• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 48
  • 32
  • 7
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 109
  • 57
  • 37
  • 31
  • 23
  • 17
  • 15
  • 13
  • 12
  • 11
  • 11
  • 11
  • 11
  • 10
  • 10
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
31

Diversidade genética e patogênica de Rhizoctonia solani do feijoeiro no Agreste Meridional de Pernambuco

TENÓRIO, Dyana de Albuquerque 24 February 2011 (has links)
Submitted by (lucia.rodrigues@ufrpe.br) on 2017-03-10T13:59:33Z No. of bitstreams: 1 Dyana de Albuquerque Tenorio.pdf: 445918 bytes, checksum: d270e8722b0e94f0c8652a0d0b6768ec (MD5) / Made available in DSpace on 2017-03-10T13:59:33Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Dyana de Albuquerque Tenorio.pdf: 445918 bytes, checksum: d270e8722b0e94f0c8652a0d0b6768ec (MD5) Previous issue date: 2011-02-24 / Rhizoctonia solani causes diseases on a range of hosts and one of the most important diseases on common bean and cowpea, known in Brazil as "rizoctoniose”, “mela” or “murcha da teia micélica”. This study aimed to characterize the genetic and pathogenic diversity of R. solani isolates obtained from common bean and cowpea with “rizoctoniose” symptoms in the Agreste Meridional of Pernambuco. Isolates of R. solani were evaluated regarding anastomosis groups (inferred from ITS rDNA phylogeny), morphology and pathogenicity. The genetic diversity was evaluated through the use of sequences of the ITS region of the rDNA. Fifty-seven isolates of R. solani were obtained from common bean and cowpea production areas. Colonies of the fungus isolated were initialy white, becoming brown or beige with age. The production of microsclerotia was observed only after 15 days of incubation. The growth rate of colonies ranged from 1.7 to 3.6 cm.day־¹. In the phylogeny using ITS rDNA the majority of isolates from commom bean and cowpea grouped together in the AG4 HG-I and one of cowpea grouped in AG2-2 IIIB. All isolates where patogenic to cowpea IPA-207 cultivar, showing severity levels from 40 to 92.8%. Thus, in the Agreste Meridional of Pernambuco, the “rizoctoniose” of cowpea and common bean is caused mainly by Rhizoctonia solani AG4 HG-I / Rhizoctonia solani apresenta vasta gama de hospedeiros e causa uma das principais doenças do feijoeiro, conhecida como rizoctoniose, mela ou murcha da teia micélica. Este estudo objetivou caracterizar a diversidade genética e patogênica de isolados de R. solani de plantas de feijão-caupi e feijão-comum com sintomas de rizoctoniose, coletados em áreas de produção no Agreste Meridional de Pernambuco. Foram avaliadas a morfologia e a patogenicidade dos isolados de R. solani. Foi realizada a caracterização genética utilizando seqüências gênicas da região ITS do rDNA e inferidos os grupos de anastomose. Dentre os 57 isolados de R. solani incluidos no estudo a maioria apresentou colônias de cor inicialmente branca, que tornavam-se marrom ou bege com o envelhecimento da colônia. A formação de microesclerócios somente foi observada após 15 dias. A taxa de crescimento micelial variou entre 1,7 e 3,6 (cm.dia־¹). Na análise filogenética na qual utilizou-se a região ITS do rDNA a maior parte dos isolados de feijão-caupi e feijão-comum agrupou no grupo de anastomose AG4 HG-I e um isolado de feijão-caupi no grupo AG2-2 IIIB. Todos os isolados foram patogênicos ao feijão-caupi cultivar IPA-207, com níveis de severidade entre 40 e 92,8%. Portanto, no Agreste Meridional a rizoctoniose do feijão-caupi e do feijão-comum é causada principalmente pelo grupo AG4 HG-I de R. solani.
32

