• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 52
  • 5
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 60
  • 60
  • 49
  • 36
  • 35
  • 34
  • 11
  • 10
  • 10
  • 9
  • 8
  • 8
  • 7
  • 7
  • 6
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

Efeito da atorvastatina sobre o coração em ratos submetidos a infarto agudo do miocárdio

Lehnen, Tatiana Ederich January 2012 (has links)
Introdução: Embora estatinas sejam benéficas após o infarto agudo do miocárdio (IAM), pouco se sabe sobre seus efeitos quando usadas previamente ao evento. Objetivo: Avaliar o efeito do uso prévio de atorvastatina sobre a função cardiovascular, inflamação e GLUT4 no coração de ratos após IAM (oclusão artéria coronária). Métodos: Ratos Wistar-Kyoto, machos, foram tratados com atorvastatina (20mg/kg) ou veículo (gavagem), 14 dias antes do IAM ou cirurgia sham e avaliação ecocardiográfica 48h pós-IAM (Protocolo A) ou + 7 dias de atorvastatina após IAM e avaliação ecocardiográfica 7 dias pós-IAM (Protocolo B), divididos 16/grupo: C (sham+veículo), I (IAM+veículo), CAt (sham+atorvastatina) e IAt (IAM+atorvastatina). Foram avaliados parâmetros funcionais ecocardiográficos, marcadores inflamatórios plasmáticos e GLUT4 no coração (Western blot). Resultados: A área de infarto foi ~50% nos grupos I e IAt. No protocolo A, a fração de encurtamento foi ~60% maior no grupo IAt vs. I (C:50,9±3,9; CAt:47,9±4,0; I:20,7±3,4; IAt:33,4±3,5 %; p=0,036), o que não ocorreu no protocolo B. A fração de ejeção apresentou redução nos animais após IAM (Protocolo A: ~37%; B: ~30%) e a atorvastatina não melhorou este índice. Houve aumento de GLUT4 (miocárdio, membrana plasmática) pelo IAM 48h pós-IAM: C:35,7±6,0; CAt:32,2±10,9; I:49,8±9,8; IAt:54,1±6,3 UA/g tecido; p<0,001, sem benefício pela atorvastatina, e redução 7 dias pós-IAM: C:50,2±4,4; CAt:52,3±3,1; I:39,0±7,9; IAt:26,4±11,0 UA/g tecido; p<0,001, com prejuízo pela atorvastatina (redução de 32% na membrana plasmática). O IAM determinou aumento de marcadores inflamatórios no plasma, não revertido pelo uso de atorvastatina. Conclusão: Atorvastatina prévia ao IAM melhora a contratilidade no miocárdio precocemente independente do GLUT4 cardíaco, efeito que não foi mantido quando da avaliação mais tardia. / Background: Although statins are beneficial after acute myocardial infarction (AMI), its effects when used prior to this event remains unclear. Aim: To evaluate the effect of prior use of atorvastatin on cardiovascular function, inflammatory state and GLUT4 expression in the rat heart after myocardial infarction (coronary artery occlusion). Methods: Wistar-Kyoto male rats were treated with atorvastatin (20mg/kg) or vehicle (gavage), 14 days before the AMI or sham surgery, and echocardiographic evaluation 48 hours after AMI (protocol A) or atorvastatin + 7 days after AMI and echocardiography 7 days after AMI (Protocol B), allocated 16/grupo: C (sham + vehicle), I (AMI + vehicle), CAt (sham + atorvastatin) and IAt (AMI + atorvastatin). Functional echocardiographic parameters, plasma inflammatory markers and GLUT4 in the heart (Western blot) were measured. Results: Infarcted area was ~50% in groups I and IAt. In protocol A, left ventricular fractional shortening was ~60% higher in the IAt vs. I (C: 50.9 ± 3.9; CAt: 47.9 ± 4.0; I: 20.7 ± 3.4; IAt: 33.4 ± 3.5%, p=0.036), which not occur in protocol B. Ejection fraction was reduced in the animals after acute myocardial infarction (Protocol A: ~37%, B: ~30%) and atorvastatin did not improve this parameter. There was an increase of GLUT4 (plasma membrane) in the Protocol A (C: 35.7 ± 6.0; CAt: 32.2 ± 10.9, I: 49.8 ± 9.8; IAt: 54.1 ± 6.3 AU/g tissue, p<0.001) with no benefit by atorvastatin, and reduction in the Protocolo B (C: 50.2 ± 4.4; CAt: 52.3 ± 3.1; I: 39, 0 ± 7.9; IAt: 26.4 ± 11.0 AU/g tissue, p<0.001), damage by atorvastatin (32% reduction in the plasma membrane). The AMI resulted in an increase of inflammatory markers in plasma, not reversed by the use of atorvastatin. Conclusion: Atorvastatin prior to AMI improves myocardial contractility in early heart independent of GLUT4, an effect that was not maintained when evaluating later.
22

Desenvolvimento de imunossensor eletroquímico empregando nanohíbrido Pirrol – nanotubos de haloisita para detecção da troponina T cardíaca humana

