L’assemblage des matériaux composites thermoplastiques tel que le PEEK est l’une des problématiques majeure de l’industrie aéronautique. Actuellement, différentes techniques sont développées pour assurer l’assemblage structural de ces matériaux, tels que : le soudage, le rivetage, le boulonnage et le collage. Les enjeux industriels majeurs sont principalement, à l’heure actuelle, la conception des structures simplifiées au maximum afin de réduire les coûts de production et la réduction des consommations énergétiques. A cet effet, l’industrie aéronautique fait fréquemment appel à l’assemblage par collage en raison de nombreux avantages qu’il offre (gain de poids, distribution régulière des contraintes, absence de trous) par rapport aux autres techniques existantes. Le PEEK (PolyEtherEtherKetone), est un matériau polymère semi-cristallin thermoplastique, à hautes performances. Ce matériau est souvent utilise dans l’industrie aéronautique principalement renforce par des fibres de carbone ou de verre. Cependant, du fait du niveau élevé de sa résistance chimique l’assemblage par collage du PEEK et de ses composites nécessitent des traitements de surfaces appropries et optimises. Or, afin d’obtenir un system collé à haute performance, la problématique scientifique et technique doit être concentrée sur la jonction entre les éléments à assembler. En effet, la qualité de cette jonction est de la plus haute importance car elle doit permettre un transfert optimal des contraintes thermomécaniques lorsque l’assemblage est soumis a ses conditions d'usage. Cette étude concerne donc, l’amélioration des propriétés mécaniques (monotones et cycliques) de l’assemblage par collage PEEK/PEEK. Dans cette optique, un traitement de surface simple de mise en œuvre est proposé. Ce traitement est le sablage, qui permet la modification topographique (morphologique) de surface. La compréhension des différents phénomènes d’interaction aux interfaces intervenant dans l’amélioration du comportement mécanique du joint de colle et qui s’inscrit dans la triptyque : « Rhéologie, Physico-chimie et topographie », est l’enjeu scientifique majeur dans cette thèse. Dans un premier temps, l’influence des paramètres du traitement tels que le temps de projection, la taille des particules, sur la morphologie de surface de différents matériaux à base de PEEK a été analysée, permettant ainsi d’établir la corrélation entre les paramètres morphologiques et les mécanismes de modification topographique de surface intervenant pendant le traitement de surface. L’un des facteurs clefs pour la compréhension des mécanismes d’interaction entre l’adhésif liquide et le substrat solide est la mouillabilité. L’analyse du comportement au mouillage en fonction des différents paramètres du traitement a été réalisée. La mouillabilité des surfaces traitées est fortement affectée par la rugosité de surface créée après ce traitement. La relation entre les paramètres morphologiques et la mouillabilité a été discutée. Enfin, l’influence des paramètres du traitement par sablage sur le comportement mécanique monotone et à long terme (essais de fatigue) sur la résistance du joint colle a été étudié à l’aide d’essais de cisaillement sur éprouvettes à simple recouvrement. Ceci a conduit, à la proposition de paramètres morphologiques surfaciques spécifiques pour l’optimisation du comportement mécanique du joint de colle des matériaux composites à matrice PEEK. / One of most problematic in the aeronautical industries is the structural joining of the high performance thermoplastic composites like PEEK composites. Actually, a lot of technologies are used for joining thermoplastic composites like welding, bolting, riveting, fastening and adhesive bonding. Due to the various advantages that characterize the adhesive bonding method, such an uniform stress distribution along the joint, weight‐light and cost reduction, makes this technique more desirable to join thermoplastic composites materials compared to the other joining techniques. PEEK (PolyEtherEtherKetone) is a semi‐crystalline thermoplastic material with high performance. This material is wildly used in aeronautical industries, principally, reinforced with carbon of glass fibres. However, its high chemical resistance makes the adhesive bonding of PEEK and its composites difficult and therefore an appropriate and optimised surface treatment is necessary. In the aim to obtain a bonded system with high performance, scientific and technical problematic should be focussed on the junction between adherents. Indeed, the quality of this junction is of utmost importance because it must allow optimum transfer of thermomechanical stresses when the assembly is subject to its terms of use. Though, at this time it is well known that thermoplastic composite materials are difficult to bond with‐out surface treatment. This study, therefore, relates to the improvement of mechanical properties (monotonic and cyclic) of the adhesive bonding system PEEK / PEEK. In this context, a surface treatment, easy to implement, is proposed. This surface treatment is sandblasting, which enables surface topographic (morphological) modifications. Understanding of various phenomena of interfaces interaction involved in the improvement of the mechanical behavior of the adhesive joint and is part of the triptych "Rheology, Physico‐chemistry and topography" is the major scientific challenge in this thesis. Initially, the influence of processing parameters such as the projection time, the particle size on surface morphology of various materials based on PEEK was analysed, thus allowing establishing the correlation between morphological parameters and modification mechanisms involved during surface treatment surface. One of the key factors for understanding the mechanisms of interaction between the liquid adhesive and the solid substrate is wettability. The analysis of the wetting behavior as a function of various parameters of the treatment was performed. The wettability of treated surfaces is strongly affected by surface roughness created after this treatment. The relationship between morphological parameters and wettability was discussed. Finally, the influence of sandblasting processing parameters on the mechanical behavior in monotoning and long‐term (fatigue tests) of the adhesive joint strength was studied, using single lap shear tests specimens. This has led to the proposal of specific surface morphological parameters for the optimization of the mechanical behavior of the adhesive joint of PEEK and its composites.

