• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 1684
  • 140
  • 60
  • 33
  • 7
  • 7
  • 7
  • 5
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 1915
  • 1093
  • 1088
  • 901
  • 340
  • 293
  • 252
  • 237
  • 234
  • 217
  • 210
  • 190
  • 183
  • 175
  • 156
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
461

Nuevas perspectivas en el uso del mejillón cebra (Dreissena polymorpha) en estudios toxicológicos del sistema acuático

Lazzara, Raimondo 18 March 2013 (has links)
En la tesis presentada se pretendió de desarrollar nuevas herramientas para investigar los efectos de contaminantes ambientales sobre organismos acuáticos. Por esto se eligió el mejillón cebra como organismo centinela del ecosistema de agua dulce. Se realizaron estudios de caracterización para obtener el conocimiento básico sobre el sistema reproductivo y los factores implicados en su control. En este contexto se ejecutaron estudios de campo para detectar las variaciones anuales de los esteroides sexuales (testosterona y estradiol) así como cambios en los niveles de lípidos y de la composición de ácidos grasos. Las investigaciones demostraron que el ciclo reproductivo del mejillón cebra está bien relacionado con cambios de la temperatura del agua que determina la progresión de la gametogénesis y el comienzo de la puesta. Además, se detectó una conexión entre las variaciones de los esteroides sexuales y los diferentes eventos reproductivos. Asimismo, los cambios de los niveles de lípidos indicaron una progresión anual en consonancia con las diferentes fases de la reproducción. A través del análisis multivariante de la composición de los ácidos grasos se detectaron tres pautas principales que explicaron 99% de las variaciones anuales de los 33 ácidos determinados. Estas pautas temporales de los ácidos grasos coincidieron con las tres fases principales de la reproducción (gametogénesis, puesta y descanso gonadal). Los estudios fisiológicos se acompañaron con estudios toxicológicos in vivo con el objetivo de investigar los efectos de tres contaminantes ambientales sobre el mejillón cebra: la fluoxetina, el clofibrato y el TBT. La fluoxetina modificó la homeostasis hormonal alterando significativamente los niveles del estradiol. También indujo efectivamente la puesta en mejillones expuestas a concentraciones bajas de ng/L demostrando su potencial de afectar la reproducción. El TBT interfirió con el sistema hormonal y la homeostasis lipídica del mejillón cebra a través del aumento significativo de la testosterona total y de los triglicéridos totales. Además el TBT alteró la composición de los ácidos grasos además de tener un fuerte efecto citotóxico sobre el hepatopáncreas sobre las células de los túbulos y de los conductos primarios y secundarios. El clofibrato alteró la composición lipídica a concentraciones ambientalmente relevantes. La exposición de clofibrato a corto plazo mostró un aumento significativo de los ácidos grasos libres que fue acompañado de una reducción acentuada de los triglicéridos. Por último, se realizó un estudio de campo para detectar alteraciones en el sistema endocrino y en el ciclo reproductivo de una población de mejillones cebra situado en una zona fuertemente contaminada del río Ebro (Flix). Los efectos se evaluaron en comparación con una población de referencia (Riba Roja). El estudio demostró cambios en el ciclo reproductivo que indicaron un desplazamiento temporal de la fase del desarrollo gametogénico, una reducción del periodo de la puesta y una prolongación significativo de la fase de descanso gonadal. Además se detectó un retraso en el desarrollo gonadal y una disminución del tamaño total de la gónada en animales de la zona de Flix. Se observaron también cambios en la composición de los ácidos grasos, sobre todos en los esenciales que tienen papel en procesos fisiológicos importantes, que puede tener su relación con las alteraciones observadas en la reproducción. / Modern science is challenged with an overwhelming amount of potentially toxic compounds which are omnipresent in aquatic ecosystems. This calls for the development of new tools which can be integrated into toxicological investigations that would allow a reliable estimation of the effects of environmental pollution on aquatic organisms. In this context, the present thesis aimed to investigate the toxicity of a selected number of chemicals on the freshwater mussel Dreissena polymorpha as well as to develop new toxicological endpoints to be included in future biomonitoring programs using the zebra mussel as sentinel organism. To this end, the reproductive cycle, annual variations of sex steroids and activities of steroid metabolizing enzymes as well as changes in lipid levels and fatty acid composition were investigated in zebra mussels from the Ebro River. Changes in sex steroids, enzymatic activities (17β-HSD and ATAT), total lipids and some fatty acids were successfully related with key reproductive events such as gametogenesis and spawning. Moreover, a series of exposure experiments to environmentally relevant concentrations of fluoxetine, clofibrate and TBT were performed and evidenced: (a) significant changes in triglycerides and total fatty acids following exposure to clofibrate; (b) that fluoxetine acts as a spawning inducer in both males and females, and (c) the ability of TBT to increase testosterone titers and total lipids in females of zebra mussel, among other effects. Finally, the health status of a zebra mussel population from a historically polluted area of the Ebro River was assessed by determining endogenous levels of testosterone and estradiol, lipids and gonadal development as markers of endocrine alteration.
462

Control social del atractivo en un sistema de elección de pareja basado en un sesgo estético