Landim, Vicente de Paulo dos Anjos 31 January 2014 (has links)
Submitted by Israel Vieira Neto (israel.vieiraneto@ufpe.br) on 2015-03-05T19:28:07Z No. of bitstreams: 2 DISSERTAÇÃO Vicente de Paulo dos Anjos.pdf: 1268595 bytes, checksum: 1d1caae923b11bb4068e6694be7813fd (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) / Made available in DSpace on 2015-03-05T19:28:07Z (GMT). No. of bitstreams: 2 DISSERTAÇÃO Vicente de Paulo dos Anjos.pdf: 1268595 bytes, checksum: 1d1caae923b11bb4068e6694be7813fd (MD5) license_rdf: 1232 bytes, checksum: 66e71c371cc565284e70f40736c94386 (MD5) Previous issue date: 2014 / FACEPE / Diversos imunoensaios vem sendo empregados na rotina laboratorial para dosagem das troponinas cardíacas, devido a sua alta sensibilidade e especificidade no diagnóstico do infarto agudo do miocárdio. Entretanto, estes métodos apresentam significativas limitações para diagnóstico à beira do leito de pacientes infartados de modo prático, rápido e seguro. Dessa forma, os imunossensores eletroquímicos surgem como uma importante ferramenta analítica. O objetivo deste trabalho foi desenvolver um imunossensor eletroquímico baseado em um filme nanoestruturado de pirrol-2-carboxílico e nanotubos de haloisita para detecção de níveis clínicos da troponina T cardíaca humana. O eletrodo de carbono vítreo foi submetido à eletropolimerização do pirrol-2-carboxílico (0,01 M). Os grupos carboxílicos derivados do filme de pirrol na superfície sensora foram ativados e em seguida incubados com uma solução de nanotubos de haloisita funcionalizados com grupos amina (5 mg/mL). Para imobilização dos anticorpos anti-troponina T, o eletrodo de carbono foi previamente incubado com uma solução de glutaraldeído (5%). Os sítios ativos remanescentes do eletrodo foram bloqueados com uma solução de glicina. A caracterização do imunossensor foi realizada usando as técnicas de voltametria cíclica e de pulso diferencial. A eletrossíntese do pirrol-2-carboxílico foi otimizada utilizando o perclorato de lítio como contra-íon na eletrossíntese do polímero, sob a velocidade de polimerização de 20 mV/s. O filme nanoestruturado de pirrol-2-carboxílico (0,01 M) e nanotubos de haloisita (5 mg/mL) apresentou uma estabilidade cinco vezes maior quando comparado ao estudo controle (sem pirrol-2-carboxílico). Ensaios para padronização da concentração do anticorpo anti-troponina T imobilizado e tempo de interação antígeno-anticorpo foram realizados e otimizados na concentração de 5 μg/mL e 60 min, respectivamente. Uma curva de calibração foi obtida para as diferentes concentrações de cTnT utilizando a técnica de voltametria de onda quadrada. O imunossensor proposto apresentou uma boa linearidade com r=0,996 (p << 0,001; n = 6) e limite de detecção de 0,008 ng/mL. O filme nanohíbrido de pirrol-2-carboxílico e nanotubos de haloisita para detecção eletroquímica da troponina T demonstrou propriedades desejáveis, tais como estabilidade, reprodutibilidade e sensibilidade.
23

AVALIAÇÃO DO FIBRINOGÊNIO, TEMPO DE PROTROMBINA TEMPO DE TROMBOPLASTINA PARCIAL ATIVADA E FATORES DE RISCO EM PACIENTES COM INFARTO AGUDO DO MIOCÁRDIO / EVALUATION OF THE FIBRINOGEN, ACTIVE PROTROMBIN TIME, TROMBOPLASTIN TIME AND RISKS FACTOR IN PATIENTS WITH ACUTE INFARCTION OF THE MYOCARDIAL

Dias, Marinês Lavall 17 March 2006 (has links)
It was looked to stand out the importance of discover laboratorial parameters that are auxiliary to the diagnostic of acute infarction of myocardial (AMI). The AMI is one of the biggest problems of public health in the world. Due to this fact, it is of major importance to find laboratorial parameters with quality and reasonable costs. In the present study fibrinogen concentrations measured during acute phase of AMI were related to cardiovascular death or a new AMI event. This incidence was higher in the etary range of 44 to 75 years in men; and 56 to 90 in women. Approximately 73% of patients presented familiar history of Coronary Heart Disease (CHD), 66% smoked, 63% presented hypertension and 81% sedentary. It was also observed elevated cases of AMI in extreme temperature days. For the fibrinogen concentrations (FBR), results demonstrated significant difference (p<0.05) between the control and infarction group patients. For protrombin time, troponine (TROP), creatinokinase, CK-MB and leukocytes count, results showed statically difference between groups. However, TTPa, total cholesterol, HDL, LDL, triglycerides levels presented no significant difference between studied groups. In conclusion, this work demonstrated a increasing fibrinogen concentration in patients with AMI, revealing that it may be adequate as a cardiac marker for AMI. / Procurou-se ressaltar a importância de determinados parâmetros laboratoriais que auxiliem o diagnóstico do infarto agudo do miocárdio (IAM). O IAM é um dos maiores problemas de saúde pública no mundo. Devido a isso, torna-se importante encontrar parâmetros laboratoriais de qualidade e baixo custo, para a caracterização do IAM. Concentrações altas de fibrinogênio determinados durante a fase aguda do IAM, foram associadas com morte cardiovascular ou um novo evento de IAM. A incidência de IAM é maior em homens na faixa etária de 44 a 75 anos; e nas mulheres entre 56 a 90 anos. Dos pacientes avaliados neste estudo, 73% apresentavam história familiar de doença arterial coronariana (DAC); 66% fumavam, 63% apresentavam hipertensão e 81% era sedentária. Foi observado que nos dias frios ou com temperaturas extremas aumentou o número de IAM. Para as concentrações de fibrinogênio (fbr), tempo de protrombina (TP), tempo de tromboplastina ativada (TTPa), troponina (TROP), creatinoquinase (CK), creatinoquinase fração MB, CK-MB, contagem de leucócitos, a média dos resultados obtidos apresentou diferença significativa entre os grupos controle e infartados. No entanto para o TTPa, colesterol total, HDL, LDL, triglicerídeos as médias observadas não apresentaram diferença significativa. Neste trabalho foi possível observar o aumento da concentração de fibrinogênio e no tempo de protrombina dos pacientes com IAM.
24

Estudio de las Implicaciones de la Via de Señalización de Notch en Cardioregeneración y Cáncer

