As a part of the quality management, product defectiveness prediction is vital for small software organizations as for instutional ones. Although for defect prediction there have been conducted a lot of studies, process enactment data cannot be used because of the difficulty of collection. Additionally, there is no proposed approach known in general for the analysis of process enactment data in software engineering. In this study, we developed a method to show the applicability of process enactment data for defect prediction and answered &ldquo / Is process enactment data beneficial for defect prediction?&rdquo / , &ldquo / How can we use process enactment data?&rdquo / and &ldquo / Which approaches and analysis methods can our method support?&rdquo / questions. We used multiple case study design and conducted case studies including with and without process enactment data in a small software development company. We preferred machine learning approaches rather than statistical ones, in order to cluster the data which includes process enactment informationsince we believed that they are convenient with the pattern oriented nature of the data. By the case studies performed, we obtained promising results. We evaluated performance values of prediction models to demonstrate the advantage of using process enactment data for the prediction of defect open duration value. When we have enough data points to apply machine learning methods and the data can be clusteredhomogeneously, we observed approximately 3% (ranging from -10% to %17) more accurate results from analyses including with process enactment data than the without ones. Keywords:

Anachronistische Lektüren ziehen das Verstehen aus der Gegenwart in die Vergangenheit zurück und orientieren es neu: Was uns in Anbetracht des Interpretierten gewaltsam erscheint, ist es zugleich für die Interpretation, weil sich ihr Horizont nachhaltig verändert. Es ist das Paradox philosophiehistorischer Arbeit, daß die Gegenwart der Philosophie neu definiert wird, sobald man ihre Vergangenheit uminterpretiert. Es gibt keinen Zwang, beispielsweise Leibniz auszulegen, weder für Heidegger, noch für Deleuze oder sonst einen Philosophen. Er ist bereits interpretiert, in Monographien, Aufsätzen und Philosophiegeschichten. Eine neue und starke Interpretation verändert in jedem Fall diese Voraussetzungen und zugleich damit die Modelle der Geschichte der Philosophie. Es ist ein anderer Anachronismus, der Heideggers Leibniz-Evokationen auszeichnet, als der Rückgang Deleuzes auf den "Denker des Barock". Es ist auch ein jeweils anderes Modell der philosophischen Zeit und der Bestimmung des Verhältnisses von Vergangenheit und Gegenwart der Philosophie.

Zwischen Nietzsche und Cheikh Anta Diop gibt es wenige Verbindungen. Nietzsche gilt inzwischen unbezweifelbar als Philosoph, während bei Cheikh Anta Diop diese Anerkennung noch aussteht. Der eine ist ein in Deutschland geborener Europäer (1844-1900), der andere ein im Senegal geborener Afrikaner (1923-1986). Beide waren der Antike zugewandt und fanden darin Kraft für ihre Hoffnungen. Der eine stützte sich auf das antike Griechenland und der andere auf das antike Ägypten, beide forderten damit die Wissenschaftlergemeinschaft ihrer Zeit heraus und erschütterten die Wissensordnung ihrer Zeit. Absichtlich provokativ haben sie auf eine unsichere Zukunft gesetzt. Beide haben sie Grenzen des Wissens und Grenzen der Politik überschritten. Im folgenden sollen die Ähnlichkeiten der unzeitgemäßen Denkformen beider Denker im Vordergrund stehen. Für Cheikh Anta Diop und Nietzsche steht fest, dass wir unserer Existenz durch den historischen Sinn einen Wert geben. Der eine lädt uns ein, in der Erforschung der pharaonischen Ursprünge die Zielrichtung einer Konstruktion der afrikanischen Zukunft zu finden, was der Haltung von Nietzsche ähnelt, der das dekadente Europa seiner Zeit dazu aufrief, sich aus der griechischen Seele als seinem eigentlichen Sein zu erneuern. Beide Denker haben die Macht der Erinnerung thematisiert, Ursprünge und große Anfänge herausgehoben.

