La Nouvelle École de Paris est un objet à géométrie variable de l’histoire de l’art. Plus qu’une école nationale, elle est un concept résultant de la somme des discours qui n’ont de cesse de la définir de 1945 à 1980. L’École de Paris est une zone de transformation permanente au gré des projections et des interprétations des acteurs du monde de l’art (critiques, galeristes, artistes et historiens) ainsi que des intervenants extérieurs (politiques, milieux économiques). Chaque partie en a une lecture personnelle.Cette thèse, articulée en deux volets, revient sur les origines de ces interprétations contradictoires. Ainsi, la première partie concerne les lectures contemporaines de la Nouvelle École de Paris de 1945 à 1955. Cette période qui s’étend depuis la Libération de la France jusqu’au début de la guerre froide, revient sur les conditions d’émergence de la Nouvelle École de Paris et analyse les différentes acceptions qu’elle revêt. Le deuxième volet, intitulé l’École de Paris face à son histoire de 1955 à 1980, se concentre sur les réécritures de l’histoire de l’art. Au milieu des années 1950 la Nouvelle École de Paris atteint une stabilité qui relance la modernité et permet de réaffirmer la place de la France sur la scène internationale. Néanmoins, le modèle qui s’impose alors, va être fortement contesté tant au niveau national qu’international, alors que jusqu’ici l’École de Paris avait imposé un modèle historiographique basé sur la continuité des avant-gardes historiques françaises. À la fin des années 1960, l’école parisienne devenue trop embarrassante dans un monde de l’art internationalisé, devient un enjeu de relecture. L’histoire de l’art qui s’écrit dans les années 1970, frappée par la crise de l’avant-garde, réévalue les termes de son passé moderniste et ceux de la tradition nationale française. Il s’agit alors de déterminer la place et le rôle de l’École de Paris au sein du programme de refondation des politiques culturelles et de l’historiographie qui s’écrit de 1960 à 1980. Bien qu’officiellement condamnée, certains aspects de l’École de Paris entrent pourtant en résonnance avec la néo-avant-garde qui se développe entre 1970 et 1980, permettant de repenser et de dépasser les blocages engendrés par les définitions paradoxales de l’École de Paris. / The Nouvelle École de Paris is a “geometrical object” with multiple facets that have evolved throughout the History of art. More than a national school, the Nouvelle École de Paris arose from cumulative discourses that have been trying to define it from 1945 to 1980. The École de Paris is a permanent morphing zone, changing upon two main components. The first one includes the interpretations and projections stemming from various actors constituting the artistic community (i.e. critics, gallery owners, historians, artists, etc.) and the second one involves independent contributors (i.e. political and economic protagonists). Each one has a different reading. This thesis contains two parts, both exploring the multiple conflicting interpretations to understand the resulting artistic heritage of the École de Paris. Thus, the first part of the thesis named “The contemporary readings from 1945 to 1955” investigates the conditions and contexts allowing the rise of École de Paris and analyzes the multiple acceptations it faces through contemporary readings from the end of the Second World War in 1945, after the Liberation, to the beginning of the Cold War in 1955. The second part, named “L’ École de Paris facing its history, from 1955 to 1980” is focused on the way of rewriting the History of art. The Nouvelle École de Paris reaches enough stability to revive the modernity in the middle of the 50’s, allowing reinforcing the international position of France on the artistic scene. Nevertheless, the historiographical model based on the French historical avant-garde that has been so far imposed by the École de Paris will be strongly contested at both national and international levels. Becoming too embarrassing in such an internationalized artistic world, the École de Paris is again subjected to further reinterpretations at the end of the 60’s. Stricken by the artistic avant-garde crisis of the 70’s, the History of art is constrained to reappraise the terms defining its Modernist past and those of the artistic French national tradition. The new issues to determine the place and the role of the École de Paris within the rebuilding program of French cultural policies and through the historiography writing come up from1960 to 1980. Although officially condemned, the resonance of some aspects of the École de Paris within the neo-avant-garde arising between 1970 and 1980, allows rethinking and surpassing the blockages formerly engendered by all paradoxical definitions of the École de Paris.

No description available.

La notion de métafiction, concept de la critique littéraire contemporaine, caractérise ces fictions qui subvertissent les catégories conventionnelles romanesques, et invitent à une aventure sémiologique. Nos recherches nous amènent à proposer la notion de métafiction comme méthode d'investigation du tissu textuel des romans du corpus. Elle interroge la fabula et révèle, dans l'entrelacs des matériaux narratifs, la bibliothèque qui dialogue avec elle, déterminée par le contexte historique d'une époque. L'historiographie agit comme un medium du métatexte et génère un système sémiotique représentable par « un labyrinthe de nœuds interconnectés » : une « sémiosphère », terme que nous empruntons à Lotman. Le parcours intertextuel propose une lecture à plusieurs niveaux et invite à revisiter ironiquement l'Histoire et ses impostures. L'écriture « baroque » d'Umberto Eco les livre généreusement à la sagacité critique d'un Lecteur Modèle, finalement confronté aux dimensions ontologiques de l'œuvre. / The notion of metafiction, concept taken from contemporary critics of litterature, defines these fictions subverting conventional categories of novels and invites the reader to a semiologic adventure. Our researches lead us to make the proposition of metafiction as an investigation method to explore the textual network of the novels in our corpus. It questions fabula in order to disclose, in the tracery of narrative materials, the library dialoguing with it, in the historical context of a period. Historiography acts as a medium for the meta-text and generates a semiotic system one can depict under the shape of a labyrinth made of interconnected nodes : a « semiosphere », as defined by Lotman. The intertextual journey offers a multi-levels reading and invites to re-visit, with irony, History and its impostures. The Umberto ECO's « baroque » writing brings them with generosity to the critic acumen of the « Model Reader », eventually confronted to ontological dimensions of the work.

