本研究探討長期信託基金（諸如退休基金，人壽保險公司等）之固定收益債券多期資產配置，利用時間可加性之效用函數描述投資者於投資期限時對財富大小之風險偏好程度，滿足基金之長期最適效益目標，為避免模型過於複雜，本文假設於動態完備市場中針對基金所持有之資產執行動態資產配置，建立財務動態調整機制以評量基金到期之獲利表現。為實際反應市場之風險程度，持有資產將利用隨機擴散過程表示，短期市場利率採用單因子Vasicek隨機模型表示，本文以給定金融市場之情境假設，說明不同到期日之債券為適當之獲利投資及避險工具，本研究之多期資產配置模型主要參考Cox與Huang (1989, 1991)與Sorensen (1999)，將未來財富過程利用平賭過程表示，給定不同投資限制條件、風險偏好程度與市場系統風險，以擬似動態規劃實際計算與比較每期之最適資產配置。 / This study attempts to investigate the hedging behavior through multi-period asset allocation strategy for the long-term fund manager, i.e., pension fund managers, life insurers, etc. Time additive utility function is employed to depict the risk preference of the investors during his investment time horizon. Based on their long-duration liabilities, assets held by the fund manager are employed in hedging and speculating under dynamic complete market assumption. To fully reflect the financial risks from the market, a risk management mechanism is implemented to monitor the long-term financial soundness. Short-term interest rate model proposed by Vasicek is employed to characterize the diffusion pattern of the invested assets. Current financial market information are incorporated and investigated to portray the hedging strategy through fixed income securities with various maturities. The quasi-dynamic approach proposed in Cox and Huang (1989, 1991) and Sorensen (1999) are implemented to construct the optimal asset allocation model. The optimal strategy is examined through maximizing the indirect utility function through the optimal growth portfolio. Finally, the hedging behaviors are compared and fully explored under various market scenarios.

<p>Theoretical investigations of spectroscopic and magnetic properties of metallic systems in the bulk, as well as in nanostructured materials, have been performed within the density functional theory. The major part of the present work studies the differences between binding energies of electrons tightly bound to the atoms, the so-called core electrons (in contrast with the valence electrons), that is, core-level binding energy shift (CLS). </p><p>By comparison between corresponding elemental core-levels for atoms situated in different chemical environments we obtain fundamental understanding of bonding properties of materials. The method of choice was the complete screening picture, which includes initial and final state effects on the same footing. The usefulness of CLS stems from that it is sensitive to differences in the chemical environment of an atom, which can be affected on one hand by the global composition of e.g. disordered materials, surfaces and interfaces, and on the other hand by the very local environment around an atom. Here CLSs have been obtained for both components in the fcc random alloys AgPd, CuPd, CuNi, CuPt, CuAu, PdAu, NiPd and NiPt. Moreover the model was extended to the Auger kinetic energy shift for the LMM Auger transition in AgPd alloys. Studies were also applied to the near surface and interface regions of PdMn nano structures on Pd(100), thin CuPd and AgPd films on inert Ru(0001), and at interfaces. The disorder broadening on CLS due to local environment effects was calculated in selected alloys.</p><p>A part of the thesis concern investigations related to the magnetic ordering in Invar alloys, including the influence of local environment effects. A study was made for the dependence of effective exchange parameter on the electron concentration, volume and local chemical composition.</p>

Theoretical investigations of spectroscopic and magnetic properties of metallic systems in the bulk, as well as in nanostructured materials, have been performed within the density functional theory. The major part of the present work studies the differences between binding energies of electrons tightly bound to the atoms, the so-called core electrons (in contrast with the valence electrons), that is, core-level binding energy shift (CLS). By comparison between corresponding elemental core-levels for atoms situated in different chemical environments we obtain fundamental understanding of bonding properties of materials. The method of choice was the complete screening picture, which includes initial and final state effects on the same footing. The usefulness of CLS stems from that it is sensitive to differences in the chemical environment of an atom, which can be affected on one hand by the global composition of e.g. disordered materials, surfaces and interfaces, and on the other hand by the very local environment around an atom. Here CLSs have been obtained for both components in the fcc random alloys AgPd, CuPd, CuNi, CuPt, CuAu, PdAu, NiPd and NiPt. Moreover the model was extended to the Auger kinetic energy shift for the LMM Auger transition in AgPd alloys. Studies were also applied to the near surface and interface regions of PdMn nano structures on Pd(100), thin CuPd and AgPd films on inert Ru(0001), and at interfaces. The disorder broadening on CLS due to local environment effects was calculated in selected alloys. A part of the thesis concern investigations related to the magnetic ordering in Invar alloys, including the influence of local environment effects. A study was made for the dependence of effective exchange parameter on the electron concentration, volume and local chemical composition.