In the global construction market, most construction companies are willing to undertake international projects in order to maximise their profitability by taking advantage of attractive emerging markets and minimise dependence on unfavorable domestic market conditions. In order to be awarded a contract in highly competitive global construction market, companies should excel in choosing the most attractive markets and prepare winning bids for the selected construction projects in those markets. While preparing bids, the major concern of companies is to offer an optimum price that will enable them to earn enough profits and win the contract at the same time, where profit making ability is strongly correlated with proper estimation of a risk premium that is added onto the estimated cost of the project. Due to the nature of construction works, there are lots of uncertainties associated with the project, market and country conditions. Therefore, how the profitability of the project changes with occurrence of various risk events, in other words, the sensitivity of project costs to risk events, should be estimated by bidders realistically. In this study, fuzzy set theory is used to estimate cost overrun risk in international projects at the bidding stage. The objective is to propose a methodology which can be used by bidders to quantify cost overrun risk so that a realistic risk premium may be determined. A fuzzy risk rating approach is proposed to quantify cost overrun risk rating, which takes into account of risks characterised in international construction projects. For this purpose, risk sources have been identified and a risk model is put forward by using influence diagramming method. Based on this risk model, a fuzzy risk rating algorithm has been defined and software has been developed to conduct fuzzy risk rating calculations easily. After a decision-maker inserts the necessary inputs related with project and country risk factors, the output of the software is a rating that takes into account of all factors that may affect cost overrun risk in international construction projects. The reliability of the algorithm and developed software have been tested by an application on a real construction project. The proposed methodology and decision support tool have been proved to be reliable for the estimation of cost overrun risk while giving bidding decisions in international markets.

Databases and database technology have become an essential component of everyday life in modern society. As databases are widely used in every organization with a computer system, control of data resources and management of data are very important. Database Management System (DBMS) is the most significant tool developed to serve multiple users in a database environment consisting of programs that enable users to create and maintain a database. Windows Distributed Internet Applications (DNA) architecture describes a framework of building software technologies together in an integrated web and client-server model of computing. This thesis focuses on development of a general database management system, for small and medium sized manufacturing enterprises, by using Windows DNA technology. Defining, constructing and manipulating institutional, commercial and operational data of the company is the main frame of the work. And also by integrating &ldquo / Optimization&rdquo / and &ldquo / Agent&rdquo / system components which were previously developed in Middle East Technical University, Mechanical Engineering Department, Computer Integrated Manufacturing Laboratory (METUCIM) into the SME DBMS, a unified information system is developed. &ldquo / Optimization&rdquo / system was developed in order to calculate optimum cutting conditions for turning and milling operations. &ldquo / Agent&rdquo / system was implemented to control and send work orders to the available manufacturing cell in METUCIM. The components of these systems are redesigned to share a unique database together with the newly developed &ldquo / SME Information System&rdquo / application program in order to control data redundancy and to provide data sharing and data integrity.

Good conceptual cost estimates is one of the most important factors affecting the project success. Investment decisions taken and budget preparations are performed from the results of the conceptual estimates. Also, the most difficult cost estimation is the early estimates where there is very limited information. This thesis provides a model for the cost estimation of the housing projects at the conceptual stage, considering not only the total area of the construction, but also considering fractional areas, as kitchen area, bathroom area, living room area and etc. Moreover, model outputs a range of costs considering quality of the construction instead of a point estimate which allows investors to see the possible costs of the project by their choice of luxury.