Surgery and immuno modulation in Crohn’s disease

Myrelid, Pär January 2009 (has links)
Crohn’s disease is a chronic inflammatory bowel disease with unknown origin. This study investigates the combined use of surgery and immuno modulation in Crohn’s disease. The outcome of medication and surgery in 371 operations on 237 patients between 1989 and 2006 were evaluated. Moreover the effects of prednisolone, azathioprine and infliximab on the healing of colo-colonic anastomosis in 84 mice with or without colitis were evaluated. The use of thiopurines after abdominal surgery in selected cases of severe Crohn’s disease was found to prolong the time to clinical relapse of the disease from 24 to 53 months. Patients on postoperative maintenance therapy with azathioprine had a decreased symptomatic load over time and needed fewer steroid courses. The use of thiopurines was found to be a risk factor of anastomotic complications in abdominal surgery for Crohn’s disease together with pre-operative intra-abdominal sepsis and colo-colonic anastomosis. The risk for anastomotic complications increased from 4 % in those without any of these risk factors to 13 % in those with any one and 24 % if two or three risk factors were present. In patients with two or more of these, or previously established, risk factors prior to surgery one should consider refraining from anastomosis or doing a proximal diverting stoma. Another possibility is to use a split stoma in which both ends of a future delayed anastomosis are brought out in the same ostomy hole of the abdominal wall. This method was found to significantly decrease the number of risk factors prior to the actual anastomosis as well as decreasing the risk of anastomotic complications, without increasing the number of operations or the time spent in hospital. In the animal model all three medications had an ameliorating effect on the colitis compared with placebo. Only prednisolone was found to interfere with the healing of the colo-colonic anastomoses with significantly decreased bursting pressure compared with placebo as well as azathioprine and infliximab. The association between azathioprine therapy and anastomotic complications may be due to a subgroup of patients with a more severe form of the disease who have an increased risk of such complications and also are more prone to receive intense pharmacological therapy. / Crohns sjukdom är en kronisk inflammatorisk tarmsjukdom av oklar orsak. Huvudsyftet med denna avhandling var att undersöka den kombinerade behandlingen med kirurgi och immunhämmare vid Crohns sjukdom. Utfallet av medicinsk och kirurgisk behandling vid 371 operationer på 237 patienter mellan 1989 och 2006 utvärderades. Därutöver studerades effekterna av kortison, immunhämmare och behandling med inflammationsdämpande antikroppar på läkning av tjocktarms-skarv på 84 möss med eller utan inflammation i tarmen. Vid utvalda fall med svårare form av Crohns sjukdom visade sig förebyggande behandling med immunhämmare efter kirurgi förlänga tiden till återfall av symptom från 24 till 53 månader. Patienter med immunhämmare som underhållsbehandling hade också minskade symptom under uppföljningstiden med ett minskat behov av kortison. Immunhämmande behandling inför kirurgi visade sig, liksom pågående infektion i bukhålan och sydd skarv på tjocktarmen, vara en riskfaktor för att drabbas av komplikationer vid bukkirurgi på grund av Crohns sjukdom. Risken för infektionskomplikationer i bukhålan ökade från 4 % hos dem utan någon av dessa riskfaktorer till 13 % hos dem med någon och 24 % hos dem med två eller tre riskfaktorer inför operationen. Hos patienter med två eller fler kända riskfaktorer bör man överväga att avstå från att sy en skarv på tarmen vid kirurgi eller möjligen skydda skarven med en avlastande stomi. Ett alternativ till detta är att anlägga en delad stomi där bägge ändarna av den framtida skarven tas ut genom en och samma stomiöppning i bukväggen. Denna metod med en fördröjd skarv på tarmen visade sig minska antalet kirurgiska riskfaktorer inför själva skarvningen och dessutom minska risken för tidiga infektiösa komplikationer i bukhålan, utan att vare sig öka antalet kirurgiska ingrepp eller förlänga vårdtiden på sjukhus. I en djurmodell visade sig alla tre läkemedlen ha en lindrande effekt på tarminflammation jämfört med placebo. Endast kortison visade sig påverka läkningen negativt med en sänkning av bristningstrycket i den sydda skarven på tjocktarmen, jämfört med placebo såväl som med immunhämmare och antikropps-behandling. Kopplingen mellan immunhämmare och komplikationer efter sydda skarvar på tarmen behöver alltså inte vara en direkt läkemedelseffekt. Orsaken kan istället vara att en undergrupp av Crohnpatienter har en svårare sjukdomsform som ger både ökad komplikationsrisk och större behov av intensiv medicinsk behandling.
33

