más adecuado para obtener un grado de blanco aceptable, considerando además las modificaciones de la estructura y composición química superficial, de la resistencia mecánica de los tejidos y el daño químico de las fibras. Estas propiedades se han analizado mediante espectroscopia de fotoelectrones emitidos por rayos X (XPS), espectroscopia infrarroja con transformada de Fourier con accesorio de reflectancia total atenuada (FTIR-ATR), microscopio electrónico de barrido (SEM), ensayos de tracción y medida del grado de polimerización. De la morfología de los tejidos, la microscopía SEM no revela alteraciones significativas tras los tratamientos de blanqueo mediante electro-generación de cloro activo. Los ensayos de XPS revelan que la relación O/C va aumentando con la duración de la electrólisis. Esto es debido a la oxidación/eliminación de impurezas no celulósicas y fenómenos de oxidación superficial, que implican un aumento de la concentración relativa de grupos funcionales de tipo C-O y C-OH. En el tratamiento 'ex situ', el índice O/C aumenta linealmente con el tiempo de proceso. En el tratamiento 'in situ' se observa un aumento brusco de la relación O/C en las fases tempranas de electrolisis y una evolución lineal posterior similar al tratamiento 'ex situ'. El índice O/C es semejante al medido en tejido blanqueados químicos con lejía y sensiblemente inferior al alcanzado en los procesos de descrudado alcalino o blanqueo químico con peróxido. El FTIR ATR confirma que el tratamiento de electro-cloración implica la eliminación de constituyentes de ceras y grasas de la superficie de las fibras de algodón, material protéico y posiblemente parte de sustancias pécticas y hemicelulosas. El cociente entre la intensidad de la banda de OH asociada al sistema de puente de hidrógeno y la intensidad de la banda de tensión C-H experimenta un aumento similar a la relación O/C determinada por XPS. No se ha logrado identificar ningún pico de fotoemisión o banda vibracional que sirva como diagnóstico del contenido de materia coloreada, ni se ha logrado establecer una correlación clara entre el aumento del grado de blanco del tejido y el cambio de los parámetros cuantitativos relativos a la composición superficial de los tejidos de algodón. / Previ al ennobliment tèxtil, els teixits de cotó són sotmesos a processos de preparació (desencolat, descruat i blanqueig) que aconsegueixen l'eliminació de les impureses presents a la superfície de la fibra. Aquest treball aborda l'estudi del procés de blanqueig de teixits de cotó cru y descruat, mitjançant tècniques electroquímiques. Per a açò s'han emprat metodologies basades en la electro-oxidació indirecta, concretament la electro-generació de clor actiu (O electrocloració) o de H2O2 (de vegades anomenada electro-peroxidació) en absència o presència de catalitzadors de ferro (procés electro-Fenton). En aquests mètodes, l'agent blanquejant es forma per l'electròlisi de precursors innocus (clorur en el cas de l'electro-cloració i oxigen dissolt en el cas del H2O2), evitant el transport, emmagatzematge i manipulació de substàncies perilloses i inestables, el que contribueix a millorar el control, reproduïbilitat i seguretat del procés. L'objectiu principal d'aquesta Tesi Doctoral és l'estudi de la influència de diferents variables d'electròlisi en l'evolució del grau de blanc, amb el fi de determinar el conjunt de condicions operacionals més adequat per a obtenir un grau de blanc acceptable, considerant-se amés les modificacions de l'estructura i composició química superficial, de la resistència mecànica dels teixits, i del dany químic de les fibres. Aquestes propietats s'han analitzat mitjançant espectroscòpia de fotoelectrons emesos per rajos X (XPS), espectroscòpia infraroja b transformada de Fourier amb accessori de reflectància total atenuada (FTIR-ATR), microscopi electrònic d'escombrat (SEM), assajos de tracció i mesura del grau de polimerització. De la morfologia dels teixits, la microscòpia SEM no revela alteracions significatives després dels tractaments de blanqueig mitjançant electró-generació de clor actiu. Els assajos de XPS revelen que la relació O/C va augmentant amb la durada de l'electròlisi. Aquest fet es deu a la oxidació/eliminació de impureses no cel·lulòsiques i fenòmens d'oxidació superficial, que