Η παρούσα διατριβή ανήκει στο γενικότερο θεματικό πεδίο της σεισμικής αποτίμησης, σχεδιασμού ή ανασχεδιασμού κατασκευών οπλισμένου σκυροδέματος με βάση τις μετακινήσεις. Οι σύγχρονες μέθοδοι αυτού του τύπου, στηρίζονται σε έλεγχο και σύγκριση της σεισμικής απαίτησης με την ικανότητα των μελών της κατασκευής σε όρους μετακινήσεων παρά σε όρους δυνάμεων. Δημιουργείται επομένως η ανάγκη για απλό και αξιόπιστο υπολογισμό της συμπεριφοράς μελών οπλισμένου σκυροδέματος σε κάμψη και διάτμηση, σε όρους μετακινήσεων. Το αντικείμενο της παρούσης διατριβής είναι η ανάπτυξη προσομοιωμάτων για τον υπολογισμό των βασικών χαρακτηριστικών της συμπεριφοράς καμπτόμενων μελών οπλισμένου σκυροδέματος και συγκεκριμένα: της ροπής διαρροής, της παραμόρφωσης στη διαρροή, της ενεργού δυσκαμψίας, της παραμόρφωσης στην αστοχία, της διατμητικής αντοχής σε ανακυκλιζόμενη φόρτιση, της αντοχής μελών με χαμηλό λόγο διάτμησης και της συμπεριφοράς υπό διαξονική καταπόνηση. Εξετάζονται μέλη διαφόρων τύπων και διαφορετικής διατομής, μέλη με ενίσχυση μανδύα οπλισμένου σκυροδέματος ή μανδύα σύνθετων υλικών, καθώς επίσης και μέλη με μάτιση του διαμήκους οπλισμού στην περιοχή πλαστικής άρθρωσης. Για την ανάπτυξη των προσομοιωμάτων, καθώς και για τον έλεγχο άλλων παλαιότερων, αναπτύχθηκε και αξιοποιήθηκε βάση πειραματικών δεδομένων μελών οπλισμένου σκυροδέματος με περισσότερα από 2800 πειράματα από τη διεθνή βιβλιογραφία. Για τον υπολογισμό της ροπής και της καμπυλότητας στη διαρροή, αναπτύσσονται απλές σχέσεις υπολογισμού, βασιζόμενες σε ανάλυση σε επίπεδο διατομής και καθορίζονται τα κατάλληλα κριτήρια διαρροής. Αναπτύσσονται ακολούθως σχέσεις υπολογισμού της παραμόρφωσης στη διαρροή, και συγκεκριμένα της γωνίας στροφής χορδής του μέλους στη διαρροή, θy, ως άθροισμα τριών όρων: καμπτικής παραμόρφωσης, διατμητικής παραμόρφωσης και παραμόρφωσης λόγω ολίσθησης των ράβδων διαμήκους οπλισμού από την περιοχή αγκύρωσης. Προτείνονται δε δύο εναλλακτικοί τρόποι υπολογισμού της ενεργού δυσκαμψίας, ένας θεωρητικός και ένας καθαρά εμπειρικός. Στη συνέχεια εξετάζεται η παραμόρφωση στην αστοχία και προτείνονται δύο εναλλακτικοί μέθοδοι υπολογισμού της γωνίας στροφής χορδής στην αστοχία, θu. Η 1η βασίζεται στον υπολογισμό της καμπυλότητας στην αστοχία, φu, με εφαρμογή του κατάλληλου προσομοιώματος περίσφιγξης του σκυροδέματος, και στην εφαρμογή της φu σε μήκος πλαστικής άρθρωσης ίσο με Lpl, ενώ η 2η σε καθαρά εμπειρικές εξισώσεις. Εξετάζεται ακολούθως η διατμητική αντοχή σε ανακυκλιζόμενη φόρτιση και προτείνονται προσομοιώματα για αστοχία σε διαγώνιο εφελκυσμό ή αστοχία σε λοξή θλίψη, μετά την καμπτική διαρροή. Στη συνέχεια εξετάζεται η συμπεριφορά μελών οπλισμένου σκυροδέματος υπό διαξονική καταπόνηση. Εξετάζονται επίσης μέλη με χαμηλό λόγο διάτμησης και προτείνονται νέα αντιπροσωπευτικότερα κριτήρια για τον χαρακτηρισμό ενός μέλους ως “κοντό μέλος”, καθώς και νέα μεθοδολογία υπολογισμού της αντοχής των μελών αυτών, με κατάλληλο συνδυασμό του προσομοιώματος των Shohara and Kato, 1981 και των Φαρδής και συνεργάτες 1998. Ακολούθως εξετάζονται μέλη ενισχυμένα με μανδύα σύνθετων υλικών και προτείνονται προσομοιώματα υπολογισμού της γωνίας στροφής χορδής στη διαρροή και την καμπτική αστοχία, καθώς και προσομοίωμα υπολογισμού της διατμητικής αντοχής. Στη συνέχεια εξετάζεται η συμπεριφορά μελών με μάτιση του διαμήκους οπλισμού στην περιοχή πλαστικής άρθρωσης, καθώς και η εφαρμογή μανδύα σύνθετων υλικών για την ενίσχυση της περιοχής αυτής. Τέλος εξετάζεται η συμπεριφορά στη διαρροή και στην αστοχία, μελών ενισχυμένων με μανδύα οπλισμένου σκυροδέματος. Η ανάπτυξη όλων των προτεινόμενων προσομοιωμάτων της διατριβής βασίζεται στην καλύτερη δυνατή συμφωνία με τα πειραματικά αποτελέσματα της βάσης δεδομένων, χωρίς όμως να θυσιάζεται η απλότητα και η ευχρηστία αυτών. / The present Thesis belongs in the general field of seismic assessment, design and redesign of concrete structures with displacement based procedures. Modern methods of this kind are based in controlling and comparing seismic demand with structural elements capacity in terms of displacements rather than forces. This leads in the need of estimating reinforced concrete elements performance under bending and shear, in terms of displacements. The object of the Thesis is development of models for calculating the basic performance characteristics of reinforced concrete elements under bending, in particular: yield moment, deformation at yielding, effective stiffness, deformation at ultimate, shear strength under cyclic loading, maximum strength of members with low shear ratio and behavior under biaxial loading. Members with various types of section and various characteristics are included, as also members retrofitted with FRP jacket or concrete jacket and members with lap-splice of longitudinal reinforcement in plastic hinge region. In order to develop new models and check older ones, a database of more than 2800 experiments from international literature on reinforced concrete elements was created and used here. Simple equations and procedures are suggested for calculating yield moment and corresponding curvature, based on section analysis, by specifying the appropriate yield criteria. Equations for calculating deformation at yielding, in particular chord rotation at yielding, θy as the sum of deformations due to bending, due to shear and due to slippage of longitudinal reinforcement from anchorage zone, are also developed. Calculation of effective stiffness is based on two alternative models, one theoretical and one purely empirical. Deformation at ultimate is then examined where two methods for calculating chord rotation at ultimate are suggested. 