Le risque attribuable (RA) mesure la proportion de cas de maladie qui peuvent être attribués à une exposition au niveau de la population. Plusieurs définitions et méthodes d'estimation du RA ont été proposées pour des données de survie. En utilisant des simulations, nous comparons quatre méthodes d'estimation du RA dans le contexte de l'analyse de survie : deux méthodes non paramétriques basées sur l'estimateur de Kaplan-Meier, une méthode semi-paramétrique basée sur le modèle de Cox à risques proportionnels et une méthode paramétrique basée sur un modèle à risques proportionnels avec un risque de base constant par morceaux. Nos travaux suggèrent d'utiliser les approches semi-paramétrique et paramétrique pour l'estimation du RA lorsque l'hypothèse des risques proportionnels est vérifiée. Nous appliquons nos méthodes aux données de la cohorte E3N pour estimer la proportion de cas de cancer du sein invasif attribuables à l'utilisation de traitements hormonaux de la ménopause (THM). Nous estimons qu'environ 9 % des cas de cancer du sein sont attribuables à l'utilisation des THM à l'inclusion. Dans le cas d'une exposition protectrice, une alternative au RA est la fraction préventive (FP) qui mesure la proportion de cas de maladie évités. Cette mesure n'a pas été considérée dans le contexte de l'analyse de survie. Nous proposons une définition de la FP dans ce contexte et des méthodes d'estimation en utilisant des approches semi-paramétrique et paramétrique avec une extension permettant de prendre en compte les risques concurrents. L'application aux données de la cohorte des Trois Cités (3C) estime qu'environ 9 % de cas d'accident vasculaire cérébral peuvent être évités chez les personnes âgées par l'utilisation des hypolipémiants. Notre étude montre que la FP peut être utilisée pour évaluer l'impact des médicaments bénéfiques dans les études de cohorte tout en tenant compte des facteurs de confusion potentiels et des risques concurrents. / The attributable risk (AR) measures the proportion of disease cases that can be attributed to an exposure in the population. Several definitions and estimation methods have been proposed for survival data. Using simulations, we compared four methods for estimating AR defined in terms of survival functions: two nonparametric methods based on Kaplan-Meier's estimator, one semiparametric based on Cox's model, and one parametric based on the piecewise constant hazards model. Our results suggest to use the semiparametric or parametric approaches to estimate AR if the proportional hazards assumption appears appropriate. These methods were applied to the E3N women cohort data to estimate the AR of breast cancer due to menopausal hormone therapy (MHT). We showed that about 9% of cases of breast cancer were attributable to MHT use at baseline. In case of a protective exposure, an alternative to the AR is the prevented fraction (PF) which measures the proportion of disease cases that could be avoided in the presence of a protective exposure in the population. The definition and estimation of PF have never been considered for cohort studies in the survival analysis context. We defined the PF in cohort studies with survival data and proposed two estimation methods: a semiparametric method based on Cox’s proportional hazards model and a parametric method based on a piecewise constant hazards model with an extension to competing risks. Using data of the Three-City (3C) cohort study, we found that approximately 9% of cases of stroke could be avoided using lipid-lowering drugs (statins or fibrates) in the elderly population. Our study shows that the PF can be estimated to evaluate the impact of beneficial drugs in observational cohort studies while taking potential confounding factors and competing risks into account.

