• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 427
  • 9
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 445
  • 198
  • 89
  • 74
  • 70
  • 57
  • 53
  • 45
  • 40
  • 36
  • 34
  • 34
  • 34
  • 32
  • 31
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
41

Estudo comparativo entre heparina sódica e heparina de baixo peso molecular (nadroparina cálcica) em cães (Canis familiaris) submetidos à hemódialise /

Brant, João Roberto de Araújo Caldeira. January 2003 (has links)
Orientador: Flávio Quaresma Moutinho / Resumo: Durante a realização das sessões de hemodiálise (HD) observam-se alterações relacionadas à coagulação, pelo contato do sangue do paciente com os circuitos extracorpóreos. Essas alterações podem ser decorrentes da ativação dos mecanismos intrínsecos da cascata de coagulação sangüínea, que resultam na formação de trombos. No modelo hemodialítico, utilizam-se substâncias anticoagulantes com a finalidade de prevenir a formação destes trombos. A substância padrão utilizada para anticoagulação em HD é a heparina sódica. As heparina de baixo peso molecular (HBPM) são fragmentos da heparina sódica com muitas vantagens. Exibe uma biodisponibilidade maior, possui menor ligação com proteínas plasmáticas e meia vida superior, resultando desta maneira, menor risco de sangramento. O objetivo principal desta pesquisa foi comparar e avaliar a heparina sódica com HBPM em cães submetidos à HD. Utilizou-se 14 cães que foram divididos em 2 grupos. O primeiro grupo, foi utilizada a heparina sódica e o segundo grupo a HBPM. Para avaliação do sistema hemostático dos animais foram colhidas amostras de sangue durante o período de 3 horas em 4 momentos distintos (M1, M2 e M3) e 24 horas (M4) após o término das sessões de hemodiálise para a realização de provas de coagulação como: tempo de tromboplastina parcial ativada (TTPA), tempo de protombina (TP), tempo de coagulação ativada (TCA), prova Anti-Xa e hemograma completo. Neste estudo a dose padronizada de heparina foi de 100UI/Kg/IV/Bolus com repetição de o da dose 60 e 120 minutos após o inicio, e 125 U anti-Xa/Kg/IV/Bolus com repetição de ? da dose após 90 minutos para HBPM. De acordo com os resultados obtidos nesta pesquisa pode-se concluir que não existiram diferenças estatisticamente significantes quando se utiliza a heparina sódica e HBPM como substâncias anticoagulantes... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo). / Abstract: Coagulation disturbances, with thrombus formation, are common in hemodialysis due to activation of the intrinsic mechanism of the coagulation cascade. Anticoagulant substances are used for preventing thrombus formation. Heparin is the standard substance used for this purpose. However, heparin has troublesome pharmacokinetics, its clearance is dose dependent, it is highly protein bound and a minimum or threshold level is necessary to achieve an antithrombotic effect. Low molecular weight heparins are depolymerized preparations of heparin with multiple advantages over heparin. They exhibit less binding to cells and proteins and have superior bioavailability, a longer plasma half life and more predictable dose-response characteristics and carry a lower risk of hemorrhage and the immune mediated thrombocytopenia is less common. This research was planned to compare the effect of the low molecular weight heparin with the standard heparin in dogs submitted do hemodialysis. 14 dogs divided in two groups were studied.Group 1 used heparin 50 UI/Kg/IV Bolus with o of the initial dose repeated at 60 and 120 minutes after the beginning of the experiment. Group 2 used Low molecular weight heparin (Nadroparin) 125 U anti aX/kg//IV with a 1/3 of the initial dose repeated 90 minutes after the beginning of the experiment.Blood samples were drawn at 3 hours interval called (M1, M2,M3) and at 24 hours (M4) after ending the hemodialysis session.The coagulation system of the dogs was evaluated by the aPTT, PTT, aCT, aX and hemogram. The patency of the dialytic system was also evaluated. Our results showed no statistically significant differences between the two heparins, and the dose of the low-molecular-weight heparin was standardized for hemodialysis in dogs. / Mestre
42

