• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 53
  • 10
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 68
  • 35
  • 27
  • 13
  • 11
  • 9
  • 8
  • 8
  • 8
  • 7
  • 7
  • 7
  • 7
  • 7
  • 7
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
61

O romance, leituras da história : a saga de Cristóvão Colombo em terras americanas /

Fleck, Gilmei Francisco. January 2008 (has links)
Orientador: Heloísa Costa Milton / Banca: Livia Maria de Freitas Reis / Banca: Lourdes Kaminski Alves / Banca: Ana Maria Carlos / Banca: Cleide Antônia Rapucci / Resumo: Apoiado nos pressupostos da literatura comparada, o presente estudo investiga as principais produções de romances no contexto da poética do descobrimento em terras americanas, cujas produções incluem obras que revelam desde o discurso apologético ao paródico e carnavalizado. Tais releituras se alimentam das imagens dicotômicas de Colombo, expostas tanto pela historiografia tradicional como pela nova história e pelo romance histórico. Partindo de um corpus bastante amplo, com romances produzidos em diferentes períodos, objetiva-se, primeiramente, destacar o discurso apologético presente nas produções norte-americanas desde o romantismo até a contemporaneidade para, em seguida, ao abordar a produção hispano-americana da temática - iniciada na década de 70 do século XX - mostrar que esta modalidade de novo romance histórico acabou influenciando as produções sobre o descobrimento em todo o território americano, levando determinados romancistas norteamericanos a se alinharem com os logros estéticos da literatura hispano-americana. Como conseqüência deste processo, temos, na literatura norte-americana contemporânea, um conjunto de obras que inclui a dialética da apologia e da paródia em relação à poética do descobrimento, fato que revelamos pela análise de um corpus específico. O procedimento de seleção do corpus levou em conta, para sua delimitação, os seguintes critérios: obras que pertencessem à modalidade romance histórico americano contemporâneo; que fossem oriundas de cada uma das três Américas; e que fossem representativas de cada uma das modalidades contemporâneas de romance histórico em língua espanhola e inglesa... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: Supported by the principles of Compared Literature, the present study investigates the main novels' productions on the poetry of the discovery in America, whose fictional production includes works with different discourses, from the apology to parody and carnivalization. Such re-elaborations have as one of their sources the dichotomic images of Columbus widespread by both the traditional historiography and the new history, as well as the historical novel. Based on a comprehensive corpus of historical novels produced in different periods in America, we firstly intend to prove that this literary genre in North America has produced a discourse of apology since Romanticism until contemporary times, and then, by approaching the Hispanic American fictional production of the theme - which started around the 70s of the 20th century -, to show that this kind of historical novel has eventually influenced the whole fictional production on the discovery in the whole American continent. This fact made some of the North American novelist align themselves with the aesthetic aspects achieved by the Hispanic American Literature. As a consequence of this process, the current North American Literature presents a number of works including the dialectic of apology and parody in relation to the discovery, which can be confirmed by the analyses of works from our corpus. In the selection of this corpus, we considered the following criteria: works classified as contemporary American historical novels; works produced in each of the three Americas; and works which are representative of the different... (Complete abstract click electronic access below) / Doutor
62

La realidad hipertrofiada. Modos de representación de lo ridículo en la escultura y en la obra propia.

