• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 90
  • 33
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 127
  • 37
  • 31
  • 21
  • 20
  • 18
  • 18
  • 16
  • 14
  • 14
  • 14
  • 14
  • 14
  • 14
  • 14
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
111

Quem ri por último, ri melhor

Crescêncio, Cíntia Lima January 2016 (has links)
Tese (doutorado) - Universidade Federal de Santa Catarina, Centro de Filosofia e Ciências Humanas, Programa de Pós-Graduação em História, Florianópolis, 2016. / Made available in DSpace on 2016-09-20T04:50:17Z (GMT). No. of bitstreams: 1 341434.pdf: 5650249 bytes, checksum: 10b7e45061ad309af1a3ba7ae0383fd2 (MD5) Previous issue date: 2016 / O presente trabalho tem como objetivo analisar o uso do humor gráfico feminista produzido, publicado e divulgado em periódicos também feministas dos países do Cone Sul, especialmente, Brasil, Bolívia, Uruguai e Argentina, como ferramenta subversora entre os anos 1975 e 1988, momento de ditaduras civis e militares e de emergência dos movimentos feministas. A partir de charges e tirinhas ? entendidas como discursos ? que integram os jornais Brasil Mulher, Nós Mulheres e Mulherio, do Brasil; Persona, da Argentina; Cotidiano Mujer e La Cacerola, do Uruguai; La Escoba, da Bolívia; e de depoimentos de três mulheres leitoras destes jornais, procuro compreender de que modo o humor com perspectiva feminista foi explorado. Para isso, ao longo do trabalho, procuro identificar, através da descrição e análise do humor gráfico feminista, indícios que demonstrem a potencialidade das mulheres feministas na produção do humor e do riso. O humor gráfico feminista e, consequentemente, o riso feminista, caracteriza-se por uma abordagem particular no tratamento de elementos culturais, sociais, políticos e econômicos, evitando, assim, a perpetuação de estereótipos comuns ao humor hegemônico. Tal modalidade de humor, contudo, na medida em que não faz uso da violência simbólica e da ridicularização do outro, estabelece uma relação complexa com a memória, o que fica evidenciado por depoimentos que apontam lembranças muito sutis sobre esta vasta produção. Ao mesmo tempo, o humor hegemônico, pautado na agressividade do riso do opressor, deixou marcas nas memórias feministas. Com tais reflexões pretendo problematizar a produção gráfica humorística feminista de autoria de mulheres ? mas também de homens ?, conteúdos que apontam um esforço feminista de afirmar as mulheres como sujeitos do humor. Por meio de tais reflexões foi possível reconhecer que, ao contrário do que os cânones indicam, as mulheres são responsáveis pela criação de extenso conteúdo humorístico com perspectiva feminista. Em contextos autoritários, a imprensa feminista, através da produção, publicação e divulgação do humor gráfico com teor feminista, contribuiu para a construção de uma cultura do humor e do riso baseada em modelos alternativos de comicidade. As feministas do Cone Sul, entre as décadas de 1970 e 1980, exploraram charges e tirinhas de modo a questionar uma cultura que as colocava como objeto de humor, nunca como seu sujeito. Contrariando visões que ignoram a existência de mulheres, principalmente as feministas, como produtoras de humor, este trabalho demonstra não apenas a habilidadefeminista em fazer rir, como também sua capacidade em construir uma modalidade de humor que pode revolucionar estruturas.<br> / Abstract : This study aims to analyse the use of feminist graphic humour produced, published and released in feminist newspapers in the Southern Cone countries, mainly, Brazil, Bolivia, Uruguay and Argentina, as a subversive device between 1974 and 1988, during civil and military dictatorships and the emergence of the feminist movement. Through cartoons and comic strips ? understood as discourses ? integrated in the newspapers Brasil Mulher, Nós Mulheres and Mulherio, from Brazil; Persona, from Argentina; Cotidiano Mujer and La Cacerola, from Uruguay; La Escoba, from Bolivia; and through three testimonies of women readersof these same newspapers, I seek to understand how humour, with a feminist perspective, was explored. For that, throughout the study, I identify, describing and analysingfeminist graphic humour, evidence that show women?s potential in the production of humour and laughter. Feminist graphic humour and, accordingly, feminist laughter, features a special approach in terms of understanding cultural, social, political and economic elements, avoiding, therefore, the perpetuation of stereotypes that are common in hegemonic humour. This sort ofhumour, however, doe snot explore symbolic violence and is not used to mock others, while setting a complex relationship with memory, as can be noted in the testimonies noting subtle remembrances about this extensive production. At the same time, hegemonic humour, based on the aggressive laughter of the persecutor, left scars in feminist memories. From these reflections I intend to recount feminist graphic humour production authored by women ? but also men ?, containing elements that suggest a feminist effort of claiming women as a subject of humour. By means of these reflections it was possible to recognise that women are responsible for the creation of a large humour content with feminist perspective, although the canon insists in ignoring them. In authoritarian contexts, the feminist press, through its production, publication and disclosure of feminist graphic humour, contributed to making a culture of humour and laugh based on alternative comic patterns. The feminists from the Southern Cone, between the decades of 1970 and 1980, explored cartoons and comic strips as a way to interrogate a culture that placed them as objects of humour, never as the subjects. Contrary to points of view that ignore women?s existence, especially feminists, as humour producers, this study argues that the feminists did not just have a skill for creating laughter, but also the ability to create a type of humour that can revolutionise structures.
112