Valores hematológicos bioquímicos e exame de líquido peritoneal de eqüinos(Equus caballus, Linnaeus, 1758) durante síndrome cólica /

Silva, Carlos Frederico Gitsio Klier Teixeira da. January 2005 (has links)
Orientador: Raimundo Souza Lopes / Resumo: A cólica, também denominada desconforto abdominal agudo, consiste em uma síndrome que acomete o trato gastrintestinal de eqüinos, provocando a diminuição do trânsito intestinal e aumento da produção de endotoxinas com o conseqüente aumento da permeabilidade do epitélio intestinal. Se esse processo não for controlado pode levar a lesões vasculares generalizadas, gerando a sintomatologia observada na cólica podendo evoluir para a morte por choque endotoxêmico. Com o objetivo de avaliar as possíveis alterações fisiopatológicas em eqüinos acometidos de cólica, utilizando os exames hematológicos, bioquímicos e do líquido peritoneal, foram colhidas amostras de sangue, soro e liquido peritoneal de nove eqüinos que apresentavam sintomas de abdômen agudo, como depressão, dor, alterações de comportamento (rolar no chão e olhar para o flanco) aumento do tempo de perfusão capilar e diminuição da motilidade intestinal, devido a distúrbios gastrintestinais (cólica), e de nove eqüinos saudáveis (grupo controle) comprovado por exames clínicos e confirmado pelos exames laboratoriais. Os valores médios observados nos eqüinos com cólica foram maiores que nos eqüinos do grupo controle no eritrograma, leucometria, uréia e creatinina (no soro e no líquido peritoneal). O exame do líquido peritoneal demonstrou aspecto turvo e cor avermelhada. Conclui-se que eqüinos acometidos com cólica apresentaram hemoconcentração, reação inflamatória e azotemia. O líquido peritoneal de eqüinos com desconforto abdominal agudo apresenta características de transudato modificado. E a elevação da concentração das enzimas séricas ALT, AST, CK, no sangue e no líquido peritoneal pode ser utilizada na abordagem clínica dos eqüinos com cólica. / Abstract: Colic also known as acute abdominal pain, is a syndrome that affect the gastrointestinal tract of equines, leading to a decrease in the intestinal flow and increase in the productions of endotoxins with consequent increase in the intestinal epithelium permeability. If not controlled, this process could lead to generalized vascular lesions, and generating the colic symptoms, leading to death by endotoxemic chock. The goal of this work was to evaluate the possible alterations in equine colic, using the hematological, biochemistry and peritoneal fluid exams, were collect samples from nine horses that present symptoms of acute abdomen such as depression, pain, behavioral abnormalities (rolling and look to the side), increased capillary perfusion time and decreasing in the intestinal movements, due to gastrointestinal disturbances (colic), and nine healthy equines (control group), demonstrated by clinical and laboratory exams. The average values observed in the horses with colic were bigger than the equines from the control group in the eritrogram, leucogram, urea and creatinin (in the serum and plasma). The peritoneal fluid was turbid and reddish. In conclusion the equines with colic presented hemoconcentration, inflammatory reaction and azotemia. The peritoneal fluid of equines with acute abdominal presented the typical characteristics of modified transudate. And the elevation of serum and peritoneal fluid enzyme concentrations, such as ALT, AST and CK could be used in the clinical approach to equine colic. / Mestre
43

Hematologia e bioquímica sérica em muares / Hematology and serum biochemistry in mules

