• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 182
  • 4
  • 3
  • 3
  • 3
  • 1
  • Tagged with
  • 193
  • 193
  • 179
  • 27
  • 27
  • 26
  • 24
  • 24
  • 21
  • 21
  • 20
  • 19
  • 19
  • 18
  • 18
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
171

Efeitos do tempo da descompressão medular no traumatismo raquimedular: estudo experimental em ratos / Effects of medullary decompression time in spinal cord injury: experimental study in rats

Arnóbio Rocha Oliveira 16 August 2005 (has links)
Com o objetivo de avaliar os efeitos do tempo da descompressão medular em 50 ratos, machos, da raça Wistar, criou-se um modelo experimental de compressão medular através da passagem de uma fita de tecido (cetim), que reduz em 30% o diâmetro do canal vertebral na região da coluna torácica após laminectomia (TIX E TX). Os animais foram distribuídos em cinco grupos com 10 ratos cada, sendo: grupo A, controle da técnica de exposição medular atraumática, sem lesão; grupo B, submetidos à compressão medular, seguida de descompressão cinco minutos após a lesão; nos grupos C e D, realizou-se o mesmo procedimento do grupo B, porém a descompressão ocorreu 24 e 72 horas após a compressão, respectivamente; os ratos do grupo E sofreram compressão, sem descompressão até o fim do experimento na quarta semana, quando os 50 ratos foram submetidos à eutanásia. Todos os animais com compressão (B, C, D e E) apresentaram paraplegia no pós-operatório imediato. A recuperação neurológica foi avaliada através do potencial evocado motor, da escala BBB de capacidade locomotora e do exame anatomopatológico do sítio da lesão. Observou-se relação direta entre o potencial de recuperação neurológica e o tempo da descompressão medular nos três métodos de avaliação / With the objective of evaluating the effects of medullary decompression time in 50 male Wistar rats, an experimental model of medullary compression was created, through the insertion of a satin tape, which reduces in 30% the diameter of the vertebral canal at the region of the thoracic column after laminectomy (TIX and TX). The animals were distributed in five groups with 10 rats each, as follows: group A: control of the technique of atraumatic medullary exposure, with no lesion; group B, submitted to medullary compression, followed by decompression five minutes after the lesion; groups C and D underwent the same procedure, but decompression was performed 24 and 72 hours after compression, respectively; and finally, rats from group E underwent compression without decompression up to the end of the experiment on the 4th week, when all 50 rats were euthanized. All animals submitted to compression (groups B, C, D and E) presented paraplegia in the immediate post-operative period. The neurological recovery was evaluated through the motor-evoked potential of the BBB scale of locomotor capacity and anatomopathological examination of the lesion site. A direct correlation between the neurological recovery potential and time of medullary decompression was observed at the three evaluation methods
172

"Avaliação das alterações anatômicas cardíacas secundárias ao enfisema pulmonar: estudo experimental em ratos" / Evaluation of the cardiac anatomical alterations secondary to the pulmonary emphysema : experimental study in rats

Rosangela Monteiro 04 November 2004 (has links)
Analisamos as alterações cardíacas pós-indução de enfisema por instilação de papaína. Foram avaliados 75 ratos (grupos papaína e controle), sacrificados 30, 60, 90, 120 ou 180 dias pós-instilação. Foram realizados: gasometria do sangue arterial, avaliação morfométrica cardíaca e pulmonar. A papaína produziu destruição alveolar compatível com enfisema, sem repercussão nas trocas gasosas. Ventrículo direito e septo interventricular não apresentaram alterações significativas. Houve redução da área do ventrículo esquerdo, 90 dias pós-indução, e discreto espessamento de sua parede. / Cardiac alterations post-induction emphysema by instillation of papain were analyzed. Seventy-five rats (groups papain and control), sacrificed 30, 60, 90, 120 or 180 days post-instillation were evaluated. Arterial blood gases, cardiac and pulmonary morphometrical analysis were performed. Papain administration produced alveolar destruction compatible with emphysema, without arterial blood gases changes. Right ventricle and interventricular septum didn't show alterations. There were left ventricular area decrease (90 days post-induction) and light thickness increase of its wall.
173

Efeito da solução salina hipertônica nas lesões resultantes da isquemia/reperfusão hepática: estudo experimental em ratos / Effect of hypertonic saline solution during ischemia/reperfusion injury in rat liver

