Spelling suggestions: "subject:"galicia""
51 |
Perspectivas de desenvolvimento do galego / Perspectives on the development of the Galician languageBruce, Daniel January 2009 (has links)
<p>O presente trabalho trata da língua galega. É principalmente um estudo sobre a história da língua galega, desde o nascimento do galego até o tempo contemporâneo. O estudo explica o surgimento do problema da falta de um consenso lingüístico quanto ao galego. Dependendo de quem é a pessoa a quem se pergunta, as respostas sobre o que é a língua galega, são sempre diferentes. Consultando diferentes dicionários e opiniões de lingüistas a língua que se fala na Galiza, pode classificar-se como: uma língua independente ibero-românica, um dialeto do português, uma língua ibero-românica fortemente “castelhanizada” etc. Isto deve-se às complexas relações políticas, que a Galiza teve com Portugal e com a Espanha. Relatando sobre os principais problemas em relação à questão da evolução lingüística da língua galega, apresento dois movimentos lingüísticos, o movimento reintegracionista e o isolacionismo. Eles mostram de maneira clara, que há diferentes alternativas possíveis de um desenvolvimento para a língua galega. A dificuldade de chegar a um consenso lingüístico quanto à língua galega, mostra o fato de existirem paralelamente diferentes normas ortográficas.</p>
|
52 |
Perspectivas de desenvolvimento do galego / Perspectives on the development of the Galician languageBruce, Daniel January 2009 (has links)
O presente trabalho trata da língua galega. É principalmente um estudo sobre a história da língua galega, desde o nascimento do galego até o tempo contemporâneo. O estudo explica o surgimento do problema da falta de um consenso lingüístico quanto ao galego. Dependendo de quem é a pessoa a quem se pergunta, as respostas sobre o que é a língua galega, são sempre diferentes. Consultando diferentes dicionários e opiniões de lingüistas a língua que se fala na Galiza, pode classificar-se como: uma língua independente ibero-românica, um dialeto do português, uma língua ibero-românica fortemente “castelhanizada” etc. Isto deve-se às complexas relações políticas, que a Galiza teve com Portugal e com a Espanha. Relatando sobre os principais problemas em relação à questão da evolução lingüística da língua galega, apresento dois movimentos lingüísticos, o movimento reintegracionista e o isolacionismo. Eles mostram de maneira clara, que há diferentes alternativas possíveis de um desenvolvimento para a língua galega. A dificuldade de chegar a um consenso lingüístico quanto à língua galega, mostra o fato de existirem paralelamente diferentes normas ortográficas.
|
53 |
Vozes da literatura luso-brasileira : uma história do improviso poético – dos trovadores medievais aos poetas do Brasil colôniaAguiar, Rafael Hofmeister de January 2018 (has links)
Este trabalho percorre uma história das vozes poéticas da literatura luso-brasileira impostadas no improviso poético desde os trovadores medievais até os poetas do Brasil Colônia. Dessa maneira, procura responder se é possível identificar uma continuidade histórica do improviso na poesia lusófona, tendo como objetivo reconstruir historicamente a tradição do improviso poético luso-brasileiro. Essencialmente bibliográfica, a exposição da pesquisa encontra-se dividida em quatro capítulos. O primeiro aborda os princípios epistemológicos para a integração das poéticas orais e populares no interior da literatura luso-brasileira, constituindose como base epistêmica para o desenvolvimento da pesquisa; o segundo, intitulado E se os trovadores medievais fossem repentistas..., volta-se para os trovadores galego-portugueses, enfocando, sobretudo, as cantigas em desafio denominadas de tenções; o terceiro trata das relações entre a poesia popular e tradicional e os poetas cultos do renascimento ibérico com destaque a Camões; o quarto, por fim, versa, a partir das contribuições do capítulo Poetas repentistas da inacabada História da literatura brasileira, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), do uso da viola como importante elemento de sociabilização no período colonial brasileiro, em que avultam as práticas poéticas improvisatórias de Gregório de Matos e Domingos Caldas Barbosa Nesses capítulos, o elo de ligação se constituiu na reconstrução histórica do improviso poético, sem apregoar uma origem no sentido etnocêntrico que situa uma cultura como superior a outra, ou em que o improviso, a oralidade e a poesia popular aparecem como resquícios de uma sociedade mais evoluída que as abandonou. Ademais, segue-se o princípio de construir uma análise comparatista e historicizante, procurando observar algumas produções poéticas do passado que hoje só existem em papel e outrora