Spelling suggestions: "subject:"La microbiological""
221 |
Nous marcadors moleculars per resoldre les espècies del gènere AeromonasSanglas Baulenas, Ariadna 24 July 2015 (has links)
En aquesta tesi doctoral s’ha analitzat la utilitat dels gens malat deshidrogenasa (mdh)i recombinasa A (recA) com a marcadors moleculars per a la construcció de filogènies fiables del gènere Aeromonas. Les dades obtingudes han permès l’obtenció, mitjançant mètodes de màxima versemblança (ML) i d’inferència bayesiana (IB), de filogènies amb un alt suport estadístic en la majoria dels nodes dels arbres obtinguts, indicant que els arbres construïts a partir de les seqüències d’aquests gens són robusts. Com a resultat d’aquesta anàlisi, s’han reclassificat algunes soques mal identificades, s’ha detectat un fragment recombinant en 4 soques d’A.bestiarum, del qual s’ha pogut identificar l’inici i final, així com el parental recombinant del que molt probablement deriva aquest segment, i s’ha determinat el possible efecte d’aquest esdeveniment de recombinació a l’estructura i funció de la proteïna RecA.
A partir de les filogènies obtingudes i utilitzant un punt de calibratge extern, s’ha determinat l’origen de l’ancestre comú d’Aeromonas i dels diferents llinatges d’aquest gènere bacterià. A més, s’ha pogut establir a partir de diferents aproximacions, el model de diversificació seguit al llarg dels anys en que Aeromonas ha estat evolucionant, així com la seva taxa de diversificació (nombre d’espècies/milió d’anys).
Finalment, s’ha comparat l’evolució seguida per Aeromonas, des del seu origen fins a l’actualitat, amb la de totes les espècies animals. Els resultats suggereixen, que des de la gran extinció del Permià-Triàsic, Aeromonas hauria evolucionat paral·lelament a l’augment del nombre dels gèneres animals. L’explosiva proliferació d’organismes multicel·lulars i la seva decisiva influència en l’estructura i funció dels ecosistemes va proporcionar un nou univers de nínxols ecològics potencials pels llinatges bacterians presents. La bona correlació observada entre el nombre de gèneres animals i la diversificació d’Aeromonas en els darrers 250 Ma, podria ser explicada per la colonització d’aquests nous nínxols.
|
222 |
Aspectos microbiológicos de Burkholderia cepacia complex en pacientes con fibrosis quísticaMirambell Viñas, Antonio 15 December 2015 (has links)
La fibrosis quística (FQ) es la enfermedad hereditaria autosómica recesiva más frecuente entre la población caucásica. La principal causa de morbilidad y mortalidad en estos pacientes es por afectación pulmonar; mayoritariamente se producen infecciones respiratorias por Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia y algunas especies del complejo Burkholderia cepacia (Bcc). Cerca del 5% de los pacientes con FQ, se encuentran colonizados o infectados por Bcc, aunque éstas también son conocidas por infectar a pacientes con enfermedad granulomatosa crónica y por ser patógenas nosocomiales. Las especies del Bcc son bacilos gramnegativos fenotípicamente similares y con una relación genética muy estrecha; por ello la identificación y diferenciación mediante técnicas de microbiología convencionales es de elevada complejidad. Actualmente se han descrito 20 especies diferentes dentro Bcc. Debido a su elevada resistencia natural a numerosos antimicrobianos, su erradicación en los pacientes con FQ es dificultosa. Además el Bcc se caracteriza por poseer múltiples factores de virulencia, así como por su capacidad de formar biofilm. Entre las especies descritas del Bcc, B. multivorans y B. cenocepacia son las más prevalentes; no obstante esta distribución no se ha mantenido igual en el tiempo, ni en todos los países. Los objetivos del presente trabajo fueron; estudiar la epidemiolgía-molecular de los aislados bacterianos pertenecientes a Bcc obtenidos de muestras respiratorias de pacientes con FQ del Hospital Vall d’Hebron de Barcelona durante los años 2010 y 2012, determinar la sensibilidad a antimicrobianos y establecer la capacidad para formar biofilm de estos aislados. Por ello se identificaron mediante secuenciación del gen recA los aislados. También se comprobó la utilidad de MALDI-toF (VITEK MS y Daltonics MicroflexLT) para su identificación. La relación clonal se realizó por electroforesis en campo pulsante (PFGE) mediante la enzima SpeI. A su vez se determinaron los secuenciotipos (MLST) de los aislados y la relación clonal de éstos. Se estudió la sensibilidad a diferentes antimicrobianos utilizando la técnica disco-difusión y mediante la técnica del cristal violeta la capacidad de formar biofilm. El 5,3% de pacientes con FQ estuvo colonizado o infectado por Bcc. B. multivorans fue la especie más prevalente (43,8%), seguida de B. contaminans (37,5%), B. cepacia (18,8%) y B. stabilis (6,3%). Ambos MALDI-ToF ensayados determinaron el género del 100% de aislados, no obstante VITEK MS no determinó la especie de los aislados que pertenecían a B. stabilis y B. contaminans. Igualmente Daltonics MicroflexLT no identificó a nivel de especie los aislados de B. contaminans y un aislado de B. cepacia. En