• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 66
  • 30
  • 4
  • 4
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 129
  • 64
  • 31
  • 13
  • 13
  • 13
  • 12
  • 11
  • 11
  • 11
  • 10
  • 10
  • 9
  • 9
  • 9
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
101

Aplicação de eletrodos compósitos à base de grafite-poliuretana modificados com polímeros com impressão molecular, na determinação de ácido fólico e diclofenaco / Application of graphite-polyurethane composite electrodes modified with molecularly imprinted polymers in the determination of folic acid and diclofenac

Abigail Vasconcelos Pereira 14 August 2015 (has links)
Neste trabalho foram preparados eletrodos compósitos grafite-poliuretana modificados com polímeros metacrilatos com impressão molecular (EGPU-MIP) visando a determinação de ácido fólico (FA) e forma ácida do diclofenaco (DCF), os quais foram usados como moléculas molde. O objetivo principal era avaliar o desempenho dos MIPs em relação à seletividade e sensibilidade, além da inovação em relação ao uso dos compósitos como material de eletrodo, relativamente a esses analitos. No caso do FA, os MIP foram preparados com essa molécula, relativamente grande e contendo vários grupos funcionais, para avaliar o efeito dessas características no desempenho do sensor. Inicialmente foram feitos estudos exploratórios usando voltametria cíclica (CV), nos quais o FA apresentou pico irreversível de oxidação em +0,80 V (vs. SCE) e picos reversíveis de redução em -0,40 e -0,65 V (vs. SCE), com respectivos processos de oxidação em -0,33 e -0,49 V (vs. SCE). Foi desenvolvido um procedimento analítico para determinação do fármaco usando voltametria de pulso diferencial (DPV), após otimizar parâmetros tais como composição de MIP no sensor de (2,5%, m/m), amplitude de pulso (a = 50 mV), velocidade de varredura (ν = 10 mV s-1) e meio eletrolítico (tampão acetato, pH = 4,5). Nesse procedimento, determinou-se uma mesma região linear de resposta entre 0,6 e 2,0 µmol L-1 para os dois picos de redução em -0,52 e -0,58 V (vs. SCE), com limites de detecção (LOD) de 0,17 e de 0,03 &micromol L-1, respectivamente. O pico em -0,58 V mostrou-se mais sensível e foi escolhido para determinar o FA nas formulações farmacêuticas Folacin&reg, Afopic&reg e Folifolim&reg, com resultados concordantes com o método oficial baseado na Cromatografia líquida de alta eficiência (HPLC), em 95% de confiança, segundo o teste t-Student. O MIP-FA mostrou-se mais seletivo que o polímero sem impressão molecular (NIP-DCF) frente às interferências do metotrexato (MTX), porem o ácido ascórbico (AA), ácido úrico (UA) e dopamina (DA) mostraram interferências, em relação aos grupos funcionais presentes nessas espécies, com forte influência da rigidez estrutural e da mobilidade rotacional de tais grupos. Outro MIP foi sintetizado com impressão para DCF. A voltametria cíclica mostrou que o DCF apresenta pico irreversível de oxidação em + 0,83 V (vs. SCE), na primeira varredura e picos reversíveis de redução em +0,40 e +0,65 V (vs. SCE), a partir da segunda varredura, com respectivos processos de oxidação em +0,27 e +0,58 V (vs. SCE). Foi desenvolvido um procedimento analítico para determinação do fármaco em formulações comerciais, usando DPAdASV, após otimização dos parâmetros tais como composição de MIP no sensor (2,5%, m/m), tempo de acumulação (300 s) e potencial de pré-concentração (+0,2 V), a = 50 mV, ν = 10 mV s-1 em ácido perclórico pH condicional (pHcond) = 1,6, com uma região linear entre 0,010 e 0,20 nmol L-1 e LOD de 0,99 nmol L-1 para o pico anódico em +0,8 V (vs. SCE). O DCF foi determinado nas formulações farmacêuticas Biofenac&reg, Medley&reg e Voltaren&reg e em urina sintética. O MIP-DCF se mostrou relativamente seletivo ao sinal do DCF, mesmo na presença dos interferentes como ácido meclofenâmico (AMCFN) e ácido mefenâmico (AMFN), os quais apresentam grande semelhança estrutural e funcional em relação ao analito. Deve-se tomar cuidado ao estender o intervalo de potencial operacional para o GPU, neste meio de ácido perclórico, para evitar ativação de grupos funcionais do grafite e/ou da PU. / In this work methacrylate molecularly imprinted polymers (MIP) were prepared using folic acid (FA) as well as diclofenac (DCF) templates. These MIPs were used in the modification of graphite-polyurethane (GPU) composites in order to evaluate the performance of the resulting electrodes in the determination of the templates in pharmaceutical formulations and to estimate the sensitivity and selectivity of the resulting devices joined to the innovation of using the composites in such development regarding these analytes. In the case of FA, MIPs were prepared with this relatively large and containing multiple functional groups, to evaluate the effect of such characteristics in the performance of the sensor. First of all exploratory experiments were performed using cyclic votammetry (CV) in which the FA presented an irreversible oxidation peak at + 0.80 V (vs. SCE) and reversible reductions peaks at -0.40 and -0.65 V (vs. SCE) with respective oxidation at -0.33 and -0.49 V (vs. SCE). An analytical procedure was developed based on differential pulse voltammetry (DPV), after optimizing parameters such as MIP composition in the sensor (2.5%, m/m), pulse amplitude (a = 50 mV), scan rate (ν = 10 mV s-1) and supporting electrolyte (acetate, pH = 4.5). In such procedure was obtained a linear dynamic range from 0.6 to 2.0 &micromol L-1 for both DPV reduction peaks at -0.52 and -0.58 V (vs. SCE), with limit of detection (LOD) of 0.17 and 0.03 &micromol L-1, respectively. As the second on was more sensitive it was chosen for the determination of FA in the commercial pharmaceutical formulation Folacin&reg, Afopic&reg and Folifolim&reg,with results that agreed with those from the official HPLC procedure within 95% confidence level according to the t-Student test. The MIP-FA was more selective than the non-imprinted polymer (NIP-DCF) in relation to the interference of metotrexate (MTX), however ascorbic acid (AA), uric acid (UA) and dopamine (DA) revealed significant interferences regarding the functional groups present in these species, with strong influence from the structural rigidity of the molecule that plays an important role in the rotational mobility of these groups. Another MIP was synthesized with DCF as a template. Cyclic voltammetry demonstrated that the DCF presented a single irreversible oxidation peak at + 0.83 V (vs. SCE) in the first scan, and two reversible reduction peaks at +0.40 and +0.65 V (vs. SCE) with respective oxidation at +0.27 and +0.58 V (vs. SCE), from the second scan. A DPAdASV procedure was also developed for the determination of DCF in commercial formulations after optimizing some experimental parameters such as MIP composition in the sensor (2.5%, m/m), accumulation time (300 s) and potential (+0.2 V), a = 50 mV, v = 10 mV s-1 and supporting electrolyte (perchloric acid pHcond = 1.6). A linear dynamic range from 0.010 to 0.20 nmol L-1 and a LOD of 0.99 nmol L-1 were observed for the anodic peak at +0.8 V (vs. SCE). Then the DCF was determined in the commercial formulations Biofenac&reg, Medley&reg and Voltaren&reg and also in synthetic urine samples. The MIP-DCF sensor showed to be selective regarding the DCF signal even in the presence of meclophenamic acid (AMCFN) and mefenamic acid (AMFN), which present structural and functional similarity when compared with the analyte. Care must be taken when using the GPU in extreme potential windows in the perchloric acid medium, to avoid activation of functional groups in the polymer.
102

