• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 562
  • 42
  • 5
  • 5
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 625
  • 367
  • 151
  • 118
  • 75
  • 71
  • 70
  • 67
  • 65
  • 52
  • 46
  • 44
  • 43
  • 40
  • 36
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
551

Objeto de aprendizagem para o ensino de algoritmos solucionadores de problemas de otimização em redes

Lourenço, Wilson Da Silva 26 February 2015 (has links)
Submitted by Nadir Basilio (nadirsb@uninove.br) on 2015-07-17T15:18:49Z No. of bitstreams: 1 Wilson da Silva Lourenco.pdf: 1321079 bytes, checksum: ea090b0df77d0c04ef1dde30e7b41558 (MD5) / Made available in DSpace on 2015-07-17T15:18:49Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Wilson da Silva Lourenco.pdf: 1321079 bytes, checksum: ea090b0df77d0c04ef1dde30e7b41558 (MD5) Previous issue date: 2015-02-26 / The network optimization problems (NOP) are common to several areas such as engineering, transport and telecommunications, and have been objects of intense research and studies. Among the classical NOP are the problems of Shortest Path (SPP), Max Flow (MFP) and Traveling Salesman (TSP), which are usually studied in undergraduate and graduate courses such as Industrial Engineering, Computer Science, Information Systems and Logistics, with the use of resources such as chalk and blackboard that hinder the teacher's work, in the sense of showing the functioning of algorithms that solve these problems while maintaining students' motivation for learning. In this context, it is proposed in this research, a computational tool, characterized as a Learning Object (OA) and called TASNOP - Teaching Algorithms for Solving Network Optimization Problems, whose purpose is to contribute to students' understanding about concepts from NOP and, mainly, the functioning of algorithms A*, Greedy Search and Dijkstra used for resolution of SPP, Ford-Fulkerson employed in the resolution of MFP and the Nearest Neighbor to solve the TSP. It is important to highlight that the proposed OA can be accessed through web and also employed in distance learning environments (DLE). Experiments conducted in 2014 with 129 students of Computer Science, from which 51 performed an exercise using the TASNOP and 78 without this tool, confirm that students who used the TASNOP performed better in solving the proposed exercise, corroborating the idea that the OA helped to improve their understanding about the algorithms discussed in this research. In addition, the 51 students who employed the TASNOP answered a questionnaire about it use and, the answers indicated that the TASNOP shows a potential to be used as a learning support tool. / Os problemas de otimização em redes (POR) são comuns a diversas áreas como engenharia, transportes e telecomunicações, e têm sido objetos de intensas pesquisas e estudos. Entre os POR clássicos estão os problemas de Caminho Mínimo (PCM), Fluxo Máximo (PFM) e Caixeiro Viajante (PCV), os quais normalmente são estudados em cursos de graduação e pós-graduação tais como Engenharia de Produção, Ciência da Computação, Sistemas de Informação e Logística, com a utilização de recursos como giz e lousa, o que dificulta o trabalho do professor, no sentido de mostrar o funcionamento dos algoritmos que solucionam esses problemas, mantendo a motivação dos alunos para a aprendizagem. Neste contexto, propõe-se nesta pesquisa, uma ferramenta computacional, caracterizada como um Objeto de Aprendizagem (OA) denominado TASNOP - Teaching Algorithms for Solving Network Optimization Problems, cuja finalidade é contribuir para compreensão dos alunos sobre conceitos de POR e, principalmente, sobre o funcionamento dos algoritmos A*, Busca Gulosa, e Dijkstra, usados para resolução do PCM, Ford-Fulkerson empregado na resolução de PFM e o algoritmo Vizinho mais Próximo para resolução do PCV. É importante ressaltar que o OA proposto pode ser acessado via web e, inclusive, ser acoplado em ambientes de ensino a distância (EaD). Experimentos realizados no ano de 2014 envolvendo 129 alunos do curso de Ciência da Computação, dos quais 51 resolveram um exercício com o uso do TASNOP e 78 sem o seu uso, permitiram verificar que os alunos que utilizaram o TASNOP obtiveram melhor desempenho na resolução do exercício proposto, corroborando a ideia de que o OA contribuiu para melhorar suas compreensões acerca dos algoritmos abordados nesta pesquisa. Em adição, os 51 alunos que usaram o TASNOP responderam a um questionário sobre o seu uso e, com base nessas respostas, ficou evidente o potencial do TASNOP como uma ferramenta de apoio ao ensino.
552

Limites de seqüências de permutações de inteiros / Limits of permutation sequences