seis pacientes se aisló un mismo clon de B. contaminans (ST482), por lo que se constató la diseminación clonal de secuentiotipo. Se describieron los secuenciotipos ST17, ST450, ST723, ST724, ST725 y ST814 de B. multivorans; ST9 y ST726 de B. cepacia y ST51 de B. stabilis. De estos, ST723, ST724, ST725, ST726 y ST814 se describieron por primera vez en este estudio. El 68,2% de los aislados fueron sensibles a meropenem, 65,1% a piperacilina-tazobactam, 60,3% a ceftazidima, 54,6% a doxiciclina, 47,6% a trimetoprim-sulfametoxazol y 26,9% a ciprofloxacina. B. multivorans y B. cepacia fueron las especies más resistentes a antibióticos β-lactámicos, trimetoprim-sulfametoxazol y ciprofloxacina. B. contaminans y B. stabilis fueron los más sensibles a antibióticos β-lactámicos. Doxiciclina fue el antimicrobiano más activo frente a los aislados de B. multivorans y meropenem a los aislados de B. cepacia. Prácticamente todos los aislados tuvieron capacidad de formar biofilm. La capacidad de formar biofilm es diferente según la especie, siendo B. multivorans la que mostró mayor capacidad, aunque los aislados de un mismo clon mostraron cuantificaciones diferentes esgrimiendo la existencia de diferentes subpoblaciones de un mismo clon, con diferente capacidad de formar biofilm. / Cystic fibrosis (CF) is the most common autosomal recessive hereditary disease among caucasian population. The main cause of morbidity and mortality in patients with cystic fibrosis are the current and chronic lung infections. Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Pseudomonas aeruginosa, Stenotrophomonas maltophilia and some of the Burkholderia cepacia complex (Bcc) species are linked to the CF lung infections. About 5% of CF patients, mainly adults, are colonized or infected by Bcc, although this bacterial complex is also known to infect patients with chronic granulomatous disease and also as nosocomial pathogen. Bcc gram-negative bacilli are phenotypically very similar and genetically related, consequently the identification and differentiation using conventional microbiological techniques is difficult. Due to its high natural resistance to many antimicrobials, the eradication of Bcc in CF patients is complicated. Bcc is characterized by multiple virulence factors, including the ability to form biofilm. Among the Bcc species, B. multivorans and B. cenocepacia are the most prevalent among CF patients; however the distribution of Bcc species among the CF patients it’s changing over the years and countries. The aim of this study was to reveal the distribution of the Bcc species among the isolates obtained through respiratory samples from CF patients attended at the CF unit of Vall d’Hebron University Hospital (Barcelona) between 2010 and 2012; the susceptibility to antimicrobial agents and the ability to form biofilm were studied. 63 Bcc isolates were identified from 16 CF patients by sequencing the recA gene. Also the identification of these isolates by MALDI-TOF (VITEK MS and Daltonics Microflex LT) was determined. The clonal relatedness was performed by the PFGE employing the SpeI enzyme and the ST of all the clonal isolates by MLST. Finally the susceptibility to different antimicrobial and the biofilm quantification were analyzed by the disc-diffusion method and crystal violet technique respectively. 5,3% of CF patients were colonized or infected by Bcc. The most prevalent specie was B. multivorans (43,8%) followed by B. contaminans (37,5%), B. cepacia (18,8%) and B. stabilis (6,3%). Both MALDI-ToF analyzed in this study determined the genus of all isolates. However VITEK MS misidentified the all the B. stabilis and B. contaminans isolates. Daltonics Microflex also misidentified the B. contaminans isolates and one B. cepacia isolate. From six patients the same B. contaminans (ST482) clone was isolated, therefore the spread capacity of this clone is proven. The ST723, ST724, ST725, ST726 and ST814 have been described for the first time in this study. From all B. multivorans isolates, ST17, ST450, ST723, ST724, ST725 and ST814 were determined, from B. cepacia, ST726, ST9 and from B. stabilis, ST51 was found. By the antimicrobial susceptibility the 68,2% of the isolates were susceptible to meropenem, 65,1% to piperacillin-tazobactam, 60,3% to ceftazidime, 54,6% to doxycycline, 47,6% to trimethoprim-sulfamethoxazole and 26,9% to ciprofloxacin. B. multivorans and B. cepacia isolates were the most resistant to the betalactams, trimethoprim-sulfamethoxazole and ciprofloxacin antimicrobials. B. contaminans and B. stabilis were the most susceptible to betalactam. Doxycycline was the most effective antimicrobial agent against B. multivorans isolates and meropenem to B. cepacia isolates. Finally most of the Bcc isolates had the capacity to produce biofilm, nevertheless significant differences were determined among all the species, being B. multivorans the greatest. However the same clonal isolates showed significant differences at biofilm quantifications suggesting the presence of different subpopulations of the same clone, with different biofilm quantifications.