Dácio de Castro Dias 28 March 2014 (has links)
Os objetivos deste trabalho foram determinar valores hematológicos e bioquímicos para muares de três faixas etárias e compará-los com os das raças formadoras. Para o desenvolvimento do trabalho foram utilizados 288 animais, machos ou fêmeas, sendo: 10 jumentos, 30 éguas e 260 muares. Os muares foram divididos em três grupos: G1 (animais entre dois meses e um ano de idade), G2 (animais entre um e três anos de idade) e G3 (animais acima de três anos de idade). Foram realizadas as seguintes avaliações laboratoriais: hemograma, contagem de plaquetas, fibrinogênio, glicemia, ureia, creatinina, creatinoquinase, aspartato aminotransferase, gama glutamiltransferase, fosfatase alcalina, lactato desidrogenase, bilirrubinas, proteína total, albumina, triglicérides, colesterol, lactato, sódio, cloro, potássio, cálcio, fósforo, magnésio e ferro. Além do estabelecimento dos valores de referência do hemograma e bioquímica sérica para muares de três faixas etárias, conclui-se também que: hematologicamente os muares estão mais próximos dos asininos que dos equinos; há diferença significativa nos valores bioquímicos e hematológicos entre as faixas etárias; há influência sexual nos valores hematológicos e bioquímicos de maures, mas é clinicamente menos significativa do que a influência etária; o hemoparasita Theileria equi pode ser encontrado no esfregaço sanguíneo de um número significativo de muares, mesmo que estes não apresentem sintomatologia clínica. / The purpose of this study was to determine hematological and biochemical values of three age groups of mules and to compare them with the forming races. For the development of this study, it was used 288 animals, males or females, as follows: 10 donkeys, 30 mares and 260 mules. The mules were divided into three groups: G1 (animals between two months and one year old), G2 (animals between one and three years old) and G3 (animals above three years old). The following laboratory evaluations were performed: blood count, platelet count, fibrinogen, glucose, urea, creatinine, creatine kinase, aspartate aminotransferase, gamma glutamyl transferase, alkaline phosphatase, lactate dehydrogenase, bilirubin, total protein, albumin, triglycerides, cholesterol, lactate, sodium, chlorine, potassium, calcium, phosphorus, magnesium and iron. In addition to the establishment of reference values for blood count and serum biochemistry for mules of three age groups, it is also concluded that: hematologically, the mules are closer to donkeys than the horses; there is a significant difference in biochemical and haematological values between age groups; there is a sexual influence in the mules haematological and biochemical values, but it is clinically less significant than the age influence; the hemoparasite Theileria equi can be found in the blood smear in a significant number of mules, even if they do not show clinical symptoms.
44