Today there exists two types of preventive surgical treatment procedures for Abdominal Aortic Aneurysm. In order to make an informed choice of treatment, the clinician needs to have a clear picture of how the choice will affect the patients chances of survival. In this master thesis, machine learning techniques are used to predict survival probabilities after respective treatment procedure and the performance is compared to the more conventional Kaplan-Meier estimator.  Using Danish patient data, different machine learning models for survival predictions were trained and evaluated by their performance. Administrative Brier Score was used as performance metric as the data was administratively censored. An Ensemble model consisting of one Random Survival Forest and one Neural Multi Task Logistic Regression model was shown to achieve the best performance and significantly outperformed the conventional Kaplan-Meier model. Furthermore, an approach to investigate the predicted effects of choice of treatment was introduced. It showed that on average the Ensemble model predicted the choice of treatment to have less effect on the long term survival than what the corresponding prediction using the Kaplan-Meier estimator suggested. This applies to the full patient group as well as for patients of age between 70 and 79 years. In the latter case this prediction was also shown to be more accurate. / Idag finns det två typer av förebyggande kirurgiska behandlingsmetoder för abdominal aortaaneurysm. För att göra ett välgrundat val av behandlingsmetod måste läkaren ha en tydlig bild av hur valet kommer att påverka patienternas överlevadschanser. I detta examensarbete används maskininlärningstekniker för att förutsäga överlevnadssannolikheten efter respektive behandlingsmetod och prestandan jämförs mot den mer konventionella Kaplan-Meier-estimatorn. Med hjälp av dansk patientdata tränades olika maskininlärningsmodeller avsedda för överlevnadanalys och utvärderades utifrån deras prestanda. Administrativt Brier Score användes som mätvärde då censureringen i datan skett administrativt. En Ensemble-modell bestående av en Random Survival Forest- och en Neural Multi-Task Logistic Regression-modell visade sig uppnå bäst prestanda och överträffade signifikant den konventionella Kaplan-Meier-estimatorn.  Dessutom introducerades ett tillvägagångssätt för att undersöka de predikterade effekterna av valet av behandling. Resultaten visade att Ensemble-modellen i genomsnitt förutspådde valet av behandling att ha mindre effekt på den långsiktiga överlevnaden än vad motsvarande förutsägelse med Kaplan-Meier-estimatorn föreslog. Detta både för alla patienter såväl som för patienter i åldern mellan 70 och 79 år. I det senare fallet visade sig denna förutsägelse också vara mer träffsäker.

Fire is the primary natural disturbance vital to the ecological integrity of Quetico Provincial Park, Ontario, Canada. A new provincial park planning process (i.e., Class Environmental Assessment) has required the review of Quetico’s Fire Management Plan. To support this review, large and severe (stand-replacing) Quetico fires were studied using 1966 Ontario Ministry of Natural Resources (OMNR) forest resource inventory (FRI) mapping. A Geographic Information Systems (GIS) database of the FRI was created and updated with the OMNR digital fire atlas. This database was used as a time-since-fire and fire interval dataset to estimate fire frequency. It also served to archive the 1966 FRI for the largest protected area in the transition between the Boreal and Great Lakes-St. Lawrence forest regions. Non-parametric (Kaplan-Meier) survival analysis was used to estimate survival functions and mean fire intervals (i.e., the expected time between two consecutive stand-replacing fires for any location within the Park). Previous studies that have used Kaplan-Meier survival analysis methods have based fire frequency estimates solely on time-since-fire data. However, time-since-fire data cannot be equated with fire interval data when using non-parametric methods. At least one fire interval is required to obtain reliable results. The mean fire interval for the entire 475,782 ha Park between the years 1668 and 2007 was 230 years. Performing the analysis on various geographic and temporal partitions revealed fire frequency spatial and temporal variability. A constant (independent of time-since-fire) probability of burning was not observed for Quetico which is contrary to accepted conjecture for northwestern Ontario boreal/mixed-wood forests. A current fire cycle was also estimated for the Park (342 years) using the digital fire atlas. The results suggested that use of historical static fire frequency estimates as fire management prescriptions may not be justified given considerable fire frequency temporal variability. The observed fire frequency spatial variability suggests that studies should be undertaken at coarser scales than is the norm to characterise the regions fire regime in support of landscape level fire management planning.

