• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 495
  • 396
  • 179
  • 82
  • 51
  • 41
  • 41
  • 22
  • 22
  • 11
  • 10
  • 7
  • 5
  • 4
  • 4
  • Tagged with
  • 1539
  • 1539
  • 386
  • 384
  • 275
  • 244
  • 199
  • 175
  • 171
  • 147
  • 132
  • 130
  • 126
  • 124
  • 120
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
931

Resposta cardiovascular do exercício agudo da musculatura inspiratória em pacientes com cardiomiopatia hipertensiva ou chagásica / Cardiovascular responses the acute inspiratory muscle exercise in patients with hypertensive cardiomiopathy or chagasic cardiomiopathy

Borile, Suellen 07 October 2010 (has links)
Pacientes com insuficiência cardíaca (IC) podem apresentar fraqueza da musculatura inspiratória. O treinamento da musculatura inspiratória (TMI) vem sendo utilizado nesta população para melhorar a capacidade cardiorrespiratória, porém, não se conhece a segurança e as alterações hemodinâmicas que possam ocorrer durante uma sessão deste modelo de exercício. Portanto, nosso objetivo foi avaliar a resposta cardiovascular durante o exercício agudo da musculatura inspiratória (ExAMI) em pacientes com IC associada a cardiomiopatia hipertensiva (CMHAS) ou chagásica (CMCH). Inicialmente, os pacientes responderam ao Questionário de Qualidade de Vida de Minnesota e na seqüência realizaram teste de força muscular respiratória por meio do equipamento manovacuômetro digital MVD300. Os pacientes que apresentaram fraqueza da musculatura inspiratória (valores 70% do predito da pressão inspiratória máxima - Pimáx) realizaram o ExAMI. Durante os momentos basal (repouso) e ExAMI registramos de forma indireta e não-invasiva, curvas da pressão arterial (PA) batimento a batimento com o equipamento Finometer. Também monitoramos o ritmo cardíaco por meio do eletrocardiograma e a frequência respiratória com uso da cinta respiratória. O protocolo foi realizado com todos os pacientes sentados e teve duração de 25 minutos (10 min basal, 10 min ExAMI e 5 min de recuperação). O exercício foi executado com o equipamento Threshold inspiratório com carga de 30% da Pimáx. O protocolo do ExAMI foi realizado por 27 pacientes com CMHAS e 9 pacientes com CMCH (FEVE<45%), porém, 7 pacientes (26%) do grupo CMHAS não finalizaram o protocolo por apresentarem elevação da PA sistólica > 20mmHg e referirem exaustão. Todos os pacientes do grupo CMCH concluíram o tempo previsto do ExAMI, mas relataram intenso cansaço ao final do exercício. Quando comparamos o basal vs. exercício (valor ) para ambos os grupos (CMHAS e CMCH), encontramos aumentos significativos da: PA sistólica ( = 9 ± 2 e = 7,6 ± 3 mmHg), diastólica ( = 4,8 ± 1 e = 4,2 ± 1 mmHg), FC ( = 5,5 ± 1,2 e = 6,6 ± 3 bpm) e DP ( = 1327 ± 208 e = 1319 ± 373 mmHg.bpm); o grupo CMHAS também apresentou aumento significativo do DC ( = 0,36 ± 0,1 l/min), Ic ( = 0,2 ± 0,1 l/min/m2), dp/dt ( = 118 ± 35 mmHg/s) e SPTI ( = 1,98 ± 0,6 mmHg.s). A modulação autonômica foi semelhante em ambos os grupos no momento basal e durante o exercício ocorreu um aumento da modulação vagal no grupo CMHAS ( = 258 ± 115 ms2). Os nossos resultados demonstraram que o ExAMI provocou alterações hemodinâmicas significativas nos pacientes dos dois grupos estudados, mas sem repercussão clínica na maioria deles. Um quarto (26%) dos pacientes com CMHAS apresentaram resposta exacerbada da PAS, referiram exaustão e portanto, não conseguiram realizar o tempo pré-determinado (10 min) do ExAMI. Sendo assim, concluímos que antes da indicação do TMI (3 séries de 10 min/dia) faz-se necessário a realização de uma sessão do exercício com monitorização cardíaca e respiratória, para avaliar se há ou não segurança da indicação deste modelo de exercício para pacientes com IC de diferentes etiologias / Patients with heart failure (HF) may show weakness of respiratory muscles. The inspiratory muscle training (IMT) has been used in this population to improve cardiorespiratory fitness, however, does not know the safety and hemodynamic changes that may occur during a session of exercise model. Therefore, our objective was to evaluate the cardiovascular response during acute inspiratory muscle exercise (AIME) in patients with HF associated with hypertensive cardiomyopathy (HCM) or Chagas (CCM). Initially, the patients responded to the questionnaire of quality of life of Minnesota and the test sequence performed by respiratory muscle strength equipment MVD300 digital manometer. Those patients who had inspiratory muscle weakness (values 70% predicted maximal inspiratory pressure - MIP) were AIME. During the basal (resting) and AIME recorded indirectly and non-invasive blood pressure curves (BP) beat to beat with the equipment Finometer. We also monitor the heart rate by electrocardiogram and respiration using the respiratory belt. The protocol was performed with patients sitting and lasted 25 minutes (10 min baseline, 10 min AIME and 5 min recovery). The exercise was carried out with the equipment inspiratory threshold load of 30% of MIP. The protocol of the AIME was performed for 27 patients with HCM and 9 patients with CCM (LVEF <45%), however, seven patients (26%) in group HCM not finalized the protocol for having elevated systolic BP 20mmHg and refer exhaustion. All patients in CCM group completed the scheduled time of the AIME, but reported heavy fatigue at the end of the exercise. When comparing the basal. vs. exercise (value ) for both groups (HCM and CCM), we found significant increases in: Systolic BP ( = 9 ± 2 e = 7,6 ± 3 mmHg), diastolic BP ( = 4,8 ± 1 e = 4,2 ± 1 mmHg), HR ( = 5,5 ± 1,2 e = 6,6 ± 3 bpm) e PD ( = 1327 ± 208 e = 1319 ± 373 mmHg.bpm); the HCM group also showed a significant increase in CO ( = 0,36 ± 0,1 l/min), CI ( = 0,2 ± 0,1 l/min/m2), dp/dt ( = 118 ± 35 mmHg/s) e SPTI ( = 1,98 ± 0,6 mmHg.s). The autonomic modulation was similar in both groups at baseline and during exercise there was an increase in vagal modulation in the group HCM ( = 258 ± 115 ms2). Our results demonstrate that the AIME caused significant hemodynamic changes in patients of both groups, but no clinical significance in most areas. A quarter (26%) patients with HCM showed exacerbated response of SBP, reported exhaustion and therefore could not perform the predetermined time (10 min) of the AIME. Thus, we conclude that before the indications of IMT (3 x 10 min / day) is necessary to carry out an exercise session with cardiac and respiratory monitoring, to evaluate whether or not the security alert to this type of exercise patients with HF of different etiologies
932