Crônica de humor : objeto de ensino-aprendizagem na perspectiva do interacinismo sociodiscursivo

Santana, Catiana Santos Correia 21 November 2016 (has links)
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / This study aims to analyze the chronic gender humoristic from the perspective of Interacionism Sociodiscursive (ISD) of Bronckart ([1999] 2012), trying to understand how the categories of discursive world defined in theoretical proposal ISD help interpret and understand the chronic humorous classroom. Drawing on the notion of chronic humorous genre is defined such text as episodic story that deals with political events or customs of everyday life. Therefore, such texts promote a humorous criticism of social behavior patterns and worldviews established in a certain historical period of polyphonic manner, thus bringing controversial issues to / from social universe. In order to understand how critical are manifested in this kind of discourse, we assume that the production of meaning depends on the finding of intertextual relations, configurational understanding between types of speech, observing the voices of the game and understanding of way of functioning of discourse manifested worlds of implied and autonomously within the chronic. Explicitaremos these discursive relations, from a thematic point of view. This analysis aims at drawing up a pedagogical notebook reading to work the linguageiras capabilities within the chronic, highlighting how teachable understanding of the effect of humor. The methodology is underlies the case study and treatment of the data was done by examining the activities carried out by Sanchez methodology (2016) and Machado (2009), the experience report. / O presente trabalho tem a finalidade de analisar o gênero crônica humorística sob a perspectiva do Interacionismo Sociodiscursivo (ISD) de Bronckart ([1999] 2012), buscando compreender de que forma as categorias do mundo discursivos definidas na proposta teórica do ISD ajudam a interpretar e a compreender as crônicas humorísticas em sala de aula, valendo-se da noção do gênero crônica humorística. Define-se esse tipo de texto como relato episódico que se ocupa de fatos políticos ou costumes da vida cotidiana. Sendo assim, tais textos promovem uma crítica bem-humorada aos padrões de comportamento social e às concepções de mundo estabelecidas em um determinado período histórico de maneira polifônica, trazendo, assim, questões polêmicas para/do universo social. Com a finalidade de compreender como as críticas são manifestadas nesse tipo de discurso, partimos do pressuposto de que a produção de sentido depende da constatação de relações intertextuais, da compreensão configuracional entre os tipos de discurso, da observação do jogo de vozes e da compreensão da forma de funcionamento dos mundos discursivos manifestados de forma implicada e autônoma no interior da crônica. Explicitamos essas relações discursivas do ponto de vista temático. Tal análise visou à elaboração de um caderno pedagógico de leitura para se trabalhar as capacidades linguageiras, dentro da crônica, destacando como ensináveis a conexão entre os mundos discursivos e seus desdobramentos. A metodologia está embasa no estudo de caso e o tratamento dos dados foi feito através da análise das atividades realizadas através da metodologia de Sanchez (2007), de Machado (2009) e do relato de experiência. / Itabaiana, SE
113

A representação da criança no humor : um estudo sobre tiras cômicas e estereótipos / The representation of child in the humor : a study of comic strips and stereotypes

