Ο 20ος αιώνας θεωρείται ως ο αιώνας της ακμής αλλά και του τέλους της βιομηχανικής κοινωνίας, ενώ ο 21ος ως η απαρχή μιας καινούργιας εποχής η οποία κυριαρχείται από μια νέα μορφή οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας. Η νέα αυτή μορφή της κοινωνίας χαρακτηρίζεται ως Κοινωνία της Γνώσης. Το νόημα, όμως, που λαμβάνει το εκφώνημα Κοινωνία της Γνώσης δεν αφορά σε μία μορφωτική διαδικασία που απευθύνεται σε όλα τα μέλη της κοινωνίας και συνιστά συλλογική ευθύνη της κρατικά οργανωμένης κοινωνίας. Η ανάδυση αυτού του νέου τύπου κοινωνίας σχετίζεται άμεσα με το πέρασμα από τις βιομηχανικές κοινωνίες στις μεταβιομηχανικές και τις αλλαγές που εκτυλίσσονται όσον αφορά τις βασικές αξίες τους, την κοινωνική και πολιτική δομή τους καθώς και τους βασικούς θεσμούς τους. Η παρούσα Διπλωματική Εργασία έχει ως στόχο να διερευνήσει το ρόλο της γνώσης στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες μέσα από τις απόψεις τόσο των υπέρμαχων της Κοινωνίας της Γνώσης όσο και των υπερασπιστών του προτάγματος του Διαφωτισμού ώστε να καταδειχθεί στο τέλος η ανάγκη για μια γενική παιδεία έναντι της απόλυτης εξειδίκευσης. / The 20th century is considered as the century of prosperity and the end of industrial society, and the 21st as the beginning of a new era dominated by a new form of economic and social organization and operation. This new form of society is characterized as a knowledge society. The point, however, received the Society of Knowledge broadcasters does not relate to a cultural process that appeals to all members of society and a collective responsibility of government organized society. The emergence of this new type of society is directly related to the transition from post-industrial societies and the changes taking place in basic values, social and political structure and the key institutions. The present thesis aims to investigate the role of knowledge in postindustrial societies through the views of proponents of the knowledge society and the defenders of the Enlightenment project to show in the end the need for a general education versus absolute specialization .

- / -

Η μαζική μετακίνηση των ανθρώπων τόσο μεταξύ των Ευρωπαϊκών όσο και των τρίτων χωρών προς την Ευρώπη, έχουν επηρεάσει τη δημογραφική σύνθεση των χωρών υποδοχής μεταναστών, με αποτέλεσμα την αλλαγή των πολιτισμικών αξιών, την αναδιάρθρωση του δημογραφικού χάρτη και τη μετατροπή των κοινωνιών σε πολυπολιτισμικές. Ανεπηρέαστη δεν έμεινε και η ελληνική κοινωνία, που από μονοπολιτισμική έχει μετατραπεί σε διαπολιτισμική. Οι θεωρίες και οι έρευνες για τη γλώσσα και την ταυτότητα που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα σε μονοπολιτισμικά περιβάλλοντα είναι ανεξάντλητες. Ο σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας είναι να εισάγει τον αναγνώστη στα κύρια σημεία της ανάλυσης γύρω από τη σχέση γλώσσας και ταυτότητας, καθώς και η διερεύνηση του βαθμού που η ελληνική γλώσσα επηρεάζει τη διαμόρφωση της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας των μαθητών που ζουν σε διαπολιτισμικές κοινωνίες. Επίσης, να διερευνηθεί ο ρόλος που διαδραματίζει η ταυτότητα και η γλώσσα σε διαπολιτισμικά περιβάλλοντα, εφόσον οι σημερινές σχολικές τάξεις παρουσιάζουν ανομοιογενή χαρακτήρα εξαιτίας της παρουσίας των πολιτισμικά διαφορετικών μαθητών. Για τη διεξαγωγή της έρευνας, σχεδιάστηκε και χορηγήθηκε ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο δόθηκε προς συμπλήρωση στα παιδιά αλλά και στους εκπαιδευτικούς της Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού των αντίστοιχων σχολικών μονάδων. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το Statistical Package for Sciences (S.P.S.S 19.0). Τέλος, παρουσιάζονται διεξοδικά τα αποτελέσματα της έρευνας, όπως και τα συμπεράσματα που προκύπτουν για το πολύκροτο ζήτημα. / The mass movement or people to Europe either from European or from the countries of the Third World have influenced the demographic composition of the host countries, and as a result the cultural values and the demographic map of each country have changed, leading to the transformation of societies into multicultural ones. Of course, the Greek society was not unaffected, being transformed from monoculture to multicultural as well. There have been conducted relentless theories and surveys for the language and identity in monoculture environments so far. The aim of this thesis is to introduce the reader to the main points of the analysis, regarding the relation of language and identity, as well as it investigates to what extent the Greek language influences the formulation of national and multicultural identity of the students who live in multicultural societies. Moreover, it analyses the role of identity and language in intercultural environments provided the current school grades have multicultural character due to the presence of students from different cultural backgrounds. A questionnaire was designed and filled in by students and teachers of fifth and sixth grade of primary school at the respective schools, in order for this survey to be conducted. For the analysis of the data the Statistical Package for Sciences (S.P.S.S 19.0) was used. Finally, the results of the survey are presented thoroughly as well as the final conclusions for this hotly debated issue.

Η μελέτη αυτή έχει ως βασική επιδίωξη την καταγραφή, τη συστηματική παρουσίαση και τη σύγκριση των πολιτικών Δια βίου μάθησης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Στόχος είναι να αποκτηθεί ολοκληρωμένη εικόνα για τις πολιτικές αντιλήψεις, τους θεσμούς και τις πρακτικές Δια Βίου μάθησης στα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα των δύο χωρών. Επιπλέον στόχος, η ανίχνευση της σχέσης των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (υπερεθνικές πολιτικές) με τις εκπαιδευτικές πολιτικές Ελλάδας και Ιρλανδίας (εθνικές πολιτικές). Για την επίτευξη των στόχων της έρευνας χρησιμοποιείται η συγχρονική συγκριτική μέθοδος, η οποία αφορά τη μελέτη του εκπαιδευτικού φαινομένου σε διαφορετικούς χώρους αλλά στον ίδιο χρόνο. Η διαδρομή που ακολουθεί η έρευνα είναι: αφήγηση των γεγονότων, κατανόηση και ερμηνεία. Οι κατηγορίες σύγκρισης και ανάλυσης των δύο χωρών είναι πέντε και είναι το ιστορικό υπόβαθρο, το νομοθετικό πλαίσιο, η χρηματοδότηση, οι φορείς και οι δομές Δια Βίου μάθησης καθώς επίσης η συμμετοχή στη Δια Βίου μάθηση και οι δείκτες της Στρατηγικής της Λισσαβόνας. Τα συμπεράσματα της διατριβής μπορούν να συνοψισθούν στα παρακάτω: Oι δύο χώρες ξεκίνησαν την προσπάθεια για δημιουργία ολοκληρωμένης πολιτικής Δια Βίου μάθησης από διαφορετική αφετηρία, εξαιτίας του ιστορικού τους υπόβαθρου. H Ιρλανδία, αν και στο νομοθετικό τομέα της Δια Βίου έχει μεγαλύτερο παρελθόν, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να εκμεταλλευτεί την εμπειρία της και να δημιουργήσει ένα συνεκτικό νομοθετικό πλαίσιο, που να καθορίζει τη δομή και τη λειτουργία του συνόλου της Δια Βίου