1st one is based on ultimate curvature, φu, where an appropriate concrete confinement model is used, and plastic hinge length Lpl, while 2nd one is based on purely empirical equations. Shear strength under cyclic loading is also examined and new models for calculating shear strength for shear tension and shear compression failure after flexural yield are developed. Behavior of reinforced concrete elements under biaxial loading is then examined. Elements with low shear ratio are also covered and new, more representative, criteria to characterize an element as a “short element” are suggested. A procedure based on an appropriate combination of Shohara and Kato 1981 model and Fardis et al. 1998 model is then suggested for calculating maximum strength of such “short elements”. Retrofitted members with FRP jacket are then examined and models for chord rotation at yielding and ultimate, as well as for shear strength are suggested. Behavior of members with lap-splice of longitudinal reinforcement inside plastic hinge region is then examined, including also retrofitting of this region with FRP jacket. Performance at yielding and ultimate of retrofitted members with concrete jacket is also examined. Development of all the suggested models of the Thesis is based on best fit with experimental results of the database, without sacrificing simplicity and applicability of the models.

Fiber-reinforced composites comprise an important class of lightweight materials which are finding increasing applications in engineering structures including body components of automobiles and aircraft. Traditionally, synthetic fibers made of glass, carbon, etc. along with a polymeric resin have constituted the most common composites. However, due to environmental concern, occupational health safety considerations, higher cost, etc., research has been focused on substituting synthetic fibers, especially glass fibers with safer, economic and biodegradable natural fibers. Due to the ease of availability and affordability in terms of cost, woven jute mats, among a wide variety of natural fiber-based reinforcements, offer a good choice in combination with a suitable resin such as polyester or epoxy for fabrication of composite laminates. In structural applications, joining of parts made of jute fiber-reinforced composites (JFRCs) would be a natural requirement. Alternatives to joining processes for metals such as welding, riveting, etc. are required for composites. A joining process of high potential is adhesive bonding which has the advantages of reducing stress concentration, permitting fastening of dissimilar materials, etc. In the present study, adhesively bonded joints of JFRCs and their mechanical behavior are investigated under quasi-static and cyclic loading conditions. Initially, characterization of substrates is carried out under monotonic loading. This is followed by determination of stress- Strain curves, failure load and mean shear strength of bonded joints as functions of joint curing temperature and overlap length using a two-part structural epoxy adhesive. All tests are carried out according to relevant ASTM standards. It has been observed that higher curing temperatures give rise to only marginally high failure load and mean shear stress at failure compared to curing at room temperature. For a given curing temperature, failure load increases while mean shear strength decreases with respect to overlap length in both types of joints. As fatigue failure is a crucial consideration in design, the behavior of adhesively bonded JFRC joints is studied for the first time under cyclic loading conditions leading to the commonly-used S-N curve for characterization of failure of materials at different loading-unloading cycles. Interestingly, the fatigue strength for infinite life of adhesively bonded JFRC joints turns out to be approximately 30% of the quasi-static strength, a correlation which usually applies to materials in general. The effect of joint overlap length on fatigue life is studied and it is observed that the above relation between fatigue and quasi static strength is retained for different overlap lengths. Additionally, insights are provided into failure modes of joints under different loading conditions and for varying overlap lengths. Various empirical predictors such as exponent, power and hybrid models fitting the S-N curve are obtained and their relative efficacy (in terms of Coefficient of Determination R2, Adjusted-R2, Akaike’s Information Criterion and Residual Sum of Squares) enumerated in prediction of failure load including quasi-static failure load. As numerical simulation is an indispensable tool in designing geometrically complex structures under nonlinear conditions including failure and contact, finite element modeling of JFRC substrates, bulk adhesive and adhesively bonded joints has been investigated using implicit and explicit LS-DYNA solvers. In this context, the effects of various modeling parameters (mesh size and loading rate) and details of constitutive models capable of capturing plasticity and failure in an orthotropic composite and isotropic adhesive are discussed. Mesh size has been found to be an important parameter affecting computed results. Finally, a good correlation within ~(4% - 7%) was found between the predicted and experimental results for JFRC substrates, bulk adhesive and adhesively bonded single lap joints.