Filtro respiratório reduz efeitos cardiovasculares associados à poluição: estudo randomizado, duplo-cego, controlado e cruzado em pacientes com insuficiência cardíaca (FILTER-HF trial) / Respiratory filter reduces the cardiovascular effects associated with diesel exhaust exposure: a randomized, prospective, double-blind, controlled study of heart failure

Vieira, Jefferson Luís 27 April 2016 (has links)
Introdução A poluição do ar é um fator de risco associado com descompensação e mortalidade em pacientes com insuficiência cardíaca (IC). Objetivo Avaliar o impacto de um filtro de polipropileno sobre desfechos cardiovasculares em pacientes com IC e voluntários saudáveis durante exposição controlada à poluição. Métodos Ensaio clínico duplocego, controlado e cruzado, incluindo 26 pacientes com IC e 15 voluntários saudáveis, expostos a três protocolos diferentes de inalação randomizados por ordem: Ar Limpo; Exposição à Partículas de Exaustão do Diesel (ED); e ED filtrada. Os desfechos estudados foram função endotelial por índice de hiperemia reativa (RHi) e índice de aumento (Aix), biomarcadores séricos, variáveis de teste cardiopulmonar submáximo (caminhada de seis-minutos [tc6m]; consumo de oxigênio [VO2]; equivalente ventilatório de gás carbônico [VE/VCO2 slope]; consumo de O2 por batida [PulsoO2]) e variabilidade da frequência cardíaca (VFC). Resultados No grupo IC, a ED piorou o RHi [de 2,17 (IQR: 1,8-2,5) para 1,72 (IQR: 1,5-2,2); p=0,002], reduziu o VO2 [de 11.0 ± 3.9 para 8.4±2.8ml/Kg/min; p < 0.001], o tc6m [de 243,3±13 para 220,8 ± 14m; p=0,030] e o PulsoO2 [de 8.9 ± 1.0 para 7.8±0.7ml/bpm; p < 0.001]; e aumentou o BNP [de 47,0pg/ml (IQR: 17,3-118,0) para 66,5pg/ml (IQR: 26,5-155,5); p=0,004]. O filtro foi capaz de reduzir a concentração de poluição de 325±31 para 25±6?g/m3 (p < 0,001 vs. ED). No grupo IC, o filtro foi associado com melhora no RHi [2,06 (IQR: 1,5-2,6); p=0,019 vs. ED); aumento no VO2 (10.4 ± 3.8ml/Kg/min; p < 0.001 vs. ED) e PulsoO2 (9.7±1.1ml/bpm; p < 0.001 vs. ED); e redução no BNP [44,0pg/ml (IQR: 20,0-110,0); p=0,015 vs. ED]. Em ambos os grupos, a ED reduziu o Aix, sem efeito do filtro. O uso do filtro foi associado com maior ventilação e reinalação de CO2. Outras variáveis pesquisadas como VE/VCO2 slope e VFC não sofreram influências entre os protocolos. Conclusão A poluição do ar afetou adversamente o desempenho cardiovascular de pacientes com IC. Este é o primeiro ensaio clínico demonstrando que um simples filtrorespiratório pode prevenir a disfunção endotelial, a intolerância ao exercício e o aumento do BNP associados à poluição em pacientes com IC. O uso de máscaras com filtro tem o potencial de reduzir a morbidade associada à IC. Identificador ClinicalTrials.gov: NCT01960920 / Background Air pollution is considered a risk factor for heart failure (HF) decompensation and mortality. The effects of respiratory filters on patients with HF exposed to air pollution have not been established. Objective To test the effects of a respiratory filter intervention (filter) during controlled pollution exposure Methods Double-blind, randomized to order and 3-way crossover study with 26 HF patients and 15 control volunteers. Participants were exposed in three separate sessions to: clean air, diesel exhaust exposure (DE) or filtered-DE. Endpoints were endothelial function via reactive hyperemia index (RHi), and arterial stiffness (Aix), serum biomarkers, variables from submaximal cardiopulmonary exercise test (sixminute walk test [6mwt]; oxygen uptake [VO2]; ventilation and carbon dioxide production ratio [VE/VCO2 slope]; oxygen uptake per heart beat [O2Pulse]), and heart rate variability (HRV). Results In patients with HF, DE was associated with a worsening in RHi [from 2.17 (IQR: 1.8-2.5) to 1.72 (IQR: 1.5-2.2); p=0.002]; a decline in VO2 [from 11.0±3.9 to 8.4±2.8ml/Kg/min; 0.001], 6mwt [from 243.3 +- 13.0 to 220.8±13.7m; p=0.030] and O2Pulse [from 8.9±1.0 to 7.8±0.7ml/beat; 0.001] and a rise in BNP [from 47.0pg/ml (IQR: 17.3-118.0) to 66.5pg/ml (IQR: 26.5-155.5); p=0.004]. Filtration reduced the particulate concentration (from 325±31 to 25±6?g/m3; 0.001 vs. DE). In the HF group, filter was associated with an improvement in RHi [2.06 (IQR: 1.5-2.6); p=0.019 vs. DE]; an increase in VO2 (10.4 ± 3.8ml/Kg/min; p < 0.001 vs. DE) and O2Pulse (9.7 ± 1.1ml/beat; p < 0.001 vs. DE); and also a decrease in BNP [44.0pg/ml (IQR: 20.0-110.0); p=0.015 vs. DE]. In both groups DE decreased Aix, however filtration did not change these responses. In both groups, filtration was associated with higher pulmonary ventilation and CO2 rebreathing. Other variables as VE/VCO2 slope and HRV did not differ between exposure protocols. Conclusion Air pollution adversely affects cardiovascular performance in HF patients. To our knowledge, this is the first trial demonstrating that a simple respiratory-filter can prevent endothelial dysfunction; exercise intolerance and BNP rise in patients with HF during DE. Given these potential benefits, the widespread use of filters in HF subjects exposed to traffic-derived air pollution may have beneficial public health impacts and reduce the burden of HF ClinicalTrials.gov Identifier: NCT01960920
933

O papel do corpúsculo carotídeo na insuficiência cardíaca induzida pela doxorrubicina / The role of the carotid corpuscle in heart failure induced by doxorubicin