Fire is the primary natural disturbance vital to the ecological integrity of Quetico Provincial Park, Ontario, Canada. A new provincial park planning process (i.e., Class Environmental Assessment) has required the review of Quetico’s Fire Management Plan. To support this review, large and severe (stand-replacing) Quetico fires were studied using 1966 Ontario Ministry of Natural Resources (OMNR) forest resource inventory (FRI) mapping. A Geographic Information Systems (GIS) database of the FRI was created and updated with the OMNR digital fire atlas. This database was used as a time-since-fire and fire interval dataset to estimate fire frequency. It also served to archive the 1966 FRI for the largest protected area in the transition between the Boreal and Great Lakes-St. Lawrence forest regions. Non-parametric (Kaplan-Meier) survival analysis was used to estimate survival functions and mean fire intervals (i.e., the expected time between two consecutive stand-replacing fires for any location within the Park). Previous studies that have used Kaplan-Meier survival analysis methods have based fire frequency estimates solely on time-since-fire data. However, time-since-fire data cannot be equated with fire interval data when using non-parametric methods. At least one fire interval is required to obtain reliable results. The mean fire interval for the entire 475,782 ha Park between the years 1668 and 2007 was 230 years. Performing the analysis on various geographic and temporal partitions revealed fire frequency spatial and temporal variability. A constant (independent of time-since-fire) probability of burning was not observed for Quetico which is contrary to accepted conjecture for northwestern Ontario boreal/mixed-wood forests. A current fire cycle was also estimated for the Park (342 years) using the digital fire atlas. The results suggested that use of historical static fire frequency estimates as fire management prescriptions may not be justified given considerable fire frequency temporal variability. The observed fire frequency spatial variability suggests that studies should be undertaken at coarser scales than is the norm to characterise the regions fire regime in support of landscape level fire management planning.

Le cancer du sein est actuellement dans les pays occidentaux le premier cancer chez la femme, en termes d'incidence et de mortalité (taux standardisés de 101,5 et 17.7 pour 100 000 personnes années en 2005 respectivement). De très nombreux facteurs de risque et facteurs pronostiques sont déjà connus et étudiés, plusieurs axes de recherche sont développés sur toutes les étapes de la maladie, mais l'influence des facteurs socio-économiques et géographiques, aux niveaux individuel et environnemental n'avait pas encore été étudiée en France sur le cancer du sein.L'objectif général de ce travail était d'explorer cette influence par différents moyens afin d'en tirer des connaissances et une application pratique dans la prévention du cancer du sein, qu'elle soit primaire, secondaire ou tertiaire.Dans notre première étude nous avons montré que les femmes d'un niveau socio-éducatif faible étaient moins à même d'avoir bénéficié d'au moins une mammographie dans les 6 ans ou d'au moins un suivi gynécologique dans les 3 ans précédant leur diagnostic de cancer du sein. Egalement elles ont un stade de diagnostic plus avancé que les femmes de niveau socio-éducatif plus élevé. Ces variables sont ensuite retrouvées comme facteurs pronostiques péjoratifs de la survie. Dans notre seconde étude nous avons montré que l'accès à un chirurgien spécialisé dans les interventions du cancer du sein, gage d'une meilleure survie, était influencé par le niveau socio-économique du lieu de résidence de la patiente, ainsi que par son éloignement géographique par rapport aux centres de traitement de référence du cancer, où travaillent les chirurgiens spécialisés. Dans notre troisième étude nous avons montré qu'à l'inverse de nombre de cancers, l'incidence du cancer du sein était plus élevée dans les zones socio-économiquement plus favorisées, et ce quelle que soit la classe d'âge de la patiente, phénomène pour lequel nous n'avons pas vraiment d'explication, surtout pour les femmes les plus jeunes. Enfin dans notre quatrième étude actuellement en cours, nous avons pour objectif d'étudier au niveau individuel, conjointement avec le nouvel indice de défavorisation européen adapté à la France, en quoi le degré de richesse économique et sociale et la proximité des services médicaux des patientes atteintes de cancer du sein joue sur le stade de la tumeur, l'accès et les modalités de traitement, et la survie.