Correlação in vitro in vivo para formas farmacêuticas sólidas de liberação modificada contendo diclofenaco de sódio / In vitro-in vivo correlation for sodium diclofenac modified release tablet formulations

Samanta Cardozo Mourão 17 September 2009 (has links)
A correlação in vitro-in vivo (CIVIV) refere-se ao estabelecimento de uma relação racional entre as propriedades biológicas, ou parâmetros derivados destas, produzidos por uma forma farmacêutica e suas propriedades ou características físico-químicas. O estabelecimento desse tipo de correlação de dados pode possibilitar a substituição dos estudos in vivo, necessários à demonstração da bioequivalência, pelos estudos in vitro, no caso de alterações no processo de fabricação pós-registro. Os sistemas matriciais apresentam, como principal exemplo de material controlador da liberação, substâncias poliméricas formadoras de matrizes hidrofílicas. Hidroxipropilmetilcelulose (HPMC) é um excipiente de escolha para o preparo de matrizes hidrofílicas, devido à capacidade de formação de gel e controle da liberação. O diclofenaco de sódio (DCL) é um antiinflamatório não esteroidal com ação analgésica e antipirética. Considerando suas características físico-químicas e farmacológicas, é objetivo deste trabalho o estabelecimento de uma CIVIV para DCL incorporado em sistemas matriciais. Os comprimidos de DCL com HPMC foram desenvolvidos e submetidos aos ensaios de dissolução utilizando os aparatos 1, 2, 3 e 4 conforme as especificações farmacopeicas. Foi realizado o estudo de biodisponibilidade, seguindo as normas éticas, com as formulações selecionadas. A partir dos dados de absorção obtidos pela técnica de deconvolução e dos dados de dissolução foi estabelecida a correlação. Os resultados demonstraram que o aumento da concentração de HPMC produziu a redução da velocidade de dissolução e, dependendo da condição de estudo, estas diferenças foram mais ou menos significativas. Os comprimidos com concentração intermediária de HPMC (15 a 20%) foram mais sensíveis às alterações de formulação e das condições do ensaio de dissolução. As formulações contendo 30% de HPMC praticamente não modificaram o perfil de dissolução, mesmo com alterações na formulação e condições de estudo. No estudo de biodisponibilidade empregado no estabelecimento da CIVIV, foram utilizadas as formulações F1, F2A, F3 e o medicamento de referência Voltaren® 50 mg. A fração absorvida percentual foi determinada pela técnica de deconvolução. A correlação linear entre a fração absorvida e fração dissolvida apresenta um coeficiente de determinação maior do que 0,7. Foi observado que os perfis de dissolução são mais discriminativos que os perfis de absorção, indicando que uma melhor correlação pode ser obtida através da adequação do método de dissolução. / The term in vitro-in vivo correlation (IVIVC) refers to the establishment of a rational relationship between the biological properties, or a parameter derived from a biological property produced by a dosage form, and a physicochemical characteristic or property of the same dosage form. The establishment of IVIVC enables the substitution of in vivo studies for in vitro studies to evaluate bioequivalence, e.g. in case of post-approval changes. Matrix tablets employ mainly hydrophilic polymers to control drug release. Hydroxypropylmethylcellulose (HPMC) is an excipient of choice for preparation of hydrophilic matrices, due to its gel formation and controlled drug release capacities. Sodium diclofenac (SD) is a non-steroidal anti-inflammatory drug with analgesic and antipyretic effects. Considering its physicochemical and pharmacological characteristics, the objective of this work is to establish an IVIVC for HPMC matrix tablets containing SD. HPMC matrix tablets with SD were formulated and submitted to dissolution testing using apparatus 1, 2, 3 and 4 in accordance with pharmacopoeial specifications. The bioavailability study was carried out under ethical guidelines, using the selected formulations. The correlation was obtained by plotting absorption data, obtained from diclofenac plasmatic curves through a deconvolution technique, against dissolution data. The results showed that the increase of HPMC