Arnold, Alexandre José Tavolari 05 March 2018 (has links)
A insuficiência cardíaca (IC) é o estágio final de diversas patologias cardíacas e apresenta alta morbimortalidade. Dentre as causas, estão os efeitos cardiotóxicos em pacientes tratados com doxorrubicina (Dox). A fisiopatologia da IC apresenta aumento da atividade barorreflexa e marcada hiperatividade simpática (HS), estado compensatório à redução do débito cardíaco. Porém, a HS prolongada culmina em alterações deletérias para o sistema cardiovascular (SC) com piora do quadro de sintomas. Atualmente muito se discute sobre o papel dos corpúsculos carotídeos (CC) na fisiopatologia da IC devido ao seu reflexo simpatotônico e a melhora de pacientes portadores de IC após a remoção dos CC. O nosso objetivo foi avaliar a influência do CC na evolução da IC induzida pela DOX. Para tal, 35 ratos Wistar machos foram dispostos em 4 grupos: controle Salina (CSAL; n=7) e Controle Dox (CDOX; n=12), Desnervado Salina (DSAL; n=4) e Desnervado Doxo (DDOX; n=12). A desnervação consistiu na ressecção do nervo sinusal bilateral prévia à administração de Dox; a indução da IC ocorreu através de 6 aplicações de Dox, na dose de 2.5mg/kg, pela via IP a cada 4 dias. Após 15 dias do término da indução, os animais foram avaliados pelo ecocardiograma e canulados para registro de pressão arterial invasiva e avaliação hemodinâmica, autonômica, barorreflexa e quimiorreflexa. A análise dos resultados mostra que o grupo CDOX apresentou redução do peso corporal, da sensibilidade baro e quimiorreflexa, hiperatividade simpática acompanhada de redução vagal, redução da morfologia cardíaca associada à disfunção diastólica e sistólica e redução do peso bruto cardíaco e ventricular. A desnervação não foi capaz de reverter os efeitos deletérios causados pela Dox, inclusive a desnervação acentuou a disfunção diastólica e sistólica induzida pela Dox. Concluiu-se que a desnervação carotídea não foi eficiente em melhorar a insuficiência cardíaca induzida pela Dox no modelo experimental proposto / Heart failure (HF) is the final stage of several cardiac pathologies and results in high morbimortality. Among the causes, we can mention the cardiotoxic effects in patients treated with doxorubicin (Dox). The pathophysiology of HF has increased baroreflex activity and marked sympathetic hyperactivity (HS), a compensatory state to the reduction of cardiac output. However, prolonged HS results in worsening of the symptoms. Currently, the role of carotid corpuscles (CC) in the pathophysiology of HF is discussed due improvement of sympathetic reflex presents in patients with HF after CC removal. The objective of this study was to evaluate the influence of CC on the evolution of HF induced by DOX for this method 35 Male Wistar rats arranged in 4 groups: Salina control (CSAL; n = 7) and Dox Control (CDOX; n = 12) Salina Denerved (DSAL; n = 4) and Dox Denerved (DDOX; n = 12). A denervation consisted of bilateral sinus nerve resection prior to Dox administration, induction of HF through 6 Dox applications at a dose of 2.5mg / kg, via IP every 4 days. After 15 days of the end of the induction, the animals were evaluated by echocardiogram and cannulated to record invasive blood pressure and hemodynamic, autonomic, baroreflex and chemorreflex evaluation. Our experiment demonstrated that the CDOX group had reduction of body weight, baro and chemoreflex sensitivity, sympathetic hyperactivity accompanied by vagal reduction, reduction of cardiac morphology associated with diastolic and systolic dysfunction and reduction of gross cardiac and ventricular weight. The denervation is not able to reverse the deleterious effects caused by Dox, including denervation accentuated by Dox-induced diastolic and systolic dysfunction. Based on our results on a carotid denervation it was not effective in improving heart failure induced by Dox
934

Efetividade de um algoritmo de diurético e manejo não farmacológico em pacientes com insuficiência cardíaca : ensaio clínico randomizado