This study presents a quantifying risk management process and its application on a software organization in terms of risk items mitigated, exposures covered, costs, and expected exposures covered. Risk management is defined as setting forth a discipline and environment of proactive decisions and actions to assess continuously what can go wrong (risks), to determine what risks are important to deal with, and to implement strategies to deal with those risks. Risk management can be applied in all of the business areas. In the literature, there are sources for risk management. Some of them are qualitative, and some of them are quantitative. However, there is no much source about the application study of a quantifying risk management process on a software organization. In order to obtain insight about this issue, this study presents a quantifying risk management system to the literature and also compares the quantifying risk management policies on the data set of a software organization by finding out and analyzing their performance with respect to designated decision parameters and preference profiles for risk items mitigated, exposures covered, costs, and expected exposures covered. At the end of this study, suitable quantifying risk management policies for each profile are recommended by considering the analysis of the data set as base.

Η Οξεία λευχαιμία (ΟΛ) αποτελεί νεοπλασματικό, αιμοποιητικό νόσημα, που οφείλεται στον πολλαπλασιασμό και την επέκταση κυττάρων, που προέρχονται από τους λευχαιμικούς βλάστες. Η φυσική εξέλιξη του νοσήματος είναι η αντικατάσταση των φυσιολογικών κυττάρων του αιμοποιητικού ιστού από τους απόγονους των λευχαιμικών βλαστών και θάνατος, λόγω των επιπλοκών της έλλειψης των ώριμων αιμοποιητικών κυττάρων, όπως λοιμώξεις, αναιμία και αιμορραγία. Θεραπευτικά για την αντιμετώπιση της ΟΛ χρησιμοποιούνται σχήματα χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας, που έχουν σαν σκοπό την καταστροφή των λευχαιμικών βλαστών και την αποκατάσταση της φυσιολογικής αιμοποίησης. Συχνά η ΟΛ, ιδιαίτερα σε ασθενείς μεγάλης ηλικίας, εμφανίζεται ταυτόχρονα με δυσπλαστικές διαταραχές των αιμοποιητικών κυττάρων που ωριμάζουν ή εξελίσσεται σε μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο μετά από χημειοθεραπεία. Από την βιβλιογραφία είναι γνωστό ότι, τόσο η ΟΛ μπορεί να είναι στάδιο εξέλιξης των μυελοδυσπλαστικών συνδρόμων και κατά συνέπεια μετά τη θεραπεία της ΟΛ επανέρχεται η δυσπλαστική κατάσταση της αιμοποίησης, όσο ότι η χημειοθεραπεία καθαυτή μπορεί να προκαλέσει μυελοδυσπλασία. Είναι σημαντική η διάγνωση των πρωτοπαθών μυελοδυσπλαστικών συνδρόμων που εξελίσσονται σε ΟΛ, ως προς την πρόγνωση των ασθενών, αλλά και τη θεραπευτική τους αντιμετώπιση. Επίσης, είναι σημαντική η διάκριση ομάδων ασθενών που θα αναπτύξουν δυσπλασία μετά από χημειοθεραπεία, σε σχέση με αυτούς που δεν θα αναπτύξουν και ως προς την πρόγνωση και ως προς τη θεραπευτική αντιμετώπιση. Μέχρι σήμερα, κατά την εμφάνιση της ΟΛ η διάγνωση υποκείμενης μυελοδυσπλασίας είναι δύσκολη και στηρίζεται σε μορφολογικά χαρακτηριστικά των ώριμων κυττάρων και στην παρουσία ορισμένων κυτταρογενετικών διαταραχών. Η διάκριση ομάδων που θα αναπτύξουν δυσπλασία μετά από χημειοθεραπεία είναι αδύνατη. Σκοπός της μελέτης ήταν να συμβάλλει στην ανάπτυξη νέων πρωτοκόλλων στο λογισμικό της κυτταρομετρίας ροής, που θα διευκολύνουν τη διάγνωση πρωτοπαθών δυσπλαστικών συνδρόμων κατά την εμφάνιση της ΟΛ, αλλά και θα διακρίνουν τις ομάδες που μπορούν να αναπτύξουν δυσπλασία μετά από θεραπεία. Για τον σκοπό αυτό, παρακολουθήσαμε την έκφραση χαρακτηριστικών αντιγονικών συνδυασμών, που εκφράζονται σε διαφορετικά στάδια ωρίμανσης των φυσιολογικών κυττάρων, παράλληλα