Rudini Menezes Sampaio 18 November 2008 (has links)
Nesta tese, introduzimos o conceito de sequência convergente de permutações e provamos a existência de um objeto limite para tais sequências. Introduzimos ainda um novo modelo de permutação aleatória baseado em tais objetos e introduzimos um conceito novo de distância entre permutações. Provamos então que sequências de permutações aleatórias são convergentes e provamos a equivalência entre esta noção de convergência e convergência nesta nova distância. Obtemos ainda resultados de amostragem e quase-aleatoriedade para permutações. Provamos também uma caracterização para parâmetros testáveis de permutações. / We introduce the concept of convergent sequence of permutations and we prove the existence of a limit object for these sequences. We also introduce a new and more general model of random permutation based on these limit objects and we introduce a new metric for permutations. We also prove that sequences of random permutations are convergent and we prove the equivalence between this notion of convergence and convergence in this new metric. We also show some applications for samplig and quasirandomness. We also prove a characterization for testable parameters of permutations.
553

A varia??o na representa??o do objeto dativo e acusativo em Feira de Santana

Silva, Deyse Edberg Ribeiro 22 February 2016 (has links)
Submitted by Ricardo Cedraz Duque Moliterno (ricardo.moliterno@uefs.br) on 2016-09-29T21:28:03Z No. of bitstreams: 1 Disserta??o-UEFS.pdf: 1542944 bytes, checksum: b0f3dc86dc2d544c993c9381f8fceff4 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-09-29T21:28:03Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Disserta??o-UEFS.pdf: 1542944 bytes, checksum: b0f3dc86dc2d544c993c9381f8fceff4 (MD5) Previous issue date: 2016-02-22 / Coordena??o de Aperfei?oamento de Pessoal de N?vel Superior - CAPES / As with other varieties of Brazilian Portuguese, the Portuguese language spoken in Feira de Santana has different strategic ways to represent the accusative and dative objects referring to the second person singular, competing, to represent the direct object, the accusative forms: o/a, te, lhe, voc? (him, her, you) and null object; and for indirect representation, the dative forms te, lhe (you), para voc? (for you) and null object. The present work, motivated in such observations, is committed to investigate the alternation of use in the representation of dative and accusative objects referring to the second person, exploring the research subject in two analysis schemas, namely: i) The variable use of the te and lhe (you) to reference the interlocutor; b) The variable use of the te and lhe (you) clitics as direct object referring to the second person singular. In order to reach the analysis 60 interviews were collected, being 36 of spontaneous speaking and 24 directly aimed to the informants, in both genders, distributed in three age-groups: 25 to 35 years (group I), 45 to 55 (group II) and age 65 and older (group III). The interviews of spontaneous speaking are part of the databank of the research project A l?ngua portuguesa falada no semi-?rido baiano (Fase 3), it is composed of 73 spontaneous speaking samples. The Sociolinguistics Theory was used in order to do the data stratification and analysis. Among the results, it is highlighted: for the first analytic schema, the group-age and level of schooling factors being the 65 and older (group III) speakers who most use the lhe (you) clitic referring to the interlocutor. The informants? level of schooling confirms the hypothesis that the speaker with low level of schooling (popular) most uses the clitic in its non standard form, referring to the second person. It was checked that time and verb tenses were the most pertinent factors in the second analysis schema, being the past perfect and the simple present the most conditioning verb tenses for the use of the clitic as accusative. The alternation to the canonical form of the clitic lhe (you) in its dative syntactic function is determined by the periphrastic future presence. Finally, this study gathers data about the investigation of lhe (you) as second person accusative in Feira de Santana, as well as in other varieties of Brazilian Portuguese. / Assim como em outras variedades do Portugu?s Brasileiro, o portugu?s falado em Feira de Santana possui formas estrat?gicas distintas para a representa??o do objeto acusativo e dativo de refer?ncia ? segunda pessoa do singular competindo, para objeto direto, as formas acusativas: o/a, te, lhe, voc? e objeto nulo; e para a representa??o do objeto indireto, as formas dativas: te, lhe, para voc? e objeto nulo. Motivado em tais observa??es, este trabalho empenhou-se em investigar a altern?ncia de uso na representa??o do objeto dativo e acusativo de refer?ncia a segunda pessoa, explorando o objeto de estudo em dois esquemas de an?lise, a saber: i) O uso vari?vel dos cl?ticos te e lhe para referenciar o interlocutor; ii) O uso vari?vel dos cl?ticos te e lhe como objeto direto de refer?ncia ? segunda pessoa do singular. Para a efetiva??o da an?lise foram utilizadas 60 entrevistas, sendo 36 de fala espont?nea e 24 diretamente dirigidas aos informantes, em ambos os sexos, distribu?dos em tr?s faixas et?rias: 25 a 35 anos (faixa I), 45 a 55 anos (faixa II) e a partir de 65 anos (faixa III). As entrevistas de fala espont?nea constituem parte do banco de dados do projeto de pesquisa A l?ngua portuguesa falada no semi?rido baiano (Fase: 3), composto por um total de 72 amostras de fala espont?neas. Valeu-se da Teoria Sociolingu?stica para a estratifica??o dos dados e an?lise dos mesmos. Dentre os resultados, destacamos: para o primeiro esquema anal?tico os grupos de fatores faixa et?ria e escolaridade, sendo os falantes a partir de 65 anos (faixa III) os que mais fazem uso do cl?tico lhe para referenciarem o interlocutor. A escolaridade dos informantes confirma a hip?tese de que os falantes com menor escolaridade (popular) fazem maior uso do cl?tico na sua forma n?o padr?o, referenciando a segunda pessoa. Conferiu-se ao segundo esquema anal?tico o grupo de fatores tempo e modo verbais como o mais pertinente, sendo o pret?rito perfeito e o presente do indicativo os tempos verbais mais condicionantes ao uso do cl?tico como acusativo. J? a altern?ncia para a forma can?nica do cl?tico lhe em sua fun??o sint?tica de dativo ? determinada pela presen?a do futuro perifr?stico. Por fim, este estudo agrega dados sobre a investiga??o de lhe como acusativo de segunda pessoa em Feira de Santana, assim como em outras variedades do PB.
554