concentration produces a decrease of the drug dissolution rate and these differences were more or less significant, depending on the study conditions. Tablets with intermediate HPMC concentrations (15 to 20%) were more sensitive to changes in dissolution conditions. Formulations containing 30% HPMC do not present changes in dissolution profiles, even when the formulation or the study conditions change. Formulations F1, F2A, F3 and Voltaren® 50 mg as reference product were used in the bioavailability study to establish IVIVC. The linear correlation between absorbed drug fraction and dissolved drug fraction has a determination coefficient higher than 0.7. It was observed that the dissolution profiles are more discriminative than the absorption profiles, which indicates that a better correlation can be obtained through changes of the dissolution method.
103

Análise da influência do ultra-som terapêutico na penetração transcutânea de diclofenaco sódico em humanos sadios / The influence of therapeutic ultrasound on the transcutaneous penetration of sodium diclofenac in human healthy volunteers

Giovana de Cássia Rosim 08 May 2003 (has links)
A influência do ultra-som terapêutico na transmissão transcutânea (sonoforese) do diclofenaco sódico como gel tópico (Voltaren Emulgel) foi investigada em 14 voluntários humanos sadios (dez mulheres, quatro homens; 26,4 anos de idade, 62 Kg de peso corporal e 1,7 m de altura, em média). Foi realizada irradiação ultra-sônica prévia da pele (modo contínuo, 1 MHz de freqüência, intensidade de 0,5 W/centímetro quadrado) por 5 minutos em duas áreas de 225 centímetros quadrados (15 x 15 cm) de cada lado da região dorsal dos voluntários usando um gel comum para acoplamento do cabeçote, com subseqüente aplicação do gel de diclofenaco (2,5 g) em cada uma das áreas pré-determinadas e deixado por três horas. Os mesmos voluntários participaram desse procedimento duas vezes com um mês de intervalo, em média, sendo que na segunda vez com o equipamento desligado (procedimento placebo), para controle. Amostras de sangue (3 ml) foram coletadas de veias do antebraço imediatamente antes e com 60, 120 e 180 minutos do procedimento, para análise da massa plasmática do diclofenaco, por meio da cromatografia líquida de alta eficiência (HPLC). Os resultados demonstraram que a massa plasmática do diclofenaco estava significativamente mais elevada (p=0,01) aos 60 e 120 minutos após a irradiação com o ultra-som do que após o procedimento placebo. Dentro das condições em que este estudo foi realizado, os resultados permitem concluir que a irradiação prévia da pele com ultra-som terapêutico facilita a penetração transcutânea de diclofenaco sódico na forma de gel tópico / The influence of therapeutic ultrasound on the transdermal transmission (sonophoresis) of sodium diclofenac as a gel of topic application (Voltaren Emulgel) was investigated in 14 human healthy volunteers (ten women, four men, 26,4 years of age, 62 Kg of body weight and 1,7 m of height on average). Therapeutic ultrasound (continuous mode, 1 MHz frequency, 0,5 W/square centimeter) was applied for 5 minutes on two 225 square centimeters (15 x 15 cm) areas on each side of the dorsum of the volunteers using ultrasound transmission gel as a coupling agent. Following ultrasonic irradiation, the gel was removed and gloves were used to apply 2,5 g on each two defined areas. The same volunteers participated in procedures twice at one-month interval on average, however the second time with the equipment turned off (sham procedure) for control. Blood samples (3 ml) were withdrawn from forearm veins, near the elbow flexure, immediately before and at 60, 120 and 180 minutes from the procedure, for analysis of the plasmatic diclofenac mass by means of high performance liquid chromatography (HPLC). The results showed that the plasmatic diclofenac mass was significantly higher (p=0,01) at 60 and 120 minutes following the ultrasound irradiation than the sham procedure. The results presented in this study support that therapeutic ultrasound applied prior to application of sodium diclofenac gel does lead to enhanced penetration of the drug across the skin under the conditions of the investigation
104