|
223 |
Estudio de la formación de cuerdas microscópicas en el género Mycobacterium y su implicación en la virulencia de Mycobacterium abscessusToledo Brambilla, Cecília Helena 10 December 2015 (has links)
La formación de cuerdas en género Mycobacterium está directamente relacionada con la virulencia. Es aún desconocido el compuesto responsable de la formación de las cuerdas, pero dichas cuerdas fueron relacionadas con la composición del ácido α-micólico en Mycobacterium tuberculosis y Mycobacterium bovis BCG. Más concretamente con la presencia de un anillo de cis ciclopropano en la posición proximal del ácido α-micólico. Hay diferentes especies de micobacterias que no poseen tal ciclopropano en el ácido α-micólico y que también fueron descritas como formadoras de cuerdas. Por ello, se investigó la correlación entre la formación de cuerdas y la presencia del anillo de ciclopropano en la posición proximal del ácido α-micólico en Mycobacterium brumae, Mycobacterium fallax y Mycobacterium abscessus. Utilizando la microscopia electrónica de barrido se confirmó la formación de cuerdas en M. brumae, M. fallax y M. abscessus todas cepas con morfología colonia rugosa. Solamente las variantes de M. abscessus con morfología colonial lisa no formaban cuerdas. Además, se corroboró mediante la utilización de resonancia magnética nuclear que M. brumae y M. fallax no poseen anillo de ciclopropano en el ácido α-micólico. También se analizó por primera vez la estructura del ácido micólico de M. abscessus, concluyendo que no había diferencia en la composición de los ácidos micólicos de la variante con morfología colonial lisa y la variante con morfología colonial rugosa, como tampoco presentaban anillo de ciclopropano en su ácido micólico. Además, se confirmó que solamente la variante con morfología colonial lisa presentaba glicopeptidolípidos en la pared.
Actualmente existe un gran interés por las micobacterias no tuberculosas como agentes causales de enfermedades en humanos. En países en vía de desarrollo las infecciones causadas por micobacterias no tuberculosas tienen un diagnóstico erróneo, y consecuentemente un tratamiento equivocado. En general las enfermedades provocadas por las micobacterias están asociadas a diversas enfermedades como por ejemplo: fibrosis quística, enfermedad pulmonar obstructiva y VIH. Entre estas especies encontramos M. abscessus, que es un patógeno emergente que presenta alta resistencia a antibióticos, lo que agrava su tratamiento clínico. En vista de los resultados anteriores, se decidió investigar la relación entre la formación de cuerdas y la virulencia en M. abscessus. Se pudo concluir que las variantes con morfología colonial rugosa, formadoras de cuerdas eran más virulentas que las variantes con morfología colonial lisa, siendo las primeras capaces de matar a los macrófagos, además de inducir a la producción de altos niveles de TNF-α y IL-6 por parte de los macrófagos. Otro resultado importante que se pudo observar mediante la utilización de diferentes técnicas microscópicas fue que las variantes rugosas formaban grandes agregados bacterianos, y estos se localizaban dentro de un mismo fagosoma. En cambio, las variantes lisas se presentaban como bacilos aislados. En este estudio se concluyó que este factor de agregación de los bacilos juntamente con la ausencia de los glicopeptidolípidos tiene un papel importante en la patogenicidad de M. abscessus, dejando expuestos los factores de virulencia de la micobacteria. / The capacity to form microscopic cords of Mycobacterium species has been related to their virulence. The compounds responsible for cording are unknown but the cord-like appearance formation of these strings of cells have been related to mycolic acids structure in Mycobacterium tuberculosis and Mycobacterium bovis BCG - concretely due to the detection of a cyclopropane ring to α-mycolic acids. There are, though, many different species of Mycobacterium which do not have the cyclopropane formation within the α-mycolic acid also described as cord formers. That is why we ran an investigation examining the correlation between the cording and cyclopropanation of α-mycolic acids in Mycobacterium brumae, Mycobacterium fallax and Mycobacterium abscessus. Scanning electron microscopy image, confirmed the fine structure of microscopic cords