Feijó, Maria Karolina Echer Ferreira January 2016 (has links)
Introdução: A insuficiência cardíaca (IC) é a principal causa de internação hospitalar nos países sul americanos cuja forma de apresentação e causa de descompensação mais comum é a congestão. Abordagens como o automonitoramento com educação dos pacientes, visitas domiciliares, assistência via telefone e o uso de tecnologias de telemonitoramento são estratégias que têm se mostrado eficientes na redução de desfechos clínicos através da identificação de sinais e sintomas precoces de descompensação. A utilização de protocolos de ajuste de diurético validados é pouco explorada neste contexto. Visando preencher esta lacuna este estudo se propôs a testar um protocolo de ajuste de diurético. Objetivo: Comparar a efetividade de um algoritmo de ajuste de diurético (AAD) em desfechos clínicos (redução de admissões hospitalares e manutenção da estabilidade clínica) em 90 dias. Métodos: Estudo tipo PROBE (Prospective Randomized Open Blinded End Point), paralelo de 2 grupos. Pacientes com indicação de ajuste de furosemida durante as consultas ambulatoriais de rotina foram randomizados. O grupo intervenção (GI) teve a dose de diurético ajustada com o AAD e recebeu quatro telefonemas (um por semana) por 30 dias para reforçar também a orientação sobre manejo não-farmacológico. Os participantes do grupo controle (GC) tiveram a dose de diurético ajustado por um médico no momento da inclusão no estudo e não receberam ligações telefônicas. Os pacientes de ambos os grupos retornaram para a avaliação final em um mês. Foram analisados os desfechos primários (admissões por IC e por todas as causas) e o desfecho combinado (admissões, modificação no Escore Clínico de Congestão - ECC em dois pontos e modificação da classe funcional). Resultados: Foram incluídos 166 pacientes predominantemente do sexo masculino (58%), com média de idade de 63 (±13) anos. A taxa de admissão hospitalar em 90 dias para a IC no GI foi de 8% e de 15% no GC (p =0,161). Quando avaliado o desfecho combinado de admissão e piora da IC, os pacientes do GI 22(31%) apresentaram menos desfechos se comparado ao GC 13 (16%), p=0,021 e risco relativo (RR)= 0,813 (0,67-0,98). Estima-se que os pacientes do GI têm um risco 19% menor de apresentar um desfecho combinado se comparado aos pacientes do GC. Conclusões: A utilização do AAD somado a orientações não farmacológicas não reduziu admissões por IC e por todas as causas. Na avaliação do desfecho combinado (admissões, modificação no ECC em dois pontos e modificação da classe funcional), o resultado foi favorável e significativo para a utilização do algoritmo, reduzindo as admissões e piora da IC para pacientes ambulatoriais. / Introduction: Heart failure (HF) is the main cause of hospitalization in South American countries, whose type of presentation and most common cause of decompensation is congestion. Approaches such as self-monitoring with patient education, home visits, telephone support and use of telemonitoring technologies are strategies that have been effective in reducing clinical outcomes by identifying early signs and symptoms of decompensation. The use of validated diuretic adjustment protocols is poorly explored in this context. In order to fulfill this gap, this study intended to test a diuretic adjustment protocol. Objective: To compare the effectiveness of a diuretic adjustment algorithm (DTA) on clinical outcomes (hospital admission reduction and clinical stability maintenance) at 90 days. Methods: Parallel PROBE (Prospective Randomized Open Blinded End Point) study of two groups. Patients with indication for furosemide adjustment during routine outpatient appointments were randomized. The intervention group (IG) had its diuretics dose adjusted using the DTA and received four telephone calls (one per week) for 30 days to reinforce the non-pharmacological management guideline. The subjects in the control group (CG) had their diuretics dose adjusted by a physician at the time they were included in the study and did not get telephone calls. Patients from both groups returned for the final assessment at one month. The primary endpoint was analyzed (admissions for HF and all-cause) and the combined endpoint (admissions Escore Clínico de Congestão - ECC change at two points and change of functional class). Results: 166 patients who were predominantly of the male sex (58%) were included, at the mean age of 63 (±13). The hospital admission rate at 90 days for HF in IG was 8% and 15% in CG (p =0.161). When the combined endpoint of admission and worsening HF was evaluated, patients in IG 22 (31%) had fewer outcomes when compared with CG 13 (16%), p =0.021, and relative risk (RR) = 0.813 (0.67-0.98). Patients in IG were estimated to have a 19% lower risk for presenting a combined endpoint when compared with patients in CG. Conclusions: The use of DTA together with non-pharmacological guidelines did not reduce admissions due to HF and all causes. When the combined endpoint (admissions, ECC change at two points and change of functional class) was analyzed, the result was favorable and significant for the use of the algorithm, reducing admissions or worsening HF for outpatients. / Introducía: La insuficiencia cardíaca (IC) es la principal causa de internación hospitalaria en los países sudamericanos cuya forma de presentación y causa de descompensación más común es la congestión. Abordajes como el automonitoreo con educación de los pacientes, visitas domiciliares, asistencia vía teléfono y o uso de tecnologías de telemonitoreo son estrategias que se vienen mostrando eficientes en la reducción de conclusiones clínicas a través de la identificación de señales y síntomas precoces de descompensación. La utilización de protocolos de ajuste de diurético validados es poco explotada en este contexto. Buscando llenar esta falta este estudio se propuso a poner una prueba un protocolo de ajuste de diurético. Objetivo: Comparar la efectividad de un algoritmo de ajuste de diurético (AAD) en conclusiones clínicas (reducción de admisiones hospitalarias y mantenimiento de la estabilidad clínica) en 90 días. Métodos: Estudio tipo PROBE (Prospective Randomized Open Blinded End Point), paralelo de 2 grupos. Se randomizó a pacientes con indicación de ajuste de furosemida durante las consultas ambulatoriales de rutina. El grupo intervención (GI) tuvo la dosis de diurético ajustada con el AAD y recibió cuatro llamadas telefónicas (una por semana) durante 30 días para reforzar la orientación sobre el manejo no farmacológico. Los participantes del grupo control (GC) tuvieron la dosis de diurético ajustado por un médico en el momento de la inclusión en el estudio y no recibieron llamadas telefónicas. Los pacientes de ambos grupos retornaron para la evaluación final en un mes. Las conclusiones primarias fueron analizados (admisión por IC y por todas las causas) y la conclusión combinada (admisiones, modificaciones en el Escore Clínico de Congestão - ECC en dos puntos y modificación de la clase funcional). Resultados: Se incluyeron 166 pacientes predominantemente del sexo masculino (58%), con edad promedio de 63 (±13) años. La tasa de admisión hospitalaria en 90 días para la IC en el GI fue del 8% y del 15% en el GC (p =0,161). Cuando evaluada la conclusión combinada de admisión y empeoramiento de la IC, los pacientes del GI 22(31%) presentaron menos conclusiones si se lo compara al GC 13 (16%), p=0,021 y riesgo relativo (RR)= 0,813 (0,67-0,98). Se estima que los pacientes del GI tienen un riesgo un 19% menor de presentar una conclusión combinada si se lo compara a los pacientes del GC. Conclusiones: La utilización del AAD sumado a orientaciones no farmacológicas no redujo admisiones por IC y por todas las causas. En la evaluación de la conclusión combinada (admisiones, modificaciones en el ECC en dos puntos y modificación de la clase funcional), el resultado fue favorable y significativo para la utilización del algoritmo, reduciendo las admisiones o empeoramiento de la IC para pacientes ambulatoriales.
935

Determinantes prognósticos de pacientes portadores de insuficiência cardíaca crônica sistólica secundária à hipertensão arterial sistêmica