Traqueoplastia em ratos : apresentação de modelo com suporte endoluminal

Avino, Alexandre January 2006 (has links)
Introdução e Objetivos: A cirurgia traqueal experimental utiliza diversas técnicas para a realização de traqueoplastias. A variabilidade de técnicas pode determinar irregularidades nos resultados obtidos. Este estudo tem como objetivo apresentar um modelo de traqueoplastia em ratos, sob ventilação espontânea, utilizando um molde intraluminal para conferir qualidade e homogeneidade à sutura, mesmo com limitação de recursos. Essas características visam a oferecer substrato adequado para comparação de métodos diferentes propostos para cirurgia traqueal. Material e Métodos: Trinta ratos machos Wistar, com cerca de noventa dias de vida e peso variando entre 326 e 505 gramas foram recrutados para o experimento. Dez animais foram utilizados como pilotos sendo que a destreza técnica e os cuidados para com os animais foram estabelecidos. Os demais vinte animais foram operados para avaliação clínica da permeabilidade da via aérea e identificação de causas de falência do método.Os animais foram anestesiados, e a traquéia cervical foi abordada. Foi ressecado o quarto anel traqueal com preservação da porção membranosa e, a seguir, a traquéia foi entubada de maneira retrógrada para clearance da via aérea e moldagem para a confecção da sutura traqueal. Foi realizada uma traqueoplastia por sutura contínua e, o animal foi extubado. O fator analisado foi o padrão ventilatório tanto no período pós-operatório imediato como no pósoperatório tardio. Resultados: Apenas um animal apresentou insuficiência respiratória imediata após o procedimento e evoluiu a óbito. A causa da disfunção foi a migração do tubo traqueal que não atuou como suporte para a traqueoplastia. Os demais animais apresentaram evolução clínica sem eventos desfavoráveis. Conclusões: O modelo de traqueoplastia proposto, avaliado a partir de parâmetros clínicos, mostrouse viável e reprodutível, podendo ser utilizado para diversos fins em cirurgia traqueal experimental. / Introduction and objectives: This study has the objective to present a tracheoplasty model in rats, in spontaneous ventilation and using an intraluminal stent to secure quality and homogeneity to the suture. And this way offer an adequate substrate to compare different methods proposed to tracheal surgery. Material and methods: thirty male wistar rats, around 90 days of life were included in this study. Ten animals were used as pilots to the study. The last twenty animals were operated for clinical valuation and identification of collapse of the method. The fourth tracheal ring was removed with preservation of the membranous layer and after that the trachea was tubed by reversed way for modeling and confection of the tracheal suture. A tracheoplasty with running suture was accomplished and the tube was removed. The studied factor was the breathing pattern as post – operative period immediately as in the late it. Results: Only one animal had fatal respiratory failure immediately after the surgery. It was caused by the migration of the tracheal tube and this way, do not acting as a stent to the tracheoplasty. The other animals presented good clinical evolution. Conclusions: The proposed tracheoplasty model, evaluated by clinical parameters, presented viable and reproducible and can be used in several tracheal experiments.
34

