<p>Uvod: Hronični subduralni hematom (HSDH) je učestala i nezanemarljiva traumatska/netraumatska intrakranijalna lezija, naročito kod pacijenata starije životne dobi. Simptomi pacijenata sa HSDH su raznovrsni i često pogre&scaron;no protumačeni i lečeni. Zbog navedenih činjenica, HSDH predstavlja veliki izazov u dijagnostici i terapiji. Različiti autori ističu značaj radiolo&scaron;kih parametara tokom dijagnostike ovog oboljenja i povezanost sa kliničkom slikom I neurolo&scaron;kim statusom pacijenta, pa je ovo istraživanje bilo usmereno u preciznoj evaluaciji pomenutih parametara, njihovoj prediktivnoj vrednosti i uticaju na prognozu ishoda lečenja. Cilj: Generalni cilj istraživanja je bio da se ispita učestalost pacijenata sa hroničnim subduralnim hematomom na teritoriji Vojvodine u periodu od tri godine; da se analizira starosna dob pacijenata, polna distribucija oboljenja, uticaj komorbiditeta ili faktora rizika na nastanak HSDH; prisustvo ili odsustvo traume koja je doprinela nastanku HSDH, vremenski interval od traume do pojave simpotoma ili znakova bolesti i da se omogući praćenje efekta terapije pacijenata sa ovim oboljenjem. Specifični ciljevi su obuhvatili: 1. Da se utvrde parametri kompjuterizovane tomografije koji imaju prediktivni značaj u pozitivnom ishodu lečenja pacijenata sa hroničnim subduralnim hematomom. 2. Da se utvrde klinički parametri koji imaju prediktivni značaj u pozitivnom ishodu lečenja pacijenata sa hroničnim subduralnim hematomom. 3. Da se dobije model sa najvećom specifično&scaron;ću i senzitivno&scaron;ću za predikciju ishoda lečenja, kombinacijom kliničkih i parametrara kompjuterizovane tomografije kod pacijenata sa hroničnim subduralnim hematomom. Materijal i metode: Istraživanje je obavljeno kao prospektivna trogodi&scaron;nja studija u periodu od aprila 2010. do aprila 2013. godine u Kliničkom Centru Vojvodine- Centru za radiologiju i Klinici za neurohirurgiju i obuvatila je 83 pacijenata sa dijagnozom hroničnog subduralnog hematoma. Svi ispitanici su dijagnostikovani upotrebom kompjuterizovane tomografije glave (CT) i lečeni na Klinici za neurohirurgiju KCV. Izvori podataka su celokupna medicinska dokumentacija svakog pacijenta od perioda prve hospitalizacije do njihovog otpusta, a uključuje i podatke vezane za subjektivni osećaj o zdravstvenom stanju koje su pacijenti usmeno izneli &scaron;est meseci nakon hospitalnog otpusta. Rezultati: Rezultati istraživanja pokazuju da je Glasgow Coma Scala (GCS) tj. nivo svesti pacijenta na hospitalnom prijemu jedini parametar sa visokom prediktivnom vredno&scaron;ću za klinički ishod lečenja pacijenata sa HSDH procenjen preko Glasgow Outcome Scale (GOS). Preostali radiolo&scaron;ki i klinički parametri (&scaron;irina hematoma, pomeraj mediosagitalne linije, denzitet hematoma, starost pacijenta) nemaju visoku prediktivnu vrednost za klinički ishod pacijenata sa hroničnim subduralnim hematomom. Zaključak: Na osnovu grupe analiziranih pacijenata sa HSDH nije bilo moguće napraviti optimalan model za predikciju ishoda lečenja kombinujući radiolo&scaron;ke i kliničke parametre. Pojedinačno posmatrani radiolo&scaron;ki parametri nisu imali visoku prediktivnu vrednost za ishod lečenja pacijenata sa HSDH. Izolovan klinički parametar- GCS- je jedini visoko prediktivni faktor za ishod lečenja pacijenata sa HSDH. Kombinacija kliničkih i radiolo&scaron;kih parametara daje visoku vrednost predviđanja kliničkog ishoda lečenja, ali samo zahvaljujući izrazito visokoj prediktivnoj vrednosti GCS. Iz svega navedenog, kompjuterizovana tomografija (CT) ima veliki značaj u ranoj dijagnostici i praćenju terapije pacijenata sa HSDH, ali CT parametri ponaosob nemaju značaj u predviđanju ishoda lečenja.</p> / <p>Introduction: Chronic subdural hematoma (CSDH) is common traumatic/no traumatic intracranial lesion, especially in older patients. Symptomatology of this disease is variable and often is misdiagnosed and treated with specially challenges in diagnostic and therapy. Different authors pointed on importance of radiological parameters during diagnostic of this disease and connections with clinic and neurological status in patients with chronic subdural hematoma (CSDH), so this thesis was directed to evaluate radiological and clinical parameters of CSDHs and to show their predictive values and their significance on patient&rsquo;s outcome. Aim: General aim of this thesis was to examine frequency of patients with chronic subdural hematoma in Vojvodina, during