poderiam ter sido compostas e executadas em performance através de experiências contemporâneas como a poesia popular e a cantoria nordestina. Entre referências, destacam-se Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen e Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) e Zumthor (1993, 2010). / This papper tries to make a history of the poetic voices of Luso-Brazilian literature imposed in the poetic improvisation from the medieval troubadours to the poets of Brazil Colony. In this way, we try to answer if it is possible to identify a historical continuity of improvisation in lusophone poetry, with the objective of reconstructing historically the Luso-Brazilian poetic improvisation tradition. Essentially bibliographic, the exposition of the research is divided into four chapters. The first one deals with epistemological principles for the integration of oral and popular poetics within the Luso-Brazilian literature, constituting itself as an epistemic basis for the development of research; the second, entitled And if the medieval troubadours were repentistas ..., turns to the Galician-Portuguese troubadours, focusing, above all, the ditties in challenge called tenções; the third deals with the relations between popular and traditional poetry and the educated poets of the Iberian Renaissance, with a special mention of Camões; the fourth, finally, is based on the contributions of the chapter Improvisational Poets (Repentistas) on the unfinished History of Brazilian Literature by Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), highlighting the viola as an important element of socialization in the Brazilian colonial period, in which the improvisatory poetic practices of Gregório de Matos and Domingos Caldas Barbosa increase In these chapters, the linkage was constituted in the historical reconstruction of poetic improvisation, but without proclaiming an origin in the ethnocentric sense that places one culture as superior to another, in which improvisation, orality and popular poetry appear as remnants of a society more evolved that abandoned them. In addition, it follows the principle of constructing a comparative and historicizing analysis, looking for to observe some poetic productions of the past that now only exist in paper and could once have been composed in performance through contemporary experiences like the popular poetry and the northeastern cantor. Among references, we highlight Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) and Zumthor (1993, 2010). / Este estudio busca hacer una historia de las voces poéticas de la literatura luso-brasileña impostadas en el improviso poético, desde los trovadores medievales hasta los poetas de Brasil Colonia. Con ello, se procura responder si es posible identificar una continuidad histórica del improviso en la poesía lusófona, cuyo objetivo es reconstruir históricamente la tradición del improviso luso-brasileño. Esencialmente bibliográfica, la exposición de la pesquisa se encuentra dividida en cuatro capítulos. Lo primero, aborda los principios epistemológicos para la integración de las poeticas orales y populares en interior de la literatura luso-brasileña, constituyéndose como base epistémica para el desarrollo de la pesquisa; lo segundo, intitulado “Y si los trovadores medievales fueran repentistas…”, se vuelve hacía los trovadores gallego-portugueses, enfocando, además, las cantigas en desafío denominadas de tenciones; lo tercero trata de las relaciones entre la poesía popular y tradicional y los poetas cultos del renacimiento ibérico con destaque a Camões; lo cuarto, finalmente, versa, a partir de las contribuciones del capítulo Poetas repentistas de la inacabada Historia de la Literatura Brasileña, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), destacando la viola como importante elemento de sociabilización en el periodo colonial brasileño, en que se abultan las practicas poético-improvisatorias de Gregório de Matos y de Domingos Caldas Barbosa En esos capítulos, el eslabón se constituye en reconstrucción histórica del improviso poético, pero sin propalar un origen en el sentido etnocéntrico que sitúa una cultura como superior a otra, en que el improviso, la oralidad y la poesía popular aparecen como resquicios de una sociedad más evolucionada que las ha abandonado. Además, se sigue el principio de construir un análisis comparatista e historicizante, procurando observar algunas producciones poéticas del pasado que hoy solo existen en papel y otrora podrían haber sido compuestas en performance por medio de experiencias contemporáneas como la poesía popular y la cantoría nordestina. Entre las referencias, se destacan Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) y Zumthor (1993, 2010).