Traqueoplastia em ratos : apresentação de modelo com suporte endoluminal

Avino, Alexandre January 2006 (has links)
Introdução e Objetivos: A cirurgia traqueal experimental utiliza diversas técnicas para a realização de traqueoplastias. A variabilidade de técnicas pode determinar irregularidades nos resultados obtidos. Este estudo tem como objetivo apresentar um modelo de traqueoplastia em ratos, sob ventilação espontânea, utilizando um molde intraluminal para conferir qualidade e homogeneidade à sutura, mesmo com limitação de recursos. Essas características visam a oferecer substrato adequado para comparação de métodos diferentes propostos para cirurgia traqueal. Material e Métodos: Trinta ratos machos Wistar, com cerca de noventa dias de vida e peso variando entre 326 e 505 gramas foram recrutados para o experimento. Dez animais foram utilizados como pilotos sendo que a destreza técnica e os cuidados para com os animais foram estabelecidos. Os demais vinte animais foram operados para avaliação clínica da permeabilidade da via aérea e identificação de causas de falência do método.Os animais foram anestesiados, e a traquéia cervical foi abordada. Foi ressecado o quarto anel traqueal com preservação da porção membranosa e, a seguir, a traquéia foi entubada de maneira retrógrada para clearance da via aérea e moldagem para a confecção da sutura traqueal. Foi realizada uma traqueoplastia por sutura contínua e, o animal foi extubado. O fator analisado foi o padrão ventilatório tanto no período pós-operatório imediato como no pósoperatório tardio. Resultados: Apenas um animal apresentou insuficiência respiratória imediata após o procedimento e evoluiu a óbito. A causa da disfunção foi a migração do tubo traqueal que não atuou como suporte para a traqueoplastia. Os demais animais apresentaram evolução clínica sem eventos desfavoráveis. Conclusões: O modelo de traqueoplastia proposto, avaliado a partir de parâmetros clínicos, mostrouse viável e reprodutível, podendo ser utilizado para diversos fins em cirurgia traqueal experimental. / Introduction and objectives: This study has the objective to present a tracheoplasty model in rats, in spontaneous ventilation and using an intraluminal stent to secure quality and homogeneity to the suture. And this way offer an adequate substrate to compare different methods proposed to tracheal surgery. Material and methods: thirty male wistar rats, around 90 days of life were included in this study. Ten animals were used as pilots to the study. The last twenty animals were operated for clinical valuation and identification of collapse of the method. The fourth tracheal ring was removed with preservation of the membranous layer and after that the trachea was tubed by reversed way for modeling and confection of the tracheal suture. A tracheoplasty with running suture was accomplished and the tube was removed. The studied factor was the breathing pattern as post – operative period immediately as in the late it. Results: Only one animal had fatal respiratory failure immediately after the surgery. It was caused by the migration of the tracheal tube and this way, do not acting as a stent to the tracheoplasty. The other animals presented good clinical evolution. Conclusions: The proposed tracheoplasty model, evaluated by clinical parameters, presented viable and reproducible and can be used in several tracheal experiments.
35

Mancha areolada da seringueira (Hevea brasiliensis) na Amazônia: evolução do patógeno (Thanatephorus cucumeris/Rhizoctonia solani grupo de anastomose AG 2-2 Hb) num patossistema tropical

Basseto, Marco Antonio [UNESP] 13 June 2006 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:29:44Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2006-06-13Bitstream added on 2014-06-13T19:18:06Z : No. of bitstreams: 1 basseto_ma_me_ilha.pdf: 949120 bytes, checksum: dd3f3b104d600fa3d0cc25023fb35d18 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / A mancha areolada causada por Thanatephorus cucumeris, é uma das doenças mais importantes da seringueira (Hevea brasiliensis) na região Amazônica. Apesar disso, há pouca informação disponível sobre a diversidade biológica, patogênica e genética do patógeno. Uma questão importante sobre o real posicionamento filogenético deste patógeno ainda não foi respondida. Neste estudo, foram analisadas seqüências da região ITS-5.8S do rDNA de uma população de T. cucumeris (fase anamórfica = Rhizoctonia solani AG 2-2) associado à mancha areolada da seringueira, obtida em Belém (PA), Manaus (AM) e Xapuri/Rio Branco (AC). Esta população foi também comparada filogeneticamente com membros do AG 2 descritos mundialmente. Este estudo representa um passo importante para revelar a origem, os padrões de movimento e amplificação de genótipos epidemiologicamente importantes de T. cucumeris da seringueira. Filogenéticamente, através de análise Bayesiana e de máxima parcimônia, encontramos suporte para nomear um novo grupo de anastomose associado à mancha areolada da seringueira: o AG 2-2 Hb. Este grupo constitui-se numa unidade evolucionária independente em relação aos subgrupos mundiais do AG 2-2 analisados. Na genealogia construída por análise coalescente, observou-se que a população de R. solani AG 2-2 Hb, de Belém, é relativamente mais velha que as demais populações analisadas. O ancestral comum de todas as três populações analisadas está associado com a mancha foliar do maracujazeiro (Passiflora edulis), em Belém, e tem cerca de 0,8 unidades evolucionárias coalescentes de idade. Nenhum haplótipo da região ITS-5.8S do AG 2-2 Hb, de Belém, foi observado em outras regiões. Entretanto, a população de Manaus compartilhou dois, de seus quatro haplótipos, com aqueles observados em Xapuri / Rio Branco, no Acre, indicando fluxo gênico e deriva genética. / Thanatephorus leaf spot is one of the most important diseases of rubber tree (Hevea brasiliensis) in the Amazon region, Brazil. However, there is fill information available about the biological, pathogenic and genetic diversity of the pathogen. An important question about the actual phylogenetic placement of this pathogen is not answered yet. In this study, we analyzed sequences of the ITS-5.8S rDNA region from a population of T. cucumeris (anamorphase = Rhizoctonia solani AG 2-2) associated to the rubber tree leaf spot obtained in Belém (PA), Manaus (AM) and Xapuri/Rio Branco (AC). This population was also phylogenetically compared with members of AG 2 world-widely described. This study represents an important step to reveal the origin, the patterns of movement and amplification of epidemiologically important genotypes of rubber tree-infecting T. cucumeris. Phylogenetically, through both Bayesiana and maximum parsimony analyses, we found support to nominate a new group of anastomosis associated with the rubber tree foliar spot: the AG 2-2 Hb. This group consisted of a independent evolutionary unit in relation to the world-wide sub-groups of AG 2-2 analyzed. In the gene genealogy built by coalescent analysis, was observed that the population of R. solani AG 2-2 Hb of Belém is relatively older than the other populations analyzed. The oldest most recent common ancestor of all the three populations analyzed was associated with a sample obtained from passion-fruit (Passiflora edulis) leaf blight in Belém and has about 0.8 coalescent evolutionary units of age. No AG 2- 2 Hb ITS-5.8S rDNA haplotype from Belém was observed in any other regions. However, the population from Manaus shared two, of its four haplotypes, with those observed in Xapuri/Rio Branco (Acre), indicating both gene flow and genetic drift.
36