με την έκφραση των αντιγόνων των βλαστών. Τα δεδομένα αυτά μελετήθηκαν, τόσο κατά την εμφάνιση της ΟΛ, όσο και κατά τη παρακολούθηση της. Τα δεδομένα αναλύθηκαν με συστήματα ταυτόχρονης ανάλυσης και συσχέτισης 15-20 παραμέτρων, με σκοπό τον καθορισμό συσχετισμών που θα έχουν διαγνωστική και προγνωστική σημασία για τους ασθενείς με ΟΛ. Τα αποτελέσματα του ανοσοφαινοτύπου αναλύθηκαν, επιπλέον, με το λογισμικό πακέτο στατιστικής ανάλυσης SPSS 16.0. Για τους σκοπούς της μελέτης αναλύθηκαν αναδρομικά τα αποτελέσματα της κυτταρομετρίας ροής στο μυελό των οστών 148 ασθενών με ΟΜΛ κατά την εμφάνιση της νόσου, κατά την διάρκεια και μετά από θεραπεία. Αναλύθηκε η έκφραση των αντιγόνων CD11b/CD16/CD13 σε όλα τα στάδια ωρίμανσης της μυελικής σειράς, ενώ η έκφραση των αντιγόνων CD34/CD117 μόνο στα άωρα κύτταρα. Τα ευρήματα του ανοσοφαινοτύπου συγκρίθηκαν με τα μορφολογικά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων μυελών των οστών. Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, η έκφραση των αντιγόνων CD11b και CD13 στα μεταμυελοκύτταρα και ουδετερόφιλα των ασθενών διακρίνει αποτελεσματικά τους ασθενείς με de novo ΟΜΛ σε σχέση με αυτούς που εμφάνισαν ΟΜΛ μετά από ΜΔΣ. Στους ασθενείς με de novo ΟΜΛ η έκφραση των αντιγόνων CD11b, CD13, CD16 δεν διέφερε κατά την εμφάνιση της ΟΛ στους υποπληθυσμούς των προμυελοκυττάρων, μυελοκυττάρων, μεταμυελοκυττάρων και ουδετερόφιλων μεταξύ των ασθενών που κατά ή μετά την θεραπεία εμφάνισαν μυελοδυσπλασία, σε σχέση με αυτούς που δεν εμφάνισαν. Επίσης, η θετική συν- έκφραση των αντιγόνων CD34/CD117 στους λευχαιμικούς βλάστες κατά την εμφάνιση δεν συσχετίζονταν με την εμφάνιση ΜΔΣ μετά την θεραπεία. Αντίθετα, η υψηλή έκφραση του λευχαιμικού φαινοτύπου CD34+/CD117- στα άωρα κύτταρα της μυελικής σειράς κατά την εμφάνιση της ΟΜΛ, έδειξε ότι σχετίζεται με την εμφάνιση μυελοδυσπλαστικών χαρακτηριστικών μετά τη θεραπεία. Η ανάλυση των ανοσοφαινοτύπων του μυελού των οστών κατά ή μετά την θεραπεία έδειξε παθολογική έκφραση CD11b, CD13, CD16 στα μεταμυελοκύτταρα και ουδετερόφιλα των ασθενών που εμφάνισαν ΜΔΣ μετά θεραπεία για de novo ΟΜΛ και ασθενών (5/17) που δεν εμφάνισαν ΜΔΣ. Συμπερασματικά, η έκφραση των αντιγόνων CD11b, CD16 και CD13 στα ώριμα κύτταρα της μυελικής σειράς κατά την εμφάνιση της ΟΜΛ διαχωρίζει αποτελεσματικά την de novo ΟΜΛ από την δευτεροπαθή μετά ΜΔΣ. Η έκφραση αυτών των αντιγόνων κατά την εμφάνιση της ΟΜΛ δεν μπορεί, όμως, να προβλέψει την εξέλιξη της de novo ΟΜΛ και την εμφάνιση δυσπλαστικών χαρακτηριστικών μετά τη θεραπεία. Αντιθέτως, η μελέτη των λευχαιμικών φαινοτύπων CD34+/CD117- και CD34+/CD117+ μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πρόγνωση της εμφάνισης μυελοδυσπλαστικών χαρακτηριστικών κατά τη διάρκεια ή μετά τη θεραπεία του ασθενούς. / --

À travers l’analyse et l’interpretation de films du panorama italien et international des années cinquante jusqu’à aujourd’hui, ce travail vise à éclairer le fonctionnement et les modalités esthétiques et perceptives d’activation de la jouissance dans le dispositif cinématographique sur la base du tout dernier enseignement de Jacques Lacan.Après un étude soigné du concept de jouissance dans la psychanalyse lacanienne – un concept qu’il faut entendre en opposition à celui de plaisir, et en conflit permanent avec celui de désir, deux fondements de la théorie psychanalythique du cinéma – on relèvera l’insuffisance du régime scopique dans la situation de jouissance cinématographique, où grâce à l’entrée en jeu du corps, la dimension d’absence, de perte et d’inaccessibilité caractérisant le cinéma et son signifiant, se fait remplacer par une condition très marquée de materialité et de surplus de presence. Ça nous oblige à