Estela Regina Ramos Figueira 24 June 2008 (has links)
Introdução: A lesão de isquemia/reperfusão do fígado é caracterizada pelo agravamento da lesão isquêmica hepatocelular quando o órgão é revascularizado, podendo originar, nos casos mais graves, uma reação inflamatória sistêmica com lesão de órgãos à distância. O controle desse fenômeno é importante no transplante de fígado, nas cirurgias de ressecção hepática e no choque hemorrágico. A administração de soluções salinas hipertônicas têm se mostrado eficaz no tratamento do choque hemorrágico, pois melhora as alterações hemodinâmicas e, possivelmente, apresenta uma ação antiinflamatória. Neste trabalho foram avaliados os efeitos locais e sistêmicos da administração da solução salina hipertônica na lesão de isquemia/reperfusão hepática em ratos. Métodos: Enquanto 14 ratos Wistar machos, dos 56 utilizados no estudo, compuseram o grupo controle, grupo C; os demais, que foram submetidos à uma hora de isquemia hepática e 4 horas de reperfusão, compuseram outros grupos de 14 animais: o grupo ST, animais que não receberam tratamento; o grupo SSF, animais que receberam 34 mL/kg de NaCl 0,9%, por via endovenosa, 15 minutos antes da reperfusão; o grupo SSH, animais que receberam 4 mL/kg de NaCl 7,5%, 15 minutos antes da reperfusão. Após 4 horas de reperfusão, os materiais foram coletados para análise. Foram realizadas as dosagens das transaminases AST e ALT, a avaliação das funções oxidativas e fosforilativas mitocondriais, a dosagem das interleucinas IL-6 e IL-10, as análises teciduais pulmonares e a análise histológica do fígado isquêmico e não isquêmico. Resultados: Quando comparado aos grupos ST e SSF, o grupo SSH apresentou elevação dos níveis de AST e ALT significantemente menores; preservação da função mitocondrial tanto dos lobos isquêmicos, como dos não isquêmicos, significantemente melhor; elevação dos níveis de IL-6 e IL-10 sem significância estatística; aumento da permeabilidade vascular pulmonar significantemente menor; e elevação da atividade da mieloperoxidase pulmonar sem significância estatística. Em relação à análise histológica da lesão de isquemia/reperfusão hepática, o escore da lesão do grupo SSH foi significantemente menor que o da lesão do grupo C; entretanto, quando comparados os três grupos submetidos à isquemia hepática ST, SSH e SSF não se observaram diferenças significantes estatisticamente. Conclusão: A administração da solução salina hipertônica a 7,5% na isquemia/reperfusão hepática normotérmica melhorou as lesões hepáticas locais e as lesões à distância, principalmente pulmonares / Introduction: During liver ischemia, the drop in mitochondrial energy production leads to cellular damage, which is aggravated during restoration of blood supply. Besides local hepatic injury, the ischemia/reperfusion process can trigger a systemic inflammatory syndrome producing remote organ damage. To control these alterations in clinical conditions like liver transplantation, liver resections and hypovolemic shock, is crucial to achieve proper patient management. Aim: To evaluate the effect of the sodium chloride hypertonic solution on prevention of local and systemic injury during partial liver ischemia/reperfusion. Methods: Animals underwent partial warm liver ischemia/reperfusion. Fity six Wistar male rats were randomly allocated into four groups. Fourteen animals were submitted to sham operation and allocated to C group; 42, submitted to one hour of liver ischemia followed by 4 hours of reperfusion, were allocated in three additional groups: ST group, 14 animals that received no treatment; SSF group, 14 animals that received NaCl 0.9%, 34 mL/kg, intravenously; SSH group, animals that received NaCl 7.5%, 4 mL/kg, intravenously. Blood and tissue samples were collected four hours after reperfusion, when animals were killed. Blood samples were collected to determinate AST, ALT, IL-6 and IL-10 levels. Liver and pulmonary tissues were assembled for liver histology and for liver mitochondrial phosphorylation, pulmonary vascular permeability and myeloperoxidase analyzes. Results: Hypertonic saline solution showed beneficial effects in the treatment of liver ischemia/reperfusion injury. SSH group presented elevation of AST and ALT plasma levels significantly lower than ST and SSF groups. A significant reduction on mitochondrial dysfunction was observed in SSH group compared with ST and SSH groups. Elevation in serum IL-6 and IL-10 was similar among ST, SSF and SSH groups. Pulmonary vascular permeability was significantly lower in group SSH compared with ST and SSF groups. No differences in myeloperoxidase activity were observed among these three groups. Histological score for liver ischemia/reperfusion injury was significantly lower in SSH group compared to ST group, however no differences were observed between SSH and SSF groups. Conclusion: Administration of hypertonic saline solution in an experimental rat model of liver ischemia-reperfusion ameliorated local and systemic injuries
174

Invaginações (plicaturas) da grande curvatura gástrica e da parede anterior do estômago para controle de peso: modelos experimentais / Greater gastric curvature and anterior gastric wall invaginations (plications) for weight management: experimental models

Pedro Ehrmann Brasiliense Fusco 07 January 2010 (has links)
INTRODUÇÃO: Muitos procedimentos cirúrgicos e endoscópicos bariátricos realizados atualmente diminuem o volume da luz gástrica de forma isolada ou associados a intervenção sobre o intestino. Uma forma de invaginação ou plicatura gástrica associada ao envolvimento protético do estômago foi usada para tratamento cirúrgico da obesidade. O procedimento foi abandonado devido à elevada taxa de complicações e re-intervenções causadas pelo contato da prótese com as vísceras abdominais. A fundoplicatura a Nissen usada para tratamento de refluxo gastroesofágico leva a emagrecimento pequeno, mas significativo. Na fundoplicatura a Nissen não são usados (e, portanto, não há complicações relacionadas a) secção, grampeamento, anastomose, bandas, anéis ou corpos estranhos. Neste trabalho formulamos a hipótese que a invaginação da grande curvatura gástrica levaria a perda de peso em ratos (Série A - primeira série de experimentos). Confirmada esta hipótese, testamos se a invaginação da parede gástrica anterior teria efeito semelhante (Série B - segunda série de experimentos). A invaginação da parede gástrica anterior evitaria a mobilização do grande omento. MÉTODO: Na Série A, trinta ratos foram sorteados em três grupos. Os dez ratos do primeiro grupo, chamado ACTR- ANEST, foram anestesiados e pesados. Aos dez ratos do segundo grupo, chamado A-CTR-LAP, foram adicionadas laparotomia e manipulação visceral à anestesia. Ao terceiro grupo, chamado A-INV-CURV, foi adicionada uma invaginação da grande curvatura gástrica à anestesia e laparotomia. Os animais da Série A foram pesados novamente no sétimo dia após os procedimentos; pesados, sacrificados e necropsiados no vigésimo - primeiro dia após os procedimentos. Na segunda série de experimentos (Série B), vinte ratos foram sorteados em dois grupos. A parede gástrica anterior foi invaginada em dez ratos no primeiro grupo (B-INV-ANT). A grande curvatura gástrica foi invaginada em dez ratos no segundo grupo (B-INV-CURV). Nesta Série B, os ratos foram pesados semanalmente por quatro semanas, sacrificados e necropsiados no vigésimo - oitavo dia após os procedimentos. RESULTADOS: Na Série A, a média de pesos corporais do grupo A-INV-CURV (311,41g) tornou-se menor que a dos grupos A-CTR-LAP (346,18g) e A-CTR-ANEST (362,48), p<0,001 (ANOVA medidas repetidas). A média de pesos das gorduras peri-testiculares foi significativamente diferente somente entre os grupos A-INV-CURV (4364mg) e A-CTR-ANEST (5059mg), p<0,02 (teste de Dunn). Na Série B, a média de pesos corporais do grupo B-INV-CURV (341,90g) tornou-se menor que a do grupo B-INV-ANT (370,56g) no vigésimo - primeiro dia após os procedimentos, p<0,03 (ajuste de Tukey). Os pesos das gorduras peri-testiculares e os volumes gástricos luminais não foram diferentes no vigésimo - oitavo dia após os procedimentos (sacrifício). CONCLUSÃO: A invaginação da grande curvatura gástrica leva a redução de peso em ratos quando comparada a anestesia isolada, a anestesia seguida de laparotomia, e a invaginação da parede gástrica anterior. / BACKGROUND: Many bariatric endoscopic or surgical procedures performed today reduce gastric luminal volume, alone or in combination with a distal enteric intervention. A form of prosthetic wrap of the folded (or plicated) stomach was used in the past for treating obesity with a high rate of prosthesis-related reintervention. Nissen gastric fundoplication used in the treatment of gastroesophageal reflux disease induces a small but significant weight loss without gastric stapling, partitioning, or prosthesis-related morbidity. We hypothesized greater gastric curvature invagination would lead to weight loss in rats (first series of experiments named Set A). Once confirmed this hypothesis, we compared anterior gastric wall and greater gastric curvature invaginations for weight loss (second series of experiments - Set B). The anterior invagination would be technically easier as it would avoid mobilization of the greater omentum. METHODS: In Set A, 30 rats were randomly divided into 3 groups. 10 rats in the first group (A-CTRANEST) were anesthetized and weighed. The rats from the second group (ACTR- LAP) were in addition submitted to a laparotomy plus visceral manipulation. In the third group (A-INV-CURV), invagination of the greater curvature of the stomach was added. All animals were weighed on the 7th and 21st days. They were then autopsied on the 21st day. In Set B, 20 rats were randomized in 2 groups. The anterior gastric wall of 10 rats was invaginated in the first group (B-INV-ANT). The greater gastric curvature of 10 rats was invaginated in the second group (B-INV-CURV). All animals were weighed weekly for 4 weeks. They were then autopsied on the 28th day. RESULTS: In Set A, the mean body weight of the A-INV-CURV (311,41g) group became less than the A-CTR-LAP (346,18g) and A-CTR-ANEST (362,48) groups, p<0,001 (repeated measures ANOVA). The mean weight of the peritesticular fat pad from the A-INV-CURV group (4364mg) was also significantly less than from the A-CTR-ANEST group (5059mg), p<0,02 (Dunn test), the other peritesticular fat comparisons were indifferent. In Set B, the mean body weight of the B-INV-CURV group (341,90g) became less than the B-INV-ANT group (370,56g) at 21 days, p<0,03 (Tukeys adjustment). The mean weight of the peritesticular fat pad and the mean gastric volume were not different at 28 days (sacrifice). CONCLUSION: Greater gastric curvature invagination (plication) significantly reduces weight compared to isolated anesthesia, to anesthesia and laparotomy, and to anterior gastric wall invagination.
175