The primary reinforcement used for construction of structural concrete members has a yield strength of 60 ksi. This reinforcement grade was incorporated into construction over 50 years ago and remains the standard. Recent advances in material technology have led to the development of commercially available reinforcing steel with yield strengths of 100 ksi. While greater yield strengths can be utilized in design, it is essential that the bars can be properly anchored and spliced to fully develop their strength. Although design expressions are available for this purpose, they were established considering 60 ksi reinforcement. Therefore, the objective of this research program is to evaluate the development of high-strength reinforcing steel and establish a design expression for the development and splicing of this steel. Two phases of experimental tests were conducted. Phase I was performed by Glucksman (2018) and investigated the influence of splice length and transverse reinforcement on bond strength over four series of beam tests. This study (Phase II) was conducted following Phase I and consisted of reinforced concrete slab and beam testing over three series. An investigation was conducted on reinforcement development with a focus on the effect of splice length, concrete compressive strength, stress-strain relationships of the steel (ASTM A615 vs. ASTM A1035), and transverse reinforcement. Based on the results, the influences of test variables were identified, and a new confinement model was developed that estimates the transverse reinforcement contribution to bond strength. Finally, a design expression is provided for calculating the development and splice lengths of high-strength reinforcement.

<p>The crossing of host barriers (intestinal, blood-brain, and placental) is a critical step for systemic infections caused by entero-invasive pathogens. In the intestine, the epithelial cells are the first line of defense against enteric pathogens. <i>Listeria monocytogenes</i> is a facultative-intracellular foodborne pathogen that first crosses the intestinal barrier to cause a systemic infection. However, the underlying mechanism is not well understood.</p><p><br></p> <p>We demonstrate that <i>Listeria</i> adhesion protein (LAP) promotes the translocation of <i>L. monocytogenes </i>across the intestinal barrier in mouse models (A/J and C57BL/6). Relative to the wild-type (WT; serotype 4b) or the isogenic bacterial invasion protein Internalin A mutant (Δ<i>inlA</i>) strain, the <i>lap^─</i> strain showed significant defect in translocation across the intestinal barrier and colonization of the mesenteric-lymph nodes, liver and spleen in the early phase of infection (24 h and 48 h). LAP induces intestinal epithelial barrier dysfunction for increased translocation as evidenced by increased permeability to 4-kDa FITC-dextran (FD4), a marker of paracellular permeability, in the serum and urine of WT and Δ<i>inlA</i>- infected mice and across Caco-2 cell barrier, but not the <i>lap^─</i> mutant strain. Microscopic examination confirmed localization of the WT and Δ<i>inlA</i> strains in the tight junction, a crucial barrier of intestinal paracellular permeability, in the mouse ileal tissue but the <i>lap^─</i> strain remained confined in the lumen. LAP also upregulates TNF-α and IL-6 in intestinal epithelia of mice and in Caco-2 cells for increased permeability. </p><p><br></p> <p>Investigation of the underlying molecular mechanisms of LAP-mediated increase in intestinal permeability by using <i>lap^─</i> mutant strain, purified LAP and shRNA-mediated Hsp60 suppression, we demonstrate that LAP interacts with its host receptor, Hsp60, and activates the canonical NF-κB signaling, which in turn facilitates myosin light-chain kinase (MLCK)-mediated opening of the epithelial barrier via the cellular redistribution of major epithelial junctional proteins claudin-1, occludin, and E-cadherin. Pharmacological inhibition of NF-κB or MLCK in cells or genetic ablation of MLCK in mice (C57BL/6) prevents mislocalization of epithelial junctional proteins, intestinal permeability and <i>L. monocytogenes</i> translocation across the intestinal barrier.</p> <p><br></p><p>Furthermore, LAP also promotes <i>L. monocytogenes </i>translocation across the intestinal barrier and systemic dissemination in a Mongolian gerbil that are permissive to the bacterial invasion proteins; InlA-and InlB-mediated pathways; similar to that in humans. We show a direct LAP-dependent and InlA-independent pathway<i> </i>for <i>L. monocytogenes</i> paracellular translocation across the intestinal epithelial cells that do not express luminally accessible E-cadherin. Additionally, we show a functional InlA/E-cadherin interaction pathway that aids <i>L. monocytogenes</i> translocation by targeting cells with luminally accessible E-cadherin such as cells at the site of epithelial cell extrusion, epithelial folds and mucus-expelling goblet cells. Thus, <i>L. monocytogenes</i> uses LAP to exploit epithelial innate defense in the early phase of infection to cross the intestinal epithelial barrier, independent of other invasion proteins.</p><p><br></p> <p>This work fills a critical gap in our understanding of <i>L. monocytogenes </i>pathogenesis and sheds light to the complex interplay between host-pathogen interactions for bacterial crossing of the crucial intestinal barrier.</p> <br>