Σκοπός: Η θυμεκτομή αποτελεί κοινώς αποδεκτή θεραπεία της μυασθένειας με τις διάφορες προσπελάσεις να αναφέρονται ως ανάλογης αξίας για την επίτευξη ύφεσης της νόσου. Έχοντας πλέον την μόνιμη σταθερή ύφεση ως καθαρή και μετρήσιμη νευρολογική έκβαση των μυασθενικών ασθενών μετά θυμεκτομή και γνωρίζοντας ότι η ύφεση της νόσου αποτελεί χρόνο-εξαρτώμενο γεγονός, πραγματοποιήσαμε μια αναδρομική μελέτη των ασθενών με μυασθένεια που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά με σκοπό τον πιο αξιόπιστο καθορισμό του ρόλου των μεγίστων θυμικών εκτομών και την ταυτοποίηση προγνωστικών παραγόντων για ύφεση της νόσου μετά θυμεκτομή. Υλικό και μέθοδος. Η μελέτη περιλαμβάνει 78 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τροποποιημένη μέγιστη θυμεκτομή από το 1990 έως το 2007. Οι ενδείξεις θυμεκτομής περιελάμβαναν: οφθαλμική μυασθένεια ανθιστάμενη στη φαρμακευτική αγωγή, γενικευμένη μυασθένεια και μυασθένεια με θύμωμα. Τα στοιχεία που συλλέχθηκαν αφορούσαν τη βαρύτητα της νόσου (τροποποιημένη Osserman ταξινόμηση), την προεγχειρητική φαρμακευτική αγωγή, την ηλικία έναρξης της νόσου (≤ 40/ > 40 έτη), το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τη διάγνωση στη θυμεκτομή (≤ 12/ > 12 μήνες), το φύλο, την ιστολογία του θύμου αδένα, τη θνητότητα και τις επιπλοκές. Στους ασθενείς με θύμωμα περαιτέρω στοιχεία που ελήφθησαν υπόψη αφορούσαν τον ιστολογικό τύπο του θυμώματος κατά την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και το στάδιο του όγκου κατά Masaoka. Η εκτίμηση της νευρολογικής έκβασης στο τέλος του μετεγχειρητικού follow up έγινε βάση της νέας ταξινόμησης του Αμερικανικού Ιδρύματος για τη Βαρεία Μυασθένεια με την πλήρη σταθερή ύφεση να λαμβάνεται υπόψη για τον καθορισμό της επάρκειας της διενεργηθείσας εκτομής και για τη σύγκριση των αποτελεσμάτων μας με αυτά προηγουμένων μελετών. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έγινε με το SPSS 17 και αφορούσε δύο ομάδες ασθενών ανάλογα με την παρουσία ή μη θυμώματος. Η μέθοδος Kaplan-Meier χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση της επίπτωσης των υπό εκτίμηση προγνωστικών παραγόντων στην επίτευξη της πλήρους ύφεσης ενώ η Cox Regression ανάλυση αποτέλεσε το μοντέλο για την ανάλυση της ταυτόχρονης επίδρασης των υπό μελέτη παραμέτρων στην επίτευξη πλήρους σταθερής ύφεσης. Τιμές του p < 0.05 θεωρήθηκαν στατιστικά σημαντικές. Αποτελέσματα: 51 ασθενείς είχαν μυασθένεια χωρίς θύμωμα και 27 ασθενείς παρανεοπλασματική μυασθένεια. Δεν υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στα προεγχειρητικά κλινικά χαρακτηριστικά των ασθενών πλην της αναμενομένης εμφάνισης της νόσου σε απώτερη ηλικία στους ασθενείς με θύμωμα. Η θνητότητα ήταν μηδενική ενώ η χειρουργική νοσηρότητα, ανάλογη προηγουμένων μελετών θυμεκτομής με διαφορετικού τύπου προσπέλασεις, ανήλθε στο 7,7% και ήταν ως επί το πλείστον ήσσονος σημασίας. Το ποσοστό μετεγχειρητικής μυασθενικής κρίσης ήταν μόλις 3,8%. Οι ασθενείς με μυασθένεια και θύμωμα βίωσαν όψιμη νευρολογική έκβαση ανάλογη αυτής των ασθενών χωρίς θύμωμα (πιθανότητα ύφεσης 74,5% vs 85,7%, p= 0.632). Η μη χρήση στεροειδών στην προεγχειρητική φαρμακευτική αγωγή, ως έμμεσος δείκτης της βαρύτητας της νόσου, σχετίστηκε με στατιστικά καλύτερη πιθανότητα για πλήρη ύφεση των συμπτωμάτων τόσο στους ασθενείς με θύμωμα (95% CI 2.687-339.182, p= 0.006) όσο και σε αυτούς χωρίς θύμωμα (CI 95% 1.607-19.183, P= 0.007) στην πολυπαραγοντική ανάλυση. Αξιόλογη διαφορά, αν και στατιστικά μη σημαντική, για τη έκβαση της νόσου είχε η πρώιμη σε σχέση με την απώτερη χειρουργική αντιμετώπιση των ασθενών. Στη σύγκριση των 27 ασθενών με μυασθένεια και θύμωμα με 12 επιπλέον ασθενείς που υποβλήθηκαν στην ίδια επέμβαση για θύμωμα άνευ μυασθένειας η παρουσία των συμπτωμάτων μυϊκής αδυναμίας συνδυάστηκε με στατιστικά σημαντική βελτίωση της επιβίωσης των ασθενών (100% vs 38,8% στη 10ετία, p< 0.001). Στους ασθενείς με μυασθένεια χωρίς θύμωμα και απώτερης ηλικιακά έναρξης της νόσου το ποσοστό σημαντικής βελτίωσης των μυασθενικών συμπτωμάτων, εξαιρουμένης της πλήρους ύφεσης, ήταν 70%. Στους ασθενείς με μυασθένεια και θύμωμα η ιστολογική ταυτοποίηση των θυμωμάτων κατά την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προέκυψε στατιστικά σημαντική τόσο στην μονοπαραγοντική όσο και στην πολυπαραγοντική ανάλυση με τα θυμώματα τύπου