Traqueoplastia em ratos : apresentação de modelo com suporte endoluminal

Avino, Alexandre January 2006 (has links)
Introdução e Objetivos: A cirurgia traqueal experimental utiliza diversas técnicas para a realização de traqueoplastias. A variabilidade de técnicas pode determinar irregularidades nos resultados obtidos. Este estudo tem como objetivo apresentar um modelo de traqueoplastia em ratos, sob ventilação espontânea, utilizando um molde intraluminal para conferir qualidade e homogeneidade à sutura, mesmo com limitação de recursos. Essas características visam a oferecer substrato adequado para comparação de métodos diferentes propostos para cirurgia traqueal. Material e Métodos: Trinta ratos machos Wistar, com cerca de noventa dias de vida e peso variando entre 326 e 505 gramas foram recrutados para o experimento. Dez animais foram utilizados como pilotos sendo que a destreza técnica e os cuidados para com os animais foram estabelecidos. Os demais vinte animais foram operados para avaliação clínica da permeabilidade da via aérea e identificação de causas de falência do método.Os animais foram anestesiados, e a traquéia cervical foi abordada. Foi ressecado o quarto anel traqueal com preservação da porção membranosa e, a seguir, a traquéia foi entubada de maneira retrógrada para clearance da via aérea e moldagem para a confecção da sutura traqueal. Foi realizada uma traqueoplastia por sutura contínua e, o animal foi extubado. O fator analisado foi o padrão ventilatório tanto no período pós-operatório imediato como no pósoperatório tardio. Resultados: Apenas um animal apresentou insuficiência respiratória imediata após o procedimento e evoluiu a óbito. A causa da disfunção foi a migração do tubo traqueal que não atuou como suporte para a traqueoplastia. Os demais animais apresentaram evolução clínica sem eventos desfavoráveis. Conclusões: O modelo de traqueoplastia proposto, avaliado a partir de parâmetros clínicos, mostrouse viável e reprodutível, podendo ser utilizado para diversos fins em cirurgia traqueal experimental. / Introduction and objectives: This study has the objective to present a tracheoplasty model in rats, in spontaneous ventilation and using an intraluminal stent to secure quality and homogeneity to the suture. And this way offer an adequate substrate to compare different methods proposed to tracheal surgery. Material and methods: thirty male wistar rats, around 90 days of life were included in this study. Ten animals were used as pilots to the study. The last twenty animals were operated for clinical valuation and identification of collapse of the method. The fourth tracheal ring was removed with preservation of the membranous layer and after that the trachea was tubed by reversed way for modeling and confection of the tracheal suture. A tracheoplasty with running suture was accomplished and the tube was removed. The studied factor was the breathing pattern as post – operative period immediately as in the late it. Results: Only one animal had fatal respiratory failure immediately after the surgery. It was caused by the migration of the tracheal tube and this way, do not acting as a stent to the tracheoplasty. The other animals presented good clinical evolution. Conclusions: The proposed tracheoplasty model, evaluated by clinical parameters, presented viable and reproducible and can be used in several tracheal experiments.
37