the period of three years, to analyze the age of population with CSDHs, the gender distribution, an impact of comorbidity or risk factors for patients with CSDHs, the presence or absence of trauma which has contributed to CSDH, to determine time interval from trauma to appearance of symptoms and signs of disease, monitoring the effect of therapy. Specific aims were: 1. To determine clinical parameters with a positive predictive significance on patients outcome 2. To determine radiological parameters with a positive predictive significance on patients outcome 3. To determine optimal prognostic model with high specificity and sensitivity, using combination of radiological and clinical parameters for positive prediction outcome. Material and methods: The study was performed as three-year prospective study from April 2010 to April 2013 in Clinical Centre of Vojvodina, Centre for Radiology and Clinic of Neurosurgery and includes 83 patients with chronic subdural hematoma. All patients were diagnosed using computed tomography of the brain (CT scan) and all were treated in Clinic of Neurosurgery (KCV). Data sources included the medical records of each patient from the time of first hospitalization to period of their discharge and included data related to the subjective feeling of the health that patients verbally present six months after hospital discharge. Results: The results showed that the Glasgow Coma Scale (GCS) - a level of consciousness of the patient on the hospital admission was the only parameter with a high predictive value for clinical outcome of patients with CSDH assessed through Glasgow Outcome Scale (GOS). Other evaluated radiological and clinical parameters (width of the CSDH, mediosagital line displacement, a density of the CSDH, the age of the patient) did not have high predictive values for the clinical outcome in patients with chronic subdural hematoma. Conclusion: Based on the analyzed group of patients with CSDH it was not possible to make optimal predictive model for outcome by combining radiological and clinical parameters. Radiographic parameters did not have high predictive values for treatment outcome in patients with CSDH. Glasgow Coma Scale (GCS) is the only highly predictive factor for treatment outcome in patients with CSDH. The combination of clinical and radiological parameters gives high predictive value for clinical outcome, but only because of extremely high predictive value of GCS. Therefore, computed tomography (CT) is of great importance in early diagnosis and therapy monitoring of patients with CSDH, but CT parameters did not have the high predictive values for the patient&rsquo;s clinical outcome.</p>

<p>УВОД: Diabetes mellitus (DM) је водећа глобална епидемија 21. века, сложена болест коју карактерише поремећај метаболизма и хронична хипергликемија, која доводи до развоја микроваскуларних и макроваскуларних компликација. Повишене вредности гликемије у ДМT2 доводе до поремећаја ћелија крви и њихових параметара. Истраживања су показала да хема-толошки параметри имају допринос у настанку оштећења васкуларног ендотела и учествују у развоју дегенеративних промена и путем других механизама код пацијената са дијабетесом. Циљ истраживања је да се утврде могуће промене параметара комплетне крвне слике (ККС) у зависности од гликорегулације, дужине трајања болести и њихова повезаност са микро и макро ангиопатским комликацијама код пацијената са шећерном болести тип 2 (ДМT2). МЕТОДЕ: Студија је била проспективна у трајању од једне године, од 2016. до 2017. године. Истраживањем је обухваћено укупно 137 испитаника, од којих 90 болује од ДМТ2, а 47 је здравих, оба пола, старијих од 40 година, спроведена у Дому здравља &ldquo;Др Милорад Мика Павловић&rdquo;, Инђија, Србија. Да би се утврдила могућа корелација између параметара ККС, гликорегулације у ДМT2 и дегенеративних компликација, испитаници су подељени на више начина: на групу оболелих од ДМT2 и групу здравих; групе оболелих са вредностима HbA1c&le;7% и оне са вредностима HbA1c &gt;7%, као и на групе са и без дегенеративних компликација. Коришћењем стандардних биохемијских поступака анализирани су параметри ККС, параметри гликорегулације, липидни статус, а вршена су и антропометријска мерења. Подаци од пацијената прикупљени су путем упитника и електронског картона пацијента. РЕЗУЛТАТИ: Утврђена је статистички значајна разлика између група са и без шећерне болести за WBC, еозинофилне гранулоците, хемоглобин, MCH, MCHC, SE у 