García Galea, Eduardo A. 29 October 2015 (has links)
En la naturaleza observamos individuos que se comunican honestamente con otros aun cuando el engaño parece la opción más ventajosa. Esta tesis estudia mediante qué mecanismos la comunicación honesta se mantiene en uno de los escenarios donde más esperaríamos la corrupción del sistema por parte de los emisores: la elección de pareja basada en un sesgo estético por parte de las hembras. Bajo este escenario, los machos, que resultan atractivos a las hembras porque expresan aquellos caracteres sexuales que satisfacen un sesgo estético preexistente. En esta tesis se estudia un mecanismo, al que llamamos “control social del atractivo”, en el que son los propios machos quienes velan por que sus competidores no expresen un atractivo mayor del correspondiente a su calidad. Este control se llevaría a cabo mediante un incremento de los episodios agonísticos que un macho deshonesto sufriría. La existencia de este mecanismo se ha estudiado en el portaespada Xiphophorus hellerii, un actinopterigio de la familia de los pecílidos. Los machos de dicha especie expresan un carácter intersexual, la espada, consistente en una prolongación de los radios inferiores de la aleta caudal. Dicho carácter parece explotar un sesgo presente en las hembras a favor de los machos de mayor tamaño aparente. Sin embargo, la espada se expresa honestamente ya que existe una correlación positiva entre el tamaño del cuerpo y la longitud de la espada. En consecuencia, debe existir algún mecanismo que prevenga que los machos expresen un espada más larga de la que le correspondería según su tamaño. En el primer capítulo, se testa la existencia de los comportamientos que los machos deberían expresar para que pudiese existir un control social del atractivo eficaz. En un primer experimento se demuestra que los machos de portaespada, al presentarles dos intrusos, tienden a atacar al más atractivo, el de espada más larga, cuando existe una diferencia de atractivo entre intrusos suficiente. Esta conducta la denominamos “intolerancia al atractivo”. En un segundo experimento de este mismo capítulo, se observa como la intolerancia al atractivo es ejercida por los machos dominantes hacia los subordinados. Así, sólo los machos dominantes, que también son los de mayor tamaño, pueden expresar las espadas más largas sin sufrir un incremento en el número de episodios agonísticos sufridos. El segundo capítulo de la tesis se dedica a comprobar cuáles son los costes asociados al ser agredido y derrotado. En el primer experimento de este capítulo se demuestra que los machos recuerdan y compiten por monopolizar aquellas zonas donde hubo hembras de tal manera que los machos agredidos y derrotados son expulsados de dichas zonas. En consecuencia, parece existir un coste intrasexual asociado a la derrota. Además, el segundo experimento del capítulo evidencia que las hembras prefieren a aquellos machos que han visto vencer, lo que implica un coste intersexual asociado a la derrota ya que un macho perdedor pierde atractivo frente las hembras. En el último capítulo se desarrollan una serie de simulaciones para ilustrar la lógica subyacente al control social del atractivo. Estas simulaciones muestran que la intolerancia al atractivo es una estrategia que desplazaría la estrategia original de agredir al azar y que una vez fijada en la población provocaría una asociación positiva entre calidad y atractivo de los machos. En definitiva, las experiencias realizadas sugieren que la espada es una señal intersexual cuya expresión honesta está garantizada por el control social del atractivo. Además, este mecanismo puede emerger evolutivamente como respuesta adaptativa a la expresión de cualquier señal intersexual potencialmente deshonesta independientemente del formato de dicha señal. / This thesis focuses on how male-male competition could ensure the honest signaling of those intersexual traits that exploit female pre-existing biases by means of a mechanism called “social control of attractiveness”. We explored this possibility in the green swordtail (Xiphophorus hellerii) by testing whether male-male competition guarantees the body size-dependent expression of the sword, an intersexual trait displayed by males that fits a female pre-existing bias. In the first chapter of the thesis, I present two experiments in order to show that males actually express the required behavior that is expected to cause the social control of attractiveness. In the first experiment, I presented two intruder males to a resident male. The latter tended to direct its attacks towards the most attractive intruder when the difference in attractiveness between them was big enough. The second experiment showed that only small males suffered a punishment inflicted by large ones and that this punishment was associated to their attractiveness. The second chapter of the thesis shows that, following an attack, a defeated male suffers an intrasexual cost by losing access to females, as well as an intersexual cost owing to the fact that females prefer the winner of the contests that they eavesdrop. This is expected to generate a social control of attractiveness that ensures an honest expression of the sword according to body size, given that only the largest males would be able to express the longest swords without paying intra and intersexual costs. This reasoning is supported by the simulations presented in the third chapter where it is shown that the preference for attacking the most attractive competitors is a strategy that could invade the population and, once it is fixed, it could ensure a positive correlation between male quality and attractiveness. Thus, this mechanism, unlike the handicap principle, does not need to make assumptions about the biological details of the system. Therefore, when male quality is related to fighting ability, any potentially dishonest signal initially evolved to exploit female pre-existing biases could be controlled by such mechanism.
463

Studies on the genealogical relationships within the genus Monodelphis Burneu, 1830 (Didelphidae, Marsupialia) based on basicranial anatomy and external morphology