In this thesis, modelling with L&eacute / vy processes is considered in three parts. In the first part, the general geometric L&eacute / vy market model is examined in detail. As such markets are generally incomplete, it is shown that the market can be completed by enlarging with a series of new artificial assets called &ldquo / power-jump assets&rdquo / based on the power-jump processes of the underlying L&eacute / vy process. The second part of the thesis presents two different methods for pricing European options: the martingale pricing approach and the Fourier-based characteristic formula method which is performed via fast Fourier transform (FFT). Performance comparison of the pricing methods led to the fact that the fast Fourier transform produces very small pricing errors so the results of both methods are nearly identical. Throughout the pricing section jump sizes are assumed to have a particular distribution. The third part contributes to the empirical applications of L&eacute / vy processes. In this part, the stochastic volatility extension of the jump diffusion model is considered and calibration on Standard&amp / Poors (S&amp / P) 500 options data is executed for the jump-diffusion model, stochastic volatility jump-diffusion model of Bates and the Black-Scholes model. The model parameters are estimated by using an optimization algorithm. Next, the effect of additional stochastic volatility extension on explaining the implied volatility smile phenomenon is investigated and it is found that both jumps and stochastic volatility are required. Moreover, the data fitting performances of three models are compared and it is shown that stochastic volatility jump-diffusion model gives relatively better results.

Problématique : Les connaissances théoriques et pratiques au sujet de la mise en charge immédiate d’implants non jumelés chez les édentés sont limitées. Objectifs : Cette étude avait pour but de : (1) déterminer le taux de survie implantaire de 2 implants non jumelés supportant une prothèse totale mandibulaire suite à une mise en charge immédiate, (2) évaluer les changements des niveaux osseux et de stabilité implantaire survenus sur ces 2 implants durant une période de 4 mois et les comparer à un implant témoin, et (3) décrire les complications cliniques associées à ce mode de mise en charge. Méthodologie : Chez 18 individus édentés (âge moyen de 62±7 ans), cette étude de phase I avec un design pré/post a évalué les résultats cliniques suivant la mise en charge immédiate (<48 heures) de 2 implants non jumelés par une prothèse totale mandibulaire. À l’aide de radiographies périapicales, de sondages osseux et d’analyses de la fréquence en résonnance, les niveaux osseux péri-implantaires (en mm) et les niveaux de stabilité implantairte (en ISQ) de ces 2 implants insérés dans la région parasymphysaire ont été évalués à la chirurgie (T0) et au suivi de 4 mois (T1). Un implant non submergé et sans mise en charge inséré dans la région de la symphyse mandibulaire a été utilisé comme témoin. Les données ont été analysées avec des modèles mixtes linéaires, la méthode de Tukey ajustée, l’analyse de variance de Friedman et des tests de rang signés de Wilcoxon. Résultats : De T0 à T1, 3 implants mis en charge immédiatement ont échoué chez 2 patients. Le taux de survie implantaire obtenu était donc de 91,7% (33/36) et, par patient, de 88,9% (16/18). Aucun implant témoin n’a échoué. Les changements osseux documentés radiologiquement et par sondage autour des implants mis en charge immédiatement étaient, respectivement, de -0,2 ± 0,3 mm et de -0,5 ± 0,6 mm. Les pertes d’os de support implantaire n’ont pas été démontrées statistiquement différentes entre les implants avec mise en charge immédiate