2016. год, неутрофилне гранулоците, моноците, RDW, PDW, SE у 2017. год. У групи чија је дужина трајања ДМT2 већа од 6 година утврђене су повишене вредности MCHC и PDW. У односу на гликорегулацију уочене су значајне разлике у PMDW, великим тромбоцитима и RDW у групи са HbA1c&gt;7%. У односу на дегенеративне микроваскуларне компликације постоје значајне разлике у броју лимфоцита и неутрофилних гранулоцита, а за макроваскуларне компликације у вредностима PDW-а. ЗАКЉУЧАК: На основу добијених резултата нашег истраживања може се закључити да постоји повезаност између појединих хематолошких параметара и гликорегулације, обољевања од шећерне болести као и повезаност са компликацијама код пацијената са ДМТ2.</p> / <p>UVOD: Diabetes mellitus (DM) je vodeća globalna epidemija 21. veka, složena bolest koju karakteriše poremećaj metabolizma i hronična hiperglikemija, koja dovodi do razvoja mikrovaskularnih i makrovaskularnih komplikacija. Povišene vrednosti glikemije u DMT2 dovode do poremećaja ćelija krvi i njihovih parametara. Istraživanja su pokazala da hema-tološki parametri imaju doprinos u nastanku oštećenja vaskularnog endotela i učestvuju u razvoju degenerativnih promena i putem drugih mehanizama kod pacijenata sa dijabetesom. Cilj istraživanja je da se utvrde moguće promene parametara kompletne krvne slike (KKS) u zavisnosti od glikoregulacije, dužine trajanja bolesti i njihova povezanost sa mikro i makro angiopatskim komlikacijama kod pacijenata sa šećernom bolesti tip 2 (DMT2). METODE: Studija je bila prospektivna u trajanju od jedne godine, od 2016. do 2017. godine. Istraživanjem je obuhvaćeno ukupno 137 ispitanika, od kojih 90 boluje od DMT2, a 47 je zdravih, oba pola, starijih od 40 godina, sprovedena u Domu zdravlja &ldquo;Dr Milorad Mika Pavlović&rdquo;, Inđija, Srbija. Da bi se utvrdila moguća korelacija između parametara KKS, glikoregulacije u DMT2 i degenerativnih komplikacija, ispitanici su podeljeni na više načina: na grupu obolelih od DMT2 i grupu zdravih; grupe obolelih sa vrednostima HbA1c&le;7% i one sa vrednostima HbA1c &gt;7%, kao i na grupe sa i bez degenerativnih komplikacija. Korišćenjem standardnih biohemijskih postupaka analizirani su parametri KKS, parametri glikoregulacije, lipidni status, a vršena su i antropometrijska merenja. Podaci od pacijenata prikupljeni su putem upitnika i elektronskog kartona pacijenta. REZULTATI: Utvrđena je statistički značajna razlika između grupa sa i bez šećerne bolesti za WBC, eozinofilne granulocite, hemoglobin, MCH, MCHC, SE u 2016. god, neutrofilne granulocite, monocite, RDW, PDW, SE u 2017. god. U grupi čija je dužina trajanja DMT2 veća od 6 godina utvrđene su povišene vrednosti MCHC i PDW. U odnosu na glikoregulaciju uočene su značajne razlike u PMDW, velikim trombocitima i RDW u grupi sa HbA1c&gt;7%. U odnosu na degenerativne mikrovaskularne komplikacije postoje značajne razlike u broju limfocita i neutrofilnih granulocita, a za makrovaskularne komplikacije u vrednostima PDW-a. ZAKLJUČAK: Na osnovu dobijenih rezultata našeg istraživanja može se zaključiti da postoji povezanost između pojedinih hematoloških parametara i glikoregulacije, oboljevanja od šećerne bolesti kao i povezanost sa komplikacijama kod pacijenata sa DMT2.</p> / <p>BACKGROUND: Diabetes mellitus (DM) is the leading global epidemic of the 21st century,a complex disease characterized by metabolism disorders and chronic hyperglycaemia, that leads to the development of microvascular and macrovascular complications. Elevated blood glucose level in T2DM lead to disturbance of blood cells and its parameters. Previous studies have reported that haematological parameters have contributed to the development of vascular endothelial damage and are involved in the development of degenerative changes through other mechanisms in patients with diabetes. The aim of the research is to determine possible changes in the complete blood count (CBC) parameters depending on glycemic control, the duration of the disease and their association with micro and macroangiopathic complications in patients with Type 2 diabetes mellitus (T2DM). METHODS: The study was prospective from 2016. to 2017. year. The study included a total of 137 subjects, 90 with T2DM and 47 healthy, of both gender over the age of 40 years, from the Health Care Center &quot;Dr Milorad Mika Pavlović&quot; Indjija, Serbia. The subjects were divided into several ways, in order to notice the possible correlation between the CBC parameters and