Stegun Vidigal, Vera Cristina 21 January 2015 (has links)
The short-tailed opossums of the genus Monodelphis Burnett, 1830 are small-bodied semifossorial marsupials which inhabit almost all major biomes of South America up to 2200 m. Even though it is one of the most speciose genera of neotropical marsupials with over 30 species proposed, most taxonomic reviews of the genus have been limited to few species, and even the latest most conprehensive molecular revision enabled only an estimate to phylogenetic species groups. The present research is a fine scale search for intra and interspecifically basicranial variation, expanded from the first character list in Vidigal (2004), across 8 species groups and 21 species to provide detailed comparative characterizations and an insight into the philogeographical history of the genus. A pelage pattern and geographic classification into six groups was described for the identification of specimens. With over 165 specimens coded and 102 characters, the basicranial anatomy proved to be a stable, diverse and numerous source of phylogenetic information. I described 17 characters of the basisphenoid, 4 of the pterygoid, 7 of the orbitosphenoid, 2 of the basioccipital, 25 of the alisphenoid, 11 of the ectotympanic, 20 of the petrosal, 2 of the exoccipital, 4 of the stapes, 5 of the squamosal, and 5 of the contact among the petrosal, the exoccipital and the basioccipital. The cladistic analysis yielded a final 275 steps tree, where Marmosa comes out as the sister group to a three synapomorphies based monophyletic Monodelphis. To minimize missing data, as a post-coding data treatment, specimens were aggregated into ecoregion populations. Within Monodelphis, the supported monophyletic clades were: (M. emiliae (M. americana from NT0170 – Tocantins-Araguaia-Maranhão moist forests, M. rubida (M. umbristriata, M. americana from NT0104 – Bahia Interior Forests))), (M. henseli (brevicaudata species group, M. domestica (M. kunsi, M. adusta), and (M. touan, M. brevicaudata from NT0143 – Negro-Branco moist forests, M. brevicaudata from eastern Venezuela). An additional analysis recovered M. scalops as sister to a clade containing the americana s.l. group and M. emiliae. The phylogeographic patterns recovered from the plotted cladogram are much similar to those obtained by the pelage and basicranial analysis in Vidigal (2004), though with better resolution. According to the present analisis, Monodelphis provides three examples of the overlaping multiple evolutionary species diversity models proposed by Costa (2003) and Patton and Costa (2003) for South America. The (M. kunsi, M. adusta) sister group indicates a relationship among the Andean and the Atlantic forests, enabling a scenario of dispersion events via Central Brasil or of exploitation of corridors of more homogeneous dispersal habitats (Costa 2003), like that of the Paraná River basin “pathway”. The close relationship among the brevicaudata group, with Amazonian distribution, and M. domestica, with Cerrado and Caatinga distribution, to the kunsi-adusta pair, points to a common history among these ancient biomes, with the most recent link species possibly being M. kunsi. Despite the lack of support, considering the close relationship between M. palliolata from Venezuela and the kunsi-adusta pair, the scenario suggested for M. reigi and M. adusta (Lim et al. 2009), through an Andean link is an alternative. The here resulting poliphyletic brevicaudata species complex provides the second example, with species uniting the eastern Tepuis region of Venezuela with Negro-Branco rivers interfluve down to southeastern Amazonia, connecting Wallace’s (1852) envisioned Amazonian subdivisions. Finally, the monophyletic group (M. scalops (M. americana species group, M. emiliae)) comprises a phylogeographic gradient uniting, respectively, the Atlantic Forest linking to Cerrado with M. umbristriata, through Bahia Interior Forests with M. rubida, turning the northeastern corn of Brasil until the Tocantins-Araguaia-Maranhão moist forests with M. americana, to southern Amazonia from the Xingu-Tocantins-Araguaia Moist forests, through the Tapajós river until the westernmost Rondônia with M. emiliae. It is imperative to fill the geographic sample gaps, minimize missing data, and diversify the source of phylogenetic characters in order to complete the Monodelphis puzzle. / El gènere Monodelphis és un marsupial que ocupa gairebé tots els biomes de Sud-Amèrica. Amb més de 20 espècies, la seva taxonomia i filogènia resta encara per dilucidar. Aquest treball és una extensió en l’estudi de l’anatomia basicraniana en 8 grups i 21 espècies amb l'objectiu de caracteritzar-lo comparativament i fer una aproximació filogeogràfica. S'ha descrit una classificació en sis grups basats en el pelatge i la geogràfia. Examinant més de 165 espècimens i 102 caràcters, s’ha constatat que el basicrani és una font abundant d'informació filogenètica. L'anàlisi cladística de poblacions per ecoregió ha resultat en un arbre de 275 passes, amb Marmosa com germà d'un Monodelphis monofilètic en base a très sinapomorfies i els clades: (M. emiliae (M. americana de Tocantins-Araguaia-Maranhão, M. rubida (M. umbristriata, M. americana de Bahia))), (M. henseli (grup brevicaudata, M. domestica (M. kunsi, M. adusta), i (M. touan, M. brevicaudata del Negro-Branco, M. brevicaudata de l'est de Veneçuela). M. scalops apareix com germà de (M. emiliae + grup americana). Monodelphis proveeix tres exemples del model múltiple de diversitat evolutiva d’espècies per Sud-Amèrica. La relació entre M. kunsi i M. adusta ratifica la relació entre els boscos dels Andes i l’Atlàntic, possibilitant un escenari de dispersió pel Brasil Central o la conca del riu Paraná. La conexió entre el grup brevicaudata, de l’Amazònia, i M. domestica, del Cerrado i Caatinga, amb la parella kunsi-adusta, apunta a la relació entre aquests biomes, amb M. kunsi com a possible espècie connectora. El pas Andí és una altra alternativa considerant la relació entre M. palliolata de La Costa (Veneçuela) amb kunsi-adusta. El grup polifilètic brevicaudata uneix els Tepuis de l’est de Veneçuela amb la regió interfluvial dels rius Negro-Branco i fins el sud-est de l’Amazònia, conectant les subdivisions amazòniques de Wallace (1852). Finalment s’observa un gradient filogeogràfic que comença al bosc Atlàntic amb M. scalops, continua per el Cerrado, amb M. umbristriata, segueix pels boscos de Bahia amb M. rubida, es perllonga per la punta nord-est de Brasil fins els boscos humits del Tocantins-Araguaia-Maranhão, amb M. americana sensu estricto, i finalitza travessant el sud de l’Amazònia cap a l’oest a Rondônia amb M. emiliae. L’origen aproximadament sincrònic de Monodelphis i de la serralada est dels Andes colombians, fa uns 26 milions d’anys, proporciona un escenari fascinant per esbrinar la coevolució del gènere en relació a aquest canvi massiu medi-ambiental a Sud-Amèrica.
464