[pt] UM CORPO SE ESCREVE: DO TRAÇO À TRAMA / [fr] UM CORPS S ÉCRIT: DU TRACE À LA TRAME

22 February 2017 (has links)
[pt] O dispositivo analítico, tal como circunscrito por Freud e Lacan não opera sem o corpo. Mas de que corpo se trata? Com o nascimento da ciência moderna introduz-se no mundo o sujeito sem substância. Enquanto a ciência o foraclui, a psicanálise nasce neste mesmo ponto, recolhendo-o. Da imagem com todos os seus efeitos de captura sobre o vivente, passando pelo corpo que encontra sua homologia com o inconsciente, a partir dos furos que ressoam entre eles, veremos o objeto a vir colocar em jogo a substância que dá esteio ao sujeito lógico. A teoria do significante constitui os contornos da superfície sobre a qual operamos definida em torno do furo, efeito de traço. Mas a clínica nos confronta com manifestações que colocam situações que exigem um passo a mais em relação à superfície definida em torno do furo, do Outro e do resto. Destacando do significante a dimensão da letra, Lacan nos conduzirá a uma retomada dessas operações que lança novas balizas de orientação e implica em um novo aparato de leitura. Para concluir, exploramos as possibilidades da teorização da letra na clínica, a partir de um caso clinico que conjuga o objeto como causa, mas a partir do qual investigamos as possibilidades da perspectiva da reiteração do gozo como fundamento da escrita de que se trata na psicanálise. / [fr] Le dispositif analytique, tel que circonscrit par Freud et Lacan ne fonctionne pas sans le corps. Mais qu est que c est un corps? La naissance de la science moderne introduit dans le monde le sujet sans substance. Tandis la science le foraclôt, la psychanalyse le prends dans ce même point. De l image avec tous ses effets de capture sur le vif, à travers le corps qui trouve son homologie avec l inconscient, dans les trous qui résonnent entre eux, nous voyons l objet d entrer en jeu pour mettre la substance qui donne au sujet logique son support. La théorie du significant dessine la surface défini autour du trou sur laquelle on fonctionne. Mais la clinique nous confronte aux manifestations qu exigent un autre pás au de là de la surface définie autour du trou, du reste et de l Autre. Lacan va conduire à une reprise de ces opérations, détachant la dimension de la lettre, a partir du significant, ce qui jette des nouvelles balises d orientation et ausse implique un nouvel appareil pour la lecture. Pour concluire nous explorons les possibilités de théorisation de la lettre dans la clinique, à partir d un cas qui prend l objet petit a comme une cause, mais aussi ouvre la voie de la recherche autour de la réitération de la jouissance comme fondement de l écriture dans la psychanalyse.
555

[pt] O ANALISTA SUFICIENTEMENTE BOM NA CLÍNICA COM CASOS-LIMITE: CONTORNANDO FRONTEIRAS / [en] THE GOOD ENOUGH ANALYST IN THE CLINIC WITH BORDERLINE CASES: BYPASSING BOUNDARIES