impliquen un augment de la concentració relativa de grups funcionals del tipus C-O i C-OH. Al tractament 'ex situ', 'l'índex O/C augmenta linealment amb el temps de procés. Al tractament 'in situ' s'observa un augment brusc de la relació O/C a les fases primerenques de l'electròlisi i una evolució lineal posterior similar al tractament 'ex situ'. L'índex O/C es semblant al mesurat a teixits blanquejats químicament amb lleixiu i sensiblement inferior a l'assolit als processos de descruat alcalí o blanqueig químic amb peròxid. El FTIR ATR confirma que el tractament d'electro-cloració implica l'eliminació de constituents de ceres i greixos de la superfície de les fibres de cotó, material proteic i possiblement part de substàncies pèctiques i hemicel·luloses. El quocient entre la intensitat de la banda OH associada al sistema pont d'hidrogen i la intensitat de la banda de tensió C-H experimenta un augment similar a la relació O/C determinada per XPS. No s'ha aconseguit identificar cap pic de fotoemissió o banda vibracional que serveixi com a diagnòstic del contingut de matèria acolorida, ni s'ha aconseguit establir una correlació clara entre l'augment del grau de blanc del teixit i el canvi dels paràmetres quantitatius relatius a la composició superficial dels teixits de cotó. / Prior to the textile finishing, cotton fabrics are subjected to preparation processes (desizing, scouring and bleaching) in order to remove noncellulosic impurities present on the fiber surface. The present work deals with the study of the bleaching process of raw and scoured cotton fabrics by means of electrochemical techniques. To this end, methodologies based on indirect electro-oxidation have been used, namely the electro-generation of active chlorine (or electro-chlorination) or H2O2 (sometimes called electro-peroxidation) in the absence or presence of iron catalysts (electro-Fenton process). In these methods, the bleaching agent is formed by electrolysis of harmless precursors (chloride in the case of electro-chlorination and dissolved oxygen in the case of H2O2), thus avoiding the transport, storage and handling of hazardous and unstable substances, which contributes to improve the control, reproducibility and safety of the process. The main objective of this Doctoral Thesis is the study of the influence of different electrolysis variables on the evolution of the whiteness index, in order to determine the most suitable set of operational conditions to obtain an acceptable whiteness index, considering also the modifications of the structure and chemical composition of the surface, of the mechanical resistance of the cotton fabrics and the chemical damage of the fibers. These properties have been analyzed by X-ray photoelectron spectroscopy (XPS), Fourier transform infrared spectroscopy with attenuated total reflectance accessory (ATR-FTIR), scanning electron microscope (SEM), tensile tests and degree of polymerization. As to the morphology of the textile cotton fabric, SEM microscopy reveals no significant modifiations after the bleaching treatments by electro-generation of active chlorine. The XPS tests reveal that the O/C ratio increases with the duration of electrolysis. This is attributed to the oxidation/elimination of non-cellulosic impurities and superficial oxidation phenomena, which involve an increase in the relative concentration C-O and C-OH functional groups. In the 'ex situ' treatment, the O/C index increases linearly with the process time. In the 'in situ' treatment an abrupt increase in the O/C ratio in the early stages of electrolysis and a subsequent linear evolution similar to the 'ex situ' treatment are observed. The O/C index is similar to that measured in cotton fabrics treated with bleach, but it is significantly lower than those achieved in alkaline scouring or peroxide chemical bleaching processes. The ATR-FTIR confirms that the electro-chlorination treatment involves the elimination of constituents of waxes and fats from the surface of cotton fibers, together with proteins and possibly part of pectic and hemicellulosic substances. The ratio of the OH stretching intensity associated with the cellulose hydrogen-bonding system to the C-H stretching intensity undergoes an increase similar to the O/C ratio as determined by XPS. We could not find any any photoemission peak or vibrational band as a diagnostic signal of the content of colored matter; nor has it been possible to establish a clear correlation between the increase in the whiteness index of the bleached cotton fabrics and the change in the quantitative parameters relative to their surface composition. / Vitero Pérez, FN. (2018). Aplicación de métodos de electro-generación de cloro activo y H2O2 al blanqueo de tejidos de algodón [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/115486 / TESIS