μάθησης στη χώρα. Αντίθετα, η Ελλάδα παρά την σχετική απειρία και την έλλειψη νομοθετικού παρελθόντος γύρω από θέματα Δια Βίου μάθησης ψήφισε ένα ολοκληρωμένο νομοθετικό πλαίσιο γύρω από τη Δια Βίου. Οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει παρόμοιες δομές για την ανάπτυξη και την προώθηση της Δια Βίου, ακολουθώντας τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ Ιρλανδίας και Ελλάδας: Στην Ιρλανδία πέρα από τους δημόσιους φορείς και τις αυτόνομες δομές, δραστηριοποιούνται δύο μεγάλοι ιδιωτικοί/εθελοντικοί φορείς, ο AONTAS και η NALA. Η διαδρομή που είχαν να καλύψουν οι δύο χώρες απέχει πάρα πολύ, κάτι που τελικά αποτυπώνεται σήμερα στους συγκριτικούς δείκτες και εν τέλει στα ποσοστά συμμετοχής στη Δια Βίου μάθηση (2,1% η συμμετοχή στη Δια Βίου στην Ελλάδα για το έτος 2007 και 7,6% το αντίστοιχο ποσοστό για την Ιρλανδία). Πριν την Λισσαβόνα, η Ιρλανδία ήταν πιο κοντά σε αυτό που θα αποκαλούσαμε «υπάκουη» ευρωπαϊκή χώρα, σε σχέση με τις πολιτικές Δια Βίου μάθησης. Οι δύο χώρες, μετά την Λισσαβόνα (2000), είναι εξίσου «υπάκουες» στις ευρωπαϊκές επιθυμίες και οι ευρωπαϊκές πολιτικές έχουν επιβληθεί (σχεδόν πλήρως) στις εθνικές πολιτικές. / The purpose of this study is to detect, present and compare the lifelong learning policies in Greece and Ireland. The main aim is to obtain an integrated view about the political perceptions, the institutions and the practices of lifelong learning in the national education systems of those two countries. An additional target is to trace the relation between the supra-national education policies and the national educational policies. In order to achieve the forth mentioned targets the comparative method is used. The route of the study is: narration of the phenomena, comprehension and finally interpretation. There are five categories of comparison and analysis between the two countries: historical background, legislative framework, financing, structures, participation in lifelong learning as well as the indicators of the Lisbon Strategy. The conclusions of the study can be summarized in the followings: these two countries began their efforts for the formation of a coherent lifelong learning policy from a totally different starting point, due to their historical background. In the legislative field, Ireland has greater tradition (mainly in education training) but until today has not yet create o coherent legislative framework for lifelong learning. On the other hand, Greece despite the lack of experience has created (in 2005) a coherent legislative framework for lifelong learning. The two countries have also developed similar structures to promote and to develop lifelong learning, following the guidelines from the European Union. The greatest diversification between those two countries is the involvement of the private sector. In Ireland, AONTAS and NALA, which are private-volunteer structures, are mega actors in the field of lifelong learning while in Greece there is almost no interest from the private sector for the lifelong learning policies. Today, the participation percentage in lifelong learning activities shows a 5,5% difference between the two countries, as Ireland has a 7,6% of participation in lifelong learning while Greece has only a 2,1% being the worst country in European Union. Finally, we could say that both countries are very obedient to the wills of European Union and the supra national policies have overruled the national policies.