BRUNO QUINTINO DE OLIVEIRA 22 September 2020 (has links)
[pt] O objetivo desta pesquisa foi estudar sobre a clínica dos casos-limite numa perspectiva psicanalítica, por meio de uma revisão de literatura. Esses sujeitos revelam uma marcante precariedade no que se refere à construção dos limites intersubjetivos, configurando uma difícil relação interpessoal ao longo da vida. São pacientes que exigem do psicanalista uma atenção em relação a técnica empregada e um olhar para as primeiras relações de objeto. Assim, em um primeiro momento, utilizamos das contribuições técnicas e teóricas de Sigmund Freud no atendimento em casos de neurose de transferência, isto é, pacientes onde o sintoma se configura a partir do recalque, que vão orientar uma técnica que se convencionou a chamar de clássica. São sujeitos que não se enquadram como casos-limite. Em seguida, colhemos as contribuições de Sándor Ferenczi sobre a clínica dos casos graves, valorizando o tato do analista, sua sensibilidade e elasticidade da técnica. Por fim, com Donald Woods Winnicott, abordamos alguns aspectos fundamentais como os primórdios da constituição psíquica e as relações objetais primárias, assim como o brincar e a regressão à dependência no setting, posto que são elementos centrais que nos ajudam a pensar a clínica dos casos-limite por uma outra dimensão que não a técnica clássica. Nesse trajeto, é possível destacar o holding frente aos impasses e desafios na clínica desses casos na contemporaneidade. / [en] The aim of this research was to study the clinical practice of the borderline cases in a psychoanalyst perspective, based on a literature review. These individuals reveal an important fragility related to intersubjective boundaries, which results in a difficult interpersonal relationship throughout life. They are patients who demand from the analyst a close attention of the technique used, and also a look at the first objects relations. Thus, at first, we used all Sigmund Freud s technical and theoretical background in clinical care of transference neurosis, that is, patients where the symptom is formedfrom repression, that will guide a technique that is conventionally called classic. They are subjects that do not fit asborderline cases. Then we extracted the corpus of Sándor Ferenczi in terms of the clinic of severe cases, in which, we value the analyst experience and sensibility, and the technique versatility. At last, based on Donald Woods Winnicott, we address some fundamental aspects such as the beginnings of the psychic constitution and the primary object relations, as well as the play and the regression of dependency in the setting, since they are central elements that help us to think about the clinic of borderline cases from a different perspective other than the classic techniques. Along this path, it is possible to highlight the holding in the view of the impasses and challenges of this cases on the contemporary clinic.
556

[pt] UMA FORÇA ESTRANHA QUE ME LEVA A CANTAR: A CLÍNICA DA PSICOSE ENTREMEADA POR CANÇÕES: UM ESTUDO ENTRE PSICANÁLISE, MÚSICA E MUSICOTERAPIA / [fr] UNE FORCE ÉTRANGE QUI M AMÈNE À CHANTER: LA CLINIQUE DE LA PSYCOSE ENTREMÊLÉE DES CHANSONS: UNE ÉTUDE ENTRE PSYCHANALYSE, MUSIQUE ET MUSICOTHÉRAPIE

BIANCA BRUNO BARBARA 14 January 2021 (has links)
[pt] As interlocuções entre os campos da psicanálise, da música e da musicoterapia são pensadas a partir do uso da canção como recurso clínico para o manejo à psicose. Destaca-se a canção como imbricação de texto, arranjo e voz, o que leva-nos a tratar da voz na psicanálise lacaniana: voz enquanto objeto a, presença vocal do Outro. Pensa-se a canção em algumas vias: na materialidade do significante, como recurso ao discurso do psicótico; na possibilidade de emprestar-se como enquadramento diante do mar vocal de Outro com o qual o psicótico se encontra; e, por fim, a canção como o que pode operar sobre alguma reordenação pulsional: reverberações da canção que fazem um corpo, literalidade de um canto que escreve, para o psicótico, uma existência. / [fr] Les interlocutions entre les champs de la psychanalyse, de la musique et de la musicothérapie sont pensées à partir de l utilisation de la chanson comme ressource clinique pour la manipulation de la psycose. On distingue la chanson comme imbrication de texte, arrangement et voix, ce qui nous amène à traiter la voix dans la psychanalyse lacanienne: voix en tant qu objet a, présence vocale de l Autre. On pense la chanson dans certains sens: dans la matérialité du signifiant, comme la ressource au discours du psychotique; dans la possibilité de se prêter comme cadre devant la mer vocale de l Autre avec laquelle se trouve le psychotique; et, enfin, la chanson comme celle qui peut agir sur une certaine réorganisation pulsionnelle: réverbérations de la chanson qui font un corps, littéralité d un chant qui écrit, pour le psychotique, une existence.
557

[en] SECURITIZATION OF DRUG TRAFFICKING IN THE STATE OF RIO DE JANEIRO UNDER THE GOVERNMENT OF WILSON WITZEL / [pt] SECURITIZAÇÃO DO NARCOTRÁFICO NO ESTADO DO RIO DE JANEIRO NO GOVERNO DE WILSON WITZEL