Avaliação da remoção de diclofenaco e formação de subprodutos em tratamento de água / Evaluation of the removal of diclofenac and formation of by-products in water treatment

Eliane Sloboda Rigobello 14 May 2012 (has links)
A presença de resíduos de fármacos em águas superficiais e de abastecimento público tem preocupado a comunidade científica devido principalmente à sua persistência na água e aos efeitos adversos causados à comunidade aquática e aos possíveis riscos à saúde humana. Dentre os fármacos comumente identificados em águas de abastecimento público, encontram-se os anti-inflamatórios, como o diclofenaco (DCF), um dos fármacos mais consumidos no Brasil e no mundo. Nesse contexto, o presente trabalho, teve como objetivo principal estudar a eficiência das etapas de tratamento de água em ciclo completo (coagulação, floculação, sedimentação, filtração em areia e desinfecção com cloro) com e sem pré-oxidação com cloro e com dióxido de cloro e adsorção em carvão ativado granular (CAG) na remoção de DCF. Também foram determinados os trialometanos (THM) e identificados os principais subprodutos do DCF formados na oxidação com cloro e dióxido de cloro. Para a determinação do DCF nas amostras de água antes e após as etapas de tratamento de água foram desenvolvidos e validados métodos analíticos de extração em fase sólida (SPE) e cromatográfico por cromatografia líquida de alta eficiência (HPLC) com detecção no ultravioleta (UV). A validação do método foi feita de acordo com a resolução n&ordm; 899 de 2003 da Agência Nacional de Vigilância Sanitária (ANVISA), considerando os requisitos para métodos bioanalíticos. Os procedimentos analíticos empregados foram efetivos e confiáveis para a identificação e quantificação do DCF nas amostras de água antes e após os processos de tratamento de água. Os ensaios de tratamento de água foram feitos em equipamento de reatores estáticos (jarteste) e filtros de escala laboratorial empregando-se água de poço artesiano não clorada preparada com substâncias húmicas aquáticas (SHA) para conferir cor verdadeira de 20 uH, caulinita para conferir turbidez de 70 uT e fortificada com 1 mg L-1 de DCF. Os resultados indicaram que as etapas de coagulação com sulfato de alumínio, floculação, sedimentação e filtração em areia não removeram o DCF. Nas etapas de préoxidação com cloro e dióxido de cloro e de pós-cloração houve remoção parcial do DCF, porém verificou-se a formação de subprodutos provenientes da oxidação do DCF. Dentre os THM, foi quantificado apenas o clorofórmio na etapa de pré-oxidação com cloro. Em geral, os resultados indicaram que o dióxido de cloro foi mais eficiente na redução do DCF e formou menos subprodutos. Entretanto, o tratamento em ciclo completo seguido da adsorção em CAG foi eficiente na remoção de DCF, com remoção maior que 99,7%. Os subprodutos formados na oxidação com cloro e dióxido identificados por cromatografia líquida acoplada a espectrometria de massas em série (LC-MS/MS) consistiram na descaboxilação/hidroxilação e substituição aromática de átomos de hidrogênio por cloro. Os subprodutos identificados na oxidação com cloro apresentaram as seguintes fórmulas moleculares: C14H11</subCl2NO3, C13H10Cl3N e C14H10Cl3NO2. Com o dióxido de cloro foi identificado o subproduto de fórmula molecular igual a C14H11Cl2NO3. / The presence of pharmaceutical residues in surface waters and in drinking water supply has concerned the scientific community, mainly in which regards their persistence in water, adverse effects on the aquatic community and possible risks to human health. Antiinflammatory drugs, as diclofenac (DCF), are among those drugs commonly identified in drinking water supply. In this context, the main objective of this study was to assess the efficiency of the different stages of the conventional drinking water treatment (coagulation, flocculation, sedimentation, sand filtration and chlorine disinfection) with and without preoxidation with chlorine and chlorine dioxide and adsorption on granular activated carbon (GAC) in the removal of DCF. The trihalomethanes (THMs) were also determined and the main by-products of DCF formed by oxidation with chlorine dioxide and chlorine were identified. For the DCF determination in water samples before and after water treatment stages analytical methods of solid phase extraction (SPE) and chromatographic method by high performance liquid chromatography (HPLC) with detection in the ultraviolet (UV) were developed and validated. The method validation was based on Resolution n&ordm; 899 of the 2003 of the Brazilian National Health Surveillance Agency (ANVISA), considering the requirements for bioanalytical methods. The analytical procedures used were effective and reliable for the identification and quantification of DCF in the water samples before and after the water treatment stages. The water treatment tests were carried out in jar test equipment and filters on laboratory scale employing non chlorinated water of artesian well prepared with aquatic humic substances (AHS) to yield 20 uH true color, kaolin turbidity of 70 NTU and DCF concentration of 1 mg L-1. The results indicated that the stages of coagulation with aluminum sulphate, flocculation, sedimentation and filtration sand did not remove DCF. In the stages of pre-oxidation with chlorine and chlorine dioxide and chlorine disinfection the DCF was partially removed, however by-products were formed from the DCF oxidation. Among the THMs, only chloroform was quantified in the pre-oxidation with chlorine. In general, the results showed that chlorine dioxide was more effective to reduce the DCF and fewer by-products were formed. Nevertheless, the complete cycle treatment followed by GAC adsorption was effective to remove DCF (&gt; 99.7%. removal). The by-products of the oxidation of DCF with chlorine and chlorine dioxide identified by liquid chromatography coupled tandem mass spectrometry (LC-MS/MS) consisted in the descaboxylation/hydroxylation and aromatic substitution of hydrogen atoms by chlorine. The compounds identified in the oxidation with chlorine showed the following molecular formulas: C14H11</subCl2NO3, C13H10Cl3N e C14H10Cl3NO2. The by-product identified using chlorine dioxide was C14H11Cl2NO3.
105