"Fibrose portal e periportal na obstrução extra-hepática experimental em ratos jovens e adultos: contribuição para o estudo da atresia das vias biliares" / Portal and periportal fibrosis in experimental extra-hepatic biliary obstruction in young and adult rats: contribution to biliary atresia study

Nelson Elias Mendes Gibelli 31 October 2003 (has links)
A atresia das vias biliares é afecção hepática da infância. A etiologia é desconhecida, e o diagnóstico baseia-se na biópsia hepática, cujo achado é a proliferação ductular. A ligadura do ducto biliar comum em ratos é modelo utilizado para estudo das doenças colestáticas. A proposta do trabalho foi estudar, em modelo experimental de obstrução biliar, as alterações histológicas hepáticas em ratos jovens e compará-las com o animal adulto. Avaliou-se a semiquantificação da proliferação ductular e inflamação pelo HE; quantificação da fibrose portal e periportal pelo picrosírius; semiquantificação da expressão de desmina e a-actina de músculo liso pelas células estreladas e miofibroblastos. Apesar das respostas de proliferação ductular e inflamação mais lentas no rato jovem, a fibrose e a expressão de desmina foram mais intensas neste grupo / Biliary atresia is an hepatic disease of infancy. Etiology is unknown, and diagnosis is made by liver biopsy, with ductular proliferation being the main histological feature. Bile duct ligation in rats is an useful experimental model of biliary obstruction. The aim of this study of extra-hepatic cholestasis was analyse hepatic histological alterations in young rats compared to adult animals. The responses were studied by semiquantification of ductular proliferation and inflammatory infiltrated by HE stain; quantification of portal and periportal fibrosis with the sirius-red stain; semiquantification of the expression of desmin and a-smooth muscle actin by the hepatic stellated cells and myofibroblasts. In young animals, despite the very slow response of ductular proliferation and inflammation observed with HE, there were significantly more fibrosis and expression of desmin than in adult group
176

Efeito da inibição da produção de TNF-alfa por meio da administração de pentoxifilina na pancreatite aguda experimental / Effect of inhibition of TNF-alpha production by pentoxifylline administration in experimental acute pancreatitis