Llorens García, Alfredo 21 December 2020 (has links)
[ES] La presente tesis doctoral se desarrolla, de modo autoetnográfico, como aportación de resultados de una investigación artística propia pretendiendo generar conocimiento a través de una objetivación de lo subjetivo. En ella abordamos el tema de lo ridículo en la escultura, entendida en el sentido expandido del término. Partiendo de una contextualización conceptual e histórica previa, procederemos a deconstruir recursos y estrategias, siempre enfocadas en torno al concepto de lo ridículo, de nuestra propia trayectoria artística. Desarrollaremos de este modo, con especial atención, el concepto de hipertrofia como complejo recurso expresivo de exageración selectiva, tanto a nivel formal como conceptual y perceptivo. La hipertrofia como modo de expresar pero también de percibir y procesar la realidad, para una mayor intensidad comunicativa, tanto en la expresión de lo ridículo como en cualquier otro ámbito. La presente tesis doctoral recoge los resultados de veinticinco años de investigación artística propia en el campo de la escultura y la instalación. Aborda el tema de lo ridículo en la escultura, tema central en nuestra investigación, entendida en el sentido expandido del término y más concretamente la descripción de recursos, tanto formales como conceptuales, para su representación. Comenzamos el trabajo, dividido en dos partes, realizando una semblanza de lo ridículo como lenguaje. Relacionamos el término con otros que le son afines, como humor, desafío o absurdo e introducimos la hipertrofia, concepto que más tarde desarrollamos más extensamente, como medio para su consecución. Desarrollamos después lo ridículo desde la forma en su representación mediante la aplicación en parámetros formales tales como la escala, el material o la proporción, de la referida hipertrofia. Pasamos luego a realizar una breve panorámica histórica, focalizada en la representación de lo ridículo a lo largo de distintas épocas, aportando ejemplos a modo de contextualización temporal de nuestro trabajo, hasta llegar a la actualidad, de la cual realizamos una selección de obras y autores que, de un modo u otro, pueden ser entendidos como influencia o, al menos, como coincidencia en nuestros montajes. Una vez desarrollado el contexto pasamos, ya en la segunda parte, a referirnos ya directamente a nuestro trabajo y a su carácter como expresión de lo ridículo, mencionando las figuras retóricas y otros recursos comunicativos que usamos en la obra propia. Definimos, llegados a este punto, la hipertrofia como aportación central de nuestra investigación, del modo ya mencionado como recurso expresivo, pero también como modo de percepción selectiva para la creación, entre otros, en el ámbito de lo ridículo. Planteamos pues la hipertrofia como un recurso creativo extenso, más bien un modo de relacionarse con la realidad y proyectarse sobre ella en una fructífera interacción. Desarrollamos finalmente, a modo de ejemplo, la hipertrofia a través de sus múltiples aplicaciones como concepto fundamental que vertebra nuestra obra de búsqueda de lo ridículo desde enfoques diversos. / [CAT] La present tesi doctoral es desenvolupa, de manera autoetnográfica, com a aportació de resultats d'una investigació artística pròpia pretenent generar coneixement a través d'una objectivació del que és subjectiu. Hi abordem el tema del ridícul en l'escultura, entesa en el sentit expandit de el terme. Partint d'una contextualització conceptual i històrica prèvia, procedirem a deconstruir recursos i estratègies, sempre enfocades al voltant de el concepte del ridícul, de la nostra pròpia trajectòria artística. Desenvoluparem d'aquesta manera, amb especial atenció, el concepte d'hipertròfia com complex recurs expressiu d'exageració selectiva, tant a nivell formal com conceptual i perceptiu. La hipertròfia com a manera d'expressar però també de percebre i processar la realitat, per a una major intensitat comunicativa, tant en l'expressió del ridícul com en qualsevol altre àmbit. La present tesi doctoral recull els resultats de vint i cinc anys d'investigació artística pròpia en el camp de l'escultura i la instal·lació. Aborda el tema del ridícul en l'escultura, tema central en la nostra investigació, entesa en el sentit expandit del terme i més concretament la descripció de recursos, tant formals com conceptuals, per a la seva representació. Comencem el treball, dividit en dues parts, fent una semblança del ridícul com a llenguatge. Relacionem el terme amb altres que li són afins, com humor, desafiament o absurd i introduïm la hipertròfia, concepte que més tard desenvolupem més extensament, com a