Cette thèse de doctorat développe un questionnement de nature épistémologique à propos du domaine architectural et des connaissances qui lui sont associées. La théorie architecturale se distingue par la grande diversité de ses formes, par la multiplicité des acteurs qui la mobilisent et surtout par la grande complexité de l'objet qu'elle vise :l'œuvre architecturale. Pour pouvoir aborder de manière lucide ces différents filtres, nous proposons d'en décoder les origines pour une notion théorique particulière: le contexte de l'œuvre architecturale.<p>Le contexte d'une œuvre rassemble l'ensemble des conditions matérielles, sociocognitives et culturelles qui contribuent à sa signification. Cependant l'interprétation d'un contexte est souvent faite de manière équivoque tant les sources du sens sont multiples et variées pour l'architecture. <p>Un examen rapide de l'évolution de la culture architecturale dans le courant du 20e siècle permet de situer la grande popularité de la question du contexte dans la seconde moitié de ce siècle. L'importance du contexte y apparaissait comme une force effective pour endiguer la crise du sens que connaissait l'architecture. Une sensibilité commune émergea au sein de trois courants architecturaux – appelés dans cette étude la Team 10, les Italiens et les Américains. Tous fondaient leurs interprétations sur l'idée que les conditions matérielles et historiques d'une situation donnée participent à la signification que prend l'œuvre architecturale chez ses habitants. Ils en déduisirent une série de notions originales qui constituent l'objet de cette étude.<p>Au moment du repli théorique amorcé au moment du postmodernisme, ces interprétations furent formalisées au sein de trois doctrines :le structuralisme, le rationalisme et le contextualisme. Dans ce cadre doctrinal, à chaque situation donnée pouvaient correspondre plusieurs contextes élaborés a priori et conditionnant sans détour l'œuvre architecturale qui y prenait place. Ainsi, alors que la signification d'un contexte est liée à sa spécificité, ces interprétations formalisées encourageaient la reproduction de stratégies d'interventions architecturales abstraites de toute contingence. <p>La critique du postmodernisme expliqua ces pratiques caricaturales par l'oubli du rôle actif des auteurs architectes dans le travail d'interprétation du contexte d'une œuvre. Un contexte ne doit pas être interprété seulement en tant que réalité habitée – trouvant son sens chez les habitants de l'œuvre – mais aussi en tant que réalité projetée. – trouvant son sens dans la conception de l'œuvre. <p>La première hypothèse de cette recherche avance qu'au sein des trois courants à l'origine des doctrines du structuralisme, du rationalisme et du contextualisme s'exprimait consciemment cette différence entre réalité habitée et réalité projetée. Si les formalisations doctrinales écartèrent l'importance de l'engagement créatif des architectes dans l'interprétation d'un contexte n'avait pas été oubliée chez les principaux auteurs de ces trois courants. La seconde hypothèse de cette recherche avance que l'interprétation d'un contexte en tant que réalité projetée est nécessaire pour renouveler le sens de l'œuvre qui y est associée. Par l'engagement de l'auteur architecte, peut naître une relation spécifique entre l'œuvre architecturale et son contexte, spécificité garante de la signification.<p>Ces deux hypothèses s'appuient sur deux développements. D'abord un double inventaire des principales notions relatives à la compréhension du contexte de l'œuvre architecturale en tant que réalité habitée et en tant que réalité projetée. Ces inventaires sont illustrés par quelques projets exemplaires traduisant l'impact de ces interprétations sur l'architecture construite. Ensuite par une réflexion théorique plus générale développant la relation possible entre la connaissance architecturale et l'œuvre au sein d'une réalité projetée. A la suite de ce second développement de nature épistémologique, nous avançons que par la nature intermédiaire que prennent les connaissances dans le cadre d'une réalité projetée, il s'instaure une relation de réciprocité – et non pas d'autorité - entre le théorique et le pratique.<p> / Doctorat en Art de bâtir et urbanisme / info:eu-repo/semantics/nonPublished

Cette étude se penche sur les œuvres de Russell Banks, Raymond Carver et Richard Ford, qui ont débuté leur carrière dans les années 1960-1970. À une époque où les milieux académiques s’intéressent davantage à l’autoréflexivité et aux jeux métafictionnels des écrivains postmodernes, les trois auteurs revendiquent, quant à eux, leur appartenance à la tradition réaliste. Dans « Quelques mots sur le minimalisme », John Barth suggère que le retour du réalisme social à partir des années 1970 peut être vu à la fois comme une réaction à la fiction dite « postmoderne » et comme un symptôme du malaise social et économique de l’époque. En effet, Cathedral, Continental Drift et The Sportswriter décrivent, dans un souci de vraisemblance et d’exactitude, la vie quotidienne d’Américains ordinaires malmenés par la politique de Reagan. Cette étude montre que les trois auteurs s’inscrivent dans la tradition du réalisme social, mais qu’ils sont influencés par le contexte postmoderne dans lequel ils écrivent et tiennent compte des problèmes de représentation typiques de cette période. Leurs œuvres sont donc marquées par une tension entre le respect des conventions littéraires propres à la tradition réaliste et la mise en évidence de l’artificialité de l’illusion mimétique, à une époque où la réalité elle-même est vue comme une construction linguistique. / His study focuses on the works of Russell Banks, Raymond Carver and Richard Ford. They started writing during the 1960s and 1970s, at a time when the self-reflexivity and metafictional play of postmodernist writers were drawing a lot of critical attention in academic circles. However, they consider themselves to be realist writers. In “A Few Words about Minimalism,” John Barth suggested that the return to realist fiction in the mid-1970s could be both a reaction against so-called “postmodernist” fiction and a symptom of the social and economic unease of the period. Indeed, Cathedral, Continental Drift and The Sportswriter describe in accurate detail the everyday lives of ordinary American men and women during Reagan’s presidency. This study demonstrates that these authors are part of the American realist tradition, but that their strand of social realism also takes into account the postmodern context in which they write, by dealing with problems of representation that are typical of the period. Their works both use and challenge the literary conventions associated with the realist tradition, by underlining the artificiality of mimetic illusion at a time when reality itself is seen as a linguistic construct.