|
54 |
Vozes da literatura luso-brasileira : uma história do improviso poético – dos trovadores medievais aos poetas do Brasil colôniaAguiar, Rafael Hofmeister de January 2018 (has links)
Este trabalho percorre uma história das vozes poéticas da literatura luso-brasileira impostadas no improviso poético desde os trovadores medievais até os poetas do Brasil Colônia. Dessa maneira, procura responder se é possível identificar uma continuidade histórica do improviso na poesia lusófona, tendo como objetivo reconstruir historicamente a tradição do improviso poético luso-brasileiro. Essencialmente bibliográfica, a exposição da pesquisa encontra-se dividida em quatro capítulos. O primeiro aborda os princípios epistemológicos para a integração das poéticas orais e populares no interior da literatura luso-brasileira, constituindose como base epistêmica para o desenvolvimento da pesquisa; o segundo, intitulado E se os trovadores medievais fossem repentistas..., volta-se para os trovadores galego-portugueses, enfocando, sobretudo, as cantigas em desafio denominadas de tenções; o terceiro trata das relações entre a poesia popular e tradicional e os poetas cultos do renascimento ibérico com destaque a Camões; o quarto, por fim, versa, a partir das contribuições do capítulo Poetas repentistas da inacabada História da literatura brasileira, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), do uso da viola como importante elemento de sociabilização no período colonial brasileiro, em que avultam as práticas poéticas improvisatórias de Gregório de Matos e Domingos Caldas Barbosa Nesses capítulos, o elo de ligação se constituiu na reconstrução histórica do improviso poético, sem apregoar uma origem no sentido etnocêntrico que situa uma cultura como superior a outra, ou em que o improviso, a oralidade e a poesia popular aparecem como resquícios de uma sociedade mais evoluída que as abandonou. Ademais, segue-se o princípio de construir uma análise comparatista e historicizante, procurando observar algumas produções poéticas do passado que hoje só existem em papel e outrora poderiam ter sido compostas e executadas em performance através de experiências contemporâneas como a poesia popular e a cantoria nordestina. Entre referências, destacam-se Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen e Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) e Zumthor (1993, 2010). / This papper tries to make a history of the poetic voices of Luso-Brazilian literature imposed in the poetic improvisation from the medieval troubadours to the poets of Brazil Colony. In this way, we try to answer if it is possible to identify a historical continuity of improvisation in lusophone poetry, with the objective of reconstructing historically the Luso-Brazilian poetic improvisation tradition. Essentially bibliographic, the exposition of the research is divided into four chapters. The first one deals with epistemological principles for the integration of oral and popular poetics within the Luso-Brazilian literature, constituting itself as an epistemic basis for the development of research; the second, entitled And if the medieval troubadours were repentistas ..., turns to the Galician-Portuguese troubadours, focusing, above all, the ditties in challenge called tenções; the third deals with the relations between popular and traditional poetry and the educated poets of the Iberian Renaissance, with a special mention of Camões; the fourth, finally, is based on the contributions of the chapter Improvisational Poets (Repentistas) on the unfinished History of Brazilian Literature by Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), highlighting the viola as an important element of socialization in the Brazilian colonial period, in which the improvisatory poetic practices of Gregório de Matos and Domingos Caldas Barbosa increase In these chapters, the linkage was constituted in the historical reconstruction of poetic improvisation, but without proclaiming an origin in the ethnocentric sense that places one culture as superior to another, in which improvisation, orality and popular poetry appear as remnants of a society more evolved that abandoned them. In addition, it follows the principle of constructing a comparative and historicizing analysis, looking for to observe some poetic productions of the past that now only exist in paper and could once have been composed in performance through contemporary experiences like the popular poetry and the northeastern cantor. Among references, we highlight Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) and Zumthor (1993, 2010). / Este estudio busca hacer una historia de las voces poéticas de la literatura luso-brasileña impostadas en el improviso poético, desde los trovadores medievales hasta los poetas de Brasil Colonia. Con ello, se procura responder si es posible identificar una continuidad histórica del improviso en la poesía lusófona, cuyo objetivo es reconstruir históricamente la tradición del improviso luso-brasileño. Esencialmente bibliográfica, la exposición de la pesquisa se encuentra dividida en cuatro capítulos. Lo primero, aborda los principios epistemológicos para la integración de las poeticas orales y populares en interior de la literatura luso-brasileña, constituyéndose como base epistémica para el desarrollo de la pesquisa; lo segundo, intitulado “Y si los trovadores medievales fueran repentistas…”, se vuelve hacía los trovadores gallego-portugueses, enfocando, además, las cantigas en desafío denominadas de tenciones; lo tercero trata de las relaciones entre la poesía popular y tradicional y los poetas cultos del renacimiento ibérico con destaque a Camões; lo cuarto, finalmente, versa, a partir de las contribuciones del capítulo Poetas repentistas de la inacabada Historia de la Literatura Brasileña, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), destacando la viola como importante elemento de sociabilización en el periodo colonial brasileño, en que se abultan las practicas poético-improvisatorias de Gregório de Matos y de Domingos Caldas Barbosa En esos capítulos, el eslabón se constituye en reconstrucción histórica del improviso poético, pero sin propalar un origen en el sentido etnocéntrico que sitúa una cultura como superior a otra, en que el improviso, la oralidad y la poesía popular aparecen como resquicios de una sociedad más evolucionada que las ha abandonado. Además, se sigue el principio de construir un análisis comparatista e historicizante, procurando observar algunas producciones poéticas del pasado que hoy solo existen en papel y otrora podrían haber sido compuestas en performance por medio de experiencias contemporáneas como la poesía popular y la cantoría nordestina. Entre las referencias, se destacan Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) y Zumthor (1993, 2010).