González-King Garibotti, Hernán 29 July 2019 (has links)
[ES] Las células de los mamíferos secretan una gran variedad de vesículas extracelulares (EV) que participan activamente en la comunicación celular. Entre ellas, los exosomas son un tipo de EV cuyo tamaño está comprendido entre los 20 y 150 nanómetros que juegan un papel importante en la comunicación celular. De este modo, se ha descrito el papel de los exosomas en distintos procesos como la regeneración de tejidos, la respuesta inmunitaria o en la progresión de diferentes tipos de cánceres. Por otro lado, se ha observado que la actividad de la vía de señalización de Notch juega un papel importante en procesos de diferenciación celular, la angiogénesis o la proliferación, entre otros. Además, se ha relacionado con la aparición y progresión de un gran número de patologías, como el cáncer. Trabajos recientes han advertido que la actividad de la vía de Notch puede regularse mediante un nuevo mecanismo de señalización mediado por exosomas. En este trabajo se profundizó en este nuevo mecanismo de señalización de la vía de Notch en dos contextos diferentes como son las terapias regenerativas y el cáncer. Un trabajo previo de nuestro laboratorio demostró que las células madre mesenquimales (MSC) que mantenían una expresión aumentada del factor inducible por hipoxia 1&#945; (HIF-1&#945;; HIF-MSC) aumentaban el potencial terapéutico de las MSC nativas en un modelo de infarto agudo de miocardio (IAM) en rata a través de un aumento de la angiogénesis y una reducción de la fibrosis. Varios trabajos han estudiado la relación entre la vía de señalización de Notch y HIF-1&#945;; así como la influencia de ambos en el proceso angiogénico. Por estos motivos, en este trabajo nos interesamos por evaluar la relación de ambas vías y su efecto sobre la angiogénesis a través de los exosomas liberados por las HIF-MSC y las MSC. Los resultados permitieron observar que la expresión de HIF-1&#945; indujo un aumento en la secreción y la transferencia de exosomas de MSC a cultivos primarios de células endoteliales. Además, se observó que los exosomas derivados de HIF-MSC tenían un mayor potencial angiogénico tanto in vitro como in vivo en parte debido a una mayor incorporación del ligando de la vía de Notch Jagged1. Se ha observado que los exosomas derivados de células tumorales contribuyen a la progresión tumoral a través de mecanismos como la activación de la transición epitelio mesénquima (EMT), el establecimiento de nichos pre-metastáticos o la inmunomodulación. Así, se sabe que la vía de señalización de Notch es capaz de activar la EMT durante la progresión de distintos tipos de cánceres. Así mismo, los cánceres de mama de peor prognosis han sido relacionados con una desregulación de la vía de señalización de Notch. Por estas razones, nos inquietó la posibilidad de que la señalización de la vía de Notch a través de exosomas estuviera influyendo en la progresión del cáncer de mama. De este modo, estudiamos la presencia de componentes de la vía de señalización de Notch en los exosomas procedentes de dos líneas tumorales de cáncer de mama, una más agresiva (MDA-MB-231) y otra menos agresiva (MCF-7). Así, se observó que varios componentes de Notch se sobreexpresaron en los exosomas procedentes de MDA-MB-231 en comparación con los procedentes de MCF-7. Fue de particular interés la detección del dominio intracelular con actividad transcripcional de Notch1 (N1ICD) sobreexpresado en los exosomas procedentes de MDA-MB-231. Debido a que previamente había sido demostrado que una sobreexpresión de N1ICD en MCF-7 aumentaba su tumorigenicidad a través de una inducción de la EMT, se evaluó el efecto de los componentes de Notch incorporados en los exosomas procedentes de ambas líneas tumorales sobre cultivos de MCF-7. Nuestros resultados sugieren que los componentes de Notch incorporados en los exosomas procedentes de MDA-MB-231 son funcionales y contribuyen a la induc / [CAT] Les cèl·lules dels mamífers secreten una gran varietat de vesícules extracel·lulars (EV) que participen activament en la comunicació celular. Entre elles, els exosomes són un tipus de EV amb una grandària compresa entre els 20 i 150 nanòmetres que juguen un paper important en la comunicació celular. D'aquesta manera, s'ha descrit el paper dels exosomes en diferents processos com la regeneració de teixits, la resposta immunitària o en la progressió de diferents tipus de càncers. D'altra banda, s'ha observat que l'activitat de la via de senyalització de Notch juga un paper molt important en processos de diferenciació cel·lular, la angiogénesis o la proliferació, entre altres. A més, s'ha relacionat amb l'aparició i progressió d'un gran nombre de patologies, com el càncer. Treballs recents han advertit que l'activitat de la via de Notch pot regular-se mitjançant un nou mecanisme de senyalització mediat per exosomes. En aquest treball es va aprofundir en aquest nou de mecanisme de senyalització de la via de Notch en dos contextos diferents com són les teràpies regeneratives i el càncer. Un treball publicat pel nostre equip de treball va demostrar que les cèl·lules mare mesenquimals (MSC) que mantenien una expressió augmentada del factor inducible per hipòxia 1&#945; (HIF-1&#945;; HIF-MSC) augmentaven el potencial terapèutic de les MSC natives en un model d'infart agut de miocardi (IAM) en rata a través d'un augment de la angiogénesis i una reducció de la fibrosi. Diversos treballs han estudiat la relació entre la via de senyalització de Notch i HIF-1&#945;; així com la influència de tots dos en el procés angiogénic. Per aquests motius, en aquest treball ens vam interessar en estudiar la relació de totes dues vies i el seu efecte sobre la angiogénesis a través dels exosomes alliberats per les HIF-MSC i les MSC. Els resultats van permetre observar que l'expressió de HIF-1&#945; va induir un augment en la secreció