mitjà per a la seva consecució. Desenvolupem després el ridícul des de la forma en la seva representació mitjançant l'aplicació en paràmetres formals com ara l'escala, el material o la proporció, de la referida hipertròfia. Passem després a fer una breu panoràmica històrica, focalitzada en la representació del ridícul al llarg de diferents èpoques, aportant exemples a mode de contextualització temporal del nostre treball, fins arribar a l'actualitat, de la qual vam realitzar una selecció d'obres i autors que, d'una manera o altra, poden ser entesos com a influència o, al menys, com coincidència en els nostres muntatges. Un cop desenvolupat el context passaem, ja a la segona part, a referir-nos ja directament al nostre treball i al seu caràcter com a expressió del ridícul, esmentant les figures retòriques i altres recursos comunicatius que fem servir en l'obra pròpia. Definim, arribats a aquest punt, la hipertròfia com a aportació central de la nostra investigació, de la manera ja esmentat com a recurs expressiu, però també com a mode de percepció selectiva per a la creació, entre d'altres, en l'àmbit del ridícul. Plantegem doncs la hipertròfia com un recurs creatiu extens, més aviat una manera de relacionar-se amb la realitat i projectar-se sobre ella en una fructífera interacció. Desenvolupem finalment, a manera d'exemple, la hipertròfia a través dels seus múltiples aplicacions com a concepte fonamental que vertebra la nostra obra de cerca del ridícul des d'enfocaments diversos. / [EN] This doctoral thesis is developed, in an autoethnographic way, as a contribution of the results of our artistic research, trying to generate knowledge through an objectification of the subjective. In it we address the issue of the ridiculous in sculpture, understood in the expanded sense of the term. Starting from a previous conceptual and historical contextualization, we will proceed to deconstruct resources and strategies, always focused around the concept of the ridiculous, of our own artistic trajectory. In this way, we will develop, with special attention, the concept of hypertrophy as a complex expressive resource of selective exaggeration, both at a formal, conceptual and perceptual level. Hypertrophy as a way of expressing but also of perceiving and processing reality, for greater communicative intensity, both in the expression of the ridiculous and in any other field. This doctoral thesis collects the results of twenty-five years of own artistic research in the field of sculpture and installation. It addresses the issue of the ridiculous in sculpture, a central theme in our research, understood in the expanded sense of the term and more specifically the description of resources, both formal and conceptual, for its representation. We begin the work, divided into two parts, making a semblance of the ridiculous as a language. We relate the term to others that are related to it, such as humor, defiance or absurdity, and we introduce hypertrophy, a concept that we later develop more extensively, as a means of achieving it. Later we develop the ridiculous from the form in its representation through the application in formal parameters such as scale, material or proportion, of the referred hypertrophy. We then proceed to carry out a brief historical overview, focused on the representation of the ridiculous throughout different periods, providing examples as a temporary contextualization of our work, up to the present, from which we make a selection of works and authors that, in one way or another, can be understood as an influence or, at least, as a coincidence in our montages. Once the context has been developed, we proceed, in the second part, to refer directly to our work and its character as an expression of the ridiculous, mentioning the rhetorical figures and other communication resources that we use in our own work. We define, at this point, hypertrophy as the central contribution of our research, in the way already mentioned as an expressive resource, but also as a selective perception mode for creation, among others, in the field of the ridiculous. We therefore propose hypertrophy as an extensive creative resource, rather a way of relating to reality and projecting ourselves onto it in a fruitful interaction. Finally, we develop, as an example, hypertrophy through its multiple applications as a fundamental concept that backs up our work of searching for the ridiculous from different approaches. / Llorens García, A. (2020). La realidad hipertrofiada. Modos de representación de lo ridículo en la escultura y en la obra propia [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/157636 / TESIS
63