Sistemes bicel•lars com a nova estratègia d’aplicació tòpica

Rubio Toledano, Laia 24 July 2012 (has links)
Durant les últimes dècades, hi ha hagut gran interès en l'exploració de noves tècniques per modular l'absorció d’un fàrmac a través de la pell. Aquests estudis apunten a la necessitat d'obtenir vehicles de mida adequada, alta estabilitat i biocompatibilitat. Els sistemes bicel•lars són nanoagregats constituïts per fosfolípids de cadena alquílica llarga i fosfolípids de cadena curta. Depenent de la composició i de la temperatura aquests sistemes poden tenir diferents formes sent les més comunes les nanoestructures discoïdals anomenades bicel•les, on els fosfolípids de cadena llarga estan ordenats com una bicapa plana i els fosfolípids de cadena curta s’organitzen en les vores, tancant l’estructura. Tenint en compte l'estructura, composició i nanodimensions d'aquests sistemes, el seu ús com a sistemes tòpics d’ alliberació pot ser interessant. El diclofenac de dietilamina (DDEA) i l'àcid flufenàmic (FFA) són potents fàrmacs antiinflamatoris no esteroides (AINEs) amb efectes analgèsics. DDEA i FFA poden provocar efectes secundaris quan s'administren per via oral o per injecció intramuscular. Per tant, la identificació d'estratègies per reduir la toxicitat i augmentar l'efecte farmacològic dels AINEs pot ser de gran rellevància. A més, el FFA és insoluble en aigua i els dissolvents orgànics que són capaços de solubilitzar aquesta droga podrien afectar a la pell. A causa d'això, la inclusió del DDEA o del FFA en sistemes bicel•lars com a vehicle podria ser una bona alternativa. Normalment, els estudis d’absorció percutània de fàrmacs es realitzen en biòpsies de pell amb la funció barrera del estrat corni (SC) intacta. No obstant això, sota diferents condicions patològiques, la funció de barrera del SC es veu afectada. Es per això que s’ha cregut interessant el fer estudis d’absorció percutània tan en pell sana com en pell amb la funció barrera deteriorada. Anteriorment als estudis d’absorció percutània in vitro amb pell porcina s’ha fet una caracterització fisico-química exhaustiva dels sistemes bicel•lars estudiats amb i sense fàrmac. Aquesta caracterització s’ha dut a terme mitjançant diverses tècniques específiques com ara: DLS, DSC, Cryo-TEM, FFEM, SAXS i WAXS. Posteriorment als estudis de permeació cutània, s’ha estudiat els efectes produïts pels sistemes bicel•lars a la pell mitjançant les tècniques de FS-TEM, ATR-FTIR i SAXS-SR. Els resultats obtinguts en la caracterització fisico-química indiquen que els sistemes bicel•lars són capaços d’incorporar tant un principi actiu amfifílic (DDEA) com un lipofílic (FFA). La inclusió de DDEA en els sistemes bicel•lars ocasiona una disminució del seu tamany de partícula i de l’amplada de la bicapa, i un empaquetament lateral ortoròmbic. En canvi la inclusió de FFA indueix un augment del tamany de l’estructura bicel•lar. S’ha visualitzat la formació de nous agregats, com grans estructures multilaminars, estructures ondulades, discoïdals o tubulars, en funció de la temperatura. Els resultats de SAXS indiquen que a 25 °C aquests nanoagregats formen làmines apilades i a 32.5 i 37 °C no es detecta cap apilament ni reducció del tamany de la bicapa respecte als sistemes sense fàrmac. Dels resultats de WAXS es va deduir que la incorporació del FFA indueix un desordre en l’empaquetament lateral passant d’ortoròmbic a hexagonal. En ambdós casos els resultats d’absorció percutània indiquen un efecte retardant de l’absorció del fàrmac quan aquest és inclòs en els sistemes bicel•lars. En canvi quan es fa un pretractament de la pell amb sistemes bicel•lars sense fàrmac i després s’aplica una solució aquosa de DDEA, l’efecte és de potenciador de l’absorció percutània. S’ha dissenyat un protocol in vitro d’absorció percutània utilitzant com a compostos de referència l’àcid salicílic i la cafeïna, que permet simular el comportament d’una pell patològica amb la seva funció barrera deteriorada. Aquest mètode d’absorció percutània contempla unes condicions més realistes per obtenir un perfil d’absorció percutània més rigorós en el cas d’una pell patològica. Utilitzant aquest protocol específic d’absorció percutània, s’ha pogut constatar que els sistemes bicel•lars que contenen DDEA poden exercir un efecte protector sobre la funció barrera de la pell. A més, l’efecte retardant dels sistemes bicel•lars podria afavorir l’acció antiinflamatòria del DDEA a nivell de l’epidermis i la dermis i disminuiria el possible efecte toxicològic a nivell sistèmic. Considerant conjuntament els resultats es pot deduir que els sistemes bicel•lars poden ser bones estratègies de vehiculització de principis actius per a la seva aplicació tòpica.
106