Estudio de la poliglobulia en el recién nacido hijo de madre diabética

Cruz Martínez, Ofelia 01 October 1992 (has links)
Como es sabido, la edad pediátrica está caracterizada ante todo por el fenómeno del crecimiento y desarrollo. El recién nacido es el exponente máximo de este dinamismo, con aspectos evolutivos únicos en su pasado fetal y en su adaptación a la vida extrauterina. De ahí que la Neonatología, entre otros motivos, sea una de las subespecialidades pediátricas mejor definidas.Por otra parte, aunque los avances de la Pediatría en lo referente a la mortalidad infantil son obvios, el período neonatal sigue siendo el más vulnerable. La mortalidad en la época del lactante entre los años 1950 y 1970 descendió del 70 al 30/1000, mientras que en el mismo período la mortalidad neonatal se mantuvo alrededor del 20/1000. En el año 1980 la mortalidad infantil era del 15,6/1000, correspondiendo al período neonatal el 10,9/1000. En Cataluña, en el año 1986, la mortalidad hasta los 5 años fue del 0,43/1000 habitantes, pero en el período neonatal la mortalidad era de 5,54/1000 recién nacidos vivos. Por todo ello no resulta difícil comprender que el centro de gravedad de la investigación pediátrica se halle actualmente en torno a la época neonatal. Dentro de los recién nacidos (RN), el grupo de los hijos de madre diabética (HMD) se caracteriza por su alta incidencia; de hecho, hasta el 3,80% de los RN vivos de este Hospital proceden de gestaciones diabéticas. En el presente Departamento de Pediatría, el Profesor Xavier Pastor Durán inició una línea de investigación neonatológica sobre este grupo, un excelente trabajo que dio pie a otros estudios en la misma línea. Sin embargo, quedaban algunos aspectos de este tema en particular que no han sido suficientemente aclarados, parte de los cuales son objeto de atención en la presente tesis doctoral.En concreto, nuestro trabajo se ha centrado en el estudio del HMD en los aspectos hematológicos que presentan estos recién nacidos, y en particular en la poliglobulia, que es una de las complicaciones más frecuentes del HMD. En nuestro estudio retrospectivo se ha revelado que la poliglobulia se halla presente en el 9,8% de la muestra, frente a una incidencia máxima de 2.8% de poliglobulias a nivel del mar y en nuestro medio. Por otra parte, la poliglobulia patológica provoca el síndrome de hiperviscosidad, con una elevada morbilidad, y su tratamiento (exanguinotransfusión parcial) es una técnica cruenta no exenta de complicaciones.Existe un cierto debate sobre cuál es la causa de la mayor incidencia de poliglobulia en el HMD. Al parecer se trata de una situación temporal, secundaria a algún factor presente en la vida intrauterina, ya que las alteraciones hematológicas desaparecen en las primeras semanas de vida. Esta poliglobulia se acompaña de signos de eritropoyesis activa, con niveles elevados de Epo en sangre de cordón. Dado que la hipoxia es el principal estímulo para la síntesis de Epo y se ha demostrado la existencia de esa situación en los fetos HMD, parece lógico considerar que la poliglobulia se deba a la existencia de hipoxia fetal en la gestación diabética.Sin embargo, surge una paradoja: el HMD (que suponemos hipóxico) posee un peso normal o incluso elevado para su edad gestacional, a diferencia de otros RN procedentes de gestaciones complicadas con hipoxia fetal, y que también presentan mayor incidencia de poliglobulia con cifras de eritropoyetina aumentadas, pero con un peso normal o bajo para su edad gestacional. La macrosomía del HMD se ha explicado por la hipótesis de Pedersen, según la cual se trataría de un feto hiperglucémico, y como es sabido que la insulina es la principal hormona anabolizante fetal. Existen otros datos que interesan en la génesis de la poliglobulia del HMD. Ha sido demostrado que la insulina y las somatomedinas o factores de crecimiento insulin-like (IGF-I e IGF-II) son capaces de estimular la eritropoyesis. Resultados parciales, pero similares, se han obtenido en el HMD, pero no se puede afirmar con total seguridad que la poliglobulia del HMD se deba exclusivamente a la influencia de la insulina, aunque sí parece tener un papel aparente.Otra característica hematológica del HMD es la presencia de un porcentaje de Hb fetal superior al correspondiente para su edad de gestación. Este fenómeno puede ser atribuido al estímulo de la Epo sobre la eritropoyesis fetal, aunque en otras situaciones de hiperinsulinismo fetal también se altera dicha proporción.De todas maneras, al parecer en la explicación de las alteraciones hematológicas del HMD no interviene tan sólo el binomio Eritropoyetina-Insulina, ya que pueden actuar otras hormonas moduladoras de la eritropoyesis, como son los glucocorticoides, andrógenos, hormonas tiroideas, hormona de crecimiento, somatotropina coriónica humana y factores de crecimiento insulin-like (IGF-I e IGF-II). En efecto, se han encontrado presencias elevadas de algunas de dichas hormonas en el HMD. Hasta el momento, las hipótesis propuestas han sido experimentadas principalmente en modelos animales. En efecto, aunque se han realizado algunos estudios sobre el RN humano, en los que comienzan a comprobarse distintas hipótesis, en general sólo alcanzan una visión parcial de cada uno de los aspectos, y ninguno de dichos estudios incide en la problemática de nuestro país. Por todo lo expuesto, hemos considerado pertinente para el presente trabajo plantear los siguientes objetivos:1. Confirmar si existe relación entre la poliglobulia del HMD y las cifras de eritropoyetina de estos recién nacidos.2. Establecer la posible relación entre los indicadores de poliglobulia del HMD y los propios de la fetopatía diabética, que incluyen los datos de tipo somatométrico (macrosomía) y los marcadores endocrino-metabólicos (hiperinsulinismo fetal).3. Determinar si los parámetros hematológicos están influidos también por otros factores perinatales, tanto de hipoxia crónica fetal (hábito tabáquico materno, posible disfunción placentaria) como de hipoxia aguda intraparto.4. Establecer la influencia del control metabólico de la gestante diabética sobre los indicadores de poliglobulia y la eritropoyetina del HMD.
45

