• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 204
  • 25
  • 8
  • 4
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 249
  • 182
  • 108
  • 88
  • 86
  • 84
  • 66
  • 59
  • 55
  • 36
  • 22
  • 21
  • 21
  • 20
  • 19
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
241

Epidemiologia e bioquímica do controle do oídio do meloeiro por silício / Epidemiology and biochemistry of powdery mildew control on melon by silicon

Leandro José Dallagnol 21 January 2011 (has links)
Embora não seja reconhecido como um nutriente essencial, o silício (Si) reduz a severidade de oídios em diversas espécies vegetais quando acumulado na parte aérea. Contudo, apesar deste efeito benéfico ser amplamente relatado na literatura, ainda pouco se sabe dos mecanismos envolvidos. Este estudo avaliou o efeito das aplicações foliar e radicular de silicato de potássio, uma importante fonte de Si solúvel, na severidade de oídio e na indução de mecanismos de defesa pós-infecção em meloeiro. Os efeitos na doença foram avaliados em plantas inoculadas artificialmente ou naturalmente mantidas em casa de vegetação através da mensuração da dinâmica da epidemia e de seus componentes. Os resultados indicaram que tanto aplicações foliares como radiculares de silicato de potássio reduziram a área abaixo da curva de progresso da doença em 65% e 73%, respectivamente, comparadas ao tratamento controle sem aplicação. Tal redução foi resultado da alteração dos seguintes componentes epidemiológicos: eficiência de infecção, taxa de expansão da colônia, área da colônia, produção de conídios por área colonizada e taxa de progresso da epidemia. Contudo, a aplicação radicular foi mais eficiente que a foliar em atrasar o início da epidemia e em reduzir todos os componentes epidemiológicos, exceto a eficiência de infecção. A maior eficiência do silicato de potássio quando aplicado via raiz decorreu da maior concentração foliar do Si, a qual induziu uma antecipação (efeito priming) e um aumento da intensidade de expressão de mecanismos de defesa, fenômenos que não foram detectados no tratamento foliar. A aplicação radicular resultou na alteração de enzimas envolvidas na produção e catabolismo de espécies reativas de oxigênio, onde foi verificado aumento na atividade das enzimas superóxido dismutases e redução na atividade das enzimas catalases, principalmente nas primeiras 96 horas após a inoculação. O efeito priming também foi observado para as enzimas peroxidases, 1,3(4)-glucanases e quitinases e para o acúmulo de compostos fenólicos. Neste tratamento também ocorreu aumento na concentração de lignina em resposta à inoculação, contudo a concentração de malondialdeído foi reduzida, indicando que o Si aplicado nesta forma aliviou o estresse oxidativo sobre os lipídeos das membranas celulares da planta. Por outro lado, quando o silicato de potássio foi aplicado via foliar apenas a deposição de lignina aumentou comparado ao tratamento controle. Assim, depreende-se que os mecanismos de atuação do Si no controle da doença quando aplicado nesta forma, são distintos e envolvem, segundo a literatura, a formação de uma barreira físicoquímica sobre a cutícula resultado da polimerização do silicato de potássio. Tomados em conjunto, os resultados deste estudo evidenciaram que o Si tem papel ativo na modulação do sistema de defesa da planta, mas que sua efetividade depende de sua presença na forma solúvel no interior da planta, obtido por meio de sua absorção via raiz. Não obstante, os efeitos do silicato de potássio aqui relatados permitem concluir que a incorporação do produto a um sistema de manejo integrado, principalmente se fornecido via sistema radicular, terá efeitos positivos tanto na redução da epidemia de oídio como no meio ambiente, neste caso em função da redução no uso de fungicidas. / Silicon (Si) is not considered an essential nutrient of plants, but when it accumulates in the shoots it reduces powdery mildew severity on several species. However, despite this beneficial effect being widely reported in the literature, the mechanisms involved are still little understood. In this study, the effects of both foliar and root applications of potassium silicate, an important soluble source of Si, on the severity of powdery mildew and on the induction of postinfection defense mechanisms of melon were evaluated. Treatment effects were assessed by measuring the epidemics dynamic and its components in both artificially and naturally inoculated plants kept in the greenhouse. Results showed that the area under the disease progress curve was reduced by 65% and 73%, respectively by foliar and root application of potassium silicate, compared to control plants that were not supplied with potassium silicate. This effect accrued from the reduction of the infection efficiency, colony expansion rate, colony area, conidia production per colonized area and the epidemic progress rate. However, root application was more effective than foliar application on both delaying the onset of the epidemic and reducing most epidemic components, except for the infection efficiency. The greater efficiency of potassium silicate in controlling the disease when supplied via roots by irrigation correlated with higher foliar concentrations of Si which induced both a priming effect and increased expression of key defense responses. These phenomena, however, were not observed when potassium silicate was sprayed on leaves. Root supply of Si altered the activity of enzymes involved in the production and catabolism of reactive oxygen species, resulting in the increased activity of superoxide dismutase and reduced activity of catalases mainly in the first 96 hours after inoculation. Root application also primed the activity of peroxidases, 1,3(4)-glucanases, chitinases and the accumulation of phenolic compounds. Lignin concentration also increased in response to inoculation while the concentration of malondialdeide reduced indicating that Si decreased the oxidation of lipids of the plant cell membranes. In contrast, when Si was sprayed on the leaves, only an increase in lignin deposition was observed compared to the control treatment. Thus, it appears that the mechanisms of powdery mildew control in this case are distinct and, according to literature data, could include the formation of a physical-chemical barrier on the cuticle as the result of potassium silicate polymerization. Taken together, the results showed that Si plays an active role in modulating the host defense system, but only when present in the soluble form inside the plant which can be achieved by root uptake. Nevertheless, the effects of potassium silicate reported here allowed concluding that the inclusion of this compound in an integrated management system, mainly if supplied via roots, will render positive effects both on reducing the disease in melon plants and on the environment, in this case through reducing the use of fungicides.
242