Roland, Dalva Maria da Silveira 26 April 2012 (has links)
Made available in DSpace on 2016-01-26T12:51:48Z (GMT). No. of bitstreams: 1 dalvamariadasilveiraroland_tese.pdf: 525906 bytes, checksum: 61ccf9e8391040c01b0a399cf7c1a860 (MD5) Previous issue date: 2012-04-26 / Background: Chronic heart failure is a progressive syndrome. It is associated with a significantly reduced life expectancy due to a poor prognosis in a long term and it is currently seen as a major health problem worldwide. Despite technological advances in therapy, it still shows high mortality and high rate of re-hospitalization. Objective: To establish the predictors of mortality in patients with chronic systolic heart failure secondary to systemic arterial hypertension. Methods: All patients diagnosed with chronic systolic heart failure secondary to systemic arterial hypertension were considered in this study. They were routinely followed at the Cardiomyopathy outpatient Clinic at the Hospital de Base, São José do Rio Preto, from January 2000 to April 2008. One hundred and thirty patients who met the inclusion criteria were selected. The Cox proportional hazards model analysis was used to establish the independent variables to predict mortality. The variables that could predict mortality in patients with chronic heart failure secondary to systemic arterial hypertension were used in univariate and multivariate model. The survival curve of Kaplan - Meier was used to estimate survival over time. Results: The mean follow-up was 39 ± 26 months. Thirty-one (24%) patients died, 5 (4%) underwent heart transplantation and 94 (72%) were alive at study end. The probability of survival at 12, 24, 36, 48, and 60 months was 96%, 93%, 84%, 79% and 76%, respectively. Age (Hazard Ratio= 1.05, 95% Confidence Interval 95% : 1.01 to 1.08, p value=0.01), left ventricular diastolic dimension (Hazard Ratio=1.08; 95% Confidence Interval: 1.02 to 1.09; p value=0.003), and B-Blocker therapy (Hazard Ratio=0.41; 95% Confidence Interval: 0.19 to 0.86; p value=0.02) were found to be independent predictors of mortality. Conclusion: The results showed that age, left ventricular diastolic diameter and underuse of beta-blockers were independent predictors of all-cause mortality in patients with chronic systolic heart failure secondary to systemic arterial hypertension in the contemporary era. / Introdução: A insuficiência cardíaca crônica é uma síndrome progressiva. Esta associada a uma expectativa de vida significativamente reduzida devido a um prognóstico sombrio a longo prazo; sendo vista atualmente como um importante problema de saúde em todo o mundo. Apesar dos avanços tecnológicos e terapêuticos continua com alta mortalidade e elevada taxa de re-hospitalização. Objetivo: Estabelecer os preditores de mortalidade em pacientes portadores de insuficiência cardíaca crônica sistólica (ICC) secundária à hipertensão arterial sistêmica (HAS). Método: Foram considerados para este estudo todos os pacientes com diagnóstico de ICC sistólica secundária à HAS acompanhados rotineiramente no Ambulatório de Cardiomiopatia do Hospital de Base de São José do Rio Preto, no período de janeiro de 2000 a abril de 2008. Cento e trinta pacientes que preencheram os critérios de inclusão foram selecionados. O modelo de análise de riscos proporcionais de Cox foi utilizado para se estabelecer variáveis de predição independentes de mortalidade geral. As variáveis que eram capazes de predizer mortalidade geral em pacientes com ICC sistólica secundária à HAS foram utilizadas no modelo univariado e multivariado. A curva de sobrevida de Kaplan Meier foi construída para estimar a sobrevida ao longo do tempo. Resultados: O tempo médio de seguimento foi de 39±26 meses. Trinta e um (24%) pacientes morreram, 5 (4%) foram submetidos a transplante cardíaco, e 94 (72%) estavam vivos no final do estudo. A probabilidade de sobrevida aos 12, 24, 36, 48, e 60 meses foi de 96%, 93%, 84%, 79%, e 76%, respectivamente. Idade (razão de risco ( hazard ratio ) = 1,05, Intervalo de Confiança 95% :1,01 a 1,08, valor de p = 0,01), diâmetro diastólico ventricular esquerdo ( razão de risco = 1,06; Intervalo de confiança 95%: 1,02 a 1,09; Valor de p = 0,003), e terapia com Betabloqueador ( razão de risco = 0,41; Intervalo de confiança 95% : 0,19 a 0,86; valor de p = 0,02) foram considerados variáveis de predição independentes de mortalidade. Conclusão: Os resultados deste estudo mostram que a idade, o diâmetro diastólico do ventrículo esquerdo (VE) e subutilização de agentes betabloqueadores são os determinantes prognósticos independentes não invasivos de mortalidade geral em pacientes com ICC sistólica secundária à HAS na era atual.
936

Omvårdnadsbehov och omvårdnadsåtgärder vid hjärtsvikt i palliativt skede / Care needs and care measures in heart failure in the palliative phase

Gustavsson, Camilla, Nilsson, Catharina January 2017 (has links)
Bakgrund: Hjärtsvikt är en allvarlig sjukdom med hög mortalitet och förr eller senare uppstår behov av palliativ vård.  Syftet med studien var att beskriva omvårdnadsbehov samt omvårdnadsåtgärder vid hjärtsvikt i palliativt skede. Metod: Den metod som användes var systematisk litteraturstudie. Nio artiklar inkluderades. De granskades och huvudkategorier med underkategorier bildades. Resultat: De sex kategorier som framkom var; Brister i kommunikation, information och stöd; Existentiella; Dyspné; Fatigue och depression; Ångest och Minskad rörelseförmåga. Patienternas behov var symtomlindring, god omvårdnad och bättre kommunikation vid vård i livets slutskede. Konklusion: Distriktsköterskan fungerade som en länk åt patienten. Samarbete med andra professioner var önskvärt. Kunskap, information, symtomlindring och god vård spelade en viktig roll i omvårdnaden av patienter med hjärtsvikt. De resultat som framkom ger en vägvisning om vilka faktorer som spelar roll för omvårdnaden av patienter med hjärtsvikt i palliativt skede. / Background: Heart failure is a serious illness with high mortality and sooner or later arises the need for palliative care. The aim of this study was to describe the care needs and care measurses for patients with heart failure in a palliative stage. Method: the method used was a systematic literature study. Nine articles were included. They were reviewed then categories and subcathegories was formed. Results: The six categories that emerged were deficits in communication, information and support; Existential; Dyspnea; Fatigue and Depression; Anxiety and Reduced mobility. Patients’ needs where symptom relief, good care and better communication at the end of life. Conclusion: The districtnurse acts as a link to the patient. Cooperation with other professions is desirable. Knowledge, information, symptom relief and good care play an important role in the care of patients with heart failure. The result that emerged gives a guidance on which factors play an important role in care of patients with heart failure in the palliative phase.
937

Adesão ao tratamento medicamentoso em insuficiência cardíaca / Adhesion to pharmacological treatment in heart failure