Die sichere Einleitung und Übertragung der wirkenden Kräfte ist Bedingung für die Funktionsfähigkeit und die vollständige Ausnutzung der Tragfähigkeit von Textilbetonbauteilen und -verstärkungsschichten. So kann es bei ungünstiger Konfiguration und Anordnung der Einzelkomponenten des Verbundbaustoffes zur Ausbildung einer Vielzahl verschiedener Verbundversagensformen kommen. Diese umfassen neben der Bildung von verbundschädigenden Delaminations- und Spaltrissen lokale Abplatzungen der Betondeckung oder einen vorzeitigen Auszug der Garne aus dem Beton. Besonders beansprucht sind in diesem Zusammenhang die bei einer Anwendung von Textilbeton erforderlichen Endverankerungs- und Stoßbereiche der textilen Bewehrungen. Zur sicheren Ausbildung und Bemessung dieser wichtigen Detailpunkte liegen jedoch momentan noch keine umfassenden und zusammenhängenden Untersuchungen vor. Hauptziel der vorliegenden Dissertation war daher eine systematische Erforschung und Beschreibung des Tragverhaltens von Textilbeton in Endverankerungs- und Übergreifungsbereichen. Eine funktionierende und schädigungsfreie Verbundkraftübertragung bildet die Grundlage für die sichere Lasteinleitung und -übertragung. Daher wurden im ersten Teil der Arbeit ausführliche Untersuchungen zur Charakterisierung der zwischen Bewehrungstextil und Feinbetonmatrix wirkenden Kräfte und -mechanismen durchgeführt. Nach der Entwicklung eines geeigneten Versuchsaufbaus erfolgten umfangreiche Parametervariationen zur experimentellen Überprüfung des textilspezifischen Verbundverhaltens. Den Schwerpunkt der Untersuchungen bildete die Identifikation und Bewertung der aus verschiedenen Verarbeitungsparametern der textilen Bewehrungen resultierenden Verbundeinflüsse. Die Versuchsergebnisse ermöglichen die Bestimmung der zugehörigen Verbundspannungs-Schlupf-Beziehungen (VSB) mithilfe eines erarbeiteten Modellierungsverfahrens. Die so ermittelten Verbundkennwerte bilden die Grundlage für die weiteren rechnerischen Untersuchungen. Im zweiten Teil der Arbeit erfolgten Forschungen zum Tragverhalten von Endverankerungsbereichen. Hierbei stand der im Regelfall bemessungsrelevante Grenzzustand eines vorzeitigen Auszuges der Textilien aus der Betonmatrix im Mittelpunkt. Die Arbeiten umfassten experimentelle und theoretische Untersuchungen zur Beschreibung der Kraftübertragung. Aufbauend auf die ermittelten Verbundkennwerte wird ein unabhängiger analytischer Auswertealgorithmus zur Beschreibung des Verbundtragverhaltens in Endverankerungsbereichen dargestellt. Dieser ermöglicht eine detaillierte rechnerische Bestimmung der erforderlichen Endverankerungslängen von Textilbeton in Abhängigkeit konkreter bzw. untersuchter Bewehrungstextilien. Den dritten Forschungsschwerpunkt bildeten Untersuchungen zum Tragverhalten von Übergreifungsstößen in Textilbetonbauteilen. Mithilfe von umfassenden experimentellen und theoretischen Analysen an unterschiedlich konfigurierten und bewehrten Textilbetonen konnten die maßgebenden Versagensmechanismen untersucht und grundlegende Vorgaben für die Bemessung und Ausführung der Übergreifungsbereiche abgeleitet werden. Die gewonnenen Erkenntnisse wurden anhand von großformatigen Bauteilversuchen mit entsprechend konstruierten Übergreifungsstößen bestätigt. Zum Abschluss wird ein vereinfachtes Ingenieurmodell vorgestellt. Dieses erlaubt eine allgemeingültige und hinreichend genaue Bemessung der untersuchten Detailpunkte unter Beachtung der maßgebenden Grenzzustände. / The safe introduction and transmission of forces is a requirement for the workability as well as the possibility to make full use of the load bearing capacities of components and strengthening layers made of textile reinforced concrete. Accordingly, an unfavourable configuration and arrangement of the composite material’s individual components can lead to various modes of bond failure. These can result from the formation of bond damaging delamination cracks and longitudinal matrix splitting, local spalling of the concrete layer in the outer reinforcement layers or early yarn pull-out from the concrete. In this context, the areas of end anchorage and lap joints of the textile reinforcement, which cannot be avoided when using textile reinforced concrete, are particularly prone to failure. However, no comprehensive and coherent investigations regarding the safe configuration and dimensioning of these essential details are available yet. Consequently, systematic research into textile reinforced concrete’s load-bearing behaviour in the areas of end anchorage and lap joints and the subsequent description was the main goal of this dissertation. A working and damage-free transmission of bond force is the basis for a faultless load transmission and introduction. As a result, extensive tests concerning the characterization of the mechanisms and forces acting between reinforcing textile and fine grained concrete matrix were carried out as the first part of the investigations. After an appropriate test setup had been developed, a great variety of parameters was applied to experimentally examine the bond behaviour specific to the textile. The determination of the influencing factors resulting from various parameters in the textile reinforcement’s processing was a focus in the research. Based on a specifically developed modelling technique, the test results could be used to calculate the corresponding bond stress-slip-relation. The bond parameters, which were determined like this, served as the basis for the following calculations. The second part of the investigations was concerned with the load-bearing behaviour in end anchorage areas. In this case, the limit state of a yarn pull-out from the concrete matrix, which is usually essential for the dimensioning, was at the centre of attention. The investigations encompassed experimental and theoretical tests regarding the description of the force transmission. Based on the determined compound parameters, an independent analytic evaluation algorithm, which served to describe the load carrying behaviour of the bond in the end anchorage area, was presented. Through this algorithm, the detailed calculation of the required end anchorage lengths of textile reinforced concrete depending on the specific reinforcement textile was possible. The third research focus was on tests regarding the load-bearing behaviour of lap joints in textile reinforced concrete components. With the help of comprehensive experimental and theoretical analyses of variously configured and reinforced textile reinforced concretes, the decisive failure mechanisms were examined. Furthermore, fundamental demands for the dimensioning and execution of the lap joint areas could be derived. The findings were confirmed through tests on large-sized building components with corresponding lap joints. At the end of the investigations, a simplified engineering model is presented. This model makes a universally valid and exact dimensioning of the examined details possible while also paying attention to the decisive limit states.