i la transferència d'exosomes de MSC a cultius primaris de cèl·lules endotelials. A més, es va observar que els exosomes derivats de HIF-MSC tenien un major potencial angiogénic tant in vitro com in vivo en part a causa d'una major incorporació del lligant de la via de Notch Jagged1. S'ha observat que els exosomes procedents de cèl·lules tumorals contribueixen a la progressió tumoral a través de mecanismes com l'activació de la transició epiteli mesènquima (EMT), l'establiment de nínxols pre-metastàtics o la inmunomodulació. En aquest sentit, se sap que la via de senyalització de Notch és capaç d'activar l'EMT durant la progressió de diferents tipus de càncers. Així mateix, els càncers de mama de pitjor prognosi han sigut reiteradament relacionats amb una desregulació de la via de senyalització de Notch. Per açò, ens va inquietar la possibilitat que la senyalització de la via de Notch a través d'exosomes estiguera influint en la progressió del càncer de mama. D'aquesta manera, estudiem la presència de components de la via de senyalització de Notch en els exosomes procedents de dues línies tumorals de càncer de mama, una més agressiva (MDA-MB-231) i una altra menys agressiva (MCF-7). Així, es va observar que diversos components de Notch es sobreexpresaben en els exosomes procedents de MDA-MB-231 en comparació amb els procedents de MCF-7. Va ser de particular interés la detecció del domini intracel·lular amb activitat transcripcional de Notch1 (N1ICD) sobreexpresat en els exosomes procedents de MDA-MB-231. Debut a que havia sigut demostrat que una sobreexpressió de N1ICD en MCF-7 augmentava la seua tumorigenicidad a través d'una inducció de l'EMT, es va evaluar l'efecte dels components de Notch incorporats en els exosomes procedents de les dues línies tumorals sobre cultius de MCF-7. Els nostres resultats suggereixen que els components de Notch incorporats en els exosomes procedents de MDA-MB-231 eren funcionals i contribuïen a la / [EN] Mammal cells secrete a great variety of extracellular vesicles (EV) that actively participate in intercellular communication. Among them, exosomes are a type of EV whose size is between 20 and 150 nanometers and play an important role in intercellular communication. In this way, the role of exosomes in different processes such as tissue regeneration, the immune response or in the progression of different types of cancers has been described. On the other hand, it has been observed that the Notch signaling pathway plays a very important role in processes such as cell differentiation, angiogenesis or proliferation, among others. In addition, it has been related to the appearance and progression of a large number of pathologies, such as cancer. Recent works have shown that the activity of the Notch pathway can be regulated by a new signaling mechanism mediated by exosomes. In this work, we deepened this new signaling mechanism of the Notch signaling pathway in two different contexts: the regenerative therapies and cancer. A work previously published by our laboratory showed that mesenchymal stem cells (MSC) that maintained an increased expression of hypoxia-inducible factor 1&#945; (HIF-1&#945;; HIF-MSC) increased the therapeutic potential of native MSC in a model of acute myocardial infarction (AMI) in rats through an increase in angiogenesis and a reduction in fibrosis. Several studies have studied the relationship between the Notch signaling pathway and HIF-1&#945; as well as the influence of both in the angiogenic process. For these reasons, in this work we were interested in evaluating the relationship of both pathways and their effect on angiogenesis through exosomes released by HIF-MSCs and MSCs. The results showed that the expression of HIF-1&#945; induced an increase in the secretion and the transfer of exosomes of MSC to primary cultures of endothelial cells. In addition, it was observed that exosomes derived from HIF-MSC had a greater angiogenic potential both in vitro and in vivo in part due to a greater incorporation of the Notch ligand Jagged1. In the last decade, it has been observed that exosomes from tumor cells contribute to tumor progression through mechanisms such as the activation of epithelial to mesenchymal transition (EMT), the establishment of pre-metastatic niches orimmunomodulation. In this sense, it is known that the Notch signaling pathway is capable of activating EMT during the progression of different types of cancers. Likewise, breast cancers of bad prognosis have been repeatedly related to a deregulation of the Notch signaling pathway. For these reasons, we were concerned about the possibility that the signaling of the Notch pathway through exosomes was influencing the progression of breast cancers. In this way, we studied the presence of Notch signaling pathway components in exosomes from the metastatic and more aggressive MDA-MB-231 and the non-metastatic and less aggressive MCF-7 cell lines. It was observed that several Notch components were overexpressed in exosomes from MDA-MB-231 compared to those from MCF-7. Of particular interest was the detection of the intracellular domain with transcriptional activity of Notch1 (N1ICD) overexpressed in MDA-MB-231 exosomes. It has been previously demonstrated that an overexpression of N1ICD in MCF-7 increases its tumorigenicity through an induction of EMT. Because of this, we evaluated the effect of Notch components incorporated in exosomes from both tumoral cell lines on MCF-7 cultures. Our results suggested that Notch components incorporated into MDA-MB-231 exosomes were functional and contributed to the induction of EMT when added to MCF-7 cultures in part due to N1ICD activity. / González-King Garibotti, H. (2019). Estudio de las Implicaciones de la Via de Señalización de Notch en Cardioregeneración y Cáncer [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/124343 / TESIS
25