CAROLINA CORREA SERRA 15 April 2021 (has links)
[pt] Esse artigo argumenta como a securitização do narcotráfico influenciou o chefe do poder executivo Wilson Witzel, como ator securitizador a construir uma política pública de segurança que não engloba todos os habitantes do estado do Rio de Janeiro e por meio dos seus atos de fala pode-se identificar quem está inserido e excluído do objeto referente a ser protegido. Os efeitos da linguagem nos discursos como uma prática social serão obtidos por meio do mapeamento de significados feitos através da análise de discurso. Portanto, ao securitizar o narcotráfico, o governador estimula a letalidade da polícia fluminense, trata seus resultados como sinônimo de eficiência para os seus apoiadores e alarga a barreira entre os cidadãos da cidade, ao excluir os moradores das favelas do objeto referente e da audiência por causa das suas características físicas e ocupação geográfica. / [en] This paper argues how the securitization of drug trafficking influenced the state governor, Wilson Witzel, as a securitizing actor to build a public security policy that does not include all inhabitants of the state of Rio de Janeiro. Through his act of speech it is possible to identify who is inserted and excluded from the referent object of protection. The effects of language in speech as a social practice will be obtained by mapping meanings made through discourse analysis. Therefore, by securitizing drug trafficking, the governor encourages the lethality of the Rio de Janeiro police, treats its results as a synonym of efficiency for its supporters and widens the barrier between the citizens of the city, by excluding the residents of the favelas from the referent object and the audience for because of their physical characteristics and geographical occupation.
558

ELEMENTOS DISCURSIVOS: El problema de la idea de idea de proyecto de obra como "objeto de saber" en relación al proyecto artístico

Miyares Puig, Bárbaro Julián 02 September 2013 (has links)
Definimos el objeto de estudio, focalizado, entorno al complejo entramado que configura el problema idea de idea de proyecto de obra como ¿objeto de saber¿ en relación al proyecto artístico. A través de la revisión y el cuestionamiento de la relación práctica artística y universidad, proponemos una metodología denominada elementos discursivos, creando para ello un marco didáctico que recoge la experiencia, el proceso de reflexión y la puesta en práctica tanto en el contexto de la producción artística, la crítica o la docencia. Si consideramos que ¿la enseñanza del arte es una parte importante de la producción de arte¿, la formación del artista en la universidad del siglo XXI cobra un lugar relevante sobre las cuestiones que deberíamos problematizar: por ejemplo, ¿qué modelos pedagógicosse utilizan considerando que ¿el arte es, de hecho, la definición del arte¿, y qué es, o no, relevante en estos modelos?, ¿el aprendizaje de contenidos o el desarrollo de destrezas cognitivas mediante métodos? ¿Desde los estudios de arte se piensa la idea de universidad, la pertenencia al ámbito de las humanidades? ¿En virtud de qué construimos una obra de arte? o ¿cómo es que se piensa la idea de una obra de arte? De partida, estas preguntas iniciales parecen no ser suficientes al presuponer otras aún más amplias que las abarcan y que en su extensión tratan sobre significados filosóficos, estudios pedagógicos, sociológicos o históricos. Pensamos, sin embargo, que desde nuestra área de conocimiento deberíamos reflexionar sobre los procesos formativos del arte, señalando la necesidad de adquirir ¿como argumentaba José Luis Brea¿ ¿herramientas conceptuales que proporcionen un conocimiento crítico del mundo contemporáneo¿ y sobre la situación problemática del conocimiento crítico del mundo y por extensión, de las contribuciones del conocimiento artístico a este conocimiento crítico. Por ello llevamos a cabo esta investigación sobre procesos formativos del arte contemporáneo en el contexto universitario, con el objetivo de reflexionar sobre las posibilidades de un principio de análisis crítico-disciplinar (de base metodológica), que podría objetivar, conceptual y críticamente, los procesos formativos de la idea de idea de proyecto de obra en relación al proyecto artístico. Esta metodología didáctica que nombramos ¿elementos discursivos: el problema de la idea de idea de proyecto de obra como ¿objeto de saber¿ en relación al proyecto artístico¿, concentra (o debería concentrar) algo que de hecho es aún más complejo: ideas, imágenes, hechos y datos de la comprensión del propio elemento (el sujeto), imágenes del pensamiento en las que el artista proyecta su concepción de sí mismo (mundos de vida), y que constituye, en la medida en que organiza su experiencia y, por lo mismo, punto de vista y perspectiva sobre el conocimiento del mundo (realidades del saber). Entendemos la metodología didáctica de los elementos discursivos como una relación, como un anclaje entre partes cooperantes equilibradas de significación, de ámbitos_sistemas, de producción de criticidad. Aunque podemos hablar de ¿elementos discursivos¿ como si fuesen entidades separadas, existen solamente en cuanto componentes_colaborantes de la idea de obra en relación al conocimiento crítico del mundo: por un lado, como inductores potenciales de las funciones semánticas, por otro lado, como referencias exteriores de la mismidad de la cosa idea, y por otro, como subtextos de supuestos implícitos ¿de proposiciones¿ sobre la naturaleza de las realidades de saber que la envuelve, o, de la entonces posible realidad de acogida en tanto que operación constructiva transformada en ¿hecho¿. Hablamos, por tanto, de una metodología didáctica que piensa la idea de idea de proyecto de obra, de un pensamiento que haría permisible dar mención ¿bajo el supuesto de una conciencia de la experiencia de obra¿ a la procesualidad en tanto que forma, también, de producción de conocimiento. Todo esfuerzo por la consolidación de una metodología didáctica de las artes debería concentrar su atención en todo aquello concerniente, y que se da, en la experiencia de la visualidad (¿el arte trabaja con ideas plasmadas en un orden de visualidad¿), pero también, en las relaciones y flujos de conexión que tienen lugar con los otros órdenes de la experiencia, en la telaraña de su condicionalidad ¿de la explicación ordenada de las radiaciones que la constituyen y materializan. / Miyares Puig, BJ. (2013). ELEMENTOS DISCURSIVOS: El problema de la idea de idea de proyecto de obra como "objeto de saber" en relación al proyecto artístico [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/31635
559