formation of M. brumae, M. fallax and M. abscessus, all the strains with similar rough morphology. It was only the M. abscessus variant with a smooth morphology that did not form true cords. Furthermore, performing nuclear magnetic resonance NMR analysis in M. brumae and M. fallax, was corroborated the absence of cyclopropane rings in their α-mycolic acids. In this study, it was also analysed for the first time, the mycolic-acids structure of M. abscessus; concluding there was no difference within the mycolic-acids composition between the smooth and rough morphological variants, no had these species cyclopropane rings had cyclopropane rings in their α-mycolic acids. The results confirmed that only the variant with a smooth morphology was showing glycopeptidelipids in its cell walls, too.
Nowadays, there is a huge interest in non tuberculous mycobacteria as a major causing agent for human diseases. In developing countries, the infections caused by these bacteria have a wrong diagnoses’ approach, therefore, a wrong treatment is given. Generally, the diseases caused by Mycobacterium are associated to different illnesses such as: cystic fibrosis, chronic obstructive pulmonary disease and HIV. In these species we find the before mentioned, M. abscessus which is considered an emergent pathogen that shows high resistance to antibiotics and consequently, making its clinic treatment difficult. Regarding the previous results, it was decided to investigate the relationship between cord formation and virulence within the M. abscessus. The variants with a rough morphology were exhibiting a major virulence than the smooth ones while forming cords, being these ones able to kill the macrophages in addition to induce a high TNF-α and IL-6 level production by them. Another significant result observed through different microscopic techniques, was the big bacterial aggregation the rough variants were forming, being these ones located in the same phagosome. The smooth variants, however, were showing isolated bacilli. The study revealed that this bacilli aggregation factor in conjunction with the glycopeptidelipids absence has an important role in the M. abscessus pathogenicity, exposing the bacilli virulence factors.
|
224 |
Produção de etanol e levana por células de Zymomonas mobilis imobilizadas em alginatoMoro, Marina Rodrigues [UNESP] 23 March 2012 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:23:27Z (GMT). No. of bitstreams: 0
Previous issue date: 2012-03-23Bitstream added on 2014-06-13T19:29:29Z : No. of bitstreams: 1
moro_mr_me_sjrp.pdf: 877220 bytes, checksum: 6d97eaf5d6767454f64461dbb4477d35 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / O uso do etanol como um combustível tem estimulado a pesquisa sobre vários aspectos do processo de fermentação. A bactéria Zymomonas mobilis possui habilidades de transformar açúcares em etanol e gás carbônico. Além disso, produz levana, polissacarídeo cuja hidrólise resulta em frutose que tem poder adoçante superior à sacarose, e pode ser utilizado na indústria alimentícia e farmacêutica. A imobilização celular tem sido cada vez mais empregada em processos fermentativos para aumentar a eficiência da fermentação e reduzir os custos associados com as trocas constantes de inóculo. O alginato é um dos suportes mais utilizados para a imobilização de células microbianas por ser de fácil utilização e apresentar uma metodologia simples e barata. O objetivo deste trabalho foi produzir etanol e levana por meio da imobilização de Zymomonas mobilis CCT 4494 em alginato, utilizando as concentrações de 5% a 30% de sacarose, pH iniciais 4,0, 5,7 e 7,0 a 30 °C e 40 °C, sem agitação. Para isto, células de Zymomonas mobilis em concentração pré-estabelecida foram adicionadas em solução de alginato de sódio 2%, e esta mistura foi gotejada em solução de cloreto de cálcio 3%, obtendo-se esferas de alginato de cálcio com 3,0 mm de diâmetro, mantidas por 30 minutos sob agitação e, adicionadas ao meio sintético de fermentação contendo as concentrações de sacarose a serem testadas e com pH inicial ajustado para cada experimento. Foram retiradas amostras a cada 24 horas durante o processo fermentativo para a determinação de crescimento celular no suporte; biomassa desprendida para o meio de fermentação; melhor tempo de incubação para a produção de