Gatti, Márcio Antônio, 1980- 19 December 2013 (has links)
Orientador: Sirio Possenti / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Estudos da Linguagem / Made available in DSpace on 2018-08-23T22:04:47Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Gatti_MarcioAntonio_D.pdf: 3111786 bytes, checksum: 303d810bb83ff1f2a9d9bf5a7fc3d5e9 (MD5) Previous issue date: 2013 / Resumo: Esta tese consiste num trabalho sobre o funcionamento dos estereótipos de criança no discurso humorístico. Para isso, partimos de pressupostos teóricos da Análise do Discurso de linha francesa (AD), especialmente de conceitos como campo discursivo (Maingueneau, 1984) e cena de enunciação (Maingueneau, 2006). Sabendo que o objeto de estudo dessa tese (os estereótipos de criança nas tiras cômicas) congrega uma multiplicidade de temas, exploramos, no primeiro capítulo, a infância na história da cultura ocidental. Concebendo-a como uma categoria construída sócio historicamente, constatamos que boa parte das imagens pré-concebidas de criança derivam dessa construção. Seguindo a complexidade do objeto de estudo, passamos, no segundo capítulo, a explorar e aprofundar o conceito de estereótipo na AD, constatando que o conceito tem sido pouco explorado nessa disciplina. Avaliamos, portanto, nesse capítulo, a aproximação com outros conceitos da AD e estabelecemos os critérios teóricos e analíticos que envolvem o estereótipo nesta tese. No terceiro capítulo, passamos a analisar os estereótipos de criança nas tiras cômicas, mostrando que uma imagem de criança perpassa boa parte dos textos em que ela é representada: a imagem da "incompletude". Avaliando, porém, que a estereotipia da criança no humor é complexa, isto é, não há uma imagem estereotipada única de criança nos textos humorísticos, analisamos outros estereótipos - como o da criança ingênua - e sua exploração no humor. Compreendendo que a imagem da criança pode ter uma série de funções no discurso humorístico, no quarto capítulo, avaliamos a hipótese de como a criança pode ser um objeto de ridicularização do adulto. Seguindo a complexidade da estereotipia da criança, no quinto capítulo avaliamos como os estereótipos e alguns aspectos da circulação das tiras cômicas são preponderantes para o ethos dos personagens, bem como para os efeitos de sentido dos textos. Por fim, no sexto capítulo, mostramos como várias imagens de criança são fruto de nossa própria "evolução" civilizatória. Assim, tanto no caso da diferenciação da representação de meninos e meninas, como também traços como a falta de higiene são tipicamente oriundos do processo civilizador. Analisamos, assim, a complexidade da imagem das crianças em tiras cômicas. Estabelecemos, porém, que mesmo nessa complexidade, há um diálogo entre as imagens e os estereótipos da criança / Abstract: This thesis consists of a work about the functioning of children's stereotypes in humoristic discourse. In order to achieve this aim, it is based on the theoretical suppositions of the French Discourse Analysis (AD), especially concepts such discursive field (Maingueneau, 1984) and enunciation scene (Maingueneau , 2006). Knowing that the object of study of this thesis (the stereotypes of children in comic strips) gathers multiple themes, we explore in the first chapter, the history of childhood in occidental culture. We conceived it, as a social category historically built: we verified that a good number of these pre-conceived images of children come from this construction. Following the complexity of the aim of this study, we proceeded to the second chapter. Here, we explored and deepened the concept of this stereotype in the AD, verifying that this concept has been explored very little in this discipline. Therefore, in this chapter, we evaluated its approximation to other concepts of AD, and determined the theoretical and analytic criteria that involved this stereotype. In the third chapter, we analyzed the stereotypes of children in the comic strips showing that the image of children surpasses a good part of the texts in which they are represented: an image of "incompleteness". However, we evaluated that the stereotypes of children in humor are complex, that is, there is no unique stereotype of children in humorous texts. then we analyzed other stereotypes - like the naive child - and their exploitation in the humor.Understanding that the image of a child could have a series of functions in humorous speech, in the fourth chapter, we evaluated a hypothesis that how a child could be ridiculed by adults. Following the complexity of the stereotype of a child, in the fifth chapter, we evaluated how stereotypes and some aspects of the circulation of the comics are preponderant for the ethos of the characters, as well as for the effects of the sense of the texts. Finally, in the sixth chapter, we demonstrated how several images of children are the result of our own "evolution in the process of civilization". Therefore, in the case of differentiation of boys and girls, as well as traces such as lack of hygiene, these facts are typically originated in the process of civilization. We have analyzed the complexity of the image of children in comic strips. Therefore, we concluded, that in this complexity, there is a dialogue between the images and the stereotypes of children / Doutorado / Linguistica / Doutor em Linguística
114

O Dilema do porco-espinho: uma análise interacional do humor em relações próximas