Análisis del proyecto artístico desde una perspectiva sistémica. Una propuesta teórico metodológica. Análisis sistémico del hecho artístico e implementación en su seno del modelo de diseño concurrente

Sempere Ripoll, Silvia 04 May 2016 (has links)
[EN] This work represents an exercise of relationship between two different models of systematization related to industrial design and artistic creation. It establishes a proposal for functional optimization in the area of production in the last-mentioned field, taking advantage from the modes of operation of the first. Clearly, art and industrial design, despite being both mainly directed to the creation of new objects, do not operate in the same way and nor under the same theoretical and methodological premises. Naturally occurs so, being the case of two systems that do not share, strictly, neither influences, nor main objectives, nor type of results. However, it is not less true that, under a systemic approach, we can hypothesize that it is feasible that synergies between these two types of processes of creation may be established. So that, it seeks to evaluate the possibility that the concurrent design model (CDM) proposed by Prof. B. Hernandis can be implemented within the creative strategy of the artists, offering them an alternative practical pathway that allows the transference to the industrial system of production of some elements integrated in their creations, without any loss of control on their part at all. To do so, firstly, we have described the evolution pursued by the various psychological theories in relation to the notion of creativity, until its current status. Then we have studied the different dimensions in which creativity is displayed according to the factors involved in the mechanism of the process of artistic creation, i.e. the person, process, product and environment. Under a holistic conception, we have analyzed the two representative models of the systems under study: the applicable to design (CDM) and to the artistic event. Consideration of the latter has been in all its complexity, in the terms defined by the art theorist and Professor R. de la Calle, understanding it as a reality that transcends the limits of the mechanism of ideation and materialisation of an art object, which comes from a previous context and culminates with its effects on culture. Subsequently, we have tested the integration of both systems, proposing a fitting of the CDM inside the poetic-productive subprocess of the artistic fact. Thus, though operating with full autonomy, both are able to interact. In short, an alternative route is offered to the artist in order to solve those problems related to the partial or total materialisation of the artistic object, when a homologous treatment of that corresponding to an object of industrial design is possible. This situation, far from being a conceptual simplification of the complex process of artistic creation, it is nonetheless, from our point of view, an extension of the practical possibilities to which artists face during the final preparation stages of their work. The fact of refusing it would imply to miss the chance of benefiting from methodologies that are within reach and that would foster us to act more efficiently / [ES] Este trabajo representa un ejercicio de relación entre dos modelos de sistematización diferentes: los correspondientes con el diseño industrial y con la creación artística. Establece una propuesta de optimización funcional en el terreno de la producción dentro del último de los campos mencionados, aprovechando modos de funcionamiento propios del primero. Es evidente que el arte y el diseño industrial, a pesar de estar ambos principalmente encaminados a la creación de nuevos objetos, no operan del mismo modo, ni bajo los mismos presupuestos teórico-metodológicos. Es natural que así sea, tratándose de dos sistemas que no comparten, estrictamente, ni influencias, ni objetivos principales, ni tipología de resultados. Sin embargo, no es menos cierto que, bajo un enfoque sistémico, puede plantearse la hipótesis de que es viable que se establezcan sinergias entre estos dos tipos de procesos de creación. Así, se pretende evaluar la posibilidad de que pueda implementarse el modelo de diseño concurrente (MDC) planteado por el profesor B. Hernandis dentro de la estrategia creativa de los artistas, ofreciendo un modo alternativo de índole práctica que permita que algunos elementos de los que integran sus creaciones puedan ser trasladados al sistema industrial para su fabricación, sin que esto represente, en absoluto, una pérdida de control por su parte. Para ello, en primer lugar, se ha descrito la evolución que han seguido las distintas teorías psicológicas en cuanto a la noción de creatividad, hasta llegar a configurar el concepto que de ella se tiene actualmente. A continuación, se han estudiado las distintas dimensiones en las que se despliega la creatividad, según los factores que intervienen en el propio engranaje del proceso de creación artística, es decir: la persona, el proceso, el producto y el ambiente. Bajo una concepción