118

HFIP as a metal-free alternative for cyclization and oxidation reactions

Llopis, Natalia 12 April 2022 (has links)
En la presente tesis se desarrolla el empleo de alcoholes fluorados, en concreto, el hexafluoroisopropano, como disolventes para el desarrollo de metodologías alternativas para las reacciones de oxidación y ciclación. De este modo, en el primer capítulo, síntesis de tetrahidrofuradons substituidos mediante la apertura cíclica de epóxidos con alquenos ricos en electrones promovida por HFIP, se ha desarrollado un método directo para la síntesis de tetrahidrofuranos a través de la adición de alquenos ricos en electrones a epóxidos empleando alcoholes fluorados, en particular el 1,1,1,3,3,3-hexafluoroisopropanol (HFIP), como disolventes y promotores de la reacción. El procedimiento descrito da lugar a la obtención de nuevos espiro compuestos basados en tetrahidrofuranos, así como derivados de tetrahidrobenzofuranos en rendimientos moderados y bajo condiciones de reacción suaves siendo, de este modo, una metodología medioambientalmente benigna debido a su economía atómica y la disponibilidad de los reactivos. Por otro lado, en el segundo capítulo, oxidación de arenos ricos en electrones empleando sistemas HFIP-UHP, se ha descrito la oxidación directa de arenos ricos en electrones empleando el aducto de urea-peróxido de hidrógeno (UHP) como fuente oxidante y el 1,1,1,3,3,3-hexafluoroisopropanol (HFIP) como disolvente y promotor de la reacción. Así pues, se obtuvieron una gran variedad de quinonas en rendimientos de moderados a excelentes mediante un proceso de reacción considerado como sostenible, quedando de este modo demostrado que no es necesaria la utilización de metales para dar lugar al proceso oxidativo. Dentro del tercer capítulo, síntesis directa de N,N-formamidas disubstituidas mediante la oxidación de iminas empleando sistemas de HFIP-UHP, se describe la síntesis directa de formamidas N,N-disustituidas mediante la combinación de 1,1,1,3,3,3-hexafluoroisopropanol (HFIP) como disolvente y el aducto de urea-peróxido de hidrógeno (UHP) como fuente oxidante. Se obtuvieron de este modo una gran variedad de formamidas con unos rendimientos de buenos a excelentes bajo unas condiciones suaves de reacción, siendo también posible su síntesis a través de una secuencia de un paso. Este protocolo medioambientalmente benigno fue aplicado para la síntesis a gran escala de la N,N-difenilformamida. En el capítulo 4, ruptura oxidativa de indoles mediante el empleo de UHP o H2O2 en disolventes polares, se ha llevado a cabo la ruptura oxidativa de indoles, conocida como oxidación de Witkop, mediante el empleo de disolventes polares con una fuente oxidativa como el agua oxigenada o el aducto de urea-peróxido de hidrógeno (UHP). En efecto, el uso del HFIP, de entre los disolventes utilizados, fue seleccionado como el más recomendable para la obtención de las 2-cetoacetanilidas con altos rendimientos. Además de los indoles, este protocolo de reacción se amplió para la ruptura de los derivados de pirrol y furanos. Además, se demostró que dicho procedimiento era factible a mayor escala, pudiendo recuperar y reutilizar el disolvente hasta cuatro ciclos, dando lugar a una metodología sostenible. Finalmente, dentro del último capítulo que encontramos en la tesis, deshidrogenación de compuestos N-heterocíclicos empleando H2O2 y mediada por disolventes polares, se expone una deshidrogenación oxidativa alternativa de compuestos N-heterocíclicos mediada por una fuente oxidativa más verde, como es el agua oxigenada, en combinación con disolventes polares como el HFIP o el agua. Aunque se obtuvieron buenos resultados al emplear el agua como disolvente, se lograron alcanzar rendimientos más altos para los derivados heteroaromáticos cuando