Stallone, Letícia Rezende 03 April 2017 (has links)
Submitted by Josimara Dias Brumatti (bcgdigital@ndc.uff.br) on 2017-04-03T17:27:31Z No. of bitstreams: 1 TESE_com_ficha_catalografica (1).doc.pdf: 1147180 bytes, checksum: e666ba9c6f99df77bc47cae176d7d32a (MD5) / Approved for entry into archive by Josimara Dias Brumatti (bcgdigital@ndc.uff.br) on 2017-04-03T17:35:17Z (GMT) No. of bitstreams: 1 TESE_com_ficha_catalografica (1).doc.pdf: 1147180 bytes, checksum: e666ba9c6f99df77bc47cae176d7d32a (MD5) / Made available in DSpace on 2017-04-03T17:35:17Z (GMT). No. of bitstreams: 1 TESE_com_ficha_catalografica (1).doc.pdf: 1147180 bytes, checksum: e666ba9c6f99df77bc47cae176d7d32a (MD5) / Esta pesquisa tem como foco a construção do humor na interação em encontros sociais de um grupo de amigos. O objetivo deste trabalho é o de explorar a complexidade e ambivalência do humor em relações marcadas pela proximidade e afeto. Partindo-se do pressuposto de que o humor conversacional é um fenômeno relacional e colaborativo que depende do conhecimento de normas do grupo e é gerado pela possível quebra de expectativa com relação a esquemas de conhecimento, buscou-se descrever como são organizadas as sequências humorísticas e identificar que tipos de humor emergem na conversa e que funções esse humor exerce no contexto em estudo. Através de uma abordagem interacional da comunicação humorística e das contribuições da Análise da Conversa, verificamos que as sequências humorísticas se constituem de outras sequências envolvendo quem caça ou deixa um gatilho para o humor e, em alguns casos, outros participantes que alimentam o que disparou o humor. Em termos de tipos de humor, foram identificados a ironia, o humor fantasioso (Hay, 2001), a zombaria jocosa (Haugh, 2010; Haugh e Bousfield, 2012) e o abuso jocoso (Hay, 1994; Haugh, 2010; Haugh e Bousfield, 2012). Com relação ao humor fantasioso, propusemos duas categorias: o humor fantasioso exagerado e o humor fantasioso absurdo. Ambos envolvem o estabelecimento conjunto de um mundo imaginário com sua própria lógica, com regras irracionais e absurdas que não se aplicam ao mundo real (Hay, 2001), mas o primeiro categoriza-se pela construção conjunta de um mundo conhecido pelos participantes, e o segundo de um mundo nonsense. Evidenciamos que as zombarias jocosas podem ser direcionadas ao self de um dos participantes do grupo ou podem ser híbridas, tendo como alvo o self, uma terceira pessoa, ou um objeto. Quanto às funções, destacamos o entretenimento como função principal do humor no grupo. Como funções secundárias, estão: i) a de guardião das relações interpessoais em momentos de potencial conflito, e ii) a função de ameaça às relações quando algum aspecto do self é considerado sagrado, isto é, inegociável como objeto de humor. Como conclusão, salientamos o papel do humor no reforço das relações pessoais, dos valores do grupo e na sacralização da amizade. / This research focuses on the construction of humor in interaction, in social meetings of a group of friends. The aim of this study is to explore the complexity and ambivalence of humor in relationships marked by proximity and affection. Assuming that conversational humor is a relational and collaborative phenomenon that depends on knowledge of group norms and is generated by a possible breach of expectation with respect to knowledge schemes, we sought to describe how humorous sequences are organized, identify what types of humor emerge in conversation and what functions humor plays in the context under study. Through an interactional approach to humorous communication and with contributions from Conversation Analysis, we find that humorous sequences are constituted by other sequences involving participants who ‘hunt’ or who leave triggers for humor and, in some cases, other participants who feed the one who started the humorous sequence. In terms of types of humor, we identified irony, fantasy humor (Hay, 2001), jocular mockery (Haugh, 2010; Haugh and Bousfield, 2012) and jocular abuse (Hay, 1994; Haugh, 2010; and Haugh Bousfield, 2012). Regarding fantasy humor, we proposed two categories: an exaggerated fantasy humor and an absurd fantasy humor. Both involve the joint construction of an imaginary world with its own logic, with irrational and absurd rules that do not apply to the real world (Hay, 2001), but the first one is categorized by the joint construction of a world known by the participants, and the second one, a nonsense world. We show that jocular mockery may be directed at the self of one of the group members or may be hybrid, targeting the self, a third person or an object. As for the functions of humor, we highlight entertainment as the main function of humor in the group. As secondary functions are: i) humor as the guardian of interpersonal relationships in moments of potential conflict, and ii) humor as threat to relations when some aspect of the self is considered sacred, that is, non-negotiable as an object of humor. In conclusion, we emphasize the role of humor in strengthening personal relationships, the values of the group and sanctity of friendship.
115