holística, se han analizado los dos modelos representativos de los sistemas en estudio: el aplicable al diseño (MDC) y el del hecho artístico. La consideración de este último ha sido en toda su complejidad, en los términos definidos al respecto por el teórico del arte y profesor R. de la Calle, entendiéndolo como una realidad que trasciende los límites del mecanismo de ideación y materialización de un objeto artístico, que parte de un contexto previo y culmina con sus efectos en la cultura. Posteriormente, se ha ensayado la integración de ambos sistemas, proponiendo un encaje del MDC en el subproceso poético productivo del hecho artístico. De este modo, aun funcionando con plena autonomía, ambos son capaces de interrelacionarse. En definitiva, se ofrece una vía alternativa al artista para resolver aquellos problemas relacionados con la materialización, parcial o total, de su objeto artístico, en la medida en que sea posible tratarlo de forma homologable a la que se corresponde con un objeto de diseño industrial. Esta situación, sin suponer una simplificación conceptual del complejo proceso de creación artística, sí que constituye, a nuestro juicio, una ampliación de las posibilidades de índole práctica a las que se enfrenta el artista en las fases finales de elaboración de su obra. Renunciar a ella implicaría desaprovechar unas metodologías que están a nuestro alcance y que propiciarían actuar con mayor eficiencia. / [CA] Aquest treball representa un exercici de relació entre dos models de sistematització diferents: els corresponents amb el disseny industrial i amb la creació artística. Estableix una proposta d'optimització funcional en el terreny de la producció dins de l'últim dels camps esmentats, aprofitant maneres de funcionament pròpies del primer. És evident que l'art i el disseny industrial, malgrat estar ambdós principalment encaminats a la creació de nous objectes, no operen de la mateixa manera, ni baix els mateixos pressupostos teòric-metodològics. És natural que així siga, tractant-se de dos sistemes que no comparteixen, estrictament, ni influències, ni objectius principals, ni tipologia de resultats. No obstant això, no és menys cert que, baix un enfocament sistèmic, pot plantejar-se la hipòtesi que és viable que s'establisquen sinèrgies entre aquests dos tipus de processos de creació. Així, es pretén avaluar la possibilitat que puga implementar-se el model de disseny concurrent (MDC) plantejat pel professor B. Hernandis dins de l'estratègia creativa dels artistes, oferint una manera alternativa d'índole pràctica que permeta que alguns elements dels quals integren les seues creacions puguen ser traslladats al sistema industrial per a la seua fabricació, sense que això represente, en absolut, una pèrdua de control per la seua banda. Per això, en primer lloc, s'ha descrit l'evolució que han seguit les diferents teories psicològiques quant a la noció de creativitat, fins arribar a configurar el concepte que d'ella es té actualment. A continuació, s'han estudiat les diferents dimensions en les quals es desplega la creativitat, segons els factors que intervenen en el propi engranatge del procés de creació artística, és a dir: la persona, el procés, el producte i l'ambient. Baix una concepció holística, s'han analitzat els dos models representatius dels sistemes en estudi: l'aplicable al disseny (MDC) i el del fet artístic. La consideració d'aquest últim ha sigut en tota la seua complexitat, en els termes definits sobre aquest tema pel teòric de l'art i professor R. de la Calle, entenent-ho com una realitat que transcendeix els límits del mecanisme d'ideació i materialització d'un objecte artístic, que parteix d'un context previ i culmina amb els seus efectes en la cultura. Posteriorment, s'ha assajat la integració d'ambós sistemes, proposant un encaix del MDC en el subprocés poètic productiu del fet artístic. D'aquesta manera, encara que funcionant amb plena autonomia, ambdós són capaços d'interrelacionar-se. En definitiva, s'ofereix una via alternativa a l'artista per tal de resoldre aquells problemes relacionats amb la materialització, parcial o total, del seu objecte artístic, en la mesura en què siga possible tractar-lo de forma homologable a la qual es correspon amb un objecte de disseny industrial. Aquesta situació, sense suposar una simplificació conceptual del complex procés de creació artística, sí que constitueix, al nostre judici, una ampliació de les possibilitats d'índole pràctica a les quals s'enfronta l'artista en les fases finals d'elaboració de la seua obra. Renunciar a ella implicaria desaprofitar unes metodologies que estan al nostre abast i que propiciarien actuar amb major eficiència. / Sempere Ripoll, S. (2016). Análisis del proyecto artístico desde una perspectiva sistémica. Una propuesta teórico metodológica. Análisis sistémico del hecho artístico e implementación en su seno del modelo de diseño concurrente [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/63468
560

Fundamentos estéticos, estrategias en la organización del discurso sonoro y su aplicación, en la obra del compositor Voro Gacía