Στόχος της εργασίας μας ήταν η μελέτη, μέσα από πρωτογενείς κυρίως πηγές, της περιόδου κατοχής στην Αχαΐα. Ειδικότερα θελήσαμε να δείξουμε πως επηρεάστηκαν η ζωή του άμαχου πληθυσμού και η εκπαιδευτική διαδικασία από την κατάκτηση, την Κατοχή και την Αντίσταση. Υπό το πρίσμα αυτό διερευνήσαμε τις σχέσεις του άμαχου πληθυσμού με τους κατακτητές και την Αντίσταση και τη θέση του σχολείου,εκπαιδευτικών και μαθητών/φοιτητών στις νέες συνθήκες. Όπου κρίθηκε απαραίτητο αναφερθήκαμε σε άλλες περιοχές της Ελλάδας με στόχο την συγκριτική ανάγνωση των τεκταινομενων στην Αχαΐα. Η έρευνά μας περιστράφηκε γύρω από τρία βασικά ερωτήματα: τις επιπτώσεις της Κατοχής και της Αντίστασης στην καθημερινότητα των ανθρώπων, τις αντιδράσεις των Αχαιών στην προπαγάνδα και τα αντίποινα των κατακτητών και, τέλος, τα προβλήματα της εκπαίδευσης και τις πρακτικές του εκπαιδευτικού κόσμου. Από την έρευνά μας καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα: Α) Η αντίσταση στην Αχαΐα υπήρξε σχεδόν καθολική. Ήταν ηπιότερη απέναντι στους Ιταλούς, περισσότερο οργανωμένη και καλυμμένη απέναντι στους Γερμανούς. Αναλύονται διεξοδικά οι λόγοι της γενικευμένης αντίστασης και αναφορέρονται οι επιπτώσεις των αντιποίνων. Β)Στην αντίσταση κατά των κατακτητών, επισημαίνεται ο ιδιαίτερος ρόλος του ΕΑΜ, το οποίο κατάφερε να πλησιάσει τους πολίτες κάθε κοινωνικής ομάδας, μέσα από ένα πλήθος οργανώσεων οι οποίες κάλυπταν κάθε πτυχή του κοινωνικού βίουκαι απαντούσαν σε σύγχρονες και χρόνιες ανάγκες του πολίτη,ανάγκες στις οποίες το επίσημο κράτος δεν μπόρεσε ποτέ να ανταποκριθεί. Γ) Η κατάκτηση άλλαξε τα δεδομένα του σχολείου. Απάντηση στα τρέχοντα και τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης προσπάθησαν να δώσουν οι αντιστασιακές οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΑΜ, κυρίως η δεύτερη. Το ΕΑΜ πρωτοστάτησε, επιπλέον, στην αντίσταση στον εκπαιδευτικό χώρο. Η συμμετοχή των φορέων της εκπαίδευσης στην Αντίσταση ήταν σχεδόν καθολική. / The goal of our research is the investigation (through unpublished sources mainly) of the period of the Italian - German occupation in Achaia. In particular, we tried to show how people's everyday life and the educational process was affected by the occupation and the Resistance. In this light we investigated people's relation with the conquerors and the Resistance and the school's, teachers' and pupils'/students' situation under these circumstances. When it was needed, we was mentioned to the other regions of Greece, focusing on a comparative look of what happened in Achaia. Our investigation ran on three basic questions: the impact of the Italian-German occupation and the Resistance on people's everyday life, their reactions to the conquerors' propaganda and reprisals and, finally, the educationl problems and the acts of educational world. The conclusions of this study are: A) The resistance in Achaia was widespread. The struggle against Germans was orginized and clandestine. The resistance to the Italians was less intense. The reasons of this general resistance are analyzed in detail in this study and also the impacts of the reprisals. B) The exeptional role of EAM in the resistance to conquerors is pointed out. Eam managed to embrace people from every social class through a large number of organizations that covered every aspect of social life and addressed the current and chronic needs of the citizens, needs to which the official government could never respond. C) The conquest changed the school in many ways. EDES and EAM, mainly the second, tried to address the problems in education. In particular, EAM played a leading role in the organization of the resistance of teachers and other education authorities and achieved their board participation.