This study sets of by investigating postmodernism and social constructionism. Postmodernism as 21st century world view (paradigm) influences everything in our lives, including the perspective from which a study is conducted. An attempt is made to follow the development of modernism (and with it the so-called pre-modern) and postmodernism. This culminates in a summary of a postmodern perspective on reality and the practical consequences of postmodernism. Social constructionism emphasises the reality that discourses and even the self is socially constructed and therefore dependent on context, time and place. Social constructionism leads to questions about the normative role of the Bible in the study and a postmodern society. The metaphor "a circle of circles" and "a meeting" are employed to describe the application of God's Word in postmodern context. The constructing community determines the normative role of the Bible. Concepts such as the gift, God, and community are central concepts with regard to postmodernism and Christianity, and can therefore be useful during communication of the gospel to postmodern people. Narrative research in the field of Practical Theology assumes practical theological wisdom (knowledge) of people to be a legitimate and rich resource for knowledge and understanding of certain experience within a certain context. This study employs a Postfoundationalist Practical Theology as a framework for narrative research. The adaptation process of the Vermaak family as result of a migration from South Africa to New Zealand was researched. The first movement of the of the framework explores context. New Zealand/Aotearoa, Hawera (the town they settled in) and the family within their parish (Baptist Hawera) is described as the context. The researcher's own context is also taken in consideration as an attempt to establish subjective integrity. The second movement describes the experiences of the Vermaaks just before and approximately a year after their move to New Zealand. During the third movement the experiences are interpreted in collaboration with co-researchers. Traditions of interpretations (discourses) that influenced their process of adaptation is described in the fourth movement. The next step was an attempt to honestly structure the family's experience of God's presence during this significant event in their lives. Insight from interdisciplinary investigation, mainly into psychology, is used during the sixth movement to further enrich and thicken understanding of the process. Lastly a few insights were formulated that may be useful beyond the researcher and co-researchers. An awareness and knowledge of postmodernism and social constructionism (the current 21st century paradigms) facilitates interpretation and understanding of experiences. A thorough grasp of narrative concepts is helpful to the process of adaptation after an overseas move. An active Christian faith provides a stable identity which contributes to a meaningful and successful adaptation process. / Thesis (PhD (Practical Theology))--University of Pretoria, 2006. / Practical Theology / unrestricted

AFRIKAANS : Waar die meeste nasies in die wêreld hul aanspraak op `n eie land baseer op besetting of verowering deur hul voorgeslagte, baseer die Jode hulle aanspraak op die land Israel op godsdienstige, historiese en politieke gronde. Hierin speel die Hebreeuse Bybel (TeNaK) `n sentrale rol. Twee Ou Testamentiese verbonde, die Abrahamitiese verbond en die Deuteronomiese (Land-van-Israel/Palestina) verbond, vorm die basis hiervan. Die aanname dat die Jode van vandag `n voortsetting van Bybelse Israel is en gevolglik aanspraak op hierdie verbondsbeloftes kan maak, asook God se doel met die insluiting van die land Israel in Sy verbond met Abraham en die rol van die land in die verhouding tussen Hom en Sy uitverkore volk, ondersteun Jode se godsdienstige aansprake. Vanuit `n historiese perspektief word aangevoer dat die Jode `n teenwoordigheid in die land behou het sedert die Israeliete se inname van die land Kanaän tot en met vandag, ten spyte daarvan dat die land deur die geskiedenis heen deur verskeie wêreldryke beheer is. In aansprake op politieke gronde word verwys na die aanbevelings van die Verenigde Nasies wat die gebied met die Partisieplan amptelik verdeel het in `n Joodse en Arabiese gedeelte; waarna Israel in 1948 die Joodse staat afkondig het. Hoewel Christene nie aanspraak maak op die land Israel nie, het hulle wel bepaalde sienings oor Israel, die Jode en Joodse aansprake op die land. In `n Christelik-teologiese evaluering van hierdie aansprake, blyk dit dat verskille met die Joodse beskouinge in hoofsaak te doen het met die godsdienstige aansprake omdat die betekenis van die term Bybel vir Jode en Christene verskil. Onder Christene is daar ook nie eenstemmigheid oor wát die Bybel is en hoe dit vertolk behoort te word nie. Twee breë denkrigtings binne die Christelike geloof, Vervangingsteologie en Christen-Sionisme, bied verskillende sieninge in dié verband. Die konflik in die Midde-Ooste raak elke persoon, afgesien van sy godsdienstige affiliasie of afwesigheid daaraan. Vanuit `n bepaalde Christelik-teologiese perspektief is `n alternatiewe beskouing aangebied om die spirituele, eerder as die oënskynlike sekulêre en politieke aard daarvan, te beklemtoon. Israel se oorspronklike roeping om verlossing aan die wêreld te bring is ondersoek, terwyl die werkbaarheid van `n Twee-party-staat as oplossing vir vrede in die streek in die lig hiervan, bespreek is. Die aktualiteit en doel van die studie is daarin geleë dat inligting aan Christenlesers gebied word sodat `n ingeligte standpunt oor die aangeleentheid geformuleer kan word. ENGLISH : While most of the nations of the world claim the right to their own country as a result of occupation or conquest, the Jews claim the right to the land of Israel on religious, historical and political grounds. In this regard the Hebrew Bible (TaNaK) plays a central role. Two Old Testament covenants, the Abrahamic covenant and the Deuteronomic (Land of Israel/Palestine) covenant, form the basis of this claim. The assumption that the Jews of today are a continuance of the Biblical Israelites and consequently can lay claim to these covenants, God’s purpose for the inclusion of the land in His covenant with Abraham, as well as the role of the land in His relationship between Him and His chosen people, support these Jewish religious claims. From a historical perspective it is put forward that the Jews have maintained a presence in the land since the Israelites captured the