Freitas, Elis Marra da Madeira 09 March 2018 (has links)
Submitted by Franciele Moreira (francielemoreyra@gmail.com) on 2018-04-04T13:31:58Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Elis Marra da Madeira Freitas - 2018.pdf: 2802710 bytes, checksum: af4f0f1765370b18bf1ff79378f6628e (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2018-04-05T12:52:52Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Elis Marra da Madeira Freitas - 2018.pdf: 2802710 bytes, checksum: af4f0f1765370b18bf1ff79378f6628e (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) / Made available in DSpace on 2018-04-05T12:52:52Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Elis Marra da Madeira Freitas - 2018.pdf: 2802710 bytes, checksum: af4f0f1765370b18bf1ff79378f6628e (MD5) license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Previous issue date: 2018-03-09 / Pharmacological treatment for heart failure evolved in the last decades. Betablockers, angiotensin converting enzyme inhibitors, angiotensin II receptor blockers and aldosterone antagonists have been widely used, as they were proven to reduce morbi/mortality in heart failure. Patient adherence has been studied all over the world in the last years in acute and chronic heart failure. Many factors knownly can influence the patient adherence to treatment. This study purpose was to evaluate pharmacological treatment in patients diagnosed with heart failure in outpatient follow up in a university hospital. Different methods were used to get to this objective, comparing each other and also clustering patients in more adherent and less adherent to pharmacological treatment, furthermore, we described the factors influencing patient adherence to pharmacological treatment. Thereunto, the Morisky questionnaire was used. Also a questionnaire made by the author and a form to collect data in patient’s chart were applied. Data frequency was described and then hierarchic clusters analysis was performed. Adherence measured by the Morisky questionnaire resulted in 71% of patients more adherent to pharmacological treatment and 26% less adherent. A different result and with more expressive values was found in the self-report adherence to pharmacological treatment by the patient, where 90% of the patients considered themselves as more adherent to pharmacological treatment and 8% considered themselves as less adherent. When comparing treatment prescribed and treatment reported by the patients, the majority of patients (78%) reports at least one drug different from the prescription. When measured by different methods, adherence can show not uniform results. The clinical factors and factors related to the satisfaction with the service did not influence the patient adherence to pharmacological treatment. In the other hand, some sociodemographics factors, like age (p = 0,0476), employment condition (p = 0,0132), schooling (p = 0,0167), marriage status (p = 0,011), family income (p = 0,0123), and factors related to the use of medications, as having family help to the the medications (p = 0,006), use medication alone (p = 0,0186) and have medical orientation bout the use of medication (p = 0,0077) had influence in patient adherence to pharmacological treatment. Thus, it was observed that patients being followed up in the Heart Failure Clinic of Hospital das Clínicas da Universidade Federal de Goiás are well medicated and have satisfactory adherence to pharmacological treatment. / O tratamento medicamentoso da insuficiência cardíaca evoluiu nas últimas décadas. Os betabloqueadores (BB), inibidores da enzima conversora de angiotensina (IECA), bloqueadores dos receptores de angiotensina II (BRA) e antagonistas de aldosterona são classes fundamentais pois comprovadamente diminuem morbi/mortalidade na IC. A adesão ao tratamento vem sendo amplamente estudado em insuficiência cardíaca aguda como crônica. Vários são os fatores que podem influenciar a adesão. O objetivo deste estudo foi avaliar a adesão ao tratamento medicamentoso, em pacientes diagnosticados com Insuficiência Cardíaca em acompanhamento ambulatorial em um hospital universitário. Foram utilizados diferentes métodos para este fim, comparando-os entre si, assim como agrupou-se os pacientes em mais aderentes e menos aderentes, além de se descrever os fatores que influenciaram na adesão ao tratamento medicamentoso. Para isso, utillizou-se o teste de Morisky de quatro perguntas. Além dele, também foi utilizado um questionário confeccionado pela autora e um formulário de coleta de dados no prontuário. Descreveu-se a frequência dos dados e posteriormente, a análise hierárquica de clusters foi aplicada. A adesão medida por meio do teste de Morisky resultou em 71% dos pacientes mais aderentes e 26% menos aderentes. Um resultado diferente, e também com valores mais expressivos, foi encontrado no autorrelato de adesão ao tratamento medicamentoso pelo paciente, em que 90% dos pacientes se consideraram mais aderentes e 8% menos aderentes. Quando se compara os medicamentos prescritos e relatados, a maioria dos pacientes (78%) relata pelo menos um medicamento diferente da prescrição. Quando medida por métodos diferentes, a adesão pode apresentar resultados não uniformes. Os fatores clínicos e os relacionados à satisfação com o serviço não influenciam na adesão ao tratamento medicamentoso. Já alguns fatores sociodemográficos, como idade (p=0,0476), condições de emprego (p=0,0132), escolaridade (p=0,0167), estado marital (p=0,0110), renda familiar (p=0,0123) e fatores relacionados ao uso do medicamento, como ter ajuda da família para retirar os medicamentos (p=0,0060), utilizar os medicamentos sozinhos (p=0,0186) e ter orientação médica quanto aos medicamentos (p=0,0077), influenciam na adesão ao tratamento medicamentoso. Assim, observou-se que os pacientes atendidos no Ambulatório de Insuficiência Cardíaca do Hospital das Clínicas da Universidade Federal de Goiás (HC/UFG) possuem adesão satisfatória ao tratamento medicamentoso prescrito.
938

Acetona exalada como novo biomarcador do diagnóstico de insuficiência cardíaca / Exhaled breath acetone as a new biomarker of heart failure diagnosis