Las vesículas extracelulares derivadas de células mesenquimales estromales de pulpa dental como producto terapéutico frente a la respuesta inmune que se desencadena tras el infarto agudo de miocardio

Amaro Prellezo, Elena 02 August 2024 (has links)
[ES] El infarto agudo de miocardio (IAM) es una de las principales causas de morbilidad y mortalidad en los países desarrollados. A lo largo de los últimos años se ha visto que la respuesta inflamatoria que ocurre tras desencadenarse el IAM es muy importante en el desarrollo clínico de esta patología. Si se produce una respuesta inflamatoria exacerbada aumenta el riesgo de remodelado cardiaco adverso y fallo cardiaco, pero el hecho de que no se desencadene la respuesta inflamatoria también tiene consecuencias negativas. Debido a la importancia de la respuesta inflamatoria en el IAM, recientemente se han intentado desarrollar terapias dirigidas frente componentes celulares o moleculares que participan en esta respuesta. Dentro de estas terapias, la terapia celular con células mesenquimales estromales (MSC) se ha postulado como un buen candidato. Las MSC se caracterizan fundamentalmente por su capacidad inmunomoduladora, lo que ha conducido a su empleo como agentes terapéuticos en diferentes enfermedades que cursan con procesos inflamatorios. Sin embargo, a lo largo de los últimos años, numerosos estudios han mostrado que el efecto terapéutico de las MSC está mediado fundamentalmente por las vesículas extracelulares (EVs) que liberan. Estas EVs recapitulan los efectos terapéuticos de las células de origen, por lo que también presentan efectos inmunomoduladores. El empleo de las EVs de MSC como agentes terapéuticos presenta ventajas respecto al uso de las MSC como, por ejemplo, una mayor bioseguridad. No obstante, el uso clínico de las EVs todavía tiene que hacer frente a retos como la obtención de grandes cantidades de EVs que constituyan un producto clínico estable y homogéneo. En este trabajo se ha querido evaluar, por un lado, si las EVs obtenidas de diferentes biopsias de la misma fuente tisular de MSC pueden constituir un producto biológico homogéneo que presente las mismas características y funcionalidad. Por otro lado, se ha evaluado si estas EVs se pueden emplear como agente terapéutico frente a la respuesta inflamatoria que se desencadena tras el IAM. Para ello se ha estudiado el efecto inmunomodulador de las EVs sobre células del sistema inmune, fundamentalmente macrófagos, in vitro y en un modelo in vivo de IAM en ratas. Los resultados mostraron que las EVs favorecen la diferenciación de los macrófagos M1 proinflamatorios hacia un fenotipo similar al M2, aumentando la expresión de marcadores M2 y reduciendo la secreción de citocinas proinflamatorias. Además, las EVs promovieron la activación de neutrófilos in vitro y la reducción de su estrés oxidativo. La administración de EVs en ratas sometidas a IAM amortiguó la caída de la función cardiaca y limitó la extensión de la zona infartada a los 7 y 21 días postinfarto. Las EVs también redujeron el número de macrófagos y neutrófilos proinflamatorios dentro de la zona infartada, favoreciendo la resolución de la inflamación. En conclusión, las EVs empleadas en este trabajo han demostrado ser un producto biológico estable con independencia de la biopsia de la que proceden, y han demostrado ser capaces de ejercer respuestas pro-resolutivas eficaces en un modelo de isquemia miocárdica, lo que las convierte en potenciales agentes terapéuticos para tratar la inflamación en el IAM. / [CA] L'infart agut de miocardi (IAM) és una de les principals causes de morbiditat i mortalitat als països desenvolupats. Al llarg dels darrers anys s'ha vist que la resposta inflamatòria que passa després de desencadenar-se l'IAM és molt important en el desenvolupament clínic d'aquesta patologia. Si es produeix una resposta inflamatòria exacerbada augmenta el risc de remodelat cardíac advers i fallada cardíaca, però el fet que no es desencadeni la resposta inflamatòria també té conseqüències negatives. A causa de la importància de la resposta inflamatòria a l'IAM, recentment s'han intentat desenvolupar teràpies dirigides davant de components cel·lulars o moleculars que participen en aquesta resposta. Dins aquestes teràpies, la teràpia cel·lular amb cèl·lules mesenquimals estromals (MSC) s'ha postulat com un bon candidat. Les MSC es caracteritzen fonamentalment per la seva capacitat immunomoduladora, cosa que ha conduït a la seva ocupació com a agents terapèutics en diferents malalties que cursen amb processos inflamatoris. Tot i això, al llarg dels últims anys, nombrosos estudis han mostrat que l'efecte terapèutic de les MSC està intervingut fonamentalment per les vesícules extracel·lulars (EVs) que alliberen. Aquestes EVs recapitulen els efectes terapèutics de les cèl·lules dorigen, per la qual cosa també presenten efectes immunomoduladors. L'ús de les EVs de MSC com a agents terapèutics presenta avantatges respecte a l'ús de les MSC com, per exemple, una bioseguretat més gran. Tot i això, l'ús clínic de les EVs encara ha de fer front a reptes com l'obtenció de grans quantitats d'EVs que constitueixin un producte clínic estable i homogeni. En aquest treball s'ha volgut avaluar, d'una banda, si les EV obtingudes de diferents biòpsies de la mateixa font tissular de MSC poden constituir un producte biològic homogeni que presenti les mateixes característiques i funcionalitat. D'altra banda, s'ha avaluat si aquestes EVs es poden fer servir com a agent terapèutic davant de la resposta inflamatòria que es desencadena després de l'IAM. Per això s'ha estudiat l'efecte immunomodulador de les EV sobre cèl·lules del sistema immune, fonamentalment macròfags, in vitro i en un model in vivo d'IAM en rates. Els resultats van mostrar que les EVs afavoreixen la diferenciació dels macròfags M1 proinflamatoris cap a un fenotip similar al M2, augmentant l'expressió de marcadors M2 i reduint la secreció de citocines proinflamatòries. A més, les VE van promoure l'activació de neutròfils in vitro i la reducció del seu estrès oxidatiu. L'administració d'EVs en rates sotmeses a IAM va esmorteir la caiguda de la funció cardíaca i va limitar l'extensió de la zona infartada als 7 i 21 dies postinfart. Les EVs també van reduir el nombre de macròfags i neutròfils proinflamatoris dins de la zona infartada, afavorint la resolució de la inflamació. En conclusió, les EVs emprades en aquest treball han demostrat ser un producte biològic estable amb independència de la biòpsia de què procedeixen, i han demostrat ser capaços d'exercir respostes pro-resolutives eficaces en un model d'isquèmia miocàrdica, cosa que les converteix en agents terapèutics potencials per tractar la inflamació a l'IAM. / [EN] Acute myocardial infarction (AMI) is one of the main causes of morbidity and mortality in developed countries. Over the last few years, it has been shown that the inflammatory response that occurs after AMI is triggered is very important in the clinical development of this pathology. If an exacerbated inflammatory response occurs, the risk of adverse cardiac remodeling and heart failure increases, but failure to trigger the inflammatory response also has negative consequences. Because of the importance of the inflammatory response in AMI, recent attempts have been made to develop therapies that target cellular or molecular components involved in this response. Within these therapies, cell therapy with mesenchymal stromal cells (MSC) has been postulated as a good candidate. MSC are mainly characterized by their immunomodulatory capacity, which has led to their use as therapeutic agents in different diseases involving inflammatory processes. However, in recent years, numerous studies have shown that the therapeutic effect of MSCs is mainly mediated by the extracellular vesicles (EVs) they release. These EVs recapitulate the therapeutic effects of the cells of origin and therefore also have immunomodulatory effects. The use of MSC-EVs as therapeutic agents has advantages over the use of MSC, such as increased biosafety. However, the clinical use of EVs still faces challenges such as obtaining large quantities of EVs that constitute a stable and homogeneous clinical product. The aim of this study was to evaluate, on the one hand, whether EVs obtained from different biopsies of the same MSC tissue source can constitute a homogeneous biological product with the same characteristics and functionality. On the other hand, we have evaluated whether these EVs can be used as a therapeutic agent against the inflammatory response triggered after AMI. To this end, the immunomodulatory effect of EVs on immune system cells, mainly macrophages, was studied in vitro and in an in vivo model of AMI in rats. The results showed that EVs favored the differentiation of proinflammatory M1 macrophages towards an M2-like phenotype, increasing the expression of M2 markers and reducing the secretion of proinflammatory cytokines. In addition, EVs promoted the activation of neutrophils in vitro and the reduction of their oxidative stress. The administration of EVs in rats subjected to AMI blunted the decline in cardiac function and limited the extent of the infarct zone at 7- and 21-days post-infarction. EVs also reduced the number of proinflammatory macrophages and neutrophils within the infarct zone, favoring the resolution of inflammation. In conclusion, the EVs used in this work have been shown to be a stable biological product regardless of the biopsy from which they are derived and have been shown to be able to exert effective pro-resolving responses in a model of myocardial ischemia, making them potential therapeutic agents to treat inflammation in AMI. / Amaro Prellezo, E. (2024). Las vesículas extracelulares derivadas de células mesenquimales estromales de pulpa dental como producto terapéutico frente a la respuesta inmune que se desencadena tras el infarto agudo de miocardio [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/202973
26

Caracterización de los infartos agudos de miocardio con coronariografía normal en el hospital Almanzor Aguinaga Asenjo 2016 - 2021