Morfogénesis y evolución del sistema traqueal de los insectos

Miguel Vijandi, Cristina de 10 July 2015 (has links)
Uno de los temas fundamentales en el estudio de la evolución es el papel que desempeña la modificación de la actividad genética en la aparición de nuevas morfologías. Con el fin de comprender dicha relación, hemos comparado el sistema respiratorio altamente derivado del díptero Drosophila melanogaster con el del coleóptero Tribolium castaneum, menos derivado. A diferencia de Drosophila, el sistema traqueal de Tribolium no ha sido prácticamente descrito, por lo que ha sido necesario definirlo previamente, tanto a nivel morfológico como molecular. Así, hemos comprobado que en ambos casos el sistema traqueal se origina a partir de 10 placodas de origen ectodérmico a cada lado del embrión, llamadas primordios traqueales (Manning and Krasnow, 1993). Una vez las células traqueales han sido determinadas, invaginan y comienzan a migrar hacia las zonas dorsal y ventral. Durante este proceso las células se alargan e intercalan, formando las futuras ramas traqueales. Por último, cada metámero traqueal acaba uniéndose al adyacente por medio de la fusión de las ramas laterales. Sin embargo, ambos sistemas presentan un diferente grado de organización durante sus etapas larvadas, adaptada al medio que habitan. Este se diferencia principalmente en la presencia en Drosophila y ausencia en Tribolium de dos tubos longitudinales llamados troncos dorsales (TD), así como en la diferente disposición a lo largo del cuerpo de los espiráculos, las estructuras a través de las cuales se conecta la tráquea con el exterior. En Tribolium las tráqueas conectan con el exterior en cada uno de los metámeros a través de los espiráculos laterales. En cambio en Drosophila, estos espiráculos laterales no se desarrollan y el sistema traqueal conecta con el exterior mediante los espiráculos anteriores y posteriores, que están conectados a los tubos dorsales. A continuación investigamos los mecanismos moleculares responsables de las citadas diferencias morfológicas. Así, durante nuestro estudio hemos comprobado que el factor de transcripción Spalt (Sal) no mantienen el mismo patrón de expresión en las células traqueales de ambas especies. De hecho sal, responsable de la formación del tronco dorsal en Drosophila, no se expresa en las células traqueales de Tribolium, sugiriendo que esta diferente expresión de sal en las células traqueales de Drosophila podría ser la responsable de la adquisición de los troncos dorsales en esta especie. Así mismo hemos descubierto que el factor de transcripción Cut es necesario para el desarrollo de los espiráculos. Sin embargo su activación es diferente en las dos especies. Mientras que en Drosophila cut únicamente se expresa en el último segmento abdominal, en Tribolium se expresa en todos los segmentos laterales. Además, hemos visto que Cut reprime la expresión de sal en Drosophila. Esta diferencia de expresión del gen cut en Drosophilla podría deberse a la separación de los primordios traqueal y espiracular en Drosophila. Los sistemas traqueal y espiracular de Drosophila se originan a partir de diferentes poblaciones celulares bajo el control de diferentes mecanismos génicos, la vía de JAK/STAT y el gen homeótico Abdominal-B, respectivamente. / Evolution, through modification of morphogenesis, led animals to acquire the body shapes and organ systems that enabled them to enter, survive and reproduce in a vast number of different habitats. While it is undisputed that evolving genomes are ultimately responsible for morphological modifications, little is known about how major innovations can be conveyed by small genetic changes. We have addressed this issue by analyzing expression and function of regulatory genes in the developing tracheal systems of two insect species. The tracheal system of Drosophila is distinguished from the less derived tracheal system of the beetle Tribolium by two main features: First, the lateral spiracles, which in Tribolium connect the tracheal branches to the exterior in each segment, are not present in Drosophila. Instead it has only one pair of heavily derived posterior spiracles. Second, the dorsal trunks, two prominent branches that distribute air from the posterior spiracles and span longitudinally through the larvae, do not exist in Tribolium. Both innovations, while considered independent structures, are functionally dependent on each other and linked to habitat occupancy: half-buried Drosophila larvae in semi-liquid environments keep their posterior spiracles above the surface and distribute the gas to the body through the dorsal trunks. Conversely, the lateral spiracles of free-living Tribolium larvae provide sufficient airflow to all segments, so that no thick dorsal trunks are needed to distribute the oxygen. Here we show that changes in the domains of spalt and cut expression are associated with the acquisition of each innovation. Moreover, we show these two genetic modifications to be not only functionally but also genetically connected, providing an evolutionary scenario by which a single genetic event can contribute to the joint evolution of functionally inter-related organs.
465

Análise da estrutura genética populacional de duas espécies de Characiformes (Pygocentrus nattereri e Potamorhina latior) na região da bacia do Rio Madeira, Rondônia

Marín, Jorge Mori [UNESP] 27 February 2013 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-08-13T14:50:43Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2013-02-27Bitstream added on 2014-08-13T18:00:53Z : No. of bitstreams: 1 000750761.pdf: 697080 bytes, checksum: d41443497b35d1c9e1731e35f82b3583 (MD5) / A ordem Characiformes reúne aproximadamente 1.670 espécies de água doce, das quais pelo menos 1.300 ocorrem no Brasil. Até o momento relativamente poucos estudos genéticos foram realizados com espécies desse grupo, particularmente na Amazônia. Uma questão importante para o momento atual é saber se há algum isolamento entre populações locais separadas por corredeiras ou rápidos na Amazônia, dado o potencial hidrelétrico estimado para esses ambientes. Nesse sentido, no presente estudo, conduzido no âmbito do Programa de Conservação da Ictiofauna da Santo Antônio Energia, foram avaliadas duas populações locais de duas espécies: Pygocentrus nattereri e Potamorhina latior. Empregamos sequências da região controle (D-loop) do DNA mitocondrial, pela maior taxa de mutação que esse gene apresenta em relação aos demais genes. As amostras foram tomadas a montante e a jusante da antiga cachoeira de Teotônio visando testar a hipótese de que essa cachoeira servia de barreira para essas espécies. Foram analisados 54 espécimes de P. nattereri (25 montante e 29 jusante) e 45 de P. latior (25 montante e 20 jusante). Os resultados mostraram que os espécimes da montante de P. nattereri apresentam maior variabilidade genética (haplótipos = 5, Hd = 0,607, π = 0,00105) que os da jusante (haplótipos = 2, Hd = 0,379, π = 0,00046), No caso de P. latior, esses valores foram similares tanto a montante (haplótipos = 23, Hd = 0,993, π = 0,01232) como a jusante (haplótipos = 17, Hd = 0,984, π = 0,01865). Ambas as espécies apresentaram haplótipos compartilhados nas duas localidades. A divergência genética entre as localidades de P. nattereri (0,1%) foi menor que em P. latior (1,9%). A análise de variância molecular revelou diferenças significativas entre as localidades de P. nattereri (Φst = 0,11448, P = 0,018) e P. latior (Φst = 0,16408, P = 0,000). Os resultados sugerem que entre as duas localidades amostradas existia uma ... / The order Characiformes gathers approximately 1,670 freshwater species, of which at least 1,300 occur in Brazil. To date relatively few genetic studies have been conducted with species of this group, particularly in the Amazon. An important question for the moment is whether there is some isolation between local populations separated by rapids or fast in the Amazon, given the hydroelectric potential estimated for these environments. Accordingly, in this study, conducted under the Conservation Program Ichthyofauna of Santo Antônio Energia, were evaluated two local populations of two species: Pygocentrus nattereri and Potamorhina latior. We employ sequences of the control region (D-loop) of the mitochondrial DNA, the higher rate of this gene mutation present in relation to other genes. The samples were taken upstream and downstream of the old waterfall Teotônio to test the hypothesis that this waterfall served as a barrier for these species. Were examined 54 specimens of P. nattereri (25 upstream and 29 downstream) and 45 of P. latior (25 upstream and 20 downstream). The results showed that the amount of specimens of P. nattereri have greater genetic variability (Haplotypes = 5, Hd = 0607, π = 0.00105) that the downstream (Haplotypes = 2, Hd = 0379, π = 0.00046). In the case of P. latior, these values were similar both upstream (Haplotypes = 23, Hd = 0993, π = 0.01232) and downstream (Haplotypes = 17, Hd = 0.984, π = 0.01865). Both species have shared haplotypes in the two localities. The genetic divergence between the localities of P. nattereri (0.1%) was lower than in P. latior (1.9%). The analysis of molecular variance revealed significant differences between the localities of P. nattereri (Φst = 0.11448, P = 0.018) and P. latior (Φst = 0.16408, P = 0.000). The results suggest that a possible population structure existed between the two localities sampled both by differences in genetic variability as well as by allelic ...
466