une révision partielle voire à une relecture generale des théories psychanalythiques classiques du cinéma, en remettant en question les processus mȇmes d’identification, croyance, voyeurisme et plaisir vecus par le spectateur , dont le corps ne peut plus être pensé uniquement dans sa composante imaginaire, mais aussi dans sa dimension organique et physiologique, qui est néanmoins présente dans la conception lacanienne de la jouissance. Ce travail est composé par une première partie théorique, où on analysera la genèse et le déroulement général de la notion de jouissance dans la pensée lacanienne et dans le dispositif cinématographique, et par une deuxième partie plus analytique, où on présentera des exemples de films particulièrement interessés par l’action de la jouissance. / Through an indepth analysis and interpretation of selected Italian and International films from of the 1950s to the present, this thesis intends to shed light on the possible mechanism of lacanian jouissance activated and enabled by cinematographic devices.Taking into consideration the teachings of Lacan, we will explore if it is possible to formulate a “theory of jouissance” in cinema. Starting with a detailed study of the concept of jouissance in lacanian psychoanalysis, followed by an examination of cinematic dispositif, we will highlight the inadequacies of the scopic regime in the cinematographic situation of jouissance. According to Lacan, when jouissance appears, body comes into play in its organic, physiological and clinical component, so that an excess of materiality and presence replace the state of absence, stillness and inaccessibility generally associated to the cinema and its signifier. It is therefore crucial to think about jouissance as a concept in complete opposition to that of pleasure and in permanent conflict with that of desire, the two cornerstones of psychoanalytical theory of the cinema. This calls for a thorough revision of classical studies in cinema and psychoanalysis. / Attraverso l’interpretazione e l’analisi di alcuni film del panorama italiano ed internazionale dagli anni Cinquanta ad oggi, la mia tesi si propone di mettere in luce il funzionamento dei possibili meccanismi di godimento (jouissance) attivati e attivabili dal dispositivo cinematografico sulla base dell’insegnamento dell’ultimo Jacques Lacan.Partendo da uno studio accurato di tale concetto nella psicoanalisi lacaniana – concetto da intendersi fondamentalmente in opposizione a quello di piacere e in conflitto permanente con quello di desiderio: due capisaldi della teoria psicoanalitica del cinema – sarà evidenziata l’insufficienza del regime scopico nella situazione di godimento cinematografico dal momento che, quando c’è jouissance, subentra il corpo, e il regime dell'eccesso di presenza viene a sostituire quello (tradizionalmente connesso al cinema e al suo significante) della mancanza e dell'inaccessibilità. Ne conseguirà una parziale revisione e un generale ripensamento delle teorie psicoanalitiche classiche del cinema, accompagnata da una rilettura dei procedimenti stessi di identificazione, credenza, voyeurismo e piacere, prendendo in considerazione lo stato percettivo di uno spettatore il cui corpo non è più limitato alla sua (pur fondamentale) componente immaginaria, ma va inteso anche nella sua dimensione organico-fisiologica. Ad una prima parte teorica, incentrata sulle dinamiche generali del godimento nella teoria lacaniana e nel dispositivo cinematografico, seguirà una parte più analitica in cui le meccaniche della jouissance verranno analizzate in rapporto ad alcuni film particolarmente debitori alle forme e a ai luoghi principali del godimento.