Estudo da oxigenoterapia hiperbarica sobre a resistencia mecanica das anastomoses colicas na presença de peritonite induzida por função e ligadura cecal = trabalho experimental em ratos / Hyberbaric oxygen therapy study on the mechanical resistance of colonics anastomosis under the presence of induced peritonitis by punction and cecal ligature : experimental study in rats

Rocha, Antonio Angelo 15 August 2018 (has links)
Orientadores: João Jose Fagundes, Wu Feng Chung / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas / Made available in DSpace on 2018-08-15T12:33:48Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Rocha_AntonioAngelo_D.pdf: 7742775 bytes, checksum: 2cabe2d42821253fa63080904d8d166b (MD5) Previous issue date: 2010 / Resumo: A cicatrização das anastomoses intestinais depende de fatores locais e sistêmicos. A peritonite é fator importante que pode alterar a cicatrização das anastomoses no intestino. A hiperóxia hiperbárica (HBO) consiste na inalação de oxigênio a 100% em pressão superior à atmosférica. OBJETIVO: Analisar o efeito da oxigenoterapia hiperbárica sobre a resistência mecânica de anastomoses realizadas em cólon distal de ratos na presença de peritonite induzida por ligadura e punção cecal utilizando o teste biomecânico de Energia Total de Ruptura (ETR). MATERIAL e MÉTODO: Foram utilizados 45 ratos distribuídos em três grupos de 15 animais. No Grupo Controle (GC), realizou-se anastomose no cólon distal sem peritonite. No Grupo Peritonite (GP), realizou-se anastomose seis horas após a indução da peritonite por ligadura e punção cecal. No Grupo Câmara Hiperbárica (GCH), realizou-se anastomose seis horas após a indução da peritonite por ligadura e punção cecal. Os animais dos GC e GP foram mantidos em ar ambiente. Os animais do GCH foram colocados em uma câmara hiperbárica experimental para inalarem oxigênio a 100%, a duas atmosferas absolutas, durante 120 minutos, por quatro dias consecutivos. A eutanásia ocorreu no quinto dia do experimento. Todos os animais foram submetidos ao Teste de Resistência Biomecânico Energia Total de Ruptura (ETR). A Energia Total de Ruptura foi definida como a energia interna acumulada necessária para promover o rompimento do cólon após a imposição de uma força externa de tração. RESULTADOS: O Grupo Peritonite apresentou menor média de ETR que o Grupo Controle. Não houve diferença estatística entre o Grupo Peritonite e o Grupo Câmara Hiperbárica. CONCLUSÃO: A oxigenoterapia hiperbárica não alterou a resistência mecânica de anastomoses realizadas no cólon distal de ratos na presença de peritonite induzida por ligadura e punção cecal / Abstract: The cicatrization of bowel anastomosis depends on local and systemic factors. Peritonitis is an important factor that can alter the cicatrization of anastomosis in bowels. The HBO consists of inhaling oxygen at 100% under a pressure greater than the surrounding atmosphere. PURPOSE: To analyze the effect of hyperbaric oxygen therapy on the mechanical resistance of the anastomosis in the distal colon of rats in the presence of peritonitis induced by cecal ligation and puncture using the Total Energy Rupture biomechanical test (ETR). MATERIAL and METHOD: We used 45 rats divided into three groups of 15 animals. In the Control Group (CG) distal colon anastomosis was carried out without peritonitis. In the Peritonitis Group (GP), anastomosis was carried out six hours after the induction of peritonitis by cecal ligation and puncture. In the Hyperbaric Chamber Group (GCH), anastomosis was carried out six hours after induction of peritonitis by cecal ligation and puncture. The animals in the study and control groups were kept in environmental air. The GCH animals were placed in an experimental hyperbaric chamber to inhale 100% oxygen, at two absolute atmospheres for 120 minutes, for four consecutive days. Euthanasia occurred on the fifth day of the experiment. All animals were submitted to the Total Energy Rupture biomechanical test (ETR). The Total Energy Rupture was defined as the accumulated internal energy necessary to promote the rupture of the colon after the imposition of an external force of traction / Doutorado / Pesquisa Experimental / Mestre em Cirurgia
38