Tapirus terrestris (Linnaeus, 1758) (Mammalia, Perissodactyla) em uma área de floresta subtropical no sul do Brasil : dieta, uso da área e densidade populacional

Affonso , Renato de Oliveira January 1998 (has links)
Submitted by Alberto Vieira (martins_vieira@ibest.com.br) on 2018-05-24T20:01:45Z No. of bitstreams: 1 273272.pdf: 10845502 bytes, checksum: e0fb087ca900b9dbb7bf9e10bedd25d3 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-05-24T20:01:45Z (GMT). No. of bitstreams: 1 273272.pdf: 10845502 bytes, checksum: e0fb087ca900b9dbb7bf9e10bedd25d3 (MD5) Previous issue date: 1998 / CAPES / Este estudo apresenta uma análise de dados referentes ao uso do habitat, dieta, dispersão de sementes, e densidade populacional de Tapirus terrestris no Parque Florestal Estadual do Turvo, localizado em uma área de floresta subcaducifólia subtropical, na Bacia do Alto Uruguai, no Estado do Rio Grande do Sul, Brasil. O estudo foi realizado com base na observação de pegadas; número e localização de trilhas e bolos fecais, ao longo de dois transectos num total de 910Km percorridos. Frutos de Syagrus romanzoffiana (Arecaceae) foram os mais consumidos, sendo substituídos somente quando houve disponibilidade de frutos estacionais como Holocalix balansae (Caesalpiniaceae) e Campomanesia xanthocarpa (Myrtaceae). Tapirus terrestris é um bom dispersar para as espécies de frutos consumidos principalmente para Syagrus romanzoffiana. Encontrou-se uma proporção bem maior de bolos fecais depositados no solo do que dentro d'água o que favorece a taxa de germinação das sementes. A disponibilidade de água, de frutos, a presença de caçadores e a atividade turística parecem ser as maiores razões para as diferenças observadas quanto ao uso dos habitats e à densidade da espécie entre as diferentes áreas do Parque. Áreas sujeitas a uma maior visitação turística apresentaram menores densidades. As densidades calculadas para o Parque, foram mais baixas do que as observadas para populações amazônicas submetidas à pressão de caça. A sazonalidade dos recursos alimentares pode estar parcialmente relacionada com os valores observados para habitats subtropicais. / This study presents an analysis of a data set concerning habitat use, diet, seed-dispersal role, and density of the lowland tapir (Tapirus terrestris L. ) population from the Parque Florestal Estadual do Turvo in the subtropical forest of the upper Uruguay river basin, Rio Grande do Sul State, Brazil. The presence of tapir was determined by following fresh tracks, counting tracks and feaces found by walking along 910km cumulative transects of trail on roads, and near creeks. Syagrus romanzoffiana (Arecaceae) was the main fruit in the diet of T. terrestris, replaced by Holocalix balansae (Caesalpinaceae) and Campomanesia xanthocarpa (Myrtacea) when available. Viable seeds of this palm were found in dung piles, suggesting a possible dispersal role of tapirs. The usual deposition of pile of dungs in non flooded areas may favor the germination of seeds The water in permanent swamps, the availability of fruits and the presence of hunters seem to be the main reason for the differences regarding habitat use and density observed between the studied areas in the Park. The estimated density of Tapirus terrestris population is below the values observed for hunted areas in Amazonia. The seasonality of food resources may be partially related to the observed values for subtropical habitats.
467

Revisão taxonômica e filogenia do gênero Micropoecilia Hubbs (Cyprinodontiformes : Poeciliidae)

Sarraf , Alessandra 16 December 1998 (has links)
Submitted by Alberto Vieira (martins_vieira@ibest.com.br) on 2018-05-24T20:10:10Z No. of bitstreams: 1 273226.pdf: 9173980 bytes, checksum: 8c39758710b97486d106fac65e09c51e (MD5) / Made available in DSpace on 2018-05-24T20:10:11Z (GMT). No. of bitstreams: 1 273226.pdf: 9173980 bytes, checksum: 8c39758710b97486d106fac65e09c51e (MD5) Previous issue date: 1998-12-16 / CAPES / O monofiletismo do gênero Micropoecilia é sustentado por treze características sinapomórficas: ausência de projeção lateral no dentário; vômer alongado longitudinalmente; porção posterior do arco branquial dorsal não alongada; dentição do segundo faringobranquial reduzida; presença de processo na borda anterior do primeiro hipobranquial; processo latero-posterior do quinto ceratobranquial alongado; supracleitro reduzido; ossos do esqueleto caudal estreitos; primeira gonapófise levemente curvada ventralmente; ausência de elemento em forma de garra no raio cinco; nadadeira caudal de machos lanceolada; machos com mais raios na nadadeira dorsal que fêmeas e presença de mancha pós-umeral. São reconhecidas sete espécies: Micropoecilia parae (EINGEMANN), M. branneri (EIGENMANN), M. picta (REGAN), M. bifurca (EIGENMANN), M. minima (COSTA & SARRAF), M. sp. l e M. sp. 2. Micropoecilia picta é hipotetizada ser mais relacionada a M. parae por ambas possuírem processo ventral do pós-temporal diretamente ligado ao neurocrânio, ponta da nadadeira pélvica espessada... / Monophyly of the genus Micropoecilia is supported by 13 synapomorphic features: lateral projection of dentary absent; longitudinaly elongated vomer; non-elongated posterior portion of dorsal arch; reduced second pharyngobranchial dentition; process on the anterior border of first hypobranchial present; latero-posterior process of fifth ceratobranchial elongated; reduced supracleithrum; narrow bones of caudal skeleton; anterior portion of first gonapophisys gently curved ventrally; retrose claw at the tip of ray 5 absent; lanceolated caudal fin of males; males, with more dorsal-fin rays than females and post-umeral mark present. Seven species are recognized: Micropoecilia parae (EINGEMANN), M. branneri (EIGENMANN), M. picta (REGAN), M. bifurca (EIGENMANN), M. minima (COSTA & SARRAF), M. sp. 1 e M. sp. 2. Micropoecilia picta is hypothesized to be closely related to M. parae because both share 3 synapomorphies: between ventral process of posttemporal direct and firmly attached to neurocranium; thickened tip of the pelvic fin of males...
468