|
55 |
Les Antigones espagnoles : modalités esthétiques et idéologiques des reprises de la figure mythique, de la Guerre Civile à la Transition / Rewriting Antigone : ideology and aesthetics in the Spanish versions of the tragedy, between the Civil War and the transition to democracyBlin, Fanny 22 September 2017 (has links)
En réponse au traumatisme de la division nationale suscitée par la guerre civile et cristallisée pendant le franquisme, la figure d’Antigone resurgit avec force dans la dramaturgie espagnole. Le parcours de résistance de cette héroïne grecque devient, sous la plume des auteurs espagnols du XXème siècle, l’emblème de la « juste mémoire » (Ricœur, 2000). Partant de l’hypothèse que le corpus des Antigones espagnoles constitue un ensemble relevant d’une dynamique commune de relecture de l’histoire, cette thèse recherche, à travers un travail comparatif des structures et des symboliques, la cohérence des versions catalanes, galiciennes et castillanes, de l’exil comme de l’intérieur, pour la période comprise entre 1936 et 1989. Dix-huit pièces sont ainsi mises en perspective pour démontrer la conquête de discours mémoriels et compensatoires à partir des sources hypotextuelles que constituent la tragédie de Sophocle, mais aussi les autres versions théâtrales du mythe. La première partie examine les procédés de réécriture du mythe, de l’histoire et de la tragédie, pour qualifier les pièces et déterminer un éventuel noyau mythique ou un schéma référentiel récurrent. La notion de « (re)configurations contemporaines » au prisme du contexte politique émerge alors pour désigner les objets de ce travail. La deuxième partie analyse les convergences esthétiques et les motifs récurrents dans les textes, car les Antigones espagnoles contemporaines placent au centre de la scène la métaphore de la marge pour figurer l’exclusion politique, ou encore celle du chemin pour représenter les destins brisés et l’exil. Fondamentalement, ces œuvres forgent un tombeau littéraire pour les défunts oubliés, mais aussi un monument en l’honneur des invisibles. La dimension esthétique de cette place théâtrale compensatrice ouvre une réflexion sur son sens cathartique dans une société en recomposition pendant la Transition. En effet, le troisième volet de cette thèse est centré sur la théâtralisation de l’histoire : il s’agit d’étudier les dispositifs de déconstruction des récits nationaux à travers les différents réagencements du mythe des Labdacides. Cette clé de lecture révèle les stratégies de démythification-remythification qui président aux nouvelles charges sémantiques des épisodes mythiques, dépeignant un autoportrait déformant de la communauté espagnole en crise. À l’horizon de ces pratiques de réécriture, se lit la conception d’une époque historique comme une épopée, que la parole cérémonielle et le dispositif scénique peuvent contribuer à purger, par une distance qui englobe un large prisme, de la sacralité au grotesque. / Echoing the traumatic conflict within the nation caused by the Civil War and crystallized during Franco’s era, Antigone’s reappearance was extremely intense in Spanish dramatic creation. In contemporary rewritings, the resistance of this tragic character from Greek mythology turned out to be the emblem of a “fairer memory” (Ricoeur, 2000). This work asserts that the Spanish Antigones converge and share a common signification when it comes to rewriting History; and resorts to a comparative study of structures and symbols to shed light on the continuity between the Castilian, Catalan and Galician versions, between those written in exile or not, from 1936 to 1989. In order to establish the common dynamic, eighteen plays are compared, whose key idea is to create a memorial and a redeeming discourse based on the Greek sources but also inspired by other versions of the tragedy. Therefore, the first part examines the strategies implemented to rearrange the mythical pattern, the historical context and the tragic genre. This leads to the conclusion that there is no permanent mythical core nor a fully recurrent referential scheme. As such, the