"Resultados das anastomoses término-terminais e látero-laterais no tratamento da enterite de Crohn" / Results of Wide lúmen stapled anastomosis and end-to-end anastomosis for the treatment of ileal Crohn’s disease

Fernanda de Azevêdo Sanfront 07 August 2006 (has links)
O interesse pela doença de Crohn tem aumentado progressivamente em nosso país.Muitas publicações têm surgido na área nos últimos anos. O tratamento inicial é clínico, mas a maioria dos doentes precisa de tratamento cirúrgico ao longo da evolução. Mais de 70% dos pacientes com doença de Crohn serão operados durante o curso da doença. A recorrência sintomática ou não da doença de Crohn na anastomose íleo-cólica tem levado diversos autores a tentar novas técnicas cirúrgicas com o objetivo de retardá-la ou previni-la. Taxas de reoperação de 40% em cinco anos e 55% em dez anos já foram publicadas. O tipo de técnica cirúrgica utilizada e a sua relação com a recorrência na anastomose após ressecção ileal ou ileocolônica é, portanto, um tópico de grande importância quando se trata a doença de Crohn. Considerando-se a importância da recidiva na qualidade de vida dos pacientes com Doença de Crohn, julgamos oportuno avaliar e comparar a taxa de recorrência da doença de Crohn e a morbidade das anastomoses látero-laterais em relação às termino-terminais em pacientes com acometimento da doença em íleo terminal. Foram revisados prontuários cujos dados foram coletados prospectivamente no ambulatório de doenças inflamatórias no período de setembro de 1984 a março de 2004. Apenas os pacientes com diagnóstico de doença de Crohn em intestino delgado exclusivamente ou associada a manifestação em intestino grosso que foram submetidos a enterectomia ou a ressecção de intestino delgado e cólon direito em algum momento do tratamento foram incluídos na pesquisa (total de 141 pacientes e 185 procedimentos analisados-média de 1,65 por paciente). A indicação cirúrgica mais frequente foi por intratabilidade clínica, seguida por fístula intestinal, das quais a mais frequente foi a enterocutânea.Em 185 procedimentos realizados,101 foram seguidos de anastomose látero-lateral mecânica e 84 seguidos de término-terminal manual. Das cirurgias realizadas, a mais frequente foi a enterectomia associada a ressecção de colon direito.As complicações foram divididas em precoces e tardias.A complicação precoce mais frequente foi deiscência de anastomose.A taxa global de complicações foi de 15,1%.Dos 84 procedimentos com anastomose término-terminal realizados, 40 recidivaram(47,6%), com um intervalo médio de cinco anos entre o procedimento inicial que deu origem à recidiva e o procedimento de correção. Entre os 101 procedimentos realizados com anastomose látero-lateral, apenas seis pacientes foram reoperados, num intervalo médio de três anos, e nenhum deles foi por complicação junto à anastomose látero-lateral. Concluímos portanto, que a enterectomia seguida de anastomose láterolateral mecânica deve se constituir na técnica cirúrgica de eleição, por determinar número de reoperação por Doença de Crohn sintomática significativamente menor que as anastomoses término-terminais. / Around 70% of patients with ileal Crohn´s disease will be submeted to a surgical procedure during their lives. This study compares the recurrence rates and morbidity between surgeries followed by a wide-lumen stapled anastomosis and conventional endto-end anastomosis. We studied 185 surgical procedures in a retrospective analyses. There were 84 procedures followed by an end-to-end anastomosis and the recurrence rate was 47,6%.Among the 101 wide-lumen stapled anastomosis procedures, only 6 patients had to be submeted to a new surgery. We conclude that the enterectomy followed by a wide-lumen stapled anastomosis is the gold standard surgery for patients with ileal Crohn´s disease.
39

Influência da lavagem peritoneal com bupivacaína na mortalidade e na resistência de anastomose cólica em vigência ou não de peritonite fecal : estudo experimental em ratos / Influence of the peritoneal lavage with bupivacaine on the mortality and resistance of colonic anastomoses performed under fecal peritonitis or not : experimental study in rats