Revisão taxonômica e filogenia de Pamphorichtlys Regan, 1913 (Cyprinodontiformes ; Poeciliidae)

Figueiredo , Carlos Augusto Assumpção de 15 December 1997 (has links)
Submitted by Alberto Vieira (martins_vieira@ibest.com.br) on 2018-05-24T21:08:19Z No. of bitstreams: 1 278428.pdf: 18388610 bytes, checksum: e1b0221770d33669aec12d51863c54ce (MD5) / Made available in DSpace on 2018-05-24T21:08:19Z (GMT). No. of bitstreams: 1 278428.pdf: 18388610 bytes, checksum: e1b0221770d33669aec12d51863c54ce (MD5) Previous issue date: 1997-12-15 / CAPES / FUJB / Pamphorichthys é diagnosticado com base em vinte e sete caracteristicas apomórficas, principalmente das nadadeiras pélvicas. Entre as autapomorfias do gênero, onze são caracteres redutivos decorrentes da miniaturização das espécies. As espécies integrantes do gênero são: Pamphorichthys minor (Garman), P. scalpridens (Garman), P. hollandi (Henn), P. hasemani (Henn) e P. araguaiensis Costa. Limia heterandria Regan é confirmada como membro de Limia com base em três sinapomorfias, ao contrário de estar próxima a Pamphorichthys como sugerido por recentes autores. Pamphorichthys hasemani é o grupo irmão das demais espécies do gênero, que compõem uma tritomia formada por P. minor, P. araguaiensis e P. scalpridens + P. hollandi. A relação de grupo irmão entre Limia e Pamphorichthys é corroborada por quatro sinapomorfias, três delas observadas pela primeira vez. É feita uma diagnose osteológica das espécies do gênero e cada uma das cinco espécies envolvidas é redescrita e diagnosticada. São apresentados mapas de distribuição geográfica, listas de sinonímia para as espécies e um histórico resumido da sistemática do gênero e de cada espécie em particular. / Pamphorichthys diagnosis is based on twenty-seven apomorphic character states, mainly from the pelvic fins. Among the autapomorphies of the genus, eleven are reductive characters due to the species miniaturization. The included species are: Pamphorichthys minor (Garman), P. scalpridens (Garman), P. hollandi (Henn) and P. araguaiensis Costa Limia heterandria Regan is confirmed as a member of Limia based on three synapomorphies and not related to Pamphorichthys as suggested by recent authors. Pamphorichthys hasemani is the sister group of the other species in the genus, that comprises a trichotomy formed by Pamphorichthys minor, P. araguaiensis and P. scalpridens + P. hollandi. The sister group relationship between Limia and Pamphorichthys is corroborated by four synapomorphies, three of them are new. An osteological description of the genus' species is provided and each species is redescribed and diagnosed. Distribution maps, synonymy lists, and a brief history of the genus and each species systematics are also provided.
469

Efeito da amônia e nitrito sobre pós larvas, juvenis e adultos do camarão-da-amazônia macrobrachium amazonicum (Heller, 1862)