et les témoins. Les niveaux moyens de stabilité implantaire ont augmenté de 5 ISQ indépendamment de la mise en charge. Les niveaux moyens d’ISQ n’ont pas été démontrés statistiquement différents entre les implants avec mise en charge immédiate et les témoins à T0 ou T1. Cinq des 18 patients n’ont expérimenté aucune complication clinique, alors que 9 en ont eu au moins deux. Hormis les échecs implantaires, aucune de ces complications n’a entraîné de changements au protocole. Conclusion : Les résultats à court terme suggèrent que : (1) le taux de survie implantaire suite au protocole immédiat est similaire à ceux rapportés lors d’un protocole de mise en charge conventionnel (2) les changements d’os de support implantaire et de stabilité ne sont pas différents comparativement à ceux d’un implant témoin, (3) un niveau élevé d’expérience clinique et chirurgicale est requis pour effectuer les procédures et pour gérer les complications associées. Ces résultats préliminaires devraient être confirmés dans une étude clinique de phase II. / Problem: There is a theoretical and practice knowledge gap in regard to immediate loading of unsplinted implants in edentulous individuals. Objectives: This study aimed to: (1) determine the implant survival rate of 2 unsplinted implants supporting a mandibular complete overdenture following an immediate loading protocol, (2) assess marginal bone level and implant stability changes of these immediately loaded implants in a 4-month period and compared them to a control implant, and (3) describe the clinical complications associated with this mode of loading. Methods: In 18 edentate individuals (mean age 62±7 years), this phase-I trial with a pre/post design assessed the clinical outcomes following the immediate loading (<48 hours) of 2 unsplinted implants supporting a mandibular overdenture. Periapical radiograhs, bone probing measurements and resonance frequency analysis were used to assess marginal bone losses and implant stability changes of these two implants inserted in the mandibular parasymphyseal region, at baseline (T0) and 4-month follow-up (T1). A non-submerged and non-loaded implant inserted in the mandibular symphysis was used as a control. Data were analyzed using linear mixed models, adjusted Tukey tests, Friedman’s analysis of variance and Wilcoxon signed-ranks tests. Results: From T0 to T1, 3 immediately loaded implants failed in 2 patients. This resulted in an implant survival rate of 91.7% (33/36), and, per patient, of 88.9% (16/18). No control implant failed. The marginal bone losses around loaded implants were -0.2 ± 0.3 mm for radiographic measurements and -0.5 ± 0.6 mm for probing measurements. There was no statistically significant difference between immediately loaded and control implants in regard to the supporting marginal bone losses. The implant stability levels increased of 5 ISQ units regardless of loading. There was no statistically significant difference in the mean ISQ levels between immediately loaded and control implants at T0 or T1. Five out of 18 patients experienced no clinical complication, while 9 of them had at least two. Apart from implant failures, none of these clinical complications led to changes in the protocol. Conclusion: The short-term results suggest that: (1) the implant survival rate following the immediate protocol is similar to those reported during a conventional loading protocol, (2) marginal implant supporting bone and stability changes are not different compared to those of a control implant, (3) a high level of clinical and surgical experience is required to perform the procedures and to manage the associated complications. These preliminary results should be confirmed in a phase II clinical trial.