Cotrina Olano, Miguel Angel January 2024 (has links)
Introducción: El infarto agudo de miocardio con coronariografía normal, más conocido por sus siglas en inglés como MINOCA, es un cuadro clínico menos estudiado a diferencia de su contraparte obstructiva. Objetivo: Describir características generales de los pacientes con infarto agudo de miocardio y coronariografía normal en un hospital de tercer nivel del 2016 al 2021. Materiales y métodos: El estudio es de diseño observacional, transversal y descriptivo. Se usaron datos recolectados de las historias clínicas mediante una ficha de datos. Se realizó un muestreo censal que incluyó 54 registros clínicos. Resultados: La mayoría de los pacientes fueron mujeres (62.9%), y mayores de 60 años (61.1%). Como factores de riesgo destacó la hipertensión arterial (63%), seguido de diabetes mellitus (29.6%) y dislipidemia (18.5%). Predominó el sobrepeso y la obesidad (72,3%). En el trazado electrocardiográfico la mayoría presentó un trazado sin elevación del segmento ST (74.1%), y al examen ecocardiográfico la mitad de los pacientes presentaron motilidad cardiaca normal (51,9%) y una FEVI preservada (59,3%). Respecto a los diagnósticos al alta, se encontró en primer lugar el infarto agudo de miocardio tipo 1 (59.3%). Conclusión: Se encontró que el MINOCA afecta principalmente a pacientes que se caracterizan por ser del sexo femenino, mayores de 60 años, con diagnóstico previo de HTA, presentar dolor torácico típico, cursar con sobrepeso, además de registrar electrocardiogramas sin elevación del segmento ST, conservar una motilidad cardiaca normal y FEVI preservada, y la mayoría fue dado de alta con infarto de miocardio tipo 1. / Introduction: Acute myocardial infarction with normal coronary angiography, better known by its acronym in English as MINOCA, is a clinical condition less studied unlike its well-known obstructive counterpart. Objective: To describe general characteristics of patients with acute myocardial infarction and normal coronary angiography in a tertiary hospital from 2016 to 2021. Materials and methods: The study has an observational, cross-sectional, and descriptive design. Data collected from medical records using a data sheet were used. A census sampling was carried out that included 54 clinical records. Results: Most of patients were women (62.9%), and over 60 years of age (61.1%). High blood pressure (63%) stood out as risk factors, followed by diabetes mellitus (29.6%) and dyslipidemia (18.5%). Also, there was a clear predominance of overweight and obesity (72.3%). In the electrocardiographic tracing, the majority presented a tracing without ST segment elevation (74.1%), and in the echocardiographic examination, half of the patients presented normal cardiac motility (51.9%) and a preserved LVEF (59.3%). Regarding the diagnoses at discharge, acute myocardial infarction type 1 was found in first place (59.3%). Conclusion: It was found that MINOCA affects patients who are characterized by being female, over 60 years of age, with a previous diagnosis of arterial hypertension, presenting typical chest pain, being overweight, in addition to recording electrocardiograms without ST segment elevation. maintained normal cardiac motility and preserved LVEF, and the majority were discharged with type 1 myocardial infarction.
27

Uso da via transpericárdica para infusão de células mononucleares de medula óssea em suínos induzidos ao infarto agudo do miocárdio / Use of the transpericardic route for infusion of bone marrow mononuclear cells in acute infarct of the myocardium in induced swines

Branco, Érika Renata 14 December 2007 (has links)
As doenças cardiovasculares continuam sendo a primeira causa de morte no Brasil (32%) representando a terceira maior causa de internação hospitalar. Apesar dos avanços terapêuticos das últimas décadas, estudos epidemiológicos consideram o infarto agudo do miocárdio (AMI) uma das maiores causas de morbidade e mortalidade, sendo a maioria, ligados a realização de terapias não adequadas, dos quais 50% das mortes ocorrem nas primeiras 2 horas do ocorrido e 14% morrem antes de receber atendimento médico. O objetivo deste estudo foi de avaliar a técnica de infusão transpericárdica de células mononucleares de medula óssea (CMMO) em suínos. Três suínos fêmeas, pesando 25Kg foram induzidas ao AMI, com auxilio de cateter balão colocado no 1° ramo diagonal da artéria coronária interventricular por 45 minutos, seguido por infusão de 1x108 CMMO marcadas com Hoechst® pela via transpericárdica. O grupo controle foi composto por 3 animais, os quais receberam infusão de 1x108 CMMO marcadas com Hoechst® através da mesma técnica. Os resultados revelaram distribuição homogênea das CMMO no miocárdio, concentrando-se especialmente na área infartada, enquanto que o grupo controle apresentou distribuição homogênea ao longo do miocárdio. Nós concluímos que a técnica transpericárdica é viável para infusão de CMMO em processos de isquemia cardíaca. / Cardiovascular illnesses continue to be the first cause of death in Brazil (32%), representing the third major reason of hospital internment. Although the therapeutics advances in the last decades, epidemiologic studies considered the acute myocardium infarct (AMI) to be one of the most causes of morbidity and mortality (30%), most of, related to the institution of non-adequate therapy, thereby 50% of deaths in the early two hours of the event and 14% dying before any medical assistance. Currently therapies include stent angioplasty, Thrombolytic medication and aortic-coronary venous grafting; while in experimental area the cellular therapy has been largely investigated being the cells infusion technique investigation the most enthusiastic issue. This study aimed to evaluate the transepicardic infusion technique of bone marrow mononuclear cells (BMMC) in swine. Three female swine, averaging 25 kg, were induced to AMI, with the aid of a balloon catheter displaced on the first interventricular diagonal branch of the coronary artery for 45 minutes, following to the infusion of 1x108 BMMC stained with Hoescht® by the transepicardic technique. Sham operation was carried out in three animals (Control group), which received infusion of 1x108 BMMC stained with Hoescht® by the same technique. The results revealed an inhomogeneous distribution of the BMMC in the myocardium, being more concentrated in the infarcted area, while the control group presented a homogeneous distribution along the myocardium. We concluded the transpericardic technique would be acceptable to the infusion of BMMC in cardiac ischemic processes.
28

Análise das distribuições espaciais e temporais dos casos de morte por infarto agudo do miocárdio e das comorbidades em adultos na cidade de São Paulo