glucose control in T2DM, with and without T2DM, two groups with HbA1c&le;7% and with HbA1c&gt;7%, and with and without complications. We analysed CBC parameters, parameters of glycoregulation, lipid status using standard biochemical methods, performed anthropometric measurements and collected patients data by questionnaire and electronic patient card. RESULTS: There were statistical difference between group with T2DM and healthy subjects for WBC, eos, Hgb, MCH, MCHC, ESR in 2016. and neutro, mono, RDW, PDW, ESR in 2017. In the group of T2DM patients with duration of disease longer than 6 years we found elevated value of MCHC, PDW. In relationship to glycoregulation, significant differences in PMDW, large platelets and RDW were found in the group HbA1c&gt;7%. According to degenerative complications significant differences were revealed in lympho, neutro in the group with microvascular complication, and PDW in the group with macrovascular complications. CONCLUSION: Based on the resuluts of our research, it can be concluded that there is an association between particular haematological parameters and glycoregulation, diabetes mellitus, as well as relationship with degenerative complications in patients with T2DM.</p>

<p>Moždani udar predstavlja drugi uzrok smrti u celom svetu i neurolo&scaron;ku bolest sa najvećim stepenom invaliditeta. Za povoljan ishod moždanog udara veoma je važno sprečavanje i lečenje somatskih kompikacija (SK), pri čemu je njihova učestalost i značaj za oporavak pacijenata potcenjena, a uticaj na ishod moždanog udara zanemaren. Ciljevi istraživanja su bili da se utvrdi učestalost pacijenata sa somatskim komplikacijama u akutnoj fazi moždanog udara; zatim da se utvrdi učestalost svake pojedinačne somatske komplikacije: pneumonije, urinarnih infekcija, duboke venske tromboze, tromboembolije pluća, dijarealnog sindroma i akutnog koronarnog sindroma; zatim da se utvrde faktori rizika za nastanak svake pojedinačne SK, kao i da se utvrdi uticaj SK na ishod bolesti - iskazan kroz njihovu povezanost sa funkcionalnim statusom, dužinom hospitalizacije i mortalitetom pacijenata. Istraživanje je sprovedeno kao prospektivno i obuhvatilo je 403 pacijenta hospitalizovanih zbog akutnog moždanog udara na Klinici za neurologiju Kliničkog centra Vojvodine u periodu od godinu dana. Pacijenti su podeljeni u dve grupe, gde su prvu grupu sačinjavali pacijenti sa registrovanom jednom ili vi&scaron;e somatskih komplikacija (n = 162), a drugu su činili pacijenti koji nisu imali somatske komplikacije (n = 241). Evaluacija pacijenata obuhvatila je registrovanje sociodemografskih karakteristika, ličnu i porodičnu anamnezu, karakteristike moždanog udara, neurolo&scaron;ki status na prijemu i otpustu, funkcionalni status na prijemu i otpustu, laboratorijske analize krvi i urina na prijemu, vrstu i vreme nastanka pojedinačne somatske komplikacije, sve relevantne dijagnostičke metode za postavljenje dijagnoze i definisanje potencijalnih faktora rizika. Somatske komplikacije se če&scaron;će javljaju kod starijih osoba, prosečne starosti 72,9 godina, kod osoba ženskog pola i kod pacijenata sa hemoragijskim moždanim udarom. Somatske komplikacije registrovane su kod 40,2% pacijenata, pri tome urinarnu infekciju imalo je 20,3% pacijenata, pneumoniju 16,3%, infarkt miokarda 4,7%, plućnu tromboemboliju 3,4%, duboku vensku trombozu 2,4% i dijarealni sindrom 2,9% pacijenata. Nezavisni prediktori pneumonije su disfagija, naru&scaron;eno stanje svesti, hronična opstruktivna bolest pluća, mRS veći od 3. Prediktori urinarnih infekcija su: podatak o rekurentnim urinarnim infekcijama, ženski pol, starost preko 70 godina, mRS veći od 3 i NIHSS skor veći od 16. Kao nezavisni prediktori plućnog tromboembolizma dobijeni su duboka venska tromboza, naru&scaron;eno stanje svesti i gojaznost, dok se jedinim nezavisnim prediktorom dijarealnog sindroma pokazala starost pacijenta preko 70 godina. Prediktori akutnog koronarnog sindroma su: starost veća od 70 godina i hemoragijski moždani udar. Pacijenti sa SK, na kraju hospitalnog lečenja imaju značajno lo&scaron;iji funkcionalni status u odnosu na pacijente bez somatskih komplikacija. Somatske komplikacije statistički značajno produžavaju hospitalizaciju. Kod četvrtine pacijenata (25,9%) sa somatskim komplikacijama u akutnoj fazi moždanog udara registrovan je letalni ishod. Najveći procenat smrtnih ishoda kod pacijenata sa somatskim komplikacijama registrovan je kod pacijenata sa infarktom miokarda (63,2%), a najmanji kod pacijenata sa urinarnom infekcijom (18,3%).