Uso de película comestível, cloreto de cálcio e ácido ascórbico para a conservação do melão \'Amarelo\' minimamente processado / Application of edible coating, calcium chloride and ascorbic acid for conservation of minimally processed melon

Ana Carolina Almeida Miguel 21 February 2008 (has links)
Este trabalho teve como objetivo avaliar o efeito da utilização de película comestível, ácido ascórbico e cloreto de cálcio sobre a conservação do melão \'Amarelo\' minimamente processado. Primeiramente, visando à obtenção de um produto conveniente foram estudados os aspectos microbiológicos e os efeitos dos tratamentos sobre a taxa respiratória e a produção de etileno de produtos de melão durante o armazenamento refrigerado. Os frutos depois de selecionados, lavados e higienizados em solução de dicloroisocianurato de sódio dihidratado (200ppm) tiveram a polpa cortada em cubos (3cm de aresta), que foi imersa em solução de dicloroisocianurato de sódio dihidratado (100ppm) e drenada. A seguir, foram divididos em 4 lotes, cujos cubos foram imersos nas soluções de cloreto de cálcio a 1%, ácido ascórbico a 1% e película a base de alginato (1%) e um lote foi deixado sem tratamento, o qual serviu de testemunha. Após a segunda drenagem, os melões tratados foram acondicionados em bandejas de tereftalato de polietileno (PET) e armazenados a 5°C. Verificou-se que, em todos os tratamentos, houve redução da taxa respiratória ao longo do período de armazenamento e foi detectada baixa produção de etileno. Quanto à qualidade microbiológica, as contagens de bactérias psicrotróficas e de bolores e leveduras mantiveram-se dentro dos limites aceitáveis. Não foi detectada a presença de microrganismos do grupo coliformes e de Salmonella, mostrando que o processamento foi realizado de forma adequada. No segundo experimento estudou-se o efeito dos tratamentos químicos quanto à manutenção dos parâmetros físicos e químicos dos melões \'Amarelo\' minimamente processados. Verificou-se perda de massa de 0,34% durante todo o período de armazenamento. O ácido ascórbico fornecido pelo tratamento levou a um aumento na acidez nos frutos. O uso de película a base de alginato de sódio resultou em melões com menores teores de sólidos solúveis e de acidez titulável, menores pH e grau de solubilização da pectina, melhor sabor, além de coloração mais escura da polpa, em decorrência da cor da solução filmogênica. Os tratamentos químicos estudados pouco afetaram as características físicas e químicas dos produtos de melão e não estenderam a sua vida útil. No terceiro experimento avaliou-se a manutenção da qualidade sensorial, utilizando provadores treinados, através do método da Análise Descritiva Quantitativa (ADQ), bem como a aceitação do produto pelo consumidor. A ADQ mostrou que os tratamentos testados não apresentaram efeito no prolongamento da vida útil dos melões \'Amarelo\' minimamente processados. O teste de consumidor indicou que os melões tratados com cloreto de cálcio e com ácido ascórbico foram os melhor aceitos pelos provadores e revelou que não houve diferença quanto à intenção de compra. No quarto experimento estudaram-se alternativas para o aproveitamento das cascas e das sobras de polpa de melões minimamente processados. Da casca foram desenvolvidos três produtos, compota, doce e glaceado; e com as sobras de polpa foram elaboradas geléias. O teste sensorial indicou que todos os produtos elaborados, com exceção do doce de melão, obtiveram boa aceitabilidade por parte dos julgadores, com índice de aceitabilidade acima de 80%. / This work aims to evaluate the effect of the use of edible film, ascorbic acid and calcium chloride on the conservation of minimally processed melon. In order to obtain a convenient product, the microbiological aspects have been studied in order to evaluate the effect of the treatments on the respiratory rate and ethylene production of melons during the refrigerated storage. The fruits were selected, washed and sanitized in sodium dichloroisocianurate dehydrated solution (200ppm). The pulp of the fruits was cut in cubes (3cm of edge), immersed in sodium dichloroisocianurate dehydrated solution (100ppm) and drained and consequently it was divided in four lots. These cubes were immersed in calcium chloride (1%), ascorbic acid (1%) and alginate film (1%) and a lot was left without any treatment, which served as control. After the second drainage, the melons were placed in trays of polyethylene terephtalate (PET) and stored at 5°C. It has been verified that in all the treatments there was a reduction of the respiratory rate during the storage and the low ethylene production was detected. Concerning the microbiological quality, psychotropic bacteria, molds and yeasts counts were within acceptable limits and fecal bacteria group and Salmonella were not detected which demonstrates that the processing was carried out adequately. The second experiment was studied in order to evaluate the effect of the chemical treatments on the maintenance of the physical and chemical parameters of minimally processed melons. It was verified that the loss of mass was 0.34% during the storage. The ascorbic acid supplied for the treatment suffered an increase of acidity of fruits. The edible coating of sodium alginate resulted in melons with fewer contents of soluble solids and titratable acidity, lesser pH and degree of pectin solubilization, better flavor, and pulp with darker coloration, which results the color of the film solution. It was concluded that the chemical treatments affected the physical and chemical characteristics of minimally processed melons a little and they did not extend the product\'s shelf-life. In the third experiment, the maintenance of the sensorial quality, using trained panelists, through the Quantitative Descriptive Analysis Method (QDA), as well as the acceptance of the product for the consumer has been evaluated. The QDA showed that the treatments were not presented to be effective in the prolongation of the shelf-life of minimally processed melons. The consumer test indicated that the melons treated with calcium chloride and ascorbic acid were more accepted by the panelists and showed that there was no significant difference about buying intention. The fourth experiment was intended to study alternatives for the exploitation of the peels and the pulp\'s leftovers of minimally processed melons. With the peels, three products were developed: compote, candy, icing candy and jellies were made with the leftovers of the pulp. The sensorial test indicated that all the elaborated products, except for the candy made of melon peel, showed good acceptability for panelists, with rate of acceptability above of 80%.
243