Estudio comparativo morfológico y funcional de los granulocitos neutrófilos humanos obtenidos por los métodos de filtración y de centrifugación a flujo continuo

Cardellach López, Francesc 01 October 1979 (has links)
DE LA TESIS:Mi interés por el tema nació hace ya algunos años, durante mi permanencia en la sala de Medicina Interna, cuya dirección está a cargo del Dr. A. URBANO MARQUEZ, a quien quiero dar testimonio de mi agradecimiento y afecto. En ella tuve ocasión de vivir la problemática clínica, fundamentalmente infecciosa, del enfermo hematológico ingresado en una sala convencional. La creación de una unidad de aislamiento libre de gérmenes y la terapéutica de soporte con transfusiones de granulocitos (GN) ha supuesto un gran avance en el tratamiento de los enfermos con granulocitopenia. En nuestro Servicio la aplicación clínica de las transfusiones de granulocitos se efectúa desde hace aproximadamente 5 ó 6 años. Una vez establecida esta primera etapa asistencial, sin duda la más importante, he creído de interés profundizar en el estudio de los GN obtenidos mediante el procedimiento de leucaferesis, con el ánimo de que nuestros hallazgos podrían de alguna forma contribuir a mejorar la asistencia clínica de los enfermos con granulocitopenia. La posibilidad que tenía de combinar los estudios funcionales con la observación morfológica ultraestructural de las células, influyó notablemente en la elección de la presente tesis doctoral. En el proceso de leucaféresis intervienen diversos factores, como el tiempo requerido para obtener un número suficiente de GN, la premedicación que reciben los donante, el traumatismo mecánico que supone el propio proceso de obtención, etc., que pueden alterar en grado variable a los GN. Estas alteraciones pueden repercutir de forma indirecta sobre la respuesta clínica del receptor con granulocitopenia. El objetivo de la presente tesis doctoral es identificar las posibles alteraciones morfológicas y funcionales en los GN obtenidos con los procedimientos de centrifugación a flujo continuo y de filtración, e intentar averiguar cuáles pueden ser las causas responsables de las mismas.
46

El factor natriurético auricular en la insuficiencia cardiaca. Modificaciones plasmáticas de la hormona inducidas por cambios hemodinámicos.