André Siqueira Matheus 20 September 2006 (has links)
Pancreatite aguda é uma das principais causas de síndrome da resposta inflamatória sistêmica (SRIS). Complicações sistêmicas são os principais fatores responsáveis pela ocorrência de falência de múltiplos órgãos e sistemas e morte durante a primeira etapa da doença. Os níveis de mediadores inflamatórios possuem uma relação com a gravidade da pancreatite. O TNF-alfa tem sido descrito como o agente iniciador da resposta inflamatória da pancreatite aguda. Estudos prévios usando a pentoxifilina para bloquear a produção de TNF-alfa têm demonstrado efeitos benéficos quando usada em modelos experimentais de sepse ou choque. A infecção pancreática é a mais grave complicação da pancreatite aguda com índices de mortalidade que podem chegar a 80%. Os mecanismos que determinam a ocorrência da infecção pancreática não são bem esclarecidos. Objetivo: Determinar o efeito da inibição da produção de TNF-alfa na pancreatite aguda com a administração de pentoxifilina. Métodos: Foi utilizado um modelo experimental de pancreatite aguda grave através da injeção intraductal de taurocolato de sódio a 2,5%. Cento e vinte e quatro ratos Wistar machos foram divididos em três grupos: Controle (animais submetidos ao procedimento cirúrgico sem a administração de taurocolato de sódio), Pancreatite (animais submetidos à indução da pancreatite aguda) e Pentoxifilina (animais submetidos à indução da pancreatite aguda seguida da administração intraperitoneal de 25 mg/Kg de pentoxifilina). Foi realizada a dosagem sérica das interleucinas 6 e 10 e TNF-alfa duas horas após a indução da pancreatite. Foram analisadas a ocorrência de translocação bacteriana e a incidência de infecção pancreática, através de culturas realizadas 24 horas após a indução da pancreatite aguda e a mortalidade global. A ocorrência de infecção pancreática foi considerada como positiva quando a concentração de bactérias expressa em UFC/g foi maior que 105. Resultados: Quando comparado ao grupo Pancreatite, o grupo Pentoxifilina apresentou redução significativa da lesão histológica pancreática, dos níveis de IL-6, IL-10 e TNF-alfa e da ocorrência de infecção pancreática (p < 0,05), tais alterações se associam a redução significativa da mortalidade no grupo Pentoxifilina. Conclusão: A inibição da produção de TNF-alfa através da administração de pentoxifilina foi capaz de reduzir o processo inflamatório local e sistêmico, reduzir a translocação bacteriana e infecção pancreática e melhorar a sobrevida com redução dos índices de mortalidade desta grave doença / Acute pancreatitis (AP) is considered one of the typical conditions causing systemic inflammatory response (SIRS). Systemic complications are the most important contributors to multiple organ failure and death during the first stages of severe acute pancreatitis. Levels of pro-inflammatory cytokines increase during the course of AP, and these levels appear to be correlated with the severity of pancreatic inflammation. TNF-alfa may be an initiator of inflammatory process in AP. Previous studies using pentoxifylline to block TNF-alfa production have showed beneficial effects in experimental models of sepsis and shock. The gut is a target organ of the SIRS causing gut barrier dysfunction allowing bacteria and toxin translocation. Bacterial translocation has been implicated in the development of multiple organ failure and is one of the major causes of pancreatic infection in patients with pancreatic necrosis. Aim: To determinate the effects of inhibition of TNF-? on the pancreatic and systemic inflammatory response, pancreatic infection, and mortality rate in necrotizing acute pancreatitis in rats. Methods: An experimental model of severe AP by injection of 0.5ml of 2.5% sodium taurocholate into the pancreatic duct was utilized. A hundred and twenty four male Wistar rats were divided in 3 groups: Sham (surgical procedure without AP induction), Pancreatitis (AP Induction), and Pentoxifylline (AP induction plus administration of 25 mg/kg pentoxifylline). Pancreatic inflammatory response was measured by histological studies and systemic inflammatory response was analyzed measuring the production of inflammatory cytokines (IL-6, IL-10, and TNF-alfa). Pancreatic infection was evaluated with bacterial cultures performed 24 h after the AP induction. The numbers of organisms were expressed as colony forming units (CFU) per gram. The occurrence of pancreatic infection was also analyzed and considered positive when the CFU/g was > 105. A parallel survival study was also performed. Results: Inhibition of TNF-alfa by pentoxifylline shows beneficial effects in this experimental model. The Pentoxifylline group had a statistically significant reduction of histological damage in the pancreas, inflammatory cytokines levels (IL-6, IL-10, and TNF-?), and occurrence of pancreatic infection (p < 0.05). These changes were associated with a significant reduction of mortality rate. Conclusions: Inhibition of TNF-alfa reduced local and systemic inflammatory response, reduced systemic complication as pancreatic infection, and decrease mortality rate in this model. Pentoxifylline may provide a useful therapy in the treatment of acute pancreatitis
177

Uticaj apigenina i natrijum-deoksiholata na biološku raspoloživost raloksifena / Influence of apigenin and sodium deoxycholate on biological availability of raloxifene