se utilizó el HFIP debido a la activación electrofílica del H2O2. Junto con la amplia gama de tetrahidroquinolinas seleccionadas, diferentes compuestos N-heterocíclicos como las tetrahidroisoquinolinas o las indolinas, también se llevaron a estudio obteniendo los correspondientes productos con bajos rendimientos. Además de esto, es importante señalar que le metodología descrita fue también implementada en gran escala, reciclando de este modo el disolvente hasta cinco veces con una ligera erosión en la conversión después de cada ciclo. Con ello, se han desarrollado metodologías alternativas donde se reduce el uso de metales como catalizadores o condiciones extremas de reacción, ya bien sea por las elevadas temperaturas o presiones. Por otro lado, se ha propuesto en todos los capítulos un mecanismo de reacción para cada uno de los procedimientos descritos, así como el reciclaje y reutilización de disolvente, o la síntesis a gran escala, demostrándose la aplicabilidad de los procesos y demostrando la sostenibilidad del proceso.
119

El Efecto del agua oxigenada en la carcinogénesis oral de hámsters

Petkova Gueorguieva de Rodríguez, Marieta January 2007 (has links)
El objetivo del presente estudio de tipo experimental, transversal con diseño de casos y controles fue determinar los cambios histológicos que produce la aplicación tópica del peróxido de hidrógeno en diferentes concentraciones sobre la mucosa oral del hámster. La muestra fue constituida por 60 hámsteres dorados de aproximadamente un mes y medio de edad asignados aleatoriamente a uno de los tres grupos de H2O2 al 30%, al 3% y agua destilada. La duración del experimento fue de 6 meses con aplicaciones mediante una micropipeta en la mejilla derecha del hámster 3 veces semanales. Al cabo de ello se sacrificaron los especimenes y se hicieron cortes histológicos y coloración con H.E. Se utilizaron pruebas estadísticas no paramétricas como Kolmogorov – Smirnov, Kruskal Wallis, Mann Whitney, Test de Wilcoxon de rangos con signo y Chi cuadrada para analizar las diferencias entre las condiciones experimentales. El análisis estadístico se realizó con el paquete estadístico SPSS versión 13. Se compararon los grupos, encontrando diferencias significativas produciéndose aumento del grosor del epitelio debido a hiperqueratosis y acantosis en los grupos con aplicacación de peróxido de hidrógeno; también en estos grupos hubo mayor porcentaje, de células hiperplásicas, y crestas epiteliales pronunciados. Todos los cambios producidos se expresaron con mayor intensidad en el grupo con peróxido de hidrógeno al 30%. Es también en este grupo donde se produjo el desarrollo de displasias de diferente grado y carcinoma epidermoide con interrupción de la membrana basal. La conclusión fue que en dosis altas y uso por tiempo prolongado el peróxido de hidrógeno puede expresar su potencial carcinogénico. / The aim of this experimental, cross- sectional study was to evaluate the histologic changes in buccal mucosa of male Syrian golden hamsters with three weekly topical applications of different concentrations of hydrogen peroxide for six months. The 60 animals were randomly assigned to one of the three groups with 30% H2O2, 3% H2O2 and destilate water. Hydrogen peroxide was applicated with micopipets (0.1ml) in the right cheek pouch. Animals were sacrificated and histologic slides and H.E. stainings were made. The statistical analysis was performed using the statistical program SPSS 13. Nonparametric tests as Kruskal – Wallis, Mann – Whitney, Wilcoxon signed rank test an Chi square were used to test for differences between experimental conditions. 30%H2O2 group showed significantly greater number of cells with hyperkeratosis, squamous hyperplasia, hypercromatism and deep epithelial crests than 3% H2O2 group. In 30% H2O2 group there were 11/20 (65%) cases of displasia and 3/20 (15%) of animals developed epidermoid carcinoma. While in 3% H2O2 group 6/20 (30%) of animals developed mild displasia and carcinoma were not observed. These findings suggest that hydrogen peroxide used in high dosis for large time can be carcinogenic. In another hand use of 3% H2O2 need for more observations in longitudinal studies. Finally it is necessary epidemiological monitoring on use of dental products containing hydrogen peroxide.