Elementos lúdicos en la poesía de Juan Luis Martínez, Diego Maquieira y Rodrigo Lira

Rioseco, Marcelo A. January 2008 (has links)
No description available.
64

O discurso paródico no Cristo de José Saramago

Ferreto, Alcina Aparecida Molina 28 June 2007 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:59:04Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Alcina Aparecida Molina Ferreto.pdf: 423545 bytes, checksum: c1ca1b1ac49c4b9e8ca47f860f9dd8ad (MD5) Previous issue date: 2007-06-28 / The purpose of this dissertation is to analyze the parody on the novel O Evangelho Segundo Jesus Cristo by José Saramago. We pretend to establish a comparison between Jesus from the gospel s tests and Jesus made by Saramago, emphasizing the through test speech, which is used as a basis for dialog mechanisms, responsible for the critic-metalanguage-ironic of saramagy writing. The objective of this work is to make a reading of Jesus made by Saramago, trying to define the main difference between him and his gospel homonym. From all this mentioned above, we will demonstrate that the saramagy hero is a recreation of his model basis more human, which is the result from reading with criticism and irony of the biblike narrative again: the new character denies the values that characterize the Bible used to make this parody. This profaned version of Christ configurates as a twisted and uncharacterized image of this gospel character, imposing like a new model as much as from the human being as from the divine / A proposta desta dissertação é analisar o discurso paródico no romance O Evangelho Segundo Jesus Cristo, de José Saramago. O que se pretende é estabelecer uma comparação entre o Jesus dos Evangelhos canônicos e o Jesus de Saramago, pondo-se em destaque o discurso intertextual que serve de base para o mecanismo dialógico, responsável pelo movimento rítico-metalingüístico-irônico da escritura saramaguiana. O objetivo é fazer uma leitura do Jesus de Saramago, procurando-se definir as principais diferenças que existem entre ele e seu homônimo bíblico. A partir disto, tentamos demonstrar que o herói saramaguiano é uma recriação humanizada de sua matriz modelar, fruto de uma releitura crítica e irônica da narrativa bíblica: a nova personagem nega os valores que caracterizam aquela que está sendo parodiada. A versão dessacralizadora do Cristo da Bíblia configurase como uma imagem desautomatizada e descaracterizada da personagem evangélica, impondo-se como um novo modelo não só do humano, mas também do divino
65

Carnavalização e paródia em Álbum de Família, de Nelson Rodrigues

Rodrigues, Sergio Manoel 27 August 2008 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:59:12Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Sergio Manoel Rodrigues.pdf: 2755114 bytes, checksum: 73bacfe9b4179d5cf75b98a6019e5a8e (MD5) Previous issue date: 2008-08-27 / The present work studies the dramatic gender, since its origins, the ritual stages of the old ones, until the main theatrical manifestations of the contemporaneity. It is centered, afterwards, in the Brazilian context, when dealing with the theatrical workmanship by Nelson Rodrigues, playwright that innovated the scenic language and restored modernity in the national theater, a time that, before this, the stages in our country only appropriated of comedies or foreign texts. By means of the inquiry and of the analysis, this research aims at to develop a critical study of Album of family (play written by related author, in 1945), with the objective to bring specific aspects of the dramatic action of the mentioned theatrical text into the open, that divides itself in two narrative plans that contradict themselves. The duality and ambiguity, enrolled in the text of the play, are argued and analyzed for the point of view of certain universal subjects (adultery, incest, violence, homosexuality, prostitution, preconception, maleness and paedophilia), considered taboos for the more conservatives and ranks in prominence by means of literary procedures over all the carnival theory and the parody , with which the author intends to show the chaos that afflicts the contemporary society and the man. Such procedures disclose a peculiar universe, where institutions, as the family and the Church, have its functions put in check for social and human blemishes. Moreover, by means of the criticism to the society and the family, Nelson Rodrigues looks for to distort myths, subjects and ideologies that serve of ground to the classic theater and to the bourgeois society too, at the same time where he dialogues with other theatrical manifestations, imposing himself thus, as the creator of an authentic Brazilian tragedy, in agreement with the carnival theory and the parody and, above all, morality / O presente trabalho estuda o gênero dramático, desde suas origens, as encenações ritualísticas dos antigos, até as principais manifestações teatrais da contemporaneidade. Centra-se, a seguir, no contexto brasileiro, ao tratar da obra teatral de Nelson Rodrigues, dramaturgo que inovou a linguagem cênica e instaurou a modernidade no teatro nacional, uma vez que, antes disso, as encenações em nosso país se apropriavam somente de comédias ou de textos estrangeiros. Por meio da investigação e da análise, esta pesquisa visa a desenvolver um estudo crítico de Álbum de família (peça escrita pelo referido autor, em 1945), com o objetivo de lançar luz sobre aspectos específicos da ação dramática do mencionado texto teatral, que se divide em dois planos narrativos que se contradizem. A dualidade e ambigüidade, inscritas no texto da peça, são discutidas e analisadas do ponto de vista de certos temas universais (adultério, incesto, violência, homossexualismo, prostituição, preconceito, machismo e pedofilia), considerados tabus pelos mais conservadores e postos em destaque por meio de procedimentos literários sobretudo a carnavalização e a paródia , com os quais o autor pretende desnudar o caos que aflige a sociedade e o homem contemporâneos. Tais procedimentos revelam um universo peculiar, em que instituições, como a família e a Igreja, têm suas funções postas em xeque pelas mazelas sociais e humanas. Além disto, por meio da crítica à sociedade e à família, Nelson Rodrigues procura desconstruir mitos, temas e ideologias que servem de fundamento ao teatro clássico e também à sociedade burguesa, ao mesmo tempo em que dialoga com outras manifestações teatrais, impondo-se, assim, como o criador de uma autêntica tragédia brasileira, carnavalizada, paródica e, acima de tudo, moralizante
66