Closas Mestre, Josep 01 September 1993 (has links)
DE LA TESIS:La insuficiencia cardiaca se ha contemplado tradicionalmente como un trastorno en el cual los ventrículos no consiguen bombear un volumen de sangre adecuado para las necesidades metabólicas de los órganos periféricos. De este modo, en las últimas décadas se han descrito las anomalías fisiológicas subyacentes en términos hemodinámicos. Sin embargo, en la actualidad se entiende la insuficiencia cardiaca como un síndrome que afecta a la circulación sanguínea, y no únicamente como una enfermedad del corazón. Muchos pacientes tienen una alteración estructural del corazón que afecta de manera negativa la función sistólica y diastólica, pero en los que no se manifiesta una clínica de insuficiencia cardiaca debido a la puesta en marcha de mecanismos compensadores que mantienen el gasto cardiaco y la perfusión periférica. Dado que la respuesta circulatoria a los distintos estímulos fisiológicos diarios está regida por mecanismos neurohormonales además de los factores hemodinámicos, estos mecanismos compensadores no pueden entenderse únicamente en términos mecánicos. La insuficiencia cardiaca se manifiesta cuando se han sobrepasado o agotado los mecanismos hemodinámicos y neurohormonales compensadores, más que cuando el corazón está lesionado. La enfermedad progresa cuando estos mecanismos endógenos dan lugar a efectos adversos. Estos mecanismos neurohormonales incluyen la activación de factores vasoconstrictores como el sistema simpático, el sistema renina-angiotensina-aldosterona y la vasopresina. Simultáneamente se activan toda una serie de mecanismos vasodilatadores entre los que se incluye el factor natriurético auricular y las prostaglandinas. El sistema simpático tendría básicamente una función de vasoconstricción y de aumento del inotropismo cardiaco. El estímulo del sistema renina-angiotensina-aldosterona conduce a la retención de sodio y agua que se observa en la ICC descompensada. Tanto las prostaglandinas como el FNA actúan como sistemas de contraregulación y se oponen a los sistemas vasoconstrictores, cuyo estímulo mantenido es lesivo para el organismo. Las prostaglandinas dan lugar a una vasodilatación, sobre todo a nivel renal, mientras que el FNÄ posee también un efecto vasodilatador, así como diurético, natriurético e inhibidor de la secreción de aldosterona, por lo que se opone directamente a las acciones del sistema renina-angiotensina-aldosterona. El FNA es una hormona peptídica de 28 aminoácidos secretada en las aurículas cardíacas en respuesta a aumentos de presión o estiramiento de las paredes auriculares. Se ha comprobado que hechos cotidianos tales como el paso de la posición en bipedestación a decúbito o Trendelenbourg, práctica de ejercicio físico, inmersión en agua con la cabeza fuera o ingesta rica en sodio, que tienen como común denominador el aumento de volumen de sangre y el incremento de presión en la aurícula derecha, provocan la liberación de FNA. El segundo mensajero del FNA es el GMPc, y los principales efectos fisiológicos de esta hormona son, tal como se ha mencionado anteriormente, un aumento de la diuresis y natriuresis, una acción vasorelajante predominante sobre las arterias previamente contraídas, la inhibición de la secreción de aldosterona y, probablemente, favorecer un movimiento de fluidos desde el compartimiento intravascular al extravascular. Todos estos fenómenos parecen beneficiosos en el contexto de la insuficiencia cardiaca. El FNA tiene una vida media corta y su degradación se produce básicamente en el riñón, hígado, extremidades inferiores y probablemente en el pulmón.
47

Les histiocitosis de cèl.lules no de Langerhans en el nen: Contribució al seu coneixement mitjançant estudis clínics, histològics, immunohistoquímics i ultraestructurals en una revisió de 153 casos

Grimalt Santacana, Ramon 01 January 1995 (has links)
A partir d'uns casos limítrofes vists al Departament de Dermatologia i d'alguns casos descrits a la literatura, vàrem observar que algunes formes d'histiocitosis de cèl·lules no de Langerhans (HCNL) no podien ser diagnosticades d'acord amb els criteris establerts pels autors quan inicialment les varen descriure. Provablement aquests casos limítrofes als quals ens referim no constitueixen pas els "primers casos" d'una nova entitat sinó que són formes mixtes o cavalcades de HCNL. Per tal de fer un estudi sistemàtic vàrem escollir el xantogranuloma juvenil, el xantoma papulós, la histiocitosi cefálica benigna i l'histiocitoma eruptiu generalitzat, com a formes més comuns i per tant representatives de HCNL. Ens hem decidit a iniciar aquesta recerca davant les dificultats que ofereixen aquests malalts tant des del punt de vista clínic com a nivell histopatològic. De fet, el diagnòstic purament histologie sense dades clíniques difícilment ens permet arribar a un diagnòstic de tipus de HCNL. Un dels motius cabdals d'aquesta Tesi fou intentar aconseguir de trobar algún marcador immunohistoquímic que permetés un aclariment diagnòstic que no s'havia aconseguit amb els mètodes analítics previs. En aquest estudi creiem que hem aconseguit demostrar que les quatre histiocitosis estudiades no tenen de fet cap caràcter propi que permeti diferenciar-les entre elles i que per tant, cal que siguin considerades una única entitat malgrat algunes diferències clíniques pròpies, causa de que al principi fossin considerades com entitats patològiques diferents.
48