notion of “contemporary (re)configurations” through the prism of politics seems relevant to describe the rewritings. The second part analyses the aesthetic convergences and the recurring themes and metaphors throughout the texts and concludes that in the contemporary Spanish Antigones, the image of the margins embodying exclusion takes on centre stage while the image of the path is resorted to in order to evoke broken destinies and exile. Basically, these plays create a literary tomb for the forgotten deceased but also a monument in honour of the invisible –alive– ones. The aesthetic dimension of this compensatory play requires a reflection upon its cathartic sense in a transforming society during the Transition to democracy. Indeed, the third part of this work focuses on the dramatization of History, making it crucial to study the scenic devices that dismantle the official stories and political myths. This reveals the strategies of “demystification” followed by new mythifications that portray a distorting image of the Spanish community in crisis. Ultimately, these practices of rewriting show that the playwrights conceived their time as an epic and mythical phase which could be purged by theatrical ceremonial thanks to a distancing effect that covers a large prism, from sacred to grotesque.
|
56 |
Vozes da literatura luso-brasileira : uma história do improviso poético – dos trovadores medievais aos poetas do Brasil colôniaAguiar, Rafael Hofmeister de January 2018 (has links)
Este trabalho percorre uma história das vozes poéticas da literatura luso-brasileira impostadas no improviso poético desde os trovadores medievais até os poetas do Brasil Colônia. Dessa maneira, procura responder se é possível identificar uma continuidade histórica do improviso na poesia lusófona, tendo como objetivo reconstruir historicamente a tradição do improviso poético luso-brasileiro. Essencialmente bibliográfica, a exposição da pesquisa encontra-se dividida em quatro capítulos. O primeiro aborda os princípios epistemológicos para a integração das poéticas orais e populares no interior da literatura luso-brasileira, constituindose como base epistêmica para o desenvolvimento da pesquisa; o segundo, intitulado E se os trovadores medievais fossem repentistas..., volta-se para os trovadores galego-portugueses, enfocando, sobretudo, as cantigas em desafio denominadas de tenções; o terceiro trata das relações entre a poesia popular e tradicional e os poetas cultos do renascimento ibérico com destaque a Camões; o quarto, por fim, versa, a partir das contribuições do capítulo Poetas repentistas da inacabada História da literatura brasileira, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), do uso da viola como importante elemento de sociabilização no período colonial brasileiro, em que avultam as práticas poéticas improvisatórias de Gregório de Matos e Domingos Caldas Barbosa Nesses capítulos, o elo de ligação se constituiu na reconstrução histórica do improviso poético, sem apregoar uma origem no sentido etnocêntrico que situa uma cultura como superior a outra, ou em que o improviso, a oralidade e a poesia popular aparecem como resquícios de uma sociedade mais evoluída que as abandonou. Ademais, segue-se o princípio de construir uma análise comparatista e historicizante, procurando observar algumas produções poéticas do passado que hoje só existem em papel e outrora poderiam ter sido compostas e executadas em performance através de experiências contemporâneas como a poesia popular e a cantoria nordestina. Entre referências, destacam-se Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen e Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) e Zumthor (1993, 2010). / This papper tries to make a history of the poetic voices of Luso-Brazilian literature imposed in the poetic improvisation from the medieval troubadours to the poets of Brazil Colony. In this way, we try to answer if it is possible to identify a historical continuity of improvisation in lusophone poetry, with the objective of reconstructing historically the Luso-Brazilian poetic improvisation