A paródia a serviço de um projeto de literatura nacional: teoria do medalhão de M. de Assis

Rohr, Cilene Trindade 30 June 2009 (has links)
Made available in DSpace on 2016-04-28T19:59:18Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Cilene Trindade Rohr.pdf: 1344775 bytes, checksum: fa9ab60656ec3c71a7d14320cf26f7b4 (MD5) Previous issue date: 2009-06-30 / Our study focused on the short story Theory of Medallion (1881), of Machado de Assis, with the aim of studying how the author articulates the use of parody understood in its double sense of parallelism and reversal in light of the theoretical foundations of Hutcheon (1995) for whom the parody is ironic "trans-contextualizing", that is, repetition with critical difference and Bakhtin (1993), which highlights the dialogical structure of parody speech: a "premeditated hybrid" between the parodied speech and the one which parodies it, without, however, destroying it. Although there are some studies in the critical fortune of this short story that go in that direction, such as: Almeida (2006) and Rego (1989), we would deal with parody under another perspective, that is, in the context of the serious-comic tradition, especially the Menippean satire, whose dialogical root is closely examined by Bakhtin as the original cell of Romanesque speech. It is under such strain which Machado was explicitly influenced by, as he has obliquely registered in a metafictional passage on Theory of Medallion: "you must not only use the irony, this movement at the corner of the mouth, full of mysteries, invented by a Greek of the decadence, contracted by Lucian, transmitted to Swift and Voltaire, common feature of the skeptical and insolent " that the subtitle "Dialogue" is materialized as a parody of a gender included in the tradition of the classical Platonic dialogues. By means of discourse analysis of the ambivalent Machadian short story, we point out the moments in which he was under a different discourse - that of The Republic of Plato - which now approached, now pushed away, in an alternate game of hiding-revealing in the manner of Machado, a reader of Lucian of Samosata. Our goal, however, was not only to unveil the parody construction within the narrative structure. We also intended, through this exemplary short story inside the short stories of the author, to reflect on the formative aspect that engenders, either at the level of gender as a hybrid of, at least, three matrices: the serious-comic of Menippean, the Platonic dialogue and the essay or "story-theory" (Bosi, 1999) or at the level of Machadian project of national literature whose cornerstone is the formation of a skillful reader capable of understanding, through an inside out reading, the critical hidden under the supposed praise of the picture of the medallion, typical successful citizen of the Brazilian society of the nineteenth century, which is nourished only of appearances / Nosso estudo centrou-se sobre o conto Teoria do Medalhão (1881), de Machado de Assis, tendo por objeto de investigação o modo como o autor articula o recurso da paródia entendida no seu duplo sentido de paralelismo e inversão à luz dos fundamentos teóricos de Hutcheon (1995), para quem a paródia é transcontextualização irônica, isto é, repetição com diferença crítica e Bakhtin (1993), que destaca a estrutura dialógica do discurso paródico: um híbrido premeditado entre o discurso parodiado e aquele que o parodia, sem, contudo, destruí-lo. Embora haja na fortuna crítica desse conto alguns estudos