Influência da anemia ferropriva no eletroforetrograma de hemoglobina de leitões / Influence of iron anemia deficiency in hemoglobin of piglets

Cruz, Nathan da Rocha Neves [UNESP] 29 February 2016 (has links)
Submitted by Nathan da Rocha Neves Cruz (nathan_cruz@hotmail.com) on 2016-05-23T20:27:08Z No. of bitstreams: 1 CRUZ, N R N Dissertação FCAV 2016.pdf: 1407515 bytes, checksum: fedc8b43e90de16bd74b61d1621c28ad (MD5) / Approved for entry into archive by Juliano Benedito Ferreira (julianoferreira@reitoria.unesp.br) on 2016-05-25T18:00:38Z (GMT) No. of bitstreams: 1 cruz_nrn_me_jabo.pdf: 1407515 bytes, checksum: fedc8b43e90de16bd74b61d1621c28ad (MD5) / Made available in DSpace on 2016-05-25T18:00:38Z (GMT). No. of bitstreams: 1 cruz_nrn_me_jabo.pdf: 1407515 bytes, checksum: fedc8b43e90de16bd74b61d1621c28ad (MD5) Previous issue date: 2016-02-29 / Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico (CNPq) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / A hemoglobina é uma proteína globular composta por fração protéica (cadeias de globina), fração heme onde ocorre a ligação do íon bivalente de ferro, sendo que, as globinas combinadas ajudam a tipificar as hemoglobina em Hb Adulta (Hb A), Fetal (Hb F) e Adulta 2 (Hb A2). Na deficiência de ferro, que pode culminar anemia por disfunção eritropoiética, prevalente em leitões e seres humanos, a hemoglobina pode ter alterações estruturais denominadas hemoglobinopatias. O estudo determinou a influência do ferro nos tipos de hemoglobina de leitões neonatos. Perante os resultados se verificou que hemoglobina do leitão tem corrida semelhante à humana, e nos animais que apresentaram anemia ferropriva não houve aparecimento do traçado Hb A2, que pode estar diminuída em casos de deficiência de ferro em seres humanos. / Hemoglobin is a globular protein consisting of the protein fraction (globin chains), heme fraction which is the binding of the bivalent iron ion, and the combined globin help classify the hemoglobin in Hb Adult (Hb A), Fetal (Hb F) and Adult 2 (Hb A2). The iron deficiency can predispose anemia by erythropoietic dysfunction, prevalent in pigs and humans and the hemoglobin may have structural changes denominated hemoglobinopathies. The study determined the influence of iron to the types of hemoglobin neonate pigs. On the results was found that the pig hemoglobin is similar to human in electrophoresis. The piglets showed deficiency anemia there was appearance of line Hb A2, which may be diminished in cases of iron deficiency in humans. / CNPq: 158890/2015-9 / CNPq: 130399/2014-0 / CAPES: 23028003201-2014-41
49

Influência da sazonalidade sobre as características hematológicas e incidência de parasitos em tilápia do nilo cultivada em tres regiões do Estado de Santa Catarina