Osório, Jonas Darc de Oliveira 18 August 2009 (has links)
Made available in DSpace on 2015-02-04T21:42:07Z (GMT). No. of bitstreams: 1 jonas darc.pdf: 2555119 bytes, checksum: bcf84dbdff98b0ca3f219039f94b9e10 (MD5) Previous issue date: 2009-08-18 / Na década passada, observou-se importante progresso na prevenção de doenças cardiovasculares (DCV) por meio de intervenções em suas causas. Diante de novas evidências científicas, a cardiologia está passando por um processo gradual de transição entre a conduta intervencionista e a preventiva. Essa mudança na postura quanto à abordagem da doença aterosclerótica, que é hoje a maior causa de morbimortalidade no mundo (mais de 15 milhões de mortes anualmente, com projeção para 2020 de um número 40% maior), deve-se à observação de grandes ensaios clínicos. Esses estudos têm revelado que a terapêutica médica agressiva sobre os fatores de risco reduziu substancialmente a ocorrência de novos eventos, e conseqüentemente, o número de hospitalizações e de procedimentos. Este estudo tem por objetivo analisar as distribuições espaciais e temporais dos casos de morte por infarto agudo do miocárdio e as comorbidades em adultos, na cidade de São Paulo. Este é um estudo ecológico descritivo e analítico, de desenho misto, pois abordará os problemas nos âmbitos espaciais e temporais. Foram obtidos dados de mortes por infarto agudo do miocárdio (Código Internacional de Doenças 10ª Revisão: I21 e I22) na cidade de São Paulo no período de 2002 a 2007, através do Programa de Aprimoramento de Informações de Mortalidade e dados populacionais através do Instituto Brasileiro de Geografia e Estatística. Foram calculadas taxas padronizadas de óbitos por distritos para a população total e por sexo para o período do estudo. Foram descritas as distribuições percentuais dos quintis das taxas de mortalidade padronizadas por zonas da cidade. Foram realizadas descrições das prevalências de comorbidades temporalmente. RESULTADOS: Durante o período do estudo foram registrados 383.363 casos de óbitos. Destes, 32.538 foram de óbitos por infarto agudo do miocárdio. Observou-se também que a mortalidade na população masculina (55,4%) foi maior que na feminina (44,5%), porém, sem diferença estatística significativa (p = 0,4). A mortalidade por infarto agudo do miocárdio demonstrou um padrão constante nos primeiros três anos, com uma queda significativa no ano de 2005, mas retomou a tendência de crescimento nos anos seguintes. O padrão sazonal do infarto agudo do miocárdio se assemelha ao das doenças respiratórias, com picos freqüentes no período do inverno. Quando calculados os coeficientes de mortalidade padronizada para ambos os sexos da população da cidade de São Paulo, observou-se uma maior proporção de áreas com maiores coeficientes de mortalidade na Zona Central (30%). As Zonas Sul (18,5%) e Leste (19,4%) apresentaram valores semelhantes. A Zona Central apresentaram as menores proporções de distritos com os mais altos coeficientes de mortalidade por IAM (30,0%). As Zonas Central e Sul apresentaram as maiores proporções de distritos com os menores coeficientes de mortalidade (30% e 33,3%, respectivamente). Em relação as comorbidades associadas ao infarto agudo do miocárdio, a maior prevalência foi observada para a hipertensão arterial sistêmica isolada (27,8%) ou associada ao diabetes (8%). O diabetes isolado esteve presente em 5,5% dos casos. A hipercolesterolemia isolada esteve presente em 0,3% dos casos e em 0,8% associada à hipertensão arterial. A distribuição percentual destas comorbidades no decorrer do período de estudo mostrou-se estável.
29

Avaliação dos efeitos da co-administração dos hormônios da tireoide e do carvedilol sobre o coração de ratos Wistar submetidos ao infarto agudo do miocárdio

Ortiz, Vanessa Duarte January 2018 (has links)
Introdução: Após o infarto agudo do miocárdio (IAM), o tratamento com hormônios da tireoide (HT) vem revelando efeitos cardioprotetores. Os HT, todavia, provocam uma estimulação adrenérgica, induzindo elevação da frequência cardíaca, a qual contribui para progressão da disfunção ventricular após o IAM. O betabloqueador carvedilol, entretanto, é capaz de bloquear a estimulação adrenérgica. Objetivo: Avaliar o efeito da administração conjunta dos HT e do carvedilol sobre o coração de ratos submetidos ao IAM. Nesse contexto, enfocar nos efeitos dessa coadministração sobre o remodelamento ventricular, a função cardíaca e o estresse oxidativo. Materiais e métodos: Ratos Wistar machos foram divididos em cinco grupos (n=8-10/grupo): grupo sham (SHAM), grupo infarto (IM), grupo infarto+HT (IM+HT), grupo infarto+carvedilol (IM+C) e grupo infarto+C+HT (IM+C+HT). Após o IAM, os grupos SHAM e IM receberam salina, e os tratados receberam seus respectivos tratamentos por 12 dias por gavage. Após esse período, os animais foram submetidos a uma avaliação ecocardiográfica, e, posteriormente, ao cateterismo venticular. Em seguida, os animais foram eutanasiados para a coleta do coração, do pulmão e do fígado, para análises morfométricas e bioquímicas. Análise estatística: ANOVA de uma via seguida pelo teste de Student-Newman-Keuls. Nível de significância P<0,05. Resultados: A respeito dos parâmetros morfométricos, foi possível verificar hipertrofia cardíaca nos grupos infartados tratados em relação aos grupos SHAM e IM. Quanto aos parâmetros ecocardiográficos, os grupos tratados demonstraram aumento da espessura da parede posterior na sístole, da fração de ejeção e redução do índice de tensão de parede em comparação ao grupo IM. Os grupos IM+C e IM+C+HT também apresentaram atenuação da redução da mudança de área fracional e do aumento do volume sistólico final em relação aos grupos IM e IM+HT. Quanto aos parâmetros hemodinâmicos, houve redução das dP/dt máxima e mínima, da pressão sistólica do ventrículo esquerdo (VE) e aumento da pressão diastólica final do VE no grupo IM em comparação ao SHAM. Entretanto, todos esses parâmetros foram revertidos nos grupos tratados. A frequência cardíaca aumentou nos grupos IM+HT e IM+C+HT em relação aos outros grupos, mas reduziu no grupo IM+C+HT em relação ao grupo IM+HT. Quanto aos parâmetros de estresse oxidativo, verificou-se aumento dos níveis de espécies reativas de oxigênio (ERO) e redução dos níveis de sulfidrilas no grupo IM e IM+C em relação ao grupo SHAM, enquanto os grupos IM+HT e IM+C+HT não foram diferentes do grupo SHAM. Ainda, no grupo IM+C+HT, o co-tratamento apresentou efeito sinérgico na redução dos níveis de ERO e no aumento da razão GSH/GSSG. Conclusão: A coadminsitração do carvedilol e dos HT foi capaz de melhorar o remodelamento ventricular e a função cardíaca após o IAM. Ainda, o carvedilol foi capaz de exercer seu efeito betabloqueador no grupo IM+C+HT, uma vez que reduziu a frequência cardíaca aumentada pelos HT. Além disso, a co-administração apresentou um efeito sinérgico positivo nos parâmetros de estresse oxidativo, especificamente, sobre os níveis de ERO e o balanço redox através da razão GSH/GSSG, dessa forma preservando a homeostase redox do tecido cardíaco. / Introduction: After acute myocardial infarction (AMI), treatment with thyroid hormones (TH) has revealed cardioprotective effects. However, TH causes adrenergic stimulation, which effect increase heart rate and this may contribute to ventricular dysfunction progression after AMI. Meanwhile, the beta-blocker carvedilol is able to block adrenergic stimulation. Aim: To evaluate the effects of TH and carvedilol co-administration on the heart of rats submitted to AMI. In this context, it focused on the effects of this co-administration on ventricular remodeling, cardiac function and oxidative stress. Material and methods: Male Wistar rats were divided in five groups (n=8-10/group): sham (SHAM), infarcted (MI), infarcted+TH (MI+TH), infarcted+carvedilol (MI+C) and infarcted group+C+TH (IM+C+TH). Post-AMI, SHAM and MI groups received saline, and the treated groups received their respective treatments for 12 days by gavage. After this period, the animals were submitted to an echocardiographic evaluation and, later, to the ventricular catheterization. Afterwards, the animals were euthanized for the heart lung and liver collection, for morphometric and biochemical analyzes. Statistical Analysis: One-way ANOVA followed by Student-Newman-Keuls test. Significance level P<0,05. Results: Regarding the morphometric parameters, it was possible to verify cardiac hypertrophy in the treated infarcted groups in relation to the SHAM and MI groups, as well as there was no significant difference between the groups regarding pulmonary and hepatic congestion. In relation to echocardiographic parameters, treated groups showed an increase in systolic posterior wall thickness, ejection fraction and a reduction in wall tension index compared to MI group. MI+C and MI+C+TH groups also presented attenuation of the reduction in the fractional area change and of the increase in the final systolic volume in relation to the MI and MI+TH groups. Regarding the hemodynamic parameters, there was a reduction of the maximum and minimum dP/dt, the left ventricular (LV) systolic pressure and an increase in the final LV diastolic pressure in the MI group compared to SHAM. However, all these parameters were reversed in the treated groups. The heart rate increased in the MI+TH and MI+C+TH groups compared to the other groups, but decreased in the MI+C+TH group compared to the MI+TH group. Regarding the parameters of oxidative stress, there was an increase in the levels of reactive oxygen species (ROS) and reduction of sulfhydryl levels in the MI and MI+C groups compared to the SHAM group, while the MI+TH and MI+C groups were not different from the SHAM group. In addition, in the M+C+TH group, the co-treatment showed a synergic effect in reducing ERO levels and increasing GSH/GSSG ratio. Conclusion: Coadministration of carvedilol and TH was able to improve ventricular remodeling and cardiac function after AMI. In addition, carvedilol was able to exert its betablocking effect in the MI+C+TH group, since it reduced the heart rate increased by TH. In addition, co-administration had a positive synergistic effect on oxidative stress parameters, specifically on ROS levels and redox balance through the GSH/GSSG ratio, thus preserving redox homeostasis of cardiac tissue.
30