Concentration synoviale et plasmatique de diclofénac après son utilisation topique et orale chez le cheval

Bolduc, Marissa January 2008 (has links)
Mémoire numérisé par la Division de la gestion de documents et des archives de l'Université de Montréal
107

Associa??o de diclofenaco e code?na versus dexametasona para analgesia preemptiva em cirurgias de terceiros molares retidos: um ensaio cl?nico randomizado, controlado, triplo cego, boca dividida

Lima, Thiago C?sar 28 July 2016 (has links)
Submitted by Jos? Henrique Henrique (jose.neves@ufvjm.edu.br) on 2017-02-14T16:13:27Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) thiago_cesar_lima.pdf: 1162775 bytes, checksum: 1299abb85838ff2827416270126f508d (MD5) / Approved for entry into archive by Rodrigo Martins Cruz (rodrigo.cruz@ufvjm.edu.br) on 2017-03-06T12:23:26Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) thiago_cesar_lima.pdf: 1162775 bytes, checksum: 1299abb85838ff2827416270126f508d (MD5) / Made available in DSpace on 2017-03-06T12:23:26Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) thiago_cesar_lima.pdf: 1162775 bytes, checksum: 1299abb85838ff2827416270126f508d (MD5) Previous issue date: 2016 / A remo??o de terceiros molares inferiores retidos ? um procedimento invasivo com extenso trauma tecidual e resposta inflamat?ria p?s-operat?ria consider?vel. O objetivo deste estudo foi comparar o efeito da dexametasona 8mg (grupo controle) com o diclofenaco s?dico 50mg associados com fosfato de code?na 50mg (grupo experimental) para o controle da dor, edema e trismo, ap?s a exodontia dos terceiros molares inferiores impactados. Trinta terceiros molares inferiores de quinze pacientes saud?veis, com idade m?dia de 22,8 anos (desvio padr?o 12,62) receberam dose oral e ?nica de um dos f?rmacos uma hora antes de cada procedimento cir?rgico (dentes do lado esquerdo ou direito). Ap?s a cirurgia o edema foi aferido em 24, 48, 72 horas e 7 dias, sendo determinado por medidas lineares sobre o rosto, o trismo foi determinado pela abertura m?xima de boca. A dor p?s-operat?ria foi determinada pelo paciente atrav?s de uma escala visual de anal?gica, em intervalos de 24 horas, dentro de um per?odo total de 72 horas. A an?lise dos dados envolveu estat?stica descritiva, teste de Shapiro-Wilk, Wilcoxon, e teste T emparelhado (P<0,05). A dexametasona obteve melhores resultados nas an?lises de dor (p = 0,016) e edema (p = 0,08) no per?odo de 48 horas. N?o houve diferen?as estatisticamente significativas entre as drogas em rela??o ao trismo e ao n?mero de analg?sicos consumidos. Em conclus?o, a administra??o preventiva da dexametasona 8mg apresentou melhor controle da dor e edema nas exodontias bilaterais de terceiros molares inferiores impactados. / Disserta??o (Mestrado) ? Programa de P?s-Gradua??o em Odontologia, Universidade Federal dos Vales do Jequitinhonha e Mucuri, 2016. / Removing third retained molars is an invasive procedure with extensive tissue trauma and considerable postoperative inflammatory response. The aim of this study was to compare the effect of dexamethasone 8mg (control group) with diclofenac sodium 50mg associated with codeine phosphate 50 mg (experimental group) to control pain, swelling and trismus after extraction of third molars impacted. Thirty third molars fifteen healthy subjects with a mean age of 22.8 years (standard deviation 12.62) and received oral single dose of one of the drugs an hour before each surgery (teeth on the left or right). After surgery the edema was measured at 24, 48, 72 hours and 7 days, being determined by linear measurements on the face, trismus was determined by the maximum mouth opening. Postoperative pain was determined by the patient using a visual analogue scale at intervals of 24 hours, within a total period of 72 hours. The data analysis involved descriptive statistics, Shapiro-Wilk test, Wilcoxon test, and paired t-test (P <0.05). Dexamethasone better results in pain analysis (p = 0.016) and edema (p = 0.08) within 48 hours. There were no statistically significant differences between the drug relative to trismus, and the number of analgesics consumed. In conclusion, the preventive administration of dexamethasone 8mg showed better control of pain and edema in bilateral extractions of third molars impacted.
108