etanol e levana, e pH final. As condições para produção de etanol e levana foram diferentes. A maior síntese de etanol (130,1 g/L), ocorreu na... / The using of ethanol as a fuel has stimulated research on various aspects of the fermentation process. Bacteria of the species Zymomonas mobilis are capable of turning sugars into ethanol and carbon dioxide. It also produces levan polysaccharide which hydrolysis results in fructose, having sweetness higher than sucrose, and can be used in food and pharmaceutical industries. The cell immobilization has been increasingly used in fermentation processes to improve the fermentation efficiency and reduce costs associated with the constant changes in inoculums size. The alginate is one of the most used supports for immobilization of microbial cells to be easy to use and present a methodology to use simple and inexpensive. The aim of this study was to produce ethanol and levan by immobilizing cells of Zymomonas mobilis CCT 4494 in alginate, using 5% to 30% sucrose concentrations, initial pH 4.0, 5.7, and 7.0, at 30°C and 40°C, without agitation. For this, Zymomonas mobilis cells in pre-established concentration were added to a solution of sodium alginate 2%, then this mixture was dripped into a solution of calcium chloride 3%, achieving levels of pellets of calcium alginate with 3.0 mm in diameter, kept under stirring for 30 minutes and it was added to the synthetic medium fermentation of sucrose concentrations to be tested with a initial pH value adjusted for each experiment. Samples were taken every 24 hours during the fermentation process to determine the following parameters: the cell growth on the pellets; released biomass for the fermentation medium; best incubation time for the production of ethanol and levan and final pH. The conditions for levan and ethanol production were different. The highest ethanol production (130.1 g/L), occurred at 30°C, initial pH 5.7 at a 30% sucrose concentration and 72 hours... (Complete abstract click electronic access below)
|
225 |
Qualidade microbiológica e ocorrência de leveduras em diferentes amostras de queijo tipo minas frescalSilva, Juliana Victorino da [UNESP] 14 March 2003 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:23:28Z (GMT). No. of bitstreams: 0
Previous issue date: 2003-03-14Bitstream added on 2014-06-13T20:30:14Z : No. of bitstreams: 1
silva_jv_me_sjrp.pdf: 426334 bytes, checksum: 8c1a5954f29a9ee27ac85d473571714a (MD5) / Trinta e uma diferentes amostras de queijo tipo Minas Frescal fabricadas artesanalmente, obtidas de feiras livres em municípios do Estado de São Paulo (Bady Bassitt, Bauru, Mirassol, Potirendaba e São José do Rio Preto), foram submetidas às seguintes análises microbiológicas: contagem de Staphylococcus aureus, determinação do Número Mais Provável (NMP) de coliformes totais e fecais, pesquisa de Escherichia coli, Salmonella sp e Listeria monocytogenes, de acordo com a legislação brasileira, incluindo ainda a contagem de bactérias aeróbias mesófilas (total de microrganismos aeróbios estritos e facultativos viáveis) e a enumeração de bolores e leveduras. Das amostras, foram isoladas cento e cinqüenta e cinco culturas de leveduras que foram submetidas às provas taxonômicas, morfológicas, fisiológicas e de assimilação de diversas fontes de carbono. Além disso, as leveduras foram também testadas quanto a resistência aos conservantes alimentícios benzoato de sódio e sorbato de potássio em diferentes concentrações, assim como com relação a sensibilidade ao tratamento térmico. De acordo com os resultados obtidos, observou-se que trinta (96,80%), das trinta e uma amostras de queijo tipo Minas Frescal, apresentaram-se em desacordo com um ou mais padrões da legislação brasileira. Os resultados das provas taxonômicas demonstraram a ocorrência de quatro gêneros de leveduras, a saber: Candida edax representada por cinqüenta e nove culturas (38,06%), Cryptococcus, duas espécies, ou seja, Cryptococcus albidus por três culturas (1,94%) e Cryptococcus laurentii por sete (4,52%), Debaryomyces hansenii var. fabryii representada por oitenta e cinco (54,84%) e Saccharomyces cerevisiae por uma (0,64%). Observou-se que as leveduras de mesmas espécies, em alguns casos, diferiram em uma ou mais características da descrição padrão... / Thirty-one different samples of Minas