land of Canaan up to and including the present, despitethe fact that the country has been ruled throughout history by various other powers of the world. In claims on political grounds one is referred to the recommendations of the United Nations which, according to the Partition Plan, divided the country into Jewish and Arab parts. Israel then, in 1948, declared the State of Israel. Although Christians do not lay claim to the land of Israel, they have indeed distinct views concerning Israel, the Jews and Jewish claims to the land. In a Christian-theological evaluation of these claims it appears that the differences with the Jewish views have mainly to do with religious claims because the meaning of the term Bible differs for Jews and Christians. Among Christians too there is also no unanimity about what the Bible is and how it should be interpreted. Two broad schools of thought within Christians beliefs, Replacement Theology and Christians-Zionism, present different views in this regard. The conflict in the Middle East affects every person, irrespective of his religious affiliation or absence of it. From a specific Christian-theological perspective, an alternative opinion is given to emphasise the spiritual, rather than the apparent secular and political nature. Israel’s original mission to bring redemption to the world is examined and the feasibility of a Two-party-state as a solution for peace in the land is discussed in this respect. The actuality and purpose of the study is to give the relevant information to Christian readers so that an informed opinion concerning the subject can be made. / Dissertation (MA(Theology))--University of Pretoria, 2009. / Science of Religion and Missiology / unrestricted

Afrikaans: Dit is nou byna honderd jaar gelede dat A. Kuyper sy waardevolle boek oor die erediens begin met 'n klag. Hy verwoord die gevoelens van vele ander oor die besef van wat die Christelike erediens is of beter gesê behoort te wees: "Jarenlang heerschte op dit punt grenzenlooze verwarring, ... " (Kuyper 1911 :7). Daarmee wil hy geen regverdiging gee vir die pleidooi vir slegs een strakke en onwisselbare vorm van liturgie nie. My sorg is dat die samekomste van die gemeente van die Here nie meer gesien en beleef word binne die raamwerk van God se verbond met sy gemeente nie. In die praktyk kom allerlei liturgiese vraagstukke aan die orde. Dit is egter my oortuiging dat die vraagstukke te veel bespreek word (en 'n plek kry in die erediens) as los- en opsigself staande aspekte van ons aanbidding. 'n Helder insig in dit wat beheersend is vir die erediens, is soek. Vraagstukke oor ons liturgie is geweldig belangrik, aangesien dit nie los staan van ons lewe van elke dag nie. Daar word gesê dat iemand leef soos hy bid. Tereg. Met eweveel goeie reg kan gesê word dat iemand voor die Here leef, soos wat die erediens beleef en ingevul word. Een sprekende voorbeeld behoort duidelik te maak wat hiermee bedoel word. In die Oosters-Ortodokse kerke word die kerkgebou gesien as 'n heiligdom. In hierdie heiligdom word die liturgie afgespeel as 'n heilige drama waarin die lewe van Christus uitgebeeld word. Hierdie drama moet die lidmate help om 'n mistieke ervaring en ontmoeting met God te ervaar. Die manier waarop Christus in so 'n erediens teenwoordig is, is nie deur sy Heilige Gees wat deur geloof in die harte van sy kinders leef en werk nie. Die prediking van die Woord van genade moes grootliks plek maak vir die drama van die goddelike. Geloofsvertroue in die Woord van Christus wat bedien word in die prediking, maak plek vir die belewing van 'n hemelse drama. Die erediens word 'n stuk hemel op aarde. Laasgenoemde word onderstreep deurdat die kerkdeure letterlik gesluit word om 'n ruimte te skep wat afgesluit is van die wêreld. Die lewe en wêreld van elke dag moet verlaat word om gemeenskap met God te kan hê. Vanwee hierdie mistiek in die erediens, kon die kerk in Rusland in die verlede ook heel maklik haar oë toesluit vir 'n daaglikse heilige lewenswandel en sosiale onreg wat die kerk spraakloos gelaat het. In 'n gereformeerde liturgiese besef, is die uitgangspunt nie dat die erediens los staan van die daaglikse lewe nie. Lewe in die erediens en in die lewenspraktyk van elke dag is 'n lewe voor die aangesig van God (coram Deo). Die praktyk van 'n lewe voor die aangesig van God word egter wei gevoed vanuit die erediens en het ook daar sy bron. God se Naam moet weer aangeroep word (Gen 4:26), ons afhanklikheid van die Here se genade vir elke dag en oomblik van ons lewens moet bely word, vanuit die Woord moet ons (geloof) gevoed word sodat ons met lofprysing tot die Here kan sing. In die erediens gaan dit daarom om 'n lewende, aktuele ontmoeting tussen die Lewende Here en sy verbondsgemeente binne 'n spesifieke tyd en konteks. Die liefde tussen die hemelse Bruidegom en sy bruid word gevier en gevoed. Die erediens moet daarom 'n struktuur hê van 'n dialoog - gesprek en reaksie van die een op die ander. Daarmee het ons nie gesê dat die prediking 'n dialoog is nie! In die prediking is dit nou juis die Bruidegom wat tot die hart van sy (sondige) bruid spreek. Die preek is liefdesverklaring van die Bruidegom. Daarin praat die gemeente nie saam nie, maar mag sy deur haar houding laat sien wat dit beteken om uit genade te leef. 'n Reseptiewe/ontvanklike houding van geloof pas by die gemeente. Natuurlik lok die liefdesverklaring lof op in die harte van die gemeente. Die lof van die gemeente is dan eerder 'n belydenis en dankoffer (Hebr 13:15) as wat dit deel is van dialoog in die prediking. Prediking is per definisie monoloog - eenrigtingsgeskenk van Christus aan sy gemeente. Wie wil en kan daarin saampraat? Sinergisme (medewerking tussen God en mens) in die prediking is net so onvanpas as wat dit in ons wedergeboorte is. Die boek Openbaring maak ons attent op die wesenlike eenheid tussen die erediens in die hemel rondom die troon van die Lam en die erediens van die gemeente hier op aarde (Op 4:6-11). Die diens rondom die hemelse troon is niks anders as 'n voortsetting van die diens hier op aarde nie. Dit het daarom veel te sê vir ons belewing van ons aardse erediens wanneer die gemeente van Christus saamkom. In die hemel is 'n erediens aan die gang waaraan nie alleen mense nie, maar ook engele deel het en waarvan die middelpunt ingeneem word deur die Lam wat geslag is vir ons sondes. Hy is die Een wat werd is om die boek met sy seëIs oop te maak, Hy is die Een wat waardig is om die lof van mense en engele te ontvang. Op die minste kan en moet daarom vanuit die Skrif gesê word dat ons erediens elke Sondag (of ander dae van die week) niks minder behoort te wees as 'n aardse samekoms wat reg laat geskied aan die hemelse samekoms (wat reeds aan die gang is en tot in alle ewigheid sal voortduur) nie. Die middelpunt van die hemelse erediens is die Lam wat in die allerheiligsle van die hemel ingegaan het met sy bloed ter wille van Sy verbondsgemeente. Met sy bloed pleit Hy as Hoëpriesler vir die gemeenle by die Vader. Dit doen Hy nie as bedelaar nie, maar as oorwinnaar en gestuurde van die Vader. Daarom die onstuitbare lof van die wat hulle klere gewas het in die bloed van die Lam wal rondom die troon staan. Wal ook al verder in 'n erediens gebeur, Iyk dit onontwykbaar dat bogenoemde die basis vorm van enige erediens wal Christelik wil wees. Binne so 'n erediens aileen kry die doopsformulier en nagmaalsformulier en bevestiging van ampsdraers 'n waardige plek as gawes van die Here. Sonder die leef vanuit die Lam op sy (genade)troon as middelpunt van ons erediens, word al ons sang slegs 'n klinkende metaal en Iuidende simbaal; ons gebede word mistieke en emosionele gesprekke met onsself of op sy meeste met ons naaste; die prediking word 'n uitroep om hulp van die een mens aan die ander. Dit Iyk vir my nie te veel gesê nie, dat die erediens niks minder mag wees as die viering van God se genadeverbond met sy gemeente nie. Los van hierdie besef word alle liturgiese besinning grepe in die lug waarin die een wat die hardste stem het of die langste sy argument kan volhou, die oorwinnaar gaan wees. Dan het die fees van die oorwinning van die Lam verdwyn. Dan laat die erediens in so baie van ons gemeentes my dink aan die laaste vers van Rigters: " ... elkeen het gedoen wat reg is in sy eie oe" (21 :25, vgl. ook 17:6). Van 'n "gesonde ontplooiing van die erediens (waarin) ... die liturgiese ordes kerklik vasgestel en eerbiedig word ... " is daar nie altyd 'n getuienis van nie. (Vergelyk: Handboek vir die Erediens:5). Oor die jare heen is reeds baie uitsprake - positief sowel as negatief - oor die erediens gemaak wat tot gevolg gehad het dat daar ook dan reeds verskeie boeke oor die erediens die lig gesien het wat aan die einde van die dag blote pogings was om die erediens óf af te kraak, óf heeltemal te omvorm. Pogings om die erediens te verdedig het ongelukkig gefaal omrede dit meestal sonder 'n diepgaande begronding van die wese, die doel en die inrigting van die erediens was. Hierdie uitsprake kan in twee kategorieë verdeel word. Die eerste kategorie is beskrywend van aard: Die erediens word beskryf as "die lewensaar van die kerk se lewe" (Barnard, 1981:3) en dat dit 'n "eeu-oue barometer" (Barnard, 1981:3) vir die lewe en arbeid van die kerk is. Die tweede kategorie is meer emosioneel van aard wat juis sinspeel op die gevoel en ervaring: "Die stemming van die eredienste is te somber, kleurloos en onbesield" (Barnard, 1981 :4). Voorts word die erediens getipeer as sonder sorg, dood of styf en dat dit vasgevang is in die kleed van gereformeerdheid. Dit is veral hierdie tweede kategorie uitspraak, nl. die emosionele, wat in ons dag die botoon voer. Ongelukkig bly dit nie by woorde nie, want ons verneem telkens van gevalle waar lidmate van ons kerk oorgaan na ander kerke of groepe waar daar 'n "warmer" atmosfeer SOU heers, of waar daar iets sou "gebeur". Wat meer is, diegene wat oorstap kom nie net uit ons lidmate-korps nie, maar ook uit ons regerende en lerende ampte. Nog 'n ontstellende feit is dat sosiologiese berekeninge daarop dui dat die gereformeerde kerke in die jaar 2000 soos eilandjies in 'n see van Charismatiese groepe sal wees! AI die bogenoemde feite is uiters ontstellend, en dit noodsaak beslis nadere besinning. Een van die faktore wat vir die bogenoemde oorstappers verantwoordelik is, is sonder twyfel die gebrek aan emosionele belewenis (ervaring) in die erediens. Daar dan die rede vir die keuse van die tema van hierdie verhandeling: "Die belewing van God se teenwoordigheid in die erediens." In gereformeerde kringe is daar egter 'n groot gereserveerdheid ten opsigte van en selfs vrees vir enige vorm van emosie in die erediens. Voeg daarby die tradisionele houding dat emosie 'n negatiewe of pejoratiewe verskynsel is, en 'n mens kom te staan voor die verwronge mensbeskouing: die mens is 'n rasionele wese wat wel 'n wil van sy eie het, maar geen emosie nie: as hy wel emosie het, moet hy dit liefs onderdruk! Waar mense egter tot geloof in Christus kom, het mense die behoefte - "voel hulle geroepe" (Barnard, 1981:3) - om die erediens by te woon en God se teenwoordigheid emosionele te beleef. Sodoende het Christenwees feitlik sinoniem geword aan erediensbywoning - iets wat ononderbroke gehandhaaf is vir baie eeue - ongeag die omstandighede. "Dikwels was daar die dreiging van die dood en vervolging, maar dit het nie die Christene afgeskrik nie. Baie martelare, soos byvoorbeeld die van Abitina, het verklaar dat hulle eerder bereid is om die marteldood te sterf as om die Nagmaalsdiens na te laat, want het hulle gesê: "Ons kan nie sonder die nagmaal leef nie" (Barnard, 1981 :3). 'n Baie duidelike bewys dat die teenwoordigheid van God in die erediens eens baie intens beleef was. Of dit vandag nog die geval is, is nie so seker nie. Waar mense in die verlede getrou eredienste bygewoon het, is dit vandag die algemene tendens dat lidmate aan die eenkant bloot net wegloop na ander kerke of groepe waar hulle in 'n meer "warmer atmosfeer" God se teenwoordigheid beleef .... of net eenvoudig wegbly van die erediens en hul tyd in die winkels of op die sportveld deurbring. Die moderne mens is van mening dat die erediens nog geklee is in 'n gereformeerde kleed van die verlede wat meebring dat dit nie in pas is met die hede nie. Daarom is die gereformeerde erediens vir hulle verouderd. In 'n postmoderne samelewing hoort die gereformeerde erediens aan die verlede en pas dit nie in by die huidige beweeglikheid. En asof dit nie al erg genoeg is nie, word die gebede in die erediens as irrelevant beskou. So word die erediens afgemaak as 'n passiewe en kragtelose eenrigting verkeer omdat die mens kwansuis nie aktief (met liggaam en siel) daaraan kan deelneem nie. Die middelpunt waarom al die besware teen die gereformeerde erediens draai is die prediking. "Dit word gesien as te monologies, en daar word gesoek na dialoog; dit is abstrak, teoreties, onbegryplik en irrelevant vir die daaglikse lewe" (Barnard, 1981 :5). Die moderne en postmoderne mens voel dat hy homself, sy wêreld, sy stryd, sy vrae, sy probleme en sy toekoms nie in die erediens kan vind nie. Antwoorde op lewensvrae is wetties, moralisties en negatief. Baie