Β2, Α και Β3 να επιτυγχάνουν από πολύ καλή έως άριστη πιθανότητα πλήρους ύφεσης και τα θυμώματα τύπου ΑΒ, Β1 και C να έχουν απογοητευτική έκβαση όσον αφορά την ίαση. Συμπεράσματα: Η παρούσα μελέτη δείχνει ότι η τροποποιημένη μεγίστη θυμεκτομή είναι ασφαλής και σχετίζεται με υψηλή πιθανότητα για ίαση των μυασθενικών ασθενών με και χωρίς θύμωμα. Οι ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται χειρουργικά πρώιμα μετά τη διάγνωση με κυριότερο προγνωστικό παράγοντα για το απώτερο νευρολογικό αποτέλεσμα την προεγχειρητική βαρύτητα της νόσου. Η ασφαλής και πιο αξιόπιστη εκτίμηση της τελευταίας απαιτεί πιο αντικειμενικά κριτήρια όπως αυτά που θεσπίστηκαν από το Αμερικανικό Ίδρυμα για τη Βαρεία Μυασθένεια. Η ενσωμάτωση σε αυτά τα κριτήρια μοριακών παραμέτρων που φαίνεται να επηρεάζουν την πρόγνωση της νόσου, ενδεχόμενα να βελτιώσουν την αξιοπιστία της κλινικής σταδιοποίησης του MGFA και να αναδείξουν υποομάδες ασθενών με διαφορετική νευρολογική πρόγνωση μετά από θυμεκτομή. Επίσης η πρώιμη διάγνωση των θυμωμάτων εξαιτίας των συνυπαρχόντων μυασθενικών συμπτωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερη επιβίωση τους συγκεκριμένους ασθενείς. Τέλος η νευρολογική έκβαση των ασθενών με θυμωματώδη μυασθένεια σχετίζεται με τον ιστολογικό τύπο των θυμωμάτων, αλλά όχι αναγκαία και με την κακοήθη συμπεριφορά τους. / Objective: Thymectomy represents a widely accepted treatment for myasthenia gravis with different surgical approaches reported as comparably efficient in achieving disease’s remission. With the complete stable remission being currently accepted as a clear measurable outcome of patients with myasthenia undergoing surgical treatment and the knowledge that disease’s remission should be evaluated as a time dependent event we proceeded to a retrospective analysis of our experience on the surgical management of myasthenic patients. The objective was to access the effect of maximal resection on the neurological outcome and identify predictors of disease remission. Materials and methods: The study group consisted of 78 patients who underwent modified maximal thymectomy for myasthenia from 1990 to 2007. Indications for thymectomy included: ocular myasthenia refractory to medical treatment, generalized myasthenia and thymomatous myasthenia. The data collected included preoperative disease’s severity (modified Osserman classification), preoperative medical treatment, age at onset of the disease (≤ 40/ > 40 years), time elapsed between diagnosis and thymectomy (≤ 12/ > 12 months), gender, thymus gland histology, mortality and morbidity. In thymoma patients further analysis was carried out according the World Health Organization histological classification and the Masaoka stage of the tumors. The evaluation of the neurological outcome at the end of follow up was performed according the Myasthenia Gravis Foundation of America classification. Both the effectiveness of the resection performed and the comparison of our results with those of previous studies were done using the complete stable remission as the end point of the study. The statistical analysis of the results was carried out using the SPSS 17. Kaplan-Meier life table analysis was performed and the log rank test was used to evaluate the effect of the variables examined on the distribution of disease’s remission over time. The Cox proportional hazard model was also applied to verify the concurrent effect of the evaluated factors on the achievement of complete stable remission. P values < 0.05 were considered statistically significant. Results: 51 patients suffered of non thymomatous myasthenia while 27 patients had myasthenia with thymoma. The two groups were comparable in refer to the clinical features of the patients apart the more advanced age at the time of the diagnosis for thymoma patients. There was no perioperative mortality, while the surgical morbidity was comparable to the one reported in other series of patients with different surgical approaches and was 7.7%. The rate of postoperative myasthenic crisis was only 3.8%. Thymoma and non thymoma patients experienced comparable complete stable remission prediction (74.5% vs 85.7% at 15 years, p= 0.632). The absence of steroids in the preoperative medical regimen was statistically associated with the