Dutra, Fabrício Martins January 2017 (has links)
Orientador : Prof. Dr. Eduardo Luis Cupertino Ballester / Coorientador : Profª. Drª. Carolina Arruda de Oliveira Freire / Tese (doutorado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências Biológicas, Programa de Pós-Graduação em Zoologia. Defesa: Curitiba, 02/02/2017 / Inclui referências : f. 332-38;47-50;68-76;93-101;103-111;116-119 / Area de concentração: Zoologia / Resumo: O objetivo do presente trabalho foi determinar o efeito de diferentes concentrações de amônia e nitrito sobre pós-larvas, juvenis e adultos do camarão-da-amazônia Macrobrachium amazonicum, durante 96 horas de exposição. Cada estágio de vida foram submetido a diferentes concentrações de amônia total (0, 5, 10, 20, 40 e 80 mg.L-1) e nitrito (0, 1, 2, 4, 8 e 16 mg.L-1). Brânquias de juvenis foram retiradas para realização da avaliação histopatológica. A concentração letal mediana (CL50-96h) de amônia (capítulo 1) foi calculada pelo modelo matemático Probit. A CL50-96h para pós-larvas, juvenis e adultos de M. amazonicum foi de 21,14; 21,65 e 36,59 mg.L-1 de amônia total, ou 0,67, 0,75 e 1,08 mg.L-1 de amônia não ionizada, respectivamente. Os níveis de segurança para a produção deste camarão foi de 0,06; 0,07 e 0,1 mg.L-1 para pós-larvas, juvenis e adultos, respectivamente. No teste de concentração letal mediana (CL50-96h) de nitrito (Capítulo 2), realizado pelo modelo matemático Weibull I, observou-se que a CL50-96h para pós larvas, juvenis e adultos de M. amazonicum foi de 1,49; 2,36 e 2,34 mg.L-1 de nitrito, respectivamente. Os níveis de segurança para produção foram de 0,1 mg L-1 a pós-larvas e 0,2 mg.L-1 nitrito para juvenis e adultos. Quando avaliamos as alterações em brânquias de juvenis de M. amazonicum submetidos a diferentes concentrações de amônia total e nitrito (Capítulo 3), observou-se que os danos às brânquias nos tratamentos com mortalidade de 100%, corresponderam à alta ocorrência de danos progressivos, regressivos, circulatórios e inflamação. Os demais tratamentos apresentaram, principalmente, inflamação e danos regressivos, aumentando sua ocorrência de acordo com o aumento da concentração. A análise histológica confirmou que quanto maiores as concentrações de amônia total e nitrito, maiores foram os danos causados à estrutura da brânquia. Na avaliação do processo osmótico (Capítulo 4), ao comparar as fases de vida para cada concentração de amônia total, observou-se que a ativadade da anidrase carbônica (AAC) foi maior para juvenis, estatisticamente diferente (p<0,05) de pós larvas. Para nitrito, a fase adulta apresentou maior atividade na concentração de 8 mg.L-1, sendo diferente (p<0,05) de pós larvas e juvenis. Os valores de ACC nas demais concentrações são semelhantes entre as fases de vida (p>0,05). Ao comparar as concentrações dos compostos em cada fase de vida, observou-se que camarões na fase adulta apresentaram maior AAC quando expostos a 5 mg.L-1 de amônia total, diferindo estatisticamente (p<0,05) da AAC em 20 e 40 mg.L-1 de amônia total. Quando submetidos ao nitrito, camarões adultos apresentaram maior AAC na concentração de 8 mg.L-1 e menor na concentração de 16 mg.L-1, sendo diferente estatisticamente (p<0,05) entre si. Nas demais fases a AAC foi semelhante (p>0,05) entre todas as concentrações, tanto para amônia total quanto para nitrito. Avaliando a osmolalidade da hemolinfa, observamos que nas concentrações de 0 e 5 mg.L-1 de amônia total, pós larvas apresentaram os maiores valores, sendo diferente estatisticamente das demais fases (p<0,05). Já para nitrito, pós larvas apresentaram os menores valores de osmolalidade, diferindo estatisticamente (p<0,05) de juvenis e adultos. Ao comparar as concentrações dos compostos em cada fase de vida, observamos que os maiores valores de osmolalidade são encontrados em pós larvas e juvenis nas concentrações de 5 e 10 mg.L-1 de amônia total, que apresentaram diferença estatística (p<0,05) em relação às menores concentrações osmóticas, observadas nas concentrações de 40 e 0 mg.L-1 de amônia total, respectivamente. Para nitrito, foi observada diferença (p<0,05) na fase de pós larvas, que apresentou maior valor de osmolalidade em 0 mg.L-1 e o menor em 2 mg.L-1 de nitrito. Portanto, Pós larvas de M. amazonicum tem menor capacidade de manter sua AAC quando submetida ao aumento da concentração de amônia total, bem como, menor capacidade de manter a concentração osmótica na hemolinfa quando submetido ao aumento na concentração de nitrito. Palavras chave: Camarão de água doce, Compostos nitrogenados, Toxicologia, Alteração branquial, Atividade enzimática / Abstract: The objective of the presente study was to determine the effect of different concentrations of ammonia and nitrite on post larvae, juveniles and adults of the Amazon river prawn Macrobrachium amazonicum, during 96 hours of exposure. Each life stage were submitted to different concentrations of total ammonia (0, 5, 10, 20, 40 and 80 mg.L-1) and nitrite (0, 1, 2, 4, 8 and 16 mg.L-1). Juvenile gills were removed for the histopathological evaluation. The median lethal concentration (LC50-96h) of ammonia (Chapter 1) was calculated by the mathematical model Probit. LC50-96h for post larvae, juveniles, and adults of M. amazonicum was of 21.14, 21.65 and 36.59 mg.L-1 of total ammonia or 0.67, 0.75 and 1.08 mg.L-1of non-ionized ammonia. Thus, from these results, safe levels for the production of this prawn are of 0.06, 0.07 and 0.1 mg.L-1 from post larvae, juveniles and adults, respectively. In the test of median lethal concentration (LC50-96h) of nitrite (Chapter 2), performed with the mathematical model Weibull I, it was observed that the LC50-96h for post larvae, juveniles and adults of M. amazonicum were of 1.49, 2.36 and 2.34 mg.L-1 of nitrite, respectively. Safe levels for the production were of 0.1 mg.L-1 to post larvae and 0.2 mg.L-1 of nitrite to juvenile and adults. When we evaluated the alterations in gills of juveniles of M. amazonicum submitted to different concentrations of total ammonia and nitrite (Chapter 3), it was observed that damage to gills in treatments with 100% mortality, corresponded to the high occurrence of progressive, regressive, circulatory, and inflammation damages. The other treatments had mainly inflammation and regressive damages, whose occurrence increased according to the increase in concentration. The histological analysis confirmed that the higher the total ammonia and nitrite concentrations, the larger the damages caused to the gill structure. In the evaluation of the osmotic process (Chapter 4), when comparing the life stages for each concentration of total ammonia, it was observed that the Activity of carbonic anhydrase (CAA) was lower for post larvae and higher for juveniles exposed to total ammonia, differing statistically (p<0.05) between them. For nitrite, the adult stage presented higher activity in the concentration of 8 mg.L-1, differing (p<0.05) from post larvae and juveniles. In the other concentrations, similar activity values were observed among the life stages (p>0.05). Comparing the concentrations of the compounds in each life stage, it is observed that adult prawns presented higher CAA when exposed to 5 mg.L- 1 of total ammonia, differing statistically (p<0.05) from CAA in 20 and 40 mg.L-1 of total ammonia, which presented the lowest values. When submitted to nitrite, adult prawn presented higher AAC at the concentration of 8 mg.L-1 and lower at the concentration of 16 mg.L-1, differing (p<0.05) from each other. In the other stages the AAC was similar (p>0.05) among all concentrations, to both total ammonia and nitrite. Evaluating the hemolymph osmolality, we observed that in the concentrations of 0 and 5 mg.L-1 of total ammonia, post larvae had the highest values. To nitrite, post larvae present the lowest values of osmolality, differing statistically from the other stages (p<0.05). Comparing the concentrations of the compounds at each life stage, it is observed that the highest values for post larvae and juveniles are observed in the concentrations of 5 and 10 mg.L-1 of total ammonia, which presented statistical difference (p<0.05) in relation to the lower concentrations, observed in the concentrations of 40 and 0 mg.L-1 of total ammonia, respectively. To nitrite, was observed difference (p<0.05) in the post larval stage, which has a higher osmolality value in 0 mg.L-1 and the lowest at 2 mg.L-1 nitrite. Therefore, post larvae of M. amazonicum have a lower capacity to maintain their CAA when submitted to an increase in total ammonia concentration. Pos larvae also has a lower ability to maintain the osmotic concentration in the hemolymph when submitted to an increase in nitrite concentration. Keywords: Freshwater prawn, Nitrogen compounds, Toxicology, Gill alteration, Enzymatic activity
470

Biologia pesqueira de Artemesia longinaris Bate, 1888 (Decapoda, Dendrobranchiata, Penaeidae) e de Pleoticus muelleri (Bate, 1888) (Decapoda, Dendrobranchiata, Solenoceridae) no Sul do Brasil