Humor, escritura y resistencia en Garabombo, el Invisible de Manuel Scorza

Lindo Pablo, Cristian Walter January 2018 (has links)
Se evalúa en primera instancia la nueva perspectiva de la crítica literaria peruana sobre la obra de Scorza, demostrando el actual interés que se existe sobre ella. Dentro de estas nuevas propuestas se analiza algunos aportes fundamentales en torno al uso del mito, el lirismo, la novela como un discurso fronterizo, el vínculo que tiene con la narrativa indigenista; y, sobre todo, las diversas hipótesis en torno al humor y la ironía. Realiza una presentación general de Garabombo, el Invisible, donde se establecerán los vínculos con la primera balada, por ser esta la continuación de la lucha tenaz de los pobladores de los Andes centrales por la apropiación de las tierras que fueron usurpadas por los hacendados con la ayuda de las fuerzas del orden. Además, en este apartado se expondrá la evolución de la novela en las distintas ediciones que ha tenido a través del tiempo, resaltando la inclusión y la importancia del capítulo 33 en la edición de 1977. Al final, se hace un recuento de los principales aportes de la crítica sobre Garabombo, donde sobresalen el desarrollo de temas como el mito, la polifonía, el carnaval, la relación con el neopícaro y el humor. Se expone algunas definiciones del humor y la risa, y cómo estos elementos han acompañado al ser humano en su lucha por la supervivencia; y la importancia que tuvieron en las distintas festividades celebradas por el hombre a lo largo de su estadía en el mundo. Después se establece algunas precisiones en torno al humor andino, resaltando algunas singularidades como su relación con lo sagrado. En un segundo apartado se demuestra la manera en que varios de los elementos del carnaval propuestos por Bajtín, como el humor festivo, la risa universal y lo grotesco, están presentes en Garabombo, el Invisible, permitiendo la creación de un orden distinto del mundo: igualitario, libre y en constante cambio, distinto al orden rígido y jerárquico impuesto por la cultura hegemónica. En base a la concepción de lo grotesco, que implica la degradación, la ambivalencia y el constante cambio, se analiza la constitución ética y estética del Niño Remigio, ser en permanente metamorfosis en el que convergen valores tan contradictorios como la locura y la lucidez, o la ternura y el rencor. Distinta a la risa festiva propuesta por Bajtín, se evalúá también la sonrisa nacida de un acto de reflexión, que permite acercarnos al objeto de nuestra risa, intentado conocer la verdad que se esconde detrás del efecto cómico, produciendo en nosotros lo que Pirandello denominó el “sentimiento de lo contrario”, el cual consigue que nuestra risa se perturbe con la piedad, hasta convertirse en una sonrisa donde confluyen la alegría y la compasión. Desde esta nueva perspectiva se analizan las muertes del Niño Remigio y el Ladrón de Caballos; y, haciendo uso de la transgresión de los “Principios de cooperación de Grice”, también se encuentra dicha sonrisa en el pasaje de Garabombo, el Invisible, que en este trabajo se ha denominado “El sí de los chinchinos”. El análisis de esta escena es de suma importancia, pues en ella se muestra de manera patente el uso del humor como instrumento de resistencia. Demuestra el papel de la escritura como elemento que legitima el poder en una sociedad, como la recreada por Scorza, donde solo una minoría conoce el mecanismo de la lectura y la escritura alfabética. Para argumentar esta hipótesis se hará un breve repaso de la historia violenta y heterogénea de la escritura en la América andina; donde veremos como el sujeto subalterno al darse cuenta de la importancia de esta nueva tecnología intentará apropiarse de ella para perpetuar su memoria y para solicitar la reivindicación de sus derechos. Uno de los medios escritos más importantes que usó el indígena para tratar de comunicarse con el “otro” fue la carta. Por ese motivo se procederá a hacer una sucinta cronología del discurso epistolar indígena, mostrando algunos de sus rasgos más relevantes, como la retórica del respeto y su carácter reivindicativo, y de qué modo esta fue variando a través del tiempo hasta convertirse en un instrumento de lucha y resistencia. Por último, se demuestra cómo las cartas del Niño Remigio, un ser que justifica su existencia en gran medida gracias a la escritura, están emparentadas con la tradición del discurso epistolar indígena y con el género epistolar humorístico, donde la risa tiene la función de contrarrestar la seriedad impuesto por el orden hegemónico; y que tiene larga data en la literatura de Occidente. De esta manera se demuestra cómo estos dos elementos de lucha y resistencia: el humor y la escritura, convergen en las cartas del Niño Remigio, quien se apropia de la “palabra prohibida” y encarna la idea del hombre rebelde, pues en su intento de luchar contra la injusticia y la opresión “no preserva nada, puesto que pone todo en juego. Exige, sin duda, para sí mismo el respeto, pero en la medida en que se identifica con una comunidad natural.” (Camus, 1978, p.20). / Tesis
116

Empoderamiento Popular: Identidad social positiva en la teatralidad de los cómicos ambulantes