achievement of complete stable remission in both thymoma (95% CI 2.687-339.182, p= 0.006) and non thymoma patients (CI 95% 1.607-19.183, P= 0.007) in multivariate analysis. There was an important difference, although not statistically significant, for the neurological outcome between early and late surgical treatment. When the 27 patients with myasthenia and thymoma were compared with other 12 patients similarly operated for thymoma without symptoms and signs of muscular weakness we found that the presence of myasthenia was statistically associated with improved survival (100% vs 38.8% at 10 years, p< 0.001). Non thymoma patients presenting with late onset myasthenia, experienced high improvement (complete stable remission excluded) rate reaching up to 70% at the end of follow up. Among patients with thymomatous myasthenia gravis the World Health Organization histological classification was statistically associated with the late neurological outcome. Thymoma types A, B3 and B2 reached a high to excellent prediction of disease’s remission while types AB, B2 and C had a disappointing neurological outcome. Conclusons: The present study demonstrated that the modified maximal thymectomy is a safe procedure, associated with an excellent neurological outcome in both thymomatous and non thymomatous myasthenia. The patients should be operated early after the diagnosis is made with the disease’s severity being the prime determinant of the possibility to achieve complete remission of myasthenic symptoms. The evaluation of disease’s severity requires objective criteria like the ones proposed by the Myasthenia Gravis Foundation of America. The inclusion in these criteria of molecular markers related to myasthenia’s prognosis and its neurological outcome after thymectomy may further enhance its validity and may allow the identification of subgroups of patients with different disease prognosis after thymectomy. The presence of muscular weakness may lead to early diagnosis and surgical treatment of thymomas with improved survival. Finally the neurologic outcome in thymoma patients after thymectomy may be statistically associated with the World Health Organization classification subtypes but not necessarily with the aggressiveness of these tumors.

The thesis investigates the impact of age-biased sampling on the accuracy of lifetime prediction models for traffic signs. The bias in question originates from age-biased sampling as a result of the inspection paradox. This phenomenon occurs because longer intervals have a higher probability of being observed compared to shorter intervals, leading to a skewed representation in the data. The research employs a dual approach: firstly, conducting an extensive analysis of real data on traffic sign longevity using a Weibull Survival Model. This analysis is based on the data set compiled by Saleh et al., (2023). Secondly, the study sets up a Monte Carlo simulation to systematically explore the effects of varying degrees and patterns of age bias on the sample. The simulation parameters are derived from the original Weibull Model parameters, obtained from the real dataset. This approach ensures that the simulations closely replicate the actual parameters and estimates. The comparison of the true shape, scale, intercept, and the coefficients associated with the covariates against the simulated estimates indicates a significant bias in the dataset. The study also examines the impact of this bias on the predictive capabilities of various models: Weibull Modeling, Cox Proportional Hazards, Kaplan Meier, and Random Survival Forest. This is done by comparing the true means and medians of the simulated data with the estimates from each model. The findings show that all models exhibit large deviations from the actual means and medians at varying bias levels in the simulated data. The accuracy of the predictions is measured using the Brier Score. This score also shows significant deviations from the prediction accuracy of the original Weibull Model applied to the real dataset, especially when the bias levels vary across simulated datasets. Given these findings, the study advises against using the aforementioned methods for lifetime modeling of traffic signs when there is age bias due to the inspection paradox.