La supériorité des prothèses mandibulaires retenues par deux implants (IODs) sur les prothèses conventionnelles (CDs) nécessitent d’être éclaircies notamment en rapport à leur influence sur la qualité de vie reliée à la santé bucco-dentaire (OHRQoL) ainsi que sur la stabilité de cet effet de traitement. De plus, l’influence des facteurs psychologiques, tel que le sens de cohérence (SOC), sur l’effet de traitement reste encore inconnue. Le but de cette étude est de déterminer l’amplitude de l’influence du port des IODs et des CDs sur l’OHRQoL et d’évaluer la stabilité de l’effet de traitement dans le temps, tout en prenant en considération le niveau du SOC. MÉTHODOLOGIE: Des participants édentés (n=172, âge moyen 71, SD = 4.5) ayant reçu des CDs ou des IODs ont été suivis sur une période de deux ans. L’OHRQoL a été évaluée à l’aide du questionnaire « Oral Health Impact Profile (OHIP -20) » et ce avant le traitement et à chacun des deux suivis. Le SOC a été évalué à l’aide du questionnaire « The Orientation to Life (SOC -13) » à chacun des deux suivis. Des analyses statistiques ont été effectuées pour évaluer les différences intra et entre groupes (analyses statistiques descriptives, bivariées et multivariées). RÉSULTATS: Une amélioration statistiquement significative de l’OHRQoL entre les statuts avant et après traitement a été notée dans les deux groupes (Wilks’s Lambda = 0.473, F (1,151) = 157.31, p < 0.0001). L’amplitude de l’effet du traitement IOD est 1.5 fois plus grande que celle du traitement CD. Ces résultats ont été stables pendant les deux années d’étude et ils n’ont pas été influencés par le SOC. CONCLUSION: Le traitement IOD amène une meilleure OHRQoL à long terme en comparaison avec le traitement CD et ce sans influence du niveau du SOC. Ces résultats sont cliniquement significatifs et confirment la supériorité des IODs sur les CDs. / ABSTRACT The superiority and stability of the effect of mandibular two-implant retained overdentures (IODs) over conventional dentures (CDs) in relation to the oral health-related quality of life (OHRQoL) remain to be clarified. Furthermore, the influence of psychological factors, such as the sense of coherence (SOC), on the perception of treatment outcomes is still unknown. The aim of this study was to determine the magnitude of the effect of IODs and CDs on the OHRQoL and assess the stability of the treatment over time taking into account the level of SOC. METHODOLOGY: Edentulous participants (n = 172, mean age 71, SD = 4.5) wearing CDs or IODs were followed up for two years. The OHRQoL was assessed at baseline and both follow-ups using the « Oral Health Impact Profile (OHIP-20) » questionnaire. The SOC was only assessed at both follow-ups using « The Orientation to Life (SOC-13) » questionnaire. Statistical analyses were conducted to evaluate between and within treatment differences (descriptive, bivariate and multivariate statistical analyses). RESULTS: A significant pre-/post-treatment improvement in the OHRQoL for both treatment groups was found (Wilks’s Lambda = 0.473, F (1,151) = 157.31, p < 0.0001). The magnitude of the effect in the IOD group was 1.5 times larger than that in the CD group. These outcomes were stable over the two-year study period and the SOC did not influence any of these results. CONCLUSION: IODs provide better long-term OHRQoL than CDs regardless of SOC level. The results are clinically meaningful and confirm the superiority of IODs over CDs.

In this thesis, we present a lattice theoretical approach to the field of approximations. Given a pair consisting of a kernel system and a closure system on an underlying lattice, one receives a lattice of approximations. We describe the theory of these lattices of approximations. Furthermore, we put a special focus on the case of concept lattices. As it turns out, approximation of formal concepts can be interpreted as traces, which are preconcepts in a subcontext. / In der vorliegenden Arbeit beschreiben wir einen verbandstheoretischen Zugang zum Thema Approximieren. Ausgehend von einem Kern- und einem Hüllensystem auf einem vollständigen Verband erhält man einen Approximationsverband. Wir beschreiben die Theorie dieser Approximationsverbände. Des Weiteren liegt dabei ein Hauptaugenmerk auf dem Fall zugrundeliegender Begriffsverbände. Wie sich nämlich herausstellt, lassen sich Approximationen formaler Begriffe als Spuren auffassen, welche diese in einem vorgegebenen Teilkontext hinterlassen.