Fabiana Goulart Marcondes Braga 19 March 2012 (has links)
A insuficiência cardíaca é uma síndrome clínica de alta morbimortalidade e por este motivo é crescente o interesse em se estudar novos biomarcadores da doença visando buscar caminhos para novas estratégias terapêuticas. Neste contexto, a análise do ar exalado pode ser promissora. Baseado nestes dados e na observação de que pacientes com insuficiência cardíaca grave exalam odor peculiar, ainda em estudo piloto, nós identificamos acetona no ar exalado de pacientes com insuficiência cardíaca. Assim, nosso estudo teve por objetivo primário avaliar o papel da acetona exalada como biomarcador do diagnóstico de insuficiência cardíaca e de insuficiência cardíaca descompensada. Como objetivo secundário, avaliar sua relação com a classe funcional segundo a classificação da New York Heart Assocation (NYHA) e sua correlação com o peptídeo natriurético do tipo B (BNP). Entre maio de 2009 e setembro de 2010, pacientes consecutivos com disfunção sistólica (grupo IC) admitidos na emergência (insuficiência cardíaca descompensada grupo ICDESCOMP) e pacientes estáveis nos últimos três meses encaminhados para o teste cardiopulmonar (insuficiência cardíaca compensada grupo ICCOMP) foram submetidos à coleta de ar exalado (extração em água) para posterior análise qualitativa por cromatografia gasosa acoplado à espectrometria de massas e quantificação por espectrofotometria de absorção, através da reação com salicilaldeído. Entre os 235 pacientes avaliados, 89 foram incluídos (59 com insuficiência cardíaca descompensada e 30 com insuficiência cardíaca compensada), 61% do sexo masculino e com mediana de idade de 52 anos. Vinte indivíduos saudáveis (grupo controle) pareados por idade participaram do estudo. O valor mediano (intervalo interquartil) de acetona exalada foi maior no grupo IC em relação ao controle [3,70 g/L (1,69-10,45 g/L) versus 0,39 g/L (0,30-0,79 g/L), p < 0,001]. O valor mediano de acetona em pacientes com insuficiência cardíaca descompensada foi maior do que no grupo com insuficiência cardíaca compensada [7,80 g/L (3,60-15,20 g/L) versus 1,22 g/L (0,682,19 g/L), p < 0,001]. A acurácia do método tanto para o diagnóstico de insuficiência cardíaca (acetona > 1,16 g/L; área sob a curva = 0,94) quanto para o diagnóstico de insuficiência cardíaca descompensada (acetona > 2,50 g/L; área sob a curva = 0,93) foi aproximadamente 85 %, semelhante à acurácia do BNP (BNP > 42 pg/mL; área sob a curva = 0,97 e BNP > 424 pg/mL; área sob a curva = 0,94, respectivamente). Houve correlação positiva entre acetona exalada e BNP (r = 0,772, p < 0,001). Observamos aumento progressivo nas concentrações de acetona exalada de acordo com a piora da classe funcional segundo NYHA (p < 0,001). Assim, podemos concluir que nosso estudo revelou a acetona exalada como um novo biomarcador do diagnóstico de insuficiência cardíaca e de insuficiência cardíaca descompensada, que está associado à maior gravidade da doença e que apresenta correlação positiva com BNP. Sua dosagem é um novo método de diagnóstico não invasivo que pode ser realizado à beira leito, cuja acurácia é semelhante à do BNP / Heart failure (HF) is a condition associated with high mortality and frequent hospital admissions. In this context, multiple biomarkers of heart failure severity have emerged recently. However, the usefulness of most of these biomarkers has not been fully established. Exhaled breath has been considered a suitable tool (biomarker) to evaluate different diseases. Based on the clinical observation that patients with acute decompensated heart failure (ADHF) exhale a distinct odor, in a pilot study we have identified acetone in exhaled breath of heart failure patients and this study aimed to evaluate the role of acetone as a new biomarker of heart failure and ADHF disease. As secondary aims, we intended to analyze the relation to New York Heart Association (NYHA) class and the correlation with B-Type Natriuretic Peptide (BNP). Patients with systolic dysfunction (HF group) admitted consecutively at the emergency room (ADHF group) and stable patients referred to the cardiopulmonary test (chronic HF CHF group) between May 2009 and September 2010 were submitted to exhaled breath collection (extraction into water). Acetone identification was done by gas chromatography-mass spectrometry (GC-MS) and its determination by absorption spectrophotometry after reaction with salicylaldehyde. Twenty healthy subjects matched for age were enrolled (control group). Among 235 patients with HF, 89 were included in the study (59 ADHF and 30 CHF), 61% male, with median age of 52 years. Median exhaled breath acetone value (interquartile range) was higher in the HF group when compared to control group [3.7 g/L (1.69-10.45 g/L) versus 0.39 g/L (0.30-0.79 g/L), p < 0.001] and also higher in ADHF when compared to CHF group [7.80 g/L (3.60-15.20 g/L) versus 1.22 g/L (0.682.19 g/L), p < 0,001]. The accuracy of the method to diagnose CHF (Acetone > 1.16 g/L; AUC = 0.94) and ADHF (Acetone > 2.5 g/L; AUC = 0.93) was similar to the accuracy of BNP (BNP > 42 pg/mL; AUC = 0.97 and BNP > 424 pg/mL; AUC = 0.94, respectively). There was a positive correlation between exhaled breath acetone and plasmatic BNP (r = 0.772, p < 0.001). Levels of exhaled breath acetone were different among the four different NYHA classes (p<0.001). In summary, we can conclude that our study showed exhaled breath acetone as a new biomarker of heart failure and ADHF. It is associated with heart failure severity and has a good correlation with BNP. This is a promising non-invasive diagnostic method of heart failure, whose accuracy is equivalent to BNP
939

Avaliação do estado de saúde percebido e do impacto da insuficiência cardíaca por pacientes em seguimento ambulatorial / Assessment of the perceived health condition and the impact of heart failure by outpatients

Viviane Martinelli Pelegrino 15 May 2008 (has links)
A Insuficiência Cardíaca (IC) é uma doença crônica e incapacitante de alta morbi-mortalidade que provoca mudanças na qualidade de vida relacionadas à saúde (QVRS). Foi realizado um estudo descritivo, correlacional tipo corte transversal com 138 pacientes com IC em seguimento ambulatorial com os objetivos de avaliar: o estado geral de saúde por meio do Medical Outcomes Survey 36 - Item Short-Form (SF-36), o impacto da IC na vida diária utilizando o Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire (MLHFQ) e analisar as relações entre essas duas variáveis e do estado de saúde percebido e do impacto da IC com variáveis sócio-demográficas e clínicas. Os dados foram coletados por entrevistas e, posteriormente, processados e analisados por meio de estatística descritiva, teste de correlação de Pearson, teste t e ANOVA para comparação entre os grupos e análise da consistência interna dos instrumentos usados (? de Cronbach). O nível de significância foi de 0,05. Como resultados constatamos que a maioria dos pacientes era do sexo masculino, com idade média de 56 anos, casados, baixa escolaridade e aposentados com renda média mensal individual de dois salários mínimos. Clinicamente, apresentaram IC secundária à miocardiopatia Dilatada Idiopática seguida da miocardiopatia Chagásica com classe funcional (CF-NYHA) II e III, grave disfunção sistólica, ou seja, menor valor da fração de ejeção do ventrículo esquerdo (FEVE) e com outras doenças associadas. Os instrumentos apresentaram, em sua maioria, consistência interna satisfatória (0,44 a 0,88 para o SF-36 e 0,78 a 0,93 para o total do MLHFQ e suas dimensões). A avaliação dos valores do SF-36 pode variar de zero a 100 com maiores valores indicando melhor estado de saúde percebido enquanto a avaliação dos valores do MLHFQ varia de zero a 105 com maiores valores indicando maior impacto da IC na vida diária dos pacientes. Os resultados foram apresentados em média e desvio-padrão. Os componentes mais comprometidos do SF-36 foram os Aspectos físicos (36,8+41,2) e Aspectos emocionais (47,6+43,9). O MLHFQ obteve valor de 35,8 (+24,9) para o total, 13,6 (+11,5) para dimensão física e 8,3 (+6,7) para a emocional. A correlação entre os instrumentos foi de forte magnitude e todas estatisticamente significantes. O impacto da IC na vida das mulheres (41,2+24,3) foi maior que os homens (32,2+24,9). A correlação entre o MLHFQ e idade e tempo de seguimento ambulatorial apresentou-se negativa e fraca, mas estatisticamente significante apenas para o tempo. As correlações do MLHFQ total e as variáveis clínicas foram estatisticamente significantes. O impacto da IC tende a aumentar com menor FEVE e maior CF-NYHA. O estado de saúde percebido e o impacto da IC na vida diária estavam moderadamente comprometidos. Quanto pior a percepção sobre o estado geral de saúde mais os pacientes com IC sentem o impacto dessa condição crônica de saúde sobre sua vida diária. Os pacientes com IC apresentaram comprometimento no seu estado de saúde percebido e sofreram com o impacto dessa doença em suas vidas diárias afetando a qualidade de vida. Mensurar a qualidade de vida relacionada à saúde permite a identificação de aspectos relevantes percebido pelos pacientes. A utilização dessas medidas, ou seja, o estado de saúde percebido e o impacto da IC na vida diária tornam-se uma ferramenta na identificação desses aspectos. Os resultados advindos dessas medidas poderão ser usados para subsidiar a assistência à saúde desses pacientes. / Heart Failure (HF) is a chronic and debilitating condition of high morbidity and mortality that provokes changes in the health related quality of life (HRQL). A descriptive, correlational study type transversal cut with 138 outpatients with HF was performed with the objectives of assessing the general health condition by Medical Outcomes Survey 36 - Item Short-Form (SF-36), the impact of HF in daily life using the Minnesota Living with Heart Failure Questionnaire (MLHFQ) and analyzing the relations between these two variables and the perceived health condition and the impact of HF with socio-demographic and clinical variables. The data were collected through interviews and, subsequently, processed and analyzed by descriptive statistics, test on Pearson\'s correlation, t-test and ANOVA for comparison among the groups and analyses of internal consistency of the used instruments (Cronbach\'s ). The level of significance was 0,05. It was found that the most patients were men, average age 56 years old, married, low rate of literacy and retired with two minimum wages as individual monthly minimum revenue. Clinically, they presented HF secondary to Idiopathic Dilated myocardiopathy followed by Chagas\' myocardiopathy with functional class (CF-NYHA) II and III, serious systolic dysfunction, in other words, decreased value of left ventricular ejection fraction (LVEF) and with other related diseases. The instruments presented, mostly, satisfactory internal consistency (0,44 to 0,88 for SF-36 and 0,78 to 0,93 for the total MLHFQ and its dimensions). The assessment of the values of SF-36 may vary from zero to 100 with increased values indicating better perceived health condition and the MLHFQ assessment varies from zero to 105 with increased values indicating greater impact on daily patient\'s life. The results were presented in means and standard deviation. The most impaired components of SF-36 were the physical (36,8+41,2) and emotional (47,6+43,9) aspects. The MLHFQ achieved the value 35,8 (+24,9) for the total; 13,6 (+11,5) for the physical dimension and 8,3 (+6,7) for the emotional dimension. The correlation among instruments had a strong importance and all were statistically significant. The impact of HF on women\'s lives (41,2+24,3) was more severe than on men\'s (32,2+24,9). The correlation among the MLHFQ, the age and time in an outpatient clinic was presented as negative and weak, but statistically significant only for the time. The total and clinical variables correlations of MLHFQ were statistically significant. The impact of HF tends to increase with decreased LVEF and increased CF-NYHA. The general perceived health condition and the impact of HF on daily life were reasonably impaired. The more the perception on the general health condition the more the patients with HF feel the impact of this chronic health condition on their daily life. It is more common in young women patients with decreased time in outpatient clinic and whose condition was more severe related to the systolic dysfunction and to the symptoms. These patients need greater attention from the health team during the outpatient clinical care, especially in the onset of the medical assistance.
940