Frescal handmade cheese, obtained at open markets in municipalities of the State of São Paulo (Bady Bassitt, Bauru, Mirassol, Potirendaba and São José do Rio Preto), were submitted to the following microbiological analyses: Staphylococcus aureus count, determination of the Most Probable Number (MPN) of total and fecal coliforms, analysis for the presence of Escherichia coli, Salmonella sp and Listeria monocytogenes, according to Brazilian food safety regulations. Analyses also included mesophil aerobic bacteria count (total of viable strict and facultative aerobic microorganisms) and the enumeration of yeast and mold. One hundred fifty-five yeast cultures were isolated from the samples. They were submitted to taxonomic, morphological, and physiological tests, and to carbon source assimilation tests, as well. Furthermore, the cultures were also tested for resistance to the food preservatives sodium benzoate and potassium sorbate in different concentrations, and for sensibility to thermal treatment. According to the results obtained, 30 samples (96.80%) of Minas Frescal cheese were observed to not to comply with one or more standards set by the Brazilian regulations. The results of the taxonomic tests showed the occurrence of 4 types of yeast: Candida edax represented by 59 cultures (38.06%); 2 species of Cryptococcus, i.e., Cryptococcus albidus, 3 cultures (1.94%), and Cryptococcus laurentii, 7 cultures (4.52%); Debaryomyces hansenii, var. fabryii, represented by 85 cultures (54.84%); and Saccharomyces cerevisiae, one culture (0.64%). In some cases, yeasts of the same species were observed to differ in one or more characteristics of the standard description. As regards to the behavior of cultures in face of the preservatives, all of them were verified to be sensitive to sodium benzoate at concentrations of 0.1, 0.2 and 0.4% and to potassium sorbate...(Complete abstract click electronic access below)
|
226 |
Aspectos epidemiológicos de enteroparasitos no município de Campo do Tenente, Paraná, BrasilOishi, Camila Yumi January 2017 (has links)
Orientadora : Profª. Drª Débora do Rocio Klisiowicz / Dissertação (mestrado) - Universidade Federal do Paraná, Setor de Ciências Biológicas, Programa de Pós-Graduação em Ciencias Biológicas (Microbiologia, Parasitologia e Patologia Básica). Defesa: Curitiba, 31/05/2017 / Inclui referências : f. 77-93 / Resumo: As enteroparasitoses são um problema de saúde pública em países em desenvolvimento e sua prevalência é maior em regiões socioeconomicamente desfavorecidas. Nos países onde há o crescimento acelerado e desordenado dos centros urbanos e pouco investimento nas áreas rurais (geralmente desprovidas de infraestrutura sanitária mínima), a população torna-se facilmente exposta às infecções por helmintos e protozoários. A presente dissertação teve por objetivo principal o estudo da epidemiologia das parasitoses intestinais em moradores do município de Campo do Tenente, Paraná, Brasil. Campo do Tenente é um município localizado a 95,7 km da capital paranaense, de caráter predominantemente rural e possui aproximadamente sete mil habitantes. Participaram do estudo um total de 548 habitantes de três regiões do município: Centro, Bairro Divino e Área Rural. Pela primeira vez no estado do Paraná em um mesmo estudo diagnosticaram-se 15 diferentes espécies de parasitos intestinais (11 de protozoários e quatro de helmintos), com uma prevalência total de 25,9% (22,4% para protozoários e 3,3% para helmintos). Blastocystis spp. foi o parasito mais prevalente (8,9%), seguido por Entamoeba coli (7,3%). As demais espécies não ultrapassaram 6% de prevalência. As espécies Chilomastix mesnili, Entamoeba hartmanni, Enteromonas hominis, Retortamonas intestinalis foram pela primeira vez descritas no estado do Paraná. O poliparasitismo foi presente em 31,2% dos casos, com predomínio do parasitismo por duas espécies (63,6%). Os resultados também foram analisados em função do gênero, grupos de idade e por regiões, obtendo-se diferenças estatisticamente significativas em alguns desses fatores. O presente estudo conclui que o diagnostico das enteroparasitoses é particularmente importante, ressaltando a importância do diagnóstico no que tange às enteroparasitoses. Ademais, estes resultados permitirão as autoridades locais a implantação de estratégias para