tradition. Essentially bibliographic, the exposition of the research is divided into four chapters. The first one deals with epistemological principles for the integration of oral and popular poetics within the Luso-Brazilian literature, constituting itself as an epistemic basis for the development of research; the second, entitled And if the medieval troubadours were repentistas ..., turns to the Galician-Portuguese troubadours, focusing, above all, the ditties in challenge called tenções; the third deals with the relations between popular and traditional poetry and the educated poets of the Iberian Renaissance, with a special mention of Camões; the fourth, finally, is based on the contributions of the chapter Improvisational Poets (Repentistas) on the unfinished History of Brazilian Literature by Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), highlighting the viola as an important element of socialization in the Brazilian colonial period, in which the improvisatory poetic practices of Gregório de Matos and Domingos Caldas Barbosa increase In these chapters, the linkage was constituted in the historical reconstruction of poetic improvisation, but without proclaiming an origin in the ethnocentric sense that places one culture as superior to another, in which improvisation, orality and popular poetry appear as remnants of a society more evolved that abandoned them. In addition, it follows the principle of constructing a comparative and historicizing analysis, looking for to observe some poetic productions of the past that now only exist in paper and could once have been composed in performance through contemporary experiences like the popular poetry and the northeastern cantor. Among references, we highlight Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) and Zumthor (1993, 2010). / Este estudio busca hacer una historia de las voces poéticas de la literatura luso-brasileña impostadas en el improviso poético, desde los trovadores medievales hasta los poetas de Brasil Colonia. Con ello, se procura responder si es posible identificar una continuidad histórica del improviso en la poesía lusófona, cuyo objetivo es reconstruir históricamente la tradición del improviso luso-brasileño. Esencialmente bibliográfica, la exposición de la pesquisa se encuentra dividida en cuatro capítulos. Lo primero, aborda los principios epistemológicos para la integración de las poeticas orales y populares en interior de la literatura luso-brasileña, constituyéndose como base epistémica para el desarrollo de la pesquisa; lo segundo, intitulado “Y si los trovadores medievales fueran repentistas…”, se vuelve hacía los trovadores gallego-portugueses, enfocando, además, las cantigas en desafío denominadas de tenciones; lo tercero trata de las relaciones entre la poesía popular y tradicional y los poetas cultos del renacimiento ibérico con destaque a Camões; lo cuarto, finalmente, versa, a partir de las contribuciones del capítulo Poetas repentistas de la inacabada Historia de la Literatura Brasileña, de Joaquim Norberto de Sousa Silva (2002), destacando la viola como importante elemento de sociabilización en el periodo colonial brasileño, en que se abultan las practicas poético-improvisatorias de Gregório de Matos y de Domingos Caldas Barbosa En esos capítulos, el eslabón se constituye en reconstrucción histórica del improviso poético, pero sin propalar un origen en el sentido etnocéntrico que sitúa una cultura como superior a otra, en que el improviso, la oralidad y la poesía popular aparecen como resquicios de una sociedad más evolucionada que las ha abandonado. Además, se sigue el principio de construir un análisis comparatista e historicizante, procurando observar algunas producciones poéticas del pasado que hoy solo existen en papel y otrora podrían haber sido compuestas en performance por medio de experiencias contemporáneas como la poesía popular y la cantoría nordestina. Entre las referencias, se destacan Frenk (2005, 2006a, 2006b, 2006c, 2006d), Hansen; Moreira (2013), Lemaire (1987, 1992, 1999, 2010, 2015), Lopes (2015), Romeralo (1969) y Zumthor (1993, 2010).