</p> / <p>Stroke is the second cause of death worldwide and neurological disease with the highest level of disability. For a favorable outcome of stroke, the prevention and treatment of somatic complications are of great importance, while their frequency and the importance of the recovery of patients are underestimated, and the influence on the outcome of stroke is neglected. The aims of the study were: to determine the frequency of patients with somatic complications in the acute phase of stroke; to determine the frequency of each somatic complication: pneumonia, urinary infections, deep venous thrombosis, lung thromboembolism, diarrheal syndrome, and acute coronary syndrome; to identify risk factors for the emergence of each somatic complication, as well as to determine the effect of those complications on the outcome of the disease - expressed through their association with the functional status, length of hospitalization and mortality of patients. The study was conducted as a prospective and included 403 patients hospitalized due to acute stroke at the Clinic for Neurology of the Clinical Center of Vojvodina for a period of one year. Patients were divided into two groups; the first group included patients with one or more somatic complications registered (n = 162), and the second group consisted of patients without any somatic complication (n = 241). Patient evaluation included registration of socio-demographic characteristics, personal and family history, stroke characteristics, neurological and functional status at the time of admission and discharge, laboratory analysis of blood and urine at admission, type and time of emergence of each somatic complication, all relevant diagnostic methods for setting diagnosis and defining potential risk factors. Somatic complications are more common in older people (the average age of 72.9 years) in females and in patients with hemorrhagic stroke. Somatic complications were reported in 40.2% of patients, 20.3% of patients had urinary infection, 16.3% pneumonia, 4.7% myocardial infarction, 3.4% pulmonary thromboembolism, deep venous thrombosis 2.4% and diarrheal syndrome 2.9% of patients. Independent predictors of pneumonia were dysphagia, impaired state of consciousness, chronic obstructive pulmonary disease, mRS higher than 3. Predictors of urinary infections were: data on recurrent urinary tract infections, female sex, age over 70 years, mRS higher than 3 and NIHSS score higher than 16. As independent predictors of pulmonary thromboembolism, deep venous thrombosis, impaired state of consciousness and obesity were obtained, while the only independent predictor of diarrheal syndrome proved to be the age of the patient over 70 years. Predictors of acute coronary syndrome were: age over 70 years and haemorrhagic stroke. Patients with somatic complications at the end of hospital treatment had significantly worse functional status compared to patients without somatic complications. Somatic complications statistically significantly prolong hospitalization. A quarter of patients (25.9%) with somatic complications in the acute phase of the stroke had a lethal outcome. The highest percentage of deaths in patients with somatic complications was registered in patients with myocardial infarction (63.2%) and the lowest was registered in patients with urinary tract infections (18.3%).</p>

Introduktion: ADHD är en uppmärksamhet -och hyperaktiv störning, där 90 % i Sverige behandlas med det farmakologiska läkemedlet Metylfenidat (MPH). En stor andel med ADHD utvecklar psykiatrisk komorbiditet i form av psykisk ohälsa (frånvaro av mentalt välbefinnande). Patofysiologin hur MPH påverkar hjärnan är okänd och behandlingsformen har diskuterats som bristfällig på grund av förekommande bieffekter. Fysisk aktivitet har föreslagits som ett hälsosammare behandlingsalternativ, då evidens visat att fysisk aktivitet kan förbättra ADHD-symptom och samsjuklighet av psykisk ohälsa. Det finns inga studier som undersökt hur individer med ADHD upplever nuvarande- och önskar behandling. Syftet med denna studie blev därför att undersöka upplevda erfarenheter av ADHD och hur det farmakologiska läkemedlet MPH och fysisk aktivitet upplevs ha påverkat diagnosens symptom och individernas psykiska hälsa samt att ta reda på vilken behandling individerna önskar utifrån deras livserfarenheter. Metoden utgick från ett fenomenologiskt ramverk