Bromley Lopez, Ricardo Marcelo 02 November 2023 (has links)
En el presente trabajo se analizó el modo en que el personaje del “cholo” dentro de la teatralidad de los cómicos ambulantes sirvió como herramienta de construcción de una identidad social positiva en la década de los 80´s en Lima - Perú. Para esto analizamos cómo la palabra “cholo” era utilizada con una carga racista muy grande, hecho que mellaba a los grupos sociales que se encontraban identificados dentro del contexto de esta palabra, así como la forma como la migración peruana en la década de los años 80 fomentó la creación de grupos humorísticos callejeros llamados “los cómicos ambulantes”, quienes lograron crear un personaje, a veces llamado “el cholo vivo”, haciendo alusión a la “viveza” o “rapidez mental” que ponía de manifiesto, que contraponía estos estigmas racistas antes mencionados. Es importante destacar que todo el desarrollo del trabajo se planteó a partir de la Psicología social y la Teoría de la Identidad social; del cambio entre la identidad social negativa, término vinculado al racismo y el estigma dentro de la palabra “cholo”, y a una identidad social positiva, término vinculado al empoderamiento y cambio de perspectiva frente a la palabra “cholo”, por medio de la herramienta social de la “creatividad social”, término que funciona como herramienta de inclusión para poblaciones racializadas . / In the present work, we have analyzed the way in which the character of the “cholo”, from the theatricality of “street comedians”, worked as a tool for the construction of a positive social identity in the decade of the 80’s in Lima-Perú. To this purpose, we analyzed how the word “cholo” carried a very racist usage at the time, which harmed the social groups that felt identified inside the parameters of this word, as well as the way in which the peruvian emigration in the decade of the 80’s pushed the creation of humoristic groups on the streets of Lima called “street comedians”, groups which, using elements from theatre, developed the creation of a character, sometimes called “el cholo vivo”, whose name alludes to the “speed of mind” and “shrewd” that the character manifested, and opposed by these means the racist stigma that had been linked to the word “cholo” in previous decades. It is important to clarify that all of the development seen in the present work was laid out based on the study of social psychology and the social identity theory, analyzing the change from negative social identity, a term linked to racism and the stigma that encompasses the word "cholo", to positive social identity, which is related to the empowerment and change of perspective regarding the word. Said change is accomplished using the social tool of “social creativity”, which works as a tool of social inclusion for racialized groups.
117

A mulher nas crônicas de José Simão: um estudo da construção dos estados de violência

Jesus, Márcia de Oliveira 25 November 2008 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:34:32Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Marcia de Oliveira Jesus.pdf: 824448 bytes, checksum: 5429e0c5dac10e10ced904c6c47881c4 (MD5) Previous issue date: 2008-11-25 / The purpose of this dissertation is to analyze how does language, in its different manifestations, constitute one of the utmost expressive ways of violence in the newspaper Folha de S. Paulo, being such newspaper considered one of the most prestigious and trustful mass communication in Brazil. Specifically, our survey aims demonstrating how the expressions of violence against women are constructed in José Simão s chronicles. Marked, mostly, by a grotesque and inelegant humor, Simão s texts embrace issues that cover from economics and politics to sports and entertainment. Through an apparent adrift chat, the amusement postulated by José Simão s chronicles seem to nullify the violence that when considered something non serious allows that, through it, one does and says things that outside that context, social rules would not allow. In this survey one noticed that the violence forms against women in José Simão s chronicles have been rooted for long time in the core of our sexist and patriarchal society, becoming visible, yet also invisible, because hidden under the form of laws, racism, intolerance, habits and traditions. Whilst reproducing old generalizing and prejudiced stereotypes that deal with the female universe, the author contributes - very much - to violence dissemination and perpetuation that abases women on daily basis. We prove that the woman s image is violently antagonized, turning motif of depreciation and mockery. For the exam of our corpus, we consider as analysis categories, the violence consummated against women, either because of her physical form or because of cultural and social aspects, or her moral quality. The corpus was divided in accordance with those three categories. In linguistic terms, violence against women can be felt by the poly-semantic exploration expressed in the chronicles, not only using metaphors and ironies, but also using depreciatory terms, ambiguities, malicious change of first names and neologisms / O objetivo desta dissertação é analisar de que modo a linguagem, nas suas várias manifestações, constitui uma das formas mais expressivas da representação da violência no jornal Folha de S. Paulo, uma vez que esse periódico é considerado um dos veículos de informação de maior prestígio e credibilidade do Brasil. Especificamente, nossa pesquisa se dispõe a demonstrar como são construídas, nas crônicas de José Simão, as expressões de violência contra a mulher. Marcados, principalmente, pelo humor grotesco e deselegante, os textos de Simão abrangem assuntos que vão desde a economia e a política até esportes e entretenimento. Por meio de uma aparente conversa sem rumo, o divertimento postulado pelas crônicas de José Simão parece anular a violência pois, sendo considerado algo não-sério , permite que, por meio dele, se faça e diga coisas que fora dele as normas sociais não permitiriam. Nesse estudo verificou-se que as formas de violência contra as mulheres nas crônicas de José Simão estão arraigadas há muito tempo no seio de nossa sociedade, machista e patriarcal, fazendo-se visíveis, mas também invisíveis, porque escondidas sob formas de leis, racismos, intolerâncias, costumes e tradições. Ao reproduzir velhos estereótipos generalizantes e preconceituosos que dizem respeito ao universo feminino, o autor contribui - e muito para a disseminação e perpetuação da violência que avilta diariamente as mulheres. Comprovamos que a imagem da mulher é violentamente hostilizada, tornando-se motivo de depreciação e zombaria. Para o exame do nosso corpus, consideramos como categorias de análise a violência consumada contra a mulher, seja pela sua forma física, seja por aspectos culturais e sociais, seja por sua qualidade moral. O corpus foi dividido segundo estas três categorias. Em termos lingüísticos, a violência contra as mulheres se fez sentir pela exploração polissêmica ocorrida nas crônicas, não só pela utilização das metáforas e das ironias, mas também pelo uso de termos pejorativos, de trocadilhos, da alteração maliciosa de nomes próprios e de neologismos
118