|
57 |
BERTie Bott’s Every Flavor Labels : A Tasty Guide to Developing a Semantic Role Labeling Model for GalicianBruton, Micaella January 2023 (has links)
For the vast majority of languages, Natural Language Processing (NLP) tools are either absent entirely, or leave much to be desired in their final performance. Despite having nearly 4 million speakers, one such low-resource language is Galician. In an effort to expand available NLP resources, this project sought to construct a dataset for Semantic Role Labeling (SRL) and produce a baseline for future research to use in comparisons. SRL is a task which has shown success in amplifying the final output for various NLP systems, including Machine Translation and other interactive language models. This project was successful in that fact and produced 24 SRL models and two SRL datasets; one Galician and one Spanish. mBERT and XLM-R were chosen as the baseline architectures; additional models were first pre-trained on the SRL task in a language other than the target to measure the effects of transfer-learning. Scores are reported on a scale of 0.0-1.0. The best performing Galician SRL model achieved an f1 score of 0.74, introducing a baseline for future Galician SRL systems. The best performing Spanish SRL model achieved an f1 score of 0.83, outperforming the baseline set by the 2009 CoNLL Shared Task by 0.025. A pre-processing method, verbal indexing, was also introduced which allowed for increased performance in the SRL parsing of highly complex sentences; effects were amplified in scenarios where the model was both pre-trained and fine-tuned on datasets utilizing the method, but still visible even when only used during fine-tuning. / För de allra flesta språken saknas språkteknologiska verktyg (NLP) helt, eller för dem de var i finns tillgängliga är dessa verktygs prestanda minst sagt, sämre än medelmåttig. Trots sina nästan 4 miljoner talare, är galiciska ett språk med brist på tillräckliga resurser. I ett försök att utöka tillgängliga NLP-resurser för språket, konstruerades i detta projekt en uppsättning data för så kallat Semantic Role Labeling (SRL) som sedan användes för att utveckla grundläggande SRL-modeller att falla tillbaka på och jämföra med i framtida forskning. SRL är en uppgift som har visat framgång när det gäller att förstärka slutresultatet för olika NLP-system, inklusive maskinöversättning och andra interaktiva språkmodeller. I detta avseende visade detta projekt på framgång och som del av det utvecklades 24 SRL-modeller och två SRL-datauppsåttningar; en galicisk och en spansk. mBERT och XLM-R valdes som baslinjearkitekturer; ytterligare modeller tränades först på en SRL-uppgift på ett språk annat än målspråket för att mäta effekterna av överföringsinlärning (Transfer Learning) Poäng redovisas på en skala från 0.0-1.0. Den galiciska SRL-modellen med bäst prestanda uppnådde ett f1-poäng på 0.74, vilket introducerar en baslinje för framtida galiciska SRL-system. Den bästa spanska SRL-modellen uppnådde ett f1-poäng på 0.83, vilket överträffade baslinjen +0.025 som sattes under CoNLL Shared Task 2009. I detta projekt introduceras även en ny metod för behandling av lingvistisk data, så kallad verbalindexering, som ökade prestandan av mycket komplexa meningar. Denna prestandaökning först märktes ytterligare i de scenarier och är en modell både förtränats och finjusterats på uppsättningar data som behandlats med metoden, men visade även på märkbara förbättringar då en modell endast genomgått finjustering. / Para la gran mayoría de los idiomas, las herramientas de procesamiento del lenguaje natural (NLP) están completamente ausentes o dejan mucho que desear en su desempeño final. A pesar de tener casi 4 millones de hablantes, el gallego continúa siendo un idioma de bajos recursos. En un esfuerzo por expandir los recursos de NLP disponibles, el objetivo de este proyecto fue construir un conjunto de datos para el Etiquetado de Roles Semánticos (SRL) y producir una referencia para que futuras investigaciones puedan utilizar en sus comparaciones. SRL es una tarea que ha tenido éxito en la amplificación del resultado final de varios sistemas NLP, incluida la traducción automática, y otros modelos de lenguaje interactivo. Este proyecto fue exitoso en ese hecho y produjo 24 modelos SRL y dos conjuntos de datos SRL; uno en gallego y otro en español. Se eligieron mBERT y XLM-R como las arquitecturas de referencia; previamente se entrenaron modelos adicionales en la tarea SRL en un idioma distinto al idioma de destino para medir los efectos del aprendizaje por transferencia. Las puntuaciones se informan en una escala de 0.0 a 1.0. El modelo SRL gallego con mejor rendimiento logró una puntuación de f1 de 0.74, introduciendo un objetivo de referencia para los futuros sistemas SRL gallegos. El modelo español de SRL con mejor rendimiento logró una puntuación de f1 de 0.83, superando la línea base establecida por la Tarea Compartida CoNLL de 2009 en 0.025. También se introdujo un método de preprocesamiento, indexación verbal, que permitió un mayor rendimiento en el análisis SRL de oraciones muy complejas; los efectos se amplificaron cuando el modelo primero se entrenó y luego se ajustó con los conjuntos de datos que utilizaban el método, pero los efectos aún fueron visibles incluso cuando se lo utilizó solo durante el ajuste.
|
Page generated in 0.0522 seconds