Aplicação de bioestimulante vegetal sobre o desenvolvimento de pepineiro (Cucumis sativus) enxertado e não enxertado /

Junglaus, Richard Willian, 1975- January 2007 (has links)
Orientador: Rumy Goto / Banca: João Domingos Rodrigues / Banca: Haroldo Tavares Elias / Resumo: Avaliou-se o efeito de reguladores vegetais em pepineiro, em um hibrido tipo japonês 'Tsuyataro', a campo e em ambiente de cultivo protegido, avaliando-se as aplicações de reguladores vegetais em plantas enxertadas e não enxertadas, sobre o número de frutos e peso de frutos comerciais e totais. Aplicou-se o Stimulate® em diferentes concentrações via foliar, aos 30 dias pós transplante. Observou-se aumentos significativos com a concentração de 375 mL de Stimulate® ha -1, para número de frutos, massa de frutos totais e comercias por metro quadrado em plantas não enxertadas. / Abstract: Evaluate the effect of plant regulators in cucumber, in a hybrid type japanese 'Tsuyataro', the field and on environment of cultivation protected, evaluating the applications of regulators vegetable on plants grafted and non-grafted, above the number of fruit, and fruit weight and total trade. Applies is the Stimulate ®, in different concentrations merry way, at 30 days post transplant, is observed significant increases with the concentration of 375 mL of Stimulate ® ha -1, for number of fruit, total weight of fruits and total trade by square meter for non-grafted plants. / Mestre
244

Selection of Traditional Varieties and Breeding of New Cucurbit Varieties Adapted to Organic Production