med hjälp av en deskriptiv kvalitativ tvärsnittsstudie, där data extraherades genom en innehållsanalys med en induktiv ansats. Urvalet selekterades genom snöbollsurval, där inklusionskriteriet var att deltagarna blivit diagnostiserad med ADHD och har erfarenheter av MPH och fysisk aktivitet. Resultatet visade att symptom för ADHD var problematik med koncentration-, hyperaktivitet-, uppmärksamhet- och systematiska svårigheter, där symptom försämrat den psykiska hälsan. Det framgick att både MPH och fysisk aktivitet effektiviserade symptom mot koncentration, hyperaktivitet och uppmärksamhet, varav KBT (kognitiv beteendeterapi) förbättrade systematiska svårigheter. Vidare bidrog MPH med fysiska, mentala och beteendeföränderliga bieffekter som försämrade den psykiska hälsan. Fysisk aktivitet visade däremot förbättra den psykiska hälsan, där inaktivitet framgick som en central nackdel för förvärring av symptom och psykisk hälsa. Deltagarnas önskan var att behandling bör uppföljas och baseras på en överenskommelse som anpassas efter individuella svårigheter och hälsotillstånd. Slutsatsen med studien kom fram till att behandlas med fysisk aktivitet i kombination med KBT skulle vara hälsosammare som första behandling mot samtliga ADHD-symptom och psykisk hälsa. I andra hand var det deltagarnas önskan att applicera MPH vid akut behov, och är därav förslag att forska fram MPH som engångsbehandling som kan användas vid inaktiva tillstånd. Studien kom fram till att inkludering av fler idrottsvetenskapliga tjänster till vård och skola behövs för mer kompetens om vikten av fysisk aktivitet för individer som har ADHD. / Introduction: ADHD is an attention-deficit/hyperactivity disorder, where 90% in Sweden is treated with the pharmacological drug Methylphenidate (MPH). People diagnosed with ADHD develop often psychiatric comorbidity in form of mental illness. The pathophysiology behind how MPH influence the brain is unknown and the treatment have been discussed as deficient due to side effects. Physical activity has been suggested as a healthier treatment option, as evidence shows that physical activity can improve ADHD-symptoms and comorbidity of mental illness. There are no studies that have invastigate how individuals with ADHD experience current- and desired treatment. The aim of this study was therefore to investigate the experiences of having ADHD and how the pharmacological treatment MPH and physical activity has affected the symptoms and mental health, and also find out what treatment the individuals want based on their life experiences. The method was derived from a phenomenological framework using a descriptive qualitative cross-sectional study. Data was analyzed with an inductive approach using an interpretive analysis. Participants was recruited through a snowball selection, where the inclusion criteria stated that participants been diagnosed with ADHD and have experience of MPH and physical activity. The results showed that the frequent occurring symptoms of ADHD were difficulties with concentration-, hyperactivity-, attention- and systematic symptoms, where symptoms had shown a negative effect on the mental health. It appeared that both MPH and physical activity made symptom improvement against concentration-, hyperactivity- and attention difficulties, while CBT (Cognitive Behavioral Therapy) improved systematic difficulties. MPH contributed to side effects that affected physiological-, psychological- and behavioral aspects, which all were perceived to have a negative influence on mental health. In contrast, physical activity improved mental health and showed no evidence of side effects, except when physical activity was absent from daily life. Inactivity appeard to be a central disadvantage for worsening symptoms and mental health. The participants desired that their treatment should be tailored to individual difficulties and health condition in a collaborative way and with follow-up from the health care worker. The study concluded that physical activity in combination with CBT would be a healthier as first treatment option to reduce symptoms of ADHD and improve mental heatlh. Additionally, the participants desired treatment with MPH in form of single doses for urgent need, and it is therefore to suggest development of such treatment option. Furthermore, the study proposes more services for sport science within healthcare and schools for containing applicable knowledge in physical activity for dose with ADHD.