kere word onsekere, soms dubbelsinnige, en selfs geen antwoorde, gegee op vrae wat gevra word. Die algemene gevoel is dan ook dat die prediking en erediens nie rekening hou met die mondigheid van die lidmaat nie. Kritiek teen die inhoud en wese van die erediens het vroeër gegaan oor "die foute en misbruike van die erediens, maar die erediens self en die karakter daarvan, is nie bevraagteken nie" (Barnard, 1981 :6). Vroeër is gevra na die wyse van aanbidding en hoe daar saam aanbid moet word. Vandag gaan die nie meer oor wat die regte wyse van aanbidding is nie, maar of die erediens in sy geheel gesien nog enigsins moontlik is. Die erediens as sodanig het vir die postmoderne mens problematies geword. Nie net die vorm nie, maar die erediens self is verouderd. "There is no modern form of public worship because the modern world is secular" (C. Davis, soos aangehaal deur Barnard, 1981 :7). So word die erediens al stadig maar seker as oorbodig beskou. Volgens Barnard (1981 :7) word beweer dat ons God "alleen nog in die ontmoeting met die naaste" ken en dat die erediens dan alleenlik betekenis het deurdat die naaste in sy nood gedien word. "Daar word beweer dat Christus aileen in die dorstiges en hongeriges te vinde is. God staan nie teenoor ons nie, maar ons ontmoet Hom as lemand wat meely met die Iydendes. Die onvermoë van die moderne mens tot gebed en verering, tot meditasie en Bybellees, word nie as 'n gebrek gesien nie, maar juis as 'n bevryding" (Barnard (1981 :7). Die oomblik wanneer die mens God slegs kan vind in die werklikheid waarin hyself lewe, dan kan jy nie anders as om die gevoel te kry dat daar nie meer plek vir God is in die lewe en wêreld van die moderne mens nie. Na my mening Iê die antwoord in die mens se belewing van God se teenwoordigheid in die erediens. Maar dan moet ook onmiddelik gesê word dat indien die mens nie God se teenwoordigheid in sy/haar eie lewe, op 'n daaglikse basis, beleef nie, hy/sy ook nie God in die erediens sal beleef nie. AI word daar nou ook watter liturgiese model gebruik, hetsy van 'n eng konserwatiewe liturgie tot 'n "way out entertainment" liturgie, as jy nie God se teenwoordigheid in jou eie persoonlike lewe ervaar nie, sal jy dit baie beslis ook nie in die erediens ervaar nie. Hoe pragtig Lied 159 ("God is hier teenwoordig, ...... ), wat soms in die erediens gesing word, ookal mag klink, is die vraag egter nie "of God in die erediens teenwoordig is nie", - ons weet dat God in die erediens teenwoordig is, daaroor is daar geen twyfel nie. God belowe immers in sy Woord dat: ...... waar twee of drie in my Naam saam is, daar is Ek by hulle" (Matt 18:20). Nee, die vraag is eerder "of ek as mens God se teenwoordigheid in die erediens ervaar, en walter impak het dit op my persoonlike lewe." Dit is dus duidelik dat daar iewers ernstige fout is. Daarom is dit belangrik om na te gaan waarom mense die eredienste bywoon, of nie bywoon nie. Alhoewel baie dinge in die erediens (Iiturgie) verander (vernuwe) het, blyk dit tog dat die erediens iets van die bekoring van God se teenwoordigheid in die erediens verloor het. Daar dan die moontlike rede dat die erediens die brandpunt van kritiek, aan die een kant, en vernuwing, aan die ander kant, is nie. Die stroom van kritiek word net sterker en radikaler. Mense bly ontevrede oor die erediens. Maak nie saak hoe die erediens ingerig word nie, daar is altyd mense wat van mening is dat die erediens nie hulle behoeftes aanspreek nie. Daar sal dus opnuut gekyk moet word na wat die erediens werklik is, waarom mense dit bywoon, en hoe dit op 'n sinvolle wyse moet plaasvind. Die doel van hierdie studie is drieledig van aard: (a) om vas te stel of mense werklik God se teenwoordigheid in die erediens ervaar, al dan nie; (b) om vas te stel walter impak (invloed) die belewing of nie-belewing van God se teenwoordigheid in die erediens op die daaglikse lewe van die lidmaat het, en (c) om vas te stel of die belewing van die teenwoordigheid van God in die erediens enigsins verband hou met die lidmaat se persoonlike verhouding met God. Die motivering vir hierdie studie is geleë in die baie variasies in die liturgie, asook in die verskillende "modelle" wat deesdae in die erediens gebruik word dat 'n mens soms wonder waaroor dit werklik gaan in die erediens. Gaan dit oor God of gaan die oor die mens? ... Daarom is dit belangrik dat daar gekyk word na die redes hoekom mense die erediens bywoon - is dit omdat hulle God se teenwoordigheid in die erediens ervaar; of omdat dit maar net nog 'n ritueel (tradisie) is? Of moontlik Iê die rede daarin omdat dit alles oor my eie prestasies gaan (bv. die Fariseers) of omdat hulle wan hoop aan hulleself en heil by God soek (bv. die Tollenaar). Om 'n geheelbeeld van bogenoemde te kry, sal daar ook gekyk moet word na die redes waarom mense nie die erediens bywoon nie - het dit dalk iets te doen moet die nie-ervaring van God se teenwoordigheid in die erediens, al dan nie? Kort-kort lees en hoor jy dat die erediens "user-friendly" - die taal van die nuwe millennium? - moet wees. Die kerk wat God se teenwoordigheid simboliseer, word gereduseer tot 'n "showroom" waar die mens ge-"entertain" moet word deur die "entertainer" die liturg. So gesien, blyk dit vir my asof God se teenwoordigheid in die erediens afgewater word na 'n "skouspel" en "entertainment". Die belang van so 'n navorsing is geleë in die soeke na 'n erediens "styl" of "model" wat, aan die een kant, die mens help om werklik God se teenwoordigheid in die erediens te beleef sonder dat dit nodig is om 'n "skouspel" van die erediens te maak; en, aan die ander kant, om weer aan God sy regmatige plek in die erediens te gee waar Hy alleen verheerlik en gedien kan word. Hopelik sal die navorsing daartoe bydra dat mense weer nuut na die erediens sal kyk en God se teenwoordigheid in die erediens as onontbeerlik vir die Christelike lewe sal besef. Daar is van twee navorsingsmetodes gebruik gemaak, nl. (a) 'n Literatuur ondersoek om te poog om die vraag na 'n Gereformeerde erediens te beantwoord, asook om die belang van God se teenwoordigheid in die erediens opnuut weer te beklemtoon; en .... (b) 'n Kwalitatiewe empiriese ondersoek waar persoonlike onderhoude met tussen 10-15 mense gevoer is aan die hand van vooraf opgestelde vrae in 'n poging om antwoorde op genoemde probleemstellings te kry. English: It is nearly a hundred year ago that A. Kuyper started his book on worship with a complaint, addressing many scholars feelings regarding worship, what it is or should be: "Jarenlang heerschte op dit punt grenzenlooze verwarring, ... " (Kuyper 1911 :7). With