This thesis describes a set of image analysis tools developed for the purpose of quantifying the distribution of chromatin in (light) microscope images of cell nuclei. The distribution or pattern of chromatin is influenced by both external and internal variations of the cell environment, including variations associated with the cell cycle, neoplasia, apoptosis, and malignancy associated changes (MACs). The quantitative characterisation of this pattern makes possible the prediction of the biological state of a cell, or the detection of subtle changes in a population of cells. This has important application to automated cancer screening. The majority of existing methods for quantifying chromatin distribution (texture) are based on the stochastic approach to defining texture. However, it is the premise of this thesis that the structural approach is more appropriate because pathologists use terms such as clumping, margination, granulation, condensation, and clearing to describe chromatin texture, and refer to the regions of condensed chromatin as granules, particles, and blobs. The key to the structural approach is the segmentation of the chromatin into its texture primitives. Unfortunately all of the chromatin segmentation algorithms published in the literature suffer from one or both of the following drawbacks: (i) a segmentation that is not consistent with a human's perception of blobs, particles, or granules; and (ii) the need to specify, a priori, one or more subjective operating parameters. The latter drawback limits the robustness of the algorithm to variations in illumination and staining quality. The structural model developed in this thesis is based on several novel low-, med-ium-, and high-level image analysis tools. These tools include: a class of non-linear self-dual filters, called folding induced self-dual filters, for filtering impulse noise; an algorithm, based on seeded region growing, for robustly segmenting chromatin; an improved seeded region growing algorithm that is independent of the order of pixel processing; a fast priority queue implementation suitable for implementing the watershed transform (special case of seeded region growing); the adjacency graph attribute co-occurrence matrix (AGACM) method for quantifying blob and mosaic patterns in the plane; a simple and fast algorithm for computing the exact Euclidean distance transform for the purpose of deriving contextual features (measurements) and constructing geometric adjacency graphs for disjoint connected components; a theoretical result establishing an equivalence between the distance transform of a binary image and the grey-scale erosion of its characteristic function by an elliptic poweroid structuring element; and a host of chromatin features that can be related to qualitative descriptions of chromatin distribution used by pathologists. In addition, this thesis demonstrates the application of this new structural model to automated cervical cancer screening. The results provide empirical evidence that it is possible to detect differences in the pattern of nuclear chromatin between samples of cells from a normal Papanicolaou-stained cervical smear and those from an abnormal smear. These differences are supportive of the existence of the MACs phenomenon. Moreover the results compare favourably with those reported in the literature for other stains developed specifically for automated cytometry. To the author's knowledge this is the first time, based on a sizable and uncontaminated data set, that MACs have been demonstrated in Papanicolaou stain. This is an important finding because the primary screening test for cervical cancer, the Papanicolaou test, is based on this stain.