Jerônimo, Gabriela Tomas January 2009 (has links)
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Ciências Agrárias. Programa de Pós-Graduação em Aquicultura / Made available in DSpace on 2012-10-24T16:36:49Z (GMT). No. of bitstreams: 1 262341.pdf: 612646 bytes, checksum: 512bf021e2884c6d405575216c664a12 (MD5) / Este trabalho avaliou a influência da sazonalidade sobre as características hematológicas e parasitismo em tilápia do Nilo proveniente de diferentes propriedades localizadas nas cidades de Joinville, Blumenau e Ituporanga, SC, Brasil. Um total de 240 peixes foram examinados entre abril de 2007 e março de 2008. A taxa de prevalência, intensidade, abundância e dominância média de parasitos e os resultados hematológicos foram comparados entre estações do ano e entre propriedades. Piscinoodinium pillulare (Dinoflagellida) foi o parasito dominante, seguido por Trichodina magna e T. compacta (Ciliophora); Cichlidogyrus sclerosus, C. halli, C. thurstonae e Scutogyrus longicornis (Monogenoidea); e Lernaeidae gen. sp. Peixes de Joinville apresentaram maior taxa de prevalência, intensidade e abundância média de ectoparasitos na superfície corporal, sendo tricodinídeos os mais representativos, com maiores infestações na primavera. Nas brânquias, o mais dominante foi P. pillulare, com maior intensidade no outono e inverno em Blumenau e Ituporanga. Monogenoidea ocorreu em maior número no inverno e primavera em Joinville, e no inverno em Ituporanga. Em Joinville, no verão, observou-se aumento na porcentagem de hematócrito e do número de eritrócitos. Os maiores valores de leucócitos foram relatados no outono em Blumenau e os menores em Ituporanga no verão. Nas três pisciculturas o número total de trombócitos foi maior no outono. Neutrofilia foi observada somente nas estações de outono e inverno. Este estudo também relata a presença de Enterogyrus cichlidarum (Monogenoidea) no estômago de tilápias de Joinville. As maiores intensidades médias ocorreram no inverno e primavera de 2008, seguidos pelo inverno de 2007, verão e outono de 2008.
50

Parâmetros hemato-imunológicos na vieira Nodipecten nodosus em diferentes etapas do ciclo reprodutivo e submetida a uma dieta rica em carotenóides

Schleder, Delano Dias January 2007 (has links)
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Ciências Agrárias. Programa de Pós-Graduação em Aqüicultura. / Made available in DSpace on 2012-10-23T14:36:21Z (GMT). No. of bitstreams: 1 240104.pdf: 1536505 bytes, checksum: 37d4c13ad4dde56334f6c9fd9e0d6656 (MD5) / O objetivo deste trabalho foi realizar um estudo básico do sistema imune da vieira Nodipecten nodosus e avaliar a modulação de alguns parâmetros hemato-imunológicos ao longo de seu ciclo reprodutivo e em relação a uma dieta rica no carotenóide astaxantina, como um suplemento anti-estresse. As vieiras foram agrupadas em: juvenis (J), adultos (A), sexualmente maduros (M) e recém desovados (D). Os dois últimos grupos foram também tratados com uma dieta rica em astaxantina (Ma e Da). Vários parâmetros hemato-imunológicos foram selecionados para avaliação dos diferentes grupos: hemogramas, produção de espécies reativas de oxigênio, atividades aglutinante, antimicrobiana e da enzima fenoloxidase (PO) e concentração de proteínas totais. Além do mais, foram caracterizados os hemócitos circulantes das vieiras, encontrando-se hemócitos hialinos e granulares, sendo estes últimos ricos em peptídeos antimicrobianos (defensinas e mitilinas). A atividade aglutinante do plasma também foi caracterizada e esta, mostrou-se específica para galactose e sialo-conjugados e parcialmente dependente de cálcio. De modo geral, os vários parâmetros avaliados mostraram um comportamento semelhante ao longo do ciclo reprodutivo das vieiras, havendo um amadurecimento do sistema imune dos juvenis (J) para adultos (A), e uma acentuada depleção deste sistema por ocasião da maturação gonádica (M), que tendeu a se recuperar após a desova (D). A dieta rica em astaxantina influenciou as reações imuno-oxidativas, reduzindo parcialmente o estresse reprodutivo sofrido pelas vieiras (Ma e Da).

Page generated in 0.0745 seconds