this he does not plea for a fixed and immovable liturgy. It is my concern that the gathering of the congregation of the Lord are not seen and experienced within the frame of Gods covenant with his congregation. Many positive and negative have been said about worship over the years. Attempts to defend the liturgy have failed because it lack of a deep found definition of the essence, purpose and establishment of worship. These attempts can be divided into two categories. The one category describes the sermon as the lifeline of the church and that it is a barometer for the work and life of the church. The second category is concentrate more on the emotional - the feeling and experiencing - side thereof. Furthermore it is said that the worship is without any concern, it is dead and has been caught up in the old reformed tradition. In a reformed liturgy the starting point is that worship does not stand apart from the daily life. Life in worship and life in the day-to-day living-practice is life in the face of God (coram Deo). In worship it al come down to a life, actual meeting between the Living God and his covenant church in a specific time and context. Therefore the experiencing of God's presence in the worship of the church is vital to the personal everyday life. This brings the whole question on how God's presence in the worship of the church can be experienced on the theological table. The author has looked at the experiencing of God's presence in the worship of the church by in an attempt to answering the question regarding Reformed worshiping (chapter 1) and how does member of the church really experience the presence of God in the worship (chapter 3). He did this by means of a quality empirical survey on the one hand, and suggests a way of thinking about the presence of God by comparing the different views, e.g. the traditional, the modernism, the postmodernism and contemporary cultures. The presence of God in worship is something different from the omnipresence of God; that it is perceived in faith and that it interrupts the faithful's everyday life by addressing him or her on the self-sacrificing love of Christ for the world in need. God is then present in worship as He is in everyday life, which is in the face of need, and His presence can be more appropriately depicted as a confrontation reelle than a praesentia realis. / Dissertation (MA(Theology))--University of Pretoria, 2008. / Practical Theology / unrestricted

AFRIKAANS: Met hierdie studie word gepoog om gemeenteleiers toe te rus om meer effektief leiding te gee. Die Kerk bevind haarself in ’n komplekse samelewing wat tans destruktief op kerkwees inspeel. Om die uitdagings van ons tyd te oorkom sal leiers kreatief en innoverend moet help vorm gee aan nuwe werklikhede. Alternatiewe lense is derhalwe nodig om gemeentes te begelei op ’n uitdagende reis. Die uitdaging vir gemeenteleiers is om kerkwees ontluikend te laat gebeur. Die veronderstelling is dat Kerk organies eerder as meganies en institusioneel tot uitdrukking kom. Leierskap is ’n dinamiese aangeleentheid wat binne gemeentelike en kerkverband moet plaasvind. Binne die Praktiese Teologie word die metodologiese modelle van Zerfass en Heitink gekies om die verkeer tussen teorie en praxis te bevorder. Die Praktiese Teologie word in terme van ’n kommunikatiewe handelingswetenskap met ’n hermeneutiese oriëntasie omskryf. Die ondersoek is hoofsaaklik deduktief van aard. In die proses van teorievorming word teorieë vanuit verskeie dissiplines ontleed en geëvalueer. Prakties-teologiese teorie moet egter praktyk word, en daarom kom die geloofshandelinge van mense hier onder bespreking. Die prakties-teologiese teoretiese raamwerk word nagevors vanuit drie primêre fokuspunte: • Postmodernisme Die postmodernisme is vir die Kerk ’n komplekse realiteit. Die Kerk kan haarself nie losmaak van hierdie werklikheid nie en behoort daarom kennis te neem van hierdie oorwegende tydsgees. Die implikasie hiervan is dat die Kerk in ’n postmoderne konteks hermeneuties verantwoordbaar bly. • Die identiteit van die Kerk Vanuit ’n Bybels-Reformatoriese perspektief is dit duidelik dat die ware Kerk (ecclesia visibilis) sekere kenmerke en eienskappe vertoon. Dog mag die “vorm” wat die Kerk aanneem nie opgaan in hierdie eienskappe en kenmerke nie. Binne die postmoderne konteks blyk Kerkwees meer organies te gebeur. Die Kerk is egter alleen Kerk insoverre haar identiteit in Jesus Christus setel. • Rol van leiers in ’n wêreld wat as kompleks getipeer word Die kompleksiteit van die postmoderne samelewing het tot gevolg dat leierskapteorie en praktyk verby die punt van beplanning, organisering en beheer (aanvaarbare bestuurswetenskaplike metodiek) ontwikkel het. Leierskap in die Kerk is ’n kollektiewe aangeleentheid en moet derhalwe holisties benader en bestuur word. Dit geskied dinamies en relasioneel. Aan die hand van die empiriese ondersoek word nuwe riglyne vir die bedieningspraktyk daargestel. ENGLISH:This study aims to equip leaders of congregations to become more efficient leaders. The Church finds herself in a complex society which currently has a destructive influence on the realisation of the Church. To overcome the challenges of our time, leaders must help to shape new realities in a creative and innovative way. An alternative way of looking at the issues are therefore needed to guide congregations on a challenging journey. The challenge for congregational leaders is to let the realisation of the Church take place in a revealing and developing manner. The assumption is that the Church is realised organically rather than mechanically and institutionally. Leadership is a dynamic matter that should be realized in congregational and ecumenical context. In Practical Theology, the methodological models of Zerfass and Heitink are selected to promote the interaction between theory and praxis. Practical Theology is defined in terms of a communicative per formative science with a hermeneutical orientation. The investigation is mainly deductive in nature. In the process of theorising, theories from different disciplines are analysed and evaluated. Practical-theological theory must become practice, however, and for that purpose the religious acts of people are discussed here. The practical-theological theoretical framework is researched from three primary focal points: • Postmodernism Postmodernism is a complex reality for the Church. The Church cannot distance herself from this reality, and should therefore take cognisance of this prevailing spirit of our time. The implication of this is that the