Global-local finite element analyses were used to study the damage tolerance of curvilinearly stiffened panels; fabricated using the modern additive manufacturing process, the so-called unitized structures, and that of adhesive joints. A damage tolerance study of the unitized structures requires cracks to be defined in the vicinity of the critical stress zone. With the damage tolerance study of unitized structures as the focus, responses of curvilinearly stiffened panels to the combined shear and compression loadings were studied for different stiffeners' height. It was observed that the magnitude of the minimum principal stress in the panel was larger than the magnitudes of the maximum principal and von Mises stresses. It was also observed that the critical buckling load factor increased significantly with the increase of stiffeners' height. To study the damage tolerance of curvilinearly stiffened panels, in the first step, buckling analysis of panels was performed to determine whether panels satisfied the buckling constraint. In the second step, stress distributions of the panel were analyzed to determine the location of the critical stress under the combined shear and compression loadings. Then, the fracture analysis of the curvilinearly stiffened panel with a crack of size 1.45 mm defined at the location of the critical stress, which was the common location with the maximum magnitude of the principal stresses and von Mises stress, was performed under combined shear and tensile loadings. This crack size was used because of the requirement of a sufficiently small crack, if the crack is in the vicinity of any stress raiser. A mesh sensitivity analysis was performed to validate the choice of the mesh density near the crack tip. All analyses were performed using global-local finite element method using MSC. Marc, and global finite element methods using MSC. Marc and ABAQUS. Negligible difference in results and 94% saving in the CPU time was achieved using the global-local finite element method over the global finite element method by using a mesh density of 8.4 element/mm ahead of the crack tip. To study the influence of different loads on basic modes of fracture, the shear and normal (tensile) loads were varied differently. It was observed that the case with the fixed shear load but variable normal loads and the case with the fixed normal load but variable shear loads were Mode-I. Under the maximum combined loading condition, the largest effective stress intensity factor was very smaller than the critical stress intensity factor. Therefore, considering the critical stress intensity factor of the panel with the crack of size 1.45 mm, the design of the stiffened panel was an optimum design satisfying damage tolerance constraints. To acquire the trends in stress intensity factors for different crack lengths under different loadings, fracture analyses of curvilinearly stiffened panels with different crack lengths were performed by using a global-local finite element method under three different load cases: a) a shear load, b) a normal load, and c) a combined shear and normal loads. It was observed that 85% data storage space and the same amount in CPU time requirement could be saved using global-local finite element method compared to the standard global finite element analysis. It was also observed that the fracture mode in panels with different crack lengths was essentially Mode-I under the normal load case; Mode-II under the shear load case; and again Mode-I under the combined load case. Under the combined loading condition, the largest effective stress intensity factor of the panel with a crack of recommended size, if the crack is not in the vicinity of any stress raiser, was very smaller than the critical stress intensity factor. This work also includes the performance evaluation of adhesive joints of two different materials. This research was motivated by our experience of an adhesive joint failure on a test-fixture that we used to experimentally validate the design of stiffened panels under a compression-shear load. In the test-fixture, steel tabs were adhesively bonded to an aluminum panel and this adhesive joint debonded before design loads on the test panel were fully applied. Therefore, the requirement of studying behavior of adhesive joints for assembling dissimilar materials was found to be necessary. To determine the failure load responsible for debonding of adhesive joints of two dissimilar materials, stress distributions in adhesive joints of the nonlinear finite element model of the test-fixture were studied under a gradually increasing compression-shear load. Since the design of the combined load test fixture was for transferring the in-plane shear and compression loads to the panel, in-plane loads might have been responsible for the debonding of the steel tabs, which was similar to the results obtained from the nonlinear finite element analysis of the combined load test fixture. Then, fundamental studies were performed on the three-dimensional finite element models of adhesive lap joints and the Asymmetric Double Cantilever Beam (ADCB) joints for shear and peel deformations subjected to a loading similar to the in-plane loading conditions in the test-fixtures. The analysis was performed using ABAQUS, and the cohesive zone modeling was used to study the debonding growth. It was observed that the stronger adhesive joints could be obtained using the tougher adhesive and thicker adherends. The effect of end constraints on the fracture resistance of the ADCB specimen under compression was also investigated. The numerical observations showed that the delamination for the fixed end ADCB joints was more gradual than for the free end ADCB joints. Finally, both the crack propagation and the characteristics of adhesive joints were studied using a global-local finite element method. Three cases were studied using the proposed global-local finite element method: a) adhesively bonded Double Cantilever Beam (DCB), b) an adhesive lap joint, and c) a three-point bending test specimen. Using global-local methods, in a crack propagation problem of an adhesively bonded DCB, more than 80% data storage space and more than 65% CPU time requirement could be saved. In the adhesive lap joints, around 70% data storage space and 70% CPU time requirement could be saved using the global-local method. For the three-point bending test specimen case, more than 90% for both data storage space and CPU time requirement could be saved using the global-local method. / Ph. D.