redução das parasitoses intestinais. Palavras-chave: enteroparasitos, prevalência, Campo do Tenente. / Abstract: Enteroparasitosis are a public health problem and is highly prevalent throughout the developing countries. In countries where there is accelerated and disordered growth of urban centers and lack of investment in rural areas (generally devoid of minimal sanitary infrastructure), the population is easily exposed to helminth and protozoa infections. The aim of the present study was to study the epidemiology of intestinal parasitosis in residents of Campo do Tenente, Parana, Brazil. Campo do Tenente is a municipality located 95.7 km from the capital of Parana, predominantly rural and has approximately 7 000 inhabitants. A total of 548 inhabitants derived from three regions of the city: downtown, Divino District and rural Area, participated in the present study. For the first time in the state of Paraná, 14 different intestinal parasite species (10 protozoa and four helminths) were diagnosed, the prevalence was 25.9% (22.4% protozoa and 3.3% helminths). Blastocystis spp. was the most prevalent parasite (8.9%), followed by Entamoeba coli (7.3%). The other species did not exceed 6% of prevalence. The species Chilomastix mesnili, Entamoeba hartmanni, Enteromonas hominis, Retortamonas intestinalis first diagnosed in the state of Parana. Polyparsitism was present in 31.2% cases, with a predominance of parasitism by two species (63.6%). The results also analyzed according to gender, age groups and regions, obtaining statistically significant differences in some of these factors. The present study concludes that diagnosis of enteroparasitosis is particularly important. In addition, these results will allow the local authorities to implement strategies to reduce intestinal parasitosis. Key-words: enteroparasitosis, prevalence, Campo do Tenente
|
227 |
Análise nutricional, microbiológica e histológica do berbigão Anomalocardia brasiliana da reserva extrativista marinha do Pirajubaé (Remapi), Florianópolis/SCAveiro, Mariana Vincenzi January 2007 (has links)
Dissertação (mestrado) - Universidade Federal de Santa Catarina. Centro de Ciências da Saúde. Programa de Pós-Graduação em Nutrição / Made available in DSpace on 2012-10-23T11:34:36Z (GMT). No. of bitstreams: 1
243903.pdf: 621775 bytes, checksum: 4b8fcae645bd598aa1c81c293edaee83 (MD5) / Os berbigões apresentam importante valor nutritivo e são considerados fontes de proteínas e minerais, sendo que sua composição pode variar conforme o local de extração, disponibilidade de alimentos, estação do ano e grau de maturação. Além disso, podem ser utilizados como bioindicadores de poluição aquática, já que a qualidade do ambiente de onde são extraídos determina os requisitos de qualidade dos berbigões e garantia de um produto saudável e seguro para o consumidor. O objetivo deste trabalho foi determinar a composição nutricional e a qualidade microbiológica do berbigão da espécie Anomalocardia brasiliana extraídos na Reserva Extrativista do Pirajubaé (REMAPI) de Florianópolis, SC em dois períodos do ano. Nas duas coletas os animais foram removidos, higienizados e preparados para as análises de composição centesimal, minerais, ácidos graxos e esteróis, microbiologia e histologia. O berbigão Anomalocardia brasiliana apresentou alto teor de umidade e cinzas, baixo conteúdo de lipídios totais e calorias. Além disso, no outono os teores de proteína e lipídio foram significativamente maiores que os da primavera, o que proporcionou uma maior reserva energética para a fase de gametogênese observada naquela estação. Foram encontrados sódio, potássio, fósforo, cálcio e magnésio em maiores quantidades que ferro, manganês, zinco e cobre. Observaram-se ácidos graxos polinsaturados em maiores teores que os saturados e monoinsaturados, nas duas coletas amostrais. O colesterol foi o esterol prevalente dentre o campesterol, estigmasterol e -sitosterol no outono e primavera. As contagens microbiológicas foram satisfatórias para todos os parâmetros analisados no período e área estudada. Estes resultados mostraram que o berbigão da REMAPI não oferece riscos a saúde pública e ambiental nos períodos de análise; e que o berbigão apresenta características nutricionais importantes, as quais são influenciadas pela sazonalidade e grau de maturação.