Health technology assessment: case study on breast carcinoma treatment in the Czech Republic Bc. Lenka Šlegerová January 4, 2019 Abstract This thesis proposes an original method for assessing total costs of med- ical treatment. It defines the semi-Markov model with four states that are associated with specific costs of the treatment, and not with patients' health statuses. This method is applied to individuals' treatment data drawn from the Czech clinical practice in the treatment of the metastatic HER2+ breast cancer. The aim is to assess the cost-effectiveness of adding medication per- tuzumab to the combination of trastuzumab+docetaxel within first-line therapy and to examine whether using individual data on Czech patients and the economic conditions leads to different results from foreign stud- ies. Furthermore, employing censored data from the clinical practice in the thesis complicates the estimation of patients' overall survival in compari- son to clinical-trials data that form random samples. Therefore, survival functions were not only estimated by the Kaplan-Meier estimator but also using the Cox proportional hazard model and the Accelerated failure time model that both control for the effects of included covariates. The addition of pertuzumab does not result in significantly longer pa- tients'...

The objective of the study was to identify the factors that affect the survival lifetime of HIV+ terminal patients in rural district hospitals of Albert Luthuli municipality in the Mpumalanga province of South Africa. A cohort of HIV+ terminal patients was retrospectively followed from 2010 to 2017 until a patient died, was lost to follow-up or was still alive at the end of the observation period. Nonparametric survival analysis and semiparametric survival analysis methods were used to analyse the data. Through Cox proportional hazards regression modelling, it was found that ART adherence (poor, fair, good), Age, Follow-up mass, Baseline sodium, Baseline viral load, Follow CD4 count by Treatment (Regimen 1) interaction and Follow-up lymphocyte by TB history (yes, no) interaction had significant effects on survival lifetime of HIV+ terminal patients (p-values<0.1). Furthermore, through quantile regression modelling, it was found that short, medium and long survival times of HIV+ patients, respectively represented by the 0.1, 0.5 and 0.9 quantiles, were not necessarily significantly affected by the same factors. / Statistics / M. Sc. (Statistics)

The Polycomb group (PcG) family of proteins form chromatin-modifying complexes essential for embryonic development, and stem cell renewal and are commonly deregulated in cancer. There are several reports that address the possible implication of PcG proteins in tumor progression and metastasis, but very little is known about the specific role of these proteins in tumor progression and invasion. On the other hand, the molecular processes of the worst cancer prognosis, metastasis, which leads to an incurable disease, are yet incompletely elucidated. Here we show a role for Ring1B, a PcG protein, in three processes related to metastasis: in the Epithelial-mesenchymal transition (EMT), a critical morphogenic event that occurs during embryonic development and during the progression of various epithelial tumors, an in the migration and the invasion of mammary epithelial cells. / Las proteínas del grupo Polycomb (PcG) forman complejos modificadores de la cromatina esenciales en el desarrollo embrionario y en la renovación de las células madre, y su desregulación ha sido asociada al cáncer. Varios estudios muestran la posible implicación de las proteínas de PcG en la progresión tumoral y en la metástasis, pero a pesar de ello se sabe muy poco de los procesos moleculares en los que estas proteínas están participando. Por otro lado, los procesos moleculares responsables del peor pronóstico en cáncer, la metástasis, que continua siendo una enfermedad incurable, siguen sin estar completamente elucidados. En esta disertación mostramos el papel de Ring1B, una proteína del PcG, en tres procesos implicados en la metástasis: en la transición epitelio-mesénquima (EMT), un proceso morfogénico crítico en el desarrollo embrionario y durante la progresión de varios cánceres epiteliales, y en la migración y la invasión de las células epiteliales mamarias.