Στην παρούσα διδακτορική διατριβή αναπτύσσεται μια νέα τεχνική ενίσχυσης υποστυλωμάτων οπλισμένου σκυροδέματος με βάση τη χρήση συνθέτων υλικών, τα οποία αποτελούνται από πλέγματα ινών σε ανόργανη μήτρα (π.χ. κονίαµα µε βάση το τσιμέντο), αποσκοπώντας στην επίλυση προβλημάτων που χαρακτηρίζουν τα Ινοπλισμένα Πολυμερή (ΙΟΠ) σχετικά µε τη χρήση εποξειδικών ρητινών. Τα Ινοπλέγματα σε Ανόργανη Μήτρα (ΙΑΜ) δοκιμάζονται στη μορφή μανδύα µε στόχο την περίσφιγξη και την αύξηση της πλαστιμότητας υποστυλωμάτων παλαιού τύπου, σχεδιασμένων δηλαδή χωρίς τις νέες αντισεισμικές λεπτομέρειες όπλισης. Εξετάζονται διάφορες παράμετροι, που περιλαμβάνουν τη χρήση ράβδων λείων ή με νευρώσεις, την πιθανή ένωση των ράβδων με υπερκάλυψη στον πόδα των υποστυλωμάτων και το μήκος υπερκάλυψης. Έτσι προσδιορίζεται η αποτελεσματικότητα των μανδυών ΙΑΜ και συγκρίνεται με αυτή τον ΙΟΠ ως μέσου περίσφιγξης στις κρίσιμες περιοχές υφισταμένων υποστυλωμάτων για όλες τις περιπτώσεις καμπτικών αστοχιών στην περιοχή της πλαστικής άρθρωσης. Το πειραματικό πρόγραμμα που ακολουθείται για την απόκτηση δεδομένων γύρω από τη συμπεριφορά υποστυλωμάτων οπλισμένου σκυροδέματος, ενισχυμένων με μανδύες ανόργανης (ΙΑΜ) ή οργανικής (ΙΟΠ) μήτρας, περιλαμβάνει συνολικά 28 δοκιμές επί δοκιμίων υποστυλωμάτων δύο τύπων: (α) 15 πρισματικά δοκίμια οπλισμένου σκυροδέματος που δοκιμάζονται σε κεντρική θλίψη και (β) 13 δοκίμια υποστυλωμάτων πλήρους κλίμακας, τα οποία δοκιμάζονται σε ανακυκλιζόμενη κάμψη με σταθερό αξονικό φορτίο. Καταδεικνύεται ότι η αποτελεσµατικότητα των µανδυών ΙΑΜ είναι υψηλή και γενικώς παρόµοια µε αυτή των µανδυών ΙΟΠ για όλες τις περιπτώσεις που εξετάστηκαν. Επιπροσθέτως, τα πειραματικά αποτελέσματα των 13 υποστυλωμάτων πλήρους κλίμακας που υποβλήθηκαν σε ανακυκλιζόμενη κάμψη (με σταθερό αξονικό φορτίο), συμβάλλουν στη διερεύνηση δύο ακόμα “θολών” μέχρι σήμερα πεδίων, όπως: (α) Ο λυγισμός των διαμήκων ράβδων σε περισφιγμένο με μανδύες ΙΑΜ ή ΙΟΠ σκυρόδεμα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη μελέτη της αλληλεπίδρασης μεταξύ του μανδύα ΙΑΜ ή ΙΟΠ και των διαμήκων ράβδων, κατά την έναρξη και εξέλιξη του λυγισμού των τελευταίων. (β) Η αντοχή σε συνάφεια μεταξύ των ενωμένων με παράθεση ράβδων και του περισφιγμένου με μανδύες ΙΑΜ ή ΙΟΠ σκυροδέματος. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην πειραματική και αναλυτική μελέτη του μηχανισμού με τον οποίο η περίσφιγξη με μανδύες ΙΟΠ και ΙΑΜ συνεισφέρει στη βελτίωση των συνθηκών συνάφειας μεταξύ ράβδων οπλισμού και σκυροδέματος. Ακόμα στην παρούσα διδακτορική διατριβή διεξάγεται η πρώτη συστηματική μελέτη καμπτικής ενίσχυσης υποστυλωμάτων υπό ανακυκλιζόμενη κάμψη (και σταθερό αξονικό φορτίο) με Πρόσθετους Οπλισμούς νέου τύπου σε Εγκοπές (ΠΟΕ). Εξετάζονται υποστυλώματα που έχουν ενισχυθεί με πρόσθετο οπλισμό ινοπλισμένων πολυμερών (ελάσματα άνθρακα ή ράβδους γυαλιού) καθώς και με ράβδους ανοξείδωτου χάλυβα τοποθετημένων σε εγκοπές. Άλλη μια καινοτομία που εισαγάγει η παρούσα διατριβή είναι ο συνδυασμός του ΠΟΕ με τοπικούς μανδύες ινοπλεγμάτων σε ανόργανη μήτρα (IAM), οι οποίοι αποτελούν ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και πολλά υποσχόμενο σύστημα περίσφιγξης, όπως αναπτύσσεται και περιγράφεται λεπτομερώς στην παρούσα διδακτορική διατριβή. Η έρευνα που υλοποιείται για την απόκτηση δεδομένων γύρω από τη συμπεριφορά υποστυλωμάτων οπλισμένου σκυροδέματος ενισχυμένων σε κάμψη με ΠΟΕ, περιλαμβάνει τη διεξαγωγή 11 δοκιμών επί υποστυλωμάτων πλήρους κλίμακας, τα οποία υποβάλλονται σε ανακυκλιζόμενη κάμψη υπό σταθερό αξονικό φορτίο. . Καταδεικνύεται ότι μέσω ενός κατάλληλου σχεδιασμού, στα πλαίσια του οποίου ο ΠΟΕ συνδυάζεται με τοπικό μανδύα στα άκρα του υποστυλώματος (κορυφή και πόδα), είναι εφικτό η αύξηση της καμπτικής αντίστασης των υποστυλωμάτων να μην συνοδεύεται από μείωση της διαθέσιμης ικανότητας παραμόρφωσης. Τα χρήσιμα πειραματικά ευρήματα από τα ενισχυμένα με ΠΟΕ υποστυλώματα, συμπληρώνονται με την ανάπτυξη ενός αναλυτικού και υπολογιστικού προσομοιώματος, το οποίο έχει διττή συμβολή, καθώς επιτρέπει: (α) την εκτέλεση παραμετρικών αναλύσεων ώστε να μελετηθεί σε βάθος και χωρίς κόπο (πειραματικές δοκιμές) η επίδραση όλων σχεδόν των παραμέτρων, στην καμπτική αντίσταση των ενισχυμένων με ΠΟΕ υποστυλωμάτων. (β) Τη χρήση του ως πολύτιμου υπολογιστικού εργαλείου από το Μηχανικό για το σχεδιασμό καμπτικών ενισχύσεων υποστυλωμάτων με ΠΟΕ και / ή μανδύες συνθέτων υλικών. Η αξία της συμβολής