que caminham nessa direção, como os de: Almeida (2006) e Rego, (1989), aqui trataremos da paródia sob uma outra perspectiva, isto é, no contexto da tradição do sério-cômico, especialmente da sátira menipéia, cuja raiz dialógica é analisada rigorosamente por Bakhtin como célula originária do discurso romanesco. É no âmbito dessa linhagem - à qual Machado explicitamente se filia, conforme deixa registrado obliquamente num lance metaficcional em Teoria do Medalhão: somente não deves empregar a ironia, esse movimento ao canto da boca, cheio de mistérios, inventado por algum grego da decadência, contraído por Luciano, transmitido a Swift e Voltaire, feição própria dos céticos e desabusados. que o subtítulo Diálogo se materializa enquanto paródia de um gênero inscrito na tradição clássica dos diálogos platônicos. Por meio da análise do discurso ambivalente do conto machadiano, pudemos apontar os momentos nos quais havia sob ele um outro discurso o de A República de Platão do qual ora se aproximava, ora se distanciava, num jogo alternado de ocultar-revelar, bem ao gosto de um Machado leitor de Luciano de Samósata. Nosso objetivo, porém, não se limitou apenas ao desvelamento da construção paródica no âmbito da estrutura narrativa. Pretendemos, outrossim, por meio desse conto exemplar dentro da obra contística do autor, refletir sobre o aspecto formativo que engendra, seja em nível de gênero enquanto híbrido de, ao menos, três matrizes: o sério-cômico da menipéia, o diálogo platônico e o ensaio ou conto-teoria (Bosi, 1999) , seja em nível do projeto machadiano de literatura nacional cuja pedra de toque está na formação de um leitor capaz de perceber, por meio de uma leitura dos avessos, a crítica oculta sob o pretenso elogio da figura do medalhão, típico cidadão bem sucedido da sociedade brasileira do século XIX, que se nutria, apenas, das aparências
67

Paradoxia epidemica in the art of Pieter Bruegel the Elder : an investigation into sixteenth-century parody

Cornew, Clive 01 1900 (has links)
Pieter Bruegel the Eider's paintings De verkeerde wereld, Het gevecht tussen Karnava/ en Vasten, Luilekker/and, Dulle Grief and Landschap, met Icarus' val are interpreted as sixteenth-century parodies using the paradoxia epidemica as a tropic means for interpreting the artist's wit, irony, parody and picaresque stance towards his source material and his milieu. Where applicable, other works relating to a particular argument are also discussed. As a result of this investigation, an original contribution has been made in the literature on both Bruegel and parody as a form of visual communication. / Art History, Visual Arts & Musicology / M.A. (History of Art)
68

Paradoxia epidemica in the art of Pieter Bruegel the Elder : an investigation into sixteenth-century parody

Cornew, Clive 01 1900 (has links)
Pieter Bruegel the Eider's paintings De verkeerde wereld, Het gevecht tussen Karnava/ en Vasten, Luilekker/and, Dulle Grief and Landschap, met Icarus' val are interpreted as sixteenth-century parodies using the paradoxia epidemica as a tropic means for interpreting the artist's wit, irony, parody and picaresque stance towards his source material and his milieu. Where applicable, other works relating to a particular argument are also discussed. As a result of this investigation, an original contribution has been made in the literature on both Bruegel and parody as a form of visual communication. / Art History, Visual Arts and Musicology / M.A. (History of Art)

Page generated in 0.0529 seconds