Flores León, Alejandro 03 May 2023 (has links)
Tesis por compendio / [ES] El melón (Cucumis melo L.) es uno de los principales cultivos pertenecientes a la familia de las cucurbitáceas, del cual España representa uno de los centros secundarios de diversificación, donde todavía se cultivan melones no dulces (Flexuosus) y dulces (Ibericus). En la actualidad, un gran número de variedades tradicionales de melón se han ido sustituyendo por variedades comerciales F1 de los subgrupos Piel de Sapo y Amarillo. Una forma de fomentar y recuperar el cultivo de estas variedades seria mediante prácticas de cultivo ecológico. Existen una serie de factores limitantes para el cultivo de estas variedades tradicionales, entre las que se incluyen factores bióticos y abióticos. EL uso de injertos podría suponer un método para ayudar frente a estos estreses. Tanto el uso de injertos como el estrés salino pueden afectar a los distintos parámetros de calidad de los frutos. Es por ello que en la presente tesis doctoral se ha analizado la genética, morfología y el perfil de ácidos, azucares y volátiles de una colección de variedades tradicionales de melones españoles, tanto dulces como no dulces. Además, se ha visto el efecto sobre factores agronómicos, morfológicos y metabólicos, tanto de la salinidad como de diferentes patrones. Los análisis genéticos diferenciaron entre los materiales exóticos, las accesiones de Flexuosus e Ibericus. En el caso de los Ibericus no fue posible encontrar una clara distinción entre los distintos subgrupos. Se encontró así mismo diferencias morfológicas entre las distintos Subgrupos entre sí y dentro de los mismos. Los principales compuestos orgánicos volátiles (VOCs) detectados en los frutos no dulces fueron aldehídos y alcoholes, siendo capaces de diferenciar entre ellos. En cuanto a los VOCs de los Ibericus dulces, se observó un alto nivel de variabilidad. El desempeño tanto de los cultivares de alficoz y melones dulces injertados, se evaluó bajo condiciones de cultivo ecológico. En ambos casos se encontró que los principales factores limitantes fueron los patógenos de suelo y virus. En cuanto a los virus, el principal fue el virus del mosaico de la sandía (WMV), seguido por el virus del mosaico amarillo del calabacín (ZYMV), virus del rizado del tomate de Nueva Delhi (ToLCNDV) y virus del amarilleo de las cucurbitáceas, transmitido por pulgón (CABYV). En cuanto a los hongos de parte aérea, el principal fue el oídio, causado por Podosphaera xanthii. En cuanto a los hongos patógenos de suelo, tanto Macrophomina phaseolina como las especies de Fusarium, Neocosmospora keratoplastica y N. falciformis, redujeron los rendimientos, en sinergia con la alta salinidad. En este caso los patrones de Cucurbita tuvieron un peor desempeño que los de Cucumis. Así mismo, los patrones de Cucumis obtuvieron características de fruto similares a los frutos sin injertar o mejoraron la calidad de algunos parámetros. Así mismo se ha evaluado la resistencia de una variedad de alficoz español a 4 patógenos (M. phaseolina, Monosporascus cannonballus, N. keratoplastica y N. falciformis). En cuanto al efecto sobre los metabolitos, el uso de injertos afectó a los perfiles de ácidos, azúcares y VOCs de alficoz. Esto perjudicó la percepción durante las catas, dando como resultado sabores extraño, especialmente en los injertados en Cucurbita, mientras que los patrones de Cucumis no dieron sabores raros, sino más bien parecidos a los sin injertar. En el caso de los melones dulces, el principal factor que cambiaba los perfiles de metabolitos fue la el cultivar, tanto para ácidos como de azúcares. El efecto del uso de injerto fue mínimo, mientras que la salinidad si tuvo un efecto mayor. El efecto sobre los VOCs también resultó muy dependiente de la combinación patrón-variedad, con el mismo patrón presentando diferentes efectos dependiendo de la variedad sobre la que se encontrase. / [CA] El meló (Cucumis melo L.) és un dels principals cultius pertanyents a la família de les cucurbitàcies. Espanya representa un dels centres secundaris de la seua diversificació, on encara es cultiven melons no dolços (Flexuosus) i dolços (Ibericus). Actualment, un gran nombre de varietats tradicionals de meló ha sigut substituït per varietats comercials F1 dels subgrups "Piel de Sapo" i Groc. Una manera de fomentar i recuperar el cultiu d'aquestes varietats seria mitjançant pràctiques de cultiu ecològic. Existeixen una sèrie de factors biòtics i abiòtics. L'ús d'empelts podria suposar un mètode per ajudar front a estos estressos. Tant l'ús d'empelts com l'aparició d'estressos associats a la salinitat poden afectar als distints paràmetres de qualitat dels fruits. És per això que en la present tesi doctoral s'ha analitzat la genètica, morfologia i el perfil d'àcids, sucres i volàtils d'una col·lecció de varietats tradicionals de melons espanyols, tant dolços como no dolços. A més, s'ha vist l'efecte sobre factors agronòmics, morfològics i metabòlics, tant de la salinitat com de diferents patrons. Les anàlisi genètiques varen diferenciar entre els materials exòtics, les accessions de Flexuosus i les d'Ibericus. En els cas dels Ibericus no va ser possible trobar una clara diferència entre els diferents subgrups. Així mateix, es varen trobar diferències morfològiques en els diferents subgrups entre si mateix i dins dels mateixos. Els principals compostos orgànics volàtils (VOCs) detectats en els fruits no dolços varen ser aldehids i alcohols, sent diferenciables entre ells. Quant als VOCs dels Ibericus dolços, es va observar un alt nivell de variabilitat. El comportament dels cultivars d'alficòs i melons dolços empeltats es va avaluar sota les condicions del cultiu ecològic. En ambdós casos es va trobar que els principals factors limitants varen ser els patògens del sòl i els virus. Quant als virus, el principal va ser el virus del mosaic del meló d'Alger (WMV), seguit pel virus del mosaic groc del