Quelle obligation morale peut être désormais pensée et pratiquée, à l’heure du déclin des absolus religieux et des sciences évolutionnistes ? Tel est le problème auquel Jean-Marie Guyau, philosophe français de la fin du XIXème siècle, entend apporter une contribution décisive. Dans ce travail, nous proposons de redécouvrir l’itinéraire logique et chronologique suivi par Guyau pour élaborer sa propre pensée. Celle-ci doit se comprendre comme le dénouement logique d’une problématisation qui passe par l’étude de l’histoire de la philosophie morale. Après avoir élaboré une méthode de commentaire pour l’étude des doctrines passées, Guyau pense pouvoir interpréter l’histoire de la morale comme un antagonisme entre le naturalisme (d’Épicure à Mill et Spencer) et l’idéalisme (d’Épictète à Kant et Fouillée). Une exposition critique détaillée permet à Guyau de montrer les lacunes de chacune de ces traditions : l’idéalisme absolutise ce qui n’est qu’hypothétique ; l’obligation théorisée par le sensualisme est dissoute par cette théorie même ; et l’évolutionnisme, forme ultime que prend la science des mœurs, pense indûment l’avenir sur le modèle du passé. Dès lors, l’obligation ne peut plus être conçue ni comme catégorique ni comme instinctive : elle doit être pensée à partir du principe qui engage le moins de présupposés (la vie), et ne doit plus être considérée comme uniforme mais comme anomique. Partant des prémisses naturalistes, la philosophie de Guyau tente alors d’idéaliser l’existence morale de l’homme ; le principal relais de cet accroissement de la vitalité est l’éducation, dont Guyau reconsidère non seulement le but (la moralisation) mais encore les moyens (la suggestion). / At the time of evolutionist science and the decline of the religious absolute, what moral obligation can be thought and practised nowadays ? Such is the problem Jean-Marie Guyau, a French philosopher of the late 19th century, intends to make a decisive contribution to.In this research work, we suggest rediscovering the logical and chronological route followed by Guyau to elaborate his own thought. This thought has to be understood as the logical outcome of a raised issue which starts by studying the history of moral philosophy.After elaborating a method of comment upon past doctrines, Guyau thinks he can interpret the history of morality as an antagonism between naturalism (from Epicurus to Mill and Spencer) and idealism (from Epictetus to Kant and Fouillée). A thorough scrutiny allows Guyau to show the gaps of each of these traditions : idealism absolutises what is only hypothetical ; the obligation theorized by sensualism is dissolved by this same theory ; as for evolutionism, the ultimate shape taken by the science of customs, its view of the future is wrongfully based on the model of the past. From then on, obligation cannot be conceived either as categorical or as instinctive any more : it must be thought from the principle which involves as few presuppositions (life) as possible, and must not be considered as uniform but anomic any more. Relying on naturalist beginnings, Guyau’s philosophy then tries to idealize the moral existence of Man ; this increase in vitality is mainly handed over through education. Actually, not only does Guyau reconsider its purpose, i-e raising moral standards, but also its means, namely suggestion.