Účinnost technologie ČOV České Budějovice pro eliminaci farmak / Efficiency of the technology of WWTP České Budějovice for the elimination of pharmaceuticals

BARTOŇ, Jiří January 2013 (has links)
The main aim of this study was to investigate the efficiency of wastewater treatment plant (WWTP) in České Budějovice for the elimination of selected pharmaceuticals (carbamazepine, diclofenac, atenolol, metoprolol, sotalol, bisoprolol, valsartan, verapamil and tramadol) over a long time period (March 2011 - February 2012). Time-proportional 24 hours pooled samples of wastewater from influent and effluent of the WWTP were used to assess the efficiency of WWTP. The concentrations of target compounds were determined by using in line SPE/LC-MS/MS analysis. The average annual concentrations in the effluent of WTP were in the range of 0,019 microgram/l (verapamil) to 1,00 microgram/l (atenolol). Average annual efficiencies of pharmaceutical elimination in WWTP based on pooled samples were found in the case of carbamazepine (-22 %), tramadol (-15 %), sotalol (-1 %), diclofenac (15 %), metoprolol (16 %), verapamil (43 %), bisoprolol (48 %) and valsartan (85 %). The statistical analysis of daily results in the winter and in the summer period showed significantly higher efficiency of the WWTP in the summer for 5 target compounds (diclofenac, atenolol, valsartan, sotalol and bisoprolol). Removal efficiency for the rest of pharmaceuticals did not show significant differences. Elevated temperature and longer irradiation period in summer can positively affect biodegradation or increased photolysis respectively.
109

Which COX-inhibitor to which patient; an analysis of contemporary evidence including pharmacology and medicinal chemistry / Vilken COX-hämmare till vilken patient; en analys av kontemporär evidens inklusive farmakologi och läkemedelskemi

Persson, Jakob January 2018 (has links)
NSAIDs are among the most used drugs in the world. It is estimated that 30 million people take NSAIDs daily world-wide, without including drugs sold over the counter. They are effective in alleviating pain and inflammation. Even though they are very common there does not appear to be any clear-cut guidelines to when which NSAID should be used. It has therefore been the purpose of this thesis to analyze if there is a need to differentiate between different NSAIDs according to contemporary evidence. Since the withdrawal of rofecoxib in 2004 there has been a general idea that coxibs as a group are cardiotoxic, recent evidence suggests that this holds true for all NSAIDs however. As such this work included 5 drugs, three common over the counter non-selective NSAIDs; naproxen, ibuprofen and diclofenac as well as the two coxibs currently on the Swedish market; celecoxib and etoricoxib. Pubmed and google scholar were searched for relevant studies on the subject. The results showed that there is a need to differentiate between NSAIDs, however the clinical setting is complex and a one-size fits all solution is difficult to come by. Naproxen and moderate doses of celecoxib (100 mg b.i.d.) show the best cardiovascular profiles whilst etoricoxib, celecoxib and diclofenac show the best gastrointestinal profiles. Coxibs show similar upper GI-profiles as tNSAIDs if combined with PPI however PPI are not without adverse events and the lower GI is not affected by PPI. Longer half-life is in general the better option in situations with lasting pain since it has been shown that lower dosing intervals increase adherence. In terms of pain management there does not appear to be any differences in efficacy amongst different NSAIDs
110

Estudo da degradação eletroquimica do diclofenaco sodico / Electrochemical degradation of the sodium diclofenac