carabassí (ZYMV), el virus de l'arrissat de la tomaca de Nova Delhi (ToLCNDV) i el virus de l'engroguiment de les cucurbitàcies, transmés pels àfids (CABYV). Quant als fongs de les parts aèries, el principal va ser l'oïdi, causat per Podosphaera xanthii. Quant als fongs patògens del sòl, tant Macrophomina phaseolina com les espècies de Fusarium, Neocosmospora, keratoplastica i N. falciformis, varen reduir els rendiments, establint una sinèrgia amb l'alta salinitat. En aquest cas els patrons de Cucurbita varen tindre un pitjor comportament que els de Cucumis. Així mateix, els patrons de Cucumis varen obtindre característiques del fruit similars als fruits sense empeltar o varen millorar la qualitat d'alguns paràmetres. També s'ha avaluat la resistència d'una varietat d'alficòs espanyol a 4 patògens (M. phaseolina, Monosporascus cannonballus, N. keratoplastica i N. falciformis). Quant a l'efecte sobre els metabòlits, l'ús d'empelts va afectar als perfils d'àcids, sucres i VOCs de l'alficòs. Aquest fet va perjudicar la percepció durant el tast, la qual cosa va donar com a resultat uns sabors estranys, especialment en els alficossos empeltats en Cucurbita, mentre que els patrons de Cucumis no varen donar sabors estranys, sinó més bé semblants als sense empeltar. En el cas dels melons dolços, el principal factor que va provocar un canvi en els perfils dels metabòlits va ser el del cultivar, tant per a àcids com per a sucres. L'efecte de l'ús de l'empelt va ser mínim, mentre que la salinitat sí va tindre un efecte més elevat. L'efecte sobre el VOCs també va resultar molt dependent de la combinació patró-varietat, presentant el mateix patró diferents efectes depenent de la varietat sobre la que estigués empeltat. / [EN] Melon (Cucumis melo L.) is one of the main crops belonging to the Cucurbitaceae family, of which Spain represents one of the secondary centres of diversification, where unsweet (Flexuosus) and sweet (Ibericus) melons are still cultivated. Nowadays, cultivation of traditional melon landraces has been replaced by commercial F1 varieties of the Piel de Sapo and Amarillo subgroups. In order to promote and recover these traditional landraces, would be through organic farming. There are a number of factors which limit the cultivation of these traditional landraces, both biotic and abiotic factors. The use of grafting could be a method to help with these stresses. Grafting and abiotic stresses can have an effect different quality fruit parameters. For this reason, the genetics, morphology and acid, sugar and volatile profiles of a collection of traditional Spanish melon landraces, both sweet and non-sweet, have been analysed in this doctoral thesis. In addition, the effect of salinity and different rootstocks on agronomic, morphological and metabolic factors has been studied. Genetic analyses differentiated between exotic materials, Flexuosus and Ibericus accessions. In the case of Ibericus, it was not possible to find a clear distinction between the different subgroups. Morphological differences between and within subgroups were also found. The main volatile organic compounds (VOCs) detected in the non-sweet fruits (Flexuosus and Chate) were aldehydes and alcohols, being able to differentiate between them. A high level of variability was observed in the VOCs profile of sweet Ibericus. The performance of both grafted alficoz and grafted sweet melon cultivars was evaluated under organic farming conditions. In both cases, soil pathogens and viruses were found to be the main limiting factors. Regarding viruses, the main one was Watermelon Mosaic Virus (WMV), followed by Zucchini Yellow Mosaic Virus (ZYMV), Tomato Leaf Curl New Delhi Virus (ToLCNDV) and Cucurbit aphid-borne yellows virus (CABYV). The main airborne fungus detected was powdery mildew caused by Podosphaera xanthii. As for soilborne pathogenic fungi, Macrophomina phaseolina and Fusarium species, Neocosmospora keratoplastica and N. falciformis, reduced yields, in synergy with high salinity. In this case, Cucurbita rootstocks performed worse than Cucumis rootstocks. Likewise, Cucumis rootstocks obtained fruit characteristics similar to ungrafted fruit or improved the quality of some parameters. The resistance of a Spanish alficoz variety to four pathogens (M. phaseolina, Monosporascus cannonballus, N. keratoplastica and N. falciformis) has also been evaluated. Regarding the effect on metabolites, the use of grafting affected the acid, sugar and VOCs profiles of alficoz. Cucurbita grafted fruits resulted in lower perception during tasting, due to odd flavours, while Cucumis did not have that effect, resulting in similar scores to ungrafted fruits. In sweet Ibericus melons, the main factor changing the metabolite profiles was the cultivar, both for acids and sugars. The effect of grafting was minimal, whereas salinity had a greater effect. The effect on VOCs was also highly dependent on the rootstock-variety combination, with the same rootstock showing different effects depending on the variety on which it was grown. / The present work has been supported by grants PROMETEO/2017/078 and PROMETEO/2021/072 (to promote excellence groups) funded by Conselleria d’Educació, Investigació, Cultura i Esports (Generalitat Valenciana, Spain), grant PID2020-116055RB-C21 funded by Spanish Ministerio de Ciencia, Innovación y Universidades, Agencia Estatal de Investigación (AEI) 10.13039/501100011033 and AGL2017-85563-C2-1-R-AR funded by Spanish Ministerio de Ciencia, Innovación y Universidades, Agencia Estatal de Investigación (AEI) 10.13039/501100011033 and “ERDF: A way of making Europe”, RTA2017-00061-C03-03 (INIA) cofunded by the Spanish Ministerio de Ciencia, Innovación y Universidades and FEDER funds / Flores León, A. (2023). Selection of Traditional Varieties and Breeding of New Cucurbit Varieties Adapted to Organic Production [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/193074 / Compendio
245