Σκοπός: Η θυμεκτομή αποτελεί κοινώς αποδεκτή θεραπεία της μυασθένειας με τις διάφορες προσπελάσεις να αναφέρονται ως ανάλογης αξίας για την επίτευξη ύφεσης της νόσου. Έχοντας πλέον την μόνιμη σταθερή ύφεση ως καθαρή και μετρήσιμη νευρολογική έκβαση των μυασθενικών ασθενών μετά θυμεκτομή και γνωρίζοντας ότι η ύφεση της νόσου αποτελεί χρόνο-εξαρτώμενο γεγονός, πραγματοποιήσαμε μια αναδρομική μελέτη των ασθενών με μυασθένεια που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά με σκοπό τον πιο αξιόπιστο καθορισμό του ρόλου των μεγίστων θυμικών εκτομών και την ταυτοποίηση προγνωστικών παραγόντων για ύφεση της νόσου μετά θυμεκτομή. Υλικό και μέθοδος. Η μελέτη περιλαμβάνει 78 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τροποποιημένη μέγιστη θυμεκτομή από το 1990 έως το 2007. Οι ενδείξεις θυμεκτομής περιελάμβαναν: οφθαλμική μυασθένεια ανθιστάμενη στη φαρμακευτική αγωγή, γενικευμένη μυασθένεια και μυασθένεια με θύμωμα. Τα στοιχεία που συλλέχθηκαν αφορούσαν τη βαρύτητα της νόσου (τροποποιημένη Osserman ταξινόμηση), την προεγχειρητική φαρμακευτική αγωγή, την ηλικία έναρξης της νόσου (≤ 40/ > 40 έτη), το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τη διάγνωση στη θυμεκτομή (≤ 12/ > 12 μήνες), το φύλο, την ιστολογία του θύμου αδένα, τη θνητότητα και τις επιπλοκές. Στους ασθενείς με θύμωμα περαιτέρω στοιχεία που ελήφθησαν υπόψη αφορούσαν τον ιστολογικό τύπο του θυμώματος κατά την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και το στάδιο του όγκου κατά Masaoka. Η εκτίμηση της νευρολογικής έκβασης στο τέλος του μετεγχειρητικού follow up έγινε βάση της νέας ταξινόμησης του Αμερικανικού Ιδρύματος για τη Βαρεία Μυασθένεια με την πλήρη σταθερή ύφεση να λαμβάνεται υπόψη για τον καθορισμό της επάρκειας της διενεργηθείσας εκτομής και για τη σύγκριση των αποτελεσμάτων μας με αυτά προηγουμένων μελετών. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έγινε με το SPSS 17 και αφορούσε δύο ομάδες ασθενών ανάλογα με την παρουσία ή μη θυμώματος. Η μέθοδος Kaplan-Meier χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση της επίπτωσης των υπό εκτίμηση προγνωστικών παραγόντων στην επίτευξη της πλήρους ύφεσης ενώ η Cox Regression ανάλυση αποτέλεσε το μοντέλο για την ανάλυση της ταυτόχρονης επίδρασης των υπό μελέτη παραμέτρων στην επίτευξη πλήρους σταθερής ύφεσης. Τιμές του p < 0.05 θεωρήθηκαν στατιστικά σημαντικές. Αποτελέσματα: 51 ασθενείς είχαν μυασθένεια χωρίς θύμωμα και 27 ασθενείς παρανεοπλασματική μυασθένεια. Δεν υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στα προεγχειρητικά κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών πλην της αναμενομένης εμφάνισης της νόσου σε απώτερη ηλικία στους ασθενείς με θύμωμα. Η θνητότητα ήταν μηδενική ενώ η χειρουργική νοσηρότητα, ανάλογη προηγουμένων μελετών θυμεκτομής με διαφορετικού τύπου προσπέλασεις, ανήλθε στο 7,7% και ήταν ως επί το πλείστον ήσσονος σημασίας. Το ποσοστό μετεγχειρητικής μυασθενικής κρίσης ήταν μόλις 3,8%. Οι ασθενείς με μυασθένεια και θύμωμα βίωσαν όψιμη νευρολογική έκβαση ανάλογη αυτής των ασθενών χωρίς θύμωμα (πιθανότητα ύφεσης 74,5% vs 85,7%, p= 0.632). Η μη χρήση στεροειδών στην προεγχειρητική φαρμακευτική αγωγή, ως έμμεσος δείκτης της βαρύτητας της νόσου, σχετίστηκε με στατιστικά καλύτερη πιθανότητα για πλήρη ύφεση των συμπτωμάτων τόσο στους ασθενείς με θύμωμα (95% CI 2.687-339.182, p= 0.006) όσο και σε αυτούς χωρίς θύμωμα (CI 95% 1.607-19.183, P= 0.007) στην πολυπαραγοντική ανάλυση. Αξιόλογη διαφορά, αν και στατιστικά μη σημαντική, για τη έκβαση της νόσου είχε η πρώιμη σε σχέση με την απώτερη χειρουργική αντιμετώπιση των ασθενών. Στη σύγκριση των 27 ασθενών με μυασθένεια και θύμωμα με 12 επιπλέον ασθενείς που υποβλήθηκαν στην ίδια επέμβαση για θύμωμα άνευ μυασθένειας η παρουσία των συμπτωμάτων μυϊκής αδυναμίας συνδυάστηκε με στατιστικά σημαντική βελτίωση της επιβίωσης των ασθενών (100% vs 38,8% στη 10ετία, p< 0.001). Στους ασθενείς με μυασθένεια χωρίς θύμωμα και απώτερης ηλικιακά έναρξης της νόσου το ποσοστό σημαντικής βελτίωσης των μυασθενικών συμπτωμάτων, εξαιρουμένης της πλήρους ύφεσης, ήταν 70%. Στους ασθενείς με μυασθένεια και θύμωμα η ιστολογική ταυτοποίηση των θυμωμάτων κατά την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προέκυψε στατιστικά σημαντική τόσο στην μονοπαραγοντική όσο και στην πολυπαραγοντική ανάλυση με τα θυμώματα τύπου Β2, Α και Β3 να