Efeito da terapia com Beta-bloqueadores em camundongos com deleção dos receptores alpha 2A/alpha 2C adrenérgicos / Effects of b- adrenergic antagonist therapy in mice lacking a 2A/a 2C adrenergic receptors

Jan Barbosa Bartholomeu 08 August 2006 (has links)
Recentemente foi descrito que a deleção dos receptores a2A e a2C adrenérgicos em camundongos, proporciona hiperatividade simpática com evidências de insuficiência cardíaca (IC) aos sete meses de idade. Com isso, esses animais representam um modelo experimental para o estudo de diferentes terapias da IC. Estudamos o efeito de antagonistas b-adrenérgicos (BB) de diferentes gerações em camundongos deleção para os receptores a2A e a2C adrenérgicos (KO) entre cinco a sete meses de idade que apresentam mortalidade de 50%. Foram utilizados camundongos controle (CO) (n = 22) e KO (n = 94) divididos randomicamente e tratados por dois meses com salina, propranolol (P), metoprolol (M) e carvedilol (C). Foi avaliada a pressão arterial, freqüência cardíaca (FC), além da tolerância ao esforço (TE) e fração de encurtamento (FS) do ventrículo esquerdo. A estrutura cardíaca foi avaliada pelo diâmetro dos cardiomiócitos (DC) e a fração de colágeno cardíaco (CC). Aos sete meses de idade os KO tratados com salina apresentaram intolerância ao esforço e redução de 30% na FS, e aumento do DC (13%) quando comparados com os CO. Todos os BB foram eficientes em reduzir a FC de repouso dos KO que tornaram-se semelhantes as dos CO. Nenhum BB restabeleceu a TE nos animais KO. P, M e C restauraram de forma similar a FS nos KO. Apesar de todos os BB reduzirem DC, apenas M restabeleceu as dimensões dos cardiomiócitos que passaram a ser semelhantes as dos CO. Em contrapartida, apenas M reduziu parcialmente o CC. M e C reduziram a mortalidade dos KO em 31 %, sendo que o tratamento com propranolol reduziu a mortalidade dos KO em apenas 24% e foi o BB menos tolerado. Os dados evidenciam o beneficio de M e C no tratamento da IC, e sugerem maior estudo das propriedades farmacodinâmicas de M sobre o remodelamento cardíaco. / We have recently reported that disruption for both a2A ?and a2C adrenergic receptor subtypes in mice (KO) leads to sympathetic hyperactivity with evidence of heart failure (HF) by the age of 7 months. These mice provide a model system for evaluating the efficiency among different ?- adrenergic antagonists (BB) for HF therapy. In the present study, we evaluate the effect of three different BB in a cohort of a wild type (n=22) control group (WT) and a cohort of congenic KO (n=94) from five to seven mo of age. Mice from both groups were randomly assigned to receive by gavage (seven days/wk) either saline (S), propranolol (P), metoprolol (M), or carvedilol (C). Exercise capacity was measured using a graded treadmill protocol. Blood pressure (BP) and heart rate (HR) were determined by tail cuff and LV function by echocardiography. The cardiomyocyte width (CW) and cardiac collagen content (CC) were evaluated by light microscopy. At seven mo of age, when cardiac dysfunction is severe, KO treated with S displayed exercise intolerance and 30% decrease in fractional shortening (FS) when compared with WT. In addition, CW (13%) was increased. All BB were efficient in reducing baseline HR of KO mice towards WT levels, however P was less tolerated. Again, all BB similarly restored FS, and reduced CW, but only M reduced CW towards WT levels. Only M significantly decreased CC. M and C decreased mortality rate of KO mice (31 %), while P did decrease it in only 24%. Collectively these data provide direct evidence for beneficial effect of M and C in restoring cardiac function. Further investigation is need to better understand the pharmacodynamics of M on cardiac remodeling

Page generated in 0.0764 seconds