García Fernández, Salvador 03 November 2017 (has links)
The main purpose of this doctoral thesis is the delimitation of the main aesthetic postulates of the sound discourse of composer Voro García, as well as the realization of an analytical approach to some of his compositions, most of them composed during last decade. Moreover, approach the sound world and artistic conception from his own perspective and reflection. His creative approach in the field of musical composition is based on the interrelation of musical influences of the past and extra musical influences, and getting closer to the organization of different parameters of the sound discourse from compositional activity and practical application of these concepts in some works. The theoretical, conceptual and stylistic development bases mainly starts on the concept of sonorous object of Pierre Schaeffer (without forgetting predecessors like Edgar Varèse), the concept of figures of the music of Salvatore Sciarrino or the Helmut Lachenmann's sonorous typology, essential in the training stage. Furthermore, there are influences of thematic or metaphysical principles from literature, like "De la sombra a la luz" (José Ángel Valente or Miguel Hernández), "Laberintos" (Jorge Luis Borges) or "Las mascaras" (Federico García Lorca). The concept of sonorous object and, principally, the concept of sound figures, as the basis of the aesthetic foundations and strategies in the organization of a sound discourse, will be approached in a broad and detailed way for a better understanding of its application, with a compositional and pedagogical approach, reflected in the creation of the selected compositions. The results evaluation obtained through these compositions will verify the validity of the applied creative approach. / La tesis doctoral que nos ocupa tiene como propósito principal la delimitación de los principales postulados estéticos del discurso sonoro del compositor Voro García, así como la realización de una aproximación analítica a algunas de sus obras, compuestas en su mayor parte en la última década. Acercarse al mundo sonoro y pensamiento del compositor Voro García a través de su obra desde la perspectiva y reflexión del propio creador. Un enfoque creativo propio en el ámbito de la composición musical basado tanto en la interrelación de influencias musicales del pasado, como en otras extramusicales. Acercándose a la organización de los distintos parámetros del discurso sonoro desde la actividad compositiva y de la aplicación práctica de estos conceptos en algunas obras. La fundamentación teórica, conceptual y de desarrollo estilístico parte principalmente del concepto de Objeto sonoro de Pierre Schaeffer (sin olvidar a predecesores como Edgar. Varèse), figuras de la música de Salvatore Sciarrino o la tipología sonora de Helmut Lachenmann que han sido esenciales en la etapa de formación del creador, así como influencias de otras disciplinas artísticas. El concepto de objeto sonoro y principalmente, el de figuras sonoras, como base de los fundamentos estéticos y estrategias en la organización del discurso sonoro, será abordado de manera amplia y detallada para un mayor entendimiento de su aplicación, con un enfoque compositivo y a la vez pedagógico, reflejado en la creación de las obras seleccionadas. La valoración de los resultados obtenidos a través de estas obras verificará la validez del enfoque creativo aplicado. / La tesi doctoral que ens ocupa té com a propòsit principal la delimitació dels principals postulats estètics del discurs sonor del compositor Voro García, així com la realització d'una aproximació analítica a algunes de les seues obres, compostes en la seua major part en l'última dècada. Apropar-se al món sonor i concepció artística del compositor Voro García des de la perspectiva i reflexió del propi creador. Un enfocament creatiu propi en l'àmbit de la composició musical basat tant en la interrelació d'influències musicals del passat, com en altres extramusicals. Acostant-se a l'organització dels distints paràmetres del discurs sonor des de l'activitat compositiva i de l'aplicació pràctica d'aquests conceptes en algunes obres. La fonamentació teòrica, conceptual i de desenvolupament estilístic parteix principalment del concepte d'objecte sonor de Pierre Schaeffer (sense oblidar a predecessors com Edgar Varèse), del concepte de figures de la música de Salvatore Sciarrino o de la tipologia sonora de Helmut Lachenmann, essencials en l'etapa de formació. A banda de les influències de temàtiques o principis metafísics provinents de la literatura, "de la sombra a la luz" (José Ángel Valente o Miguel Hernández), "los laberintos" (Jorge Luis Borges) o "las máscaras" (Federico García Lorca). El concepte d'objecte sonor i principalment, el de figures sonores, com a base dels fonaments estètics i estratègies en l'organització d'un discurs sonor, serà abordat de manera àmplia i detallada per a un major enteniment de la seua aplicació, amb un enfocament compositiu i a la vegada pedagògic, reflectit en la creació de les obres seleccionades. La valoració dels resultats obtinguts mitjançant aquestes obres verificarà la validesa de l'enfocament creatiu aplicat. / García Fernández, S. (2017). Fundamentos estéticos, estrategias en la organización del discurso sonoro y su aplicación, en la obra del compositor Voro Gacía [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/90409

Page generated in 0.0479 seconds