Camargo, Michel Gardere, 1979- 03 December 2014 (has links)
Orientadores: Maria de Lourdes Setsuko Ayrizono, Cláudio Saddy Rodrigues Coy / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciências Médicas / Made available in DSpace on 2018-08-24T17:31:31Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Camargo_MichelGardere_M.pdf: 2628004 bytes, checksum: 1ac7f0802cbffc9d9fa6ecd073dd53f0 (MD5) Previous issue date: 2014 / Resumo: A ocorrência de deiscência de anastomose intestinal está associada com aumento do tempo de internação, morbimortalidade, necessidade de reoperações, custos de assistência médico-hospitalar e sofrimento do paciente. O conhecimento dos mecanismos envolvidos na cicatrização de tecidos permite o cirurgião interferir no reparo de tecidos, prevenindo e prevendo complicações. Nosso objetivo foi avaliar os efeitos da lavagem peritoneal com bupivacaína na mortalidade e na cicatrização da anastomose em cólon descendente de ratos, em vigência de peritonite fecal ou não. Foram utilizados quarenta ratos machos Wistar, pesando entre 300-350g, distribuídos aleatoriamente em quatro grupos de dez animais cada. Foi realizada laparotomia e anastomose em cólon descendente seis horas após injeção intraperitoneal de solução fisiológica (SF) ou de fezes autólogas. Grupo 1: sem peritonite e lavagem com 3ml de SF; Grupo 2: Sem peritonite e lavagem com 8 mg/kg de bupivacaína a 0,5% (0,5ml) adicionado a 2,5ml de SF; Grupo 3: Peritonite e lavagem com 3ml de SF; Grupo 4: Peritonite e lavagem com 8 mg/kg de bupivacaína a 0,5% (0,5ml) adicionado a 2,5ml de SF. Os animais que evoluíram para óbito foram submetidos a necropsia. A eutanásia e o teste biomecânico de Energia Total de Ruptura (ETR) foram realizados no quinto dia de pós-operatório dos animais sobreviventes. O grupo 4 apresentou maior sobrevida quando comparado ao Grupo 3, sem significância estatística. O grupo 3 apresentou valores de ETR menores que os dos outros grupos, com significância estatística. Concluímos que a peritonite fecal aumentou a mortalidade e influenciou negativamente a anastomose em cólon descendente de ratos, diminuindo sua resistência intrínseca. A lavagem peritoneal com bupivacaína aumentou a resistência da anastomose em cólon descendente de ratos em vigência de peritonite fecal / Abstract: Ocurrence of intestinal anastomotic dehiscence is associated with significant increase of length of stay, morbidity, mortality, need of reoperations, healthcare costs and patient's distress. The knowledge on the mechanisms involved in tissue healing allows the surgeon to interfere on tissue healing, prevent and anticipate complications. Our purpose was to evaluate the effects of peritoneal lavage with bupivacaine on survival and initial healing of anastomosis on distal colon, performed under peritonitis or not. Forty male Wistar rats, weighing from 300 to 350g, were randomly divided in four groups and underwent laparotomy and anastomosis on the distal colon six hours after intraperitoneal injection of physiological solution (NS) or autologous fecal material. Group 1: No peritonitis and lavage with 3ml NS; Group 2: No peritonitis and lavage with 0.5ml of 0.5% bupivacaine (8mg/kg) added to 2.5 mL of NS; Group 3: Peritonitis and lavage with 3ml NS; Group 4: Peritonitis and lavage with 0.5ml of 0.5% bupivacaine (8mg/kg) added to 2.5 mL of NS. Necropsies were performed on the animals that died. Surviving animals were submitted to euthanasia and Total Energy of Rupture (TER) biomechanical test on the fifth post-operative day. Group 4 showed survival increase compared to Group 3, without statistical significance. Group 3 presented the smallest average TER, with statistical significance. We concluded that fecal peritonitis increased mortality and negatively influenced anastomosis performed on descending colon in rats, decreasing its resistance. Peritoneal lavage with bupivacaine increased the resistance of colic anastomosis performed on descending colon in rats under fecal peritonitis / Mestrado / Fisiopatologia Cirúrgica / Mestre em Ciências
40

Murine Models of Intestinal Anastomoses

Williams, David L., Browder, I W. 01 January 2003 (has links)
No description available.

Page generated in 0.4503 seconds