Kombinované mikrobiální ošetření v hydroponickém pěstování rajčete a okurky: vliv na výnosové parametry a obsah antioxidantů v plodech / Combined mocrobial treatmens in hydroponic cultivation of tomato and cucumber the effect on yield parameters and antioxidant contens in fruits

Pikorová, Markéta January 2014 (has links)
Some microorganisms are known to form mutualistic symbiosis with plant roots and by their impact they can improve some plant parameters. These symbiotic microorganisms, which are able to improve some plant parameters, include especially mycorrhizal fungi, plant growth promoting bacteria and some saprotrophic mycoparasitical fungi. Mechanisms of changes of these parameters, as influenced by symbiotic microorganisms, are known only in part and nowadays are being actively researched. Aims of this work were to find out if selected microbial treatments influence selected growth, physiological and yield parameters of plants and contents of selected substances in fruits. Within this work were made three pot greenhouse experiments (experiments 1, 2 and 3) and three pilot greenhouse experiments (experiments 4, 5 and 6), performed on tomato (Solanum lycopersicum) and cucumber (Cucumis sativus) plants. Plants were grown in hydroponics using a carrier of rockwool and they were watered by nutrient solution. As microbial treatments for plants in experiments have been used a mixture of arbuscular mycorrhizal fungi (AM), mixture of plant growth promoting bacteria (PGPB), saprotrophic mycoparasitical fungus Trichoderma harzianum (Th) and various mutual combinations of these treatments. There have been observed...
246

Relationships between shoot and root growth of cucumber (Cucumis sativus L.) plants under various environmental stresses

Chung, G. C. January 1983 (has links)
The response of cucumber (Cucumis sativus L.) plants to various root and shoot environments (solution depth, temperature, ionic strength, nitrogen and calcium level and light intensity) were studied. Cucumber plants were grown in continuously circulating-solution in a heated-glasshouse. Dry weights of leaves, stems and roots, leaf area, leaf number, root length and root number were measured as well as uptake of potassium, calcium and nitrogen. The relationship between shoot and root in terms of functional equilibrium equations was also examined. The results presented show that: 1. Shoot growth of cucumber plants was reduced if grown in solutions of less than 50mm in depth; 2. When roots were grown in shallow solution depths at 1 or 5mm the dry weight allocated to the root increased. The ratio of root number/root length(no./cm) also increased. Lowering solution temperature to 12.5±2.5°C enhanced the production of root number relctive to root length, and 5 and 2% of full strength and 5% of full strength nitrogen level solution stimulated the growth of root length relative to root number; 3. Under low solution temperature treatment leaf number was maintained at the expense of leaf area. Under low total ionic strength and low nitrogen solution, enhanced root length growth was at the expense of leaf area growth; 4. Low solution temperature enhanced the dry weight allocated to the stem relative to the leaf. Low total ionic strength and low nitrogen solution increased the dry weight allocated to the leaf relative to the stem; 5. The specific activity of root, represented by specific absorption rate, increased when the shoot was under light stress and, the specific activity of shoot, represented by unit shoot rate, increased when the root was under nitrogen-stress; 6. The form of equation developed by Thornley (∆M = fm∆W, where ∆M is the increment in weight of element M and ∆W the increment in total plant dry weight during a time period ∆t with fm a constant) showed a better relationship than the equation developed by Davidson [root mass x rate(absorption) ∝ leaf mass x rate(photosynthesis)] and subsequently used by Hunt in the form of mass ratio(root/shoot) ∝ l/activity ratio; 7. The equation developed by Chung et al, total plant weight/(leaf number/leaf area) ∝ total "k"/(root number/root length), where k represents the total contents of elements or compounds, showed a good approximation of the relationship between shoot and root under all the environmental stresses imposed with the exception of calcium uptake. The results support the concept that the activity of the root or shoot in carrying out its function is influenced by the demand created by the opposite organ and appears to be a better assumption than that which proposes that the activity of an organ is solely dependent on its own size.
247