Baptista-Metri, Cassiana January 2007 (has links)
Orientador: José Angel Alvarez Perez / Tese (doutorado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências Biológicas, Programa de Pós-Graduação em Zoologia. Defesa: Curitiba, 2007 / Inclui bibliografia e anexos / Area de concentração: Zoologia / Com o decrescimo do rendimento da pesca industrial dirigida ao camarao-rosa a partir da decada de 1980, ate entao um importante recurso pesqueiro na regiao sudeste-sul do Brasil, muitas especies capturadas incidentalmente, mas de elevado valor comercial passaram a sustentar a frota de arrasto. Artemesia longinaris e Pleot icus muel leri ocuparam os primeiros lugares entre os crustaceos em peso medio por desembarque em Santa Catarina. A dinamica da pescaria, os padroes biologicos e a condicao do estoque de A. longinaris e P. muelleri foram estudados para subsidiar alternativas de manejo que proporcionem capturas sustentaveis e duradouras. Atraves de um levantamento de informacoes pesqueiras da frota de arrasto entre abril de 1997 e dezembro de 2005 (obtidas pelo SIESPE/UNIVALI) constatou-se que cerca de 20% dos desembarques em Santa Catarina continham esses camaroes. Essa e uma pescaria sazonal (primavera-verao) e localizada (Costa do Rio Grande do Sul, <40m) fortemente direcionada a esses camaroes, principalmente a A. longinaris, cujas capturas sao 270% maiores que as de P. muel leri . A estrutura populacional dessas especies foi estudada entre fevereiro de 2003 e fevereiro de 2005. A maioria dos individuos coletados foram femeas, gracas a maior mortalidade dos machos e maior vulnerabilidade das femeas, que atingem maiores tamanhos. A. longinaris apresentou maiores tamanhos nas areas mais ao sul. Os comprimentos de carapaca maximos atingidos pelas femeas e machos de A. longinaris foram 31,74 e 24,18 mm, respectivamente e para P. muel leri 44,09 e 35,63 mm. As taxas de crescimento anual (k) para femeas e machos de A. longinaris foram 2,3 e 4,9, respectivamente, com longevidades (tmax ) de 1,9 e 0,9 anos e comprimento assintotico (CC.. ) de 29,9 e 23,0 mm. Para femeas e machos de P. muel leri : k de 2,9 e 5,9, tmax de 1,6 e 0,7 anos e CC.. de 43,8 e 28,7 mm. Foram estimadas elevadas taxas de mortalidade por pesca, sugerindo uma alta explotacao desses recursos. A sustentabilidade das capturas entre 1998 e 2005 foi avaliada pela analise de indices padronizados de abundancia e pela estimativa dos rendimentos maximos sustentaveis para cada especie. As principais variacoes de abundancia das duas especies sao condicionadas pelas acentuadas variacoes anuais e a temporada de pesca. As areas rasas mais ao sul do Rio Grande do Sul proporcionaram maiores rendimentos. Nao foram observadas tendencias de aumento ou declinio nas capturas, mas o esforco de um ano e condicionado pelo sucesso das capturas do ano anterior. Nos dois ultimos anos analisados a abundancia e as capturas totais foram reduzidas. O RMS estimado para A. longinaris foi de 3.579,4 t.ano-¹ e foi ultrapassado em 2000, 2003 e 2004, caracterizando uma exploracao em niveis nao-seguros. As capturas anuais P. muel leri f icaram muito abaixo do RMS de 4.447,3 t.ano-¹ e o esforco maximo em 102 mil horas de esforco maximo foi ultrapassado em 2000, 2002 e 2004, porem como o esforco e principalmente voltado para A. longinaris, as estimativas de esforco podem ter sido superestimadas. Os resultados reforcam a necessidade do ordenamento da pescaria de arrasto no Sudeste e Sul do Brasil como principal estrategias de manejo sugeridas para manutencao do estoque. / From decrease of the yield from pink shrimp fishery since 1980 fs decade, until than an important fish resource at southeast-south of Brazil, a lot of species captured incidentally, but with high commercial value, had become to sustain the double trawl f leet. The shrimps Artemesia longinaris and Pleot icus muel leri occupied the first places among the crustaceans in medium weight for landing. The fishery dynamics, biological patterns and stock condition of A. longinaris e P. muel leri were studied to support future management strategies that promote sustainable and durable captures. By means of a fishery information surveying of the bottom trawling fleet, from April 1997 to December 2005 (obtained by SIESPE/UNIVALI), it was observed that 20% of disembarks in Santa Catarina State contained this shrimps. This is a seasonal (spring-summer) and localized f ishery (Rio Grande do Sul coast, < 40m), strongly directed to these shrimps, mostly A. longinaris, witch captures are 270% bigger than P. muelleri . The population structure of these species was studied from February 2003 to February 2005. Mostly individuals collected were females, because of the higher male mortality and higher vulnerability of females, which reach bigger sizes. A. longinaris was bigger in most south areas. The maximum carapace length of females and males of A. longinaris were 31.74 e 24.18 mm, respectively, and to P. muel leri 44.09 e 35.63 mm. The annual growth rates (k) to females and males of A. longinaris were 2.3 and 4.9, respectively, with longevities (tma x ) of 1.9 e 0.9 years and asymptotic length (CC..) of 29.9 e 23.1 mm. To females and males of P. muel leri : k de 2.9 and 5.9, tmax of 1.6 e 0.7 years, and CC.. of 43.8 and 28.7 mm. High rates of f ish mortality were estimated, suggesting a high exploitation of these resources. The sustainability of captures between 1998 and 2005 was evaluated by analysis of standardized indexes of abundance and by estimative of the maximum sustainable yield (MSY) to each species. The major variations in the abundance of the two species are conditioned by accent annual variation and the f ish season. The shallow areas southern of Rio Grande do Sul, proportionate higher yield. xiv It isn't observed tendencies of increase or decline in captures, but the ef fort in a year is conditioned by the success in captures in year before. In the two last years analyzed, the abundance and the total captures were reduced. The MSY estimated to A. longinaris was 3,579.4 t.year-¹ and was transposed in 2000, 2003 e 2004, characterizing an exploitation at non secure levels. P. muelleri annual captures staied below the MSY of 4,447.3 t.year-¹ . The maximum ef fort (102 thousand hours) was transposed in 2000, 2002 and 2004, but how the ef fort is mostly focused to A. longinaris, effort estimative could have been overestimated. These results reinforce the need of bottom trawl f ishery ordination at southeast and south Brazil, the major management strategie suggested for maintenance of the stock.

Page generated in 0.0453 seconds