Rocha, Robson da Silva 15 February 2007 (has links)
Orientador: Marcos Roberto de Vasconcelos Lanza / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Mecanica / Made available in DSpace on 2018-08-10T15:24:47Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Rocha_RobsondaSilva_M.pdf: 1261455 bytes, checksum: df1d32d1e649b02714911e4465f4c58e (MD5) Previous issue date: 2007 / Resumo: Este projeto propõe o desenvolvimento e a otimização do tratamento eletroquímico de um efluente farmacêutico sintético contendo diclofenaco sódico. Neste trabalho foram executadas duas etapas, iniciando-se pelo estudo das reações redox do diclofenaco e, em seguida, pelo processo de degradação em um reator eletroquímico de bancada. No estudo eletroquímico do diclofenaco foram realizadas voltametrias hidrodinâmicas em meio aquoso (0,1 M de K2SO4) e meio não aquoso (N,N Dimetil Formamida, DMF, com 0,1 mol.L-1 de perclorato de sódio), no eletrodo de carbono vítreo e nas rotações de 0 rpm a 3000 rpm. O eletrodo de Carbono Vítreo em meio não aquoso apresentou as melhores respostas, foram observados dois picos de oxidação, -0,33 V vs. Ag/AgCl e 0,57 V vs. Ag/AgCl e um pico de redução em 0,73 V vs. Ag/AgCl. O estudo das voltametrias hidrodinâmicas mostrou, que as reações de oxi-redução do diclofenaco são influenciadas pela rotação do eletrodo de carbono vítreo. Na degradação do diclofenaco sódico foi utilizado um reator eletroquímico de bancada, como catodo utilizou-se um eletrodo de difusão gasosa e como anodo, um DSA-Cl2 ®, como eletrólito foi utilizado 1,0 L de K2SO4 0,1 M com 200 mg.L-1 de Diclofenaco, com uma vazão de 200 L.h-1, a pressão de O2 foi de 0,2 Bar e os ensaios no reator foram realizados com e sem 10 mM de FeSO4. Os resultados mostraram que o reator eletroquímico é eficiente na geração de H2O2 alcançando 350 mg.L-1 em duas horas de eletrólise sem a adição do fármaco. Os ensaios de degradação do diclofenaco utilizaram a oxidação química indireta, pelos radicais hidroxila formados a partir do H2O2 eletrogerado, e pela oxidação eletroquímica direta no anodo. Este processo se mostrou eficiente na degradação do diclofenaco, alcançando 99,2 % de redução da concentração inicial do fármaco e 27,4 % de redução da demanda química de oxigênio (DQO). Quando se utilizou eletro-Fenton, adição de FeSO4, como catalisador da formação de radicais hidroxila, a eficiência aumentou, a degradação do diclofenaco alcançou 99,4 % da concentração inicial e a diminuição da DQO chegou a 63,2 %. Os resultados mostraram que o processo de degradação utilizando reator eletroquímico é eficiente na degradação do fármaco e na diminuição da DQO / Abstract: This work proposes the development and the optimization of the electrochemical treatment of a synthetic effluent with sodium diclofenac. In this work two stages were executed the study of the redox reactions of the sodium diclofenac and, the process of this organic compound. Hydrodynamic voltammetry experiments were recorded to identity sodium diclofenaco redox reaction in a non-aqueous medium (DMF with 0,1 mol L-1 of NaClO4) and in aqueous medium (0.1 M of K2SO4). These experiments were performed using glassy carbon as working electrodes, at different rotations (0 up to 3000 rpm). The glassy carbon electrode in non aqueous medium presented the best answers, where observed two peaks of oxidation, at 0.33 V vs. Ag/AgCl and 0.57 V vs. Ag/AgCl, and a peak of reduction at 0.73 V vs. Ag/AgCl. The hydrodynamic voltammetry it experiments showed that the redox reactions of the sodium diclofenac are influenced by the rotation of the glassy carbon electrode. A flow electrochemical reactor was used for the sodium diclofenac degradation. It was used a gas diffusion electrode as cathode and DSA-Cl2 ® as anode. The electrolyte used was 1.0 L of 0.1 M K2SO4 with 200 mg L-1 of sodium diclofenac (flow rate: 200 L.h-1, pressure (O2): 0,2 Bar), with and without 10 mM of FeSO4. The performance was evaluated considering concentration decay of sodium diclofenac concentration (HPLC) and chemical oxygen demand (COD) as a function of the applied current and addiction of Fe(II) ions. The results showed that the electrochemical reactor was efficient in the generation of 350 mg L-1 of H2O2 after two hours of electrolysis without the addition of the organic compound. The sodium diclofenac degradation occurred by indirect chemical oxidation, for the hydroxyl radicals formation from H2O2 electrogenerated, and by direct electrochemical oxidation on anode. This process showed the efficiency in the degradation of sodium diclofenaco: 99,2 % of reduction of the initial concentration and 27,4 % of reduction of the chemical oxygen demand (COD). When electro-Fenton was used by addition of FeSO4 as catalyst hydroxyl radicals formation, the degradation efficiency increased. The of the drug degradation was 99,4 % of the initial concentration and the COD reduction was 63,2 %. The results showned that the degradation process using electrochemical reactor was efficient in the sodium diclofenac degradation and COD reduction / Mestrado / Materiais e Processos de Fabricação / Mestre em Engenharia Mecânica

Page generated in 0.0616 seconds