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιαστούν οι ιδέες του Καντ σχετικά με την ηθική αγωγή των παιδιών. Η δομή της εργασίας βασίζεται στην παραδοχή ότι η παιδαγωγική θεωρία του δεν μπορεί να κατανοηθεί αποκομμένη από την ηθική και πολιτική φιλοσοφία του. Μάλιστα, αποτελεί σημαντικό τμήμα της, καθώς διερευνά τη δυνατότητα και τους τρόπους ηθικοποίησης των ανθρώπινων υποκειμένων. Θεωρείται καθοριστική για την επίτευξη του ύψιστου αγαθού για το ανθρώπινο είδος, δηλαδή την ηθική κοινωνία με τη μέγιστη ευδαιμονία και την καθολική ηθικότητα. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται κάποιες γενικές παραδοχές της ηθικής θεωρίας του Καντ σχετικά με το ανθρώπινο γένος. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύεται η θεωρία του Καντ σχετικά με την ηθική αγωγή των παιδιών. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται τρία ερωτήματα που προκύπτουν απ’ την ανάλυση της θεωρίας του Καντ για την ηθική αγωγή. Το πρώτο θέμα που εξετάζεται είναι το πώς συνδυάζεται η πειθαρχία και ο καταναγκασμός με την ελευθερία και την αυτονομία των μαθητών. Ένα άλλο σημείο που χρήζει σχολιασμού είναι το αν η ηθική αγωγή είναι τελικά απαραίτητη για την ηθική τελειοποίηση των μαθητών, μιας και σύμφωνα με τον Καντ όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν a priori τον ηθικό νόμο. Το τρίτο και τελευταίο σημείο προς ανάλυση πραγματεύεται τον ρόλο των συναισθημάτων στην ηθική αγωγή. / The purpose of this study is to present the ideas of Kant on moral education of children. The structure of the study is based on the assumption that his theory on education cannot be comprehended in isolation from his moral and political philosophy. Indeed, it comprises an important part of it, since it examines the possibility and the ways of moralisation of human beings. His theory on moral education is considered as crucial for the accomplishment of the highest good for the human race, which is the moral community with the utmost happiness combined with the universal morality. The first chapter includes some basic assumptions of Kant's moral theory related to the human race. In the second chapter Kant's theory on moral education of children is analysed. Chapter three poses three questions, which derive from the analysis of Kant's theory on education. The first issue discussed is how discipline and necessitation are combined with pupils' freedom and autonomy. An other topic worth of discussion is whether moral education is necessary for moral perfection of pupils, since according to Kant all human beings are a priori aware of the moral law. The third and final point of discussion refers to the role of feelings in moral education.

Σήμερα διανύουμε μια νέα εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται από πολιτισμική και εθνική ανομοιογένεια. Η πολυπολιτισμική σύνθεση της κοινωνίας και η συνακόλουθη αρχή του σεβασμού της διαφορετικότητας έχουν εμφανέστατα μεταφερθεί στην εκπαίδευση, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινωνικό περιβάλλον όπου συντελείται. Οι δημογραφικές αλλαγές έχουν προφανώς αντίκτυπο στο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο καλείται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία προϋποθέσεων αποδοχής και αναγνώρισης του πλουραλισμού και της ετερότητας ως βασικών γνωρισμάτων των σύγχρονων κοινωνιών. Η εκπλήρωση του ρόλου αυτού απαιτεί προσαρμογή του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος στα νέα δεδομένα κοινωνικοποίησης που χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Απαιτεί ταυτόχρονα πέρα από την αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου, του Αναλυτικού Προγράμματος και των προσφερόμενων προγραμμάτων και διδακτικού υλικού, τον εφοδιασμό των εκπαιδευτικών και των στελεχών της Εκπαίδευσης με σύγχρονες γνώσεις και δεξιότητες, οι οποίες θα τον καταστήσουν ικανό να χρησιμοποιεί την κατάλληλη μεθοδολογία και να εφαρμόζει τις απαραίτητες στρατηγικές, ώστε το εκπαιδευτικό και διοικητικό του έργο να είναι αποτελεσματικό. Ο ρόλος του Διευθυντή είναι καθοριστικός για την ομαλή και αποφασιστική λειτουργία του σχολείου. Η Διαπολιτισμική εκπαίδευση μπορεί να επιτύχει τους στόχους της αν υπάρξει αλλαγή στάσεων στο εκπαιδευτικό δυναμικό τόσο στο επίπεδο της διοίκησης όσο και στο επίπεδο της διδακτικής και παιδαγωγικής πρακτικής. Στην παρούσα εργασία το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο κάθε Διευθυντής της κάθε σχολικής μαινάδας διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα και τις ικανότητες