|
228 |
Biodegradação de antraceno estimulada por ferroSantos, Eder da Costa dos January 2004 (has links)
O antraceno pertence ao grupo dos hidrocarbonetos aromáticos policíclicos (HAP) que apresentam elevado potencial poluente e de risco a saúde, e tem sido utilizado como modelo para o estudo da degradação dos HAP, devido à sua menor toxicidade. Para a eliminação dos HAP do ambiente, tem sido proposta a utilização de microrganismos heterotróficos, que apresentam complexos enzimáticos que necessitam do ferro como componente estrutural. A dinâmica do ferro no solo, influenciada por formas e concentrações, pode interferir na biodisponibilidade deste elemento, afetando o potencial de degradação dos HAP no ambiente. Para testar essa hipótese, os objetivos deste trabalho foram: a) isolar microrganismos com potencial de degradação de antraceno; b) caracterizar as condições ótimas para o crescimento; c) avaliar o efeito de fontes e de concentrações de ferro na degradação do antraceno in vitro e no solo. Foram isoladas 26 bactérias com potencial de crescimento em meio contendo antraceno e destas foram selecionadas três, pelo melhor desempenho. Os isolados selecionados apresentaram maior crescimento a pH 7,0, à temperatura de 30ºC e em concentrações de até 2.000 mg L-1 de antraceno Todas as fontes de ferro testadas aumentaram o número de microrganismos crescendo em meio contendo 250 mg L-1 de antraceno, à excessão do Fe2O3. O estímulo ao crescimento dos isolados ocorreu em até 0,2 mM de Fe(NO3)3. A adição de 0,1 mM desta fonte de ferro estimulou um dos isolados para a degradação de até 72% do antraceno e esta degradação foi relacionada, em parte, à diminuição da tensão superficial do meio pelo isolado até 26,2 dinas cm-1. O efeito mais pronunciado do ferro na degradação do antraceno no solo foi maior na presença dos isolados (bioaumentação) e de nutrientes (bioestimulação). Os resultados demonstraram que o ferro estimula a degradação de antraceno, podendo este elemento ser utilizado nas estratégias de biorremediação dos HAP no ambiente.
|
229 |
Avaliação do impacto do herbicida glifosato na microbiota do solo e biodegradação por cepas de FusariumCastro Junior, João Vieira de January 2006 (has links)
Investigou-se o impacto e a biodegradação do glifosato pela microbiota do solo. O solo utilizado foi (Argissolo vermelho distrofico arênico) coletado a 30 e 60 cm de profundidade onde foi quantificado a taxa de CO2 produzido e as UFC de bactérias e fungos . Foram utilizadas 5 cepas de fungos filamentosos pertencentes do gênero Fusarium crescidos em meio de cultura Czapeck com adição de glifosato, no qual foram testadas: a utilização como substrato, a concentração máxima inibitória e a biodegradação em agitador e em biorreator. Foi observado que a introdução do herbicida no solo não apresentou efeito negativo sobre a microbiota e que a população de bactérias cultiváveis foi mais numerosa que a de fungos. Dentre as cepas testadas nenhuma foi inibida pela presença do glifosato, mesmo a altas concentrações. Todas as cepas estudadas foram capazes de biodegradá-lo e utilizá-lo como fonte de nutriente. A formação de consórcio não apresentou maior eficiência na metabolização do composto quando comparado as culturas crescidas puras, sendo a biodegradação em biorreator mais eficiente que aquela realizada em agitador horizontal.
|
230 |
Identificação e caracterização de actinomicetos isolados de processo de compostagemOliveira, Margaroni Fialho de January 2003 (has links)
Atualmente, o isolamento e a caracterização de actinomicetos tem recebido atenção especial, pois, juntamente com os fungos, eles são os principais responsáveis pela degradação de substâncias de difícil decomposição durante o processo de compostagem. Portanto este trabalho tem por objetivo identificar os actinomicetos isolados durante o processo de compostagem através de métodos de microbiologia clássica e pela amplificação do 16S DNAr. Para a realização deste trabalho foram realizadas seis coletas na Central de Triagem e Compostagem de Resíduos Sólidos de Sapiranga (CETRISA) e três numa composteira da UFRGS. Para o isolamento dos actinomicetos foi utilizada a diluição de 10-3 da amostra e a mesma foi semeada nos meios Jaunsen, 72C e Agar Amido Caseína e incubada nas temperaturas de 37oC, 50ºC e a temperatura ambiente por um período de 10 a 14 dias. A identificação foi realizada através de análise taxonômica dos microcultivos dos isolados e de provas bioquímicas. Foram isolados 153 actinomicetos, destes 73 foram isolados da CETRISA e 80 da composteira da UFRGS. Na primeira, houve o predomínio do gênero Nocardia e na segunda, do gênero Streptomyces. Após a identificação dos actinomicetos o trabalho teve prosseguimento com a amplificação da região 16S do DNAr e digestão dos produtos obtidos com endonucleases de restrição. Foram testadas oito endonucleases de restrição, porém somente a Msp1 e a HinfI produziram resultados favoráveis que puderam separar os isolados em nível de gênero.
|
Page generated in 0.0728 seconds