Gigov Slobodan 05 July 2017 (has links)
<p>Raloksifen je predstavnik selektivnih modulatora estrogenih receptora koji se koristi u terapiji osteoporoze i invazivnog oblika raka dojke u postmenopauzi. Raloksifen se relativno dobro resorbuje iz gastrointestinalnog trakta, ali pri prvom prolasku kroz jetru podleže biotransformaciji u značajnom procentu, &scaron;to je uzrok njegove niske biolo&scaron;ke raspoloživosti. Bioraspoloživost kod ljudi iznosi 2%, a kod Wistar pacova 39%. Različite supstance se koriste da bi se pobolj&scaron;ala bioraspoloživost lekova. Žučne kiseline, kao &scaron;to je deoksiholna kiselina, omogućavaju bolji prolazak kroz biolo&scaron;ke membrane drugim supstancama, te mogu povećati bioraspoloživost lekova. Apigenin je &scaron;iroko rasprostranjeni flavonoid koji inhibi&scaron;e različite metaboličke puteve i na taj način može usporiti metabolizam i eliminaciju i povećati koncentraciju lekova u krvi. Ciljevi ovog istraživanja su bili da se ispita da li apigenin i natrijum-deoksiholat mogu povećati bioraspoloživost raloksifena, njihov uticaj na biohemijske parametre i parametre hemostaze, kao i da se ispita antioksidativni potencijal apigenina. Ispitan je i uticaj apigenina na akutno o&scaron;tećenje jetre usled primene toksične doze paracetamola. U istraživanju su kori&scaron;ćeni zdravi, beli pacovi mu&scaron;kog roda, soja Wistar. U ogledu su ukupno kori&scaron;ćene 84 eksperimentalne životinje. Sva ispitivanja na životinjama je odobrila Etička komisija Univerziteta u Novom Sadu. Raloksifen je primenjen intravenski i per os, dok su natrijum-deoksiholat i apigenin aplikovani peroralno. Uzorci krvi, urina i fecesa su kori&scaron;ćeni za određivanje farmakokinetskih parametara, dok su za određivanje biohemijskih, hemostatskih i parametara oksidativnog stresa kori&scaron;ćeni serum i uzorci jetre laboratorijskih životinja. Pretretman natrijum-deoksiholatom je doveo do smanjenja koncentracije raloksifena u krvi zbog olak&scaron;anog i brzog prodora raloksifena u periferne kompartmane. Time je značajno produženo poluvreme eliminacije i srednje vreme zadržavanja raloksifena i značajno je povećan volumen distribucije raloksifena. Apigenin je doveo do manjeg pada koncentracije raloksifena u prvim satima nakon intravenske primene raloksifena, dok su koncentracije raloksifena bile značajno vi&scaron;e nakon osmog časa od primene leka. Uticaj raloksifena na biohemijske parametre je bio značajno veći nakon intravenske nego nakon peroralne primene. Nakon intravenske primene raloksifena je značajno povećana aktivnost enzima jetre, ALP, ALT, AST i GGT, dok su pokazatelji funkcije bubrega, urea, mokraćna kiselina i kreatinin bili sniženi. U grupama koje su pretretirane natrijum-deoksiholatom i apigeninom vrednosti ovih parametara bile su niže u odnosu na grupu tretiranu samo raloksifenom. Statistički najznačajniji uticaj je imala primena trojne kombinacije, raloksifena, natrijum-deosiholata i apigenina, koja je dovela do značajnog pada aktivnosti enzima jetre, i u odnosu na grupu tretiranu raloksifenom i u odnosu na kontrolnu grupu. Kod životinja tretiranih kombinacijom apigenina i paracetamola pokazatelji toksičnosti su bili značajno niži, naročito vrednosti ALT i ALP, u odnosu na grupu koja je dobijala samo paracetamol. Hepatotoksičnost izazvana toksičnom dozom paracetamola je potvrđena i histopatolo&scaron;kim promenama na jetri, koje nisu primećene u grupi životinja tretiranih kombinacijom apigenina i paracetamola. Ispitivanjem je utvrđeno da apigenin može da spreči paracetamolom indukovano povećanje nivoa MDA, &scaron;to ukazuje da apigenin pozitivno utiče na očuvanje integriteta ćelije. Aktivnost enzima CAT i GR u homogenatima jetre je bila značajno povećana nakon primene toksične doze paracetamola u odnosu na kontrolnu grupu. Aktivnost enzima CAT i GR u grupi tretiranoj kombinacijom apigenina i paracetamola je bila približna vrednostima u kontrolnoj grupi. Na osnovu rezultata istraživanja može se zaključiti da natrijum-deoksiholat i apigenin značajno utiču na farmakokinetiku raloksifena. Primena natrijum-deoksiholata dovela je do pada koncentracije raloksifena u krvi, značajnog prelaska raloksifena iz krvi u periferne kompartmane i povećanja njegovog volumena distribucije, dok je apigenin značajno usporio metabolizam i eliminaciju raloksifena i doveo do njegovog produženog zadržavanja u krvi. Natrijum-deoksiholat i apigenin su pokazali pozitivan uticaj na biohemijske parametre, parametre hemostaze i smanjenje nivoa oksidativnog stresa. Kombinacija natrijum-deoksiholata i apigenina je pokazala sinergistički uticaj na navedene parametre, odnosno dovela je do značajnih promena u odnosu na pojedinačnu primenu ovih supstanci. Rezultati ispitivanja ukazuju na to da apigenin smanjuje stepen lipidne peroksidacije i da dovodi do značajnog povećanja enzimskih antioksidantnih mehanizama odbrane kod pacova kod kojih je hepatotoksičnost indukovana paracetamolom.</p> / <p>Raloxifene is selective estrogen receptor modulator used in treatment of osteoporosis and invasive breast cancer in postmenopausal women. Raloxifene is well absorbed from the gastrointestinal tract, but undergoes extensive first-pass metabolism, which results in very low bioavailability of raloxifene, 2% in humans, and 39% in Wistar rats. Various supstances are used for increasing bioavailability of other drugs. Bile acids, such as deoxycholic acid, promote transport of other supstances through biological membranes, and consequently, may increase their bioavailability. Apigenin is a widespread flavonoid, which inhibits different metabolic pathways. Thus, apigenin can slow down metabolism and elimination of drugs, and raise drug concentration in blood. Aims of this study were to investigate if apigenin and sodium deoxycholate could increase bioavailability of raloxifene, their influence on biochemical and hemostasis parameters, and to investigate antioxidative potential of apigenin. Furthermore, influence of apigenin on acute liver damage after toxic dose of paracetamol was examined. In vivo experiments were performed on 84 laboratory healthy male Wistar rats. All experiments were approved by Ethics Committee of University of Novi Sad. Raloxifene was applied intravenously and per os, while sodium deoxycholate and apigenin were given perorally. Blood, urine and feces samples were used for pharmacokinetic parameters measurement, whereas serum and liver samples were used for evaluation of biochemical, hemostasis and oxidative stress parameters. Pretreatment of sodium deoxycholate led to raloxifene blood concentration decrease due to easier penetration of raloxifene in peripher compartments. As a result, raloxifene half-life and mean residence time were significantly longer and volume of distribution was increased. Apigenin caused lower decrease in raloxifene concentration in first few hours after raloxifene intravenous application, while raloxifene concentrations after apigenin pretreatment were significantlny higher 8 hours after raloxifene application. Influence of raloxifene on biochemical parameters was more significant after intravenous than after per os application. Intravenous application of raloxifene led to increased activity of liver enzymes, ALP, ALT, AST and GGT, while parameters of kidney function, urea, uric acid and creatinine were decreased in comparison to the control group. In experimental groups pretreated with sodium deoxycholate and apigenin these parameters were lower than in the group treated only with raloxifene. Statistically the most significant effects were in the group treated with combination of raloxifene, sodium deoxycholate and apigenin, which caused significant decrease in activity of liver enzymes compared both with raloxifene and control group of animals. In experimental animals treated with combination of apigenin and paracetamol bioindicators of paracetamol toxicity were significantly lower, especially activity of ALT and ALP, in comparison to the group treated only with paracetamol. Hepatotoxicity induced by toxic dose of paracetamol was also confirmed by histopathological alterations in liver, which were not observed in the experimental group treated with combination of apigenin and paracetamol. In this study it was confirmed that apigenin could prevent paracetamol-induced MDA level increase, which suggests that apigenin have positive effects on cell integrity. Activity of CAT and GR in liver homogenates was significantly increased after toxic dose of paracetamol in comparison to the control group, while activity of these enzymes in the group treated with apigenin and paracetamol was similar to values in the control group. Results of this study showed that sodium deoxycholate and apigenin can significantly change pharmacokinetic parameters of raloxifene. Sodium deoxycholate caused signicant decrease in raloxifene blood concentration, extensive distribution from blood to peripheral compartments and increase of raloxifene volume of distribution. Apigenin inhibited metabolism and elimination of raloxifene and thus prolonged half-life and mean residence time of raloxifene. Sodium deoxycholate and apigenin showed positive effects on biochemical and hemostasis parameters and decreased the level oxidative stress. Combination of sodium deoxycholate and apigenin showed synergistic effects on these parameters in comparison to effects of separate application of sodium deoxycholate and apigenin. The result of our study indicates that apigenin inhibits the level of lipid peroxidation and significantly increase the enzyme antioxidant defence mehanisms in paracetamol induced hepatotoxicity in rats.</p>
178