120

Interferencia del peróxido de hidrógeno sobre el control colinérgico en la función de las células beta pancreáticas

Valencia Soto, Marco Antonio January 2008 (has links)
Memoria para optar al Titulo Profesional de Médico Veterinario / La Diabetes Mellitus es una de las enfermedades crónicas no transmisibles más frecuentes del ser humano de cualquier edad. Se considera un problema de salud pública por su elevada morbilidad y mortalidad. La Diabetes Mellitus tipo 2 es la forma de presentación más común, representando un 85-90% de los casos totales, que se caracteriza por una resistencia insulínica en conjunto con una secreción insuficiente de insulina desde las células β pancreáticas. Se ha descrito que el estrés oxidativo en células β pancreáticas, dado por un aumento en especies reactivas de oxígeno (ROS), provoca alteraciones en estas células, con una disminución en la secreción de insulina, lo que contribuiría a la pérdida del control glicémico. En este trabajo se evaluó el efecto del peróxido de hidrógeno (H2O2), un compuesto químico que puede producir estrés oxidativo, sobre la secreción de insulina y el control de calcio intracelular en células β pancreáticas de rata, evaluando las respuestas a la glucosa y un agonista colinérgico. El H2O2 presentó un efecto dual sobre la secreción de insulina: en condiciones basales de glucosa produjo un aumento en la secreción de insulina, mientras que disminuyó la secreción de insulina inducida por niveles estimuladores de glucosa (GSIS). Las mediciones de calcio indicaron que el aumento en la secreción basal de insulina se debe a un incremento de la concentración de calcio intracelular inducido por el H2O2. Se encontró que la aplicación del antioxidante N-acetil cisteína (NAC) protegió a las células beta pancreáticas contra los cambios en la función secretora en la presencia de H2O2. Sin embargo, NAC en si causó una pérdida parcial de la GSIS. Por otra parte, se observó que el H2O2 no aumentó la secreción basal de insulina cuando el agonista colinérgico, carbacol, estaba presente. Las mediciones de calcio realizadas en células β pancreáticas sugieren que frente a altas concentraciones de H2O2 (100 µM), el estímulo con carbacol podría inducir una disminución de la concentración de calcio intracelular. En presencia de glucosa estimuladora, el H2O2 inhibió la secreción de insulina inducida por carbacol a partir de los 25 µM de H2O2, efecto que se correlacionó con una disminución tanto en la descarga del calcio almacenado como en el porcentaje de células que responden al estímulo colinérgico. Estos efectos podrían ser prevenidos con la aplicación del antioxidante NAC. En conjunto, los datos demuestran que las especies reactivas del oxigeno presentan un rol importante y complejo en la función de las células β pancreáticas. Por una parte, la capacidad de NAC para interferir con la GSIS sugiere que las ROS son necesarias para responder adecuadamente a la glucosa. Por otro lado, un exceso de ROS produce un daño similar a la glucotoxicidad y una inhibición de la respuesta colinérgica, lo que podría afectar en forma negativa la respuesta secretora a nutrientes y señales neuro-hormonales, contribuyendo a la falla del control glicémico asociada con la Diabetes mellitus tipo 2. Se sugiere la realizacion de nuevos experimentos conducentes a dilucidar los componentes de la via colinérgica que se inhiben en presencia de altas concentraciones de H2O2

Page generated in 0.0449 seconds