A seriedade do risível: uma análise de crônicas de Luís Fernando Veríssimo

Resina, Maria Madalena 12 February 2009 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:59:14Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Maria Madalena Resina.pdf: 625606 bytes, checksum: 3ef35c5b04bfc05cd08fe7de812602b0 (MD5) Previous issue date: 2009-02-12 / Secretaria da Educação do Estado de São Paulo / The present dissertation aimed at studying the laughter manifestation and the risible in Luís Fernando Veríssimo s chronicles, especially in Bobos I (1982) and Ri, Gervásio (1987) which, according to the humor theory, emphasizes both, the laughter ambivalence and ambiguity, principally its serious perspective. Firstly, it is briefly explained the main characteristics of the chronicle genre, in which Veríssimo s humor it is manifested. The objective is to observe a certain relationship between genre and the object of study. Secondly, inside the risible context, it is pointed out not only the differences between the humorous and humor, based on the Pirandello s work (1996), but also the imprecisions which involve the humorous, according to Propp (1992) arguments and other authors, and the most part of them it is mentioned by him. It is exposed some of the humoristic characteristics used in the present study manifesting a ludic laughter and, above all, a reflexive laughter, which is proper of humor. Apart from that, an overview of Veríssimo s biography was developed, pointing out his mainly works, his way of writing and peculiar style. The referred chronicles which composed this research corpus were analyzed employing the language resources related to the humorous and humor. In order to conclude, anguish is presented not only as a strategy and a language phenomenon, but mainly as a powerful tool that the author makes use to critically portray situations which brings to light the anguish, the weakness and the human addictions, and also to provoke into the reader s mind a reflexive analysis on such situation / A dissertação tem por objeto de estudo a manifestação do riso e do risível, em crônicas de Luís Fernando Veríssimo, sobretudo em Bobos I (1982) e Ri, Gervásio (1987), que, analisadas à luz da teoria da comicidade e do humor, põem em evidência a ambivalência e a ambigüidade do riso, principalmente, sua face séria. Num primeiro momento, são brevemente explanadas as principais características do gênero cronístico, texto em que se manifesta o humor de Veríssimo, a fim de que se faça notar uma afinidade entre gênero e objeto de estudo. Numa segunda etapa, adentrando no universo do risível, apontamos não só as diferenças entre o cômico e o humor, apoiando-nos na obra de Pirandello (1996), mas também as imprecisões que envolvem o cômico, segundo os apontamentos de Propp (1992) e de outros teóricos, sendo que a maioria é citada por ele; expusemos alguns dos artifícios da comicidade utilizados em nosso estudo, que acabam manifestando não só um riso lúdico, mas, sobretudo, um riso reflexivo, próprio do humor. Além disso, fizemos um panorama da carreira literária de Veríssimo, destacando suas principais obras, sua escritura e estilo peculiares; analisamos as duas crônicas tomadas como corpus de pesquisa, aplicando os recursos de linguagem referentes à comicidade e ao humor e, por fim, procuramos apresentar a ironia não só como estratégia e fenômeno de linguagem, mas, principalmente, como arma poderosa, de que se vale o cronista, para retratar criticamente situações que põem à luz as angústias, as fraquezas e os vícios humanos, e suscitar, no leitor, uma análise reflexiva em torno de tais situações
119

L'expressió escrita i els continguts de l'humor a la literatura infantil i juvenil catalana de 1904 a 2004: educació en els valors