Influência da desnervação seletiva dos barorreceptores e quimiorreceptores nas variáveis hemodinâmicas e morfofuncionais dos tecidos cardíaco e músculo-esquelético em ratos espontaneamante hipertensos / Influence of selective denervation of baroreceptors and chemoreceptors in hemodynamic variables and tissue morphofunctional cardiac and musculoskeletal in spontaneously hypertensive rats

Souza, Pamella Ramona Moraes de 26 February 2014 (has links)
A hipertensão arterial (HA) é uma doença multifatorial na qual há a interação de vários mecanismos, e está relacionada com alterações funcionais e/ou estruturais dos órgãos-alvo. Alterações funcionais dos mecanismos regulatórios da pressão arterial (PA) a curto prazo, como os barorreceptores e os quimiorreceptores, vem sendo bastante exploradas com o objetivo de entender os possíveis mecanismos que podem estar relacionadas à gênese da HA. Diante disso, utilizamos o modelo experimental de desnervação sinoaórtica (DSA) e desnervação seletiva desses aferentes (aórtica DA) e/ou carotídea (DC) e a ligadura da artéria do corpúsculo carotídeo (LA) para avaliarmos a importância relativa dos barorreceptores e quimioreceptores no controle neurogênico da circulação mediando respostas cardíacas e músculo-esqueléticas na HA. Para tanto, utilizamos ratos Wistar (CTR) e espontaneamente hipertensos (SHR) submetidos às diferentes desnervações (SHRDSA/ SHRDA / SHRDC), bem como, a ligadura da artéria do corpúsculo carotídeo (SHRLA). Os animais foram acompanhados durante 10 semanas após as desnervações seletivas, e em seguida foram realizadas as avaliações ecocardiográficas, gasometria arterial, hemodinâmicas, autonômicas e de fluxo sanguíneo regional. Posteriormente, os animais foram eutanasiados para a coleta dos tecidos para as avaliações gênicas e histológicas. Resultados: Os animais SHR apresentaram disfunções hemodinâmicas, autonômicas e gasométricas (alcalose respiratória) quando comparado ao grupo CTR, assim como nas análises de hipertrofia, fluxo e histologia do músculo esquelético, como transição no fenótipo para um perfil mais glicolítico no sóleo e aumento da área de secção transversa das fibras do tipo I e redução das fibras do tipo IIB no músculo diafragma. Nos grupos experimentais hipertensos, os animais com prejuízo do quimiorreflexo (SHRDC, SHRLA e SHRDSA), apresentaram valores maiores de pCO2 em relação ao grupo SHR e SHRDA. Todos os grupos com as diferentes desnervações apresentaram alterações autonômicas, de fluxo sanguíneo e de capilarização. Entretanto, nossos maiores achados foram em relação ao grupo SHRDA, que apresentou valores significativamente maiores que o grupo SHR nos parâmetros PAS (212±2 vs 200±3), PAD (156±4 vs 144±3) PAM (185±9 vs 172±3) e FC (377±4 vs 350±7). Além disso, apresentou aumento da variabilidade da PA (VPAS), bem como o simpático periférico (BFPAS), contrariamente ao observado nos grupos SHRDC e SHRLA em relação ao grupo SHR. No controle autonômico da FC, o grupo SHRDA apresentou menor efeito parassimpático e maior efeito simpático em relação ao grupo SHR. Já os grupos SHRDC e SHRLA apresentaram um menor efeito parassimpático, sem alterações no efeito simpático, embora a resistência vascular periférica estivesse aumentada no grupo SHRLA. As adaptações morfofuncionais cardíacas (ecocardiografia e marcadores de hipertrofia cardíaca) foram mais evidentes no grupo que apresentava disfunção total de ambos receptores (SHRDSA). Conclusão: A ausência do controle reflexo exercido predominantemente pelos barorreceptores arteriais demonstrou uma maior influência do componente aórtico do que o carotídeo sobre a PA. Em adição, a função sistólica parece maior nos grupos SHRDA e SHRDSA, sugerindo que a desnervação aórtica esteja associada com ativação simpática. Não se observou alteração cardíaca na desnervação carotídea. Em relação ao músculo esquelético, todas as desnervações mostraram aumento de capilarização, enquanto somente o grupo SHRDSA mostrou redução de fibras intermediárias. O aumento de capilarização pode estar associado com a liberação do simpático periférico nas desnervações que incluem a retirada dos barorreceptores aórticos, levando ao aumento de VPA e à ausência dos quimiorreceptores nos grupos com desaferentação dos receptores carotídeos / Arterial hypertension (AH) is a multifactorial disease on which there is the interaction of several mechanisms , therefore is related to functional and / or structural changes of the target organ . Functional changes of the regulatory mechanisms of blood pressure (BP) in the short term , as pressoreceptor and chemoreceptors, has been extensively explored in order to understand the possible mechanisms that may be related to the genesis of hypertension. Thus, we used the experimental model of sinoaortic denervation (DSA) and selective denervation of those afferent aortic (DA) and / or carotid (DC) and the ligature of the carotid body artery (LA) to evaluate the relative importance of baroreceptors and chemoreceptors on control of neurogenic circulation mediating cardiac and musculoskeletal responses in HA. There by, we used Wistar rats (CTR) and spontaneously hypertensive rats (SHR) subjected to different denervation (SHRDSA / SHRDA / SHRDC) and the ligature of the carotid body artery (SHRLA). The animals were followed for 10 weeks after the selective denervation it was performed echocardiographic evaluations, blood gas, hemodynamic, autonomic and regional blood flow. Subsequently, the animals were euthanized for tissue collection for genetic and histological evaluations. Results: SHR animals showed hemodynamic, autonomic dysfunction and gas exchange (respiratory alkalosis) compared to CTR group as well as the analysis of hypertrophy, flow and histology of skeletal muscle, such as the transition to a more glycolytic phenotype profile in soleus and increased cross-sectional area of type I fibers and reduction of type IIB fibers in the diaphragm . In hypertensive experimental groups, animals with prejudice chemoreflex (SHRDC, SHRLA and SHRDSA) , showed higher pCO2 compared to SHR and SHRDA group. All groups with different denervation showed autonomic changes in blood flow and capillarization. However, our major findings were compared to SHRDA group, which was significantly higher than the SHR in SBP (212 ± 2 vs 200 ± 3), DBP (156 ± 4 vs 144 ± 3), MAP (185 ± 9 vs 172 ± 3) and HR (377 ± 4 vs 350 ± 7) parameters. Furthermore, we showed an increase in BP variability (BPV) and in the peripheral sympathetic (BFPAS), otherwise showed in the groups SHRDC and SHRLA compared to SHR . Autonomic control of HR, the SHRDA group showed lower sympathetic and higher parasympathetic effect effect in relation to SHR. Already SHRDC and SHRLA groups had a lower parasympathetic effect without changes in sympathetic, although peripheral vascular resistance was increased in SHRLA group. The cardiac morphofunctional adaptations (echocardiography and cardiac hypertrophy markers) were more evident in the group that had total dysfunction of both receptors (SHRDSA). Conclusion: The absence of reflex control exerted by arterial baroreceptors predominantly showed a greater influence of the aortic component of the carotid on BP. In addition, systolic function appears higher in groups SHRDA and SHRDSA, suggesting that aortic denervation is associated with sympathetic activation. No cardiac abnormality was observed in the carotid denervation. Regarding skeletal muscle, all denervations showed an increased of capillarization, while only SHRDSA group showed reduction of intermediate fibers. Increased capillarization may be associated with the release of the peripheral sympathetic denervation, including removal of the aortic baroreceptors, leading to increased VPA and the absence of chemoreceptors in groups with deafferentation of the carotid receptors
179