Church remains hermeneutically accountable in a postmodern context. • The identity of the Church From a Biblical-Reformational perspective, it is clear that the true Church (ecclesia visibilis) displays certain features and characteristics. Yet, the “form” which the Church adopts may not be reduced to these features and characteristics. In the postmodern context, Church realisation appears to be happen more in an organic manner. However, the Church is only Church in as far as her identity is rooted in Christ. • The role of leaders in a world typified as complex Because of the complexity of postmodern society, leadership theory and practice developed beyond the point of planning, organising and control (acceptable managerial scientific methodology). Leadership in the Church is a collective matter and as such it must be approached and managed in a holistic way, by means of dynamic and relational methods. Based on the empirical investigation, new guidelines are developed for ministry practice. / Thesis (PhD)--University of Pretoria, 2009. / Practical Theology / unrestricted

AFRIKAANS : Hierdie studie behels drie narratiewe wat gekonstrueer is uit onderhoude met boere wat die boerdery na 1994 verlaat het. Die fokus van die studie is om die private en openbare diskoerse wat ’n konteks skep vir boere om die boerdery te verlaat, te identifiseer. Daar is tans ’n eksodus van boere uit die landbou. Hierdie tendens skep ’n konteks vir destabilisasie van die platteland en beïnvloed al die betrokke rolspelers. Tog is min of geen navorsing in die sielkunde oor die belewenisse van hierdie groep mense onderneem nie. Die navorsing is uitgevoer vanuit ’n sosiale konstruksionistiese benadering wat binne die postmoderne diskoers geanker is. ’n Diskoersanalise is uitgevoer op die teks van drie navorsingsdeelnemers wat nog tot onlangs toe geboer het, maar intussen hul narratiewe moes rekonstrueer. Die unieke betekenis wat deur die navorsingsteks gekonstrueer word, is dat die verduidelikende lokus vir menslike gedrag vanaf die klassieke fokus op persoonlike belewenisse en verstandelike prosesse wat binne individue gesetel is, na ’n fokus op prosesse en strukture van menslike interaksie verskuif. Die navorsingsteks beskik dus oor die vermoë om ’n bewustheid by sielkundiges en verwante beroepe te konstrueer om vanuit ’n nuwe perspektief na die sielkundige diskoers te kyk. In hoofstuk een deel ek my eie boerderynarratief met die leser en stel die navorsingsvraag bekend. In hoofstuk twee word die konteks waarbinne boerdery in Suid-Afrika gesitueer is, aan die hand van ’n literatuurstudie uiteengesit. Dit word in hoofstuk drie opgevolg met ’n verduideliking van die paradigmatiese vertrekpunt, naamlik sosiale konstruksionisme. Diskoersanalise wat as ’n metode gebruik word om die teks te eksploreer word ook bespreek. Met hierdie agtergrond in gedagte word daar in hoofstuk vier oorgegaan na die fokus van die navorsing, naamlik die eksplorasie van teks. ’n Diskoersanalise is op die teks van drie navorsingsdeelnemers gedoen. Diskoerse wat in die proses geïdentifiseer is, sluit die volgende in: gesin-van-oorsprong-diskoers; beroepsdiskoers; politieke diskoers; misdaad-diskoers; ekonomiese diskoers; stoettelersdiskoers; middelman-diskoers; patriargale diskoers; ouderdomsdiskoers; beleggingsdiskoers; biomediese diskoers; opvoedingsdiskoers; die koöperasie as ’n instelling; sowel as diskoerse wat in die pers gevoer word. Hierdie diskoerse vorm saam die konteks waarbinne boere besluite oor hul toekoms neem. Die bevindings word nie as die waarheid hanteer nie, maar as die waarheid wat deur taal en magsverhoudings in stand gehou word. U word genooi om verder te lees en die sentrale posisie wat taal beklee in die skepping van die realiteit van die mens se bestaan, en in die konstruering van die navorsingsnarratief, vir uself te ontdek. ENGLISH : This study comprises three narratives that were constructed from interviews conducted with farmers who had given up farming after 1994. The focus of the study is to identify the private and public discourses that create a context for farmers to give up farming. Currently, an exodus of farmers is taking place from agriculture. This trend creates a context for the destabilisation of rural areas and affects all parties involved. However, in the field of psychology little research, if any, has been conducted into the experiences of this group of people. The research was conducted from a social constructionism approach anchored in the postmodern discourse. A discourse analysis was done of the text of three research participants who had been farming until recently, but who since had to reconstruct their narratives. The unique meaning constructed by the research text is that the explanatory locus of human behaviour has moved away from the classic focus on personal experiences and mental processes residing in individuals, to a focus on processes and structures of human interaction. The research text has the potential of constructing awareness among psychologists and related professions to view the psychological discourse from a new perspective. In chapter one I share my own farming narrative with the reader and introduce the research question. Chapter two comprises the context in which the farming industry is situated in South Africa based on a study of relevant literature. That is followed by an explanation of the paradigmatic point of departure known as social constructionism in chapter three. Discourse analysis is also discussed as a method used to explore the text. Bearing this in mind, chapter four moves on to the research focus, that is the exploration of text. A discourse analysis was done of the text of three research participants. Discourses identified in the process include the following: family-of-origin discourse; career discourse; political discourse; crime discourse; economic discourse; stud-farming discourse; middleman discourse; patriarchal discourse; age discourse; investment discourse; bio-medical discourse; educational discourse; the cooperative as an institution; as well as discourses conducted in the press. Together these discourses form the context within which farmers make decisions about their future. The findings are not dealt with as the truth, but as the truth maintained in language and relationships of power. You are invited to read on and to discover for yourself the central position which language holds in creating the reality of man’s existence and in constructing the research narrative. / Dissertation (MA)--University of Pretoria, 2008. / Psychology / unrestricted