να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στο έργο του, δηλαδή αν έχει Διαπολιτισμική και διοικητική επάρκεια και ετοιμότητα σε θέματα που σχετίζονται με την ύπαρξη αλλά και τον τρόπο εργασίας με αλλόγλωσσους μαθητές. / Today we are going through a new area, which is characterized by a cultural and ethnic heterogeneity. The multicultural composure of society and the following principles of respect towards differencicition have obviously transfer to education, which is inseparable linked to the social environment where it takes place. The demographic changes have an obvious impact on the educational system. Which is summoned to a role of creating conditions of acceptance and recognition of pluralism and otherness as the basic characteristics of modern societies. The fulfillment of this role requires adjustments to the educational system itself towards the new data of social inclusion that characterizes our societies. Expect of the simultaneous adjustments to the legal framework, changes are also required concerning the curriculum, the offered programs, the teaching material, the supplement of teachers and executives of education with modern knowledge and abilities which will make them capable of using the right method and following the needed strategies so their educational and leading work is effective. The principals role is defining for the smooth and effective function of a school intercultural education can reach its goals if theirs is a change of attitudes in educational dynamic as much on an executive level as in teaching and educational practice. In this thesis the given question is whether each principal of each school unit has the required qualifications and abilities to react accordingly concerning his work, meaning whether or not he has intercultural and leading capabilities and confidence concerning intercultural issues about working with foreign speaking students.

Une question demeure récurrente : les divisions qui subsistent depuis le XVIè siècle entre Catholiques, Luthériens et Réformés sont-elles autant d’ordre anthropologique que théologique ? Cette problématique paraissant pouvoir être soutenue, il convenait alors de déterminer les différends anthropologiques, de les analyser et de se demander s’ils sont une entrave à la Κοινωνία. L’étude de la situation au XVIè siècle a permis de conclure que les concepts anthropologiques portés par une philosophie existentielle ont joué un rôle important dans la rupture au sein de l’Église d’Occident. Le retour sur la pensée de Pannenberg, Moltmann, Rahner, théologiens de trois confessions différentes, autorise à dire qu’au XXè siècle la vision de l’homme a toujours une incidence sur les concepts théologiques, mais les différences sont de moins en moins séparatrices et deviennent souvent des dons à partager. L’analyse de dialogues œcuméniques a mis en évidence que les différends anthropothéologiques ont été partiellement réconciliés et font l’objet d’accords, voire d’une déclaration commune sur la Doctrine de la Justification. Aujourd’hui, un défi reste à relever celui d’une déclaration sur le Ministère en vue du partage à la même table eucharistique. Une démarche de consensus différencié serait une aide à la recherche d’une pleine communion. / An issue has been ever recurring : are the discords which have been going on since sixteenth century between Catholics, Lutherans, Calvinists as much anthropological as theological ? As this question can be supported it seems suitable to determine these anthropological disagreements, analyse them and wonder whether or not they are obstacle to the Κοινωνία. A study concerning the situation during the XVIth century has allowed to conclude that the anthropological concepts conveyed by an existential philosophy have played a mojor role in the severing within the Western Church. The return on the thoughts developed by Pannenberg, Moltmann and Rahner, theologians of three different confessions, allows us to tell that in the XXth. century man’s vision has always an incidence on the theological concepts but are less and less separative and are often gifts to be shared. The analysis of ecumenical dialogues have clearly shown that theanthropological disagreements have been partly reconciled and are now subject to consensus, even a joint declaration on the doctrine of justification. Today we have to take up a challenge about a declaration on the ministry in order to share the body of Christ at the same table. A differing consensus method could be a help to find a complete communion.