του εν λόγω προσομοιώματος μεγιστοποιείται αν ληφθούν υπόψη ορισμένα χαρακτηριστικά του όπως: (1) Η μείωση των ροπών αντοχής ως προς τους δύο κύριους άξονες (ισχυρός και ασθενής), η οποία οφείλεται στην έντονη σύζευξή τους, για τα ενισχυμένα σε κάμψη υποστυλώματα που υποβάλλονται σε διαξονική κάμψη. (2) Η εφαρμογή ενός τραπεζοειδούς στερεού τάσεων για το σκυρόδεμα σε θλίψη, το οποίο σε σύγκριση με το κλασικό ορθογωνικό στερεό, προσομοιώνει με αρκετά μεγαλύτερη ακρίβεια τον όγκο του σκυροδέματος της θλιβόμενης ζώνης, ιδιαίτερα για τις ενισχυμένες διατομές. (3) Η ταυτόχρονη δράση της εξωτερικής περίσφιγξης με μανδύες συνθέτων υλικών στις ενισχυμένες σε κάμψη διατομές. / The effectiveness of a new structural material, namely Textile-Reinforced Mortar (TRM), was investigated experimentally in this PhD Thesis as a means of confining old-type reinforced concrete (RC) columns with limited capacity due to bar buckling or due to bond failure at lap splice regions. Comparisons with equal stiffness and strength fiber-reinforced polymer (FRP) jackets allow for the evaluation of the effectiveness of TRM versus FRP. Tests were carried out on nearly full scale non-seismically detailed RC columns subjected to cyclic uniaxial flexure under constant axial load. Thirteen cantilever-type specimens with either continuous or lap-spliced deformed longitudinal reinforcement at the floor level were constructed and tested. Experimental results indicated that TRM jacketing is quite effective as a means of increasing the cyclic deformation capacity of old-type RC columns with poor detailing, by delaying bar buckling and by preventing splitting bond failures in columns with lap-spliced bars. Compared with their FRP counterparts, the TRM jackets used in this study were found to be equally effective in terms of increasing both the strength and deformation capacity of the retrofitted columns. From the response of specimens tested in this study, it can be concluded that TRM jacketing is an extremely promising solution for the confinement of RC columns, including poorly detailed ones with or without lap splices in seismic regions. Moreover this PhD Thesis presents the results of a large-scale experimental program aiming to study the behavior of RC columns under simulated seismic loading, strengthened in flexure (of crucial importance in capacity design) with different types and configurations of near-surface mounted (NSM) reinforcing materials. The role of different parameters is examined, by comparison of the lateral load versus displacement response characteristics (peak force, drift ratios, energy dissipation, stiffness). Those parameters were as follows: carbon or glass fiber-reinforced polymers (FRP) versus stainless steel; configuration and amount of NSM reinforcement; confinement via local jacketing; and type of bonding agent (epoxy resin or mortar). The results demonstrate that NSM FRP or stainless steel reinforcement is a viable solution towards enhancing the flexural resistance of reinforced concrete columns subjected to seismic loads. With proper design, which should combine compulsory NSM reinforcement with local jacketing at column ends, it seems that column strength enhancement does not develop at the expense of low deformation capacity.

The goal of the project is behaviour and dimensioning of selected monolithic concrete structure elements. Design and assessment of the building foundation was made. Slabs of the floors are dimensioned in detail. All computations are made in accordance with Eurocode 2. Drawing documentation is part of this project.

Arbetets syfte var att göra ett motiverat val av däck till bilen som KTH Formula Student planerar att utveckla till 2025. Detta gjordes genom att använda däckdata från FSAE TTC och utifrån den modellera alla däck med däckmodellen Magic Formula TNO MFTyre/MF-Swift 6.1. Denna modell innehåller variationer i däcktryck, camber och vertikal last. Därefter simulerades varvtid vid olika grenar som skidpad, autocross och endurance för att jämföra alla däcks prestanda. Dessutom kunde flera andra värden värda att jämföras beräknas utifrån däckmodellen och datan från FSAE TTC. Dessa var hållbarhet, däcktemperatur, däckens massa, sidkraftskoefficient, camberkänslighet och däckens fjäderkonstant. Alla dessa värden jämfördes till sist där varvtid och hållbarhet prioriterades. Tre däck fanns kvar i slutet vilka rekommenderades.