Sobrecarga e restrição de cloreto de sódio durante a gestação: repercussão sobre a estrutura cardíaca e renal no neonato / Sodium chloride overload or restriction of during pregnancy: impact on heart and kidney structure in the neonate

Nogueira, Priscila Seravalli Calmon 10 March 2016 (has links)
Introdução: Diversos estudos indicaram consequências de alterações na nutrição materna durante a gestação sobre a saúde da prole adulta, tais como: hipertensão, doenças cardiovasculares, resistência à insulina, diabete melito e doença renal. No entanto, a literatura é pobre em avaliações decorrentes de modificações nutricionais maternas sobre a prole logo após o nascimento. Métodos: Ratas Wistar durante o período gestacional foram alimentadas com dieta hipossódica (HO - 0,15% de NaCl), normossódica (NR - 1,3% de NaCl) ou hipersódica (HR - 8% de Na Cl). Após o nascimento, nas primeiras vinte e quatro horas foram coletados rins e coração dos neonatos machos e fêmeas (n=6- 8/grupo) para verificar as possíveis alterações na estrutura cardíaca e renal pelo método de estereologia. Também foi avaliada a expressão proteica e gênica dos componentes do sistema renina angiotensina (SRA) no coração e rins através do método ELISA indireto e RT-qPCR. Resultados: O peso ao nascimento foi menor em machos e fêmeas da prole de mães alimentadas com dieta hipossódica durante a gestação quando comparado NR e HR. Não houve diferença no volume renal, volume de seus compartimentos (córtex, medula e pelve) e número de glomérulos entre os grupos experimentais (HO, NR e HR). No entanto, o número de glomérulos foi maior em fêmeas comparado aos machos nos três grupos experimentais. O diâmetro transverso do núcleo dos cardiomiócitos no ventrículo esquerdo e no ventrículo direito de machos da prole HR foi maior do que na prole NR. A expressão proteica do receptor AT1 no rim de machos da prole foi menor no grupo HO do que no grupo NR e HR. A expressão proteica do receptor AT2 também foi menor em machos do grupo HO do que no grupo NR. Não houve diferença entre os grupos na expressão proteica dos receptores AT1 e AT2 no rim das fêmeas. Conclusão: O presente estudo detectou alterações na estrutura cardíaca de neonatos machos, mas não em neonatos fêmeas decorrentes de sobrecarga de sal durante a gravidez. As alterações observadas na expressão dos receptores AT1 e AT2 no rim de neonatos machos podem ser responsáveis por alterações na função renal / Introduction: Several studies have shown several consequences on adult offspring due to alterations in maternal nutrition during pregnancy, such as: hypertension, heart diseases, insulin resistance, diabetes mellitus and kidney diseases. Nevertheless, few studies evaluated maternal nutritional alterations in neonates. Methods: Female Wistar rats where fed from day one of pregnancy until delivery with low- (LS - 0.15% NaCl), normal- (NS - 1.3% NaCl) or high- (HS - 8%NaCl) salt diet. During the first twenty-four hours after birth, newborn\'s (n=6- 8/group) kidneys and heart were collected to evaluate possible changes of their structure by stereology. The protein and the gene expression of the renin angiotensin system components were evaluated by indirect ELISA and by RTqPCR, respectively. Results: Birth weight was lower in male and female offspring of dams fed LS during pregnancy. No differences between groups (LS, NS and HS) were observed in total renal volume and its compartments (cortex, medulla and pelvis) and number of glomeruli. The number of glomeruli was higher in female when compared to male newborns in the three experimental groups. The transverse diameter of the nuclei of the cardiomyocytes was higher in HS in both left and right ventricle vs. NS. The AT1 receptor protein expression was lower in kidneys of LS than in NS and HS male newborns. AT2 receptor protein expression was also lower in male LS than in NS. No differences in AT1 and AT2 receptors protein expression in female newborn\'s kidneys were found. Conclusion: The present study shows changes in cardiac structure male but not of female neonates induced salt overload during pregnancy. The alterations observed in AT1 and AT2 expression in kidneys of neonates may be responsible for alteration in renal function
180