επιτυγχάνουν από πολύ καλή έως άριστη πιθανότητα πλήρους ύφεσης και τα θυμώματα τύπου ΑΒ, Β1 και C να έχουν απογοητευτική έκβαση όσον αφορά την ίαση. Συμπεράσματα: Η παρούσα μελέτη δείχνει ότι η τροποποιημένη μεγίστη θυμεκτομή είναι ασφαλής και σχετίζεται με υψηλή πιθανότητα για ίαση των μυασθενικών ασθενών με και χωρίς θύμωμα. Οι ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται χειρουργικά πρώιμα μετά τη διάγνωση με κυριότερο προγνωστικό παράγοντα για το απώτερο νευρολογικό αποτέλεσμα την προεγχειρητική βαρύτητα της νόσου. Η ασφαλής και πιο αξιόπιστη εκτίμηση της τελευταίας απαιτεί πιο αντικειμενικά κριτήρια όπως αυτά που θεσπίστηκαν από το Αμερικανικό Ίδρυμα για τη Βαρεία Μυασθένεια. Η ενσωμάτωση σε αυτά τα κριτήρια μοριακών παραμέτρων που φαίνεται να επηρεάζουν την πρόγνωση της νόσου, ενδεχόμενα να βελτιώσουν την αξιοπιστία της κλινικής σταδιοποίησης του MGFA και να αναδείξουν υποομάδες ασθενών με διαφορετική νευρολογική πρόγνωση μετά από θυμεκτομή. Επίσης η πρώιμη διάγνωση των θυμωμάτων εξαιτίας των συνυπαρχόντων μυασθενικών συμπτωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερη επιβίωση τους συγκεκριμένους ασθενείς. Τέλος η νευρολογική έκβαση των ασθενών με θυμωματώδη μυασθένεια σχετίζεται με τον ιστολογικό τύπο των θυμωμάτων, αλλά όχι αναγκαία και με την κακοήθη συμπεριφορά τους. / Objective: Thymectomy represents a widely accepted treatment for myasthenia gravis with different surgical approaches reported as comparably efficient in achieving disease’s remission. With the complete stable remission being currently accepted as a clear measurable outcome of patients with myasthenia undergoing surgical treatment and the knowledge that disease’s remission should be evaluated as a time dependent event we proceeded to a retrospective analysis of our experience on the surgical management of myasthenic patients. The objective was to access the effect of maximal resection on the neurological outcome and identify predictors of disease remission. Materials and methods: The study group consisted of 78 patients who underwent modified maximal thymectomy for myasthenia from 1990 to 2007. Indications for thymectomy included: ocular myasthenia refractory to medical treatment, generalized myasthenia and thymomatous myasthenia. The data collected included preoperative disease’s severity (modified Osserman classification), preoperative medical treatment, age at onset of the disease (≤ 40/ > 40 years), time elapsed between diagnosis and thymectomy (≤ 12/ > 12 months), gender, thymus gland histology, mortality and morbidity. In thymoma patients further analysis was carried out according the World Health Organization histological classification and the Masaoka stage of the tumors. The evaluation of the neurological outcome at the end of follow up was performed according the Myasthenia Gravis Foundation of America classification. Both the effectiveness of the resection performed and the comparison of our results with those of previous studies were done using the complete stable remission as the end point of the study. The statistical analysis of the results was carried out using the SPSS 17. Kaplan-Meier life table analysis was performed and the log rank test was used to evaluate the effect of the variables examined on the distribution of disease’s remission over time. The Cox proportional hazard model was also applied to verify the concurrent effect of the evaluated factors on the achievement of complete stable remission. P values < 0.05 were considered statistically significant. Results: 51 patients suffered of non thymomatous myasthenia while 27 patients had myasthenia with thymoma. The two groups were comparable in refer to the clinical features of the patients apart the more advanced age at the time of the diagnosis for thymoma patients. There was no perioperative mortality, while the surgical morbidity was comparable to the one reported in other series of patients with different surgical approaches and was 7.7%. The rate of postoperative myasthenic