Estudios epidemiológicos y de patogenicidad de Monosporascus cannonballus Pollack et Uecker

Beltrán Martínez, Roberto 06 May 2008 (has links)
El ascomiceto Monosporascus cannonballus Pollack et Uecker es uno de los principales hongos asociados al síndrome del "colapso", que afecta al cultivo de cucurbitáceas en España y otros países. Las ascosporas son el inóculo principal del hongo, quedando en el suelo tras la descomposición de las raíces afectadas, pudiendo ser extraídas del suelo mediante un proceso físico, que permite su cuantificación a lo largo del tiempo. Basándose en esta técnica, se han realizado varios estudios epidemiológicos que han permitido obtener resultados innovadores. Se ha estudiado la dinámica poblacional de las ascosporas de M. cannonballus en suelos con diferentes condiciones hídricas y de cultivo. En campos con cultivo de melón, se ha observado que el nivel de ascosporas alcanza un máximo siete meses después de la plantación (3-4 meses después del final del cultivo), para ir disminuyendo después progresivamente, hasta llegar a niveles similares a los iniciales a los doce meses de la plantación. En campos con encharcamiento invernal, se ha observado un descenso progresivo del nivel de ascosporas, constatando que éstas pueden sobrevivir en suelo al menos por un periodo de tres años, sin haber perdido su infectividad. M. cannonballus ha sido considerado como un hongo termófilo, típico de zonas desérticas y semiáridas; en este estudio se ha demostrado que es capaz de sobrevivir en zonas templadas y en condiciones de encharcamiento. Se ha realizado un estudio de cuantificación de ascosporas en suelo de campos de melón de varias zonas productoras de la Comunidad Valenciana, detectándose ascosporas de M. cannonballus en todos ellos. En el momento de aparición de síntomas de "colapso", se han observado diferencias significativas entre los campos y entre las zonas síntomáticas y asintomáticas, a favor de unas u otras, según los campos. Al comparar los niveles iniciales de ascosporas en suelo con los obtenidos dos o tres meses tras el final del cultivo, se han visto situaciones contradictori / Beltrán Martínez, R. (2006). Estudios epidemiológicos y de patogenicidad de Monosporascus cannonballus Pollack et Uecker [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/1865 / Palancia
248

Caractérisation morphologique des agrégats mycéliens en fermentations. Application à deux souches de basidiomycètes produisant des métabolites à activités pharmacologiques

Durant, Gilles 14 November 1994 (has links) (PDF)
Cette étude a porté sur les propriétés culturales et les potentialités métaboliques de deux souches de Basidiomycètes : <i>Macrocystidia cucumis</i> (Agaricales) et <i>Fomes fomentarius</i> (Aphyllophorales). D'une part, sur des surnageants de culture de <i>Macrocystidia cucumis</i>, un agent inhibant,<i> in vitro</i>, le développement du virus Herpès Simplex type 1 a été détecté. La production ou la stabilité du ou des métabolite(s) antiviraux s'est cependant révélée trop erratique pour permettre une caractérisation du composé actif. D'autre part, des fractions polysaccharidiques, isolées de cultures de <i>Fomes fomentarius</i> ont montré <i>in vitro</i>, une forte inhibition de la réaction proliférative des lymphocytes du sang périphérique, stimulés par la concanavaline A ou par des cellules présentatrices allogéniques. Les fractions actives ont été caractérisées et sont composées d'hétéroglucanes (glucose, mannose, galactose) associés à une fraction peptidique (54%). Les résultats actuels ne permettent pas de préciser le rôle de la fraction peptidique dans l'activité. De façon à définir les relations entre propriétés culturales, activités métaboliques et morphologie mycélienne, une première méthode d'analyse d'images a été développée afin d'autoriser, en routine, des mesures et une classification morphologique de la biomasse obtenue lors des fermentations. La méthode repose sur un procédé de coloration permettant une différenciation rapide des zones mycéliennes en fonction de leur accessibilité au milieu. L'influence des conditions d'aération et d'agitation sur la croissance de <i>Macrocystidia cucumis</i> et les conditions préférentielles pour la production des polysaccharides par <i>Fomes fomentarius</i> ont pu être définies à partir des paramètres morphologiques. Une seconde technique de coloration a ensuite été proposée pour suivre par analyses d'images la progression d'un front de diffusion au sein des pellets et fournir ainsi une évaluation de la densité de l'enchevêtrement mycélien en fonction de la vitesse du processus diffusionnel. Le critère diffusionnel défini par ces deux méthodes d'analyses d'images constitue une nouvelle alternative pour la caractérisation morphologique des pellets et agrégats mycéliens. Ses perspectives en terme de connaissance et de modélisation de la croissance de telles biomasses apparaissent particulièrement importantes pour les fermentations fongiques industrielles.
249

Toxicidade de neonicotinóides sobre abelhas (Apis mellifera). / Toxicity neonicotinoids on honeybees (Apis mellifera).