Estrada Luttikhuizen, David 17 December 2008 (has links)
L'humor permet entendre i organitzar el món. És un aspecte en l'educació de la identitat cultural que comença tan aviat com la canalla pot seguir una narració oral, i que s'intensifica a mesura que la lectura esdevé un hàbit. L'humor escrit ofereix recursos expressius i camps semàntics determinats per la llengua, i continguts i referents culturals determinats pels valors socials; el seu codi inclou convencions amb el lector sobre la presentació i l'argument. Com a estratègia d'adaptació, l'humor es va modificant segons les circumstàncies socials al llarg del temps. El present treball es centra en la literatura per a infants i joves escrita en català com a idioma original i editada entre el 1904 i el 2004. / Humour helps us to understand and organise the world. It is an aspect in the formation of cultural identities which develops as soon as children can follow an oral narrative, and is further intensified as reading becomes a habit. Written humour displays expressive resources and semantic fields determined by the language, and contents and referents determined by social values; its code includes conventions with the reader regarding form and plot. Being a social strategy, humour evolves through time depending on the circumstances. This research focuses on literature for children and adolescents originally written in the Catalan language and published between 1904 and 2004.
120

O Ceará moleque dá um show: da história de uma interpretação sobre o que faz ser cearense ao espetáculo de humor de Madame Mastrogilda

SILVA NETO, Francisco Secundo da January 2009 (has links)
SILVA NETO, Francisco Secundo da. O Ceará moleque dá um show: da história de uma interpretação sobre o que faz ser cearense ao espetáculo de humor de Madame Mastrogilda. 2009. 161f. Dissertação (Mestrado em Sociologia) – Universidade Federal do Ceará, Departamento de Ciências Sociais, Programa de Pós-Graduação em Sociologia, Fortaleza-CE, 2009. / Submitted by GLAUBENILSON CAVALCANTE (glaubenilson@yahoo.com.br) on 2011-11-23T13:57:46Z No. of bitstreams: 1 2009_DIS_FSSNETO.pdf: 1563685 bytes, checksum: 0d9c4d29c0ef00436777d30e398661d5 (MD5) / Approved for entry into archive by Maria Josineide Góis(josineide@ufc.br) on 2011-11-28T16:24:50Z (GMT) No. of bitstreams: 1 2009_DIS_FSSNETO.pdf: 1563685 bytes, checksum: 0d9c4d29c0ef00436777d30e398661d5 (MD5) / Made available in DSpace on 2011-11-28T16:24:50Z (GMT). No. of bitstreams: 1 2009_DIS_FSSNETO.pdf: 1563685 bytes, checksum: 0d9c4d29c0ef00436777d30e398661d5 (MD5) Previous issue date: 2009 / The idea of a “Ceará moleque” has been simbolized through the literature in brochures newspapers and magazines since the 19th century making its part in the collective imaginary and memory That label means that the people from Ceará are funny and humorous by nature However the meaning of a “Ceará moleque” is relative it is necessary to know which perspective it is utilized how it is interpreted and symbolically assimilated In the middle of the 1980’s a group of artists started to present humor shows at bars and pizzerias (pizza parlor) in the city of Fortaleza Since then these professionals are taken mainly by the local means of communication as another expression of a “Ceará moleque” or “molecagem cearense” So a possible question is which is the “molecagem” of those artists To help answering that question I have studied the humorist Eddi Lima he is among of those artists that were mentioned Thus I´ve searched in a specific way through the Madame Mastrogilda (Eddi Lima) humor show´s watching and through interviews with the humorist which interprets that character to describe and explain the way how that artist provokes some laughs how he deals with this ability to the humor / A idéia de um “Ceará moleque” desde os fins do século XIX vem sendo gestada simbolicamente em narrativas ficcionais relatos memorialísticos revistas e jornais fazendo parte assim de um imaginário e memória coletivos Tal rótulo pressupõe que o “povo cearense” é irreverente e alegre por natureza Contudo o sentido de um “Ceará moleque” precisa ser relativizado sob que perspectiva é utilizado como é interpretado e incorporado à cultura A partir de meados dos anos 1980 um grupo de artistas começou a fazer shows de humor em bares e pizzarias nas noites da cidade de Fortaleza Deste então esses profissionais são tomados principalmente pelos meios de comunicação locais como mais uma forma de expressão de um “Ceará moleque” ou de uma “molecagem cearense” Uma pergunta cabível é que “molecagem” é essa que eles fazem? Para ajudar a responder tal questionamento escolhi como campo de investigação o trabalho do humorista Eddi Lima o qual figura hoje como um desses profissionais do humor no Ceará cuja figura representada é Madame Mastrogilda Destarte procuro de modo específico por meio da observação do show humorístico de Madame Mastrogilda (Eddi Lima) e de entrevistas com o humorista que a interpreta descrever e explicar a maneira como este provoca o riso como faz humor

Page generated in 0.0378 seconds