crisis was only 3.8%. Thymoma and non thymoma patients experienced comparable complete stable remission prediction (74.5% vs 85.7% at 15 years, p= 0.632). The absence of steroids in the preoperative medical regimen was statistically associated with the achievement of complete stable remission in both thymoma (95% CI 2.687-339.182, p= 0.006) and non thymoma patients (CI 95% 1.607-19.183, P= 0.007) in multivariate analysis. There was an important difference, although not statistically significant, for the neurological outcome between early and late surgical treatment. When the 27 patients with myasthenia and thymoma were compared with other 12 patients similarly operated for thymoma without symptoms and signs of muscular weakness we found that the presence of myasthenia was statistically associated with improved survival (100% vs 38.8% at 10 years, p< 0.001). Non thymoma patients presenting with late onset myasthenia, experienced high improvement (complete stable remission excluded) rate reaching up to 70% at the end of follow up. Among patients with thymomatous myasthenia gravis the World Health Organization histological classification was statistically associated with the late neurological outcome. Thymoma types A, B3 and B2 reached a high to excellent prediction of disease’s remission while types AB, B2 and C had a disappointing neurological outcome. Conclusons: The present study demonstrated that the modified maximal thymectomy is a safe procedure, associated with an excellent neurological outcome in both thymomatous and non thymomatous myasthenia. The patients should be operated early after the diagnosis is made with the disease’s severity being the prime determinant of the possibility to achieve complete remission of myasthenic symptoms. The evaluation of disease’s severity requires objective criteria like the ones proposed by the Myasthenia Gravis Foundation of America. The inclusion in these criteria of molecular markers related to myasthenia’s prognosis and its neurological outcome after thymectomy may further enhance its validity and may allow the identification of subgroups of patients with different disease prognosis after thymectomy. The presence of muscular weakness may lead to early diagnosis and surgical treatment of thymomas with improved survival. Finally the neurologic outcome in thymoma patients after thymectomy may be statistically associated with the World Health Organization classification subtypes but not necessarily with the aggressiveness of these tumors.

Στην εργασία, αυτή, εξετάζονται οι μέθοδοι συμπίεσης του συνόλου δοκιμής με τη χρήση πινάκων που έχουν ήδη προταθεί και προτείνεται μία νέα μέθοδος συμπίεσης δεδομένων δοκιμής για πυρήνες που ο έλεγχος ορθής λειτουργίας υλοποιείται μέσω μονοπατιών ολίσθησης. Η νέα μέθοδος επαναχρησιμοποιεί μπλοκ του πίνακα για τη σύνθεση διανυσμάτων δοκιμής. Δύο νέοι αλγόριθμοι παρουσιάζονται για επιλεκτική και πλήρη καταχώρηση τμημάτων του συνόλου δοκιμής σε πίνακα. Η προτεινόμενη μέθοδος συγκρίνεται με τις υπάρχουσες μεθόδους ως προς το ποσοστό συμπίεσης αλλά και ως προς το κόστος υλοποίησης. Για την αξιολόγηση της μεθόδου λαμβάνονται υπόψη σύνολα δοκιμής που έχουν παραχθεί για την ανίχνευση απλών σφαλμάτων μόνιμης τιμής, απλών σφαλμάτων μόνιμης τιμής με πολλαπλότητα ανίχνευσης Ν (Ν-detect) και σφαλμάτων καθυστέρησης μετάβασης. / In this work we refer to dictionary based test data compression methods. At first the already known dictionary based test data compression methods are comparably presented. Then we propose a new method and we show that the test data compression achieved by a dictionary based method can be improved significantly by suitably reusing parts of the dictionary entries. To this end two new algorithms are proposed, suitable for partial and complete dictionary coding respectively. For the evaluation of the proposed method, test sets have been generated and used based on the stuck-at fault model for single and N detection of each fault as well as on the transition fault model.