Restrição no consumo de sódio durante a gestação é responsável pelo baixo peso ao nascimento e pela resistência à insulina da prole na idade adulta: estudo do mecanismo epigenético por metilação do DNA / Sodium intake restriction during pregnancy is responsible for low birth weight and the insulin resistance of offspring in adulthood: a study of epigenetic mechanism by DNA methylation

Siqueira, Flavia Ramos de 14 May 2014 (has links)
Sabe-se que algumas alterações nutricionais maternas durante o período perinatal estão associadas com doenças metabólicas na vida adulta das proles, tais como diabetes melito tipo 2, resistência à insulina, obesidade e hipertensão arterial. O período da gestação em que estas alterações nutricionais influenciam a prole na idade adulta ainda não está elucidado. Modificações epigenéticas têm sido propostas como mecanismos responsáveis por estas desordens metabólicas. Ratas Wistar de doze semanas de idade foram alimentadas com dieta com conteúdo baixo (HO - 0,15% NaCl) ou normal (NR - 1,3% NaCl) de sódio desde o primeiro dia de gestação até o nascimento da prole ou HO durante a primeira (HO10) ou segunda (HO20) metade da gestação. O peso corpóreo e a ingestão de água e ração foram avaliados semanalmente durante a gestação. Teste de tolerância à insulina (ITT) e à glicose (GTT) e HOMA-IR foram realizados nas proles adultas. Expressão gênica por qRT-PCR e metilação do DNA na região promotora dos genes foram mapeadas utilizando tratamento com bissulfito de sódio e avaliadas por pirosequenciamento. O ganho de peso materno foi menor no HO e HO20 na terceira semana de gestação em comparação com NR e HO10. O peso ao nascimento da prole foi menor em machos e fêmeas dos grupos HO e HO20 em relação ao NR e HO10. O HOMA-IR foi maior nos machos com 12 semanas de idade do grupo HO em comparação com NR e com 20 semanas de idade do grupo HO10 em comparação com NR e HO20. Nas fêmeas com 12 semanas de idade o HOMA-IR foi maior no HO10 comparado com HO. Os níveis de insulina no soro foram maiores tanto nos machos com 20 semanas de idade do grupo HO10 comparado com NR quanto nas fêmeas com 12 semanas de idade do grupo HO10 comparado com HO. A área sob a curva do GTT indicou intolerância à glicose nos machos do grupo HO. A porcentagem de metilação das ilhas CpG no promotor dos genes de Igf1, Igf1r, Ins1, Ins2 e Insr no fígado de machos e fêmeas neonatais e no fígado, tecido adiposo branco e músculo em machos com 20 semanas de idade foi influenciada pela baixa ingestão de sal durante a gestação. Nenhuma destas alterações foi identificada nas fêmeas com 20 semanas de idade. Em conclusão, a baixa ingestão de sal na segunda metade da gestação é responsável pelo baixo peso ao nascimento em ambos os sexos. A intolerância à glicose observada na prole adulta ocorreu somente se a dieta hipossódica é dada durante a gestação inteira. Por outro lado, a resistência à insulina em resposta ao consumo de dieta hipossódica durante a gestação está relacionada com o momento em que ocorre este insulto e com o envelhecimento da prole. Também foi observado que alterações na metilação do promotor do gene Igf1 está correlacionado com o baixo peso ao nascimento em resposta a ingestão de dieta hipossódica durante a gestação / It is known that some maternal nutritional alterations during pregnancy are associated with metabolic disorders in adult offspring, such as insulin resistance, type 2 diabetes mellitus, obesity and arterial hypertension. The period of pregnancy in which these nutritional alterations influence adult offspring remains uncertain. Epigenetic changes are proposed to underlie these metabolic disorders. Twelve-week-old female Wistar rats were fed a low-salt (LS - 0.15% NaCl) or normal-salt (NS - 1.3% NaCl) diet since the first day of gestation until delivery or LS during the first (LS10) or second (LS20) half of gestation. Body weight, food and water intake were weekly evaluated during gestation. Blood glucose, insulin (ITT) and glucose (GTT) tolerance tests, HOMA-IR were performed in adult offspring. Gene expression and DNA methylation were mapped using bisulfite treatment evaluated by pyrosequencing in the male and female neonates and adult offspring. Weight gain was lower in LS and LS20 dams than in NS and LS10 dams in the third week of pregnancy. Birth weights were lower in male and female LS20 and LS rats compared with NS and LS10 neonates. HOMA-IR was higher in 12-week-old LS males compared with NS and in 20-week-old male LS10 rats compared with NS and LS20 rats. In 12-week-old LS10 females, HOMA-IR was higher than in LS. Serum insulin levels were higher in 20 week-old LS10 male compared with NS rats and in 12-week-old LS10 female compared to LS rats. The area under the curve of GTT indicated glucose intolerance in 12- and 20-week-old LS male. Methylation of CpG islands of the Insr, Igf1, Igf1r, Ins1 and Ins2 genes in liver in neonates male and female offspring and liver, white adipose tissue and muscle in 20-week-old male offspring were influenced by low-salt intake during pregnancy. None of these alterations was identified in 20-week-old females. In conclusion, low-salt diet consumption in the second half of pregnancy can result in low birth weights in the males and females offspring. Glucose intolerance observed in adult offspring occurred only if low salt intake was given throughout pregnancy. However, insulin resistance in response to low salt intake during pregnancy is related to the time at which this insult occurs and to the age of the offspring. Alterations in the DNA methylation of Igf1 were observed to be correlated with low birth weight in response to low salt feeding during pregnancy

Page generated in 0.078 seconds