Perfil lip?dico de pacientes com s?ndrome coronariana aguda sem supradesnivelamento de ST

Bervian, Juliana 29 March 2012 (has links)
Made available in DSpace on 2015-04-14T13:35:32Z (GMT). No. of bitstreams: 1 438376.pdf: 401653 bytes, checksum: 71b508ee48ad226494584a2a12902901 (MD5) Previous issue date: 2012-03-29 / Objective: Analyze the lipid profile of patients with SCASSST/Unstable Angina and IAM with no ST-segment elevation (IAMSSST), including the determination of non- HDL-C. Methods: Observational Transversal. Study analyzed data of 1080 admitted patients with Acute Coronary Syndrome (IA/IAMSSST at the cardiovascular Intensive care unit at PUCRS-S?o Lucas Hospital between the period of September/1999 and October/2010. Analysis of the lipid profile were realized in the first 24h of the admission. Results: Among the 1080 patients, 51,9% male, 32,9% diabetics, 84,1% presented systemic arterial hypertension,26,1 smokers. In the analyzed sample it was observed that 53,4% of the patients had been using hypolipidemic treatment. At the lipid profile it was observed that 44,8% of patients presented abnormal levels of Triglycerides, 66,6% (men) and 73,3 (women) HDL-C out of goals; 30,2% of patients presented total cholesterol >200mg/dL, and 24,4% had LDL-C >130mg/dl and 51,7% LDL-C >100mg/dL. Among the 1080 patients 182 had triglycerides >200mg/dL associated to LDL-C > 130mg/dL of which, 58 patients (31,9%) presented non-HDL-C >160mg/dL. Conclusion: The results of our study demonstrate that the majority of patients with SCA (AI/IAMSSST) had low HDL-C and about half of them presented LDL-C <100mg/dL. The non-HDL-C had been elevated in one third of the patients, associated to elevated triglycerides levels / Introdu??o: A dislipidemia ? um dos principais fatores de risco para a doen?a arterial coronariana, por?m cerca de um ter?o dos pacientes com infarto agudo do mioc?rdio est?o com n?veis de colesterol total e LDL-C normais. H? poucos dados do perfil lip?dico e do n?o-HDL-colesterol (n?o-HDL-C), em pacientes com s?ndrome coronariana aguda sem supradesnivelamento de ST (SCASSST). Objetivo: Analisar o perfil lip?dico de pacientes com SCASSST/Angina Inst?vel e IAM sem supradesnivelamento de ST (IAMSSST), incluindo-se a determina??o do n?o-HDL-C. M?todos: Estudo observacional transversal analisou 1080 pacientes internados com S?ndrome Coronariana Aguda (AI/IAMSSST) na Unidade de Terapia Intensiva Cardiovascular do Hospital S?o Lucas-PUCRS, entre setembro/1999 a outubro/2010. Foram realizadas an?lises do perfil lip?dico nas primeiras 24h da admiss?o. Resultados: Entre os 1080 pacientes, 51,9% do sexo masculino, 32,9% diab?ticos, 84,1% apresentavam hipertens?o arterial sist?mica e 26,1% tabagistas. Na amostra analisada, observou-se que 53,4% dos pacientes faziam o uso de tratamento hipolipemiante. Na an?lise do perfil lip?dico observou-se: 44,8% apresentaram n?veis de triglicer?deos anormais; 66,6% (homens) e 73,3% (mulheres) HDL-C fora das metas; 30,2% dos pacientes apresentavam colesterol total >200mg/dL, sendo que 24,4% tinham LDL-C >130mg/dL e 51,7% LDL-C >100mg/dL. Entre os 1080 pacientes, 182 tinham triglicer?deos >200mg/dL associado a LDL-C > 130mg/dL; destes, 58 pacientes (31,9%) apresentavam n?o-HDL-C >160mg/dL. Conclus?o: Os resultados do nosso estudo demonstram que a maioria dos pacientes com SCA (AI/IAMSSST) tinham HDL-C baixo e cerca de metade apresentavam LDL-C <100mg/dL. O n?o-HDL-C esteve elevado em um ter?o dos pacientes associado a n?veis elevados de triglicer?deos.

Page generated in 0.0828 seconds