ARAÚJO, Whakamys Lourenço de. 17 May 2018 (has links)
Submitted by Johnny Rodrigues (johnnyrodrigues@ufcg.edu.br) on 2018-05-17T18:15:59Z No. of bitstreams: 1 WHALAMYS LOURENÇO DE ARAÚJO - DISSERTAÇÃO PPGHT 2015..pdf: 998803 bytes, checksum: 00aca588e4e5182e7ebe10263ae94f8c (MD5) / Made available in DSpace on 2018-05-17T18:15:59Z (GMT). No. of bitstreams: 1 WHALAMYS LOURENÇO DE ARAÚJO - DISSERTAÇÃO PPGHT 2015..pdf: 998803 bytes, checksum: 00aca588e4e5182e7ebe10263ae94f8c (MD5) Previous issue date: 2015 / Capes / O cultivo do meloeiro (Cucumis melo L.) é de grande importância para a economia brasileira. Seu cultivo tem demonstrado significativa expansão nas duas últimas décadas, especialmente nas regiões Semiáridas do Nordeste. Apesar dos fatores favoráveis à produtividade do meloeiro, vale salientar fatores limitantes, destacando-se os danos ocasionados por pragas que destroem o cultivo e, consequentemente, diminuindo a colheita, obrigando que medidas de controle sejam adotadas. Entres estas, estão aplicações de inseticidas químicos, entre eles os neonicotinoides. Estudos têm demonstrado os danos colaterais destes inseticidas a insetos benéficos como abelhas, que por sua vez são de fundamental importância para a polinização de 90% das angiospermas, principalmente para o melão. Este trabalho teve como objetivo avaliar a toxicidade de neonicotinoides empregados para o controle de pragas na cultura do meloeiro à abelhas A. mellifera Linnaeus. Os bioensaios foram realizados em laboratório, sendo tomadas medidas repetidas no tempo de mortalidade para os produtos comerciais Actara 250 WG (tiametoxam), Evidence 700 WG (imidacloprid), Mospilan (acetamipride) e Orfeu (acetamipride). A exposição das abelhas aos compostos foi realizada por meio de pulverização e ingestão de alimento contaminado com as maiores e menores doses recomendadas pelos fabricantes. Independente do modo de exposição, tiametoxam, imidaclopride e acetamipride (duas formulações) foram tóxicos, diminuindo o tempo de vida útil das abelhas em até 1, 2, 11 e 11 dias, respectivamente, quando comparados com a testemunha, que por sua vez sobreviveram 18 dias, em média. O inseticida tiametoxam foi extremamente tóxico quando pulverizado sobre as abelhas, bem como quando contaminante da dieta ingerida. O imidaclopride também apresentou toxicidade em ambos os experimentos, sendo depois do tiametoxam o mais tóxicos. O inseticida acetamipride apresentou toxicidade, porém não tão alta, quanto às observadas com o tiametoxam e o imidaclopride. / The cultivation of melon (Cucumis melo L.) is of great importance for the Brazilian economy, especially in semiarid regions of the Northeast. Despite the favorable factors to the yield of melon other limiting factors have been highlighted as the damage caused by pests, which undertake to harvest, requiring that control measures are adopted. Among these are applications of chemical insecticides, including the neonicotinoids. Studies have shown the collateral damage of these insecticides to beneficial insects like bees, important pollinators of 90% of angiosperms, mainly to melon. The objective of this study was to evaluate the toxicity of neonicotinoids used for pest control in the melon crop to Linnaeus honeybees. Bioassays were performed in the laboratory, being taken repeated measures in time to mortality commercial products Actara 250 WG (thiamethoxam), Evidence 700 WG (imidacloprid), Mospilan (acetamiprid) and Orpheus (acetamiprid) (two formulations). The exposure of bees to the compounds was performed by spraying and ingestion of food contaminated with higher and lower doses recommended by the manufacturers. Regardless of the exposure mode, all insecticides were toxic, reducing the useful life of bees within 1, 2 and 11 days, respectively, compared with the control (distilled water + pure candy), which survived 18 days, average . The insecticide thiamethoxam in both experiments and doses, was extremely toxic; as well as Imidacloprid, the second most toxic. The Acetamiprid insecticide, in both formulations showed toxicity, but not so high as those observed with other insecticides in the study.

Page generated in 0.094 seconds